หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[Still_14OC]

บ้านนี้ ไม่ได้มีแต่ รัก มักจะมีแต่ของอร่อย

[8X]

อิ่มเอมด้วยความสุขจริงๆ

[nutjung19]

อ๊ายยย น้องภู พี่พีท น่ารักจริงๆ

เมนู อาหารนี่ชวนท้องร้องดีแท้

[bobie]

พี่พีทดูฝันเป็นลาง
คนเขียนจะทำอะไรพี่พีทป้ะคะเนี่ยยย

[ninkara]

รอดู อิแพงตอนจบพรุ่งนี้เนอะ อิอิ

[BeeRY]

เรื่องของน้องภูก็ทำให้มีความสุขมากๆเหมือนกันนะจ๊ะ รักๆๆๆน้องภูที่สุดเลย >w<

[route rover]

โยชิน่ารักมาก ชอบน้องเวลาคุยกะน้องภู

[mild-dy]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกอบอุ่น เป็นครอบครัวสุขสันต์มากๆๆ
รอตอนต่อไปจ้า

[ALittleN]

อ่านเรื่องนี้ทีไร ต้องยิ้นทุกทีเลย บ้านนี้เค้าอบอุ่นกันจริง

[Horizon]

ครอบครัวน่ารักสุดยอด
+1

[nemesis]

ครอบครัวอบอุ่นอะ

[Number1_90]

อ่านเรื่องนี้ทีไร

หิวก่อนนอนทุกที

รอตอนต่อไปจ้า 

[Monkey D lufy]

ใช้แล้วล่ะ  ครอบครัวคือรากฐานที่สำคัญที่สุด

พี่พีทฝันร้ายจะกลายเป็นดีนะ  แต่ว่า...ถ้าฝันตอนตะวันจะตกดิน  แปลว่า  จะเป็นจริงนะ

อย่ามาม่านะ 

[litlittledragon]

เวลาฝันร้าย แม่เคยบอกว่าให้ไปพูดในห้องน้ำแล้วกดชักโครกทิ้งลงไป

อบอุ่นน่ารักกันจริงๆ ครอบครัวนี้

[yamadooo]

 :L2:อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากมาย

[pp_song]

ครอบครัวสุขสันต์น่ารักจริงๆ 

[เฉาก๊วย]

อยู่กันครบก๊วนทีไรก็ครื้นเครงกันทุกครั้ง 

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่านไปก้อมีแต่อิจฉา ชีวิตใครจะสมบูรณ์แบบนี้บ้างนะ

มัสมบูรณืเพราะเมื่อขาดสิ่งหนึ่งก้อมีอีกสิ่งหนึ่งมาเติมเต็ม

ไอเรานี้ขาดตลอดเวย์ เห้อ!!

[spisyjames]

รักครอบครัวนี้จริงๆ


 

[DexTunG]

    +1

[MoMoRin]

"ขอเพียงรักกัน ความสุขจะไม่หนีเราไป" ใช่เลย จะได้มีความสุขอย่างที่น้องภูบอกไงเนาะ

[4559]

น่ารักน่าหยิกมาก

[seaz]

ตอนนี้น่ารักสุดๆ เลย อบอุ่นมากๆ

[ToffeE_PrincE]

อ่านทีไร อิ่มอกอิ่มใจทุกที
ชอบบรรยากาศแบบนี้นะ

 

[kenghan]

ครอบครัวสุขสันต์

[mizzmizz]

ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน อ่านทันแล้ว เย้

[eern]

เห็นน้องภูรักคุณย่าแล้วคิดถึงยายตัวเองทีเสียไปนานแล้วเสียดายเราไม่ใด้ทำดีกับยาย

[tantansin]

  :-[หวานมาหลายตอนแหละ
หวังว่าจะไม่มีมาม่านะ 
อยากให้มีความสุขอย่างนี้ตลอดเลย
รักน้องภู รักพี่พีท และผองเพื่อนมากๆเน้อ

[K.Pupoom]

ตอนที่...139

ตอนนี้ ตัดฉากกลับไปกลับมา  ตั้งใจอ่านหน่อยน๊า  เดี๋ยว งง อิอิ

 

เย้!!!! คุณแม่โทรมา

"สวัสดีครับคุณแม่ นึกว่าลืมลูกชายคนนี้ซะแล้วนะเนี่ย" พี่พีทหันมามองแล้วก็อมยิ้ม
"ลูกชายน่ะลืมแม่หรือเปล่า หืม" ผมเลยเปิดสปีคเกอร์โฟนให้พ่พีทได้ยินด้วย
"น้องภูจะลืมคุณแม่ได้ไงครับ คิดถึงจะแย่แล้ว"
"เงินพอใช้หรือเปล่าลูก"
"พอครับ"
"ในบัญชีเหลือเงินเท่าไร" ผมมองหน้าพี่พีท พี่พีทก็ละสายตาจากงาน มานั่งฟังอย่างจริงจัง
"อีกหลายล้าน"
"กี่ล้านล่ะ"
"สามล้านห้า"
"แม้มาอยู่นี่หลายปีแล้วนะ หนูใช้เงินไปล้านห้าเองหรอ พรุ่งนี้ไปอัพสมุดชีแล้วส่งเมลล์มาให้แม่ดูด้วย"
"ซวยแล้ว" พี่พีทบ่นเบาๆ
"ก็ใช้ประหยัดๆไงครับ เดือนละหมื่นกว่าบาทเอง ปีหนึ่งก็พึ่งแสนกว่าบาท น้องภูอ่ะใช้ไปตั้งเยอะแล้วนะ"
"ค่ากินค่าอยู่ค่าเทอมอีกล่ะลูก"
"ก็รวมแล้วไงครับถึงล้านห้าไง แม่ไม่ต้องเป็นห่วงน้องภูหรอกรับ น้องภูสบายดีมีเงินใช้"
"แม่ไม่เชื่อ"
"เอ้า ทำไมคุณแม่ไม่เชื่อน้องภูล่ะครับ"
"หนูโกหกแม่อยู่ ทำไมแม่จะไม่รู้ ยอมรับมาซะดีๆว่าเงินไม่พอใช้ใช่ไหม"
"ไม่ใช่ครับ พอใช้ แต่น้องภูใช้อย่างประหยัด ไม่ได้อยากได้อะไรก็ซื้อเหมือนเมื่อก่อน"
"เดี๋ยวแม่จะโอนเงินไปให้ทุกเดือนนะ"
"ไม่ต้องหรอกครับ คุณแม่เก็บเอาไว้ใช้เถอะคุณแม่จำเป็นมากกว่าน้องภู"
"อย่าดื้อ เดี๋ยวแม่ไม่บอกข่าวดีนะ"
"ข่าวดี ข่าวดีอะไรอ่ะครับ"
"อีกไม่นานแม่คงได้กลับไปอยู่กับน้องภูเหมือนเดิม"
"จริงนะ เย้ๆๆๆ  พี่พีท แม่จะกลับมาแล้ว"
"พี่พีท หนูอยู่กับพี่พีทหรอลูก"
"อุย" พี่พีท อุทานเบาๆ
"ครับ พอดีน้องภูมาเยี่ยมคุณย่า" โกหกอีกแล้วเรา
"อ่ออออ แล้วคุณย่าเป็นอย่างไรบ้างลูก"
"สบายดีครับ"
"ดีแล้วๆ หาเวลาไปเยี่ยมคุณย่าให้บ่อยๆนะลูก ท่านมีพระคุณกับเรามาก ขอแม่คุยกับพี่พีทหน่อยสิ"

"ครับคุณน้า"
"เป็นอย่างไรบางลูกพีท สบายดีนะ"
"สบายดีครับ คุณน้าล่ะครับ"
"น้าสบายดีลูก ได้พ่อกับแม่พีทนั้นแหละ คอยเป็นธุระให้"
"ครับ"
"ฝากดูน้องด้วยนะลูกนะ"
"ครับ พีทจะดูแลอย่างดีครับ พีทก็รักน้องไม่น้อยไปกว่าคุณน้าเลยครับ"
"ขอบใจมากนะลูกนะ"
"ครับ"
"เดี๋ยวน้าขอตัวก่อน ฝากบอกคุณย่าด้วยนะว่าน้าคิดถึง"
"ครับคุณน้า สวัสดีครับ"

"แม่เดี๋ยวอย่าพึ่งวาง"
"ว่าไงลูก"
"คุณแม่สัญญาแล้วนะว่าจะกลับมาเร็วๆนี้อ่ะ"
"สัญญา รับรองไม่เกินปีนี้แน่นอน"
"ครับ น้องภูรักคุณแม่นะ"
"แม่ก็รักน้องภูลูก"
"คุณแม่ๆๆๆ"
"ครับ"
"น้องภูมีเรื่องจะบอก"
"ว่ามาครับ"
"น้องภูมีแฟนแล้วนะแม่"
"ห๊า ฮ่าๆๆ จ้ะ อย่าทิ้งการเรียนแล้วกันลูก อย่าไปทำเขาท้องล่ะ"
"แม่อ่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ ดี๋ยวแม่ไปทำงานก่อนนะลูก แล้วเดี๋ยวแม่โทรหาใหม่"
"ครับ รักแม่นะ"
"จ้า"

อยากบอกแม่จังว่าแฟนหนูเป็นผู้ชาย  แต่กลัวแม่จะช็อคจนบินกลับมาพรุ่งนี้เลย

"เครียดอะไร ดูทำหน้าเข้า"
"ถ้าแม่รู้เรื่องของเราพี่พีทว่าแม่จะเป็นไง"
"คงเป็นเหมือนคุณย่ามั้ง"
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ น้องภูไม่สบายใจเลยอ่ะมีเรื่องโกหกคุณแม่ตั้งหลายเรื่อง"
"เรื่องไรบ้าง"
"เรื่องพี่พีท เรื่องเงินในธนาคร เรื่องมาอยู่ที่นี้ เห้อออออ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเอาเงินในบัญชีใส่ให้ครบสามล้านห้า จะได้หมดไปอีกเรื่อง"
"ไม่เอาหรอก เดี๋ยวกลับมายังไงก็ต้องบอกเรื่องลุงกับคุณพ่ออยู่ดี ถึตอนนั้นเดี๋ยวคุณแม่ก็ต้องถามว่าเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ"
"ก็บอกว่าถ่ายแบบไง ดีไหม"
"น้องภูไม่ใช่ดาราดังนะ ถ่ายแบบทีได้สามล้านห้าอ่ะ"
"น้องภูโกหกเพราะหวังดีไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ ไม่บาปหรอก"
"หรอ"
"อื้ม แต่ถ้าน้องงภูพูดไป ทำให้คนฟังไม่สบายใจจนเป็นทุกข์ พี่ว่าอันนั้นบาปกว่านะ"
"หรอ"
"ใช่ เราไม่พูด เราก็ทุกข์ใจเรา เราก็ดับทุกข์ที่ใจเราเองได้ แต่ถ้าเราพูด ทุกข์ทางใจก็เกิดขึ้นที่คุณแม่ เราจะดับทุกข์ให้ท่านก็ไม่ได้"
"อืม ก็จริง แต่น้องภูก็ต้องทุกข์ใจนะ"
"อีกไม่นานท่านก็จะกลับมาแล้ว อดทนหน่อย ถ้าทุกข์จเมื่อไรก็หอมแก้มพี่ เดี๋ยวก็ดีขึ้น"
"งั้นตอนนี้หอมเลยได้ไหม"
"ยินดีอย่างยิ่งครับบบบ"
"ฟ๊อดดด"
"โอเคขึ้นไหม คนดี"
"ก็โอเค"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

**********************************

ที่ทำงาน พีท

"พี่พีทค่ะ ลูกค้าขอเข้าพบค่ะ"
"เชิญเข้ามาเลยก้อย"
"ค่ะพี่"
แล้วประตูห้องก็เปิดขึ้น เด็กหนุ่มวัยไม่น่าจะเกินเบญจเพศเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ผมลุกขึ้นยนต้อนรับแล้วก็เชิญนั่ง
"สวัสดีครับคุณพีท ผมโซนี่ครับ จาก บริษัท บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"สวัสดีครับ ได้เจอตัวจริงซะที ได้ยินแต่เสียงมานานแล้ว"
"ครับ คุณพีทดูดีเหมือนในสายโทรศัพท์เลยนะครับ"
"ขอบคุณครับ"
"น้ำค่ะ" ก้อยเดินเอาน้ำมาให้ พร้อมกับยื่นเอกสารให้ผม แล้วก็นั่งลงข้างๆเพื่อจดรายละเอียดงาน
"ขอบคุณครับ"
"นี่คุณก้อยครับเลขาผม ก้อยนี้คุณโซนี่"
"ค่ะ"
"เดี๋ยวเราคุยเรื่องงานเลยดีกว่าครับ"

ในระหว่างที่คุยเรื่องงานผมก็มีคำถามอยู่ในสมองตลอดเวลาว่าคนๆนี้เหมือนใคร
ท่าทางยิ้มแย้ม ช่างเจรจา มันคุ้นตาเสียยิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นการหัวเราะการแสดงออกทางสีหน้า
มันเหมือนคนที่ผมรู้จักมานานแสนนานแล้วก็รู้จักดีเสียด้วย แต่นึกไม่ออกว่าเหมือนใคร

"เดี๋ยวผมขอเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับคุณพีท"
"เชิญครับ" แล้วคุณโวนี่ก็เดินออกจากห้องไป

"พี่พีท"
"ว่าไงก้อย"
"พี่พีทว่าคุณโซนี่เหมือนใคร"
"นั้นสิ เหมือนใคร นั่งคิดนานเเล้วเนี่ย"
"เหมือนหนูเลย หนูก็นั่งคิดตั้งนาน"
"แล้วก้อยว่าเหมือนใคร"
"น้องภู"
"เออจริงด้วย"
"ท่าทางเหมือนน้องภูมากกกกกกก เวลายิ้มยิ่งเหมือน"
"เออจริงๆ"
"แต่น้องภูของหนูน่ารักกว่า ไม่ได้เจอนานแล้วเนี่ยคิดถึ๊งคิดถึง"
"เรียนหนักอ่ะ กลับไปบ้านก็หลับคากองหนังสือทุกวัน"
"พามาหาหนูบ้างจิพี่"
"ได้ๆ วันไหนเลิกเร็วจะให้แวะมานี่"
"ขอบคุณค่ะ

แล้วคุณโซนี่ก็เดินเข้ามา

"ขอโทษทีนะครับที่ให้รอ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"งั้นเอาเป็นว่า เดี๋ยวคุณพีทคิดงานแล้วส่งให้รายละเอียดให้ผมดูนะ วันไหนดีครับ"
"ขอเป็นอาทิตย์หน้าแล้วกันครับ ขอเวลาทำงานหน่อย"
"โอเคครับ งั้นเป็นวันจันทร์หน้านะครับ เดี๋ยวไงผมจะให้เลขาโทรมาคอนเฟิร์มอีกที"
"ได้ครับ"
"แถวนี้อะไรอร่อยบ้างครับ เที่ยงแล้วชักหิว"
"งั้นเดี๋ยวออกไปทานด้วยกันเลยครับ ก้อยไปกับพี่"
"ค่ะ"
"งั้นก็ไม่เกรงใจนะครับ"
"ยินดีครับ ป่ะ"

**********************กล้องตัดมาที่น้องภู

"อาจารย์มีประชุม สอนพวกเราแเนี่ยรู้งี้ไม่มาดีกว่า"
"บ่นจริง อาจารย์สอยเยอะแกก็บ่นไอ้กรีซ"
"แล้วไปไหนกันต่อดีว่ะ"
"แพงกับกิ๊บจะไปตัดผม"
"ทิกกับพลก็จะไปดูหนังกันอ่ะ ไปป่ะ"
"มึงอ่ะไอ้ภู"
"ยังไม่รู้ แล้วกรีซอ่ะ"
"รอพี่มันเลิกเรียนอ่ะ เย็นนี้ต้องไปงานกับที่บ้าน กลับบ้านดีกว่าว่ะ ไม่รอแล้ว"
"ไปดูหนังกับเราดิ"
"ไม่เอาหรอกย่ะ ไม่อยากเป็นก้าง เผื่อแกสองคนจะดูดปากกัน"
"บ้าน่ะ"
"เอาไงดีอ่ะ"
"แยกย้ายสิค่ะ ทางใรทางมัน ฉํนสองคนต้องทำผมทำเล็บอีกจิปาถะ หนุ่มๆอย่างพวกเธอไปคงเบื่อ หรือจะไปนั่งรอก็ได้นะ"
"สวยกว่านี้ยังไม่รอเลยเหอะ ไปแล้ว" แล้วไอ้กรีซมันก็เดินไป หงุดหงินอะไรของมันว่ะ
"รอด้วยดิ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ" ผมก็วิ่งตามมันมา เพราะจะไปขึ้นแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัย
"ตกลงแกจะไปไหนภู"
"ไปหาพี่พีท"
"ดีเนอะมีคนให้ไปหา"
"พูดแบบนี้อยากมีแฟนใช่ไหม"
"แหม๋ ใครบ้างไม่อยากมี"
"แล้วอยากมีแฟนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ ฮ่าๆๆ"
"ผู้ชาย"
"เฟ้ย ตกลงเป็นใช่ไหมเนี่ย"
"ไม่เป็น แต่อยากลองว่ะ"
"เรื่องแบบนี้ใครเขามาลองกัน เดี๋ยวติดใจนะเว้ย"
"ติดใจก็ติดใจดิ"
"แล้วเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงไหม"
"เคยนับไม่ถ้วน"
"แล้วผู้ชายอ่ะ"
"ไม่เคยอ่ะ"
"เพศสัมพันธ์ล่ะมีกับเพศไหน"
"ไม่เคย"
"เวอร์จิ้น"
"อื้ม"
"เป็นไปได้ไงเนี่ย ไม่น่าเชื่อ"
"หน้าหล่อๆอย่างนี้ก็โสดได้นะเว้ย"
"ถามจริงๆ อยากมีแฟนเพศไหน"
"เพศไหนก็ได้ตอนนี้อารมณ์อยากมีใครสักคน แต่ถ้าเป็นผู้ชายขอน่ารักๆแบบนี้" มันชี้มาที่ผม
"หาไม่ได้แล้วแหละ เพราะนี้คือที่สุดแห่งความน่ารัก ฮ๋าๆๆๆ"
"ไม่น่าอวยเลย"
"ฮ่าๆๆๆ"
"เราก็อยากช่วยนะกรีซแต่เพื่อนกลุ่มเราก็ขายอกกันไปหมดแล้วอ่ะ"
"ก็แบ่งๆคนที่มาจีบให้เราบ้างสิ"
"อยากแบ่งให้จะาย เอาพี่ซูมไหม เดี๋ยวเราใช้วิธีเดียวกับที่จัดการไอ้พลกับไอ้ทิกไง"
"บ้า ไม่เอาหรอก ไม่ใช่สเปค"
"โอ้โห อย่างพี่ซูมยังไม่ใช่สเปคอีกหรอ หล่อน่ารักรวยเก่งมีชาติตระกูล จะเอาอะไรอีกพ่อคุณ"
"ก็บอกแล้วไง จะเอาแบบนี้"
"กรีซอย่าเล่นแบบนี้"
"ล้อเล่นน่ะ เราชอบแบบพี่พีทอ่ะ หล๊อหล่อ"
"เดี๋ยวโดนเตะ หวงโว้ย"
"ฮ่าๆๆๆ ถ้าเราจะจีบแพงดีป่ะว่ะ"
"แพงก็น่ารักนะ นิสัยก็ดีสวยก็สวย แต่แกอาจจะมีคู่แข่งเยอะหน่อย"
"นั้นดิ อีกอย่างแพงกับเราดูแล้วไลฟ์สไตล์คนละเรื่องเลยอ่ะ"
"อย่ารักใครเพราะคววามเหงานะกรีซ เพราะถ้าถึงเวลาหนึ่งมันจะกลายเป็นความอึดอัด"
"ทำไมภูถึงชอบพี่พีท"
"เพราะพี่พีทเป็นคนดี ดีมาก แล้วเขาก็แสดงออกให้เราเห็นว่าเขารักเรามาก แล้วเขาก็มั่นคงด้วย"
"ก็แน่สิ มีเมียน่ารักขนาดนี้ ทิ้งไปก็โง่เต็มที"
"ฮ่าๆๆ เนอะ"
"แล้วภูเคยคิดไหมว่าทำไมพี่พีทถึงรักภู"
"เพราะเราเป็นเราแบบนี้ไง"
"อืม พี่พีทเคยนอกใจไหม"
"ไม่เคย"
"จริงดิ"
"ดีจัง สงสัยภูจะเจอคู่แท้แล้วล่ะ"
"ก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น"
"แท็กซี่มาแล้ว ไปได้แล้ว เหม็นขี้หน้าพวกมีคู่"
"ชิ มีอะไรโทรมาได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"ครับผม" กรีซเดินมาส่งผมขึ้นแท็กซี่ กรซน่าจะอยากมีแฟนมากๆตอนน้คงเพราะเห็นไอ้ลกับทิกจู๋จี๋กันทุกวัน
สงสัยคิวปิดน้อยภูภูมิคนนี้ต้องทำหน้าที่อีกแล้วมั้ง แล้วจะไปหาจากไหนให้เธอล่ะเนี่ย ขนาดพี่ซูมมันยังไม่ชอบ
จะไปหาเทวดานางฟ้าจากไหนมาให้ล่ะ แล้วพี่ซูมก็ดูเหมือนจะไม่มีใจให้มันซะเลย มองผ่านตลอด
เพื่อนๆก็ออกเรือนกันไปจนจะหมดแล้ว เหลือแต่ไอ้มดแดงเนี่ยแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆ

นั่งแท็กซี่มาเรื่อยๆรถก็ติดตามระเบีบยนั้นแหละ เป็นเรื่องธรรมชาติไปแล้วสำหรับสังคมเมืองหลวง
ไฟแดงก็เยอะ ติดทีหนึ่ง ร้อยกว่าวินาที โอ้ ชิน ฮ่าๆๆๆ หิวจังโทรหาพี่พีทดีกว่า ไม่ดีกว่าไปเซอร์ไพรส์ดีกว่า


**************พีท

"ร้านไหนดีก้อย"
"เอ้า หนูเห็นพ่พีทเดินนำนึกว่าคิดไว้แล้วซะอีก"
"ยังอ่ะ"
"แล้วคุณโซนี่อยากทานอาหารแนวไหนค่ะ"
"อาหารอีสาน ทานกันไหมครับ"
"ก้อยจัดให้ค่ะ เดินไปอีกนิดเดี๋ยวก็ถึงแล้วค่ะ"
"คุณพีทโอเคไหมครับ"
"โอเคครับ ร้านนี้อร่อยมากครับ"
"ใช่ค่ะ ก้อยกับน้องภูเป็นผู้บุกเบิก"
"ใครหรอครับ น้องภู"
"น้องชายผมเองครับ"
"ใช่คนที่เป็นนายแบบให้สินค้าคุณกรหรือเปล่าครับ"
"ใช่ครับ"
"อ่อ คุณกรพูดถึงน้องบ่อยมากๆเลยนะครับ"
"อ่อ หรอครับ" อยากจะได้เมียกูล่ะสิไอ้กร เหอะ ฝันไปเหอะ ไอ้แพลงตอน
"ถึงแล้วค่ะ ร้านนี้แหละค่ะ เดี๋ยวเรานั่งข้างในกันดีกว่านะคะ ห้องแอร์จะได้ไม่ร้อน"
"รับอะไรดีค่ะพี่" คนงานสาวต่างชาติ เพื่อนบ้านเราเดินตามมารับออร์เดอร์
"แหม๋คุณน้อง ให้พี่นั่งก่อนก็ได้ค่ะ เอาเมนูมาค่ะ สามอัน"
"เดี๋ยวช้าก็บ่นอีกอ่ะ พี่อ่ะ"
"ต่อปากต่อคับ เอาตำปู ตำไข่เค็ม คอหมูย่าง บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ไม่สั่งกันหรอค่ะ"
"ผมว่าที่คุณก้อยสั่งไปก็เยอะแล้วนะครับ"
"รู้ว่าฟรีสั่งใหญ่เชียวนะ จะเอาให้อิ่มไปถึงสิ้นเดือนเลยหรอจ้ะ เลขา"
"พี่พีทอ่ะ เม้าท์"
"คุณพีทดูเป็นกันเองกับลูกน้องดีจังนะครับ"
"ครับ เราทำงานกันแบบพี่น้องอ่ะครับ"
"ถึงว่า ใครๆก็อยากใช้บริการ ทำงานดี ใจดี แล้วแถมยังหล่ออีกต่างหาก"
"ใช่ค่ะ บอสหนูใจดีมาก แต่บทโหดก็มีนะคะ "
"มีด้วยหรอครับ"
"มีสิค่ะ น่ากลัว"
"นินทากันต่อหน้าเลยนะ โบนัสไม่ต้องเอาดีไหม"
"หูย หนูต้องผ่อนบ้านผ่อนรถผ่อนทีวีดีวีดีไอโฟนไอแพด"
"พอๆๆ จ้ะ รู้แล้วภาระเยอะ"
"อิอิ"
นั่งทานอาหารไป คุณโซนี่ก็อารมณ์ดีนะครับ ทำให้คิดถึงน้องภูเลย
เป็นกันเองมาก พึ่เจอกันครั้งแรกแต่เหมือนรู้จักกันมาสิบกว่าปีแล้ว
ปรกติผมจะไม่พาลูกค้ามาทานอาหารร้านแบบนี้หรอก แต่นี้ลูกค้าขอมา เลยจัดให้
แล้วเจ้าตัวก็ดูเหมือนจะชอบเอาเสียมากๆด้วย
"อร่อยไหมครับ"
"อร่อยมากเลยครับคุณพีท"
"ผมว่าเรียกพี่พีทก็ได้นะครับ หรือพีทเฉยๆก็ได้"
"โอเคครับพี่พีท งั้นก็เรียกผมว่าโซนี่เฉยๆนะครับ ก้อยด้วยนะ"
"ค่ะ"

********************น้องภู

"ลุงจอดตรงเซเว่นอ่ะครับ"
"ครับ"
"นี่ครับ" ผมจ่ายตังค์แล้วก็รับเงินทอน แล้วก็ลงจากรถ จะบ่ายโฒงแล้วพ่พีทจะทานข้าวยังนะ
ซื้อข้าวขึ้นไปเลยดีกว่า สั่งข้าวสองกล่อง เดินไปซื้อเกาเหลาเป็ดหนึ่งถุง น้ำส้มสดสองขวด
แล้วก็ลูกชิ้นปิ้งอีกนิดหน่อย ผลไม้อีกสักสองอย่างดีกว่า หิ้วแทบจะไม่หมดเลยเรา

*********************พี่พีท

"น้องๆๆ เก็บจานนี้ให้หน่อย เอาน้ำมาอีกขวดหนึ่ง"
"ค่ะ"
"เห้ยยยยย"
"ขอโทษค่ะ พี่ ขอโทษค่ะ"
"คุณน้องขาาาา ไม่ระวังเลย"
"ขอโทษค่ะพี่" พนักงานเสิร์ฟก็ยกมือไหว้ใหญ่ ก้อยก็ไปดุเขาซะ ก็จะอะไรอีกล่ะครับ
น้ำส้มตำหกใส่คุณโซนี่น่ะสิ ไม่อยากบรรยายภาพ เสื้อขาวด้วย อีกอย่าง กลิ่น อบอวลมาก
"ไม่เป็นไรครับ ขอทิชชูให้ผมหน่อย"
"ก้อยว่าไปล้างในห้องน้ำดีไหมค่ะ มันไม่ใช่น้อยนะเนี่ย"
"งั้นเดี๋ยวขอตัวสักครู่นะครับ"
"ก้อย เรียกเขามาคิดเงินเลย"
"ค่ะพี่"
ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยคุณโซนี่ก็ออกมาพร้อมเสื้อที่เปียกไปทั้งตัว แต่กลิ่นส้มตำยังอบอวลอยู่เลย
"ผมว่าเดี๋ยวเอาเสื้อที่ห้องผมเปลี่ยนดีกว่าครับ ขืนไปแบบนี้ไม่ดีแน่ครับ"
"รบกวนด้วยนะครับ เลยทำให้วุ่นวายกันไปหมดเลย"
"ไม่เป็นไรครับ อุบัติเหต"
เราสามคนก็เดินกลับบริษัท ด้วยกลิ่นของส้มตำลอยตามมาตลอด
"กลิ่นใช้ได้เลยนะค่ะเนี่ย"
"อยู่ในจานอาหารก็ดีหรอกครับ แต่อยู่บนตัวผมไม่ค่อยดีเท่าไร ฮ่าๆๆ"
"ก้อย เดี๋ยวไปที่รถพี่นะ แล้วเอาเสื้อพี่มาให้คุณโซนี่ใส่ไปก่อน"
"ค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวไปนั่งรอที่ห้องผมก่อนดีกว่าครับ"
"ผมขอล้างตัวก่อนดีกว่าเหมือนจะคันๆ รบกวนคุณก้อยมีผ้าสักผืนไหมครับ"
"มาเอาที่ห้องพี่ ก้อย"
ก้อยเดินตามผมมาที่ห้อง แล้วก็เอาผ้าไปให้คุณโซนี่ในห้องน้ำ คงล้างตัวทำวามสะอาดนั้นแหละ
ปล่อยไว้นานคงจะคันไม่น้อย เห้ออ คิดถึงเมียจัง ป่านนี้คงนั้งคิ้วยุ่งเรียนหนังสืออยู่แน่เลย
"ป้า มาพอดีเลย"
"คุณพีทจะเอาอะไรหรอค่ะ"
"ป้าช่วยไปดูลูกค้าหน่อย เสื้อเข้าเปื้อนน่ะ ไปล้างตัวในห้องน้ำ ป้าช่วยเอาเสื้อไปส่งซักให้หน่อยนะครับ"
"ได้ค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
สักพักคุณโซนี่ก็เดินเข้ามา เสื้อไม่ได้ใส่แล้ว แต่มีผ้าขนหนูผืนกลางๆคล้องขอมา ตัวขาวมาก
"นั่งก่อนครับ"
"กลิ่นยังอยู่ไหมอ่ะครับพี่พีท"
"ไม่แล้วครับ"
"ผมเอาสบู่ล้างมือล้างน่ะ"
"งั้นเอาทิชชูเปียกนี้เช็ดอีกทีไหมครับ"
"ขอบคุณครับ"
"รอก้อยสักแปปนะครับลงไปเอาเสื้อให้อยู่"
"ครับ" แล้วคุณโซนี่ก็ยืนขึ้นล้วงแหวนในกระเป๋ากางเกงมาใส่ แต่มันคงลื่น เลยหล่นไปที่พื้น
กลิ้งๆมาใต้โต๊ะผม เจ้าตัวก็เดินตามมาหยิบ
"อะไรหล่นหรอครับ"
"แหวนอ่ะครับ ผมเห็นมันกลิ้งไปใต้โต๊ะ"
"เดี๋ยวผมดูให้ อืม อยู่ไหนน๊าาาาาา"
"เจอไหมครับ"
"ไม่เห็นเลยอ่ะครับ"
แล้วเราสองคนก็เลยช่วยกันหาแหวนใต้โต๊ะ

"บอสสสสสสสสสสสสส" เสียงคุ้นๆนะ
ผมเจอแหวนพอดี ก็เลยยืนขึ้น คุณโซนี่ก็เช่นกัน ผมก็เลยส่งแหวนให้ หันไปมองเสียงต้นกำเนิด

"น้องภู!!!!!!"

"ขอโทษครับ ที่ไม่ได้เคาะประตู" เจ้าตัวแสบซื้อของมาเต็มสองมือ แต่ภ่พที่ผมเห็นคือสีหน้าที่ตกใจ
ของในมือร่วงหล่นพื้นทันที แตงโม สับปะรด ฝรั่ง กรัจัดกระจาย ข้าวกล่องไปทาง น้ำส้มไปทาง
แล้วเจ้าตัวก็เดินออกไป.........

*********************น้องภู

ภาพที่เห็น พี่พีทกำลังสวมแหวนให้คนนั้น ใครอ่ะ เขาเป็นใคร นี่พี่พีทมีคนรักซ่อนไว้ที่นี้หรอ
แล้วทำไมต้องถอดสื้อด้วยอ่ะ แล้วไปทำอะไรกันใต้โต๊ะ นี้อดอยากปากแห้งขนาดนี้เลยหรอ ห๊า
กับเรายังไม่เคยทำแบบนี้เลย ฮือออออออออออออออออ แล้วน้ำตามันก็ไหล ผมวิ่งเข้าห้องน้ำไป
แล้วก็นั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆ พยายามปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้มีเสียง
ยิ่งกลั้นเสียงไว้เท่าไร น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากเท่านั้น อะไรว่ะเนี่ย นี่มันเกิดอะไร
เมื่อเช้าเรายังรักกันอยู่เลย แล้วทำไมพี่พีททำแบบนี้กับเราอ่ะ มันหมายความว่าไง

[K.Pupoom]

**********************พี่พีท

"มีอะไรหรอครับพี่พีท"
"ไม่มีอะไรครับ เออ..เดี๋ยวผมให้ก้อยเอาเสื้อมาให้นะครับ ขอตัวสักครู่นะครับ"
"ครับ"
"พี่พีทเสื้อได้แล้วค่ะ  แล้วอะไรมาหกตรงนี้เนี่ย"
"เอาไปให้คุณโวนี่เลย แล้วจัดการตรงนี้ด้วย"
"แล้วพี่พีทจะไปไหนค่ะ"
"ไม่ว่างตอบ"
ผมวิ่งถามคนไปตลอดทางว่าเห็นน้องภุหรือเปล่า แต่คำตอบที่ได้คือไม่ ไม่มีใครเห็น
แล้วเจ้าตัวแสบของผมไปไหน วิ่งหนีผมไปอีกแล้วใช่ไหม ภาพวันเก่าๆย้อนกลับมาอีกครั้ง
นี้เขากำลังจะหนีผมไปอีกแล้วหรอ น้องภู น้องภู อยุ่ไหนครับคนดี มันไม่ใช่อย่างที่น้องภูเห็นนะ
ผมวิ่งหาจนทั่วบริษัท จนบุ้งโทรเข้ามา
"พี่ เกิดอะไรขึ้น เห็นพนักงานว่าเห็นพี่วิ่งออกไปหน้าตาตื่น"
"ก็น้องภูน่ะสิ เข้ามาเห็นี่กับคุณโซนี่ในเวลาที่ไม่ควรเห็น แล้วก็วิ่งออกไปเลย"
"แล้วพี่เจอน้องภูไหม"
"พี่ตามหาจนทั่วแล้ว"
"โทรหายังพี่"
"โทรไปน้องภูก็ไม่รับหรอก"
"เดี๋ยวผมโทรเอง พี่ขึ้นมาก่อนเถอะ คงจะขึ้นแท็กซี่ไปไหนสักแห่ง"
"อืม"
แล้วผมก็ขึ้นไป ที่ออฟฟิศ อย่างไม่มีแรงจะเดิน ผมทำเขาเสียใจอีกแล้วหรอเนี่ย
นี่มันครั้งที่เท่าไรแล้วว่ะ เห้อ ไอ้พีทนะไอ้พีท เดี๋ยวแม่เขามาเอาคืนมึงตายแน่
"น้องรับสายไหมบุ้ง"
"ไม่ครับ ปิดเครื่อง"
"อื้ม"
"พี่ไปจัดการข้างในก่อนเถอะ"
"อื้มๆ"
"ใส่ได้ไหมครับ เสื้อ"
"ได้ครับ งั้นคุณพีทมาแล้ว ผมขอตัวกลับเลยแล้วกันครับ"
"ครับ ก้อยไปส่งคุณโซนี่ด้วย"
"ค่ะพี่"
"แล้วเจอกันครับ ขอบคุณมากนะรับ สำหรับความช่วยเหลือ"
"ไม่เป็นไรครับ ยินดีครับ"
สองคนนั้นออกไปจากห้องทำงานผม บุ้งกับอ้นที่รอโอกาสอยู่ก็เดินเข้ามา
แล้วก็ถามรายละเอียดเรื่องราวทั้งหมดผมก็เลาให้ฟัง
"ก็พูดลำบากนะพี่ จังหวะที่น้องภูเข้ามามันดันพอเหมาะพอดี"
"อืม พี่ก็เข้าใจน้องภูนะ แต่อยากอธิบายให้เขาเข้าใจ"
"พี่พีทไปรอที่บ้านไหม เดี๋ยวน้องภูก็กลับบ้านเชื่อผมสิ"
"พี่ทำน้องภูร้องไห้อีกแล้ว" แล้วน้ำตาใสๆของลูกผู้ชายอย่างผมก็ไหลออกมา

********************น้องภู

ผมพยายามไม่ร้องไห้ เช็ดหน้าเช็ดตา แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ เดินลงบันไดอย่างเงียบๆ
"อ่าวน้องภูเมื่อครู่เห็นคุณพีทตามหาอยู่น่ะค่ะ"
"เจอกันแล้วครับ"
"ตาแดงๆเป็นอะไรหรอค่ะ"
"พึ่งตื่นอ่ะครับ น้องภูขอตัวก่อนนะครับ"
แล้วผมก็เดินไปเรียกแท็กซี่หน้าบริษัท แล้วเราจะไปไหนดีอ่ะ
ไปหาไอ้โยชิดีกว่า ไม่อยากกลับบ้านอ่ะ เปิดโทรศัพท์ โทรบอกคุณย่าดีกว่า
"คุณย่าน้องภูนะครับ"
"ว่าไงลูก"
"น้องภูจะไปทำรายงานบ้านเพื่อนอ่ะครับ อาจจะกลับดึกนะครับคุณย่าไม่ต้องรอทานข้าวนะ"
"อ่อจ้ะ บอกพี่เขาหรือยัง"
"บอกแล้วครับ"
"จ้ะลูก "
"คุณย่า น้องภูรักคุณย่านะครับ"
"จ้ะ ย่าก็รักน้องภูลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ"
"ครับผม"
วางโทรศัพท์จากคุณย่าก็ โทรหาไอ้โยชิ
"โยชิ แกเลิกเรียนยัง"
"กำลังเลิกเลย จะชวนไปเที่ยวไหนหรอ"
"แล้ววันนี้แกนอนไหน"
"คอนโดสิ"
"พี่ขอไปนอนด้วยดิ"
"มีอะไรหรอ ทะเลาะกับพี่พีทหรอ"
"เดี๋ยวเล่าให้ฟัง รอหน้าโรงเรียนนะ"
"อืมๆๆ"
แล้วผมก็ไปนั่งรอไอ้โยชิที่หน้าโณงเรียน ไม่ช้าไอ้โยชิก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามา
"เหอๆๆๆๆ พะ พี่ภู มีเรื่อง  เรื่องไร"
"หอบเป็นหมาหอบแดดเชียว เอ้าดื่มน้ำก่อน"
"ร้องไห้มาใช่ไหมเนี่ย"
"ไอ้อิคจะมารับหรือเปล่า"
"วันนี้พี่อิคเลิกเย็นอ่ะ กลับเอง"
"ป่ะ พี่อยากหลับสักงีบ"
"เรื่องใหญ่ไหม"
"เรียกแท็กซี่ก่อน เดี๋ยวเล่าให้ฟังบนรถ"
แล้วพี่บุ้งก็โทรมา ระหว่างที่ผมขึ้นรถ
"ครับ"
"อยู่ไหน"
"บนรถ"
"จะไปไหน"
"กลับบ้าน มีอะไรไหม แบตจะหมด"
"เดี๋ยวคุยกันที่บ้าน"
"อืม"

"ตกลงมันเกิดอะไรเนี่ย หน้าพี่ภูแย่มากเลยนะ"
"เรื่องเล็กๆน่ะ"
"แน่ใจ"
"ก็แค่พี่ไปเห็นพี่พีททำอะไรกับคนอื่นในออฟฟิศ แล้วก็สวมแหวนให้กัน"
"เนี่ยนะเรื่องเล็ก ตาฝาดหรือเปล่า"
"ไม่หรอก ผู้ชายคนนั้นถอดเสื้อผ้า เขาสองคนทำอะไรกันหลังโต๊ะทำงาน พี่เข้าไปเขากำลังยืนขึ้นมาแล้วสวมแหวนให้กัน"
"เห้ยบ้าน่ะ นั้นมันที่ทำงานนะ"
"อื้ม ที่บ้านก็เอาพี่ ที่ทำงานก็เอาไอ้นั้นไง คนมักมาก" แล้วน้ำตามันก็ไหลมาอีกทาง
"เห้ยอย่าร้องไห้ดิพี่ภู อายลุงเขา โยชิใจไม่ดีนะ"
"เต็มที่เลยน้อง อยากร้องร้องไปเลย อย่าไปเก็บ"
"ลุงอ่ะแทนที่จะช่วยกันปลอบพี่ผม"
"คนเรามันต้องมีทางระบาย ถ้าไปเก็บๆไว้อกแตกตายพอดี"
"ครับบบ  พี่ภูไม่เอาไม่ร้อง เดี๋ยวโยชิจะโทรไปด่าพี่พีทเอง"
"อย่า พี่ขอร้อง"
"ทำไมอ่ะ"
"เชื่อพี่"
"แล้วจะปล่อยให้อีนั้นมันเอาพี่พีทไปหรอไง"
"เขาไม่ได้แย่ง แต่นขอเราไปเอง จบได้แล้วโยชิ"
"พี่ภูอ่ะ"
"เงียบ ไม่อย่างนั้นพี่จะไปที่อื่น"
"โอเคๆ เงียบก็ได้"
รถขับมาเรื่อยๆ ตอนเย็นรถค่อนข้างติด ท่ามกลางความวุ่นวายก็มีสายฝนโปรปรายลงมา
พร้อมกับน้ำตาที่อาบสองแก้มของผม แท็กซี่เข้ามาจอดที่คอนโดของโยชิ
ไอ้โยชิจัดการจ่ายเงินเรียบร้อย ผมเดินลงจาากรถโดยมีไอ้โยชิกอดแขนมาตลอด
"ไหวไหม"
"ไหว"
เราสองคนขึ้นมายังห้อง โยชิไขกุญแจ เปิดประตูเข้าไป
"ขอยาแก้ปวดให้พี่สองเม็ด"
ไอ้โยชิ เดินไปหยิบยาแล้วก็น้ำมาให้ผม ผมรับมาทานแล้วก็ดืมน้ำตาม
"พี่ขอนอนสักแปปนะ"
"ไปนอนในห้องดีกว่าพี่ภู"
"นอนตรงนี้แหละ พี่นอนไม่นานหรอก"
"ไปนอนในห้องเถอะน่ะ ดื้อจริง เร็ว" แล้วไอ้โยชิมันก็ดึงผม เข้าไปในห้องจัดการห่มผ้าให้
"ขอบใจนะ"
"ตื่นมาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น"
"ขอบใจน้องรัก"
โยชิเดินไปปิดไฟให้ แล้วก้ออกจากห้องนอนไป ด้วยอาการปวดหัว อ่อนเพลียทำให้ผมเผลอหลับไป

*********************พี่พีท

ผมขับรถกลับมาบ้านอย่างไว จอดรถก็ไม่สนใจของอะไรในรถทั้งนั้น เดินเข้าบ้านทันที
"คุณย่าครับ คุณย่า"
"อะไรลูกพีท เอะอะโวยวาย"
"น้องภูล่ะครับ กลับมายัง"
"โทรมาบอกย่าาว่าจะไปทำรายงานกับเพื่อนๆจะกลับดึกหน่อย"
"ที่ไหนครับ"
"ย่าไม่ได้ถาม แต่น้องบอกว่าบอกพีทแล้วนินา"
"ครับ"
"เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะอะไรกันอีก"
"เข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ"
"ไม่นิดแล้วมั้ง โทรหาน้องสิ บอกน้องไปว่าย่าให้กลับบ้านด่วน ย่าโทรเองดีกว่า"
"ขอบคุณครับคุณย่า"
"โทรไม่ติดน่ะลูก พีทมีเบอร์เพื่อนน้องภูที่มหาวิทยาลัยหรือเปล่า"
"ไม่มีครับ"
"ตายแล้วน้องภูของย่า ถึงว่าโ?รมาน้ำเสียงแปลกๆ ตาพีทนะตาพีทไปทำอะไรน้องอีก"
ผมก็เลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณย่าฟัง
"เห้อ ลูกหนอลูก ทำไมถึงได้มีแต่เรื่อง ป่านนี้ไม่ร้องไห้จนตาบวมแล้วหรอน้องภูของย่า"
คุณย่าก็พาลจะร้องไห้ไปซะอีกคน นี้มันอะไรกันว่ะเนี่ย เหอๆๆๆๆๆ
ผมกับคุณย่านั่งชะเง้อคอรอน้องภู จนหลายชั่วโมงผ่านไป บุ้งกับอ้นก็กลับมาถึงบ้าน
"น้องภูกลับมายังครับ"
"ยังเลยลูก"
"อ่าว บุ้งโทรไปบอกกำลังกลับบ้าน"
"น้องโทรมาบอกยาว่าจะไปทำรายงานบ้านเพื่อน กลับดึกๆน่ะ"
"อะไรของมันว่ะ โตแล้วนะเนี่ยทำตัวเป็นเด็กไม่เลิก"
"น้องคงเสียใจมาก อย่าไปว่าน้องเลยลูก"
"เมื่อไรจะเลิกอ่อนแอสักที"
"น้องเคยบอบช้ำ เพราะคนที่เขารักมากๆต้องห่างไป มันมีแผลเก่า ยิ่งทุกวันนี้พี่พีทช่วยสมานแผลให้น้อง น้องยิ่งรักพี่พีทมาก แล้วถ้าน้องต้องเสียพี่พีทไป บุ้งคิดดูสิ น้องจะบอบช้ำแค่ไหน แผลใหม่บนรอยแผลเก่า"
"แล้วพีทควรจะทำไงครับคุณย่า"
"ลองโทรไปหาเพื่อนๆน้องภูดีไหมครับ"

"งืดๆๆ งืดๆๆ งืดๆๆ" โทรศัพทืผมสั่น หยิบมาดู

"โยชิโทรมาครับ"
"รับเลยพี่"
"โยชิ อยู่กับพี่ภูใช่ไหม"
"ใช่ พี่พีททำอะไรพี่ภูอีกล่ะ ใจร้ายอีกแล้วใช่ไหม คนนิสัยไม่ดี คนเจ้าชู้ ชั่ว ไอ้หอยขม"
"โยชิฟังพี่ก่อน มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ภูคิดนะ"
"มันคงเป็นมากกว่านั้นล่ะสิ อยู่บ้านก็เอาพี่ภู อยู่ออฟฟิศก็เอาอีนั้น พี่มันบ้ากาม"
"โยชิฟังพี่ก่อน"
"ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ คนเลว จะไปไหนก็ไป ไป๊"
"โยชิ พี่ขอร้อง พี่ภูอยู่ไหน"
"วิ่งหนีไปกลางสายฝนแล้ว คอยดูนะถ้าพี่ภูเป็นอะไร โยชิไม่ปล่อยพี่พีทไว้แน่ หึ่ยยยย"
"โยชิ โยชิ  วางไปแล้วครับ"
"เจ้าโยชิมันว่าไงบ้างลูก"
"ก็ไม่ฟังอะไรผมเลย ด่าอยางเดียว แล้วก็บอกว่าน้องภูวิ่งหนีไปแล้ว พีทใจไม่ดีเลยครับคุณย่า"
"โทรหาโยชิสิ เดี๋ยวย่าคุยเอง" ผมโทรหาโยชิ อีกรอบแต่ไม่รับ

********************"โยชิ + อิค

"ก๊อกๆๆๆๆ"
"เมียจ๋าด่าใครอ่ะ เสียงดังไปข้างนอกเลย"
"ด่าหมา"
"ท่าทางจะขึ้นไม่ยอมลงง่ายๆด้วย ไปอาบน้ำดีกว่า"
"อย่าพึ่งเข้าไปในห้อง พี่ภูนอนอยู่"
"อ่าวไอ้ภูมาหรอ"
"อือ ทะเลาะกับพี่พีทมา"
"เรื่องไรอ่ะ"
"ก็พี่ภูอ่ะ เข้าไปเห็นพี่พีทกำลังทำอะไรทุเรศๆกับอีโสเภณีนั้นในออฟฟิศน่ะสิ แถมยังซื้อแหวนให้กันอีกต่างหาก"
"เห้ยจริงดิ เข้าใจผิดหรือเปล่า ภาพซ้อนป่าว"
"ไม่ตลกเลย"
"แสดงว่าที่เมียจ๋าด่าเมื่อกี้ กพี่พีทน่ะสิ"
"ก็ใช่นะสิ ก็มันทนไม่ไหวนิหว่า"
"แล้วพี่พีทเขาว่าไงอ่ะ"
"ไม่ว่าไง เพราะโยชิด่าอย่างเดียว"
"ทำไมเมียจ๋าไม่ฟังเหตุผลพี่พีทบ้างอ่ะ"
"โยชิเป็น้องพี่ภูไม่ใช่น้องพี่พีท จบนะ ไม่จบ โดนตบ"
"อุยยยย"
"หิวไหม"
"หิว มีไรทานมั้งอ่ะ"
"เกิดเรื่องซะก่อนโยชิเลยไม่ได้แวะซื้ออะไรมาทำทานอ่ะ เดี๋ยวโยชิไปดูอะไรข้างล่างให้นะ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปดูเอง นั่งให้ใจเย็นๆนะ"
"อืม"

เมียผมนี้อารมณ์ขี้นแล้วลงยาก ถ้าพี่พีทอยู่แถวนี้มีหวังมีหัวแตกเพราะเมียผมแน่
รายดีโหดจริงเอาจริง แล้วยิ่งพี่ภูของเขาแล้วด้วยรักสุดหัวใจ หัวไอ้ภูก็แทบจะเหมือนผัวเมียผมแล้ว
งงไหม ไม่งงหรอก ฮ๋าๆๆๆ แต่ผมไม่เชื่อนะว่าพี่พีทจะทำแบบนั้น ระหว่างที่ลงมาก็เลยโทรไปหา
พี่พีทก็อธิบายความเป็นไปทั้งหมดให้ผมฟัง ผมเชื่อพี่พีทนะ เพราะผมรู้ว่าพี่พีทรักไอ้ภูมาก
แล้วไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นแน่ๆ แต่ไอ้ภูอ่ะมันจะเชื่อเหมือนผมหรือปล่า
ถ้าเกิดพี่พีททำจริงๆขึ้นมาล่ะ ผมก็เท่ากับช่วยคนผิดให้พ้นโทษนะ แต่ยังไงผมก็เชื่อใจพี่พีท

"พี่ครับ เดี๋ยวถ้าคุณ พีท พาคินทร์มา ให้ขึ้นไปที่ห้องผมได้เลยนะครับ"
"ค่ะ"

"เมียจ๋ามาแล้ว"
"ได้อะไรมาบ้างอ่ะ"
"ก็อาหารเวฟไง สั่งพิซซ่าไหม ไก่ทอดก็ได้ เอาป่ะ เผื่อไอ้ภมันตื่นมาจะได้ทานด้วย"
"อื้มๆ จัดการให้ด้วยนะไม่มีอารมณ์"
"แล้วเมียจ๋าไม่มีการบ้านหรอ"
"มี แต่ไม่ทำ"
"เอ้า เดี๋ยวทุกอย่างมันก็คลี่คลาย บางทีสิ่งที่ตาเราเห็นไม่ก็ไม่เป็นดั่งที่ตาเราเห็นเสมอไปหรอกนะ"
"จะสื่ออะไร"
"ก็สื่อว่า ทั้งหมดที่ไอ้ภูเห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่มันคิดก็ได้"
"จะเข้าข้างพี่พีทล่ะสิ"
"เปล่านะ"
"คนเจ้าชู้ก็เข้าข้างกันเสมอไปนั้นแหละ"
"ทำอย่างกับเมียจ๋าไม่เข้าข้างไอ้ภูงั้นแหละ"
"เอ๊ะพี่อิคนิ จะโทรสั่งอาหารไม่ใช่หรอ"
แล้วศึกสงครามก็ต้องสงบลง ไม่อย่างนั้นเมียผมคงเล่นงานผมแน่
โทรสั่งอาหารเสร็จก็มานั่งดูทีวีต่างคนต่างงียบต่างไม่พูดไม่จาอะไรต่อกันทั้งนั้น
ผมก็เลยเอามือโยชิมาจับไว้แล้วก็บีบเบาๆ โยชิก็ส่งยิ้มให้จางๆ
แล้วไม่นานอาหารก็มาส่ง
"ทานเลยไหม"
"พี่อิคทานเถอะ โยชิยังไม่หิว เดี๋ยวรอทานพร้มพี่ภูด้วย"
"งั้นี่ยังไม่ทานเหมือนกัน"
"ตัวเองหิวไม่ใช่หรอ ทานเถอะ นะ น๊าาา"
"อืม"
ผมก็นั่งทานอาหารไปดูทีวีไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
"พี่อิคสั่งอะไรอีกอ่ะ" แล้วโยชิก็เดินไปเปิดประตู
"หวัดดีโยชิ"
"พี่พีท มาทำไมที่นี้ไม่ต้อนรับคนมักมาก ออกไปเลย"
"แล้วตอนรับย่าหรือเปล่า"
"คุณย่าาาาาาา"
"ขอย่าเข้าไปหน่อยได้ไหม"
"ได้สิครับ" แล้วเมียผมก็กอดคุณย่าเดินเข้ามาในบ้าน สายตายังเหล่พี่พีทที่เดินตามเข้ามานิดหน่อย
"ทานอะไรอยู่เจ้าอิค"
"สวัสดีครับคุณย่า เนี่ยอ่ะครับ พิซซ่า ไก่ทอด"
"ห้องหับสะอาดสะอ้านใครทำล่ะเนี่ย"
"เมียผมครับ"
"ฮ่าๆๆ"
"คุณย่านั่งก่อนครับเดี๋ยวโญชิไปเอาน้ำมาให้ดื่ม"
"ขอบใจลูก"
"น้องภูล่ะอิค" พี่พีทกระซิบถาม เพราะกลัวเมียผมจะได้ยิน
"นอนอยู่ในห้องอ่ะ "
"ร้องไห้จนหลับไปแล้ว ร้องไห้มาตลอดทาง ซะใจพี่พีทหรือยังล่ะ" เมียผมมันก็หูดีนะ
"ไม่เอาๆ พูดเบาๆสิลูก โยชิ โวยวายไม่น่ารักเลยลูก"
"ก็คนมันโมโหนิครับคุณย่า คุณย่ามาก็ดีแล้วโยชิมีเรื่องจะฟ้องแทนพี่ภู"
"อะไรล่ะลูก"
"มีคนแถวเนี่ย เอาใครก็ไม่รู้ไปทำทุเรศๆในออฟฟิศ ถอดเสื้อถอดผ้า แล้วยังสวมแหวนให้กันด้วย คนอะไร ยางอายไม่มี ผีสางเทวดาเจ้าที่เจ้าทางไม่อายบ้างหรือไง นั้นอ่ะมันที่ทำมาหากินนะ มักมากในกามจนหน้ามืดตามัว "
"ไอ้หอยขมด้วยหรือเปล่า"
"ใช่ ไอ้หอยขม ไอ้แพลงตอน ไอ้อาหารเต่า"
"พี่ภูเขาเล่าให้ฟังหรอลูก"
"เล่าให้ฟังนิดหน่อยครับคุณย่า ที่เป็นคำด่าน่ะเมียผมล้วนๆ"
"รู้ดีจริงนะพี่อิค หุบปากไปเลย"
"ไม่เอาๆ พูดกันดีๆสิลูก ไม่น่ารักเลยนะโยชิ อย่าบอกตั้งหลายครั้งแล้ว"
"ขอโทษครับคุณย่า"
"งั้นก็นั่งนิ่งๆแล้วฟังพี่เขาบ้าง"
"ฟังคำโกหกล่ะสิ"
"เรานิ"
"คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะโยชิ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"พี่พีทก็เล่าเรื่องให้เมยผมฟัง นางก็นั่งเฉยๆเชิ่ดเหมือนไม่สนจ
"อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น แหม๋ แหวนก็เข้าใจกลิงไปใต้โต๊ะนะ"
"เมียจ๋า อคติ"
"ทานไปเงียบๆเลยพี่อิคจ๋าาาาา"
"ครับผม"
"โยชิ หนูเองก็เหมือนกันนะลูก ต้องเชื่อใจอิคให้มากๆ บางทีก็อย่าเชื่อแม้กระทั่งสายตาตัวเองที่ยังไม่ได้ผ่านการวิเคราะห์"
"ก็อยากจะเชื่อหรอกนะพี่พีท แต่ว่า...."
"พี่รู้ว่ามันอาจจะเชื่อยาก แต่พี่อยากให้ความรักที่พี่มีให้โอกาสพี่ได้พูดกับน้องภูสักครั้ง"
"เราให้เขาสองคนคุยกันดีกว่าไหมลูก โยชิ"
"ก็ได้ครับ พี่ภูนอนอยู่ในห้องอ่ะ อย่าทำอะไรรุนแรงกับพี่ภูนะ โยชิจะสู้ให้ถึงที่สุด"
"ครับบบ"
แล้พี่พีทก็เดินเข้าไปในห้องนอน

**********************พีท

ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไป แง้มประตูไว้เพื่อให้แสงไฟผ่านเข้ามาเล้กน้อย
น้ำตาไหลเป็นทางอาบแก้ม ถึงแห้งไปแล้วก็ยังคงทิ้งร่องรอยแห่งความเสียใจอยู่
นอนหลับตาพริ้มผมกุมไว้ที่หน้าอก ผมมองไล่ตั้งแต่หัวไปถึงปลายเท้า
นั่งลงข้างๆ เอามือลูบหัวเบาๆ แล้วก็ก้มลงไปหอมที่หน้าผากเบาๆ
"กลับบ้านเราเถอะนะ"
น้องภูค่อยๆลืมตา
"ใครอ่ะ อิค แกหรอ"
"พี่เอง"
"พี่พีท ออกไป ออกไปเลยนะ ฮืออออออ"
"เดี๋ยว ฟังพี่ก่อนสิ" ผมดึงตัวน้องภูเข้ามากอด เจ้าตัวก้ไม่ดิ้นอะไร ได้แต่ร้องไห้จนตัวโยน
"ฮือๆๆๆๆ ฮืออออออ"
"ไม่ร้องนะ เงียบนะคนดี มันไม่ได้เป็นอย่างที่น้องภูเห็นนะ"
"ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไม ฮึก ฮึก  ฮือออ ทำ กับ น้องภุแบบนี้ ฮืออออออ"
"เงียบก่อนนะ" ผมกอดน้องภูแน่นขึ้น
"มันดีกว่าน้องภูตรงไหน พี่พีทสัญญาว่าจะรักน้องภูคนเดียวไง ฮือออออ"
"ครับ พี่รักน้องภูคนเดียว"
"แล้ว ทำ ฮึก ทำไมทำแบบนั้นอ่ะ ฮือออ"
"คนนั้นเขาชื่อคุณโซนี่ เขาเป็นลูกค้า พี่พาเขาไปทานข้าวแล้วส้มตำมันหกใส่เสื้อเขา พี่เลยให้เขาขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อ"
"แล้วแหวนนั้นล่ะ ฮือออ"
"เขาทำแหวนหล่น พี่ก็เลยช่วยเขาหา"
"น้องภุไม่เชื่อ ปล่อยน้องภูได้แล้ว ออกไปเลย ฮือออ "
"จริงๆ พี่สาบานก็ได้ ถ้าพี่โกหกขอให้พี่ตาย"
"ไม่เอา ไม่ตาย ฮืออ"
"เชื่อพี่นะ พี่รักน้องภูคนเดียว นะ นะครับ ถ้าน้องภูไม่เชื่อโทรไปถามพพี่ก้อยก็ได้นะ พี่ก้อยเป็นพยานได้"
"แล้วตอนนั้นพี่ก้อยไปไหนล่ะ"
"ลงไปเอาเสื้อที่รถ เอามาให้ลูกค้าไง"
"ก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง ใครจะเป็นพยาน"
"ช่วงเวลาไม่ถึงห้านาทีทำอะไรไม่ได้หรอก"
"ถ้าเกินห้านาทีก็คงทำล่ะสิ"
"ถ้าเป็นน้องภูอ่ะใช่ แต่ถ้าคนอื่นไม่มีทาง"
"น้องภูไม่เชื่อหรอก ออกไปเลยคืนนี้น้องภูจะนอนนี้ น้องภูบอกคุณย่าแล้ว ออกไป"
"ไม่ให้โอกาสพี่หน่อยหรอ"
"เรื่องอื่นน่ะยอมได้ แต่เรื่องนี้ไม่ได้ ออกไปเลย"
"พี่คงบังคับให้น้องภูเชื่อพี่ไม่ได้ แต่พี่อยากจะบอกว่าพี่พีทคนนี้ไม่เคยมองใครแล้วมไเคยรักใครตั้งแต่มีน้องภูเข้ามาในชีวิต"
น้องภูก็เอามืออุดหุไม่ฟัง ผมก็เอามือออก
"ถ้าสบายใจเมื่อไรก็กลับบ้านเรานะ" แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องนอน
"เป็นไงบ้างลูก"
"กลับกันเถอะครับคุณย่า"
"คุณย่าาาาา" แล้วน้องภูก็ตะโกนเรียกคุณย่าออกมาจากห้องนอน
แล้วเจ้าตัวก็วิ่งออกมา โผเข้ากอดคุณย่า แล้วก็ร้องไห้โฮ
"พี่ภู" โยชิเข้ามาลูบหลังให้เบาๆ
"นิ่งซะลูกนะ นิ่งซะ พอได้แล้วรู้เอ๊ย เดี๋ยวปวดหัวนะลูก" คุณย่ก็เหมือนจะร้องห้ตามไปด้วย
"คุณย่าน้องภูเสียใจ"
"ย่ารู้ลูก แต่หนูเชื่อหรอลูกว่าพี่เขาจะทำแบบนั้นจริงๆ"
"ก็ไม่อยากเชื่อ แต่มันเห็นกับตา"
"ภาพที่หนูเห็นเพียงชั่วแวบเดียว มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่หนูคิดนะลูก"
"ครับบบ "
"ไม่ร้องลูก ไม่ร้อง ไปล้างหน้าล้างตาซะลูกไป เดี๋ยวได้กลับบ้านเรา"
"น้องภูขอค้างที่นี่นะครับ"
"ไม่เอาลูก ย่าไม่อนุญาต ไปล้างหน้าล้างตา  อย่าดื้อ"

แล้วน้องภูก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยมีโยชิตามเข้าไปด้วย
"พี่ภู โยชิว่าที่พี่พีทพูดอาจจะจริงก็ได้นะ โยชิเหนพี่พีทร้องไห้อ่ะ"
"แล้วถ้าเป็นแก แกจะทำไง"
"โยชิก็คงให้อภัยพี่พีทอ่ะ อย่างที่คุณย่าพูดก็ถูกนะ ช่วงเวลาแค่นิดเดียว พี่ภูไม่ได้เห็นเขาจูบปากกันหรือว่าเย่อกันซะหน่อยไม่ใช่หรอ"
"แต่เราไม่รู้นะว่าหลังโต๊ะนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง"
"ใช่เราไม่รู้ไง แล้วพี่ภูไม่เชื่อใจพี่พีทเลยหรอ อย่างน้อยพี่ภูก็น่าจะเชื่อในสายตาตัวเองที่เลือกใช้ชีวิตกับพี่พีทนะ"
"พี่อาจจะตาถั่วก็ได้"
"แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงอย่างที่พี่พีทพูด พี่ภูก็ใจร้ายกับพี่พีทมากเลยนะ พี่พีทจะน่าสงสารมาก"
"พี่สับสนว่ะโยชิ พี่ไม่รู้จะทำไง"
"ให้โยชิแนะนำไหม"
"อื้ม"
"ถ้าเป็นโยชิ โยชิจะทำตามเสียงของหัวใจตัวเอง เสียงหัวใจของพี่ภูว่าไงอ่ะ"
"พี่  พี่ พี่รักเขาไง ฮืออออออออ ฮืออออออ"
"ถ้าพี่ภูรักพี่พีท คำว่าอภัยมันก็ไม่ยากเกินไปหรอก คู่รักคู่อื่นๆอ่ะ ผัวเขาไปมีเมียน้อยเขายังให้อภัยกันได้เลย แล้วนี่พี่พีททำผิดหรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจ พี่ภูอย่าให้ปัญหาแค่นี้มาทำลายความรักของพี่สิ"
"พี่อ่ะ ไม่เคยไม่เชื่อพี่พีทนะ แต่ภาพที่พี่เห็นมันติดตา มันลอยอยู่ตรงหน้าพี่ตลอดถามว่าพี่เชื่อหรอว่าพี่พีทจะทำแบบนั้นจริง ตอบได้เลยว่าไม่เชื่อ"
"แล้วพี่ภูเป็นอะไรอ่ะ ถึงได้ไม่ให้อภัยพี่พีท"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันโยชิ"
"พี่ภูคนที่เข้มแข็งของโยชิหายไปไหน หืม"
"ตายไปแล้วมั้ง"
"ตายไม่ได้ ปลุกขึ้นมา กลับบ้านไปได้แล้วโยชิไม่ให้ค้างที่นี้"

แล้วสองคนพี่น้องก็ออกมาจากหห้องน้ำ สายตาทุกคู่จ้องงมาไปที่น้องภูอย่างไม่วางตา
"ไอ้อิค ไม่เรียกกูเลยนะ"
"มึงหิวหรอ นึกว่าอิ่มน้ำตาไปแล้วซะอีก"
"ชิ"
"ปัญหาทุกอย่างมันเกิดที่ใจของมึง มึงก็ควรดับที่ใจของมึง นี่แค่ปัญหาเล็กๆ ปัญหาใหญ่กว่านี้มึงยังเคยผ่านมาแล้วสบายๆ กูหวังว่ามึงคงไม่ตายน้ำตื้นนะ"
"น้องภูหิวจังครับคุณย่า"
"แถวนี้มีร้านอาหารไหม เราทานข้าวนอกบานกันสักวัน โยชิไปกับย่าไหมลูก"
"ไปครับโยชิก็หิ๊วหิว"
"แล้วนี่อ่ะสั่งมาตั้งเยอะ"
"แช่ตู้เย็นไว้ก่อนเช้าเดี๋ยวเอามาเวฟทานได้"
"อื้มๆๆ"
"ป่ะ ไปลูกอิค "

ผมกับน้องภูไม่ได้พูดอะไรกัน น้องภุหยุดร้องไห้แล้ว แล้วก็ทำทุกอย่างตามปรกติ
แต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือความเศร้า นองภูคงเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาก
แต่ก็ทำร่าเริงกลบเกลื่อนเพื่อ ไม่ให้คนรอบข้างรูศึกเศร้าไปด้วย คุณย่าเองก็เป็นห่วงอยู่ไน้อย
แต่เมื่อเห็นน้องภูทานได้ก็คลายความกังวลลงไป ผมจะใช้วิธีไหนดีนะให้เขากลับมาสดใสเหมือนเดิม........



สวัสดีครับ

มาม่า  ฮ๋าๆๆๆ

ตอนนี้ตัดฉากสลับไปสลับมา

ตั้งใจอ่านนิดนะจ้ะ  เดี๋ยว งง  อิอิ

ขอบคุณที่ติดตามนะครับ ขอบคุณมากๆๆ

เป็นกำลังใจให้กันต่อไปนะครับ

รักนะ  จุฟๆ