หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[BoJuNg]

 

[CarToonMiZa]

 

[mizzmizz]

 
ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะคะพี่พีทน้องภู

[kimboom]

รออัพอยู่นะค่ะคนแต่ง....

[CarToonMiZa]

 

[rainystreet22]

คิดถึงจัง 

[kimboom]

รอพี่พีท น้องภู อยู่นะค่ะ.... 

[kakilover]

ผ่านไป 3 อาทิตย์แล้ว แวะเข้ามาดู......แต่ยังไม่มาเลย  รออยู่นะคับคนเขียน........รีบมาต่อน้า.........คิดถึงน้องภูละ คิดถึงพี่ีพีทด้วย....

[ขนมสัมปันนี]

คิดถึงน้องภูและผองเพื่อนครับ

[Horizon]

มานอนรอ เดี๋ยวนี้หายนานมากเลย

[Noi]

รออัพอยู่นะค่ะคนแต่ง....

[vevi]

คิดถึงน้องภู พี่พีท และเดอะแก๊งค์คร๊าบ 

ช่วยกันเข้าไปกดดัน เอ๊ยกดlike ตอนที่170ที่เฟซของนักเขียนกันหน่อยนะค้า
ให้ครบ100 like กันเลยจ้า ช่วยกันฮึบๆ 

[maemix]

มารอพี่พีทกะน้องภู
 รอพี่พีทกกับคุณย่ากลับมาหาน้องภู

[pemiko2012]

คิดถึงพี่พีทกะน้องภูมากกกกก
มาซะทีเน้ออออ 

[K.Pupoom]

ตอนที่......171



สอบวันสุดท้าย

"น้องภู ทำอะไรอยู่"
"น้องภูกำลังจะเข้าห้องสอบพี่พีท ทำไมพึ่งโทรมาเนี่ย"
"พึ่งตื่นอ่ะ ขอโทษนะครับที่ทำให้คิดถึง"
"ไม่ได้คิดถึงซะหน่อย"
"แล้วทำไมต้องดุพี่ที่โทรมาช้าด้วยอ่ะ ถ้าไม่คิดถึงน่ะ"
"ใครดุ"
"หมา"
"เดี๋ยวโดน น้องภูจะเข้าห้องสอบแล้ว แค่นี้ก่อนนะพี่พีท"
"ครับ ตั้งใจนะ ขอให้ได้เอ"
"ครับ รักนะ"
"รักมากกว่า"
"อื้อ"

แล้วผมก็วางสายแล้วก็เข้าห้องสอบ นั่งลงที่โต๊ะ นั่งทำสมาธิ ภาวนา พุทธ โธ กำหนดลมหายใจเข้าออก
พอกระดาษข้อสอบมาวางตรงหน้าก็ค่อยๆพิจรณาอย่างมีสติ สมาธิก่อนสอบเป็นเรื่องสำคัญ
นึกถึงสิ่งที่เราได้อ่านได้เรียนมา นำมาวิเคราะห์ข้อสอบให้แตกฉาน..........

ผมหันไปมองไอ้กรีซ มันก็ยิ้มให้

วิชานี้ค่อนข้างยากสำหรับผม เลยต้องใช้เวลากับมันจนวินาทีสุดท้าย
ไอ้กรีซเสร็จก่อนผม มันลุกขึ้นแล้วมันมายิ้มเยาะให้ผม ตกขึ้นมาจะหัวเราะให้

"อ่าว หมดเวลาแล้วนะครับ ส่งได้แล้ว"
"ผมเช็คความเรียบร้อยอีกครั้งแล้วก็เดินไปส่งข้อสอบ"
"นี้นายภูภูมิ"
"ครับอาจารย์"
"สอบวันสุดท้ายแล้วใช่ไหม"
"ครับ"
"พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า"
"ว่างครับ"
"มาช่วยงานอาจารย์หน่อยสิ"
"ผมคนเดียวหรอครับ"
"เพื่อนๆกลุ่มเธอด้วย"
"ได้ครับ"
"พรุ่งนี้เจอกันที่ใต้คณะนะ เก้าโมง"
"อาจารย์จะให้พวกผมทำอะไรครับ"
"ก็พวกป้ายสื่อต่างๆน่ะ เดี๋ยวจะมีเด็กคณะอื่นมาช่วยอีก เราในฐานะเจ้าบ้าน ดูแลเขาให้ดีนะ เขาต้องการอะไรก็หาให้เขา พรุ่งอาจารย์ไม่อยู่"
"ได้ครับ"
"ขอบใจมาก อย่าลืมนะ"
"ครับ"

เดินออกมาไอ้พวกนั้นก็รออยู่แล้ว เหมือนว่ามันจะนินทาผมอยู่
"นินทาอะไรกัน"
"มึงผอมลงไปเปล่า"
"ไม่นิ"
"ผอม มึงตรอมใจใช่ไหม"ไอ้พลชี้หน้าผม
"บ้า"
"พรุ่งนี้ไปเที่ยวไหนกันดีว่ะ ทะเลไหม"
"เสียใจด้วยทิก อาจารย์รัชนี ขอให้พวกเรามาช่วยงานพรุ่งนี้ที่คณะเก้าโมง"
"อะไรว่ะ กูกับเมียว่าจะไปอังกฤษซะหน่อย"
"ตรงอาร์ซีเออ่าหรอมึง"
"เออ ไปกินข้าวมันไก่"
"งั้นวันนี้เราไปหาอะไรกินกันเถอะว่ะ หิวจนตาลายแล้ว ว่าไงภู"
"ไงก็ได้ ไปดิ"
"หวังว่าคงไม่มีธุระที่ไหนอีกนะคะ แม่คนธุระเยอะ"  กิ๊บ
"ไม่มีแล้ว"

พวกเราก็มาหาอะไรทานกันที่สยาม อาหารปิ้งย่างตามเคย นั่งทานไปคุยไปดูเหมือนพวกเราจะหิวมาก
เพราะสั่งอะไรมาก็หมดอย่างรวดเร็ว เนี่ยแหละ ปอปตัวจริง
"เห้ยไอ้ภู ใช่พี่คนนั้นที่่มาจีบมึงป่ะว่ะ" กิ๊บถาม
"ไหน"
"นั้นอ่ะ ที่ยืนซื้อไอศครีมอยู่นั้นน่ะ"
"อืมใช่ พี่เอ นิติ"
"ไหนๆๆ"
"อิแพง เสนอหน้ามาเชียวนะ โน้น เห้ยๆๆมากับเด็กด้วย"
"เด็กมัธยม"
"เอ่ออ่าดิ น่ารักดีนะ แต่ดูท่าทางจะแรงไม่เบา"
"พี่เขาหรือน้องคนนั้น"
"น้องคนนั้นสิ"
"กิ๊บ ไอ้ภู นินทาอะไรกัน กระซิบกระซาบ" ไอ้พลมันคงอยากรู้
"ก็ไอ้พี่คนนั้นอ่ะ เมื่อวานมันมาจีบไอ้ภู"
"อีกแล้วหรอ"
"มึงอย่าไปฟังกิ๊บมากพล มันเพ้อ พี่เขายังไม่ได้จีบซะหน่อย"
"ไม่ได้จีบบ้าอะไรมึง เข้ามานั่งตาเยิ้มซะขนาดนั้น มึงอ่ะเป็นคนน่ารักเป็นคนสวยใครๆก็อยากล่อตูดทั้งนั้นแหละ ระวังตัวซะบ้าง"
"พูดจาน่าเกลียดน่ะกิ๊บ"
"เอ้าอินี่ กูพูดเรื่องจริง อย่ามาดัดจริต"
"แต่พี่เขามาหาคนในคณะเรานะเว้ย"
"แสดงว่าเขามีแฟนอยู่คณะเรา แล้วไอ้เด็กนั้นก็ไม่ใช่แฟนน่ะสิ"
"เขาอาจจะมาหาพี่ น้อง อะไรก็ได้ ทำไมแกต้องคิดว่าเป็นแฟนล่ะกิ๊บ"
"เดาเอา"
"มั่วตลอด"
"เออน่ะ เชื่อในลางสังเห่าอิกิ๊บคนนี้เถอะ"
"ต้องแก้ว่าลางสังหรณ์ไหม"
"แก้สิ ไม่งั้นไม่ขำนะมึง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

พวกเรามองพี่คนนั้นกับเด็กคนนั้นเป็นตาเดียว แล้วเขาก็ป้อนไอศครีมกันจนหวานเวอร์ๆ เลี่ยน
"นั้นไง อิกิ๊บว่าแล้ว ผัวเมียกัน"
"จ้า แม่ตาแหลมคม นมแบน"
"เกี่ยวอะไรกะนมฉันย่ะนังทิก"
"มันเหลือบไปเห็นพอดี"
"แสดงว่ายังมีให้แกเห็นบ้าง ไม่แบนซะทีเดียว"
"ฮ่าๆๆ"

"เห้ยๆเขาเข้ามาในร้านแล้ว เลิกมองๆ" ไอ้กรีซบอก

พวกเราก็ตั้งหน้าตั้งตาทานกันต่อไป พี่คนนั้นไม่เห็นพวกผมหรอก
ทานอาหารเสร็จก็เดินเล่นกันต่อ หลังจากเก็บตัวกันมานาน ทำสวยซะหน่อย

"สอบเสร็จแล้วใช่ไหมครับ" พี่พีทโทรมา
"ใช่ครับ"
"แล้วอยู่ไหนครับ ผมคนเก่ง"
"พารากอน"
"ไปให้ได้ทุกวันเลยนะ"
"ก็ มาหาอะไรทานกับเพื่อน ฉลองสอบเสร็จ ไม่ได้หรอ"
"ได้ครับ คิดถึงอ่ะ คิดถึงจะแย่แล้ว อยากลงไปชักดิ้นชักงอ"
"เวอร์ไปเปล่าพี่พีท"
"จริง"
"คุณย่าล่ะ"
"ไปไหนกับคุณอาก็ไม่รู้ แม่น้องภูด้วย"
"สงสัยไปช้อปปิ้งมั้ง"
"ก็คงงั้น คุณแม่น้องภูถามพี่ว่า มีอะไรกับน้องหรือยัง แล้วก็ยิ้มๆ ถามไม่เอาคำตอบ"
"คุณแม่ก็คงรู้แหละ ว่าพี่พีทเป็นคนแบบไหน"
"แบบไหนอ่ะ"
"ก็แบบว่าหื่นไง"
"น้องภูยั่วพี่เองนิ เข้ามาหาพี่ถึงในห้องนอน พี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะจะได้อยู่เฉยๆอ่ะ"
"น้องภูผิดอย่างนั้นสิ"
"เปล่า ถูกต่างหาก ที่เข้ามาวันนั้น"
"หรออออออ"
"จ้ะ กลับไปเราจะไม่ออกจากห้องเลยสามวันนะ"
"จะบ้าหรอไง เดี๋ยวก็ตายอยู่ในห้องนั้นแหละ"
"ฮ่าๆ พี่จะกอดให้ึหายคิดถึงเลย แล้วก็ฟัดๆๆๆแก้มให้ช้ำไปเลย"
"โรคจิต"
"แล้วนี้ ซื้ออะไรหรือยัง ไม่ได้ของกลับบ้านเดี๋ยวนอนไม่หลับนะ"
"ซื้อแล้ว"
"อะไร"
"ครีม"
"เอาน้ำหอมไหม"
"ที่บ้านเราก็เยอะแยะแล้ว ไม่ต้องซื้อหรอก เปลืองตังค์"
"ไม่เปลืองหรอก เดี๋ยวไปบอกไอ้แพทว่าน้องภูอยากได้ มันก็รีบไปซื้อให้แล้ว มันหลงเมียพี่จะตาย"
"ยกให้เขาไหมล่ะ"
"จะบ้าหรอ"
"ฮ่าๆๆ"
"สอบเสร็จแล้ว ก็อยู่บ้านไม่ต้องไปไหน รอพี่กลับมา"
"พรุ่งนี้ต้องไปช่วยอาจารย์ทำงานที่คณะ"
"อ่าวหรอ"
"ตอนแรกกะว่าจะนอนพักผ่อนทั้งวันซะหน่อย"
"อดเลยสิ"
"อืม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก จะได้รู้คะแนนสอบด้วยไง"
"ทำงานหวังผลนินาไอ้ตัวแสบ"
"เปล่าซะหน่อย ว่าแต่ปีนี้ถ้าได้เอทุกตัวจะให้อะไร"
"ให้ตัว"
"หืมมม งั้นน้องภูก็เป็นฝ่ายรุกได้งั้นสิ"
"เห้ย คิดได้ไง"
"ฮ่าๆ ทำเสียงซะ ล้อเล่น"
"ตกใจหมด"
"ถ้าขอจริงๆจะให้ป่ะ"
"ให้ ก็คนมันรักนิ อะไรก็ยอมทั้งนั้นแหละ"
"ฟังดูดีเนอะ พี่พีทแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนมันว่าเอาอ่ะ"
"จ้ะ ถึงบ้านแล้วไลน์มาหาพี่นะ"
"โอเช"
"รักมากนะรู้ไหม"
"ไม่รู้"
"ดื้อ"
"แล้วรักป่ะล่ะ"
"รักที่สุด"
"ครับ แค่นี้นะ"

แล้วผมก็เดินเล่นกับเพื่อนๆจนแยกย้ายกันกลับบ้าน ซื้อเสื้อสีเดียวกันแบบเดียวกันไปคนละตัว
พรุ่งนี้จะใส่ไปมหาวิทยาลัยกัน เรื่องธรรมดาพวกผมไม่เคยทำหรอก ฮ่าๆๆๆ

"กูไปส่งไหม" พลถาม
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปบีทีเอสดีกว่า เบื่อรถติด"
"กลับดีๆนะภู"
"อื้ม แล้วพรุ่งนี้เจอกันทิก ขับรถดีๆนะมึง"
"เออ"

ผมเดินไปขึ้นบีทีเอสกลับบ้าน

"ว่าไงพี่บุ้ง"
"ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก" นางโทรตาม
"กำลังกลับ"
"สอบตั้งแต่เช้า นี้มันมืดค่ำแล้วนะ"
"อื้ม"
"รีบกลับเลยน่ะไม่ต้องไปแวะที่ไหน"
"เซเว่นหน้าปากซอยได้ไหม"
"จะซื้ออะไรของกินที่บ้านเยอะแยะ"
"โอเค รู้เรื่อง แค่นี้นะ"
"เออ"

ดุอย่างกับหมา น้องนะเว้ย โตแล้วด้วย

"กว่าจะเสด็จกลับมาได้ ไปไหนมาเนี่ย"
"เดินห้าง"
"โทรศัพท์ก็มีโทรมาบอกบ้างสิ ไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกน่ะ ยังมีคนที่เขาเป็นห่วงอยู่"
"ขอโทษครับ"
"อย่าใช้ให้มันบ่อยนักนะคำขอโทษน่ะ มันจะไม่มีน้ำหนัก"
"คำขอโทษนิไม่ใช่ก้อนหิน"
"ไอ้ภู"
"อะไร"
"ยอกย้อน"
"ยังไม่ชินอีกหรอ"
"ตีสักทีดีไหม"
"ก็ลองดูสิ น้องภูจะร้องให้ดังไปทั้งหมู่บ้านเลย"
"แกไม่กล้าหรอก"
"ลองไหม"
"อะไรกันอีกอ่ะสองคนพี่น้อง น้องภูทานข้าวมาหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วพี่อ้น"
"งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าไป หน้ามันเชียว"
"ยังหล่ออยู่ไหม"
"ยังหล่อ"
"โอเค"

"ที่พี่อ้นล่ะพูดดี ที่กับพี่มึงล่ะจะแดกหัวให้ได้เชียว"
"ก็พี่บุ้งเคยพูดดีกับน้องภูก่อนไหมล่ะ"
"เออพี่มันปากไม่ดีนิ แต่จำไว้นะ ไอ้พี่คนเนี่ยรักมึงมาก" แล้วมันก็เดินออกจากบ้านไป สงสัยไปหาซุ้มยาดองมั้ง

"พี่บุ้งเป็นอะไรอ่ะพี่อ้น น้องภูเข้ามาก็ใส่ๆๆๆ น้องภูก็กวนประสามเป็นปรกตินะ"
"เขาคงเป็นห่วงมั้ง เห็นบ่นตั้งแต่เย็นแล้วว่ามืดค่ำทำไมเรายังไม่กลับบ้านอีก"
"รู้สึกผิดจัง เดี๋ยวตามไปง้อมันก่อนนะ"
"ง้อนะ ไม่ใช่หาเรื่องตีกัน พี่ขี้เกียจพาไปโรงพยาบาล"
"ง้อสิ เดี๋ยวจะหอมแก้มสักที ไม่ว่ากันนะ"
"ตามสบายเลย ฮ๋าๆๆๆ"

แล้วผมก็เดินออกมา เห็นไอ้พี่บุ้งมันยืนส่องกล้วยไม่อยู่ ดึกแล้วนะ เดี๋ยวผีกล้วยไม้ก็ออกมาหลอกเอาหรอก

"ผัก"
"อะไร" มันหันมาค้อนควับ แล้วก็กลับไปมองกล้วยไม้ต่อ เด็ดใบเหี่ยวๆออก
"เป็นไรอ่ะ"
"เป็นคน"
"อื้ม รู้ แต่ว่าผักโกรธเค้าเรื่องไรหยอ"
"ใครจะไปกล้าโกรธเธ๊ออออออ เป็นนางฟ้านางสวรรค์นิ ใครๆก็ตามใจ แต่งต้องไม่ได้หรอก"
"ทำไมผักพูดอย่างนั้นอ่ะ"
"พูดเรื่องจริง"
"พี่ชาย" ทำเสียงแบบเบบี้มายด์นะ
"ไม่ขำ"
"ง่ะ ขอโทษ"
"ขอโทษทำไม เธอทำอะไรไม่ต้องแคร์ใครอยู่แล้ว ทำอะไรก็ไม่ผิด"
"น้องภูคงแย่มากสินะในสายตาพี่บุ้งอ่ะ"
"............."
"ไปก็ได้"

แล้วผมก็เดินออกจากบ้านแต่ยังไม่รู้จะไปที่ไหนนะ เป็นเล่นบ้านป้าแต๋วดีกว่า

"ลมอะไรหอบมาเนี่ยสุดหล่อ"
"คิดถึงป้าแต๋วไง"
"กินข้าวกินปลามาหรือยังลูก"
"เรียบร้อยแล้วครับ ไอ้ตัวเล็กอ่ะป้า"
"หลับไปแล้ว พี่นางเขาเอาเข้าไปนอนแล้วลูก ก็เรามาซะดึก เมื่อเย็นป้าก็อุ้มไปหาหนู แต่หนูไม่อยู่"
"น้องภูพึ่งกลับอ่ะครับ งั้นน้องภูกลับบ้านดีกว่า ป้าแต๋วจะได้ดูละคร"
"ดูกับป้าก็ได้ลูก"
"ไม่เป็นไรครับ น้องภูแซวเล่น เดี๋ยวน้องภูกลับบ้านก่อนนะป้าแต๋ว"
"จ้าลูก กลับดีๆนะ แล้วไม่ต้องออกไปไหนแล้วนะ มันดึกแล้ว"
"ครับ"

เดินกลับมาหน้าบ้าน แล้วลมอะไรก็ไม่รู้ทำให้เราไม่เข้าบ้าน เดินต่อไปอีกหน้าปากซอย

งืดๆๆ  งืดๆๆ

"ฮาโหลลลลลลล"
"ถึงบ้านยัง" พี่พีทถาม
"ถึงแล้ว"
"นอนอยู่ล่ะสิ"
"เปล่า ออกมาเดินรับลมหน้าบ้าน"
"เข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวไอ้บุ้งมันก็งับหัวเอาหรอก"
"มันงับตั้งแต่มาถึงบ้านแล้ว"
"นั้น"
"อื้อ น้องภูเอาแต่ใจมากเลยหรอพี่พีท"
"ถ้ากับพี่อ่ะใช่ แต่ถ้ากับคนอื่นอ่ะไม่ใช่"
"หมายความว่าไง" เสียงแว๊ไว้ก่อน
"ก็ว่างั้นแหละ ทำไมอ่ะ ใครว่าอะไร"
"ก็ไอ้พี่บุ้งอ่ะสิ มันว่าน้องภู ใครจะไปกล้าว่าเธอ นางฟ้านางสวรรค์ ใครแต่งต้องไม่ได้ บลาๆๆๆๆๆ"
"อืมมันก็พูดถูก"
"แค่นี้นะ ไม่ต้องโทรมาอีกนะ หายงอลแล้วจะโทรไปเอง"

ตุ๊ดๆๆๆๆๆ   วงสายซะเลย อ่าวซวยแล้วแบตหมด

เดินเล่นนั่งพักที่ริมสระน้ำหมู่บ้าน

"เห้ย เด็กที่ไหนว่ะ น่าล่อว่ะ" วัยรุ่นสองคนเดินผ่านมา นินทาซะเบาเชีย
"ลูกชายบ้านโน้น"
"หลังใหญ่ๆนั้นอ่ะนะ"
"เออ"
"หมู่บ้านมึงมีเด็กน่ารักขนาดนี้ ทำไมไม่จีบว่ะ"
"ดูหน้ากูด้วย แสรด"
"ถ้ากูจะจีบพอไหวป่ะ"
"ถ้าโดนเขาถีบอ่ะพอไหว"
"ไอ้สลัด"
"ราดน้ำเยอะๆนะอร่อย"
"!@#$%^&*()_+"
"เห้ยน้องเขาจะเดินกลับบ้านแล้ว เอาไงดีว่ะ"
"ก็เข้าไปขอเบอร์ดิ"

แล้วมันก็วิ่งมาขวางหน้าผมไว้

"สวัสดีครับ"
"ครับ"
"พี่ชื่อเต้ยเป็นเพื่้อนไอ้นั้นอ่ะ บ้านมันหลังนั้นอ่ะ"
"ครับ"
"น้องน่ารักอ่ะ พี่อยากรู้จักขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ"
"จะจีบผมหรอ"
"อุย ก็ประมาณนั้นอ่ะ"
"ผมมีแฟนแล้วนะครับพี่คบกันมาห้าปี ไม่มีวันไหนที่ไม่รักกัน เป็นเพื่อน พี่น้องแทนได้ไหมครับ"
"ตรงดีใจ ตรงใจดำเป๊ะ"
"ไม่อยากให้พี่เสียเวลา ทำไมไม่ลองมองคนใกล้ตัวพี่บ้างอ่ะ คนนั้นแหละเขาแอบรักพี่อยู่"
"เห้ยบ้า มันไม่ได้เป็นเกย์"
"พี่เชื่อผมดิ ผมมีเซนส์ ไม่เชื่อคืนนี้ลองเผด็จศึกสิ"
"ไม่เอาหรอกน้องนิ กวนนะ แต่น่ารักอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ กลับบ้านก่อนนะพี่ อย่าลืมเรื่องที่ผมแนะนำนะ"
"ไม่เอา ฟ้าผ่าตาย"
"ไปแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่"
"ครับ เลิกกับแฟนแล้วมาหาพี่นะ"
"อย่ารอเลยพี่ เสียเวลา" ยิ้มหนึ่งทีกระพริบตาหนึ่งข้าง แล้วเดินจากไป

"เป็นไงบ้างว่ะ สำเร็จใช่ไหม น้องเขายิ้มซะหวานขนาดนั้น"
"สำเร็จพ่องมึงดิ หน้าแหกเป็นเสี่ยงๆ น้องเขามีแฟนแล้วรักกันมาห้าปีไม่มีวันไหนที่ไม่รักกัน บลาๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า แม่งคิดจะเด็ดดอกฟ้า ไอ้หมาวัดเอ๊ย"
"ระวังหมาวัดอย่างกูจะอัดตูดมึงแล้วกัด"
"ไอ้บ้า" แล้วทำไมมันต้องหน้าแดงด้วยว่ะ หรือว่ามันจะแอบชอบเราแบบที่น้องน่ารักนั้นพูด

เดินเข้าบ้านก็เห็นไอ้พี่ผักมันนั่งอยู่หน้าบ้านพอมันเห็นผมมันก็เดินเข้าบ้านทันที
แหม๋ๆๆมารอเค้าล่ะสิ ฮ่าๆๆ ผมรู้นะว่ามันรักผมมากผมเองก็รักมันมาก แต่ปากมันพาไป เอิ๊กๆ

"เป็นไง ง้อกันถึงไหน พี่เธอถึงได้หน้าหงิกเป็นมะเหงกแบบนั้น"
"ก็ง้อแล้ว ผักไม่ยอมหาย"
"แล้วไปไหนมาเนี่ย"
"เดินเล่น"
"อาบน้ำอาบท่านอนได้แล้ว พี่พีทโทรมาให้เปิดเครื่อง"
"แบตหมด"
"ก็ไปจัดการสิ เดี๋ยวพี่พีทก็เดินเป็นหนูติดจั่นหรอก ไปๆ"
"ครับ ขี้บ่นจริงๆ บ่นเหมือนใครน๊า"
"เหมือนใครล่ะ"
"ผัก"
"ฮ่าๆๆๆ"

แล้วผมก็เดินขึ้นมาบ่นห้อง ชาร์จแบต ชาร์จปุ๊ป เครื่องบูตนางก็โทรมาปั๊ป

"ว่าไง"
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้วางสายใส่พี่แล้วปิดเครื่องทำไม"
"วางสายอ่ะขอโทษแต่ไม่ได้ปิดเครื่องแบตหมด คุยสไกป์นะ ชาร์จแบตอยู่ไม่อยากคุยเดี๋ยวไม่ดีต่อสมอง"
"ให้ไวเลย แก้ผ้าด้วย"
"ไอ้บ้า"

วางสายเสร็จ ก็ไปเปิดคอม แล้วก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"รู้ไหมทำให้พี่เครียด"
"รู้"
"รู้แล้วก็ทำ อยากเห็นพี่ทุกข์ทรมานหรอ"
"เวอร์ตลอดอ่ะ อาบน้ำก่อนได้ไหมอ่ะ"
"ไปสิ เดี๋ยวพี่รอ"
"โอเค"

แล้วผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำ  เสร็จก็มานุ่งผ้าเช็ดตัว มานั่งเช็ดหัวที่หน้าคอม

"ตื่นๆๆๆๆ" พี่พีทมันรอจนหลับ
"อาบน้ำหรือเอาไส้มาล้างเนี่ย"
"ทำไมอ่ะ"
"นานอ่ะสิ"
"ก็อาบปรกติ หอมด้วย ครีมอาบน้ำกลิ่นใหม่"
"อยากดม"
"อดดม"
"ใจร้าย"
"ก็สวยอ่ะ  ฮ่าๆๆๆ"
"อยากอึ๊บคนสวย"
"แบร่"
"พรุ่งนี้ไปมหาวิทยาลัยกี่โมง"
"ก็สายๆอ่ะ ไม"
"เปล่าจะได้โทรปลุกถูกเวลา อีกสองวันจะได้กลับบ้านไปหาเมียเเล้วโว้ยยยยยยยยย"
"ว๊า ผัวจะกลับมาแล้วหรอเนี่ย"
"ทำหน้า เสียใจมากเลยหรอพี่จะกลับอ่ะ อยู่สักสองปีดีไหม"
"แค่สองอาทิตย์น้องภูก็จะแย่แล้ว นอนคนเดียวมันเหงานะ"
"ฮ่าๆๆ แล้วบอดี้การ์ดไปไหนล่ะเนี่ย"
"ไอ้อิคกับไอ้โญชิอ่าหรอ"
"ใช่"
"ไปบ้าน แม่ไอ้อิคเขาคิดถึงไอ้โยชิ"
"คืนนี้ก็นอนคนเดียวอ่ะสิ"
"นอนได้สบายมาก"
"วันนี้ มีเรื่องจะสารภาพอ่ะ" ตัวร้อนวูบเลยพอพี่พีทพูดคำนี้ออกมา
"อะไรอ่ะ" น้ำตามันเริ่มคลอๆ ทำไมอ่อนแอจังว่ัะ
"เห้ย ร้องไห้ไม"
"เปล่า มันบอกไม่ถูกอ่ะ"
"โอ๋ๆ ไม่มีไรพี่จะสารภาพว่า ซื้อกระเป๋าไปอ่ะ"
"แพงล่ะสิ"
"อุย จากดราม่ากลายเป็นแอคชั่นซะงั้น ก็นิดหน่อย"
"กระเป๋าเยอะแยะจ้องต้องหยิบมาให้ดูไหม จะซื้อทำไมนักหนา จะเอามาหั่นใส่ศพเมียหรอไง"
"ฮ่าๆๆๆ ก็มันลดราคานินา"
"ลดราคาแล้วไม่ต้องเสียเงินหรอไง"
"ซื้อไปฝากน้องภูด้วยแหละ"
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องซื้อไม่ต้องซื้อ เดี๋ยวถ้ายอดบัตรเครดิตเดือนนี้มาสูงเวอร์นะ โดนงดกิจกรรม"
"เห้ย มันคนละประเด็นกันนะ ก็ต้องงดใช้บัตรเครดิตสิ มาเกี่ยวอะไรกับงดกิจกรรมอ่ะ"
"ไม่รู้แหละ พันละสามวัน กินสามพันก็เก้าวัน"
"โห งั้นคงต้องงดเป็นเดือนแล้วมั้ง ซื้อของไปฝากเมียซะเพียบขนาดนี้อ่ะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องซื้อไม่ต้องซื้อ"
"ก็เห็นแล้วมันก็อดคิดถึงไม่ได้นินา ผิดหรอ"
"ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้าเล่าเรื่องเท็จ"
"ทำดีก็ไม่ได้ดี น้อยใจอ่ะ"
"เยอะส์"
"เสียใจ"
"ไม่แคร์"
"เดี๋ยวก็แก้ผ้าให้ดูเลยนิ"
"แก้สิ จะอัพยูทูปคืนนี้เลย"
"คนบ้า ไม่เคยหวงเค้าเลยนะ"
"ติงต๊องว่ะพี่พีทอ่ะ ทานข้าวยังเนี่ย"
"ทานแล้ว พิซซ่า อร่อยมากกกกกกกกกกกก อด ฮ่าๆๆ"
"ชิ"
"คุณย่ากับแม่ยายพี่กลับมาแล้ว"

"ทำไรอยู่ลูกพีท"
"คุยกับน้องภูครับ คุณย่าคุยไหม"
"ไหนๆ ไงลูก อยู่บ้านดื้อหรือเปล่า"
"ไม่ดื้อครับคุณย่า คุณย่าเมื่อไรจะกลับน้องภูคิดถึงงคุณย่าที่สุดเลย"
"อีกสองวันก็กลับแล้วลูก"
"ว่าไงไอ้ตัวแสบ"
"คุณแม่"
"แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ หืม"
"น้องภูพึ่งอาบน้ำเสร็จ นั่งเช็ดผมอยู่"
"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก แม่ซื้อของใช้ฝากพี่เขาไปให้นะ"
"ครับ"
"ผอมไปหรือเปล่าลูก"
"ไม่นะแม่ หุ่นเซี๊ยจะตาย ฮ่าๆๆ"
"ใส่กางเกงในไซส์อะไรแล้วลูก เดี๋ยวแม่ซื้อฝากพี่เขาไปให้"
"คุณแม่น้องภูโตแล้วนะ ซื้อเองก็ได้"
"พอโตเป็นหนุ่มล่ะก็นะ เมื่อก่อนอ้อนให้แม่ซื้อให้ตลอด เดี๋ยวนี้มีพี่พีทซื้อให้แล้วล่ะสิ"
"อะไรแม่ พี่พีทเขาจะมาซื้อให้ภูทำไม น้องภูซื้อเองสิ" ทำไมแม่พูดแบบนั้นอ่ะ หรือพี่พีทมันแอบบอกแม่แล้ว
เห้ย ไม่หรอก ถ้ามันบอกแม่ก็ต้องบอกเราก่อนสิ

"แล้วทำไมยังไม่นอนอีกลูกชาย"
"กำลังจะนอนแล้ว"
"ทำข้อสอบได้ไหม"
"ได้ครับ"
"ตั้งใจเรียนนะลูกนะ "
"ครับ"
"คุยกับพี่เขาต่อนะลูก"
"น้องภูรักคุณแม่นะครับ"
"แม่ก็รักน้องภูลูก"

"พี่พีท เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ โทรมาเลย แค่นี้นะ"

*******************

"แม่ครับ พูดอะไรออกไปน้องภูต้องคาดคั้นเอาความจริงกับพีทแน่ๆ"
"ก็มันอดใจไม่ไหวนิ พีทแก้ปัญหาเอาเองแล้วกันนะลูก"
"เอ้า ทำไมงั้นอ่ะครับ"
"ไม่รู้ไม่ชี้ พีทจะพูดกับน้องอย่างไรก็ช่าง แต่ห้ามให้น้องรู้เด็ดขาดว่าแม่รู้แล้วว่าพีทกับน้องเป็นอะไรกัน"
แล้วคุณแม่ก็เดินจากไป เห้อออ  รู้แล้วว่าน้องภูเหมือนใคร ความซวยมาตกอยู่ที่ไอ้พีทคนนี้สินะ
ทำอย่างไรได้นั้นแม่ยายนะแม่ยาย แล้วเดี๋ยวเมียก็จะต้องคาดคั้นบีบๆๆๆๆเอาความจริงให้ได้
แล้วไอ้เรามันก็โกหกเมียไม่เก่งซะด้วย เห้อ นี้เป็นครั้งแรกที่กดโทรศัพท์หาน้องภูยากที่สุด


*******************

"กว่าจะโทรมาได้นะ เตรียมคำแก้ตัวอยู่หรอ"
"คำแก้ตัวไร เรื่องไร พี่ไม่ได้ไปแซวพนักงานขายพิซซ่าเลยนะ สาบานได้"
"อย่ามาแสดง พี่พีทบอกแม่แล้วใช่ไหมว่าเราเป็นอะไรกัน"
"เปล่า"
"แล้วทำไมคุณแม่พูดแบบนั้น"
"พูดอะไร พี่ยังไม่เห็นคุณแม่พูดอะไรเลย"
"ก็เรื่องกางเกงในอ่ะ ที่บอกว่าเดี๋ยวนี้มีพี่พีทซื้อให้แล้วนิ อย่าบอกนะว่าไม่ได้ยิน"
"ก็อยากบอกว่าไม่ได้ยินเหมือนกันอ่ะ"
"พี่พีททท"
"จ๋า"
"ตกลงว่าไง พี่พีทบอกแม่แล้วหรอ"
"ไม่ได้บอก ใครจะกล้า เกิดแม่น้องภูเอาน้องภูคืนไปจากพี่พี่จะทำไงอ่ะ พี่ก็แย่สิ"
"ไม่จริงอ่ะพี่พีทโกหกน้องภูจับเสียงพี่พีทได้ว่าโกหก" เก่งไหมล่ะเมียผม ยิ่งกว่าไอรอนแมนอีก
"จริงนะ"
"แล้วทำไมแม่พูดแบบนั้น"
"แล้วทำไมน้องภูไม่ถามคุณแม่อ่ะ"
"ถามคุณแม่คุณแม่ก็รู้อ่ะสิ"
"จะรู้ได้ไง"
"พี่พีทแน่ใจนะว่ายังไม่ได้บอกคุณแม่อ่ะ"
"ยัง บางเรื่อง"
"อะไรนะ แล้วพี่พีทบอกเรื่องอะไรไปแล้วบ้าง"
"ก็เรื่อง ลุงน้องภู แล้วก็ที่น้องภูมาอยู่บ้านพี่ แต่พี่ยังไม่ได้บอกนะว่าเราสองคนเป็นอะไรกันอ่ะ ไม่ได้บอกจริงๆนะ"
"ห๊าาาาาาาา"
"น้องภู น้องภู อย่าเงียบสิ เป็นอะไรหรอ"
"เปล่าแค่ตั้งสติ แค่นี้นะพี่พีทน้องภูจะโ?รหาคุณแม่ พี่พีทไม่มีอะไรปิดบังน้องภูใช่ไหม"
"ไม่มี"
"โอเค เดี๋ยวเรื่องเด็กที่ร้านพิซซ่าค่อยคุยกัน"
"เห้ย ล้อเล่น"
"แค่นี้นะ"

"แม่ครับ ไอ้ตัวแสบจะโทรหาแล้วนะ"
"โอเค"

"คุณแม่"
"ว่าไงลูกชาย"
"คือว่า เรื่องนั้นอ่ะ"
"เรื่องไหนครับลูก วันๆแม่มีตั้งหลายเรื่อง"
"คุณแม่ครับ น้องภูรู้นะว่าคุณแม่รู้ว่าน้องภูหมายถึงเรื่องอะไร"
"แล้วไงล่ะครับ น้องภูคิดว่าจะปิดแม่ไปอีกนานแค่ไหน"
"น้องภูไม่ได้อยากปิดคุณแม่ น้องภูไม่อยากให้คุณแม่ไม่สบายใจแล้วก็หวงหน้าพะวงหลัง"
"ครับลูก ขอบใจนะลูกที่อดทนแล้วก็เข้มแข็งรอแม่"
"แม่ไม่โกรธน้องภูนะ"
"ไม่เลยลูก แม่โกรธตัวเองมากกว่า ที่ปล่อยให้น้องภูต่อสู้อยู่คนเดียว"
"คุณแม่ครับ น้องภูขอโทษนะครับ ฮึก ฮึก ฮืออ"
"ไม่เอาลูกไม่ร้องไห้นะคนเก่ง แล้วก็ไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น หนูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยลูก"
"คุณแม่เข้าใจน้องภูใช่ไหม"
"เข้าใจลูก หนูต้องรักคุณย่าแล้วก็พี่พีทให้มากๆนะลูก คุณย่ากับพี่พีทมีบุญคุณกับพวกเรามากนะ"
"ครับคุณแม่"
"อยู่กับคุณย่าดื้อหรือเปล่า หืมไอ้ตัวหมา"
"ไม่ดื้อมั้ง"
"ทำไมมั้งล่ะลูก ฮ๋าๆๆ"
"ก็น้องภูคิดว่าน้องภูไม่ดื้อนะ แต่พี่พีทชอบว่าน้องภูดื้อ"
"มีพี่ชายดีๆแบบพี่พีท อย่าดื้อกับพี่เขานะลูก"
"ไม่รู้"
"ดื้อแล้วไง เดี๋ยวแม่กลับไปพี่เขาคงโล่งอกไม่มีเด็กดื้อคอยกวนใจ"
"ครับ"

สิ่งที่ผมกลัวก็กำลังจะมาถึงแล้ว เขาได้ส่งสัญญาณมาให้ผมรับรู้แล้ว ถ้าแม่กลับมาแม่ต้องพาผมไปอยู่ด้วย
แล้วพี่พีทล่ะ ผมทิ้งพี่พีทไม่ได้นะ แต่ผมก็อยากกลับไปอยู่เป็นครอบครัวเหมือนเดิม ยิ่งคิดมันก็ยิ่งใจหาย
น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว ทำอย่างไรดี ใครก็ได้บอกผมทีว่าผมควรทำเช่นไร

"น้องภู เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"
"เปล่าครับคุณแม่"
"ลำบากมากไหมลูก ตอนอยู่บ้านลุงน่ะ"
"ไม่หรอกครับ"
"แน่ใจนะ"
"ก็นิดหน่อยครับคุณแม่ รสชาติของชีวิตน่ะ"
"แม่ขอโทษนะลูก แม่ไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้"
"ช่างมันเถอะครับ มันเป็นกรรมของน้องภูเอง คุณแม่ลืมเรื่องพวกนั้นไปเถอะ ต่อไปนี้เราจะมีแต่ความสุขนะครับ" คงจะมีความสุขล่ะมั้ง
"จ้ะ เราจะได้กลับไปอยู่เป็นครอบครัวเหมือนเดิมแล้วนะ"
"ครับแม่ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ น้องภูขอเข้าห้องน้ำก่อน"
"แล้วก็ไปนอนเถอะลูก พักผ่อนนะ แม่รักหนูนะลูก"
"น้องภูก็รักคุณแม่ครับ"

คุณแม่รู้เรื่องนี้มันก็เหมือนแก้เชือกไปได้อีกปม แต่ก็ผูกปมใหม่ขึ้นมาอีก จะเอาไงดีนะ
ไปอยู่กับแม่อ่ะมันต้องไปแน่ๆ แล้วพี่พีทจะยอมไหม ถ้าพี่พีทไปอยู่ด้วย แล้วคุณย่าล่ะจะอยู่กับใคร
ผมต้องดูแลท่านเพราะท่านเป็นคนที่ผมรักแล้วท่านก็แก่แล้วด้วยผมก็ทิ้งท่านไปไม่ได้อีกแหละ
เหมือนที่ท่านไม่เคยทิ้งผมตอนที่ผมไม่มีใคร ผมคงต้องบอกแม่ไปตรงๆเรื่องพี่พีทแล้วล่ะ
ผมว่าคุณแม่ต้องเข้าใจผมนะ คุณแม่ครับ น้องภูทิ้งคุณย่ากับพี่พีทไปไม่ได้จริงๆ
ผมจะขอคุณย่าให้คุณแม่กับคุณพ่อเข้ามาอยู่ในบ้านเรา ผมว่าคุณย่าต้องเห็นด้วยแน่นอน
ทางคุณย่าผมเชื่อว่าไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน แต่ทางคุณแม่กับคุณพ่อผมเนี่ยสิท่านจะยอมหรือเปล่า
ไหนจะเรื่องพี่พีทอีก ถ้ารู้ว่าพี่พีทจับผมทำเมียล่ะ ท่านจะว่าอย่างไร อาจจะไม่ยอมให้ผมอยู่ที่นี้ก็ได้
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปวดหัวโว้ย ทำไม ทำไม ทำไม ต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย
นอนแผ่ไปกับเตียง หนาวจัง หนาวทั้งกายแล้วก็ใจ........

งืดๆๆ งืดๆๆ

"ครับ"
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เป็นเมียพี่พีทไง"
"รู้แล้ว ลองเป็นเมียคนอื่นสิ"
"แล้วถ้าน้องภูไม่ได้เป็นเมียพี่พีทแล้วก็ไม่ได้เป็นเมียใครล่ะ"
"เป็นอะไรแน่ๆเลย เล่าให้พี่ฟังเลย"
"เห้ออออ"
"ถอนหายใจขนาดนี้ เครียดใช่ไหม คุณแม่ว่าอะไรหรอ"
"เปล่า"
"แล้วเป็นอะไร"
"เป็นตุ๊ดมั้ง"
"ยังจะกวน เอาดีๆ"
"ถ้าคุณแม่กลับมาก็จะเอาน้องภูไปอยู่ด้วย เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ"
"พี่ก็ไปอยู่บ้านน้องภูไง"
"แล้วคุณย่าล่ะ น้องภูอยากอยู่กับคุณย่า"
"แล้วจะทำไงอ่ะ"
"ถ้ารู้แล้วจะมานั่งถอนหายใจแบบนี้หรอ"
"ก็บอกความจริงกับแม่ไปสิ"
"ถ้าคุณแม่ไม่พอใจเรื่องเรา พี่พีทนั้นแหละจะเจอดี"
"แล้วจะทำไงได้สักวันท่านก็ต้องรู้"
"น้องภูจะขอคุณย่าให้คุณแม่อยู่บ้านเราแล้วก็จะบอกคุณแม่ตามตรงเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด"
"ถ้าคุณแม่ไม่ยอมรับ พาน้องภูออกจากบ้านไปล่ะ"
"พี่พีทก็แอบไปหาน้องภูตอนกลางคืนแล้วกัน เดี๋ยวลุกมาเปิดบ้านให้ตอนดึกๆ เช้าๆก็รีบตื่นออกจากบ้านไปก่อนที่คุณแม่จะตื่น"
"ลำบากไปไหมอ่ะ หนีไปอยู่ด้วยกันไหม ที่ที่ใครหาเราไม่เจอ"
"นิยายไปแล้ว"
"เชื่อสิ คุณแม่ต้องยอมรับพี่"
"ทำไมพี่พีทดูมั่นใจนักล่ะ"
"ลางสังหรณ์มั้ง"
"หรอ"
"อืม"
"งั้นถ้าคุณแม่กลับมาน้องภูจะเป็นคนบอกคุณแม่เรื่องนี้เอง"
"ครับ"
"เห้ออออ พี่พีทอย่าทิ้งน้องภูนะ"
"ถอนหายใจอีกแล้ว ใครทิ้งน้องภูคนนั้นก็ควายแล้ว ทานยาแก้แพ้ซะ เสียงไม่ดีแล้วนะ"
"อืม หายใจไม่ออก"
"งั้นก็ไปทานยาแล้วนอนซะ แอร์อย่าเปิดเย็นมาก ห่มผ้าด้วยนะ"
"ครับ"
"ใส่เสื้อแขนยาวนะ"
"รู้แล้ว"
"ไม่ต้องคิดมาก ไม่ว่าอะไรจะเกิด พี่จะทำทุกทางให้เราได้อยู่ด้วยกัน พี่สัญญา"
"ขอบคุณนะ สุดที่รัก"
"ครับ รักที่สุด"
"ฝันดีครับ"
"ฝันดีครับ คนดีของพี่"

ไม่ว่าอุปสรรคจะเข้ามามากแค่ไหน ขอให้เธออยู่ข้างฉันตลอดไปนะคนดี
พายุจะแรงลมจะพัดจนหนาวสักแค่ไหน ขอให้เธอกอดฉันไว้ด้วยอ้อมกอดอุ่น
ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเคียงข้าง แล้วเดินร่วมทางไปด้วยกัน..........





สวัสดีครับพี่น้อง  อิอิ

หายไปนานแต่ไม่หายไปเลยนะ  โห๊ะๆๆ

งานมันยุ่งมาก ลืมวันเวลาไปเลยแหละ เพลีย

แต่สัญญาไม่ทิ้งไปแน่นอน

ขอให้มีความสุขกับการอ่าน

รักตลอดไป

จุบุจุบุ

ฝากเพจด้วยนะ  https://www.facebook.com/KpPhu


ปล. ขอโทษเรื่องคำผิดด้วย แงแง


 

[BoJuNg]

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส


เดี๋ยวมาดิทค่ะ


..........

เป็นครั้งแรกที่ได้เม้นแรก   

อุวะฮ่าๆๆๆ

ไม่เจอพี่แพทเลยอ่าาาา


ระหว่างรอได้ปล้ำพี่แพทไปตั้งหลายวัน 



*ขอบคุณที่มาต่อค่ะ*   

อยากอ่านตอนทุกคนเจอกันแล้วแฉน้องภู 

แค่คิดก็.... น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก   

[Horizon]

+1

[whitechocalate]

รักคนเขียนมากๆเลย
สู้ๆนะคะ
ถึจะหายไปนานแต่ก็ทำให้หายคิดถึง 

[rabbit-orange]

Loveๆๆๆๆๆๆๆ

[gupalz]

น้องภูมาแล้วววว

[minmin_chingching]

    คิดถึงที่สุด น้องภูกะพี่พีทที่สุด ในที่สุดก็มาแล้ว
                                                    อย่าหายไปนานอีกเลยน้า สงสารคนอ่านเพราะคิดถึงเหลือเกิน
                                                   น้องภูอย่าคิดมากลูก พี่พีทเเคลียร์ได้ 

[kimboom]

ขอบคุณค่ะที่มาอัพให้... 

[pemiko2012]

ดีใจมาต่อแล้ววววววววววว

น้องภูคิดมากตลอดเลย
ถ้าน้องภูรู้ว่า พี่พีทบอกแม่ไปแล้วจะเป็นไงเนี่ย
พี่พีทคงจะโดนมิใช่น้อย ที่ปล่อยให้นางคิดมากอยู่นานสองนานนะ

อยากจะบอกว่า รู้สึกว่ามันสั้น ทั้งๆที่ก็ไม่สั้นนะ
อาจเป็นเพราะ ไม่ได้มาต่อนาน ฮ่าๆๆๆ
มันรู้สึกว่ายังไม่พอ อยากอ่านอีก อิอิ

คนแต่งสู้ๆๆน้า
เจอกันตอนหน้า จุ๊บุ

[MoMoRin]

นานไปจนเกือบจะลืม แต่น้องภูยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยย อิอิ

[MixsinDee]

น้องภู เง้อ น่าร๊ากๆ   โดนพี่พีทกะคุณแม่แกล้งแน่ๆ >'< 
ยังรัก ยังรอ  น้องภู๊วววว  !!!

[fangkao]

คุณแม่ขี้แกล้งอ่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆนะน้องภูเพื่อสามีของเรา55555555555

[nemesis]

น้องภูโดนคุณแม่เล่นซะและ

[uaeb]

  น้องภูมิโดนรุมแกล้ง

[noy]

+1 

[bobie]

น้องภูมาแล้ววววววว
น้องภูใจเย็นอย่าเพิ่งคิดมาก
พี่พีทเค้าคุยกับคุณแม่ไว้แล้วนะ 555555