ตอนที่.....183
"คุณย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"วิ่งมาอีกแล้ว เดี๋ยวจะตีให้หน้าแข้งเขียวเชียว"
"ขอโทษครับ"
"ไปตามทุกคนมาทานข้าวไปลูก"
"ตามเรียบร้อยแล้วครับ พี่บุ้งยังไม่กลับหรอพี่อ้น"
"ออกจากออฟฟิศแล้วล่ะ อีกสักพักคงถึง"
"คุณย่าาาาาาาาา"
"อะไร จะอ้อนอะไรอีกล่ะจ้ะ"
"เปล่าน้องภูแค่อยากกอดคุณย่า"
"กอดย่าทีไรมีเรื่องทุกที"
"คุณย่าอ่ะ"
"แล้วบอกพ่อกับแม่เขาหรือยัง"
"เรื่องอะไรหรอครับ"
"อย่าทำมาเป็นไม่รู้เรื่องเลย หน้าแบบเนี่ยย่ารู้ทัน"
"คุณย่าอ่ะรู้ทันน้องภูตลอดเลย น้องภูไม่กล้าบอกอ่ะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง อยู่ดีๆคุณย่าจะให้น้องภูเดินไปบอกคุณแม่ว่าหนูเป็นเป็นตุ๊ดครับแม่ อย่างนั้นหรอครับ"
"ฮ่าๆๆ เรานี้นะ แล้วจะเอาไงล่ะ หรือจะเก็บเป็นความลับตลอดไป"
"โห่คุณย่า น้องภูอกแตกตายพอดี"
"พี่ว่า บอกท่านไปเถอะ สักวันก็ต้องรู้อยู่ดี"
"น้องภูรอให้พี่พีทบอก"
"สุดท้ายแม่เราเขาก็ต้องมาถามเราอยู่ดีแหละลูกเอ๊ยยยย"
"คุณย่าก็บอกให้น้องภูหน่อยสิ น๊าาาาาา"
"เรามันก็แบบนี้ทุกที ไปๆ ยกกับข้าวไป"
"คุณย่าโอเคใช่ไหม"
"ยัง"
"โห่"
"ไปๆ ยกกับข้าวไป"
"อ่าว มาอยู่นี่เอง เดี๋ยวแม่ช่วย"
"แม่ไปรอที่โต๊ะเถอะ เดี๋ยวน้องภูทำเอง"
"แล้วน้องภูทำอะไรให้แม่ทานครับ"
"คุณย่าทำต่างหากครับ เยอะแยะเลย น้องภูแค่ช่วยนิดหน่อย แต่น้องภูทำกับข้าวเป็นแล้วนะคุณแม่ คุณย่าสอน"
"ขี้โม้"
"จริงๆนะ"
"จ้า"
ทุกคนพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร พี่บุ้งขับรถเข้ามาในบ้านพอดี พี่บุ้งเดินมาที่โต๊ะอาหาร แล้วก็ยกมือไหว้คุณพ่อกับคุณแม่ผม
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีลูก โตเป็นหนุ่มแล้วนะผักบุ้ง มาทานข้าวลูก"
"การเดินทางเรียบร้อยดีนะครับ"
"จ้ะ"
"เรียบร้อยเกินไปป่ะเนี่ย สร้างภาพชัดๆ" ผมแซว
"เรามันก็ปากแบบเนี่ย ไม่เคยเปลี่ยนเลย"
"โหยแม่อ่ะ น้องภูเจ็บนะ ยิ้มอะไรพี่พีท ไม่เห็นจะขำตรงไหนเลย เมี-..... เอ้ยยยยยน้องภูโดนหยิกนะ" อูยยยเสียวสันหลังวูบบบ หลุดคำว่าเมียไปครึ่งคำ
คุณย่าพี่พีท พี่อ้น พี่บุ้ง สบตากันไปมาบนโต๊ะอาหาร
"ย่าว่าทานข้าวดีกว่านะลูก เดี๋ยวกับข้าวเย็นหมด"
"คิดถึงอาหารไทยมากเลยค่ะ"
"งั้นก็ทานให้เยอะๆนะลูกนุช อันเนี่ยเจ้าภูเขาทำ ลองทานดูสิ"
"แม่จะท้องเสียไหมเนี่ยลูก"
"คุณแม่ครับ เดี๋ยวน้องภูทานให้ดูก็ได้ อ่ะ" ผมตักให้พี่พีท
"เอ้า ทำไมไม่ทานเองล่ะ เอามาให้พี่ทำไม"
"ไหนพี่พีทบอกว่าน้องภูทำกับข้าวอร่อยไง พี่พีทก็ลองทานสิ ไม่กล้าทานหรอ เดี๋ยวน้องภูป้อน"
"อ่ะฮึ่ม!!!! หมูทอด ติดคอ" ไอ้พี่บุ้งมันสบตาผม โทษทีอ่ะลืมตัว
"ซดน้ำแกงเข้าไปลูก ท่าทางจะหิวสิเรา"
"หิวมากเลยครับคุณย่า งานยุ่งทั้งวัน บุ้งทานข้าวไปนิดเดียวเอง"
"งานยุ่งเรื่องไร"
"มีลูกค้าใหม่มาอ่ะพี่ เรื่องเยอะมาก จะเอาโน้นเอานี้ เอาไอ้ที่เราทำไม่ได้อ่ะ พอบุ้งบอกต้องเพิ่มค่าใช้จ่ายก็ไม่เอา"
"ฮ่าๆๆ เรื่องปรกติ"
"บุ้งทำงานกับพีทหรอลูก"
"ใช่ครับ ทำงานเก่งครับ ทำแทนพีทได้เกือบทุกอย่างแล้ว"
"พี่ๆเขาโตกันหมดแล้ว น้องภูล่ะลูกช่วยอะไรพี่เขาบ้าง หืม"
"น้องภูมีหน้าที่เรียนน้องภูก็เรียนสิครับคุณแม่ ก็พี่พีทไม่ให้น้องภูทำ มีลูกค้าจะเอาน้องภูไปถ่ายแบบ เดินแบบ พี่พีทยังไม่ยอมเลย บอกว่าหวง"
"ฮึ่ม แค๊ก แค๊กก ขอโทษครับ สงสัยบุ้งจะรีบทานไปหน่อย ติดคอตลอดเลย" ไอ้น้องเวร เดี๋ยวแม่ก็รู้จนได้หรอก ไอ้ลิงปัญญาอ่อน
"คุณย่า ห่อหมกอร่อยมากเลยครับ"
"อร่อยก็ท่านเยอะๆนะ"
"คุณแม่ มีอะไรหรอครับ มองน้องภูแล้วก็ยิ้ม"
"เปล่าลูก แม่เห็นหนูทานข้าว น่าอร่อยดี ทำไมไม่อ้วนเลยละลูก"
"อ้วนเดี๋ยวก็ไม่หล่อหรอกครับ"
"ลูกแม่อ่ะ หล่อจะตาย มีแฟนยังล่ะ เคยบอกแม่ว่ามีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ"
"ฟงแฟนอะไรล่ะแม่ น้องภูขอโฟกัสเรื่องเรียน"
"อย่ามาโกหกแม่ น้องมีแฟนยังลูกพีท"
"มียัง" พี่พีทหันมาถามผมแล้วก็อมยิ้ม
"ยัง"
"จริงอ่ะ" ยังจะเซ้าซี้อีกนะพี่พีท
"เออ มีก็มี"
"แล้วสวยไหมลูกแฟนหนูอ่ะ พาให้แม่รู้จักบ้างสิ"
"ไม่สวยหรอกแม่ ขี้เหร่"
"จริงอ่ะ สวยไหมพีท แฟนน้อง"
"ไม่นะครับ น่ารักมากกว่า"
"ไม่เห็นจะน่ารักเลย ขี้บ่น"
"อะไรลูก ฮ่าๆๆๆๆ มีแฟนได้แม่ไม่ว่าหรอก แต่อย่าชิงสุกก่อนห่ามก็พอ เดี๋ยวมันจะเสียการเรียนรู้ไหมลูก"
"ไม่ทันแล้วมั้ง" ไอ้ผักมันบ่นกับตัวเองเบาๆ ผมเลยเอาเท้าเตะมันใต้โต๊ะ มันหลบทัน
"แล้วผักบุ้งล่ะลูก อ้นเนี่ยแฟนหนูจริงๆหรอลูก" คุณแม่เอาอีกแล้ว ทำไมชอบถามอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้ สงสารพี่อ้นจัง
"แม่ครับ น้องภูว่าทานข้าวเถอะ"
"แม่ก็อยากคุยกับลูกกับหลานบ้างไม่ได้หรอลูก"
"แต่นี้มันเรื่องของพี่เขานะแม่"
"ไม่เป็นไรหรอกไอ้ลิง ครับคุณน้า อ้นเป็นแฟนบุ้ง"
"หนูคิดดีแล้วหรอลูก หนูไม่อยากมีชีวิตครอบครัว มีลูกมีเต้าหรอ"
"ไม่อ่ะครับ แค่มีคุณย่า มีพี่พีท น้องภู แล้วก็มีอ้น บุ้งว่ามันก็เป็นครอบครัวได้ครับ"
"แล้วพ่อเรารู้หรือเปล่า"
"บุ้งไม่ได้สนใจหรอกครับ บุ้งไม่ได้ทำอะไรผิด พ่อเองก็มีแม่ มีลูก แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขเลย"
ทำไมคุณย่าไม่พูดอะไรบ้างนะ นั่งทานข้าวเงียบเลย ปล่อยให้คุณแม่สอบสวนพวกเราอยู่เนี่ยแหละ
ผมสบตาคุณย่าให้ช่วยพี่บุ้งกับพี่อ้นบ้าง แต่คุณย่าก็เฉยๆ ทำไงดีล่ะเนี่ย
"แม่ครับ"
"ครับลูก"
"แม่ลองทานพะโล้สิครับ อร่อยนะ"
"แม่คุยกับพี่เขาอยู่ หนูก็ทานไปสิลูก แล้วคบกันมานานยังลูก หืมม" ทำไมแม่ต้องสนใจเรื่องพี่บุ้งมากขนาดนี้ด้วยนะ
"สามปีแล้วครับ"
"อ้นละลูก พ่อแม่หนูรู้เรื่องหรือเปล่า"
"รู้ครับ"
"ความรักแบบเนี่ย อาว่ามันฉาบฉวยนะลูก หนูคิดยังไง"
"อ้นเชื่อว่าเราสองคนดูแลกันและกันได้ครับ"
"โลกมันไม่ได้สวยเหมือนในนิยายนะลูก"
"แม่ครับ"
"ครับ"
"นิยายมันก็มีทั้งบทสุขบทเศร้า ชีวิตคนเราก็เหมือนกันแหละ"
"แล้วไงละลูก"
"คนรักกันมันขึ้้นอยู่กับคนสองคน ไม่เห็นต้องแคร์คนอื่นเลย"
"หนูเกิดมาตัวคนเดียวหรอลูก หนูไม่มีพ่อไม่มีแม่หรอไง ถ้าพ่อแม่รับไม่ได้ล่ะจะทำไง"
"แล้วแม่รับได้หรือเปล่าล่ะครับ ถ้าลููกชายแม่จะเป็นเกย์ เป็นตุ๊ดน่ะ"
"รับไม่ได้ แม่เลี้ยงลูกของแม่มา แม่ก็อยากให้ลูกของแม่เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ มีครอบครัวดีๆมีการงานดีๆ"
"คนที่สมบูรณ์แบบของคุณแม่ จะเป็นเกย์ไม่ได้หรอครับ ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอกแม่ในโลกนี้น่ะ"
"น้องภู ไม่น่ารักแล้วนะ" พี่พีทกระซิบเบาๆ
"น้องภูอิ่มแล้วครับ" แล้วผมก็เดินออกจากบ้าน
ผมรู้นะว่าผมทำตัวไม่น่ารัก แต่ผมไม่อยากให้คุณแม่ไปว่าคนอื่นแบบนั้น ทั้งๆที่ลูกตัวเองก็เป็น
การเดินออกมาจากโต๊ะอาหารเป็นการเสียมารยาทที่ผมไม่เคยทำ แล้วก็ไม่คิดจะทำด้วย
แต่วันนี้ทำไปแล้ว เดินออกมาก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย แต่ทำไงได้อ่ะ เดินออกมาแล้วอ่ะ ผมขอโทษนะครับแม่ ขอโทษนะครับคุณย่า...
"อ้นไปดูน้องหน่อยไป อิ่มแล้วใช่ไหม"
"ครับพี่พีท"
"น้องคงเอาแต่ใจมากสินะพีท"
"ไม่หรอกครับคุณน้า น้องเป็นเด็กน่ารัก แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร สงสัยจะเครียด"
"ก็ช่วยไม่ได้ อยากปากแข็งกับน้าเองนินา"
"คุณ ผมว่าเลิกแกล้งลูกได้แล้วน่ะ"
"ยังค่ะ"
"คุณอารู้แล้วหรอครับ"
"รู้แล้ว เราอย่าพึ่งบอกน้องนะลูกผักบุ้ง"
"โห่ บุ้งตกใจหมด บุ้งก็ว่าคุณอาไม่น่าจะคิดแบบนี้"
"คิดยังไงจ้ะ"
"ก็ไม่เห็นด้วยเรื่องแบบนี้อ่ะครับ"
"อาน่ะ หัวสมัยใหม่นะจ้ะ ก็แค่อยากจะรู้ว่าเจ้าลูกชายปากแข็งเมื่อไรมันจะสารภาพกับอาเท่านั้นแหละ"
"บุ้งไม่อยากจะคิดถึง ตอนที่น้องรู้ว่าพวกเรารู้เรื่องเลย บุ้งขอไม่รู้เรื่องนี้ดีกว่า คิดแล้วสยอง"
"บุ้ง ลงเรื่อลำเดียวกับอาแล้วลูก ถอนตัวไม่ได้แล้ว"
"แฮ่... เห้อออ ใครๆก็รู้ว่าเวลามันร้าย ร้ายแค่ไหน คุณอา เอาบุ้งมาให้มันฆ่าเสียดีกว่า"
"เอาน่ะ สนุกๆขำๆ"
ผมเดินตามน้องภูมา เห็นน้องภูเดินไปเรื่อยเปื่อยไม่รู้ไปไหน เลยตะโกนเรียก
"น้องภู"
"พี่อ้น มีอะไรหรอ"
"จะไปไหน"
"เซเว่น"
"พี่ไปด้วยสิ"
"น้องภูขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะพี่อ้น"
"พี่บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ทุกคนก็ต้องมีความคิดที่ต่างกันออกไป เราจะให้คนทุกคนมาเข้าใจเราไม่ได้หรอก โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้"
"บ้านเมืองไปถึงไหนแล้ว เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติไปแล้ว"
"นั้นมันก็เป็นในแง่มุมความคิดของเรา"
"น้องภูจะบอกแม่แล้วนะ "
"แม่น้องภูรับเรื่องนี้ไม่ได้แน่ๆ"
"แล้วจะให้น้องภูทำไงล่ะพี่อ้น น้องภูมีทางออกแค่ทางเดียวแหละ หรือไม่ก็เลิกเป็นเกย์"
"พี่พีทจะยอมหรอ"
"ถ้าพี่พีทไม่ยอมพี่พีทก็ต้องหาทางออกให้น้องภู นี้น้องภูไม่เห็นพี่พีทจะทำอะไรสักอย่าง"
"พี่ก็ว่างั้นอ่ะ"
"อื้ม"
"ซาลาเปาหมูแดงสอง หมูสับไข่เค็มสองครับ ขนมจีบกุ้งสองไม้ปูสองไม้ครับ"
"เห้ยทานหมดหรอ"
"น้องภูสั่งเผื่อพี่อ้น พี่อ้นไม่ค่อยได้ทานข้าวน้องภูเห็น เอาอะไรอีกม๊ะ เวฟอันนี้ให้ด้วยครับ"
"แค่นี้ก็พอแล้ว"
"เอาน้ำอะไรเดี๋ยวน้องภูไปหยิบให้"
"เบียร์"
"เห้ย เอางั้นเลยหรอ"
"ล้อเล่น โค้กแล้วกัน"
ได้ของจากเซเว่นก็มานั่งทานกันใต้ต้นไม้ในสโมสรหมู่บ้าน
"ทำไมไม่มีใครออกมาตามเราเลยอ่ะ"
"คงเห็นพี่มาด้วยมั้ง"
"สิ่งที่น้องภูรอคอยมานาน พอมาถึงก็พาความทุกข์มาด้วยอีก เห้อออออ"
"อย่าไปคิดมากเลย เดี๋ยวมันก็มีทางไปของมันเองแหละ"
"กว่ามันจะมีทางไปน้องภูอกแตกตายก่อนพอดี"
"พี่บอกให้เอาไหม"
"อย่าเลยพี่อ้น แค่นี้พี่อ้นก็โดนไปหลายดอกแล้ว คนเป็นผัวมันยังไม่ทำอะไรเลย พูดแล้วขึ้น"
"ฮ่าๆๆ ใจเย็น พี่พีทเขาอาจจะมีวิธีที่แยบยลก็ได้"
"พี่อ้นยังฝันอะไรลมๆแล้งๆอีกหรอ"
"เอาน่ะ เราทำดี คงไม่โชคร้ายอะไรขนาดนั้นหรอก กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวคุณย่าเป็นห่วง"
"ไม่อยากกลับเลยอ่ะ บ่องตง"
"กลับเถอะ ที่ทุกคนทำ เพราะทุกคนรักน้องภูนะ"
"เห้อออออออออออ ทำไมต้องเกิดมาเป็นตุ๊ดด้วยว่ะ โว้ยยยยยยยยยยยยยย"
"เป็นเอามากแล้วน้องพี่ ป่ะ กลับบ้าน"
"เจอแบบนี้มัน เซงจุงเบยยยยยยยยยย"
"ฮ่าๆๆๆ"
เราสองคนพี่น้องก็เดินกลับบ้าน พี่พีทยืนรออยู่ที่หน้าบ้านเหมือนเคย เล่นอยู่กับหมา
"ไปไหนกันมา"
"สนใจด้วยหรอ" ผมเดินเข้าบ้านไม่สนใจพี่พีท
"เป็นอะไรอีกอ่ะ"
"อ้นก็ไม่รู้เหมือนกัน ขอตัวก่อนนะครับ"
"อะไรว่ะ พี่น้องคู่นี้"
ผมเดินขึ้นห้อง โดยมีพี่อ้นเดินตามมาติดๆ
"ไม่ต้องคิดมากนะพี่อ้น"
"น้องภูก็เหมือนกันนะ"
"อื้ม"
"จ้ะ"
"ไปไหนมาเธอ" ผมเข้ามาในห้อง บุ้งนั่งเล่นคอมอยู่
"เซเว่น"
"เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าเธอไม่ค่อยดี"
"นอยด์ๆนิดหน่อยอ่ะ บุ้งอยากมีลูกมีครอบครัวแบบคนปรกติไหม"
"แล้วพวกเราไม่ปรกติตรงไหน เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนะ ยังไงเราก็รักเธอไม่เปลี่ยนใจแน่นอน"
"ขอบใจนะ"
"อย่าคิดมาก เดี๋ยวแก่เร็ว"
"ไอ้บ้า"
"ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวได้มาทำการบ้าน"
"ทุเรศ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ก๊อกๆๆๆ"
"เชิญครับบบบ"
"ขออาเข้าไปหน่อยนะ"
"ครับ นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ"
คุณอามาทำไมเนี่ย ผมรู้สึกใจไม่ดีเลย จะมาว่าอะไรผมอีกหรือเปล่า
"อ้นมานั่งข้างๆอาสิลูก"
"ครับ"
"อาขอโทษนะ ที่พูดแบบนั้นไป จริงๆแล้ว อารู้เรื่องของน้องภูกับพีททั้งหมดแล้ว อาแค่อยากรู้ว่าเมื่อไรน้องจะสารภาพกับอาตรงๆเลยต้องพูดแบบนั้นไป"
"โห่ อ้นใจไม่ดีเลยครับ"
"อาขอโทษนะลูก ที่ทำร้ายจิตใจหนู"
"ไม่เป็นไรครับ แต่น้องเครียดเรื่องนี้มากนะครับ"
"ก็ไม่ยอมบอกอาเองนินา"
"บุ้งบอกอ้นแล้วใช่ไหม ว่าคุณอาใจดีมากอ่ะ"
"บุ้งก็รู้เรื่องนี้หรอ แล้วยังแกล้งอ้นอีก"
"เห้ยๆไม่ใช่ พึ่งรู้เมื่อกี้นี้เอง"
"อาพึ่งบอกเมื่อกี้แหละ"
"อ้นก็ว่า ทำไมคุณย่ากับพี่พีทนั่งเฉย"
"ยังไง อาก็ขอโทษอ้นด้วยนะลูก"
"ไม่เป็นไรครับคุณอา"
"มาให้อากอดทีสิ"
ผมก็กอดคุณอา คุณอาก็ลูบหัวเบาๆความอบอุ่นที่ผมได้รับมันมีมากมายเหลือเกิน
ไม่แปลกใจเลยทำไมน้องภูถึงได้น่ารัก รอยยิ้มที่ถอดแบบออกมาจากคุณแม่ ใครเห็นก็ต้องหลงรัก
ความอ่อนโยน ร่าเริง ล้วนมาจากผู้หญิงคนนี้ทั้งสิ้น ขอบคุณนะครับคุณอาที่เอ็นดูผมอีกคน....
"อามีของจะให้ ถือว่ารับขวัญหลานสะใภ้นะ อาซื้อเก็บไว้ อาไม่รู้ว่าเราสองคนคบกัยเลยไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้ ไม่ถือนะ"
"ไม่หรอกครับคุณอา"
"อ่ะ อาให้นะ"
คุณอาหยิบทองคำแท่งจากถุงสีแดงส่งให้เราสองคน รอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนโยนถูกส่งมาให้
เราสองคนยกมือขอบคุณคุณอา
"รักกันนานๆนะลูก ดูแลกันไปนะ ขอบใจเราสองคนที่ดูแลน้องมาโดยตลอด"
"พวกเรารักน้องมากครับ คุณอาไม่ต้องห่วง พวกเราจะดูแลน้องตลอดไป"
"ขอบใจนะลูกนะ เก็บไว้เป็นขวัญถุง สร้างครอบครัวต่อไปนะลูก"
"ครับ"
"อาไม่รบกวนล่ะ"
"ฝันดีนะครับคุณอา"
"จ้ะ" แล้วคุณอาคนสวยก็เดินออกไป
"เห้อออออออออออออ ไปบอกน้องภูดีกว่า"
"เห้ย อย่าเชียว คุณอาห้ามไว้"
"เอ้า อ้นไม่อยากโกหกน้องอ่ะ เหมือนอ้นหักหลังน้องยังไงก็ไม่รู้"
"ช่างหัวมัน ได้ทองมาแล้ว ปิดปากให้เงียบ"
"น้องมันเครียดนะเว้ย"
"เขาแม่ลูกกัน เขาจะแกล้งกัน เราคนนอก มานี่ๆ จะอาบไหมน้ำอ่ะ ถ้าไม่อาบจะได้ ฟีชชชชชช"
"ไปไกลๆเลย โมโห ไอ้ข้าศึก"
"อะไรว่ะ เดี๋ยวข้าศึกจะตีประตูเมืองให้แตกเลยคืนนี้"
"อดเถอะ"
"ก๊อกๆๆๆๆ"
"ครับบบ"
"อาจะมาบอกว่า อย่าพึ่งบอกน้องภูนะลูก"
"ครับคุณอา"
"ขอบใจมากจ้ะ"
แล้วคุณอาก็ออกไป
"แล้วทำไมไม่บอกคุณอาไปล่ะ ที่เมื่อกี้กับบุ้งล่ะ โวยวาย"
"ชิ"
แล้วอ้นก็เข้าไปอาบน้ำ เนี่ยแหละเมียผม แต่น่ารักนะ ไม่อย่างนั้นไม่หลงหรอก อิอิ......
........
แม่นะแม่ ทำไมไม่เข้าใจน้องภูเลยอ่ะ มีแฟนเป็นผู้ชายมันผิดตรงไหนเนี่ย
นั่งคิดอะไรเพลินๆ พี่พีทก็เข้ามาในห้อง แล้วก็ยิ้มหวานมาเลย
"ไม่ต้องมายิ้ม"
"เอ้า ทำไมอ่ะ"
"ไม่ต้องมาเข้าใกล้ด้วย"
"ไม่น่ารักเลยนะ"
"แล้วไง"
"บนโต๊ะอาหารน่ะ"
"น้องภูก็รู้ว่าทำตัวไม่น่ารักอ่ะ แล้วจะให้ทำไงเล่า ฮืออออ ฮืออ ฮืออ" ร้องไห้อีกแล้ว
ก็มันอึดอัดนี้หว่า ไม่เป็นน้องภูไม่เข้าใจหรอก มันเหนือยนะที่ต้องอยู่กับสถานการณ์แบบนี้นานๆ
"พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ"
"ฮืออออออออออออออออออออออออ" เอ้ายิ่งโอ๋ยิ่งร้องทำไงดีล่ะไอ้พีท เมียร้องไห้หนักแล้วนะ
"น้องภูเงียบ แล้วฟังพี่นะ"
"ฮึกๆ ฮึกๆ" เริ่มสงบ แต่ยังเอาหน้าซุกหมอนไว้
"ลุกมาฟังพี่"
"ฮึ" ส่ายหน้า ผมก็เลยจับให้หงายหน้าขึ้นมา แล้วก็จูบซับน้ำตาที่แก้มให้ แต่น้ำตาน้องภูก็ยิ่งไหล
"พี่ขอโทษนะ ที่พี่ว่าน้องภูเพราะไม่อยากให้น้องภูมีบาป เข้าใจไหม นั้นคุณแม่น้องภูนะ ทำกิริยาแบบนั้นมันไม่ควร เอาไว้ทำกับพี่คนเดียวพอ ไปขอโทษคุณแม่ซะ"
"พี่พีทททททท ฮึก ฮืออ น้องภูขอโทษษษษ"
"ไม่เอาไม่ร้องแล้ว" ผมกอดน้องภูไว้แน่น เราสองคนก็เลยนอนกอดกัน น้องก็เอาเสื้อผมเช็ดน้ำตา
กว่าจะโอ้โลมปฏิโลมให้เงียบได้ก็เล่นเอาซะคอแห้ง ผมเข้าใจนะว่าน้องภูอึดอัดแล้วก็เครียดแค่ไหน
แต่ก็ต้องแล้วแต่คุณแม่ยายอีกล่ะ เกิดทำแผนท่านพังเขาไม่ยกลูกชายให้พาลูกชายหนี ผมเนี่ยแหละ ซวย
"พี่พีท"
"ครับ"
"ทำไรกันเหอะ"
"ห๊า"
"ให้รางวัล"
"จริงอ่ะ"
"อื้ม ไปซักเกงในกัน แช่ไว้ยังไม่ได้ซัก"
"เห้ย ให้รางวัลตรงไหน"
"รางวัลพ่อบ้านดีเด่นไง"
"เดี๋ยวพี่ซักคนเดียวเอง ไปขอโทษคุณแม่ไป"
"ครับ"
"แล้วอย่าหาเรื่องคุณแม่อีกน่ะ"
"อื้ม จุ๊บ"
"ฟ๊อดดดดด"
แล้วน้องภูก็เดินออกจากห้อง คงไปหาคุณแม่นั้นแหละ ผมก็เลยไปซักกางเกงในที่แช่ไว้เมื่อเช้า
ปรกติน้องภูจะเป็นคนซักแต่วันนี้ผมก็อยากจะลองทำบ้างไม่ได้ทำมานานแล้วตั้งแต่มีเมีย.....
..........
ก๊อกๆๆ
"คุณแม่ครับ น้องภูเข้าไปนะ"
"ครับลูก"
"คุณแม่ทำอะไรอยู่ครับ"
"ดูพวกของฝากน่ะครับ มีอะไรหรือเปล่าลูก"
"คุณแม่......." ผมกอดคุณแม่แน่น
"อะไรลูกกกก"
"น้องภูขอโทษนะครับคุณแม่"
"ขอโทษเรื่องอะไรครับ"
"ขอโทษเรื่องบนโต๊ะอาหารเมื่อเย็นนี้อ่ะครับ"
"หนูไม่ผิดจะขอโทษทำไมครับ"
"น้องภูผิดครับ"
"หนูก็มีเหตุผลของหนู แม่ก็มีเหตุผลของแม่ มันคือการเอามาถกกันต่างหาก แม่ไม่โกรธน้องภูหรอกครับ"
"ขอบคุณครับ"
"แล้วเลิกทำหน้าจ๋อยๆแบบนี้ได้แล้วลูก ตาบวมมาเชียว ร้องไห้มาหรอไง"
"เปล๊า น้องภูพึ่งจะตื่น"
"อ่าวหรอ อื้มๆ "
"คุณแม่่......................."
"ครับ"
"ไม่มีอะไรครับ เอ่อ แล้วคุณพ่อไปไหนอ่ะครับ"
"คุยอยู่กับคุณย่าน่ะลูก คืนนี้หนูจะนอนกับแม่ไหม"
"ครับ น้องภูอยากนอนกอดคุณแม่"
"พี่พีทอนุญาตแล้วหรอ หืมม มานอนกอดแม่น่ะ"
"ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพี่พีทเลย"
"อ่าวหรอ"
"ทำไมคุณแม่ต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ"
"หน้ายังไงครับ"
"ก็ ช่างเหอะ เดี๋ยวน้องภูไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวจะมานอนด้วยนะ"
"ครับลูก ถ้าหิวก็ไปหาอะไรทานซะนะ เมื่อเย็นแม่เห็นทานไปนิดเดียวเอง"
"ครับ"
"มาหอมแก้มทีหนึ่งก่อนลูก"
"ฟ๊อด ฟ๊อดดดดด"
"แก้มน้องภูยังหอมเหมือนเดิมไหมคุณแม่"
"ไม่ค่อยหอมแล้ว สงสัยโดนหอมบ่อย"
"แม่อ่ะ"
"ไปๆ ไปอาบน้ำ"
"ครับ"
ได้ยินเสียงคนคุยกันในห้องพระ เดินเข้าไปดูหน่อยดีกว่า
"คุยอะไรกันอยู่ครับบบบบ" คุณพ่อคุยอยู่กับคุณย่า ผมก็เดินไปนั่งตักคุณพ่อ
"มานั่งตักพ่อ ตัวไม่ใช่เล็กๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ"
"จะอ้อนอะไรพ่อเขาอีกล่ะลูก"
"เปล่าครับคุณย่า คุยอะไรกันอยู่หรอครับ"
"ก็เรื่อยเปื่อยน่ะลูก พ่อเราเขามาปรึกษาย่า เรื่องคุณพ่อของผักบุ้งน่ะ"
"ทำไมอ่ะครับคุณพ่อ ไม่ต้องไปทำอะไรนะครับ ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว คิดซะว่าชาติที่แล้วเราเอาของเขามานะ"
"พ่อคิดแล้วว่าน้องภูต้องคิดแบบนี้"
"อีกอย่างน้องภูก็ยกให้ผักกาดไปแล้ว น้องภูไม่อยากให้พี่บุ้งลำบากใจ นะครับคุณพ่อ"
"ตามใจสิลูก"
"คุณย่าเห็นด้วยกับน้องภูใช่ไหมครับ"
"จ้ะ"
"พ่อกวนคุณย่ามานานแล้วลูก ให้คุณย่าไปพักเถอะ น้องภูก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้วนะลูก"
"เดี๋ยวน้องภูจะไปนอนกับคุณพ่อคุณแม่ครับ"
"งั้นก็ไปอาบน้ำสิไป"
"เดี๋ยวน้องภูไปส่งคุณย่าที่ห้องก่อนครับ ไปครับคุณย่า"
"ไปๆ"
ผมก็มาส่งคุณย่าที่ห้อง แล้วก็เข้าไปหาคุณย่า
"มีอะไรใช่ไหม"
"คุณย่ารู้ทันน้องภูอีกแล้ว"
"ย่าน่ะแก่แล้ว จะให้เข้าไปยุ่งเรื่องเรากับแม่มันก็กระไรอยู่ น้องภูต้องจัดการเองนะลูก ย่าจะคอยช่วยเท่านั้น"
"คุณย่าจะไม่พูดให้น้องภูหน่อยหรอครับ"
"หนูต้องตัดสินใจเอง มันเรื่องของหนู ถ้าผลมันออกมาลบ ย่าถึงจะเข้าไปช่วยได้ รู้ไหมลูก"
"ครับ"
"ไปปรึกษาพี่เราโน้นไป"
"โห่"
"ถามพี่เขาสิว่าจะเอาไง"
"ครับคุณย่า งั้นน้องภูไปอาบน้ำนอนแล้วนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ"
"จ้ะ"เดินคอตกออกมาจากห้องคุณย่า เข้าไปในห้องตัวเอง เห็นพี่พีทกำลังยืนตากกางเกงในอยู่ที่ระเบียง
ผมก็ไปนั่งที่เก้าอี้ริมระเบียง นั่งมองไปที่ท้องฟ้า ถึงมันจะไม่มีดาวแต่มันก็ทำให้เราได้ทอดสายตาไปไกลแสนไกล
"เป็นอะไรอีกล่ะ คุณแม่ไม่หายโกรธหรอ"
"เปล่า"
"แล้วเป็นอะไร"
"ทำไมพี่พีทไม่ขอน้องภูกับแม่สักที"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าขอเลย โอเคไหม"
"จริงนะ"
"จริง"
"แล้วถ้าคุณแม่ไม่โอเคอ่ะ"
"พาหนี"
"ไปไหนอ่ะ"
"อเมริกา"
"เราจะทิ้งคุณย่าไปได้ไง ไม่เอาหรอก"
"แล้วจะเอายังไง"
"ก็ จะดื้อให้ถึงที่สุด"
"ถ้าถึงเวลาต้องเลือก ไม่ต้องเลือกพี่ก็ได้นะ ยังไงแม่ก็สำคัญกว่า"
"ทำไมพูดแบบนี้ ไง เบื่อกันแล้วหรอไง เออ อยากจะไปก็ไป ไอ้คนบ้า ฮือๆ"
.
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2837901 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก