หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[Ayla]

ค้าง  ต่อด่วน

[nung]

เข้ามารอน้องภู

[akeins]

น้องภูจะไปที่ไหนนนนนนน
กลับบ้านเถอะ

[K.Pupoom]

ตอนที่.......185



"เสม็ดไหมน้อง  เที่ยวเสม็ดไหม" 
"ก็ดีนะ" บ่นกับตัวเองเบาๆ
"น้ำใสแล้วไม่ต้องห่วง อาหารทะเลก็ส๊ดสด สะอาดปลอดภัย เที่ยวเมืองไทย ไม่ไปไม่รู้นะน้อง"
"หรอครับ"
"หาดทรายขาวจั้ว เชื่อพี่"
"ครับ"
"ไปไหม"
"ไปครับ"
"งั้นซื้อตั๋วตรงนี้ แล้วไปนั่งรอบนรถเลย อีกห้านาทีรถออก"
"ครับ"

ผมขึ้นไปนั่งบนรถตู้ ตรงที่นั่งข้างประตู เพราะข้างในมีคนนั่งอยู่แล้ว ไม่ช้ารถก็ออกจากท่า
นั่งคิดอะไรเพลินๆ หยิบเพลงมาฟังแล้วก็หลับตา พักสายตาสักครู่.......

...........

"สวัสดีครับ กรีซใช่ไหม พี่พีทนะ" ผมโทรหากรีซเมื่อมาถีงหน้าคอนโด
"ครับพี่"
"พี่มาถึงคอนโดแล้วอ่ะครับ"
"ไอ้ภูมันไปมหาวิทยาลัยแล้วครับพี่ มันรีบออกไปบอกจะไปทำธุระ"
"อ่าวหรอ"
"ดูมันรีบๆนะพี่"
"แล้วน้องภูบอกหรือเปล่าครับว่าจะไปที่ไหน"
"ไม่ได้บอกครับ ขอโทษด้วยนะพี่"
"ไม่เป็นไรครับ  เอ่อ มีเรียนบ่ายโมงใช่ไหม"
"ใช่ครับ พี่ไปรอมันที่คณะดิ"
"ได้ๆ ขอบคุณมากนะ"
"ครับ"

ขับรถออกจากคอนโดไปรอน้องภูที่มหาวิทยาลัย เที่ยงๆน้องภูก็คงมาถึงแล้วล่ะ
โทรไปก็ไม่ยอมรับ เห้ออ  ดื้อจริงๆเด็กคนนี้ ยังไม่ได้บอกเรื่องบ้านเลยนะเนี่ย ถ้าบอกจะโดนงอนอีกไหมเนี่ย....
ผมขับรถมาถึงมหาวิทยาลัย นั่งรอน้องภูที่คณะ มีแต่คนมอง น่าจะแอ๊บใส่ชุดนักศึกษามานะเนี่ย

ไม่มีเวลามาเสียใจแล้วก็โทษตัวเองแล้วพีท  นายต้องสู้.....

"อ่าว พี่พีท ไอ้ภูล่ะคะ"
"ยังไม่มาเลย พี่ก็รออยู่เนี่ย"
"อะไรนะพี่"
"มีปัญหากันนิดหน่อยน่ะ"
"อ่าว ร้ายแรงไหม"
"ก็น้องภูไม่กลับบ้านอ่ะ"
"อ้าว แล้วมันไปไหน เดี๋ยวกิ๊บโทรตามให้ค่ะ"
"เมื่อคืนน้องภูค้างกับกรีซ แต่กรีซบอกว่า ออกมาแต่เช้าแล้ว"
"เอ้า อีกรีซก็ไม่ไปกับเพื่อนอินี่"
"พี่โทรหาแล้วแต่ไม่รับน่ะ"
"เดี๋ยวหนูลองก่อน  ติดแล้วพี่ รับแล้วๆ นี่หล่อนอยู่ไหน"
"ครับ"
"ฉันถามว่าหล่อนอยู่ไหน"
"พารากอนครับ"
"ไปทำอะไรที่นั้นย่ะ"
"ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ"
"เอ้าอินี่ กิ๊บคนสวยไง"
"ไม่รู้จักครับ โทรผิดแล้วล่ะ"
"ห๊ะ  ขอโทษค่ะ  โทรผิดค่ะพี่"

"กดเบอร์ผิดอ่ะ"
"ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวฉันโทรเอง" น้องแพงกดโทรศัพท์หาน้องภูให้
"ว่าไงแพง"
"อยู่ไหนเนี่ยแก"
"บทรถ"
"จะถึงยัง"
"วันนี้เราไม่ไปเรียนนะแพง ฝากเลคเชอร์ด้วยนะ"
"แล้วไปไหนไม่มาเรียนหืมม หนีเที่ยวหรอ"
"เปล่า แพงมีอะไรอีกเปล่า เราอยู่บนรถตู้น่ะ เสียมารยาท"
"พี่พีทมารออยู่นะ"
"บอกให้เขากลับไปเถอะ ถ้าเราพร้อม เราจะกลับบ้านเอง"
"ภู อย่าหนีปัญหาสิ"
"มันไม่ได้มีปัญหาหรอกแพง เราแค่กำลังอ่อนแออยู่ เดี๋ยวเราเข้มแข็งเราก็จะกลับไป"
"อย่านานนะ ทุกคนรออยู่"
"อื้ม แค่นี้นะ"

"มันว่าไงบ้างมึง"
"ก็บอกว่า บลาๆๆๆๆๆๆๆ" ผมฟังน้องแพงถ่ายทอดคำพูดของน้องภูให้ฟัง ก็อดสงสารน้องไม่ได้
"งั้น พี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะ"
"เดี๋ยวถ้าหนูเจอตัวมันจะโทรหานะคะพี่ ขอเบอร์พี่หน่อยได้ไหม" ผมเอานามบัตรมาแจกทุกคน
กำลังจะเดินออกจากคณะ น้องกรีซก็เดินเข้ามาพอดี พร้อมเพื่อนอีกสองคน
"พี่พีทสวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ"
"พี่ไม่รอมันหรอ"
"เขาไม่มาแล้วล่ะ พี่กลับไปรอที่บ้านดีกว่า"
"สู้ๆนะพี่ มันรักพี่มาก ไปไหนได้ไม่นานหรอก ขี้คร้านตอนนี้รอพี่อยู่ที่บ้านแล้วก็ได้"
"ขอบใจทุกคนมากนะ พี่ไปทำงานก่อน"
"ผมจะช่วยพูดให้นะพี่"
"ขอบคุณมาก"

น้องไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมคนเดียว เห้ออ  บางทีก็น้อยใจนะ คนที่เขาบอกว่ารักผมมาก
เวลาเจอปัญหาเขากลับหนีผมไป คำสัญญาที่สัญญากันมาโดยตลอดมันคงไม่มีความหมายเลยสินะ
มันคงเป็นคำพูดธรรมดาที่ใช้หยอกล้อเล่นกัน ผมเองก็ทำเขาเสียใจบ่อยไป ครั้งนี้โดนซะบ้างก็น่าจะถูกต้อง
ขับรถไปออฟฟิศด้วยอารมณ์เหงา......

.........

โทรศัพท์เข้ามาไม่ขาดสาย หลายคนคงวุ่นวายเพราะผมคนเดียว ผมคงแย่มากในสายตาของทุกคน
แต่ใครเล่าจะรับรู้ได้ ว่าที่ผ่านมามันทรมานมากแค่ไหน คนๆหนึ่งที่ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย

"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าพี่จะทำยังไงให้น้องภูหายโกรธ แต่สิ่งเดียวที่พี่รู้คือ พี่รักน้องภูเสมอ แล้วไม่เคยคิดรักใครอีก พี่สามารถเอาตัวเข้าขวางได้เวลาที่ใครจะมาทำร้ายน้องภูโดยไม่คิดถึงตัวเองสักนิด ถ้าพี่ทำอะไรผิดไป พี่ขอโทษ ลมหายใจของพี่ไม่สามารถหายใจได้ถ้าไม่มีลมหายใจของน้องภู พี่จะรอน้องภูของพี่กลับมา ต่อให้นานแค่ไหนพี่ก็จะรอ"

ข้อความส่งมา เป็นข้อความที่ยาวมาก แต่อ่านแล้วน้ำตาผมก็ไหลทันที
ผมเอาทิชชูมาซับน้ำตาไว้
"เป็นไรเปล่าน้อง" ผู้ชายข้างๆถามผม
"เปล่าครับ"
"ทะเลาะกับแฟนมาล่ะสิ" ผมก็ได้แต่ยิ้ม
"พี่ก็หนีแฟนมาเหมือนกัน"
"ทำไมอ่ะครับ"
"พี่จับได้ว่ามันเอาชะนีเข้าคอนโด" สรุปพี่กล้ามปูมาดแมนนี้เป็นเก้งสินะ แล้วเป็นรับด้วย
"แล้วพี่ทำไงอ่ะ"
"ก็ขอไปพักใจสักพัก ทำไงได้รักมันไปแล้วนินา"
"ทั้งๆที่เขาทำกับพี่ขนาดนี้เนี่ยนะ"
"อื้ม"
"ครั้งแรกหรอพี่"
"ใช่ ก็เพราะว่าครั้งแรกไง พี่เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น"
"แฟนพี่ยังไม่รู้หรอ"
"ยัง มันก็โทรจิกพี่อยู่เนี่ย"
"อึดอัดเนอะ"
"มาก แล้วน้องล่ะ แฟนทำอะไรถึงได้น้ำหูน้ำตาไหลขนาดนี้"
"เรื่องของผมดูปัญญาอ่อนไปเลยอ่ะ" ผมก็เล่าให้พี่เขาฟังคร่าวๆ
"แฟนน้องทำไปก็เพราะรักนะ ไม่ใช่แบบแฟนพี่ ทำไปเพราะตัณหา"
"ครับ"
"ไม่ต้องคิดมาก ธรรมดาของความรัก ลิ้นกับฟันกระทบกันปรกติ"
"ขอบคุณนะครับพี่"


..............



ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำงานเลย แรงจะหยิบปากกามาเซนต์ชื่อยังไม่มี นั่งหมุนปากกาเล่นไปวันๆ
"พี่พีททททท"
"มีไรหรอ"
"อ้นเคาะประตูจนมือบวมแล้วเนี่ย"
"อ่าวหรอ พี่ไม่ได้ยิน มีไร"
"ทานข้าวหรือยังพี่"
"ยัง"
"เดี๋ยวอ้นโทรสั่งให้นะ พี่พีทจะทานอะไรครับ"
"ไม่ดีกว่าอ้น พี่ทานไม่ลงอ่ะ"
"ทานซะหน่อยเถอะพี่ ถ้าพี่เป็นอะไรไปอีกคนจะทำไง"
"ช่างมัน"
"แล้วถ้าน้องภูกลับมาไม่เจอพี่ล่ะ"
"เขาอาจจะไม่กลับมาก็ได้"


"ทำไมพี่พูดเหมือนคนสิ้นหวังแบบนั้นล่ะ น้องภูไม่ได้มีแฟนใหม่นะ ก็แค่งอนพี่นิดหน่อย"
"เห้อออ  พี่กลับบ้านดีกว่า มีเอกสารอะไรให้พี่เซ้นต์อีกไหม"
"เดี๋ยวอ้นไปถามก้อยกับบุ้งให้ พี่กลับไปพักที่บ้านก็ดีเหมือนกัน"
"อือ"

เซ็นต์เอกสารเสร็จก็เดินไปที่รถ ขับรถออกจากออฟฟิศ ขับไปก็มองที่เบาะว่างเปล่า เคยมีคนนั่ง
นั่งไปพูดไปเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ หยิบขนมมาทาน นอนหลับ นั่งบ่น ทำให้การขับรถไม่น่าเบื่อ
ถ้าต่อไปนี้ต้องขับรถคนเดียว ผมคงหาความสุขไม่เจออีกเลย ผ่านร้านที่เราเคยนั่งทานด้วยกัน
ผ่านห้างสรรพสินค้าที่เราสองคนต้องแวะเป็นประจำ แต่ตอนนี้ทางที่ผมเดินไม่มีเขาเสียแล้ว
อีกนานแค่ไหนกว่าเขาจะกลับมา ถ้าเขาไม่กลับมาล่ะ ผมจะทำยังไง ผมจะยอมเสียเขาไปง่ายๆหรอ
ยิ่งคิดน้ำในตามันก็เอ่อออกมาผู้ชายตัวโตอย่างผม ต้องมาร้องไห้เพราะเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง

"กลับแต่วันเชียวลูก"
"ปวดหัวนิดหน่อยน่ะครับคุณย่า พีทขอตัวก่อนนะครับ"
"ทานขนมก่อนไหมลูก"
"ไม่ดีกว่าครับคุณแม่ พีทขอตัวก่อนนะครับ"
"ปล่อยไว้แบบนี้เจ้าพีท เป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ"
"นุชผิดเองค่ะ พีทต้องมาซวยไปด้วยเลย ลูกไม่ยอมรับโทรศัพท์นุชเลย"
"ย่าเชื่อนะ ว่าน้องภูต้องกลับมา"
"นุชว่าจะไปตามที่คอนโดเพื่อนน้องภู เห็นพีทเป็นแบบนี้นุชยิ่งไม่สบายใจคะ"
"ผูกกันไว้ ก็ต้องแก้กันเองนะ ลูกน่ะทนทุกข์มานาน ตั้งแต่วันที่เราสองคนจากเขาไป ถึงแม้ย่ากับพีทจะพยายามให้ความรักกับเขามากแค่ไหน สิ่งที่ติดในใจมันก็ไม่มีทางลบเลือน คนที่ทำก็ต้องเป็นคนที่ลบ อย่าพยายามสร้างรอยเปื้อนในใจให้กับลูกอีก ความรู้สึกของคนเข้าใจยากนะ เพราะต่างคนต่างมองความรู้สึกตัวเองก่อนเสมอ จนลืมนึกไปว่า คนอื่นเขาก็มีความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกับเรา เราสองคนโชคดีนะ ที่มีลูกอย่างน้องภู สิ่งที่น้องภูพยายามปกปิดเราสองคนเพราะกลัวเราสองคนจะเสียใจ เท่านั้น นั่นคือเหตุผลเดียว น้องภูเป็นเด็กที่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นก่อนเสมอ การที่น้องภูไปจากบ้านแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเอาแต่ใจ แต่เขากำลังเสียใจเพราะพวกเราไม่เข้าใจเขาต่างหาก ย่าเลี้ยงน้องภูมาย่าก็รักของย่านะ รักไม่ต่างจากพวกเธอสองคนเลย สิ่งที่ลูกทำไปเพราะยังเด็ก ยาขอร้องอย่าโกรธหรือตำหนิลูกเลยนะ"

คุณแม่กอดคุณพ่อน้องภูแล้วก็ร้องไห้ คุณย่าคงจี้จุดในใจเข้า

"มีอะไรกันหรอครับ น้องเป็นอะไรหรอครับคุณย่า คุณแม่ร้องไห้ทำไมครับ"
"เปล่าลูก ไม่มีอะไร แล้วพีทลงมามีอะไรหรอลูก"
"พีท จะมาบอกเรื่องสำคัญกับคุณพ่อคุณแม่ครับ"
"มีอะไรลูก พีท" คุณแม่น้องภูเช็ดน้ำตา แล้วก็หันมายิ้มกับผม
"พีท เป็นคนซื้อบ้านคุณแม่ไว้เอง พีทซื้อไว้เพื่อจะเก็บไว้ขอน้องภู พีทอยากให้คุณพ่อคุณแม่รับไว้ครับ"
"แค่พีทรักน้องเท่านี้ก็พอแล้วลูก แม่ไม่ต้องการทรัพย์สินอะไรหรอก เก็บไว้เถอะลูก"
"รับไว้เถอะ ตาพีทเขาตั้งใจมานานแล้ว"
"แสดงว่าพีทก็รักน้องมานานแล้วสิ"
"ครับ ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอ ถูกใจตั้งแต่แรกเห็น พอได้ใกล้ชิดก็กลายเป็นความรักครับ"
"ขอบใจมากนะลูก พีท ขอบใจมากกกกก"
"ถ้าน้องกลับมา พีทจะขอน้องแต่งงานนะครับ"
"จ้ะ"
"หมดไปอีกเรื่องแล้วนะลูก เหลือแต่รอไอ้ตัวแสบกลับมาเท่านั้น ย่าเชื่อว่ายังไงน้องก็ต้องกลับมา"
"ครับคุณย่า"
"งั้นก็ไปหาอะไรทานซะไป ถ้าน้องภูรู้ว่าพีทไม่ยอมทานอะไร กลับมาโดนบ่นหูชาจะหาว่าย่าไม่เตือนนะ"
"ครับคุณย่า" ผมก็มาหาอะไรทานในครัว

"คุณย่าคงเหนื่อยมากนะคะ ต้องคอยแก้ปัญหาให้เด็กๆตลอด"
"สนุกดีจ้ะ ลองไปดูบ้านเราสองคนสิ ตาพีทเขาให้คนดูแลตลอด ทุกอย่างเก็บรักษาไว้เหมือนเดิม"
"ค่ะ"

ผมทานข้าวเสร็จก็มานั่งเล่นหน้าบ้าน ก็มารอเมียที่ท่าน้ำทุกวัน เอ๊ย มารอน้องภูที่หน้าบ้านนั้นแหละ
"เจ้านายแกเมื่อไรจะมาเนี่ย" นั่งคุยกับไอ้มดแดง ไอ้มดแดงมันก็มานอนข้างๆผมวันนี้มันเรียบร้อยเป็นพิเศษ
นอนเงียบไม่ลุกไปวิ่งเล่นมันคงรู้ว่าเจ้านายมันหนีออกจากบ้านแน่ๆ แกก็คงรอเจ้านายแกเหมือนฉันใช่ไหมไอ้มดแดง


.................


"พี่คนขับครับ"
"ว่าไงน้อง"
"เราออกจากกรุงเทพยังอ่ะครับ"
"ยังน้อง วันนี้รถติด"
"พี่จอดให้หน่อยได้ไหมครับ"
"จะเข้าห้องน้ำหรอน้อง เดี๋ยวข้างหน้ามีปั้มเดี๋ยวพี่จอดให้"
"เปล่าครับ ผมไม่ไปแล้ว"
"อ้าว.....งั้นก็ดูรถหลังด้วยนะน้อง"
"ครับ  ขอบคุณนะครับพี่" ผมหันไปขอบคุณพี่คนข้างๆที่เตือนสติผม รีบลงจากรถหันซ้ายหันขวาเห็นวินมิเตอร์ไซต์แต่ไกล
กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่วินให้เร็วที่สุด ผมต้องกลับไปทำสิ่งที่ผมควรทำ กลับไปหาคนที่ผมรักมาก  รอหน่อยนะเค้ากำลังจะกลับไปหา.....

"พี่ ไปบีทีเอส"

ขึ้นวินมอเตอร์ไซต์ ต่อบีทีเอส ต่อแท็กซี่ ลงหน้าปากซอย จะต่อมอไซต์เข้าบ้าน
"ลุง วินไปไหนหมดอ่ะ"
"รอแปปสิลูก เดี๋ยวมันก็คงมาล่ะ"
"รอไม่ไหวแล้ว ไปแล้วครับลุง"

ผมวิ่งจากหน้าปากซอยเข้าบ้าน ตอนนี้ใจมันไปอยู่ที่บ้านแล้ว แม้หนทางจะไกลแค่ไหนผมก็จะฝ่าฟันไปให้ถึง
คนที่ผมรักเขากำลังรอผมอยู่ เขารอลมหายใจของผมอยุ่ ผมก้อยากจะบอกเขาเหมือนกันว่า
แม้กระสุนปืนพันนัดพุ่งเข้ามา ผมก็จะเอาตัวเข้าไปขวางเพื่อให้เขาปลอดภัยได้เช่นกัน
ผมอยากจะขอโทษ ขอโทษที่ผมงี่เง่าแล้วก็หนีปัญหา ทั้งๆที่ผมเคยสัญญาเอาไว้ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่หนีเข้าไป
ผมจะไม่ยอมเป็นคนผิดสัญญาเด็ดขาด รอน้องภูนะพี่พีท น้องภูกำลังกลับไป........

วิ่งมาจนถึงหน้าบ้าน  หอบแห่กๆอยู่หน้าประตู
"เหอๆ  เหอ   เหอ" ยืนหอบ หายใจแทบไม่ทัน มองเข้าไปในบ้านเห็นพี่พีทกำลังนั่งลูบหัวไอ้มดแดง ท่าทางหงอยเหงา
ผมน้ำตาก็ไหลออกมาทันที คนที่ผมรักกำลังรอผมอยู่จริงๆด้วย ผมดันประตูบ้านให้เปิดออก......
พี่พีทก็เงยหน้าขึ้นมามอง
"น้องภู!!!!!!!!!!!!!!"
"พี่พีททททททท"

น้องภูของผมกลับมาแล้วเราสองคนวิ่งเข้ากอดกัน คนที่ผมรอเขากลับมาจริงๆด้วย เขาไม่เคยผิดสัญญากับผมจริงๆ
"พี่พีทท ฮึกๆ ฮึก ฮือออ น้องภูขอโทษ  ฮืออออออ น้องภู  ฮึก  น้องภู"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นนะ พี่เข้าใจ"
"น้องภู ฮือออออ น้องภู"
"พี่รักน้องภูนะ อย่าหนีพี่ไปไหนอีกนะ" ผมเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คนที่ผมรักกำลังร้องไห้ในอ้อมกอดของผมอย่างหนัก
น้ำตาที่ซึมผ่านเสื้อจนเปียกชุ่มอก ตัวสั่นสะอื้น แล้วก็พร่ำบ่นว่าขอโทษ ผมไม่เคยโกรธน้องภูเลย ไม่วาน้องจะทำอะไรก็ตาม
เขาจะมีเหตุผลหรือไม่มี ทุกอย่างมันถูกปกคลุมด้วยความรัก ความรักที่เราสองคนมีให้แก่กัน
"อย่าหนีพี่ไปไหนอีกนะ สัญญาได้ไหม"
"น้องภู ฮึก  ฮึก  สัญญา  ฮือออ มันทรมานมากเลยพี่พีทท ฮือออออ"

"น้องภูมาแล้วค่ะคุณย่า"
"เราอย่าพึ่งเข้าไปเลย รออยู่ตรงนี้แหละ"
"เด็กสองคนนี้รักกันมากนะคะ"
"ใช่จ้ะ"
"ร้องไห้อีกแล้วคุณ"
"นุชสงสารลูกนี่ค่ะ"

"หยุดร้องนะ พี่ขอโทษนะ ที่ปิดบังมาตลอด พี่แค่อยากทำเซอไพรส์" ผมเอามือเช็ดน้ำตาให้น้องภู
แล้วน้องภูก็เอาสองมือประกบสองแก้มผมแล้วก็จูบผมทันที
แสงไฟจากรถไอ้บุ้งส่องตรงมาที่เราสองคน น้องภูก็ไม่ได้สนใจผมก็กอดเอวน้องภูไว้.....

[K.Pupoom]

"อ้น ไอ้ภูกลับมาแล้ว"
"อ้นเห็นแล้ว"
"เอ้า ร้องไห้ไม"
"ดีใจอ่ะ"
"งั้นมาจูบกันแบบเค้าอ่ะ"
"ไอ้บ้า"

"เข้าบ้านกันเถอะ" พี่พีทชวนผมเข้าบ้าน แล้วก็เอากระเป่าไปถือให้ คุณแม่ คุณพ่อ คุณย่า ยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน
ผมเดินเข้าไปหาแล้วก็ก้มลงกราบทั้งสามคน ผมทำผิดไปแล้วทำให้ผู้มีพระคุณทั้งสามต้องทุกข์ใจ บาปคงเกาะกินใจผมไปอีกนาน
"น้องภูขอโทษนะครับ คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ ฮึกๆๆ ฮึก น้องภูผิดไปแล้ว"
"แม่ไม่โกรธหรอกลูก แม่ขอโทษนะ ที่เอาความรู้สึกน้องภูมาล้อเล่นนะลูก"
"คุณแม่อย่าร้องไห้สิ น้องภูขอโทษ"
"แม่ไม่ได้เสียใจหรอกลูก แม่ดีใจที่น้องภูกลับมา แม่ขอโทษนะ แม่ขอโทษ"
เราสองคนแม่ลูกก็กอดกัน ร้องไห้ ผมรู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนต้องทุกข์ใจ ทำให้พี่น้องเพื่อนฝูงต้องมาวุ่นวายเพราะผมคนเดียว
"คุณย่าครับบบบบบ  น้องภูขอโทษ"
"ไม่ป็นไรลูก ผิดแล้วก็เริ่มใหม่ จำไว้เป็นบทเรียนนะลูก ปัญหาไม่ได้น่ากลัวอย่าวิ่งหนีมันอีกนะ"
"ครับคุณย่าาา"
"ไปๆเข้าบ้านกันได้แล้ว บุ้งปิดประตูรั้วลูก"
"ครับคุณย่า"
เราสามคนมานั่งกันที่โซฟา พี่พีทดึงผมไปนั่งข้างๆ
"จะหนีพี่ไปไหนเนี่ย" พี่พีทเอาผมทัดหูให้
"ไม่รู้ ฮืออออ ฮึกก" แล้วน้องภูก็ร้องไห้ซบมาที่อกผมทันที
"เอ้า"
"ไม่ร้องแล้วลูก"
"พี่ขอน้องภูกับแม่แล้วนะ คุณแม่ยกให้แล้วน๊าาาาา"
"อื้อ"
"เงยหน้ามาคุยกันก่อนดิ ร้องไห้เดี๋ยวก็ตาบวมหรอก ไม่ดีใจหรอ หืมม"
"ไม่รุ้ ฮืออออ"
"เอ้า ร้องใหญ่เลย"
"ฮ่าๆๆ" ทุกคนก็พากันหัวเราะน้องภู เนี่ยแหละถึงจะโตเป็นหนุ่มแค่ไหน สุดท้ายก็งเด็กเสมอสำหรับทุกคนในบ้าน
ก็นั่งกอดเมียจนหายร้องไห้ แล้วก็เริ่มพูดคุยได้สักที ......
"หิวไหม"
"หิว"
"ป่ะ ไปทานข้าวกัน "
เราก็มาทานข้าวกัน คุณย่าทำอาหารที่น้องภูชอบทั้งนั้น เหมือนจะรู้ว่าน้องภูจะกลับมาเย็นน้ี
"น้องภูอ่ะ ไม่ได้ทานข้าวฝีมือคุณย่าวันเดียว เหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง"
"งั้นก็ทานเยอะๆสิ ลูก เสียน้ำตาไปเยอะ"
"คุณย่าอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ เอาล่ะ พี่เขาขอเรากับแม่แล้วนะ เราจะว่าไง"
"คุณแม่ทำไมยกให้ง่ายจังอ่ะ"
"เอ้า เดี๋ยวก็มีคนหนีออกจากบ้านอีกล่ะ ถ้าแม่ไม่ยกให้น่ะ"
"แม่อ่ะ แซวอีกล่ะ"
"โอ๋ๆ แล้วตกลงว่าไง พี่เขามาขอเรากับแม่อ่ะ จะให้แม่ยกให้ไหม"
"แล้วแต่คุณแม่สิ"
"เอ้า จะมาแล้วแต่แม่ได้ไงลุก"
"งั้นแล้วแต่คุณพ่อก็ได้"
"ถ้าพ่อไม่ยกให้ล่ะ"
"คุณพ่ออ่ะ"
"ฮ่าๆๆๆจะเอายังไงเนี่ย เอ้าพ่อยกให้"
"ขอแต่ปาก ไม่เห็นมีอะไรให้เล้ยยยยยย"
"แหวนก็ซื้อให้ไม่รู้กี่วงแล้วไง จะเอาไรอ่ะ"
"ไม่เอาไรหรอก แค่พี่พีทรักน้องภูเหมือนที่ผ่านมาก็พอแล้ว"
"พี่มีสินสอดให้ เดี๋ยวทานข้าวอิ่มแล้วจะเอามาให้"
"อะไรอ่ะ"
"ไม่บอก"
"บอกนิดหนึ่งนะ บอกนิดเดียว"
"ไม่บอก"
"บอกนิดหนึ่ง"
"ไม่บอก ทานข้าวเถอะ จะได้รีบไปดู"
"อะไรหรอครับคุณย่า"
"ย่าไม่รู้ลูก "
"คุณย่ารู้"
"เรานิ มันตัวแสบจริงๆ ก็รีบทานเข้าสิ มัวแต่โม้อยู่นั้นแหละ"
"ครับบบ"
"เป็นไงล่ะแก ไปนอนที่อื่นมา เหมือนบ้านเราไหม แล้วเมื่อเช้าสั่งให้กลับบ้าน ไปไหนมาป่านนี้พึ่งจะกลับ"
"ไปนั่งรถเล่น"
"อย่าให้มันดื้อให้มากนักนะ ทุกคนตามใจแกมันก็ยิ่งได้ใจ"
"ขี้บ่นจริงเลย ไอ้ผักขม"
"พอๆๆๆๆ  ทานข้าว เจ้าอ้น ทานข้าวลูก ยิ้มอยู่นั้นแหละเรา"
"ครับคุณย่า"
"พี่บุ้งพี่อ้น น้องภูขอโทษนะกับเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ"
"พี่เข้าใจ"
"แต่บุ้งไม่เข้าใจ มันบ้ามันหนีออกไปจากบ้านทำไม ประสาท"
"เอ....เรานิ เลิกว่าน้องได้แล้ว เดี๋ยวก็มีน้ำหูน้ำตากันอีกหรอก เดี๋ยวก็ไม่ได้ทานข้าวกันพอดี อะไรที่มันผ่านแล้วก็ให้มันผ่านไป"
"คุณย่าก็อย่างนี้ทุกที"
"บุ้งเดี๋ยวเหอะ" ไอ้พี่ผักโดยเมียจ้องตาเขียว
"บุ้งขอโทษครับคุณย่า"
"เอ้าๆ ทานข้าว"
ผมนั่งมองน้องภูไปทานข้าวไป ทุกอย่างกลับมาเป็นปรกติแล้ว รอยยิ้มเดิมๆกลับมาแล้ว
เหตุการ์ครั้งนี้มันทำให้ผมรู้ว่าผมขาดเขาไม่ได้และเราสองคนก็รักกันมาก
ความน่ารักของน้องภูทำให้ทุกคนลืมเรื่องร้ายที่ผ่านมา ใครจะว่าน้องเอาแต่ใจไม่มีเหตุผลก็ตาม
แต่ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย น้องภูมีเหตุผลที่ใครๆหลายคนมักมองข้ามและคิดไม่ถึง
น้องภูไม่ใช่เด็กที่เห็นแก่ตัวหรือเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่เขาเอาคนรอบข้างเป็นที่หนึ่งเสมอ
บางครั้งอาจจะน้อยใจบ้างเสียใจบ้าง แต่ผมเชื่อนะ ว่าทุกคนยังรักแล้วก็รักน้องภูมากขึ้นไปอีก
"มองไร"
"มองไม่ได้หรอไง"
"ไม่ได้"
"ทำไม"
"เขิน"
"ฮ่าๆๆ"
"น้องภูไม่อยู่คืนหนึ่ง เอาใครมานอนด้วยหรือเปล่าเนี่ย"
"ไม่มีอารมณ์นั้นเลย"
"ถ้าแกหนีไปอีก พี่จะหาเด็กให้มานอนกับพี่พีท" ไอ้ผัก ไอ้พี่นิสัยไม่ดี
"เอาไหม" ผมถามพี่พีท
"ไม่เอา"
"เห้นม๊ะ พี่พีทเค้าไม่เหมือนพี่บุ้งหรอก ที่เวลาพี่อ้นไม่อยู่ จ้องจะไปหาคนอื่นนอกบ้านน่ะ"
"ไอ้ลิง"
"อะไร เป็นไร น้องพูดความจริง ผิดด้วยหรอ"
"จริงหรอ" พี่อ้นหันไปถามพี่บุ้ง
"ไม่จริง โห่ อย่าไปเชื่อมัน "
"ไม่รู้ล่ะ มันต้องมีมูลบ้างล่ะ"
ทานอาหารกันอิ่มก้ช่วยกันเก็บล้าง แล้วก็มานั่งกันที่หน้าทีวี ผมเดินไปหยิบโฉนดบ้านน้องภูลงมา
แล้วก็เข้าไปนั่งใกล้ๆคุณพ่อคุณแม่น้องภูกราบไปที่ตักแล้วก็มอบโฉนดให้
"ขอบใจนะพีท ขอบใจมาก" คุณพ่อขอบใจผมแล้วก็ลูบหัว
"ฝากดูแลน้องด้วยนะลูก"
"ผมจะรักน้องภูเสมอชีวิตของผมครับ"
"ขอบใจมากลูก"
"มาขออะไรกันแบบเนี่ย เขินนะเว้ย" น้องภูกอดคุณย่าแล้วก็ซุกหน้าไปกับอกคุณย่า อายม้วนไปแล้ว สงสัยจะเขินจริงๆ
"ทำมาเป็นเขิน อย่างกับว่า ซิง" ไอ้ผัก
"ชิ"
"น้องภู ของหนูลูก" คุณแม่ยื่นซองสีน้ำตาลที่พี่พีทให้
"พี่พีทให้คุณแม่นะครับ"
"ก็แม่ให้น้องภูไงลูก"
"อะไรอ่ะพี่พีท"
"เปิดดูสิ" ผมก็เปิดดู โฉนดที่ดิน เอาที่มาขอเลยหรอ นั่งพินิจพเคราะห์อยยู่สักครู่
"นี่มันที่บ้านเรานี้ครับคุณแม่"
"พี่ซื้อไว้เองแหละ ซื้อไว้ขอน้องภู"
"พี่พีทอ่ะ ปิดน้องภูอีกแล้วนะ ขอบคุณนะ แต่ว่ามันมีราคามากเกินไปหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรมีค่ามากกว่าความรํกของเราหรอก ต่อไปนี้ขอให้ลืมเรื่องร้ายๆที่ผ่านมาให้หมดได้ไหม พี่อยากเห็นน้องภูสดใสแล้วก็น่ารักเหมือนเมื่อตอนที่พี่เจอครั้งแรก"
"แสดงว่าตอนนี้น้องภูไม่น่ารักหรอไง"
"น่ารัก แต่ในตามันยังมีความเศร้า"
"พี่พีทเห็น"
"เห็นสิ ทุกครั้งที่น้องภูไปยืนที่ระเบียงบ้านแล้วมองไปที่บ้านตัวเอง สายตาน้องภูเศร้าจนดูน่ากลัว"
"พี่พีททท น้องภูไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่อยากบอกพี่พีทว่า ในสายตาของน้องภูไม่เคยคิดจะมองใคร นอกจากพี่พีทนะ"
"ขอบคุณนะ ที่รักพี่ แล้วก็เป็นเด็กดีของพี่มาโดยตลอด"
"สรุปแล้วน้องภูน่ารักหรือไม่น่ารัก"
"อืมมมมมมม......."
"ทำไมต้องคิดนานขนาดนั้นล่ะ"
"ฮ่าๆๆ  น่ารักสิ น่ารักที่สุดในโลก"
"จริงอ่ะ"
"จริง"

"อะแฮ่มมม นึกว่าอยู่กันสองคนหรือไง  คนนั่งอยู่เยอะแยะ" ไอ้ผัก
"เรานิก็ขยันไปแซวน้อง"
"คุณย่าครับ น้องภูขอบคุณนะครับ น้องภูรู้ว่าเนี่ยเป็นเงินคุณย่า ขอบคุณคุณย่าที่ให้ข้าวให้น้ำให้ที่อยู่อาศัยให้ความรู้กับน้องภูแล้วที่สำคัญให้ความรัก วันที่ไม่มีแม่อยู่ข้างๆคุณย่าเป็นแม่ที่ดีที่สุดของน้องภูอีกคน น้องภูไม่มีอะไรจะตอบแทนคุณยานอกจากเป็นเด็กดี น้องภูจะดูแลคุณย่าตลอดไปนะครับ" ผมก้มกราบที่ตักคุณย่า คุณย่าก็แอบน้ำตาซึมแล้วก็ดึงผมไปกอด
"หนูคือสิ่งวิเศษที่สวรรค์ส่งมาให้ย่า หนูมาช่วยต่อลมหายใจให้ผู้หญิงแก่ๆคนนี้ ย่ารักน้องภูมากนะ เป็นเด็กดีแบนี้ตลอดไปนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"เดี๋ยวพีทจะทุบรั้วระหว่างบ้านเราออกนะครับคุณพ่อคุณแม่ คุณพ่อคุณแม่ว่าไงครับ"
"ไม่ได้นะพี่พีท"
"ทำไมอ่ะ บ้านเราจะได้เป็นบริเวณเดียวกันไง"
"บนรั้ว เป็นที่ๆพี่พีทเจอน้องภูครั้งแรก แล้วก็ตกหลุมรักไม่ใช่หรอ แล้วจะทุบมันได้ไง"
"แต่แม่ว่าทุบก็ดีหมือนกันนะลูก"
"พีทกะว่าจะสร้างเพิ่มให้สองหลังมาเชื่อมกันน่ะครับ"
"ไม่ได้นะพี่พีท น้องภูปีนมาตั้งแต่เด็กจะทุบได้ไงอ่ะ"
"อ้อนอีกแล้วนะลูก"
"ไม่ทุบนะพี่พีท คุณย่า คุณย่าไม่คิดถึงรั้วหรอ ไหนจะต้นไม้ที่มันไต่รั้วอีกล่ะ คุณย่าไม่สงสารต้นไม้พวกนั้นหรอ"
"ไงตาพีท เอาไงลูก"
"งั้นก็เว้นไว้เฉพาะที่น้องภูปีนมาหาพี่ก็แล้วกัน ส่วนตรงบ้านที่จะสร้างมาเชื่อมกัน พี่ขอทุบนะ"
"เป็นเอามากนะไอ้ลิง รั้วมันไม่มีชีวิตหรอก"
"แต่มันมีความรักแล้วก็ความรู้สึกอยู่ในนั้น คนมันละเอียดอ่อนอย่างพี่บุ้งไม่เข้าใจหรอกน่ะ"
"งั้นพี่จะไม่ทุบตรงรั้วที่น้องภูปีนข้ามมา โอเคนะ"
"ก็ยังดี"
"ดูทำหน้าเข้าสิ ทำไมวันนี้หนูดูมอมแมมอย่างนี้ละลูก แม่ว่าไปอาบน้ำดีกว่าไป"
"ครับ เดี๋ยวน้องภูจะรีบลงมานะ ไม่ทุบตรงนั้นนะพี่พีท"
"ครับบบบบ"

"สงสัยพีทคงต้องทำใจนะลูก แม่ว่าน้องภูคงจะโตยาก"
"อยากมีเมียเด็กก็ต้องทำใจ ใช่ไหมพี่พีท"
"ยาอายุวัฒนะ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"

นั่งคุยกันอยู่นาน น้องภูยังไม่ลงมาสักที ทุกๆคนก็เลยแยกย้ายกันไปนอน คุณพ่อคุณแม่เข้ามาหาน้องภูในห้อง
แต่ก็เห็นน้องภูนอนหลับปุ๋ยอยู่ที่เตียง อีกมือถือโทรศัพท์ สงสัยจะคุยกับเพื่อนจนเผลอหลับไป ที่สำคัญเสื้อก็ไม่ใส่
"เหนื่อยหน่อยนะลูก มีน้องภูเป็นคู่ชีวิตน่ะ"
"ยินดีเหนื่อยครับ"
"หลับใช่ไหมล่ะ" คุณย่าเดินเข้ามาในห้อง
"ใช่ครับ"
"หาเสื้อมาใส่ให้น้องเลยลูก คงไม่ได้นอนมาทั้งคืนแน่ๆ คอยดูน้องด้วยนะ ถ้าตัวร้อนก็ปลุกให้มาทานยา"
"ครับคุณย่า"
"งั้นพวกเราออกไปกันเถอะ ให้เขาดูแลกันเอง"
"ค่ะคุณย่า"

ทุกคนออกไปจากห้องงผมก็เดินไปหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่ให้น้องภู อาบน้ำเช็ดผมยังไม่แห้งเลยเนี่ย
เมื่อคืนคงนอนไม่หลับเหมือนผมนั้นแหละ ตอนนี้ถึงได้หลับไม่รู้เรื่องขนาดนี้ มีอีกตั้งหลายเรื่องที่อยากจะพูดอยากจะเล่าให้ฟัง
เห็นแก้มใสๆมันก็อดหอมไม่ได้ ไม่ได้หอมมาคืนกับอีกสองวัน คิดถึงจะแย่ก็เลยแอบไปไปฟ๊อดใหญ่ๆ
แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกตัวยังคงนอนหลับสบายไม่รู้ไม่ชี้ ผมเดินไปปิดไฟแล้วตัวเองก็ไปอาบน้ำ
ออกมาอีกทีน้องภูผ้าห่มเปิดไปกองที่เอวแล้ว ก็เลยห่มให้อีกครั้ง เหมือนจะบ่นๆอะไรไม่รู้สงสัยจะละเมอ
เลยเข้าไปฟังใกล้ๆ
"พี่พีท  ขอโทษ  ขอโทษนะ ขอโทษนะ" เสียงก็ค่อยๆหายไป ผมหอมแก้มน้องภูอีกครั้งเบาๆ
แล้วก็ไปแต่งตัวมานอนกอดให้หายคิดถึง
ความรักถ้าเรามาตั้งแง่หาว่าคนโน้นถูกคนนี้ผิด ปัญหามันก็จะไม่จบไม่สิ้น ขอให้คิดถึงอีกคนให้มาก
คิดว่าเรารักเขามาก แล้วความผิดของอีกฝฝ่ายก็จะถูกลืมไปทันที อานุภาพของความรักชนะทุกๆสิ่ง
กว่าจะได้มาซึ่งความรักมันช่างแสนยากเหลือเกิน ขอให้รักษาและดำรงไว้ตราบนานแสนนาน
เหมือนที่ผมจะรักน้องภูไปจนวันสุดท้ายของชีวิต..........


สวัสดีครับบบบบ

บ้านใครน้ำท่วมแล้วบ้าง  สู้ๆๆน๊า

อิอิ

ค้างกันอ่าดิ๊  ตอนนี้ไม่ค้างแล้วนะ

ตอนหน้ายังมีเรื่องอีกนะจะบอกให้  เออๆๆๆๆๆ


ครุคริ

ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับบบบ

ร๊ากจุง

ฝากเพจด้วยเน้อ

https://www.facebook.com/KpPhu

[BoJuNg]

แปะป้าบ

-----------------------------------------------------------

เม้นรีพลายใหม่นะ เดี๋ยวคนแต่งไม่เห็น 

คึคึ

 

[route rover]

โอ๊ยย ยังมีเรื่องอีกหรอ 

ถูกใจที่คุณย่าว่าคุณแม่น้องภู 

*แอบคิดนิสัยน้องภูเหมือนคนกรุ๊ปB* 

[fc_fic]

 

 

[meadthat]

ถูกใจมากเลยอะครับ ตอนนี้ไม่ค้างแล้ววว ขอบคุณครับ

[ujen]

  เย้น้องภูกลับบ้านแล้ว

ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่ากับที่บ้านเราหรอกน่ะ

 

[somde_77]

แฮปปี้ กันทุกคนนนนนน

ติดตามนะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[slurpee04]

เฮ้อออ โล่ง 

[netsu]

น้องภูกับพี่พีทคืนดีกันแล้วอ่ะ
แอบลุ้นอยู่พอดีเลยว่าจะคืนดีกันเมื่อไหร่
 

[pp_song]

ดีกันแล้วๆ ไม่อยากให้มีเรื่องอีกเลยอ่ะ

ปล.มาต่อเร็วๆน้า

[gupalz]

บทจะเศร้าก็เศร้าซะน้ำตาท่วมจอเลยน้องภู

[seaz]

โอ๊ย...หัวใจจะวาย
ตอนหน้าจะมีเรื่องอีกเหรอเนี่ย?
ตอนนี้ก็เสียน้ำตาไปเยอะแล้วนะครับ ซึ้งมากอ่ะ T^T

[Noo_Patchy]

  ฮ๊ะ  อะไรนะ ยังมีเรื่องอีกเหรอ ลุ้น ๆๆๆ

[tawan]

ขอบคุณนะครั้งนี้ไม่ปลอยให้รอนาน

 

[greenapple]

น้องภูมีบางคนเห็นทองดีกว่าน้องภูอ่ะ   

[nemesis]

ว้าวววววววววววววววววววววววววว

[cinquain]

โอย อ่านตอนแรกน้ำตาคลอต้องหาทิชชูเช็ด
มาตอนหลังค่อยยิ้มออกหน่อย / ขอบคุณมากค่ะที่เคลียร์แล้ว
แต่สงสัยจะมีเรื่องของบุ้งกับอ้นแทนหรือเปล่า อ่านแล้วเหมือน
มีระเบิดลูกเล็กๆหย่อนไว้ / เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ 

[patee]

อ่านไปน้ำตาหลไป 

[maemix]

ดีใจที่น้องภูตัดสินใจกลับมาหาพี่พีท ซึ้งมาก
อ้นบุ้งมีไรต้องเคลียร์กันไหม

[Still_14OC]

เอ้า มาทิ้งระเบิดไว้ ซะงั้น นึกว่า จะแฮปปี้เอ็นดิ้งแล้วนะเนี่ย

เรื่องวุ่ยๆอะไรจะเข้ามาอีกหล่ะทีนี้ 

[watcharet]

อ่านแล้วมีความสุข ^^

[white choc~]

ชีวิตคู่ก็เงี้ยะ สุขมั่งทุกข์มั่งคละเคล้ากันไป เค้าถึงเรียกว่ารสชาดของชีวิต
พี่พีทน้องภูรักกันให้มากๆ น๊า 

[Ayla]

น่ารักๆๆ

[MoMoRin]

  แหมะ นึกว่าจะคราม่านานซะแล้วววว
ดีใจที่น้องภูไม่หนีไปไหนไกลๆ 
ไม่งั้นทั้งพี่พีท ทั้งคนอ่าน คงอกแตกตายกันไปก่อนแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[gookgik]

น้องภูกลับมาแล้ว  และทำให้รู้ว่าน้องภูไม่ได้ดื้อ  แต่น้องภูแคร์ความรู้สึกของทุกคนที่่ตัวเองรัก แต่ก็อยากให้ทุกคนแคร์ความรู้สึกของน้องภูด้วย  และทำให้รู้ว่าทั้งน้องภู-พี่พีท ต่างขาดกันและกันไม่ได้ 

แต่ที่รักที่สุดคือ คุณย่า ที่เป็นพระในบ้าน เป็นที่รักของลูกหลาน ท่านคอยดูแล เอาใจใส่ เป็นกำลังใจให้กับทุกคน


ขอบคุณคุณภูมากค่ะที่มาต่อเรื่องให้แบบไม่ค้าง ว่าแต่จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้ันอีกนี่  แต่ขอให้เป็นเรื่องดีๆ นะคะ เช่น จัดงานเลี้ยงฉลองใหม่อีกรอบ  งานนี้ชวนทั้งเพื่อนสนิททุกกลุ่มของน้องภู-พี่พีทมาร่วมงานเลย
   

[punchnaja]

เฮ้้อ ค่อยหายค้างหน่อย555+