ตอน8
พวกเราเดินทางกลับมาถึงบ้านหลังจากที่ถูกปล่อยตัวเรียบร้อยแล้ว สภาพเนื้อตัวของเราแต่ละคนก็มีรอยฟกช้ำ
เพราะก้อนหินที่ชาวบ้านปาเข้ามา ที่จริงต้องขอบใจหนูอาอิ ที่กล้าหาญออกมาปกป้องพวกเราด้วยซ้ำ
ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านรู้แล้วว่าเรย์เป็นใคร....และเขาก็ถูกห้ามเข้าหมู่บ้านโดยเด็ดขาดไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น
เพราะชาวบ้านในหมู่บ้านไม่ไว้ใจเรย์ และไหนจะเรื่องโชครางอีก...
“คาโอรุ......นายเจ็บมากไหม..” ผมถูกพยุงมาโดยเรย์
“นิดหน่อย..เป็นไม่มากหรอก..” ผมบอกออกไปเพื่อให้เรย์สบายใจขึ้น
“ถ้านายไม่ห้ามไว้...พวกมันคงได้เจ็บตัวกันบ้าง” สีหน้าที่ดูยังโกรธอยู่ของเรย์ที่พูดถึงคนในหมู่บ้าน
“ก็ดีแล้วที่นายไม่ทำอะไรลงไป ถ้าเกิดนายก่อเรื่องสงสัยต้องมีตายกันบ้างแหละ และชาวบ้านคงไม่ยอมให้ถูกทำอย่างเดียว
หรอก จริงไหม..”
“คาโอรุ ...แล้วนายยังจะคอยช่วยเหลือคนในหมู่บ้านอีกหรอ ในเมื่อพวกมันทำแบบนี้กับนาย..”
“เรย์ ..... ผมรู้ว่าเรย์คิดยังไง แต่เมื่อเขาเดือดร้อนผมก็ต้องช่วยอยู่ดีแม้จะได้ไม่มาก...เพราะผมก็คือคนในหมู่บ้านเหมือนกันแม้ว่า
ผมจะออกมาอยู่นอกหมู่บ้านแล้วก็ตาม....แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงคนในหมู่บ้านหรอกเรย์....เมื่อคนรู้มากเท่าไหร่..ตัวนายเองนั้น
แหละยิ่งไม่ปลอดภัย...ยิ่งพรานต่างหมู่บ้านได้ยิ่งเรื่องนายเมื่อไร...พวกมันก็จะตามล่านายมากยิ่งขึ้น...” ผมบอกสิ่งที่ตัวเองกังวล
ให้เรย์ฟัง..
“คาโอรุ....ข้ามีชีวิตมายาวนานกว่าเจ้า และเห็นอะไรมากมาย..แต่เมื่อถึงเวลาที่ชีวิตข้าก็ต้องจากโลกนี้ไปอยู่ดี....มันอยู่ที่ว่ามันถึง
เวลาของข้าหรือยังต่างหาก...”
“เรย์ นายจะสัญญาได้ไหมว่านายจะไม่เอาชีวิตเข้าเสี่ยงแบบวันนี้อีก...” ผมนึกถึงตอนที่เขาเดินเข้ามากลางวงที่รุมล้อมไปด้วย
คนในหมู่บ้าน และประกาศตัวว่าเขาเป็นใคร...
“คาโอรุ ข้าให้สัญญาเจ้าไม่ได้หรอก แต่ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไปได้ นั้นคือสิ่งที่ข้าสัญญา”
!!!!!!!!!!!!!!!!!
++++++
+++
ช่วงหน้าหนาวผ่านพ้นไป เมื่อแผ่นน้ำแข็งที่น้ำตกเริ่มละลาย และต้นไม้ต่างๆ ที่เผชิญกับความหนาวเย็นเริ่มแข่งกันที่จะผลิดอก
ออกผล สีเขียวของใบไม้เริ่มทำให้ภูเขาลูกนี้กับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ลมที่โชยมาพัดเอากลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าหอมสดชื่น ดอก
ซากุระสีชมพูเริ่มจะบานเมื่อฤดูใบหน้าผลิหวนกลับคืนมา.....
เป็นช่วงเวลานานหลังจากเกิดเหตุการณ์ที่หมู่บ้าน ในช่วงแรกพวกเราก็คอยระวังตัว ว่าอาจจะมีพรานจากหมู่บ้านอื่นมาทำร้ายเรย์
ได้...แต่เหตุการณ์ทุกอย่ากกลับปกติอย่างไม่น่าเชื่อ...
ตอนนี้ผมกับเรย์คุ้นเคยกันมากขึ้นและเข้าใจกันมากขึ้น เรย์พูดคุยและเล่าเรื่องต่างๆ ให้ผมฟังและสอนเกี่ยวกับพืชที่เติบโตอยู่บน
ภูเขาลูกนี้...ซึ่งพืชบางอย่างผมก็ไม่เคยรู้สรรพคุณเลย.... และฤดูต่างๆ ของที่นี้ก็จะมีพืชของแต่ละฤดูเช่นเดียวกัน
ผมได้มีโอกาสเข้าหมู่บ้าน เมื่อหมอยาให้คนมาตาม และผมจะให้เรย์อยู่ที่บ้าน เพราะเนื่องจากสัญญาที่ให้ไว้กับคนใน
หมู่บ้าน..ซึ่งตอนแรกเรย์จะคอยอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน....แต่ตอนนี้ผมให้เขารอที่บ้านแทน...ซึ่งเขาก็ยอมที่จะทำตาม...
“เรย์..นายไม่คิดจะไปเยี่ยมหมาป่าที่นายดูแลบ้างหรือไง..อยู่กับผมทุกวันแบบนี้..”
“ตอนนี้ยังหรอก... ข้ารอให้หมดฤดูหนาวก่อน....และตอนนี้พวกของข้าก็กำลังที่จะเลิกจำศีลเช่นกัน..”
“เรย์...นายเคยบอกว่าช่วงนี้จะมีลูกหมาป่าเกิดใหม่ด้วยใช่ไหม....”
“ใช่....นายอยากเห็นหรอ..”
ผมได้แต่พยักหน้า...เพราะทั้งชีวิตผมไม่เคยเห็นลูกหมาป่าเลยก็ว่าได้ ผมอยากลองสัมผัสขนของลูกหมาป่าบ้าง..
“ไว้...รออีกสักอาทิตย์ข้าจะพาเจ้าไปยังฝูงของข้า แล้วเจ้าจะเห็นลูกหมาป่าที่เจ้าอยากเห็น..”
ผมรู้ว่าตอนนี้สีหน้าผมคงยิ้มแก้มปริก็ว่าได้ เพราะช่วงหลังๆ มานี้เรย์มักจะอยู่ในร่างของมนุษย์ซะมากกว่า
ซึ่งผมก็ไม่กล้าให้เรย์กลายเป็นหมาป่าหรอก.... ตอนนี้ผมอยากฟัดขนนุ่มๆ ของเรย์มากๆๆ แต่ก็ทำไม่ได้
ยิ่งหน้าหนาวที่ใกล้จะหมดแล้วด้วยยิ่งไม่กล้าหาข้ออ้างมากอดเจ้าขนฟู นุ่มๆ ของเรย์เลย....
“คาโอรุ คาโอรุ..”
ผมสะดุ้งตกใจเพราะเรย์ที่เป่าลมเข้ามาที่หูของผม ผมเลยต้องรีบเอามือปิดหู
“อะไร....” ผมถามด้วยความตกใจ
“ก็เรียกแล้วแต่นายไม่ได้ยินนี้...วันนี้ที่น้ำตก น้ำแข็งน่าจะละลายหมดแล้ว..นายอยากไปอาบน้ำไหม...” เสียงเรย์ที่เชิญชวน
เรย์เป็นสัตว์เลือดอุ่นซึ่งไม่ค่อยถูกกับน้ำ และของเย็นๆ เท่าไหร่
“เอาซิ...” ผมตอบออกไปก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ พร้อมทั้งเครื่องอาบน้ำ และเดินตามเรย์ออกไปที่
น้ำตกซึ่งต้องเดินออกไปจากด้านหลังของตัวบ้าน....
พวกเรามาถึงน้ำตกที่น้ำแข็งละลายหมดแล้วจริงๆ แต่ผมคิดว่าน้ำคงยังเย็นอยู่เช่นกัน... แสงแดดที่สาดส่องลงมาสู่ผิวน้ำ
ทำให้เห็นเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ และละลองน้ำที่ฟุ้งกระจาย ทำให้เกิดเป็นรุ้งกินน้ำหลายสี ตรงหน้าผาของน้ำตก....
“เรย์....ชวนมาแล้ว...นายก็ต้องอาบด้วยนะ...เพราะนายไม่ได้อาบน้ำมานานมาก....” ผมหันไปพูด ซึ่งเห็นเขายังยืนอยู่บนโขดหิน
ผมวางชุดของตัวเองและของเรย์บนโขดหินใกล้ๆ ก่อนที่จะเดินไปที่โขดหินสูงๆ เพื่อปลดเสื้อผ้าและเดินลงน้ำ....
ผมเดินลงน้ำตรงแอ่งน้ำที่มีความลึกระดับอกเพื่อชำระร่างกาย... ซึ่งช่วงหน้าหนาวที่ผ่านมา ผมอาบน้ำน้อยมากก็ว่าได้ พอได้
ลงอาบน้ำก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แถมแสงแดดที่ส่องลงมาทำให้น้ำในสระอุ่นขึ้นด้วย....
ผมหันกลับไปเรียกเรย์อีกครั้งทียังยืนอยู่บนโขดหินในท่าเดิม....
”เรย์...นายจะลงหรือไม่ลง..” นี้อาจเป็นหนึ่งในคำสั่งหลายๆ คำของผมที่ผมใช้กับเรย์ เมื่อเขาไม่ยอมทำให้สิ่งที่สมควรทำ
ผมรู้ว่าหมาป่าไม่ชอบน้ำ แต่เรย์ก็สมควรที่จะได้อาบมันเสียบ้าง.... “เรย์..ถ้านายไม่ลงมาอาบ...คืนนี้นายก็นอนนอกบ้านแล้ว
กัน....” ผมตะโกนออกไป...
“คาโอรุ..ถ้าข้าลงไปนายจะอาบน้ำขัดตัวให้ข้างั้นหรอ”
“ถ้าเรย์ลงมา...ผมจะยอมอาบให้ เรย์จำไม่ได้หรือไง..” ผมตะโกนบอกไปตอนที่สัญญากับเรย์เมื่อครั้งที่แล้ว
“นาย...” เหมือนเรย์จะแกล้งก็ว่าได้ จนผมต้องรีบเบือนหน้าหนี
เพราะอยู่ๆ ก็ดันถอดชุดบนโขดหิน.. แล้วเดินเปลือยลงมาตรงแอ่นน้ำที่ผมยืนอยู่
“ฮูยยยย หนาว....” เสียงเรย์เมื่อก้าวลงน้ำมาก็บ่นว่าหนาว จนผมก็กลับหันไปมอง
“ฮ่า ฮ่า....แค่นี้เขาไม่เรียกว่าหนาวกันแล้ว....” ผมกวักน้ำสาดไปที่เรย์
“คาโอรุ อย่าๆๆ เปียกผมหมดแล้ว..”
“ก็ดีซิ ผมจะได้นุ่มๆ ไหนมาดมซิ.............หืม เหม็นอ่ะ มานี้เลย..” ผมดมเส้นผมที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ที่จริงไม่มีกลิ่นเท่าไหร่
หรอก แต่ผมอยากให้เรย์สระผม
ผมเลยกำเส้นผมที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ และดึงให้เรย์เดินตามมาให้ลึกอีกหน่อยเพื่อให้เรย์สระผมได้
“เรย์ ก้มลงไปใต้น้ำ ทำหัวเปียกเดี๋ยวสระผมให้..” แต่เรย์กลับยืนส่ายหน้า.ไปมา
“น่าๆๆ ดำแป๊ปเดียวเหมือนตอนที่นายก้มหน้าในน้ำหาปลาไง..” ผมอธิบายให้ฟัง แต่เรย์ก็ส่ายหน้าปฏิเสธเหมือนเดิม
ผมมองดูชายร่างใหญ่โตที่ส่ายหน้าไปมา ซึ่งดูไม่เหมาะกับร่างกายใหญ่และที่สูงกว่าผมซะอีก.. จะเรียกได้ว่าจับเด็กอาบน้ำก็
ใช่...เพราะอะไรๆๆ เรย์ก็ไม่ค่อยจะยอมท่าเดียว
“นั้นเอางี้ นายก้มหน้ามา...” ผมทำให้ดูก่อนที่จะให้เรย์ทำตาม ซึ่งผมก้มให้หน้าอยู่บนผิวน้ำ..
แต่เรย์ก็ยังส่ายหน้าอยู่เช่นเดิม “งั้นนายก็ขึ้นไปได้เลยเรย์...แล้วคืนนี้ก็นอนนอกห้องไปซะ..” ผมพูดพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาที่
จ้องมาที่ผมเช่นกัน ก่อนที่เรย์จะค่อยๆ ก้มหน้าลงมาอยู่เหนือผิวน้ำอย่างที่ผมทำให้ดู
“ก็แค่นี้ ทำเป็นเด็กไปได้..” ผมดุ ก่อนที่จะใช้มือกวักน้ำใส่หัวของเรย์ที่ก้มลงมา พร้อมทั้งขยี้เส้นผมเพื่อเอาสิ่งสกปรกออก
ไป...... จากเส้นผมที่แข็งเริ่มที่จะกลับมานุ่มอีกครั้ง....และเส้นผมที่ยาวมากๆ ทำให้ผมมีเวลาสัมผัสมันได้นานด้วยเช่นกัน...
“คาโอรุเสร็จยัง หนาว.....” เสียงที่เริ่มรบกวนความสุขของผม
“รออีกแป๊ป..” ผมดุก่อนที่จะไปขย้ำเบาที่ศรีษะของเรย์ เพื่อขจัดความสกปรกบนหนังหัวด้วยเช่นกัน
“คาโอรุ เย็น พอแล้ว...” ผมเริ่มจะอยากแกล้งจริงๆ ยิ่งบอกให้เลิกผมยิ่งอยากจะสระนานๆๆ
“เรย์ ผมลงมาอีกนิด...” ผมบอกเรย์ให้เขาก้มลง พร้อมความคิดที่ชั่วร้ายของผม เหอะๆๆๆๆ
มือสองข้างของผมกดไปที่หัวของเรย์อย่างแรงจนทำให้หัวของเขาจมมิดน้ำ
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะผมเอง ก็มันหน้าหมั่นไส้นักนี้ แม้เรย์จะพยายามเงยหน้าก็ตาม แต่ผมก็ใช้แรงกดและขยี้หัวเพื่อ
ล้างฟองออกด้วยเช่นกัน ก่อนที่ผมจะปล่อยให้หัวเรย์เป็นอิสระ
“เอาหละตอนนี้เรย์ก็สระหัวเสร็จแล้ว หอมจัง...” ผมบอกไปตอนที่เรย์เงยหน้าขึ้นมานั้นแหละ
“มาที่นี้เรย์ก็เหลือแต่อาบน้ำ อาบเองได้ใช่ไหม...” ผมบอกออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“อะไร อย่าบอกนะว่าโกรธนะ...” ผมจ้องตาเรย์ ที่มองขวางๆ ผมอยู่
“อึก...............” เพราะความตกใจของตัวผมเอง ก็จู่ๆ เรย์ก็กดผมลงไปในน้ำและพาออกไปไกลจนยืนไม่ถึง
และผมไม่ได้เตรียมตัวที่จะดำน้ำด้วยซ้ำ ดังนั้นอากาศที่อยู่ในปอดจึงมีน้อย จนพยายามกลั้นหายใจ แต่ก็ได้แค่แป๊ปเดียว
เพราะรู้สึกว่าอากาศในปอดเริ่มหมด แต่เรย์ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมขึ้นมาหายใจนี้สิ
พยายามยามดิ้นให้หลุดจากวงแขนที่รัดผมไว้.....
ผมพยายามเรียกเรย์ แต่ก็ยิ่งทำให้เสียงที่ปล่อยกลายเป็นฟองอากาศขึ้นไปบนผิวน้ำแทน ผมเริ่มสำลักน้ำเข้าไป
ก่อนที่เรย์จะจูบผมพร้อมทั้งเป่าเอาอากาศเข้ามาให้ตัวผม ซึ่งมันก็ไม่เพียงพอ ลิ้นที่เข้ามาครอบครองลิ้นของผมซึ่งมีน้ำในแม่น้ำ
ผสมอยู่ด้วย ยิ่งทำให้ผมสำลักเข้าไปอีก ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเริ่มหมดแรงเพราะอากาศที่อยู่ในปอดหมดไป ซึ่ง
เป็นนั้นทำให้เรย์พาผมขึ้นสู่ผิวน้ำ
หือ หือ หือ เสียงหอบหายใจของผม เมื่อขึ้นมาบนผิวน้ำได้...ก็ต้องรีบสู่อากาศเข้าไป พร้อมกับไอเพราะสำลักน้ำด้วยเช่นกัน
ผมได้แต่ซบอยู่บนหน้าอกของเรย์ที่ยังกอดรัดผมไว้ จนผมเริ่มมีแรงอีกครั้ง...และสะบัดตัวออกออกจากอ้อมกอดเรย์นั้นแหละ
หวืออออ.....เพราะเรย์อุ้มผมอยู่ขาผมเลยไม่ติดพื้น พอสะบัดหลุดก็จะว่าจะยืนเองแต่น้ำมันลึกกว่าตัวของผม
ผมเลยจมน้ำไปอีกรอบ ก่อนที่จะคว้าตัวเรย์เอาไว้ และพยุงตัวขึ้นมาจากใต้น้ำอีกรอบ..
“คาโอรุ....ขึ้นเหอะ หนาวแล้ว..” น้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นั้นทำให้ผมโกรธนิดๆ ก็ว่าได้
เรย์จับตัวผมจะพาเดินมาตรงแอ่นที่ผมยืนในตอนแรก..
“เรย์ ปล่อยเลย....” ผมสะบัดมือเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับ
“อะไร....” เสียงเรย์ที่ถามว่าผมเป็นอะไร ผมอยากจะตะโกนว่าเรื่องที่กดผมจมน้ำนั้นแหละ
“เรย์กดผมทำไม..”
“กดที่ไหน.....แค่อยากจูบเฉยๆ..”
“ไอบ้า ...จะจูบก็ไม่ต้องพาลงไปจูบถึงใต้น้ำก็ได้ บนนี้ก็ทำได้” ผมชี้ตรงที่ๆ ตัวเองยืนอยู่ ซึ่งผมไม่เชื่อว่าเรย์อยากจะจูบจริงๆ
“เรย์...เดี๋ยวนี้นายกล้าแก้แค้นผมงั้นหรอ....นั้นคืนนี้นอนนอกห้อง.” ผมพูดเสร็จพร้อมกับจะเดินขึ้นจากน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้า
“คาโอรุ...ขอโทษ..” เสียงสำนึกผิดที่ผมได้ยินด้านหลัง ก่อนที่เรย์จะคว้าผมเข้าไปกอด
“ก็คาโอรุ กดเขาก่อนอ่ะ..ก็เลยอยากเอาคืนบ้าง..” เสียงอ้อนๆ ที่เรย์ทำซึ่งไม่มีความเข้ากันเลย ก็ผมกลับชอบซะนี้ เวลาเรา
ทะเลาะกัน ถ้าเรย์ผิดเขาจะอ้อนและขอโทษ และถ้าผมผิดผมก็จะขอโทษ...
ผมแอบอมยิ้มอยู่....เพราะเสียงที่ฟังดูแปล่งๆ ของเรย์นั้นแหละ
“ก็ได้ ยกโทษให้...แต่คืนนี้ผมอยากนอนกอดหมาป่าขนนุ่มๆ ที่ผมสระให้ โอเคป่ะ..” เหมือนจะเข้าทางผมซะมากกว่าเพราะผม
มีข้ออ้างได้กอดหมาป่าที่รักของผมแล้ว...(เหอะๆ ขอบใจนะเรย์ที่กดผม)
ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ นั้นทำให้ผมรู้ว่าคืนนี้ผมจะได้กอดหมาป่าเรย์แน่นอน ....ผมหันกลับไปให้รางวัล..เรย์นิดหน่อยก่อน
ที่จะขึ้นจากน้ำ..
++++++++++++++++
“เรย์.......มานอนเร็ว .......” ตั้งแต่เย็นผมเฝ้ารอให้เวลานอนมาถึงเร็วๆ นั้นแหละ
“รักษาสัญญาด้วยแหละ...” ก่อนที่ผมจะนอนลงไปบนฟูกที่ปูไว้สำหรับ 2 คน
เรย์ยืนค้ำหัวผมก็ที่จะนั่งลงกลายเป็นหมาป่าเรย์......และทรุดตัวนอนลงข้างๆ ผม
“อืมมม ขนนุ่มขึ้นจริงๆ ด้วย...” มือผมที่ลูบไปมาบนเส้นขนสีดำยาว....ของเรย์
พร้อมหลับตาลงนอนกอดเรย์เอาไว้ในอ้อมแขนของผม...
“เรย์....นอนได้แล้วนะ.......นายนี้น่ารักจริงๆๆ เลย....”
หลับไปพร้อมกับขนนุ่มๆ ที่ผมกอดและเสียงลมหายใจของหมาป่าที่นอนอยู่ข้างๆ
ปล. ขอบคุณที่รอคอย และติดตามอ่านกันนะคะ
หัวข้อ: Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55 (อ่าน 107347 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก