Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55  (อ่าน 107343 ครั้ง)

modYlove

  • บุคคลทั่วไป
วันนี้มีแต่ตอนพิเศษแบบเลือดออก มาให้อ่านกันทั้งนั้นเลย

นั้นเอาไปเลย  ความน่ารักของเรย์(หรือเปล่า)

นั้นนั่งอ่านกับตอนพิเศษ  สั้นๆ แล้วกันเนอะ
(ประกาศ เรื่อง เมื่อความกลัวมาเยือน ก็ตอนพิเศษ 2 เช่นกันค่ะ)

ตอนพิเศษ


ผมให้เรย์อยู่บ้านแทนที่จะไปในหมู่บ้าน  เพราะผมไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนเมื่อคืน

และผมตั้งใจว่าจะไม่ค้างในหมู่บ้าน เพียงแต่เอาต้นยาไปส่งก็จะขอตัวกลับเลย....

ผมเดินทางมาถึงหมู่บ้าน ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่มีผ้าปิดหน้าเพราะโรคหวัดที่ระบาดอยู่

แม้แต่ภรรยาของหมอยาก็เป็นไปกับเขาด้วยเช่นกัน

“คาโอรุ...จะพักที่นี่ไหม” หมอยาถามผม  ซึ่งผมก็ปฏิเสธน้ำใจไป  เพียงเพราะไม่อยากให้ภรรยาของหมอยาลำบากกับการ
ต้องเตรียมต้อนรับผม.....

ระหว่างที่ผมเดินออกจากหมู่บ้าน....ผมรู้สึกแปลกๆ หรือไม่ผมก็คงกังวนไปเองเพราะเรื่องเมื่อคืน....

ดังนั้นผมเลยคิดว่าควรจะออกไปจากหมู่บ้านให้เร็วที่สุดและกลับบ้านไปหาเรย์ท่าจะดี...



ผมออกเดินทางจนมาถึงบ้าน  ก็เห็นเรย์นอนอยู่หน้าบ้านซึ่งมีหิมะตกมาตลอดทาง

“เรย์มานอนตรงนี้ทำไม...เข้าไปสิ..” เสียงผมที่ตะโกนไล่ให้เข้าบ้าน   เพราะคิดว่าตั้งแต่เช้าเขาคงนั่งอยู่หน้าบ้านทั้งวันแน่ๆ

ผมพาตัวเองมานั่งอยู่หน้ากองไฟภายในบ้าน  ตัวที่ชุ่มไปด้วยน้ำเพราะหิมะละลาย  จนตัวซีดเลยก็ว่าได้

ดีที่ได้ความร้อนช่วยสร้างความอบอุ่นให้  เรย์มานอนอยู่ข้างๆ โดยที่เอาหน้ามาเกยอยู่ที่หน้าตักของผม...

และหนวดที่แข็งก็ทิ่มลงมาที่บนเสื้อผ้าผม ทำให้จักกะจี้ “เรย์ลุกๆ  มันจักะจี้”  ผมดันหน้าที่เกยอยู่ตรงหน้าตักออกไป

แต่เรย์กับขืนไว้และดันส่ายไปมาเล็กน้อยให้หนวดแข็งทิ่มไปมาอยู่ได้

“5555  หนวดมันทิ่มอ่ะ ลุกเลย”  ผมหัวเราะเบาๆ เพราะความขี้อ้อนของเรย์  ก่อนที่เรย์จะเอาหัวตัวเองไปเกยที่ขาหน้าของตัว
เองแทน... ผมยื่นมือไปที่กองไฟเพื่อรับเอาความร้อนมาไว้ในร่างกายและทำให้มืออุ่นขึ้นด้วย

ผมยื่นขาออกไปด้วยเช่นเดียวกับมือ เพื่อให้ขาที่ไม่รู้สึกอะไรเพราะความหนาวเย็น จะได้รับความร้อนเช่นกัน

ตอนนี้ผมนั่งยืดแขนขาอยู่ .....จนร่างกายได้รับความร้อนเพียงพอและอุ่นมากขึ้น ผมจึงขยับขากลับมานั่งขัดสมาดตามเดิม.....

ผมนั่งมองเรย์ และก็ยืดแขนไปด้วย สายตาเรย์ที่เหลือบมองมาที่ผมข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งปิดอยู่ ซึ่งดูตลกยิ่งนัก

ตอนนี้เรย์เหมือนกับสุนัขตัวใหญ่ก็ไม่ปาน และผมก็ยิ่งรักเข้าไปอีก....

“มะ เรย์ จะมาเกยก็ได้..” ผมตบเบาๆ ที่ตักของตัวเอง  และนั้นทำให้เลยเขาหน้ามาเกยที่หน้าตักของผม

พร้อมกับทำเสียง พรืด ฟัด ตามมา ...

“เรย์ เหนื่อยมาก เดินมานี่ยังไม่พักเลยนะ  ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม  ไปหยิบหมอนให้หน่อยสิ.” ผมได้ทีก็ใช้เรย์เลย เพราะเวลา
นั่งแล้วก็ไม่อยากลุกอ่ะ  ...เลยว่า..วันนี้จะนอนตรงนี้ซะเลย....

ซึ่งเรย์ก็ลุกขึ้นไปเอาหมอนกับผ้าห่มผืนใหญ่มาให้....ผมเลยจัดการทำเป็นผ้าปูที่นอน และเอาหมอนวางซะเลย

“เรย์ ขออีกผืนดิ  ไม่มีผ้าห่ม..” ผมลูบไปที่หัวก่อนที่เรย์จะเดินเข้าห้องไปหยิบผ้ามาอีกผืน  ซึ่งมันจะทำหน้าที่เป็นผ้าห่มให้ผม
ก่อนที่จะจะทรุดตัวลงนอนแบบไม่สนใจเรย์ (ก็ผมได้ที่นอนแล้วอ่ะ).....

ซึ่งเรย์ก็เดินวนอยู่รอบๆ ผม เพราะหาที่ลงไม่ได้สุดท้ายเรย์หมุดเข้าไปในผ้าห่มตรงห่างขาและเกยทับเจ้าน้อยชายผมซะเลย

“เรย์..” ผมขยับขาเพื่อไล่ให้เขาลุกขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่ยอม

“เรย์มานอนข้างๆ นี้มะ “ ผมตบไปที่ผ้าปูที่อยู่ข้างๆ แต่เรย์ก็ไม่ยอมลุก

ซึ่งผมรออยู่นาน  จึงเลิกที่จะเรียกแล้วหลับตานอนแทน เพราะผมดูเหมือนว่าเรย์ก็อยากจะนอนเช่นกัน

ผมหลับไปเพราะความเหนื่อย.....แต่เพราะเรย์นอนอยู่ตรงขาทำให้ขาผมอบอุ่นได้มากเช่นกัน



“เรย์  อย่าน้าน  ง่วงนอน”  ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น  เพราะอยู่ๆ เรย์ก็เอาจมูกมาดุนๆ อยู่ตรงกลางร่างผม เหมือนกำลังจะดมหาอะไรซัก
อย่าง  ซึ่งผมก็ไม่อยากถามเพราะง่วงเต็มที่

“เรย์......อย่า...นอนเหอะๆ..” ผมรู้แล้วว่าเรย์ต้องการแน่นๆ  แต่ผมมันไม่ไหวจะให้ทำไงอ่ะ....ผมเลยทำเป็นไม่ใส่ใจ  เพราะคิด
ว่าเดี๋ยวเรย์คงจะหยุดและยอมแพ้ไปเอง

แต่ที่ไหนได้เรย์กับมุดเข้าไปในชุดที่ผมใส่อยู่ (หมาป่าลามกมากๆ) กะเลียเจ้าน้องชายผม พร้อมกับใช้จมูกดันๆ จนผมรู้สึกตื่นตัว
ได้.....

“เรย์..ตอนนี้ผมไม่ไหว...นอนนะ..” ผมบอกออกไปมือก็จะพยายามดันเจ้าหัวหมาป่าตัวดีออก แต่ยิ่งผมดันมันกลับยิ่งดันกลับมา
แรงมากกว่าเก่า และผมก็ไม่กล้าดันแรงด้วย  กลัวเรย์จะเจ็บ

ไอเจ้าหมาป่าเรย์เลียของผมเล่นเหมือนผมเป็นน้ำหวานเลยซึ่งผมก็ยอมๆๆ ไป  แต่ตาผมตอนนี้มันยิ่งจะหลับให้ได้ ไหนจะรู้สึก
แบบแปลกๆๆ อีก..  ไหนจะลิ้นซากที่ทั้งเลีย ทั้งไซร้ และปล่อยให้ผมคิดว่าเรย์ทำอะไรใต้ร่มผ้าที่ถูกปิดไว้ด้วยผ้าห่มนั้นอีก

“อึก....เรย์เบาๆ”  เพราะลิ้นสากที่เสียโดนปลายผมนั้นและ ทำให้ผมเจ็บจนรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาจากแท่งของตัวเอง

ก่อนที่ลิ้นสากๆ จะเลียที่ขาอ่อนทั้ง 2 ข้างของผม....

“อ่า อ่า อ่า”  ผมพยายามให้ตัวเองตื่น ก่อนที่จะปัดผ้าห่มเปิดออก  ทำให้เห็นเรย์ที่กำลังเล่นกับร่างกายผมอยู่เลย

“เรย์ท่านายจะทำ  ก็อย่าเป็นแบบนี้..” ผมบอกออกไปเพราะตอนนี้อารมณ์ผมก็เริ่มมาแล้ว 

เพราะไอหมาป่าลามกที่มาปลุกอารมณ์ผมซะได้

แต่ดูเหมือนเรย์จะไม่ยอมกลับร่าง เพราะผมยังเห็นขนดำสนิททั่วตัวอยู่ ก่อนที่จะผมจะแก้เชือกที่ผูกอยู่ และเปิดร่างกายให้เรย์

“เรย์...นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ..”ผมบอกอีกครั้ง ก่อนที่เรย์จะมายืนข้างๆ และมาเลียที่หัวนมผม

พร้อมทั้งทำเสียง ฟุด ฟุด  อยู่ตรงข้างหูผมอีก  เพราะเรย์ที่อยู่ในร่างสัตว์ทำให้ลิ้มซากๆ นั้นมาปลุกอารมณ์นั้นแหละ

“เรย์  เปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยนะ..”  ผมสั่งก่อนที่จะเริ่มไม่ไหว

แต่เรย์กลับเดินมาที่ปลายยอดที่ตั้งชั้นและเลียอย่างบรรจงอีกหลายครั้ง จนผมสำเร็จในอารมณ์และปล่อยมันออกมาจนได้

“เรย์...นายมันลามก...”  ผมนอนหอบหายใจอยู่นาน ก่อนที่เรย์จะเดินมานอนข้างๆ แล้วหลับตา

ซึ่งผมในสภาพตอนนี้คือ กึ่งเปลือยเพราะตัวเองถอดเอง   ไหนจะสำเร็จโดยมีเจ้าหมาป่าลามกช่วยอีก...

ผมเลยต้องผูกเสื้อผ้าจะจัดให้เรียบร้อยตามเดิม...ก่อนที่จะใช้ผ้าห่มห่อหุ้มร่างกายและเจ้าหมาป่าที่นอนอยู่ข้างๆ

และหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน  มือของผมที่พาดไปบนตัวเรย์ และขาที่พาดอยู่บนตัวเรย์เช่นกัน

ก่อนที่จะหลับตาลงในที่สุด.....

แต่ตอนนี้ผมก็ขอหลับก่อนแล้วกัน  เดี๋ยวไว้ค่อยคาดคั้นว่าทำไมถึงทำแบบนี้...





ปล. ตอนนี้ไม่นับเป็นตอนนะจร้า... แค่ต้องการสนอง need เท่านั้น 5555
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-12-2011 22:54:35 โดย modYlove »

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
 :z1: :z1: :z1: :z1:

แอบเสียเลือดเบา ๆ

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8

ออฟไลน์ nemonoy

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0

poisongirl

  • บุคคลทั่วไป
 :haun4:

เรย์ช่างร้ายนัก  o13

ออฟไลน์ TanyaPuech

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4341
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +531/-23
 :haun4:  หมาป่าจอมหื่นนนนนนนนนนนนนน

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11

ออฟไลน์ silverwar

  • เสี่ยว...กาก...เกรียน
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
หมาป่าลามกกกกกก  :haun4:

ออฟไลน์ lidelia

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 778
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-1
สนุกมากเลยค่ะ  o13 o13

ดาโอรุก็ซื่อ หมาป่าเรยืก็หื่นเกิน  :z1: :z1:

Carmelian7

  • บุคคลทั่วไป
แอร๊ย ชอบแนวนี้มากเลย
มีมนุษย์หมาป่าด้วย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ SuSaya

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-9
แหม...เรย์ปล่อยคาโอรุไปหลายรอบแล้วนะ ความอดทนเป็นเลิศจริง ๆ(?) o18

ออฟไลน์ siwaporn-b

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
น่ารักจังอิอิ
แต่เราว่าพรานนั้นต้องกลับมาอีกแน่ๆเลย
คาโอ้ยไม่น่าใจอ่อนเลย

ออฟไลน์ $VAN$

  • Moderator
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1738
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-6
น่าร้ากกก สุโค่ยยย
น่าจามีสนองneed ตอน2 แบบว่า... :-[ :-[กว่าตอนแรกอ่ะ
นะๆๆๆๆ modYlove สุดสวยแสนดีน่ารักใจดีโคตรๆ :m1: :m1: :m1:
ก็แหม..น่าสงสารเรย์อ่ะ ยังไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ  :-[ :-[

ขอบคุณรีล่างจ้า^^ จิ้มคืน  :z13: 555
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-12-2011 12:33:20 โดย $VAN$ »

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41
 :z13:รีบนให้ทุละถึงคนเขียน
เห็นด้วยอย่างแร๊งงงงงงงง
1+ให้คนแต่ง
อีกหนึ่งให้รีบน
โทษฐานเม้นท์โดนใจ

ออฟไลน์ Sky

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 933
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-2

ppp pen

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ TENSHINEKO

  • A heart can be broken, but it keeps beating just the same.
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 204
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
ไอ้หมาป่าลามก  ทำแบบนี้แล้วคาโอยจะทนไหวได้ไงขนาดง่วงนะนั่น 555

บวกเป็ด

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3861
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13
ตกใจนะเนี่ยนึกว่าจะทำทั้งที่อยู่ในร่างหมาป่าซะอีก o22

Crossley

  • บุคคลทั่วไป

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ agava1313

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
หมาป่าลาม๊ก.....ก..ก..>_<  ชอบเรื่องนี้จัเลย

chantana

  • บุคคลทั่วไป
เรย์ อะหื่นได้ทุกที่เลยนะ   :pighaun:

รอจ้า  :call:

ออฟไลน์ ♠♥♦♣

  • ex-ChCh13
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1612
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-7
อุ้ย เรื่องนี้น่ารักอ่ะ
แอบกังวลทั้งเรื่องนายพรานนั่น เรื่องเลือดคาโอ้ยอร่อยอีก
ติดตามค่า

modYlove

  • บุคคลทั่วไป
แหมๆ ติดใจตอนพิเศษกันใหญ่เลยนะคะ

ไว้เดี๋ยวมาลงพิเศษหใหม่ เหอะๆๆ

แต่ตอนนี้อ่านกันเลยค่ะ


ตอน7



“รู้แล้วน่า....อย่างับหัว มันเจ็บนะ...”  ผมกำลังใช้มือปัดเรย์อยู่ เพราะเรย์กำลังงับเส้นผมของผม

แถมยังมาเลียที่หน้าอีก.......


เพราะอากาศหนาวๆ นี่แหละทำให้ไม่อยากตื่นเลยจริงๆ  แถมเมื่อคืนเรย์ยังเล่นพิเรนทร์อีก....

ผมลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาอยู่...ก็เห็นเลย์ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปข้างนอกแล้ว

“จะไปไหน...”  ผมถามออกไปเพราะหิมะที่ตก ก่อนที่เรย์จะเดินหายออกไปจากบ้าน.....

ผมเลยลุกขึ้นเก็บที่นอน และล้างหน้าทำความสะอาดเนื้อตัวให้สดชื่น...

ส่วนอาหารผมก็เอาของเมื่อวานที่เป็นซุบมาอุ่นสำหรับอาหารเช้าวันนี้....

ผมกำลังทำความสะอาดบ้าน และเก็บเสื้อผ้าเอาไปซัก.....ซึ่งเป็นธุระส่วนตัวของผมเองที่ต้องทำเป็นประจำ



“คาโอรุ....อยู่ไหม.เปิดประตูเดี๋ยวนี้...” ผมได้ยินเสียงเรียกของชายคนหนึ่งดังอยู่ข้างนอก

ปกติบ้านหลังนี้จะรับเฉพาะคนรู้จัก..ซึ่งก็มีไม่มากนัก...

ผมละจากงานที่ทำเพื่อเดินไปเปิดประตูดูว่าใครมาหา  ซึ่งเมื่อเปิดประตูไปกลับเห็นชายมากกว่า 1 ยื่นรออยู่หน้าบ้าน

“พวกนายเป็นใคร “  สีหน้าผมแสดงออกว่าแปลกใจมาก

“เราเป็นคนในหมู่บ้าน..พวกเราได้ข่าวว่าที่ปีนี้เกิดโรคระบาดเพราะหมาป่าที่อยู่กับนาย..”  เสียงชายที่ตะโกนมา

“ที่นี่ไม่มีหมาป่า  พวกนายเข้าใจผิดแล้ว..” ผมโล่งใจที่เรย์ไม่ได้อยู่ด้วยตอนนี้

“พวกเราไม่เชื่อ....ทุกปีโรคระบาดไม่เคยเกิดขึ้น..แต่ปีนี้เพราะมีสิ่งไม่ดีเข้ามาในหมู่บ้านเลยเกิดเรื่อง..”

“พวกนายเอาอะไรมาพูด....ที่นี้ไม่มีหมาป่า...และผมก็ไม่เคยเลี้ยงด้วย..”

“แต่มีคนเห็นนาย..อยู่กับหมาป่า..” เสียงตะโกนอีกครั้ง

ใจผมที่ตุบๆ ต่อมๆ และรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ...เพราะคำว่า ...มีคนเห็นนายอยู่กับหมาป่า..

“ถ้าพวกนายไม่เชื่อก็ค้นดูได้  ที่นี่ไม่มีหมาป่า...” ผมรีบให้พวกเขาตรวจค้นภายในบ้านและบริเวณโดยรอบ

เพื่อที่จะให้พวกเขาแน่ใจว่าไม่มี และจะได้กลับไปก่อนที่เรย์จะมา...

ชายประมาณ 5 คน เดินดุ่มๆ เข้ามาในบ้านของผม ทั้งยังค้นทุกห้อง ว่ามีหมาป่าจริงหรือไม่ และบริเวณโดยรอบ

ผมปล่อยให้พวกเข้าค้น ซึ่งใช้เวลาไม่นานเพราะบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่โตเท่าไหร่

“พวกนายก็เห็นแล้วว่าที่นี้ไม่ได้เลี้ยงหมาป่า...พวกนายเชื่อข่าวลือแบบนั้นได้ไง..” ผมบอกออกไป



พี่จริงหมาป่าเป็นทั้งเทพที่นำโชคลาภมากให้  และเป็นเทพที่นำความตายมาให้ด้วยเช่นกัน..

ดังนั้นชาวบ้านจึงไม่กล้าที่จะต่อกรกับหมาป่าด้วยเท่าไหร่  ยิ่งอยู่ห่างได้ยิ่งดี  แต่ก็มีการเซ่นของไหว้ด้วยเช่นกัน

ชายหลายคนเดินออกมาจากห้องที่ถูกค้น.....ซึ่งทุกคนก็ส่ายหน้าว่าไม่เจอสิ่งที่หาอยู่

“ถ้าพวกนายค้นเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้ ที่นี้ไม่ต้อนรับแขกแปลกหน้าเท่าไหร่..” ผมบอกเพราะต้องการให้พวกเขาออกไปจากบ้าน
ผม...

พวกเขากำลังทยอยออกจากบ้านของผม  “เดี๋ยว...นั้นอะไร...”  ผมหันไปมองที่ซึ่งชายคนหนึ่งชี้  ซึ่งมันอยู่หน้ากองไฟที่ผมกับ
เรย์นอนด้วยกันเมื่อคืน

“ไหน...” ผมรีบเดินกลับไปมองตรงที่ชายแปลกหน้าเดินมาก่อนแล้ว

สิ่งที่เห็นคือขนสัตว์ที่ล่วงล่นออกมา ซึ่งเป็นขนที่ไม่สั้นและไม่ยาวมาก.... 

ผมมองขนสัตว์ที่หล่นอยู่ตรงหน้า 

“นั้นมันขนกระต่ายเมื่อเย็นผมต้มเนื้อกระต่ายกิน..” ผมรีบบอกออกไปก่อนที่ชายอีกคนหนึ่งใช้ทัพพีควานหาเนื้อที่อยู่ในหม้อ เพื่อ
หาชิ้นส่วนกระต่ายที่ผมบอก 

“นายโกหก..ในนี้ไม่มีเนื้อเลยซักอย่าง...” ชายคนที่คว้านอาหารในหม้อบอกด้วยเสียงอันดัง

“จับมัน...” เสียงตะโกนต่อมา  สั่งให้คนที่เหลือจับผมเอาไว้  ซึ่งผมก็พยายามวิ่งหนีให้พ้น

“ปล่อย.....” ผมชกไปที่หน้าชายคนหนึ่ง และตามด้วยถีบ ก่อนที่จะเป็นอิสระ และวิ่งเพื่อไปยังประตูบ้าน

แต่ก็ยังมีชายอีกหลายคนที่กระโจนเข้ามาชกผม...ซึ่งผมก็ชกกลับเช่นกัน...

ผมพยายามป้องกันตัวจากคน 4 คน ที่รุมเข้ามาหวังจะให้ผมถูกคุมตัว...

ผมโดนอะไรบางอย่างทุกเข้าที่ต้นคอก่อนที่ผมจะทรุดลงไป...และหมดสติ...

+++++++++++++



“โอ๊ย ..เจ็บ..”ผมรู้สึกตัวอีกทีก็โดนมัดมือ มัดปาก และเท้า พร้อมทั้งถูกอุ้มพาดบ่า เดินทางเข้าหมู่บ้านแล้ว

ผมพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากบ่าที่ผมพาดอยู่

“นายอยู่นิ่งๆ ซะ เดี๋ยวก็เข้าหมู่บ้าน....เพราะนายพาความซวยมาที่หมู่บ้าน..เพราะงั้นนายต้องรับผิดชอบ.” เสียงชายที่อุ้มผมพาด
บ่าเป็นคนพูด

สิ้นสุดเสียงพวกเขาก็เดินจ้ำอ้าวเข้าหมู่บ้านต่อโดยไม่หยุดพัก  ...ซึ่งในใจผมก็รู้สึกเป็นห่วงเรย์...เพราะถ้าเขารู้คงได้ตามเข้าหมู่
บ้านแน่ๆ  แล้วคงจะเป็นเรื่องใหญ่จริง....

อีกใจก็โทษตัวเอง...เพราะตอนนี้ผมคงเดาได้เพียงแต่ชายที่เจอกันที่อุโมงค์ที่ผมปล่อยมันรอดชีวิตไปได้...

มือผมกำแน่น   เพราะความอ่อนแอและเห็นใจคนอื่น  ทำให้เอาเรื่องเดือดร้อนมาสู่ตัวเองและเรย์อีกด้วย



++++++++++++++





“คาโอ๊ย.......”  ผมวิ่งเข้าป่าไปเพื่อจะจับสัตว์มาให้คาโอ๊ยทำอาหาร  แต่พอเดินเข้ามาใกล้กับได้กลิ่นแปลกๆ

ที่ไม่คุ้นเคย...พร้อมกับเห็นรอยเท้าที่เปรอะเปื้อนอยู่บนพื้นห้องภายในบ้าน.....แม้ว่าของภายในบ้านจะยังดูเรียบร้อยก็ตาม

“คาโอ๊ย...” ผมตะโกนเรียกพร้อมทั้งวิ่งเปิดห้องต่างๆ เพื่อสำรวจดู และก็ไม่เห็นเขาแม้แต่นิดเดียว

และกลิ่นที่ผมได้ก็เริ่มจะเจือจางปนกับอากาศแล้วด้วย...ความกังวลยิ่งมากขึ้นเพราะกลิ่นที่เริ่มจะหมดไป

ผมเดินออกมาตามทางที่ยังมีหิมะตกอยู่....และรอยเท้าก็เริ่มจะไม่มีแล้วเพราะหิมะ.....

ผมพยายามดมกลิ่นที่ยังพอจะมีเหลืออยู่...และตามกลิ่นนั้นไป......จนผมรู้ว่าเส้นทางที่พวกนั้นเดินคือเส้นทางที่ใช้เข้าหมู่บ้านนั้น
เอง......



ผมวิ่งตรงเข้ายังหมู่บ้านที่คิดว่าคาโอ๊ยต้องไปแน่นอน  ความสงสัยเกิดขึ้นว่าทำไมเขาต้องรีบเข้าหมู่บ้าน....

หรือทำไมถึงมีกลิ่นคนมากมายอยู่ภายในบ้าน

ใจที่กังวลและกลัวพร้อมทั้งสงสัยเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน  ก่อนที่ขาจะวิ่ง และวิ่ง และวิ่งไปยังหมู่บ้านที่ผมเคยเข้าไปครั้งหนึ่ง....

ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากไปนักหรอ  เพราะการพบปะกับคนมากๆ  ไม่เป็นผลดีในทุกทาง....

“ช่วยด้วยค่ะ....ช่วยด้วย  ฮืออ....”  ผมได้ยินเสียงของเด็กร้องไห้  ซึ่งร้องขอความช่วยเหลืออยู่

นั้นทำให้ผมต้องหยุดวิ่งและเดินเข้าไปหาตามเสียงที่เรียกขอความช่วยเหลือนั้น.....ที่จริงผมอยากจะปล่อยไว้แล้วรีบเข้าหมู่บ้าน
มากกว่า...แต่เพราะคาโอ๊ยเคยบอกไว้ว่า เมื่อเห็นคนตกทุกข์ก็ต้องเข้าไปช่วยอย่าปล่อยไว้เด็ดขาด



 ผมเดินเข้าไปจนเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับกิ่งไม้ที่ขึ้นตามซอกหินบนหน้าผา  แต่ตัวของเด็กน้อยนั้นห้อยอยู่

ซึ่งดูแล้วเหมือนเด็กหญิงคนนี้จะเลื่อนซะมากกว่าที่จะกระโดนลงไปจับกิ่งไม้เล่น...

เธอมองเข้าผมที่เดินเข้ามา  พร้อมด้วยสีหน้าตกใจยิ่งกว่าเดิม....เพราะผมอยู่ในสภาพของหมาป่า....ที่พร้อมจะทำร้ายเธอก็ว่า
ได้....ซึ่งนั้นทำให้เด็กหญิงดิ้นเพื่อจะขึ้นมาบนหน้าบนและหนีผม..แต่เพราะเธอดิ้นทำให้กิ่งไม้นั้นเริ่มฉีกออก

“ช่วยด้วย..ฮือๆๆ  ช่วยด้วย..”  เธอพยายามเอารอดจากผมและจากหน้าผา..

เปอะ.!  เสียงกิ่งไม้ที่เด็กหญิงคนนั้นจับอยู่หักออกเพราะแรงดิ้น  ผมรีบวิ่งเข้าไปหาและคว้ามือจับแขนเธอไว้ก่อนที่เธอจะตกลง
ไปด้านล่างนั้นจริงๆ....

“ช่วยหนูด้วย...”  เสียงของเด็กหญิงที่มองผม ก่อนที่จะร้องไห้ขอความช่วยเหลือ  ซึ่งดูเธอจะตกใจน้อยลงเหมือนเห็นผมในร่าง
ของมนุษย์ 

ผมฉุดเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนหน้าผาที่เธอตกลงไป

“หนูน้อย  ลงไปเล่นอะไรตรงนั้น..” ผมถามออกไป

“หนูวิ่งมาเก็บดอกไม้ และเพราะหิมะมันเลื่อน หนูเลยตก ฮือๆๆๆ”  เสียงสะอื้นทำให้ผมต้องกอดเธอไว้เพื่อปลอบขวัญ

ผมกอดเธอจนเธอหยุดร้องไห้....... “พี่มีธุระต้องไปทำให้หมู่บ้าน...หนูกลับบ้านคนเดียวได้ไหม..” ผมถามออกไปเพราะคิดว่า
เด็กน่าจะพักอยู่ละแวกนี้

“พี่เขาไปไม่ได้นะ..ที่หมู่บ้านกำลังรวมพลจะฆ่าหมาป่า...พี่เป็นหมาป่าแต่พี่ใจดี...” เธอบอกมาจากข่าวที่ได้ยิน

“พี่เป็นหมาป่าใจดี..แล้วจะมีคนมาฆ่าอีกหรอ..” ผมถามพร้อมกับยิ้มให้

“หนูไม่รู้...”  เด็กหญิงบอกด้วยความไม่แน่นใจ....

ผมจับเธอยืนขึ้นก่อนก็เห็นหัวเข่าที่ถลอกเพราะหินที่หน้าผาทำให้เกิดแผลเหล่านั้น

ผมจับเข่าที่เป็นแผลขึ้นละเลียเพื่อรักษาแผลให้  ก่อนที่แผลเหล่านั้นจะหายในชั่ววินาที

“โห้...พี่เป็นหมาป่าวิเศษ..รักษาแผลได้ด้วย..” เสียงตื่นเต้นดีใจที่เด็กหญิงร้องบอกผม

ทำให้ผมยิ้มได้  “พี่ต้องไปแล้ว....กลับบ้านดีๆ แล้วอย่าทำอะไรที่อันตรายอีกนะ..” พร้อมทั้งเดินจากเด็กหญิงนั้นมาและวิ่งตรงเข้า
หมู่บ้านด้วยร่างของหมาป่า หมายจะไปให้ถึงก่อนค่ำ.....



ตอนนี้ร่างกายของผมเป็นร่างของมนุษย์ก่อนที่จะเดินเข้าหมู่บ้านแล้ว  สายตาผมก็สอดส่องดูรอบข้างที่ดูแปลกๆ

ในหมู่บ้านแห่งนี้ผมไม่รู้จักใครเลยนอกจากคาโอ๊ย  และผมก็เคยมาหาหมอยาของหมู่บ้าน

ดังนั้นเป้าหมายของผมคือ ไปหาหมอยาและถามหาคาโอ๊ย

ผมมองดูซ้ายขวาก่อนที่จะกระโดดข้ามกำแพงเข้าไปยังบ้านของหมอยา แต่ที่นั้นผมกับไม่ได้กลิ่นของคาโอ๊ยแต่อย่างใด

ผมเดินเข้าไปยังห้องที่มีเสียงไฟอยู่ ซึ่งมีเงาของคนๆ หนึ่งอยู่ในนั้น



ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับหมอยาที่ต้องการหา  เขานั้นเขียนอะไรบางอย่างอยู่...

“เธอเองซินะ”  ไม่มีความตกใจอยู่ในน้ำเสียงนั้น

“อะไร....คาโอ๊ยอยู่ไหน..” ผมถามออกไปเพราะคิดว่าเขาต้องรู้ไม่มาก็น้อยเพราะเขาก็ถือว่าเป็นคนสำคัญของหมู่บ้านเช่นกัน

“คาโอรุ ไม่ได้อยู่ที่นี่...เขาถูกจับอยู่ที่คุกของหมู่บ้าน....ฉันพยายามพูดแล้วว่าเธอไม่ใช่คนนำโชคร้ายมาให้หมู่บ้าน..แต่เพราะ
ความเชื่อผิดๆ ของคนในหมู่บ้านทำให้คาโอรุต้องรับผิดชอบโทษฐานนำความเดือดร้อนมาให้..” เสียงที่สงบนิ่งพยายามอธิบาย
ให้ผมฟัง

“แล้วทำไมไม่ยอมช่วยคาโอ๊ย เพียงแค่พูดมันไม่พอหรอกต้องทำด้วย” ผมบอกออกไปด้วยเสียงที่สงบนิ่งเช่นกัน

“เพราะคนในหมู่บ้านรู้ว่าเธอจะมานะซิ...พวกเขาจะฆ่าเธอด้วยซ้ำ..”

“ข้าจะฆ่าพวกมันก่อนนะซิ..” ผมตะเบ่งด้วยความโกรธ

“ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอคงไม่ใช่มนุษย์ ตอนที่เห็นครั้งแรก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นหมาป่าเช่นกัน..” เสียงหมอยาพูด

“ข้าจะเป็นอะไรก็ช่าง  บอกมาเอาคาโอ๊ยไปไว้ไหน..”  ผมเค้นถามชายที่นั่งอยู่

“เจ้าจะยอมแลกชีวิตของเจ้ากับมนุษย์ธรรมดางั้นหรอ..”

“ช่างข้า  บอกมาคาโอ๊ยอยู่ไหน..”

“พรุ่งนี้คาโอรุจะถูกนำมาเพื่อไต่สวนความผิดที่ทำให้เกิดโรคระบาดขึ้นที่นี้....และผู้ใหญ่ลงความเห็นว่าคาโอรุผิด เขาก็ต้องรับผิด
ชอบ  และถ้าเห็นว่าไปผิด เขาจะได้รับการปล่อยตัว..”  เสียงหมอยาที่บอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“แล้วข้าต้องทำไง ถึงจะช่วยเขาได้..” ผมถามออกไป

“เจ้าเพียงแต่รอให้ถึงพรุ่งนี้เท่านั้น ถ้าคาโอรุไม่ผิด เขาก็กลับไปได้ เพราะยังไม่มีใครเห็นเจ้าจริงๆ...มันเป็นเพียงแค่ข่าวลือ
เท่านั้น..เพียงแต่เจ้าต้องทนเท่านั้น...”  หมอยาบอกอีกครั้ง

แต่ถ้าผมเข้าไปช่วยตอนนี้   คาโอรุได้ผิดอย่างไม่ต้องสงสัย...แถมเขาอาจจะเป็นอันตรายยิ่งขึ้น..

ดังนั้นผมเลยต้องรอจนถึงพรุ่งนี้เช้า  ซึ่งหมอยาได้เตรียมห้องไว้ให้ด้วยเช่นกัน



++++++++++++



ความกระวนกระวายทำให้ผมไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้ 

ใจก็อยากแอบออกไปดูว่าคาโอ๊ยเป็นอย่างไรบ้าง....อีกใจก็กลัวว่าถ้ามีคนเห็นเข้าคาโอ๊ยจะเป็นอันตราย

ผมอยากให้ตะวันขึ้นสู่ท้องฟ้าเร็วๆ  สุดท้ายคืนนั้นผมก็ไม่ได้นอนเพราะเป็นห่วงคาโอ๊ย

เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณทำให้ตัวเองดีใจเป็นอย่างยิ่งที่คืนที่ต้องเฝ้ารอ หมดไป

ผมเอาชุดที่หมอยาหามาให้ใส่ไว้และปกปิดหน้าเพื่อเดินไปที่ลานกว้างของหมู่บ้าน   

ที่วันนี้ใช้สำหรับตัดสินความผิดในสิ่งที่คาโอ๊ยไม่ได้ก่อขึ้น.....

มีชาวบ้านมากหน้าหลายตาเดินเข้าล้อมวงเพื่อมาดูผลการตัดสินที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ ทั้งเด็กเล็กแดง และผู้หญิงอีกหลายคน   รวม
ทั้งคนหนุ่มๆ หรือคนเถ่าคนแก่ก็ไม่เว้น...ต่างก็มามุ่งดูคาโอ๊ย...

นั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง  เพราะเขาทำเหมือนคาโอ๊ยผิดและเหมือนรอว่าคำตัดสินลงโทษนั้นคืออะไรมากกว่าที่
จะมาลุ้นว่าเขาผิดหรือไม่...

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมหมู่บ้านนี้ถึงเชื่อเรื่องโชคลางมากนัก...ไม่มีใครจะเป็นคนนำพาโชคดีหรือโชคร้ายได้

มันอยู่ที่ตัวเองเราต่างหากที่กระทำให้มันไปในทิศทางไหน    ทั้งเรื่องโรคหวัดที่ระบาดนี้ด้วย

ซึ่งคนที่ไปหาต้นยามาให้ก็ไม่ใช่คาโอ๊ยคนที่นั่งอยู่ตรงกลางลานไม่ใช่หรือที่ทำให้พวกเขาหายป่วยกัน..

คาโอ๊ยไม่ใช่หรือที่คอยเข้าป่าเพื่อเอาต้นยาชนิดต่างๆ มาให้หมอยารักษาโรคภัยไข้เจ็บของทุกคน..

ผมไม่เข้าใจจิตใจมนุษย์เลยว่าคิดอะไรกันอยู่กับคนที่ทำคุณให้หมู่บ้านแต่กับได้โทษมาแทน



“อ้าว  ทุกคนเงียบ..” ผมมองชายแก่ที่คิดว่าน่าจะเป็นคนที่ดูแลหมู่บ้านแห่งนี้ 

ผมมองไล่ไปทีละคนซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้มีทั้งหมด 5 คน ที่จะตัดสินความผิดว่าจริงหรือไม่ที่คาโอ๊ยนำโรคระบาดนี้มา

และหนึ่งในนั้นก็เป็นหมอยาซึ่งเป็นญาติของคาโอ๊ยด้วยเช่นกัน



เสียงที่ทำให้ทุกคนในหมู่บ้านเงียบกริบ.....

“เจ้า...คาโอรุ..”  เสียงชายคนเดิมชี้มาที่คาโอ๊ยที่นั่งคุกเข่าอยู่ถึงแม้จะไม่ได้โดนมัดก็ตาม

“เจ้าได้ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนนำหมาป่า ซึ่งหมายถึงความตายมายังหมู่บ้านนี้  และเป็นเหตุให้หมู่บ้านต้องประสบกับโรคระบาดที่
เกิดขึ้น.........เจ้าจะยอมรับไหม.”

“หมาป่า ไม่ได้นำความโชคร้ายมาให้  แต่โรคที่ระบาดนั้นเกิดจากฤดูหนาวที่หนาวเกินกว่าปกติเท่านั้น..แล้วข้าไม่ใช่หรือที่เป็นคน
นำยามารักษาพวกท่าน..”เสียงของคาโอรุตอบกลับไป

“เจ้ายอมรับว่าพาหมาป่ามาจริงๆ ใช่ไหม”

“ข้า.....ข้า..เขาเป็นเพื่อนของข้า..” เสียงคาโอรุตอบอีกครั้ง

“คน..กับหมาป่าจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร...เจ้าถูกหมาป่าตนนั้นสิงอยู่หรือ ถึงพูดอะไรเช่นนี้ออกมา...”

“ทำไม..คนกับหมาป่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ ในเมื่อเราทุกคนก็พึ่งพาป่าแห่งนี้เหมือนกัน  และพวกสัตว์ในป่าก็พึ่งพาป่าเหมือนกับ
เราทุกคน...แม่น้ำที่กินทุกวันก็มาจากป่า ซึ่งสัตว์ทุกตัวก็ใช้กินเช่นกัน...”

“เจ้ามันบังอาจ  มาสั่งสอนพวกเราในหมู่บ้านนี้หรอ...”

“พวกเราอยู่มาก่อนเจ้า...แม้พวกเราจะเคารพเทพที่คุ้มครองป่าหรือแม้แต่ หมาป่าที่ปกครองสัตว์ในป่าก็ตาม...แต่พวกเราก็ไม่เคย
ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน..”



ผมอยากจะตอบออกไปเหมือนกันว่า เพราะพวกมนุษย์มันคอยแต่ฆ่าเพื่อผลประโยชน์มากกว่าไง พวกเราถึงต้องคอยหลบซ่อน
จากมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว...

“เอาหละท่านผู้ใหญ่ทั้งหลาย ข้าของให้ท่านตัดสินสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ด้วยความเป็นธรรม...” ชายแก่ประกาศ และเริ่มมองไปยัง
หญิงแก่ที่นั่งอยู่หัวแถว

“ข้าว่าเจ้าผิดคาโอรุ  เพราะเจ้านำโชคร้ายมาให้หมู่บ้านซึ่งข้ายอมไม่ได้” หญิงแก่พูด

“ข้าว่าเจ้าไม่ผิดคาโอรุ...ข้าเป็นหมอยาข้ารู้ว่าโรคที่เกิดในหมู่บ้านนี้เป็นเพราะอากาศที่แปรปรวนไม่ใช่เพราะเจ้า” เสียงหมอยา
ตอบ

“ข้าว่าเจ้าผิดคาโอรุ...เพราะเจ้าเข้าพวกกับหมาป่าซึ่งไม่เคยมีมาก่อน..และหมาป่าหมายถึงความตาย..” เสียงชายแก่อีกคนพูด
ขึ้น

“ข้าว่าเจ้าไม่ผิดคาโอรุ...เพราะข้าเห็นด้วยกับหมอยาของหมู่บ้าน” เสียงชายแก่อีกคนพูด

“เอาหละ ตอนนี่คำตัดสินคือ เท่ากัน ซึ่งสิ่งที่ข้าพูดออกมาจะเป็นคำตัดสินที่ชี้ขาดของเจ้า....และข้าเห็นว่าเจ้าผิดคาโอรุ..” เสียง
ชายแก่ที่เป็นเหมือนผู้ใหญ่ที่ดูแลหมู่บ้านพูดขึ้น



นั้นผมให้ผมเสียใจกับหมู่บ้านแห่งนี้เป็นอย่างยิ่งที่ตัดสินจากสิ่งที่คิดเอาเอง...

“หยุด....”  ผมตะโกนออกไปพร้อมทั้งเดินเข้าไปกลางวงและมาหยุดยืนอยู่ที่คาโอรุ  ซึ่งทำให้คนทั้งหมู่บ้านตกใจและถดถอยหนี
ได้เป็นอย่างดี  ผมกลุ่มชายบางคนถึงกับต้องหยิบมีดและไม้ขึ้นมาเพื่อป้องกันอันตราย

“เรย์..นายมาทำไม..” เสียงคาโอ๊ยเรียกผม  ก่อนที่ผมจะก้มลงไปบอก “ก็มาช่วยเจ้าไง...ข้ามองดูอยู่นานแล้ว”

“นามของข้าคือ  เรย์ หมาป่าที่ปกป้องภูเขาลูกนี้และสัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ในภูเขาลูกนี้..” ผมประกาศก้องจนทำให้ชายหลายคนต้อง
ผงะ  แต่ก็ยังมีสายตาบางคนดูแปลกใจเหมือนกัน  เพราะร่างกายผมที่เป็นมนุษย์อยู่นั้นเอง

“พวกเจ้าไม่คิดหรือไงว่าที่ข้าต้องออกมาปรากฏตัว  เพราะพวกเจ้าตัดสินชายคนหนึ่งด้วยความคิดผิดๆ”  ผมพยายามเกลื้อยกล่อ


“เจ้าไม่เห็นหรือว่า ถึงแม้ว่าข้ายืนอยู่ตรงนี้  แต่ก็ไม่ได้นำพาความโชคร้ายมายังพวกท่านเลย.....แต่พวกท่านตั้งหากที่คอยแต่จะ
แสวงหาผลประโยชน์จากภูเขาที่พวกข้าอาศัยอยู่  คอยฆ่าและทำลายผืนป่าที่พวกท่านได้อาศัยมันมาเป็นหลายร้อยปี......ที่พวก
ข้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์เพราะจิตใจของพวกท่านตกต่ำเกินกว่าจะรู้สึกถึงการอยู่ร่วมกันต่างหาก...และที่พวกข้าทำร้ายมนุษย์..ก็
เพื่อป้องกันตัวเท่านั้น...” ผมพยายามพูดถึงความจริงที่เกิดขึ้น

“เจ้าหมาป่า...เจ้าคิดว่ามาที่นี่แล้วจะพ้นหรือไง..” เสียงชายหนุ่มของหมู่บ้านพูดขึ้นซึ่งทำให้ชายอีกหลายคนเห็นพ้องด้วยว่าการ
ฆ่าหมาป่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด



“พวกท่านจะฆ่าเรย์ไม่ได้นะ...เขาเป็นเทพที่ปกป้องภูเขานี้...” เสียงคาโอ๊ยที่ลุกขึ้นพูดเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มหลายคน
สนับสนุน  ซึ่งผู้ใหญ่ทั้ง 5 คนยังคงยืนดูอยู่

“ฆ่าหมาป่าซะ..” เสียงกลุ่มชายที่เริ่มเห็นพร้อง   พร้อมกับก้อนหินที่ปาเข้ามากลางวง...

“แกกกกกก” ผมตะหวาดออกไปเพราะหินที่ตกลงมาโดนผม ก่อนที่ผมเป็นเปลี่ยนเป็นหมาป่าดำขนาดใหญ่ พร้อมทั้งแยกเขี้ยว
และคอยตะครุบกลุ่มชายที่กำลังถือมีดเพื่อเข้ามาทำร้าย..”

“เรย์  อย่านะ  ถ้านายทำอันตรายพวกเขา  นายจะต้องตายแน่น...”  เสียงคาโอ๊ยที่กอดรั้งผมไว้ไม่ให้วิ่ง เพื่อไปทำร้ายใครได้  นั้น
ยิ่งทำให้ก้อนหินที่มาจากหลายทางมากขึ้น....

ตัวผมซึ่งเริ่มหมดความอดทน..เริ่มพยายามสะบัดให้คาโอ๊ยปล่อยมือที่รั้งผมไว้...

“เรย์  บอกว่าอย่าไง....นายอยากตายหรือไง..”  ยิ่งผมสะบัด คาโอ๊ยยิ่งกอดแน่นมากยิ่งขึ้น



++++++++++++++++++



“หยุด...หนูบอกให้หยุด...” อยู่ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามากลางวงและเอาร่างเล็กบังก้อนหินเหล่านั้น

“อาอิ.....” เสียงผู้ใหญ่บ้านที่เป็นคนตัดสินเรื่องของผมพูดขึ้น  และนั้นดังพอให้คนในหมู่บ้านหยุดที่จะปาก้อนหินได้

“อาอิ..ออกมา  ถ้าเจ้ายังอยู่ตรงนั้นหมาป่าจะฆ่าเจ้านะ..” เจ้าชายแก่พูดอีกครั้ง

“ไม่  หนูไม่ออก  ปู่ไม่เห็นหรือว่าคุณหมาป่ายังไม่ได้ทำร้ายใครเลย มีแต่พวกเราที่เอาหินปาคุณหมาป่ากับพี่เขา” เสียงเด็กน้อย
พูดด้วยใจกล้า  ซึ่งจะเป็นได้น้อยมากจากหมู่บ้านแห่งนี้

“เมื่อวาน  ถ้าอาอิไม่ได้คุณหมาป่า อาอิคงตายไปแล้ว..”  เรื่องเล่าที่หนูน้อยพูดออกมาทำให้ผมงงได้ที่เดียว

“อะไรนะอาอิ...” อยู่ๆ กลุ่มชายที่กำลังถือมีดก็เดินออกมาจากกลุ่มทำให้ผมรู้ว่าเป็นชายคนเดียวที่ไปเอาตัวผมมาและสั่งให้จับ
ผมกลับหมู่บ้านด้วย..”

“พ่อ เมื่อวานอาอิเกือบตกหน้าผาตาย..หิมะมันเลื่อนและอาอิก็ตกลงไป ดีที่คุณหมาป่ามาช่วยไว้.....แถมคุณหมาป่ายังเป็นคุณ
หมาป่าวิเศษอีก หัวเข่าอาอีมีเลือดออกและเจ็บมาก แต่คุณมาป่าเลียแป๊ปเดียวหัวเข่าอาอิก็หายเลย..”เสียงของเด็กที่ชื่ออาอิเล่า
ให้คนในหมู่บ้านฟัง..ด้วยเสียงอันดัง

“แล้วอย่างนี้คุณหมาป่าจะทำร้ายคนได้ไง..ในเมื่อคุณหมาป่าช่วยอาอิไว้ไม่ให้ตกหน้าผาตาย..” ถามหันมาถามคนที่เป็นปู่และหัน
ไปมองหน้าพ่อของเธออีกครั้งเพื่อถามหาคำตอบ
“อาอิ เดินมาหาปู่ก่อนมะ..” เสียงของปู่ที่เป็นผู้ใหญ่บ้านเรียกมาอาอิและกวักมือให้ไปหา

“ปู่ต้องไม่ให้ใครทำร้ายคุณหมาป่าและเพื่อนของคุณหมาป่านะ”  เสียงของอาอิที่ร้องออกไป...ก่อนที่อาอิจะไปหาปู่ที่ยืนอยู่กับ
พวกผู้ใหญ่ของหมู่บ้าน

ตอนนี้ผมยังกอดคอเรย์อยู่เพื่อกลัวว่าเขาจะไปทำร้ายใครเข้า...

“เรย์  เมื่อวานนายช่วยหนูอาอิใช่ไหม...” ผมกระซิบถามเรย์ออกไป ซึ่งมีแค่สายตาที่ส่งมาเท่านั้น เพราะเรย์ไม่ยอมที่จะกลับร่าง
มาเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ

“เอาหละทุกคน...พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหมว่าหมาป่าตัวนี้ไม่ได้ทำร้ายใคร แถมยังช่วยคนในหมู่บ้านแห่งนี้อีก..”

เสียงปู่ของหนูอาอิพูดขึ้น

“แล้วพวกเจ้าแหละ เจ้าอยากจะทำร้ายหมาป่าและเพื่อนของเขาอีกไหมทั้งๆ ที่รู้แล้วว่าเขาช่วยคนในหมู่บ้านแห่งนี้”

ผมหันไปมองกลุ่มชายที่ตอนแรกคิดจะทำร้ายเรย์  ผมเห็นพวกเขาซุบซิบกันก่อนที่จะถอยหลังกลับเข้าไปยังที่ๆ ออกมา

“ส่วนตัวข้าซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่ดูแลหมู่บ้านนี้  ข้าคิดว่าการที่หมาป่าช่วยคนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้..แต่เมื่อมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นข้าคิด
ว่าคงต้องพิจารณาใหม่อีกครั้งสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น...และหมาป่าที่ช่วยชีวิตคนนั้น คงไม่ใช่หมาป่าที่นำความตายหรือโชคร้ายมาสู่
หมู่บ้านอย่างแน่นอน.....” เสียงปู่ของหนูอาอิประกาศถึงเรื่องที่เกิดขึ้น 

และผลที่ออกมาใหม่คือพวกเราทั้งคู่ไม่มีความผิดและไม่ต้องรับโทษแต่อย่างไรแต่ก็ห้ามให้เรย์เข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้อีกเพราะ
เป็นการป้องกันไม่ให้หมาป่าตัวอื่นลุกลานด้วยเช่นกัน  ซึ่งเรย์ก็รับปากว่าจะไม่เข้ามาหมู่บ้านนี้อีกเช่นกัน

ซึ่งเป็นเรื่องน่าดีใจมากที่พวกเราทุกคนปลอดภัย แม้จะได้แผลช้ำๆ จากหินที่ปามาก็เถอะแต่ก็ไม่ถึงกับเลือดตกยางออกเท่าไร....

ซึ่งเมื่อทุกคนกระจายหายไปจากลานหมู่บ้านแล้ว ผมจะพาเรย์ออกจากหมู่บ้านทันทีพร้อมทั้งตัวเองที่ต้องการออกจากหมู่บ้านใน
ตอนนี้ให้เร็วที่สุดด้วยเช่นกัน...เพราะความกลัวที่คนในหมู่บ้านจะเปลี่ยนใจก็มีมาก...

พวกเรากลับมาถึงบ้านของผมอย่างปลอดภัยโดยมีเรย์เดินนำหน้าในการเดินทางกลับ....เขาดูจะโกรธคนในหมู่บ้านเสียด้วย
ซ้ำ...แต่ผมก็ต้องขอบคุณที่เขาไม่ใจร้อนจนไปทำร้ายคนอื่นเข้า..เพราะไม่งั้นคงต้องมีการหลั่งเลือดกันจริงๆ

ซึ่งผมคงต้องอยู่ฝั่งเรย์แน่นอน..และผมก็พร้อมที่จะช่วยเขาเสมอ..

+++++++++++++++




ปล. ขอลาพักร้อนไปเที่ยว 5 วันค่ะ จะไปเลย

เดี่ยวจะไปเก็บบรรยากาศซักหน่อย เพื่อจะมีล็อตแต่งเรื่องสั้นมาให้อ่านกัน

นั้นเจอกันวันอังคารนะคะ

ออฟไลน์ YounIn

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-8
เออ คือ ....

นั้น = งั้น    ใช่ ป่ะ ??

 :m28:  :m28:  :m28:



แล้ว  "โอ๊ยย"  นี่  มัน ชื่อ รึ  เสีบง ที่ แสดง ว่า เจ็บ ??


 :m28:  :m28:  :m28:


อย่า พิม ชื่อ คาโอรุ  ว่า คาโอ๊ยย หรือ โอ๊ยย  เถอะ  อ่าน แล้ว งงงง




เนื้อ เรื่อง ก็ สนุก ดี

อย่า ให้ เป็น ดราม่า น้าาา

JipPy

  • บุคคลทั่วไป
อ่านกี่ทีก็รู้สึกขัดใจชื่อ  "อาโอ๊ย" มาก  เหมือนไม่ใช่ชื่อคนเลย


55555+   ยังไงก็เรื่องสนุกมา รออัพอยู่นะจ๊ะ

ออฟไลน์ jaymaza

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 265
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
เที่ยวให้สนุกนะคะ

 :L2:

ออฟไลน์ silverwar

  • เสี่ยว...กาก...เกรียน
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เกือบไปแล้วนะ คาโอย เรย์  :กอด1:

หนูอาอิ เจ๋งมาก  o13

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ

 :L2: :L2:

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
 :laugh:  ดีใจที่เรย์ไม่โดนฆ่าตาย  หนูน้อยอาอิเป็นฮีโร่แท้ๆ

+เป็ด

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด