ยกที่ 27หลังจากมาส่งผมที่ห้องเสร็จเรียบร้อย
พวกเพื่อน ๆ ผมมันก็ขอตัวกลับบ้านไปก่อน
เพราะมันมีธุระที่ต้องจัดการกัน
เดี๋ยวเย็น ๆ มันจะแวะมาใหม่
เพราะเมื่อผมอยู่หอแล้วคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่
เรื่องอาหารก็โทรสั่งขึ้นมากินที่ห้องได้อยู่แล้ว
พอคล้อยหลังเพื่อน ๆ ไปแล้ว
ผมก็ลืมบอกให้ไอ้พวกเพื่อน ๆ มันหาอะไรมาให้อ่าน
จะนั่งเล่นคอมก็ไม่ได้
ผมก็เลยตัดสินใจเอาไม้เท้าที่หมอให้มา
เพื่อที่จะพยุงตัวเองเดินไปร้านเช่าหนังสือข้างล่าง
พอไปถึงข้างล่าง
ก็เจอเข้ากับไอ้โหดที่กำลังเดินเข้ามาพอดี
มันมองผมด้วยความตกใจในแวบแรก
และเปลี่ยนมาเป็นความโกรธแทน
ซึ่งผมเองก็แปลกใจเหมือนกันว่ามันจะมาโกรธผมเรื่องอะไร
ผมสิควรจะเป็นฝ่ายโกรธมันมากกว่า
ที่มันทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้
" มึงลงมาทำไมเนี่ย "
มาแล้วครับไอ้โหดคนเดิม
มันรีบปรี่เข้ามาพยุงตัวผมเอาไว้
หลังจากมันถามเสร็จ
ผมก็ไม่ได้ตอบมัน
ได้แต่เงยหน้ามองหน้ามันเท่านั้น
ว่ามันจะมาไม้ไหนกันแน่
" มึงนี่ก็ไม่เจียมสังขารตัวเองนะ ตัวเองเจ็บอยู่แท้ ๆ ยังจะเดินไปมาอีก"
มันพูดขึ้นในเชิงด่าผมอีกหลังจากที่ผมไม่ได้ตอบมันไป
" แล้วที่ตั้มเจ็บ เพราะใคร "
พอมันพูดให้ผมแบบนี้ ผมก็ตอบมันกลับไปแบบเจ็บแสบเช่นกัน
เล่นเอามันหน้าหมองลงไปนิดหนึ่ง
ก่อนที่มันจะกลับมาโหดเหมือนเดิม
" มันไม่ได้อยู่ที่ว่ามึงเจ็บเพราะใครหรอก แต่มึงเจ็บแล้วต้องระวังตัวเองสิวะ "
" แล้วถ้าตั้มไม่เจ็บเพราะคนอื่นทำ แล้วตั้มจะต้องระวังตัวไหมล่ะ "
ผมตอกกลับมันไป พร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือมัน
กระโดดเป็นกระต่ายขาเดียวเพื่อหนีมัน
" โธ่โว้ยย มึงจะเอายังไงวะ กูก็ขอโทษแล้วไง คนอย่างกูไม่เคยมาขอโทษใครหรอกโว้ยย ................... เฮ้ย แล้วมึงจะไปไหนวะนั่น เฮ้อ "
หลังจากที่ผมปล่อยให้มันฟาดงวงฟาดงาอยู่คนเดียว
ในที่สุดมันก็เดินตามมาพยุงผมเหมือนเดิม
ซึ่งผมก็ปล่อยให้มันพยุงอย่างง่ายดาย
เพราะผมเองก็เริมเหนื่อยแล้วเหมือนกัน
ระยะทางแค่ไม่กี่ก้าว
แต่มันกลับเหมือนผมเดินเป็นกิโล ๆ เมื่อขามาเจ็บแบบนี้
จนในที่สุดผมก็เดินมาถึงร้านเช่าหนังสือจนได้
ด้วยความช่วยเหลือของไอ้โหด
พอเข้าไปที่ร้าหนังสือเช่า
ผมกำลังจะเดินไปเลือก ๆ หนังสือที่อยู่ตามชั้น
ไอ้โหดมันก็จัดการพยุ่งกึ่งลากผมไปนั่งที่โต๊ะนั่ง
ที่มีไว้สำหรับนั่งอ่านหนังสือในร้าน
เพราะมันบอกว่ากลัวยืนนานแล้วจะเจ็บ
แล้วมันก็ให้ผมชี้ ๆ ไปตรงหนังสือที่จะเลือกแล้วหอบมาให้เลือกที่จะเช่า
ผมก็เลยได้โอกาสแกล้งให้มันหยิบมาตั้งหลายเล่มโดยให้มันหยิบมาทีละเล่ม
อยากรู้ว่ามันจะทนได้นานไหม
มันก็เดินกลับมากลับไปหลายรอบ
โดยไม่บ่นสักคำ
เจ้าของร้านเองก็เริ่มมองแล้ว
ผมเลยต้อเลือกหนังสือไปแค่เล่มเดียว
" นี่มึงแกล้งกูใช่ไหม ให้กูเอามาตั้งหลายเล่มแต่เช่าแค่เล่มเดียว "
หลังจากออกมาจากร้านแล้วมันก็ถามผมขึ้น
" เปล่า แค่จำไม่ได้ว่าเคยอ่านเรื่องไหนแล้ว แล้วอีกอย่าง อยากมาช่วยเอง ใครใช้ "
" เออ มึงไม่ได้ใช้ กูเสือกเอง "
มันพุดแบบงอน ๆ
แต่ผมก็ไม่ได้ง้อ
เราก็เดินมาถึงหน้าประตูห้อง
" ขอบคุณที่มาช่วยพยุง "
ผมหันกลับมาขอบคุณมันแล้วเปิดประตูห้อง
พอผมเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป
ไอ้โหดมันทำท่าจะเดินเข้ามาด้วย
" นี่ จะเข้ามาทำไม กลับไปได้แล้วไป "
" กูปวดฉี่ "
มันบอกพร้อมกับเอามือไปกุมเป้าตัวเองยืน บิดไปมา
ไม่รู้ว่ามันจะมาปวดอะไรตอนนี้
" คอนโดตัวเองมีก็ไปสิ ขับรถไปแปบเดียวเอง "
ผมไล่มันอีกครั้ง
" กูทนไม่ได้ขนาดนั้นหรอก เข้าแปบเดียวเอง "
ว่าแล้วมันก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง แล้วเข้าห้องน้ำไป
ผมก็เลยต้องเดินตามมันเข้ามาแล้วขึ้นไปนั่งอ่านหนังสือบนเตียง
มันเข้าห้องน้ำไปแค่แปบเดียว
มันก็เปิดประตูออกมาแล้วเดินไปที่ประตู
ผมก็เหลือบตาขึ้นมองนึกว่ามันจะกลับ
แต่มันกลับเดินไปกดล็อกปรตูแทน
พร้อมกับถอดกางเกงตัวนอกออกเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวใน
แล้วก็มานั่งที่เตียงทันที
ทำเอาผมนั่งมองมันตาค้างอย่างอึ้งไปเลย
แค่นั้นยังไม่พอ
มันยังทำเนียนดึงหมอนผมไปนอนอีก
" นี่ พี่แชมป์ ง่วงก็กลับไปนอนไป มานอนทำไมตรงนี้ "
ผมบอกกับมันไป
พร้อมกับดึงหมอนจากมันอย่างแรง
" โอ๊ย ก็จะนอนนี่ เมียอยู่นี่จะให้ไปนอนไหนวะ "
มันลุกขึ้นแล้วพูดกับผม
" ใคร ใคร เป็นเมียพี่ เท่าที่ตั้มรู้ เมียพี่ไม่ได้อยู่ที่นี่แน่ ๆ นอกจากควายตัวนึง ที่มันนั่งคุยกับพี่อยู่นี่ไง "
ผมด่ามันพร้อมกับด่าตัวเองไปด้วย
" ออกไปได้แล้ว หรืออยากจะให้ตั้มเข้าโรงบาลอีกรอบก่อนถึงจะพอใจ หา "
ผมตะโกนบอกมันออกไปอย่างเหลืออด
เพราะไม่รู้ว่ามันจะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตอีกทำไม
" ตั้มไม่รู้หรอกนะว่าพี่จะกลับเข้ามาวุ่นวายในชีวิตตั้มอีกทำไม ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ที่ตั้มเป็นอยู่มันก็ดีอยู่แล้ว ... หรือว่าจะกลับมาเอาของ ได้ เดี๋ยวตั้มไปเก็บให้ "
หลังจากพูดจบผมก็กระโดดลงจากเตียง
โดยไม่สนใจความเจ็บที่หัวเข่าเลยแม้แต่น้อย
ทำเอาไอ้โหดลุกพรวดขึ้นมาอุ้มตัวผมโยนลงไปที่เตียงทันที
พร้อม ๆ กับมันที่ขึ้นมาคล่อมตัวผมเอาไว้อีกที
" มึงจะทำอะไรน่ะ "
ไอ้โหดมันพูด
" เจ็บเข่าอยู่ไม่ใช่รึไง ยังจะลุกขึ้นมาแล้วยังกระโดดลงจากเตียงอีก หมอเขาบอกว่าห้ามมึงใช้ขาข้างนี้ไม่ใช่รึไง "
มันพูดย่างคนรู้อาการผมเป็นอย่างดี
ซึ่งผมเองก็งงว่ามันไปรู้มาได้ยังไง
" พี่รู้ได้ยังไง "
" กูก็ไปถามหมอมาน่ะสิ มึงก็รู้ว่าถ้ากูอยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้ แล้วถ้ากูอยากได้อะไรกูต้องเอาให้ได้เหมือนกัน "
มันพูดพร้อมกับมองหน้าผมนิ่ง ๆ
"อย่าดิ้นสิวะ ยิ่งดิ้นมึงจะยิ่งเจ็บ ถ้าวันนี้มึงกับกูคุยกันไม่รู้เรื่องก็อย่าหวังว่ามึงจะได้ลุกไปไหนเลย "
มันพูดกับผมพร้อมกับก้มลงมาจูบที่หน้าผาก
เล่นเอาผมขนลุกไปทั้งตัว
และผมก็หยุดดิ้นมองหน้ามันนิ่ง ๆ
" ดี กูจะได้คุยกับมึงให้รู้เรื่อง "
มันจับตัวผมลุกขึ้น โดยมันนั่งพิงหัวเตียง
แล้วจับผมนั่งพิงอกมันอีกที
" นุ่นเค้าเป็นแฟนเก่ากู "
มันพูดแล้วก็หยุด
ผมก็กลั้นใจรอฟังคำพูดของมันต่อ
" แล้วที่กูไปกับเค้าตอนนั้น ยังไงดีล่ะ วันที่เพื่อนมึงเห็นกูกับเค้าเข้าโรงแรมด้วยกัน นุ่นกับแฟนเค้าทะเลาะกัน กูก็เลยไปรับแล้วเค้าไม่มีที่ไป กูเลยพาไปส่งที่โรงแรม ...........แล้วหลังจากนั้น นุ่นเค้าก็เรื่มมาหากูบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ....... แต่ก่อนกูเคยรักเขามาก กูก็เลยคิดว่ากูยังรักเขาอยู่ มึงอยู่นิ่ง ๆ สิวะ ไม่งั้นจะพูดกันรู้เรื่องหรอ "
มันพูดกับผมในตอนท้าย ที่พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมัน
แล้วพอผมนิ่งมนัก็ได้เริ่มพูดอีกครั้ง
" พอวันนั้น นุ่นเค้าบอกว่าอยากขอคืนดีกับกู กูก็เลยลังเล ก็พอดีกับที่มึงมาเห็นพอดี แต่ตอนนี้กูรู้แล้วนะว่ากูไม่ได้รักนุ่นแล้ว ยิ่งเห็นที่มึงเป็นวันนั้น ก็ยิ่งได้รู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน กูขอโทษที่กูลังเล ขอโทษที่กูสับสน ที่ไม่มั่นใจในการที่เราจะคบกัน "
มันพูดเสร็จก็เอาหน้ามาแนบที่หลังผม
" ฮึ พี่มั่นใจหรอว่าพี่รักผม แล้วที่พี่กับผมวันนั้น นี่เค้าเรียกว่ารักแล้วใช่ไหม "
ผมยังหันหลังพูดกับมันพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น
" ก็มึงจะเดินเข้าไปหานุ่น กูก็เลยดึงมึงออกมา กูกลัวว่ามึงจะไปทำอะไรเค้า กูไม่นึกว่ามันจะแรงขนาดนั้น "
" เพราะจิตสำนึกพี่มันบอกไงล่ะว่าพี่ต้องการที่จะปกป้องใคร ใครที่มันไม่ใช่ตั้มยังไงล่ะ "
" มันไม่ .."
" เงียบ พี่พูดมามากพอแล้ว "
ผมพูดพร้อมกับขืนตัวออกจากอ้อมแขนมัน
แล้วหันหน้ามาพูดกับมันตรง ๆ
" ตลอดเวลาที่ดูเหมือนเราจะคบกันมา... จริง ๆ แล้ว เราไม่เคยเป็นแฟนกันจริง ๆ เลย สิ่งที่ตั้มได้รับจากพี่ สิ่งที่ตั้มใช้หัวใจแลกมันไป มันไม่ใช่ความรัก แต่มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ เป็นอะไรที่มันไม่เคยชัดเจน ไม่เคยมีความแน่นอน ตั้มไม่เคยแน่ใจได้เลยสักวัน ว่าตั้มเป็นอะไรกับพี่กันแน่ ไม่เคยแน่ใจได้เลย ... พี่ปล่อยให้ตั้มรอพี่เวลาที่พี่ไม่มา ไม่มีสิทธิ์โทรถามว่าอยู่ไหน ไม่เคยมีสิทธิ์อะไรในชีวิตพี่เลยสักอย่าง"
ผมหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง
" แล้วถ้าเกิดวันนั้น ตั้มไม่ได้ตามไปจนเจอ ถ้าเกิดว่าพี่เลือกเขา...........ฮึก ... แล้วพี่จะเอาตั้มไปไว้ตรงไหน แล้วถ้าเกิดตั้มเลือกที่จะลองคบกับพี่อีก ตั้มจะมั่นใจได้ยังไงว่า ถ้าสักวันหนึ่งผู้หญิงคนนี้ หรือจะคนอื่น ๆ เค้าเข้ามาในชีวิตพี่อีก พี่จะไม่เลือกเค้า ""
ผมมองหน้ามัน ซึ่งมันก็นิ่ง
" ตั้มเจ็บมาหลายครั้งแล้วนะ เจ็บ มันเจ็บจนมันไม่มีความเจ็บต่อไปอีกแล้ว พี่เข้าใจไหม เพราะฉะนั้นในเมื่อพี่ยังมีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพี่ ตั้มก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตตั้มเหมือนกัน "
มันนิ่งฟังผมพูด
" และตั้มเลือกที่จะป้องกันความเจ็บปวดที่จะเข้ามาในชีวิตตั้มอีก นั่นก็คือ ตั้มเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า "
พอมันฟังผมพูดจบมันก็นิ่งเงียบเข้าไปใหญ่
" นี่มึงยังไม่หายโกรธกูใช่ไหม กูสัญญานะว่าต่อไปกูจะไม่ทำอย่างนี้อีก ตอนนั้นกูแค่สับสนจริง ๆ "
" เปล่า สิ่งที่ตั้มมีตอนนี้มันไม่ใช่ความโกรธแน่นอน ตั้มไม่โกรธในสิ่งที่ทำให้ตั้มได้รู้ ได้เห็นสิ่งที่มันเป็นจริงหรอก พี่ไม่ต้องมาสัญญาอะไรกับตั้มหรอก เพราะตั้มเกลียดการสัญญา ตั้มไม่ชอบการให้สัญญา เพราะมันจะทำให้เกิดการผิดสัญญา แล้วมันก็ทำให้คนที่รอคอยอย่างมีความหวัง สิ้นหวังไปด้วย "
" นี่มึงยังไม่เข้าใจในสิ่งที่กูพูดใช่ไหมเนี่ย หา "
มันตะคอกผมกลับมา
" ตั้มเข้าใจ ........ แล้วไง "
" โธ่โว้ย ทำไมมึงไม่เข้าใจกูสักทีวะ .... แล้วทำไมกูต้องมาตามง้อมึงด้วยวะเนี่ย "
มันพูดเสร็จก็ลุกขึ้น
แล้วเดินออกไปนอกระเบียงเหมือนเคยเวลาที่มันโมโห
ผมก็ไม่ได้สนใจ
นั่งอ่านหนังสือจนเผลอหลับไปเลย
ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะรู้สึกหิว
เหลือบตามองดูนาฬิกาบนทีวีก็เป็นเวลาเกือบ ๆ หดโมงเย็นแล้ว
จึงได้ลุกจากเตียงไปล้างหน้า
พอออกมาจากห้องน้ำ ก็เดินหยิบหนังสือที่เช่ามาเมื่อตอนกลางวันเพื่อจะนั่งอ่านรอพวกเพื่อน ๆ ที่มันบอกว่าจะมาหาตอนค่ หน่อย
พอเปิดไปหน้าแรกก็เจอกระดาษแผ่นหนึ่งสอดอยู่
ซึ่งมีใจความว่า
" มึงอย่าคิดว่ามึงจะมีเหตุผลโง่ ๆ มาเลิกกับกูเด็ดขาด
เพราะยังไง มึงก็ต้องอยู่กับกู
แล้วอย่าคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ
กูจะพิสูจน์ให้มึงเห็นว่ามึงคิดผิด " เป็นลายมือของไอ้โหด
ที่มันคงเขียนฝากไว้เมื่อตอนที่ผมนอนหลับ
เฮ้อ คิดว่าคุยกันรู้เรื่องไปแล้วซะอีก
แล้วมันจะเอายังไงกับผมกันเนี่ย
แต่อย่าหวังเลยว่าผมจะยอมมันง่าย ๆ เหมือนที่ผ่านมา
ในเมื่อมันทำผมเจ็บ
มันก็ต้องเจ็บเหมือน ๆ กัน ฮ่า ๆ ๆ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""'
"เราไม่มีอะไรที่คล้ายกัน
เรายืนอยู่คนละข้าง...เสมอ
ไม่เคยมีเหตุผล ที่ฉันจะรักเธอ
และไม่มีทางที่เธอจะรักฉัน
แต่ยืนอยู่ใกล้กัน มันเหมือนจะหวั่นไหว
มันเกิดอะไร....กับใจฉัน
สบตากันนิดเดียว หัวใจมันก็สั่น
ไม่อาจควบคุมมันได้เลย
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แค้นใจตัวเอง
ไม่รู้จักจำ ที่เขาเคยทำ กับเราไว้
ยิ่งคิดก็ยิ่งช้ำ จะรักเขาทำไม
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ
( ไม่เข้าใจ รักไม่มีเหตุผลเลย )
ไม่อยากมองหน้าเธอด้วยซ้ำไป
เฝ้าบอกใจว่าฉันต้องเกลียดเธอ
ไม่มีคำว่ารัก เมื่อวันแรกเจอ
ไม่เคยมีคนอย่างเธอ ในหัวใจ"
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
แอบแวบเอามาลงให้
เดี๋ยวจะลงแดงกันซะก่อน
เจอกันหลังสอบเสร็จค้าบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
