บทที่ ๒๙
แล้วจะรู้ว่าพี่รัก(ครึ่งแรกนะแจ๊ะ
)
พี่นี้อุตส่าห์ถนอมดวงใจไว้ให้นวลนาง
ไม่เคยจืดจางร้างรา
รักเดียวใจเดียวเกี่ยวข้องไม่ขาดด้วยปรารถนา
แต่น้องไม่มาเห็นดวงใจพี่
ถ้าแม้นพี่ผ่าใจได้ในทรวงล้วงให้เธอดู
ก็คงจะรู้เสียที
หรือมีทางใดให้น้องรู้เห็นเพื่อเป็นสักขี
จะเอาใจนี้วางเป็นเดิมพัน*หลังงานบุญบรรจุกระดูกจินดา นางพูนทรัพย์เมียกำนันเสริมดูจะเคียดขึ้งถมึงทึงยิ่งกว่าเก่า ค่าที่รู้ว่าลูกชายบังเกิดเกล้าอย่างนายสิงห์ไปเฝ้าพะเน้าพะนอเอาใจหลานยายช้อยเกินเหตุ อะแฮ่ม.. จะเรียกว่า ‘รับใช้’ อย่างที่ไอ้ลอยมันว่าก็คงไม่ผิดนักหรอก เถ้าแก่เนี้ยโรงสีแค้นคั่งดั่งอกบรรจุด้วยดินประสิว มีอย่างที่ไหน คนเป็นนายเสือกไปรับใช้คนเป็นขี้ข้า ชาวบ้านเห็นกันหมดทั้งบางเสียแล้วกระมัง
โอย..โอย.. แล้วแบบนี้แกจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน ลูกสิงห์หนอ..ลูกสิงห์ของแม่.. จากที่แม่เคยได้พึ่งพาลูกคอยตามเก็บดอกเบี้ย, ค่าเช่าที่นาแลค่าเช่าแผงในตลาด บัดนี้ลูกรักเริ่มเปลี่ยนไป คราบนักเลงโตลอกหายไปทีละนิด มันก็ดีอยู่ดอกที่หมู่นี้ลูกอยู่ติดบ้าน แต่ดูไปดูมา ชะรอยลูกสิงห์ทูนหัวของแม่จะติดไอ้จ้อย ไอ้ขี้ข้าหน้าขาวนั่นเสียมากกว่า
ลูกหนอลูก.. เย็นชาหมางเมินแม่ไปตั้งแต่ตอนแม่เอาตะไกรหั่นมือหลานยายช้อย แม่ไม่ว่าสักคำ แต่นี่.. ไอ้ลอยมันมาเล่าให้ฟังว่าลูกเดินตามมันต้อยๆ เหมือนลูกหมาตามเจ้าของ ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าวันงานนั่น ลูกแม่ถือศีลแปดศีลสิบอะไรกับเขาด้วย โอย.. อกแม่แทบจะขาดเด็ดวันละเจ็ดท่อน ลูกแม่จะสลัดคราบนักเลงน่าเกรงขามไปเป็นพ่อมหาเสียแล้วหรือไร
แม่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ บาตรน่ะจะใส่ทำไมนัก เปลืองข้าวสีข้าวสุก บุญน่ะจะทำไปทำไมนัก ไม่เห็นจะได้อะไรตอบแทน เอาเวลาไปทำเงินทำทองเสียยังดีกว่า
ลูกแม่เปลี่ยนไปแบบนี้ ตัวการมันจะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ลูกอีดอกทอง ลูกอีช็อกการี ลูกอีหยำฉ่า โอ๊ย!! ยิ่งคิดแม่ยิ่งยิว!
คุณนายยืนหน้าง้ำเป็นจวักอยู่ที่ตีนท่า น้าแป้นที่เพิ่งรับพรพระหลังใส่บาตรหมาดๆ หันมองด้วยความพรั่นพรึง ถึงว่า.. ตะกี้รู้สึกเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่มากระทบหลังซ่านๆ ที่แท้เมียกำนันก็มายืนทำหน้ายักษ์อยู่นี่เอง
ยักษ์ คำนี้ไม่ผิดหรอก ปกตินางพูนทรัพย์ก็ไม่ใคร่จะชอบใจอยู่แล้วเมื่อเห็นบ่าวในเรือนทำบุญใส่บาตร คุณนายคงจะคิดไปว่าเอาข้าวสารจากโรงสีของแกมาให้พระฉันทำไมเปล่าๆ ปลี้ๆ คนอาไร้.. ตระหนี่ขี้ไม่ให้หมากิน แล้วยิ่งตั้งแต่งานบุญกระดูกจินดา แม่เจ้าประคุณยิ่งคลุ้มคลั่งดั่งยักษี ถ้าแม่เป็นนางพันธุรัฐ แม่คงจะไล่ฉีกเนื้อพระธิดาทั้ง ๑๒ กินจนหมดสิ้น แต่นี่แม่หาใช่ยักษ์ไม่ แล้วแม่จะฟาดงวงฟาดงากับใครได้ ถ้าไม่ใช่พวกบ่าวรองมือรองตีนทั้งหลาย และคนที่โดนหนักสุดจะเป็นใครไปเสียได้
คิดไม่ทันขาดห้วง เสียงไม้พายกระทบน้ำจ๋อมๆ ดังแว่วมา ยายช้อยพายเรือเข้ามาหาตีนท่าด้วยแรงล้าตามวัยอันชราภาพ น้าแป้นยื่นมือไปสงเคราะห์เหนี่ยวกราบเรือให้เข้ามาชิดท่าให้
รอยยิ้มแต่งแต้มเต็มใบหน้าเหี่ยวย่น นัยน์ตาสีเทาแลเลยไปยังคุณนายเมียกำนันที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งอยู่ไม่ไกล ก่อนมือผอมเกร็งคว้าถุงกระดาษเก่าๆ ยื่นให้น้าแป้น
สาวใหญ่เปิดออกดู เห็นไข่ไก่ต้มร่วมสิบฟองอัดแน่นอยู่ภายใน ยังอุ่นระอุกรุ่นมือ มีกระป๋องโอวัลตินด้วย หมุนฝาออกดูก็เจอน้ำพริกเผาสีแดงเข้มผัดกับหมูสับ น้ำมันเคลือบวาวดูน่ากิน
“ฝากให้จ้อยมันทีแม่แป้น นี่ของชอบมันทั้งนั้น” หญิงชราเฉลย คุณนายพูนทรัพย์เดินมาชะโงกมองอย่างใคร่รู้ น้าแป้นสังเกตเห็นมุมปากแดงสดยิ้มเหยียด
“ไม่รู้มันไปทำอีท่าไหน มีดบาดมือเสียได้” แกยังเล่าเจื้อย น้าแป้นได้แต่พุทโธ่พุทถังอยู่ในใจ ชะรอยครูคงมุสายายเป็นแน่แท้
“มือเจ็บแบบนั้นหยิบจับอะไรก็ลำบาก โชคดีที่ได้พ่อสิงห์คอยดูแลไปรับไปส่ง ขอบใจแม่ทรัพย์นะจ๊ะ” ประโยคหลังนี่ น้าแป้นรู้สึกได้ถึงกระไอร้อนผ่าวๆ จากคุณนายแผ่ซ่านมากระทบหลัง เป็นจิตสังหารอันน่าพรั่นพรึงเชียวล่ะ แต่ดูท่ายายจะไม่รู้เรื่องอะไรเล้ย เห็นกงจักรเป็นดอกบัวแท้ๆ ยายเอ๋ยยาย
“เอามานี่!” มือขาวอูมแย่งถุงไข่ต้มไปจากมือน้าแป้น “เดี๋ยวฉันเอาไปให้มันเอง”
ยายช้อยยิ้มร่า พนมมือท่วมหัว ปากก็พร่ำขอบอกขอบใจ “ฝากดูแลหลานยายด้วยนะแม่ทรัพย์ คิดเสียว่าแม่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของจ้อยมันนะ”
คุณนายเดินสะบัดตูดจากไป น้าแป้นแอบเบะปากใส่ลับหลัง ฮี่โธ่ ร่มโพธิ์ร่มไทรกะผีน่ะซี ร่มตาลร่มมะพร้าวละไม่ว่า วันดีคืนดีจะร่วงลงใส่หัวกบาลเมื่อไรก็ไม่รู้
โธ่ถัง.. ครูเอ๋ยครู.. คราวนี้จะเจออะไรอีกล่ะนี่
*****************************
ในห้องเรียนคาบวิชาภาษาอังกฤษของหม่อมราชวงศ์เลอมาน กลับไม่เห็นแม้เงาของครูฝึกสอนหน้ามน อาจารย์วิรัชวิ่งกระหืดกระหอบมาสั่งให้อ่านหนังสือกันเอาเอง สักพักก็วิ่งกลับไป ทิ้งเสียงบ่นอย่างระอาในความเหนื่อยยากที่ต้องวิ่งรอกสอนทั้งสองชั้นปีเอาไว้
จ้อยเชื่อฟังอาจารย์ หยิบตำรามาตั้งใจจะทำแบบฝึกหัด หากพอมือขวาที่ยังพอกด้วยผ้าพันแผลหนาเตอะลองหยิบปากกา นิ้วชี้และหัวแม่มือที่ยังปวดตึงกลับบังคับให้ออกมาเป็นคำไม่ได้ดั่งใจ กว่าจะได้แต่ละตัวช่างเชื่องช้า ซ้ำตัวอักษรที่ออกมาก็โย้หน้าเย้หลังไม่ต่างจากลายมือเด็กอนุบาลหัดเขียน
ดวงตาโศกสลดมองมือขวาตัวเองนิ่งงัน..
จ้อย.. จ้อยจะกลับมาเขียนหนังสือได้เหมือนเดิมอีกไหม.. ไม่ต้องลายมือสวยจนชนะเลิศประกวดคัดลายมือได้รางวัล ๑ สลึงอย่างเมื่อเทอมก่อนก็ได้ ขอแค่เขียนให้อ่านออกเป็นคำ และวันหนึ่ง.. หากจ้อยต้องจับชอล์กเขียนบนกระดานดำ..
เครื่องบินกระดาษลำหนึ่งปลิวหวือมาปักหัว จ้อยตื่นจากห้วงความคิด หันขวับไปมองคนปาตาขุ่นขวาง สง่ายิ้มแหยก้มหน้าขอโทษปะหลกๆ นักเรียนดีเด่นแสนอิดหนาระอาใจ ก็คนอื่นๆ ในห้องต่างก็เฮโลสาระพาชวนกันคุยเจี๊ยวจ๊าว บ้างก็ปาของใส่กันไปมา หลังห้องถึงขั้นจับกลุ่มร้องเพลงเคาะโต๊ะกันสนุกสนาน
วุ่นวาย.. น่าปวดหัวที่สุด
เสียงเพลงฝรั่งที่เคยบรรเลงผ่านแผ่นเสียงไวนีลหายไปสิ้น เหลือแต่เสียงแห่งความอึกทึกของเหล่าทโมนทั้งหลาย
บรรยากาศในห้องเรียนคาบวิชาภาษาอังกฤษเป็นแบบนี้มาได้สักพักแล้ว ตั้งแต่งานบุญบรรจุกระดูกพี่จินดานั่นแหละ
เขาว่ากันว่าหม่อมราชวงศ์เลอมานเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่คิดจะกระดิกกระเดี้ยไปสอน เรื่องยังไม่ถึงหูอาจารย์ใหญ่ เพราะทั้งเหล่าครูน้อยและนักเรียนไม่มีใครกล้าคาบข่าวไปฟ้อง
อย่าว่าแต่ในห้องเรียนเลย ทั้งโรงเรียนเกลื่อนไปด้วยเสียงติฉินนินทากระซิบกระซาบ
“เห็นไหมเล่า ลูกท่านหลานเธอ ไม่ทันไรก็ดีแตก”
“นึกว่าจะขยันได้นาน สุดท้ายก็เหลิง”
“เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ!”
“ผู้ดีจับจด!” หนุ่มน้อยก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ จ้อยไม่คิดจะสนใจเรื่องคุณชายเลอมานนักหรอก ก็บอกไปแล้วว่าจ้อยไม่ชอบ ฝ่ายนั้นจะเป็นจะตายอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของจ้อยสักนิด
กมฺมุนา วตฺตติโลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม!
*****************************
แล้วจ้อยมายืนหัวโด่อยู่หน้าเรือนพักอาจารย์แบบนี้ได้อย่างไรกัน!?
จ้อยไม่รู้ตัวเลยจริงๆ นะ สาบานสิเอ้า!
นักเรียนดีเด่นเม้มปากแน่น สูดลมหายใจลึกราวจะรวบรวมความกล้าหรืออะไรต่อมิอะไรเข้ามาในอก ทุกอย่างเงียบสงัด ได้ยินเสียงลมกระทบใบมะม่วงแผ่วๆ จ้อยรู้สึกได้.. ชีวิตชีวาที่เคยมีขาดหายไป แม้กระทั่งกอมหาหงส์ตีนบันไดยังถูกปล่อยปละจนดอกใบโรยเหลือง สองขาก้าวขึ้นบันไดตรงดิ่งไปยังห้องริมสุด ห้องของอาจารย์คนึงและหม่อมราชวงศ์เลอมาน
ไม่มีเสียงเพลงคลอแว่วออกมาจากห้องนี้ ไม่มีกลิ่นหอมโชยชายจากกายเด็กหนุ่มสำรวยเจ้าของห้องดังเช่นเคย
บานประตูไม้ปิดสนิท จ้อยชั่งใจอยู่ครู่ก่อนตัดสินใจเคาะเป็นมารยาท
เงียบ.. ไม่มีสรรพเสียงใดตอบกลับมา จ้อยเคาะอีก ก็ยังเงียบอีก ราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ในห้อง หนุ่มน้อยเม้มปากแน่น ขอเถอะ.. ความอดทนจ้อยมีมากก็จริง แต่ไม่ได้มีไว้สำหรับคนบางคน
จ้อยมัวมาทำอะไรอยู่นี่ เสียเวลาเปล่าๆ ปลี้ๆ เปิดผลั่วะเข้าไปเลยให้รู้เรื่องรู้ราว!
นั่นปะไรเล่า ไอ้ที่นอนอุตุคลุมโปงมิดหัวอยู่บนเตียงนั่นไม่ใช่คนหรือ เอาแต่นอนนิ่งไม่หือไม่อือ รู้บ้างไหมว่าจ้อยเคาะประตูจนข้อนิ้วจะด้านอยู่แล้ว!
ดวงตาคู่ใสสำรวจไปรอบห้อง ไร้วี่แววของอาจารย์คนึง เขาว่ากันว่าเดี๋ยวนี้อาจารย์ชอบไปนอนค้างที่อื่น หอพักนักเรียนบ้าง เรือนอาจารย์ใหญ่บ้าง อ้างว่าติดธุระสารพัน แต่ปากคนลือกันให้แซ่ดว่าหม่อมราชวงศ์สูงศักดิ์คงมิแคล้วออกลายให้อาจารย์ร่วมห้องทนอยู่ด้วยไม่ได้
แต่จ้อยว่าจ้อยพอจะมองออก ว่าสาเหตุที่แท้จริงคืออะไร
ตอนแรกจ้อยก็ได้แต่เงียบตอนได้ยินคนเขาพูด หนักเข้าก็ตวาดไปบ้างว่าไอ้นิสัยขี้นินทานี่คนเป็น ‘ลูกผู้ชาย’ เขาไม่ทำกัน ทั้งนักเรียนทั้งอาจารย์ปากหอยปากปูพากันหุบปากกริบ
จ้อยไม่ได้คิดจะปกป้องอะไรคุณชายหรอก จ้อยก็แค่ไม่ชอบคนขี้นินทา แล้วดูสิดู.. คนตกเป็นขี้ปากคนทั้งโรงเรียนยังเอาแต่นอนนิ่ง
“นี่” สุ้มเสียงแข็งกระด้าง ก็บอกไปแล้วว่าจ้อยไม่ชอบคุณชาย ไม่มีความจำเป็นจะต้องใช้มธุรสวาจาด้วย “ทำไมไม่ไปสอน” จ้อยละชังคนไร้ความรับผิดชอบนัก
มีเสียงครางอือแผ่วๆ จากใต้ผ้าห่ม จ้อยตัดสินใจเดินไปเขย่าก้อนผ้าขยุกขยุยบนเตียงแรงๆ
“ฉันไม่สบาย..” เสียงพร่าตอบกลับมา พลิกกายหนี “ปวดหัว..”
คนฟังถอนใจเฮ่อ ปวดหัว? เติม ‘ใจ’ ต่อท้ายเข้าไปด้วยท่าจะเหมาะกว่า
หนุ่มน้อยดึงผ้าห่มพรืด เผยให้เห็นใบหน้าขาวจัดจนเกือบซีด ผมสีอ่อนยุ่งเหยิง คุณชายหยีตาที่ค่อนข้างแดงช้ำดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้าหนีกันดื้อๆ จ้อยส่ายหน้าระอาใจ แต่ก็อดสอดมือเข้าใต้ผ้าควานหาหน้าผากอีกฝ่ายไม่ได้
พอแตะโดนก็ต้องเม้มปากแน่น ไม่เห็นจะตัวร้อนสักนิด!
“ป่วยการเมืองนี่” นักเรียนดีเด่นค่อน พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ไปทำงานทำการเสียบ้าง รู้ไหมคนเขานินทากันทั้งโรงเรียนแล้ว”
“ช่างสิ” คำตอบตัดรอนไร้เยื่อใยอู้อี้มาจากใต้ผ้าห่ม
จ้อยคิ้วกระตุก หลับตาข่มกลั้น อืม.. ความอดทนยังพอมีอยู่ “เที่ยงกว่าแล้ว ไม่หิวหรือ”
“อย่ามายุ่ง!”
ไม่ไล่เปล่า ปลายเท้าใต้ผ้ายังสะบัดอย่างจะถีบส่งด้วย เท่านั้นแหละ ความอดทนของจ้อยก็ขาดผึง หนุ่มน้อยหอบหนักจนอกกระเพื่อม สอดส่ายสายตามองหาอะไรบางอย่าง นั่นไง! ข้างโต๊ะอาจารย์คนึง ยืมมาใช้ประเดี๋ยวคงไม่เป็นไรหรอกกระมัง
ไม้เรียวหวายยาวกว่าวา! น้ำหนักเหมาะมือดีจริง!
“จะลุกดีๆ หรือจะลุกด้วยน้ำตา” ขอยืมสำนวนในละครวิทยุที่น้าแป้นชอบเปิดฟังมาพูดหน่อยเถอะ จ้อยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน กระชับไม้เรียวในมือแน่นเข้า
“ไม่!”
เท่านั้นละ แขนขาวเงื้อขึ้นสูง ฟาดไม้เรียวลงส่วนที่คาดว่าเป็นสะโพกสุดแรงเกิด “ลุก! ขึ้น! เดี๋ยว! นี้!”
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!แต่ละไม้ แต่ละพยางค์คล้องจองเป็นจังหวะเดียวกันราวเสียงดนตรี มีเสียงร้อง “โอ๊ยๆๆ” สอดประสานเป็นคอรัสด้วยแหละ
“ฉันเจ็บนะ!” คนป่วยโอดลั่น สะบัดผ้าห่มพรึ่บ มีเรี่ยวแรงเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทั้งผมเผ้ายุ่งเหยิง และพอจ้อยเงื้อไม้เรียวอีกที คุณชายก็ป้องหน้าสิ้นท่า “ลุกแล้วๆๆ ลุกก็ได้! ไม่ต้องตีแล้ว!”
จ้อยทิ้งไม้เรียวลงพื้น คนหวาดระแวงสะดุ้งเป็นกุ้งเต้น ก็บอกแล้วไม่ฟัง ลุกขึ้นดีๆ ตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องลงไม้ลงมือกันแบบนี้หรอก
และแล้ว.. คนที่เมื่อกี้ตีกันแทบตาย บัดนี้มานั่งบนเตียงเคียงกัน.. ฉันท์มิตร เฉกเช่นที่เคยเป็น
แดดเที่ยงส่องลอดผ้าม่านขาวสะท้อนให้เห็นใบหน้าซูบเซียว โหนกแก้มคล้ายจะสูงขึ้น ริมฝีปากมัวลงหรือเพราะไร้สีเลือด หรือเป็นเพราะหัวใจอ่อนแรง
ไม่นึกเลยว่าแรงคำบริภาษจะส่งผลถึงใจคนมากมายขนาดนี้
คำคำนั้น.. คำว่า.. ‘ร่าน’
ทำไมจ้อยจะเดาไม่ออกว่าใครเป็นคนพูด ถ้าชายเล็กไปอ่านเจอมาจากหนังสือจริง เหตุใดพอรู้ความหมายแล้วถึงทรุดลงไปกองกับพื้นขนาดนั้น ซ้ำท่าทีอาจารย์คนึงก็แปลกไป จากเคยตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ ไยมาเหินห่างกันง่ายดายเพียงชั่วข้ามคืน จ้อยลอบสังเกตมาสักระยะแล้ว
นี่ละหนา.. ความสุขสำราญที่มีความผิดบาปเป็นรากฐาน คือความทุกข์ทรมานที่รอเวลาอยู่โดยแท้
คนโดนเพี๊ยะไป ๔ ทีนั่งซึมเหมือนคนถูกกระทำคุณไสย์ จ้อยพยายามซักถามถึงเหตุแห่งการเก็บตัวอยู่แต่ในห้องอย่างไรอีกฝ่ายก็เอาแต่อ้อมแอ้มว่าไม่สบายท่าเดียว
หนุ่มน้อยถอนใจส่ายหน้าหน่าย ชั่วชีวิตนี้จ้อยถูกคนหลอกมามากมายแล้ว อย่าหวังเลยว่าจากนี้จะยอมให้ใครมาตบตากันอีก
ยิ่งคน ‘ไม่มีเหลี่ยม’ , ‘ไม่ซับซ้อน’ อย่างคุณชายเล็กด้วยแล้ว..
ฝันไปเถอะ!
“ทะเลาะกับอาจารย์คนึงใช่ไหม” เพียงคำถามสั้นๆ เด็กหนุ่มสูงศักดิ์ก็ชะงักเหมือนโดนจี้ใจดำ ดวงตาแดงช้ำมีน้ำใสคลอรื้น
จากนั้น.. คนเป็นไข้ใจก็ปล่อยโฮ พรั่งพรูทุกอย่างออกมาโดยไม่คิดปิดบังอำพราง บอกจนสิ้นไส้ ดุจควักเครื่องในออกมาวางเรียง เล่ากระทั่งเรื่องพี่จินดาเคยเป็นคนรักของอาจารย์คนึง
น่าประหลาดที่จ้อยรับรู้ความจริงข้อนี้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่ตกใจเท่าที่ควรจะเป็น หรือเพราะจ้อยก็พอรู้ แต่ที่ผ่านมา พยายามหลอกตัวเองว่ามันไม่จริง
รวมทั้งหมดที่คุณชายเล่ามา จ้อยย่อความเป็นคำนำเนื้อเรื่องสรุปแล้วจับใจความได้สั้นๆ ก็แค่.. มีรัก.. หมดรัก.. ชีวิตนี้ผันแปรไม่แน่นอน เรื่องธรรมดาสามัญของโลกแท้ๆ
ก็แค่.. ผู้ชายใจโลเลคนหนึ่ง ควรค่าอะไรกับการมอบหัวใจให้
“ตัดใจเสีย” จ้อยเสนอทางออกง่ายๆ ความรักระหว่างครูกับศิษย์ ระหว่างสามัญชนกับศักดินา ไม่ว่าจะมองทางใดก็ไม่เห็นทางออก
“ไม่ต้องตัดหรอก แค่นี้ใจฉันมันก็ไม่เหลือชิ้นดีแล้ว” เลอมานเถียงทั้งน้ำตาแล้วก็หันไปซบหน้าปล่อยโฮกับหมอน ทิ้งให้จ้อยเกาหัวแกรก
อืม.. ดูท่าคุณชายคงต้องเรียนรู้สำนวนไทยอีกจม
นักเรียนครูสุดแสนสงสาร หม่อมราชวงศ์เลอมานเจอแค่นี้ยังอาการหนักแทบทุรนทุราย “ลองมาเจออย่างจ้อยบ้าง มิผูกคอตายเลยหรือ”
เลอมานไม่ได้ถามเพื่อนว่าเคยเจออะไร เอาแต่เถียงไม่ลดละ “จ้อยจะไปรู้อะไร จ้อยยังไม่เคยรักใครจริงๆ นี่”
“ทำไมจะไม่เคย!” จ้อยเถียงกลับบ้าง “จ้อยรักยาย รักพี่จินดา”
“ไม่ใช่รักแบบนั้น” คุณชายปาดน้ำตาทิ้ง “รักแบบชู้สาวสิ แต่เอ๊ะ..” วงหน้าซีดขาวทำท่านึกขึ้นได้ “ถ้าผู้ชายด้วยกันเขาเรียกอะไร ชู้หนุ่ม?”
จ้อยละปวดใจ ช้ำทรวงจะตายแล้วยังไม่วายพาซื่อ
หากคำนั้นสะกิดใจนัก รักแบบชู้สาว หรือชู้หนุ่มของหม่อมราชวงศ์เลอมาน สำหรับจ้อยแล้วจะมีใครเป็นไปได้
ใบหน้าคมคร้ามของใครคนหนึ่งลอยวาบเข้ามา จ้อยรีบสะบัดหน้ารุนแรง ไม่จริง! แวบแรกในห้วงคำนึง จ้อยนึกถึงคนสารเลวคนนั้นได้ยังไง
เลอมานยังสะอื้นไม่หาย “จ้อยไม่มีทางเข้าใจ เคยถูกใครดูแลเอาใจใส่ถนอมเหมือนไข่ในหินไหมเล่า”
จ้อยคิดตามอย่างว่าง่าย.. อืม.. ถูกดูแลเอาใจใส่อย่างนั้นหรือ
ไม่มีหรอก! ไอ้คนตัวยักษ์อัปลักษณ์นั่นดีแต่สร้างความรำคาญใจเสียละมากกว่า ดูเอาเถอะ เป็นผู้ชายอยู่ดีๆ ไม่ชอบ มาวุ่นวายอะไรกับผู้ชายด้วยกัน จะว่าหน้าตาสวยหวานสักนิดก็หาไม่ ดูไหล่ ดูหลัง ดูกล้ามเนื้ออันเคร่งครัด เมื่อเช้าตอนที่ขี่รถเครื่องมาส่งจ้อยที่โรงเรียน กลิ่นเหงื่อก็ฉุน...
จ้อยสำลักเล็กน้อยเมื่อฉุกคิดได้ว่า เขาไปจดจำกลิ่นกายของนายนั่นทำไม!!
“แล้วอยู่ดีๆ ก็มาผลักไสไล่ส่ง ฮือ..” คุณชายยังโศกกำสรด “ลองมาถูกทิ้งอย่างฉันดูบ้างซี”
เด็กหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ถ้าไอ้สิงห์มันทิ้งจ้อยไป... จ้อยก็คง....
.....................
..............
นักเรียนครูคนดีอยากตบหน้าตัวเองสักฉาด จะคิดนานทำไม! มันจะไปตายโหงตายห่าที่ไหนก็เรื่องของมันสิ! จ้อยสะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าบอออกจากหัว ตอนนี้.. เวลานี้.. คนที่จ้อยต้องให้ความสนใจคือหม่อมราชวงศ์เลอมานพิการรักคนนี้ และคนที่จ้อยต้องโกรธที่สุด คืออาจารย์คนึง วนาสัยใจหินคนนั้น!
*****************************
(ติดตามต่อครึ่งหลังนะแจ๊ะ
)
ย่องมาลงเงียบๆ แฮ้~ ครึ่งแรกสั๊นสั้นเนอะ เดี๋ยวที่เหลือจะปั่นยาวๆเลยละกันนะคะ
หลังจากลงบทที่ ๒๘ ไป อ.คนึงโดนด่าจมดินเลย ดีค่ะดี เกลียดอ.เยอะๆๆ เลยค่ะ เพราะหากวันไหนผลจากการกระทำของอาจารย์ย้อนคืนสนอง วันนั้นคนอ่านจะได้ไม่สงสารอาจารย์เกินไปนะคะ เมื่อไหร่จะถึงวันนั้นน๊า เขียนต่อไปเนอะ บึ๊ดจ้ำบึ้ดๆ
รักคนอ่านเหมือนจานรักช้อน ม๊วฟฟฟฟ
ดอกไม้ค่ะ
๑๘ มิ.ย. ๕๗
หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒] (อ่าน 712099 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก