บทที่ ๓๑
คำสารภาพของชายโฉด(ครึ่งแรกจ้ะ
)
แทบเท้าขอเอากายสยบลง
เพราะผมปลงใจตก ดุจนรกซาบซึ้งบุญญา
เจ็บช้ำเหมือนมีกรรมบังตา
พ้นบ่วงเวรนั้นมาน้ำตานองหน้าร้าวราน
อย่าเมินให้มัวหมองอุรา
ผมอุตส่าห์ด้านมาสารภาพกราบกราน
เจ็บใจก็จงประหาร
น้ำตาพรมซ่านรินผ่านจากใจ* จ้อย.. เอ็งรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา
นี่เอ็งบ้า หรือเอ็งเมา!?
“เฮ้ย!” เสียงห้าวตะคอกลั่น ปัดข้อมือน้องแทบกระเด็น “ไม่ได้!”
ยังอีก.. ยังพูดไม่รู้ฟัง มีการหันมาจ้องหน้า ในดวงตาโศกสลดเหลือแสน โอ๊ย! กูอยากจะบ้า! โดนนักเลงบางอื่นถีบยอดหน้ากูยังไม่เจ็บเท่านี้!
“มะ..ไม่ต้องมามองหน้า!” ใจแข็งไว้ไอ้สิงห์เอ๋ย “ข้าบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไป๊ กลับไปซะ!” ไม่ไล่เปล่า ฝ่ามือใหญ่ผลักไหล่เล็กจนหัวซุน
“ไม่ห่วงกันเลย..” สุ้มเสียงนั้นอาดูรจับจิต หน่วยตาดำมีรอยรื้นวาวใสสะท้อนแสงตะเกียงนวล “ขากลับน้ำไหลขึ้นเต็มตลิ่ง มืดก็มืด หนาวก็หนาว ลมพัดแรงจนมีแต่คลื่นหัวหงอก กว่าจะพายข้ามฝั่งแม่น้ำได้เรือเกือบล่ม” สิงห์กลืนน้ำลายเอื๊อก จ้อยมันหมายถึงยอดคลื่นที่ถูกลมแรงพัดจนน้ำแตกกระเซ็นเป็นฝอยขาว “ดูซิดู พายงัดจนมือพองไปหมดแล้ว”
นักเลงหนุ่มก้มลงมองมือเล็กจ้อยที่แบหราตรงหน้า โธ่เอ๋ย! ทำไมมันแดงก่ำยังงั้น!?
“ถ้าเกิดเรือล่มขึ้นมา จ้อยว่ายน้ำแข็งก็จริง แต่อากาศหนาวแบบนี้ ตะคริวจะกินตายเสียก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้” ลมหนาวช่างเป็นใจ หวีดหวิวเสียจนไอ้สิงห์ใจสั่น ยืนอยู่บนบกยังขนาดนี้ แล้วอีตอนน้องลอยเท้งเต้งอยู่กลางปากแม่น้ำเล่าจะขนาดไหน
“ช่างเถิด” นักเรียนครูสะบัดเสียงใส่ ผินหลังเดินจากไปดื้อๆ “เกิดจ้อยเป็นอะไรขึ้นมา จ้อยฝากยายด้วยก็แล้วกัน”
ไอ้สิงห์ปรูดไปดักหน้าไว้แทบไม่ทัน หมดกัน.. ใจที่แข็งทะนานปานหินผา ตอนนี้มันถูกดวงตาตัดพ้อคู่นั้นหลอมเป็นขี้ผึ้งหล่อเทียนพรรษาหมดแล้วเจ้าข้าเอ๋ย
“เอ็งจะนอนที่นี่ก็นอนไป เดี๋ยวข้าไปนอนที่อื่นเอง!”
...............................
น้ำเอยน้ำคำ เจ็บอกปิ้มป้ำน้ำตาไหล จ้อยมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรือ!?
หลานยายช้อยน้อยใจเหลือจะกล่าว มือบางกระชับผ้าผวยห่อร่างแน่นเข้า เสื่อแข็งกระด้างที่รองกายไม่ได้ช่วยให้อุ่นขึ้นเลย ลมหนาวพัดผ่านช่องโหว่ตามฝาขัดแตะเข้ามาเย็นเยือก หนาวสะท้านจับขั้วหัวใจ จ้อยอยากรู้จริงๆ คนที่นอนอยู่กระท่อมโน้น เขาจะนอนหนาวเหมือนกับจ้อยในตอนนี้ไหม มุ้งสีหม่นปลิวพะเยิบ นี่มุ้งมันเก่าหรือมันสกปรกจึงมีสีแบบนี้ แต่ละด้านประปรายด้วยรูโหว่ที่ถูกมัดขยุ้มไว้ด้วยยางวงอย่างมักง่าย เขาทนนอนมุ้งแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน ไม่ได้การ.. พรุ่งนี้จ้อยต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
ข่มตาเท่าไรก็ยากจะหลับ หลากสรรพเสียงอึงอลอยู่ในหัว ทำแบบนี้ทำไม.. นักเรียนครูดีเด่นถาม ไม่รู้สิ.. เด็กชายตัวจ้อยบนชิงช้าใต้ต้มมะขามพึมพำ
อภัยให้มันแล้วหรือ.. เหยื่ออาชญากรรมในกระท่อมร้างท้วงขึ้น
จ้อยก็แค่อยากรู้ว่าพี่จะหนีจ้อยไปไหนอีก.. หนุ่มน้อยในหมู่หิ่งห้อยวับวาวซ่อนยิ้มจางกลางแสงจันทร์นวล
*****************************
มือแข็งแรงกดไหล่เล็กบางเอาไว้ เลอมานไร้ทางหนี เหมือนทั้งกายถูกความคลุ้มคลั่งตอกตรึงเอาไว้แน่นหนา
“อา..อาจารย์..อย่า..” คำวิงวอนสำลักจากริมฝีปากสั่นระริก “ไม่เอา..พอได้แล้ว..”
เขาฟังที่ไหน หรือเทพบุตรกำลังจะกลายร่างเป็นซาตาน ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงมา เป้าหมายคือริมฝีปาก ไม่มีการแวะเวียนพรมจุมพิตตามหน้าผากหรือสองแก้ม เขาจูบ.. จูบและจูบเหมือนไปตายอดตายอยากมาจากไหน
ความอ่อนหวานหรือ? ความนุ่มนวลหรือ? ไม่มีเลย ไม่มีเลยสักนิด
ไยรักเราแล้วกลับแปรรังแกใจ...
หม่อมราชวงศ์หนุ่มส่ายหน้าหนี ความโหยกระหายตามติดไม่ลดละ มือที่พยายามผลักไสถูกกดไว้กับเตียง ปลายลิ้นร้อนดูดกลืนดั่งปีศาจ เลอมานถูกรุกไล่จนศีรษะแทบจมหายลงไปกับหมอน เด็กหนุ่มดิ้นรน ต่อต้าน กว่าจะรู้ตัวอีกที.. รสเค็มคาวก็ปร่าอยู่ในปาก
ได้เลือดเข้าแล้ว..
เจ็บด้วยกันทั้งคู่ ร่างสูงใหญ่ชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตากันในเสียงหอบหายใจระรัว ดวงตาสีนิลมองมาเหมือนเสือมองเหยื่อ ปาดริมฝีปากด้วยหลังมือ
“อย่า.. อย่าทำแบบนี้..” เลอมานวิงวอนอย่างไม่อำพราง สะอื้นลึกในอกหมองไหม้ นี่เล็กนะ.. หนูเล็กของอาจารย์ คนที่รักและเทิดทูนอาจารย์สุดหัวใจ
ไม่ใช่เหยื่อ.. ที่พอกระหายใคร่ก็มาตะโบมกินให้สมใจอยาก
“ทำไมล่ะ อยากเป็นตัวแทนจินดาไม่ใช่หรือ ทำทุกอย่างแทนเขาได้ไม่ใช่หรือ!” มุมปากได้รูปเยาะหยัน ในดวงตาดุดันลุกโชนด้วยเปลวไฟ คุณชายตัวสั่น ยามสุดที่รักโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง
“ไม่เอา! พอได้แล้ว! ปล่อยผม!” เขากรีดร้องสุดเสียงเมื่อความหวาดกลัวแล่นเข้าจู่โจม ดิ้นรนกระเสือกกระสน ผมสีอ่อนกระจัดกระจายเกลื่อนหมอนขาวสะอาด ฝ่ามือใหญ่กลับตรงเข้าปิดปากหมับ เหลือเล็ดรอดเพียงเสียงอู้อี้และลมหายใจหอบสะท้าน
“ชู่วว..” ใบหน้าคมคายโน้มลงใกล้ ส่งเสียงเหมือนปลอบขวัญเด็กโยเย แต่หัวอกคนฟังสั่นสะท้านเป็นรัวกลอง “อยากเสียงดังให้ข้างห้องเขารู้กันหมดหรือไง”
เลอมานส่ายหน้ารัว และพอเขาปล่อยมือ คำแรกที่หล่นจากปากคือ “อาจารย์.. เล็กขอร้อง..”
วิงวอนไปก็เปล่าประโยชน์ แค่เห็นดวงตาคุโชนคู่นั้นเด็กหนุ่มก็รู้แล้วว่าไม่มีอีกแล้วบทรักที่เรียงร้อยงดงามราวโศลกกวี สิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้คือความหื่นกระหาย กราดเกรี้ยว คำดูถูก คำหยามหมิ่น ขอเถิด.. อย่าทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเศษขยะไปมากกว่านี้เลย
โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า มือหยาบใหญ่สอดเข้ากางเกงนอนเนื้อนุ่ม ตะโบมเนินสะโพกจนแทบเหลวฟ่าม ขยำขยี้เหมือนเป็นแค่ดินน้ำมัน
“เล็กไม่ชอบแบบนี้ หยุดนะ!” เลอมานสั่นสะท้าน หากยิ่งดิ้นรนเหมือนยิ่งเติมเชื้อไฟให้อีกฝ่าย มือแข็งแรงเพิ่มน้ำหนักกดที่หัวไหล่จนเจ็บ กางเกงถูกดึงลงกองแถวหัวเข่า สัมผัสจากมือหยาบที่รุกรานส่วนกลางลำตัวไม่มีแม้เศษเสี้ยวความอ่อนโยน ศิษย์ไม่ทันจะร้องห้าม อาจารย์ก้มลงใช้ริมฝีปากดูดเอารสชาติ.. เหมือนหิวโหย.. เลอมานผวาเฮือก คนึงจาบจ้วงและตะกละตะกลามอย่างมาก เมื่อกระถดตัวออกห่างก็ถูกคว้าข้อเท้าลากกลับมา ยิ่งกระเสือกกระสนยิ่งถูกประกบกินเลอะปากเลอะคอ
เจ้าเนื้อละมุนเอย.. เนื้อเจ้าอุ่นเหมือนสำลี
พี่ไม่ให้ผู้ใดต้อง เนื้อเจ้าจะหมองศรี ใครหนอเคยร้องเพลงนี้กล่อมเขา นับจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว
“ฮึก.. ปล่อยผม ปล่อยๆๆๆ” กำปั้นเล็กทุบอั่กๆ ตามหลังไหล่ล่ำสัน “ออกไป..ออกไปจากตัวผม!”
“จะไล่ผมไปไหน นี่มันเตียงผม!” อาจารย์ตะคอกใส่หน้า “คุณต่างหากมาหาผมเอง มาเสนอให้ผมถึงเตียงเองหม่อมราชวงศ์เลอมาน!”
เลอมานทิ้งน้ำตาพรากลงสองขมับ ตระหนักถึงความจริงอันน่าอดสู
ใครกันที่ยินยอมพร้อมใจ เสนอกายพลีให้ความต่ำตมเคลือบไล้
เขาเองไม่ใช่หรือ!
“อาจารย์ เล็กเจ็บ!” เลอมานสำลัก น้ำตาพรูพร่าง มืออ่อนล้ายื่นออกไปผลักแผ่นอกกว้างเบื้องหน้า คนึงชะงัก มือขยับช้าลง ชะโงกลงมาจูบ ปรนเปรอ..แผ่วเบา..ดั่งหลอกล่อ เพียงชั่วครู่มือข้างนั้นขยับรัวอีกครั้ง ไม่แยแสว่าเขาจะรู้สึกเช่นไร
ท่ามกลางความกลัว ความเจ็บ มีความเสียวซ่านอันน่าชิงชังก่อตัวขึ้น ร่างกายตอบสนองเองตามสัญชาติญาณ เลอมานยิ่งขยะแขยงตัวเอง ถูกเขาหักหาญเอาถึงเพียงนี้ยังมิวายมีอารมณ์ร่วม เมื่อความใคร่เค้นหัวใจแทบแตกเป็นเสี่ยง หม่อมราชวงศ์หนุ่มสะท้านสั่นและเกินกลั้นควบคุมเสียง เกินการยับยั้งสิ่งที่แตกปะทุภายใน ปลดปล่อยตัวเองปลิวสู่นรกเดือดพล่านในสรวงสวรรค์ สายธารขุ่นขาวหลั่งกระเซ็นเต็มหน้าขา
เสียงที่กรีดร้องเมื่ออารมณ์เดินทางถึงจุดสูงสุด ฟังเหมือนเสียงสัตว์ตัวเล็กๆ ที่บาดเจ็บเจียนตาย
เหมือนอาหารลวกๆ หนึ่งมื้อ อาจารย์ลุกออกไปยืนข้างเตียง เช็ดมือที่เปื้อนคราบคาวกับขากางเกง เหมือนเช็ดปากหลังกินข้าว
สารพัดคำทำร้ายใจ คำใดก็ไม่อาจเทียบได้เลยกับคำสั้นๆ
“เสร็จเร็วกว่าจินดาเสียอีก..”
เลอมานน้ำตาร่วงเผาะ ปากซีดขาวสั่นระริก เสียงที่ผ่านลำคอแผ่วหวิวดั่งเค้นขึ้นจากหัวใจแหลกสลาย “ผมเกลียดอาจารย์..”
“ดี..” เขายิ้ม.. ยิ้มเหมือนอะไรบางอย่างลุล่วงสำเร็จ “วันข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าลืมความรู้สึกในวันนี้เสียล่ะ”
บนเตียงยับย่น ร่างที่ถูกทอดทิ้งนอนเหม่อลอย ปล่อยแขนขาตกเปลี้ย หยาดน้ำตารินไหล เสื้อหลุดลุ่ย กางเกงถูกดึงรั้งลง สารรูปไม่ต่างอะไรจากจานข้าวเกลื่อนเศษอาหารที่ถูกหมาตะกละสักตัวกินเหลือไว้
เสมือนหงส์ปีกหักลงปักตม
สุดสิ้นสีทองที่ผ่องแผ้ว
จะกลายเป็นกาแล้วเพราะขื่นขม** เลอมานไม่รู้หรอก ว่าขณะที่นอนนิ่งขังตัวเองอยู่ในหุบเหวดำมืดไร้ทางออกนั้น คนใจร้ายเหลือเกินที่เดินเลื่อนลอยลงเรือนมา หันกลับไปมองห้องน้อยริมสุดนิ่งนาน แสงไฟนวลจากหน้าต่างมลังเมลืองด้วยม่านน้ำตาพร่าพราย หัวใจแหลกสลาย.. ไม่ต่างกัน..
*****************************
จ้อยยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่หน้าห้องเลอมาน โจทย์คดีขโมยปลาทูเป็นเดือดเป็นแค้นยิ่งนัก ค่าที่ริมาลักไปไม่บอกกล่าว จึงรีบแล่นมาแต่เช้าหมายจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
มือเล็กเปิดประตูผลัวะเข้าไปอย่างไม่ยำเกรง มารยงมารยาทไม่ต้องมีกันล่ะ ก็อยากมาเสียมารยาทกับจ้อยก่อนทำไม!
คุณชายตัวแสบคุดคู้คลุมโปงอยู่บนเตียง เฮ่อะ! ขี้ขโมยไม่พอ ยังขี้เกียจตัวเป็นขนอีก สายโด่งป่านนี้ยังจะนอนกินบ้านกินเมือง มือเล็กกระชากผ้าห่มที่คลุมมิดถึงหัวออกทันที!
แล้ว.. นี่มันอะไร!? ใบหน้าซีดขาว ผมสีอ่อนยุ่งเหยิง ดวงตาแดงช้ำอย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ผ้าผ่อนหรือเล่า? ทำไมมันหลุดลุ่ยแบบนั้น กางเกงงี้แทบจะเกาะสะโพกไม่อยู่อยู่แล้ว
“คุณชาย” จ้อยยอมรับว่าตกใจไม่น้อย “เป็นอะไร”
เพื่อนสูงศักดิ์ไม่ตอบคำ มีเพียงเสียงสะอื้นแผ่วหวิว พยายามซุกหน้าลงกับหมอน จ้อยคว้าไหล่เพื่อนให้หันกลับมา หนุ่มน้อยไม่คิดเลยว่าแค่แตะเบาๆ จะเรียกเสียงร้องอย่างเจ็บปวดได้แบบนี้
พอเลอมานหันมา จ้อยเห็นชัดเต็มสองตา รอยช้ำเป็นจ้ำเกลื่อนไปหมด ทั้งซอกคอ ทั้งลาดไหล่ ริมฝีปากยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันบวมเจ่อยังกับเอาไปขยี้กะอะไรมา
“นี่.. นี่มันอะไรกัน ใครทำ” จ้อยละล่ำละลัก “อาจารย์หรือ”
ลางสังหรณ์แล่นพรู โดยไม่รอคำตอบ มือเล็กลนลานเปิดผ้าห่ม พลิกหมอนสำรวจสภาพเตียงพัลวัน น้ำตาเอ่อเบ้าไม่รู้ตัว แค่คิดว่าเพื่อนเจออย่างที่ตัวเองเคยเจอก็ใจจะขาด คนอย่างคุณชายเล็ก เปราะบางเกินกว่าจะรับมือกับเรื่องโหดร้ายแบบนี้
“เปล่า.. ไม่ใช่เตียงนี้” เลอมานเหมือนอ่านใจกันออก จ้อยชะงักก่อนปรูดไปดูเตียงอาจารย์
..คราบของเหลวขาวขุ่นเกลื่อนที่นอนยับย่น..
นักเรียนครูยืนอึ้งเหมือนโดนยาสั่ง
“ฉันผิดเอง.. ฉันทำตัวเอง.. ไปเสนอให้เขาถึงเตียงเอง..” เสียงเลอมานแผ่วหวิวมาจากอีกฝั่งห้อง “ฉันอยากกลับบ้าน.. ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว..” สิ้นคำพูดก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
จ้อยขบกรามกรอด โมโหจัดเหมือนถูกใครเด็ดหัวใจลงเคี่ยวในน้ำมันเดือดพล่าน บอกไม่ถูกว่าโมโหใครมากกว่ากันระหว่างเลอมานกับอาจารย์คนึง มือเล็กจัดการถลกผ้าปูที่นอนแปดเปื้อนออกโยนโครมลงตะกร้าผ้า กระเตงเข้าเอวลงไปซัก ให้ตายสิ! นี่มันใช่กงการของจ้อยไหม ธุระจ้อยก็มี ไหนจะต้องทำกับข้าวไปให้พี่สิงห์ ไหนจะกลับมาเอายา เอาที่นอนหมอนมุ้งไปเพิ่มที่กระท่อม
แต่เห็นเลอมานในสภาพนี้จ้อยทนดูไม่ได้จริงๆ!
จ้อยกลับขึ้นมาใหม่หลังตากผ้าปูที่นอนเสร็จ คว้ากระเป๋าเดินทางของคุณชายมากางหรา เปิดตู้กวาดเสื้อผ้าทั้งราวโยนโครมตามลงไป ร่างยับเยินบนเตียงผงกหัวขึ้นมามองงงๆ “จ้อย.. ทำอะไร”
คนที่พยายามกระทืบกระเป๋าอันอัดแน่นไปด้วยสัมภาระให้ปิดลงให้ได้หันมาตะคอกใส่ “ถูกเขาทำขนาดนี้แล้วจะหน้าทนอยู่ต่อทำไม!”
ดังนั้นพอคนึงกลับมาที่ห้องอีกครั้งตอนเย็นย่ำ จึงเห็นเพียงเตียงนอนว่างเปล่า พื้นที่ฝั่งหม่อมราชวงศ์เลอมานราวกับไม่เคยมีคนอยู่อาศัย โต๊ะทำงานสะอาดเรียบ ไม่มีแม้น้ำหอมสักขวดหรือปากกาสักด้าม เหลือทิ้งไว้เพียงช่อมหาหงส์โรยราให้ดูต่างหน้า ความหวั่นไหวแล่นพรูเข้าจับจิต อาจารย์หนุ่มปรูดไปเปิดตู้เสื้อผ้า ใจหายวาบเมื่อพบเพียงความว่างเปล่า
เขาเข้าใจว่าเหตุการณ์เมื่อคืนเหยียบย่ำหัวใจคุณชายเล็กเสียแหลกเหลวไม่เหลือชิ้น และก็เตรียมใจรับผลที่จะเกิดขึ้นไว้หลายรูปแบบ แต่คนึงไม่ได้เผื่อใจไว้กับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
หนูเล็กหายไปไหน!? หนีครูไปไหน!?
วันเสาร์แบบนี้ อาจารย์คนอื่นๆ ถ้าไม่กลับบ้านก็เข้าไปเที่ยวในตัวเมืองกันหมด ชายหนุ่มไม่รู้จะหันหน้าหาใคร ร่างสูงใหญ่ตัดสินใจไปเรือนอาจารย์ปรีชา ระหว่างทางก็ครุ่นคิด เลอมานจะไปไหนได้ในเวลาแค่นี้ กลับพระนคร? หรือกลับบ้านที่อังกฤษไปแล้ว? ไม่มีทาง.. เป็นไปไม่ได้..
คิดอีกที นี่คือสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่หรือ เขาอยากให้เลอมานตัดใจจากเขาแล้วรีบกลับอังกฤษไปเสีย กลับไปเรียนต่อ กลับไปแต่งงานอย่างที่ท่านพ่อปรารถนา กลับไปมีชีวิตที่ดี กลับไปเดินหนทางที่ถูกต้อง
เพียงแต่.. นี่มันกะทันหันเกินไป
อาจารย์ร่างอ้วนกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน คนึงไม่พูดพร่ำทำเพลง ยิงคำถามเข้าใส่ทันที
“อ้าว” ผู้อำนวยการทำหน้าประหลาดใจ “เขาไม่ได้บอกคุณหรอกหรือ”
*****************************
ติดตามต่อครึ่งหลังจ้าสวัสดีปีใหม่ค่าคนอ่านที่รัก
ปีใหม่นี้และปีต่อๆ ไป ขอให้คนอ่านทุกท่านมีความสุขมากๆ นะคะ สุขภาพร่างกายแข็งแรง มีกำลังกายกำลังใจเข้มแข็ง หากมีปัญหาใดๆ เข้ามาในชีวิตก็ขอให้ก้าวผ่านไปอย่างมีสติและกล้าหาญ ใช้ชีวิตให้สนุกสนานถ้วนหน้ากันนะคะ เย้! ดอกไม้ตั้งใจจะเขียนมหาหงส์ให้จบภายในปี ๒๕๕๘ นี่แหละค่ะ เอาใจช่วยด้วยเด้อ ฮึบๆๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆ เลยค่ะ เป็นของขวัญปีใหม่ที่ชื่นใจที่สุดเลย ดอกไม้อาจไม่ได้ตอบ แต่ทุกข้อความได้อ่านหมดและเซฟเก็บไว้เรียบร้อย ขอบตุณมากๆเลยนะคะ สำหรับกำลังใจที่แสนดี อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว ปีหน้าก็ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกปีนะคะ เขียนเรื่องนี้จบแล้วจะได้ขึ้นเรื่องใหม่ที่มีพี่ลอยเป็นพระเอกเสียที เฮ่!
สวัสดีปีใหม่คร้าบบบบ
ดอกไม้
๒ ม.ค. ๕๘
หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒] (อ่าน 712104 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก