หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[natalee22]

โฮ่ยยยยยยยยยย วายะเชี่ยวสุดยอดอ่ะ

[ronlbb]

ปีหน้า  พรุ่งนี้นะ  เย้ๆๆ

[sunshadow]

    จะว่าโหด. . . ก็ใช่
    จะว่าอ่อนโยน. . . ก็ใช่อีกนั่นแหละ
    ไงกันแน่ล่ะเนี่ย
    แต่ถึงขนาดต้องใช้ยากับเด็กตัวกระเปี๊ยกเลยเหรอ
    แล้วรอบที่แล้วยูคุงโดนอะไรเข้าไปล่ะ

[silverspoon]

เรืองนี้ SM แบบสมบูรณ์แบบมากๆ  ชอบๆ

[tong_pub]

คำจำกัดความเรื่องนี้

สนุก โหด ค้าง เหมือนเดิม 



 


 

 

[moobarpalang]

ยากล่อมประสาทเลยเหรอ

[Cc-kun]

วายะโหดไปป้ะอ่ะ

สงสารน้อง

เฮ้ออออออ

[biw43]

วายะบ้าอ่ะ บทจะโหดก็โหด บทจะพระเอก็พระเอ๊กพระเอก
 

สนุกมาก จะติดตามตอนต่อไปนะค่ะ
อยากให้อัพเร็วๆ ว๊อนอย่างแรง 55555555555 55

สวัสดีปีใหม่ค่าา~ มีความสุขกับการเขียนมากๆน้า.. : )

 

[HISY]

อุตส่าห์มองว่าวายะอ่อนโยนที่ไหนได้...

[КίmY]

เง้ออออ เล่นยากล่อมประสาทกันเลยเรอะ   
แต่ก็นะ.... รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[Ryoooo]

รออ่านอยู่น่าา

[sapphire_yaoi]

ชอบค่ะหนุกมากมาย

มาต่อเร็วๆนะคะ

[Beast12honey]

=w= ชอบๆๆๆ

[jiki]

มันจะเร็วไปไม๊ถ้าเค้าจะมานั่งรอเนี่ย
ไม่สนละ ปู้ชเสื่อกางเต๊นท์รอเลยละกัน จะมาเมื่อไหร่ก็มา สู้

[M@nfaNG]

เจ็บแทนเลย ฟาดกระหน่ำขนาดนั้น แต่ค่อยดีมาหน่อยตอนมาปลอบทีหลัง
นี่ก็อีกรูปแบบของตบจูบแบบพิศาล อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ

[KOKURO]

สวัสดีปีใหม่ครับ
ไม่อยากจะบอกว่าเมื่อคืนลืมครับ...มัวแต่เล่นเกม  แหะๆ

All I want # 6

ร่างเล็กบอบบางซบนิ่งอยู่กับแผ่นอกกว้างของวายะ  ร่างแห่งความปรารถนาอันแข็งแกร่งยังคงฝังกายอยู่ในช่องทางเร้นลับของเขา  โทโมกิหอบฮักและสั่นระริกไปทั้งร่าง

“ทำต่อสิ  โทโมะ”  บอกพลางขยับเอวเข้าหาเป็นการกระตุ้น

“มะ...ไม่ไหว...แล้ว...”  เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงสั่นกระเส่า

“ยังจะพูดแบบนั้นอีก  ร่างกายแกยังมีความต้องการอยู่ไม่ใช่หรือไง”  วายะย้อนแล้วจับร่างนั้นให้ลุกขึ้นนั่ง

ใช่...ยังต้องการอย่างเปี่ยมล้นเลยละ  ก็ในเมื่อหลายชั่วโมงก่อนวายะได้บังคับให้เขากินยาแปลก ๆ เข้าไป  และมันทำให้เขามีความต้องการมาจนถึงตอนนี้  แต่...ร่างกายของโทโมกิไม่ไหวแล้ว  เขาถูกทำให้เสร็จสมครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่เหลือเรี่ยวแรงจะขยับตัวอีกแล้ว

แต่ในเมื่อวายะสั่ง...ก็ต้องทำ...

เด็กหนุ่มวางมือทั้งสองลงกับหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแล้วพยายามจะขยับสะโพก  แต่สองขาก็อ่อนล้าเกินกว่าจะพยุงตัวไหว  วายะถอนใจฉิว ๆ

“เอาละ  ไม่ไหวก็ไม่ไหว  แต่ถ้าอยากให้ฉันทำให้จนเสร็จละก็  ลองบังคับฉันให้ได้ดูสิ  แบบที่สอนไปไง”

โทโมกิเบิกตากว้าง...แบบที่สอนงั้นหรือ...จะให้เขาตวาดหรือทุบตีวายะน่ะเหรอ  จะเป็นไปได้ยังไง  ถ้าทำลงไปมีหวังโดนเฆี่ยนด้วยเข็มขัดหนังอีกแน่  ก็ที่ผ่านมา  ทุกครั้งที่ดื้อดึงกับวายะก็จะถูกสั่งสอนอย่างทารุณ...ไม่เอาหรอก  เขาทำไม่ได้หรอก...

เด็กหนุ่มส่ายหน้า  “ไม่เอา...ทำไม่ได้...”

“ยังไม่ได้ลองจะรู้ได้ยังไง  ปกติก็อาละวาดสารพัด  มาตอนนี้จะบอกว่าทำไม่ได้ได้ยังไง  หือ?”  มือใหญ่ขยุ้มเรือนผมสีดำขลับดึงให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา  “ตบฉันสิ  โทโมะ”

ด้วยดวงตาที่จ้องมาอย่างบังคับขู่เข็นนั้น  โทโมกิยกมืออันสั่นเทาขึ้นแล้วตบเข้าที่ใบหน้าของชายหนุ่มด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“แรงกว่านี้”

เด็กหนุ่มตบซ้ำอีกครั้ง

“แรงกว่านี้อีก”

...และอีกครั้ง

“ทำได้แค่นี้หรือไง!?”  มือใหญ่หวดป้าบเข้าที่กลางหลังของโทโมกิอย่างขัดเคืองจนเด็กหนุ่มสำลักอากาศ  “ให้มันแรงกว่านี้อีกเซ่!”

โทโมกิหลับหูหลับตากระหน่ำกำปั้นทุบตีโฮสต์หนุ่มตามคำสั่งนั้น  แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่สะดุ้งสะเทือนซ้ำยังมองมาด้วยสายตาดุดันก็ชะงักมือและสั่นด้วยความหวาดกลัว

เขาทำตามที่วายะสั่งไม่ได้...ไม่เคยทำได้...ต้องโดนเฆี่ยนอีกแน่...

“ขอโทษ...ขะ...ขอโทษ...ขอโทษครับ...”  โทโมกิยกมือขึ้นปิดหน้า  ร้องบอกปนสะอื้น

วายะขมวดคิ้วอย่างขัดใจ  มือแกร่งยกร่างเล็กขึ้นจากร่างของตน  โทโมกิหวีดร้องออกมาเบา ๆ เมื่อสิ่งที่ฝังกายอยู่ในกายเขามาเป็นเวลานานจนรู้สึกราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายถูกถอนออก

เด็กหนุ่มถูกผลักลงนอนบนเตียง  เขามองคนที่ผละจากไปอย่างไม่เข้าใจ  คลื่นความร้อนแห่งความปรารถนายังคงซ่านไปทั้งร่าง...ไม่นะ...อย่าทิ้งเขาไว้แบบนี้

แต่เพียงไม่นานนัก  วายะก็กลับมาพร้อมกับแท่งซิลิโคนที่ทำเป็นรูปอวัยวะเพศชาย  เขาแยกขาของโทโมกิออกแล้วสอดสิ่งนั้นเข้าไปในร่าง

“อ๊า!!”  โทโมกิกระตุกขึ้นทั้งร่าง  กระถดหนี

หากวายะยึดสะโพกนั้นไว้แล้วดันสิ่งนั้นเข้าไปจนสุดทางก่อนจะกดสวิตช์ให้มันสั่นสะเทือนและหมุนควง

“ไม่!...ไม่เอา...อ๊า!!”  เด็กหนุ่มดิ้นเร่า

“ไม่เอาอะไรล่ะ  ไอ้นี่ก็ทำให้แกเสร็จได้เหมือนกันแหละ”  โฮสต์หนุ่มลุกมายืนดูข้างเตียง

โทโมกิส่งเสียงครางด้วยริมฝีปากสั่นระริก  ใช่...เขารู้ว่าเจ้าของเล่นนี่ทำให้เขาถึงสวรรค์ได้  แต่เขาต้องการวายะ...ต้องการไออุ่นของอ้อมกอดนั้น  แม้มันจะโหดร้ายสักแค่ไหนก็ตาม...อย่าปล่อยเขาไว้คนเดียวอย่างนี้

มือเล็กเอื้อมมาหาร่างสูง

“...ชุน...”

พูดได้แค่นั้นแล้วก็ผวาเยือก  เมื่อท่อนยางนั้นกระทบเข้ากับจุดอ่อนไหวในร่าง

“อ๊า!...อือ...ไม่เอา...”  ทั้งที่เกร็งจนสั่นไปหมดแต่โทโมกิก็พยายามไขว่คว้าหาวายะ  “ชุน...ช่วยด้วย!...ชุน!!”

เสียงร้องเรียกทั้งน้ำตาทำให้หัวใจของชายหนุ่มกระตุบวูบ  เขารีบโอบร่างเล็กขึ้นจากเตียงมากอดไว้แล้วดึงเจ้าของเล่นนั่นออก  ก่อนจะแทนที่ด้วยร่างของตน  โทโมกิสะดุ้งเฮือกโอบกอดร่างสูงไว้แน่น  สองแขนแกร่งสอดเข้าใต้เข่าพับของเด็กหนุ่มยกดันขึ้นให้ร่างนั้นเปิดกว้างเพื่อรองรับเขาได้เต็มที่  แก่นกายแข็งขึงรุมร้อนเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปของโทโมกิจนไม่เหลือช่องว่าง  โทโมกิจิกเล็บกดครูดแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความกระสันเสียวที่กระแทกเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า  โอบรัดสองขาเข้ากับบั้นเอวแกร่งราวกับจะเรียกร้องให้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน  ซึ่งก็ได้รับการตอบสนองด้วยอุ้งมืออุ่นร้อนที่เข้ากอบกำร่างที่พร้อมจะปะทุขยับรูดให้  ในสภาพที่เหมือนลอยอยู่กลางทะเลคลั่ง  โทโมกิคร่ำครวญเรียกชื่อผู้ที่ครอบครองเขาอยู่ไม่ขาดปาก

“ชุน...อ๊ะ...ชุน...ไม่ไหว...แล้ว...”

ไม่ใช่แค่โทโมกิหรอก  วายะเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน  ร่างเล็กบอบบางนี้โอบรัดเขาแน่นเสียจนเจียนคลั่ง  ไหนจะเสียงหวานกระเส่าที่กระซิบเรียกชื่อเขาอยู่ข้างหูนี่อีกล่ะ...ตั้งแต่รู้จักเรื่องบนเตียงมา  ยังไม่เคยมีใครแสดงความต้องการในตัวเขามากเท่าเด็กคนนี้มาก่อนเลย...ทั้งที่ต่อต้านและหวาดกลัว  แต่กลับต้องการอ้อมกอดของเขา...ทั้งที่เป็นอย่างนั้น...

“อึ่ก...โทโมะ...”

ปลายทางสวรรค์เปิดรออยู่ตรงหน้าแล้ว  วายะโถมกายเข้าหาร่างเล็กสุดกำลังเป็นครั้งสุดท้าย

“อะ...อ๊า!  ชุน!!...อ๊า!!!!”

โทโมกิหวีดก้องเมื่อความปรารถนาทั้งหมดถูกขับดันให้ทะลักทลายออกมาพร้อม ๆ กับที่ชายหนุ่มก็ฉีดพ่นความต้องการเข้าไปในร่างของเขา

ภาพตรงหน้าดับวูบเหมือนเทปที่ฟิล์มขาด  สิ่งสุดท้ายที่รู้สึกได้คืออ้อมแขนที่กอดร่างของเขาไว้แน่น...อบอุ่น...และมั่นคง...

...

ร่างไร้สติถูกนำลงอ่างอาบน้ำและได้รับการทำความสะอาดอย่างอ่อนโยน  มือใหญ่ขัดถูลูบไล้ไปตามเรือนร่างเล็กบอบบางช้า ๆ อย่างทะนุถนอม  บนร่างกายของโทโมกิยังมีรอยช้ำกระจายอยู่เต็มไปหมด  ทั้งรอยจูบและร่องรอยจากมือของเขาที่มักจะออกแรงบีบหรือกดไว้แน่น...เขาทำรุนแรง...ใช่  เขารู้ว่าเขาทำแรงเกินกว่าที่โทโมกิจะรับได้ด้วยซ้ำ  ทั้งนี้ก็เพราะเขาต้องการให้เด็กคนนี้เป็นอย่างใจเขามากเกินไป

วายะรูดคราบไคลที่ติดอยู่บนเรือนผมสีดำนุ่มมือออก  บางทีเขาอาจจะฝืนทำจนเกินไป  แต่ตอนที่ทำกับคิริฮาระก็แบบนี้ไม่ใช่หรือ  เอาละ...คิริฮาระในตอนนั้นอายุมากกว่าโทโมกิก็จริง  แต่ก็ไม่เท่าไรไม่ใช่หรือ  แล้วทำไมโทโมกิถึงยังเป็นแบบนั้นไม่ได้เสียที

“...หรือเพราะเราใช้ยามากเกินไป”  โฮสต์หนุ่มพึมพำกับตัวเองพลางจูบซับหยาดน้ำจากขนตาที่ปิดพริ้ม  ก่อนจะอุ้มโทโมกิขึ้นจากอ่างอาบน้ำแล้วห่อร่างด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่

นับตั้งแต่วันที่โทโมกิอาละวาดกระชากโซ่ที่เขานำมาล่ามคอไว้จนเป็นแผล  วายะก็เปลี่ยนไปใช้วิธีอื่นที่จะใช้กักตัวเด็กหนุ่มเอาไว้ได้  เขาคิดถึงยากล่อมประสาทที่มักจะใช้ในปาร์ตี้มั่วสุม  แต่มันอาจจะแรงเกินไปสำหรับเด็กตัวแค่นี้และที่สำคัญคือมันเป็นยาเสพติด  เขาไม่ต้องการให้โทโมกิใช้การไม่ได้ก่อนเวลาอันควร  ชายหนุ่มจึงโทรไปหาหมอเถื่อนที่รู้จักกัน  ยากล่อมประสาทแบบที่ใช้กับผู้ป่วยน่าจะให้ผลอย่างที่เขาต้องการได้

เขาผสมยาลงไปในอาหารและเครื่องดื่มที่ทำให้โทโมกิ  แม้เด็กหนุ่มจะทำท่าปฏิเสธอาหารของเขาอยู่เสมอแต่ดูท่าจะไม่ระแคะระคายว่ามีอะไรปนอยู่ในนั้นเลย  หลังจากได้รับยาเข้าไป  โทโมกิก็เป็นเด็กดีว่าง่ายอยู่ในห้องของเขา  ระหว่างที่เขาออกไปทำงานจนกระทั่งกลับเข้าบ้าน  โทโมกิจะมึนซึมด้วยฤทธิ์ยาอยู่บนเตียง  ไม่อาละวาดหรือพยายามจะหนีอีกต่อไป

แต่เพราะอย่างนี้หรือเปล่า  ดูเหมือนโทโมกิจะจำสิ่งที่เขาสอนไม่ค่อยได้เลย

วายะวางร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขาลงบนเตียง  ไม่ใช่ในห้องเก็บเสียงที่ใช้กักขังโทโมกิเอาไว้  แต่เป็นในห้องนอนของเขาเอง  อย่างน้อยในยามหลับ  เขาก็อยากให้เด็กหนุ่มได้นอนสบาย ๆ บ้าง

พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว  แต่ในห้องนอนของวายะยังคงมืดสลัวด้วยผ้าม่านหนาหนักรูดปิดประตูกระจกที่เปิดไปสู่ระเบียงไว้  สำหรับคนที่ใช้ชีวิตตอนกลางคืนอย่างเขา  ตอนนี้คือเวลาเข้านอน  วายะเอนกายลงข้าง ๆ โทโมกิแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมให้  อากาศในช่วงเดือนนี้เย็นลงมากแล้ว  และคงเพราะอย่างนั้น...พอรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างของวายะ  เด็กหนุ่มก็ขยับซุกตัวเข้าหาทันที

โฮสต์หนุ่มยิ้มบาง ๆ กับท่าทางนั้น...สักวันหนึ่ง  เมื่อเขาสอนทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว  โทโมกิจะต้องเป็นได้ยิ่งกว่าคิริฮาระคนนั้นแน่...

[KOKURO]

บ่ายกว่าแล้วที่วายะลุกจากเตียงมาอาบน้ำแต่งตัวและออกจากบ้าน  เขาทิ้งโทโมกิไว้ที่ห้องนอน  เพราะอย่างไรเสียเด็กหนุ่มก็คงไม่ตื่นง่ายนักและเขาก็ต้องกลับเข้าไปก่อนออกไปทำงานอยู่แล้ว  ร่างสูงเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนนที่เริ่มมีเศษใบไม้ร่วงกระจายอยู่  จุดมุ่งหมายคือร้านกาแฟเล็ก ๆ ข้างมหาวิทยาลัยที่เขามักแวะเวียนไปเป็นประจำ  ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็มีเสียงเอ่ยทัก

“สวัสดีครับ  วายะซัง”

“หวัดดี  มาสเตอร์  วันนี้ขายดีมั้ย?”  วายะทักทายคนในชุดผ้ากันเปื้อนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์

“ลูกค้าเพิ่งหมดเมื่อสักพักนี่เองครับ  สงสัยเขารู้ว่าวายะซังจะมา”  นัตสึเมะบอกพลางหัวเราะ  “เอาเหมือนเดิมสินะครับ”

“อื้ม”  รับคำสั้น ๆ แล้วก็ลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวสูงหน้าเคาน์เตอร์  เขาชอบมาที่ร้านนี้ตอนบ่ายก็เพราะไม่ค่อยมีลูกค้าแล้วนี่แหละ  เขาไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายเกินไปนัก

“นัตสึเมะ!!”  ความเงียบสงบของวายะถูกทำลายลงด้วยร่างเพรียวที่เปิดประตูเข้ามา

“จะตะโกนทำไม  ร้านก็มีอยู่แค่นี้  เรียกเบา ๆ ก็ได้ยินแล้ว”  นัตสึเมะบ่นพลางตวงผงกาแฟเข้าเครื่องชงอย่างไม่สนใจอะไรมากนัก

“เดี๋ยวนี้พูดงี้เหรอ  ใจร้าย”  อีกฝ่ายบ่นกระปอดกระแปด

“ก็นายมันหนวกหู”  คนที่สวนกลับไปคือวายะ  เป็นผลให้ร่างที่ยืนอยู่หน้าประตูส่งสายตาขุ่นเขียวมาทันที

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่  วายะ?”

“แล้วทำไมจะมาไม่ได้  มาสเตอร์เขาไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันมานี่  คิริยู”  วายะยักไหล่พลางส่งยิ้มยียวนไปให้เจ้าของเรือนผมสีแดงยาวที่ก้าวฉับ ๆ เข้ามาหา

“นัตสึเมะไม่ห้าม  แต่ฉันห้ามเฟ้ย”

“นี่ ๆ...นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ลูกค้าเข้าร้านฉันเนี่ย  คิริฮาระ”  นัตสึเมะวางถ้วยกาแฟลงตรงหน้าวายะพลางถามด้วยสีหน้าเบื่อ ๆ

“ไม่รุ  ฉันช่วยนายทำร้านมา  ฉันมีสิทธิ์”  เถียงไปข้าง ๆ คู ๆ แล้วก็ทำหน้าหงิก

“ไปกินรังแตนมาจากไหนอีกแล้วล่ะ”  วายะถาม  เขารู้ว่าที่คิริฮาระโวยวายแบบนี้ไม่ได้มีอะไรหรอก  ก็แค่เด็กที่อยากเอาชนะเท่านั้นเอง

“ก็โอโนเสะซังน่ะสิ”  คิริฮาระเริ่ม  “บอกให้ฉันไปทำงานที่คลับระหว่างที่ยังไม่มีงานถ่ายแบบ”

“ที่คลับ?”  นั่นหมายถึงโฮสต์คลับใต้ดินที่วายะทำงานประจำอยู่  โดยปกติคิริฮาระอาจจะแวะไปที่คลับบ้างเมื่อมีจัดโชว์พิเศษ  หรือบางทีไม่มีโชว์ก็ไปพบวายะเพื่อหาความสนุกตื่นเต้นให้ชีวิตบ้างอยู่แล้ว  ไม่เห็นมีอะไรต้องหัวเสียสักนิด  “แล้วไง?”

“แล้วไงเรอะ  ก็ฉันไม่อยากทำ”  นายแบบหนุ่มยังดูหงุดหงิดเต็มที่

“เกิดจะดัดจริตไม่อยากทำขึ้นมาอะไรตอนนี้  ปกติก็แวบไปบ่อย ๆ ไม่ใช่เรอะ”

“แต่คิโยะไม่อยากให้ฉันทำงานโฮสต์”

โฮสต์ของลูนาติก  ลัสท์ก็ไม่ต่างอะไรกับการขายตัว  เพราะส่วนมากแล้วมักจะไม่จบแค่การเฆี่ยนตีในห้องพิเศษ  หลายครั้งที่มันต้องไปจบบนเตียงก็เพราะโฮสต์เองนั่นแหละที่ระงับความต้องการของตัวเองไม่ได้  และคิริฮาระก็รวมอยู่ในพวกที่มักจะเป็นแบบนั้นเสียด้วย...ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก  เพียงแต่ตอนนี้นายแบบหนุ่มมีพันธะหัวใจเสียแล้ว  จึงพยายามเต็มที่ที่จะทำตามสัญญาที่ให้กับคนรักให้ได้  คิริฮาระพยายามทำงานอยู่แค่ในขอบข่ายของงานนายแบบ  จะมาหาเศษหาเลยบ้างก็ต่อเมื่อมีความต้องการจนทนไม่ไหวแล้วเท่านั้น

“ก็บอกท่านประธานไปสิว่ากระต่ายของนายไม่ให้ทำ”

“บอกแล้ว  แต่โอโนเสะซังบอกว่าถ้าอยากได้เงินไปซื้อบ้านเดี่ยวก็ต้องทำงานเยอะ ๆ”

วายะกับนัตสึเมะส่ายหน้า  เรื่องบ้านเดี่ยวนั่นคือสัญญาที่คิริฮาระให้ไว้กับคิโยฮารุผู้เป็นคนรัก  โดยหมายมั่นปั้นมือจะลงหลักปักฐานสร้างครอบครัวด้วยกันในสักวันหนึ่ง...ซึ่งในความคิดของทั้งสองคนแล้ว  มันเด็กสิ้นดี  พวกเขาไม่คิดว่าคิริฮาระจะซื้อบ้านจริง ๆ ด้วยซ้ำ

“งั้นก็ไปทำซะ  จบ”  วายะตัดบทเอาดื้อ ๆ แล้วยกกาแฟขึ้นดื่ม

“แต่...ไม่อยากทำโฮสต์นี่  ถ้าคิโยะรู้ว่าผิดสัญญาละก็ต้องโกรธแหงเลย”  คิริฮาระทำหน้ามุ่ยพลางรับถ้วยกาแฟจากนัตสึเมะ  “แต่ถ้าแค่ขึ้นโชว์ก็ไม่เป็นไร”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนวะนั่น?”  วายะขมวดคิ้ว...ก็ในเมื่อการขึ้นโชว์ที่ว่านั่นหมายถึงการแสดงการร่วมเพศบนเวทีให้แขกชมดี ๆ นี่เอง

“เวลาโชว์ก็แค่กับนายไง”

“กับฉันแล้วมันต่างจากกับแขกตรงไหน?”

“กับวายะไม่ถือว่านอกใจหรอก”

วายะกับนัตสึเมะอึ้งไปชั่วขณะ...ใครมันกำหนดไว้ตั้งแต่เมื่อไรว่ามีเซ็กส์กับวายะไม่ถือว่าเป็นการนอกใจคิโยฮารุ...คำถามนั้นคงจะแสดงออกทางสีหน้า  คิริฮาระจึงตอบอย่างเสียมิได้

“ก็นายเป็นคนสอนฉันทุกเรื่องเลยนี่หว่า  เพราะงั้นไม่นับ”

ได้ยินคำตอบแล้ววายะก็ระเบิดหัวเราะออกมา  ตรรกะของคิริฮาระมันป่วนสิ้นดี...รู้สึกผิดกับคนรักถ้าไปนอนกับแขก  แต่ถ้ากับเขาไม่เป็นไรงั้นรึ...สำหรับคิริฮาระแล้ว  คงเพราะเขาเป็นคนพาเข้าสู่เส้นทางนี้และเสี้ยมสอนอะไรต่อมิอะไรที่เด็กมัธยมปลายคนหนึ่งไม่ควรจะได้เรียนรู้ให้  คิริฮาระคงรู้ดีว่าพวกเขาใกล้ชิดกันเกินกว่าที่จะพัฒนาความรู้สึกไปสู่ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของได้...จึงไม่รู้สึกผิดถ้าจะมีอะไรกับเขา

“บ๊ะ  เอาเถอะ  จะจัดเป็นคิวโชว์ให้แล้วกันนะ  แต่บอกไว้ก่อนนะว่าได้เงินน้อยกว่ารับแขก”

“เอาน่า  ไอ้เงินเยอะ ๆ ไว้ตอนถ่ายแบบก็โอเคแล้ว  ไม่ต้องรับแขกที่คลับก็พอ”  ได้ฟังแบบนี้แล้วนายแบบหนุ่มก็ค่อยยิ้มออก

วายะส่ายหน้า  คิริฮาระก็เป็นเสียแบบนี้  ทั้งที่ทำงานมาจนเป็นมืออาชีพขนาดนี้แล้ว  ก็ยังมีร่องรอยของความเป็นเด็กหลงเหลือให้เห็น...เป็นเจ้าเหมียวที่หยิ่งยโส  อวดเก่ง  และถือตัว  แต่ถ้าเมื่อไรที่อยากอ้อนก็จะรี่มาหาแล้วทำอะไรน่ารักแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นให้ดู..ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนับจากวันนั้นที่พบกัน...และวายะก็ชอบคิริฮาระที่เป็นแบบนี้  แม้ว่าคิริฮาระจะไม่มีวันเป็นของเขาก็ตาม

แต่ไม่เป็นไร...อีกไม่นาน  เขาก็จะมีแมวแบบนี้เป็นของตัวเองแล้ว...อีกไม่นานหรอก

...

“อา...ชุน...พะ...พอแล้ว...พอ...”

เสียงครางกระเส่าจากร่างเล็กไม่ได้ทำให้วายะชะงักการเคลื่อนไหวลงเลย  เขาฝังกายอยู่ในร่างของโทโมกิมานานพอควรแล้ว  ท่ามกลางแสงจากจอโทรทัศน์  โทโมกิสะอื้นฮักด้วยถูกวายะลากเกินขีดจำกัดมาไกลแล้ว

“พอเหรอ?  ฉันแค่ทำตามในหนังเท่านั้นเองนะ”  บอกพลางก็กระทั้นกายเข้าหาหนักหน่วง

“ฮึก...ไม่...ไม่ไหว...พอที...”  ดวงตาฉ่ำน้ำปรือขึ้นมองโทรทัศน์ที่กำลังฉายภาพการร่วมรักอย่างเร่าร้อนรุนแรง

ชายหนุ่มผมแดงที่รับบทเป็นฝ่ายรับในหนังอยู่ในเครื่องพันธนาการสีดำเป็นเงา  ถูกกดให้อยู่ในท่าหมอบเช่นเดียวกับโทโมกิในตอนนี้  ที่ต่างกันก็คือคนในหนังดูจะสามารถทานทนกับการกระทำเช่นนั้นได้มากกว่าเด็กหนุ่มหลายเท่า

“ดูไว้ซะ  โทโมะ  แบบนั้นแหละ...ทำให้ได้แบบนั้น...”  เสียงทุ้มต่ำของวายะบอกมาจากเบื้องหลัง

โทโมกิหรี่ตาอย่างรวดร้าว...มันจะเป็นไปได้อย่างไร  จะให้เขาเป็นอย่างคนในหนังนี่น่ะนะ...เป็นไปไม่ได้หรอก  บทรักที่ต่อเนื่องยาวนานแบบนั้น  เขาทนไม่ไหวหรอก...ที่ยังทนมาได้ถึงตอนนี้ก็เพราะยาที่วายะบังคับให้กินเท่านั้นแหละ

“ไม่...ไม่เอา...ไม่เอาแล้ว...อ๊า!!!!”  โทโมกิหวีดร้องพร้อม ๆ กับที่เกร็งร่างกระตุกสั่น  เขาถูกทำให้ถึงจุดสุดยอดไปหลายครั้งจนไม่เหลืออะไรจะหลั่งออกมาอีกแล้ว

ร่างเล็กฟุบลงกับที่นอนที่เปรอะเปื้อนคราบไคลของตนและแน่นิ่งไปทั้งอย่างนั้น  วายะจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะค่อย ๆ ถอนกายออก  ปล่อยสะโพกบางที่ยึดไว้ลงกับเตียง  หยิบรีโมทเครื่องเล่นดีวีดีมากดปุ่มหยุดไว้

ไม่ได้ดั่งใจเลย...หลายวันมาแล้วที่เขาใช้ดีวีดีแผ่นนี้เป็นตัวสอนบทเรียนให้โทโมกิ  แต่เด็กหนุ่มไม่เคยทำได้...เอาเถอะ  อย่างน้อยวันนี้ก็ทนได้มากกว่าทุกครั้ง  จะยอมยกให้ก็ได้

ชายหนุ่มอุ้มร่างที่อ่อนปวกเปียกขึ้นจากเตียง  อาการหอบน้อย ๆ และขยับซุกเข้าหาแผ่นอกของเขาบอกให้รู้ว่าโทโมกิยังไม่สิ้นสติเสียทีเดียว  ริมฝีปากอุ่นจึงจูบเบา ๆ ที่หน้าผากชื้นเหงื่อ

“...ชุน...”

“อื้อ  ฉันเอง”

“ขอโทษ...ไม่ไหว...แล้ว...ขอ...โทษ...”  เสียงสั่นพร่าพึมพำเบา ๆ ที่พูดต่อไม่ได้ก็คือ...อย่าตีเขาเลย

“ไว้ทำให้ฉันได้แผลเสียก่อนแล้วค่อยขอโทษ”

ทำให้ได้แผลรึ...มันจะเป็นไปได้ยังไง...แค่คิดว่าถ้าตบไปแล้ววายะจะสวนกลับมาหรือเปล่าก็น่ากลัวพอแล้ว  ถ้าถึงขนาดทำให้ได้แผลละก็...เขาต้องถูกฆ่าแน่

น้ำอุ่นจัดทำให้ร่างกายสบายขึ้น  วายะลงแช่พร้อมเขาและอาบน้ำทำความสะอาดให้แบบนี้ทุกครั้ง...นี่มันผ่านมากี่วันแล้วนะ  นับจากวันที่วายะพาเขามาที่นี่...จำอะไรแทบไม่ได้เลย  โทโมกิไม่รู้ว่าวันหนึ่ง ๆ ของเขาหายไปไหน  โลกมันดูแปลกไปจากที่เคยรู้สึกอยู่ทุกวัน  เหมือนกับล่องลอยอยู่ในความฝัน...ที่จดจำได้ชัดเจนก็มีแค่ตอนที่กินข้าวที่วายะทำให้  และ...ตอนที่ถูกกอด

ทุกครั้งที่รู้สึกตัว  ก็จะถูกผู้ชายคนนี้กอด  บทรักที่เร่าร้อนรุนแรงกระชากกายและใจของเขากระเจิดกระเจิงจนเกินขีดจำกัดของความสุข...ทั้งเจ็บปวด  ทั้งทรมาน...บ่อยครั้งที่วายะมักจะออกคำสั่งแปลก ๆ กับเขาระหว่างมีเซ็กส์  บอกให้เขาข่วน  ทุบตี  หรืออะไรคล้าย ๆ แบบนั้น  พอไม่ได้ดังใจก็สวนกลับเอาแรง ๆ จนเขาหวาดผวา  โทโมกิไม่เข้าใจว่าวายะให้เขาทำอย่างนั้นไปทำไม  ความเจ็บปวดทรมานอะไรแบบนั้นน่ะ  ทำไปแล้วได้อะไรขึ้นมา...หรือวายะจะเป็นพวกที่ชอบความรุนแรง...ถ้าแบบนั้นก็น่าจะไปหาคนอื่นที่ทำเป็นสิ  ไม่ใช่มาบังคับให้เขาทำแล้วพอไม่ได้ดังใจก็ทุบตีแบบนี้

[KOKURO]

บทเรียนของวายะกินเวลานานและหนักหน่วงเสมอ  แรก ๆ ก็ทำเพียงแค่เท่าที่เขาทนได้  แต่ต่อมาก็ถึงกับให้เขากินยาอะไรบางอย่างที่ทำให้เกิดความต้องการไม่สิ้นสุด  พอเกิดความกระสันอยากจนทรมาน  วายะก็จะบอกให้เขาทำอย่างที่ต้องการ  ถ้าไม่ได้อย่างที่บอกก็จะถูกทิ้งให้ทรมานอยู่อย่างนั้นจนแทบขาดใจ

แต่สุดท้ายของบทเรียนรักมักจะจบที่อ้อมแขนแกร่งและอกอุ่นกว้างเสมอ  เป็นอ้อมกอดที่โทโมกิไม่เคยได้รับจากใครเลยในชีวิตนี้...นั่นทำให้เกิดความโหยหาอย่างประหลาด  แม้จะรู้ว่าสิ่งที่มาก่อนความอบอุ่นเช่นนั้นคือสิ่งที่หนักหนาสาหัสเพียงใด

ทั้งความเจ็บปวดทรมานและความสุขสมจากการได้ปลดปล่อย  หลอมรวมกันอยู่ในใจของโทโมกิจนเจียนคลั่ง...ด้วยความขัดแย้งทั้งสองนั้นได้รับมาจากผู้ชายคนเดียวกัน

ความทรมานทำให้หวาดกลัว  แต่ในขณะเดียวกันก็ปรารถนาความสุขที่วายะเป็นผู้มอบให้  บางครั้งความขัดแย้งนั้นก็รุนแรงราวกับจะฉีกทึ้งหัวใจของเขาเป็นชิ้น ๆ จนต้องระบายออกมาเป็นเสียงกรีดร้องและน้ำตา  ซึ่งวายะดูจะไม่สนใจ  แถมยังมีท่าทีพึงพอใจที่เขาเป็นแบบนั้นด้วยซ้ำ


โทโมกิคงจะเคลิ้มหลับไปตอนที่อยู่ในอ่างอาบน้ำ  มารู้สึกตัวอีกทีก็พบตัวเองอยู่ในเสื้อเชิ้ตนุ่มตัวโตที่วายะให้สวมตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่  เขาไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่มาไปไหนแล้ว  รอบกายของเขามีแต่กลิ่นอายของวายะอบอวลอยู่  กลิ่นน้ำหอมที่ปนมากับกลิ่นบุหรี่อ่อน ๆ กลายเป็นกลิ่นที่โทโมกิคุ้นเคย  แม้จะกระสากลิ่นในยามหลับก็ยังจำได้...แต่แม้มันจะโอบอุ้มเขาอย่างอย่างอ่อนโยน  แต่กลิ่นอายเดียวกันนี้แหละที่บดขยี้เขาอย่างไม่ปรานี

เตียงนุ่มที่นอนอยู่ทุกวันอยู่คนละห้องกับห้องเก็บเสียงที่ใช้มีเซ็กส์  แม้จะรู้ว่าสามารถหนีจากที่นี่ได้ถ้าอยู่ในห้องนี้  แต่โทโมกิก็ไม่มีแรงเหลือพอที่จะหนี  ทุกครั้งที่อยู่ในห้องนี้...เขาอยากนอน  อยากพักวางทุกอย่างทั้งความทรมานและความรู้สึกบางอย่างที่กัดกินหัวใจลงไปให้หมดสิ้น...บนเตียงนี้  ในอกอุ่นกว้างนั้น...

“...ชุน...”

เสียงกระซิบเรียกเบา ๆ ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังเช็ดผมให้แห้งหันมามอง

“ยังไม่หลับเหรอ  โทโมะ”

มือเรียวเอื้อมมาหาแทนคำตอบ

วายะถอนใจพลางยกมุมปากขึ้นเหมือนจะยิ้ม  นั่งลงบนเตียงและรวบร่างนั้นขึ้นมากอดไว้...โทโมกิเรียกร้องเขาแบบนี้เสมอ  ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม...แม้แต่ตอนมีเซ็กส์  โทโมกิจะถึงจุดสุดยอดเต็มที่ที่สุดเมื่อเขากอดเอาไว้แน่น

ไม่นานนัก  โฮสต์หนุ่มก็รู้สึกว่าลมหายใจของคนในอ้อมกอดแผ่วเบาและผ่อนคลายลง  จึงได้วางโทโมกิลงกับฟูกแล้วห่มผ้าให้  ตัวเขาเองยังอยากเก็บห้องนอนข้าง ๆ ให้เรียบร้อยเสียก่อน

วายะดึงผ้าปูที่นอนที่เปรอะไปด้วยคราบไคลออกไปโยนลงในเครื่องซักผ้า  แล้วจัดการปูผ้าผืนใหม่ลงไปแทน  พอเรียบร้อยก็หันไปหาโทรทัศน์และตั้งท่าจะปิด  พลันก็เห็นภาพของใครบางคนที่ยังค้างอยู่บนจอภาพ  ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือไปแตะที่จอภาพเบา ๆ

“อีกไม่นานหรอก  คิริยู...เดี๋ยวเด็กคนนี้ก็จะเป็นแบบนาย..”

...

“วันนี้ขายดีขนาดนั่งดูทีวีได้เลยเหรอ  มาสเตอร์”  วายะทักเมื่อเปิดประตูร้านกาแฟเข้าไปแล้วเห็นนัตสึเมะกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่  ปกติเขาเห็นโทรทัศน์เล็ก ๆ เครื่องนี้เป็นแค่ของแต่งร้านเสียด้วยซ้ำ

“ก็นิดหน่อยครับ  หมอนั่นมันอยากดู”  นัตสึเมะบุ้ยปากไปทางคิริฮาระที่นั่งจ้องจอภาพเหมือนจะมีจานบินบินออกมาในวินาทีถัดไปงั้นแหละ

“มันอะไรกันล่ะนั่น?”  ถามพลางก็เดินไปนั่งที่ประจำ

“เห็นว่ามีภัยพิบัติที่เยอรมันครับ  เลยจิตแตก  วิ่งมาตามข่าวถึงที่นี่”  นัตสึเมะตอบพลางเริ่มต้นบดเมล็ดกาแฟเตรียมชงให้วายะ

“อ้อ...เป็นห่วงกระต่าย  ก็ยังว่าอยู่ว่าเมื่อคืนที่โชว์ด้วยกันก็อาการยังดี ๆ อยู่  แล้วมันมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง”

“ถ้าไม่เกิดแถวเมืองที่ซาคากิซังอยู่ก็ดีหรอกครับ”

“นั่นสินะ...เฮ้ย  คิริยู  ถึงมันจะเกิดที่นั่นนายก็แล่นไปช่วยเขาไม่ทันหรอก  มาดื่มกาแฟมา”

“เดี๋ยว  แป๊บนึง”  คิริฮาระตอบกลับมา  เขารู้ว่าวายะเข้าใจความรู้สึกของเขา  ไอ้ที่พูดมานั่นก็แค่พยายามทำให้เขากังวลใจน้อยลงเท่านั้น

วายะส่ายหน้า  ถ้าเป็นเรื่องของคิโยฮารุละก็ไม่ว่าใครก็ดึงความสนใจไม่ได้ทั้งนั้นสินะ...แต่ที่คิริฮาระจ้องอยู่นั่นมันไม่ใช่ข่าวภัยพิบัติตรงไหนเลยนะ...อย่าบอกนะว่ากำลังจ้องโทรทัศน์เพื่อรอข่าวต้นชั่วโมงอยู่

“อย่างที่คิดแหละครับ”  นัตสึเมะพูดขึ้นมาเหมือนจะเดาได้ว่าวายะคิดอะไรอยู่

“อีกตั้ง 20 นาทีกว่าข่าวจะมา  แล้วนั่งจ้องอยู่แบบนั้นน่ะนะ”

“ครับ  จ้องมาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว  เพราะไม่มีข่าวที่เยอรมัน”  ผู้เป็นเจ้าของร้านตอบพลางส่ายหน้าอย่างระอาใจ

“เอาเถอะ...มันก็เป็นงี้ละนะ”  พูดเหมือนจะตัดบท  แล้วก็รับกาแฟจากนัตสึเมะมาดื่ม

ไม่นานนักข่าวที่คิริฮาระเฝ้ารอก็ปรากฏขึ้นบนจอภาพ  จบข่าวนั้นคิริฮาระก็ถึงกับลุกมาโดดกอดนัตสึเมะ

“โล่งอก!!  อยู่คนละซีกโลกกับที่คิโยะอยู่เลย!”

“ก็บอกแล้วไงว่านายตื่นตูมเกินไป”  นัตสึเมะตบหลังผู้เป็นเพื่อนเบา ๆ

“ก็ใครจะไปรู้วะ  อะไรก็เกิดขึ้นได้”

“แผ่นดินไหวที่ฟุคุโอกะไม่สะเทือนถึงโตเกียวฉันใดก็ฉันนั้นแหละน่า”

“แต่แผ่นดินไหวที่สุมาตรายังเกิดสึนามิไปถึงอินเดียเลยนะเฟ้ย”

วายะฟังทั้งสองเถียงกันแล้วก็ทอดถอนใจ...ปกติก็ดูดีเป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่  แต่ดูเหมือนว่าเฉพาะตอนที่อยู่กันตามลำพังเท่านั้นที่เวลาของทั้งคู่ย้อนกลับไปเป็นเด็กมัธยมต้น...ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่สอดปากเข้าไปยุ่ง  ปล่อยให้เพื่อนรักทั้งสองเถียงกันไปเรื่อย ๆ แล้วหันไปให้ความสนใจกับโทรทัศน์

พลันภาพที่ปรากฏขึ้นบนจอก็ทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น!

“...ต่อไปเป็นข่าวผู้หายสาบสูญครับ  ซานาดะ  โทโมกิ  วัย 14 ปีที่ผู้ปกครองแจ้งความไว้ว่าหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืนวันที่...”

ภาพที่ประกอบกับข่าวนั้นคือภาพของเด็กหนุ่มหน้าหวาน  ผู้มีดวงตาสีดำกลมโตฉายแววเอาเรื่อง  และเรือนผมสีดำขลับยาวเลยไหล่แบบเด็กนอกลู่นอกทาง...เด็กหนุ่มที่วายะได้เห็นหน้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน!!

แม้จะเคยคิดอยู่บ้างว่ามันจะต้องมีข่าวแบบนี้ออกมาบ้าง  แต่วันเวลาที่ผ่านไปทำให้เขาลืมเรื่องนั้นไปจนหมดสิ้นแล้ว...โทโมกิอยู่ในห้องของเขา  และเขากำลังสอนให้เป็นอย่างที่เขาต้องการ...ทุกวันนี้เขารู้สึกแค่นี้จริง ๆ


ลืมไปแล้วว่าเขาลักพาตัวโทโมกิมาเอง!


“วายะ  เป็นอะไรไปน่ะ  สีหน้าไม่ดีเลย”  เสียงนุ่ม ๆ ที่ดังขึ้นข้างหูดึงโฮสต์หนุ่มออกจากภวังค์

“อ๊ะ...เอ่อ...ไม่มีอะไร”  ร่างสูงบอกปัดง่าย ๆ

“จริงเหรอ  แต่หน้าตาดูไม่ดีเลยนะ”  คิริฮาระถามซ้ำ

“เพราะเมื่อคืนเล่นกับนายมากไปมั้ง”  พูดแล้วก็เหยียดยิ้มยียวนมาให้

คิริฮาระจ้องตาวายะนิดหนึ่งแล้วก็ถอนใจ  “เอาเหอะ  ไม่อยากบอกก็ช่างหัวนาย  จะเป็นจะตายก็เรื่องของนายละนะ”

นั่นสินะ...ถ้าไม่บอกแล้วใครจะรู้ได้...

“ก็ไม่มีอะไรจริง ๆ  นายก็แค่ดีใจจากเรื่องซาคากิมากเกินไปจนเห็นใคร ๆ ก็สีหน้าไม่ดีไปหมดมากกว่า...ดูทำหน้าเข้า  หน้าบานเต็มร้านแล้ว”  วายะแกล้งเบี่ยงประเด็น

“มากไป ๆ ...ฉันก็แค่โล่งใจเท่านั้นเอง”

“อยากโล่งใจมากกว่านี้ก็โทรไปหาซะสิ”

“อ้อ  โทรแน่หละ  ไม่ต้องมาทำเป็นแนะนำหรอก”  คิริฮาระปรายตามองมาอย่างถือดี

“ไอ้แมวจองหองเอ๊ย”  โฮสต์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ

“นายนั่นแหละสอนมา”  นายแบบหนุ่มสะบัดหน้าพรึ่ดใส่

ใช่...เขาสอนคิริฮาระมากับมือ  เปลี่ยนเด็กหนุ่มขี้กลัวให้กลายเป็นราชินีที่อยู่เหนือทุกคนในวงการ  ในขณะที่เขายังเป็นโฮสต์อยู่ในคลับใต้ดิน  คิริฮาระกลับก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งนายแบบระดับท็อป 5 ของลูนาติก  ลัสท์...ก็ไม่แปลก  ในเมื่อคิริฮาระมีพร้อมทั้งคุณสมบัติและรูปสมบัติ  แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าคุณสมบัติทั้งหลายทั้งปวงที่คิริฮาระมีอยู่ในตอนนี้  เกิดจากการปั้นแต่งของเขา...ก็ไม่เป็นไร  เขาพอใจแล้วกับความภูมิใจเงียบ ๆ แบบนี้  แค่เห็นคิริฮาระสยบหัวใจของใครต่อใครไว้ได้  แค่ได้สนุกถึงใจในเวลาที่ต้องการกันและกันบ้าง...เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

ใช่...เขาสอนคิริฮาระมาได้...แล้วทำไมจะสอนโทโมกิไม่ได้

โทโมกิเด็กกว่าคิริฮาระในตอนที่พบกันครั้งแรก  ก็อาจจะต้องใช้เวลามากหน่อย...แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ส่งโทโมกิให้ลูนาติก  ลัสท์หรอก  เขาให้เสือร้ายที่แสนสง่างามไปตัวหนึ่งแล้ว  แค่นั้นก็พอแล้ว...สัตว์ร้ายตัวถัดไปที่เขากำลังเสี้ยมสอนอยู่  จะเป็นสมบัติของเขา...ของเขาคนเดียวเท่านั้น...ไม่มีวันยกให้คนอื่น


(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[Mio]

แอบสงสารโทโมกิ 
สามคำ>>>พระ เอก จิต 

[sunshadow]

    แอบสงสารหนูโทโมกิเลยอ่า
    ทำไมวายะต้องพยายามปั้นตามเงาของยูคุงตลอดเลยก็ไม่รู้

[HISY]

สงสารโทโมะ
แอบย้อนอดีตหลายตอนแล้ว
อยากรู้ปัจจุบันที่โทโมะโดนจับตัวไปจะเป็นไงแล้วบ้าง

[biw43]

วะว๊ากกกกกกกกกก กก โทโมะ
อายุ 14 เอง 

เกินไปรึเปล่าวายะ ?
แต่พระเอกจิตเบาๆ แอบชอบ
55555555555 555
 

[moobarpalang]

 
ไม่รู้จะสงสารดีไหมเนี่ย

[river]

วายะยังไม่รูู้ตัวว่ารักโทโมะไปแล้ว หวงซะขนาดนั้น

[Viper_Wa]

พระเอกเป็นโลลิค่อนนนนนนนน

โรคจิต&SMอีกต่างหาก....แต่....ชอบ!!!

[jiki]

ในที่สุดก็มาแล้ว. หลั่งนน้ำตาด้วยความดีใจ

มันเป็นความรักแบบแปลกๆ โหยหากันยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก
คนหนึ่งก็แค่อยากถูกรักเท่านั้น
อีกคนก็แค่อยากมีใครที่รักและเป็นของตัวเองอย่างที่สุดเท่านั้น
ที่เหลือมันก็แค่ "รสนิยม"

[natalee22]

วายะน่ากลัวอ่ะ แต่ก็แอบมีใจให้โทโมะอยู่ใช่มั๊ยล่ะ อุอุ

[tonkhaw]

โทโมกิรับศึกหนักทุกคืน กลัวจะช้ำในตายซะก่อน 

[kim_khun_kwan]

พระเอก เท่ได้อีกอะ  ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก



 

[kyoya11]

เถื่อนดิบได้ใจมาก