ตอนที่ 6 มาแล้วนะฮว้าฟฟฟฟ ตอนนี้แอบมีแฝงอะไรเยอะแยะเหมือนกันนะครับผม
ส่วนเรื่องมี subtitle มั้ย จากที่เพื่อนๆผู้อ่านบอกมา เราก็เห็นด้วยกับหลายๆคนที่บอกว่า เวลาไม่มี sub จะได้รู้สึกเหมือนค่อยๆเข้าใจเนื้อเรื่องไปตามพริกด้วย เพราะงั้นเราขออนุญาตไม่ใส่ sub ไว้แล้วกันนะครับ แต่ถ้าใครสงสัยคำไหนหรือยังไงก็ เม้นบอกเรามาได้นะครับผม ตอนนี้ไปอ่านตอนต่อไปกัยเลยดีกว่าจ้าาาาา“Arghhhh, I’m so tired of these stuffs!” ไอ้ฝรั่งบ่นแล้วซุกหน้าลงไปในชีทภาษาไทยที่ผมไปซีมาจากหนังสือ ‘หัดฝรั่งพูดไทย’
“เห้ยๆๆๆ มึงตั้งใจหน่อยดิ้ เดี๋ยวอีกสามวันกูเปิดเรียนแล้ว ไม่มีเวลามาสอนมึงออกเสียงอะไรมากมายแล้วนะเว่ย” ผมหันมาเขย่าตัวมันที่นั่งข้างๆผม ตอนนี้เรานั่งกันบนพื้นและพิงโซฟาอยู่ครับ
หลังจากเรื่องวุ่นวายของป๊ากับม้าผมเมื่อเกือบหนึ่งเดือนก่อน ซึ่งตอนนี้ม้าก็ต้องดื่มน้ำอัมฤทธิ์ไล่ผีฝรั่งเช้าเย็นและก่อนนอน (มันใช่ผีที่ไหนล่ะม้า -*-) ตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างก็แทบจะไม่มีอะไรมากไปกว่าอาการงอแงของไอ้แอนนี่ อาการโวยวายของผม ด่ากันแทบทุกวัน... ก็มีแค่นั้นแหละครับ
“กูมายวายแลว มุนมดแลว” อืม... ถ้าผมเดาไม่ผิด มันน่าจะหมายถึงว่า มันไม่ไหวแล้ว มันมึนแล้วล่ะมั้ง จะว่าไปพัฒนาการการพูดของมันก็ใช้ได้เลยนะครับคุณผู้อ่าน สอนมันเดือนสองเดือนมันก็เริ่มพูดภาษาไทยรู้เรื่องมากขึ้นแล้ว ผมเองก็รู้สึกว่าผมอ่านและพูดภาษาอังกฤษได้มากขึ้นไปในตัวเหมือนกัน
“แล้วจะเอาไงล่ะ มึงจะพักรึไง?”
“Yeahh. Give me a BIG BIG break” จะเอาเบรคยาวๆแค่ไหนละวะ กูจะรู้มั้ยเนี่ยะ
“งั้น เอ่อ... เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแล้วออกมาก็ต่อละกัน”
“No way! แคมุงข้าวห้องนาม มานแพบดิวเอง!! (แค่มึงเข้าห้องน้ำมันแป๊บเดียวเอง)”
“แค่นั้นก็พอแล้วมึง เดี๋ยวก็จะไม่ค่อยมีเวลาสอนแล้วน่ะ”
“Then I’m not gonna practice these things anymore” แม่งกอดอกทำน่าบึ้ง พองแก้มตุ๊บป่องเลย คิดว่าน่ารักรึไงวะ...... เออ แต่แม่งก็ดูแบ๊วดีนะ
“เอ๊า ไอ้นี่ จะมาทำงอนอะไรวะ แล้วมึงจะเอายังไง?”
“ตังแตกุมา Thailand กุยางไม้เคยดายเทวที่หนายเลย (ตั้งแต่กูมาเมืองไทย กูยังไม่เคยเที่ยวที่ไหนเลย)” มันเริ่มพูดแล้วทำหน้าตาเป็นเชิงขอร้อง “เมิงพากุปายเทวทีด่ายไม้ (มึงพากูไปเที่ยวทีได้มั้ย)”
อ่าว ไหงมาขอกูซะงั้นล่ะ?? แล้วแม่มึงไง อยู่ดีๆมาขอกูทำไม ไม่อยากไปเว่ย “อ่าว แล้วไมมึงไม่ไป ask your mother ล่ะวะ” (เป็นไงครับ เดี๋ยวนี้ผมเริ่มออกสำเนียงได้บ้างแล้วนะ คิคิ)
“She’s been busy lately so she can’t take me anywhere” อธิบายจบปุ๊บ แม่งก็เพิ่มดักรีความแบ๊ว ทำตาเป็นประกายวิ้งๆเลยนะมึง “Please, Prick… พรืดดดดดด”
แล้วมึงจะมีแอบขำชื่อกูอีกทำม้ายยยยยย!!!
“Please, Prick. Take me out” โอ้โห มันน่าถีบมั้ยเนี่ยะ มาแอบขำกู แล้วมาขอร้องกูอีก เฮ้อออออ
“เอางั้นเหรอวะ” ผมถาม ซึ่งก็ได้คำตอบมาเป็นการพยักหน้าหงึกๆ “งั้น..... พาไปใกล้ๆละกัน พารากอนมั้ย”
“ปายแล่ว (ไปแล้ว)” เอ๊า แล้วบอกไม่เคยไป
“งั้นเซน’เวิร์ล”
“ปายแล่ว”
“แพลตตินั่ม”
“ปายแล่ว”
“เทอร์มินอล 21”
“ปายแล่ว”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เหี้ยนี่!! แล้วมึงบอกไม่เคยออกไปเที่ยวแล้วพอกูเสนอที่ไป มึงก็บอกว่าไปแล้ว” ผมลุกขึ้นยืนโวยวายแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ “วุ้ย! ไม่ต้องพามึงไปไหนและ อยู่ที่นี่เนี่ยแหละ”
“Nooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo” เสียงโหยหวนของไอ้ฝรั่งดังไล่หลังผมมา ก่อนจะต่อยๆเงียบไปเมื่อผมปิดประตูห้องน้ำ
Chapter 6: ไปเที่ยวกันมั้ย – มั้ย – มั้ย – มั้ย – มั้ย“เอ้า นี่” ผมชี้ดินสอไปที่ชีท ที่คำว่า พื้นฐาน “ไหนมึงออกเสียงดิ๊ พื้น-ถาน”
“พืน – ทา...” ไอ้ฝรั่งตอบเสียงอ่อยๆ และมองชีทด้วยสายตาเลื่อนลอย
“เอาใหม่ๆ พื้น – ถาน”
“พืน – แทน” ยังคงเป็นซอมบี้อยู่
“นี่มึง ตั้งใจหน่อยดิ่ ตั้งสติๆ” ผมพูดแบบเริ่มมีน้ำโหแล้วครับ สอนไปห้าคำ กว่าจะออกเสียงได้แต่ละคำ ปาเข้าไปเกือบสี่สิบนาที “เอาอีกรอบๆ พื้น – ถาน”
“........” แม่งไม่ตอบเลยซะงั้น โอยยยยย - -*
“เฮ้ออออออ” ผมถึงกับฟุบลงไปกับโต๊ะ แล้วพูดอย่างเบื่อหน่าย อะไรมันจะงอแงอย่างงี้วะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยเป็น“เอออออ โอเคๆ มึงอยากไปเที่ยวใช่มะ ไปก็ไป”
“Really???!!!” นั่นๆ ทีงี้ล่ะกระโดดเป็นผีเข้าเชียวนะมึง
“เอออ อยู่ต่อ มึงก็ไม่ติดจะฟังอยู่และนี่ สัส” ผมตอบอย่างเบื่อหน่าย ส่วนไอ้ฝรั่งเองก็ลุก ไม่ๆ มันกระโดดด้วยซ้ำ แล้วเดินไปเดินมาอย่างตื่นเต้น เหมือนเวลาแมวได้กลิ่นอาหารเลยแหะ
“So let’s go somewhere!”
“แล้วมึงจะไปไหนล่ะ ที่กูพูดไปเมื่อตอนโน้น มึงก็ไปหมดแล้วนี่”
“Yep. I only go to department store but I haven’t gone to any historical places here”.....กูงง
“ห๊ะ?? อะไร ฮิสทีเรียๆ”
“I mean…. Errrr….. ซะทานทีปราวัดแสด” ....งงหนักกว่าเดิม ผมทนไม่ไหวเลยไปเอากระดาษมาให้มันเขียนแทนครับ วิธีนี้ผมสองคนใช้บ่อยอยู่เวลาที่คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง หรือแม้แต่ตอนด่ากันแล้วฟังไม่รู้เรื่องอ่ะนะ ซึ่งพอมันเขียนเสร็จผมก็ถึงบางอ้อทันที ไอ้แอนนี่มันอยากไปพวกสถานที่ทางประวัติศาสตร์ของบ้านเรานั่นเองครับ
“แล้วมึงอยากไปที่ไหนก่อนล่ะ”
“Well, let me think…. I’ve seen Wat Srichum (วัดศรีชุม) and I think it’s beautiful” วัดศรีชุมเหรอ... อืม เคยได้ยินอยู่นะ... วัดศรีชุม วัดศรีชุม... เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน
“พ่อมึง!! วัดศรีชุมมันอยู่สุโขทัย! กว่ามึงจะไปถึงก็ได้เวลากลับบ้านแล้วมั้ง! มึงเอาในกรุงเทพดิ่เห้ย”
“Don’t have to be so fuzzy. I just said what I think” บ่นอะไรของมันอีกวะ “Well…. Start from Emerald Buddha, then.”
Emerald Buddha เหรอ... คืออะไรวะคุ้นๆ เอ๊ะๆๆ เหมือนผมเคยได้ยินที่ไหนซักที่... “วัดพระแก้วป่าววะ”
“Ah! Ah! That’s right!” มันจะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะ ยังกะถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง
“โอเค งั้นก็ไปเตรียมตัว เร็วๆเข้าล่ะ เดี๋ยวก็ไปไม่ทัน” ผมเกาหัวแกร๊กๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปเก็บของและเปลี่ยนเสื้อผ้า
“Yes sir!!” ส่วนไอ้ฝรั่งกระดี๊กระด๊ารีบวิ่งด้วยความเร็วแสงไปที่ห้องมันทันที
หลังจากที่เราสองคนใช้เวลาแต่งตัวไม่นานพวกเราก็พร้อมจะพาคุณผู้อ่านทุกท่านไปเที่ยวกับพวกเรา แอนนี่ และพริกกี้ ในรายการ เทย – เที้ยวไทยย (ชิ้ง) เย้เยเย่ เห้ย!! ไม่ใช่ จะบ้าเหรอ เอาใหม่ครับ เอาใหม่ หลังจากที่พวกผมสองคนแต่งตัวกันเสร็จ พวกเราก็ไม่รอช้า รีบโบกแท็กซี่หน้าคอนโดแล้วตรงดิ่งไปที่วัดพระแก้วกันทันที
“Wowwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww!!” เสียงไอ้ฝรั่งร้องอย่างตื่นเต้นหลังจากลงจากแท็กซี่ ท่าทางมันดูตื่นเต้นมากๆ ยืนจ้องวัดพระแก้วติดสตั๊นไปเกือบนาทีได้
“แล้วนี่มึงจะยืนอยู่ตรงนั้นจนนกมันขี้มาใส่รึไง ตามกูมา” แล้วผมก็เดินนำมันเข้าไปข้างใน โชคดีที่พวกเราแต่งตัวกันมิดชิด กางเกงยาว รองเท้าผ้าใบ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปเปลี่ยนเป็นผ้าที่ทางเจ้าหน้าที่จัดไว้ให้ เพราะว่าการใส่กางเกงขาสั้นหรือขาสามส่วน รวมถึงพวกรองเท้าที่ไม่หุ้มส้น หรือพวกกระโปรงก็เป็นเหมือนการไม่ให้เกียรติสถานที่ของเค้าครับ
หลังจากผมสองคนผ่านเข้ามาข้างในจนถึงซุ้มที่เรียกว่า ประตูพิมานชัย ก็เจอกับซุ้มจำหน่ายตั๋วสำหรับชาวต่างชาติ ซึ่งไอ้แอนนี่ก็ต้องจำใจไปต่อคิวซื้อตั๋วราคา 400 บาท ในขณะที่ผมซึ่งเป็นคนไทยอยู่แล้ว ฟรีครับ คิคิคิ ซึ่งนี่แหละทำให้ผมสามารถยิ้มเยาะเย้ยมันอย่างมีชัยในขณะที่มันเดินหน้าเบ้ นับเงินในกระเป๋าก่อนจะเข้าไปข้างใน
เมื่อเข้ามาข้างในส่วนของโบสถ์ที่ประดิษฐานพระแก้วมรกตอยู่ ไอ้ฝรั่งก็กลับมาร่าเริง ดูตื่นเต้นอีกรอบ ไอ้เจ้านี่นี่ก็ตลกดีนะครับ เดี๋ยวๆก็เศร้า เดี๋ยวๆก็ตื่นเต้น อารมณ์เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว แถมชอบทำท่าทางหงอๆหรือดีใจเหมือนกับแมวอีกด้วย ดูแล้วตลกดีชะมัด
หลังจากที่แอนนี่มันอิ่มหนำกับความสวยงามตระการตาของวัดพระแก้วเรียบร้อย ผมก็ชวนมันให้ไปไหว้ศาลหลักเมืองที่อยู่ใกล้ๆกัน
“But I’m Christian. Is it okay?” มันถามเมื่อผมชวนมันให้เข้าไปไหว้ศาลหลักเมืองด้วยกัน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า มันอยู่ที่ใจมากกว่าว่ะ” ผมหันไปยิ้มให้มัน ซึ่งมันก็พยักหน้าหงึกๆแล้วเดินตามผมเข้าไป หลังจากที่ผมไหว้สักการะหลักเมืองเรียบร้อย ผมก็หันมาเห็นมันทำท่าเก้ๆกังๆเหมือนพยายามทำตามผม ซึ่งก็ทำให้ผมอดหัวเราะกับท่าทางของมันไม่ได้
“What’s so funny?” ผมหันขวับมาค้อนใส่ผม
“มึงไม่เคยไหว้พระมาก่อนใช่มั้ยเนี่ยะ”
“Hello? I said I’m Christian” มันตอบทำท่าทางกวนประสาท
“เอ๊า เชี่ยนี่ ถามดีๆ” ผมพูดเบาๆเพราะอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็อดหันไปแยกเขี้ยวใส่มันไม่ได้
“So?” มันส่งสัญญาณถามด้วยหน้าตากวนประสาทเช่นเคย และกรอกตาไปที่มือของมันเป็นเชิงให้ช่วยสอนมันหน่อย
“เฮ้ออออ อ่ะ เริ่มแรก มึงพนมมือแบบนี้” ผมทำท่าแล้วให้มันทำตาม ซึ่งดูท่าทางมันตั้งใจทำตามมากจริงๆ “อื้มแบบนั้นแหละ แล้วเสร็จแล้วมึงก็นั่งแบบนี้” พูดเสร็จผมก็นั่งท่าเทพบุตร ซึ่งมันก็ทำตามอีกเช่นกัน
“Ouch” มันทำหน้าเหยเก และร้องออกมาเสียงเบาๆทันทีที่อยู่ในท่าเทพบุตร พร้อมกับบ่นออกมา “This hurts”
“แรกๆก็เจ็บแบบนี้แหละ เดี๋ยวมึงก็ชิน” แล้วผมก็หยิบธูปที่อยู่ในมือมัน ไปจุดให้ เพราะท่าทางเก้ๆกังๆแบบมัน กว่าจะจุดธูปได้ก็สอนกันยาวล่ะครับ “อ่ะ เอาธูปนี้ไป แล้วตั้งใจอธิษฐาน และกราบไหว้หลักเมืองซะ”
“อาทิดทาน? กราบวาย??” นั่น สองคำนี้ยังไม่เคยสอน
“เอ่ออออออ ก็กราบไหว้ like pay homage อ่ะ and อธิษฐานก็แบบ pray for yourself ขอพรอ่ะ”
“Ahhhh Okay. I get it”
“เออ นั่นแหละ กราบไหว้และอธิษฐานซะ เสร็จแล้วบอกกู” มันพยักหน้าแล้วหันไปเพ่งจิตตั้งใจกราบไหว้หลักเมือง ด้วยสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันดูมีความสุข อิ่มบุญ ดูร่าเริงอย่างบอกไม่ถูก แล้วซักพักนึงมันก็หันมา “เสร็จและ?”
“อื้ม” มันพยักหน้า ผมจึงเอาธูปจากมือมันไปปักไว้
“โอเค คราวนี้ทำแบบนี้นะ” พูดเสร็จผมก็ก้มลงกราบ ซึ่งมันก็ทำตามพร้อมเสียงโอดโอยเล็กน้อย เป็นอันจบคอร์สการสอนการกราบไหว้บูชา... แต่ก็ยังขาดการกราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ที่ใช้กับพระน่ะนะ
หลังจากสักการะบูชาศาลหลักเมืองเรียบร้อย ไอ้แอนนี่มันก็ง้องแง้งขอไปเดินให้อาหารนกพิราบที่สนามหลวง ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธหรอกครับ ไหนๆมาที่เดียวก็เอาให้คุ้มไปเลยละกัน ซึ่งหลังจากที่ไอ้ฝรั่งกึ่งให้อาหาร กึ่งวิ่งไล่นกพิราบ (เหมือนเด็กเลยเว้ย) ผมก็นึกถึงกิจกรรมอีกอย่างหนึ่งที่ผมชอบทำที่นี่สมัยเด็กๆครับ
“เฮ้ย ไอ้แอนนี่ ชักว่าวกัน”
“Huh??” มันทำหน้าเหวอๆขณะโยนอาหารกำสุดท้ายให้กับนกพิราบ
“หือ อะไรเล่า ชักว่าวกันเหอะ กูอยากว่ะ”
“Urrrrr…. Is it supposed to be here?” มันยังคงทำหน้าเหวออยู่
“ก็เออดิ่ ถ้าไม่ชักที่นี่แล้วจะชักที่ไหนวะ คนเค้าก็ชักว่าวกันที่นี่เยอะแยะ” อะไรของมันวะ จะทำหน้าตกอกตกใจ ตาโตทำไม
“Well, It’s kind of retarded. You know, doing something like that here” มันเริ่มทำท่ากระอักกระอ่วนใจมากขึ้น
“เอ๊อออ ไอ้นี่ มาสนามหลวงทั้งที จะไม่กล้าทำไมวะกะอีแค่เล่นว่าว ตกลงจะเล่นไม่เล่น”
“Urrrr…. Okay” มันตอบแบบสองจิตสองใจ แล้วมองหน้าผมแบบกล้าๆกลัวๆ แปลกๆเว้ย
“โอเค งั้นไป” แต่ก่อนที่ผมจะก้าวเท้า ก็เห็นไอ้ฝรั่งเริ่มรูดซิบกางเกงของมันเตรียมจะถอด จนผมกระโจนไปห้ามเกือบไม่ทัน “เห้ยๆๆๆๆ มึงทำเหี้ยไรเนี่ยะ”
“ก้ออออ เมิงบอกวาร์ ชัควาว ชายม้าย” ผมพยักหน้าตอบ “ก้ออออ How can we masturbate if we don’t take our pants off”
....เดี๋ยวนะ pants กางเกง take off ถอด... ถอดกางเกง masturbate… ช่วยตัวเอง.... โอยยยยยยยย!!! ไปกันใหญ่แว้วววววววว ผมแทบจะทำ extreme facepalm แบบใน 9gag จริงๆ
“ไม่ใช่ครับโว้ยยยยย! ชักว่าวกูหมายถึง playing kite เข้าใจมั้ยยยยย”
“Oh… right” มันทำหน้าเจี่ยมเจี้ยมขึ้นมาทันที
“ไอ้บ้าเอ๊ย ในหัวมึงคิดอะไรอยู่เนี่ยะ” ผมเดินบ่นแต่ก็กึ่งขำไปด้วย ไอ้นี่อะไรมันจะเอ๋อแดกได้ขนาดนี้ แล้วผมก็เดินนำมันไปที่ร้านขายว่าว (ซึ่งหมายถึงว่าวจริงๆนะครับ)
หลังจากที่ผมได้สอนมันเล่นว่าว สอนมันชักไปชักมาจนเหนื่อยหอบกันทั้งคู่แล้ว พวกผมก็มานั่งเล่นกันที่เก้าอี้ข้างๆสนามหลวง ประจวบกับพอดีมีคุณลุงมาขายไอติมถัง ผมเลยชวนมันกินซะหน่อย อากาศก็ร้อน แถมผมเชื่อว่ามันก็คงไม่เคยกินของแบบนี้ด้วย
“อ้ะ มึงลองกินดู” ผมยื่นแท่งสีเขียวส่งให้มัน
“What’s that? Seems like ice-cream” มันถามด้วยหน้าตาสงสัย
“อื้ม ไอติมนั่นแหละ เค้าเรียกว่าไอติมถัง”
“อาย-ทิม-ทาง”
“ไอ-ติม-ถัง”
“อาย-ทิม-ถั่ง”
“อื้ม นั่นแหละ มึงลองออกเสียงแต่ละคำไปเรื่อยๆ เดี๋ยวซักวันก็ชัดเองแหละ” ผมพูดก่อนจะหันไปเลียไอติมของตัวเองก่อนที่มันจะละลาย
“You look so kind today” มันหันมามองผมงงๆ ทำตาโตๆ “What’s wrong?”
“เอ๊า พอกูไม่เถียงกับมึง มึงก็งงซะงั้น”
“Nothing. It’s just quite awkward”
“อะไรวะ หวอดๆ ฮอกวอร์ตเหรอ แฮรี่รึไง”
“No! I mean strange.” เอ๊า จะเหวี่ยงทำไมวะ
“เหวี่ยงไมเนี่ยะ กูก็แค่เห็นว่ามาเที่ยว กูก็ไม่อยากให้มันเสียบรรยากาศ แค่นั้นเอง รึมึงจะให้กูหาเรื่องมากวนมึง กูทำได้นะ”
“Knock it off! It’s good to have a break from argument” คือ ผมไม่รู้หรอกครับมันบ่นอะไร ก็เลยกวนประสาทมันไปเลยดีกว่า
“บ่นเหี้ยไรวะ กูฟังไม่รู้เรื่อง”
“What?” นั่นไง แม่งเริ่มหันมาค้อนผมและ
“พูดมาเป็นประโยคยาวๆงี้กูจะฟังทันได้ไงมึง แถมบ่นงึมงำอยู่ในคออีก ยังกะเสียงแมวร้องเลยมึง”
“Damn you! I should not start the topic” มันเริ่มบ่นอีกและ
“อะไรมึง หิวปลาทูเหรอ บ่นเนี่ยะ”
“Urrrgh!” มันเหวี่ยงใส่ผมก่อนจะลุกเดินไป
“อ้าว เห้ย! จะไปไหนน่ะ รู้ที่ทางแถวนี้รึไง” เหมือนมันจะนึกได้ครับ เดินหน้าแดงกลับมานั่งหน้าพองเชียะ เพิ่งเคยเห็นฝรั่งหน้าแตก ตลกดีแหะ “กร๊ากกกกกๆๆๆๆ ตลกดีว่ะ กูล่ะชอบหน้ามึงตอนแบบนี้จริงๆ”
“Shut up! It’s not funny you’re pissing me off!” บ่นอีก แล้วผมก็ฟังไม่รู้เรื่องอีก ได้แต่หัวเราะสะใจที่มันทำอะไรผมไม่ได้ เพราะผมฟังไม่ออกว่ะครับ วะฮ่าๆๆๆ
Starships were meant to flyyyyy, Hands up and touch the skyyyyyyy“เอาอีกและไอ้นี่ เปลี่ยนริงโทนอีกและ เสียงอันที่แล้วใช้สามวันเอง แถมเพลงอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่องอีก” ผมบ่นขึ้นขณะมองมันด้วยสีหน้าเอือมระอาขณะที่มันกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“Shhhh!!” มันหันมาขู่ฟ่อก่อนจะรับโทรศัพท์ “Hi mom……. Just hanging around outside with Mr. Cock”
อืมมม เท่าที่ลองแปลๆดู แม่มันโทรมา แล้วมันก็บอกว่าออกมาเที่ยวข้างนอกกับนาย... นาย... เอ๊ะ! Cock มันแปลว่า...
“เห้ย! มึงเรียกกูว่าอะไรนะ”
“Shhhh!!! I’m on the phone, you know” มันหันมาทำหน้าจริงจังกับผมก่อนจะหันไปคุยกับคุณนาตาชาต่อ “Yeah, mom. Okay. I’m sorry. His name is Prick…. I feel dizzy today so I ask him to be my guide around Bangkok….”
มันคุยอะไรของมันต่อไป ผมก็ฟังไม่ออกแล้วล่ะครับ รู้แต่ว่ามันคุยลื่นไหลมาก แถมคุยซะเร็วปรือเลย รู้ตัวอีกทีก็ตอนมันบอกว่า “Bye mom. See ya”
“Okay. Where should we go next” มันหันมาถามผม
ผมมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงๆ แล้วก็หันมาดูนาฬิกาข้อมือผมซึ่งบอกเวลา หกโมงแล้ว “โอ้ เย็นขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ยะ ไปหาอะไรกินกันมั้ย”
“Where?”
“Do you know เยาวราช?”
“I’ve heard of it” มันตอบมาเสียงไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“เคยไม่เคยไม่รู้ละ กูจะพามึงไปแดกที่นั่น” แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินเอาไม้ไอติมไปทิ้งขยะก่อนจะโบกแท็กซี่ไปเยาวราช
ไม่นานหลังจากนั้น ผมกับไอ้แอนนี่ก็มาถึงย่านเศรษฐกิจเก่าของชาวจีนในเมืองไทย เยาวราช ซึ่งเต็มไปด้วยแสงสีจากป้ายไฟที่ติดอยู่ตามตึกคูริมสองข้างทางเพื่อเรียกลูกค้าเข้าร้านในยามค่ำคืน ถนนเส้นนี้ยังเต็มไปด้วยผู้คนเหมือนเช่นตอนสมัยเด็กๆที่ป๊ากับม้าพาผมมาบ่อยๆ
“This is hilarious” ไอ้แอนนี่ทำตาโตอีกรอบแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมันขึ้นมาถ่ายรูปแล้วอัพลง Instagram ของมัน
“เอ้าๆ ระวังรถด้วยมึง” ผมเตือนมันหลังจากดึงมันเข้ามาในเลนถนนรเพราะมีรถขับแทบจะเฉี่ยวมันอยู่แล้ว “มัวแต่ดูมือถืออยู่นั่นแหละ”
“Stop whining for one second okay?” มันหันมาแขวะ ก่อนจะเดินมองข้างหน้าแล้วถามผม “So Prick, what are we doing here?”
“อ๋อ มาตามหาพ่อค้าแซ่บ เอ้ย!! มาหาอาหารอร่อยๆแซ่บๆกิน” ผมตอบแล้วชี้ไปที่ร้านข้างหน้า “นี่ไง ร้านนี้แหละ กูมากินเวลามาที่นี่ประจำแหละ”
ร้านประจำของผมก็จัดได้ว่าเป็นห้องแถวธรรมดาๆที่เค้าซื้อหรือเช่าผมก็ไม่แน่ใจ ติดกันสองคูหา เป็นร้านอาหารจีนที่ผมว่าอร่อยที่สุดในย่านนี้แล้วครับ แถมเค้ายังมีอาหารไทยอีกด้วย เรียกว่ามีความหลากหลายพอตัวเลยล่ะ
“มึงเอาอะไร” ผมถามมันหลังจากที่เห็นมันอ่านเมนูมาพักหนึ่ง เรื่องเมนูมันก็คงไม่มีปัญหาครับเพราะเมนูร้านเค้ามีทั้งเขียนภาษาไทยและภาษาอังกฤษ
“Ummm… I don’t know. You choose for me.”
“แล้วมึงนั่งอ่านทำเตี่ยอะไรอยู่ตั้งนาน”
“It’s all look SOOO tasty. I can’t choose any of these!” แล้วมันก็ทำตาเป็นประกายกับเมนูอาหาร
“ทำหน้าแมวอีกและมึง งั้นเดี๋ยวกูสั่งให้เลยและกัน” ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันไปเรียกพนักงาน แล้วผมก็นึกอะไรสนุกๆออก “พี่ครับ เดี๋ยวผมจดเองดีกว่าครับ” ผมบอกกับพนักงานซึ่งทำหน้างงๆก่อนจะยื่นใบออร์เดอร์มาให้ผม
สิบห้านาทีหลังจากนั้นอาหารก็มาครบ ซึ่งก็ถือว่าเร็วนะ สำหรับร้านที่มีคนแน่นไปสามชั้นตลอดเวลา แถมอาหารหน้าตาก็น่ากินทั้งนั้นเลยแหละคุณผู้อ่าน ซึ่งไอ้แอนนี่ก็ไม่รอช้าครับ ฟาด ผมขอใช้คำว่าฟาดเลย ฟาดอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างกับแร้งลง
“Ohhhhhh god. This is so SO delicious” มันพูดขณะที่ยังเคี้ยวผัดโป๊ยเซียนกับข้าวอยู่เต็มปาก
“มึงค่อยๆกิน ค่อยๆพูดก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอตามหรอก” ผมเตือนขณะซดน้ำต้มยำกุ้งซึ่งเป็นไฮไลท์เด็ดที่อยากให้มันกินอยู่ “เอ้อ แอนนี่ มึงกินต้มยำกุ้งรึยัง อร่อยมากเลยนะ” ผมพูดแล้วตักต้มยำกุ้งใส่ถ้วยของมัน
“Really? Thanks so much!” มันยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยๆตักน้ำต้มยำขึ้นมาซด
วินาทีนี้แหละครับที่ผมรอคอย ทันทีที่มันซดน้ำเข้าไป ผมถึงกับยิ้มร่ากับหน้าแดงก่ำไปจนถึงหูของไปทันที มีไอและสำลักเล็กน้อยก่อนจะพัดหน้าตัวเองแล้วซดน้ำเปล่าไปหนึ่งแก้วใหญ่
“Wha – What’s this??” มันถามเสียงหอบ แล้วสูดน้ำมูก ขณะที่น้ำตาไหลออกมา “Why is this so spicy?”
“กร๊ากกกกกๆๆๆๆ ก็กูสั่งพิเศษให้มึงไง เผ็ดมากสิบกะโหลก”
“What?”
“ก็ ต้มยำกุ้งน้ำข้นเผ็ดมากสิบกะโหลก กูกินแบบนี้จนชินแล้ว คิดว่ามึงน่าจะชอบเหมือนกันอ่ะนะ กร๊ากๆๆๆๆ”
“Oh! Damn you!” มันพูดก่อนจะลุกวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที
หลังจากนั้น มื้ออาหารทั้งมื้อ รวมถึงตลอดทางกลับคอนโดกร่อยลงทันที ผมพยายามชวนมันคุย พยายามแซวมัน แต่ก็ได้แต่คววามเงียบกับแก้มป่องๆเป็นสัญญาณตอบกลับครับ ผมก็รู้แหละครับว่าแกล้งมันเกินไป แต่ง้อเท่าไหร่ก็ไม่หายเนี่ยะ ไม่รู้จะทำยังไงดี
“นี่ หายโกรธกูเถอะ กูไม่ได้ตั้งใจนี่นา” ผมถามด้วยน้ำเสียงหวานๆ (ฝืนแทบตาย) ขณะที่เราสองคนขึ้นลิฟท์มาที่ห้องของพวกเรา
“........” แก้มป่องเช่นเคย
“เฮ้ยยยย หาดโกรธเถอะน่า นะๆๆ”
เฮ้อออ จนมาถึงหน้าประตูห้องของพวกเรา มันก็ยังไม่หันมามองหน้าของผมครับ เอาวะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยง้อมันก็ได้ แต่เลยเมื่อผมหันไป ก็เห็นท่าทางมันลุกลี้ลุกลน ดูในกระเป๋าสะพาย กระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกงมัน แล้วมันก็นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันมาหาผมด้วยหน้าที่แดงก่ำไปถึงหูอีกรอบ “…..Hey …..Ummmm I think I lost my key again”
“หือ? หายอีกแล้วเหรอ??” ผมถาม ซึ่งมันก็พยักหน้าช้าๆ “ก้อเคาะให้แม่มึงมาเปิดให้ดิ่”
“When she called me, she said she ‘s gonna work overnight” พอจะเดาๆออกครับ เหมือนว่าแม่มันจะทำงานค้างที่บริษัทเลย
“So?” ผมตอบเลียนแบบสำเนียงมัน ถึงแม้ผมจะพอเดาออกก็เถอะว่ามันต้องการอะไร
“Can I stay in your room for one night?” มันถามด้วยท่าทางจนมุม
“จะดีเร้ออออ มานอนค้างกับคนที่มึงโกรธด้วยเนี่ยะ ไม่อึดอัดแย่เหรอ” ผมทำหน้ากวนประสาทกลับ
“Just answer. Can I or Can’t I” มันตอบเสียงฟึดฟัด
“แล้วถ้ากูให้ค้าง มึงหายโกรธป่ะล่ะ”
“Urrrrrr” มันคำรามในลำคออย่างรำคาญ “Fine! I forgive you!”
ผมหัวเราะอย่างมีชัยก่อนจะเปิดประตูห้องให้มันเข้าไป
“So, who’s gonna sleep in bed?” มันตั้งประเด็นคำถามใหม่ทันทีที่ผมล็อกประตูห้องเรียบร้อย
To be continued
เย้เยเย่ ตอนนี้มีเรื่องเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเล็กน้อยนะครับ จะบอกว่าคนเขียนเอง ไม่ได้ไปวัดพระแก้วมาเกือบๆปีแล้ว รายละเอียดก็เลยอาจจะจำไม่ได้ อาจจะมีผิดพลาด ถ้าเพื่อนๆ เห็นตรงไหนพลาดไปก็บอกมาเลยนะครับ ยังไงก็ซอรี่ซอรี่ไว้นะที่นี้ด้วยเน้อออ 
)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
