กลับมาแล้วค้าบบบบบบบ หลังจากหายไปเกือบสองสัปดาห์ ขอโทษทุกคนจริงๆน้าาาาา ช่วงนี้ชีวิตยุ่งเหยิงมากมาย แถมใกล้เปิดเทอมที่มหา'ลัยแล้ว ก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะได้เข้ามาอัพบ่อยแค่ไหน แต่รับรองครับว่ามาอัพตอนต่อๆไปแน่นอน แต่คงไม่ได้บ่อยแบบทุกสองวันอะไรอย่างงี้นะ ขอโทษทุกคนด้วยนะครัาบบบบบ
เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ไปติดตามตอนต่อไปกันเลยแจ้
“เฮอออออออออออ” เสียงหายใจติดขัดดังมาจากชายที่อยู่ตรงหน้า ผิวซีด ขอบตาดำ นัยตามีเส้นเลือดขึ้นเด่นชัดจนแอนนี่ตกใจ ...ซอมบี้ ช่างเหมือนซะเหลือเกิน
“เฮือก” เด็กหนุ่มผมบลอนด์ชาวต่างชาติร้องขึ้นอย่างตกใจ กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“เฮออออออออออออ” ซอมบี้ตัวนั้นยังคงค่อยๆลากสังขารเข้าไปใกล้ๆแอนนี่มากขึ้นๆ
“เฮือก” แอนนี่พยายามร้องมากขึ้นเท่าไหร่ แต่ด้วยความกลัวที่ถาโถม เสียงจึงไม่เล็ดลอดออกมา
“เฮออออออออออออ”
“เฮือก”
“เฮออออออออออออ”
“เฮือก”
“อะแค่กๆๆๆ!! แค่กๆๆๆ!! พอเห๊อะ” .....เสียงของซอมบี้ที่อยู่ตรงหน้าแอนนี่พูดขึ้น แค่กๆๆๆ อะ แค่กๆๆๆ แหวะ... เสียงของผมเอง
Chapter 10: ฤดูที่ฉันเหงา
“Prick?” ไอ้ฝรั่งมองผมแบบงุนงง แหงหล่ะ ผมเห็นตัวเองในกระจกตอนนี้ยังแทบจะกรี๊ดด้วยโน้ตคีย์สูงแบบเสียงหลบเลยทีเดียว นี่มันซอมบี้ชัดๆ
“เออ.. แค่กๆ กูเอง”
“You look horrible” ไอ้ฝรั่งยังคงมองผมแบบไม่เชื่อสายตา “What have you done to yourself?!”
“ก้ออออ เรื่องมันมีอยู่ว่า พอดีทำกับข้าวน่ะ แค่กๆๆ แล้วกูก็ใส่น้ำตาล เครื่องเทศน์ สารพัดของกุ๊กกิ๊กลงไป แต่เผอิญดันเติมสารพิเศษลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ...” หึหึหึ ถึงจะป่วยแต่สปิริตการกวนตีนของผมไม่ได้ป่วยตามครับ
“ซานเคย์มีเอ็กส์ (สารเคมีเอ็กซ์) ha ha ha” มันหัวเราะได้ประชดประชันมาก “That’s funny. Good luck with your Powerpuff Girls, then.”
“เฮ้ยๆๆ ใจเยนๆ กูไม่กวนและ แค่กๆ” ผมรีบคว้ามือของคนตรงหน้าก่อนที่มันจะเข้าห้องไปได้ แต่ถึงอย่างงั้น แรงผมก็แทบจะไม่ค่อยมีอยู่แล้ว “เข้ามาคุยในห้องกูก่อนได้มั้ย กูไม่มีแรงแล้ว”
แล้วไอ้ฝรั่งก็เดินเข้ามาในห้องผม โดยมีผมลากสังขารตัวเองตามมานั่งที่โซฟา ซึ่งดูเหมือนมันเองก็พยายามจะช่วยประคองผมนะ แต่ด้วยสาเหตุบางอย่าง มันจึงทำตัวเงอะๆงะๆไม่เข้ามาพยุงผมซะที
“นี่มึงหายโกรธกูรึยัง” ผมถามประเด็นนี้ ทันทีที่ก้นแตะโซฟา เล่นเอาหน้าขาวๆตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย
“N- No. I’m still angry” หึ โกรธได้ไม่นานร็อก เจอท่าเต้นกับสไตล์การร้องกูไปเมื่อสองวันก่อนยังไงก็ต้องใจอ่อนบ้างแหละวะ
“ถ้ายังโกรธ อะแฮ่มๆ แล้วมึงมาหากูทำไม” ผมแย้บไปอีกคำถาม
“Ton called me! P’Tor want to check if you’re okay! You – You haven’t answer the phone” โอเค เหตุผลเข้าท่า แล้วทำไมต้องหน้าแดง
“สงสัยกูลืมปิดเครื่องไว้น่ะ แค่กๆๆ อะแหวะ”
“Jesus! You look like hell.”
“ขนาดนั้นเลยทีเดียว”
“Are you going to tell me what have you done?” มันถาม
“ก็...”
(เมื่อสองวันก่อน)
ซ่า ซ่า
เสียงฝนตกอย่างหนักในช่วงบ่าย หลังจากที่ผมโชว์การง้อแบบเสต็ปเทพกับเพลงเกาหลีสุดฮิตไปแล้ว ถึงเจ้าตัวจะดูอ่อนลงบ้าง แต่ก็ยังคงงอนผมอยู่ เฮ้อออออ เศร้าครับ ตอนนี้ก็ต้องมานั่งนึกแผนต่อไปกัน
กริ๊งงงงงง!!
เสียงออดหมดเวลาเรียนช่วงบ่ายดังขึ้น ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ผมนึกไอเดียอะไรดีๆขึ้นมาได้
“โอเค งั้นวันนี้เอาไว้เท่านี้ก่อนแล้วกันนะ” เสียงอาจารย์อนุชิต อาจารย์หนุ่มไฟแรง สุดเฮฮาของคณะผม “เอ้อๆๆๆ แล้วคราวหน้าอย่าลืมเอาการบ้านมาส่งด้วยนะทุกคน”
“เฮ้ย เดี๋ยวกูมานะ พอดีมีเรื่องอยากจะถามอาจารย์แกหน่อย” ไอ้ต่อพูด และเดินตามอาจารย์ไป ถึงอาจารย์แกจะเพิ่งยี่สิบปลายๆ แต่ก็ถูกบรรจุให้เป็นอาจารย์ประจำของมหา’ลัยผมแล้ว ด้วยความที่แกเก่งขั้นเทพ แถมยังซี้กับเด็กๆเพราะความที่แกใจดีอีกด้วย แล้วแกเองก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของไอ้ต่อมันด้วย
“เฮ้ย พวกมึง พอจะมีเวลาป่ะวะ” ผมถามทันทีที่ไอ้ทรายกับไอ้แจ๊สกำลังลุกขึ้น
“ทำไมวะ” ไอ้แจ๊สถาม
สิบนาทีต่อมา พวกเราก็ลงมาหน้าตึกคณะผม ในขณะที่ผมเตรียมตัวทำตามแผน
“เอ่อออออ มึง จะดีหรอวะ” ไอ้ทรายถามอย่างไม่มั่นใจขณะที่มันถือมือถือเตรียมถ่ายคลิปของผม
“ดีสิวะ บรรยากาศอย่างงี้นี่แหละ ใช่เลยเว่ย แค่กๆๆ”
“น่านน แล้วมึงไออย่างงี้เนี่ยนะ จะไหวเหรอวะ” ไอ้แจ๊สถาม
“ไหวแน่นอน!!” ผมทุบหน้าอกตัวเองเพื่อแสดงความฟิตออกมา “ในบรรดาพวกมึงทุกคน กูถึงที่สุดอยู่และ มึงอย่าลืม กร๊ากกกกๆๆๆๆ กร๊ากกก แค่กๆๆๆ แหวะ”
(หน้าของไอ้แจ๊สและไอ้ทราย = =”)
“โอเค... งั้นกูจะถ่ายและนะ พร้อมยัง” ไอ้ทรายถามและกดอะไรซักอย่างในมือถือ
“เดี๋ยว แปบนึงๆ” ผมยกมือห้ามมันไว้เมื่อคิดไอเดียอีกอย่างออก ผมถอดเสื้อของผมออก ท่ามกลางสายตาของประชาชีที่อยู่แถวๆนั้นอย่างไม่อายฟ้าดิน คิคิ จะอายทำไมครับ คนมันหุ่นดี มีกล้ามให้โชว์
“เอ่ออออ ไอ้พริกเอ้ย งานนี้มึงป่วยหนักแน่ๆ” ไอ้แจ๊สพูดเสียงจริงจังเช่นเคย
“เอาเหอะน่ะ เอาเป็นว่ากุพร้อมและ ไอ้ทรายถ่ายเลย ไอ้แจ๊ส เปิดเพลงด้วย” ผมสั่งมันพร้อมชี้ไปที่วิทยุที่มันถืออยู่
“โอเค เริ่มละนะ 5 – 4 – 3 – 2 –action!”
ผมเดินออกไปกลางฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนเนื้อตัวเปียกปอนไปหมด (อะเฮ้อออ เซ็กซี่มั้ยล่ะครับบบ) แล้วค่อยๆหันกลับมาและเดินมาที่กล้องอย่างช้าๆ พร้อมกับดนตรีที่บรรเลงตามเพลงที่ผมเลือก ผมอ้าปากร้องตามทันทีที่ถึงท่อนที่ควรจะร้อง
“และช้านคิดเถิ๊งงงงงง!!! และยังคิดเถิ๊งงงงงงง!!! ในคืนที่ฝนโปรยลงอยู่ด้วยกันตรง!!! เน้!!!!!
ช้านเหงาเธอรู้หมายยย!!! ฉันหนาวจนแทบขาดจายยยย!!!!!.....”
“โอ๊ยยยยย!!! หนวกหู!!!” เสียงจากผู้หญิงคนหนึ่งในตึกตะโกนดังขึ้นมา
“ร้องเหี้ยอะไรอยู่ได้!!!! ยังกะหมาตกลูก!!!” เพื่อนชีช่วยเสริม
“เอ่อะ...” ผมชะงักงันไปเลย
“......เค้าพูดถูกนะ” ไอ้แจ๊สมองหน้าผมอย่างเป็นงานเป็นการ
“เสียงมึงเหมือนหมาตกลูกจริงๆ” ไอ้ทรายเสริม
(กลับมาที่เวลาปัจจุบันจ้า)
“Wait.. So, you got sick because you made music video in the rain?”
“อ่าฮะ”
เพี้ยะ!!!
“โอ๊ยย!! ไอ้บ้าเอ๊ย ตบหัวกูทำไม!! แค่กๆๆๆๆๆ”
“Are you crazy? It was raining that hard and you still went out there?” ไอ้ฝรั่งพูดเสียงเครียด
“แค่กๆ ก็กูจะทำ MV มาขอโทษมึงอีกตัวอ่ะ” ผมพยายามตะเบ็งเสียงแข่ง แต่เสียงก็ไม่ค่อยจะออกมาแล้วครับ
“You don’t have to!”
“ก็มึงไม่ยอมหายโกรธกูซักทีอ่ะ”
“W - Who said I’m still angry?”
“......แค่กๆๆๆ ห๊ะ”
“I said ……who said I’m still angry” มันตอบหน้าเรียบๆ แต่ใบหน้ามันตอนนี้แดงไปถึงหูแล้วครับ
“อะ อ่าว แค่กๆ แล้วทำไมตอนนั้น...”
“I - I just wanna make you crazy. It’s fun.” มันแสยะยิ้มออกมา
“หนอย ไอ้นี่นิ่ กวนนักนะ” ผมพยายามจะเอามือไปเขกหัวไอ้ฝรั่งตัวแสบ แต่ผมก็ต้องชักมือกลับเมื่อผมไออย่างหนักแทน
“Are you alright?”
“ไม่เป็นไรหรอก... ก็แค่.. ต้องไปยืนตากฝนเพื่อหาทางง้อคนที่มันหายโกรธไปแล้ว... แค่กๆๆ” ผมขอเข้าสู่โหมดดราม่าหน่อยละกันนะ คิคิ
“Alright! Alright! I don’t mean to make you sick, okay? I’m sorry” ทำหน้าเศร้า ทำตาแบ๊วๆใส่กูอีกแล้วโว้ย ไอ้แอนนี่ อย่างงี้ขอแก้เผ็ดความกวนให้เมิงอยู่นานๆหน่อยละกันนะ
“เฮ้ย มึง...” ผมพยายามยันตัวลุกขึ้นยืน “...พากูไปที่เตียงหน่อย”
มันพยักหน้าแล้วพยายามเดินมาพยุงตัวผม ซึ่งจริงๆผมก็เดินเองไหวแหละครับ แต่ก็อยากแกล้งให้มันมาปรนนิบัติซะหน่อย เล่นเอาเจ้าตัวบ่นอุบเรื่องความหนักของตัวผมเลยทีเดียว
“Here you go” มันปล่อยผมลงที่เตียงก่อนจะถามอีกรอบ “How does it feel?”
“ก็ร้อนอ่ะ... ปวดหัวนิดหน่อยด้วย” ผมตอบด้วยเสียงแหบพร่า
“Where’s medicine? I’ll get you one.”
“ในตู้เล็กๆข้างตู้เย็นในห้องครัวน่ะ” ไอ้ฝรั่งพยักหน้าแล้วเดินออกไป
“Prick!” เสียงมันลอยดังออกมาจากห้องครัว
“หือ” ผมตอบรับด้วยเสียงที่ดังที่สุดที่ผมจะทำได้ (แต่ก็ไม่ได้ดังซักเท่าไหร่เลย)
“Prick!”
“หือ”
“Hey! I’m calling you” มันเดินเข้ามาในห้องผมท่าทางเหวี่ยงๆ ซึ่งผมก็ชี้ไปที่คอผมเป็นเชิงบอกว่าผมเจ็บคอ “Oh.. Sorry.”
“What happened?” ผมถาม เริ่มใช้ภาษาอังกฤษได้บ้างแล้ววว
“I can’t find aspirin or paracetamol” ตายละ ลืมไปด้วยว่าแอสไพรินกับพาราหมด ไม่ได้ซื้อเลย
“โอ้... เหมือนกูจะลืมซื้อ...”
“Oh… Bummer”
“งั้น ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้อง –“
“I’ll go to a drug store and get some.” แม่งพูดยังไม่ทันจบก็เดินจากห้องนอนผมไป แต่แล้วซักพักหนึ่งมันก็เดินกลับเข้ามา “รานขายยายูหนาย รู้แมะ”
เอ๊า กำ นี่มึงจะไปซื้อยา ยังไม่รืที่ไปอีกเหรอเนี่ยะ “เอ่อออ จากคอนโด ออกไปเลี้ยวซ้าย เดินไปเรื่อยๆจนเจอแยกเลี้ยวขวา ข้ามสะพานลอย ลงไปเลี้ยวซ้าย พอเจอซอยแรกเลี้ยวขวา เจอซอยแรกเลี้ยวซ้ายอีกที เดินไปสามบล็อกจะเจอร้านอยู่ทางด้านขวา โอเคป่ะ”
“............... Say it again?”
“เฮ้ออ ฟังดีๆนะ ออกจากคอนโด เลี้ยวซ้าย เจอแยกเลี้ยวขวา ข้ามสะพานลอย ลงไปเลี้ยวซ้าย เจอซอยแรกเลี้ยวขวา เจอซอยแรกอีกที เลี้ยวซ้าย เดินไปสามบล็อกจะเจอร้านอยู่ทางด้านขวา” มันพยายามหลับตานึกภาพตามที่ผมบอกซักพักหนึ่งแล้วจึงพยักหน้า
“Okay….. I’ll be back soon. Just sleep, yeah?”
ผมพยักหน้าและตอบมันว่า “เดี๋ยวกูเปิดมือถือไว้แล้วกัน มีอะไรก็โทรมา”
มันพยักหน้าตอบแล้วมันก็หยิบกุญแจผมไป และออกจากห้องไป
หลักจากนั้นผมก็หันไปเปิดโทรศัพท์ของผมที่หัวเตียง และไม่นานนัก ผมก็ค่อยๆเผลอหลับไปด้วยความเพลีย บวกกับอาการป่วยของผมอยู่แล้ว
ร้องไห้หาพ่อเธอหรือ เห็นเธอตะโกนหาพ่อ เจ็บช้ำจนน้ำตาคอ ให้พ่อมาเช็ดน้ำตา
เสียงริงโทนมือถือผมดัง ปลุกผมให้ตื่นขึ้น ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ผมหลับไป และเมื่อผมหันไปเห็นนาฬิกาก็พบว่า... 4 ชั่วโมง??!! ผมหลับไปตั้ง 4 ชั่วโมง?? แล้วป่านนี้ทำไมแอนนี่มันยังไม่กลับมาอีกล่ะ??
ร้องไห้หาแม่เธอหรือ เห็นเธอตะโกนเรียกหา เจ็บช้ำหัวใจอ่อนล้า
เสียงมือถือผมร้องใหญ่ ผมจึงเอื้อมไปหยิบมาดู สายเข้าจากไอ้ฝรั่งครับ มีอะไรรึเปล่า ป่านนี้ยังไม่กลับมา แถมยังโทรมาอีก
“ฮัลโหลมึง ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับมาอีกวะ” ผมถามหลังจากรับสาย
“Urrrr… To be honest, I got lost”
“หือ อะไรหลอดๆนะ”
“No.” มันตอบด้วยน้ำเสียงร้อนรน “I mean… กูลงทาง”
“ลงทาง?? ลงทางไหนล่ะ ก็ลงทางฟุตบาตไม่ใช่รึไง”
“No. I mean I don’t know where I am right now!” อ่าว... ลงทางซะงั้นเหรอไอ้ฝรั่ง
“อ้าวๆ แลวตอนนี้มึงอยู่ตรงไหนล่ะ มึงพอจะรู้มั้ย กูจะได้บอกทางไปร้านยาได้”
“Urrrrr….. ยูนา... ห้าง very big” ห้างใหญ่ๆ??
“แล้วชื่อห้างอะไรล่ะ บอกมา”
“Urrrr…. It says Mega… Mega Bangna” เมกะบางนาเหรอ อืมมมมม จากห้างเมกะบางนาไปร้านขายยาก็... เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ
“แอนนี่ เมื่อกี้มึงบอกว่า มึงอยู่ที่ไหนนะ...”
“Mega Bangna. Why??” โอ้ คุณพระ!!!
“เห้ย!!!! แค่กๆๆๆๆๆ อูแหวะ แค่กๆๆๆ เฮ้ย... มึงไปโผล่บางนาได้ไงวะครับ”
“I don’t know… I just walked and then I got on to BTS”
“แล้วเมิงไปอยู่ในบีทีเอสทำม้ายยยยย!! แค่กๆๆๆๆๆ”
“From what you told, I have to get on BTS มายช้ายเรอ”
“กูบอกตอนไหนเนี้ยยยยยยย แล้วอีกอย่าง คอนโดเราอยู่นานา กูจะให้เมิงไปซื้อยาทำบ้าอะไรที่บางนาวะ แค่กๆๆๆๆ”
“Oh… Shit… So, what should I do?” มันตอบ น้ำเสียงยังฟังดูงงกับชีวิต
“เรียกแท็กซี่ แล้วบอกว่าให้กลับมาที่คอนโดเรา มาถึงแล้วมึงโทรมาหากูแล้วกัน เดี๋ยวกูพาไป”
“You don’t have to. I – I can go by myself.”
“แค่กๆๆ เดี๋ยวคราวนี้มีหวังได้ไปซื้อยาที่เชียงใหม่หรอกมึง มาแล้วโทรมา แค่นี้นะ” ผมวางสายแล้วนอนต่อทันที เฮ้อออออ ให้ตายสิ ไอ้ฝรั่งตัวยุ่ง ขืนหลงทางอย่างงี้บ่อยๆ ผมจะปล่อยให้มันไปไหนไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ยะ ขอเอาเท้าก่ายหน้าผากหน่อย
**********************************************************************************
“ว่าไง มาถึงแล้วใช่มั้ย” ผมรับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาในอีกสี่สิบห้านาทีต่อมา
“Yeah, but you don’t need to come with me. Just take a rest.” ไอ้ฝรั่งตอบด้วยน้ำเสียงฟังดูเกรงใจ (หรือเป็นห่วงผมก็ไม่รู้นะ คิคิคิ)
“แค่กๆๆ กูพอไหวแล้ว เดินไปได้น่ะ อีกอย่าง เผื่อมึงจะมาซื้อยาคราวหน้าจะได้รู้ที่”
“Are you sure?”
“เออออออน่ะ แต่ยังไงมึงต้องขึ้นมาข้างบนก่อนละมั้ง กุญแจอยู่ที่มึง จะได้มาล็อคประตูด้วย”
“Okay”
“อื้ม”
หลังจากวางสายไปไม่นาน ไอ้ฝรั่งก็ขึ้นมาข้างบนด้วยสีหน้าจ๋อยเป็นแมวอดกินปลา แล้วยิ่งจ๋อยเข้าไปอีกเมื่อผมเทศน์กับมันว่าให้รู้จักจำทาง รู้จักสังเกตบ้าง จะได้ไม่หลงอีก และหลังจากการเดินไปเทศน์ไปของผมได้ไม่นาน ผมก็พามันมาที่ร้านขายยาได้ในที่สุด (โดยที่ผมต้องลากสังขารที่เหมือนซอมบี้จนมาถึงที่ร้านขายยา ท่ามกลางสายตาของคนที่มองมาอย่างหวาดกลัว)
กริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังขึ้นเมื่อเราเปิดประตูเข้าไป
“เชิญครับ” เภสัชกรณ์ของร้านกล่าวต้องรับก่อนจะหน้าถอดสีทันทีเมื่อหันมาเห็นผม “เฮือก!”
ตึง!!! ......เอ่อ เสียงเอ็ฟเฟ็คหนังผีดังมาจากไหนครับคนเขียน
“อ – เอ่อ... มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ” เภสัชกรณ์ถามด้วยท่าทางหวาดกลัว ขณะที่มองผมกับไอ้ฝรั่งสลับกันไปมา
“Urrr…. Do you understand English?” แอนนี่ถามเภสัชกรณ์ก่อน
“อ – ไอ ไอแคนลิสซึ่น บัท พูดไม่ได้อ่ะ” นี่หน้าผมตอนป่วยมันหลอนขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงกับกลัวมากเลยทีเดียว
“Okay… ม้ายเปนรายครับ I understand Thai language”
“อ – เอ่ออออ แล้วนั่น...” เภสัชกรณ์มองมาทางผมอย่างกลัวๆ... ใครก็ได้ขอกระจกหน่อยได้มั้ย
“เพือนพ้มขรั่บ He has a fever and we run out of aspirin or paracetamol”
“น – แน่ใจนะครับว่าเค้าเป็นหวัด ไม่ใช่ – ไม่ใช่ว่าเค้าไปกระโดดกินหน้าใครเหมือนที่ไมอามี่”
“แฮ่!!!” แสดดด กวนตีนกูดีนักไอ้เภสัช ขอขู่หน่อย “เดี๋ยวกูจะกินหน้าเมิงนี่แหละคนแรก แค่กๆๆ”
“Calm down, Prick.” ไอ้ฝรั่งหันมาปรามผม ก่อนจะสั่งต่อ “Sit. Sit.”
สั่งให้นั่งสินะ โอเคๆ อ่ะ นั่งๆ... เห้ย! นี่มันสั่งหมาไม่ใช่เรอะ
“สรุปว่าเพื่อนคุณเป็นหวัดเฉยๆแน่นะครับ” เภสัชกรณ์ถาม แต่ยังคงมองผมแบบไม่แน่ใจ
“Yep. Certainly.”
“โอเคครับ งั้นจะเอายาอะไรบ้างนะครับ”
“คอ ไทลินอล แพงหนึ่งครับ...”
**********************************************************************************
หลังจากซื้อยามาเรียบร้อย พวกเราก็กลับมาที่ห้องผมกัน แอนนี่บอกให้ผมไปนอนที่ห้อง เดี๋ยวมันจะเอายาไปให้ ซักพักหนึ่งแผ่นเจลลดไข้ก็วางแหมะอยู่ที่หัวผม
“หือออออ จะไม่เช็ดตัวให้กูหน่อยเหรอ” ผมยิ้มกวนประสาทให้มัน
“Hell no.” มันส่งสายตาค้อนมาให้ผม “I don’t wanna make my hands dirty.”
“โอ้โหหห แค่กๆ ปากดีจริงๆ” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะถามอีกหนึ่งคำถาม “แล้วสรุปว่าปลาช่อนหหายโกรธชุลหลียัง”
“What?”
“ก็เพลงไง Sorry Sorry น่ะ”
“Like I saide, I’m not angry at you anymore…. But if you still ask me, I’ll be angry again.”
“โอเคๆ ไม่ถามแล้วก็ได้ แค่กๆๆๆๆ อูแหวะ แค่กๆๆๆๆ” อะไรจะไอได้ฮาร์ดคอร์ขนาดนี้นะผมเนี่ยะ
“You should take a rest now.” มันพูดพร้อมลุกขึ้นจากเตียงผม “I’ll be back in my room. Take those medicine and sleep.”
“ไม่อยู่เป็นเพื่อนกูก่อนเหรอ” ผมทำเสียงออดอ้อนมันหน่อย แหม ไหนๆมีคนมาดูแล(+ มาให้กวนประสาท)ทั้งที ก็ไม่ค่อยอยากให้มันไปหรอกครับ เงียบปาก
“In your dream, man. I have my stuff to do.”
“โห่ ไรว้า”
“See ya.” มันหันหลังกลับแล้วเดินจากไป ส่วนผมก็กินยาและก็เดินไปล็อคห้องผม ก่อนจะกลับมานอนตามคำสั่งของไอ้ฝรั่ง (ว่าแต่ทำไมต้องไปเชื่อฟังมันฟระ)
**********************************************************************************
เช้าวันต่อมา ไม่น่าเชื่อครับ อาการหวัดของผมหายไปเกือบหมดแล้ว เหลือแค่อาการเจ็บคอเล็กน้อย ซึ่งนั่นเท่ากับว่า ผมไม่ต้องขาดเรียนอีกแล้ว แหม ต้องขอบใจไอ้พยาบาลชาวต่างชาติมันนะเนี่ยะที่ช่วยดูแลให้ซะดี (เหรอ?) ว่าแต่ ไหนๆก็ไปม.ได้และ รีบไปอาบน้ำแต่งตัว กินข้าว แล้วรีบไปม.ดีกว่า
“อ้าว คุณนาตาชา อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมทักทายหม่อมแม่ของไอ้ฝรั่งที่หน้าประตูเมื่อเราออกมาจากห้องพร้อมกัน
“อ้าว สวัสดีค่ะคุณพริก เห็นแอนนี่บอกว่าป่วย หายดีแล้วเหรอคะ”
“ก็เหลือเจ็บคออยู่นิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณมากครับ”
“ค่ะ ดีแล้วล่ะคะ”
“แล้วนี่จะไปทำงานเหรอครับ”
“ค่ะ แต่ก็... ยังสองจิตสองใจอยู่เลยว่าจะลาดีมั้ย”
“ทำไมเหรอครับ”
“ก็เจ้าแอนนี่น่ะสิคะ อยู่ดีๆก็เป็นหวัดซะอย่างงั้น ก็เลยคิดว่าจะลามาดูแลมันซะหน่อยดีมั้ยน่ะค่ะ” อ้าววววว ซะอย่างงั้นน่ะไอ้ตัวยุ่ง ติดผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ
“เอ่อ.... งั้นไม่เป็นไรก็ได้ครับคุณนาตาชา เดี๋ยวผมช่วยดูมันก็ได้”
“จะดีเหรอคะ แล้วนี่คุณพริกไม่ได้ไปมหา’ลัยเหรอคะ”
“อ่อ... เปล่าๆครับ พอดี เอ่อออ ผมว่าจะไปธุระน่ะครับ แต่ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไร ยังไงคุณนาตาชาไปทำงานได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมดูแลแอนนี่มันให้”
“เอางั้นเหรอคะ...”
“ครับ”
“งั้นก็... ยังไงต้องขอโทษแล้วก็รบกวนคุณพริกด้วยนะคะ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ยินดีๆ” ไหนๆมันก็อุตส่าห์ดูแลผมจนหายน่ะนะ
“งั้น ยังไงฝากด้วยนะคะ” คุณนาตาชาพูดและยื่นกุญแจห้องของเธอให้ผม
“ครับผม”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” แล้วคุณแม่ยังสาวก็เดินจากไป
ส่วนผมเองก็หยิบโทรศัพท์เพื่อโทรไปหาไอ้แจ๊สทันที “ฮัลโหลไอ้แจ๊สเหรอ เออโทษทีที่กูปิดเครื่องไปสองวัน พอดีกูไม่สบายน่ะ........ อ๋อ กูไม่เป็นไรแล้ว หายดีแล้ว.......... วันนี้เหรอ วันนี้ก็คงยังไม่ไปม.เหมือนกันว่ะ.......... ธุระนิดหน่อยน่ะ ยังไงไม่ต้องเป็นห่วง กูไม่เป็นไรและ เออๆ แค่นี้นะ เออๆ หวัดดีๆ”
ผมวางสายแล้วจึงไขกุญแจห้องไอ้ฝรั่งแล้วเดินเข้าไป
To be continued
ตอนหน้าเรื่องยุ่งเหยิงในวันเปิดเทอมวันแรกของแอนนี่จะเป็นอย่างไร!!
หัวข้อ: In Abroad || รักแกไง... ไอ้ฝรั่ง [18/4/2013 - Season 2 ตอนที่ 1] (อ่าน 135762 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก