Surprise comeback!! กลับมาแล้ววววว ขอโทษจริงๆนะก๊าบบบบ พอดีปีที่แล้วเรายุ่งมากถึงมากที่สุดจนไม่มีเวลาเขียนเลย แต่ตอนนี้เวลาพอจะมีแล้วนะ เพราะงั้น คงเห็นตอนต่อๆไปค่อยๆมาเรื่อยๆ ยังไงก็ขอให้ใครที่ยังอ่านอยู่คอยติดตามกันต่อไปนะจ๊ะ คราวนี้ไม่หายไปนานแล้วนะ เอาล่ะๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลา ไปอ่านตอนใหม่ ณ เวลาตีสี่ได้เลยจ้าาา > <
“มึงไหวแน่ป่ะเนี่ยะ” เสียงไอ้คนที่มาดูแลผมบอก ขนาดไล่เท่าไหร่ไอ้ถึกนี่ก็ไม่ยอมไปซะที
“I told you. I’m fine.” เพราะงั้นเลิกมาป้อนข้าวป้อนยาซะทีเห๊อะ สี่วันและนะ “แค่กๆๆๆ อะแฮ่มๆ”
“น่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำ มึงก็ไอซะและ แหมๆๆๆ ทำเป็นอวดเก่ง” กวนประสาทกูอีก!
“It’s not your business, okay? I – AM – FINE.”
“ดื้อจริงๆเลยมึงนิ่!” ทำหน้าดุๆใส่ผมอย่างเดียวไม่พอครับ ไอ้พริกเอามือใหญ่ๆของมันมาวางทาบลงที่หน้าผากผมทันที ไม่พอมันยังเปลี่ยนมาจับที่ขอผมอีกแน่ะ ไอ้นี่นิ่ “ตัวยังรุมๆอยู่เลย แล้วบอกว่าไม่เป็นไรแล้วได้ไง”
“Stop touching me already.” ผมพูดแล้วเอามือของมันออกไป “It’s my first day at university. Fine or not, I have to go.”
“โอเค.... กูฟังไม่ค่อยทันเท่าไหร่ อธิบายให้เคลียอีกทีซิ”
“คืออออ มานวันแหรกทีมหา’ลาย ยางไหงกูก็ต้องปายยูดี (คือมันเป็นวันแรกที่มหา’ลัย ยังไงกูก็ต้องไปอยู่ดี)”
“อืมมมมม งั้นเหรอ... งั้นมึงเอายาติดไปรึยัง”
“Yep.”
“ดีมาก งั้นไปม.กันดีกว่า” มันยิ้มร่าแล้วลากตัวผมออกจากห้อง แต่ผมห้ามมันไว้ก่อน
“Wait. Wait. Why do you come with me? You said you have exam this afternoon.”
“ก็ใช่ กูมีสอบตอนบ่าย แต่ตอนเช้า กูไปก็ไปนั่งอ่านหนังสือก่อนไง” โว้ะ! ก็อ่านที่ห้องเมิงไม่ได้รึไง
“Then, just read here. You don’t have to come with me.”
“อ่านที่ไหนก็เหมือนกันแหละน่า ไปเหอะๆ เดี๋ยวมึงก็ไปสายกันพอดี” แล้วมันก็ดึง (แกมกระชาก) ผมให้ไปด้วยกันโดยที่ผมก็บ่นงึมงำตลอดทาง
Chapter 11: Pass Out
“แค่กๆๆๆ”
“มึงไหวแน่นะ แอนนี่” ไอ้มิวถามหลังจากเห็นผมไอมาตลอดคาบแรก
“พวกกูได้ยินมึงไอจนไส้จะออกปากตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ถ้าไม่ไหวขออาจารย์ไปห้องพยาบาลก็ได้นะ” ไอ้ต้นเสริม
“โอ๊ย ไม่เป็นไร ชิวๆ” ผมยิ้มร่าตอบ ก่อนจะลงท้ายด้วย “แค่กๆๆ อะฮุแหวะ แค่กๆๆๆ”
“อ้าวนี่!! ข้างหลังน่ะคุยอะไรตั้งแต่คาบแรก!! ถ้าไม่เรียนก็เชิญข้างนอก!!.... แค่กๆๆๆๆ” อื้อหือ หวัดกูนี่แพร่เร็วไปถึงอาจารย์หน้าห้องเลยเว้ย
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“อ้ะ ออดดังและ วันนี้พอแค่นี้ก่อน แล้วเดี๋ยวสัปดาห์หน้าเราจะมาต่อกันเรื่อง Global Business” อาจารย์พูดขณะที่นักเรียนรีบเก็บของประหนึ่งหนีปอบหยิบ “อย่าลืม สัปดาห์หน้ามี essay 10 หน้านะ”
“หะ!!! 10 หน้า!!! เค้าสั่งตอนไหนวะ” ไอ้ต้นร้องเหวออย่างตกใจจนตาแทบถลนออกจากเบ้า
“ตอนต้นคาบเลย ซึ่งมึงก็มัวแต่นั่งเล่น Line Pop อยู่ไม่ใช่รึไง” ไอ้มิวตอบ
“แต่ให้ 10 หน้ามันก็เยอะไปจริงๆแหละน้า” ผมร่วมบ่น
“นั่นดิ่ แถวบ้านกูเรียกรายงานแล้วล่ะ 10 หน้าเนี่ยะ” ผมกับไอ้มิวพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของไอ้ต้น และผมช่วยเสริมด้วย
“แค่กกกกกกกกกกกกก แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมไอตลอดทั้งคาบเช้า จนตอนนี้ปอดผมแทบจะออกมาอยู่ข้างนอกอยู่แล้วครับ แค่กกกกกกกกกกก แค่กๆๆๆๆ โอ้ย! ขนาดตอนบรรยายผมยังไอเลย เห้อ
“เอาจริงๆนะแอนนี่ กูว่ามึงไปตึกพยาบาลเหอะว่ะ” ไอ้ต้นถามหลังทานอาหารกลางวัน
“นั่นสิ หน้าตอนนี้มึงซีดกว่า เจอร์ราด เวย์ ใน MV เพลง Helena อีก” ไอ้มิวมีสีหน้าจริงจัง
“......ใครวะ แค่กๆ” ผมงงสิครับ ใครวะ
“นักร้องนำวง My Chemical Romance ไง”
“อ๋อออออออ เจอร์ราดๆ” ไอ้ต้นทำท่าเหมือนจะเก็ท “ที่เล่นเรื่อง 300 ไง”
“นั่นมันเจอร์ราด บัตเลอร์!! แค่กๆๆ” ถุย จริงๆ ไอ้เพื่อนพวกนี้ “ไปๆ ไปเก็บจาน จะได้ไปเรียน แค่กๆๆ”
“อ้าว ต้น มึงไม่กินผักเหรอวะ” ไอ้มิวถาม เมื่อเห็นไอ้ต้นเทผักทิ้งในถังขยะก่อนเก็บจาน
“ไม่อ่ะ... กูรักโลก”
“พ่อง! มึงเป็นน้องเนยเหรอ แค่กๆๆๆๆ” ผมพยายามจะเล่นมุกเกรียนใส่ไอ้ต้นต่อ แต่
ตึก ตึก
อยู่ๆผมก็หูอื้อ และไอ้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองเต้นหนักขึ้น
ตึก ตึก
ผมไม่รู้ว่าสีหน้าของตัวเองตอนนี้เป็นยังไง แต่ที่แน่ๆ ไอ้มิวกับไอ้ต้นที่กำลังหัวเราะอยู่ หันมาหาผมด้วยท่าทางตกใจ
ตึก ตึก
“เฮ้#%*&^ อนนี่ มึ$^&&*(&& วะ” ผมฟังสองคนนั้นไม่รู้เรื่องว่าพูดอะไร ขณะพยายามสะกิดผมที่ยืนนิ่ง
ตึก ตึก
สายตาผมพร่ามัว ผมเซลง และในที่สุด.....
**********************************************************************************
“ไหนลองพูดดิ๊ อิไตอิไต” เสียงไอ้ต้นลอดเข้ามาในโสตประสาทของผม
“Noo-Loo” เสียงแปลกๆเหมือนเสียงเด็กปนกับเสียงสังเคราะห์ดังขึ้น
“มึงไปสอนมันพูดอย่างงั้น มันจะพูดได้มั้ยล่ะ” เสียงไอ้มิวพูดขึ้นในขณะที่ผมพยายามลืมตา
“เอาน่าๆ ให้น้องมะรุมลองฝึกคำพวกนี้บ้างไง จะได้คุยกับคนเก่งๆ” เสียงนุ่มๆที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น เป็นลำดับถัดไป พอดีกับที่ผมลืมตา และสังเกตเห็นได้ว่า เจ้าของเสียงเป็นหนุ่มที่ดูตัวใหญ่ หน้าตาแบบไทยแท้ๆ แต่บุคลิกการวางตัว ดูเพียงแว๊บเดียวก็ดูออกว่าได้รับการอบรมสั่งสอนมาดี ดูเป็นคุณชายแบบที่ผมเคยเห็นในละครหลังข่าวที่แม่ชอบเปิดให้ดูบ่อยๆ แล้วนางเอกก็ชอบโดนตัวอิจฉาตบเพราะกำลังจู๋จี๋กับคุณชายที่หน้าตาเป็นแบบนี้ แต่สุดท้าย คุณชายกับลูกคนใช้ก็ได้ครองรักกันอยู่ดี.... ที่ผมเล่าไม่เกี่ยวกับเนื้อหาแต่อย่างใด เอ่อออ.... คุณคนเขียนครับ ตั้งสติหน่อยครับ
“เป็นไงบ้าง” ผู้ชายเสียงนุ่มเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นว่าผมตื่นจึงรีบเข้ามาดูอาการผมซึ่งนอนอยู่บนเตียงทันที... เอ๊ะ เตียง?
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ยะ แค่กๆ” ผมถาม
“ตึกพยาบาลน่ะ มึงสลบไป พวกกูสองคนกับพี่เค้าเลยแบกมึงมาที่นี่แหละ” ไอ้มิวอธิบาย
“OOOOO Tell Me more!” เสียงสังเคราะห์นั่นดังขึ้น และเมื่อผมหันไปดูผมก็พบกับ
“เฟอร์บี้!!!!!” ผมกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะหลบเข้าไปในผ้าห่ม
“เฮ้ยๆๆ ใจเย็นๆ เป็นอะไรๆ” ไอ้ต้นที่กำลังเล่นกับเฟอร์บี้สีม่วงหน้าตาสยดสยองหันมามองผมอย่างงุนงง
“ใจเย็นๆน้อง เป็นอะไรเหรอ” พี่ผู้ชายที่นั่งข้างเตียงถาม
“ผ – ผมกลัว”
“กลัว?” ทุกคนงง
“จะงงทำไมเล่า ผมกลัวเฟอร์บี้นี่ แค่กๆๆๆ” คำตอบผมเล่นเอาทั้งห้องหัวเราะ
“มึงกลัวได้ไงเนี่ยะ” ไอ้มิวถาม
“ก็ แค่กๆๆ ก็กูเคยฝันนี่ ว่าจริงๆ เฟอร์บี้มันเป็นปีศาจกินมนุษย์ ถ – ถ้ามันรวมร่างกันเมื่อไหร่ โลกนี้ถึงดับสูญแน่”
“....เอ่ออออ กูว่า มึงเพ้อพิษไข้และล่ะ” ไอ้ต้นตอบ
“เอาล่ะๆ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่เอาน้องมะรุมไปเก็บก็ได้” พี่เสียงนุ่มหันมายิ้มให้ผมก่อนทำท่าจะลุก
“ไม่ต้องหรอกพี่ ผมยังอยากเล่นกับมันอยู่ เดี๋ยวผมออกไปเล่นข้างนอกละกัน” ไอ้ต้นบอกแล้วอุ้มไอ้มะรุมออกไป ขณะที่มันก็ยังพยายามสอนให้ไอ้มะรุมร้อง ‘อิไต’ ให้ได้
“ขอโทษนะ พี่ทำให้เรากลัว” พี่เสียงนุ่มยิ้มแล้วตบบ่าผมเบาๆ
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ แค่กๆ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมไว้ พี่...”
“พี่ชื่อชายครับ อยู่ปี 2 บัญชีอินเตอร์เหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ น้องแอนนี่”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่ชาย” พี่ทิ้งโกโก้ที่ชั้นปลูกเองนะ!! ถุย!! ไม่ใช่แล้วครับ!! “แล้ว อยู่ดีๆ ทำไมกูเป็นลมวะมิว”
“ยังจะถามอีกนะ หมอบอกว่าไข้ขึ้น 37 องศา ถ้าไม่รีบพามาป่านนี้มึงช็อคไปแล้ว”
“แล้วตอนนี้ไข้ลงรึยังล่ะ” พี่ชายพูดพลางเอามือมาจับหน้าผากผม... เอาจริงๆนะครับคุณผู้อ่าน ขนาดผมไม่ได้ชอบผู้ชาย.... ย้ำนะครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมยังหวั่นไหวกับพี่เค้าเลย บ้าจริง! “ยังร้อนอยู่เลย พี่ว่าเราพักที่นี่นี่แหละ ไม่งั้นก็กลับบ้านไปพักผ่อนซะนะ”
“ขอบคุณมากครับพี่ ผมคงนอนที่นี่ซักพักแล้วค่อยกลับแหละครับ แค่กๆๆ”
“งั้นเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนด้วยแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรครับพี่ พี่กลับไปเรียนเถอะ ผมเกรงใจ”
“อ่อ พอดีพี่ไม่มีเรียนบ่ายอยู่แล้ว อยู่กับพวกเรานี่แหละ จะได้ทำความรู้จักรุ่นน้องไง” พี่ชายตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
แล้วพวกเราก็นั่งคุยกันจนสนิทกันอย่างรวดเร็ว เวลาทั้งบ่ายผ่านไป โดยที่ผมก็ได้รู้เรื่องราวมากมายของพี่ชาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ที่บ้านพี่เค้าเป็นตระกูลนักธุรกิจชื่อดังและยังมีเชื้อสายขุนนางเก่า เรื่องที่พี่เค้าเป็นลูกคนโตและจะรับช่วงต่อของธุรกิจจากทางบ้านหลังจากเรียนจบปริญญาโท ซึ่งพี่เค้าวางแผนจะไปเรียนต่อเมืองนอก เรื่องความชอบในเรื่องแฟชั่นและงานศิลปะที่พี่เค้าพูดบรรยายได้ไม่หยุดหน่อน แถมเสียงของพี่ชายเวลาร้องเพลงนี่ นุ่มเพราะมาก จนเวลาล่วงเลยมาถึงเกือบบ่าย 3 โมงครึ่ง
“ผมว่าผมพอจะกลับไหวแล้วล่ะครับ แค่กๆ” ผมตอบพลางจะลุกจากเตียง
“ไหวแน่เหรอ มึงง่ะ” ไอ้ต้นถาม
“ไหวๆ” ผมตอบและลงจากเตียง แต่เหมือนขาผมยังไม่ค่อยมีแรง ผมจึงเซจนเกือบล้ม ดีที่พี่ชายมาช่วยประคองผมได้ทัน
“อย่าฝืนสิ ร่างกายอย่างงี้จะกลับเองไหวรึเปล่า ให้พี่ไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“แล้วแอนนี่จะกลับยังไงล่ะ”
“คงนั่งรถไฟฟ้ากลับอ่ะครับ”
“กูว่าจากสภาพมึง ให้พี่เค้าไปส่งก็ดีนะ ยังไงพี่เค้าก็ขับรถมา” มิวแนะนำอย่างเป็นห่วง
“แต่ว่า...” ผมกระอึกกระอักอย่างเกรงใจ แต่ก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไรก็มีเสียงหนึ่งแทรกมาจากทางประตูห้อง
“เค้ากลับเองได้” ไอ้พริก? มันมาที่นี่ได้ไงเนี่ยะ
“How did you know I’m here?”
“ไอ้ต้นมันแมสเสจมาบอกว่ามึงป่วย ดีที่กูสอบเสร็จเร็ว” มันตอบชัดเจน แต่สีหน้าและน้ำเสียงฟังดูแปลกๆ
“เอ่อ พี่ชายครับ นี่พี่พริกครับ เป็น...” ต้นทำท่าจะแนะนำตัวแต่
“เป็นคนที่อยู่คอนโดเดียวกับแอนนี่” ไอ้พริกชิงตอบ เสียงห้วน “ห้อง-ตรง-ข้าม-กัน”
“ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อชาย” พี่ชายยิ้มอย่างเคร่งขรึมตอบ
“ตอนนี้เรามาแล้ว ยังไงเราพาแอนนี่ไปส่งถึงที่ห้องได้แน่ ไม่ต้องรบกวนนายหรอก”
“แน่ใจนะ ถ้าเกิดระหว่างทางแอนนี่เกิดทรุดขึ้นมา นายจะไหวเหรอ”
“หึ” ไอ้พริกยิ้มอย่างโหดเหี้ยม น่าแปลกแหะ “ไหวซะยิ่งกว่าไหว”
ผมไม่รู้ว่าบรรยากาศตอนนี้ทำไมมันถึงดูตึงเครียดแปลกๆ ซึ่งผมว่าไอ้ต้นกับมิวก็คงสัมผัสได้โดยไม่ต้องเรียกคุณริว จิตสัมผัส
“ถ้างั้น ก็ฝากน้องเค้าด้วย” พี่ชายพูดจบไอ้พริกก็เดินเข้ามาประคองผม
“ขอบคุณมากที่ดูไอ้ฝรั่งให้” ไอ้พริกหันมามองพี่ชายขณะที่พยุงผมออกไป
**********************************************************************************
พวกผมสองคนนั่งแท็กซี่กลับคอนโด โดยที่บรรยากาศยังคงเงียบจนน่าผิดปกติ ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้พริกมันดูเงียบๆขนาดนี้
“How is your test? แค่กๆ” ผมถามเพื่อทำลายความเงียบ
“Great” จบ - -“
“And?”
“What?”
“Any details?” ผมถาม ซึ่งคำตอบที่ได้คือ สั่นหัว
รถแท็กซี่มาจอดหน้าคอนโดแล้ว พอมันจ่ายค่าแท็กซี่เสร็จมันก็พยุง (กึ่งกระชาก) ผมออกจากรถทันที
“Ouch! It hurts!” ผมร้องเมื่อมันบีบแขนผมแรงขึ้น จนผมต้องสะบัดออกจนผมเซ “What the fuck is wrong with you?”
“ยังจะมาถามอีกเหรอ!” มันหันมาพ่นไฟใส่ผมทันที “มึงเป็นลมทำไมไม่บอก!? Huh?! Why don’t you text me!!?”
“Why do I have to?!!” ผมสวนกลับบ้าง
“แล้วถ้ากูไม่รู้เรื่องจากไอ้ต้นเนี่ยะ กูจะรู้มั้ยว่ามึงเป็นหนักขนาดนี้!! ไอ้พี่ชายนั่น มึงจะไปไว้ใจได้ยังไง เพิ่งเจอกันครั้งแรก!!”
“He’s sophomore in my faculty!! I know I can trust him!! He’s –“
“โอ๊ยย!!! พูดเหี้ยอะไรฟังไม่รู้เรื่องโว้ย!!” มันระเบิดอารมณ์สุดๆ ถ้าเป็นธรรมดาที่มันพูดอย่างงี้ผมคงด่ากลับไปแล้ว แต่ครั้งนี้ มันดูจริงจังเกินกว่าจะเป็นแค่การโวยวาย “มันจะเป็นเหี้ยอะไรก็ช่างมัน! แต่มึงควรจะบอกกูบ้าง!”
“I’m fine!!”
“Fine บ้าอะไร กูก็เห็นอยู่! กูไม่สนุกนะเว่ยที่ต้องเป็นห่วงว่ามึงจะเป็นยังไงเนี่ยะ!!”
“Then, don’t!” ผมสวน
“ไม่ต้องเหรอ?...” มันมีท่าทางสงบลงก่อนจะหันหลังแล้วเดินขึ้นห้องไป
“P – Prick…” ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไร แต่ผมรู้สึกใจหาย เมื่อมันอยู่ในลักษณะแบบนี้ ผมได้แต่พูดออกไปเบาๆว่า “I – I’m sorry แค่กๆๆ”
ผมเดินขึ้นมาบนห้องแบบคนหมดแรง ถึงผมจะอาการดีขึ้นแล้วก็ตาม แต่ร่างกายผมก็ยังไม่ปกติดี ผมล้นลงนอนบนโซฟาทันทีที่ถึงห้อง แม่ของผมยังไม่กลับ แต่ผมก็รู้สึกไม่สบายมากทั้งกายและใจ และร่างกายผมก็ไม่พร้อมที่จะไปบู๊กับไอ้พริกมันตอนนี้ เพราะงั้นตอนนี้ ผมขอพักผ่อนก่อนดีกว่า
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้น
ผมลากสังขารตัวเองไปเปิดประตู และพบว่าคนที่มาเคาะก็คือ
“ไปนอนโซฟาซะ เช็ดตัวให้” ไอ้พริกบอกด้วยน้ำเสียงห้วนๆ มันยังคงหน้าบึ้งอยู่
น่าแปลกที่ผมว่าง่าย ไม่โวยวายและยอมไปนอนแต่โดยดี มันไปหยิบผ้าขนหนูพร้อมน้ำอุ่นใส่กะละมังมาวางไว้ข้างๆผม และถอดเสื้อผมออก
“Prick” ผมเรียกมันขณะที่มันเริ่มเช็ดตัวผม แต่มันก็ยังเงียบ “I’m sorry”
“อืม” มันตอบเสียงเบาขณะเช็ดตัวผมไปด้วย
“And – Thank you”
“ฟอร์?”
“For taking care of me” คำพูดนั้น ไม่รู้ไปสะกิดอะไรมัน แต่มันหยุดเช็ดตัวผมไปชั่วครู่หนึ่ง
“หุบปากน่า นอนนิ่งๆไป” มันพูดเสียงแผ่วเบาแล้วเช็ดตัวผมต่อ ไม่รู้เพราะอะไร ผมถึงยิ้มให้กับการกระทำของมัน และถ้าผมมองไม่ผิด เหมือนผมเองก็เห็นว่ามันแอบยิ้มขณะเช็ดตัวให้ผมอยู่เหมือนกัน
To be continued
ตอนหน้า จะเป็นอย่างไรเมื่อการไปเที่ยวผับจะทำให้ทั้งพริกและแอนนี่ไม่มีวันลืม
หัวข้อ: In Abroad || รักแกไง... ไอ้ฝรั่ง [18/4/2013 - Season 2 ตอนที่ 1] (อ่าน 135776 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก