วี้ววววววววววววววววววววว ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ ของซีซั่น 2 ซะที หลังจากที่ผมห่างหายไปนาน กลับมาคราวนี้ เรื่องราวที่ค้างจากตอนที่แล้วจะถูกเฉลย ในช่วงครึ่งปีต่อมา ก่อนเปิดเทอมขึ้นปี 2 ของแอนนี่ เรื่องราวจะเป็นยังไง ไปชมกันเลยคร้าบบบบบ
ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ และแสงแดดอันเจิดจ้า รถจี๊พสองคันมุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง
“วู้วว” เสียงหัวเราะและตะโกนอย่างสนุกสนานของเหล่าวัยรุ่นชาวต่างชาติดังมาแต่ไกล.... เอ่อ ต่างชาติในที่นี้ ผมหมายถึงชาวไทยนะ
“ซิ่ง! ไป! เลย!” ไอ้ต้นตะโกนอย่างมีความสุข ขณะที่กางแขนรับลมบนรถจี๊บคันใหญ่ซึ่งผมขับอยู่
“ไม่ร้อนรึไงวะไอ้ต้น กูยังร้อนเลย” ผมถามขณะที่สายตายังมองถนนข้างหน้าอยู่
“ช่างแม่งเหอะแอนนี่ ต้องเข้าใจ แม่งไม่เคยเจอทะเลทราย” ไอ้มิวซึ่งนั่งคุยอยู่กับพี่ชายพูดขึ้น
“ว่าแต่ ทำไมต้องพาไอ้ชายมาด้วยล่ะแอนนี่” เสียงของคนนั่งข้างๆผมดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ให้ตายสิ ขนาดมาถึงอเมริกา ไอ้เจ้านี่ก็ยังมาด้วยเหรอเนี่ยะ”
“จะให้ผมบอกอีกกี่ครั้งล่ะพริก ผมคิดกับแอนนี่เป็นแค่น้องชายแล้วน่า” พี่ชายยิ้ม แล้วขยับมาตบบ่าไอ้ตี๋ที่นั่งข้างๆผม “เลิกหึงแอนนี่พร่ำเพรื่อได้แล่ว”
“เออ มึงง่ะ หึงอะไรนักหนา นี่ขนาดยังไม่ได้คบกัน ถ้ากูตอบตกลงมึงไปเมื่อครึ่งปีก่อน มึงไม่ฆ่าพี่เค้าเลยเหรอ” ผมหันไปแขวะไอ้ตี๋
“หนวกหูน่า ถึงมึงจะปฏิเสธ แต่มึงก็บอกว่าคบๆดูๆกันไปเรื่อยๆ ไม่ใช่รึไง” มันเอาจมูกมาจิ้มๆจมูกผมเล่น “เพราะงั้น กูก็ถือว่า มึงก็เปิดโอกาสให้ ใช่ม้า”
“ตอบแบบดาราเลยนะ” ไอ้มิวแขวะ
“แถวบ้านกูเค้าก็เรียกว่าเป็นแฟน แต่ไม่ออกสื่อว่ะ แอนนี่” ไอ้ต้นก็อีกค้น
“ปั๊ดโถ่! ดูๆนิสัยไปก่อนโว้ย!! ยังไม่ใช่แฟน!!” ผมโวยวาย แล้วเผลอปล่อยมือจากพวกมาลัยรถ
เอี๊ยดดดดดดดด
“แว้กกกกก!!!” ร้องเหวอกันทั้งรถเลยทีเดียว
“ขับภาษาอะไรเนี่ยะ แอนนี่!” ไอ้ตี๋โวยวาย
“ก็ใครใช้ให้มากวนตีนกูตอนขับรถเล่า!!”
“ไม่ได้กวนตีนเฟ่ย! แล้วสกิลขับรถแบบนี้เนี่ยะ ไปให้เด็กป.หนึ่งขับดีกว่ามั้ง!!”
“อ๋อเหรอ... งั้น... กูว่าคงไม่ต้องดูๆกันไปและล่ะมั้ง ไม่ปลื้ม!”
“อ – อ่ะ เง้อออออ!!!”
“ตายและ ดูท่าจะมีคนโดนน็อคไปซะแล้ว” ไอ้มิวแสยะยิ้มขณะที่กลับไปนั่งกดมือถือตามเดิม
“เจอไม้นี้ไป ยังไหวอยู่มั้ยครับพริก” พี่ชายที่เปลี่ยนไปนอนตักมิว แซวไอ้พริกที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปซะแล้ว
“อ – อะแฮ่มๆ จะยังไงก็เถอะนะ แอนนี่ จริงๆแล้ว ถ้ากูมีใบขับขี่สากลก็คงขับแทนมึงได้หรอกนะ มึงจะได้ไม่ต้องเมื่อยไง” แหม่ พลิกสถานการณ์ได้ดีนะไอ้ตี๋
“ไม่เป็นไรหรอกน่ะ กูเป็นเจ้าบ้านก็ต้องต้อนรับพวกมึงดีๆหน่อย ใช่มะ”
“หึๆ” ไอ้ตี๋ยิ้มแล้วยีหัวผมใหญ่ “น่ารักกกก”
“เชี่ย! อย่ายีผม กูเพิ่งเซ็ตมาเมื่อเช้า”
“อ่าว โทดทีๆ! แต่ผมทรงไหนก็น่ารักอยู่แล้วน่า”
“เอ่ออออ พี่กับแอนนี่ จอดข้างทางแล้วสวีทกันให้เสร็จก่อนดีมั้ย ผมจะอ้วกและ” ไอ้ต้น แม่งก้างขวางคอชะมัด เอ้ย! ไม่ใช่
“อะไร!! คนเค้าจะสวีทกะแฟน เดี๊ยะมึง!!”
“เย้ยย!! โทดคับพี่!!”
“ยังไม่ใช่แฟนซะหน่อยโว้ยย!!” ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งวะ เขินนะแสดดดดดด
“ทรายไลน์มาน่ะ” พี่ชายลุกจากตักไอ้มิว แล้วบอกทุกคน “รถคันหน้าบอกว่าใกล้จะถึงเวกัสแล้วนะ”
“ใกล้แล้วเหรอพี่” ไอ้มิวชะโงกหน้าไปดูไลน์จากมือถือพี่ชาย
“อืมมม ก็เริ่มเข้าเขตเมืองแล้ว” ผมช่วยคอนเฟิร์มอีกแรงในฐานะเจ้าบ้าน
“นั่นไง ป้ายเวกัส!” ไอ้ต้นชี้ให้ดูป้ายขนาดใหญ่ ตกแต่งอย่างฟู่ฟ่า เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเขียนว่า
Welcome to Fabulous Las Vegas, Nevada
Chapter 20: Waking Up In Vegas
“โอ๊ยยยย เมื่อยๆๆๆ” พี่ต่อบิดขี้เกียจขณะลงจากรถจี๊บอีกคันที่มาถึงที่โรงแรมก่อน เอ่อ... จะว่าโรงแรมก็ไม่ถูกครับ ออกแนวเหมือน Motel เก่าๆมากกว่า
“This is it. This is where we stay for our trip.” เจนนิเฟอร์ ลูกพี่ลูกน้องของผมที่อาสาขับรถอีกคันพาทุกคนมาด้วยพูดขึ้น (จริงๆ มันกะโดดเรียนมาเที่ยวน่ะครับ)
“โห ได้บรรยากาศจริงๆว่ะ” ไอ้ต้นมองไปรอบๆ ขณะช่วยกันยกข้าวของขึ้นไปบนห้อง
“บรรยากาศบ้านผีสิงเหรอไอ้ต้น พื้นเก่าซะ” พี่ต่อบ่น
“เถอะน่า งบเรามีแค่นี้ มาถึงเวกัสได้ก็ดีแล้ว” พี่แจ๊สยิ้มแหยๆ ตอบแบบรักษาน้ำใจ “แต่เอาจริงๆ พี่ดูในทีวีนึกว่าจะหวือหวากว่านี้นา”
“อ่อ พวกที่หวือหวาๆ พวกคาซิโน อะไรพวกนั่นน่ะไม่ใช่ตรงนี้หรอกพี่” ผมตอบ
“หา?”
“อ้าว ยังไงวะเนี่ยะ” ไอ้พริกเกาหัวแกร๊กๆ
“คือจริงๆตอนนี้ เราอยู่ในเขตเมืองของเวกัส แต่ไอ้พวกคาซิโน ที่เที่ยวดังๆทั้งหลายแหล่ มันอยู่ทางนอกเมืองไปทางใต้ ตรงนั้นเค้าเรียกกัน The Strip”
“มีงี้ด้วยเว้ย” พี่ทรายงง
“เอาน่าๆ เดี๋ยวพักกันซักแปบ แล้วเดี๋ยวเย็นๆหน่อยค่อยขับไป” ผมบอกทุกคน แล้วหันไปคุยกับเจนนิเฟอร์ “Jen, We’ll leave around 4, okay?”
“Alright” เจนตอบก่อนจะเข้าห้องไป
**********************************************************************************
สี่โมงเย็น รถสองคันก็ออกแล่นไปตามถนนอีกครั้ง จากที่พักของพวกเรา แล่นลงมาทางใต้ประมาณหกกิโลเมตร ในที่สุดพวกเราก็ถึง The Strip
“เหยดดดดดดดดด อลังการสัดอ่ะ!” ไอ้พริกตื่นเต้นขณะถ่ายรูปแทบจะทุกที่ที่รถแล่นผ่าน
“สุดยอดเลย สวยกว่าที่เห็นในทีวีอีก” พี่ชายพูดขณะมองไปรอบๆ ส่วนมิวกับต้นตอนนี้ อ้าปากค้างเป็นที่เรียบร้อย
“ไลน์บอกคันนู้นด้วยนะ เดี๋ยวจะไปวนให้ทั่วรอบนึง แล้วเลือกเอาว่าจะไปเริ่มตะลุยตรงไหนก่อน” ผมบอกพี่ชาย
“ได้เลย”
“เอาล่ะ ทุกท่าน ตั้งใจดูสองข้างทางให้ดีนะคร้าบบบบบบ” จบที่ผมพูด ผมก็เหยียบคันเร่งขับวนไปรอบๆเขตท่องเที่ยวและแสงสีของเวกัสทันที ผ่านตึกสูงใหญ่ มากมาย หลากขนาดและรูปร่าง มีทั้งปราสาท โดมละครสัตว์ หอคอย หรือแม้กระทั่งหอไอเฟลขนาดย่อยก็ยังมี จนกระทั่งวนครบรอบ “ครบรอบแล้ว! สรุปว่าจะไปเริ่มจากที่ไหนก่อน”
“กูโหวตหอไอเฟล” เสียงโหวตจากไอ้มิว
“กุขอ ตึกที่มีภูเขาไฟข้างหน้าอ่ะ” ไอ้ต้นโหวต
“พี่โหวตปิรามิด” พี่ชายโหวต
“กูก็ปิรามิดด้วย” ไอ้พริกโหวต ส่วนผมก็
“กูอยากไป Paris ว่ะ”
“อ้าวววว เสียงเสมอ” ไอ้ต้นพูด
“ลองถามคันนู้นดูดิ่” ไอ้มิวเสนอ
“ได้ๆ” พี่ชายรับคำ แล้วรีบพิมพ์กลับไป ซักพักนึงอีกคันนึงก็ตอบกลับมา “คันนู้นก็โหวตปิรามิดว่ะ”
“โอเค งั้นก็ตามนี้ เราจะไปเริ่มต้นกันที่โรงแรม Luxor นะครับทุกโค้นนนน” แล้วผมก็รีบเหยียบคันเร่งอีกครั้งเพื่อรีบซิ่งไปให้ถึงโรงแรมหรูหราทรงปิรามิด ที่มีรูปปั้นสฟิงก์ต้อนรับอยู่ด้านหน้า
รถจี๊บสองคันขับเข้าสู่ลานจอดรถหน้าโรงแรมที่เริ่มมีผู้คนมากหน้าหลายตาเดินเข้าไป ในขณะที่ผม และเพื่อนๆพี่ๆ ต่างลงจากรถด้วยความตื่นเต้น
“แอนนี่ๆ ถ่ายรูปให้หน่อยดิ่” ไอ้มิวรีบยื่นมือถือให้ผมทันที เพื่อให้ถ่ายรูปมันกับตึกปิรามิดด้านหลัง
“เอ่อ... พี่ชาย ออกจากเฟรมหน่อยครับพี่ ไม่งั้นถ่ายไม่ได้” ผมโบกมือปัดๆให้พี่ออกจากกล้อง
“เฮ้ยๆ ถ่ายกับพี่เค้าด้วย” ไอ้มิวบอก แล้วกวักมือเรียกพี่ชายที่ยืนเก้ๆกังๆให้เข้ามาถ่ายด้วย ในขณะที่พี่แจ๊สดูท่าทางจะอารมณ์เสียนะ
“นึง ส่อง ซั่ม”
แชะ
“เอ้าๆ เฮ้ยถ่ายให้พี่มั่งสิมิว” ไอ้พริกเดินเข้าไปยืนแทนที่พี่ชายที่เดินออกมาแล้ว
“โอเคครับ” ไอ้มิวรับมือถือจากไอ้ตี๋
“แอนนี่ มาถ่ายด้วยกันดิ่”
“หือ? ไม่เอาอ่ะ กูเคยมาแล้ว ไม่ถ่ายอ่ะ”
“เหอะน่า ถ่ายกับกูหน่อยสิ” ไอ้ตี๋นี่ก็อ้อนจริ๊ง
“อู๊ยย อินี่! ก็เคยมาแล้ว รูปที่กูถ่ายตรงนี้เลยก็มีสองสามรูปแล่ว”
“แต่รูปที่เรามาด้วยกันอ่ะ ยังไม่มีเลยนะ” เอ่อะ.... เขินเบย
“เหยดดดดดด” พี่ต่อปรบมือ
“ดูเหมือน ไอ้แอนนี่จะโดนเคโอไปแล้วนะ” ฮึ่ย! หุบปากไปเลยไอ้ต้น!
“เออๆๆๆๆ ถ่ายด้วยก็ได้วะ” ผมรีบเดินเข้าไปยืนใกล้ๆไอ้ตี๋ก่อนคนอื่นจะกวนประสาทไปมากกว่านี้
“ใกล้ๆกันหน่อยสิ ทั้งสองคน” แหน่ะ! พี่ชายก็เอากะเค้าด้วย ไอ้ตี๋นี่ก็รีบขยับเลยนะ ไอ้เชี่ย!
“ชิดกว่านี้หน่อยดิ่” พี่ทรายสมทบ ไอ้นี่ก็ได้ใจขยับใหญ่
“A little closerrrrrr” ยัยเจน เล่นกะเค้าด้วย!
“โอ๊ย! มึงเขยิบมาติดกูขนาดนี้ ไม่กอดกูเลยล่ะ!” ดูมันสิครับ! เขยิบมาชิดจนตัวผมกับตัวมันแทบจะรวมเป็นคนเดียวกันแล้ว
“โอเคนะ ยิ้มหน่อย นึง ส่อง ซั่ม”
แชะ
อื้มมมมม อุ่นจัง เมื่อกี้ลมยังพัดเย็นวู่บๆอยู่แล้ว แล้วไหงตอนนี้...
“แว้กกกกกก!!! What the fuck! มึงกอดกูเพื่อ ไอ้ตี๋!”
“อ่าว ก็มึงบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าให้กอดน่ะ” โอ๊ยยยยยยย กวนตีน แถมยิ้มกวนตีนอีก สาดดดดดดดด!!
“หึ่ยยยยยย โอ๊ยยยยยย” ร้อนหน้าไปหมดแล้วครับ ไม่รู้จะพูดอะไร เดินนำคนอื่นเข้าโรงแรมไปแล้วกัน “เข้าไปกันได้แล่ว!!”
“คร้าบบบบบบ” ไอ้ตี๋ยังคงยียวนกวนประสาท
เมื่อมาถึงข้างในตัวโรงแรม เหล่าคณะทัวร์ของผมก็ร้องว้าวดังๆกันอีกรอบกับสถาปัตยกรรมการตกแต่งภายในในสไตล์อิยิปต์โบราณ ที่สุดแสนอลังการ มีรูปปั้นเทพเจ้าต่างๆ รวมถึงการจำลองวิหารศักดิ์สิทธิ์มาไว้ภายในอีกด้วย
“โอ้โหหหหห ใหญ่จัง” ไอ้มิวมีท่าทางตื่นเต้น
“เฮ้ย ไม่ต้องชม ของกูเก้านิ้วกำลังเหมาะๆ” ไอ้ต้นยิ้มกวนๆ ทำท่าลูบเป้าตัวเองซะงั้น
“ถุย! กูหมายถึงตึก”
“So, what are we gonna do now?” เจนถาม
“Go to Casinoooooo!!!” ตอบพร้อมกันเชียวนะครับ แหม่
“โอเคๆ งั้นก็ไปคาซิโนกัน”
“เดี๋ยวก่อนๆ” ไอ้พริกรั้งตัวผมไว้ ก่อนจะหันไปถามเจนนิเฟอร์ “Jenny, Can I borrow Annie? I’m kinda hungry and I don’t know where to go.”
“Sure! That him with you.” เอ่อออ ไม่ปรึกษากูหน่อยเหรอ “Annie, take him to that restaurant. I’m sure it’s going to be super delicious.”
“Come on! Why don’t we just play Casino and then have dinner together”
“It’s alright, Annie. พวกเราไม่ซีเรียสอยู่แล้ว ไปกินกับพริกเถอะ” พี่ชายพูดดัก แล้วตามมาด้วยเสียงสนับสนุนจากคนอื่นซึ่งพูดพร้อมกันว่า
“ช่ายยยยยยยยย”
“Arrrrrr. Whatever.” แล้วผมก็เดินนำไอ้พริก พาไปยังร้านอาหารที่บ้านผมเคยมากิน “ตามมาไอ้ตี๋”
ร้าน T&T หรือ Tacos & Tequila อยู่ชั้นเหลือขึ้นมาจากล็อบบี้ไม่มากนัก ในร้านตกแต่งบรรยากาศสไตล์โมเดิร์น ผสมกลิ่นอายสไตล์แบบเม็กซิกัน หลังจากที่ไอ้พริกจัดแจงบอกกับพนักงานว่าเรามาสองคนเสร็จสรรพประหนึ่งว่าเคยมาเที่ยวแล้ว พนักงานก็พาเรามาที่โต๊ะคู่ ซึ่งอยู่ในมุมที่ถือว่าเป็นส่วนตัวพอสมควร
หลังจากที่พวกเราได้รับอาหาร ซึ่งเป็นสไตล์เม็กซิกันและอ่านชื่อยากมาก (ไอ้พริกใช้เวลาอ่านชื่อเมนูของมันอยู่ห้านาทีจนพนักงานต้องช่วยกันอ่านให้มันฟัง) รวมถึงไวน์ที่ผมปฏิเสธในตอนแรก แต่มันก็ยังคะยั้นคะยอจะให้ผมสั่งให้ได้ มันก็เริ่มคุยเข้าประเด็นกับผม
“อาหารที่นี่น่าตาแปลกๆดีเนอะ”
“ก็ อาหารเม็กซิกัน มันก็แนวๆนี้แหละมึง ทาโก้ส์อ่ะ ลองกินดู”
“อื้มม” มันอ้าปากงับทาโก้ส์เข้าไปคำใหญ่ “หร่อยดีแหะ รสแปลกๆว่ะ”
“ใช่มะ ตอนนั้นกูมากินกับที่บ้าน รสชาติถูกใจมากเลย หลังจากนั้นกูก็ติดทาโกส์มากๆ”
“แอนนี่ ชอบกินทาโกส์เหรอ”
“ชอบสิ อร่อยจะตาย”
“อื้มมมมม” มันพยักหน้าแล้วก็หันไปกินต่อ แต่หน้าตาอมยิ้มดูน่าสงสัยแหะ
“ทำไมวะ”
“ไม่มีอะไรหรอก.... เอาไว้เดี๋ยวกลับเมืองไทย เดี๋ยวกูทำให้เอามั้ย”
“ห่ะๆ เดี๋ยวกูก็ท้องเสียหรอก”
“อะไรว้า อุตส่าห์อยากจะทำให้สุดที่รักแดก สุดที่รักเสือกไม่ยอมแดกซะงั้นอ่ะ”
“เอ่ออออ พริกครับ มึงเรียกกูว่าสุดที่รักก็ช่วยปรับรูปประโยคให้มันดีนิดนึงนะครับ”
“คร้าบบบบบ... ว่าแต่ ยอมรับแล้วเหรอว่าเป็นสุดที่รักกูอ่ะ”
“ถุยเหอะ!!! เฟ่ย!! บอกแล้วว่าขอดูๆไปก่อน”
“ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ รู้แล้วน่าๆ” ไอ้ตี๋ยิ้ม ผมยิ้ม พวกเราต่างก็มองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าเงียบๆ แล้วไอ้พริกก็พูดเสียงอ่อนโยนแบบที่มันมักจะพูดเวลามัอะไรสำคัญๆ “แอนนี่...”
“หืม”
“กูรักมึงนะ”
“หึๆ” ผมยิ้ม หัวเราะในลำคอ ผมดีใจ และรู้สึกมีความสุขที่มันยังคงรู้สึกอย่างนั้นกับผม ส่วนผมเอง... “กูก็รักมึงเหมือนกัน”
“อื้ม กูรู้” มันยิ้ม ซึ่งนั่นทำให้สะกิดต่อมของผมจนผมหุบยิ้มทันที
“ขอโทษนะ...”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“เรื่องที่กู ยังไม่พร้อมจะเป็นแฟนมึง...”
“เรื่องนั้นน่ะช่างเถอะ กูเข้าใจ... กูซะอีกที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น... ถ้ามึงไม่พร้อมที่จะคบกัน กูก็เข้าใจ”
“ขอบคุณนะ... แต่ยังไง กูก็ยังอยากคบกับมึงนะ... แค่ขอเวลา ลบเรื่องนั้นให้ได้ก่อน...” ภาพที่มึงฉุดกระชากลากถูกูในตอนนั้น มันยังคงอยู่ในหัว ขอเวลาลบมันหน่อยนะพริก
“อื้ม.... แต่ยังไงก็เถอะ ไหนๆตอนนี้มึงกับกูก็อยู่ด้วยกันแล้วเนอะ... กูก็... มีอะไรอยากจะให้หน่อยน่ะ” ไอ้ตี๋ล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางเคอะเขินแปลกๆ
“...อะไรวะ”
“มึงหลับตาก่อนดิ่”
“ทำไมต้องหลับอ่ะ”
“เอาเหอะน่า หลับตานะๆ”
“อ่ะๆ ก็ด่ะ” หลับตาช่วยๆมันหน่อยครับ แล้วซักพักหนึ่งในความมืด ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมากระทบรอบคอผม “...อะไรอ่ะ ...ลืมตาได้ยัง”
“แปบนึงดิ่ ....อืม ....เรียบร้อย ลืมตาได้แล้วหล่ะ” ผมค่อยๆลืมตา และเห็นสร้อยที่ห้อยอยู่รอบคอผม ผมเอามือขึ้นจับสร้อยขึ้นมาดูสิ่งที่ร้อยห้อยอยู่ให้ชัดเจนมากขึ้น
“นี่มัน...”
“แหวนไง กูร้อยใส่สร้อยนี่ไว้ เมื่อไหร่ที่มึงพร้อมที่จะคบกับกู เมื่อไหร่ที่มึงพร้อมที่จะเดินไปด้วยกันกับกู หยิบแหวนนี้มาใส่ที่นิ้วนะ”
“พริก...” โอ้ยยยยยย!!!!! หน้าแดงโว้ย แสดดดด
“กูจะรอนะ รอวันที่เราจะไปด้วยกัน”
“....” ผมยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า ให้ตายสิ แอนนี่ นี่ยังไม่พออีกเหรอที่จะทำให้มึงลืมเรื่องในวันนั้น คนคนนี้รักมึงมากกว่าอะไร มึงเองก็ไม่ได้สับสนกับความรู้สึกตัวเองแล้ว จะรออะไรอีกวะ “....ขอบคุณนะพริก ....ตอนนี้กูเองก็คิดว่า –“
ตึ๊ง ดึ่ง
เสียงไลน์ของไอ้พริกดังขึ้น
ตึ๊ง ดึ่ง
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นข้อความของไอ้มิว ส่งมาว่า
“หนีเร็ว?” ผมกับพริกพูดพร้อมกันด้วยความสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นวะ” ไอ้พริกถาม
“ไม่รู้สิ เดี๋ยวกูลองโทรหามิวดูนะ”
“อื้ม”
ผมรีบกดโทรศัพท์โทรหาไอ้มิว รอจนมันรับสาย ด้วยเสียงที่ดูสั่นๆ และเหมือนจะหอบด้วยความเหนื่อย
“ฮัลโหล ไอ้มิว เกิดอะไรขึ้นวะ”
[มึงสองคน รีบหนีเร็ว]
“หนี? หนีทำไมวะ? แล้วนี่ทำไมเสียงมึงสั่นๆวะ”
[กูวิ่งอยู่]
“หา? วิ่ง! วิ่งเพื่อ?”
[เพื่อเอาชีวิตรอดสิวะ!! พวกกูโดนมาเฟียไล่ตามมาอยู่เนี่ยะ!]
“หะ!!! เกิดอะไรขึ้นวะ!!”
[เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง พวกมึงรีบหนีลงมาก่อน!!]
“อ่า มิว คือกูกะพริกไม่ได้มีเรื่องกับเค้า ไม่ต้องหนีก็ได้ว่ะ”
[ไอ้เชี่ย กุญแจรถอยู่กับมึงง่ะ!! ไม่มีรถแล้วพวกกูจะหนียังไงวะ นั่งไปคัยเจนไม่พอเฟ่ย!!]
“เออว่ะ!! โอเคๆ งั้นเดี๋ยวพวกกูรีบไป”
[เออๆ เจอกันที่รถเลย]
แล้วมันก็วางสายไป
“ว่าไงมั่ง” ไอ้พริกถามทันทีที่ผมวางสาย
“ไอ้พวกนั้นอ่ะดิ่ ไม่รู้ไปคาซิโนอีท่าไหน ไปมีเรื่องกับมาเฟีย”
“หา!!!”
“ไม่ต้องหาอ่ะไอ้ตี๋ รีบไปกันเหอะ” ผมยกมือเรียกพนักงานให้เก็บตังค์ จ่ายเงิน แล้วรีบออกจากร้านทันที
พวกผมรีบลงมาข้างล่าง ทันทีเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งในชุดสีดำ รีบวิ่งลงมาจากสองชั้นด้านบน ซึ่งผมคิดว่า น่าจะเป็นพวกมาเฟียที่พวกเพื่อนๆของผมไปมีเรื่องด้วย
“นั่นน่าจะใช่พวกมันนะ” ไอ้พริกก็คิดแบบเดียวกัน
“เร็วเข้า รีบไปที่รถก่อนพวกมันจะไล่ตามมาทัน” พวกผมรีบวิ่งลงมาเรื่อยๆ ผ่านล็อบบี้ ในขณะที่ชายชุดดำกลุ่มนั้นก็วิ่งไล่ตามมาไม่ไกลนัก พวกผมเร่งฝีเท้า ฝากผู้คนที่เดินสวน จนเกือบจะชนกับบางคนเสียด้วยซ้ำ แล้วในที่สุดเราก็วิ่งมาถึงลานจอดรถด้านนอก ซึ่งตอนนี้เป็นตอนกลางคืนไปเรียบร้อยแล้ว
“พริก!! แอนนี่!!” พี่ชายโบกมือตะโกนเรียกพวกเราจากบนรถจี๊บ พวกผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่รถให้เร็วที่สุด จนเรียกได้ว่า แทบจะกระโจนขึ้นไปนั่งบนรถกันเลยทีเดียว
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ!!” ผมกับพริกถาม ซึ่งได้รับคำตอบเป็นเสียงโวยวายของทั้งพี่ชาย ไอ้ต้น ไอ้มิว
“อย่าเพิ่งถามเถอะ”
“รีบสตาร์ทรถก่อน”
“เร็วเข้าสิ”
“เดี๋ยวพวกมันก็ตามมาทันหรอก”
“เร็วเข้าเถอะน่า” เสียงทุกคนโวยวายพร้อมกันในขณะที่ผมเสียบกุญแจแล้วเตรียมสตาร์ทรถ แต่ทว่า.....
แอ่ด แอ่ด แอ่ด แอ่ด แอ่ด.....
แอ่ด แอ่ด แอ่ด แอ่ด แอ่ด.....
“เฮ้ คันนั้นน่ะ ไปได้ยังวะ เดี๋ยวมันก็ไล่ตามมาทันหรอก!” เสียงพี่ทรายตะโกนมาจากรถอีกคันนึง
“มันสตาร์ทไม่ติดอ่ะ!!!” ผมตะโกนบอก ชิบหายแล้วครับ เหมือนในหนังเป๊ะเลย เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานทีไร รถไม่เคยจะสตาร์ทติดทุกที
“เฮ้ย! ชิบหายแล้ว”
“ลองสตาร์ทอีกทีซิ”
“น้ำมันหมดรึเปล่า”
“ก็เปล่านิ่”
“รถเป็นอะไรวะ”
“เป็นยานพาหนะไง”
“ถุย!”
“เอาไงดีวะ”
“ลงไปเข็นทันมั้ย”
“มึงจะบ้าเหรอ!!”
“Here they are!!!!” เสียงตะโกนไล่หลังจากพวกกลุ่มชายชุดดำ
“เชี่ยยยยย มันวิ่งกันมาแล้ว” ไอ้ต้นตะโกน
“แอนนี่ สตาร์ทให้ติดสิ”
“มันมาแล้ว”
“มันมีปืนเร็วๆ”
“กูเยี่ยวจะราดแล้ว”
“เรเร้วววววววว”
บรึ้น!!
“สตาร์ทติดแล้วๆ!” ผมตะโกนบอกทุกคน รวมถึงเพื่อนที่อยู่อีกคันด้วย
“เออออออ ออกรถก่อน มันวิ่งมาจะทันอยู่แล้ว” สิ้นคำสั่งไอ้พริก ผมก็รีบออกรถซิ่ง ฝ่ากลุ่มชายชุดดำที่กระโจนหลบกันแทบไม่ทันออกมา ตามมาด้วยรถของเจนที่ซิ่งตามกันมาติดๆ
“วู้วววววววว!!!!!” ทุกคนตะโกนด้วยความดีใจทันทีที่สลัดไอ้พวกมาเฟียทิ้งจนได้
“เฮ้ออออ รอดจนได้” ไอ้มิวถอนหายใจ
“ยังกะในหนังเลย เหี้ยเอ๊ย” ผมถอนหายใจตาม
“เดี๋ยวก่อนนะ” ไอ้พริกชะโงกหน้าไปข้างหลัง แล้วชี้ไปยังถุงผ้าที่มิวกับพี่ชายกอดอยู่ “ถุงอะไรอ่ะ”
“อ – อ่อออ ถุงนี้เหรอ” พี่ชายยิ้มแห้งๆ “ก็ ถุงนี้แหละที่เป็นต้นเหตุของเรื่องน่ะ”
“หมายถึงยังไงวะ” ไอ้พริกถาม
พี่ชายและไอ้มิวเลยตอบด้วยการเปิดถุงนั่นขึ้นมา ซึ่งทำให้ผมช็อคจนแทบจะทำรถคว่ำกันเลยทีเดียว
“เงิน!!!!” ใช่ครับ เงิน!!! ท่าทางไม่ใช่น้อยๆด้วย
“เท่าไหร่เนี่ยะพี่”
“ก็.... สี่ล้านอ่ะ”
“บาท?”
“ดอล” เอาเข้ย์!!!!!! สี่ล้านดอล เยอะสาดดดดดดดดดด
“เห้ย แล้วได้มายังไงว่ะ ไอ้ชาย”
“ก็ไอ้เจ้าต้น กับต่อเพื่อนพริกอะดิ่ ไปพนันโป๊กเกอร์กับไอ้พวกนั้นไว้ ตั้งสี่ล้าน”
“แถมไปโกงเค้าด้วย ถึงได้ชนะมันมาไง” ไอ้มิวเสริม “แล้วมันก็ดันจับได้ ก็เลยโดนวิ่งไล่มานี่แหละ”
“ก็ใครจะไปรู้เล่า ว่าโต๊ะนั้นอ่ะ มีแต่มาเฟีย แม่งเอ๊ย เกือบสมองระเบิดแล้วมั้ยล่ะ” ไอ้ต้นพูด หน้าซีดเผือด
“แหม่ มาทำพูด มึงง่ะ ตัวต้นเรื่องเลย ต้น” ไอ้มิวด่า
“เอาหน่ะๆ ผ่านมาได้แล้วก็ดีแล้วหล่ะ” พี่ชายปราม
“ว่าแต่.... เงินพวกเนี้ยะ จะเอาไปทำอะไรดี” ไอ้พริกถาม “จริงๆ เงินที่โกงเค้ามา เอาไปคืนเค้าอ่ะ ดีที่สุด แต่ถ้าเอาไปคืนตอนนี้ มีหวังสมองเละกันหมดแน่”
“อืม....” ผมนึกในใจ จนในที่สุด ก็ได้ไอเดียมันๆ สุดเหวี่ยง “เอางี้มะ ไหนๆ ก็มาเที่ยวเมืองแห่งแสงสีทั้งที...”
และแล้ว พวกเราก็ตัดสินใจ ผลาญเงินเหล่านั้นไปกับการเข้าผับนู้น ออกผับนี้ ซื้อเสื้อผ้า เข้าโรงหนัง แล้วก็มาต่อที่ผับ ซื้อเหล้า ซื้อเบียร์ ค็อกเทล ไวน์ เบียร์ เหล้า.... เอ่อ เหมือนจะบอกซ้ำนะ แต่ช่างเถอะ ผมเริ่มเมาและ ขอไปสนุกกับทุกคนก่อนนะครับ ไหนๆก็กำลังจะท้าดื่มกันอยู่แล้ว ขอตัวก่อนนะ เอิ๊กกกกกก
**********************************************************************************
“งืมมมมมม โอยยยยย” แดดแยงตา แสบตาจุงเบยยยยยยย ผมพยายามลุกขึ้นจาก เอ่ออออ..... เตียงละมั้ง ผมมาอยู่บนเตียงได้ไงเนี่ยะ แต่ช่างเหอะ โอ้ยยย ทำไมมันรู้สึกมึนอย่างงร้วะเนี่ยะ หืมมมม แล้วนี่ใครนอนอยู่ข้างๆผมเนี่ยะ อ่อ ไอ้พริกเหรอ “พริก.... พริก.... ไอ้พริกตื่น”
“งืมมมมมม หงั่มๆๆๆ” แหน่ะ ไอ้นี่ นอนเป็นเด็กเชียวมึง ขนาดใส่ชุดสูทยังทำตัวปัญญาอ่อนเชียวนะ....
หือ....
ชุดสูท....
..................................
.........................
...............
......
..
เห!! ชุดสูท ทำไมมันใส่ชุดสูท แล้วมานอนบนเตียง.... เตียงแม่งมีโรยดอกกุหลาบด้วยเห้ย!! แล้ว.... เห้ย!!! ไหงผมเองก็ใส่ชุดสูทวะครับ!!! ชิบหายและ
“สร่างเมาเลยกู” ผมรีบลุกจากเตียงเพื่อพบกับตัวเองอยู่ในสภาพด้านบนชุดสูท ด้านล่างบ็อกเซอร์ ซึ่งก็ไม่ต่างจากไอ้ตี๋ที่นอนขึ้นอืดอยู่บนเตียง ในขณะที่ผมมองไปรอบๆ ก็พบกับเพื่อนๆคนอื่นที่นอนแฮงค์กันอยู่ทั้งนั้น
ไอ้ต้นก็ใส่ชุดสูท พี่แจ๊ส พี่ทราย พี่ต่อก็ใส่ชุดสูท ยัยเจนใส่ชุดราตรี แต่....
“เห้ย!!” ผมถึงกับร้องเหวอทันที่ที่เห็นพี่ชายนอนแก้ผ้า โดยที่มีไอ้มิวในสภาพที่เปลือยเปล่าเช่นกัน นอนซบอกพี่เค้าอยู่ “What did we do last night?....”
หัวใจผมเต้นรัว และรัวมากขึ้นเมื่อมองไปที่มือข้างซ้ายของตัวเอง....
“Oh…. You gotta be kidding me…”
ผมมองไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม... แหวนที่ไอ้ตี๋ให้ผมเมื่อวานนี้....
ผมใส่ไปซะแล้ว
To be continued
ตอนหน้า เกิดอะไรขึ้นเมือคืน กล้องวิดิโอสามารถบอกคุณได้ทุกอย่าง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
