หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Big Cleaning Day 2011

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

-------------------------------

เรื่องสั้นขั้นเวลา
เก็บกดมาจากที่คนเขียนไม่ได้ไปทั้ง 2 งาน 
ฝากไว้ให้อ่านกันนะคะ

[/size]

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

[เรื่องสั้น] Big Cleaning Day

“Big Cleaning day ขอต้อนรับนิสิตทุกคน”

ผมเดินผ่านป้ายต้อนรับที่แขวนไว้ตรงประตูทางเข้า หลังน้องน้ำใช้ความสามารถเป็นเลิศ สอบเข้ามหาวิทยาลัยผมได้สำเร็จ จากที่เปิดศูนย์อพยกให้ผู้เดือดร้อนได้มาพักพิง กลับเลื่อนสถานะขึ้นกลายเป็นผู้ประสบภัยเสียเอง เกือบเดือนที่น้องน้ำเข้ามาวิ่งเล่นรอบมหาลัย เท่านั้นยังไม่พอ ยังมาป่วนคณะผมซะจนพวกรุ่นพี่ภาคเครื่องแทบร้องไห้ เครื่องจักรกลทั้งหลายของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่อยู่ในโรงชั้นล่างทั้งหมดเสียหายแบบไม่ต้องซ่อม โยนทิ้งอย่างเดียวพี่ซาเล้งยังไม่อยากเก็บเลย สงสารก็แต่พวกพี่ปีสี่ โปรเจคสุดท้ายไม่รู้จะเอาเครื่องที่ไหนมาทำ


วันที่เด็กทั้งมหาวิทยาลัยรอคอยมาถึงเมื่อน้องน้ำโบกมือลากลับบ้านที่อ่าวไทย พื้นที่ทั้งหมดยังไม่ทันแห้งดี แต่ทางอธิการประกาศวัน Big Cleaning Day ล่วงหน้าให้เหล่านิสิตได้เคลียร์ตารางตัวเอง เพื่อนผมบางคนเคลียร์ไม่ทัน ตอนนี้ก็ไปห้อยโหนกับลิงทางภาคเหนือกันซะเยอะ เหลือเพื่อนๆในกลุ่มแค่ 5 คนที่อยู่โยงเฝ้าบ้านและพร้อมใจนุ่งขาสั้น หนีบแตะมาช่วยขัดในวันนี้


เสียงป๋าไฮด์แห่งวงลาร์คอองเซียหายไป หยิบไอโฟนขึ้นมาดูถึงได้รู้ว่าไอ้ฟ้าพิชิตสแตท(มันเรียนไม้เดียวได้บีบวก โคตรเมพ) โทรมา


“ไอ้ยาจก มึงอยู่ไหน”

“หน้าตึกใหม่เสดสาด ใกล้ถึงแล้ว ทำไมวะ”

“จะบอกว่า วิดวะคนเป็นล้าน ไอ้ห่า จะมาทำไมเยอะแยะ” อ้าวไอ้นี่ ใครๆเค้าก็อยากมาช่วยขัด ช่วยถูกันทั้งนั้นแหละ

“อย่าบอกนะว่ามึงจะกลับบ้าน กูฆ่าทิ้งแน่”

“ส้วนตีน กูจะบอกว่า ไปขัดที่อาคารจักรฯกันดีกว่า แป๊ะมันว่า สาวๆสวยๆเพียบ กูเดินเลยศร.1 มาแล้ว ตามมาเร็วๆนะมึง”

“ไอ้กวยฟ้า ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ กูจะได้เข้าประตูวิภา เดินไกลตายชัก”

“เป็นยาจกแล้วอย่าบ่น ซ้อมเอาไว้ เปิดเทอมมึงต้องถ่อจากวิดวะไปศร.3 อยู่ดี เร็วๆให้ว่อง กูใกล้ถึงมนุดแล้ว”

“เออๆ กำลังไปแล้ว พ่อมึงแม่ง ทำไมต้องให้กูมาเดินครึ่งมหาลัยด้วยวะ”

“พ่อกูทำงานอยู่สาธร ไม่ต้องถามถึง แวะรับไอ้เปาที่บาร์วิดด้วยนะ มันแดกข้าวอยู่กับพวกน้ำฝน”

“เออๆ”



ผมกดวางสายตอนเดินมาถึงหน้าคณะพอดี โผล่หน้าเข้าไปในโรงเครื่อง เห็นรุ่นพี่รุ่นน้องมากหน้าหลายตากำลังพยายามแงะไอ้เครื่องจักกลทั้งหลายออกมาทำความสะอาด บ้างก็ขัดๆถูๆตามผนัง  ยกมือไหว้รอบวงแล้วเลี้ยวขวาข้ามถนนไปบาร์วิดยา เจอไอ้เปาลูกร้านซาลาเปาชื่อดังเชลล์ชวนชิมย่านเยาวราชกำลังโม้เรื่องที่มันไปช่วยเค้าแพกกระสอบทรายที่คลองหก ไอ้ขี้โม้ ได้ข่าวกูก็ไป(กับมึง) ยังไม่เอามาโม้เลย บ้องหัวมันไปทีแล้วลากคอออกมาจากวงล้อมสาวๆ ขาเดิน ปากวางแผนเที่ยวรอบกรุง ดูไฟยามค่ำคืนกับไอ้เปา มือก็คว้าน้องแคนนอน 60D ออกมาถ่ายรูปประวัติศาสตร์ของมหาลัย ใครจะไปคิดล่ะครับว่ามหาลัยติดอันดับต้นๆของเมืองไทยที่ตั้งอยู่เกือบใจกลางกรุงจะโดนน้ำท่วมกว่าเมตรครึ่ง รอยตะไคร้น้ำยังหลงเหลือไว้ให้เราเห็นถึงความเสียหายที่เกิดขึ้น ผมตัดสินใจที่จะแบกไอ้หนอนหนีน้ำตัวนี้มาด้วยเพราะอยากบันทึกเรื่องราวความทรงจำไว้ให้รุ่นน้องต่อๆไปได้รับรู้เรื่องราว ว่าครั้งหนึ่ง รุ่นพี่ทุกคนได้สละแรงกายและใจ เข้ามาช่วยกันทำความสะอาดมหาวิทยาลัยที่รักของเรา ถึงแม้ว่า... มันจะหนักและเสี่ยงเปียกน้ำก็ตามที T_T


“เชดเข้ น้องครับ สาดน้ำเบาๆหน่อย เดี๋ยวกล้องพี่พัง” ผมตะโกนบอกไอ้เด็กสามสี่คนที่กำลังสาดน้ำใส่กันอยู่หน้าตึกปริญญาโท
 
“แหมพี่ เค้าให้มาทำความสะอาดน่า ไม่ใช่มาถ่ายรูป” ไอ้หัวตั้งกวนตีนตอบ

“เอ้าหันมา” ผมขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงพวกนั้นเลยจัดการยกกล้องถ่ายซะเลย พวกมันก็ทะเล้นชูสองนิ้วใส่กล้องให้แทน



เดินข้ามบึงมาก็เห็นเด็กมนุดช่วยกันราดน้ำถูพื้นอยู่ตรงลานกิจกรรมประจำคณะ ไอ้เปาตาลุกวาวมองดูสาวกางเกงขาสั้นที่โดนเพื่อนแกล้งฉีดน้ำใส่จนเปียกไปครึ่งตัว ผมจัดการบ้องหัวมันไปอีกที ช่วยเกรงใจเสื้อช็อปที่มึงใส่อยู่หน่อยเหอะเพื่อน กูอายแทนคณะ


ยกกล้องขึ้นถ่ายรูปสาวๆแก๊งนั้นไว้(หันมายิ้มให้กล้องไวมากครับ) โดนไอ้เปาเตะไปทีนึงโทษฐานที่ตบหัวมันเมื่อกี้ แล้วเดินเลาะข้างตึกมนุดไป ใครบอกว่าสาวมนุดมหาลัยผมเป็นผู้หญิงอ่อนแอและบอบบางอย่าไปเชื่อนะครับ เมื่อกี้ผมเห็นสาวสองคนยกเก้าอี้หินอ่อนเดินกันตัวปลิว ถึกอย่าบอกใคร ฮา....


เดินถ่ายรูปมาจนถึงอาคารจักรฯ เห็นรอยตะไคร้น้ำที่สูงกว่าสองเมตรแล้วสะเทือนใจ พื้นที่ที่ผมจอดรถไว้ยามมาเรียนท่วมสูงขนาดนี้เลยหรอ? เก็บภาพจนครบรอบตัวอาคารแล้วถึงได้เดินเข้ามาภายในลานจอดรถใต้ตึก เจอไอ้แป๊ะลูกเสี่ยร้านทอง พีทหนุ่มใหญ่แดนอีสาน และไอ้ฟ้าผู้พิชิตยืนขัดเสาอยู่ ถ่ายรูปมันไปสองสามใบแล้ววางกล้อง รับไม้ขัดพื้นมาจากเปาที่ไปหามาให้ แล้วลงมือขัดพื้นแถวๆนั้น ด้วยความที่คนค่อนข้างเยอะ พี่เจ้าหน้าที่มหาลัยเลยแบ่งให้แต่ละกลุ่มที่มาด้วยกันรับผิดชอบเป็นโซนตามเสา ส่วนใครเพื่อนน้อยก็ให้ออกไปขัดข้างนอกแทน ข้างผมเป็นสาวๆสี่คนที่ขัดเสาฝั่งเดียวกับไอ้ฟ้าอยู่ อีกคนลงมือขัดพื้นแบบเดียวกับผม เราหันมาสบตากัน ผมยิ้มให้ ดีใจที่เห็นสาวๆลงมือจับไม้จับแปรงกันแบบนี้


“โหยยยย แม่งมาจริงเว้ย หวัดดีครับป๋า” ผมเห็นสาวคนที่เพิ่งยิ้มให้หนีบไม้ขัดพื้นไว้ข้างตัว แล้วหันไปยกมือไหว้ชายหนุ่มที่เดินคล้องกล้อง DSLR ของนิคอนเข้ามา สาวอีกสี่คนที่กำลังมะรุมมะตุ้มกับการขัดเสาอยู่หันมายกมือไว้กันแทบไม่ทัน ส่งเสียงเรียก พี่ซัน พี่ซันกันไม่ขาดปาก ผู้ชายคนนั้นยกมือรับไหว้ แล้วเก็กหน้าโบกมือประหนึ่งดาราพบแฟนคลับ ทำเอาห้าสาวหัวเราะน้ำตาร่วง ผมเห็นเพื่อนร่วมมหาลัยที่เพิ่งเดินเข้ามายกกล้องขึ้นมาถ่ายสาวๆ พร้อมทั้งหมุนตัวถ่ายไปรอบๆ จนเค้าหันเลนส์มาอยู่ตรงหน้าผม ผมยิ้มไปให้ทีนึง เห็นเค้าลดกล้องลงมาเกาท้ายทอยยิ้มเขิน ตลกดีแฮะ ผู้ชายตัวสูง หน้าตาเรียกได้ว่าหล่อจัดแบบสาวๆยังต้องเหลียวหลังแต่มาเขินกับผู้ชายด้วยกันเองซะอย่างนั้นแหละ


“มีไรวะปริ้น” ฟ้าหันหน้ามาถามผม

“ป่าวๆ ขัดไปเหอะมึงน่ะ” ผมตอบกลับไป ก็มันไม่มีอะไร แค่ผู้ชายสองคนยิ้มให้กัน

“อยู่ดีๆก็ขำ มึงบ้าป่าววะไอ้ยาจก” ผมเอาไม้ขับพื้นแหย่ก้นมันไปทีนึง (โทษฐานที่ผมชื่อปริ้น ปริ้นที่แปลว่าเจ้าชายนั่นแหละ แต่มันกลับชอบเรียกผมว่ายาจกมากกว่า(เห็นว่าเข้ากับหน้าตาดี) ทำเอามันร้องจ๊ากหนีผมแทบไม่ทัน ไอ้ฟ้ามันเคยมีความหลังฝังใจกับบั้นท้าย หลังโดนรุ่นพี่คนนึงในคณะมอมเหล้าจะลากมันขึ้นเตียงเมื่อต้นเทอม อย่าทำเป็นเล่นไปนะครับ ไอ้คณะมาดแมนที่มีผู้ชายกว่า 90% น่ะ ตัวดีเลย น่ากลัวอย่าบอกใคร


ผมขัดพื้นในสี่เหลี่ยมของกลุ่มผมจนสะอาด เอาไม้ขัดไปคืนพี่เจ้าหน้าที่แล้วยกกล้องถ่ายรูปไปเรื่อย ซักพักเลยกลับมาเปลี่ยนมือขัดกับไอ้พีทที่ตอนนี้ลงไปนั่งพิงเสาเป็นที่เรียบร้อย สาวๆกับหนึ่งหนุ่มแก๊งข้างๆเมื่อกี้หายไป เปลี่ยนเป็นเด็กกลุ่มใหม่ มองหน้ากับเพื่อนอีก 4 คิดแล้วคิดว่าคงต้องไปหาอะไรใส่กระเพาะตัวเองอย่างด่วน ไม่งั้นได้เป็นลมอยู่แถวนี้แน่ๆ


เดินกอดคอกันไปที่โรงอาหารกลาง คนเยอะเกือบเหมือนวันเปิดเทอม พวกผมหาโต๊ะได้ก็เขี่ยๆขโมยเอาเก้าอี้มาจากโต๊ะที่ติดกันข้างๆ วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้แล้วออกไปซื้อข้าวกัน ร้านเปิดไม่เยอะ คนแต่ละร้านเลยต่อแถวกันยาว ผมเดินไปยืนต่อแถวรอซื้อข้าวราดแกงจานละ 20 (มหาลัยผมยังจานละ 20 นะครับ ใครอยากกินถูกๆแวะมาได้) ที่แถวยาวจนเลยมาถึงกลางร้านน้ำ กำลังกดดูรูปในกล้องมีอันต้องยกเจ้าหนอนลูกรักขึ้นสูงแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ดีๆก็มีคนเดินถือน้ำใบเตยมาชน เงยหน้าจะเอ่ยปากต่อว่ากลับเห็นผู้ชายขี้อายคนเดิมก้มหัวขอโทษให้ ผมยิ้มไม่ซีเรียสเพราะยังไงก็ยกกล้องหลบทัน อีกฝ่ายส่งรอยยิ้มขอโทษกลับมาอีกครั้ง ก่อนก้มหัวให้แล้วเดินจากไป


ถือจานข้าวพร้อมชามะนาวไปวาง ยกกระเป๋าขึ้นมาจะเก็บกระเป๋าตังถึงได้เห็นกล้อง Nikon D5100 วางอยู่บนโต๊ะถัดไป ไล่สายตาขึ้นไปมองถึงได้เห็นหนุ่มหล่อคนเดิมกำลังนั่งฟังสาวๆเม้าท์กันอยู่ ผมหันมาสนใจข้าวในจานตัวเอง ฟังไอ้แป๊ะกับไอ้พีทโม้เรื่องตะลอนทัวร์อีสานของพวกมัน เสียดายที่ผมไม่ได้ไป ต้องอยู่โยงยกของหนีน้ำท่วม ยังดีที่น้องน้ำแกมาวิ่งเล่นแค่ถนนหน้ารั้ว ยังไม่เข้าตัวบ้าน แต่ถึงอย่างนั้น ก็ทำเอาครอบครัวผมเครียดไปอยู่หลายวันเชียว


ไอ้สองเพื่อนซี้โม้จนไม่มีอะไรจะให้พูด เลยนั่งเงียบตากพัดลม เป็นการพักเหนื่อยจากแรงที่เราเสียไป แก๊งสาวโต๊ะข้างๆโบกมือลาแยกย้ายกันเป็นที่เรียบร้อย เหลืออยู่แค่สาวที่ยิ้มให้ผมตอนขัดพื้นกับเจ้าของ DSLR รุ่นท็อป  สาวเจ้าบ่นว่าอยากไปช่วยขัดอีก แต่เหลือกันสองคนเลยทำอะไรไม่ค่อยได้ ชายหนุ่มข้างๆผมตอบกลับไปว่าอาจจะต้องกลับ ในเมื่อไม่มีที่ไหนจะไปแล้ว ได้ยินแบบนี้เลยเผลอพูดชวนออกไป



“มากับพวกผมก็ได้ครับ”



สองคนนั้นหันมามองหน้าผม รวมทั้งไอ้เพื่อนอีก 4 คนด้วย ผมหลบสายตาของหนุ่มข้างตัว หันไปส่งสายตาขอโทษเพื่อนๆทั้ง 4 ที่ทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อน แต่คิดว่ามีเพื่อนต่างคณะเพิ่มมาอีกสองคนก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรนี่หน่า


“ไปด้วยกันก็ได้ พวกผมว่าจะไปช่วยแถวอาคารเทพฯ ถ้ายังไม่อยากกลับนะ” หญิงสาวคนเดียวของโต๊ะหันไปมองหน้าเพื่อน คนข้างตัวผมยักไหล่ว่ายังไงก็ได้ สาวเจ้าเลยหันมาบอกผมว่าขอไปด้วย ไอ้เปามันว่าก็ดี ได้เพื่อนมาอีก 2 คน ผมกับฟ้าหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะออก ขยับให้สองคนนั้นได้เลื่อนมานั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกัน แนะนำตัวได้ความว่า หญิงสาวที่เหลืออยู่ชื่อข้าวสวย ส่วนเจ้าของกล้องราคาแพงชื่อซัน เป็นเด็กมนุดอิ้งปี 3 ส่วนพวกผมมันไอ้หนุ่มวิดวะภาคโยธาปี 2 เลยต้องเรียกทั้งสองคนว่าพี่ไปตามระเบียบ


นั่งย่อยอีกซักพักถึงได้ฤกษ์เดินไปอาคารเทพฯ เห็นพี่ข้าวงุ้งงิ้งอยากกินแตงโมอยู่กับพี่ซันถึงได้สงสัยว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันหรือเปล่า ไอ้แป๊ะกับพีทก็หยุกหยิกด้วยความอยากรู้ แต่ที่ไวกว่าคือไอ้เปา


“พี่ข้าวกับพี่ซันเป็นแฟนกันหรอ” เฮ้ยมึง ไปเสือกเรื่องเค้าทำไม(ถึงแม้กูจะอยากรู้ด้วยก็ตามที)

“ห่ะอ่ะ ป่าวๆ เพื่อนสนิทกันเฉยๆ ไอ้นี่น่ะ มันชอบผู้ชาย” พี่ข้าวสวยตบไหล่เพื่อนสนิทไปเต็มแรง

“เฮ้ย กูเสียหาย น้องกลัวหมดแล้ว” เสียงทุ่มต่ำหันมาแก้

“กูว่ามึงมีเมียเป็นผู้ชายแน่ๆอ่ะ ฟันธง” พี่ข้าวยังไม่เลิก

“จะชายจะหญิงก็ขอให้กูได้หาเองเหอะ ไอ้แบบที่มึงพยายามยัดเยียดให้กูไม่เอา” ฟังอย่างนั้นไอ้เปาเลยส.ใส่เกือกเข้าไปอีกว่าพี่ข้าวยัดเยียดอะไรให้ วีรกรรมหาแฟนหนุ่มน่ารักๆให้พี่ซันของพี่ข้าวสวยทำเอาพวกผมหัวเราะก๊าก เดินคุยกันประหนึ่งเพื่อนภาคเดียวกันจนไปถึงหน้าอาคารเทพฯ ลงมือช่วยคนแถวนั้นขับๆถูๆกันจนถึงช่วงเย็น ระหว่างนั้น ทั้งผมและพี่ซันหยิบกล้องเดินถ่ายรูปทั่วบริเวณ แต่เชื่อไม๊ ตั้งแต่เมื่อกลางวันผมกับพี่เค้ายังไม่ได้คุยกันเลยซักคำ


หลังพี่เจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยไล่พวกผมกลับบ้านตอนสี่โมงตรง พวกผมมองหน้ากันแล้วว่าต้องหาอะไรใส่ท้องกันอีกครั้งก่อนกลับบ้าน ชวนพี่ซันและพี่ข้าวสวยไปกินเสต็กแถวหน้าม.ด้วยกัน พวกเราจบวันนั้นด้วยการแลกพินแลกเฟสกันเกือบครบวง




ใช่ครับ เกือบครบวง


เพราะผมไม่ได้ของพี่ซันกลับมา

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

วันนี้เป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของในหลวงและวันพ่อแห่งชาติครับ พ่อผมจากไปด้วยโรคมะเร็งตั้งแต่ผมอายุ 10 ขวบ ทุกวันนี้ได้คุณแม่เป็นทั้งแม่และพ่อในคนเดียวกัน เช้านี้ผมเลยตื่นขึ้นมาไหว้รูปพ่อในห้องพระ แล้วออกไปไหว้คุณแม่ตัวเป็นๆถึงห้องนอน(แม่ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ ฮา...) ตอนแรกว่าจะพาแม่ออกไปหาอะไรทานข้างนอก แต่พอนึกถึงปริมาณผู้คนตามห้างแล้ว อ้อนให้แม่ทำอะไรให้ทานน่าจะเป็นความคิดที่ดีกว่าครับ

นั่งดูถ่ายทอดพระราชพิธีตอนเช้า ได้เห็นในหลวงท่านทรงมีพลานามัยแข็งแรง พระพักตร์แจ่มใส รวมไปถึงพระบรมวงศานุวงศ์ทุกพระองค์แล้วตื้นตันครับ คุณแม่สอนผมเสมอว่าให้เราภูมิใจที่ได้เกิดมาบนแผ่นดินไทย ใต้ร่มพระบารมีของพระองค์ท่าน ช่วงนี้เพลงฮิตของบ้านผมคงไม่พ้นเพลงผู้ปิดทองหลังพระ ที่ทีวีนำมาออกบ่อยๆนั่นแหละ แม่ผมร้องได้ทั้งเพลงแล้วด้วยซ้ำ

หลังอ้อนให้คุณแม่ผัดขี้เมา(แต่ไม่เมา)ทานเป็นอาหารกลางวันได้สำเร็จ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น หยิบขึ้นมาดู หน้าจอโชว์เบอร์มือถือ 10 หลักที่ไม่คุ้นเคย

“สวัสดีครับ”

“....” สวัสดีแล้วนี่หน่า ทำไมไม่ตอบวะ

“สวัสดีครับ”

“น้องปริ้นใช่ไม๊ครับ” ง่ะ... ใครวะ

“ใช่ฮะ นั่นใครอ่ะ”

“พี่ซันนะ ที่เจอกันวันบิ๊กคลีนนิ่งที่ม.น่ะ” ห๊า......... ได้ข่าววันนั้นผมกับพี่แทบไม่ได้คุยกันเลย แล้วเอาเบอร์ผมมาจากไหนเนี่ย

“ครับพี่ซัน มีอะไรหรือเปล่า แล้วเอาเบอร์ผมมาได้ไงอ่ะ”

“พี่ขอข้าวสวยมา จะถามปริ้นว่าคืนนี้ไปไหนหรือเปล่า จะชวนไปถ่ายรูปที่ราชดำเนินด้วยกัน”

“เอิ่ม....” ถึงขั้นไปไม่เป็น พี่ซันที่ผมจำได้ เป็นผู้ชายเรียนภาษาที่หล่อมากกกกกก หุ่นดีแบบคนออกกำลังกายบ่อย เสียงนุ่มทุ่มต่ำ พูดน้อยแต่ยิ้มและหัวเราะบ่อยกว่า เสียอยู่สองอย่าง ชอบเก็กกับสูงน้อยไปนิด (ผมสูง 180 คิดว่าพี่เค้าน่าจะ 173-174 ได้มั้ง 555) นึกถึงวันบิ๊กคลีนนิ่งเดย์ที่ผมกับพี่เค้าคุยกันได้ไม่ถึงยี่สิบประโยคแล้วก็งง คิดยังไงถึงมาชวนผมกัน

“ถ้าปริ้นไม่ว่างก็ไม่เป็นไร พี่เห็นปริ้นชอบถ่ายรูปเหมือนกัน เลยจะชวนไปด้วย พี่ไม่มีเพื่อนไป” แล้วพี่ซันก็เผยคำตอบที่ผมอยากรู้ออกมา

“ไปวันนี้คนเยอะนะพี่” ผมติงนิดๆ ทั้งๆที่ในใจผมก็อยากไปวันนี้เหมือนกัน วันที่มีงานพิธี จะเป็นวันที่แสงสีจัดได้สวยงามที่สุด

“คนเยอะหน่อยแต่แสงสวย พี่ว่าคุ้มนะครับ” อืม... เอางั้นก็ได้นะ

“โอเคฮะ เจอกันกี่โมง ที่ไหนว่ามาเลยพี่”

นัดแนะเวลากันเป็นที่เรียบร้อย ผมวางโทรศัพท์ลง บอกคุณแม่ว่าจะออกไปดูไฟ เจอแม่ทำหน้างงใส่เพราะตอนแรกว่าจะไม่ไปคืนนี้ หยิบกล้องขึ้นมาทำความสะอาด เช็คความพร้อม ขาตั้งคงเอาไปไม่ไหว คนเยอะมากจนไม่น่าจะมีที่ให้ตั้ง


ผมฝ่ารถติดช่วงสาธร เจอแยกวงเวียนใหญ่ที่เปิดไฟเขียวแค่ 30 วิ ยังไม่ทันเลื่อนเกียร์เลยแม่งแดงแล้ว(ฟ่นไฟๆ) ตรงไปโรงพยาบาลศิริราช ใช้บัตรเจ้าหน้าที่ของคุณแม่ผ่านเข้าไปจอดรถ ตอนนั้นเป็นเวลาหกโมงครึ่งพอดี รู้สึกหิวนิดๆเลยเดินออกไปหาหาของกินเล่นที่วังหลัง หกโมงห้าสิบผมยืนรอเรือข้ามฟากที่ท่าน้ำวังหลัง ยกกล้องขึ้นมาถ่ายมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ฝั่งตรงข้าม ช่วยพยุงคุณยายขึ้นเรือแล้วก้าวเท้าไปยืนด้านท้ายของเรือ แบ่งพื้นที่ยืนให้กลุ่มเด็กม.ปลายที่คงจะข้ามฝั่งไปดูงานเหมือนกัน เรือกลับลำตัวมุ่งหน้าไปท่าพระจันทร์ ในขณะที่กำลังจะยกกล้องถ่ายสะพานปิ่นเกล้าและสะพานพระราม 8 ก็มีมือดีมาสะกิดที่ไหล่

“ไง ถ่ายรูปเพลินไม่เห็นพี่เลยนะ” เป็นพี่ซันหล่อ(น่า)ลากคนเดิม พี่เค้าสวมเสื้อเชิร์ตสีชมพูอ่อนปลดกระดุมสองเม็ด(วันนี้ทุกคนใส่สีชมพูครับ ผมก็ใส่) ยีนส์เดฟสีเทาเข้ม คล้องคอด้วย D5100 ข้างตัวมีกระเป๋ากล้องสีเขียวเข้มลายพราง ข้างในคงเป็นของจุกจิกและเลนส์อีกตัวเหมือนกระเป๋าสีดำของผมเป็นแน่ ขึ้นฝั่งแบบทุลักทุเล(คนเยอะ+คลื่นสูง) จนพี่ซันต้องสละแขนให้ผมเกาะขึ้น ผมมองหน้าพี่ซันอย่างแปลกใจว่าทำไมถึงทรงตัวได้เก่งขนาดนี้


“โรงเรียนเก่าพี่อยู่ริมน้ำ ต้องขึ้นโป๊ะท่าสะพานพุทธฯทุกวัน เรือด่วนมันโหดกว่านี่เยอะ”


ไหลตามฝูงชนมาเรื่อยๆจนถึงสนามหลวง อยากเดินเข้าไปถ่ายรูปในธรรมศาสตร์แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ ทุ่มนิดๆใกล้กับเวลาที่จะจุดเทียนชัยถวายพระพรแล้ว คนเยอะจนแทบจะไม่มีที่เดิน ยังดีที่ตัดสินใจมาเจอกันที่ท่าพระจันทร์แล้วเดินขึ้นมา ช่วงกึ่งกลางสนามหลวงคนไม่เยอะเท่าช่วงที่ติดกับวันพระแก้วซึ่งเป็นบริเวณงาน หยุดรับเทียนจากพี่เจ้าหน้าที่แล้วเดินเข้าไปยืนกับคนอื่นๆ ร่วมพิธีจุดเทียนชัยถวายพระพรเสร็จแล้วไหลแบบงงๆตามผู้คนที่เดินออกจากสนามหลวงข้ามฝั่งมาซื้อน้ำกินแถวๆหน้าวัดมหาธาตุ


“ปริ้นยังไหวหรือเปล่า”

“หืม??? แค่นี้ชิวๆพี่ ทำไมหรอ”

“งั้นเดินรอบสนามหลวงกัน ปะ” ห่ะ? เอาจริงดิ ไกลเป็นกิโลเลยนะเพ่!!!

พี่แกไม่รอบคำตอบ คว้าแขนผมข้ามถนนแล้วออกเดินไปตามฟุตบาทของสนามหลวงทันที เอ้า... เดินก็เดิน ไหนๆก็มาแล้ว พี่ซันชี้ชวนผมถ่ายรูปไปตลอดทาง ทำให้ผมได้รู้ว่า พี่เค้าเป็นคนที่ถ่ายรูปเก่งมากกกกกกกกกกกกกกกก วัดแสง ตั้งค่าf มุมกล้อง ทุกอย่างครับ มาวันนี้เหมือนพี่ซันเป็นครูสอนถ่ายรูปผมเลย จากที่ถ่ายแมนนวลเป็นแค่เฉพาะวันฟ้าใสแดดแรงๆ วันนี้ผมถ่ายไฟยามค่ำคืนเป็นแล้วนะ

เดินมาจนถึงหน้าศาลหลังเมือง ข้ามฝั่งไปถ่ายปืนหน้ากระทรวงกลาโหม แล้วข้ามถนนสนามไชยมาวัดพระแก้ว เดินเลี้ยบวัดมาเรื่อยๆ ขอบอกว่าคนเยอะมาก(ผมอยากร้องไห้) เดินเบียดกับคนเข้าไปในวัดพระแก้ว ไฟสวยมากครับ พี่ซันชี้ชวนให้ผมถ่ายไปเรื่อยๆ ตัวพี่เค้าเองก็ยกกล้องขึ้นมาเหมือนกัน ส่วนมากพี่เค้ากับผมจะถ่ายกันคนละมุม แบ่งๆกันไปรูปจะได้ไม่ซ้ำกันมาก ด้านในของวัดพระแก้วและพระบรมหาราชวังยามค่ำคืนสวยมากครับ ยิ่งเป็นคืนปลอดเมฆ เห็นดาวบนฟ้าด้วยแล้ว อยากเชิญชวนทุกคนให้มาอยู่ตรงนี้ด้วยกันจริงๆครับ

เบียดคนออกมาหน้าวัด ผมกับพี่ซันตกลงกันว่าจะหาข้าวกินกันก่อนกลับ แต่เดินวงรอบท่าช้างแล้วยังหาร้านนั่งไม่ได้ซักที พี่ซันเลยตัดสินใจให้ว่าข้ามฝากไปวังหลังน่าจะง่ายกว่า ลงเรือคราวนี้ไม่ต้องพึ่งพี่ซันแล้วครับ ขาลงน่ะชิวๆ

“พี่ซันคิดไงชวนผมมาดูไฟ” ผมเอ่ยถามพี่ซัน

“ก็ปริ้นอยากดูไฟไม่ใช่หรอ พี่เลยชวนมาไง” พี่ซันลดกล้องที่กำลังถ่ายวัดระฆังมาสบตากับผม แววตาพี่เค้าวาวเหมือนผมพูดอะไรถูกใจเค้าเข้า

“ขำแล้ว พี่ต่างหากที่อยากดู”

“ปริ้นไม่อยากดูหรอ พี่นึกว่าเราสนุกซะอีก ถ้าไม่อยากมาพี่ก็ขอโทษนะ”

“เห้ยปล่าวพี่ ได้ทริกถ่ายรูปไปตั้งเยอะ ทำไมจะไม่สนุก แค่อยากรู้ว่าทำต้องเป็นผมเท่านั้นเอง” ผมจ้องตาพี่ซัน พยายามค้นหาคำตอบจากดวงตาคู่นั้น พี่ซันคล้องกล้องไว้ที่คอ เอื้อมมือมาจับแขนผมที่กำลังพาดไปกับราวท้ายเรืออยู่

“ไม่มีเหตุผล พี่แค่อยากมากับปริ้น... ไม่ได้หรอครับ”

“จะจีบผมหรอพี่?”  ผมเลิกคิ้ว ถามพี่ซันออกไปตรง ถึงจะดูตรงไปตรงมาแล้วดูเข้าข้างตัวเองไปมาก แต่จะให้ทำไงได้ ก็อยากรู้นี่ครับ อยากรู้ก็ต้องถาม ผมผิดตรงไหน

“ได้ป่ะล่ะ?” นั่นไง แววตาระยับเชียวพ่อคุณ

“คิดว่าจะจีบติดหรอพี่ ผมยังชอบผู้หญิงอยู่น่า”

“พี่ก็ยังชอบผู้หญิง... แต่พี่ก็ชอบปริ้นด้วยเท่านั้นเอง ไม่ลองก็ไม่รู้...” พี่ซันเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ปัดริมฝีปากผ่านแก้มผมไปนิดแล้วกระซิบที่ข้างหู


“จริงไม๊ล่ะครับ”


ผมยิ้มรับคำตอบนั้น




----------------------



“ฮิฮิ คิคิ หุหุ หึหึ”

“เป็นบ้าไรของมึงข้าวสวย”

“ในที่สุด มึงก็ได้เมียเป็นผู้ชาย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“ยังโว้ย”

“อั๋นแน่... เมื่อก่อนล่ะบอกว่าไม่มีทาง ตอนนี้บอกว่ายังโว้ย แน๊ะๆ มึงยังไม่ได้เล่าให้กูฟัเลยนะว่าขอจีบน้องเค้าไปแล้วเป็นไงต่อ”

“มึงไม่รู้ซักเรื่องได้ไม๊ข้าว”

“สันดานนนนนนนนนนนนนนนนน มีอย่างที่ไหน มาขอเบอร์เค้าจากกูเพราะอยากชวนเค้าไปดูไฟ ไอ่สตอเบอร์รี่”

“น้องเค้าเล่นกล้องเหมือนกู แล้วกูก็ไม่มีเพื่อนไปดูด้วยต่างหาก”

“ไอ้เพื่อนเลว กูนี่ไง DSLR กูก็มี กล้องกูก็เล่น ชวนมึงปากเปียกปากแฉะแล้วมึงก็ไม่ยอมไป อยากแดกเด็กก็บอกมาเห้อ”

“None of your business”

“ไอ้เชี้ยยยยยยยยยยยยยยย เออ!!! กูไปถามน้องเค้าเองก็ได้ ไอ้หล่อเลว ไอ้ควาย ไอ้#@$^*@$@WS!@~#&(+#%&”



มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน ยังยื่นอยู่ตรงนี้... มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ใจฉัน ไม่ยอมหยุดเสียที

“เย้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด หมั่นไส้ไอ้คนอินเลิฟ ให้ว่องนะมึง ได้เวลาเรียนแล้ว”



ผมเดินออกมาจากซุ้ม หลีกหนีเสียงโว้ยวายของข้าวสวย แล้วกดรับโทรศัพท์จากเบอร์ที่คุ้ยเคย

“ครับปริ้น”

“พี่ซัน วันนี้มากินข้าวบาร์วิดวะนะ ปริ้นเอาการบ้านมาส่ง ไม่รุ้จะกินได้หรือเปล่า”

“หืม... บลูเบอร์รี่ชีทพายที่พี่ให้สูตรไปเมื่อวันก่อนน่ะหรอ กินได้สิ พี่ว่าสูตรที่ให้ไปมันก็เป๊ะแล้วนะ กินไม่ได้ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วฮ่าๆ”

“ไอ้พี่ซัน จะบอกว่าปริ้นทำห่วยงั้นเด้ เดี๋ยวคะแนนตก เดี๋ยวเหอะ”

“หว๊า... อย่าเพิ่งตัดคะแนนพี่สิ งั้นเที่ยงเจอกันนะครับ พี่ไปเรียนแล้ว”

“ครับผม เที่ยงเจอกันฮะ”


ผมกดตัดสาย หน้าจอ HTC Design เปลี่ยนเป็นหนุ่มวิดวะในชุดนิสิตที่ยิ้มตาปิดงับช้อนไอซ์มอนเตอร์มองมาที่กล้อง



คนน่ารักกำลังส่งยิ้มให้ผมครับ



--------------------------

 
กอดคนอ่านทุกคน

อยู่ดีๆพล็อตนี้ก็วิ่งเข้ามาในหัว
อย่าเพิ่งทวงเรื่องหึหึ หึหึ นะคะ กำลังพยายามแต่งเต็มที่ค่ะ
ช่วงนี้สมาธิไม่ค่อยมี จะรีบเรียกสติแล้วแต่งต่อค่ะ
เจอกันเรื่องหน้าค่ะ

[ferly]

ได้ฟิลล์บรรยากาศที่มอมากค่ะ >///<

น่ารักดีน้า

[yeyong]

เป็นอีกเรื่องที่น่ารักดีค่ะ  อยากดูไฟกับเค้าบ้าง แต่อยู่ไกลเมืองหลวง
และขอให้กำลังใจให้สติมาอยู่กับเนื้อกับตัวคนเขียนโดยไวค่ะ
เพราะเค้ารอ หึหึหึหึ น๊า

[เฉาก๊วย]

อั๋ยย่ะ..เรื่องสั้นนี้ยังมีต่อใช่มั้ยคะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[loveyous]

น่าจะจบแล้วนะครับ จบได้สวยมาก ขอบคุณครับ

[Natavishi]

ม. นี้ คุ้น ๆๆ น่ะ 

[moobarpalang]

+1 หน้ารักอะ

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

ได้ฟิลล์บรรยากาศที่มอมากค่ะ >///<

น่ารักดีน้า

ม.เดียวกันแน่เลย 
ขอบคุณค่า

เป็นอีกเรื่องที่น่ารักดีค่ะ  อยากดูไฟกับเค้าบ้าง แต่อยู่ไกลเมืองหลวง
และขอให้กำลังใจให้สติมาอยู่กับเนื้อกับตัวคนเขียนโดยไวค่ะ
เพราะเค้ารอ หึหึหึหึ น๊า

คนเขียนอยู่ในเมืองหลวงแต่ไม่ได้ไปดูเลยค่ะ
กำลังเรียกสติอยู่จ้า รอหน่อยน้าาาา
ขอบคุณจ้าาา

อั๋ยย่ะ..เรื่องสั้นนี้ยังมีต่อใช่มั้ยคะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

จบแล้วค่ะ
ตอนพิเศษก็.... อยู่ไหนก็ไม่รู้ค่ะ 555
ไม่ได้แพลนเรื่องนั้นเลยไว้ มาแค่นี้จริงๆค่ะ
ขอบคุณนะคะ

น่าจะจบแล้วนะครับ จบได้สวยมาก ขอบคุณครับ

จบแล้วจริงๆค่ะ // ยืนยันๆ
ขอบคุณเช่นกันค่ะ

ม. นี้ คุ้น ๆๆ น่ะ 

อุ๊บบบบบบบบบบบบบบบ....
เราเคยเดินสวนกันในม.หรือเปล่า 
ขอบคุณจ้า

+1 หน้ารักอะ

คนอ่านก็น่ารัก
ขอบคุณจ้า

[winamp]

อ่านๆไปก็ร่าเริง

เลื่อนลงมาเรื่อยๆ

 

เฮ้ย!!จบจริงดิ  แต่ก็น่ารักอ่ะ !! ชอบบบบบบบ


 

[kuichai]

น่ารักจังพี่ซัน น้องปริ๊น

[Horizon]

น่ารักดี
อยากอ่านต่อ
+1

[CrazierM]

ชอบจังงงงงงงงงงงงงง

[nOn†ღ]

ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นค่ะ 

[minimonmon]

น่ารักจัง น่าจะมีต่อเน๊อะ

[golove2]

น่ารักทั้งคู่เลย

 

[karn49]

อยากอ่านต่ออะ > <
จบแค่นี้จริง ๆ หรอคะ ? tt

[YaOi_KUKU]

อยากอ่านต่ออ่า 

มาต่อเหอะ

[seaz]

น่ารักจัง

[si]

จบแล้วจริงๆหรอค่ะ

ไม่มีตอนต่อไปหรอค่ะ

 

[senaria]

เรียนที่เดียวกันเลยอะ แต่คนละคณะอะนะ ตอนแรกนึกว่าธรรมศาสตร์

แต่อ่านบรรทัดต่อไป เกษตรนี่เอง อิอิ

[loveooo]

อ่าาาาา   จบแล้วหรออออ  น่าจะมีต่ออีกหน่อยนะ  ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

[อาคิรา]

 
น่ารักมากกกกกก

[❝CHŌN❞]

นึกว่า ม.ไหน ม.นี้นี่เอง

เห็นภาพเลย น่ารักมากค่ะ ^^

[inspirer_bear]

น่ารักง่ะ ชอบบบ

[punchnaja]

เพิ่งได้อ่าน

ซัน...ข้าวสวย กร๊ากกกกกกกกก จะบอกว่ามีคนชื่อนี้อยู่จริง และสนิทกันล่วย555 แต่นิสัยซันในนี้กับของจริงคนละเรื่องสุดๆ หึๆๆ

[Chk~a]

น่ารักมากก กค่ะ

[AB^Ton^]

ม่ายจริง จบแล้ว หวานเกิน อิอิ

[natt lUcky]

จบแล้วจิงหรอ อยากอ่านต่ออีกนิด ฮ่าๆ
น่ารักมากๆ เลยค่ะ
อยากไปดูไฟบ้างจัง