ตอน๑๖ ชุ่มฉ่ำหัวใจ
มังกรสวรรค์ทำได้
ราชาพยัคฆ์ก็ต้องทำได้
ผมเดินตรงไปยังสระว่ายน้ำที่อยู่ด้านหลังเรือนใหญ่ รายล้อมไปด้วยสวนไม้ดอกนานาพันธุ์แซมกับไม้ใหญ่ที่ให้ความร่มรื่น
สระขนาดใหญ่พอที่จะทำให้รู้ฐานะทางการเงินของเจ้าของ มีน้ำตกจำลองขนาดย่อมติดกับผนังตัวบ้าน
รูปปั้นมังกรจีนพ่นน้ำตั้งอยู่ข้างน้ำตกทั้งสองฝั่ง สถาปนิกช่างออกแบบได้เหมือนธรรมชาติเสียจริง
นายเทียนนั่งหย่อนขาอยู่บนขอบสระ ผมพยายามหยุดสายตาแค่ตรงหน้าเขา ไม่อยากจะก้มมองต่ำลงไป
ก็ตอนที่ผมเดินมาสายตาดันชำเลืองมองไปเห็นรูปร่างที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ อย่างสมส่วนพอดี กับกางเกงว่ายน้ำสีน้ำเงินเข้มยี่ห้อดัง
ผมมองคนที่ผมดำยาวเปียกลู่มาปรกใบหน้า เขามองตรงไปเหมือนไม่เห็นผม
เขาไม่สนใจแล้วจะเรียกผมลงมาทำไม ผมหยุดเดินแล้วยืนถามเขาอยู่ห่างๆ
“เรียกผมมามีอะไร”
“อาบน้ำหรือยัง” เขาไม่ตอบ แต่หันมาถามผมกลับ
“ก็คุณให้เวลาแค่นั้น ใครจะไปอาบน้ำทัน”
“ชุดก็ยังไม่เปลี่ยน” เขาถามเสียงสูง ผมพยักหน้าตอบแทน “แล้วกล้าใส่ชุดแบบนี้ลงมาได้ยังไง” นายเทียนพูดจนผมก้มลงไปมองตัวเอง
ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่พ่อให้มา ตัวมันใหญ่กว่าผมมาก ยาวลงมาจนเกือบคลุมกางเกงบ๊อกเซอร์
ผมเลยหยิบมันมาแค่ใส่นอน ส่วนกางเกงผมก็ใส่บ็อกเซอร์นอน จะได้รู้สึกสบายตัวเวลานอน
ผมหันไปทำหน้างงใส่เขา ก็ผมใส่อย่างนี้เป็นปกติตั้งแต่อยู่บ้านแล้วนี่นา
“ก็...ไม่มีอะไรนี่ ทำไมจะไม่กล้าอ่ะ ผมยังใส่กางเกงในนะ”
“ทีหลังก็หากางเกงที่ขายาวกว่านี้ใส่ละกัน น้องฉันจะได้ไม่หน้ามืดอีก”
“ก็นี่ผมเอาไว้ใส่นอนนะ น้องคุณ...”
“ฉันบอกว่ายังไงก็ยังงั้น อย่ามาเถียง” นายเทียนเอ็ดเสียงดัง ผมตีหน้าบึ้งใส่เขา
“คุณนี่บังคับได้ทุกเรื่องเลยนะ”
“นายก็ขัดฉันได้ทุกเรื่องเหมือนกัน” ร่างสูงย้อนผม ผมยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
ก็เพราะผมไม่ใช่คนที่ยอมทำตามใครง่ายๆ แต่ถูกนายเทียนบังคับทีไร ก็ต้องทำตามทุกทีสินะ
“คือเรื่องที่คุณเรียกผมมาคุยมีเท่านี้ใช่ไหม ผมจะได้ไปทำธุระต่อ”
“ธุระอะไร”
“ก็ย้ายของขึ้นไปบนห้องตามที่คุณบังคับผมไง” ผมใช้น้ำเสียงแดกดัน นายเทียนก็ยักไหล่เลียนแบบผมบ้าง เขานี่ยังกวนประสาทผมไม่เลิก
“มานั่งนี่มา” เขาตบกับขอบสระว่ายน้ำเบาๆ
“ไม่เอา เดี๋ยวกางเกงเปียก”
“ฉันให้นายมานั่ง ไม่ใช่ลงไปเล่นน้ำสักหน่อย”
“ก็ตรงนั้นมันก็เปียก” ผมมองน้ำที่นองขึ้นมาบนขอบสระ
“บอกว่าให้มาก็มาเถอะน่า จะดื้อดึงไปถึงไหน เปียกก็เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนชุดใหม่ หรือไม่มีชุดเปลี่ยนแล้ว” คนเอาแต่ใจบังคับผมได้ทุกที
ผมเดินเข้าไปนั่งขัดสมาธิตรงขอบสระที่ห่างจากเขาหลายเมตรอยู่
นายเทียนชักสีหน้าไม่พอใจที่ผมนั่งห่างกับเขาขนาดนี้
ตอนแรกผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ทนสายตาที่เขามองคาดโทษอย่างนั้นไม่ได้ เลยเขยิบเข้าไปนั่งใกล้เขา
แต่ยังคงเว้นระยะห่างเอาไว้ เพราะผมอึดอัด และกลัวเขาจะด่าผมว่าทำเขาอึดอัดเหมือนกัน
“จะให้มานั่งให้เปียกทำไมเนี่ย”
“เป็นโรคกลัวน้ำหรือไง หย่อนขาจุ่มลงไปสิ”
“คำสั่งใช่ไหม” ผมย้อนถามเขา
“คำขอร้องมั้ง” เขาประชดหน้านิ่งกลับมา
ผมหันไปมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจยาว หย่อนขาลงไปในกระแสน้ำที่เย็น คงเป็นเพราะอากาศหลังฝนตกเมื่อคืนด้วยกระมัง
ต่างคนต่างนั่งนิ่งเงียบ ราวกับว่าคิดอะไรอยู่
สำหรับผม ตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่ในหัวทั้งนั้น ผมปล่อยให้มันโล่งสบายอยู่อย่างนี้
จนเวลาผ่านไปพอสมควร ผมเลยหันไปมองคนข้างๆ อย่างงุนงง
“เท้าผมเปื่อยหมดแล้วมั้ง” ผมพูดทำลายความเงียบ
“เป็นไงบ้าง สบายขึ้นไหม” น้ำเสียงนิ่งเรียบถามผมทั้งๆ ที่ใบหน้าเขายังมองตรงไปอยู่อย่างนั้น
“อะไร”
“โง่จริงๆ ได้เข้าเรียนบ้างหรือเปล่าเนี่ย ฉันถามว่ารู้สึกสบายขึ้นไหม สบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”
“ก็ดีขึ้นมานิด แต่จะดีกว่านี้ถ้าคุณไม่กวนประสาทหรือคอยบังคับผมไปเสียทุกเรื่องแบบนี้”
“หรอ” น้ำเสียงเขาก็ยังกวนประสาทผมเหมือนเดิม เขาคงไม่เลิกนิสัยอย่างนี้ง่ายๆ แน่
ร่างของชายที่เปลือยท่อนบนเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผม ทั้งสรีระรูปร่างของคนทำเอาผมไม่อยากมองใกล้ๆ แบบนี้เลย
ใจมันเต้นผิดจังหวะตลอด ผมเป็นอะไรไป นี่ผมอิจฉาหุ่นเขาถึงขนาดนี้เลยหรอ
ทำไมผมถึงไม่ภูมิใจในรูปร่างตัวเองบ้าง จะไปมองหุ่นเขาให้อิจฉาทำไม
ผมก้มมองลงต่ำ แต่หางตาก็ดันไปเห็นกางเกงว่ายน้ำราคาแพงที่ห่อหุ้มสิ่งนูนๆ บ้า ผมกำลังคิดอะไรอยู่
“จะเขยิบมาใกล้ทำไม ไม่อึดอัดหรือไง”
“ทีเมื่อคืนวิ่งโผเข้ามากอดฉันแน่นเชียว” คำพูดเขาเล่นทำผมตีสีหน้าไม่ถูกเลย ได้แต่ก้มงุดมองพื้นน้ำไป
“ก็ตอนนั้นผมกลัวนี่นา”
“ก็เลยร้องไห้เป็นเด็กขี้แย”
“นี่คุณ ไหนว่าจะไม่เอามาล้อไง” ผมหันขวับไปมองหน้าคนที่นั่งกวนประสาทอยู่ข้างๆ
แต่เขาก็ดูไม่สะทกสะท้านอะไรกับที่ผมหันไปมองอย่างนั้น
“ฉันบอกตอนไหน ฉันบอกแค่ว่าจะทำเป็นไม่เห็น”
“ไม่เห็นแล้วเอามาพูดได้ยังไง”
“ก็ได้ยิน แล้วก็...รู้สึก”
“รู้สึกอะไร” ผมคาดคั้นให้คนตรงหน้าตอบ เขามองหน้าผมจนรอยยิ้มที่กลั้นไว้เผยออกมา
แต่เพื่อไม่ให้หลุดมาด เขาเลยเฉไฉทำเป็นมองทางอื่น
“ก็รู้สึกว่ามีคนร้องไห้จนตัวสั่นอยู่ในอ้อมอกฉันน่ะสิ”
“ถ้าตอนนั้นผมมีสติสักนิดก็คงจะดี”
“แล้วตอนนั้นไม่ดีตรงไหน หรือว่าถ้ามีสติแล้วจะสมยอมไอ้ไต้ฝุ่นมัน” ใบหน้าหล่อหันมาทำกวนประสาทผม
ผมแทบอยากจะตบปากคนตรงหน้าให้แตก ที่เอายกเอาเหตุการณ์เมื่อคืนเข้ามาในบทสนทนา
“ถ้ายอมซะตั้งแต่ตอนนั้น ผมก็คงไม่ต้องโผเข้ากอดคุณหรอก”
“อยากปากดีเลย ทีเมื่อวานนี่วิ่งร้องไห้มากอดฉันเองเลยนะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าตอนนั้นสติผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คุณจะพูดอะไรนักหนา
ผมไปอาบน้ำแล้วย้ายของขึ้นไปข้างบนดีกว่า ขี้เกียจฟังคุณบ่นอีก”
“เดี๋ยวนี้กล้าว่าฉันแล้วหรือไง แล้วจะรีบไปไหน ฉันยังคุยกับนายไม่เสร็จเลย”
ผมที่ทำท่าจะลุกขึ้นก็ต้องกลับมานั่งใหม่ แล้วหันหน้าไปมองเขา คิ้วผมขมวดติดกันอย่างสงสัย ว่าเขามีธุระอะไรกับผมกันแน่
นายเทียนทำทีวางมาดไม่ยอมพูดต่อสักที แกล้งให้ผมรำคาญใจเล่น
“ก็รีบคุยมาให้เสร็จสิครับ คุณทิวากร”
“ว่ายน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อย” คำสั่งเขาทำผมตกใจตัวสะดุ้งโหยง นายเทียน นายจะแกล้งอะไรฉันอีก
แม้จะทำหน้านิ่ง แต่ผมก็รู้สึกถึงความเจ้าเล่ห์ในตัวเขา
“ไม่เล่น ไม่มีกางเกงว่ายน้ำ” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง แต่เขายังทำหน้าบังคับผมให้ได้
“ฉันบังคับ”
“ไม่ คุณก็ลงไปว่ายคนเดียวสิ”
“ก็ฉันสั่งนาย” ร่างสูงพูดเสียงเข้ม
เจ้าของเรือนร่างที่ดั่งรูปปั้นเทพบุตร ยื่นมือมาทางผม อย่าคิดว่าผมรู้ไม่ทัน ผมไหวตัวรีบลุกขึ้น
แต่ถูกมือเขาคว้าเข้าที่เอวไว้ก่อน ผมพยายามดึงตัวหนี แต่ก็ไม่พ้นมือเขาที่จับกุมไว้
“ไอ้บ้า คุณจะทำอะไร” ผมโวยวายแล้วตีมือเขาให้ปล่อย
ติดหนึบอย่างกับตีนตุ๊กแก เขาไม่ยอมปล่อย ร่างสูงชันขาเตรียมลุกขึ้นยืน ผมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมหนีเขาไม่ทัน
แต่ก็ไม่ทันจริงๆ ตัวผมเซไปทางสระน้ำตามแรงดึงของเขา แม้ว่าผมจะพยายามเอนตัวไปทางริมฝั่งให้มากที่สุดแล้วก็ตาม
~ตูม~
ร่างผมตกลงไปกระทบกับผิวน้ำพร้อมกับคนต้นเหตุ ตัวผมยังอยู่ในอ้อมแขนเขาเหมือนเมื่อวาน
แต่ความรู้สึกกลับต่างกัน วันนั้นผมกลัวจนตัวสั่น ขอแค่ได้ที่พักพิงที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด
แต่วันนี้ผมไม่มีความกลัว แล้วตัวที่สั่นมันเกิดจากอะไร ตามแรงเต้นของหัวใจอย่างนั้นหรอ
ผมรู้สึกแรงสั่นที่มือตัวเองเหมือนกัน สายตามองไปตามมือที่ทาบอยู่บนหน้าอกเขา
มือที่จะพยายามดันตัวเขาเมื่อตอนที่ถูกฉุดลงน้ำ กลับเป็นมือที่ได้รับรู้ถึงความรู้สึก
ผมรีบชักมือออกจากอกเปลือยนั่นอย่างไว
“สั่งดีๆ ไม่ชอบ ต้องให้ใช้ความรุนแรง” เขาปล่อยมือที่รั้งเอวผมไว้
“เล่นบ้าอะไรของคุณ” ผมว่าแล้วตีไปแรงๆ ไปที่ท่อนแขนล่ำจนแดงเป็นรอยนิ้ว
“เอ้า! เจ็บนะ เล่นบ้าอะไร ก็เล่นน้ำไง” นายเทียนไม่ว่าเปล่า เขาทำตาน่ากลัว แล้วเอื้อมมือมากดหัวผมลงน้ำ
มือแกร่งทั้งสองของเขาสามารถกดหัวผมให้ไปอยู่ใต้น้ำได้อย่างสบาย ผมปิดปากแล้วกลั้นหายใจ
พยายามดันตัวขึ้นมาเท่าไรก็ไม่สำเร็จ เพราะสู้แรงเขาไม่ได้
ผมชูมือขึ้นมาตะเกียกตะกายให้ตัวเองโผล่ขึ้นพ้นขอบน้ำ เสียงนายเทียนหัวเราะอย่างสะใจ
นายกำลังทำบ้าอะไรอยู่ เขาจะรู้ไหมว่ากำลังฆ่าผมให้ตาย
ผมรู้สึกหัวโล่งเมื่อเขาปล่อยมือทั้งสอง ผมรีบดันตัวขึ้นมาจากน้ำโดยไว
ผมมองหน้าเขาด้วยตาที่แดงกล่ำเพราะถูกน้ำเข้าผสมกับความโกรธ
“จะฆ่าผมให้ตายเลยหรือไง” ผมแหกปากตะคอกใส่หน้าเขา จนเขาเอามือมาดันหน้าผมออกไปแรงๆ
“อ้าว! เห็นว่าไม่อยากว่ายน้ำ นึกว่าชอบดำน้ำแทน” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ผมจะฆ่าเขา
“ตายซะเถอะ”
ผมใช้แรงพุ่งตัวขึ้นไปเอามือกดหัวเขาบ้าง แต่แรงมันต่างกัน กดเท่าไรก็กดไม่ลง
นายเทียนทำหัวแข็งไม่ยอมลงไปอยู่อย่างนั้น มันไม่ง่ายเหมือนที่เขาทำผมเลย
ผมกดหัวเขาแรงๆ อีกครั้งแล้วดันตัวเองขึ้นมาเหยียบตัวเขาแทน
ดันตัวอีกทีให้ขึ้นไปเหยียบบนบ่าแกร่ง หวังจะให้เขาจมลงไปในน้ำเหมือนที่ทำกับผม
แต่เขาไม่เห็นจมลงไปเลย ผมยืนอยู่บนบ่าเขาแล้วแท้ๆ
เจ้าของบ่าที่ผมเหยียบอยู่พุ่งตัวขึ้นมาจากน้ำด้วยความรวดเร็ว ตัวผมกระเด็นลอยไปด้านหลังตามความต้องการของเขา
ร่างผมจมอยู่ใต้ผิวน้ำอีกครั้ง ผมรีบถีบตัวขึ้นมาให้พ้นจากน้ำ
“ฮ่าๆ เป็นไง ท่าทางจะชอบเล่นน้ำแล้วนะเนี่ย” ร่างสูงว่ายน้ำมาทางผมแล้วหัวเราะใส่หน้าอย่างดัง
ผมได้แต่ทำฟึดฟัดฮึดฮัด ตีน้ำใส่หน้าคนที่เพิ่งว่ายเข้ามา มันน่าหงุดหงิดไหม ที่คนตรงหน้าบังคับผม แกล้งผมสารพัด
คะแนนความดีที่เขาทำเมื่อวาน มาถึงตอนนี้ลดลงเหลือศูนย์เท่าเดิม
“ผมไม่น่าลงมาตามคำสั่งคุณเลย”
“ถึงยังไงนายก็ต้องลงมาอยู่ดี”
“แล้วผมจะไม่ทำตามคำสั่งคุณอีก”
“ไม่มีทาง” น้ำเสียงของเขาทำให้เห็นได้ว่าต้องเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ
“เสื้อผ้าเปียกไปหมดก็เพราะคุณ” ผมเสยผมที่เปียกลู่ตกลงมาปิดใบหน้าขึ้น ก้มมองส่วนที่อยู่เหนือผิวน้ำของตัวเอง เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกน้ำจนเห็นไหล่
“ทำอย่างกับจะไม่อาบน้ำ เปลี่ยนชุด แล้วจะแปรงฟันไหมเนี่ย”
“แปรงมาแล้ว” ผมแหวใส่เขา นายเทียนแค่นหัวเราะในลำคอ ผมมองเขาตาเขียวปัด
“นึกว่าเสียงใครมาจู๋จี๋กัน” เสียงจากบนฝั่งทำให้ผมทั้งสองคนหันไปมอง
ไอ้ชาติหมา คนที่ผมจะไม่นับถือว่าเป็นรุ่นพี่อีกต่อไป ใจผมเต้นแรงอีกครั้งเพราะความเคียดแค้น
มือที่อยู่ใต้ผิวน้ำกำแน่น เมื่อคืนเขาทำเรื่องอะไรไปไม่รู้ตัวหรือไง ถึงยังกล้ายืนลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนี้
ผมอยากจะกระโดดขึ้นไปบีบคอเขาให้ตายเสียตอนนี้เลย
“ก็นึกว่าเสียงหมาที่ไหนมาเห่า ที่แท้ก็...”
“ทำไมครับน้องซน ที่แท้ก็อะไร ปากดีอย่างนี้สงสัยว่าเมื่อคืนยังไม่ถึงใจ เพราะมีคนมาขัดซะก่อน” น้ำเสียงยียวนกวนประสาทดังขึ้นกระทบโสตประสาทผม
“ไต้ฝุ่น นายจะไปไหนก็ไป ฉันยังไม่อยากเห็นหน้านาย” ถึงแม้น้ำเสียงกับหน้าตาของเจ้าพ่อจะเรียบเฉย แต่ก็ทำให้คนฟังรู้สึกถึงอำนาจในตัวได้
ไต้ฝุ่นมองพี่ชายร่วมตระกูลด้วยสายตาที่เย้ยหยัน เขาหันมามองทางผมแล้วคลี่ยิ้มที่ละลายใจไปได้หลายคน แต่นั่นไม่ใช่ผมแน่
“พี่จะเก็บเด็กของผมไว้กินเองล่ะสิ”
“ฉันไม่ใช่เด็กของนาย” ผมตะโกนเถียงสุดเสียง
“ซนเป็นคนของฉัน ฉันต้องดูแล มันก็ไม่เห็นแปลก” คนข้างๆ ผมเอ่ยขึ้น แต่กลับทำให้ไต้ฝุ่นไม่หยุดยิ้ม
“หรอ หวงขนาดต้องลงมาดูแลกันในน้ำเลยหรอ” น้ำเสียงประชดประชันออกมาจากปากเน่าๆ ของไต้ฝุ่น
นี่เขากำลังคิดว่าผมกับนายเทียนลงมาทำอะไรกันในน้ำเนี่ย
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน” เทียนพูดเสียงแข็ง
“พี่นี่ก็แปลกนะ เหนือผมทุกอย่าง แต่แค่เด็กคนเดียว พี่กลับมาแย่งผม”
“แย่งเด็กของแกหรอ ถ้าซนเป็นเด็กของแกจริง แกคงไม่วิ่งไล่ปล้ำเขาอย่างเมื่อคืนหรอกนะ
สงสัยเรื่องเมื่อคืนยังไม่รู้ถึงหูอาชนินทร์สินะ แกถึงได้มายืนลอยหน้าลอยตาที่นี่”
“พ่อจะรู้หรือไม่รู้ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน”
“ฉันขอสั่งกักบริเวณนายให้อยู่แต่ในเรือนของอาชนินทร์ตลอดทั้งอาทิตย์ ไปโรงเรียนแล้วก็ต้องรีบกลับมาอยู่แต่ในเรือนตัวเองเท่านั้น”
เจ้าพ่อมือใหม่สั่งอย่างมีอำนาจ คนผิดมีสีหน้าเจือนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ยังแสร้งยิ้มออกมา
“ไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำตามคำสั่งพี่”
“กลับเรือนแกไป ไม่อย่างนั้นแกกับฉันจะได้เห็นดีกัน” ทุกคนรู้ว่าคำสั่งเจ้าพ่อแห่งเทียนหลงประกาศิตแค่ไหน แม้ว่าจะมือใหม่อย่างคนที่อยู่ข้างๆ ผมก็ตาม
ไต้ฝุ่นมองหน้านายเทียนอย่างขัดอารมณ์ เขาชั่งใจอยู่นิด แล้วเดินตึงตังกลับไปทางเรือนเขา
ผมยืนเฉยอยู่ในน้ำพลางคิดว่า ชาติที่แล้วผมไปทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องมาพัวพันกับคนตระกูลนี้
เสียงถอนหายใจจากคนข้างๆ ทำให้ผมตื่นจากภวังค์
“ผมน่าจะเป็นคนถอนหายใจมากกว่า” ผมแสร้งทำน้ำเสียงสดใส แล้วยิ้มให้กับชะตากรรมของตัวเอง
“ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไป ฉันจะว่ายน้ำต่อ แผลที่หน้าหายเจ็บรึยัง อย่าลืมหายามาทาด้วย” น้ำเสียงนุ่มนวลหลุดออกมาจากปากคนแข็งกระด้าง
“ก็ยังเจ็บนิดๆ”
“อ๋อ! แปรงฟันใหม่ด้วยนะ เหม็น” นายเทียนพูดแล้วว่ายน้ำหนีออกไป
“เหม็นขี้หน้าคุณต่างหาก”
ผมยืนเอามือป้องปากตัวเองแล้วพ่นลมออกมา ก็ไม่ได้เหม็นสักหน่อย หรือว่าผมไม่ได้กลิ่นเอง
แต่ผมแปรงฟันมาแล้วนะ นายเทียนทำผมเสียความมั่นใจหมด
ผมว่ายไปขึ้นที่บันไดสระว่ายน้ำ ตัวสั่นด้วยความเย็น เสื้อผ้าที่เปียกแนบเนื้อไปหมด ลมยังจะพัดมาให้หนาวอีก
ผมยืนกอดอกแล้วลูบแขนตัวเองอยู่สักพักให้ชินกับอากาศภายนอก ขาแข็งจนก้าวไม่ออก
“จะมัวยืนเซ่ออยู่ทำไม รีบไปสิ แล้วรีบๆ ขึ้นไปอาบน้ำนะ ใครชวนคุยก็ยังไม่ต้องหยุดคุย” เสียงนายเทียนตะโกนสั่งจากอีกฟากหนึ่งของสระว่ายน้ำ
“ทำไม”
“ดูสภาพตัวเองซะก่อน ดูไม่ได้” ผมก้มลงมองตัวเองตามคำพูดของนายเทียน
ก็เสื้อที่แนบเนื้อ เพียงแต่ว่ามันเป็นสีขาวเลยเห็นทะลุปรุโปร่งไปถึงข้างใน ก็แล้วทำไม
ผมไม่เห็นต้องอายอะไรในเมื่อผมก็เป็นผู้ชาย ก็เหมือนกับเปลือยท่อนบนเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ เขา
แม้ว่าหุ่นจะไม่ได้ดูดีเหมือนคนที่อยู่ในสระ แต่หน้าท้องแบนราบอย่างผม เรียกว่าดูดีในแบบกะทัดรัดก็แล้วกัน
อีกอย่างกางเกงก็ไม่ได้บางจนมองทะลุสักหน่อย แล้วดูไม่ได้ตรงไหน
นายเทียนทำตาดุใส่ผม ผมเลยรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในบ้านตามคำสั่งของเขา
ไม่ทำตามเดี๋ยวจะถูกกักบริเวณเหมือนน้องชายเขาอีก
ยายยิ้มตกใจที่เห็นผมในสภาพลูกหมาตกน้ำแบบนี้ เขาถามผม ผมก็ได้แต่ยิ้ม แล้วรีบเดินขึ้นไปอาบน้ำ
เดี๋ยวนายใหญ่ของยายเห็นแล้วจะเอ็ดผมเอา ที่หาว่าสภาพผมดูไม่ได้แล้วยังจะกล้าดีมาเดินอวดหุ่นแข่งกับเขาอีก
แล้วนี่ผมไปกลัวนายนั่นตั้งแต่เมื่อไรกัน
ผมเก็บของย้ายขึ้นมาห้องข้างบนอย่างไม่เต็มใจ มันไม่เหมือนกับตอนเข้ามาแรกๆ
ตอนนั้นมีคนไปเก็บแล้วโยนมากองไว้ที่หน้าห้อง ส่วนผมก็แค่จัดเข้าห้องเท่านั้น
แต่ครั้งนี้ต้องไปเก็บเอง แล้วเดินแบกขึ้นมาจัดเข้าห้องเอง เหนื่อยสายใจแทบขาด
แม้ของจะไม่เยอะ แต่กว่าจะขนขึ้นมาหมดก็เกือบสะดุดบันไดไปหลายขั้น นายเทียนไม่เห็นใจส่งคนมาช่วยผมบ้างเลย
แต่เอาเถอะ ถึงอย่างไรถ้านายเทียนเปลี่ยนใจให้คนมาช่วยผมได้ ผมก็ไม่รับ เพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคอผมไว้อยู่
เมื่อวานผมก็ทำเสียศักดิ์ศรีตระกูลมากพอแล้ว อีกอย่างผมก็ไม่จำเป็นต้องขอร้องให้ศัตรูมาช่วย
มังกรสวรรค์ทำได้ ราชาพยัคฆ์ก็ต้องทำได้
แต่รู้สึกว่าเมื่อวานผมจะร้องเรียกแต่นายใหญ่ของมังกรสวรรค์ให้ช่วยนะ
“ซน ซน เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” เสียงคนเอาแต่ใจยืนทุบประตูห้องผม
“อะไรครับคุณทิวากร ผมเพิ่งจัดของเสร็จไม่ถึงนาที คุณจะเรียกผมไปทำงานอะไรอีกล่ะ” ผมตะโกนตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย
“ฉันบอกให้เปิดประตู” คนหน้าประตูตะโกนใส่เข้ามาในห้อง
ผมลุกขึ้นจากพื้นที่เพิ่งนั่งจัดของเสร็จ แล้วเดินไปเปิดประตูให้เขา
ไม่อย่างนั้นประตูห้องคงจะพังถล่มลงมาแน่ ไม่รู้ว่าใช้มือหรือใช้เท้าเคาะประตูกันแน่
พอเปิดประตูไป ก็เห็นชายตรงหน้าผมทำหน้างิกหน้างอใส่ผม
เวรกรรมแล้ว ผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีก รู้เลยว่าพายุต้องเข้าลูกใหญ่แน่ๆ
แต่ผมไม่กลัว จะทำให้พายุลูกนี้กลายเป็นลมที่ล่องลอยอยู่ในอากาศเฉยๆ เลย
“อะไรของคุณอีก”
“ตามไปห้องฉัน” คนพูดเดินนำหน้า เปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป ผมต้องเดินตามเขาไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ ก็เขาไม่รอให้ผมพูดอะไรสักนิดเลยนี่นา
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452981 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก