ตอน๑๗ ย่ำยีศักดิ์ศรี
เสียดายที่เป็นผู้ดี บ้านมีฐานะ
พ่อแม่ก็ส่งมาให้เรียนที่โรงเรียนดีๆ แต่กลับทำตัวเสเพล
“เดี๋ยวค่อยทำความสะอาดตอนเย็น ตอนนี้ขอพักก่อนไม่ได้หรือไง เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว
ห้องคุณผมก็ทำให้ทุกวัน ไม่เห็นจะสกปรกเลย ตัวคุณสกปรกเองหรือเปล่า” ผมยืนเกาะขอบประตูห้องนายเทียนแล้วพล่ามเล่นไปเรื่อย
นายเทียนที่เพิ่งเดินเข้าไปในห้อง หันหน้ามาหาผมพลางกอดอกตัวเองไว้ ทำหน้าเหมือนโลกกำลังจะแตกภายในไม่ช้านี้
เขาจ้องมองผมที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยสายตาที่ทายอารมณ์ไม่ถูก
“เข้ามาข้างใน” แต่ดูเหมือนคนในห้องจะไม่เล่นด้วยกับผม เพียงคำสั่งสั้นๆ ก็ทำให้ผมต้องเดินตามเข้าไป
“กางเกงในเนี่ย หัดเก็บบ้างนะ” ผมมองไปที่กางเกงในที่ถูกทอดทิ้งไว้บนเตียงนอนแล้วอดบ่นไม่ได้
นายเทียนเดินเข้ามาเขกหัวผมแรงๆ ทีหนึ่ง ที่ไปยุ่งกับกางเกงในเขา ทีแบบนี้ทำเป็นอาย
ปกติผมก็ต้องมาตามเก็บเป็นประจำนั่นแหละ น่ารังเกียจชะมัด
“ไฟล์งานฉันหายไปไหน” นายเทียนเริ่มเข้าประเด็นปัญหาที่เรียกผมมา
ไฟล์งานหาย ทำเอาผมนึกย้อนไปถึงคืนวันนั้น วันที่รู้ว่าตัวเองถูกแกล้งให้ทำการบ้าน ทั้งๆ ที่เขาก็ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เลยแก้เผ็ด เอาให้เขาพอได้แสบๆ คันๆ ผมต้องกลั้นยิ้มไว้ แล้วตีหน้าซื่อต่อไป
“ไฟล์งาน งานอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ก็รายงานเศรษฐศาสตร์จุลภาคไง” ใช่งานเดียวกับที่ผมแกล้งเขาจริงๆ ด้วย
“อ๋อ!” ผมแกล้งอุทานว่าเข้าใจ นายเทียนทำหน้าคาดคั้น ให้ผมรีบพูดออกมา
“อ๋ออะไร งานฉันอยู่ไหน”
“ก็อย่างนั้นคุณสั่งให้ผมทำ แต่ผมไม่ได้ทำไง ทำไม่ได้ มันยาก” นายเทียนทำหน้าผิดหวังกับคำตอบผม
แน่นอนที่เขาไม่ได้ต้องการงานที่เด็กมัธยมอย่างผมทำ เขาต้องการงานที่ตัวเองทำเสร็จสมบูรณ์แล้วต่างหาก
“ไม่ใช่ ก็ฉันทำเสร็จตั้งนานแล้ว เซฟไว้ในเครื่อง แล้วมันหายไปไหน โน๊ตบุ๊คก็ไม่มี ในคอมฯ ก็ไม่มี แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเอาที่ไหนส่งเนี่ย”
เห็นคนหัวเสียแล้วผมมีความสุขจริงๆ ความสุขเล็กๆ ที่เกิดจากการเอาคืน บอกแล้วว่าผมทำได้แสบกว่านี้แน่
“อ้าว! คุณทำเสร็จตั้งนานแล้ว และจะให้ผมนั่งทำซ้ำอีกทำไม” ถึงตาที่ผมจะคาดคั้นเอาคำตอบบ้างแล้ว เจ้าตัวแอบตกใจที่หลุดปากมาให้ผมจับได้
“มันเรื่องของฉัน ฉันพอใจที่จะสั่ง แล้วที่งานฉันหายเป็นฝีมือนายใช่ไหม”
“อะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง อย่ามาใส่ร้ายกันนะ”
“ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร ฉันไม่เคยให้ใครใช้คอมฯ หรือโน๊ตบุ๊คฉัน ก็มีแค่นายคนเดียวนั่นแหละ”
“กลัวคนอื่นเขาจะเห็นหนังโป๊ที่คุณโหลดมาหรือไง” ผมประชด แต่ความจริงก็ไม่รู้ว่ามีหรือเปล่า ไม่ได้ไปค้นหาละเอียดลึกขนาดนั้น
“ทำไม อยากดูหรือไง”
“อุจาดตา” ผมแหวใส่หน้าเขา แล้วใช่ว่าผมจะไม่เคยดู มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายอยู่แล้วนี่นา
“อย่านอกเรื่อง ที่งานฉันหายเป็นฝีมือนายใช่ไหม”
“อย่ามามั่วนะ”
“ก็ไม่มั่วไง ถึงรู้ว่าเป็นนาย จะบอกมาดีๆ หรือต้องให้ใช้กำลังถึงจะพูดออกมาได้”
“คิดหรอว่าใช้กำลังแล้วผมจะบอก” ผมทำท่ายียวนกวนประสาทเขา ก็บอกแล้วว่าถึงตาผมบ้าง
ร่างสูงเดินย่างสามขุมเข้ามาประชิดตัวผม เขาทำท่าราวกับว่าจะขย้ำคอ แล้วฆ่าหมกห้องนี้
ผมวิ่งหนีกระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนเตียงเขา เขาลังเลที่เดินเข้ามาเพราะกลัวจะโดนบาทาลูบพักตร์ของผมเหมือนคราวที่แล้ว
แต่เขาก็เลือกที่จะเดินมา ช่วยไม่ได้ อยากเลือกให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเอง
แต่ผมไม่ขอใช้ท่าเดิม ผมง้างเท้าขึ้นมาเตรียมเตะเสยคางคนเจ้าเล่ห์
เขาไวกว่าที่ผมคิด นายเทียนจับขาผมที่ตั้งหลักอยู่บนเตียง แล้วดึงเข้าไปหาตัวเอง จนผมเสียหลักล้มนอนลงไป
ตัวผมถูกลากไปรอบเตียงเพราะแรงที่นายเทียนจับข้อเท้าผมดึงไปตามที่เขาเดิน
ผมถีบขาไปจนสุดแรงหวังว่ามือที่จับข้อเท้าผมแน่นจะหลุดออก
“จะบอกไม่บอก” คนพูดแสดงตัวว่าตอนนี้เขาได้เปรียบ
“ไม่”
อย่าคิดว่าผมจะยอมง่ายๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ถึงแม้ว่ามือจะไม่มีพันธนาการใดๆ
แต่ผมก็เอื้อมไปไม่ถึงตัวเขา ต้องปล่อยให้เขาลากผมวนเตียงอยู่หลายรอบ
“ให้โอกาสสุดท้าย จะบอกไหม”
นายเทียนแก้เผ็ดผมได้เป็นอย่างดี เขาขึ้นไปยืนบนเตียงแล้วจับขาผมชี้ขึ้นฟ้า จนมีแค่ส่วนหัวกับฝ่ามือผมที่ติดกับเตียง
จะให้ผมเล่นหกสูงหรือไง เลือดไหลลงหน้าจนชาไปหมด เสื้อก็ไหลลงมาปิดหน้าตัวเองอีก ไอ้คนเจ้าเล่ห์!
“บอกก็ได้ๆ แต่ปล่อยก่อน ผมพูดไม่ออก” ผมบอกด้วยน้ำเสียงอึดอัด นายเทียนปล่อยมือจากขาผม ทำให้ตัวผมร่วงลงบนเตียงดังตุบ
“บอกมา นายเอางานฉันไปไว้ไหน”
“มือมันเผลอกดลบไปแล้ว”
“นายว่าไงนะ” นายเทียนตะคอกใส่หน้าผมที่นอนหงายอยู่บนเตียงอย่างหมดแรง
ไม่รู้จะเอาหน้าเข้ามาใกล้กันทำไม นั่งพูดอยู่ข้างๆ ตัวผมก็ดีอยู่แล้ว
“ก็ตอนนั้นมันทำไม่ได้ เครียดจัด” ผมทำหน้าซื่อๆ ให้น่าสงสารแล้วหาข้อแก้ตัว ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะสู้กับเขาแล้ว
ก็เล่นลากผมไปมาขนาดนั้น จะเป็นลมตายเพราะความเหนื่อย
“แสบมากนักนะ ไอ้ตัวดี” นายเทียนชี้หน้าผมคาดโทษ
“ก็คุณอยากแกล้งผมทำไมล่ะ ทำเสร็จแล้วยังแกล้งให้ผมนั่งหัวปั่นเพราะงานคุณอีก”
“ก็บอกแล้วว่าฉันพอใจ”
“ผมก็พอใจลบงานของคุณทิ้งเหมือนกัน”
~แปะ~
ผมกุมหน้าผากตัวเองที่โดนนายเทียนตีเอาอย่างแรง ผมง้างเท้าไปถีบคนที่นั่งอยู่ข้างตัว
แต่ถูกเขาไหวตัวจับข้อเท้าไว้ทัน ผมเหนื่อย ไม่อยากตอบโต้แล้ว!
“จะมัวนอนอยู่ทำไม รีบไปทำให้ฉันเลย”
“ไม่ทำ”
“จะทำไม่ทำ” สายตาเจ้าเล่ห์บ่งบอกว่าผมจะต้องโดนอีกชุดใหญ่แน่ ถ้าปฏิเสธเขา
“คุณก็ไปเปิดคอมฯ สิ”
“ก็ลุกขึ้นมาเปิดเองสิ”
“ตัวประกัน คนรับใช้ เชลย ขี้ข้า ผมกวาดเรียบ!” ผมประชดในฐานะของตัวเองในบ้านหลังนี้
ผมลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องเดิม อย่าหวังว่าผมจะเปิดหนังสือหาข้อมูล แล้วเขียนเรียงความให้หมอนั่นใหม่
ผมเปิดอีเมลตัวเองขึ้นมา แล้วเปิดไฟล์งานที่ส่งมาให้ตัวเองเมื่อวันนั้น
ผมยิ้มกับความฉลาดของตัวเองและความสะใจที่ทำ โดยไม่ทันระวังมือจากด้านหลังที่โบกตบกะโหลกหนาๆ ของผม
“แสบดีนัก” เจ้าของแรงมือเอ่ยขึ้น เขาเดินมาตอนไหน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
“เจ็บนะ” ผมลูบหัวตัวเองป้อยๆ
ผมลุกขึ้น ง้างมือจะไปตบหัวคนสูงบ้าง แต่เขารวบมือทั้งสองข้างของผมไว้ทัน
เขาไม่ยอมปล่อยให้ผมขืนมือออกมาง่ายๆ แม้เขาจะใช้มือเดียวในกอบกุมมือทั้งสองข้างของผมก็ตาม
ผมได้แต่แยกเขี้ยวใส่คนตรงหน้า นายเทียนง้างมือที่ว่างมาตีหน้าผากผมดังแปะอีกครั้ง
“ยังห่างชั้นกับฉันมากนะ ตัวแสบ”
ผมนั่งเอามือเท้าคางมองหน้าคนตรงหน้าที่กำลังคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอย่างมีความสุข
เสียงรอบกายจ้อกแจ้กจอแจเป็นธรรมดาของช่วงพักกลางวัน
โต๊ะข้างๆ พูดคุยเสียงดังกันอย่างสนุกสนาน ผมหันไปมองคนสวยของห้องที่กำลังอ้าปากพูดไปกินไปอย่างน่าอายแทน
แถมยังส่งเสียงกรี๊ดทุกครั้งเมื่อเห็นผู้ชายหล่อๆ เดินผ่าน
ส่วนโต๊ะข้างหลัง เพื่อนในกลุ่มเปรมก็คุยเรื่องเกมออนไลน์กันเสียงดัง
“เป็นอะไรแก นั่งมองหน้าอยู่ได้ คิดอะไรกับข้าป่ะเนี่ย” พงษ์เงยหน้าจากชามก๋วยเตี๋ยวมากวนประสาทผม
“อย่าเอาหัวเข่ามาคิดแทนหัวสมองได้ป่ะ”
“เอ้า! ก็เห็นตั้งแต่แกกินเสร็จ ก็นั่งมองข้ากินอย่างเดียว” พงษ์พูดแล้วคีบเอาลูกชิ้นเข้าปาก
“ที่มองนี่ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ ว่าข้าเร่งให้แกรีบๆ กิน จะรีบขึ้นไปบนห้อง”
“ทำอย่างกับหนีใคร หรือว่า...คนเดิม” คนเดิมที่พงษ์หมายถึงก็คือไต้ฝุ่น คนที่ผมไม่อยากจะเห็นหน้าในตอนนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในเรือนตัวเอง แต่พอมาโรงเรียน ผมกับเขาก็ต้องเจอกันอยู่ดี
ผมยังไม่ได้บอกเรื่องคืนนั้นให้พงษ์รู้ เพราะกลัวเพื่อนจะเป็นห่วง
“ก็ใช่น่ะสิ รู้แล้วก็รีบๆ กิน”
“คุยอะไรกันอยู่จ๊ะหนุ่มๆ” นายยอดลุกจากโต๊ะคนสวยประจำห้อง ผมแล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ ผม
ถ้าคิดว่ายอดเป็นผู้ชายแท้ แมนๆ ตามชื่อ คุณคิดผิดแล้วแหละ เพราะเขาก็อยู่กลุ่มคนสวย
ที่ผมเรียกหล่อนชื่อนี้ ไม่ใช่ว่าจะเอาชื่อเดิมเขามาล้อเลียนแต่อย่างไร เพราะหล่อนไม่มีชื่อใหม่ในวงการ
หล่อนบอกว่าภูมิใจในชื่อที่พ่อแม่ตั้งมา เลยไม่คิดเปลี่ยน
“ก็โดนเพื่อนแกเร่งให้กินอยู่น่ะสิ” พงษ์หันไปตอบยอด
“แกก็รีบๆ กินสิ จะเข้าเรียนอยู่แล้ว กินก๋วยเตี๋ยวนะไม่ใช่กินหญ้า เคี้ยวเอื้องอยู่ได้” คนที่กำลังกินโดนนายยอดกัดซะจนจุกตั้งแต่ยังกินไม่หมดชามเลย
“ไม่ใช่กวางนะ”
“ควายย่ะ” ยอดพูดใส่หน้าพงษ์เต็มๆ แล้วหันมาพูดมาหาผมที่นั่งอยู่ข้างๆ หล่อน “ซน แกอย่าคิดนะว่าฉันไม่เห็น”
ผมโดนดวงตาที่กรีดอายไลเนอร์มองอย่างจับผิด ผมขมวดคิ้วทำหน้างง ยอดไปเห็นอะไรมา
“เห็นอะไร”
“ก็เห็นที่แกขึ้นรถไปกลับกับพี่เทียนของฉันทุกวันเลยไง ไหนเคยเล่าว่าเจอเขาทีไรต้องปะทะคารมกันทุกที แล้วทำไมตอนนี้ถึง...”
“ก็ไม่มีอะไร พ่อข้ากับพ่อเขารู้จักกันเฉยๆ” ผมปฏิเสธทันควัน
ข่าวเรื่องที่พ่อผมเสียทีให้นายเทียนไม่ได้ถูกแพร่ออกไปในวงกว้าง พวกเพื่อนๆ เลยไม่มีใครรู้
เรื่องที่ผมเข้าไปอยู่บ้านนายเทียนในฐานะที่ต้อยต่ำจนน่าอับอาย แม้กระทั่งเพื่อนสนิทที่สุดอย่างพงษ์ก็ไม่รู้
พอชื่อเจ้าพ่อคนหล่อหลุดออกมาเป็นหัวข้อสนทนา กลุ่มคนสวยทั้งกลุ่มก็ย้ายกันมาทั้งโต๊ะนั่งล้อมโต๊ะผมแทน พวกนั้นหูดี หรือคุณยอดเธอพูดดัง
“แล้วทำไมเขาถึงรับแกไปกลับได้ทุกวันอย่างนี้” เพื่อนที่ยืนอยู่ตรงมุมโต๊ะถาม ที่มารับผมได้ทุกวัน ก็เพราะกลัวผมหนีไงล่ะ
“ใครมารับ คนขับรถเขามารับข้าต่างหาก ไม่ใช่เขามารับ”
“แต่เขาก็นั่งอยู่บนรถด้วย” เสียงอีกคนพูดอย่างจับผิด แล้วจะมาสงสัยอะไรผมก็ไม่รู้
“ก็ไม่เห็นแปลก ถ้าเขายืนอยู่บนหลังคารถสิ พวกแกค่อยมาถามข้า” ผมพยายามปล่อยมุกตลกเพื่อเบี่ยงประเด็น แต่คงใช้กับพวกเธอไม่สำเร็จ
“ขำนะ แต่ไม่ใช่ประเด็น”
“โธ่! ข้าไม่มีรสนิยมอย่างที่พวกแกเข้าใจนะ เพราะฉะนั้นโปรดอย่าคิดอะไรเลยเถิด”
“อะไรยะ พวกฉันก็อุตส่าห์ลุ้น กะว่าจะได้ถือโอกาสตีสนิทสักหน่อย แบบว่าเพื่อนรักที่หักเหลี่ยมโหดแกอ่ะ”
“หักเหลี่ยมที่กรามตัวเองก่อนเถอะ” ผมแขวะกลับ เรียกเสียงเฮได้จากหลายคนยกเว้นเจ้าตัวที่ถูกผมแขวะ
หล่อนลูบกรามตัวเอง แล้วหันมาค้อนใส่ผม
“แล้วทำไมวันนี้พี่ไต้ฝุ่นถึงไม่มาเกี้ยวพาราสีแกเหมือนทุกวันล่ะ” ปากสวยแดงอิ่มเอมจากลิปสติกของเพื่อนชายที่นั่งอยู่ข้างพงษ์เอ่ยพูดขึ้นมาทำให้เสียบรรยากาศไปหมด
“สงสัยไปตายแล้วมั้ง” ผมตอบด้วยเสียงเย็นชา และภาวนาให้เป็นจริงอย่างนั้น
“จะบ้าหรือไง เดี๋ยวเนื้อคู่ฉันก็ไม่มีสิ”
“อ้าว เนื้อคู่แกไม่ใช่ผู้หญิงหรอกหรอ”
“ไอ้พงษ์ หยาบคาย ถ้าใช่ฉันก็เอาไม่ลงหรอกย่ะ” เพื่อนสาวในร่างชายแหวใส่พงษ์
“ก็ไม่มีใครเอาแกลงเหมือนกันแหละ”
“เอาเถอะๆ เลิกเถียงกันได้แหละ ไปขึ้นเรียนกันดีกว่า คาบนี้เข้าสายเดี๋ยวได้โดนเทศน์จนหมดคาบแน่” ผมตัดบทแล้วลุกขึ้น
พวกเพื่อนๆ ก็ลุกตาม รวมถึงพวกโต๊ะนายเปรมด้วย
เราเดินออกจากโรงอาหารกันเป็นกลุ่มใหญ่ ถึงแม้ว่าในห้องผมจะแบ่งกันเป็นหลายกลุ่ม หลายคู่
แต่ถึงอย่างไรพวกเราก็สนิทกันทั้งห้อง เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม. ๔ ร่วมกันทำงาน ทำกิจกรรม โดดเรียนมาด้วยกัน
ก็เลยสนิทกันหมด
“น้องซน น้องซน” พี่ ม. ๖คนหนึ่งวิ่งมาหาผมด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ ทุกคนหยุดเดินแล้วหันไปหาพี่คนนั้นเป็นทางเดียวกัน
“ครับ”
“ไต้ฝุ่น ไอ้ไต้ฝุ่น” พี่เขาเรียกชื่อเพื่อนตัวเองแล้วกลืนน้ำลายลงไป วิ่งมาเหนื่อยปากคงแห้ง
“พี่ไต้ฝุ่นทำไมหรอคะ” เสียงเพื่อนในกลุ่มเอ่ยถามโพลงขึ้นมา
“มันถูกรุมต่อยอยู่หลังอาคาร๖”
อาคาร๖ อยู่หลังสุดของโรงเรียน เป็นอาคารสำหรับจัดกิจกรรม และประชุมงานต่างๆ ถ้าไม่ใช่ช่วงที่มีกิจกรรม
อาคารนี้ก็เกือบจะเป็นอาคารร้างอยู่แล้ว ถ้าไม่มีพวกภารโรงมาคอยทำความสะอาดอยู่ทุกวัน
ถึงแม้ว่าโรงเรียนผมจะเป็นโรงเรียนที่มีแต่เด็กผู้ลากมากดี
แต่การกระทำของบางคนก็ไม่ได้เป็นไปตามฐานะและนามสกุลของตัวเองเลย
เรื่องยกพวกตีกัน ชกต่อยกัน มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาของพวกใช้กำลัง
เสียดายที่เป็นผู้ดี บ้านมีฐานะ พ่อแม่ก็ส่งมาให้เรียนที่โรงเรียนดีๆ แต่กลับทำตัวเสเพล
“ผมควรที่จะเชื่อดีไหม”
ไต้ฝุ่นไม่ใช่ลูกตาสีตาสา หรือเศรษฐีธรรมดา เขาเป็นลูกของคุณชนินทร์ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณทิวากร แห่งมังกรสวรรค์
อิทธิพลคนตระกูลนี้ยิ่งใหญ่แค่ไหน หลายคนก็รู้ดี แล้วใครจะไปกล้ามีเรื่องไต้ฝุ่นได้ ถ้าไม่อยากโดนลูกปืนเจาะกระบาล
“จริงๆ ซนไปช่วยไต้ฝุ่นหน่อยนะ” พี่เขาแทบคุกเข่าวิงวอนผม
“แล้วทำไมพี่ไม่ไปช่วยเองล่ะครับ ดูท่าพวกเพื่อนพี่จะเก่งในเรื่องต่อยตีมากกว่าผมนะครับ”
“ผมก็ว่าพวกพี่มีพวกมากกว่าตั้งเยอะ” พงษ์เป็นฝ่ายหนุน
“โธ่! ไปช่วยกันห้ามก็ได้ นะ”
“ฉันว่า แกลองไปแอบๆ ดูเหตุการณ์สักหน่อยก็ดี ถ้าไม่มีอะไรมากก็เข้าไปห้าม ถ้าเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ แกก็กลับ”
เพื่อนสักคนในกลุ่มผมเอ่ยขึ้นมา
“แกไม่รู้อะไร ไต้ฝุ่นมันเล่ห์เหลี่ยมเยอะจะตาย”
“ตอนนี้มันคงมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรไม่ได้ ถูกรุมต่อยปางตายขนาดนั้น” พี่เขาทำสายตาอ้อนวอนเขา เหมือนเพื่อนเขากำลังจะตายไปจริงๆ
“แล้วเมื่อไหร่จะตายล่ะครับ”
“น้องซน ไปช่วยเพื่อนพี่หน่อยเถอะนะ”
“แต่นี่ใกล้หมดเวลาพักกลางวันแล้ว ผมต้องรีบขึ้นไปเรียน”
“แล้วจะรอให้เพื่อนพี่ตายก่อนหรือไงครับ” พี่เขาเริ่มพูดใส่อารมณ์กับผม
“ก็ปล่อยให้มันตายไปสิ” ผมขึ้นเสียงกับเขาบ้าง จนเพื่อนๆ ต้องกระตุกแขนเตือนว่าคุยกับรุ่นพี่อยู่
“เดี๋ยวข้าไปเป็นเพื่อนแกเอง เราไปดูลาดเลาก่อนก็ได้ ถ้าไม่ดียังไงก็กลับมา” พงษ์พูด
ผมมองหน้าเพื่อนตัวเองแล้วต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมโชคดีจริงๆ ที่เกิดมามีเพื่อนแท้แบบนี้
“เดี๋ยวข้าไปคนเดียวเอง พวกแกขึ้นไปเรียนกันเถอะ จะได้ลาอาจารย์ให้ข้าด้วย จะอ้างอะไรก็ได้ แต่อย่าอ้างว่าข้าขี้แตกละกัน”
ผมรู้สันดานพวกนี้ดี ลาอาจารย์ให้เพื่อนแต่ละที ไม่เหลือภาพลักษณ์ของคนขาดเรียนเลย แล้วใช่ว่าผมจะไม่เคยแกล้งคนอื่น
“อย่ามาทำเป็นรู้ทัน”
“พี่ว่าน้องซนรีบๆ ไปเถอะครับ”
“อย่าเร่ง” ผมพูดนิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ
พี่คนนั้นเดินนำผมไปที่อาคาร๖ หลังโรงเรียน ผมไม่อยากจะเชื่อว่าที่พี่เขาวิ่งมาร้องขอความช่วยเหลือจากผมจะเป็นเรื่องจริง
ถึงจะเป็นเรื่องจริง ผมก็คงไม่ใช่พ่อพระที่เต็มใจช่วยคนที่เคยพยายามจะข่มขืนผมหรอก
และถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนผมแนะนำ ผมก็คงไม่เดินตามพี่คนนี้มาหรอก
ผมเดินมาถึงหน้าตึกสองชั้นสีขาว ได้ยินแต่เสียงลมพัดและนกร้อง บรรยากาศไม่เหมือนสถานที่ที่คนกำลังมีเรื่องกันเลย
ยิ่งเป็นเวลาเรียน ตรงนี้ก็ยิ่งไม่มีคนมาเพ่นพ่านแถวนี้ ก็มันไกลจากตัวอาคารเรียนอื่นๆ พอสมควร
คนตรงหน้าผมยังคงรีบสาวเท้า ผมชักไม่ไว้ใจกับสถานการณ์ เลยชะงักฝีเท้าของตัวเองไว้แค่นั้น
คนเดินนำหยุดเดินทันทีแล้วหันมาหาผม ผมมองหน้าเขาด้วยความสงสัยว่าถ้ามีเรื่องชกต่อยกัน
ทำไมเสียงรอบข้างถึงได้เงียบขนาดนี้ และเหมือนคนตรงหน้าผมก็จะเข้าใจที่ผมสื่อถึงเสียด้วย
“หวังว่าไต้ฝุ่นคงไม่โดนพวกนั้นเล่นงานจนสลบไปก่อนนะ”
“แค่สลบหรอ นึกว่าถึงตาย”
“พี่ว่าเรารีบเข้าไปดูกันดีกว่า”
“พี่ก็เข้าไปคนเดียวสิ ถ้าสลบหรือตายก็ลากซากเพื่อนพี่ออกมาให้ผมดูด้วยละกัน”
“ไปด้วยกันสิ พี่ก็กลัวโดนลูกหลงนะ” พี่เขาพูดพลางดึงมือผมไป ผมสะบัดข้อมือออก แล้วเดินตามเขาไปเอง
ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ก็เลยให้มันจบๆ ขี้เกียจฟังรุ่นพี่คนนี้มาเซ้าซี้อีก
ผมกับรุ่นพี่คนเดิมหยุดอยู่ที่มุมตึกแล้วชะโงกหน้าออกไปดูด้านหลังของตัวอาคาร
กลับพบแต่ความว่างเปล่า มีเพียงเศษใบไม้สีน้ำตาลที่ร่วงลงมา
ผมหันไปมองคนข้างๆ ที่แสยะยิ้มมาให้ผม
ผมกำลังถูกหลอก!
ผมไม่เสียเวลาถามพี่คนนั้นให้โง่ หันหลังจะวิ่งกลับไป
แต่พวกเพื่อนไต้ฝุ่นมาจากไหนไม่รู้เกือบสิบคนยืนดักทางผมไว้
ผมเลยต้องหันหลังกลับ วิ่งมาทางด้านหลังของตัวอาคาร แต่ก็เหมือนยิ่งทำให้ตัวเองจนมุม
เมื่อไต้ฝุ่นกับเพื่อนเขาอีกสองคนเดินมาดักหน้าผมไว้ หลังผมก็มีเกือบสิบ หน้ามีแค่สามแต่มีตัวพ่ออยู่ด้วย
ขวาก็เป็นกำแพงตึก ส่วนด้านซ้ายเป็นรั้วสูงของโรงเรียน สูงจนเด็กนักเรียนหมดปัญญาที่จะปืนออก
และผมก็คงหมดปัญญาที่จะปีนหนี
“ไอ้สารเลว!” ผมตะโกนด่าคนบงการ
ลูกน้องของเขาสองสามคนวิ่งมาล็อคตัวผมไว้จากด้านหลัง ผมมองหน้าไต้ฝุ่นอย่างไม่หวั่น
แม้ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ผมไม่มีวันร้องขอให้เขาปล่อย ในเมื่อเขากล้าทำ ผมก็กล้าที่จะเผชิญหน้า
“มาแล้วหรอครับ คนดีของพี่” ไต้ฝุ่นเดินมาจับคางผมเชยขึ้น ผมสะบัดหน้าหนีให้มือเขาหลุดออก
แล้วหันกลับไปจ้องหน้าเขาใหม่
“อย่าเอามือสกปรกของแกมาจับหน้าฉัน”
“ทำไมพูดไม่เพราะเลยล่ะครับ เอาใหม่สิครับ เรียกว่าพี่ไต้ฝุ่นสิ”
“ฉันหมดความนับถือแกว่าเป็นรุ่นพี่ตั้งแต่เมื่อคืนนั้นแหละ”
“คืนนั้นนี่คืนไหนครับ ใช่คืนที่พี่กำลังจะพาน้องซนขึ้นสวรรค์ แต่ดันมีคนมาขัดซะก่อน ใช่ไหมครับ”
ไต้ฝุ่นทำหน้าเสียดายแล้วเอื้อมมือลงมาลูบหัวผมเล่น
“นรก ชาตินี้สัตว์นรกอย่างแกก็หาสวรรค์ไม่เจอหรอก”
~ผัวะ~
หมัดหนักพุ่งเข้าใส่จนหน้าผมหันไปตามแรง แผลกับรอยช้ำของเมื่อคืนนั้นยังไม่หายดี กลับต้องมาโดนซ้ำรอยเดิม
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วตั้งสติ ไม่ให้สติแตกเหมือนเมื่อวันนั้นอีก
สติไม่มา ปัญญาก็ไม่มี ทางรอดก็จะหาไม่เจอ
ไต้ฝุ่นประคองหน้าผมด้วยมือทั้งสองข้างของเขาให้หันกลับมาทางเดิม ผมเกลียดสายตาของคนโรคจิตที่สุด
“พี่จะพาซนไปมีความสุข ยังจะมาปากดีกับพี่อีกนะครับ”
“นั่นมันคงเป็นความขมขื่นของฉัน” ผมมองหน้าเขาอย่างโกรธแค้น
“มองหน้าพี่แบบนี้ รู้ไหมว่ายิ่งทำให้พี่อดใจไม่ไหว มันอยากซะจน...” ไต้ฝุ่นเอามือลูบเป้ากางเกงนักเรียนประกอบคำพูด
“ไปเอากับหมาตัวเมียไป!”
~ผัวะ~
ผมโดนต่อยไปอีกหมัดหนึ่งเต็มแรง ผมกัดริมฝีปากตัวเอง แค้น แต่กลับทำอะไรไม่ได้
“จะยอมบนเตียงที่บ้านให้มันสบายดีๆ ก็ไม่ชอบ สงสัยจะชอบมาตื่นเต้นที่โรงเรียน”
“หวังว่าแกคงไม่ได้อยากจนหน้ามืดตามัวจะทำอะไรบ้าๆ แบบไร้สตินะ”
ใจผมเต้นโครมครามเมื่อไต้ฝุ่นเอามือมาลูบใบหน้าผมไปทั่ว ผมหลับตาปี๋ เม้มปากเข้าหากันแน่น เพราะความขยะแขยง
“ถ้าพี่จะบอกว่า พี่อยากจนทนไม่ไหวแล้วล่ะครับ น้องซนจะช่วยพี่ได้ไหม”
“ไอ้หื่นกาม ไอ้โรคจิต อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยให้แกทำอะไรฉันง่ายๆ”
“แล้วครั้งนี้ใครจะมาขัดจังหวะของเราสองคนได้อีกล่ะครับ ไอ้เทียนมันคงไม่ขี่ม้าขาวมาช่วยที่รักของพี่ได้ทันหรอกนะ”
ลมหายใจผมถี่ขึ้นเมื่อมือสกปรกสอดเข้ามาในเสื้อนักเรียนผม เขาค่อยๆ ลูบเอวผมไปมา
ไม่ใช่เพราะมีอารมณ์ร่วม และเพราะเครียดแค้นต่างหาก
“เอามือสกปรกของแกออกไปเดี๋ยวนี้” ผมตวาดสั่งเสียงดัง แต่ก็ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะฟังและทำตาม
ไต้ฝุ่นสั่งลูกน้องสี่ห้าคนให้ไปดูต้นทาง เขาสั่งให้คนที่จับตัวผมไว้อยู่กดผมลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น แต่ผมไม่ยอม
ไต้ฝุ่นชกเข้ามาที่ท้องน้อยผม จนผมทรุดลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเอง
เขาก้มมามองหน้าผมด้วยสายตาที่หื่นกระหาย ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันกับเขา
ไม่มีอะไรให้น่าพิศวาสเลยสักนิด
ขอให้คลำไปแล้วไม่มีหาง มันคงจะเอาหมด
ทีแรกผมก็คิดว่าเขาแค่มาเกาะแกะไปเรื่อยให้รำคาญใจ
แต่ที่ไหนได้
ความหื่นกระหายมันทำให้คนหน้ามืด กล้าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้
ไต้ฝุ่นก้มหน้าลงมาจะจูบผม ผมเบนหน้าหนีเขา เขาตบหน้าผมอีกฉาดใหญ่ แล้วจับหน้าผมให้หันกลับมาทางเดิม
เขาเลื่อนหน้ามาใกล้จนจมูกเราชนกัน
“อยากจะรู้จังว่าปากดีๆ อย่างนี้ เวลาจูบจะเร่าร้อนแค่ไหน” คนหื่นกามพูดด้วยเสียงที่เบาค่อย
“ก็ลองสิ ฉันกัดลิ้นแกขาดแน่” ผมไม่ได้ขู่ แต่ผมเอาจริง และไต้ฝุ่นก็คงรู้ว่าผมเอาจริง เขาเลยเอาหน้าออกไป ไม่กล้าเสี่ยง
“น้องชายพี่อยากให้ซนปรนเปรอ ลองใช้ปากช่วยมันหน่อยสิครับ” ไต้ฝุ่นรูดซิบกางเกงนักเรียนลงอย่างช้าๆ
แท่งเนื้อใต้กางเกงในสีดำนูนออกมาเป็นลำ เขาไม่อายเพื่อนตัวเองเลยสักนิด
“แกเสร็จแล้วข้าขอต่อนะเว้ย” เพื่อนเขาคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ไม่ได้โว้ย คนนี้ของข้า”
“โธ่! ก็อยากลองได้ลูกชายเจ้าพ่อเป็นเมียบ้าง”
ไต้ฝุ่นลูบหัวผมเล่น แล้วลากมือมาป้วนเปี้ยนบนใบหน้าผม นิ้วกลางของเขายอกล้อกับริมปาก
ผมเม้มปากปิดสนิท ลูกน้องของเขาพยายามกดหัวผมให้เข้าไปหากางเกงในสีมืดนั่น
แต่ผมพยายามขืนหัวไว้ไม่ให้ไปตามแรง คนระยำขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีกนิด
เขาขืนแรงจับหัวผม พยายามจะให้ไปแนบกับเป้ากางเกงตัวเอง ผมไม่ยอมง่ายๆ ไต้ฝุ่นจิกหัวผมขึ้นมาให้มองหน้าเขา
เขาจ้องเข้ามาในดวงตาผมแล้วเอ่ยปากพูดอย่างนิ่มนวล ช่างขัดกับแววตาเขาเสียเหลือเกิน
“ลองดูนะครับ แต่ห้ามกัดน้องชายพี่เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น คนดีของพี่คงจะต้องได้ผัวทีเดียวเกือบโหลแน่”
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452948 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก