หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[Cc-kun]

ตอนนี้นายเทียนน่ารักเอาใจไปเลยยย

[boyza_Casanova]

มาต่อเร็วๆนะครับ

[cavalli]

 

[anukul]

มาอีกนะครับ

[yang]

  มาต่ออีกน๊า

[ชัดเจนกาบ]

หวานตกไหนเนี้ย ทำไมไม่เห็นเหมือนชื่อตอนเลยอะจูบหวานหอม สะงั้นเรา เจ้าพ่อนิเนอะจะให้หวานกว่านี้คงไม่ใช่แหละ แล้วซนอะจะบอกเทียนไหมอะเรื่องใต้ฝุ่นจะรุมโซมอะ เป็นห่วงซนจัง

[ชัดเจนกาบ]

หวานตกไหนเนี้ย ทำไมไม่เห็นเหมือนชื่อตอนเลยอะจูบหวานหอม สะงั้นเรา เจ้าพ่อนิเนอะจะให้หวานกว่านี้คงไม่ใช่แหละ แล้วซนอะจะบอกเทียนไหมอะเรื่องใต้ฝุ่นจะรุมโซมอะ เป็นห่วงซนจัง

[anukul]

รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญญานหนักหนา

[saotome]

เทียนตกหลุมรักน้องซน ก่อนน้องรึเปล่า 

[THE MIN]

ไอ้ตัวแสบ!!!!!!!!!!!

[silverspoon]

เพิ่งมาตามตอนผ่นไปได้ 18 ตอนแล้ว  ขอภัยด้วยนะคะ

เหมือนเคยอ่านไปครั้งแรกๆ แล้วน้องไม่ได้มาต่ออีก พี่ก็เลยหยุดอ่าน

ทีนี้มาลองอ่านใหม่เพราะเห็นว่ามาจำนวนเยอะตอนแล้ว ก็พบว่าสนุกมาก

ถึงแม้ตอนแรกๆนายเอกจะต่อปากต่อคำดีเหลือเกิน

ชนิดที่ว่า ถ้าไม่ใช่นายเอกของเรื่องคงโดนฆ่าหมกโอ่งไปละ 

แต่ตอนหลังๆมานี่ เทียนกับน้องซนก็เริ่มมีหนิดหนมกันมากขึ้น พลอยให้คนอ่านอมยิ้มไปด้วย

ส่วนไต้ฝุ่นก็ร้ายซะ เอารางวัลตัวร้ายละครหลังข่าวไปกอดได้เลย 

แล้วมาต่ออีกนะคะ จะรออ่านค่ะ

[Pairwha]

หวานนิดๆ 
เทียนเริ่มคิดไรกะซนปะเนี่ย 

[แสนเสน่หา]

เพิ่งมาตามตอนผ่นไปได้ 18 ตอนแล้ว  ขอภัยด้วยนะคะ

เหมือนเคยอ่านไปครั้งแรกๆ แล้วน้องไม่ได้มาต่ออีก พี่ก็เลยหยุดอ่าน

ทีนี้มาลองอ่านใหม่เพราะเห็นว่ามาจำนวนเยอะตอนแล้ว ก็พบว่าสนุกมาก

ถึงแม้ตอนแรกๆนายเอกจะต่อปากต่อคำดีเหลือเกิน

ชนิดที่ว่า ถ้าไม่ใช่นายเอกของเรื่องคงโดนฆ่าหมกโอ่งไปละ 

แต่ตอนหลังๆมานี่ เทียนกับน้องซนก็เริ่มมีหนิดหนมกันมากขึ้น พลอยให้คนอ่านอมยิ้มไปด้วย

ส่วนไต้ฝุ่นก็ร้ายซะ เอารางวัลตัวร้ายละครหลังข่าวไปกอดได้เลย 

แล้วมาต่ออีกนะคะ จะรออ่านค่ะ

ขอบคุณมากครับที่มาอ่านต่อ
และต้องขอโทษที่ครั้งนั้นหายไปนานคร๊าบ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ทั้งซน ทั้งแสบ แซ่บเวอร์ 

[OTAKKIEZ]

จากที่อ่านมานะคะ นายเทียนนี่มันเด็กอนุบาลชอบแกล้งคนที่ชอบชัดๆเลยนี่หว่า !

ตอนนี้ก็แอบหวานนะเนี่ย ยิ่งเรียกไอ้ตัวแสบยิ่งเหมือนลดความห่างลงไปเยอะเลย ทำคนแ่านอมยิ้นได้เรื่อยๆเหมือนกัน

ขอบคุณนะคะ

[cavalli]

 

[wizard_tao]

ชอบจัง ไอ้ตัวแสบ....

[Ipatza]

อือ
แล้วเรื่องใต้ฝุ่นละ? จะทำยังไง
ปล่อยไว้ไมไ่ด้แล้วนะ
ครั้งหน้ามันคงพาพวกมาโทรมเลยมั้งนะ
โหดสลัด

[anukul]

วันนี้ก็มารอนะครับ มารอพี่เทียนน้องซน

[แสนเสน่หา]

ตอน๑๙ ออกงานสังคม

ตอนอยู่กับพ่อผมก็รู้ตัวว่าผมรักพ่อ แต่พอจากกันอย่างนี้
มันทำให้ผมรู้ตัวมากขึ้นว่าผมรักพ่อมากแค่ไหน


สามสี่วันมานี้ ผมพยายามเลี่ยงไต้ฝุ่น ที่ไหนมีเขา ที่นั่นต้องไม่มีผม แล้วดูเหมือนพงษ์ก็จะรู้ดีเหมือนกัน พอเขาเห็นไต้ฝุ่นเดินมาทางที่ผมอยู่ เขาก็รีบพาผมเลี่ยงไปทางอื่น พงษ์ไม่ถามผมอีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเขารู้ดีว่าเรื่องไหนที่ผมไม่อยากบอก ผมก็จะไม่บอก

แผลบนใบหน้าจากฝีมือคนใจต่ำหายเกือบสนิท ทุกเย็นหลังกลับมาถึงบ้าน นายเทียนก็บังคับให้ผมหายามาทาตลอด ตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนผมก็ต้องทายาก่อน นายเทียนถึงจะยอมให้ขึ้นรถไปได้ สรุปคือเขาต้องบังคับให้ผมทำทุกอย่างเลย ขัดคำสั่งก็ทำอารมณ์เสียใส่อีก เอาแต่ใจชะมัด
   
วันนี้ผมก็โดนคำสั่งเผด็จการเหมือนทุกวันอีกเช่นเคย แต่วันนี้เขาเร่งให้ผมทายา แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมไปออกงานสังคมของนักธุรกิจระดับแนวหน้าของประเทศ ตอนแรกผมปฏิเสธหัวชนฝาว่าอย่างไรก็ไม่ไป มันจะเกินไปแล้ว เล่นหางานให้ผมทำตั้งแต่คนรับใช้ทำความสะอาดยันเลขานุการคอยตามเจ้านายไปทำงาน คิดจะใช้ผมให้คุ้มค่าถึงขนาดนี้เชียวหรอ พออ้างถึงคนที่ผมไม่อยากเอ่ยนาม ก็ติดที่ว่าเขาถูกกักบริเวณตามคำสั่งของพี่ชาย
   
แต่พอมาคิดให้ดีอีกที ผมขอพลิกวิกฤตนี้ให้เป็นโอกาสจะดีกว่า งานนี้มีแต่นักธุรกิจระดับแนวหน้า ไฮโซผู้มั่งคั่ง และนี่คงเป็นทางเดียวสำหรับตอนนี้ที่ผมจะได้มีโอกาสไปเจอพ่อ งานนี้ผมมั่นใจว่าพ่อต้องถูกเชิญอย่างแน่นอน แต่พ่อจะมาร่วมงานหรือเปล่าผมก็ไม่รู้ ได้แต่ภาวนาให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลใจให้พ่อมาที
   
“ไอ้ตัวแสบ เสร็จหรือยัง” นายเทียนเคาะประตูถามผม
   
“เสร็จตั้งนานแล้ว คุณนั่นแหละมัวแต่เสริมหล่ออะไร”
   
ผมเดินไปเปิดประตูให้เขา ความจริงผมเสร็จตั้งนานแล้ว แต่นั่งรอเขาอยู่ในห้องนี่แหละ ไม่รู้จะแต่งตัวหล่ออะไรนักหนา แต่พอเห็นเขาในสภาพที่แต่งตัวแบบนี้แล้ว ออร่าเขากลบผมซะมิด เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ผูกเนกไทผ้ามันเงาสีเทาเข้ม ทับด้วยเสื้อสูทสีเทาที่ทำจากเนื้อผ้าชั้นดี กางเกงขากระบองเล็กสีเดียวกับเสื้อสูท เข้ากับรองเท้าหนังหัวแหลมสีดำที่ถูกขัดจนมันวาว รูปร่างอย่างกับนายแบบฝรั่งยิ่งทำให้เขาดูสง่า รัศมีความเป็นเจ้าพ่อส่องประกาย
   
เขาเผยรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าผมมองเขาอย่างเผลอตัว
   
“มองอะไร ฉันหล่อล่ะสิ”
   
“นอกจากบ้าอำนาจแล้วยังหลงตัวเองอีก คุณมันขี้โกง ผมจะเอาสูทที่ไหนใส่ไปออกงานเหมือนคุณล่ะ อยู่ที่บ้านหมดนี่นา”
   
ผมก้มมองดูสภาพตัวเอง ผมใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อน ผูกเนกไทสีดำเหมือนกับกางเกงทรงกระบอกเล็ก รองเท้าแบบเดียวกับนายเทียน จะว่าไปผมใส่เสื้อเชิ้ตสีเดียวกับเขาเลยนี่นา ควรที่จะกลับไปเปลี่ยนดีไหมเนี่ย
   
“อิจฉาล่ะสิ อย่างนายนะแต่งนานเท่าไรก็ไม่หล่อหรอก เพราะว่านาย...” นายเทียนพูดค้างไว้อย่างนั้น ผมที่กำลังฟังอย่างจดจ่ออยู่กับคำพูดของเขาพลอยชะงักไปด้วย

“เพราะอะไร คุณก็พูดมาสิ”
   
“ไม่บอก เก่งจริงก็คิดเอาเองสิ ว่าฉันจะพูดว่าอะไร” หมอนี่เป็นนักกวนประสาทมืออาชีพหรือไง
   
“คนเก่งแค่ไหนก็เดาความคิดคุณไม่ออกหรอก ผมยอมรับก็ได้ว่าคุณดูดี ดูดีไปซะทุกอย่าง รูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ ฐานะ เสียอยู่อย่างเดียว นิสัย” ผมปล่อยระเบิดลงลูกใหญ่ แล้วรีบวิ่งหนีลงไปข้างล่าง ปล่อยให้นายเทียนยืนตะโกนด่าตามหลังมา
   




เสียงไวโอลินบรรเลงเพลงช้ากล่อมผู้มาร่วมงานภายในห้องบอลรูมของโรงแรมหรูระดับห้าดาว พนักงานเดินเสิร์ฟค็อกเทลให้แก่แขก ผู้คนต่างทักทายพูดคุยกันอย่างสนิทสนม จะมีก็แต่คนข้างๆ ผม ที่ไม่ค่อยรู้จักใครที่ไหน ผู้สื่อข่าวเพียงไม่กี่คนที่ได้รับอนุญาตให้เขามาในงานต่างรุมล้อมสัมภาษณ์เจ้าพ่อวัย ๒๐ คนนี้ และประเด็นก็ลามมาถึงผมว่าทำไมถึงมาพร้อมกับเจ้าพ่อคนนี้ได้ นายเทียนยิ้มทำเหมือนเป็นเรื่องปกติแล้วตอบกลับไปว่าผมเป็นน้องชายคนสนิทของเขา
   
พอนายเทียนให้สัมภาษณ์เสร็จ ผมก็ชะเง้อคอมองหาพ่อ หวังว่าพ่อจะมางานนี้ด้วย นี้เป็นทางเดียวที่ผมคิดออกจริงๆ ว่าจะได้เจอพ่อ
   
“มองหาใคร มาชะเง้อคอยื่นคายาวก็ไม่ทำให้ดูสูงขึ้นหรอก”
   
“เปล่าสักหน่อย ก็มองไปเรื่อยๆ” ผมทำเป็นปกติแล้วหันมาตอบเขา
   
“เอาเครื่องดื่มอะไรไหม”
   
“มีน้ำเปล่าไหม” ผมถามเขาเสียงเบา นายเทียนทำหน้าตกใจ
   
“อย่าบอกนะว่าไม่กินแอลกอฮอล์” นายเทียนว่าแล้วหยิบค็อกเทลในถาดที่พนักงานถือมาสองแก้ว เขายื่นแก้ววิสกี้ทรงสูงที่บรรจุเครื่องดื่มสีแดงสด มีสตรอเบอร์รี่วางประดับอยู่ข้างบน “สตรอเบอร์รี่คูลเลอร์ ค็อกเทลไร้ดีกรี นายคงกินได้”
   
“รู้ได้ไงว่าไม่มีแอลกอฮอล์”
   
“ลองชิมดูสิ ถ้าเมาฉันก็ทิ้งนายไว้ที่นี่แหละ”
   
ผมยกแก้วขึ้นมาใช้ลิ้นแตะนิดๆ ไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์จริงๆ ด้วย รสชาติเหมือนน้ำสตรอเบอร์รี่ใส่โซดา ที่ผมไม่กินเครื่องดื่มจำพวกแอลกอฮอล์ไม่ใช่ว่าแพ้นะ แต่ผมไม่ชอบกลิ่นของมันต่างหาก ได้กลิ่นแล้วเวียนหัว
   
“ไม่มีจริงๆ ด้วย”
   
“อร่อยไหม”
   
“ก็ดี พอกินได้” ผมตอบแล้วยกแก้วทรงสูงขึ้นจิบต่อ
   
ผู้บริหารระดับสูงของหลายบริษัทต่างเข้ามาทักทายเจ้าพ่อวัยมหาวิทยาลัยอย่างให้เกียรติ แค่ไม่ต้องให้พวกเขาอ้าปากผมก็เห็นลิ้นไก่เขาหมดแล้ว ว่าในใจพวกคนเหล่านี้ไม่ได้ดีเหมือนตอนตีหน้าเข้ามาหาหรอก ใครกันอยากจะยอมก้มหัวให้กับเด็กรุ่นลูก ถ้าไม่หวังผลต่อธุรกิจที่ต้องทำ ผมไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายเกินไปนะ แต่ในวงการนี้มันก็เป็นแบบนี้แหละ
   
“ขอโทษครับ น้องชื่ออะไรครับ” คำถามดังมาจากหนุ่มหน้าตี๋ข้างๆ ผม คงจะเป็นลูกชายนักธุรกิจใหญ่สักคน
   
ผมมองซ้ายมองขวา ว่าเขาคุยกับผมแน่หรือเปล่า เพราะคนส่วนมากในแวดวงนี้ที่รู้จักผมก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อผม ที่รู้จักได้ก็เพราะตอนไปออกงานแบบนี้เป็นเพื่อนพ่อ ไม่ค่อยมีวัย๒๐ กว่าๆ อย่างนี้หรอกครับ
   
“หมายถึงใครหรอครับ” ผมหันกลับไปถามผู้ชายคนเดิม จนนายเทียนหันมามอง
   
“น้องแหละครับ พี่ชื่อไกด์ เป็นทายาทบริษัทนำเข้าน้ำหอม” ผู้ชายคนนั้นแนะนำตัวอย่างเสร็จสรรพ แต่ผมสงสัยคือ ต้องบอกถึงกิจการที่ครอบครัวทำเลยหรอ
   
“ซนครับ” ผมแนะนำตัวกลับแค่ชื่อ แม้ผมจะผ่านงานสังคมอย่างนี้มาไม่น้อย แต่ก็ไม่ค่อยชินกับการทำความรู้จักคนวัยไล่เลี่ยกันอย่างเป็นทางการแบบนี้
   
“ขอโทษนะ พอดีว่าน้องผมไม่ค่อยชอบคุยกับคนแปลกหน้า พวกเราต้องขอตัว” นายเทียนขัดขึ้นมาแล้วลากแขนผมไปที่อื่น
   
“คุณนี่เสียมารยาทจริงๆ”
   
“ก็ฉันไม่ชอบขี้หน้ามัน เห็นแล้วรำคาญลูกหูลูกตา อยากจะไปให้พ้น”
   
“โรคจิต เขายังไม่ทันทำอะไรคุณเลย หาเรื่องไปทั่ว”
   
“สวัสดีครับพี่เทียน” น้ำเสียงหวานของผู้ชายเอ่ยขึ้นทักคนข้างหลังผม ทำเอาผมต้องหันไปมองตาม
   
ภัทร หนุ่มหน้ามนวัยไล่เลี่ยกับผม ลูกชายของท่านสมชายเดินตรงเข้ามาทักนายเทียน รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าเขาตลอดเวลา ถึงจะไม่หล่อเท่เหมือนคนข้างๆ ผม แต่ความน่ารักของผู้ชายคนนี้กลับมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว
   
“ครับ เอ่อ น้อง...”
   
“ภัทรครับ น้องชายพี่พิมพ์ ลูกชายพ่อสมชาย พี่เทียนคงจำผมไม่ได้” เสียงพูดตัดพ้ออย่างน้อยใจ แต่ทว่าใบหน้ายังยิ้มแย้มอยู่
   
“จำได้ครับ เพียงแต่ไม่รู้ชื่อเท่านั้นเอง แล้ววันนี้มากับใครล่ะครับ”
   
“มากับพ่อแค่สองคน พี่พิมพ์มาออกงานอย่างนี้ไม่ได้หรอก มีหวังนักข่าวรุมให้วุ่นเชียว” เขาพูดแสดงให้เห็นว่าพี่สาวตัวเองโด่งดังขนาดไหน “แล้วพี่เทียนล่ะครับ มาคนเดียวหรอ”
   
คำพูดเขาทำเอาผมก้มลงมองตัวเองทันที เขาไม่เห็นผมที่ยืนอยู่ข้างๆ คู่สนทนาเขาหรือไง ผมยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้กลายเป็นวิญญาณที่ล่องลอยไปได้เรื่อยนะ ผมยังมีตัวตน
   
“มากับน้องชายพี่น่ะครับ” นายเทียนกลั้นขำตอบ แล้วชี้มาทางผม
   
“ถ้าผมจำไม่ผิด เขาเป็นลูกชายคุณไพโรจน์ไม่ใช่หรอครับ แล้วจะมาเป็นน้องชายพี่ได้ยังไง”
   
“เรารู้จักกัน เป็นน้องชายที่สนิทกันเฉยๆ น่ะครับ” ผมเบื่อคำนี้มาก น้องชายที่สนิท เสแสร้งที่สุด สนิทถึงขนาดจับมาเป็นเชลย
   
“แล้วผมจะเป็นน้องชายที่สนิทของพี่เทียนอีกคนได้หรือเปล่าครับ”
   
“ผมว่าอย่าดีกว่า เพราะบางทีนายอาจจะเปลี่ยนใจไม่ทัน” ผมตอบแทนนายเทียน
   
“ถึงขั้นนั้นเลยหรอ แล้วทำไมนายถึงไม่เปลี่ยนใจล่ะ หรือว่าติดใจซะแล้ว” คำพูดเขาทำผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
น้ำเสียงที่เขาพูดกับผมฟังดูต่างกับตอนพูดกับนายเทียนมาก ผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าเนี่ย ผมแค่พูดเล่นกับเขาไปก็เท่านั้นเอง หรือว่าผมกำลังเป็นส่วนเกิน

“แล้วแต่นายจะคิดสิ คุยกันไปก่อนนะ ผมขอตัว”

“เดี๋ยวสิซน รอไปพร้อมกัน” นายเทียนหันมาบอกผม แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่สนใจ เขาเลยหันไปบอกลานายพลภัทร “น้องพี่เริ่มงอแงแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะครับ”

“อย่างนั้นก็ได้ครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”

ผมเดินนำออกมาจากตรงนั้น นายเทียนเดินตามมาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินน้ำเสียงของลูกชายท่านรัฐมนตรีตอนคุยกับผม เหมือนเขาไม่พอใจที่ผมมาแทรกกลางบทสนทนา ผมอาจจะผิดที่ไปพูดขัด แต่ก็ไม่เห็นจะต้องใช้น้ำเสียงที่ไม่น่าฟังอย่างนั้นเลย

“ว่าแต่คนอื่น นายเองก็เสียมารยาทไม่น้อยเลยนะ ไอ้ตัวแสบ”

“เสียมารยาทตรงไหน คุณก็ยืนคุยของคุณไปสิ ผมไม่ได้ลากคุณมาเหมือนที่คุณทำกับผมสักหน่อย”

“ฉันเบื่อ อยากกลับบ้าน กลับกันเถอะ” เป็นธรรมดาของคนที่ไม่ค่อยได้เข้าสังคมอย่างนายเทียนที่จะต้องบ่นออกมา
   
“เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งกลับ”
   
ผมยังไม่เจอเป้าหมายที่ผมจะมางานนี้เลย พ่ออยู่ไหน สถานที่จัดงานก็ไม่ได้กว้างมาก แต่ทำไมผมหาพ่อไม่เจอ หรือว่าพ่อจะไม่มา ผมยังไม่หมดหวังใช่ไหม
   
“ทำไม ทีตอนมาก็ไม่อยากจะมา ตอนกลับยังไม่อยากจะกลับอีก เรื่องมากจริงๆ”
   
“แล้วทีตอนมาคุณก็เร่งให้มา ตอนกลับยังจะเร่งให้กลับอีก มากเรื่องเหลือเกิน”
   
“ไอ้ตัวแสบ อย่ามาขัดคำสั่งฉัน ฉันบอกว่าให้กลับก็คือกลับ”
   
“แต่ผมยังไม่อยากกลับ คุณจะกลับก็กลับไปคนเดียวสิ”
   
“นายนี่ทำให้ฉันโมโหได้ตลอดเลยนะ บอกว่าให้กลับก็คือกลับ” แม้ว่าเสียงนั้นจะเบาค่อย แต่เขากลับทำให้คนฟังรู้สึกถึงพลังของอำนาจ
   
ผมยืนกรานท่าเดียวว่าอย่างไรก็ไม่ยอมกลับ แต่ผมไม่ได้บอกเหตุผลไป เพราะรู้ดีว่าถ้านายเทียนรู้เหตุผล เขาคงกระชากคอผมกลับไปแน่ คนเป็นพ่อลูกกันย่อมคิดถึงเป็นธรรมดา พรากเขาจากกันมาแล้ว ยังคิดที่จะไม่ให้เขาเจอกันอีก คนใจร้าย
   
ในที่สุดผมก็ไม่ได้ทำตามใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อนายเทียนลากคอผมพาเดินออกจากงาน ขนาดคนพลุกพล่านแบบนี้เขายังบังคับผมจนได้
   
ก่อนที่ตัวผมจะก้าวพ้นไปจากห้องบอลรูมแห่งนี้ สายตาก็ชำเลืองไปเห็นคนที่ยืนหันหลังคุยกับแขกคนอื่น รูปร่างลักษณะแบบนี้ ผมจำได้ แม้ไม่ได้เจอกันนาน แต่ผมก็อยู่กับเขามาตลอดทั้งชีวิต
   
“พ่อ พ่อ” ผมสะบัดตัวให้หลุดจากมือนายเทียนแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาพ่อ
   
“ซน ลูกพ่อ” พ่อผมหันมาอุทานตกใจอย่างเบาๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยของคนรอบข้าง
   
ผมวิ่งโผเข้าไปกอดพ่อ แต่ก็ต้องผละออกจากกันก่อนที่จะเป็นจุดสนใจของคนอื่น น้ำตามันหน่วงขึ้นมาเหมือนจะไหล แต่ก็ต้องสะกดกลั้นไว้ ผมฉีกยิ้มออกมากว้างที่สุด ดีใจ...ดีใจจนบอกไม่ถูก ปากสั่นจนพูดอะไรไม่ออก พ่อก็ได้แต่บีบมือผมไว้แน่น
   
ตอนอยู่กับพ่อผมก็รู้ตัวว่าผมรักพ่อ แต่พอจากกันอย่างนี้ มันทำให้ผมรู้ตัวมากขึ้นว่าผมรักพ่อมากแค่ไหน อย่างนี้แหละที่เขาว่า เมื่อเราเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป เรามักจะเห็นค่ามันมากขึ้น แต่ถ้าให้เลือก ผมไม่ขอเสียอะไรไปสักอย่างจะได้ไหม ผมไม่อยากจากคนรัก ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อไปอีกแล้ว
   
“ไอ้ตัวแสบ กลับมานี่เลย” แม้นายเทียนจะสั่งให้ผมกลับไปหาเขา แต่เขากลับเป็นคนเดินเข้ามาหาผม แล้วพยายามดึงมือผมไป
   
“ไม่ คุณปล่อยผมนะ ผมจะอยู่กับพ่อ ปล่อย”
   
“นี่นายจะขัดคำสั่งฉันไปถึงไหน ฉันบอกว่าให้กลับกับฉันก็ต้องกลับ”
   
“แกจะมากเกินไปแล้วนะ แกไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับลูกชายฉันอย่างนี้นะ ทิวากร” พ่อพยายามพูดเสียงเบาไม่ให้คนอื่นได้ยิน แม้ว่าคู่สนทนาของพ่อจะขอตัวเดินไปแล้ว แต่ก็ยังมีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอีก
   
“แต่ลูกชายคุณเป็นตัวประ...เออ คนที่อยู่ในการดูแลของผม อีกอย่างคุณอย่าลืมข้อตกลงของเราสิครับคุณไพโรจน์ ว่าคุณไม่มีสิทธิ์เจอลูกชายคุณ ถ้าผมไม่ได้อนุญาต และตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้อนุญาตคุณด้วย”
   
“แต่ฉันไม่สนข้อตกลงบ้าบออะไรของแกแล้ว ฉันจะเอาลูกชายฉันกลับบ้าน”
   
“ผมก็ไม่สนเหมือนกัน ในเมื่อผมคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่คุณตามข้อตกลงแล้ว คุณจะมาเบี้ยวเรื่องนี้ง่ายๆ ไม่ได้ ผมต้องพาลูกชายคุณกลับตามสัญญา”
   
“ไม่ ไอ้คนใจร้าย คุณมันไม่มีหัวใจ ผมไม่ได้เจอพ่อมานานเท่าไหร่ ผมคิดถึงพ่อมากแค่ไหน คุณรู้ไหม คุณมันไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่นเลย” ผมระบายอารมณ์ออกมาใส่คนข้างๆ
   
นายเทียนนิ่งเงียบไป ผมมองหน้าเขาไม่วางตา ผมผิดหวัง ผิดหวังที่อุตส่าห์เจอพ่อแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันเท่าไร นายเทียน นายจะใจร้ายไปถึงไหน ผมคิดถึงพ่อแทบขาดใจ แต่เขากลับไม่ยอมให้ผมได้พูดคุยกัน น้ำตามันอดที่จะเอ่อขึ้นมาให้คนตรงหน้าเห็นไม่ได้
   
“ฉันให้เวลาห้านาที แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น” นายเทียนพูดแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ที่เขาพูดแบบนี้ หมายความว่าเขาให้ผมได้คุยกับพ่อแล้วใช่ไหม
   
“ยี่สิบ”
   
“สิบห้านาที” ผมกำลังอ้าปากต่อรองเขาอีก เขาก็พูดดักขึ้นมาก่อน “หรือจะเอาสิบนาที”
   
ผมพาพ่อมาหามุมเงียบๆ คุยกัน โดยมีนายเทียนเดินตามตัวติดตลอด แต่ผมไม่มีเวลาสนใจเขาสักเท่าไร ผมต้องใช้เวลาที่เขาให้ให้เป็นประโยชน์มากที่สุด
   
ผมถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของพ่อ แม่นม และคนในบ้านอีกหลายคน ผมยืนยันให้พ่อสบายใจเรื่องที่ว่าผมมีความสุขดีกับการเข้าไปอยู่ในรั้วของบ้านตระกูลศิวโลกเทพ ทำเอาคนที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ พลอยยิ้มไปด้วย ผมคุยอะไรกับพ่ออีกมากมาย มันช่างเป็นเวลาที่มีความสุขเหลือเกิน ความจริงผมอยากกลับบ้านไปพร้อมกับพ่อ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม เพราะเราต้องทำตามสัตย์สัญญาที่ให้ไว้
   
ผมคุยกับพ่อจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไรแล้ว รู้แต่ว่ามันเกินเวลาที่กำหนดไปนานพอสมควร นายเทียนกระแอมเพื่อเตือนว่าผมต้องจากพ่อไปอีกครั้งแล้ว ผมเข้าไปกอดพ่อไว้แน่น ไม่รู้ว่าเมื่อไรผมจะได้มีโอกาสได้เจอท่านอีก ผมต้องรออีกนานแค่ไหนถึงจะได้มีเวลาแบบนี้




   
“สวัสดีครับพี่ พี่ปาล์มมี่อยู่ไหมครับ ผมพาคุณทิวากรมาตามที่พี่เขานัดน่ะครับ”
   
ผมพานายเทียนเข้ามาในสตูดิโอของนิตยสารวัยรุ่นที่กำลังเป็นที่นิยม สีหน้าของเขาบึ้งตึงเพราะไม่อยากจะมาเป็นนายแบบจำเป็นให้กับนิตยสารอยู่แล้ว เขาบังคับให้ผมมาด้วยเหตุผลที่ว่าผมเป็นตัวต้นเหตุให้เขาต้องรับงานนี้ไว้ ซึ่งผมต้องรับผิดชอบ แล้วผมจะไปปฏิเสธอะไรเขาได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีเหตุผล แต่ในเมื่อเขาบังคับ ผมก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี
   
“อ๋อ! คุณทิวากร พี่ปาล์มมี่บอกไว้แล้วค่ะ เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ” หญิงสาวร่างเล็กอุทานขึ้นเพราะเพิ่งรู้ว่าคนข้างๆ ผมเป็นใคร หล่อนรีบยกมือไหว้คนอายุน้อยกว่าแทบไม่ทัน

พี่ผู้หญิงในชุดทะมัดทะแมงกลับหลังหันเตรียมจะไปตามรุ่นพี่ของตัวเอง แต่หญิงสาวในร่างชายปรากฏกายขึ้นมาเสียก่อน หล่อนเห็นเจ้าพ่อรูปหล่อก็เผยยิ้มกว้าง

“คุณทิวากร สวัสดีค่ะ”

“เรียกผมว่าเทียนก็ได้ครับ”

“ค่ะ คุณเทียน อ้าว คุณน้อง” พี่ปาล์มมี่หันมาทักผม จนผมต้องรีบยกมือไหว้ “เดี๋ยวพี่ว่าเชิญคุณเทียน กับคุณน้องตัวเล็กนี่ไปแต่งหน้าก่อนเลยนะคะ แมว ไอ้แมว พานายแบบรูปหล่อของเราไปแต่งหน้าที”

“เดี๋ยวผมขอนั่งรออยู่ตรงนี้ล่ะกัน จะได้ไม่ไปเกะกะพวกพี่”

ผมกำลังหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกที่อยู่ใกล้ๆ แต่ถูกพี่ปาล์มมี่จับไหล่ ไม่ให้ผมนั่งลงไปเสียก่อน ผมมองหน้าพี่เขาอย่างงวยงง หรือที่ตรงนี้นั่งไม่ได้

“เอ...พี่นี่จริงๆ เลย ทำไมวันนั้นไม่เห็นแววเราน้า” พี่ปาล์มมี่ทำหน้าครุ่นคิด “คุณน้อง...เออ...น้องชื่ออะไรนะครับ”

“ซนครับ น้องชายผมชื่อซน”

“ค่ะ คุณน้องซนพอให้เกียรติร่วมถ่ายแบบกับนิตยสารเราได้หรือเปล่าคะ คือเมื่อวันนั้นพี่อาจจะเบลอนิดๆ เลยไม่ได้เรียนเชิญคุณน้องซน วันนี้ถือเป็นโชคดีของนิตยสารเราจริงๆ ที่คุณน้องซนมาด้วย”

“พี่ไม่ได้เบลอหรอกครับ แต่วันนั้นน้องชายผมไปฟัดกับหมามา สภาพเลยดูไม่ได้” นายเทียนได้ทีก็จิกกัดผม ผมฟาดมือไปที่แขนเขาพอแรง เขาก็ได้แต่หัวเราะ ไม่โต้ตอบกลับ ก็ใช่สิ อยู่ต่อหน้าคนอื่นทำตัวเป็นคนดี

“แต่พี่ก็มีนายแบบอยู่แล้วนี่ครับ อย่าให้ผมถ่ายด้วยเลยดีกว่า ผมไม่ได้หล่อขนาดนั้น”

“ค่ะ คุณน้องซนไม่หล่อค่ะ” คำพูดของพี่ปาล์มมี่ทำใจผมกระตุกวูบ “แต่น่ารักอย่างนี้ พี่รับประกันว่ารัศมีความหล่อของคุณเทียนก็กลบไม่มิดหรอกค่ะ”

นายเทียนหัวเราะกับคำพูดของพี่ปาล์มมี่ใหญ่ ส่วนผมก็โล่งใจเบาๆ นึกว่าจะถูกคนอื่นหลอกด่าว่าหน้าย่ำแย่ซะแล้ว

“ไม่หรอกครับ อย่าให้ผมไปเกะกะงานพี่เลย”

“ไม่เลยจ๊ะ ไม่เลย ไหนๆ คุณน้องก็ต้องมานั่งรอคุณเทียนอยู่แล้ว ก็ช่วยพี่หน่อยล่ะกันนะ นะคะ”

“ก็ลองไปสิ ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายเลย” คำพูดนี้คุ้นๆ เหมือนกับว่านายเทียนจะลอกเอามาจากตอนที่ผมช่วยพี่ปาล์มมี่พูดตอนหล่อนทาบทามนายเทียน

“ถือซะว่าถ่ายเป็นเพื่อนคุณเทียนไงคะ”

ผมยืนเงียบ คิดหาทางปฏิเสธ พี่ปาล์มมี่ยืนมองผมด้วยสายตากดดัน เหลือบไปเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา ผมคงหวังพึ่งอะไรไม่ได้ มีแต่คอยลุ้นเท่านั้น ว่าเขาจะแก้เผ็ดผมอย่างไร

“ได้ครับพี่ น้องผมเขาตกลงแล้ว”

ผมอ้าปากค้างกับคำพูดของนายเทียน นายเทียนเอาคืนผมด้วยวิธีเดิมที่ผมใช้ ผมกำหมัดแน่น อยากจะฆ่าเขาจริงๆ เลย

“ดีเลยค่ะ จากเดิมเป็นคอนเซ็ปต์คู่รัก เดี๋ยวพี่จะเปลี่ยนเป็นแนวสามพี่น้องนะคะ”

“พี่พูดเหมือนกับว่ามีใครมาเพิ่มอีกคน”

“อ๋อ! ค่ะ มีค่ะ เป็นนางเอกที่กำลังโด่งดังเลย แต่คือ...ขอโทษด้วยนะคะ หล่อนยังมาไม่ถึง คุณเทียนกับคุณน้องซนแต่งหน้าเสร็จอาจจะต้องนั่งรอหล่อนสักแป๊บนะคะ” สาวโมเดลลิ่งลดน้ำเสียงลงค่อย หล่อนคงเกรงใจนายเทียนกับผมที่ต้องมาเสียเวลานั่งรอ

ผมถูกพาตัวมาแต่งหน้าทำผมอย่างปฏิเสธไม่ได้ อย่างนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่ากรรม ผมนั่งนิ่งให้ช่างผู้หญิงแต่งหน้าไป พี่เขาแต่งหน้าผมอ่อนๆ มือก็บรรจงแต้มสีสันลงใบหน้าผม ปากก็ชวนผมคุยไปเรื่อย ไม่ก็ชมผมอย่างไม่หยุดปาก เขาบอกว่าหน้าผมไม่ต้องแต่งอะไรมากเลย หน้าเนียน ขาว ใส แถมยังหน้าเด็กอีกต่างหาก ก็แน่ล่ะสิ ผมเพิ่งอายุ ๑๗ เอง พี่เขายอผมจนตัวแทบลอยอยู่แล้ว

พวกเราคุยกันอย่างสนุกสนาน ต่างกับคนที่นั่งข้างผม นั่งเงียบ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลย ผมชำเลืองตาไปดู ก็เห็นคนที่กำลังถูกจัดแต่งทรงผมนั่งมองผมผ่านกระจกเงา แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว

“ขำอะไรคุณ”

“เปล่า ฉันยังไม่ได้หัวเราะ หรือขำอะไรเลยนะ”

“ก็คุณมองมาทางผมแล้วยิ้มนี่นา”

“ก็นั่นมันยิ้ม ไม่ใช่ขำซะหน่อย แล้วทำไม ฉันจะยิ้มไม่ได้เลยหรือไง ไอ้ตัวแสบ”

“น้องซนนี่ให้เกียรติพี่ชายตัวเองจังเลยนะคะ เรียกคุณเทียนว่า ‘คุณ’ ตลอดเลย” พี่ที่กำลังแต่งหน้าผมเอ่ยทักขึ้นมา ทำเอาทั้งผมและเจ้าพ่อตัวปัญหาเงียบลงทันที เขาคงสงสัยว่าทั้งๆ ที่ผมกับนายเทียนนับถือกับเป็นพี่น้อง แต่ทำไมผมยังเรียกนายเทียนว่า ‘คุณ’ อยู่อีก

“ไอ้ตัวแสบมันก็แบบนี้แหละครับ เวลาเถียงกับผม ก็เรียกผมแบบนั้นตลอด จริงไหม น้องซน” นายเทียนรีบแก้ตัวให้ทันที

“จริงครับ พี่เทียน” อยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาด เรียกเขาไปแบบนั้นได้อย่างไร ถ้าสถานการณ์มันไม่บังคับ ผมจะไม่มีวันเรียกเขาว่า ‘พี่’ อีก

“น่ารักจังเลย ตอนแรกนึกว่าเจ้าของสองธุรกิจนี้จะไม่ถูกกันซะอีก ที่ไหนได้ มานับถือกันเป็นพี่น้องที่สนิทกัน” พี่ที่กำลังแต่งทรงผมให้นายเทียนพูดขึ้นกับเพื่อนช่างแต่งหน้าผม

นายเทียนนั่งอมยิ้ม ทำหน้าตากวนประสาทผมจนกระทั่งช่างแต่งหน้าทำผมเสร็จเรียบร้อย ดูอารมณ์เขาเปลี่ยนไปจากตอนที่ออกจากบ้านอย่างสิ้นเชิง ตอนนั้นทำอารมณ์บูด ไม่ค่อยอยากจะพูดกับใคร ทีมาตอนนี้แล้วเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว เหมือนคนวิปลาส
   
“สวัสดีค่ะพี่ เทียนมาหรือยัง” น้ำเสียงสดใสของหญิงสาวดังขึ้นมาจากข้างนอก
   
“มานานแล้วค่ะ ดาว พาคุณพิมพ์เข้าไปแต่งหน้าหน่อย” เสียงพี่ปาล์มมี่สั่ง
   
พี่ช่างแต่งหน้าบรรจงทาลิปบาล์มสีชมพูอ่อนๆ บนริมฝีปากผม แล้วเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วให้กับเพื่อนช่างแต่งหน้าที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่เขาหันกลับมาทางผม แล้วเอามือป้องปากกระซิบ
   
“อย่างนี้แหละค่ะ แม่นางเอกสาวคนนี้ มาสายเป็นประจำ”
   
“ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นลูกสาวรัฐมนตรี พวกพี่ก็ไม่อยากร่วมงานกับเขาหรอกค่ะ” พี่อีกคนเสริมต่อ
   
ผมก็ได้แต่ยิ้มให้น้อยๆ แค่ได้ยินชื่อกับข้อมูลบางส่วนจากช่างแต่งหน้า ผมก็พอนึกออกแล้วแหละว่านางเอกสาวคนนั้นเป็นใคร ก็คุณพิมพ์ ลูกสาวท่านสมชายที่ผมเจอเมื่อวันที่ไปบ้านท่านไง
   
ไม่ทันที่ต้องให้มีใครมาเฉลย พี่ทีมงานก็พาร่างแน่งน้อยของหญิงสาวเข้ามาข้างในเสียแล้ว คุณพิมพ์แต่งตัวไม่เสียชื่อกับตำแหน่งรางวัลผู้หญิงเซ็กซี่เลยจริงๆ เสื้อยืดสีชมพูคว้านคอลึก จนเห็นร่องหน้าอก กับกางเกงยีนส์สีเข้ม พวกพี่ที่เพิ่งแต่งหน้าให้พวกผมเสร็จก็หันไปยิ้มให้กับดาราสาว เหมือนกับว่าตนเองไม่เคยได้พูดนินทาอะไรออกไป
   
“เทียน สวัสดีค่ะ พิมพ์ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่ารถติด”
   
“ไม่เป็นไรครับ” นายเทียนหันกลับไปเอ่ยด้วยท่าทีที่สุภาพ
   
ทรงผมที่ถูกจัดแต่งมาอย่างดี รับเข้ากับใบหน้าหล่อคมของเขา คงกินใจสาวน้อยสาวใหญ่ในห้องนี้ไม่น้อย ขนาดดาราสาวตัวแม่ยังยิ้มแก้มแทบปริเมื่อได้เห็นเทพบุตรมาอยู่ตรงหน้า
   
“พิมพ์ พี่ลืมบอกไป” พี่ปาล์มมี่เดินเข้ามาขัดจังหวะการเพ้อฝันของนางเอกสาว “พอดีพี่เปลี่ยนคอนเซ็ปต์งานกะทันหัน ให้เป็นแนวพี่น้องใสๆ เพราะพี่ได้นายแบบใหม่มาเพิ่ม"
   
พี่ปาล์มมี่เดินมาจับไหล่ผม สายตาคุณพิมพ์มองตามมา หล่อนชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ
   
“อะไรกันคะพี่ ไหนตอนแรกพี่บอกว่าจะเป็นแนวคู่รัก พี่มาเปลี่ยนกะทันหันอย่างนี้ได้ยังไง”
   
“คือพิมพ์ต้องเข้าใจพวกพี่ด้วย ถ่ายแบบคู่รัก แบบเพื่อน มันก็มีเกลื่อนตลาดแล้ว พี่เห็นคุณน้องซนเข้ามา พี่เลยได้ไอเดียใหม่ๆ จะได้ไม่ซ้ำใครไง”
   
“แต่ที่พิมพ์รับงานนี้เพราะคอนเซ็ปต์คู่รักกับเทียนนะคะ” นางเอกสาวเริ่มโวยวาย ดูเจ้าหล่อนจะไม่ค่อยเปิดเผยความในใจสักเท่าไรเลย
   
“เออ หนูว่าให้น้องซนกับคุณเทียนไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่าไหมคะ ชุดน้องซนที่สั่งให้คนไปเอา น่าจะได้มาแล้ว” พี่ช่างแต่งหน้าคนเดิมแนะนำให้พวกผมออกห่างจากตรงจุดนั้น เพราะทางทีมงานคงอยากตกลงกับดาราสาวเป็นการส่วนตัว
   
“จ๊ะๆ ตามนั้นเลย พาคุณซนกับคุณเทียนไปเปลี่ยนชุดก่อนเลยจ๊ะ”

[Guill]

เราปาดป่ะเนี่ย อ่านแล้วรู้สึกว่าตอนนี้น่าจะมีต่อ

[HISY]

ไม่ได้แอ้มพี่เทียนหรอกยัยพิมพ์น่ะ

[jaijaiz]

พิมพ์เก็บกิริยาหน่อยยยย
เป็นผู้หญิงนะตัว ทำแบบนี้ไม่งาม น่าหม่ันไส้ น่ากระโดดถีบนะจ๊ะ 

อยากให้น้องซนได้กลับบ้านจังเลย
สงสารพ่อลูกคู่น้ีแล้วอ่าาา 

[kinjikung]

อ่านตอนนี้แล้วยิ้ม พี่เทียนน่ารักขึ้น
ซนต้องเปลี่ยนมุมมองใหม่แล้วนะ

[ycrazy]

ไม่ชอบผู้หญิงในนิยายวายเลยอ่ะ 555

[cavalli]

 


นีเยอะเรื่อง วุ่นวาย จะโดนนะื

[kny]

 :z3:มันหายไปไหนอะ ท่อนหลังมันหายไปไหน

[nemesis]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[~มือวางอันดับ1~]

น้องซนน่ารัก แล้วล่ะสิ พี่เทียน :z2:ดึ๋ย ๆๆ +1

[O[]OVampire]

มานิดเดียวเองอ่ะอยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วนะคะ