ตอน๒๐ นายแบบจำเป็น
ผมยังเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงอยู่ ไม่ได้ชอบชายตรงหน้า
แล้วแววตาผมจะไปแสดงท่าทีแบบที่หล่อนกล่าวหาได้อย่างไร
ผมไม่รู้ว่าทางทีมงานได้ตกลงกับนางเอกสาวคนนั้นอย่างไร แต่ในที่สุดหล่อนก็ยอม ซึ่งคอนเซ็ปต์ที่สรุปออกมาก็คือถ่ายแบบเป็นแนวพี่น้อง โดยมีนายเทียนเป็นพี่ชายคนโต คุณพิมพ์เป็นพี่สาวคนกลาง และผมเป็นน้องชายคนเล็ก...ที่อาจจะเป็นส่วนเกินของงานนี้
ผมเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเรียบไม่มีลวดลาย ติดกระดุมทุกเม็ด ผูกหูกระต่ายสีขาว ทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำ กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าหนังกลับสีดำคู่พอดี
เจ้าพ่อวัยเยาว์ใส่เพียงคาร์ดิแกนสีเทาเผยแผงอกที่น่าหลงใหล กับกางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าหนังกลับสีเทาเข้ากับชุดได้อย่างลงตัว แต่กลับมีเสน่ห์ชวนให้มองเหลือเกิน
ส่วนดาราสาวผู้กำลังโด่งดังสวมเสื้อกล้ามสีครีมลายกราฟฟิกตัวโคร่ง กับกางเกงยีนส์ขาสั้นกุด รองเท้าส้นเข็มสีเหลืองสด ยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่และเย้ายวนในตัวหล่อนมากยิ่งขึ้น
“น้องชายเอามือไปจับไหล่พี่ชายหน่อยครับ ครับ อย่างนั้นแหละ สวย”
ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่ตามคำบอกของช่างภาพ ผมยืนทางด้านขวาของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ส่วนพี่สาวจำเป็นของผมยืนเอาแขนเท้าไหล่นายแบบหน้าใหม่อยู่อีกฝั่ง ริมฝีปากอิ่มเอิบเผยอออกจากกันเพิ่มความเซ็กซี่อย่างชำนาญ ทั้งผมและนายเทียนต่างเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะต้องวางมือไว้ตรงไหน หน้าตรงเอียงกี่องศาถึงจะได้มุมพอดี ต้องคอยให้ตากล้องมาบอก
หลังจากถ่ายไปได้นิดหน่อย ทางทีมงานก็ให้พวกผมเข้าไปเปลี่ยนชุด คราวนี้เป็นการถ่ายแบบคู่ ซึ่งผมต้องถ่ายคู่กับคุณพิมพ์ก่อน ผมใส่เสื้อยืดสีขาว สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำตาลเข้มทับ กางเกงขาสั้นสีขาวหม่น ส่วนคุณพิมพ์ใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นตัวเดิม แต่เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว
“แหม คุณน้องซนนี่จะจับมาใส่ชุดไหนก็ดูน่ารักเสียเหลือเกิน จริงไหมคะ คุณเทียน”
“ครับ เสียอย่างเดียว แสบซนสมชื่อ”
ผมหันไปมองจุดที่นายเทียนสนทนาอยู่ จนคนข้างๆ กอดอกแล้วทำฮึดฮัดไม่พอใจที่ผมเสียสมาธิในการทำงาน และคงทำให้เจ้าตัวเสียเวลาอันมีค่าด้วย
“เดี๋ยวน้องซนกับคุณพิมพ์จับมือกัน แล้วเดินมาข้างหน้า เหมือนเดินเล่นด้วยกันนะครับ”
ผมกับคุณพิมพ์จับมือกัน หล่อนหันมายิ้มให้ผม ปากยิ้มก็จริง แต่สายตาไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ผมไม่รู้สาเหตุของแววตานั้น ผมก็ได้แต่ยิ้มกลับ แล้วเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวตามคำสั่งของช่างภาพ
ระหว่างที่เราเปลี่ยนท่าอยู่นั้น คุณพิมพ์ก็หันมากระซิบถามผม
“เป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันหรอ”
ผมหันขวับไปหาหล่อน คิ้วหนาขมวดชนกัน
“หมายถึงอะไร คุณพูดบ้าอะไร”
“ก็แกน่ะ ชอบเทียนไม่ใช่หรือไง แต่น่าสมเพช ที่เทียนดันชอบผู้หญิง ไม่ได้วิปริตผิดเพศอย่างแก”
“คุณนี่ท่าจะประสาทนะ จู่ๆ ก็มาหาว่าผมชอบผู้ชายด้วยกัน เล่นละครจนละเมอหรือเปล่าเนี่ย”
“อย่าคิดว่าฉันดูสายตาที่แกมองเทียนไม่ออกนะ”
“อย่าเพิ่งคุยกันครับ หันมายิ้มให้กล้องหน่อย น้องซนยิ้มกว้างๆ แบบนั้นแหละครับ” ช่างภาพเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน
ผมทนถ่ายแบบคู่กับคุณพิมพ์จนเสร็จ คุณพิมพ์ก็ต้องไปเปลี่ยนชุดเพื่อมาถ่ายคู่กับนายเทียนต่อ คราวนี้เจ้าพ่อในหน้าที่นายแบบใส่เสื้อกล้ามสีขาว แล้วสวมแจ็คเก็ตดำทับ ส่วนนางแบบไปเปลี่ยนเป็นเสื้อแขนกุดสีเหลืองอ่อน สวมกระโปรงยาวจีบลายดอกไม้
ผมไม่ได้สนใจมองคู่นี้ถ่ายแบบกันเท่าไรนัก มัวแต่นั่งนึกถึงคำพูดของหญิงสาว ผมยังเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงอยู่ ไม่ได้ชอบชายตรงหน้า แล้วแววตาผมจะไปแสดงท่าทีแบบที่หล่อนกล่าวหาได้อย่างไร
คิดอย่างไรก็หาคำตอบไม่ได้ ผมนั่งคิดเพลินจนคู่นี้เขาถ่ายเสร็จกันแล้ว ต่อไปก็ต้องเป็นตาผมถ่ายคู่กับคนต้นเหตุที่ทำให้ผมถูกดาราสาวกล่าวหาว่าผิดเพศ
“อ้าว คุณน้องซน ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดอีกหรอคะ เดี๋ยวไปเปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามนะ”
“พี่ปาล์มมี่ครับ จะให้ไอ้ตัวแสบใส่เสื้อกล้ามถ่ายแบบหรอครับ”
“จ๊ะ คุณเทียน ส่วนคุณเทียนใส่เสื้อโปโลตัวที่แขวนไว้ตรงหน้าประตูห้องเปลี่ยนชุดนะคะ”
“คือพี่ครับ เปลี่ยนชุดให้น้องผมได้ไหมครับ ผมว่ามันดูแปลกๆ”
“ยังไงคะ คือพี่อยากให้เซตนี้ออกมาในแบบผู้ชายเซ็กซี่นิดๆ อย่างนี้น่ะค่ะ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมใส่เสื้อกล้ามถ่ายเองดีกว่าครับ แค่ถอดแจ็คเก็ตนี้ออกเอง ไอ้ตัวแสบมันไม่มีกล้ามอะไรให้โชว์หรอกครับ”
ความเป็นเผด็จการของเจ้าพ่อทิวากรยังไม่เคยเปลี่ยน เขาถอดแจ็คเก็ตตัวนอกออก เผยให้เห็นกล้ามแขนที่สวยงาม ทางทีมงานก็คงปฏิเสธอะไรไม่ได้ เพราะเจ้าพ่อเล่นจัดแจงเองจนเสร็จสรรพอย่างนี้ ทีมงานก็ได้แต่หาชุดมาให้ผมเปลี่ยนใหม่ ผมใส่เสื้อยืดสีครีมกับกางเกงขายาวสีเทาเข้ม
“แบบนี้ก็สวยไปอีกแบบ คุณเทียนนี่เท่ห์จริงๆ สมกับเป็นพี่ชาย ส่วนคุณน้องซนก็น่ารักสมวัยจริงๆ เลย”
นายเทียนยิ้มหน้าระรื่น เอื้อมมือมากอดคอผมที่ยืนอยู่ข้างๆ ตากล้องรัวชัตเตอร์มาไม่ยั้ง จนผมเกือบหันไปยิ้มไม่ทัน ผมยืนตัวเกร็งไปหมด แม้จะเริ่มคุ้นเคยต่อการยืนเป็นนายแบบหน้ากล้อง แต่ผมก็ยังไม่ชินที่ได้สัมผัสกับเนื้อตัวนายเทียนแบบนี้ น้อยครั้งนักที่จะมีการแตะเนื้อต้องตัวกัน ยกเว้นแต่ตอนที่ทะเลาะ แล้วยั้งมือยั้งเท้ากันไม่ได้ก็เท่านั้นแหละ
ตากล้องจัดท่าให้ใหม่ ผมนั่งลงเก้าอี้ไม้ตัวเดียวกับที่นายเทียนเคยนั่ง ร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังผม วงแขนแกร่งโอบคอผมไว้ ทำแบบนี้ผมไม่ชินเอาเสียเลย
“น้องซนยิ้มหวานๆ หน่อยครับ ทำตัวสบายๆ” ตากล้องคนเดิมตะโกนเข้ามาเมื่อเห็นว่าผมนั่งตัวเกร็ง ก้นแทบไม่ติดเก้าอี้
เจ้าพ่อหนุ่มค่อยๆ โน้มตัวลงมา เอาใบหน้าหล่อคมวางไว้บนบ่าเล็กๆ ของผม มือข้างที่ว่างโอบเข้ามาที่เอว คนขี้แกล้ง แกล้งได้ทุกสถานการณ์ ทำเอาใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ คุณพิมพ์ที่ยืนมองอยู่เบื้องหน้าส่งสายตาไม่พอใจ หล่อนเดินกลับเข้าไปห้องแต่งหน้าทันที หรือว่าผมจะรู้สึกอย่างที่หล่อนพูดจริงๆ
“เป็นอะไร ไอ้ตัวแสบ ถ่ายแบบกับพี่ชายไม่ต้องเกร็งก็ได้” นายเทียนกระซิบลงข้างหูผมเบาๆ ทำเอาใบหน้าผมร้อนผะผ่าว
“เอาหน้าออกไปได้ไหม คุณพี่ชาย”
“ค้างไว้นะ ขอรูปสุดท้ายครับ พี่น้อง ยิ้มทั้งคู่เลยนะ”
การถ่ายแบบเสร็จสิ้น กินเวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน นึกแล้วหงุดหงิด วันนั้นไม่น่าแกล้งให้นายเทียนตกปากรับคำถ่ายแบบเลย ผมต้องพลอยซวยไปเรื่อย นึกถึงภาพเซตสุดท้ายแล้วใจยังเต้นถี่ไม่หาย
ผมกับนายเทียนไปเปลี่ยนชุด เตรียมตัวกลับบ้าน แต่ยังไม่ทันได้บอกลาใครสักคน นางเอกสาวก็รีบสาวเท้าเดินมาหาเจ้าพ่อหนุ่มเสียก่อน
“เทียนคะ คือวันนี้คิวพิมพ์ว่าง ไม่มีถ่ายละคร เราไปหาอะไรทานก่อนกลับกันดีไหมคะ”
“เออ...คือ...” นายเทียนอ้ำอึ้งแล้วหันมามองหน้าผม “ผมไม่สะดวก ต้องขอตัวนะครับ”
หญิงสาวมองผมสายตาจิก เขาคงคิดว่าผมเป็นตัวต้นเหตุให้นายเทียนปฏิเสธ ทั้งๆ ที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น แล้วทำไมเขาต้องหาว่าผมเป็นสาเหตุด้วย
นายเทียนพาผมเดินออกมาจากสตูดิโอ เขาบอกทางทีมงานว่างานนี้เขาไม่ขอรับค่าตัวใดๆ แค่มาหากิจกรรมทำร่วมกับน้องชายอย่างผม ผมได้แต่เบ้ปาก ขืนรับเงินค่าตัว เจ้าของนิตยสารก็คงขาดทุนแย่ เพราะปกเล่มนี้คงขายไม่ออก มีแต่นายแบบถ่ายรูปตัวเกร็งทั้งเล่ม
ดวงตะวันทอแสงเป็นสีส้มประกายบนท้องฟ้ายามเย็น อีกไม่นานดวงตะวันนั้นก็ต้องลับขอบฟ้า เหลือไว้แต่ดวงจันทร์ที่ส่องแสงนวลแจ่ม ผมทำความสะอาดข้างบนเสร็จก็ลงมาดูห้องครัวที่วุ่นอยู่กับการทำอาหารมื้อเย็นให้เจ้านาย เลยไม่กล้าเข้าไปยุ่ง เกรงว่าจะเกะกะเสียเปล่า
อารมณ์คนเอาแต่ใจเดี๋ยวผีเข้า เดี๋ยวผีออก เอาแน่เอานอนไม่ได้ วันนี้ตั้งแต่ผมนั่งรถกลับจากโรงเรียนกับเขา เขาก็นั่งเงียบ ไม่คุย หรือกวนประสาทผมเหมือนทุกวัน พอผมชวนเขาคุย เขาก็ได้แต่ถามคำตอบคำ เหมือนไม่อยากจะสนทนากับผม ผมก็เลยไม่อยากจะเข้าไปยุ่งกับเขาสักเท่าไร เงียบๆ ไว้ดีกว่า ยิ่งหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วย แสดงว่าต้องมีเรื่องเครียดหรือไม่พอใจแน่ๆ ราชสีห์โมโหหิวมาจากไหนไม่รู้ เข้าไปยุ่งด้วยเดี๋ยวจะโดนขย้ำคอเอา
แต่อารมณ์แบบนี้ก็ทำผมเซ็งไปด้วย มันอึดอัด ผมเดินออกมานอกเรือนใหญ่ เดินตรงไปเรือนไทยที่อยู่ท้ายสุด ถ้าได้พูดคุยกับคุณพิสมัย ผมคงจะสบายใจมากขึ้น ผมเร่งฝีเท้าเดินผ่านเรือนคุณชนินทร์อย่างไว พลางภาวนาให้อย่าได้เจอเจ้าของเรือนเลย
ผมเห็นแสงไฟในตัวเรือนคุณพิสมัยเปิด ก็ถือวิสาสะเดินขึ้นบันไดเข้าไป เห็นคุณพิสมัยกำลังสับเนื้อหมูอยู่ในห้องครัว
“สวัสดีครับคุณอา ผมมารบกวนหรือเปล่าครับ” ผมยืนเกาะประตูห้องครัว แล้วเอ่ยถาม
คุณพิสมัยชะงักมือที่กำลังทำอาหาร แล้วหันหน้ามามองผมด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น
“ไม่จ๊ะ เข้ามาก่อนสิ อากำลังทำอาหารอยู่พอดี”
ผมเดินเข้าไปในห้องครัว ชะโงกหน้ามองหม้อน้ำซุปที่อยู่บนเตาไฟ กลิ่นซีอิ้วขาวลอยหอมมาแตะจมูก ข้างๆ เตามีผักตำลึงในชามขนาดใหญ่วางอยู่ แล้วยังมีเต้าหู้ไข่ที่เพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็นอีก คุณพิสมัยหันมายิ้มให้ผมที่กำลังเดินสำรวจครัว
“วันนี้คุณอาทำอะไรทานหรอครับ”
“ต้มจืดเต้าหู้ตำลึงธรรมดานี่แหละ ทานด้วยกันไหม” คุณพิสมัยตอบผมแล้วก้มหน้าสับหมูที่อยู่บนเขียงต่อ
“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องกลับไปทานที่เรือนใหญ่ เดี๋ยวคนทางนู้นว่าเอาว่าเถลไถล”
“คนทางนู้นที่ว่านี่ใคร เทียนน่ะหรอ”
“วันนี้ลูกชายคุณอาคงไม่ว่าผมหรอกครับ เพราะดูเหมือนเขาไม่มีอารมณ์จะพูดจะคุยกับใครเลย ตั้งแต่กลับมาก็หน้าบึ้งตึงตลอด ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหน”
คุณพิสมัยใส่หมูสับลงไปทันทีที่น้ำในหม้อเดือดปุดๆ ท่านเบาไฟให้อ่อนลงแล้วปิดฝาหม้อ คุณพิสมัยหันกลับมาคุยกับผมต่อ
“สงสัยคงมีคนไปขัดใจอะไรเข้า อาผิดเองแหละ ที่ดูแลลูกชายคนเล็กไม่ดี อย่างนี้แหละคนเป็นแม่ มักตามใจแต่ลูกคนเล็ก เลยทำให้เขาเป็นคนเอาแต่ใจ”
“ไม่หรอกครับ ผมเชื่อว่าอาดูแลนายเทียน เออ...คุณเทียนมาอย่างดี ถ้าเป็นตอนที่เขาอารมณ์ปกติ เขาก็ดีนะครับ เพียงแต่ว่าเอาแต่ใจไปหน่อย”
“พูดแบบนี้แสดงว่าค่อนข้างสนิทกับเขาพอตัวแล้วล่ะสิ”
ผมกับนายเทียนสนิทกันอย่างนั้นหรอ คงใช้คำนี้ไม่ได้หรอก เพราะผมไม่รู้ว่าเขาสนิทกับผมด้วยหรือเปล่า เพียงแต่ว่าตั้งแต่ผมมาอยู่บ้านหลังนี้ ก็ต้องเป็นเหมือนเงาตามตัวเขาตลอด ต้องคอยทำงานให้เขา ไปไหนมาไหนกับเขา ทะเลาะกัน ปะทะฝีปากกัน จนรู้นิสัยกันหมดแล้ว แต่ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะเรียกว่าสนิทกันได้หรือเปล่า
“ไม่ได้สนิทอะไรกันหรอกครับ แค่สถานการณ์มันบังคับ” คุณพิสมัยทำหน้าสงสัยกับคำตอบผม “แล้วคุณเทียนได้มาหาคุณอาบ้างหรือเปล่าครับ”
“ก็มานะ มาเกือบทุกวันนั่นแหละ มาตอนดึกๆ ไม่ก็ตอนเช้าตรู่”
หรือว่าที่ผมเคยสงสัยเรื่องนายเทียนไม่อยู่ห้องตอนดึกๆ เพราะไปหาผู้หญิง ที่แท้ก็มาหาแม่เขานี่เอง กลับกลายเป็นผมที่จิตใจคิดอกุศลหรอเนี่ย
พอน้ำเดือดอีกรอบ คุณพิสมัยก็นำเต้าหู้ไข่ที่หั่นเป็นชิ้นพอเหมาะใส่ลงไป สักพักค่อยเทตำลึงตามไป ทิ้งไว้สักห้านาที คุณพิสมัยก็ตักขึ้นมาใส่ชามกระเบื้องที่เตรียมไว้ น่ากินเชียว
“คุณพิสมัยนี่เก่งจังเลยนะครับ สมกับเป็นกุลสตรีไทยจริงๆ จัดแจกันดอกไม้ก็สวย ทำอาหารยังน่าทานอีก”
“ขอบใจจ๊ะ แล้วซนทำอาหารเป็นหรือเปล่า” คุณพิสมัยว่าพลางเหยาะพริกไทยป่นลงในชามต้มจืด
“ถ้าให้เป็นลูกมือช่วยนู้นช่วยนี่ก็พอทำได้ครับ แต่ถ้าให้เป็นพ่อครัวโชว์เดี่ยวเลย กลัวจะทานไม่ได้”
“ขนาดนั้นเชียว ถ้างั้นช่วยอาทำยำวุ้นเส้นหน่อยได้ไหม จะได้เอาไปฝากให้เทียน ของโปรดเขาเลย เผื่อจะได้อารมณ์ดีขึ้นด้วย”
“หรอครับ ทำครับทำ” ผมตอบอย่างไม่ลังเล เผื่อว่าคนขี้โมโหจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง
คุณพิสมัยนำวุ้นเส้นมาแช่น้ำ ระหว่างรอให้เส้นมันนุ่มเขาก็ให้ผมทำน้ำยำ ซึ่งเป็นใจหลักของการทำยำทุกชนิด ถ้าน้ำยำไม่อร่อย ยำก็คงไม่อร่อยแน่ ผมทำตามที่คุณพิสมัยกำกับทุกอย่างไม่ให้ผิดพลาด เพื่อให้รสชาติยำออกมาดีที่สุด ผมเริ่มจากละลายน้ำตาลในน้ำร้อน คนให้เข้ากัน จากนั้นก็ใส่น้ำปลากับน้ำมะนาวในสัดส่วนที่เท่ากัน เหยาะเกลือไปนิดแล้วคนให้ละลาย ชิมจนแสบลิ้น กว่าจะได้รสชาติที่ถูกปาก
ผมโขลกพริกขี้หนูกับกระเทียมเข้าด้วยกันในครกหิน ส่วนคุณพิสมัยหันไปเอาวุ้นเส้นลวกในน้ำเดือด แล้วเอาขึ้นมาแช่น้ำเย็นต่อ ท่านบอกว่าเส้นจะได้ไม่นิ่มจนเกินไป
“ทำน้ำยำเสร็จหรือยังจ๊ะ”
“เสร็จแล้วครับ แต่ไม่เห็นอร่อยเหมือนเวลาแม่ครัวทำเลย ปรุงเท่าไหร่ก็ไม่อร่อยสักที”
“ก็เราทำเองนี่นา ไม่ใช่แม่ครัวทำ อ๋อ! ไม่ต้องใส่น้ำกระเทียมดองไปนะ เทียนเขาไม่ชอบ” คุณพิสมัยรีบห้ามเมื่อเห็นผมกำลังเปิดฝาน้ำกระเทียมดองที่วางไว้ใกล้มือ
“แล้วอย่างนี้จะอร่อยหรอครับ”
“น้ำยำทำให้ยำอร่อย แต่รู้ไหมว่าอะไรทำให้อาหารทุกชนิดอร่อย”
“ผงชูรสไงครับ ใส่ไปนิดเดียว ทุกอย่างก็อร่อยหมด”
“ก็มีส่วน แต่ใจต่างหาก ที่ทำให้อาหารทุกจานอร่อย ใส่ใจ ตั้งใจ และให้ใจกับอาหาร”
อาหารจานนี้ผมทั้งใส่ใจ ตั้งใจ และให้ใจไปหมดแล้ว ถึงแม้จะไม่อร่อยเท่าแม่ครัวหรือร้านอาหารทำ แต่ก็พอกินได้ และหวังว่าคนที่ผมตั้งใจทำให้กินจะชอบด้วย
คุณพิสมัยลวกกุ้ง หมูสับ และเห็ดฟางต่อ ผมหยิบมะเขือเทศ ขึ้นฉ่าย ส่วนหอมหัวใหญ่ผมขอละไว้ให้คุณพิสมัยมาหั่นแทน กลัวหั่นจนน้ำตาไหลแล้วโดนมีดบาดมืออีก
หลังจากนั้นผมก็คลุกเคล้าทุกอย่างรวมเข้าด้วยกัน แล้วเทน้ำยำใส่ทีหลังตามคำแนะนำของคุณพิสมัย ผมตักยำวุ้นเส้นฝีมือตัวเองใส่จานแบนใบโต กลิ่นยำลอยแตะจมูกจนผมอดที่จะกลืนน้ำลายตามไม่ได้ ยิ่งยังไม่ได้กินข้าว ยิ่งทำให้หิวเข้าไปใหญ่
“หวังว่าจะถูกปากลูกชายคุณอานะครับ”
ผมยกจานยำขึ้นมาด้วยสองมือ แล้วมองมันด้วยความภาคภูมิใจ
“ถ้าซนมีใจที่จะทำ ก็ต้องถูกปากคนทานอย่างแน่นอน ซนรีบเอาไปให้เทียนเถอะ เดี๋ยวเส้นจะอืดเสียก่อน”
ผมลาคุณพิสมัยแล้วประคับประคองถือจานยำอย่างระมัดระวัง ไม่ให้น้ำยำหกแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่ารสชาติจะได้เรื่องหรือเปล่า แต่หน้าตาก็น่ากินนะ หวังว่าจะถูกใจนายนะ นายเทียน และหวังว่าอารมณ์นายจะดีขึ้นมาบ้าง
ผมสาวเท้าเดินกลับมายังเรือนใหญ่ ดวงตะวันก็ลาลับขอบฟ้าพอดี เห็นนายเทียนกำลังเดินลงมาจากข้างบน ผมก็รีบปรี่เขาไปยืนดักรอที่หน้าบันไดทันที
“คุณ ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม”
“ทำไม” เขาตอบเสียงนิ่ง
“ผมเอาไอ้นี่มาให้ ลองชิมดูสิ อร่อยนะ” ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริง ไม่รู้เป็นอะไร พอได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชาของเขาแล้วใจมันกระตุก รู้สึกไม่ค่อยดีเลย
“อะไร”
“ยำวุ้นเส้นไง ของโปรดคุณไม่ใช่หรอ” ผมยกจานกระเบื้องให้เขาดู นายเทียนนิ่ง ไม่ตอบอะไร เขาเดินไปทางโต๊ะกินข้าว แต่ผมรีบวิ่งไปขวางเสียก่อน “นี่คุณ คุณเป็นอะไร โดนผีเข้าหรือไง วันนี้เงียบผิดปกติ”
“นายมีอะไรจะพูดกับฉันไหม”
“ก็...ลองชิมยำวุ้นเส้นดูสิ หน้าตาน่ากินนะ”
“ไม่มีอะไรจะบอกกับฉันอีกแล้วหรอ” ริมฝีปากแดงระเรื่อของร่างสูงเอ่ยย้ำ
“ก็ไม่มี จะมีก็แค่ผมเอายำวุ้นเส้นของโปรดคุณมาฝาก อยากให้คุณลองชิมดู”
“ฉันไม่กิน”
~เพล้ง~
“ว้าย! ตาเถรหล่นตกหกหมดเลย” เสียงยายยิ้มที่กำลังยกอาหารเข้ามาเสิร์ฟอุทานออกมาอย่างตกใจ
มือหนาปัดจานยำวุ้นเส้นผมตกไปร่วงแตก ยำวุ้นเส้นที่ผมตั้งใจทำให้เขาหล่นกระจายบนพื้นกระเบื้องมันเงา มือผมสั่นเทาด้วยความโกรธ สิ่งที่ผมตั้งใจทำ ใส่ใจทำ ให้ใจไปกับมัน เพื่อให้คนตรงหน้าได้กินของโปรด เผื่อว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แต่กลับถูกทำลายด้วยน้ำมือเขา
~ผัวะ~
หมัดน้อยๆ ของผมต่อยเข้าไปที่ใบหน้าหล่อคมของคนที่ปัดจานทิ้งจนแตก คนที่เจ็บไม่ใช่เขา แต่คือผม ผมเจ็บใจ อุตส่าห์ทำให้เขา แต่ทำไมเขาต้องมาทำลายซึ่งๆ หน้าแบบนี้ เขาไปโมโหอะไรมา ผมไม่รู้ เขาไม่บอกผมสักอย่าง แต่ทำไมต้องมาลงที่ผมด้วย
“นี่แก แกทำอะไรนายใหญ่” พ่อบ้านเดินเข้ามาขัด
“ซน ซนมาหายายก่อนมา”
“คุณรู้ไหม ว่ายำวุ้นเส้นจานนี้ผมกับแม่คุณตั้งใจทำเพื่อให้คุณทาน ผมเห็นคุณอารมณ์ไม่ดี เห็นว่าเป็นของโปรดคุณ แต่คุณกลับมาทำแบบนี้” ผมตะคอกใส่หน้าคนไม่มีหัวใจ ไม่สนใจในสิ่งที่คนอื่นตั้งใจทำมาให้
“ทำไม ฉันทำแบบนี้แล้วทำไม แล้วนายรู้ไหมว่าฉันอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่บอกผม ผมถามแล้วคุณก็ไม่ยอมตอบ”
“ทำอย่างกับนายมีเรื่องอะไรแล้วบอกฉันอย่างนั้นแหละ”
“แต่ผมก็ไม่เคยมาพาลใส่คุณอย่างนี้”
“ฉันไม่ได้พาล แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับนาย”
นายเทียนลากแขนผมไปยังห้องรับแขก มือเขาบีบแขนผมจนเจ็บไปหมด ร่างสูงเหวี่ยงตัวผมให้ไปอยู่บนโซฟา ผมลุกขึ้นยืนแล้วจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เขาทำผมหมดความอดทนอีกแล้ว
“ผมเจ็บนะ คุณจะทำอะไรผมอีก จะต่อย จะจิกหัว หรือจะเอาปืนมาจ่อผมเหมือนเมื่อก่อนก็ทำเลย แต่จำไว้ว่าผมจะไม่มีวันยอมคุณ”
“ไม่ต้องมาทำเป็นเก่ง ทีตอนจะโดนไอ้ไต้ฝุ่นทำร้ายที่โรงเรียน ไม่เห็นเก่งอย่างที่พูดเลย”
“คุณรู้หรอ” น้ำเสียงผมเบาลง จนดูเหมือนพูดกับตัวเอง
“ใช่ ฉันบอกแล้วนะว่าเรื่องนี้อย่าให้ฉันรู้เอง ทำไม ทำไมนายไม่บอกว่าโดนมันทำร้าย จะรอให้มันได้ข่มขืนนายสมใจอยากก่อนใช่ไหม ถึงค่อยบอกฉัน”
“ไม่จำเป็นที่ผมต้องบอกคุณ”
“จำเป็น เพราะนายเป็นคนของฉัน”
“ผมเป็นแค่เชลยของคุณ ไม่ได้มีความเกี่ยวพันกับคุณถึงขั้นต้องรายงานเรื่องส่วนตัวของตัวเองให้คุณได้รู้ทุกเรื่อง”
“นายนี่มันกวนประสาทฉันเหลือเกินนะ” นิ้วเรียวยาวชี้มาตรงหน้าผม
“ใช่ ผมกวนประสาทคุณ จนคุณต้องปัดจานยำวุ้นเส้นที่ผมตั้งใจทำตกแตก เพราะมันขวางหูขวางตา”
“ไม่ต้องมาประชดประชันฉัน ฉันไม่ชอบ”
“คุณไม่ชอบก็เรื่องของคุณ ผมก็ไม่ชอบที่คุณมาทำแบบนี้กับผมเหมือนกัน” ผมตวาดลั่นแล้วเดินออกไป นายเทียนพยายามจับตัวผมไว้ แต่ผมหลีกออกมา เสียงเขาสั่งห้ามไม่ให้ผมออกไปไหน แต่ผมก็ไม่ฟัง
ผมเดินผ่านห้องรับประทานอาหาร เห็นพี่อนงค์ที่กำลังเก็บซากยำวุ้นเส้นที่ผมตั้งใจทำให้เจ้านายเขา ก็ได้แต่มองอย่างช้ำใจ ผมเดินออกนอกเรือนใหญ่ กะจะกลับไปเรือนคุณพิสมัย ขอพักสงบสติอารมณ์สักสองสามชั่วโมง เพราะถ้าให้ผมขึ้นไปอยู่บนห้อง คงไม่พ้นหน้านายเทียนแน่
เพียงแค่ผมเดินพ้นเรือนใหญ่ ก็เห็นคุณชนินทร์ที่เพิ่งออกมาจากเรือนของเขาเดินตรงมาที่ผม ผมพยายามเดินเลี่ยง แต่คงไม่ทันเสียแล้ว
“จะเดินเพ่นพ่านไปไหน” น้ำเสียงฟังดูไม่เป็นมิตรกับผมเหมือนเคย
“เรือนคุณพิสมัยครับ”
“ไปให้ทั่ว คิดจะปะเหลาะ ใช้เขาเป็นเครื่องมือให้ได้กลับไปหาพ่อหรือไง”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดนะครับ ผมขอตัวก่อน” ผมเดินเลี่ยงเขาไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นตัวเขา ก็ได้ยินเขาพูดขัดออกมาเสียก่อน
“น่าสมเพชลูกน้องราชาพยัคฆ์นะ ตัวลูกก็ต้องรีบวิ่งโร่หาที่เกาะ ส่วนตัวพ่อก็ไม่รู้ว่าจะต้องยุบสมาคมตัวเองตอนไหน”
“หรอครับ แล้วไม่เคยคิดที่จะสมเพชตัวเองบ้างหรอครับ ที่วันๆ จ้องแต่จะดูถูกคนอื่น”
“แกคิดอย่างนั้นหรอ แต่ไม่เป็นไร ฉันจะไม่ถือสา เข้าใจว่าแกยังเด็ก เด็กเหมือนไอ้เทียนไงล่ะ เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาอะไร เทียนหลงก็เลยต้องย่ำอยู่กับที่ไม่ไปไหน”
“ก็ดีกว่าเดินก้าวหน้า เพราะได้เหยียบย่ำคนอื่น” ผมพูดเสียงทุ้มต่ำ เน้นคำตรงประโยคหลัง
“อย่างที่พ่อแกเคยคิดที่จะทำน่ะหรอ แต่ฝีมือฉันกับพ่อแกมันคนละระดับกัน เทียนหลงจะต้องก้าวหน้าด้วยฝีมือฉัน ฉันจะต้องยิ่งใหญ่ เหนือทุกคนในวงการ รวมทั้งเจ้าพ่อที่ไร้ฝีมือ ทำตัวกร่างอำนาจ อย่างพ่อแกด้วย ไอ้เด็กน้อย”
“นี่คุณจะมากไปแล้วนะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดจาถึงพ่อผมแบบนี้นะ” ผมขึ้นเสียง
“แกเป็นแค่เชลย ก็ไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงกับฉันเหมือนกัน เรื่องที่แกทำให้ลูกชายฉันถูกเจ้าพ่อสับปะรังเคกักบริเวณ ฉันยังไม่ได้เอาเรื่องแกเลยนะ”
“แล้วคุณไม่ลองเอาเรื่องนี้ไปถามลูกชายคุณก่อนล่ะครับ แต่ระวังนะ เดี๋ยวจะหัวใจวายตายซะก่อนได้เป็นใหญ่” ผมพูดแล้วเดินจากไปอย่างไม่มีคำบอกลา
ผมเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว ยังไม่ทันได้ถึงเรือนคุณพิสมัย หันหลังกลับไปคุณชนินทร์ก็หายไปแล้ว ผมรู้สึกใจไม่ดีเลย ที่คุณชนินทร์พูดแบบนั้น เขาต้องการจะเป็นเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ ต้องการเป็นผู้เรืองอำนาจ ผมคงไม่สนใจ ถ้าเขาไม่เอาพ่อผมเข้ามาเกี่ยวด้วย
นายเทียน ที่ทำให้ผมต้องหมดความอดทนและระเบิดอารมณ์ออกมา คุณชนินทร์ ที่เริ่มฝักใฝ่ในอำนาจและดูถูกพ่อผม ไต้ฝุ่น คนที่คิดจะทำร้ายผมอยู่หลายครั้ง ไหนๆ ก็ไม่ถูกกับเจ้านายเกือบทั้งบ้าน แล้วจะมีอะไรให้ผมต้องกลัวอีกล่ะ
ผมตัดสินใจเดินตรงออกมาที่ประตูบ้าน พนักงานที่ถูกจ้างมาเพื่อรักษาความปลอดภัยมองผมอย่างสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเนื่องจากระยะหลังผมไปไหนมาไหนกับนายใหญ่ของเขาบ่อยขึ้น เขาเลยปล่อยให้ผมออกจากรั้วบ้านอย่างง่ายดาย ผมโบกหาแท็กซี่แถวนั้น ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างบีบบังคับให้ผมหมดความอดทน ผมก็จำเป็นที่จะต้องทำผิดสัญญา
ผมนั่งนิ่งปล่อยให้รถแล่นไปได้สักพัก คนขับมองกระจกหลังแล้วถามผม “ไปไหนครับ”
“บ้านเจ้าพ่อไพโรจน์”
รถแล่นไปตามเส้นทาง ใช้เวลาไม่นาน รถก็มาจอดอยู่ที่หน้าประตูรั้วบ้านผม ใช่ บ้านผม บ้านที่ผมได้จากไปนาน บ้านที่ผมรัก และเป็นบ้านที่มีคนที่รักผมอยู่
ผมรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างดีใจ พี่เอกคนสวนที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หันมามองอย่างตะลึงงันเพราะคาดไม่ถึงว่าผมกลับมา
“คุณหนู! คุณท่าน แม่นม คุณหนู คุณหนูกลับมาแล้ว” พี่เอกตะโกนลั่น ผมส่งยิ้มแล้วยกมือไหว้
หญิงชราร่างท้วมสาวเท้าเดินออกมาจากตัวบ้าน ดวงตาเรียวรีเพ่งมองไปหาคนสวน คิ้วบางขาวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย แล้วตะโกนถามออกไป
“อะไรกัน เอก เอะอะเสียงดังอะไร”
“แม่นม คุณหนูกลับมาแล้ว คุณหนูซนกลับมาแล้วครับ”
“นม” ผมวิ่งโผเข้าไปหาแม่นมที่ยืนอยู่หน้าประตูไม้สักสลักลายสวยของตัวบ้าน “ซนคิดถึงนมจังเลย คิดถึงมากเลย”
“ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่านมไม่ได้ฝันไป คุณหนู คุณหนูจริงๆ ด้วย” แม่นมพูดด้วยเสียงสะอื้น มือเหี่ยวย่นเอื้อมมาลูบหลังผมเบาๆ
ผมกอดกับแม่นมอยู่เนิ่นนาน จนเสียงสะอื้นของแม่นมเงียบไป ผมผละตัวออก แล้วเดินจูงมือท่านเข้าไปในบ้าน เห็นพ่อกำลังเดินลงบันไดมาจากชั้นบนพอดี ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อจนพ่อตั้งตัวแทบไม่ทัน ท่านร้องเรียกชื่อผมเสียงหลง ผมได้แต่ยิ้ม แม้ว่าผมจะเพิ่งเจอพ่อไปไม่นานเมื่อในงานเลี้ยงครั้งนั้น แต่ผมก็คิดถึงพ่อทุกวันที่ได้จากกันมา
“พ่อ ซนกลับมาแล้ว กลับมาอยู่บ้านแล้ว”
“พ่อดีใจ พ่อดีใจเหลือเกินลูก เขาปล่อยให้ลูกพ่อเป็นอิสระแล้วใช่ไหม ลูกพ่อไม่ต้องไปเป็นตัวประกันบ้าบออะไรแล้วใช่ไหม”
ผมนิ่งเงียบไป เปล่าเลย ผมยังไม่ได้รับอิสระจากเขา ผมก็แค่แอบกลับมาอย่างไร้ศักดิ์ศรีลูกราชาพยัคฆ์
“คือ...เปล่าครับ แต่ซนไม่อยากกลับไปแล้ว ซนไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว ซนอยากอยู่บ้าน อยู่กับพ่อ อยู่กับแม่นม” ผมพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ผมไม่อยากไปไหนแล้วทั้งนั้น
“พ่อก็ไม่ยอมให้ลูกไปแล้วเหมือนกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พ่อก็จะสู้ สู้เพื่อไม่ให้ลูกพ่อต้องจากไปอีก”
พ่อผละออกจากตัวผม เอามือจับไหล่ไว้แน่นเหมือนจะเป็นการสัญญา ผมมองไปที่ใบหน้าผู้เป็นพ่อ น้ำใสๆ เอ่อปริ่มอยู่ที่ขอบตาเจ้าพ่อแห่งราชาพยัคฆ์ ผมคลี่ยิ้มกว้างให้เขาอย่างมีความสุข
“ไอ้ตัวแสบ!”
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452974 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก