ตอน๒๒ จับคลุมถุงชน
นายใหญ่ผู้อ่อนวัย ไร้เดียงสากับวงการนี้ตามความคิดของคนที่เจนวงการกว่า
แต่มังกรก็ไม่จำเป็นที่จะเผยกรงเล็บออกมาให้ทุกคนเห็นอยู่เรื่อยไป
วัตถุของแหลมมีคมเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงเฉียดหน้าผมไปนิดเดียว ถ้าผมก้าวขายาวอีกนิดใบหน้าคงได้แผลถากหรือไม่มีดก็ทะลุแก้มไปแล้ว ผมหันไปมองมีดสั้นเงาวาวปักติดอยู่กับผนังห้องสีขาวสะอาดตา ผมหันกลับไปมองเจ้าของมีดสั้นด้ามดำเงาเล่มนั้น ชายชุดดำสวมไอ้โม่งสีน้ำเงินเข้มปิดหน้าเหลือไว้แต่ดวงตาที่จ้องเขม็งมาที่ผม
“ไม่ใช่คุณเทียน” เสียงบ่นพึมพำจากผู้ร้ายทำให้ผมสงสัย
เขาเอ่ยถึงนายเทียนด้วยคำพูดนี้ คงไม่ได้เป็นเพราะตั้งใจจะให้เกียรติหรือเชิดชูอะไร แต่อาจเพราะเรียกแบบนี้จนติดปากต่างหาก คนๆ นี้ไม่ได้จงใจมาทำร้ายผม แต่เป้าหมายของเขาอยู่อีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นความโชคร้ายของผมที่เกิดจากความผิดพลาดของเขา แม้ว่าจุดประสงค์เขาคือนายเทียน แต่ตอนนี้เป้าหมายของเขากลับเป็นผมผู้ที่รู้แผนการ
ผมไม่รอให้ถูกประชิดตัว กวาดสายตาหาอาวุธที่ใกล้มือที่สุด แต่กลับว่างเปล่า มีเพียงพรมเช็ดเท้าสี่เหลี่ยมสีแดงที่ผมเหยียบอยู่ ผมใช้เท้าคีบขึ้นมาแล้วปาไปใส่คนตรงหน้า ผมวิ่งไปดึงมีดเล่มสั้นที่ปักบนกำแพง แต่ดึงเท่าไรก็ดึงไม่ออก แรงปาทำให้ตัวมีดเข้าไปลึกเกือบค่อนเล่ม ต่อให้ดึงจนสุดแรงมีดเล่มนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะเขยื้อน
ปืนพกที่เหน็บอยู่ที่ด้านหลังเอวของชายชุดดำถูกหยิบขึ้นมา โดยมีหัวผมเป็นเป้านิ่ง เขาย่างสามขุมเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเพื่อไม่ให้เป้าที่เล็งผิดพลาด ผมยืนแข็งจนเกือบลืมหายใจ มือกำเสื้อคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่แน่น สายตาเหลือบไปมองรอบๆ ตัวที่มีแต่ความว่างเปล่า เจ้าของหางตาที่ชี้ขึ้นคงแสยะยิ้มภายใต้หมวกไอ้โม่งที่ต้อนผมจนมุมได้
สายตาพลันเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่ผมเอาพาดไหล่ไว้อยู่ ผมจับปลายด้านหนึ่งไว้ให้มั่น ตวัดผืนผ้าเช็ดตัวฟาดไปที่มือแกร่งอย่างรวดเร็วจนปืนในมือตกลงพื้น ความไวเป็นเรื่องของปีศาจ คนฉลาดย่อมไวกว่า ผมม้วนผ้าผืนยาวเป็นเกลียวตวัดขึ้นไปข้างบนแล้วฟาดลงบนกลางหัวไอ้โม่งมืด จนหัวเขาคว่ำลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมวิ่งเข้าไปเตะเสยหน้าเขาก่อนที่หัวนั้นจะทิ่มลงพื้น
ผมรีบก้มไปหยิบปืนที่ร่วงลงพื้นขึ้นมาจ่อคนที่นั่งอยู่กับพื้นกระเบื้องอย่างหมดท่า แววตาเขาตระหนกนิดๆ แต่สติของมือปืนก็รวบรวมได้อย่างรวดเร็ว เขาหยิบมีดสั้นอีกเล่มที่ติดตัวมา มือง้างขึ้นเตรียมปามาที่ผม
~ปัง~
ผมเหนี่ยวไกปืนยิงไปที่ข้อมือเขาอย่างไม่พลาดเป้า มีดเล่มเล็กที่อยู่ในมือเขาตกลงพร้อมกับเลือดสีแดงฉานที่ไหลออกจากข้อมือ ข้อมือที่โดนยิงของเขาอ่อนแรงจนต้องใช้อีกมือประคอง ดวงตาวูบต่ำลง เหงื่อจากความเจ็บปวดไหลย้อยเข้าดวงตา มือผมสั่นระริกด้วยความกลัวปนตื่นเต้น ผมแค่เคยฝึกกับเป้านิ่ง แต่ไม่เคยได้ยิงจริงๆ แบบนี้
“ซน เปิดประตู เกิดอะไรขึ้น ซน เปิดประตู” เสียงนายเทียนทุบประตูที่เชื่อมต่อระหว่างห้องดังลั่นทันทีที่สิ้นสุดเสียงปืน
คนร้ายใช้จังหวะที่ผมละความสนใจพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วหันหลังเตรียมวิ่งหนี มือผมไวกว่าความคิด เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง คนข้างนอกทุบประตูแล้วตะโกนสั่งให้เปิดประตูด้วยความร้อนใจยิ่งขึ้น คนตรงหน้าล้มลงไปที่พื้นทันที่ที่ลูกกระสุนเจาะเข้าที่ขา
ผมเดินจ่อปืนเข้าไปใกล้คนที่อยู่ต่ำกว่า ผมรู้แล้วแหละว่าการที่มีอำนาจเหนือใครมันเป็นอย่างไร ผมสามารถกำหนดชะตาชีวิตของคนได้ เขาจะอยู่หรือตายมันขึ้นอยู่กับนิ้วของผมว่าจะเหนี่ยวไกปืนกระบอกนี้หรือไม่ นั่นมันเป็นเพียงแค่เรื่องง่ายๆ แต่เรื่องที่ยากของคนที่มีอำนาจก็คือ บังคับใจตัวเอง ไม่ให้ทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
“ใครส่งแกมา” ผมเค้นเสียงออกจากปาก ถามคนตรงหน้าที่นั่งนิ่ง
“ไม่มีใครส่งฉันมาทั้งนั้น”
“อย่ามาโกหก แล้วแกจะเอาชีวิตคุณเทียนไปทำไม ใครเป็นคนส่งแกมาจัดการคุณเทียน”
~ปัง~
ตัวผมสะดุ้งโหยงเพราะเสียงประตูไม้ที่ถูกพังโดยฝีมือนายเทียน ชายชุดดำใช้โอกาสที่ผมตกใจปัดปืนที่อยู่ในมือผมหล่นลงไปแล้วหันหลังลากสังขารวิ่งหนีออกไปทางระเบียง เขาคงไม่กล้าเสี่ยงที่จะมาจัดการเป้าหมายที่แท้จริงโดยที่ตัวเองบาดเจ็บอยู่อย่างนี้
“ซน เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม” คนที่ใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาว กับกางเกงผ้าร่มขาสั้นสีน้ำเงินเข้มวิ่งมาจับตัวผมพลิกไปมา น้ำเสียงกระหืดกระหอบจากความเหนื่อยถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ แต่ฉันได้ยินเสียงปืน”
“ผมยิงเอง” ผมตอบเสียงเบา คนตรงหน้าขมวดคิ้วที่เข้มเหมือนมีคนเอาถ่านดำมาป้าย “แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมแค่ป้องกันตัว” เสียงสั่นเครือเหมือนอยากจะร้องไห้ รอยเลือดที่อยู่บนพื้น ทำเอาภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นประมวลผลอยู่ในหัว
“รู้ ฉันรู้ แค่นายไม่เป็นไรก็พอแล้ว” คนตัวสูงลูบหัวผมราวกับผู้ใหญ่ปลอบประโลมเด็กน้อยเวลาใจเสีย พลางกวาดสายตาไปทั่วห้อง แล้วสะดุดลงอยู่ที่มีดสั้นที่ยังคงปักอยู่บนกำแพง “แล้วมันเป็นใคร มันจะมาทำอะไรนาย ตอนนี้มันอยู่ไหนแล้ว”
“ไม่รู้ ผมไม่รู้ มันหนีไปแล้ว มัน...มันเข้าผิดห้อง ความจริงมันจะมาทำร้ายคุณ คุณ...คุณต้องระวังตัวนะ” ผมวอนขอร้องคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่เรื่องนี้เป็นชีวิตของเขา
“โธ่เว้ย! ทำไมนายต้องมาซวยเพราะฉันด้วยวะ ” เสียงสบถดังจนตัวผมสะดุ้ง
ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าชายผู้นั้นเป็นคนของใคร แค่ได้ยินเขาพูดไม่กี่คำ ผมก็พอที่จะเดาได้แล้ว ซึ่งมั่นใจด้วยว่าตัวเองเดาถูก จะมีสักกี่คนที่จะเรียกเด็กรุ่นลูกตัวเองว่า ‘คุณ’ จนติดปาก ขนาดจะทำการฆาตกรรมยังหลุดพูดออดมาได้ ถ้าเป็นลูกน้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาก็คงไม่มีใครกล้าลงมือเอง นอกเสียจากว่า...มีผู้ที่ใหญ่กว่าเป็นคนบงการ
มือหนาละจากหัวผม ร่างสูงทำสีหน้าเครียดแล้วหันหลังเตรียมสาวเท้าเดินออกไป
“คุณจะไปไหน”
“ฉันจะไปลากตัวมันมา”
“ไม่ คุณอย่าไปนะ” ผมรั้งแขนคนที่กำลังจะเดินไป นายเทียนหันหน้ามามองผม
“ทำไม ฉันไม่ปล่อยให้มันย้อนมาทำร้ายอีกรอบหรอก โดยเฉพาะเวลาที่มีนายอยู่” ดวงตาที่จริงจังมองมาที่ใบหน้าผม ผมเม้มปากสนิทกับคำพูดของเขา ต่างคนต่างเงียบ จนเขาพูดต่อ “โอเค ฉันไม่ไปก็ได้ เพราะฉะนั้นไปแต่งตัวได้แล้วไอ้ตัวแสบ ที่คนร้ายมันรีบหนีไปคงเพราะไม่อยากเห็นหุ่นขี้ก้างของนายละมั้ง” นายเทียนจับคอเสื้อคลุมอาบน้ำผมที่ร่นลงไปเกือบถึงข้อศอกดึงขึ้นมาปิดหัวไหล่ให้ดั่งเดิม
“ใครจะหุ่นดีเหมือนคุณ” ผมแทบไม่ขยับปากพูด
“เดี๋ยวฉันจะไปเคลียร์กับทางโรมแรมก่อน อยู่คนเดียวได้ไหม” คนถามมองหน้าผมแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาใหม่ “รีบไปแต่งตัว แล้วลงไปกับฉัน”
ผมเดินไปแต่งตัวตามคำประกาศิตของนายใหญ่ เขานั่งรอผมอยู่บนเตียง คิ้วหนายังคงขมวดชนกันพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินเข้าไปหาคนที่ทำหน้าเครียดอยู่ คนที่นั่งอยู่บนเตียงเห็นผมเดินมาตรงหน้าก็คลายคิ้วที่ขมวดติดกัน ผมจึงหันไปคลี่รอยยิ้มบางๆ ให้เขา
นายเทียนพาผมไปพบผู้จัดการโรงแรมยามค่ำคืน เจ้าของวัยหนุ่มทำการต่อว่าผู้จัดการอาวุโสที่ดูแลโรงแรมนี้อย่างรุนแรง ที่ปล่อยให้มีคนร้ายกล้าเข้ามากระตุกหนวดเสือถึงถิ่น แถมผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนยังเป็นผม ผู้จัดการถึงกับกุมขมับเพราะคำบริภาษจากปากเด็กหนุ่ม ยังโชคดีอยู่บ้าง ห้องพักที่เกิดเหตุอยู่ชั้นบนสุด ไกลจากชั้นผู้ที่มาพักอาศัย เสียงปืนเลยไม่ดังพอที่จะให้แขกตกใจวิ่งกันวุ่นวาย คงจะนึกว่าเป็นเสียงจุดประทัดไม่ก็พลุ
“คุณไม่น่าไปขู่ลุงเขาแบบนั้นเลย” ก็เจ้าของบริษัทเล่นไปขู่ลูกจ้างที่มีระดับเป็นถึงผู้จัดการโรงแรมว่าจะไล่ออกถ้าไม่สามารถบอกได้ว่าคนร้ายคนนั้นเป็นใคร
“ฉันไม่ได้ขู่ ฉันเอาจริง เรื่องนี้ฉันจัดการเอง ส่วนนายต้องย้ายมานอนที่ห้องฉัน ห้องนั้นต้องให้คนไปทำความสะอาด”
“แล้วคุณล่ะ”
“ฉันก็นอนห้องเดิมสิ นอนเตียงเดียวกับฉันจะเป็นไรไป เป็นผู้ชายเหมือนกันจะกลัวเสียหายอะไร”
“แต่ว่าผมอึดอัด”
“ฉันไม่ไว้ใจให้นายนอนคนเดียว เพราะฉะนั้นทำตามที่ฉันสั่ง ห้ามขัด” มือแกร่งดันหัวผมให้เข้าไปในห้อง
แม้ผมจะหาข้ออ้างมาสารพัดหรือเถียงจนคอเป็นเอ็นก็ไม่ได้ผล ใช่! ผมเป็นผู้ชายเหมือนกับเขา ไม่มีอะไรให้เสียหาย นอกจากใจผมที่จะเสียไปเพราะผู้ชายคนนี้ คนที่บังคับให้ผมนอนร่วมเตียงกับเขา
ผมนอนหันหลังให้เขาตลอด กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง ในหัวสมองมีแต่เรื่องเมื่อตอนกลางคืนกับเรื่องตอนนี้ มันสลับปนกันให้มั่วไปหมด อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศเย็นขึ้นมาจับใจผม โสตสัมผัสได้ยินแต่เสียงลมหายใจเบาค่อยของคนที่นอนข้างๆ ไม่รู้ว่าเขาหลับไปแล้วหรือยัง เขาจะรู้ไหมว่าเขาเป็นตัวต้นเหตุให้ผมนอนตาค้างอยู่แบบนี้
แสงอาทิตย์อ่อนรำไรสาดเข้ามาในห้องพักของโรงแรมชั้นดีในตัวเมืองเชียงใหม่ ผมขยับตัวเข้าไปซุกหมอนข้างที่วางอยู่ข้างๆ แต่มันไม่นิ่มเหมือนหมอนข้างทั่วไป มันกลับแข็งเหมือนกล้ามเนื้อของใครบางคน วงแขนที่โอบรอบตัวผมตลอดทั้งคืนกระชับให้แน่นขึ้น ผมสะดุ้งลืมตาโพลง เห็นแต่เนื้อผ้าสีขาว จนผมต้องถอยหน้าออกมานิด ลมหายใจอุ่นๆ ของคนที่หลับอยู่รดต้นคอผม ผมไปนอนซุกหน้าอกเขาตั้งแต่ตอนไหน หรือว่าทั้งคืน!
เจ้าของวงแขนที่กอดผมไว้ค่อยๆ ขยับตัวแล้วลืมตาตื่นขึ้นมา เขาคงรู้สึกตัวเมื่อคนในอ้อมกอดขยับตัวตื่น เขาสะดุ้งตัวเมื่อเห็นผมมองหน้าเขาตาแป๋ว
“คุณ ผมร้อน”
คนตัวโตรีบปล่อยมือออกจากตัวผมแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้ทันที ผมก็รีบพลิกตัวหันหลังให้เขาเหมือนกัน ผมนอนนิ่งทำสมาธิอยู่สักพัก ใบหน้าที่ร้อนผะผ่าวก็ค่อยคลายอุณหภูมิลง
“นายไปอาบน้ำก่อนไป ฉันจะได้อาบต่อ แล้วกลับบ้านกัน”
ผมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ โดยไม่คิดที่จะเถียงเขาให้เสียเวลา ผมคงไม่กล้ามองหน้าเขาไปอีกนาน นอกจากพ่อ ผมก็ไม่เคยนอนกอดกับผู้ชายคนไหน แล้วยิ่งคนนั้นเป็น...นายเทียน
รถยนต์คันหรูยี่ห้อดังแล่นฉิวไปตามเส้นทาง ผมเอนตัวติดกับเบาะหนังพลางชำเลืองคนข้างๆ ถึงแม้บนรถตอนขากลับจะเงียบ ปราศจากเสียงสนทนาระหว่างผมกับเขา แต่บรรยากาศกลับไม่อึมครึม เพราะเสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดดังตลอดทาง พร้อมทั้งสีหน้าของคนขับที่สดชื้น แม้ว่าจะไม่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาก็ตาม
ใบหน้าหล่อคมของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวกลางห้องโถงแสดงออกถึงความคร่ำเครียด ชายชราสูงวัยที่มีหน้าที่คอยดูแลบ้านหลังนี้ก็ได้แต่นั่งคุกเข่าก้มหน้า ไม่กล้าเงยขึ้นมาสบตาน้องชายของเจ้านายคนเก่าที่นั่งกดดันนายใหญ่คนใหม่อยู่บนโซฟาตัวเล็กตัวถัดไป ผมก็ได้แค่แอบมองดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ
“ยังไงซะหลานก็ต้องแต่งงานกับหนูพิมพ์ทันทีที่ทั้งคู่เรียนจบ และอาก็ไปทาบทามหนูพิมพ์มาให้เรียบร้อยแล้ว”
“ผมไม่แต่ง” คนเป็นหลานพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ผมไม่ได้งี่เง่าถึงขนาดที่จะยอมโดนคลุมถุงชนเพียงเพราะเหตุผลที่บ้าบอหรอกนะ”
“เพื่อให้สมาคมเรามั่นคง มีอำนาจไม่เป็นรองใครมันบ้าบออย่างนั้นหรอ หลานคิดดูดีๆ ว่าตอนนี้สมาคมเรายิ่งใหญ่เหนือใคร แต่มีเพียงคนเดียวที่เรายังต้องคอยไปเกรงใจมันก็คือไอ้สมชาย ถ้าการกำจัดมันยากนัก ก็รวมพรรคกับมันซะเลยสิ”
“แต่ผมจะไม่แต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รัก และเพิ่งรู้จักกันอย่างแน่นอน”
“มีเวลาอีกตั้งสองปีกว่าแกจะเรียนจบ แกก็เอาเวลานี้ไปศึกษากันสิ”
“อาอย่ามาบังคับผม” เสียงแข็งกระด้างของเจ้าพ่อกล่าวกับผู้เป็นอาตัวเอง
คนสูงวัยกว่าลุกพรวดยืนขึ้น สายตาจ้องเขม็งไปที่นายใหญ่ของบ้าน นายใหญ่ผู้อ่อนวัย ไร้เดียงสากับวงการนี้ตามความคิดของคนที่เจนวงการกว่า แต่มังกรก็ไม่จำเป็นที่จะเผยกรงเล็บออกมาให้ทุกคนเห็นอยู่เรื่อยไป ผมเชื่ออย่างนั้น
“อาไม่ได้บังคับ แต่นี่เป็นสิ่งที่หลานควรทำ เพื่ออำนาจที่ยิ่งใหญ่ของเรา ทบทวนตัวเองสิว่าที่ผ่านมาได้ทำอะไรลงไปบ้าง ปล่อยให้ไอ้พวกนักเลงกระจอกมาเหยียบถิ่นเราตั้งหลายครั้ง แถมเมื่อตอนไปเชียงใหม่ยังเกือบพลาดท่าให้คนเข้าไปลอบทำร้ายอีก โชคดีที่โจรมันโง่ เข้าห้องผิด ไม่อย่างนั้นคงเป็นที่โจษจันไปทั่วให้น่าอับอายสมาคมที่แสนยิ่งใหญ่”
ผมยืนตัวแข็งทื่อเหมือนก้อนหินที่ต้านลม ทุกคำที่คุณชนินทร์พูดถูกประมวลเข้ามาในหัว เขารู้เรื่องที่มีคนร้ายเข้าไปทำร้ายผมถึงในห้องที่โรงแรมนั้นไม่แปลก เพราะผู้จัดการทางนั้นอาจโทรมารายงาน แต่ที่น่าแปลกคือเขารู้ได้อย่างไรว่าโจรนั้นเข้าผิดห้อง นอกจากผมและนายเทียนที่รู้เป้าหมายที่แท้จริงของคนร้าย ก็ไม่มีใครรู้อีกเลย แม้ว่าผู้จัดการโรงแรมหรือคนในสมาคมก็ตาม
“เพื่ออำนาจที่ยิ่งใหญ่ผมต้องทำอย่างนั้นหรอครับ มันไม่ใช่วิธีการของผม”
“แล้วจะเอายังไง ฆ่าคนก็ไม่เอา แต่งงานกับลูกสาวรัฐมนตรีก็ไม่เอา แล้วจะใช้วิธีการไหนให้สมาคมเราเจริญก้าวหน้า” คุณชนินทร์ขึ้นเสียง ใบหน้าเหี่ยวย่นพลอยเกร็งไปหมด
ไม่แปลกที่คุณชนินทร์จะเดือดร้อนแทนนายใหญ่ของเทียนหลงเรื่องการขยายอำนาจและการแต่งงานของนายเทียน ถ้าผมไม่ได้มองในแง่ร้ายเกินไป จากเหตุการณ์ที่ผ่านๆ มา ผมคงไม่สามารถคิดได้ว่าเขาจะห่วงในฐานะอาของหลานชาย แต่ห่วงในอำนาจตัวเองมากกว่า ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายใหญ่คนปัจจุบันขยายอำนาจให้คนอื่นยำเกรง แล้วรอเสียบแทนทันทีที่นายใหญ่คนนี้พลาด
แต่ในเมื่อนายใหญ่คนนี้ไม่มีท่าทีที่จะขยายอำนาจออกไปไกล แผนการทั้งหมดเลยต้องเปลี่ยน ถ้าหลานชายได้แต่งงานกับลูกสาวรัฐมนตรีชื่อดัง อำนาจทั้งหมดคงได้รวมกันตามคำบอก นายเทียนต้องไปดูแลกิจการของฝ่ายนั้น ส่วนเทียนหลงก็ต้องตกอยู่ในมือของผู้เป็นอา แล้วรอจังหวะและโอกาสที่จะตลบหลังหลานชายตัวเอง
“ผมบอกว่าไม่ก็คือไม่ ไม่แต่ง ไม่ฆ่า ไม่ทำร้ายใคร”
“หนูพิมพ์ก็เพียบพร้อมไปทุกอย่าง รูปร่าง หน้าตา ฐานะ มันไม่มีอะไรให้น่าอายหรือเสียหายตรงไหน”
“แต่นี่คือคำสั่งของประธานสมาคมมังกรสวรรค์” นายเทียนงัดไม้ตาย คำประกาศิตออกจากปาก
คนเป็นอาชักสีหน้าไม่พอใจ จะพูดอะไรต่อก็ไม่ได้ ถือว่านายใหญ่แห่งเทียนหลงเอ่ยปากประกาศิตออกมาแล้ว ไม่สามารถจะเถียงอะไรได้อีก นอกเสียจากรอโอกาสหน้า
ผู้เจนวงการเดินกระแทกกระทั้นออกไปจากเรือนใหญ่ ชายชราที่นั่งอยู่กับพื้นอย่างนบน้อมค่อยๆ คลานเข่าเดินออกไปจากห้องโถง เพราะเห็นสีหน้าที่นายใหญ่ของตนต้องการอยู่คนเดียว
พ่อบ้านเดินมาเจอผมก็ต้องหยุดชะงัก สายตาติเตียนที่มายืนแอบฟังบทสนทนาของเจ้านายเรื่องสมาคม
“มายืนทำอะไรตรงนี้ มีงานอะไรก็ไปทำสิ”
“ผมจะไปหาคุณเทียน” สายตามองตรงไปหาคนที่นั่งอยู่คนเดียวกลางห้องโถง ภายใต้เสาปูนปั้นลายมังกร
“อย่าสอด นายใหญ่เขาอยากอยู่คนเดียว”
ผมไม่สนใจคำพูดของตาเฒ่าพ่อบ้านที่เอ็ดผมเสียงเบา ผมสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหานายเทียน ดวงหน้าคมคายเงยขึ้นมา ดวงตาดำขลับมองอย่างสงสัย
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคุณ หน้าบูดเหมือนตูดลิงแสมที่เราไปดูกันเลย”
“ฉันควรจะแต่งงานกับพิมพ์ไหม” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามขึ้นมาในความเงียบ
ผมรู้สึกจุกที่หน้าอกอย่างบอกไม่ถูก ค่อยๆ กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างลำบาก ผมเบี่ยงสายตาไม่ให้ไปมองเขา ไม่อยากให้เขารับรู้อารมณ์ผมได้
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง แล้วแต่คุณสิ” ผมแสร้งทำเสียงให้สดใส แต่ใจกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย
“แล้วนายอยากให้ฉันแต่งงานกับเขาไหม”
“ผมไม่ใช่คนของสมาคมคุณ ไม่ขอออกความเห็นเรื่องนี้ดีกว่า” ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขานี่นา อย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย
“แต่นายเป็นคนของฉัน ฉันถาม นายก็ต้องตอบ” ผมยังเป็นคนของเขาใช่ไหม
“ถ้าผมบอกให้คุณไม่ต้องแต่งงานล่ะ” ใจผมเต้นรัวลุ้นระทึกกับคำตอบของคนตรงหน้า เขาจะตอบออกมาอย่างไร จะเชื่อเชลยอย่างผมหรือไม่
“ฉันก็จะไม่แต่ง” เจ้าพ่อเทียนหลงปฏิเสธเสียงแข็ง เขาจะรู้ไหมว่าคำตอบนั้นทำให้ผมแอบยิ้มอยู่ในใจได้
“แต่ถ้าเกิดผมบอกให้คุณแต่งล่ะ”
“ก็ไม่แต่งเหมือนเดิม” เขายืนยันหนักแน่น แววตามุ่งมั่นที่มองมาสื่อถึงว่าจะทำจริงตามที่พูด
“เอ้า! แล้วคุณจะถามผมทำไม กวนประสาทผมชะมัดเลย”
“ฉันก็แค่อยากได้ยินคำตอบจากปากนาย”
“ถ้าคุณแต่งงานกับคุณพิมพ์ นางเอกดังที่เป็นถึงลูกรัฐมนตรีที่มีอิทธิพลในวงการนี้ไม่น้อย คุณก็ไม่ได้เสียหายอะไร มีแต่ได้กับได้ สมาคมเทียนหลงก็จะแข็งแรงยิ่งขึ้น จนอาจจะทำให้ราชาพยัคฆ์ของผมเป็นพรรคของนักเลงกระจอกตามที่อาคุณว่า อำนาจที่ยิ่งใหญ่ก็จะเป็นของคุณ” ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเจ้าของใบหน้าผู้มีเส้นผมสีขาวยาวทั้งหัว “ถ้าไม่มีใครตลบหลังคุณซะก่อน”
“สรุปคือนายอยากให้ฉันแต่งงานกับพิมพ์”
“ผมยังไม่ได้บอกสักหน่อย คุณคิดไปเอง” ผมส่ายหัวปฏิเสธทันควัน
“แต่เท่าที่นายพูดมาทั้งหมด นายกำลังอยากให้ฉันแต่งงานกับพิมพ์”
“เปล่า ไม่ใช่ ผมไม่อยากให้คุณแต่งงานกับเขา” ผมโพลงพูดออกไป
คนที่นั่งสง่าอยู่บนโซฟาตัวยาวคลี่รอยยิ้มมาน้อยๆ แล้วหุบยิ้มลงไป กลับมาทำสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ สายตาเขามองค้างมาที่ใบหน้าผม จนผมต้องเป็นฝ่ายหันหน้าหนีเพราะสู้สายตานั้นไม่ไหว อีกทั้ง...ภาพที่ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขาบนเตียงเมื่อคืนที่ไปเชียงใหม่ ยังติดตาอยู่ไม่จางหายไป
“ทำไมถึงไม่อยากให้ฉันแต่งงานกับเขาล่ะ”
“คุณจะถามอะไรมากนักหนา”
“ก็ฉันอยากรู้เหตุผลนี่” โทนเสียงนุ่มเอ่ยถามขึ้นมา
“ก็ผมไม่รู้ ผมก็ตอบๆ ไปอย่างนั้นแหละ คุณไม่ต้องไปใส่ใจหรอก”
คราวนี้คนตรงหน้ายิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ เขาคงกลั้นไว้ไม่อยู่ มือข้างหนึ่งล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง กดหมายเลขปลายทางแล้วโทรออก นายเทียนรอจนกว่าจะมีคนรับสายแล้วพูดขึ้น
“ขอสายคุณพิมพ์อัปสร จากทิวากร ศิวโลกเทพ” นายเทียนเอ่ยกับปลายสายเสียงเรียบ
“คุณโทรไปหาคุณพิมพ์ทำไม”
ร่างสูงชูนิ้วชี้มาแตะที่ปากไม่ให้ผมพูด แล้วเขาก็พูดกับปลายสายต่อ
“ครับ ผมเอง ผมจะคุยกับคุณเรื่องแต่งงาน ครับ ทางผู้ใหญ่ของผมไปพูดคุยเรื่องนี้แล้วหรอครับ ถ้างั้นผมก็คงต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
ผมเอามือปิดปากไม่ให้เขาพูดต่อ คงไม่ดีแน่ถ้าเขาจะรีบปฏิเสธไปตอนนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องของหัวใจหรือความรักธรรมดา แต่เป็นเรื่องของธุรกิจ ที่มีผลกระทบต่อหลายคน
“คุณวางสายก่อน อย่าเพิ่งพูดตอนนี้” ผมพูดเสียงค่อย เพื่อไม่ให้ปลายสายได้ยิน
“เงียบๆ ไปก่อนน่า อ๋อ! คุยกับน้องชายน่ะครับ ตัวแสบ คุณคงจำซนได้นะครับ ครับ ผมจะขอปฏิเสธเรื่องที่ผู้ใหญ่ของเราคุยกัน ผมคิดดีแล้วครับ ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องแต่งงานกับคุณนี่ครับ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ถ้าคุณเห็นด้วยกับผมก็ช่วยไปคุยกับทางผู้ใหญ่ของคุณให้อีกที ครับ” นายเทียนเงียบไปสักพักแล้วกดวางสายไป
“นี่คุณ คุณจะรีบโทรไปบอกเขาทำไม” ผมพูดทันทีที่เขาเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงอย่างเดิม
“ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เรื่องมันจะได้ไม่บานปลาย”
แต่ผมกลับคิดว่าเขากำลังเติมเชื้อให้ไฟมากกว่า
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452938 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก