หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[Lilyrum]

เป็นพระเอกที่ทำตัวชัดเจนดีมาก ^^

[tuek]

ทั้งสองคนเริ่มที่จะรู้ใจตัวเองแล้วใช่ไหม
เรื่องกำลังเข้มข้นมากๆ

[Karn12]

เริ่มเผยความรู้สึกในใจออกมากันแล้ว  น่ารักมาก ๆ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

อานี่แซมตลอดด ไปให้ลูกอาแต่งเองดิ
ไต้ฝุ่นนะ ไล่ปล้ำขืนใจซนอยู่ได้ อยากได้เมียนักไม่ใช่
ฝ่ายหญิงก็อยากได้สามีจัง มาอ่อยเทียนอยู่ได้ อ่อยแล้วอ่อยอีก
คนนึงอยากได้เมีย อีกคนอยากได้สามี เหมาะกันออก อาไมไม่ให้เค้าแต่งกัน  ห๊ะ

[anukul]

มารอนะครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ

[Joe]

สะใจครับ ปฏิเสธไปเลย น้องซนดีกว่าตั้งเยอะ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะครับ

[anukul]

มารอครับ

[cavalli]

 

[anukul]

มารอครับ

[thanatphon]

มารอจ้า

[boyza_Casanova]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะครับ

[แสนเสน่หา]

ตอน๒๓ จองเวรจองกรรม

เสียงหัวใจเขาเต้นดังมาก
ไม่ต่างอะไรจากผมที่ตอนนี้มันแทบดิ้นหลุดออกมาอยู่แล้ว


เสียงริงโทนเรียกเข้าของโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมติดกระดุมเสื้อนักเรียนเม็ดสุดท้าย แล้วรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่วางไว้บนหัวเตียงขึ้นมาดูรายชื่อคนโทรเข้า ‘พงษ์’ เขาจะโทรศัพท์มาหาผมทำไมตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ ทั้งๆ ที่อีกไม่ถึงชั่วโมงก็คงได้เจอกันที่โรงเรียน
   
“ฮัลโหล ว่าไง” ผมเอาโทรศัพท์แนบหูไว้โดยมีหัวไหล่เป็นตัวประคองช่วยไม่ให้มันร่วงลงมา สองมือจัดแต่งเสื้อนักเรียนให้เข้าไปอยู่ในกางเกงขาสั้นให้เรียบร้อย
   
“วันนี้แกจะไปโรงเรียนหรือเปล่า”
   
“ก็ไปสิ ทำไม” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่กลับแฝงไปด้วยความสงสัย
   
“ข้าว่าแกอย่าไปเลยดีกว่า วันนี้แกอยู่แต่ในบ้านก่อนเถอะ”
   
“มีอะไร ทำไมข้าจะไปโรงเรียนไม่ได้” ผมถามเสียงแข็ง

มือข้างที่กำลังยัดเสื้อใส่เข้าไปในกางเกงนักเรียนต้องหยุดชะงัก ยกมือขวาขึ้นมาจับโทรศัพท์มือถือ สมาธิจดจ่ออยู่กับคำตอบของคนปลายทาง ช่วงเวลาที่ไม่ถึงวินาที แต่มันนานสำหรับการรอลุ้นคำตอบเหลือเกิน
   
“แกลองเปิดดูอีเมลสิ ไม่รู้ว่าแกจะได้รับหรือเปล่า”
   
“ทำไม อีเมลอะไร ใครส่งมา” ผมถามด้วยความงุนงง
   
ยังไม่ทันที่พงษ์จะได้ตอบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างถี่รัว ขัดบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อนปลายสาย เขาเคาะประตูรัวถี่เหมือนมีเรื่องด่วนอะไร พร้อมกับเสียงตะโกนดังเข้ามา
   
“ซน เปิดประตู ซน ฉันบอกให้เปิดประตูไง”
   
ผมชะโงกหน้าไปมองประตู เสียงนายเทียนเร่งให้ผมเปิดประตูยังไม่หยุดดัง ไม่ใช่น้ำเสียงของคำสั่ง แต่เป็นเหมือนมีเรื่องร้อนใจที่อยากจะบอกผมมากกว่า
   
“แล้วสรุปอีเมลอะไร ได้กันทุกคนเลยหรอ” ผมพยายามคุยกับเพื่อนให้จบ
   
“ข้าก็ไม่รู้ว่าใครได้บ้าง ข้าถึงไม่อยากให้แกไปโรงเรียนวันนี้ไง แกก็รีบไปเปิดดูซะ”
   
“ซน ไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหรือไง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” น้ำเสียงเริ่มตวาดลั่น ผมเอามือปิดโทรศัพท์มือถือแทบไม่ทัน กลัวว่าปลายสายจะได้ยินเสียงคนที่ตะโกนเรียกผมอยู่หน้าประตู
   
“เออแก แค่นี้ก่อนนะ ไม่รู้หมาบ้ามันจะอาละวาดอะไรแต่เช้า” ผมรีบกดวางสายก่อนที่พงษ์จะรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ที่บ้านตัวเองเหมือนแต่ก่อน
   
“อย่าให้ฉันต้องพังประตูเข้าไปนะ จะเปิดไม่เปิด”
   
“กำลังเดินไปเปิดครับนายใหญ่” ผมแหกปากประชดไประหว่างที่กำลังสาวเท้าไปเปิดประตูให้เขา ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกโดยผม ร่างสูงยังอยู่ในชุดที่เขาใส่นอนเมื่อคืน ทำหน้าคร่ำเครียดใส่ผมตั้งแต่เช้า “มีอะไรคุณ แล้วไม่ไปแต่งตัว กินข้าวหรือไง หรือวันนี้ไม่มีเรียน”
   
“ตามฉันมานี่”
   
ร่างสูงไม่พูดอะไรมาก นอกจากกระชากข้อมือผมให้เดินตามเขาเข้าห้องนอนตัวเองไป ผมยอมปล่อยตัวเองให้เขาลากตัวไปด้วยความงวยงง นายเทียนดันตัวผมให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะที่วางคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คราคาแพงของเขาอยู่
   
หน้าจอแสดงหน้าต่างอีเมลของเจ้าของเครื่อง ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนกอดอก เขาขมวดคิ้วราวกับมีเรื่องไม่สบายใจ นายเทียนพเยิดหน้าไปทางคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คที่ตั้งอยู่ ผมหันกลับมามองหน้าจออีกครั้ง เห็นข้อความที่พาดหัวเรื่องไว้ด้วยตัวอักษรใหญ่สีแดง สายตาไล่อ่านตัวอักษรบนหน้าจอตั้งแต่บรรทัดแรกที่แสดง
   
‘ลูกชายเจ้าพ่อ โชว์สยิว’

ผมรีบเลื่อนลงมาดูรูปภาพข้างล่างประกอบคำอธิบาย ใบหน้าผมร้อนผะผ่าวขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นรูปภาพเกือบสิบรูปในอีเมลนั้น รูปชายหนุ่มร่างบางนอนโชว์สัดส่วนหมดทั้งร่างกายโดยไม่มีอะไรมาบดบังแม้แต่น้อย เริ่มตั้งแต่ท่วงท่าเย้ายวนที่เอนกายนอนลงบนเตียงใหญ่ โดยมีกางเกงในสีเหลืองสดปกปิดส่วนลับไว้แค่ที่เดียว พอมาอีกรูป ร่างของชายคนนั้นกลับไม่มีอาภรณ์ชิ้นไหนมาปกปิดให้รำคาญสายตาคนดู ขาทั้งสองข้างถ่างออกจากกัน บางรูปก็นอนคว่ำโชว์แผ่นหลังและบั้นท้ายที่โก่งขึ้นให้เห็นสัดส่วน

นั่นคงไม่เป็นที่สนใจของผมมากเท่าไร ถ้าใบหน้าของคนๆ นั้นไม่ใช่ผม!
   
“คุณรู้ใช่ไหม ว่าไม่ใช่ผม” ขอแค่ใครสักคนรู้และมั่นใจว่าภาพนั้นเกิดจากการตัดต่อ
   
“ตัวนายเล็ก และขาวกว่านี้เยอะ”
   
แม้รูปนี้จะถูกตัดต่อมาอย่างแนบเนียน แต่สัดส่วนความสูงกับสีผิวจริงที่ยังไม่ได้ถูกปรับแต่งมันผิดแผกจากกันไปเยอะพอสมควร ถ้าใครที่สนิทกับผมมากพอน่าจะแยกออก ว่านี่คือรูปตัดต่อ ไม่ใช่รูปจริง และคงไม่มีทางเป็นจริงได้ ก็ในเมื่อในหัวผมไม่เคยคิดที่จะทำแบบนี้แม้แต่นิดเดียว
   
เม้าส์ในมือถูกกำแน่น ตาถลึงจ้องเขม็งไปยังหน้าจอโน้ตบุ๊ค ไม่ได้เพ่งดูความสวยงามของสรีระชายคนที่ไม่รู้จักแต่ใบหน้ากลับเป็นของผม ตาเพ่งดูเพื่ออยากจะรู้ว่าคนที่ทำ เขาทำไปเพื่ออะไร ให้ผมเสียชื่อเสียงอย่างนั้นหรอ มันก็คงได้ผลดีเลยทีเดียว เพราะอีเมลนี้คงถูกส่งต่อไปแพร่หลาย

ชาไปทั้งตัว คงมีเพียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นผิดจังหวะกับลมหายใจที่ถี่ขึ้น ตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน โกรธ และโมโห แต่ก็เสียใจที่เรื่องพวกนี้มาเกิดกับตัวเอง จนน้ำตาอยากจะไหลต่อหน้าคนที่ยืนจับไหล่ผมแน่น
   
“ไม่ใช่ผมนะ คุณต้องเชื่อผม ว่ารูปนี้เป็นรูปตัดต่อ” ผมพูดเสียงสั่นเครือ กลัวทุกคนที่เห็นภาพนี้จะเข้าใจผิดกันไปหมด
   
“รู้แล้ว ฉันรู้แล้ว ฉันเชื่อว่าตัวแสบไม่กล้าโชว์หุ่นก้างๆ อย่างนี้แน่นอน” เขาลูบหัวผม ปลอบประโลมเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา ทำให้ผมอุ่นใจมากขึ้น ที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนสนิทที่สุดอย่างพงษ์และคู่แข่งทางสมาคมอย่าง...เขา ที่เชื่อว่าคนในรูปไม่ใช่ผมจริงๆ
   
“แล้วใครเป็นคนทำ อีเมลนี้ส่งมาจากไหน”
   
“ลูกน้องฉันบอกว่าเจาะระบบข้อมูลฝั่งนู้นไม่ได้ เขามีระบบป้องกันอย่างดี ราวกับว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ไม่ก็คนใหญ่คนโต” ประโยคสุดท้ายลดน้ำเสียงเบาค่อย เขาเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยขึ้นมาอีก “แต่ฉันให้ลูกน้องจัดการตามลบรูปพวกนั้นหมดแล้วนะ”
   
ผมนิ่งเงียบไป จากคำพูดของนายเทียนมีใบหน้าเพียงไม่กี่คนที่ผุดขึ้นมาในหัวผม แต่ผมไม่เคยทำอะไรให้เขาไม่พอใจจนต้องตอบโต้ถึงขนาดนี้ ผมกับเขาพูดคุยกันเพียงไม่กี่คำเท่านั้นเอง เขาจะมาทำร้ายผมทำไม แล้วใช่เขาแน่หรือเปล่า
   
“วันนี้ผมไม่ไปโรงเรียนนะ” ผมพูดได้แค่นั้น แล้วลุกพรวดขึ้นยืน
   
ในเมื่อมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น วันนี้ผมจะมีหน้าไปโรงเรียนได้อย่างไร เด็กในโรงเรียนก็คงไม่ใช่แค่พงษ์แน่ๆ ที่ได้รับอีเมลฉบับนี้ ก็คนทำมีเจตนาทำลายผม แล้วมีหรือว่าเขาจะไม่ส่งไปให้คนในโรงเรียน เพื่อให้ตรงตามจุดประสงค์ที่สุด
   
“เดี๋ยวสิ จะไปไหน”
   
“เปลี่ยนชุด จะไปวัด” สายตาผมตวัดไปที่หน้าจอที่ยังคงแสดงรูปตัดต่ออุบาทว์นั้นอยู่ “ไปอุทิศส่วนกุศลให้ไอ้พวกนี้หน่อย”
   
“ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ยังปากดีไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” คนพูดเอื้อมมือมาบิดจมูกผมเล่นเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว พลอยทำให้ความเครียดของผมจางไป เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทน ไม่รู้ทำไม ทั้งๆ ที่ผมโดนเขาว่า แถมยังแอบทำร้ายร่างกายอีก
   
“วันนี้คุณมีเรียนไหม ไปด้วยกันนะ”
   
“มีเรียน” เขาจ้องหน้าผมนิ่ง “แต่ฉันจะไปกับนาย งั้นรอแป๊บนะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ ก่อน แล้วไปเข้าวัดด้วยกัน ใจนายจะได้สบายขึ้น”
   
“อืม ดีเหมือนกันที่คุณไป ทำบาปมาไว้เยอะแล้ว ต้องรู้จักทำบุญบ้างนะคุณ”
   
คราวนี้เขาไม่บิดจมูกเบาๆ เหมือนครั้งก่อน แต่เขาบีบจมูกแล้วดึงแรงๆ จนผมต้องตีไหล่เขากลับ เจ้าของมือหนาถึงจะยอมปล่อย เจ้าตัวหัวเราะร่าที่ได้แกล้งผม พอผมจะเอาคืนบ้าง เขากลับรีบเผ่นหนีเข้าห้องน้ำไป
   
น่าแปลก ขนาดมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาตั้งแต่เช้า แต่เขากลับทำให้ผมยิ้มได้ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะร้ายสักเพียงใด ถ้าเราปล่อยวางมันไว้ตรงนั้น เราก็จะไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจ หาความสุขมาสร้างรอยยิ้มให้กับตัวเองดีกว่า




   
สายลมพัดเฉื่อยฉิว พอให้ความเย็นสบายกับผิวหนังได้บ้าง ร่มเงาไม้ใหญ่บดบังแสงอาทิตย์ที่ส่องจ้า ฝูงวิหคบินจากรังส่งเสียงร้องไปทั่วเหมือนขับลำนำ ผมเดินออกมาจากอุโบสถขนาดย่อมพร้อมกับเจ้าพ่อเทียนหลง วันธรรมดาอย่างนี้ วัดเล็กๆ แห่งนี้จะเงียบสงบ ปลอดผู้คนที่แวะเวียนมาทำบุญ เพราะทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องไปทำต่างกันออกไป
   
“นานๆ ทีได้มาทำอะไรแบบนี้ ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ” คนข้างๆ ผมเอ่ยขึ้น ในมือทั้งสองของเขายังถือถังสังฆทานที่เตรียมไปถวายหลวงพ่อบนศาลา
   
“ถึงว่าสิ ตัวคุณดูสูงขึ้นเลยนะเนี่ย”
   
“หรอ แต่ทำไมนายยังเตี้ยเหมือนเดิมเลยล่ะ”
   
“รอให้ผมสูงกว่าคุณก่อนเถอะ”
   
“แล้วจะให้ฉันรอถึงเมื่อไหร่” คนพูดจ้องมายังดวงตาผม ประโยคที่ไม่น่าจะเป็นคำถาม แต่เขากลับเอามาถามผม ทำไมความรู้สึกที่เขาสื่อออกมา มันฟังดูเหมือนนอกประเด็นจากที่เราคุยกัน หรือว่าเป็นผมคนเดียวที่คิดไปเอง
   
“หนักไหมคุณ ให้ผมช่วยถือนะ สักอันก็ได้” ผมเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง
   
“ถือเองได้น่า นายเดินพูดไปเรื่อยๆ เถอะ”
   
“ทำไม เหงาหูหรอ พอเจอหลวงพ่อเดี๋ยวผมจะบอกให้ท่านเทศน์ให้ฟังนะ”
   
“นายก็อย่าหนีไปไหนละกัน มานั่งฟังด้วยกัน จะได้พากันหลับต่อหน้าหลวงพ่อ”
   
“ฟังเทศน์ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คุณคิดซะหน่อย” ผมเถียง
 
ถ้าเราตั้งใจฟังทุกคำที่พระท่านพูด พลางคิดตามไปด้วย ว่าการดำเนินชีวิตเรากับคำที่พระท่านเทศน์เทียบกันแล้วมีส่วนเหมือนส่วนต่างตรงไหนบ้าง ส่วนไหนไม่ดีก็นำไปปรับเสีย ถ้าได้คิดตามไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็จะไม่เบื่อ แถมยังชื่นใจอีกด้วย
   
“ฉันก็ยังไม่ได้พูดเลยว่าน่าเบื่อ นายแหละตีความหมายผิดไปเอง”
   
“ก็คุณบอกว่าจะหลับ ก็แสดงว่าน่าเบื่อ”
   
“ก็ฉันง่วง เลยจะหลับ ไม่ได้เบื่อสักหน่อย” คนข้างๆ หาข้อแก้ต่างให้กับตัวเอง
   
“ผมไม่เถียงคุณก็ได้ เถียงทีไรก็แพ้ตลอด”
   
“แพ้ยังไง ไอ้ตัวแสบ ฉันก็เห็นนายเถียงไปได้เรื่อย”
   
ผมเดินขึ้นมาบนศาลาวัด ส่งนายเทียนไปนิมนต์พระสงฆ์รูปหนึ่งให้มารับถวายสังฆทาน เราไม่ได้เจาะจงพระ เพราะถ้าเจาะจงไปให้เป็นพระสงฆ์รูปใดรูปหนึ่งแล้ว ก็คงไม่เป็นสังฆทาน แต่จะกลายเป็น ‘ปาฏิปุคคลิกทาน’ แทน
   
ในถังสังฆทานสีเหลืองทั้งสองใบมีของไม่ต่างกัน สบง จีวร สิ่งของที่จำเป็นสำหรับภิกษุและสามเณร รวมถึงอาหารแห้ง และปัจจัยที่อยู่ในซองสีขาวสอดข้างๆ ถังสังฆทาน ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับความพอใจที่ผมและนายเทียนจะทำ
   
พระภิกษุรูปเดิมเริ่มทำพิธีถวายสังฆทาน ท่านจุดธูปเทียนและกล่าวนโมครบ ๓ จบ คำกล่าวถวายสังฆทานภาษาบาลีพร้อมคำแปลก็ดังขึ้น เมื่อท่านสาธุจบ พวกผมก็ถวายของให้ท่าน หลังจากหลวงพ่อให้ศีล ให้พรเสร็จ ผมก็หยิบชุดกรวดน้ำทองเหลืองที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมา พอท่านเริ่มอนุโมทนาบท ยถาฯ น้ำสะอาดใสในคนโทก็ค่อยๆ ไหลรินลงมาที่ถ้วยรองทองเหลือง
   
บุญกุศลที่ได้ทำในวันนี้ ผมขออุทิศให้ญาติพี่น้อง สรรพสัตว์ทั้งหลาย รวมถึงเจ้ากรรมนายเวร อสูรกาย เปรต สัมภเวสี ที่คอยตามจองเวรจองกรรม เมื่อได้รับส่วนบุญนี้แล้ว ก็อย่าได้มาจองล้างจองผลาญกันอีกเลย ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป
   
“จะกลับบ้านเลยไหมคุณ” ผมถามเขาขณะที่กำลังก้าวขาลงจากบันไดไม้ของศาลาวัด มือจับราวไว้แน่น ไม้เก่าผุ ถ้าเหยียบไม่ดีคงได้พังลงมา
   
“ฉันเห็นป้ายทางไปบ่อน้ำอยู่ ไปให้อาหารปลากัน” เขาหันมาชวนผม
   
“แล้วจะเอาอะไรให้มันกิน”
   
“ก็อาหารปลาสิ หรือจะให้ฉันโยนนายไปให้ปลากิน”
   
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วคุณจะเอาอาหารปลามาจากไหน”
   
“ก็หน้าทางเดินไปบ่อปลาไง เดินมานี่ไม่ได้สนใจอะไรเลยใช่ไหม มัวแต่พูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อย”
   
“ก็ทำตามคำสั่งคุณไง อีกอย่างต้องรีบเดินตามคุณให้ทัน ไม่อย่างนั้นโดนล้อว่าขาสั้นอีก”
   
คนตัวสูงที่เดินนำหน้าผมหัวเราะในลำคอแล้วหยุดยืน รอให้ผมสาวเท้าตามไปให้ทัน เขาพาผมเดินไปซื้ออาหารปลามาเกือบสิบถุง ตั้งใจจะให้ปลากินอิ่มหรือให้น้ำมันเน่าเพราะอาหารที่เหลือกันแน่ ผมช่วยเขาถืออาหารปลามาสองถุง ส่วนที่เหลือเขาก็เป็นคนขนเอง
   
เพราะเมฆก้อนเทาครึ้มเลื่อนตัวเข้ามาบดบังดวงอาทิตย์ แสงแดดจึงอ่อนรำไร ใบไม้จากต้นใหญ่โบกไปมาตามแรงลม อากาศแบบนี้ช่างเย็นสบายเสียเหลือเกิน ผมอยากให้ทุกช่วงเวลาเป็นอย่างตอนนี้จัง จิตผ่องใส ใจสบาย ในหัวไม่ต้องคิดอะไรมาก
   
ผมกับร่างสูงยืนเกาะราวสีเหลืองบนเรือนไม้ริมน้ำ ถุงอาหารในมือเจ้าพ่อเทียนหลงถูกแกะออก เขาเทอาหารใส่มือตัวเขาเองและผมเป็นกำ เม็ดอาหารปลาในมือถูกโยนออกไป ฝูงปลาสวายสีน้ำตาลเข้มจนเกือบจะดำรวมทั้งปลาชนิดอื่นโผล่ขึ้นมาแย่งอาหารกันนับหลายร้อยตัว จนผมต้องรีบโยนอาหารอีกกำมือไปอีกทาง เหล่าปลาน้อยปลาใหญ่จะได้ไม่ต้องมาแย่งกัน
   
“ค่อยๆ ให้มันสิ จะรีบให้ไปถึงไหน”
   
“ทำไมล่ะ ก็คุณดูสิ มันแย่งกันเบียดจนจะตายคาสระแล้ว” ผมชี้นิ้วไปให้เขาดูฝูงปลาสีคล้ำที่เบียดกันจนพื้นน้ำส่วนนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำ
   
“รีบให้มันก็หมดเร็วสิ ฉันยังไม่อยากกลับ อยากอยู่อย่างนี้นานๆ” เขาเว้นช่วงหายใจไปสักพัก แล้วหันมาถามผม “ได้ไหม”
   
“ก็แล้วแต่คุณสิ คุณจะกลับตอนไหนก็ได้ ผมขัดคุณได้ซะที่ไหน”
   
“แล้วนายอยากกลับหรือยัง”
   
“ผมหรอ” สายตาทอดยาวมองตรงไปข้างหน้า มือก็หว่านอาหารเม็ดให้กระจายลงสู่ผืนน้ำ เจ้าปลาตัวน้อยจะได้ไม่ต้องเบียดเสียดแย่งอาหารกัน “ยังไงก็ได้ กลับไม่กลับก็เหมือนกัน”
   
“เหมือนยังไง”
   
“ก็...อยู่ที่นี่ก็เจอคุณ กลับบ้านไปก็เจอคุณอีกไง ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็เจอคุณอยู่ดี”
   
คนข้างๆ ชะงักมือที่กำลังจะโยนอาหารปลา หันมามองตาเขียวปัด ทำเอาผมหุบปากที่กำลังจะพูดต่อแทบไม่ทัน
   
“หมายความว่าไง เบื่อหน้าฉันหรือไง”
   
“เปล่านะ ผมยังไม่ได้พูดสักหน่อย คุณคิดไปเองต่างหาก” ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ กลัวเจ้าพ่อใหญ่จะเข้าใจผิด
   
“ก็นายบอกว่า...”
   
“ก็บอกว่าคุณคิดไปเองไง อย่าเถียงผม” ผมเอานิ้วชี้หน้าสั่งเขาไม่ให้เถียงขึ้นมา
   
“เดี๋ยวนี้กล้าสั่งฉันหรอ ห๊ะ” จากใบหน้าบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แขนแกร่งที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อรัดเข้าที่คอผม แล้วกระชับให้เข้าไปหาตัวเขา คนพูดทำท่าจะเอาอาหารปลาที่อยู่ในมือมากรอกปากผม “เดี๋ยวเอาอาหารปลายัดปากเลย”
   
“ไม่เอานะ ไม่เถียง ไม่สั่งคุณก็ได้ แต่เอามือออกจากคอผมก่อน จะรัดให้ตายเลยหรือไง”
   
มือนั้นค่อยคลายลง แต่ก็ยังไม่เอาออกจากคอผมเลยสักทีเดียว เขาแค่โอบรอบคอไว้เฉยๆ ผมเหลือบไปเห็นคนที่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงค่อยๆ โยนอาหารให้ปลาต่อไปเรื่อย

ต่างกับผมที่กำอาหารปลาในมือไว้แน่น เหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผม ทั้งๆ ที่อากาศเย็นสบาย ใจเต้นถี่รัวเหมือนมีอะไรมากระตุ้น
   
“จะเอาออกทำไม ไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว ตัวแสบจะได้ไม่กล้าดื้อ”
   
“ชื่อซน เป็นตัวแสบ แถมยังดื้ออีก เหมือนเด็กประถมเลย” ผมว่าตัวเอง ก็อยู่กับเขาทีไร เขาก็ชอบพูดอย่างกับนิสัยผมเป็นเหมือนเด็กๆ ทุกที
   
“เป็นเด็กน่ะดีแล้ว” เจ้าของมือที่โอบคอผมไว้อยู่หันหน้ามามอง “เพราะฉันเกลียดเด็ก”
   
“ทำไมล่ะ เด็กไปทำอะไรให้ คุณถึงไปเกลียดเขา”
   
“ก็มันชอบวุ่นวาย” เขาหันกลับไปมองผิวน้ำ น้ำเสียงเบาจนเหมือนเอ่ยขึ้นกับตัวเอง แต่เพราะใบหน้าผมอยู่ใกล้กับตัวเขามาก เลยได้ยินที่เขาพึมพำ “วุ่นวายในหัวใจ”
   
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งเพราะคำพูดของชายร่างสูง เพราะเด็กเข้าไปวุ่นวายในหัวใจของเขาอย่างนั้นหรอ ทำเอาเลือดสูบฉีดใบหน้าจนร้อนไปหมด ผมเอียงข้างใส่นายเทียน กลัวว่าหน้าตัวเองจะแดงเถือกต่อหน้าเขา คนข้างๆ ก็ยิ่งกระชับคอผมเข้าไปในอ้อมแขน จนหัวผมเข้าไปซุกที่แผงอกเขา เสียงหัวใจเขาเต้นดังมาก ไม่ต่างอะไรจากผมที่ตอนนี้มันแทบดิ้นหลุดออกมาอยู่แล้ว
   
มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก และคงไม่ต้องให้ใครมาบอกผมว่าเพราะเหตุใดหัวใจถึงชุ่มชื้นเหมือนสายน้ำข้างหน้า

[แสนเสน่หา]

เดินทางกลับบ้านช่วงสงกรานต์โดยสวัสดิภาพนะครับนักอ่านทุกๆ ท่าน
แสนเสน่หาเป็นห่วงทุกคนน๊า

[owo llยมuมข้u]

-0- .. แล้วจะไป รร ยังไง

[lynn_lynnhui]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านจนทันค้า
อร๊ายยยยยยยยยยย  ตอนนี้หวานมากเลยค้า 

[HISY]

มดขึ้นแล้ววว

[EVE910]

น่ารักๆ

 

[nemesis]

ใครทำเรื่องแบบนี้กันนะเก่งแต่ลับหลัง ซนเข้มแข็งไว้นะสู้ๆ

[pare_140]

ใครมันเป็นคนตัดต่อรูปปปป 

โอ๊ยๆ หวานจนคันแล้วเนี้ย(มดกัดนะ ไม่ใช่อย่างอื่น กร๊ากก)

[Bowbonk]

หวานเจี๊ยบเลยยยยยย

น่ารักมากกกกกกกก

[zonixuta]

ใครแกล้งซน!!
ตอนนี้พี่เทียนน่ารักจัง

[kny]

 

[139147]

 


วุ่นวายในหัวใจจจจจจจจจจจ 


>\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\<


แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[bun]

ถึงจะมีเรื่อยร้าย ๆ เข้ามา
แต่ในความร้ายก็ยังมีคนที่เข้าใจ
น่ารักมาก .......
และขอให้พี่แสน และเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนเที่ยวสงกรานต์อย่างมีความสุขนะ

[thanatphon]

ซนตอบกลับให้เจ็บๆไปเลย

ตอนนี้น่ารัก เขินๆๆ

[silverspoon]

ตอนนี้เริ่มต้น 

จบลงด้วย 

[ycrazy]

  จะได้หวานกันแล้ว
ว่าแต่ ใครบังอาจตัดต่อรูปซนเนี่ย!!
แล้วเทียนก็ยังจะไปรู้อีกนะว่าซนตัวขาวกว่า ตัวเล็กกว่า 5555+

[~มือวางอันดับ1~]

พากันมาวัด น่ารัก อ่ะ ใคร แกล้ง น้องซน +1

[saotome]

ใครแกล้งน้องซน...

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

อร๊ายยยยย พาเข้าวัด ทำบุญร่วมกัน
อีคนตัดต่อ อย่าให้รู้นะว่าใคร แม่จะสั่งตัดนิ้ว