ตอน๒๔ ในน้ำแก้วนั้น
แต่เรื่องอย่างนี้ก็ขึ้นอยู่ที่จิตใจ
ไม่ใช่เพศสักหน่อยที่เป็นข้อบ่งชี้ว่าจะชอบ จะรักคนไหน
เสียงพูดคุยดังอื้ออึงจนฟังไม่ได้ศัพท์ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่บรรจุนักเรียนไว้เกือบสี่สิบคน เด็กผู้ชายวัยรุ่นบ้างก็จับกลุ่มคุย บ้างก็นั่งร้องเพลงเล่นกีต้าร์ บ้างก็เดินไปแกล้งคนอื่นเล่น เป็นที่สนุกสนานภายในคาบสุดท้ายของวันที่ไม่มีการเรียนการสอนเกิดขึ้นภายในชั่วโมงนี้ เพราะผู้อำนวยการโรงเรียนเรียกอาจารย์ ผู้บริหารทุกคนในโรงเรียนไปประชุมพร้อมกัน
ผมมาโรงเรียนทั้งๆ ที่เรื่องภาพตัดต่อเพิ่งจะผ่านไปแค่ไม่กี่วัน ข่าวก็ยังไม่ซาลง แต่ผมเป็นเด็กนักเรียน มีหน้าที่เรียนหนังสือ แม้จะต้องบากหน้าก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนท่ามกลางสายตานับร้อยที่จ้องมองมาก็ตาม ไม่ว่าช่วงเวลาไหนที่ผมได้มีโอกาสพบปะคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนในห้องตัวเอง ช่วงนั้นปากผมจะไม่ว่าง เพราะต้องตอบคำถามหลายคนที่เดินเข้ามาถามตลอด ไม่ได้แก้ตัว แต่บอกความจริงให้คนอื่นได้รู้ ว่าที่ได้เห็น...แท้จริงคือภาพตัดต่อ
ส่วนเพื่อนในห้อง พงษ์ก็จัดการอธิบายชี้แจงกับเพื่อนเรียบร้อยตั้งแต่วันที่หลายคนได้รับจดหมายอีเมล แต่คงยากที่จะทำให้ทุกคนเชื่อในคำพูด ทั้งๆ ที่หลักฐานออกมาเป็นรูปภาพที่ชัดเจนอย่างนั้นแล้ว ช่างเถอะ ใครจะเชื่อหรือไม่ ก็ตามใจ แต่ผมเชื่อว่าเพื่อนกัน ก็ต้องเชื่อใจกัน
“วันนั้นนายเทียนเกือบกรอกอาหารปลาเข้าปากข้า” ผมเล่าเหตุการณ์ที่ระหว่างให้อาหารปลาในวัดให้พงษ์ฟัง
“แกก็บอกสิ ว่าไม่ชอบ ชอบกินอาหารหมามากกว่า”
“ขืนบอกไปอย่างนั้น มีหวังวันหลังได้โดนจับให้กินจริงๆ แน่”
บทสนทนาผมก็ต้องสะดุด เมื่อมีเพื่อนชายร่างเตี้ย ป้อม วิ่งมาหลบที่หลังเก้าอี้ผมพร้อมกับเสียงห้าวทุ้มที่โวยวายดัง
“ไม่เอาโว้ย ไม่เอา ข้าไม่ดู อย่ามายุ่งกับหูข้า”
เจ้าเปรม หมอดูประจำห้อง ได้ตำรับตำราการดูดวงใหม่ คือการดูดวงตามลักษณะใบหู แค่ใบหูสองข้าง เขาก็ดูได้เกือบทุกเรื่อง หลายคนคงจะมองว่าเขาไร้สาระ ดวงที่ดูออกมาก็แค่เรื่องตลก สร้างเสียงขำเฮฮาจากเพื่อน ผมก็เคยเชื่ออย่างนั้น แต่ตอนนี้ เรื่องที่ผมเคยถูกเขาทัก มันกลายเป็นจริงขึ้นมาแล้ว พยัคฆ์ไร้สิ้นซึ่งอำนาจแล้วจริงๆ
“ซน สนใจดูไหม” เปรมเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ผมแทน
“ไม่อ่ะ” ผมรีบเอามือปิดหูทั้งสองข้างของตัวเอง แล้วชี้ไปหาผู้ที่ต้องมารับเคราะห์แทน “ไปดูให้แนนนี่นู้น”
แนนนี่ที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างยอดกับสวย...ใช่ เขาคือคนสวยประจำห้อง ที่บังคับให้ทุกคนเรียกเขาอย่างนี้ ถึงกับหันขวับมามองผม หล่อนแอ่นหน้าอกลุกขึ้นเดินมาอย่างท่วงท่าที่สวยงาม แขนเล็กขาวเท้าบนโต๊ะผม แล้วเอียงข้างให้หมอดูสมัครเล่น
“มา ลองดูสิ เนื้อคู่ฉันจะเป็นยังไง สูง ตี๋ หล่อ ขาว รวย...ใหญ่”
“อะไรใหญ่” พงษ์หันมาทักเสียงดัง จนตัวผมสะดุ้งโหยง
“ตัวใหญ่ย่ะ ทะลึ่ง คิดลามก”
“ข้ายังไม่ทันได้คิดอะไรเลย แกนั่นแหละเป็นคนคิดเอง”
“ชิ ไม่เสวนากับแกแล้ว” แนนนี่ตัดบท แล้วหันไปหาหมอดูประจำห้อง “สรุปเนื้อคู่ฉันเป็นยังไง บอกมาสิ”
นิ้วชี้เรียวยาวของเปรมเคาะเบาๆ ที่คางตัวเอง มืออีกข้างจับใบหูของเพื่อนชายค่อยๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มออกมาเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“บอกไปแกอย่าโกรธข้านะ” คนถามชั่งใจว่าจะบอกดีหรือไม่
“บอกมาเถอะน่า ไม่หล่อ แต่รวย ฉันก็เอา หลอกเอาเงินไปหาผู้ชายหล่อๆ คนใหม่ไง”
“ลักษณะใบหูอย่างนี้ เนื้อคู่แก...ได้เพศตรงข้ามชัวร์ แกจะมีเมียเป็นผู้หญิงว่ะ ฮ่าๆ” เปรมปล่อยหัวเราะดังลั่น จนเพื่อนที่นั่งจับกลุ่มกันหันมามอง
“แนนนี่จะได้เมียเป็นผู้หญิงโว้ย เนื้อคู่มันเป็นผู้หญิง” พงษ์ป้องปากตะโกนบอกเพื่อนๆ ในห้องที่ไม่ได้อยู่ร่วมในเหตุการณ์
“จริงหรอแนนนี่” สวยรีบลุกขึ้นมาถาม
“จะบ้าหรอ ฉันไม่เอาชะนี ไอ้เปรมมันมั่ว มันแกล้งฉัน ฉันขอให้แกได้ผัวเป็นผู้ชาย”
“ทำไมแกไม่แช่งให้มันได้ผัวเป็นผู้หญิงวะ น่าจะเจ็บปวดกว่านะ” ผมเสนอความคิด
“เออ ขอให้แกตกเป็นเมียของพวกลิงค่างบ่างชะนีทั้งหลาย”
“เอ้า ก็ดวงแกมันออกมาอย่างนี้นี่นา เขาเรียกกันว่า...ดวงกะเทยไม่ถาวร” ประโยคเด็ดจากปากหมอดูประจำห้องเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนเกือบทั้งห้อง
“ไอ้พวกนี้ หยาบคายที่สุด” เสียงดัดเล็กแหวใส่อย่างดัง
“หยาบเท่าหน้าแกหรือเปล่าวะ” ผมหันไปแว้งกัดคนที่คิดว่าผมอยู่ข้างเขา
“ไอ้ซน!”
ไม่อยากจะนึกภาพถ้าแนนนี่มีแฟนเป็นผู้หญิงจริงๆ แฟนหล่อนคงกลุ้มใจ ที่มีผู้ชายที่มาเป็นคู่รักสวยกว่า ผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำทำนายของนายเปรมจะเป็นจริงได้อย่างไร
แต่เรื่องอย่างนี้ก็ขึ้นอยู่ที่จิตใจ ไม่ใช่เพศสักหน่อยที่เป็นข้อบ่งชี้ว่าจะชอบ จะรักคนไหน คนอย่างแนนนี่อาจจะกลับใจไปชอบผู้หญิงก็ได้ หรือผู้ชายแท้ๆ อาจจะหันมาชอบผู้ชายด้วยกันเองก็เป็นได้...
“ไม่ดูให้ซนบ้างหรอ ฉันล่ะเชียร์ให้มันหันมาชอบผู้ชายด้วยกัน ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักอย่างนี้ แต่เสียอย่างเดียวว่ะ แสบซนสมชื่อ” สวยหันมาหาเรื่องเข้าตัวผม
“ไม่ต้องมายุ่งกับข้าเลย” ผมเอามือปิดหูตัวเองไว้แน่น “แล้วไม่ต้องมาว่าข้าแสบซนด้วย แค่ได้ยินนายเทียนพูดก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว เดี๋ยวก็ว่าข้าตัวเตี้ย ตัวเล็ก แล้วยังชอบเรียกข้าว่าตัวแสบด้วย”
“หรอ ทำไมพี่เทียนถึงเรียกแกว่าตัวแสบล่ะ” แนนนี่ถามอย่างสนใจ
“ก็เขาบอกว่าข้าแสบ ชอบแกล้งเขาไปเรื่อย ก็เขามาแกล้งข้าเองนี่นา แถมยังชอบกวนประสาทข้าด้วย มีหรอที่ข้าจะยอม”
แค่ชื่อนายเทียนออกจากปากผม เพื่อนที่สนใจในผู้ชายต่างมานั่งตั้งวงล้อมผมไว้ ทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจฟังอย่างดี ผมก็ไม่ได้สนใจเพื่อนที่นั่งอยู่รอบข้าง สนใจแต่เนื้อเรื่องที่จะพูดถึง
“อย่างนี้แหละ ผู้ชายที่ฉันต้องการ ภายนอกขรึมๆ แต่แอบขี้เล่น” ยอดทำท่าเพ้อฝัน ราวกับว่าตัวเองได้เจ้าพ่อเทียนหลงมาครอบครอง
“ต้องการหรอ ทำข้าเจ็บตัวได้ทุกวัน เมื่อก่อนตีกันแทบตาย ส่วนตอนนี้...”
“รักกัน”
“จะบ้าหรอ ตอนนี้ไม่ตีแล้ว เปลี่ยนเป็นวิธีอื่น ชอบมาล็อคคอข้า บางทีก็ดึงจมูกข้าเล่น จนจะยาวเป็นพินอคคิโออยู่แล้ว”
“นี่แกอินโนเซ้นท์จริงหรือแกล้งโง่ ไม่รู้หรือไงว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น” แนนนี่ที่เอามือเท้าคางเลิกคิ้วถาม
“รู้สิ ทำไมไม่รู้” ผมตอบพลางคิดไปถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผมพูดจนถูกนายเทียนดึงจมูกเล่น หรือเอาแขนมารัดคอผมไว้จนหายใจแทบไม่ออก “ก็เพราะข้าไปกวนตีนเขาไง”
“แล้วแกรู้ไหมว่าไม่ได้มีแค่พี่เทียนที่บอกว่าแกตัวเตี้ย ตัวเล็ก แต่ยังมีอีกหลายคนที่พูดอย่างนี้” พงษ์หันมาถามผม
ดวงตาเขาจ้องมาเหมือนต้องการความลับอะไรสักอย่างจากใจผม สายตาคาดคั้นจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาหนี เพื่อนทุกคนที่ล้อมรอบก็เหมือนกัน ราวกับรู้เห็นเป็นใจในการเค้นความลับนี้ออกมา
“หรอ มีด้วยหรอ ใครวะ”
“หลายคนเลยแก แต่ทำไมแกพูดถึงแค่พี่เทียนคนเดียว”
มีหลายคนอย่างที่พงษ์บอกจริงหรอ ผมพอจะจำได้ แต่ก็ไม่ได้สนใจในคำพูดของคนเหล่านั้นเท่าไร เขาก็แค่มาพูดทักเล่นเฉยๆ แต่ทำไม...คำพูดนายเทียน ถึงได้ติดอยู่ในหูผมตลอด
“ก็...นายเทียนว่าข้าบ่อยนี่นา”
“บ่อยพอๆ กับที่แกชอบมาเล่าเรื่องพี่เทียนให้ข้าฟังป่ะ” พงษ์ยังไม่จบ เขายังจะพยายามต้อนผมให้จนมุมไหนสักที่ เพื่อให้คายความลับออกมา
ช่วงนี้ผมพูดถึงเจ้าพ่อใหญ่แห่งเทียนหลงบ่อยจริงตามที่พงษ์พูด ทุกวันผมจะมาเล่าให้พงษ์ฟังว่าโดนนายเทียนแกล้งอย่างไรบ้าง ไปไหนกับเขามาบ้าง แกล้งนายเทียนอย่างไรไว้ โดยไม่หลุดปากบอกว่าผมย้ายไปอยู่บ้านเขา
“ฉันว่าไม่ต้องรอให้เปรมดูดวงให้แกแล้วแหละ ฉันพอจะรู้ดวงแกแล้ว” สวยเอ่ยขึ้นมา
“ดวงบ้าอะไร พวกแกอย่ามั่วนะ”
“หันมาบอกฉันสิ ว่าแกไม่ได้หวั่นไหวกับพี่เทียน” สวยจับใบหน้าผมให้หันไปทางเขา สายตาคู่นั้นฉายแววมาไม่ต่างจากพงษ์
“จะบ้าหรอ ข้าไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันสักหน่อย” น้ำเสียงอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มปากเต็มคำ สายตาหลุบลงต่ำไม่กล้าเผชิญกับดวงตาที่จ้องจับผิด
“ถ้าแกชอบ แกก็บอกว่าชอบมาเถอะ แกอย่าหลอกตัวเองเลย” ยอดจับผมหันหน้าไปทางเขา “ชอบเพศเดียวกัน มันไม่ผิดสักหน่อย แต่จะผิด ถ้าคิดหลอกใจตัวเองไปวันๆ”
“ใช่ๆ อีกอย่างก็ไม่ได้น่ารังเกียจอะไรด้วย ดูอย่างพวกฉันสิ พวกแกยังมาคบเป็นเพื่อนด้วยเลย” แนนนี่สนับสนุนคำพูดของเพื่อน
“แล้วรู้ได้ไงว่าพวกข้าอยากคบกับพวกแก”
“ไอ้พงษ์ ทำเสียบรรยากาศหมด หุบปากเน่าๆ ของแกเลย” แนนนี่แหวใส่คู่กัด เรียกเสียงหัวเราะได้จากเพื่อนข้างๆ และตัวทั้งคู่เอง
หลอกตัวเองอย่างนั้นหรอ ใจผมไม่เคยหลอกตัวเอง มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่หลอกใจ ก็ใจมันสั่นทุกครั้งอย่างไม่ปิดบังเมื่อได้อยู่ใกล้เขา หลอกใจว่าเป็นเพียงเลือดลมที่สูบฉีดหัวใจผิดอัตรา หลอกใจว่าตัวเองยังชอบผู้หญิง หลอกใจว่าไม่ได้คิดอะไร...กับเขา
“ขอโทษนะครับ” ชายหนุ่มร่างบางในชุดนักเรียนต่างโรงเรียนก้าวเท้าเข้ามาในห้องเรียน “ซนอยู่ไหมครับ”
เสียงสนทนาค่อยๆ เบาลง หันไปให้ความสนใจกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามา ผมหันไปมองคนที่ถามหาผม จมูกที่โด่ง ปากแดงสดอย่างธรรมชาติรับเข้ากับผิวขาว จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากน้องชายดาราดัง...ภัทร
คิ้วผมขมวดเข้าหากันพลางสงสัย เขามาหาผมอย่างนั้นหรอ มาหาผมทำไม ใบหน้าขาวมนส่งรอยยิ้มไปทั่วห้อง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบห้อง แล้วมาหยุดอยู่ที่ผม
“ใครวะ” พงษ์หันมากระซิบถามผม
“อยู่ ฉันอยู่นี่ มีอะไรหรือเปล่า” ผมลุกขึ้นยืน ถามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าห้องด้วยเสียงเรียบ แต่ดังฉะฉาน
เจอเขามาสองครั้ง บุคคลนี้ไม่เคยซ่อนสายตาที่ไม่เป็นมิตรได้เลย ทั้งๆ ที่ผมคุยกับเขาแค่ไม่กี่ประโยค จะมีก็แต่ครั้งนี้ ครั้งที่สามที่ผมกับเขาเจอกัน แววตาคู่นั้นเปลี่ยนไป รอยยิ้มปรากฏออกมาทั้งสีหน้าและดวงตา แต่ในใจลึกๆ นั้น ใครจะไปรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
ร่างบางเดินตรงมาหาผม เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า พวกเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ต่างเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสนใจ ว่าคนๆ นี้คือใคร
“เย็นนี้ว่างไหม ไปหาอะไรกินกัน” เป็นคำชวนที่ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินจากปากเขา
“ก็ไม่แน่ใจ ต้องดูนา...พี่เทียนก่อน ว่ามีธุระอะไรไหม” ผมฝืนใจเรียกชื่อเจ้าพ่อเทียนหลงด้วยคำพูดที่ดูสนิทพอ จนคนตรงหน้าจะเชื่อว่าเป็นพี่น้องที่รู้จักกันจริงๆ ไม่ใช่ในฐานะเจ้าพ่อมังกรสวรรค์กับตัวประกันราชาพยัคฆ์
“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”
“เรื่องอะไร คุยตอนนี้เลยได้ไหม”
“เรื่องส่วนตัว” เขากวาดสายตามองเพื่อนผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ หลายคนกลับไปนั่งเล่น นั่งคุยกันตามปกติ แต่ก็มีบางคนที่ยังชำเลืองสายตามองผมกับร่างบางสนทนากันอยู่อย่างสนใจ “อยากคุยกับนายแค่สองคน”
ผมเงียบใช้เวลาตัดสินใจว่าจะไปตามที่เขาชวนดีหรือไม่ ใจหนึ่งก็อยากไป เหมือนเขาจะมีธุระอะไรที่อยากจะคุยกับผมจริงๆ เขาถึงได้ถ่อมาหาขนาดนี้ แต่อีกใจกลับระแวง ผู้ชายคนนี้ผมไม่รู้จักดี ไม่ได้สนิทกันจนถึงขนาดมีธุระที่ต้องมานั่งคุยกัน แต่บางที ผมอาจจะมองเขาในแง่ร้ายไปก็ได้
“ที่ไหนล่ะ”
“อินดรีม” ภัทรตอบชื่อโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่มีภัตตาคารอาหารในตัว เป็นหนึ่งในหลายกิจการของอัครบารมี โดยมีรัฐมนตรีชื่อดังเป็นผู้สร้าง
“ได้ ถ้างั้นรอฉันเก็บของแล้วโทรบอกพี่เทียนก่อน”
“โทรบอกทำไม” คำถามห้วนสั้น เหมือนไม่พอใจ
“ก็เขาจะได้ไม่ต้องเข้ามารับฉันไง”
“อืม งั้นฉันไปรอข้างนอกนะ” คนพูดชักสีหน้าแล้วเดินออกไป
พอได้ยินชื่อนายเทียน แววตาคู่นั้นก็ไม่สามารถซ่อนเร้นความรู้สึกได้อีก จากรอยยิ้มที่น่ารัก เปลี่ยนมาเป็นแววตาที่ฉายถึงความขุ่นใจ ไม่พอใจที่ได้ยินชื่อเจ้าพ่อวัยเยาว์ออกจากปากผม
ผมเก็บหนังสือ อุปกรณ์การเรียนที่วางทั่วโต๊ะเข้ากระเป๋า แล้วล้วงกางเกงนักเรียนขาสั้นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์หานายเทียน
“ฮัลโหล คุณ” ผมเอ่ยทันทีเมื่อปลายทางรับสาย
“ว่าไงตัวแสบ ฉันกำลังจะไปรับแล้ว” แต่ก่อนมีแต่น้ำเสียงห้วนๆ พอเปลี่ยนเป็นนุ่มทุ้ม ก็น่าฟังไปอีกแบบ
“ไม่ต้องมารับ” ผมรีบตอบโดยเร็ว “เดี๋ยวผมกลับเอง”
“ทำไม จะไปเถลไถลที่ไหน”
“เปล่า แค่ไปกินข้าวกับเพื่อนที่อินดรีมเฉยๆ ไม่ได้เที่ยวไหนสักหน่อย”
“เพื่อนน่ะคนไหน”
“ก็เพื่อน คุณจะรู้ไปทำไม”
ผมหันไปข้างๆ ก็ตกใจ ทั้งพงษ์ เปรม พวกสาวสวย และคนอื่นๆ ต่างเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ จนผมต้องดันหน้าพวกเขาออกไปทีละคน แต่ไม่วาย ยังเลื่อนใบหน้ากลับเข้ามาใกล้อีก แถมกระแซะเข้าชิดตัวผมเป็นการหยอกล้ออีก พงษ์ยิ้มกริ่ม ส่วนสวยทำหน้าล้อเลียนผม
“ถ้างั้นฉันไม่ให้ไป” คนปลายสายยื่นประกาศิต
“ก็ผมจะไป นัดกันไว้แล้ว”
“ดื้อจริงๆ ไอ้ตัวแสบ แล้วจะกลับกี่โมง ให้ไปรับไหม”
“คงไม่ดึก เดี๋ยวผมกลับเองได้”
“ถ้างั้นจะกลับแล้วโทรมาบอกล่ะกัน ฉันจะได้ไปรับ” เขาไม่ได้ฟังที่ผมพูด หรือจงใจยั่วประสาทผมเล่นกันแน่
“ก็บอกว่ากลับเองได้ไง คุณจะมาให้ลำบากทำไม”
“อย่าเถียง จะให้ฉันไปรับ หรือไม่ต้องไป”
“ก็ได้ งั้นแค่นี้ก่อนนะ จะไปแล้ว”
“อืม อย่าลืมโทรมาหาฉันให้ไปรับละกัน”
“รู้แล้วครับนายใหญ่” ผมกดวางสาย แล้วเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากางเกงนักเรียนดั่งเดิม
พวกเพื่อนที่อยู่รอบข้างหันมามองผมเป็นจุดเดียว ทำไมต้องมองผมด้วยสายตาอย่างนี้ด้วย ผมไม่ชอบเอาซะเลย เหมือนกับว่าผมเป็นเด็กที่มีความผิด รอเวลาสารภาพกับคนอื่นอยู่ แล้วเด็กดื้ออย่างผมจะยอมบอกง่ายๆ หรอ
“สาบานสิว่าไม่ได้คิดอะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว” ยอดเอ่ยปากก่อนใครเพื่อน
“อะไร ข้าก็ยิ้มเป็นปกติ คิดมาก”
“หรอ ยิ้มเป็นปกติหรอ ยิ้มจนเหงือกแห้งแล้วมั้ง”
“บ้า ไม่อยากพูดด้วยแล้ว ไปดีกว่า” ผมตัดบท ลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋า
“เดี๋ยว” เสียงพงษ์เอ่ยขัด เขาหันไปมองคนที่ยืนรออยู่ข้างนอก แล้วลดระดับเสียงลง “คนนั้นใครหรอ”
“ภัทร น้องชายคุณพิมพ์ นางเอกที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ไง”
“จริงหรอ น้องชายฉันนี่เอง พิมพ์ พิมพ์อัปสร” แนนนี่พูดแล้วเผยอปากออกจากกันเหมือนเวลาที่คุณพิมพ์ถ่ายแบบ
ใครบ้างที่จะไม่ชื่นชอบดาราสาวคนนี้ สาวๆ หรือชาวสีม่วงหลายคนคงจะมีหล่อนเป็นต้นแบบ ก็หล่อนทั้งสวย หุ่นดี บ้านรวย แถมเซ็กซี่ ส่วนเหล่าชายหนุ่มก็หลงในความงาม จริตจะก้านที่หล่อนมี
“ข้าเห็นสายตาที่เขามองแกแล้ว ข้าไม่ไว้ใจเลย” พงษ์พูดเตือนผมเบาๆ
“ใช่ ยิ่งตอนที่แกพูดชื่อพี่เทียนนะ แววตานี่จิกแกมากๆ ฟันธงเลยว่ามันคิดไม่ซื่อกับพี่เทียนของแกอยู่” สวยพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ใครจะคิดซื่อหรือไม่ซื่อกับใครก็ช่าง แต่ที่แน่ๆ นายเทียน...ไม่ใช่ของข้า”
“เออ ดูแลตัวเองดีๆ ละกันแก”
ภายใต้อุณหภูมิที่เย็นเฉียบในห้องอาหารสุดหรูของภัตตาคารที่มีท่านสมชาย รัฐมนตรีชื่อดังเป็นเจ้าของ บนโต๊ะไม้เนื้อดีที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวสะอาดตามีอาหารขึ้นชื่อหน้าตาน่าลิ้มลองของร้านวางเรียงราย ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน เพราะราคาอาหารแต่ละชนิดของร้าน ต้องคนมีเงินเหลือมากพอเท่านั้นถึงจะมาอุดหนุน อีกทั้งลูกเจ้าของเลือกโต๊ะมุมในสุด มุมที่มองเห็นบรรยากาศเมืองหลวงศิวิไลซ์ยามค่ำคืนที่สวยงาม
“รสชาติอาหารเป็นยังไงบ้าง” คนร่วมโต๊ะถามผมระหว่างที่เราทั้งสองกำลังตักอาหารเข้าปาก
“อร่อยดี บรรยากาศก็ดี ไม่เสียชื่ออินดรีม” ผมตอบพลางก้มลงไปดูดน้ำส้มคั้นจากแก้วทรงสูง แล้วหันไปคุยกับเขาต่อ “ว่าแต่นายมีธุระอะไรจะคุยกับฉัน”
“ไม่ต้องรีบร้อนหรอก อีกไม่นานเดี๋ยวนายก็รู้” คนตอบแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
แววตาที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่ไม่พอใจ ไม่ใช่เป็นมิตร แต่ปลื้มใจ ปลื้มใจกับบางอย่างที่ตัวเองทำลงไป ทั้งรอยยิ้ม ทั้งดวงตาคู่นั้น ทำให้ผมระแวง ระแวงว่าตัวเองประมาทอะไรบางอย่าง
“แต่ฉันต้องรีบกลับบ้าน ยังมีธุระต้องทำอีก”
“จะรีบกลับทำไม ถึงตอนนั้นนายอาจจะไม่อยากกลับบ้านก็ได้”
“ทำไม นายหมายความว่ายังไง”
“ยังต้องให้ฉันบอกอีกหรอ ว่าน้ำส้มแก้วนั้น...” สายตาเขามองไปยังน้ำส้มที่อยู่ข้างจานผม “ฉันให้คนใส่อะไรลงไป”
ใจผมกระตุกวาบ ถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันสนิท แต่เขากลับเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แล้วคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข ผมกำลังถูกลูกชายรัฐมนตรีเล่นตลกอะไรด้วยอยู่
หัวใจเริ่มเต้นถี่รัว เหงื่อออกไปทั่วกาย ทั้งๆ ที่อุณหภูมิภายในห้องเย็นถึงขนาดนี้ ร้อน ร้อนเหลือเกิน ร้อนจนอยากจะถอดเสื้อต่อหน้าผู้คน ลมหายใจเริ่มติดขัด ท่อนเนื้อภายใต้กางเกงดันคับขึ้นมา ผมกำลังมีอารมณ์ทางเพศ!
“แก...ไอ้ชั่ว แกมอมยาฉัน” ผมเค้นเสียงด่าคนตรงหน้า
ภัทรไม่สนใจ เขาหันไปหาใครสักคนแล้วพยักหน้า สักพักพนักงานผู้ชายสองคนก็เดินเข้ามา เขาจับตัวผมให้ยืนขึ้น แล้วล็อคแขนพาเดินออกไปจากจุดนั้น
ผมพยายามหายใจเข้าลึกๆ ควบคุมสติอารมณ์ตัวเองให้ได้ จะตะโกนขอร้องให้ใครสักคนช่วยก็ไม่ได้ เพราะถูกมือหยาบหนาปิดปากไว้
“ดูแลเพื่อนฉันให้ดีๆ ไม่สบายใหญ่เลย จะอ้วกแล้วด้วย” ร่างบางที่เดินนำเอ่ยสั่งเสียงดัง เพื่อกลบเกลื่อนความสงสัยจากสายตาผู้คนที่หันมามอง
ตัวผมอ่อนระทวยไปหมด ไม่มีแม้แต่แรงขัดขืน มีแต่ตัณหาทางกามารมณ์ ผมกัดปากตัวเองจนเจ็บไปหมด เพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้ร้องขอสิ่งที่ต้องการ
ผมปล่อยให้ร่างตัวเองถูกลากเข้าไปยังห้องพักของโรงแรม พนักงานชายร่างใหญ่ทั้งสองโยนผมลงบนเตียงใหญ่ สติผมมี แต่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมนอนพลิกตัวอย่างทรมานบนเตียงนุ่ม มือบางกำผ้าห่มผืนหนาไว้แน่น
“ฉันจะฆ่าแก ไอ้เลว”
“ช่วยตัวเองก่อนดีไหม” ภัทรยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง มองผมด้วยสายตาสมเพช “ทนไหวไหม รอสักแป๊บนะ หรือจะให้สองคนนี้ช่วยไปพลางๆ ก่อน”
เขารู้ว่าผมต้องการอะไร เสียงลมหายใจที่หอบดัง แววตาแห่งความเคียดแค้นที่ผมหันไปมองเขา ผมไม่เคยมีเรื่องกับเขา แต่เขากลับตั้งตัวเป็นศัตรูกับผมก่อน
“แกทำแบบนี้ทำไม”
“ก็อยากจะรู้ ถ้าพี่เทียนรู้ว่าแกตกอยู่ในสภาพนี้ เขาจะยังรักแกอยู่อีกไหม”
“งี่เง่า เขาไม่ได้รักฉัน เขาไม่เคยรักฉัน” ผมพูดพลางบิดตัวไปอย่างทรมาน อารมณ์ตัวเองต้องการปลดปล่อย
“อย่าโกหก คิดหรอว่าฉันดูไม่ออก ว่าแกกับพี่เทียนไม่ได้เป็นพี่น้องที่สนิทกันตามที่บอก” เสียงเล็กตวาดลั่น “ฉันไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้”
เขากำลังหมายความว่า เขาชอบนายเทียน! ผมชี้หน้าแต่ยังไม่ทันได้อ้าปากด่าอะไรต่อ บานประตูก็ถูกเปิดออก ชายร่างสูง ผิวสีแทน ริมฝีปากบนใบหน้าหล่อคมคลี่ยิ้มน้อยๆ รุ่นพี่ที่โรงเรียนผม...ไต้ฝุ่น
ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆ คนตัวสูงหันไปยิ้ม พนักงานสองคนเดินออกไปให้เจ้านายอยู่ตามลำพัง ผมมองหน้าไต้ฝุ่นสลับกับภัทรอย่างไม่วางตา เขาจะทำอะไรผมกันแน่
“ขอบใจมากนะ”
“ไม่เป็นไรพี่ ถือว่าช่วยๆ กัน” ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กหันกลับมาที่ผม “ขอให้มีความสุขนะ”
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452942 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก