หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[pare_140]

อยากจะกรีดร้องงง เมื่อไหร่อีพวกนี้จะตายๆไปซะ

นายเทียนมาช่วยซนเร็ววว

[thanatphon]

ค้างอย่างแรง 

[andear]

ไอ้ใต้ฝุ่นแกยังอยู่อีกเรอะ ไอ้บ้าาาาาาาา
คุณเทียนขราาาาาาาาาาเอาไอ้ใต้ฝุ่นกะอีนังภัทรไปโบกปูนถ่วงน้ำทีเท้อ ไอ้พวกนี้ชั่ววววววววววว
มาช่วยซนแร้ววววววววววว

[→Yakuza★]

เราว่ามันผิดที่ความโง่ของซนเอง = = เราด่าอย่างมีเหตุผลนะ คือทั้งๆที่รู้ว่าสายตาที่มองมามันไม่ได้เป็นมิตร แถมนัดไปคนเดียว เค้าคงชวนแกไปเดินเที่ยวให้อาหารปลาหรอกนะ บางที่ก็ทำตัวเหมือนว่าตัวเองเก่ง แต่เอาจริงๆก็พลาดเองไปหลายเรื่องเลย ซนโตและหัดระวังตัวเองให้มากกว่านี้เหอะนะ เป็นถึงลูกเจ้าพ่อ ถึงจะเป็นนายเอกแต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างในชีวิต ซนก็ไม่น่าจะประมาทแล้วก็อ่อนแอขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากลุ้นให้เทียนมาช่วยทันนะ แต่ในความเป็ฯจริงเราว่าจะให้เทียนมาช่วยตลอดทุกครั้งที่โง่เองก็เกินไปอะ ขัดใจ

[sosi]

อยากตืบใต้ฝุ่นกะภัทร
เทียนรีบมาช่วยน้องชนเร็ว ๆนะ

[๐DeAchieS๐]

อ๋อยยย!!

ค้างสุดๆๆ

T T

 

[owo llยมuมข้u]

-0- พี่เทียน รีบมาเร้ววว

[boyza_Casanova]

อยากอ่านตอนต่อไปอย่างมากเลยครับ. มาต่อเร็วๆนะครับ

[HISY]

ไอ้ไต้ฝุ่นมันมาอีกแล้ว
เรื่องเลวๆทีไรโผล่มาตลอด
พี่เทียนรีบมาช่วยน้องซนเร็ว

[wikichan]

อ๊าาาาา ซน ซวย ซะ...แล้ววว พระเอกมาด่วนเลยงี้!!!

ค้างนะเนี่ย...

รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ

[anukul]

  :L2:มารอตอนต่อไปครับ

[silverspoon]

เอ่อ ซนก็นะ..

ดื้อดึงแล้วก็อวดเก่งเองอ่ะ

[chai235]

บางครั้งก็สงสัยนะว่า ซน นี่โง่จริง หรือโง่ธรรมชาติ
เหตุการณ์หลายอย่างท่าทางของคนที่มาชวน หลายอย่างก็บอกว่า ไม่น่าไว้ใจ
เเต่ก็ยังไป ลูกเจ้าพ่อ จริงหรือเนี่ย

[tuek]

เทียนมาช่วยซนเร็วๆเข้า
ใต้ฝุ่นแกตายแน่ๆถ้าเทียนมาช่วยซนได้
ศงสารซนทำไมต้องเกิดเรื่องที่ไม่ดีกับซนด้วย
แล้วมาต่อเร็วๆนะคะ

[kinjikung]

ไต้ฝุ่นนี่มันจะเอาให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย โคตรพยายามลุ้นให้นายเทียนมาช่วยให้ทัน

[ToffeE_PrincE]

มีคนโดนฉุด
โทรแจ้งเจ้าพ่อด่วน

 

[bun]

แล้วอย่างนี้พี่เทียนจะมาช่วยน้องซนทันไหมเนี้ยะ
ค้างอย่างแรง

[แสนเสน่หา]

มาแจ้งข่าวคร๊าบ
ขอขยายเวลาการจองและโอนหนังสือนะ เนื่องจากลืมคิดไปว่าช่วงนี้หลายคนติดสงกรานต์อยู่ ขอเลื่อนกำหนดการนะครับ
จองได้ถึงวันที่ ๑๖ เม.ย.
โอนเงินได้ถึงวันที่ ๑๙ เม.ย. นะครับ

[¡ииσcэиτ]

โฮกกกก ก ค้าง


ไอ้ไต้ฝุ่น
แกไม่ยอมจบไม่ยอมสิ้นสักที
 

[nemesis]

เวงกำ เทียนรีบมาเร็ว

[Ipatza]

ก็นะ
บางทีก็น่าเบื่อ
 กี่ครั้งแล้วละ
เป้นแบบนี้อะ
ก็ไม่ใช่ว่าโง่เป้นควาย การศึกษาก็มี
เป็นถึงระดับลูกเจ้าพ่อ -*-
การวางตัวหรือการดูคนก้มีนิ ทำไมตอนแรกๆกับตอนนี้ถึงต่างกันจัง
ความเก่งกล้าหายไปไหนหมด?
เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกเลย
เอาเป็นว่าโดนๆไปเถอะ
ขี้เกียจลุ้นละ
ดูไม่ออกไงว่าใครเขาคิดร้ายหรืออะไรกับตัวเอง
ทำไมต้องอวดเก่งตลอด เห่อ
(มันขึ้นโทดทีนะ เหะๆ)

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ไต้ฝุ่นอีกแล้ว ไอ่เควี้ยยยยยยยย 
พี่เทียนอยู่ไหนนนนนนนนนนน?

[cavalli]

 


ภัทร ไม่สวยแล้วยังใจดำอีกกก

เลว

[Cc-kun]

เอาอีำแล้วววววววว

ไอ้ไต้ฝุ่นcomeback!

[anukul]

รอเทียนมาช่วยซนครับ

[Pairwha]

ตายแหล่ววววววว เทียนจะมาช่วยมั๊ยเนี่ยยยยย

[coke99]

ต่อๆ

ค้างอย่างมาก

[A-J.seiya*]

ซนสมชื่อจริงๆนะะ
อ่อยยย
บางทีอ่ะ ฟอร์มไม่ต้องเยอะก็ได้
หวังว่าจะมีคนมาช่วย
ไม่ก็ซักทีเหอะ จะได้เข็ด ^^

[anukul]

มารอครับ

[แสนเสน่หา]

ตอน๒๕ อะไรที่สุด

ข่มอารมณ์ตัวเองไว้
ผมจะไม่มีวันเป็นทาสแห่งอารมณ์แน่นอน


คนตัวเล็กเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีที่เฉิดฉาย พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสุข ต่างกับผมที่นอนทุรนทุรายอยู่ต่อหน้าร่างสูง รอเวลาแห่งความย่อยยับของตัวเอง แต่อย่าคิดว่าผมจะปล่อยให้ถึงช่วงเวลานั้น ผมสู้จนสุดใจ ไม่ยอมให้ใครรังแกได้ คอยดูเถอะ ถ้าผมรอดไปได้ นายภัทร...ถึงตาฉันบ้าง ฉันจะเอาให้เละกันไปข้างเลย

ทันทีที่ประตูถูกปิด ไต้ฝุ่นก็เดินตรงปรี่เข้ามานั่งบนปลายเตียง เขาคว้าตัวผมขึ้นมากอด ความอบอุ่นจากอ้อมกอดต่างจากอีกคนโดยสิ้นเชิง เขากอดผมด้วยความหื่นกระหาย

“กะ...แก ออกไปไกลๆ ฉัน” ผมพูดด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน ใช้มือทั้งสองผลักหน้าอกเขา แล้วถีบตัวกระเถิบถอยหลัง

ร่างสูงเหยียดยิ้ม เขาจับไหล่ผมกดให้นอนอยู่บนพื้นเตียง ครั้งนี้เขาไม่ต้องใช้แรงอะไรมาก เพราะผมเองก็ไม่มีแรงที่จะขัดขืน เขาคร่อมตัวผมไว้ ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้หน้าผม จนปลายจมูกติดกัน ผมเบนหน้าหนี หายใจอย่างทรมาน ผมกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้

“ให้พี่ช่วยอะไรไหมคนดี”

“ไม่ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ฉันไม่มีวันยอมแกง่ายๆ”

“พี่จะดูสิ ว่าจะยอมง่ายหรือยาก” มือหนาจับใบหน้าผมให้หันกลับมา

“ชั่ว แฮ่กๆ อย่านะแก แกอย่าทำอะไรฉัน”

“แน่ใจหรอ ว่าไม่อยากให้พี่ช่วยทำ”

มือหยาบสอดเข้ามาในเสื้อ ลูบไล้ไปทั่วตัว ริมฝีปากชื้นๆ สัมผัสต้นคอผม ลิ้นร้อนลากไปทั่วลำคอ ผมจิกขาตัวเองจนเจ็บ ข่มอารมณ์ตัวเองไว้ ผมจะไม่มีวันเป็นทาสแห่งอารมณ์แน่นอน

“ไม่ไหวแล้ว อึ่ก ทรมาน” ผมผลักหัวคนที่กำลังซุกไซร้ซอกคอ

“ถ้าไม่ไหว ก็ขอร้องพี่สิครับ พี่จะได้พาขึ้นสวรรค์เร็วๆ”

“ระยำ ฉัน...ฉันไม่มีวันขอร้องแก อ๊ะ...ออกไป”

ผมบิดตัวด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน หน้าอกแอ่นลอยไม่ติดเตียงเพราะนิ้วมือที่หยอกล้อกับหัวนม เขาพรมจูบตามซอกคอจนผมเงยหน้าหนี กัดปากตัวเองจนรับรู้ถึงรสชาติของเลือดที่ไหลซึมมา ผมต้องชนะใจตัวเองให้ได้

“จะทรมานตัวเองไปทำไมครับคนดีของพี่ ปลดปล่อยออกมาตามธรรมชาติเลย จะให้พี่ช่วยอะไรไหม”

“มะ...ไม่ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน อึ่ก”

“คงเป็นไปไม่ได้ เพราะตอนนี้ พี่ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”

เขาจับมือผมให้ไปสัมผัสกับท่อนเนื้อที่ผงาดง้ำอยู่ภายใต้กางเกง มันก็ไม่ต่างอะไรไปจากผมหรอก ผมรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว กลัวอารมณ์ตัวเองจะพุ่งสูงไปมากกว่านี้

ตาผมพร่าไปหมด รู้สึกว่าจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ลมหายใจดังถี่ อารมณ์นี้ต้องการปลดปล่อย ผมกำลังแพ้ใจตัวเอง สายตาหื่นกระหายของเขาที่มองใบหน้าผม ผมกำลังหลงสายตานั้น

 “อย่า...ไม่ อะ...ไอ้สัตว์ ออกไป”

มือหนาถกเสื้อผมขึ้นเตรียมถอดออก แต่ผมดิ้นพล่านไม่ยอม ถ้าเสื้อผมถูกถอดออกสำเร็จ คงจะต้องมีหลายๆ อย่างตามมา ผมต้องขัดขืนเขา...และตัวเองให้ได้

~ปัง ปัง~

เสียงเคาะประตูดังลั่น ขัดจังหวะก่อนที่เสื้อผมจะหลุดออกจากตัว ไต้ฝุ่นชะงักมือแล้วหันไปทางประตู สายตาของเขามองอย่างไม่สบอารมณ์

“ใครวะ แม่ง มาขัดจังหวะทำไม” เสียงสบถอย่างหัวเสียดังขึ้นพอที่จะทำให้คนข้างนอกได้ยิน

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ผมพูดเสียงแหบพร่า แล้วพยายามคลานลงจากเตียงอย่างยากลำบาก แต่ถูกคว้าคอไว้เสียก่อน

“อย่าไปสนใจเลยดีกว่าที่รัก เรามาสนุกกันต่อเถอะ”

ไต้ฝุ่นจับตัวผมกดให้นอนราบลงบนเตียง เสื้อผมถูกถกขึ้นเหนือหน้าอกอย่างรวดเร็วแต่ผมรีบบิดตัวหนี เขาจึงถอดเสื้อตัวเองออกก่อน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อสัดส่วนที่พอดีกับรอยสักมังกรจีนตรงหน้าอกเป็นสัญลักษณ์ของสมาคม ขาผมถูกจับแยกออกจากกันจนผมรู้สึกถึงความตึงของเป้ากางเกงนักเรียน ร่างสูงสอดตัวเข้ามากลางระหว่างขา ประทับรอยจูบใต้คางผม แล้วกำลังเลยเหนือขึ้นไป

~ปัง~

เสียงประตูถูกเปิดออกตามแรงถีบ ภาพผู้ชายร่างสูงใบหน้าหล่อคมมีสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากแดงเหยียดตรง สายตาดุดันมองมาทางผมที่ถูกน้องชายเขาคร่อมตัวไว้อยู่

ไต้ฝุ่นรีบผละออกจากตัวผม หันไปมองพี่ชายตัวเองด้วยแววตาที่ตกใจ ต่างกับนายเทียนที่เดินตรงเข้ามา ไม่พูดไม่จา กระชากคอเสื้อคนเป็นน้องให้ลุกขึ้นมาจากเตียง คนน้องก็ใช่ว่าจะยอมคนพี่ง่ายๆ เขาก็กระชากคอเสื้อนายเทียนกลับเหมือนกัน สายตาอำมหิตของทั้งสองจ้องมองกันอย่างน่ากลัว

เจ้าพ่อเทียนหลงเหวี่ยงน้องชายตัวเองกระเด็นติดผนัง เขาเดินย่างสามขุมเข้าไปกระชากคอเสื้อน้องชายที่ล้มกองลงกับพื้นให้ลุกขึ้นมาใหม่ หมัดแรงปล่อยเข้าใส่ใบหน้าไต้ฝุ่นอย่างเร็ว คนน้องจับคนพี่ดันตัวเข้าติดกำแพง แล้วง้างหมัดเตรียมต่อยคืนบ้าง แต่ถูกรับหมัดได้เสียก่อน นายเทียนต่อยหน้าไต้ฝุ่นไปอีกครั้งอย่างเต็มแรง จนฝ่ายตรงข้ามหน้าหันไปพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากมุมปาก ไม่ทันที่ไต้ฝุ่นจะได้มีโอกาสกลับมาตั้งหลัก เจ้าพ่อวัยเยาว์ก็ต่อยไปอีกครั้ง จนน้องชายตัวเองถึงกับนอนทรุดอยู่บนพื้น

“แกมันชั่วมากเลยนะ ไต้ฝุ่น” เสียงเข้มตวาดลั่น

“ทำไม แล้วพี่มายุ่งอะไรด้วย”

“อื้อ...ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย อึ่ก” ผมบิดตัวอย่างทรมาน อุณหภูมิในร่างกายยังไม่ลดต่ำลง เหงื่อไหลออกเป็นสายน้ำ ความต้องการมันพุ่งสูงพรวดพราด

“แกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

“พี่เป็นใคร มาสั่งผม”

“ฉันยังเห็นว่าแกเป็นน้องอยู่” นายเทียนกระชากตัวไต้ฝุ่นที่สภาพสะบักสะบอมขึ้นมา แล้วผลักออกไปทางประตู “ไม่อย่างนั้นฉันฆ่าแกทิ้งไว้ที่นี่แน่”

นายเทียนรีบเดินไปปิดประตูล็อคกลอนกันคนที่เพิ่งถูกโยนออกไปกลับเข้ามา เขาหันมามองผมที่กำผ้าห่มแน่นอย่างทุรนทุรายด้วยฤทธิ์ของยาที่ใส่ในน้ำส้มคั้นแก้วนั้น

ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาวิงวอนขอความช่วยเหลือ ลมหายใจดังถี่ขึ้น

“เทียน ช่วยฉันด้วย แฮ่กๆ ทนไม่ไหวแล้ว”

นายเทียนรีบเดินเข้ามากอดร่างที่สั่นเทาของผมไว้แน่น ลมหายใจรดต้นคอของกันและกัน มือผมจิกแผ่นหลังเพื่อระบายอารมณ์ออกมา ความรู้สึกต่างกับคนที่แล้ว คนนั้นผมพอควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ แต่กับคนนี้ ผมอยากจะปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ...อาจเป็นเพราะยา ที่เริ่มออกฤทธิ์แรงขึ้น

“นายก็กำลังจะทำให้ฉันทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”

“ไม่ ออกไปซะ ออกไป อื้อ...ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ แฮ่กๆ” ผมดิ้นพล่านอยู่ในอ้อมกอดที่รัดแน่น

“ไม่ ฉันไม่ปล่อยให้นายทรมานอย่างนี้แน่ ตัวแสบ”

“เทียน ฉันร้อน ฉันทรมาน ไม่ไหวแล้ว”

ผมกำคอเสื้อร่างสูงไว้แน่น เหงื่อไหลออกท่วมใบหน้า ปากสั่นระริก มือหนายังโอบเอวผมไว้อยู่ ผมจ้องมองเจ้าของดวงตาดุจเหยี่ยวเหมือนต้องมนตร์สะกด เขากำลังทำผมเคลิ้ม

“ตัวแสบ อย่าทำตาเซ็กซี่แบบนี้ได้ไหม”

“เทียน ช่วยฉันที ฉันทนไม่ไหวแล้ว อื้อ...เทียน ชะ...ช่วยปลดปล่อยฉันที”

“นายพูดออกมาเองนะ”

“ได้โปรด ฉันต้องการนาย...เทียน” ผมพูดอะไรออกไป

“นายทำให้ฉันทนไม่ไหวเองนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบลงมาข้างหู

ร่างสูงค่อยๆ ผลักผมให้โน้มตัวไปนอนราบบนเตียงนุ่ม ใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้ทีละน้อย แต่ในช่วงเวลานี้ผมไม่สนความอ่อนโยนอะไรทั้งสิ้น สนแต่ว่าใครก็ได้ช่วยปลดปล่อยความเร่าร้อนในตัวผมที

ผมเอามือกอดคอคนร่างสูงไว้แน่น ใบหน้าที่โน้มลงมาเรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา ปลายจมูกของเราแตะกัน ตัวผมเกร็งไปหมด ใจเต้นถี่รัว ผมเผยอปากขึ้นเตรียมรับรสจูบของเขา

ใบหน้าหล่อคมหยุดชะงักก่อนที่ริมฝีปากจะเฉียดเข้ามาใกล้กว่านี้ ผมมองหน้าเขาด้วยความงุนงงและอารมณ์ที่ร้อนแรง แต่เขาไม่สนใจ มือแกร่งช้อนตัวผมขึ้น

“ปล่อย อื้อ...เทียน ทำบ้าอะไร ปล่อย อึ่ก เทียน ร้อน ทรมาน”

“ฉันก็ไม่อยากเห็นนายทรมานอย่างนี้”

“นายจะพาฉันไปไหน เทียน”

ร่างสูงไม่ตอบ เขาพาผมเข้าไปในห้องน้ำ วางผมลงบนอ่างอาบน้ำ เขาเอื้อมมือไปเปิดฝักบัว กระแสน้ำเย็นเฉียบไหลมาใส่ตัวผม ผมผวาเข้าไปกอดคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง มือหนากอดผมตอบภายใต้สายน้ำที่เย็นฉ่ำ

“ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่อยากฉวยโอกาสตอนที่สภาพนายเป็นอย่างนี้”

“ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย แฮ่กๆ เทียน ปล่อยฉัน” ผมตวาดร้องเสียงดัง

“ไม่ ฉันไม่ปล่อย”

“แต่ฉันไม่ไหวแล้ว เทียน ช่วยฉันที อึ่ก อย่าทรมานฉันเลย”

“ฉันกำลังช่วยนายอยู่นี่ไง”

“ไม่ ไอ้บ้า แฮ่กๆ ฉันหมายถึง ปลดปล่อยฉันที เทียน ช่วยฉันที อย่าทิ้งฉันไป” ผมทุบหน้าอกเขาไปอย่างเต็มแรง แต่ร่างแกร่งไม่สะทกสะท้านใดๆ

“ใจเย็นๆ ซน ตั้งสติ ฉันยังอยู่กับนาย นี่ไง ฉันกอดนายอยู่นี่ไง” เจ้าพ่อใหญ่ลูบหัวผมที่เปียกน้ำด้วยความอ่อนโยน

ผมกอดเขาแน่น หน้าซุกเข้าไปที่อกแกร่ง เสื้อเขาเปียกน้ำจนชุ่ม ตัวผมสั่นสะท้าน ความร้อนในร่างกายต่อสู้กับความเย็นของสายน้ำ ผมกำเสื้อคนตัวสูงไว้แน่น ตัวผมสัมผัสได้ถึงแก่นกายขนาดใหญ่ที่อยู่ภายใต้กางเกงของเขา มันแข็งตัวขึ้นมา แต่เขาก็ยังต่อสู้กับตัณหาของตัวเองได้ ผมก็ต้องทำให้ได้เหมือนกับเขา

ผมไม่รู้ว่าเขากอดผมอยู่ใต้สายน้ำนานเท่าไร แต่รู้สึกตัวอีกทีก็เผลอหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนที่เขาขยับตัว แล้วอุ้มผมออกไปจากห้องน้ำ อุณหภูมิภายในร่างกายค่อยเย็นลงตามลำดับ แต่ก็ไม่ถึงกับหายสนิท โชคดีที่มีคนร่างสูงคอยกอดไว้ตลอด





แสงอาทิตย์ส่องทแยงเข้าตา จนผมต้องตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ ห้องที่คุ้นเคย แขนหนักพาดอยู่บนลำตัวผม ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโตทั้งคืน อ้อมกอดของคนที่ให้ความอบอุ่นผม อ้อมกอดของคนที่ดับความร้อน เปลี่ยนเป็นความเย็น
ทันทีที่ผมขยับตัวจะออกจากอ้อมกอดของเขา เขาก็ตื่นขึ้นมา กระชับกอดผมแน่นเข้าไปอีก มือหนาลูบไล้แผ่นหลังเหมือนกำลังกล่อมเด็กน้อยเข้านอน

“คุณ ปล่อยก่อน”

“จะปล่อยทำไม ฉันง่วง นอนต่อเถอะ” เขาดันหัวผมให้เข้าไปแนบกับแผงอกของเขา ผมอดไม่ได้ที่จะเอาหน้าซุกเข้ากับแผงอกที่แสนอบอุ่น

“ที่นี่ที่ไหน ห้องใครหรอ”

“ก็ห้องฉันไง จำไม่ได้แล้วหรือไง หายดีหรือยัง พักผ่อนก่อน”

“หายดีแล้ว” ผมก้มลงไปมองตัวเองก็ตกใจ ชุดนักเรียนที่ใส่ถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอน “ใครเปลี่ยนชุดให้ผม”

“ก็ฉันสิ อยากจะให้ใครเปลี่ยนให้ล่ะ”

“ถ้างั้นคุณก็เห็น...” ผมไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองตอนที่เขากำลังเปลี่ยนชุดให้เลย ผมมั่นใจว่าเขาถอดเสื้อผ้าผมออกหมดแน่ ไม่ว่าจะตัวนอกหรือตัวใน

“อืม ใช่ ฉันคงไม่บ้าหลับตาเปลี่ยนหรอก เป็นผู้ชายด้วยกัน จะอายอะไร แต่ฉันก็เห็นหมดเลยนะ”

“บ้า ทะลึ่ง คุณมันคนทุเรศ” ผมทุบที่หน้าอกแกร่งของเขา จนเขาต้องจับมือผมไว้

“ถ้าไม่เปลี่ยนก็เป็นปอดบวมตายกันพอดี หรือนายจะดูของฉันคืน เอาไหม” เขาทำเสียงทะเล้นถามผม

“ไอ้บ้า ใครจะไปโรคจิตอย่างคุณ”

“ทีเมื่อคืน ร้องเรียกชื่อฉันทั้งคืน ทำฉันทรมานแทนนายเลย”

“อย่าพูดเรื่องนี้อีกจะได้ไหม” สีหน้าผมเปลี่ยนไปทันทีที่เขาเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่สติผมก็ยังมี ภาพในคืนนั้นยังติดตาและถูกบันทึกอยู่ในหัวสมองผม คืนที่ผมนอนดิ้นทุรนทุรายเพราะแรงราคะจากฤทธิ์ยา คืนที่ผมเอ่ยขอมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันอย่างไม่อายปาก

“โอเค ไม่พูดก็ไม่พูด งั้นนายนอนพักผ่อนไปเถอะ ยังไม่หายดี”

“ผมไม่เป็นไรแล้ว คุณนั่นแหละ ปล่อยผมได้หรือยัง จะกลับห้อง”

“นอนเฉยๆ ไปเถอะน่า เดี๋ยวจะมาร้องให้ฉันกอดอีก”

“ผมไม่เคยร้องขอให้คุณกอดสักหน่อย”

“หรอ” เขาลากเสียงยาวแบบไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด “ไม่เคยก็ไม่เคย ฉันจะไม่เถียงนายสักวัน นอนต่อได้แล้ว”

“คุณกอดผมอย่างนี้ใครจะไปนอนหลับ”

“นายไง เมื่อกี้เห็นหลับปุ๋ยเชียว หรือจะเถียง”

ผมจะไปเถียงอะไรต่อได้ ตื่นมาก็รู้สึกแล้วว่าตัวเองนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งคืน แต่มันน่าอายชะมัด ผู้ชายสองคนมานอนกอดกันบนเตียงแบบนี้

“ไม่เถียงก็ได้ ผมจะไม่เถียงคุณสักวันเหมือนกันก็ได้”

“ไม่เถียงฉันหลายๆ วันเลยได้ไหม”

“ไม่ได้” ผมส่ายศีรษะ อมยิ้มน้อยๆ กับแผงอกเขา

“ทำไม”

“ไม่รู้ ก็อยากเถียงคุณนี่นา”

“ถ้างั้นเถียงฉันให้ได้ทุกวันเลยนะ” ไม่ใช่คำสั่ง เขาบอกมาด้วยเสียงนุ่ม เหมือนเป็นสิ่งที่อยากจะให้ผมทำ

“โรคจิต ไหนว่าไม่ชอบให้มีคนเถียงคุณไง แล้วทำไมถึงท้าให้ผมเถียงคุณทุกวัน”

“มันเป็นข้อยกเว้น ไม่เหมือนกัน”

“ยังไง ผมไม่เหมือนกับคนอื่นยังไง”

“เรื่องอะไรจะบอก”

“คุณรู้ไหม”

“ไม่รู้” เขาตอบกลับมาอย่างกวนประสาท ผมยังไม่ทันได้พูดใจความหลักเลย

“คุณเป็นคนที่กวนประสาทที่สุดเลย”

“แล้วนายรู้ไหม ว่านายเป็นคนที่...” จู่ๆ เขาก็เงียบไป ทิ้งช่วงให้ผมลุ้นว่าเขาจะพูดอะไร แล้วเขาก็พูดขึ้นมาต่ออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ที่สุดเลย”

“อะไรของคุณ ผมเป็นคนที่อะไรที่สุด”

“นอนต่อเถอะ ตัวแสบพูดมาก ฉันง่วง” จู่ๆ เขาก็ตัดบทจบไปเสียอย่างนั้น

“แต่คุณยังไม่บอกเลยนะ ว่าผมเป็นคนที่อะไร” ผมเงยหน้าขึ้นไป เห็นเปลือกตาเขาปิดสนิท แต่ยังแอบอมยิ้มไว้อยู่ คิดว่าผมรู้ไม่ทันหรือไง “คุณอย่าขี้โกงแกล้งหลับ”

“อยากรู้จริงหรอ” เขากอดผมแน่นกว่าเดิม แล้วพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่เบาค่อย “เดี๋ยวสักวันก็รู้เองแหละ”

สิ่งนั้นเป็นอะไร เขาจะบอกอะไรผม ผมเป็นคนที่อะไรที่สุดในความคิดของเขา เจ้าตัวปล่อยให้ผมนอนอย่างค้างคาใจอยู่อย่างนั้น โดยที่เขานอนอมยิ้มอย่างมีความสุข คนตัวโตชอบแกล้ง ชอบกวนประสาทผมเป็นประจำ แต่เกือบทุกครั้งที่ผมมีปัญหา ก็ได้คนตัวโตคนนี้นี่แหละ มาช่วยเหลือเอาไว้ทัน

ส่วนใครที่คิดจะทำร้ายผม ผมไม่ใช่นางเอกละครน้ำเน่า เพราะฉะนั้น ผมไม่ยอมให้ถูกทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวแน่...เดี๋ยวเจอกัน!