หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[ToffeE_PrincE]

น้องซนก็บอกนายเจ้าพ่อเขาไปตรงๆ เลย
รับรองไม่ผิดหวังหรอก

 

[THE MIN]

โอ๊ยยยยลุ้นๆ           

[anukul]

ใจร้อนครับ  มาเร็วๆนะครับ

[anukul]

มารอครับ

[bun]

พี่เทียนทำซนร้องไห้อีกแล้วนะ
คนที่เปิดประตูมานี่พี่เทียนหรือเปล่า
สงสัยจะรู้ว่าทำน้องซนร้องไห้
 

[spisyjames]

จบแบบค้างได้ใจเลยอะ


อารมณ์เสีย

[anukul]

โกรธพี่เทียน

[anukul]

  :laugh:แห้วววววว  มารอแต่เจอความว่างป่าวววววววววววววฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[なおみ™]

ตอนที่แล้วยังไม่ได้(กัน) อาจจะได้(กัน)ตอนนี้

[anukul]

น่าลุ้นๆนะ  เพราะซนยังไม่เสียตัวให้เทียนซักที

[แสนเสน่หา]

แหม่....จะให้ทำไงได้....ถ้าไม่เจอกะตัวไม่รู้หรอกว่าคุณจะทำยังไงเมื่อเจอเรื่องแบบนั้น...ถ้ามีคำว่าโกรธ...หรือโมโหแล้วก็เป็นกันทุกคนแหละ...ถ้างั้นจะมีวัยลุ้นหรือวัยไหนๆฆ่ากันตายหรอกนะครับ...ถ้าไม่มีคนค่อยเตือน...ค่อยช่วยตอนขาดสตินะ...ก็จะเจออย่างไอ้พี่เทียนมันว่านั้นแหละ....แต่ก็นะ...ถ้าผมเป็นซน...ก็คงจะเจ็บมากมากเหมือนกันแหละ....เทียนมันไม่เจอกะตัวมันไม่รู้หรอก...เอาผู้หญิงมา....ถึงห้องทำให้ซนต้องน้ำตาไหลเนี้ยดิ....มันหนักกว่าสะอีก...ก็พอรู้นะว่าซนมันรักเทียนฝ่ายเดียว....เทียนมันจะแค่ทำไม...ในเมื่อมันเป็นต่อทุกอย่าง....ไม่ว่าน่าตา...รูปร่าง...อำนาจด้วย....ไม่เหมือนซน...ที่เป็นรองซะทุกอย่าง...ถึงจะน่าตาดี....แต่น่าตากลับทำให้ตัวเองเป็นอันตราย....เนี้ยมันซวยตรงเนี้ยแหละ.....เจ็บใจๆๆๆๆๆๆ

นี่แหละๆๆ ตั้งใจให้ออกมาเป็นแบบนี้นี่แหละ
ตัวเอกเรื่องนี้ไม่ได้แสนดีเหมือนหลายๆ เรื่อง มีความโกรธ โมโห โง่ ใจอ่อน อะไรเหมือนมนุษย์ทั่วๆ ไป
ถ้าให้เทียบตอนนนี้ซนก็เหมือนพ่อตัวเอง พ่อซนเคยเก่ง ฉลาด แต่มีเสียทีเพราะความโลภ
ซนเองก็เหมือนกัน เคยเก่ง ฉลาด รอบคอบ แต่ต้องมาเสียเพราะความโกรธของตัวเอง

[แสนเสน่หา]

ตอน๒๗ เรื่องระหว่างเรา

ความรู้สึกเกลียด มันเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
และค่อยๆ จางไปเมื่อเขามอบความรู้สึกดีๆ เข้ามา


บานประตูห้องผมถูกเปิดออกโดยไม่มีการเคาะส่งสัญญาณมาก่อน ร่างกำยำของชายที่เปลือยท่อนบนเดินเข้ามาอย่างหน้าตาเฉย ราวกับว่าห้องนี้เป็นของตัวเอง ใช่! ผมลืมไป ว่านี่คือบ้านของเขา
   
ผมหันหลังหนีเขา เอามือป้องปากคุยโทรศัพท์กับปลายสายต่อด้วยเสียงที่เบาค่อย ไม่อยากให้คนที่เพิ่งเข้ามาได้ยิน
   
“แค่นี้ก่อนนะพงษ์ ขอบใจมาก”
   
“เออ ไม่เป็นไร อย่าคิดมากนะแก เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีเอง”
   
“ก็คงเป็นตอนที่ข้าตาสว่าง ตัดใจได้” ผมว่าแล้วกดวางสายไป
   
ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่หันกลับไปมองร่างสูงที่เดินเข้ามา แต่ก็รู้สึกได้ว่าเจ้าของผิวสีแทนที่มีรูปร่างน่าหลงใหลเดินเข้ามายืนติดอยู่ข้างหลังผมแล้ว มือทั้งสองของเขาจับไหล่ผมเบาๆ อย่างถือวิสาสะ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ ผมสะบัดไหล่ให้เขาเอามือออก แต่เขาก็ไม่ยอมเลื่อนมือไปไหน
   
“ทำอะไรอยู่ ว่างหรือเปล่า” ผมยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามเขา เพียงแค่ได้ยินเสียงนุ่มทุ้มที่พูดอย่างอ่อนโยนแล้ว น้ำตาที่เพิ่งหยุดไปก็จะไหลเอ่อมาอีกครั้ง เขาจับตัวผมหันกลับไปหาเขา “หันมาคุยกันก่อน”
   
“ทำไมไม่เคาะประตู”
   
“ร้องไห้หรอ” เขาไม่สนใจคำพูดของผม มาสนใจรอยน้ำตาบนใบหน้าผมแทน
   
“ผมจะร้องทำไม ไม่มีเรื่องอะไรให้เสียใจ”

“หรอ แต่แก้มเปื้อนน้ำตาเป็นคราบเลย”

“จะสนใจผมทำไม กลับห้องไปสนใจผู้หญิงของคุณเถอะ”
   
“ฉันไล่กลับไปแล้ว” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
   
“คุณก็นิสัยอย่างนี้ คิดจะเรียกใครมาก็เรียก คิดจะไล่ใครกลับก็ไล่”
   
“ก็ฉันไม่มีอารมณ์”
   
“คงเสื่อมสมรรถภาพแล้วล่ะสิ”
   
“จะลองไหมล่ะ ตัวแสบ” เขาพูดเสียงทะเล้น นิ้วยาวบีบจมูกผมเบาๆ อย่างหมั่นไส้ ผมรีบตีไปที่มือเขาแรงๆ ไม่อยากจะปล่อยใจให้หวั่นไหวไปมากกว่านี้
   
ทั้งท่าทาง ทั้งคำพูด ที่ผมไม่ได้ยิน ไม่ได้เห็นมาเป็นวัน ก็ทำเอาใจผมยิ้มออกมาเองได้ เขาลืมไปแล้วหรือไงว่าผมโกรธเขาอยู่ หรือเขาไม่สนใจ คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ อยากจะทำให้ผมโกรธ อยากจะทำให้ผมหลง ก็ทำตามใจชอบ ไม่สนเลยว่าผมจะหัวปั่นแค่ไหน
   
“ออกไปไกลๆ ผมเหม็นบุหรี่” กลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวเขาลอยมาแตะจมูก ผมเกลียดกลิ่นนี้มากที่สุด แล้วยิ่งเวลาที่นายเทียนเครียด เขามักจะหยิบมันขึ้นมาสูบ ไม่รู้ว่าทำให้หายเครียดได้หรือไง มีแต่จะทำให้ปอดเสื่อม
   
“ที่ฉันสูบก็เพราะใครล่ะ”
   
“ผมผิดเสมอ” ผมเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้าเขา “คุณออกไปก่อน ผมเพลีย อยากพักผ่อน”
   
“ก็พักผ่อนไปสิ ฉันอยู่ที่นี่ นายก็พักผ่อนได้”
   
“งั้นคุณอยู่ไป ผมจะออกไปช่วยยายยิ้มทำงาน” ผมทำท่าจะเดินจากไป แต่เขาจับข้อมือผมรั้งไว้เสียก่อน
   
“ไม่ต้องเลย ไหนว่าเพลียไง ก็อยู่ที่นี่พักผ่อนไปสิ” เขากวนประสาทผม รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่อยากคุยกับเขา แล้วยังจะยื้อผมไว้อีก ผมหันกลับไปตีหน้าบึ้งใส่เขา “หน้าบึ้งอีกแล้ว ยิ้มหน่อยสิ ตัวแสบ”
   
“เห็นหน้าคุณแล้วยิ้มไม่ออก”
   
“นวดหัวให้ฉันหน่อย ฉันปวดหัวไปหมดแล้ว” นายเทียนทำทีไม่สนใจคำพูดของผม เขาก้มหน้ามาใกล้ๆ ผม แล้วจับมือทั้งสองข้างไปแตะขมับเขาไว้
   
“สงสัยใกล้ตายแล้วมั้ง”
   
“เด็กน้อยมันทั้งดื้อ ทั้งซน ดูดิ ทำฉันปวดหัวไปหมด” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบเหมือนที่เขาเคยออกคำสั่งทั่วไป แต่แววตากลับออดอ้อนต่างจากทุกครั้ง
   
“แล้วคุณจะไปสนใจเด็กมันทำไม”
   
นายเทียนไม่ตอบ กลับจับมือผมเลื่อนมาแตะที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา ผิวกายเปลือยเปล่าเขาเย็นเฉียบ ก้อนเนื้อในอกแกร่งเต้นรัวอย่างไม่ถูกจังหวะ คงไม่ต่างอะไรจากผม ผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง มือก็เอาออกไม่ได้ ก็เขากำมือผมไว้แน่นอย่างนั้น
   
“นวดใจให้ฉันด้วย” เขากระซิบบอกเบาๆ “เด็กมันเข้ามาป่วนในหัวใจฉัน”
   
“พูดอะไร ผมไม่อยากฟัง”
   
~เพี้ยะ~
   
ผมใช้มือที่ว่างฟาดไปที่หน้าอกเขาเต็มแรง ทำไมเขาต้องพูดแบบนี้ด้วย เขารู้ไหมว่าที่พูดมันทำให้ผมคิดว่าหมายถึงตัวผมอยู่ ถ้าไม่ได้หมายถึงผมจะมาพูดกับผม จะส่งสายตา ทำหน้าเสียงแบบนี้กับผมทำไมกัน รู้ไหมที่ทำอยู่มันยิ่งทำให้ผมหวั่นไหว
   
“ฉันเจ็บนะ”
   
“ผมเจ็บกว่าคุณอีก” ผมสวนกลับไปทันที
   
“ฉันทำนายเจ็บหรอ” เขากุมมือทั้งสองของผมไปทาบไว้ตรงหน้าอก ผมไม่ตอบอะไร มือเกร็งแน่น คนอ่อนแอ น้ำตาจะไหลอีกแล้ว “ถ้างั้นทำจนกว่าฉันจะเจ็บเท่านาย”
   
~เพี้ยะ เพี้ยะ ตุ๊บ~
   
ผมทั้งตี ทั้งทุบหน้าอกเขา ร่างแกร่งยืนนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้าน ปล่อยให้ผมทำร้ายร่างกายเขาได้ตามสบาย ผมจะทำให้เจ็บยิ่งกว่าที่ผมเจ็บอีก
   
“ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า ฮึ่ก ทำไมต้องเป็นนาย ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย” ผมทุบหน้าอกเขาไป น้ำตาที่สะกดกลั้นอยู่ก็ไหลออกมา “นายรู้ไหม ฮึ่ก ว่านายทำให้ฉันเจ็บแค่ไหน นี่แน่ๆ ไอ้คนเอาแต่ใจ ไอ้คนเห็นแก่ตัว ฉันเจ็บ นายได้ยินไหมว่าฉันเจ็บ เจ็บเพราะนาย ฮือๆ ฉันเกลียดนาย”
   
“อย่าพูดว่าเกลียดฉันจะได้ไหม”
   
“ไม่ ฉันเกลียดนาย ฉันจะพูด ฮึ่ก ฉันเกลียดนาย นายเทียน ฮือๆ”
   
ผมโผเข้าไปกอดคนร่างสูง ร่างสั่นสะท้านตามแรงสะอึกสะอื้น มือแกร่งโอบกอดตอบผมอย่างแน่น เสียงสะอื้นผมดังไม่หยุด คนตรงหน้าทำผมเจ็บ แล้วผมยังจะกอดเขาอีก
   
เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีเสียงพูดใดๆ เล็ดลอดออกมา ปล่อยให้มีแต่เสียงสะอื้นไห้จากผม เขารอให้ผมหยุดร้องไห้ จึงค่อยเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้นมา
   
“สบายใจหรือยัง ตัวแสบ” ผมกอดเขาแน่น ไม่ตอบคำถามใดๆ เขาเลยพูดต่อ “ถ้ายังไม่พอใจ ตีฉันอีกก็ได้นะ”
   
“ทำไปคุณก็เจ็บไม่เท่าผมหรอก คุณมันด้าน ไร้ความรู้สึก”
   
“รู้ได้ไง แค่เห็นน้ำตานายฉันก็เจ็บแล้ว” เขาผละออกจากตัวผม มือหนาค่อยๆ ลูบหัวผมเบาๆ “เห็นฉันเจ็บแล้ว ก็ยิ้มออกมาหน่อยสิ”
   
ผมยังคงทำหน้านิ่ง เขาเห็นแล้วก็แกล้งทำหน้าทะเล้นใส่ผม หวังว่าจะให้ผมยิ้มได้ เขาทำหน้าระรื่น คลี่ยิ้มออกมาจนเห็นฟันขาวเกือบครบทุกซี่  ยิ้มอย่างจริงใจเหมือนที่ผมเคยบอกให้เขาทำ
   
“ผมยังโกรธคุณอยู่นะ”
   
“โกรธอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แต่นายยิ้มได้แบบนี้ แสดงว่าไม่โกรธแล้วแหละ”
   
“อะไร ผมยิ้มตอนไหน”
   
“ปากนายไม่ยิ้ม แต่มันออกมาทางแววตานะ”
   
ผมรีบเบนหน้าหนี ความจริงอารมโกรธหมดไปตั้งแต่ที่ได้กอดกับเขาแล้วแหละ ความรู้สึกบางอย่างจากตัวเขามันถูกถ่ายทอดออกมา จนทำลายความรู้สึกโกรธในใจผมจนหมด

ใครว่านายเทียนปกป้องแต่สองพี่น้องคู่นรก แล้วหลายๆ เรื่องที่เขาเข้ามาช่วย เข้ามาปกป้อง เข้ามาอยู่เคียงข้างผมตลอดล่ะ ใครว่านายเทียนทำให้ผมคิดหวังไปเอง ผมต่างหากที่ยอมคิดไปเองคนเดียว เป็นฝ่ายเข้าไปกอดเขา ทั้งๆ ที่ปากบอกว่าเกลียด
   
“คุณมันคนเจ้าเล่ห์”
   
“ต้องเจ้าเล่ห์สิ ลงทุนเจ็บตัวขนาดนี้ ดูสิ รอยแดงเต็มไปหมดเลย” เขาชี้ให้ผมดูรอยแดงบนหน้าอกเขา เป็นรอยฝ่ามือผมแดงเต็มไปหมดเลย
   
“สมน้ำหน้า”
   
“ไม่ต้องมาสมน้ำหน้าเลย ตัวแสบ”
   
จู่ๆ เขาก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น จนหน้าอกผมติดกับลำตัวเขา มือแกร่งทั้งสองข้างโอบเอวผมไว้ ผมเอื้อมมือทั้งสองจับไหล่เขา แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองค้อนเจ้าของอ้อมกอด

“คุณก็ไม่ต้องมากอดผมเหมือนกัน อึดอัด”
   
“นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”
   
“แต่ที่คุณกำลังกอดอยู่มันคือตัวผม”
   
“ก็นายเป็นคนของฉันนี่นา” เขาตอบมาอย่างเหนือกว่า
   
“แต่คุณไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตผม”

“ถ้าฉันขอเป็น นายจะให้ไหม” คำถามเขาทำผมเงียบ ไม่มีคำตอบให้เขา นายเทียนก็เงียบไปสักพักเหมือนกัน ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องใหม่ “ รีบไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าไป เดี๋ยวจะพาไปเที่ยว”
   
“ไม่ไป ผมไม่อยากไปกับคุณ”
   
“ไม่ต้องมาดื้อเลย ตัวแสบ” เขาบิดจมูกผมเบาๆ เหมือนกับทุกครั้งที่ชอบทำ “นี่มาง้อแล้วนะ หายงอนได้แล้ว”




   
ภายใต้แสงเหลืองรำไรของดวงจันทร์ยามค่ำคืน มีเพียงเสียงคลื่นที่กระทบเข้าฝั่งหาดทรายขาวเป็นจังหวะ ปราศจากเสียงของผู้คนให้วุ่นวาย สายลมหนาวพัดต้องมาจับผิวกาย แต่ก็ยังรู้สึกอบอุ่นเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ
   
ผมนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นทรายสีขาวที่ปูเป็นพรมยาวตลอดแนวชายฝั่งหาดส่วนตัวของคนตระกูลศิวโลกเทพ สายตาทอดยาวตรงไปในความมืดของสายน้ำข้างหน้า เจ้าของหาดนั่งอยู่ข้างหลังผม ขาข้างหนึ่งชันเข่าขึ้น อีกข้างเหยียดตรงไปข้างหน้า มือแกร่งโอบรอบคอผมไว้ แทนผ้าพันคอที่ป้องกันลมหนาว
   
ในมือผมถือไฟเย็น ที่มีไฟพุ่งออกกระจัดกระจายตามทิศทาง สร้างรอยยิ้มให้กับคนที่นั่งประกบหลังผมอยู่ เขาขนมาหลายสิบอัน แล้วจุดให้ผมเล่นอยู่คนเดียว แสงไฟเย็นในยามค่ำคืนแบบนี้ ช่างสวยเหลือเกิน
   
“พรุ่งนี้ผมมีเรียนนะ”
   
“หยุดเรียนอีกสักวันจะเป็นไรไป” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ
   
“คุณนิสัยเสีย พาผมเกเร”
   
“เล่นดีๆ นะ ระวังด้วย” เขาหมายถึงไอ้เจ้าไฟเย็นที่อยู่ในมือผม ผมแกว่งมันไปมา
   
“คุณไม่เล่นบ้างหรอ”
   
“ไม่เอา ไม่อยากแย่งเด็กเล่น”
   
“ว่าผมเด็กอีกแล้ว” ผมทำแก้มป่อง หันไปมองคนข้างหลัง เจ้าพ่อวัยเยาว์ส่งยิ้มมาให้ผม มือหนาขยี้หัวผมอย่างหมั่นไส้
   
“ก็นายเด็กสำหรับฉันเสมอแหละ”
   
“คุณแก่กว่าผมสักกี่ปีเชียว”
   
“หนาวไหมตัวแสบ” เขาไม่ตอบ แต่กลับเปลี่ยนเรื่องคุย
   
“ก็เย็นนิดๆ ผิวผมไม่ด้านนะ”
   
เขาถอดเสื้อหนังสีดำที่ใส่อยู่ มาคลุมตัวผมแทน พอกันลมเย็นที่มาปะทะกับผิวหนังได้บ้าง อุณหภูมิในร่างกายค่อยอุ่นขึ้น ต่างจนคนข้างหลัง ที่ทำท่าหนาวขึ้นมาทันที
   
“แต่ฉันหนาวจัง” เขาพูด แล้วกระชับตัวผมเข้าหาเขา
   
“สมน้ำหน้า แล้วจะถอดเสื้อให้ผมทำไม เอาคืนไปสิ”
   
“ใส่ไปเถอะ ฉันจะได้เอาไออุ่นจากนายแทนไง”
   
“ผมไม่มีให้คุณหรอก”
   
คนที่ใส่เสื้อกล้ามโชว์กล้ามเนื้อแขนเอาหน้ามาวางไว้บนไหล่ผม ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาพ่นใส่ซอกคอผมเบาๆ ปลายจมูกโด่งได้รูปแตะเข้าที่ซอกคอ ทำเอาผมลืมหายใจไปชั่วขณะ เขาชอบยั่วประสาทผมอย่างนี้อยู่เรื่อยเลย
   
ผมอยากจะดันหัวเขาออกไป แต่ใจกลับสั่งห้าม สายลมพัดเป็นอิสระตามใจชอบ ผมก็ขอปล่อยใจไปตามสบายให้เหมือนกับสายลม สิ่งไหนที่ทำแล้วมีความสุข ก็จงปล่อยให้มันเป็นไป อย่าไปฝืนใจตัวเองเลย
   
“ตัวหอมจังเลย”
   
“โรคจิตหรือเปล่า” ผมคอแข็งตรง ไม่กล้าหันหน้าแม้แต่น้อย
   
“คงงั้น วันนี้ฉันโคตรมีความสุขเลย นายรู้หรือเปล่า”
   
“ที่โดนผมทุบอก หรือที่เห็นผมร้องไห้ล่ะ”
   
“ตอนนั้นฉันทุกข์ใจที่สุด แต่ตอนนี้ต่างหากที่ฉันมีความสุข”
   
“คุณอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าคุณได้มากับสาวๆ ของคุณ”
   
“เปล่า ฉันมีความสุขที่ได้มากับนาย” เขากระซิบลงข้างหูผมเบาๆ “แล้วเลิกประชดประชันฉันได้แล้ว”
   
“ผมไม่ได้ประชดคุณสักหน่อย”
   
“นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงเอาตัวนายมาเป็นตัวประกัน แทนที่จะจัดการกับสมาคมนายเสีย” ผมเงียบนิ่ง ไม่ตอบอะไร ไม่คิดว่าเขาจะหวนกลับมาพูดถึงเรื่องนี้ “เพราะตอนนั้นฉันไม่อยากให้เทียนหลงต้องเปื้อนเลือด และอีกเหตุผล คงจะเป็นเพราะนาย”
   
“ผมเกี่ยวอะไรด้วย” ผมข้องใจกับเหตุผลสุดท้ายที่นายเทียนเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่เบาค่อย แต่ฟังดูหนักแน่น

“พอฉันเอานายมาเป็นตัวประกัน จะได้เป็นข้ออ้างไม่ให้อาชนินทร์กลับไปจัดการราชาพยัคฆ์ไง”
   
“ผมควรซาบซึ้งใจใช่ไหม ที่มาเป็นเชลยของคุณ” ผมพูดประชดไปอย่างนั้น แต่ถ้าเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับตัวผม หรือผมเป็นเขา ผมก็อาจจะตัดสินใจทำแบบเขาก็ได้ หรือบางทีผมอาจจะตัดสินใจทำได้แย่กว่านั้น
   
“แต่ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายไม่ต้องมาเป็นเชลยของฉันแล้วแหละ”
   
เพียงแค่โสตประสาทได้ยินประโยคนั้น น้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาทันที กำก้านไฟเย็นในมือแน่น ที่เขาพูด หมายความว่าอย่างไร ประโยคที่ผมต้องการจะได้ยินตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา ผมควรที่จะดีใจ แต่ทำไมรู้สึกหดหู่ขนาดนี้
   
“คุณเบื่อผม อยากจะไล่ผมกลับบ้านแล้วล่ะสิ”
   
“จำได้ไหม ว่าฉันยังไม่เคยบอกว่านายเป็นคนที่อะไรที่สุด”
   
“ผมลืมไปแล้ว” สายตาผมจดจ่ออยู่กับไฟเย็น ไม่อยากหันไปมองหน้าเขา กลัว...กลัวคำพูดของเขา กลัวน้ำตาจะไหลออกมา
   
“ถ้างั้นก็รู้ไว้ซะว่า” เขาย้ายมือมาโอบรอบเอวผมแทน ทิ้งจังหวะให้ผมลุ้นกับคำตอบเขา แล้วเลื่อนหน้าเข้ามากระซิบลงข้างหูผม “นายเป็นคนที่ฉันรักที่สุดเลย”
   
ตัวผมแข็งทื่อเหมือนถูกสาป สมองเบลอไปหมด หูผมไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของคนตัวโต เขากำลังสารภาพรักอยู่อย่างนั้นหรอ คนที่เขารักคือผม ผมฝันไปแน่ๆ ผมคิดมากจนฝันไปเอง เอาอีกแล้ว เขาทำให้ผมคิดไปเองอีกแล้ว
   
“หูผมฝาดไปเองใช่ไหม”
   
“อย่าให้พูดซ้ำได้ไหม ฉันไม่เคยบอกรักใครก่อนนะ” อ้อมกอดเขากระชับตัวผมให้แน่นยิ่งขึ้น “แต่สำหรับตัวแสบ ฉันจะพูดอีกครั้งก็ได้ ฉันรักนาย รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันในวัดแล้ว แต่กว่าจะรู้ตัว ฉันก็ทำนายเจ็บไปหลายครั้ง”
   
“คุณละเมอไปแน่ๆ”
   
“ฉันไม่อยากปล่อยให้ทุกอย่างมันสายเกินไป” เขาขยับตัวมานั่งข้างๆ ผม มือใหญ่ประคองใบหน้าผมให้หันไปประสานตากับเขา สายตาที่แสดงออกถึงความจริงจัง และจริงใจ “เป็นแฟนกับฉันนะ ตัวแสบ”
   
ความเงียบเข้าปกคลุม ได้ยินแต่เสียงคลื่นกระทบฝั่ง กับลมหายใจของเราทั้งสอง วันนี้เป็นวันอะไรสำหรับผม โชคชะตากำลังเล่นตลก หรือทดสอบอะไรอยู่
   
สายตาเจ้าพ่อที่มองมาทางผมเมื่อคราวที่เขาไปรับไต้ฝุ่นที่โรงเรียนครั้งนั้น ยังอยู่ในความทรงจำผมเสมอ แววตาที่ยากจะเดาออก แต่มีความลึกซึ้ง มือหนาที่ไม่ยอมไปรับปืนจากผู้เป็นอาเมื่อวันแรกที่ผมเข้าไปอยู่ในบ้านเขา เป็นมือเดียวกับที่คอยกอดปลอบประโลมผมเวลามีเรื่องทุกข์ใจ ริมฝีปากแดงเหยียดตรงที่แทบไม่ค่อยเห็นรอยยิ้ม บัดนี้ฉีกยิ้มบ่อยจนเห็นฟันเกือบทุกซี่ มีแต่เสียงหัวเราะ เสียงหยอกเย้าแกล้งผม และเสียง...บอกรัก
   
“คุณบ้าหรือเปล่า”
   
“ฉันนับหนึ่งถึงห้า ถ้าไม่ตอบเจอดีแน่” คนจอมเผด็จการออกคำขาด ผมยังนิ่งเงียบ แต่เขาเริ่มนับแล้ว “หนึ่ง”
   
“ไม่” ผมหลับตาตอบโดยไม่คิด
   
“สอง”
   
“ก็ตอบไปแล้ว”
   
“สาม” เขาเริ่มนับเสียงแข็งขึ้น
   
“ก็ได้”
   
“ห้ามก็ได้”

“เรื่องมาก”
   
“สี่”
   
เขานับเร็วจนผมตั้งตัวไม่ติด สายตาเขาออดอ้อนวิงวอน กุมมือผมไว้แน่น เหมือนต้องการจะให้ผมตอบตามสิ่งที่เขาต้องการ และตรงกับที่ใจผมบอก

ความรู้สึกเกลียด มันเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอและค่อยๆ จางไปเมื่อเขามอบความรู้สึกดีๆ เข้ามาแทนที่ จนความรู้สึกนั้นมันมลายหายไปโดยไม่รู้ตัว กลับกลายเป็นความรู้สึกดีๆ ที่เรียกว่า...รัก
   
ผมเป็นฝ่ายเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ เขา จนปลายจมูกของเราชนกัน ดวงตาทรงเสน่ห์มองผมไม่กระพริบ เราทั้งสองต่างลืมหายใจกันชั่วขณะ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน โลกใบนี้มีเพียงเราสองคน
   
“ตกลง  ผมตกลงเป็นแฟนกับคุณ”

[Bowbonk]

 


เป็นแฟนแล้ววววววววววว

 

[owo llยมuมข้u]

หวานมาก =w='''

[spisyjames]

ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย



ในที่สุดก้ได้เป็นแฟนกันแล้ว



เจ้าพ่อน่ารักที่สุดอ๊ะ

[HISY]

เป็นแฟนกันแล้ว 

[Lilyrum]

กรี๊ดดดดดด
ตอนนี้หวานมากกกก
ปลื้มมมม ><

[nemesis]

เป็นแฟนนนนนกันแล้ววววววววววววววววว

[K2KARN]

อั๊ยยะ !!! กว่าจะได้เป็นแฟนกันนะ !!!
ยาวนานจริงๆ แต่น่ารักไปไหน ~~~~

[janeyuya]

เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นแฟนกันแล้วววววววว

[EVE910]

 

[aloney]

เป็นแฟนกันแล้ว ว ว >[]<

หวานเนาะ ชอบคู่นี้ เรื่องนี้ง่ะ
ปลื้มเจ้าพ่อกะเชลยคู่มาก
พอเค้าหวานแล้วไม่ทะเลาะกัน แปลกๆเนาะ ชอบอ่านตอน2คนนี้ทะเลาะ ชิงไหวชิงพริบกันดี แบบไม่มีใครยอมใคร
อ่านแล้วเพลินมาก ก

[THE MIN]

  :z3:หัวใจเต้นตึกตักเลยอ่ะ

พอนายเทียนพูดว่า  “นี่มาง้อแล้วนะ หายงอนได้แล้ว”

ล้มตึงลงที่นอนเลย แบบ อร๊าายยยย  อยากได้แบบนี้  กรี๊สสสสสสสส

[wikichan]

อ๊าาาาาาาาาา ในที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

มันก้.......

อมยิ้มไปด้วยเลยยยยยยยยย

รอตอนต่อไปคร๊าบบบบบบ

[n2]

เป็นแฟนกันแล้วๆ

[goosongta]

แล้วเทียนได้ยินที่ตัวแสบพูดบอกรักทางโทรศัพท์กับเพื่อนหรือเปล่าถึงขอคบ

[Sirada_T]

นะ... น่ารัก>///<

[thanatphon]

อ้ายยยยยยยยย  เป็นแฟนกันแล้ววววววว

[pare_140]

อร้ายกรี้ดดด เป็นแฟนกันแล้ววว ฉลองโว้ยยยยย

[andear]

กรี๊ดดดดดดดดดดด เป็นแฟนกันแล้ว เป็นแฟนกันแล้ว อ๊ายยยยยยยยยยยยย