หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[toeyy]

สนุกมากๆเลยค่ะ

ติดตามตอนต่อไป

[u_cosmos]

ขาดการติดต่อโลกไซเบอร์ไปไม่กี่อาทิตย์เขาเป็นแฟนกันแล้วววว
><
รักตั้งแต่ครั้งนั้นนี่มัน ฮึ้ยยย
ไม่ขาดทุนแล้วล่ะซนเอ๊ย แบบนี้เทียนเจ็บมานานก่อนแน่
>////<

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

กว่าจะตามทันเรื่องนี้สนุกมากๆและตื่นเต้น คนเขียนเก่งมากๆๆเลยครับ

[fay_13]

อ๊ายยยยย เป็นแฟนกันแล้วววววววววววว 

[139147]

 


อย่ามาหวานกันเยอะดิ


อิจฉาาาาาาาาาาาา


>\\\\\\\\\\\\\\\\<

[wizard_tao]

อร้ายยยย

ชอบอ่ะๆๆ

[ชัดเจนกาบ]

ก็ดีใจอยู่หรอกนะ กว่าจะบอกรักได้เนี่ยทำเอาตัวแสบเสียน้ำตาไปเยอะเลย ต่อไปก็ดูแลไอ้ตัวแสบให้ดีๆละกัน แอบดีใจเล็กๆที่รักแต่แรกเจอ ต่อไปก็คงมีเรื่องทำร้ายจิตใจรออยู่แน่เลยคิดแล้วก็เศร้า อยากให้เทียนมาพูดความในใจบ้างก็ดีจะได้รู้บ้างว่าเจ้าพ่อทุกใจมากเลยหาที่ระบายแบบนั้นมันค่อยสมเหตุสมผลหน่อย อินหนักไปหน่อยอย่าว่ากันนะครับ รออยู่ว่าจะมีฉากเรียกเลือดกระชูดไหม ผมว่าหลายคนคงคิดเหมือนผมอยู่แน่ๆเอาแบบเทียนหลงตัวแสบจนคลั่งเลย อยากแก่เผ็ดนายเทียนเรื่องหญิงทีเทียนเอามากกทีบ้านสักหน่อย นะครับคนแต่ง

[แสนเสน่หา]

ตอน๒๘ ตัวคนบงการ

ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลย
ที่นั่งอยู่กับคนข้างๆ ในฐานะที่เปลี่ยนไป


“ตื่นแล้วหรอ” เสียงนุ่มทักทันทีที่ผมขยับเปลือกตา
   
“อืม ตื่นแล้ว” ผมตอบพลางเอาหัวถูไปที่หน้าอกเขาด้วยความเคยชิน ผมชอบทำแบบนี้กับนายเทียน แต่เพิ่งมารู้ตัวว่านี่คือการอ้อน

เมื่อวานไม่รู้ว่านายเทียนใช้มนตร์อะไรสะกดผมไว้ ผมถึงได้ตอบตกลงอย่างนั้นไป แถมยังนั่งคุยกับเขาบนพื้นทรายขาวสะอาด ท่ามกลางบรรยากาศทะเลที่มีคลื่นน้ำเป็นเสียงกล่อม จนเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็นั่งซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่แล้ว   

“เล่นน้ำทะเลไหม หรือจะกลับบ้านเลย”

“ผมมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ”

“มีสิ” คนที่โอบกอดผมอยู่พยักหน้างึก

“งั้นกลับบ้านเลย ง่วง อยากนอนต่อ” ผมว่าพลางซุกหน้าเข้าไปที่แผงอกเขาเหมือนเดิม

“แต่ฉันอยากเดินเล่นก่อน ไป ไปเดินเล่นกัน ค่อยกลับบ้าน”

ก็เป็นอย่างนี้ทุกที ผมเคยเลือกอะไรเองได้บ้าง คนตัวสูงลุกขึ้นแล้วดึงแขนผมให้ลุกตาม ผมมองค้อนเขา เจ้าตัวยิ้มร่า แถมยังเอานิ้วมาบิดจมูกผมอย่างที่เคยทำอีก แขนเขาโอบเข้ามาที่รอบเอวผม ผมพยายามเอาตัวห่างออกด้วยความไม่คุ้น แต่ก็โดนมือปลาหมึกเกาะติดไว้แน่น

หาดทรายสีขาว รับเข้ากับน้ำทะเลสีน้ำเงินใส แสงอาทิตย์ส่องผิวน้ำเป็นประกาย เสียงคลื่นยังบรรเลงกล่อมตลอดเวลา ผมกับเขาค่อยๆ ย่ำฝีเท้าไปเรื่อย สัมผัสกับลมเย็นๆ ยามเช้าตรู่

“เราเป็นแฟนกันจริงๆ หรอ” จู่ๆ ผมก็เอ่ยคำถามที่ไม่น่าถามขึ้นมา

“ไม่มั่นใจในตัวฉันหรอ” เขาหันมามองผม ไม่ใช่น้อยใจ แต่แววตาเขาบอกอารมณ์ไม่ถูก

“เปล่า ผมแค่แปลกๆ ไม่เคยมีแฟน แล้วยิ่ง...เป็นผู้ชายเหมือนกัน”

“แต่ก็รักเหมือนกัน” มือหนาจับมือผมไปทาบบนอกข้างซ้ายของเขา สัมผัสถึงแรงเต้นของหัวใจ “แถมยังให้ตรงนี้กันด้วย”

“เน่า คิดได้ไงเนี่ย”

“ก็เพราะมีตัวแสบไง ฉันเลยคิดได้”

“คำน้ำเน่าแบบนี้ ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย”

“เกี่ยวสิ แต่ไม่ใช่คำน้ำเน่านะ คำว่ารักต่างหาก ที่เกี่ยวฉันไว้กับตัวแสบ”

“ไอ้บ้า” ผมทุบแผงอกกว้างของคนตัวสูง ก้มหน้างุดไม่กล้าหันไปสบตาเขา

“อายหรอ ตัวแสบ”

“อะไร คุณพูดมาก กลับดีกว่า”

ผมทำท่าจะเดินย้อนกลับไป แต่มือหนากลับดึงตัวผมไว้ ร่างสูงย่อตัวนั่งยองอยู่บนพื้นทราย ใบหน้าหล่อสะอาดตาหันมาทางผม

“ขี่หลัง เดี๋ยวพาไปส่งถึงรถเลย”

“หนักนะ” ผมหยั่งเชิง

“ตัวนายเบาจะตาย ทำอย่างกับฉันไม่เคยอุ้ม”

“ถ้างั้นก็พาขี่หลังไปดีๆ ด้วย อย่าให้ผมตกนะ”

“ใครจะกล้าทำตัวแสบของฉันตกล่ะ”

“ไปเลย เจ้าม้า”

นายเทียนค่อยๆ เดินกลับอย่างช้าๆ โดยแบกผมไว้บนหลัง เขาจับขาผมแน่นกันตก แขนข้างหนึ่งของผมโอบรอบคอเขา ส่วนอีกข้างแกล้งลูบหน้าเขาเล่นบ้าง ขยี้หัวเขาเล่นบ้าง จนผมเส้นดำชี้ฟูไปหมด จะมีสักกี่ครั้งที่ผมได้เล่นหัวคนตัวสูงอย่างเขา ยิ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงโดนอัดตายคาที่ไหนสักแห่ง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เขายอมให้ผมแกล้งแต่โดยดี แต่อย่าคิดว่าเขาจะให้ผมแกล้งโดยไม่เอาคืน ปากแดงไล่งับนิ้วผมทุกครั้งที่ผมลากมือลูบใบหน้าเขา เขาหัวเราะรื่นอย่างมีความสุข


   


“ตัวแสบ” คนตัวสูงเรียกผมขึ้นมาลอยๆ ขณะกำลังขับรถคันหรูกลับบ้าน
   
เขาเรียกแบบนี้จนชินปากไปแล้วกระมัง แต่ความรู้สึกของคนฟังช่างต่างกันเหลือเกิน ก่อนหน้านั้น พอผมได้ยินเขาเรียกแบบนี้ ทำให้รู้สึกหวั่นไหวภายในใจลึกๆ แต่มาตอนนี้ หลังจากที่ต่างคนต่างยอมเอ่ยคำว่ารักออกมา ความรู้สึกก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่หวั่นไหวเหมือนเก่า แต่ดีใจ ที่เขาเรียกชื่อนี้ อยากได้ยินชื่อนี้จากปากเขาไปตลอดชีวิตจัง

“อะไร วันนี้คุณเรียกผมมาหลายรอบแล้วนะ”
   
“ก็ฉันอยากเรียกนี่นา เรียกแล้วมีความสุขจัง”
   
“กวนประสาท” ผมหันไปมองเขาที่ยิ้มไม่หุบตั้งแต่เมื่อคืน “ยิ้มอยู่ได้คนเดียว บ้าป่ะเนี่ย”
   
“ก็บอกแล้วว่ามีความสุข แล้วนายไม่มีความสุขหรือไง”
   
“ไม่รู้สิ”
   
“อ้าว ตอบมาดีๆ เลย ตัวแสบ”
   
“ไม่บอก คุณเก่งนักก็คิดเอาเอง”
   
แล้วคิดว่าผมตายด้านจนไม่รับรู้ถึงความสุขเลยหรือไง ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลย ที่นั่งอยู่กับคนข้างๆ ในฐานะที่เปลี่ยนไป นี่หรือความรัก ความรักของคนที่รักกัน ความรักในแบบที่ผมไม่เคยได้สัมผัส
   
“ไอ้ตัวแสบเอ้ย” เขาเอื้อมมือมาขยี้หัวผม จนผมยุ่งไปหมด
   
“เรียกผมแบบนี้อยู่ได้”
   
“แล้วชอบไหมล่ะ” คำตอบมันอยู่ในใจ คงไม่จำเป็นต้องตอบออกมา
   
“สักวันผมจะตั้งฉายาให้คุณบ้าง”
   
“อยากเรียกฉันแบบอื่นบ้างหรอ”
   
“ใช่ ผมจะหาฉายาให้คุณ”
   
“แต่ฉันไม่อนุญาต”
   
“คุณขี้โกงนี่ ไม่เอา คุณเรียกผมว่าตัวแสบได้ ผมจะหาชื่อเรียกคุณบ้าง”
   
“เรียกฉันว่า พี่เทียนสิ”
   
“ไม่เอา กระดากปาก” ผมส่ายหัวปฏิเสธทันที ไม่รู้ว่าเขาคิดได้อย่างไร ให้ผมเรียกเขาว่าพี่ รู้ว่าเขาอายุมากกว่าก็จริง แต่มันไม่ชินเอาซะเลย
   
“นะครับตัวแสบ เรียกพี่สิ”
   
“ฝันไปเถอะ คุณเทียน” ผมเน้นชื่อเขา ทำใจไม่ได้จริงๆ ถ้าจะให้ผมเรียกอย่างนั้น
   
“ตั้งแต่เป็นแฟนกัน กล้าขัดคำสั่งพี่แล้วหรอ” เขาทำเสียงเข้ม
   
ถูกแล้ว ตั้งแต่ผมตกลงเป็นแฟนกับเขา ก็รู้ว่าเขาไม่กล้าลงไม้ลงมือทำร้ายผมเหมือนแต่ก่อน ถ้าจะมีก็เล็กๆ อย่างเช่นบิดจมูก หรือไม่ก็เอาแขนมารัดคอผมแน่น ผมเลยกล้าขัดคำสั่ง หรือเถียงเขามากขึ้นกว่าเดิม แต่ท้ายที่สุด ผมกลับต้องยอมเขาเหมือนเดิม
   
“ใช่ครับ คุณเทียน”
   
“อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้าทำโทษนะ กลับบ้านไปโดนแน่”
   
“ทำไม คุณจะทำอะไร”

เขาหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม แม้ดวงตาจะถูกแว่นกันแดดดำทึบบดบัง แต่ก็ทำให้ผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว แววตาเขาทรงพลังแค่ไหน ขนาดมองไม่เห็นแล้วยังถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดออกมาได้

“อยากรู้จริงหรอ เดี๋ยวกลับบ้านไปจัดหนักเลย”

“ไอ้บ้า คุณจะทำอะไร”

“ก็ไม่บอกไง ถือว่าเป็นการทำโทษ” ผมไม่อยากจะไว้ใจกับคำพูด และท่าทางเจ้าเล่ห์แบบนี้สักเท่าไรเลย

“พี่เทียนครับ น้องซนไม่ขัดคำสั่งพี่เทียนแล้ว อย่าทำอะไรซนนะ” ผมเข้าไปกอดแขนเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ยิ่งพูดแบบนี้ พี่ยิ่งอยากทำโทษเราจังเลย ไอ้ตัวแสบ” คนเจ้าเล่ห์ จ้องแต่ทำโทษผมอย่างเดียวเลย

“อ้าว ก็ซนไม่ได้ขัดคำสั่งพี่แล้วไง พี่จะทำโทษอะไรอีก”

“ก็โทษฐานที่ทำให้พี่ทั้งรักทั้งหลงเราไงครับ น้องซนตัวแสบ”

“แหวะ เน่าอ่ะ กลับมาพูดกันแบบเดิมไม่ได้หรือไง”

“ไม่เอา ฐานะเปลี่ยน คำพูดก็ต้องเปลี่ยนไปด้วยสิ พี่อยากพูดกับซนดีๆ บ้าง แบบคนรัก ไม่ใช่เจ้านาย”

ผมขยับตัว โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ คนที่กำลังขับรถอยู่ ใบหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ สัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจของกันและกัน ผมคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ยปากขึ้นมา

“ได้ครับ พี่เทียน”

“ดีมาก ไอ้ตัวแสบของพี่” พี่เทียนว่าพลางเอี่ยวคอผม แล้วฝังจมูกโด่งลงที่แก้ม

“ไอ้บ้า ทำอะไร”

“หอมแก้มไง หอมกลับบ้างดิ”

“ไม่เอา” ผมส่ายหัวดิก

“นะครับ ตัวแสบ หอมแก้มพี่หน่อยดิ”

คนตัวโตทำแก้มป่อง ในขณะสายตายังจ้องมองไปตามเส้นทางอยู่ แทบไม่เคยเห็นเขาในลักษณะแบบนี้เลย คนที่มีแต่มาดขรึมเวลาอยู่กับคนหมู่มาก หรือไม่ก็ชอบกวนประสาทเวลาอยู่กับผม ไม่คิดว่าจะได้เห็นเขาในแบบขี้อ้อนขนาดนี้

ผมชั่งใจตัวเองอยู่นาน จนเห็นว่าเขาเผลอ รีบพุ่งเข้าไปหอมแก้มเขาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ แล้วรีบกลับมานั่งพิงเบาะดั่งเดิม ลมหายใจดังถี่ ยังตื่นเต้นกับสิ่งที่เพิ่งทำไม่หาย ริมฝีปากแดงเหยียดยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข แล้วหันมามองผมเป็นระยะ

“ขับรถไปดีๆ เลย ไม่ต้องหันมามองซน”

“มาให้กอดหน่อยสิ” คนพูดยื่นแขนเข้ามาหาผม

“ไม่เอา อันตราย ขับรถไป”

“พี่หนาว ขอกอดตัวแสบหน่อยนะ” พี่เทียนทำน้ำเสียงออดอ้อน เพิ่งรู้ว่าความรักทำให้คนเราอ้อนเก่งขึ้นเยอะ

“อ้อนเหมือนเด็กเลย”

“มีแฟนเด็ก ก็ต้องอ้อนเหมือนเด็กสิ”

“ถึงบ้านก่อน เดี๋ยวให้กอดก็ได้” ผมยื่นข้อเสนอ อย่างน้อยถ้าในบ้านก็ลับตาคน ไม่เหมือนบนรถ ที่คนภายนอกเห็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ภาพผู้ชายสองคนกอดกันบนรถ คงจะติดตาไปอีกนานถ้าได้เห็น

“ถ้าถึงบ้านไม่ได้แค่กอดแล้วแหละ”

“ทำไม พี่จะทำอะไร”

คนตัวสูงไม่ตอบ อมยิ้มอย่างเดียว ดูท่าจะมีความสุขเหลือเกิน ก็คงไม่ต่างอะไรไปจากผม ความสุขที่เกิดจากคนข้างๆ ความสุขที่คนข้างๆ มอบให้ ผมมองหน้าเขาจนอาย ต้องเบนหน้าหนี หันไปมองข้างทางแทน

“ซน หลบ” เสียงร้องตะโกนบอกผมเสียงดัง จนผมต้องหันหน้ากลับไปตามสัญชาตญาณ

รถมอเตอร์ไซค์แล่นขึ้นมาเทียบกับรถที่ผมนั่งอยู่ ชายชุดดำที่นั่งซ้อนรถ สวมหมวกนิรภัยที่เหมือนต้องการทำถูกกฎจราจร แต่ความจริงแล้วเพื่อบดบังหน้าตาของตัวเองต่างหาก เขาเล็งกระบอกโลหะสีเงินเข้ามาที่รถ

ตาผมค้างโต คนตัวสูงเอื้อมมือมากดหัวผมให้หมอบต่ำลง

~ปัง~

“พี่เทียน!”

เสียงลูกปืนดังขึ้น รถส่ายไปมา ผมรีบเงยหน้าขึ้นมาดู เห็นเลือดไหลเต็มต้นแขนพี่เทียน เขาเหยียบคันเร่ง ให้รถนำหน้ามอเตอร์ไซค์ที่กำลังขับหนี ความเร็วของมอเตอร์ไซค์หรือจะสู้รถสปอร์ตกระทิงดุสีดำคันนี้ได้

พอพี่เทียนขับนำไปได้สักหน่อย เขาก็หักหน้ารถขวางทางมอเตอร์ไซค์คันนั้นไว้ รถมอเตอร์ไซค์ที่แล่นด้วยความเร็วสูงเบรกไม่ทัน เลยล้มอยู่กับพื้นถนน โชคดีที่ถนนสายนี้ไม่ค่อยมีรถ ไม่เช่นนั้นคงเป็นจุดล่อสายตาคนแน่

 “อย่าลงมานะ” คนตัวสูงหันไปหยิบปืนที่อยู่ใกล้ๆ แล้วกำชับผม

“ระวังตัวนะ”

เจ้าพ่อใหญ่เปิดประตูลงจากรถ ทั้งๆ ที่เลือดยังไหลออกจากท่อนแขนแกร่งอยู่ คนขับมอเตอร์ไซค์วิ่งหายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ทิ้งเพื่อนมือปืนไว้คนเดียว

ชายชุดมืดรีบลุกขึ้นยืน ปืนจ่อมาที่หน้านายใหญ่ของเทียนหลง มือสั่นด้วยความเกรงกลัว หมวกนิรภัยยังคงปิดใบหน้าเขาอยู่ ต่างจากคนเจ็บที่จ่อปืนกลับอย่างไม่หวั่น ผมข้ามมานั่งฝั่งคนขับเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับสถานการณ์ยิ่งขึ้น และเผื่อมีอะไรเกิดขึ้น ผมจะได้ออกไปช่วยไว้ทัน

ขายาวตวัดเตะข้อมือที่ถือปืนอย่างไว ชายชุดดำหันไปมองปืนตัวเองที่ร่วงโดยไม่ทันตั้งตัว เขาจะก้มไปหยิบปืนที่ร่วงไปอยู่ใกล้ตัว แต่เจ้าพ่อใหญ่ยิงปืนลงพื้นเพื่อขู่ไว้เสียก่อน เขาสะดุ้งตัว รีบยกมือขึ้นมาอย่างหมดท่า แต่หมามันยังไม่จนตรอก เขาใช้ความรวดเร็วปัดปืนกระบอกสั้นที่พี่เทียนถืออยู่ลงพื้น หมัดหนักต่อยเข้าไปที่ใบหน้าหล่อคม มือผมกำแน่นเมื่อเห็นเลือดไหลออกจากปากพี่เทียน ออกไปสู้ทั้งๆ ที่เพิ่งโดนยิง

พี่เทียนใช้มือข้างที่ไม่เจ็บต่อยคืนเข้าที่ท้องน้อย แล้วเตะเข้าไปที่ข้อพับ จนคู่ต่อสู้เสียการทรงตัว ล้มลงไป ผู้ทรงอิทธิพลคว้าปืนที่อยู่ใกล้ๆ จ่อเข้าไปที่บริเวณศีรษะ สีหน้าเขาพร้อมที่จะทำลายหัวคนตรงหน้าให้แหลกเป็นจุลผ่านหมวกกันน็อคใบนั้น

“ใครส่งแกมา” ร่างสูงเค้นเสียงถามด้วยความยากลำบาก มืออีกข้างกุมต้นแขนที่โดนยิงไว้แน่น เพื่อให้เลือดหยุดไหล “ฉันถามว่าใครส่งแกมา”

“ฉันไม่มีทางบอกแกหรอก”

“คิดให้ดี ลูกปืนทะลุหมวกกันน็อคใบนี้ได้แน่” เขาขยับปืนจ่อติดหมวกกันน็อค

“แกมันไม่กล้าฆ่าใครหรอก”

“ถ้างั้นแกก็คิดผิดแล้วแหละ” นิ้วเรียวยาวเลื่อนไปที่ไกปืน พร้อมลั่นทันที สายตามั่นคงราวกับจะบอกฝ่ายตรงข้ามว่าตัวเองไม่ได้แค่ขู่แน่

“ไอ้เจ้าพ่อกระจอก”

~ปัง~

ลูกปืนถากเข้าที่หัวไหล่ของคนที่นั่งต่ำกว่า แขนเสื้อขาดวิ่น เผยให้เห็นรอยแผลที่เลือดไหลซิบ คนร้ายตกใจก้มหน้าจนหัวติดกับพื้นถนนลาดยาง พี่เทียนจับหัวเขาให้เงยหน้าขึ้นมาเหมือนเดิม

“คราวนี้ไม่ได้แค่ขู่แน่”

“บอกแล้ว ฉันยอมบอกแล้ว” คนพูดยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้

ผมเกาะขอบรถแน่น ลุ้นกับคำตอบที่เขาจะให้ จะใช่อย่างที่ผมคิดไว้ตั้งแต่เมื่อตอนเกิดเหตุที่เชียงใหม่หรือเปล่า หรือผมจะคาดการณ์ไว้ผิด คนที่มีท่าทียอมแพ้ยังอ้ำอึ้ง ไม่ยอมปริปากบอก ไม่รู้ว่าสายตาภายใต้หมวกกันน็อคนั้นจะเป็นอย่างไร
   
“พูดให้ไวกว่าลูกปืนนะ”
   
“ฉันกำลังจะบอกอยู่นี่” คนร้ายรีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คนที่สั่งฉันมาก็คือ...”
   
จู่ๆ เขาก็เงียบไป แล้วหันไปมองทางด้านข้างด้วยความรวดเร็ว จนผมก็อดที่จะมองตามไม่ได้ ภาพนั้นยังคงเป็นถนนที่ว่างเปล่า ถูกหลอก! เขาใช้สัญชาตญาณความเป็นมนุษย์เอาตัวรอด
   
ผมหันกลับมาดู เจ้าพ่อใหญ่ก็เผลอหันไปมองตามเขา เสียทีแล้ว คนร้ายมือไว คว้าปืนที่หล่นอยู่ใกล้ตัวขึ้นมา พี่เทียนเพิ่งรู้ตัว หันกลับมา แต่ไม่ทันเสียแล้ว
   
“พี่เทียน ระวัง”
   
~ปัง~
   
ผมเห็นร่างสูงทั้งร่างร่วงลงไปกองกับพื้นเต็มตา ลูกปืนลั่นเข้าที่หน้าอกแกร่งที่ผมเคยซบ แผงอกที่แสนอบอุ่น บัดนี้เต็มไปด้วยโลหิตสีแดงซ่านไปทั่ว

สติผมขาดผึง วิ่งลงจากรถ คว้าปืนกระบอกสั้นที่อยู่ในมือร่างไร้สติ แล้วเล็งคนที่กำลังวิ่งหนีอย่างไม่ลังเล
   
~ปัง~
   
เสียงปืนดังขึ้นอีกนัด แต่คราวนี้คนที่ล้มกลายเป็นมือปืนแทน ผมเดินย่างสามขุมเข้าไปที่ร่างที่ล้มลงอย่างไม่เกรงกลัว เท้าเหยียบเข้าไปต้นขาที่เต็มไปด้วยเลือด จนคนเจ็บอดที่จะโอดครวญไม่ได้
   
“โอ้ย ไอ้เด็กเวร”
   
เขายกปืนขึ้นมาจ่อ แต่ผมชิงยิงมือเขาตัดหน้าไปเสียก่อน อย่าคิดว่าผมไม่กล้า ถ้าเขากล้าทำคนที่ผมรักเจ็บ มันก็ต้องเจ็บไม่ต่างกัน ปืนกระบอกนั้นร่วงลงเพราะมือคนถือไร้เรี่ยวแรง ผมใช้เท้าข้างที่ว่างเตะปืนกระบอกนั้นออกห่างตัว แล้วเขี่ยหมวกกันน็อคออก ใบหน้าของชายวัยกลางคนท่วมไปด้วยเหงื่อ สายตามองผมด้วยความพรั่นกลัว ใช่ ผมจะเป็นยมทูตของเขาเอง
   
มือเล็กผมบีบกรามใหญ่ของเขา ให้ปากอ้าออกจากกัน ผมเอาปืนจ่อปาก
   
“ทำไมแกต้องทำร้ายพี่เทียนด้วย” ผมตวาดเสียงดังลั่น
   
“ฉัน...ฉันถูกบังคับ มีคนจ้างฉันมา”
   
“ใครจ้างแกมา” เขายังอ้ำอึ้ง ไม่ยอมคายคำตอบ “ฉันถามว่าใครจ้างแกมา”
   
“ฉันไม่รู้”
   
“ฉันถาม แกต้องตอบ ถ้าไม่อยากโดนลูกปืนกรอกปาก”

“ฉันไม่รู้จริงๆ”

ถึงแม้เขาจะยืนยันคำเดิม แต่ใจผมกลับไม่เชื่ออย่างนั้น สายตาของเขาแสดงถึงความลับที่ต้องการปกปิด ลูกน้องที่ดี รักเจ้านาย แต่ดูสิว่าระหว่างชีวิตกับเจ้านาย สิ่งไหนที่รักมากกว่ากัน

“ฉันกล้ากว่าที่แกคิดแน่”

“ถ้าฉันบอก แกต้องปล่อยฉัน”

“อย่ามาต่อรอง”

“ถ้างั้นฉันไม่บอก”

“แกก็ตาย” ผมตอบห้วนสั้น เขาไม่มีทางเลือก คนที่เลือกได้คือผมคนเดียวเท่านั้น

“ฉันไม่บอก”

“คิดจะลองดีกับฉันใช่ไหม” นิ้วเรียวผมเตรียมเหนี่ยวไก ใจเต้นระทึก ถ้าเขาไม่ยอมจริงๆ ผมจะกล้าทำอย่างใจคิดไว้ไหม

“ยอมแล้วๆ ฉันบอกแล้ว”

“อย่าคิดตุกติก ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยแกแน่” ผู้ร้ายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ผมจ่อปืนมือนิ่ง สายตาไม่ขยับวอกแวกไปไหน มองตรงไปที่สายตาของชายชุดดำเพียงจุดเดียว ดูจากแววตา ที่เขาพร้อมจะคายความจริงออกมา “ใครเป็นคนบงการแก”

“คุณชนินทร์ คุณชนินทร์ต้องการเป็นนายใหญ่ของเทียนหลง ท่านเลยสั่งเก็บคุณเทียน” คนจนตรอกพูดลิ้นรัว

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คนบงการครั้งนี้กับครั้งก่อนต้องเป็นคนเดียวกัน เพียงเพราะอำนาจ...ที่ทำให้เขาโลภจนหน้ามืด เพียงเพราะอำนาจ...ที่ทำให้สายเลือดเดียวกันฆ่ากันเอง เพียงเพราะอำนาจ...ที่ทำให้หลายคนต้องพินาศ

ชายชุดดำลากร่างสะบักสะบอมของตัวเองวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเข้าป่าข้างทาง มือที่ผมเล็งเตรียมยิงผู้ร้ายที่วิ่งหนีต้องลดลง ใจผมไม่กล้าพอที่จะฆ่าคนตอนนี้ ปล่อย...ปล่อยเขาไป ถ้าเขาอยากรู้ซึ้งถึงความตาย เขาก็คงกลับมาเอง

หันกลับมาเห็นร่างที่นอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น ผมวิ่งกลับไปหาเขาอย่างไม่คิดชีวิต ไทยมุงเริ่มเข้าตีวงล้อม รถสี่ห้าคันจอดข้างทาง ผมพยุงร่างที่จมกองเลือดขึ้นมาบนตัก ปากแดงยังเหยียดตรงให้ผม ตาปรือพยายามมองขึ้นมา

“พี่เทียน พี่เทียนลืมตาสิ ตัวแสบสั่งไม่ให้พี่เทียนหลับตานะ พี่เทียนอย่าเอาแต่ใจสิ” ผมจับร่างบนตักเขย่า ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสๆ มองไปรอบๆ คนที่มุงต่างพากันซุบซิบเสียงดัง “ใครก็ได้ช่วยด้วย จะยืนเฉยทำไม โทรตามรถพยาบาลที ช่วยด้วย”

[แสนเสน่หา]

ก็ดีใจอยู่หรอกนะ กว่าจะบอกรักได้เนี่ยทำเอาตัวแสบเสียน้ำตาไปเยอะเลย ต่อไปก็ดูแลไอ้ตัวแสบให้ดีๆละกัน แอบดีใจเล็กๆที่รักแต่แรกเจอ ต่อไปก็คงมีเรื่องทำร้ายจิตใจรออยู่แน่เลยคิดแล้วก็เศร้า อยากให้เทียนมาพูดความในใจบ้างก็ดีจะได้รู้บ้างว่าเจ้าพ่อทุกใจมากเลยหาที่ระบายแบบนั้นมันค่อยสมเหตุสมผลหน่อย อินหนักไปหน่อยอย่าว่ากันนะครับ รออยู่ว่าจะมีฉากเรียกเลือดกระชูดไหม ผมว่าหลายคนคงคิดเหมือนผมอยู่แน่ๆเอาแบบเทียนหลงตัวแสบจนคลั่งเลย อยากแก่เผ็ดนายเทียนเรื่องหญิงทีเทียนเอามากกทีบ้านสักหน่อย นะครับคนแต่ง

ตอนเทียนมีครับ แต่จะเป้นตอนพิเศษที่อยู่ในหนังสือเท่านั้นอ่าครับ
คาดว่าคงไม่ได้เอามาลงในบอร์ด

[BlackKnight09]

เย้มาแล้ว

แต่เศร้าใจ เมื่ออ่านข้างล่างต่อ
ไม่มีพิเศษ นอกรอบ โอ้ เสียใจสุด ๆๆๆๆ
อยากรู้อ่ะนะ

แต่คงต้องรองอบประมาณเสียแล้ว ทำไงเนี่ย
ความหวังอันน้อยนิด หว้า.....

ขอบคุณที่มาต่อ กำลังสนุกเลย อ่ะ รอตอนต่อไป

[Pa'veaw]

พี่เทียนนนนนนนนนน

คนเรานะเป็นญาติกันแท้ๆยังทำกันได้

 

[nemesis]

เทียนนนนนนนนน อย่าเป็นไรนะ

[แสนเสน่หา]

เย้มาแล้ว

แต่เศร้าใจ เมื่ออ่านข้างล่างต่อ
ไม่มีพิเศษ นอกรอบ โอ้ เสียใจสุด ๆๆๆๆ
อยากรู้อ่ะนะ

แต่คงต้องรองอบประมาณเสียแล้ว ทำไงเนี่ย
ความหวังอันน้อยนิด หว้า.....

ขอบคุณที่มาต่อ กำลังสนุกเลย อ่ะ รอตอนต่อไป

ไม่ต้องเสียดายครับ มันไม่ค่อยมีผลกระทบอะไรกับเนื้อเรื่องมากเท่าไหร่
ตอนพิเศษแค่จะทำให้ได้เห็นมุมน่ารักๆ และความคิดของเทียนเท่านั้นเอง

[wikichan]

อ๊าาาาาาา เข้ามาดูหลายรอบมาก ว่าจะอัพยังหน๊อออ

ได้ใจกันเต็มมม ๆๆ 

พี่เทียนจะหนักมั๊ยยเนี่ยยยย

[๐DeAchieS๐]

มาแล้วววววววว


พี่เทียนจะเป็นอะไรมากไหม ??

 

[owo llยมuมข้u]

เทียนนน!!!

[DarknLight]

ตาพี่เทียนอย่าเป็นอะไรนะครับ
เจ้าซนร้องเป็นเผาเต่าแล้ว

[KIMKUNG]

เง้อ  กำลังจะฟิวเจอริ่งกันอะ  ไม่ยอมๆ

[pare_140]

เทียนอย่าเป็นอะไรน่ะ

[HISY]

ง่ะ จะได้กลับบ้านไปสวีทซะหน่อย
ดันโดนยิงซะงั้น 

[ชัดเจนกาบ]

ใจคอไม่ดีเลยชนทำไหมไม่ฆ่ามันเดียวมันก็กลับมาฆ่านายหลอกเป็นลูกเจ้าพ่อนะนายอ่ะแล้วเทียนเป็นไงบ้างละเนี้ยคงไม่หนักมากหลอกนะ แล้วชนจะมีที่พึ่งหรอเนี้ยเทียนเจ็บแบบเนี้ยความสุขนี้สั้นจริงๆมาต่อเร็วๆนะครับขอบคุณมากที่เขียนให้น่ารักดีทั้งสองคนเลยอะครับชอบๆ

[pronpailin]

หวานไม่เกิน 1 ตอน จะ มาม่า ซะงั้น ไม่เอา นะ

[Bowbonk]

 

[mellowshroom]

นายเทียน ...

[beery25]

ซนไม่มีพยานอีชนินทร์ไม่ใส่ร้ายซนยิงหรอ มันลงล็อกเกินไป

[A-J.seiya*]

พี่เทียนนนนน
โอ่ยยย เจ็บมั้ยนั่นน่ะ
ซนทำดีมากลูก !!!
อ่อยยย อิอาชนินทร์!!! จัดการมัน!

[anukul]

มารอตอนต่อไปครับ

[ToffeE_PrincE]

โดนยิงซ่ะแล้ว
อย่าเป็นอะไรไปนะ

 

[tuek]

เทียนต้องไม่เป็นอะไรอยู่แล้วเทียนต้องปลอดภัย
ไอ้ชนินทร์แกไม่รอดแน่ๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ค้างคาอย่างแรงแ พอเจอรักแล้วก้อมีอุปสรรคเลยนะครับ