ตอน๒๙ ศัตรูที่รัก
ตัวผมไม่สามารถขยับไปไหนได้ ยากที่จะบรรยายความรู้สึก
ไม่รู้ว่าควรที่จะแสดงออกมาอย่างไร
มือเย็นเฉียบเกาะประตูห้องฉุกเฉิน ไม่สามารถนั่งติดเก้าอี้ได้ ใจลุ้นระทึก เขาเข้าไปเป็นชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่มีใครออกมา คราบเลือดที่เปื้อนเสื้อทำให้รู้ว่าอาการของคนในห้องหนักแค่ไหน แต่ถึงอย่างไรหมอต้องช่วยเขาได้แน่ โรงพยาบาลในเครือเทียนหลง ต้องช่วยนายใหญ่ของเขา ต้องช่วยเขาได้ พี่เทียนต้องปลอดภัย
พ่อบ้านใหญ่แห่งตระกูลศิวโลกเทพนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีฟ้าข้างๆ เขาไม่ต่างอะไรกับผม มือกุมขมับ หน้าผากย่นเข้าหากัน ปากเม้มเข้าหากันสนิท ดวงตาของผู้สูงวัยทอดตรงยาว น้ำตาเอ่อคลอขึ้นเบ้าตา นายใหญ่บาดเจ็บหนัก ผู้ดูแลต้องทำเช่นไร
ประตูที่ผมเกาะถูกเปิดออก นายแพทย์ใหญ่เดินนำออกมา เขาเดินตรงไปหาพ่อบ้านที่นั่งอยู่ พ่อบ้านรีบเงยหน้าขึ้นมอง มือกำไม้เท้าพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืนเสมอบุคคลในชุดขาว
“คุณเทียนปลอดภัยแล้วครับ เราผ่าเอากระสุนออกหมดแล้ว โชคดีที่กระสุนไม่โดนส่วนสำคัญ”
“ขอบใจมาก ขอบใจ” น้ำเสียงสั่นเครือของชายชราพูดออกมาด้วยความดีใจ
“ไม่เป็นไรครับ แต่คงต้องให้นายใหญ่นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลอีกหลายวัน”
“เดี๋ยวฉันจะส่งคนมารักษาความปลอดภัยหน้าห้อง”
“ครับ เดี๋ยวอีกสักครู่ก็คงเข้าไปเยี่ยมนายใหญ่ได้แล้ว”
ทางโรงพยาบาลย้ายคนเจ็บไปนอนพักรักษาตัวที่ห้องพิเศษชั้นดี ห้องอยู่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล มองออกไปนอกหน้าต่างเป็นสวนหย่อมที่ร่มรื่น อากาศสดชื่น เหมาะแก่การฟื้นตัว ข้างนอกมีชายชุดดำสองสามคนยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ทางประตู คอยตรวจคนที่เข้าออก ไม่เว้นแม้แต่หมอหรือพยาบาล
ไม่นานพี่เทียนก็ฟื้นจากยาสลบ คนเจ็บในชุดคนป่วยสีฟ้าอ่อนนอนลืมตาอยู่บนเตียง พ่อบ้านเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กข้างๆ เตียง ส่วนผมยืนพิงผนังห้อง ทอดสายตามองอย่างเป็นห่วง แต่ไม่กล้าเข้าไปตอนนี้ กลัวเห็นใบหน้าเขาเต็มๆ แล้วจะอดหลั่งน้ำตาแห่งความดีใจไม่ได้
“เป็นอย่างไรบ้างครับนายใหญ่”
“ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจพ่อบ้านมากนะ”
“คนนู้นต่างหากครับ” นิ้วเหี่ยวย่นชี้มาทางผม “โทรมาหาผม ซนพานายใหญ่มาโรงพยาบาล”
“หรอ” น้ำเสียงเรียบเฉย สั้นๆ ราวกับไม่ได้คิดอะไร
“นายใหญ่พอจะรู้ไหม ว่ามือปืนคนนั้นเป็นคนของใคร” พ่อบ้านลดน้ำเสียงลง
ผมที่ยืนกอดอกเหม่ออยู่ต้องสะดุ้งตัวขึ้นมา คนของใครอย่างนั้นหรอ ก็คนของสมาคมเขาเองไง คนบงการก็คือน้องชายแท้ๆ ของนายใหญ่คนก่อน ผมจะบอกอย่างไรดี ให้ผมบอกแบบนี้ พ่อบ้านคงได้เอาไม้ตะพดที่ติดมือมาฟาดปากผมแตกแน่
“ไม่รู้ ไม่เห็นหน้า”
“ผมส่งคนไปสืบมาแล้ว แต่ไม่ได้ข้อมูล” ใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราหันมามองทางผม แล้วพูดขึ้น “ส่วนซน บอกว่าคนร้ายวิ่งหนีไป หลังจากที่มันยิงคุณ”
“ดีแล้ว ที่ไม่เข้าไปเสี่ยง”
“แต่ผมจะพยายามหาตัวมือปืนคนนั้นมาให้ได้”
“เอาตัวคนบงการมาดีกว่า”
“ครับ”
“พ่อบ้านกลับไปพักผ่อนก่อน แล้วฝากดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อยตอนที่ฉันอยู่ที่นี่ด้วย”
“ครับ นายใหญ่” ตาเฒ่ารับปากด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็ง
ชายสูงวัยหลังค่อมค่อยๆ เดินออกจากห้องไป ทิ้งความเงียบเอาไว้ ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของตัวเอง สายตาคมดังเหยี่ยวมองตรงมาที่ผม น้ำใสๆ ไหลเอ่อขึ้นร้อนผะผ่าวบนขอบตาเมื่อได้เห็นแววตาคู่นั้น
“มานี่สิ ตัวแสบ” คนนอนอยู่บนเตียงเรียกผม
ผมรีบเดินเข้าไปหา น้ำใสๆ ที่หน่วงขอบตาไหลลงอาบแก้ม คนบนเตียงแสดงสีหน้าตกใจที่ได้เห็นน้ำตาผม
“ไอ้คนบ้า ทำไมต้องปล่อยให้ตัวเองถูกยิง”
“เป็นห่วงพี่หรอ ตัวแสบ” มือหนาเอื้อมมือปาดน้ำตาให้ผม
“เป็นห่วงสิ ถามได้”
“แล้วตัวแสบเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ผมส่ายหัวดิกแทนคำตอบ แม้ผมจะบ้าระห่ำเข้าไปไล่ยิงเขาอย่างนั้น แต่ผมก็ไม่เป็นอะไร ไม่เจ็บเท่าคนตรงหน้า จะมีก็แต่แผลถลอกนิดๆ หน่อยๆ แลกกับการที่ได้รู้อะไรบางอย่าง เจ้าพ่อเทียนหลงต้องนอนโรงพยาบาลเพราะฝีมืออาตัวเอง
แล้วผมควรจะบอกเขาดีไหม เรื่องนี้ต้องบอก จำเป็นยิ่งที่เขาต้องรู้ เพราะนั่นหมายถึงบัลลังก์มังกรของเขา อำนาจของเขา และ...ชีวิตของเขา แต่ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ เผลอๆ ผมอาจจะโดนตราหน้าว่าเป็นไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ คิดจะยุแยงให้อาหลานแตกคอกัน
“หิวข้าวไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง วันนี้ทั้งวัน ทั้งเขาและผมต่างยังไม่ได้กินข้าวเลย
“ไม่หิว แต่หนาว” พี่เทียนดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเอง
“เดี๋ยวไปปรับแอร์ให้”
“ไม่เอา กอดพี่หน่อยดิ” พี่เทียนยกมือข้างที่ไม่เจ็บขึ้นมา สายตาออดอ้อนมองมาทางผม ที่แท้ก็หลอกหนาว จะอ้อนตามประสาคนเจ็บ
“ไม่” ผมปฏิเสธเสียงสั้น
“ทำไม พี่หนาวจริงๆ นะ มากอดพี่ให้หายหนาวหน่อย ไม่เป็นห่วงพี่หรอ”
“ไม่เอา ซนกอดพี่ ซนก็เสียเปรียบดิ พี่ต้องกอดซนด้วย”
ผมสวมกอดร่างสูง เอาหน้าซุกเข้าไปที่อกอย่างที่ชอบทำ โดยระวังไม่ให้โดนแผลเขา ผมชอบเอาหน้าไปถูไถกับแผงอกที่แสนอบอุ่น ใจที่เต้นดังของเขาสามารถบอกความคิดได้ดี มือหนาข้างเดิมกอดผมตอบ พลางลูบหัวผมเล่นอย่างทะนุถนอม
“พี่ไม่ให้ตัวแสบเสียเปรียบหรอก กอดแล้วไง ถ้าหายดีแล้วจะกอดแน่นกว่านี้เลย”
“หรอ ถ้างั้นก็รีบๆ หายสิ” ผมผละตัวออกจากเขา เห็นหน้าคนตัวสูงแล้วอย่างไรเสียก็ต้องบอก “พี่เทียน มีอะไรจะบอก”
“ถ้าบอกรัก รอฟังอยู่นานแล้ว”
“เปล่า อันนี้เรื่องซีเรียส”
“หรอ ซีเรียสมากป่ะ” คนเจ็บที่ไม่รู้อะไรยังแกล้งทำตาโตตกใจ
“มาก” ผมเว้นจังหวะ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ บอกไป ผลจะเป็นอย่างไรก็ช่าง จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ เอาเป็นว่าให้เขาได้รู้ก็แล้วกัน “ซนรู้ว่าใครเป็นคนสั่งให้ตามเก็บพี่”
คนตัวสูงเงียบไปสักพัก แววตาที่ล้อเล่นหายไป หรือไว้แต่ความจริงจัง เขาเอ่ยปากถามขึ้นมาสั้นๆ “ใคร”
“คุณชนินทร์” ผมกลั้นใจตอบไป “พี่จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจนะ แต่ซนพูดความจริงที่ได้ยินมากับหู ตอนนั้นซนตามไปเค้นคำตอบจากปากมัน มันบอกมาอย่างนี้”
พี่เทียนไม่พูดอะไรต่อ แววตาคู่นั้นไม่สื่ออารมณ์ใดๆ ไม่รู้ว่าเขาเชื่อผมหรือไม่ เขาโกรธหรือเขารู้สึกอะไร ไม่ได้บ่งบอกมาทางแววตาแม้แต่น้อย มือใหญ่ดึงตัวลงมาให้อยู่ในอ้อมกอดเขาเหมือนเดิม ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีกลับมาเป็นเจ้าพ่อจอมเจ้าเล่ห์คนเดิม
“คืนนี้ตัวแสบนอนเป็นเพื่อนพี่นะ” คนตัวโตพูดน้ำเสียงออดอ้อน ผมเอาคางเท้าบนหน้าอก แล้วมองกลับตาแป๋ว
“คิดดูก่อน”
“ไม่ต้องคิดแล้ว นอนเป็นเพื่อนกันนะ นะตัวแสบนะ”
“แต่พรุ่งนี้ซนมีเรียนนะ”
“ก็กลับไปเอาชุดมาไง ตอนเช้าเดี๋ยวให้คนไปส่ง ไม่งั้นพี่หายช้านะ”
“ก็ตามใจ ถ้าพี่ไม่เบื่อโรงพยาบาล”
“อ้าว ทำไมพูดยังงี้ล่ะตัวแสบ”
“ฮ่าๆ ล้อเล่น เดี๋ยวนอนเป็นเพื่อน”
พี่เทียนขยี้หัวผมแรงๆ ครั้งหนึ่ง แล้วเอื้อมมาจะบิดจมูกผมอย่างที่ชอบทำ ผมรีบเอาหน้าซุกกับแผงอก ไม่ให้เขาบิดจมูกเล่นได้ เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวใหญ่ได้ดังลั่น มีความสุขเหลือเกิน เวลาที่ได้แกล้งผม
~ก๊อก ก๊อก~
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออก ผมกับพี่เทียนหันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน นางพยาบาลถือกะละมังใส่น้ำเดินเข้ามา ผมรีบผละตัวออกจากพี่เทียนโดยเร็ว ไม่ควรแน่ถ้าใครจะเห็นผู้ชายสองคนกอดกันแบบนี้
“เช็ดตัวหน่อยนะคะ”
“ครับ” คนตอบยังอมยิ้ม สายตาชำเลืองมองมาทางผม ยังขำกับท่าทีตอนที่ผมผละออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็วสินะ
“ไม่ต้องครับ” ผมพูดขัดขึ้นมา คนตัวสูงหุบยิ้มทันที “เดี๋ยวผมเช็ดให้เขาเอง”
“คะ” นางพยาบาลทำหน้างง แล้วยื่นกะละมังที่ใส่น้ำไว้ครึ่งมาให้ผม “ค่ะ นี่ค่ะ”
“ขอบคุณครับ อีกสักพักค่อยเข้ามาเก็บกะละมังก็ได้ครับ”
“ค่ะ ขอตัวนะคะ”
นางพยาบาลคนเดิมเดินออกจากห้องไปเงียบๆ คนเจ็บบนเตียงเผยยิ้มออกมาใหม่อีกครั้ง ผมวางกะละมังไว้บนโต๊ะไม้ข้างหัวเตียง หยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กที่แช่น้ำไว้ขึ้นมาบิดให้หมาด
“หมั่นไส้ เห็นพยาบาลสาวๆ ไม่ได้เลยนะ”
“เปล่าสักหน่อย ยังไม่ได้ทำอะไรเลย หึงพี่หรอ”
“พูดมาก ถอดเสื้อ เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้” ผมยืนสั่งเขา ในมือถือผ้าเช็ดขนหนูที่เพิ่งบิด
“อะไร ถอดเองไม่ได้ เจ็บ ถอดให้หน่อยดิ”
“ทั้งเจ้าเล่ห์ ทั้งขี้อ้อน” ผมพูดขณะที่มือค่อยๆ กระตุกเชือกที่มัดแทนกระดุมเสื้อ เชือกค่อยๆ ถูกปลดไปทีละเส้น เผยให้เห็นตั้งแต่แผงอก ไล่ลงมาถึงหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อสมบูรณ์ ถึงจะเห็นมาแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้งใจก็อดที่จะหวั่นไม่ได้
“ถ้าไม่อ้อนกับตัวแสบ แล้วจะให้ไปอ้อนกับใครล่ะครับ”
ผมอมยิ้ม ไม่ตอบ ใช้ผ้าขนหนูผืนเดิมค่อยๆ เช็ดไปที่ตามร่างกายคนสมส่วนอย่างเบามือที่สุด เจ้าพ่อวัยเยาว์มองผมอย่างไม่วางตา ดวงตาคมมีเสน่ห์จนทำเอาผมไม่กล้ามองกลับ จะมองผิวกายสีแทนที่มีกล้ามเนื้อไปทุกสัดส่วน ความร้อนก็ขึ้นหน้า ไม่อยากจะมองอะไรทั้งนั้น
“มองอะไรอยู่ได้”
“ก็มองคนน่ารักไง อย่างนี้ต้องแกล้งป่วยนานๆ จะได้มีคนมาคอยดูแลตลอด”
“อ้าว ไหนว่าจะรีบหายไง”
“ถ้าหาย แล้วกลับบ้านไปจะมีคนดูแลอย่างนี้ไหมล่ะ”
“ไม่สน ต้องรีบหาย” ผมสั่งเสียงเข้ม
“ก็ได้ครับ”
“หายวันพรุ่งนี้เลยนะ”
“เร็วไปไหม พี่จะหายไวได้ยังไง ถ้าไม่มีกำลังใจ” คนพูดทำแก้มป่อง “หอมแก้มให้กำลังใจหน่อย”
“ไม่เอา เอาให้หายก่อน เดี๋ยวจะหอมให้รางวัล”
“ไม่เกี่ยว รางวัลต้องใหญ่กว่านี้ อันนี้มามัดจำก่อน”
“โลภมากลาภหายนะ”
“นะ คนป่วยต้องการกำลังใจ”
“สัญญาก่อนว่าจะรีบหาย”
“ครับ สัญญา” เจ้าพ่อวัยมหาวิทยาลัยชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว ทำเป็นลูกเสือ เขาทำแก้มป่องขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเหล่ไปมาระหว่างหน้าผม กับแก้มตัวเอง
ผมแกล้งยืนลังเลอยู่นาน แล้วรีบพุ่งเข้าไปหอมแก้มเขา รีบถอนออกมา แต่ไม่ทัน โดนมือหน้าคว้าตัวไว้เสียก่อน คิดว่าผมไม่อายหรือไงที่ทำแบบนี้
มือหนาที่โอบเอวกระชับตัวผมให้ติดเตียงมากขึ้น ใบหน้าผมค่อยๆ เลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อคมอีกครั้ง ปลายจมูกชนกัน สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ติดขัดของฝ่ายตรงข้าม
~ก๊อก ก๊อก~
เสียงประตูดังขัดจังหวะขึ้นมา ผมรีบถอยห่างจากตัวพี่เทียน นายใหญ่ส่งเสียงอนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามาได้ บานประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง แทนที่จะเป็นนางพยาบาลชุดขาว กลับกลายเป็นบุรุษชุดดำเดินหน้านิ่งเข้ามาหาเจ้านายตัวเองที่นอนอยู่บนเตียง
พี่เทียนขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง มองลูกน้องตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย แทนคำถามถึงธุระที่เข้ามา
“คนของราชาพยัคฆ์มาขอพบคุณวิศิษฏ์ครับ” ชื่อผมถูกเอ่ยขึ้นมา
“มีอะไรหรือเปล่า” พี่เทียนถามเสียงห้วน ลูกน้องนิ่งเงียบไร้คำตอบ ยืนก้มหน้าไม่ยอมสบตาเจ้านายตัวเอง
สายตาผมกับพี่เทียนจ้องมองไปที่ชายชุดดำเป็นทางเดียวกัน ราวกับจะเค้นคำตอบออกมาจากปากเขา ท่าไม่ดีเอาเสียเลย แม้จะยังไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากผู้ชายคนนั้น
“เดี๋ยวซนมา” ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไป ไม่รอคำอนุญาตจากอีกฝ่าย
“รีบกลับมานะ มานอนเฝ้าพี่ด้วย”
บุรุษคุ้นหน้าคนหนึ่งยืนรอผมอยู่หน้าห้อง แต่งกายสีดำสนิท แม้จะคล้ายกับคนของฝั่งเทียนหลง แต่กลับให้ความรู้สึกเศร้า หดหู่ยิ่งกว่า สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงภาระที่แบกมันหนักนักหนา
ผมไม่พูดจาอะไรทั้งสิ้น เดินนำเขาไปยังที่ที่ปลอดผู้คน มาหาผมถึงที่นี่ ด้วยสีหน้าแบบนี้ ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“คุณไพโรจน์ถูกยิง” น้ำเสียงราบเรียบ แต่สะเทือนไปทั้งใจผม “เสียชีวิตคาที่”
คำพูดที่ผ่านหูเข้ามา ถูกประมวลเข้าสู่สมองอีกครั้งอย่างช้าๆ ตัวแข็งทื่อราวกับก้อนหินบนเขาใหญ่ มือกำกางเกงตัวเองแน่น กล้ามเนื้อสั่นระริก ใจเต้นราวจะทะลุทรวงอกออกมา สายตามองตรงไปข้างหน้าที่มีแต่ความว่างเปล่า น้ำตาหน่วงขึ้นมาคลอเบ้า แต่ไม่ไหลลงมาดั่งที่ควรเป็น
“ใคร” เสียงเบา คล้ายกับสะกดใจให้อยู่นิ่ง
“เทียนหลง” เสียงตอบเบาสั้น ไม่ผิดกัน
ไม่เคยคิดเรื่องนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าพ่อจากไปจะเป็นอย่างไร และยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ไม่เคยจะอยู่ในหัวเลยก็คือ...เทียนหลง กำจัดประธานราชาพยัคฆ์
ตัวผมไม่สามารถขยับไปไหนได้ ยากที่จะบรรยายความรู้สึก ไม่รู้ว่าควรที่จะแสดงออกมาอย่างไร ใจแทบขาด...เมื่อรู้ข่าว ผู้เป็นพ่อจากไปอย่างไม่มีวันกลับ จากไปทั้งๆ ที่จากกันมานานแสนนาน แต่อ่อนแอไม่ได้...เจ้านายจะหลั่งน้ำตาให้ลูกน้องเห็นไม่ได้ แค่นี้ทุกคนก็เสียขวัญจะแย่อยู่แล้ว
“กลับบ้าน” ผมขยับปากนิดเดียว แต่คนที่ยืนข้างผมรู้เรื่อง เข้าใจ น้อมรับคำสั่ง
เปลี่ยนทิศการเดิน ไม่หันกลับไปทางเก่า กลับบ้าน บ้านที่เป็นของเรา บ้านตระกูลศารทูลนฤบาล กลับด้วยใจที่แห้งเหี่ยว ไม่ชุ่มชื้นเหมือนดั่งที่คิดไว้ การกลับบ้านครั้งนี้ แลกกับชีวิตของคนที่ผมรักมากที่สุด...พ่อ
ผมลงจากรถด้วยใบหน้าเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ห้องโถงใหญ่ที่ผมมักจะเจอพ่อตอนกลับมาจากโรงเรียน เก้าอี้โซฟาตัวยาวในห้องรับแขกที่พ่อชอบนั่งเล่น คำพูด คำสั่งสอนของพ่อที่ดังก้องอยู่ในหูไม่มีวันจางหายไป เร็วกว่าที่คิด เร็วจนตั้งตัวไม่ติด พ่อ...ไม่มีวันกลับมา แต่พ่อ...จะอยู่ในใจลูกชายคนนี้ตลอดไป
“คุณหนู ฮือๆ คุณท่าน ฮึ่ก ฮือๆ คุณหนู” แม่นมวิ่งมากอดผม ร้องไห้คร่ำครวญจนเกือบฟังไม่ได้ศัพท์ ร่างสูงวัยสั่นเทาด้วยความโศกเศร้า
ผมทำได้แต่เพียงกอดปลอบเท่านั้น เพราะตอนนี้ตัวผมเองก็เสียใจไม่ได้ต่างอะไรจากหญิงตรงหน้า ผมประคองแม่นมไปนั่งบนโซฟาตัวยาว สายตามองตรงไปเบื้องหน้า กรอบรูปที่ติดอยู่บนฝาผนัง พ่อ แม่ และผมที่ยังเด็กอยู่ เพราะความโลภในอำนาจ ที่ทำให้ผมสูญเสียท่านทั้งสองไป ผมไม่ใช่ลูกแมว แต่ผมเป็นลูกเสือ ราชาพยัคฆ์ผู้ไม่ยอมใคร
“ซนจะไปแก้แค้นมัน” ผมพูดน้ำเสียงนิ่งเรียบ สายตามุ่งมั่น เอาจริง
ไม่มีแผนการใดๆ อยู่ในหัว รู้เพียงแค่ว่าเป็นฝีมือคนของมังกรสวรรค์ ใช่...ผมรักเขา ผมรักพี่เทียน ประธานสมาคมมังกรสวรรค์ แต่ความรักที่มีให้นั้นไม่เท่าที่ผมมีให้พ่อ แก้แค้น...เอาถึงตาย ให้สมกับที่พวกมันทำ
“คุณหนูทำอย่างนั้นไม่ได้”
“ในเมื่อมันทำได้ แล้วทำไมซนจะทำไม่ได้”
“ไม่เหมือนกัน” แม่นมปฏิเสธลั่น
“แล้วนมจะให้พ่อตายไปฟรีๆ อย่างนั้นหรอ” น้ำเสียงผมดังขึ้น
แม่นมเงียบไป ผมก็เงียบตาม สายตามองไปคนละทิศกัน ท่านจะห้ามผมทำไม พ่อผมถูกฆ่า ผมเป็นลูก จะไม่ให้แก้แค้นคนที่มันทำได้อย่างไรกัน ผมไม่มีวันยอมแน่ๆ
“นมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่คุณหนูยังมีอนาคตอีกไกล อย่าให้มือตัวเองมาเปื้อนเลือดเลย”
“ถ้าเป็นเลือดของไอ้คนที่มันทำพ่อ ซนก็เต็มใจ”
“คุณหนู เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อฟังนมแล้วใช่ไหม” แม่นมพูดตัดพ้อ น้ำตายังไหลอาบแก้มอยู่ไม่หยุด แต่เสียงสะอื้นเริ่มเบาลง
“ไม่ใช่ไม่เชื่อฟัง แต่เรื่องนี้ใครก็ห้ามซนไม่ได้ มันทำพ่อ ซนต้องเอาคืน”
“นมขอร้อง อย่าทำเลย คิดให้ดีๆ ได้ไม่คุ้มเสียนะ”
“คิดดีแล้ว ซนจะทำ ใครหน้าไหนก็มาห้ามซนไม่ได้หรอก”
ผมลุกขึ้นเดินขึ้นไปชั้นบน กลับมานอนที่บ้านเพราะเรื่องร้ายอุบัติขึ้น ถ้าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น วันนี้คงจะเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุด เตียงนอนที่แสนนุ่ม ไม่ช่วยทำให้ผ่อนคลายขึ้นมาบ้างเลย แขนทั้งสองข้างประสานกัน หนุนหัวแล้วหลับตาลง เรื่องทั้งหมดที่พยายามปล่อยวางแต่ทำไม่ได้ วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดตลอด แค้นนี้ต้องชำระ
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452955 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก