หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[tuek]

หวานกันอยู่แล้วเชียวไม่น่ามาเกิดเรื่องขึ้นเลย
ซนใจเย็นๆนะ
ไอ้ชนินทร์แน่ๆที่เป็นคนสั่งฆ่าพ่อของซน

[bun]

กลับมาเป็นศัตรูกันอีกแล้วเหรอ

[ชัดเจนกาบ]

เห็นด้วยกะข้างคับซนเนี้ยเดียวผีเข้าผีออกเทียนไว้ชีวิตพ่อนายและครอบครัวนายนะคิดอะไรก็ปรึกษาเทียนก่อนนะซน เทียนคงไม่ชั่วขนาดนั่นมั่งถ้าใช่สนับสนุนเต็มที่ ไปปรึกษาเทียนเถอะนายกับเทียนเหลือแค่สองคนแล้วนะ

[Coolsipie]

อีอาชนินนท์แน่นอนที่อยู่เบื้องหลัง

[ycrazy]

 :a5:พึ่งจะมีหวานๆกับเค้าบ้าง ไหงกลายเป็นดราม่าเร็วอย่างนี้

[K2KARN]

สรุป ตัวแสบนี่เข้มแข็งจริงๆ
เพิ่งเป็นแฟนกัน งานก็เข้าเลยนิ

[Bowbonk]

 

[bencup9443]

รอๆๆๆๆ คุณเทียนรีบหายป่วยไวๆนะ  มาช่วยซนด่วนเลย!!!!!

[wikichan]

อะนะ...คิดเยอะ ๆ นะน้องซน เทียนหลงอยู่กะซน

แล้วใครที่ทำพี่เทียนของซน คิดว่า ก้ คน ๆ เดียวกันน่ะแหล๊ะะะ

ชักจะดราม่าหนักแล้วนะ 55555+ ชอบ ๆ

[139147]

 

ไอคุณอาเอาอีกแล้วเเน่เลยยยยย

ทำไมซนไม่คิดให้ดีๆเทียนไม่มีวันทำ!!!


 

[anukul]

มารอตอนต่อไปครับ

[Karn12]

มาม่ามาอีกแล้ว

[Guill]

เตรียมกระต่ายบินมาแก้ท้องอืด

[sirikanda28]

มาต่อเร็ว ๆ น้า

[แสนเสน่หา]

ตอน๓๐ จบสิ้นกันที
   
หน้าที่ที่ผมต้องแบกรับต่อจากนี้ไป
ทำให้ผมอ่อนแอต่อหน้าคนอื่นไม่ได้


สาวเท้าทั้งสองข้างเดินอย่างรวดเร็ว สายตามองตรงไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ริมฝีปากไม่ขยับทักใครทั้งนั้น ใจเต้นสั่นรัวด้วยความโกรธแค้น เดินตรงมาที่ห้องคนไข้ชั้นบน แม้จะมีคนคุ้มกันรายล้อมอยู่หน้าประตู แต่ผมก็สามารถเดินผ่านเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
   
แม้เมื่อคืนจะกลับไปนอนที่บ้าน ข่มตาให้หลับ แต่จิตใจกลับไม่หลับตลอดทั้งคืน ความคิดยังวนเวียนอยู่ในหัว ความแค้นยังฝังลึกอยู่ในใจ ยากที่จะสะบัดออก อยากจะเห็นน้ำหน้าของคนที่บอกรัก ว่าตอนนี้เขามีความสุขแค่ไหน ที่ได้ทำร้ายคนที่ตัวเองเคยสารภาพความรู้สึกดีๆ ออกมา บอกว่ารักนักรักหนา แล้วดูสิ่งที่เขาทำกับผมสิ ยากเกินให้อภัย
   
หนังสือพิมพ์ชื่อดังถูกพับเก็บอย่างลวกๆ ทันทีที่คนอ่านเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมปรากฏกายอยู่ในห้อง สายตาผมเหลือบไปมองหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น ไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าข่าวที่ถูกตีพิมพ์เป็นเรื่องไหน ตอนนี้นักข่าวพากันประโคมข่าวเรื่องการจากไปของพ่อผม หนังสือพิมพ์ทุกฉบับของวันนี้เอาพาดหน้าหนึ่งหมด และคงเป็นแบบนี้ไปอีกนาน
   
“ตัวแสบ”
   
“ไม่ต้องมาเรียกฉัน” ตาจ้องเขม็งไปยังคนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียง “ฉันไม่อยากได้ยินชื่อนี้จากปากใคร โดยเฉพาะแก”
   
“ซน ทำไมพูดกับพี่แบบนี้ล่ะครับ” เขาพยายามใช้น้ำเย็นมาลูบประโลมผม แต่มันไม่ได้ผล สิ่งที่เขาทำลงไป มันยากเกินที่จะให้อภัยได้
   
“ไอ้ชั่ว อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของเทียนหลง”
   
“หมายถึงเรื่องนั้นหรอ” สายตาเขาชำเลืองมองหนังสือพิมพ์ที่ถูกพับอย่างยับๆ เขาต้องรู้ เขาต้องเข้าใจว่าหมายถึงการจากไปของประธานสมาคมราชาพยัคฆ์ “เทียนหลงไม่รู้เรื่องนั้น”
   
“หน้าด้าน หลอกให้ฉันอยู่กับแก แต่อย่าคิดว่าจะปิดหูปิดตาฉันได้”
   
“พี่ไม่ได้หลอกซน”
   
“เลว แกมันเลว ชอบเล่นกับความรู้สึกคน บอกรักฉันนักหนา แต่สุดท้ายมาฆ่าพ่อฉัน ไอ้ชั่ว”
   
“ซน ฟังพี่ก่อนสิ” เสียงเขาเข้มขึ้น เหมือนจะสั่งผม แต่ในตอนนี้ผมไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งเขาอีกต่อไปแล้ว พันธะสัญญาระหว่างเราสิ้นสุดตั้งแต่พ่อผมตาย
   
“ไม่ฟัง”
   
“พี่บอกให้ฟังก่อนไง พี่ไม่ได้เป็นคนทำ เรื่องนั้นเทียนหลงไม่เกี่ยว” เขายังปฏิเสธเสียงแข็ง เทียนหลงเป็นคนทำ ทำไมเขาจะไม่รู้
   
“ถ้าเทียนหลงไม่ทำ แล้วหมาตัวไหนมันจะทำ”
   
“ไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่ไม่เคยคิดที่จะทำให้ตัวแสบเสียใจเลยสักนิด” เสียงนุ่มทำมาเป็นพูดดี ผมไม่เชื่อ คนอย่างเขามันไม่น่าเชื่อถือ
   
“เลิกสร้างภาพเสียที เก็บปากไว้ร้องขอชีวิตเถอะ”
   
“แล้วซนจะทำอะไรพี่”
   
“ก็จะทำอย่างที่แกทำกับพ่อฉันไง” ผมตวาดลั่นใส่พี่เทียน “วันนี้ถึงตาฉันแล้ว ฉันจะเอาคืนทุกสิ่งทุกอย่างกับสิ่งที่แกเคยทำให้สาสมเลย”
   
“ก็เอาสิ ซนอยากจะทำอะไรก็ทำเลย” คนที่นอนอยู่บนเตียงพูดอย่างท้าทาย สายตาคู่นั้นไม่ได้แข็งกร้าว แต่ตัดพ้ออย่างน้อยใจ
   
“อย่ามาท้าฉันนะ”
   
“พี่ไม่ได้ท้า”
   
~ผัวะ~
   
ผมปล่อยหมัดใส่หน้าคนเจ็บ พี่เทียนไม่มีท่าทีโกรธแค้น หรือจะเอาคืนแต่อย่างใด ต่างจากผมที่ร้อนเป็นไฟตั้งแต่ข้างในจนเผยแสดงออกมาข้างนอก
   
เห็นหน้าเขาแล้วพาใจสับสนไปหมด ความแค้นที่ต้องชำระ กับความรักที่เคยคิดจะสานต่อ กลับมารวมเป็นจุดเดียวกัน ผมควรจะทำอย่างไรดี ทำไมต้องเป็นเขาด้วย...พี่เทียน เจ้าพ่อแห่งเทียนหลง
   
“ฉันเกลียดแก ไอ้สารเลว”
   
“พี่เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าพูดคำว่าเกลียดกับพี่ มันเจ็บกว่าโดนต่อยเป็นร้อยเท่า” คิ้วหนายาวขมวดเข้าหากัน
   
“แกยังจะมีความรู้สึกอีกหรอ ไอ้คนหน้าด้าน ฉันเกลียดแก ฉันจะพูด แกจะทำไม”
   
“บอกว่าอย่าพูดไง จะชกหน้าพี่อีกกี่ทีก็ได้ แต่อย่าพูดว่าเกลียดพี่”
   
“แกมันเป็นไอ้ฆาตกร ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น”
   
“ไม่เชื่อใจพี่แล้วใช่ไหม”

คำถามของเขาทำให้ผมต้องปิดปากเงียบสนิท ตอบไม่ได้ ถึงแม้ปากบอกจะเกลียดเขานักหนา สมองสั่งการให้มาแก้แค้น แต่ใจกลับไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด มีความรักอยู่เต็มทุกห้องหัวใจ ทั้งรัก ทั้งเชื่อใจ แต่เรื่องแบบนี้จะให้ผมทำอย่างไรได้ ในเมื่อมีความแค้น ก็ต้องมีการชำระ

“แกทำให้ฉันหมดความเชื่อใจเอง”

“ใช้สติคุยกันก่อนได้ไหมครับซน”

“ลูกน้องฉันบอกว่าคนของเทียนหลงเป็นคนสั่งการและลงมือ” ผมพูดเสียงเรียบ เยือกเย็น ตอกย้ำให้เขารู้ว่าสาเหตุการจากไปของพ่อผมว่าเป็นเพราะใคร

“ซนอยู่กับพี่มานาน ซนก็น่าจะรู้”

“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่อยากจะรู้ ไม่อยากจะจดจำอะไรทั้งนั้น

“พี่เชื่อว่าซนรู้จักพี่ดี”

ใช่ เจ้าพ่อเทียนหลงคนนี้ไม่เคยคิดทำร้ายใคร ถ้าเขาจะทำ เขาคงทำตั้งแต่วันแรก ก่อนที่ผมจะเอาเท้าแตะเข้ามาในบ้านของเขาแล้ว เวลามีปัญหากับสมาคมอื่น เขามักจะใช้วิธีอื่นๆ เพื่อเลี่ยงการปะทะและการสูญเสีย แล้วเหตุใดเขาถึงฆ่าพ่อผม หรือไม่ใช่เขา แต่ลูกน้องบอกมาว่าเป็นฝีมือของเทียนหลง เทียนหลงที่มีประธานสมาคมคือเขา...นายทิวากร

“บางทีอาจจะไม่ดีพอก็ได้”

“เลิกพูดประชดกับพี่ได้ไหมครับ นะ คนดีของพี่”

“แกก็เลิกสร้างภาพพูดดีกับฉันได้แล้ว เป็นฆาตกรฆ่าพ่อฉัน แล้วจะมาทำดีกับฉันอีกทำไม”

“พี่ไม่ได้ทำ” เขาปฏิเสธเสียงแข็งขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ คำพูดหนักแน่นเพื่อยืนยันว่าพูดความจริง สายตาของความจริงใจคู่นั้นทอดยาวมองมาที่ผม

“ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร”

คำถามของผมทำเอาใจตัวเองกระตุกขึ้นมา มองไปที่สภาพคนเจ็บ สมองพลันไปคิดถึงใครบางคน มีคนเคยพูดกับผมว่า เขาจะต้องยิ่งใหญ่ เป็นใหญ่เหนือทุกคนในวงการ เหนือใครทั้งหมด รวมทั้งเจ้าพ่อราชาพยัคฆ์ เขาคนนั้นพร้อมที่จะทำทุกอย่างให้เทียนหลงก้าวหน้า เพื่ออำนาจที่จะได้มาอยู่ในมือ หรือว่าที่พี่เทียนถูกลอบทำร้าย กับพ่อผมถูกฆ่า จะเกิดจากคนๆ เดียวกัน ถ้ามือปืนคนนั้นบอกว่าคุณชนินทร์เป็นคนสั่งให้มาเก็บพี่เทียน เพราะฉะนั้นคนที่สั่งฆ่าพ่อผมก็ต้องเป็น...

“ไม่ได้คิดอย่างนั้นใช่ไหม” น้ำเสียงเขาแผ่วเบาลงไป เขาก็เริ่มรู้แล้วเหมือนกัน

“ไอ้ชนินทร์” ชื่อนั้นถูกพูดออกมาจากปากผมสั้น ห้วน ผมมองข้ามมันไปได้อย่างไร “ฉันจะฆ่ามัน”

“ไม่นะซน อย่าทำแบบนั้น”

“ฉันจะฆ่าอาแก ดันมาห้าม แล้วทำไมตอนที่อาแกฆ่าพ่อฉัน ไม่ห้ามบ้างล่ะ” ผมมองเขาไม่วางตา กลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดต่อ

“แกมันน่าสมเพช มันพยายามฆ่าแก แต่แกยังจะมาห้ามฉันเพื่อให้ไว้ชีวิตมันอีก”

“ใช่ ที่พี่ห้ามเพราะเขาเป็นอาของพี่ แม้ว่าพี่จะหมดความนับถือการเป็นอาหลานแล้วก็ตาม แต่ตามศักดิ์แล้วเขาก็เป็นอาของพี่อยู่ดี” สายตาคู่นั้นจ้องมายังที่ผม มือหนาคว้ามือผมเข้าไปกุม “แต่อีกเหตุผลที่พี่ห้าม เพราะพี่เป็นห่วงเรา ตัวแสบ”

“แต่มันฆ่าพ่อฉัน แกก็รู้” ผมตะโกนใส่หน้าเขา เหมือนปลดปล่อยสิ่งที่อึดอัดจากในใจ “แกเตรียมมาล้างแค้นฉันแทนอาแกได้เลย”

น้ำตาเอ่อขึ้นเบ้าตา เหมือนจะไหลออกมา ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำตัวเอง ซ้ำเติมจิตใจให้รู้ว่าต่อไปในชีวิตนี้ ผมจะไม่มีพ่อยืนอยู่เคียงข้างกายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่จะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาก็ไม่ได้ ต้องสะกดกลั้นไว้ เข้มแข็ง ต่อไปนี้ผมจะเป็นไอ้ซนคนเดิมไม่ได้แล้ว หน้าที่ที่ผมต้องแบกรับต่อจากนี้ไป ทำให้ผมอ่อนแอต่อหน้าคนอื่นไม่ได้

ร่างที่นั่งอยู่บนเตียงคว้าตัวผมให้เข้าไปหา มือเขาเลื่อนเข้ามาโอบหลังผมไว้ ลูบไปมาเป็นการปลอบประโลม สัมผัสที่อบอุ่น แต่ยากที่จะทำใจยอมรับได้ ความแค้น กับความรัก สองสิ่งที่ตรงข้าม แต่ผมกลับต้องมาเลือก

“ถ้าจะร้อง ก็ร้องออกมาเลย ไม่ต้องอายใคร ที่นี่มีเพียงเราสองคน พี่เข้าใจความรู้สึกนี้ดี” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเข้าใจจิตใจและความรู้สึกผม เขาเคยผ่านเหตุการณ์นี้มาก่อน คนที่ต้องสูญเสียคนที่รักไป เสียใจปางตาย แต่กลับไม่สามารถแสดงออกมาได้

มือผมคว้าร่างสูงโปร่งเข้ามากอดแน่น น้ำตาไหลลงมาทันที น้ำตาแห่งความเศร้าและเสียใจที่กักเก็บมานานได้ถูกระบายออกมา ร่างผมสั่นเทาตามแรงสะอื้นไห้ ปล่อยให้น้ำตาไหลร่วงลงมาตามธรรมชาติ ปราศจากเสียงคร่ำครวญ ผมร้องไห้อยู่เนิ่นนาน พี่เทียนไม่เอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาสักคำ เพียงแค่มอบความห่วงใยมาให้ผมผ่านอ้อมกอดนั้น

“ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว”

“ยังเหลือพี่อีกคนนะครับตัวแสบ พี่จะอยู่เคียงข้างซนเสมอนะ” มือหนาลูบหัวผมอย่างทะนุถนอม

“แต่อาแก...”

“เรายังไม่มั่นใจ ว่าใช่ฝีมืออาชนินทร์จริงหรือเปล่า”

“อาแก แกก็พูดได้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับซน อย่าเข้าใจพี่ผิดได้ไหม” เขาเชยคางผมขึ้นมา นิ้วโป้งปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มผมอยู่อย่างอ่อนโยน

“แล้วแกเข้าใจฉันบ้างไหม”

“เข้าใจสิครับ ทำไมพี่จะไม่เข้าใจซน” พี่เทียนกระชับอ้อมกอดอีกครั้ง เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมเหมือนดั่งที่เคยทำ “แต่ซนกลับมาคุยกันแบบเดิมได้ไหม นะตัวแสบของพี่”

ผมนิ่งเงียบไป จ้องมองไปที่แววตาทรงเสน่ห์คู่เดิม ใช่ว่าผมจะอยากคุยกับเขาแบบห่างเหินเหมือนอย่างนี้ แต่เพราะความโกรธแค้นของผมที่มาคั่นกลางระหว่างเรา มันทำให้ผมไร้สติ อารมณ์เดือดขึ้น

“ครับ พี่เทียน” ผมตอบรับเสียงเบา ด้วยคำสั้นๆ

“ดีมากครับตัวแสบ แล้วรู้สึกดีขึ้นมาบ้างหรือยัง ที่ได้ระบายออกมา”

“นิดหน่อย”

“แต่พี่ยังไม่รู้สึกดีเลย เจ็บ โดนเด็กรังแก”

“เจ็บมากไหม ซนขอโทษ ใจร้อนไปหน่อย” ผมลูบไปที่รอยช้ำบนใบหน้าของพี่เทียนอย่างเบามือ แม้มือผมจะเล็ก แต่โดนต่อยไปเต็มแรงขนาดนั้น คงเจ็บน่าดู

“เปล่า พี่ไม่ได้เจ็บตรงนั้น” พี่เทียนจับมือผมมาทาบที่หน้าอกเขา “เจ็บตรงนี้ต่างหาก สัญญานะว่าจะไม่พูดว่าเกลียดพี่อีก”

“ไม่สัญญา” ผมพูดเสียงแข็ง ทำเอาสีหน้าของเจ้าพ่อใหญ่สลดลงทันที “แต่ขอให้รู้ไว้ว่า แม้ซนจะพูดอย่างนั้นออกไป แต่ใจซนไม่เคยคิดอย่างนั้น”

“แล้วใจซนคิดยังไง” คนถามเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มแสดงความสุขแบบนี้ต่างจากสีหน้าเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

“รักพี่ ซนรักพี่เทียน”

“ถ้าอย่างนั้นซนสัญญากับพี่ได้ไหม ว่าจะไม่ใจร้อนทำอะไรบุ่มบ่าม พี่เป็นห่วงเรานะตัวแสบ” เขาพูดดักคอไว้อย่างรู้ทัน

แม้หัวใจทั้งดวงของผมในตอนนี้ จะมีความรักมากเกินกว่าครึ่ง แต่ส่วนที่เหลือเป็นความแค้นและหน้าที่ ผมต้องทำ ผมทำใจไม่ได้หรอกที่จะปล่อยไปง่ายๆ ชีวิตพ่อทั้งชีวิต ลูกคนนี้จะไม่เอาคืนเลยหรือ ถึงแม้ว่ายิ่งพยาบาท เรื่องก็จะยิ่งไม่จบ แต่ขอแค่ได้ล้างแค้น เอาให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำ เท่านั้นผมก็พอใจ

“ไม่สัญญา”





เดือนมืด ไม่มีแม้แต่ดาวสักดวง ลมกรรโชกแรงพัดใบไม้ให้ร่วงปลิวลงมาจากต้นไม้ทั้งสองข้างทาง เสียงฟ้ากัมปนาทสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว เสียงดังเหมือนเสียงคำรามของพยัคฆ์เวลาหิวโหย คล้ายกับอารมณ์ของทายาทราชาพยัคฆ์ในตอนนี้

ร่างชายสองคนแต่ต่างวัยยืนอยู่ข้างรถยนต์ยี่ห้อหรู สบสายตากันอย่างไม่มีใครกลัวใคร ผมเป็นคนขอคุยกับเขาตามลำพัง โดยให้พามาที่ถนนสายเปลี่ยวเส้นนี้ ปราศจากลูกน้องของแต่ละฝ่ายที่ติดตามมา แน่นอน...เขารู้ ว่าธุระที่ผมจะคุยกับเขาในวันนี้คือเรื่องอะไร

“ฉันไม่มีเวลาให้เด็กที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกมากนะ มีอะไรก็รีบๆ พูดมา” เสียงแข็งกระด้างจากปากคนหัวขาว

“แกฆ่าพ่อฉันใช่ไหม” ผมเปิดประเด็นโดยถามอย่างตรงไปตรงมา

“ถ้าไม่ใช่ฉัน แล้วจะเป็นใคร”

“ไอ้ชนินทร์ ไอ้สารเลว”

~เพี้ยะ~

มือหยาบตบหน้าผมจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้นถนนคอนกรีตที่เริ่มชำรุด ผมใช้มือยันตัวลุกขึ้นมานั่ง รู้สึกได้ถึงของเหลวสีแดงที่ไหลออกจากมุมปาก สายตาจ้องมองเขาเขม็ง หยิบปืนสั้นกระบอกเล็กที่เหน็บตรงกางเกง จ่อเข้าไปทางคนชั่ว

~ผัวะ~

ผมไม่ทันตั้งตัว ไอ้ชนินทร์เตะเข้าที่คอมือผมอย่างรวดเร็ว ปืนกระเด็นลอยไปไกลตามแรงเตะ เจ้าตัวคว้าปืนสั้นที่พกมาแล้วจ่อหน้าผมคืน เขาแสยะยิ้มอย่างมีชัย ผมกำขากางเกงไว้แน่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่แค้นที่เสียทีให้มัน

“แกกับฉันมันยังห่างกันหลายชั้น ไอ้หนู”

“ถ้าหมายถึงความชั่ว ฉันเทียบกับแกไม่ติดอยู่แล้ว”

“ยังจะปากดีอีก เอาเถอะ ฉันให้อภัยได้ เห็นว่าเป็นลูกกตัญญู รักพ่อ ดี! ฉันจะได้ส่งแกไปหาพ่อที่นรกอีกคน”

นิ้วสั้นเตรียมเหนี่ยวไกปืน ผมไม่ปล่อยให้เป็นโอกาสของมัน รวบรวมแรงทั้งหมดพุ่งตัวเข้าไปหา จับมือที่ถือปืนให้ชี้ขึ้นฟ้าที่กำลังร้องคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว โถมตัวเข้าไปใส่เขาจนล้มไปนอนอยู่กับพื้นถนน ผมได้เปรียบ ขึ้นไปคร่อมร่างหนา มือจับมือของเขาที่ถือปืนแน่น ไม่ยอมปล่อย ผมกระแทกมือนั้นเข้ากับพื้นถนนอย่างสุดแรงอยู่หลายครั้ง จนมือเขาเจ็บ หมดแรงที่จะกำปืน ปล่อยให้ปืนกระเด็นหลุดจากมือไป

มืออีกข้างของเขาที่ว่าง จิกหัวผมแล้วกระชาก ปากเขาอ้าออกจากกันเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ฝืนเจ็บ กระแทกหัวโขกกับหน้าผากเขาไปเต็มแรง มือทั้งสองรวบเข้าไปที่คอเขา แล้วบีบอย่างรู้จุด คนสูงวัยสีหน้าเหยเกเพราะหายใจไม่ออก มือยาวใหญ่เอื้อมมาบีบคอผมคืน ทั้งแรงและพละกำลังเขามีเหนือกว่าผมมาก ลมหายใจผมเริ่มติดขัด ตาพร่ามัว ภาพที่เห็นเริ่มจากกลายเป็นสีดำมืดไปหมด ปากพะงาบรับอากาศ มือตะเกียกตะกายบีบคอเขาให้แรงขึ้น แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เพราะแรงผมหมด จนไม่มีแรงบีบ ปล่อยมือให้ค้างไว้อยู่อย่างนั้น

ร่างที่นอนอยู่ลุกขึ้นมายืน โดยมือยังคงบีบคอผมไม่ปล่อย ผมเสียเปรียบเขาเกือบทุกด้าน ไม่ว่าแรงหรือสรีระ ขาผมตั้งหลักไว้ไม่อยู่ สามารถล้มลงพื้นได้ทุกเมื่อถ้าเขาปล่อยมือนั้นออก แรงบีบยิ่งมากขึ้น ราวกับจะบีบให้คอผมแหลกคามือ

~ผัวะ~

ผมรวบรวมแรงทั้งหมดเตะแสกกลางเข้าที่เป้า ร่างท้วมงอตัวจุก ผมใช้จังหวะนี้หยิบท่อนไม้อยู่อยู่ใกล้ๆ ฟาดเต็มแรงลงไปกลางหลัง ไอ้ชนินทร์จับมือผมบิด แล้วคว้าท่อนไม้จากมือไป เขาฟาดกลับมาที่ผมจนล้มลง

ดวงตาเรียวยาวมองไปที่ปืนกระบอกเดิมของเขาที่กระเด็นออกไปเมื่อคราวที่ผมกระแทกมือเขากับพื้นถนน ไอ้ชนินทร์ประคองร่างที่บาดเจ็บของตัวเองเดินเซไปทางปืนกระบอกนั้น เขาคว้าปืนแล้วจ่อมาที่ผม เตรียมเหนี่ยวไก

“พ่อ อย่า” เสียงตะโกนร้องห้ามดังมาจากข้างหลังผม

ร่างสูงโปร่งวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ขวางทางปืนไว้ คนเป็นพ่อต้องหยุดชะงัก ไต้ฝุ่นพุ่งตัวเข้าไปแย่งปืนจากมือพ่อตัวเอง มือใหญ่ของลูกชายพยายามจับมือของพ่อหักให้ปืนร่วงลงพื้น แต่ไอ้ชนินทร์ไม่ยอมง่ายๆ มือกำปืนแน่น แรงสองพ่อลูกสูสีกัน ยากที่ใครจะยอมแพ้ใคร

“ถอยไป ไต้ฝุ่น ฉันจะฆ่ามัน” เสียงตวาดลั่นสั่งลูกชายตัวเอง

“ไม่นะพ่อ พ่อจะฆ่าซนไม่ได้นะ”

“ทำไม ทำไมฉันจะฆ่ามันไม่ได้”

“ผมรักเขา ผมรักซน พ่อจะฆ่าคนที่ผมรักไม่ได้นะ” ไต้ฝุ่น เขารู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา

“แกมันบ้าแล้วไอ้ไต้ฝุ่น แกกับมันเป็นผู้ชายเหมือนกัน” ชนินทร์พยายามดันตัวลูกชายให้ถอยห่าง “ไต้ฝุ่น ถอยไป”

“ไม่พ่อ พ่ออย่าทำอะไรซนนะ ผมรักเขา พ่อ ผมรักซน”

~ปัง~

เสียงปืนลั่นดังขึ้น เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงใบไม้กับหยาดน้ำฝนที่ร่วงลงมาบนพื้นอย่างช้าๆ ตามความรู้สึก ผมอ้าปากค้าง มองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างของคนเป็นลูกค่อยๆ ล้มลงไปนอนกับพื้น เลือดสีแดงฉาดไหลทะลักออกมาเปื้อนเสื้อเต็มไปหมด ไอ้ชนินทร์สั่นไปทั้งตัว ปากอ้าออกจากกันเหมือนจะเอ่ยคำพูดออกมา แต่เอ่ยไม่ออก มือที่ถือปืนหมดแรง จนปล่อยให้ปืนร่วงตก

ไต้ฝุ่น รุ่นพี่ที่โรงเรียน คนที่เขาทำร้ายผมหลายครั้ง แต่มาวันนี้กลับเอาตัวมาขวางทางปืน บอกว่ารักผมต่อหน้าพ่อเขา ก่อนที่ลูกปืนจะทะลุเข้าไปในตัว เพราะเข้ามาห้าม ลูกชายตาย ด้วยฝีมือพ่อตัวเอง

ผมพุ่งตัวไปหยิบปืนของตัวเองที่ร่วงอยู่ใกล้ๆ ปากกระบอกปืนในมือผมเปลี่ยนทิศ จ่อไปยังคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไอ้ชนินทร์ได้สติกลับคืนมา แววตาของคนที่เพิ่งฆ่าลูกตัวเองเปลี่ยนออกไป ไร้ความเสียใจกับการกระทำตัวเอง ไร้ความกลัวกับปืนที่จ่ออยู่ใกล้ๆ มีแต่ความหยิ่งผยอง

“จบสิ้นสักที ไอ้ชนินทร์”

“แกก็รู้ว่าฉันเป็นใคร ถ้าแกกล้าเหนี่ยวไกปืน ลูกน้องฉันไม่เอาแกไว้แน่ ทั้งตัวแกและคนใกล้ชิดของแกจะต้องตายโหงกัน” มือผมเกร็งไปตามคำพูดของเขา โดนปืนจ่อหน้าแล้วยังกล้าขู่อีก เขาไม่กลัว แถมยังท้าทายผมอีก “ยิงสิโว้ย แน่จริงก็ยิงสิ  ถ้ากล้าก็ยิงสิ”

มือที่จับปืนสั่นไปหมด เอาเข้าจริงผมก็ไม่กล้า ไม่กล้าเหนี่ยวไกปืนฆ่าคน ไอ้ชนินทร์จ้องผมอย่างท้าทาย เขาลดระดับสายตาลงไปมองที่ปืน ที่ผมถืออย่างไร้ความหนักแน่น เขารู้ เขารู้ว่าผมไม่กล้า ริมฝีปากของชายสูงวัยแสยะยิ้มออกมาอย่างมีชัยเหนือกว่า ร่างท้วมหันตัวกลับพร้อมรอยยิ้มปีศาจ เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเดินออกไป

มือผมกำแน่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำ ผมจะปล่อยให้มันเดินออกไปง่ายๆ อย่างนี้หรอ ไม่มีทาง ผมต้องเอาคืน เอาให้สาสมกับชีวิตพ่อผมทั้งชีวิต

“ไอ้ชนินทร์” ผมพูดเสียงเหี้ยม ปืนถูกยกระดับจ่อขึ้นมาที่หน้าเหมือนเดิม ผมย่างสามขุมเข้าไปใกล้ มองหน้ามัน ภาพงานศพพ่อลอยมาติดหัว น้ำตาเอ่อล้นคลอที่เบ้าตา “แกฆ่าพ่อฉัน”

“แล้วยังไงวะ”

“ไอ้สารเลว แกพูดมาสิ ว่าแกสำนึกผิด กราบเท้าฉันแล้วบอกว่าแกเสียใจ แกขอโทษ พูดมาสิ” ผมพูดรัวด้วยน้ำเสียงที่ดังลั่นแข่งกับเสียงคำรามของฟ้าประหนึ่งคนวิปลาส

“ฝันไปเถอะ คนที่ต้องมากราบเท้าแล้วขอโทษคือแก ไอ้เด็กกระจอก กล้าดียังไงถึงเอาปืนมาจ่อหน้าแล้วสั่งฉันแบบนี้”

ผมกำปืนแน่นขึ้น นิ้วชี้แตะเข้าที่ไกพร้อมเหนี่ยว ผมมองไปที่เขาอย่างเอาจริง ไอ้ชนินทร์มองกลับมาด้วยสายตาหวาดระแวง สีหน้าสลดเมื่อเห็นว่าผมพร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อ ความโกรธมันทำให้ความกลัวหายไปหมด สติดับหายไป มีแต่ความกล้า กล้าที่จะแก้แค้น

“แล้วลูกแกต้องมากราบขอโทษด้วยหรือไง ไอ้ชั่ว ฉันบอกให้ขอโทษ ขอโทษทุกคนที่แกฆ่า ขอโทษทุกคนที่แกทำร้าย ทำให้พวกเขาเสียครอบครัวไป บอกให้ขอโทษไง” ผมตวาดลั่น

“ไม่” คำตอบสั้น ห้วน เหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงกลางหัวผม

งอนิ้วที่แตะไกปืน ค่อยๆ เหนี่ยว แต่ผมก็หยุด ปล่อยนิ้วออก ผมทำไม่ได้ ผมฆ่าคนไม่ได้จริงๆ น้ำตาผมไหลอาบทั้งสองแก้ม กัดริมฝีปากตัวเองแน่น เจ็บใจ ในที่สุดผมก็ทำไม่ได้ ปืนค่อยๆ ถูกลดระดับลง จนปากกระบอกปืนชี้ลงดิน สายตาอำมหิตจ้องผมอย่างเขม็ง ปากแสยะยิ้มออกอีกครั้ง ผมเบี่ยงหน้าหนี ไม่อยากจะสบสายตาคู่นั้น มันทำให้ผมรู้สึกผิด ผิดที่ทำอะไรไม่ได้

“พ่อ” ผมพึมพำหาคนรักที่เพิ่งจากไปด้วยความเสียใจ

“ฉันนึกแล้ว ว่าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกไม่กล้า กระจอกทั้งพ่อทั้งลูก ไอ้พวกเจ้าพ่อกระจอก สมแล้วที่ราชาพยัคฆ์ใกล้ล่มจม ไอ้พวกสมาคมอ่อนหัดไร้ฝีมือจะต้องหมดไปจากวงการนี้ เหลือเพียงแต่ฉัน ชนินทร์ เจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของวงการ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะดังแข่งกับฟ้าคำราม

ผมก้มหน้าน้ำตาไหลพราก กัดปากตัวเองจนเจ็บ จับปืนแน่นอีกครั้ง ยกมือขึ้นมา ชี้ปากกระบอกปืนไปที่เขา ตั้งแต่แม่ผมจากไป ผมก็เหลือพ่ออยู่แค่คนเดียว พ่อ...ผู้ที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม ทำให้ผมได้ทุกอย่าง ภาพรอยยิ้มของพ่อเวลาที่เราหยอกล้อกันยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำผมไม่เสื่อมคลาย คราบน้ำตาของพ่อเมื่อครั้งที่เราจากกัน ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจไม่ต่างจากพ่อ แต่วันนี้พ่อทิ้งผมไป ทิ้งให้ยืนอยู่บนโลกใบนี้เพียงลำพัง

ผมรู้...รู้ว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจจะจากผมไปไหน แต่ไอ้นรกนั่นมันเป็นคนจัดการ

จบสิ้นกันทีนะ...ไอ้ชนินทร์

~ปัง~

[pare_140]

พี่ไต่ฝุ่น

ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว

[¡ииσcэиτ]

โฮกกกก
ร้องไห้ไปกับซน

 

[DarknLight]

อืม จบสิ้นกันทีไอ้ชนินทร์
และนี้สินะคงเป็นสิ่งที่เหลือที่ไต้ฝุ่น จะทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อปกป้องคนที่ตนรักได้
ไม่ใช่เพียงอารมณ์สิเหน่หา

[insomniac]

อย่าโกรธกันนะ จริงๆ ชอบเรื่องนี้ ติดหนึบเลยล่ะ แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกซนไม่ฉลาดเอามากๆ ไม่สมกับเป็นทายาทมาเฟียเอาซะเลย มีหลายๆ ตอนที่ตัดสินใจทำอะไรไปโดยใช้อารมณ์อย่างเดียว ไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย จริงๆ ถ้าไม่โชคดีแบบสุดๆ ที่มีคนมาช่วยได้ทันทุกครั้ง คงตายหรือไม่ก็โดนข่มขืนไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็นะ นึกอีกที ซนก็ยังเป็นเด็กมัธยมเอง จะให้คิดประเมินสถานการณ์ วางแผนซับซ้อน อะไรมากมายคงจะยาก แต่อาจแล้วก็แอบกลุ้มนายเอก หนูจะชนทื่อๆ ซื่อๆ  อย่างงี้ทุกงานทุกเรื่องเลยเรอะ
ถ้าคนเขียนแต่งไม่เก่งก็คงไม่อินมากขนาดนี้ 555

[mind223]

น่าสงสาร 

[KIMKUNG]

เง้อไต้ฝุ่นงะ 

[mellowshroom]

เฮ้อ ..ซน

[Karn12]

สงสารใต้ฝุ่น

[pronpailin]

  ไต้ฝุ่น ทำไมเป็นแบบ นี้ อ่ะ ไม่อยากให้ตายเลย

[ToffeE_PrincE]

เง้อ ทำไมมันอิรุงตุงนัง

 

[A-J.seiya*]

อ่าาา
พี่ไต้ฝุ่นตายแมนมาก
เอานะ ,,
แต่ตกลงยิงชนินทร์ป้ะ?

อย่าเรียกพี่เทียนว่าแกอีกนะซน
ไม่น่ารักเลย
ต้องเชื่อใจพี่เทียนสิ รักกันนี่

[nemesis]

เทียนนนนนไปอยู่ไหนนนนมาด่วน!!!!

[→Yakuza★]

อย่าโกรธกันนะ จริงๆ ชอบเรื่องนี้ ติดหนึบเลยล่ะ แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกซนไม่ฉลาดเอามากๆ ไม่สมกับเป็นทายาทมาเฟียเอาซะเลย มีหลายๆ ตอนที่ตัดสินใจทำอะไรไปโดยใช้อารมณ์อย่างเดียว ไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย จริงๆ ถ้าไม่โชคดีแบบสุดๆ ที่มีคนมาช่วยได้ทันทุกครั้ง คงตายหรือไม่ก็โดนข่มขืนไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็นะ นึกอีกที ซนก็ยังเป็นเด็กมัธยมเอง จะให้คิดประเมินสถานการณ์ วางแผนซับซ้อน อะไรมากมายคงจะยาก แต่อาจแล้วก็แอบกลุ้มนายเอก หนูจะชนทื่อๆ ซื่อๆ  อย่างงี้ทุกงานทุกเรื่องเลยเรอะ
ถ้าคนเขียนแต่งไม่เก่งก็คงไม่อินมากขนาดนี้ 555

เห็นด้วยมากๆ เราก็ชอบเรื่องนี้นะ อ่านมาตั้งแต่ยังไม่ได้ปรับเปลี่ยนเรื่องเลย รุ่นแรกเลยอ๊ะ แต่ซนทำเราผิดหวังจริงๆ คือแบบ อ่อนด้อยมาก ใจร้อน ทำอะไรไม่คิด ไม่สมกับเป็นลูกเจ้าพ่อเลย ทุกเรื่องร้ายที่เจอมาจะทำให้ซนคิดได้แล้วโตขึ้น ก็ก็ไม่เห็นมันจะดีขึ้นเลย ยังใจร้อน ขี้โวยวาย ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเหมือนเดิม มันทำร้ายทั้งตัวเองแล้วคนที่รักอย่างพี่เทียนนะ อยากให้มีพัฒนาการในทางที่ดีบ้าง ฉลาดบ้างอะไรบ้าง

ปล. อันที่จริงก็ไม่ได้เกลียดไต้ฝุ่นมากนะ เขาแค่รักซน และอยากครอบครองในวิธีที่ผิด แต่ยังไงก็คือรักซนอะนะ อย่าตายเลยน๊ะ เราว่าอีกหน่อยนายคงเปลี่ยแปลงตัวเองได้อยู่

[kp]

บ้าแล้วววววววววว
ซนเอาไงละทีนี้

[saotome]

ถึงที่ผ่านมาไต้ฝุ่นจะทำไม่ดีไว้
แต่ก็เนื่องจากรักอ่ะ
สงสาร อย่าตายเลย