เรื่องนี้เรตติ้งเลวร้ายมาก....แต่แปลกที่พล็อตมักจะมาก่อนเรื่องอื่น ๆ เสมอ....ตลกดีชะมัด
ตอนที่ 6......หมาตัวนี้มีเจ้าของ80 %
เจ็บชะมัดหมาน้อย....หรือหนุ่มน้อยบู้....ค่อย ๆ ประคองสังขารอันบอบช้ำขึ้นมาจากเตียงนอนที่ยับยู่ยี่ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งช่วงล่าง ดวงตาดุร้ายแบบปิรันย่า(อันเนื่องมาจาก...พี่น้องคู่นี้ประหนึ่งเหมือนมีสัตว์หลากชนิดอยู่ในร่างเดียว) จ้องมองไปยังแผ่นหลังกว้าง ๆ ของเจ้าตัวโตที่นอนหลับสบายอย่างไม่ได้สติ
“ไอ้เหี้ยบิ๊ก ไอ้เด็กนรก....ฆ่าแมร่งให้หนอนแดร๊กซะดีมั้ย”
โลหิตสีแดงไหลซึมจนเปรอะเปื้อนผ้าปูสีขาวอย่างน่าสยอง....ผสมกับน้ำรักสีขาวขุ่น ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยรอยจ้ำ พี่ชายอยากร้องไห้....แต่น้ำตากลับเหือดแห้งไปจนหมด เกือบยี่สิบปีที่อยู่ร่วมกับเด็กคนนี้มีแต่เรื่องเจ็บตัวจนชาชินเสียแล้ว
ปากร้องขอ....อ้อนวอน แต่ไม่เคยมีความปราณีมอบคืนกลับมา
เปล่าประโยชน์ที่จะสู้....มีแต่ความพ่ายแพ้และน่าสมเพช
พี่ชายรู้ตัวมาโดยตลอด ว่าตัวเองนั้นไม่เคยสู้น้องได้สักเรื่อง....ทั้งร่างกาย....สมอง....พละกำลัง....กีฬา.....เรียน....ความป๊อบปูล่า.....สาว ๆ ที่มาติดพันก็แทบจะไม่มี แถมไอ้ที่มีก็มีแต่สาวร่างยักษ์เหมือนหมี จับอุ้มเหวี่ยงกอดรัดจนเวียนหัว แต่ท้ายที่สุด ใครเล่าจะอยากได้ผู้ชายตัวเล็กเหมือนเด็กน้อยไปทำพันธุ์ ปกป้องใครก็ไม่ได้....กอดใครก็ไม่อบอุ่น
มือเล็กฉวยโคมไฟบนโต๊ะหัวเตียงแล้วเงื้อหมายจะฟาดมารดำให้ดับดิ้น.....
เล็กไป....อย่างไอ้หมาบิ๊กต้องค้อนปอนด์เท่านั้น คุณค่าที่เหี้ยคู่ควร“พี่เกลียดนาย.....เกลียดๆๆๆๆๆ.....ไอ้เลวเอ๊ย”
“ขึ้นมานอนเถอะหมา....”
“กูไม่นอน....เจ็บก้นจะตายอยู่แล้ว”
“มานี่มามะเด็กดีของเค้า”
“ไอ้เลว....จะแกล้งหลับตาทำป๊ะมึงเรอะ....ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องน่ะเฮ้ย”
“อื้อออ.....เค้าเปล่าแกล้งนิ.....หมาตัวหอมจัง.....ทั้งนิ่ม....ทั้งหอม....ซี๊ดดดดดด......เชี่ยเมฆจับตูดกูเหรอสาด....เดี๋ยวพ่อประเคนด้วยไนกี้...คร่อก~~~~~~ฟี้......แจ่บ ๆ”
บู้แทบจะลงไปแถกดิ้นด้วยความคลั่ง.....ไอ้เด็กยักษ์มันหลับจริง....แต่ละเมอโต้ตอบได้เป็นฉาก ๆ ไอ้ตอนที่อยากให้มันหลับจริง มันก็ดันแอ๊บหลับ....จำได้ดีว่าเคยแอบเอาคืนน้องชายตอนหลับ แต่ผลที่ได้รับคือโดนขย้ำจนรุ่งริ่ง.....รอยฟันเต็มไปทั้งแผ่นอกและแผ่นหลัง แล้วหลังจากนั้น....พี่ชายก็ไม่เคยคิดสู้น้องอีก.....ถ้าไม่ถึงที่สุดจริง ๆ ก็คงไม่สวน ถึงที่สุดจริง ๆ นั่นหมายถึงไม่อาจจะทนการกลั่นแกล้งได้อีกต่อไป มักเป็นตอนที่ป่วยจนหงุดหงิด....เจ้าลิงยักษ์เคยถูกชกเต็ม ๆ ที่เบ้าตา เคยถูกต่อยจนเลือดกำเดาไหลมาแล้ว แต่ก็นานทีปีหน....น้องชายไม่โต้ตอบในตอนนั้น แต่จะคิดบัญชีย้อนหลังอย่างสาสม
เพราะสงสารน้อง....
เพราะสงสารจึงต้องยอมทน......
แฝดผู้น้องนั้นปิดกั้นตัวเองจากครอบครัว....พ่อ....แม่ใหม่....และน้องคนเล็ก ถ้าขาดหมาน้อยไปอีกคน เจ้าเด็กดำคงจะไม่เหลือใคร พี่ชายจึงอดกลั้นต่อการข่มขู่คุกคาม อดทนต่อการเป็นที่รองรับอารมณ์ แต่ใช่ว่าเจ้าเด็กคนนี้จะไม่มีอะไรดีเลย อย่างน้อยก็อ้อมกอดที่อบอุ่นในหน้าหนาวล่ะนะ
ถ้าไม่ทำให้อีกฝ่ายโกรธหรือขัดใจ....เจ้าเด็กดำก็จะดีด้วยอย่างสุด ๆ
แต่ว่าตอนนี้หมาน้อยกำลังของขึ้นจนหน้ามืด หมอนข้างใบโตฟาดไม่ยั้งไปที่ร่างของคนหลับ แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่สะทกสะท้าน
เกลียด....พี่เกลียดนาย....แต่พี่มันขี้แพ้ ไม่เคยเอาชนะนายได้เลือกซักครั้ง.....
.
.
.
.
.
.
“หมามันตกบันไดน่ะ....ก้นกบกระแทกก็เลยเดินลำบากนิดนึง” แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ เมื่อเพื่อนถามถึงท่าเดินของพี่ชาย ดำศรีประคองคนเป็นพี่มาตลอดทางไปมหาวิทยาลัย โดยไม่สนสายตาแปลก ๆ หลายคู่ที่คอยจับจ้อง....และตลอดทางเจ้าหมาน้อยก็เอาแต่เงียบ ไม่ยอมปริปาก
“เมียจ๋าของบอม....มาม๊ะ...เค้าช่วยประคองเมียนะ”
“สัด....อย่ามายุ่งกับพี่กู....โน่น....ไอ้เหี้ยเมฆมันเดินมาโน่นแล้ว....มึงสองตัวไปโบร๊คแบ็คกันให้ฉ่ำอุราเลย...ชิ่ว ๆ”
พ่อผิวถ่านออกไปไล่เพื่อนหน้าหล่อกันซึ่ง ๆ หน้าไม่มีอ้อมค้อม มือใหญ่บีบแขนพี่ชายแน่นอย่างหวงแหน กระชากตัวหมาเดี้ยงให้แนบชิดกับอกแกร่ง....
“บิ๊ก....นายนั่นแหละไปหาผัวนาย....พี่จะให้บอมประคอง....ผัวครับ.....ประคองเค้าหน่อย” หมาน้อยเอ่ยเสียงเรียบ
บู้กำลังยั่วน้อง....พี่ชายเพียงอยากเอาคืนบ้าง....แค่เพียงน้อยนิด ให้ไอ้เด็กยักษ์มันได้รับรู้เสียบ้าง ว่าพี่คนนี้ ไม่ใช่เด็กในคอนโทรลของใคร....ถึงแม้กลับไปจะต้องถูกทำรุนแรงอีก แต่คราวนี้พี่ชายตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าจะเริ่มสู้แบบจริง ๆ จัง ๆ เสียที
“ตกบันไดเหรอมึงน่ะ....ไอ้เด็กน้อย....เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า....เป็นห่วงเมียนะเว้ย รู้มั้ย?”
“เออ....กูไม่เป็นไร พอละ....เล่นมากเดี๋ยวเรตติ้งกูตก....เฮ้ยสัดบอม กูจะบอกว่าเมื่อวันอาทิตย์กูได้เจอพี่คนนั้นด้วยนะ คนที่ให้มึงไปสืบอ่ะ....เค้าเลี้ยงหมาด้วยน๊า....แล้วดูท่าหมาเค้าจะติดกูด้วย หึหึหึ”
พอหย่อนก้นลงนั่ง(โดยที่สะดุ้งตัวนิด ๆ ) หมาน้อยก็รีบคุยฟุ้ง ขณะที่ดำศรีโดนไอ้ถึกที่ตัวไล่เลี่ยกันจับแยกไปนั่งต่างหาก ครั้นพอจะชะโงกหน้าไปดูพี่ชาย ก็โดนมือมารคอยหยอกเย้า ถัดจากดำศรีก็เป็นบูมที่กำลังอ่านมังงะญี่ปุ่นที่เช่ามาเป็นตั้งอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“พี่เค้าชื่อไนซ์ เพิ่งเลิกกับแฟนมา กูรู้จักเค้าในเฟซบุ๊ค เป็นเพื่อนของเพื่อนของพี่สาวกูอีกที มึงติดหนี้กูนะไอ้เตี้ย”
“เออ....เดี๋ยวกูพามึงไปจัดหนัก แต่ตอนนี้กูขอจัดของกูก่อน พี่เค้าใช้ชื่ออะไรอ่ะ กูจะได้แอดไป”
“สัดบู้....ไม่ค่อยเลยนะมึง เล่นของสูงซะด้วย...ถามยากอีกต่างหาก พี่เค้าเป็นลูกเจ้าของค่ายมวยนะมึง....พ่อเค้าก็ดุ แฟนคนล่าสุดเห็นว่าโดนเจ๊เตะเสยปลายคางจนต้องไปยอดน้ำข้าวต้ม นับประสาอะไรกับเด็กซิงอย่างมึง”
“พูดมากน่ะ....รู้ได้ไงว่ากูซิง ป๋าบู้น่ะผ่านสมรภูมิรักมาเป็นร้อย”
ถุย....เดินผ่านน่ะสิ ดำศรีอยากจะตะโกนขึ้นขัด....พอ ๆ กับนายบอมที่ต้องแอบกลั้นขำ ไม่อยากให้เพื่อนตัวเล็กต้องเสียหน้า....ไอ้หมอนี่น่ะหรือ สาวที่ไหนจะเอาไปทำพันธุ์ เอาไปเลี้ยงเป็นลูกน่ะพอได้....ลูกหมาน่ะนะ
ส่วนบู้น้อยพอพูดเรื่องเสียซิงแล้วเศร้าจนอยากร้องไห้....เสียน่ะเสียจริง
แต่แมร่งเสือกผิดที่!!!!ความรู้สึกของท่อนเนื้ออันใหญ่โตที่ชำแรกเข้า....และเคลื่อนไหวอยู่ในช่องทางอันแสนคับแคบยังคงติดตรึงอยู่ในหัวอย่างไม่อาจลืมได้ลง แค่นึกถึงก็ขนลุกชันแล้ว ทั้งขอร้อง....ทั้งร้องไห้ แต่เด็กนรกร่างยักษ์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำอันเลวร้าย หมาน้อยปวดท้องน้อย....ปวดสะโพก และเจ็บจนไม่สามารถขยับร่างกายส่วนล่างได้ด้วยตัวเอง ร่องรอยเป็นจ้ำหากถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออกแล้ว คงจะปรากฏอยู่ทั่วทั้งร่าง
“กลางวันนี้กินไรดีบิ๊ก” บูมก้มหน้าก้มตาอ่านการ์ตูนตลอดคาบจนจบครบทุกเล่ม หันมาถามดำศรี นายบิ๊กส่งยิ้มหวานพร้อมกับชวนอีกฝ่ายคุยด้วยเสียงอันดังผิดปกติ หวังจะให้พี่ชายได้รับรู้และรู้สึกหวงขึ้นมาบ้าง
“เค้าจะกินตัวเธอ”
เสียงสยองของนายเมฆดังแทรกขึ้น ทำเอาทั้งบิ๊กและบูมหมดอารมณ์จะคุยต่อ....ไอ้ตัวนายบูมนั้นทำแกล้งไปอย่างนั้นเอง แต่ดำศรีนี่สิ หมดอารมณ์ของจริง
“ขอซักวันนะเมฆนะ ให้กูได้อยู่สงบ ๆ บ้าง....หนักขึ้นทุกวันนะมึงอ่ะ เยอะ!!!!!”
ชายหนุ่มร่างหนาทำหน้าจ๋อยอย่างน่าสงสาร....นายเมฆกำลังรู้สึกว่าตัวเองนั้นชักจะเล่นมากเกินไปเสียแล้ว
เล่นจนกระทั่งชักจะเชื่อว่าตัวเองนั้นชอบพ่อคนผิวคล้ำ ตาเจ้าชู้ขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้วน่ะสิ......หมาน้อยยังคงจดจ่อกับหน้าจอสมาร์ทโฟน รอว่าเมื่อไรที่สาวเจ้าจะกดยอมรับตนเป็นเพื่อน แฝดผู้พี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนที่กำลังวิ่งอยู่ในภวังค์ ทำไมถึงคลั่งพี่สาวก๋ากั่นได้ขนาดนี้น่ะหรือ....
สวย
รวย
อึ๋มแถมมีน้องหมาเป็นของตัวเองแบบนี้.....นายบู้รู้สึกว่ามันใช่....ใช่เลยที่จะเอามาเป็นแม่ของลูก
“บู้.....มึงเคยเห็นชิวาว่าขึ้นร๊อดไวเลอร์ม๊ะ....นั่นล่ะ....มึงกับพี่เค้าเลย”
“สัดบอมนี่....มาว่าพี่ไนซ์ของกูเป็นหมาได้ไงฟะ กูเป็นคนเดียวก็พอ....ส่วนพี่เค้าน่ะ....เครื่องบิน....ให้กูได้เห่า ได้หอน บู๋ววววววว......ฮิ้วววววววววว เมื่อไหร่เค้าจะกดรับกูวะนี่ กูกำมือถือจนมือกูเหนียวแล้วนะ”
หมาน้อยกำลังจะหาทางตีจากคนเป็นน้อง...
พี่รักนายนะบิ๊ก.....เจ้าหมาน้อยแอบครุ่นคิด
แต่จู๋ของมึง....คงจะฆ่าพี่ตายเข้าจนได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่งเพราะงั้น.....พี่จึงต้องรีบชิ่งออกมาซะ!!!!.
.
.
.
.
.
“หมาก็รู้นี่นะว่าเค้าไม่ชอบ แล้วทำไมถึงยังเล่นแบบนั้นกับไอ้บอมอีก แล้วแถมหมายังคิดจะมีแฟน....ทำแบบนี้ แสดงว่าไม่กลัวกันแล้วใช่มั้ย”
ทันทีที่กลับถึงห้อง แขนผอม ๆ ก็ถูกบีบขยำ น้องชายที่กำลังเดือดจัด แต่ยังคงรักษาความนุ่มนวลของน้ำเสียงได้ดีขนาดนี้
หมายความว่ากำลังเดือดถึงขีดสุด หมาน้อยไม่ได้เอาแต่ก้มหน้างุดอีกต่อไป....หากแต่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับดวงตาอ่อนโยนที่แฝงความชั่วร้ายคู่นั้น ดวงตาของเจ้าเด็กปิศาจ....กับเจ้าเด็กปิศาจ ปิศาจปลายแถวกับหัวหน้าใหญ่กำลังขับเคี่ยวกันอย่างไม่ยอมแพ้
“พี่จะมีแฟน....มันเรื่องของพี่ พี่โตแล้ว ไม่ใช่ของเล่นของนายอีกแล้วนะเว้ย”
“งั้นเหรอ...แล้วที่ถูกเค้าทำเมื่อคืนนี้ล่ะ....หมาเองก็ขัดขืนไม่ได้นี่นะ.....เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะพี่มันขี้แพ้ยังไงล่ะ”
“ไอ้เหี้ยบิ๊ก”
“เค้าจะรอจนกว่าก้นของพี่จะหาย แล้วเค้าจะจัดการกับพี่ให้สาสม จะยั่วประสาทเค้ามากกว่านี้ก็ได้นะหมานะ เค้าจะได้คิดบัญชีรวดเดียวเลย แต่เค้าจะค่อย ๆ สะสางนะ ไม่อยากให้หมาตายง่าย ๆน่ะ”
“มึงมันโรคจิต ไอ้น้องโรคจิต”
“เค้าเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่นั่นแหละ....เค้าเหลือพี่แค่คนเดียว ทั้ง ๆ ที่พี่เคยรับปากกับเค้า ว่าจะไม่ทิ้งเค้าไปไหน แต่พอสบโอกาสพี่ก็ทำ หึ.....ไอ้เด็กดื้อ.....พี่มันดื้อด้านรู้ตัวไหม”
มือที่บีบต้นแขนขาวนั้นคลายออก รอยแดงปรากฏเป็นจ้ำ ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้จนพี่ชายรู้สึกอึดอัดจนอยากอาเจียนออกมา ซอกคอขาวถูกประจับจูยอย่างแผ่วเบา
“พี่อยู่กับนายไปตลอดไม่ได้นายก็รู้....” หมาน้อยกล่าวเสียงอ่อย
“ได้สิ.....เราสองคน....ทำไมจะไม่ได้ล่ะ....เค้าเองไม่เคยคิดที่จะปล่อยมือไปจากพี่เลยนะรู้มั้ย”
“แต่พี่ก็อยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง”
“ชีวิตที่ไม่มีเค้า....พี่คงจะมีความสุขสินะ....แต่น้องคนนี้คงไม่สามารถมีความสุขได้อีก ถ้าถึงวันนั้น.....คิดดูดี ๆ ก็แล้วกันนะ เค้าทำได้แค่รั้งพี่เอาไว้ก็เท่านั้น”
หมาดำทำในสิ่งที่ตนถนัด...กับพี่ชายตัวน้อย.....
ทำให้เหยื่อรู้สึกผิดและใจอ่อน....ขณะเดียวกันก็ค่อย ๆ คุกคามจนแทบจะไม่เหลือที่ว่างให้เหยื่อได้ขยับ!!!!!แล้วกลืนกินเข้าไปทั้งเป็น!!!
To be con
...............................................................
ชอบกันไหม หมาดำในเวอร์ชั่นโรคจิต มาร่วมภาวนาให้พี่ชายหนีพ้นเงื้อมมือมารกันเถอะค่ะ
ชอบแต่งตอนทั้งคู่ยังเด็กมากกว่า เพราะมันโมเอะ และโชตะค่อนดีแท้....
เม้นท์กันนะ...เม้นท์กันเถอะ....
หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12] (อ่าน 134653 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก