หัวข้อ: [เรื่องสั้น] .:.: แบงค์&โอ๊ต : 10 ปีแห่งการรอคอย :.:. (DogDag)

[nartch]

“พี่แบ๊งค์ พายเร็วๆ สิ เดี๋ยวปลามันก็ว่ายหนีหมดหรอก...” เสียงใสๆของเด็กน้อยวัย 8 ปีตะโกนออกมา

“โอย...เหนื่อย แฮ่ก ๆ ๆ...พี่ไม่ไหวแล้วโอ๊ต” แบ๊งค์เพื่อนรุ่นพี่ของโอ๊ตวัย 11 ปี ตอบ

“อะไรกัน เป็นพี่น่ะ ต้องตามใจน้องสิ เร็วๆเข้า พายเร็วๆ ปลาว่ายหนีหมดแล้วเนี่ย จับไม่ทันแล้ว”

“เอ้า! เป็นไงเป็นกันวะ” แบ๊งค์ตอบคนเดียวพร้อมกับงัดไม้พายไปบนผิวน้ำเพื่อส่งเรือให้ไปเร็วขึ้น

โครม!! “โอ้ย!...เฮ้ย! โอ๊ตระวัง!!” แบ๊งค์ตะโกนเรียกโอ๊ตในขณะที่เรือไปชนกับอะไรบางอย่างกลางบึงนั่น
แล้วร่างของเด็กชายพลัดออกจากเรือและค่อยๆจะจมลงไปในน้ำ

“โอ๊ต!...” แบ๊งค์ตะโกนสุดเสียงพร้อมกับกระโดดลงไปช่วยโอ๊ตทันที...

“พี่แบ๊งค์...ลงมาทำไม... น้ำมันแค่เอวโอ๊ตนะ” โอ๊ตตอบพร้อมกับยืนให้แบงค์ดู

“อ...อ่าว แล้วกัน พี่ก็ลงจะมาช่วย นึกว่าน้ำลึกแล้วเราน่ะก็ว่ายน้ำไม่เป็น”

“ฮ่า ๆ ๆ หน้าแตกเลย ฮ่า ๆ ๆ นี่แนะ ๆ” โอ๊ตหัวเราะชอบใจพร้อมกับเอามือวิดน้ำ สาดใส่หน้าแบ๊งค์เบาๆ

“โอ๊ย...เล่นอย่างงี้เหรอ เอามั่งๆ นี่แนะๆ ฮ่าๆ”

ทั้งคู่เล่นกันอย่างสนุกสนานจนเริ่มที่จะเย็นแล้ว ก็ชวนกันกลับขึ้นบ้าน

“พี่แบ๊งค์...จะมาเที่ยวที่นี่อีกเมื่อไหร่เหรอ” โอ๊ตถามด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไม่อยากจากเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ไป

“พี่...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วแต่แม่ของพี่น่ะ... ป่ะไปเหอะ ตัวเปียกหมดแล้วนะเราน่ะ”

“แต่โอ๊ตไม่อยากกลับบ้าน กลับบ้านไปก็ต้องไปนอน พอนอนตื่นมาก็ไม่เจอพี่แบ๊งค์ พี่แบ๊งค์หนีไปก็เพราะพี่แบ๊งค์
ไม่รักโอ๊ตแล้ว” โอ๊ตตอบ

“เจอสิโอ๊ต...แล้วก็พี่สัญญาคับ พี่จะรักน้องโอ๊ตตลอดไปคับ” แบ๊งค์ตอบพร้อมกับยื่นหน้าตี๋ๆมาหาโอ๊ต

“จริงๆนะ” โอ๊ตถามด้วยท่าทางดีใจ

“ป่ะ กลับบ้านกันดีกว่าเรา” แบ๊งค์ตอบพร้อมกับเอามือดึงเรือที่น้ำเอ่อเต็มเรือนั่นขึ้นมา ส่วนอีกมือนึงก็จูงมือโอ๊ต
ในขณะที่ตัวของทั้งคู่อยู่ในน้ำ…


“โอ๊ย!...เจ็บ” โอ๊ตตะโกนร้องลั่น

“เป็นอะไรโอ๊ต...” แบ๊งค์ถามในขณะที่โอ๊ตค่อยๆเอาเท้ายกขึ้นมาพร้อมกับแผลยาวที่เกิดจากเปลือกหอย

“โอโห...มานี่เลยเรา มาขี่คอพี่เลยขืนเดินต่อไปเชื้อโรคเข้าแน่ๆ” แบ๊งค์พูดยังไม่ทันจะจบดีก็จับโอ๊ตขึ้นหลัง

“โอยย...ตัวหนักเหมือนกันนี่หว่า เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ หนักเหมือนหมูเลยนะเนี่ย”

“นี่!...พี่แบ๊งค์ อย่าเรื่องมากดิเป็นพี่น่ะต้องตามใจน้องสิ เร็วๆเข้า ไปเลยๆ ฮี้ กร๊อบๆ” โอ๊ตตอบพร้อมกับกระโดด
อยู่บนหลังของแบ๊งค์

“โอย...เห็นพี่เป็นม้ารึไง ฮ๊ะเรา” แบ๊งค์ตอบพร้อมกับค่อยๆเดินขึ้นฝั่งอย่างช้าๆ แล้วเอาพลาสเตอร์ยาที่พก
ในกระเป๋าสตางค์มาแปะให้โอ๊ตอย่างเบาๆ

“โอโห...สีฟ้า หวานเชียวนะพี่แบ๊งค์” โอ๊ตตะโกนแซวเมื่อเห็นพลาสเตอร์ยาในขณะที่แบ๊งค์อายจนหน้าแดง
แล้วตะกุกตะกักตอบโอ๊ต

“ก...ก็ มันไม่มีสีอื่นขายนี่หว่า แล้วอีกอย่างปิดพลาสเตอร์ยาสีนี้แล้วจะได้นึกถึงพี่ไง 555”

ทั้งคู่ต่างหยอกล้อและหัวเราะจนมาถึงบ้าน แม่ของโอ๊ตก็ทำแผลให้โอ๊ตพร้อมกับพาโอ๊ตกับแบ๊งค์ไปกินข้าว
แล้วเข้านอน


จนรุ่งเช้าโอ๊ตตื่นมาจึงรู้ว่าแบ๊งค์ได้กลับกรุงเทพฯไปตั้งแต่เช้าแล้ว โอ๊ตได้มีเวลาในช่วงของความสุขเล็กๆน้อยๆ 
ในช่วงปิดเทอมเพียงเท่านี้เหรอ นี่คือสิ่งที่โอ๊ตคิดเป็นสิ่งแรกในจิตใจของเค้าในตอนนั้น


และจากวันนั้นจนวันนี้เป็นเวลา 10 ปีพอดีที่โอ๊ตกับแบ๊งค์ไม่ได้เจอกันจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
ถ้าไม่ใช่สภาพแวดล้อมและสถานที่ที่ห่างไกลกันเหลือเกิน ทั้งคู่ต่างเปลี่ยนไปทั้งหน้าตาและนิสัย
แบ๊งค์แทบจะจำไม่ได้เลยว่าครั้งหนึ่งเค้าได้เคยมาเที่ยวต่างจังหวัดแบบนี้ และสนุกมากในที่แบบนี้...
แต่มีอยู่คนนึงที่เก็บภาพความทรงจำดีดีในอดีตนั่นได้เป็นอย่างดีและไม่มีวันลืม นั่นคือ โอ๊ต...



“เย้...สอบติดแล้วโว้ยยยย ผมสอบติดแล้วววว” เสียงที่ดังโหวกเหวก ณ ที่ประกาศผลสอบมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
ซึ่งค่อนข้างมีชื่อแถวๆกรุงเทพฯ

“กรูสอบติดโว้ย.. คราวนี้เราจะได้มาอยู่กรุงเทพฯกันแล้วนะเว้ยไอ้โอ๊ต ไม่ต้องทนเรียนอยู่ที่เชียงใหม่แล้วโว้ย ฮ่า ๆ ๆ”
แพท เพื่อนแถวบ้านของโอ๊ตพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดโอ๊ตด้วยความดีใจ

“เออ เออ กรูรู้แล้วว่ามึงดีใจ แต่กรูแน่น ปล่อยก่อน”

“เออเฮ้ย โทษเว้ย ก็กรูดีใจนี่หว่า ถ้าน้าอรอยู่คงจะดีใจแน่ๆเลยมึงว่าป่ะ” แพทถาม

“อ...เอ่อ อืมม” โอ๊ตหน้าเสียทันทีเมื่อแพทพูดขึ้นถึงแม่ของโอ๊ตที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อน
เนื่องจากเหตุการณ์ไฟไหม้ที่บ้าน จนทำให้โอ๊ตต้องไปอยู่กับพ่อที่ฮ่องกง ก่อนที่จะมาลองสอบเข้ามหาลัย
ในประเทศไทยได้

“เฮ้ย...กรูขอโทษ กรูไม่ได้ตั้งใจจะ...”

“ชั่งมันเหอะ ป่ะไปกันดีกว่า เค้าเรียกนักศึกษาที่สอบติดแล้วนี่ ป่ะ” โอ๊ตเปลี่ยนเรื่องทันที
พร้อมกับชวนเพื่อนรักไปรายงานตัว

“อ่อ...ป่ะ ไปก็ไป” แพทตอบพร้อมกับวิ่งลากโอ๊ตเข้าไปในที่รายงานตัว
จากวันที่โอ๊ตและแพทมาฟังผลสอบทั้งคู่ก็ได้มาพักที่หอพักแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก ทั้งคู่ซี้กันมาก
เนื่องจากรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก มีอะไรก็อาศัยซึ่งกันและกัน จนสายตาคนอื่นที่มองเค้าทั้ง 2 คน อาจจะมองว่า
ไม่ใช่เพื่อนแล้วในบางครั้ง



“อยู่ไหนว้าา แม่งเอ้ยย อยู่ไหนว่ะ อยู่ไหน..” แพทเดินเปิดกระเป๋าตังค์พึมพำอยู่คนเดียว
ในขณะที่แพทกำลังเดินอยู่ใต้ถุนอาคารเรียน

“หาอันนี้อยู่รึเปล่าครับ” เสียงที่ฟังดูแล้วรู้สึกเป็นมิตรดังขึ้นด้านหลังของแพท ภาพที่แพทเห็นคือนักศึกษารุ่นพี่ปี 4
ค่อนข้างสูง หน้าตี๋ ไหล่ค่อนข้างกว้าง ยืนอมยิ้มแล้วถือบัตรเครดิตอยู่

“ช..ใช่ครับผม ข..ขอบคุณมากครับ” แพทอึ้ง พร้อมกับค่อยๆเดินไปหยิบการ์ดที่อยู่ในมือรุ่นพี่คนนั้น

“เอ่อ..น้อง...ปี1รึเปล่าครับ” รุ่นพี่คนนั้นถาม

“ค..ครับ ครับผม” แพทหน้าแดงพร้อมกับก้มหน้าก้มตาตอบ

“งั้นรีบขึ้นไปเรียนเถอะนะครับ ใกล้เวลาแล้ว เดี๋ยวอาจารย์จะว่านะครับ”

“ค..ครับ ครับ” แพทตอบพร้อมกับกำลังจะหันหลังเพื่อจะขึ้นห้องเรียน โดยในใจอยากจะหันหลังกลับไปถามชื่อ
และถ้าเป็นไปได้อยากขอเบอร์โทรรุ่นพี่คนนั้นด้วยซ้ำ

“เฮ้ย! แพทไปไหนมา จะเข้าเรียนแล้วนะเว้ย” โอ๊ตวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเพื่อน

“อ..เอ่อ เออ กรูรู้แล้วน่า ไปเถอะป่ะ” แพทตอบ

“อ่อ!...น้องครับ เดี๋ยวครับ เดี๋ยว” รุ่นพี่คนนั้นวิ่งมาหาแพทพร้อมกับพูดต่อไปว่า…

“ถ้ามีอะไรก็ไปหาพี่ได้ที่คณะนะครับ พี่อยู่คณะอักษรศาสตร์ ชื่อแบ๊งค์ เรียกพี่แบ๊งค์ก็ได้ครับ”



“ใครว่ะ แพท” โอ๊ตกระซิบถามแพทเบาๆ แต่แพทก็มัวแต่ยืนยิ้มฟังแบ๊งค์พูด

“แล้วน้องเป็น เพื่อนของน้องคนนี้เหรอครับ” แบ๊งค์ถาม

“ครับ ทำไมครับ เพื่อนผมขโมยเงินพี่เหรอ” โอ๊ตถามหน้าตาตกใจ

“555 เปล่าครับ เปล่า ชื่ออะไรกันบ้างครับเนี่ย” แบ๊งค์พูดต่อในขณะที่แพทก็ยืนยิ้มหน้าแดง

“เพื่อนผมชื่อแพทครับ ผมชื่อโอ๊ต เอ่อ..ไปก่อนนะครับพี่ เดี๋ยวเรียนไม่ทันครับ” โอ๊ตตอบ
พร้อมกับหันหลังเดินขึ้นห้องเรียน แต่ก็ต้องหันมาดึงเพื่อนซี้ให้ขึ้นไปเรียนด้วยเพราะแพทมัวแต่ยืนยิ้ม
อยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า



เลิกเรียนเสร็จทั้งคู่ได้ไปเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่งข้างๆมหาลัย เพื่อกินข้าวเย็น



“คนอะไรไม่รู้...น่ารัก... จริงๆเลย...” แพทพึมพำอยู่คนเดียวในขณะที่โอ๊ตก็มองเพื่อนด้วยสายตาที่มึนงง
พร้อมกับดูดน้ำอัดลมไปเรื่อยๆ

[nartch]

“ยังไม่กลับบ้านกันเหรอครับ น้องโอ๊ต น้องแพท” เสียงนุ่มหูดังขึ้น

“อ่าว...พี่แบ๊งค์.... ครับ กินข้าวก่อนน่ะพี่เดี๋ยวค่อยกลับ” โอ๊ตตอบในขณะที่แพทมองตาค้าง

“งั้น...พี่ทานด้วยคนนะครับ” แบ๊งค์พูดพร้อมกับยิ้มกว้างมาให้โอ๊ต ในเวลานั้นโอ๊ตรู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มแบบนี้ทันที



โอ๊ต แพท และแบ๊งค์ นั่งคุยด้วยกันในร้านอาหารแห่งนั้น จนแพทเริ่มที่จะคุ้นเคยและไม่เขินเวลาคุยกับแบ๊งค์แล้ว
หลังจากวันนั้น แพทเริ่มที่จะสนิทกับแบ๊งค์มากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ ไปไหนไปด้วยกัน ถ้าทางมหาลัยมีกิจกรรม
ทั้งคู่ก็จะเข้าร่วมเสมอ จากเมื่อก่อนที่เวลาแพทไปไหนก็ต้องมีโอ๊ตที่นั่น เดี๋ยวนี้มันกลับตรงกันข้าม
แพทไปไหนมาไหนกับแบ๊งค์แทน จนทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกันในที่สุด

วันนี้ไม่มีเรียน โอ๊ตอยู่หอคนเดียวในขณะที่เพื่อนซี้ของตนไปสนิทกับรุ่นพี่ปี 4 คนนั้น



“ฮาววว....น่าเบื่อวุ้ย! ออกไปเที่ยวดีกว่า” โอ๊ตพูดอยู่ในห้องคนเดียวพร้อมกับถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ออกไปข้างนอก

“จะไปไหนคะน้องโอ๊ต...” เสียงเล็กและแหลม ดังขึ้น

“ไปข้างนอกหน่อยน่ะป้า ฝากซื้ออะไรมั้ยครับ” โอ๊ตตอบป้าที่ดูแลหอ พร้อมกับถามตามมารยาท

“อุ้ยๆอย่าเรียกป้าซิจ๊ะ พี่ก็พอ อ่อ พี่ฝากซื้อ แป้งพับหน่อยซิ เอายี่ห้อนี้นะ”
ป้าที่ดูแลหอพูดพร้อมกับยื่นตลับแป้งพับที่หมดแล้วมาให้โอ๊ต เพื่อเป็นตัวอย่างในการซื้อ
โอ๊ตรับเงินและแป้งพับอย่างไม่เต็บใจเท่าไหร่ก่อนที่จะบ่นคนเดียวแล้วเดินออกมาจากหอนั่น

“โธ่เว้ย...ไม่น่าถามเลยผม ผู้ชายซื้อแป้งพับ เฮ้อออ...คนขายจะมองว่ายังไงว่ะเนี่ย...”



โอ๊ตเลือกซื้อแป้งพับตามที่ป้าดูแลหอฝากมาเรียบร้อยก็ไปนั่งกินไอศกรีม
โอ๊ตสั่งไปได้ไม่นาน สักพักจึงเกิดเสียงดัง โวยวายในร้านขึ้น... โอ๊ตเงยหน้าขึ้นมองตามที่มาของเสียง
ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า คือเพื่อนซี้และแฟนนั่นก็คือพี่แบ๊งค์ยืนทะเลาะกันอยู่ ไม่ห่างจากโต๊ะที่โอ๊ตนั่งกิน
เท่าไหร่นัก โอ๊ตเห็นอย่างนั้นลุกพรวดไปหาคู่นั้นทั้ง 2 คนทนที



“เฮ้ยๆๆ ใจเย็นๆ เว้ยแพท” โอ๊ตพูดขึ้นในขณะที่แพทง้างมือจะเอาแก้วกาแฟมาสาดใส่แบ๊งค์

“ยุ่งอะไรด้วย! ไอ้โอ๊ต มึงไม่เกี่ยว” แพทหันตาขวางมาใส่เพื่อน

“เกี่ยวสิวะ มึงเพื่อนกรูนะเว้ย แล้วนี่อะไรกัน ไม่อายคนเค้ารึไงวะมึง” โอ๊ตพูดขึ้น
ในขณะที่แพทเมินหน้าหนีแต่ยังถือแก้วกาแฟนั้นอยู่ โอ๊ตพูดต่อ...

“เป็นแฟนกันนะเว้ยก็น่าจะค่อยๆพูดกัน จะได้มีความสุข”

“งั้นก็เชิญมึง ไปมีความสุขกันเลยไป๊!” แพทพูดแซงพร้อมกับตั้งใจจะสาดกาแฟใส่แบ๊งค์ แต่โดนโอ๊ตเต็มๆ
แพทมองตาเขียวไม่ขอโทษเพื่อนเลยแม้แต่น้อย และเดินออกไปนอกร้านทันที



โอ๊ตเช็ดน้ำกาแฟพอที่จะเช็ดได้ ก่อนที่แบ๊งค์จะขอโทษแทนแพท แล้วอธิบายว่าเรื่องทั้งหมดคือ
แพทหึงแบ๊งค์ เนื่องจากเค้าทั้งคู่นั่งกินไอศกรีมกันก่อนหน้านี้แล้ว และแบ๊งค์ก็เห็นโอ๊ตเดินเข้ามา
ก็เลยจะเข้ามาทัก แต่แพทไม่ให้มา เลยเกิดการทะเลาะกันอย่างไม่มีเหตุผลขึ้น
หลักงจากที่แบ๊งค์เล่าเรื่องทุกอย่างให้โอ๊ตฟังเสร็จแล้ว ก็พาโอ๊ตไปส่งที่หอ



“ขอบคุณมากนะครับพี่แบ๊งค์” โอ๊ตพูดพร้อมกับลงจากรถของแบ๊งค์

“ครับผม อ่อ โอ๊ต ลืมของครับ” แบ๊งค์พูดพร้อมกับ หยิบถุงเล็กๆมาให้โอ๊ต

“อ..เอ่อ ครับๆ” โอ๊ตรีบคว้าจนทำให้แป้งพับหล่นออกจากถุงใส่” แบ๊งค์หยิบให้โอ๊ตพร้อมกับถามแบบอมยิ้มทันที

“โอ๊ตใช้ไอ้นี่ด้วยเหรอคับ?”

“ป..เปล่านะพี่ ป้าที่ดูแลหอเค้าฝากซื้อน่ะ” โอ๊ตตอบพร้อมกับคว้าแป้งพับใส่ถุงแล้วเดินหันหลังขึ้นหอ
ก่อนที่จะหันมาพูดกับแบ๊งค์ก่อนไป...

“เออ...พี่แบ๊งค์ ยังไงโอ๊ตก็จะช่วยพูดกับแพทมันให้นะ ไม่ต้องห่วง แล้วก็เป็นพี่น่ะ
ต้องหัดตามใจน้องบ้างนะ รู้ป่ะ”   โอ๊ตพูดจบก็เดินขึ้นหอต่อ ปล่อยให้แบ๊งค์นั่งอึ้งอยู่ในรถพร้อมกับ
คำถามที่เกิดขึ้นในใจว่าคำพูดนี้ เค้าเคยฟังและได้ยินมาจากไหน...


คืนนั้นโอ๊ตพยายามพูดและอธิบายเหตุผลเรื่องต่างๆ ให้แพทฟังจนเข้าใจ จนแพทและโอ๊ตกลับมาเป็นเพื่อนรักกัน
เหมือนเดิม และแพทก็กลับมาคืนดีกับแบ๊งค์ในที่สุด

วันนี้อากาศหนาวบวกกับท้องฟ้าที่ค่อนข้างมืดครื้ม เพราะฝนที่กำลังจะตก แบ๊งค์มารับ แพท และโอ๊ต
ไปทานข้าวกลางวัน โอ๊ตปฏิเสธที่จะไปเพราะรู้ตัวว่าอาจเป็นส่วนเกิน แต่แพทก็พูดจนเพื่อนรักไปจนได้



“โอยย...เดี๋ยวมานะ ไปห้องน้ำก่อน เมื่อกี้กินน้ำไปตั้งเยอะ” แพทพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งไปห้องน้ำในขณะที่
แบ๊งค์และโอ๊ตนั่งอยู่ในร้านอาหาร โอ๊ตมองหน้าแบ๊งค์ แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามว่าแบ๊งค์ใช่พี่แบ๊งค์คน
คนเดียวกับเมื่อ 10 ปีก่อนคนนั้นรึเปล่า

“อ...เอ่อ พ..พี่” โอ๊ตตะกุกตะกักพูด

“เอ้าา..เป็นอะไรไปน่ะเรา เอ่อ อ้า อยู่ได้ หืออ?” แบ๊งค์ตอบพร้อมกับยื่นหน้ามาหาโอ๊ตใกล้ๆ

“ป...เปล่าครับ” โอ๊ตตอบพร้อมกับหันหน้าหนี

“แปลกคนจริงๆ 55 เออ เราชอบไปเที่ยวตามทะเล น้ำตก บ้างม่ะ” แบ๊งค์ถามโอ๊ตต่อ

“ก็ไปบ้างอ่ะครับ ชอบ ตกปลา จับปลาครับ สนุกดี” โอ๊ตหันมาตอบแบ๊งค์ทันทีเมื่อได้ยินคำถาม

“เอ่อ...จริงสิ พี่มีรูปอยู่ที่ ที่นึง ที่เนี่ยนะ ปลาชุมมาก พี่พึ่งไปค้นมาเจอน่ะ จำได้ว่าถ่ายกับญาติรุ่นน้องคนนึง
ที่เชียงใหม่น่ะ ถ้าโอ๊ตไปโอ๊ตต้องชอบแน่ๆ” แบ๊งค์พูดพร้อมกับหยิบรูปในกระเป๋าตังค์ส่งมาให้โอ๊ต
โอ๊ตหยิบรูปที่แบ๊งค์ส่งมาให้ขึ้นมามอง รูปที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ ภาพของเด็กผู้ชาย2 คนยืนขี่คอพร้อมกับ
หัวเราะกันถ่ายรูป โดยที่วิวข้างหลังเป็นบึงใหญ่สวยงามมาก

โอ๊ตมองรูปนั้นเงียบอยู่นาน ในจิตใจตอนนั้นรู้สึกดีใจอย่างมากจนทำอะไรไม่ถูก 
ไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูด เพราะภาพที่เห็นทำให้โอ๊ตแน่ใจและมั่นใจว่า
แบ๊งค์คนนี้เป็นพี่แบ๊งค์เมื่อ 10 ปีที่แล้วที่เค้ารักและรอคอยมานานแสนนาน



“เฮ้ยโอ๊ต ...เป็นอะไร นั่งเงียบเชียว” แบ๊งค์ถาม

“ป..เปล่าครับ รูปนี้วิวมันสวยดีน่ะครับ” โอ๊ตรีบตอบ

“เฮ้อออ...ความจริงอ่ะนะ พี่ก็ลืมๆ รูปพวกนี้ไปหมดแล้วแหละ เมื่อวานพี่ทำความสะอาดห้องนอนน่ะ
ไม่รู้รูปมันไปอยู่ใต้เตียงได้ยังไง ก็เลยมาเปิดดู เห็นภาพนี้ก็เลยคิดถึง เลยมาเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์น่ะ...
เอ่อ โอ๊ตเห็น รูปเด็ก 2 คนนั่นรึเปล่าล่ะ คนโตน่ะพี่ที่ยืนอยู่น่ะ ส่วนคนที่ขี่คอน่ะ ชื่อ...อะไรซักอย่าง อ อ่าง นี่แหละ
เห็นผอมๆ อย่างนี้เถอะ หนักเอาการเหมือนกันนะเนี่ย 555 นี่ถ้าเค้ายังอยู่นะ พี่น่ะรักเค้ามาก มากถึงมากที่สุด
มากที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้นะ รักกว่าแพทซะอีก โอ๊ตเชื่อพี่มั้ย” แบ๊งค์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบา เพราะกลัว
แพทจะมาตอนไหนก็ยังไม่รู้ แต่คำถามที่แบ๊งค์ถามก็ทำให้โอ๊ตอึ้ง แต่ก็ยังฝืนถามต่อ



“ล..แล้ว เด็กคนนั้นเค้าไปไหนแล้วเหรอครับ”

“เห็นทางบ้านพี่เค้าพูดกันว่า หลังจากที่พี่ไปเที่ยวบ้านเค้ากลับมาไม่กี่เดือน บ้านของเค้าก็ถูกไฟไหม้
เสียชีวิตกันทั้งบ้านมีแต่พ่อของเค้าที่รอด แล้วก็ทำใจไม่ได้จนต้องไปฮ่องกง เพื่อลืมอดีตทุกอย่าง”
แบ๊งค์ตอบโดยเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่ในตา

“พี่แบ๊งค์ครับ ไม่เป็นไรหรอกมั้งครับ พี่แบ๊งค์ก็มีแพทแล้วนี่ครับ” โอ๊ตพูดพร้อมกับฝืนยิ้ม

“ก็ใช่ไง ไม่หยั่งงั้น พี่คงลืมเค้าคนนั้นไม่ได้...” แบ๊งค์ตอบ ได้ไม่นานแพทก็เดินมาพอดี

[nartch]

โอ๊ตคิดว่าเรื่องนี้อาจจะจบลงและอาจจะทำให้เค้าทั้งคู่รักกันเพียงแค่โอ๊ตพูดขึ้นมาว่า เด็กผู้ชายในรูปนั้นเป็นใคร
และเรื่องจริงเป็นอย่างไร แต่โอ๊ตก็ไม่สามารถที่จะทำร้ายจิตใจเพื่อนรักของเค้าลงได้ โอ๊ตเลยทำได้แค่มองดูแบ๊งค์
อยู่ห่างๆ มองดูพี่ชายที่แสนดีของเค้า กับเพื่อนรัก รักกันอย่างมีความสุข



“มันจะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้าคนที่เรารักเค้า กับเพื่อนที่รักของเรา จะรักกัน” คำพูดที่เกิดขึ้นในจิตใจของโอ๊ต
ทุกครั้งที่ตื่นมาหลังจากที่แบ๊งค์เล่าเรื่อง ต่างๆให้เค้าฟัง

วันนี้วันจันทร์ วันสอบวันสุดท้าย หลังจากที่นักศึกษาทุกคนต่างหยุดพักผ่อนและอ่านหนังสือกันในวันเสาร์อาทิตย์
ก็เตรียมตัวที่จะมาสอบกันต่อ ก็เหมือนกับ แบ๊งค์ที่วันนี้เตรียมหนังสือ ปากกา และขับรถเพื่อไปมหาลัย
แบ๊งค์สอบเสร็จก็มารอรับแพท กับโอ๊ตเพื่อไปดูหนังกัน กะฉลองกันในวันที่สอบเสร็จ แต่แพทโทรมาบอกว่า
ไม่ว่างจริงๆ ต้องช่วยอาจารย์ทำงาน ส่วนโอ๊ตแบ๊งค์ก็ตามหาไม่เจอ แบ๊งค์เลยคิดจะแวะซื้อของก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน
ระหว่างทางที่แบ๊งค์ขับไปซื้อของนั้นได้เกิดอุบัติเหตุ ทำให้แบ๊งค์ได้รับบาดเจ็บ คือกระดูกช่วงเข่าหลุด
เลยต้องทำการเข้าเฝือก พักฟื้นอยู่หลายวัน...



“เป็นอย่างนี้แหละน้าาา...บอกให้ขึ้นรถเมล์มาเรียนก็ไม่เชื่อแพท” แพทพูดขึ้นในขณะที่นั่งเฝ้าแบ๊งค์นอนเจ็บ
อยู่บนเตียงโรงพยาบาล

“พูดมากน่าา...เออ แล้วนี่เพื่อนเราไปไหนล่ะ ไม่เห็นมาเยี่ยมพี่เลย” แบ๊งค์พูดขึ้น

“นั่นแน่...ชอบโอ๊ตหรอพี่แบ๊งค์ แพทหึงแล้วนะ” แพทตอบ

“ป..เปล่า พี่แค่ถามดู ก็เห็นเราสนิทกันไม่ใช่เหรอ”

“อืมม..เห็นมันพูดบอกว่าพ่อมันจะมา มันต้องไปรับที่สนามบินอะไรนี่แหละครับ”

“หรอ...แล้วพ่อเค้าไปไหนมาล่ะ ต้องให้โอ๊ตไปรับที่ดอนเมือง” แบ๊งค์ถามต่อ

“นี่! พี่แบ๊งค์ถามถึงคนอื่นอยู่ได้ แพทหึงจริงๆแล้วนะครับ” แพทพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น จนแบ๊งค์ต้องรีบปลอบ



“โธ่...ก็พี่แค่อยากรู้ ก็โอ๊ตเพื่อนของเราพี่เหมือนคนรู้จักน่ะ ก็แค่ถามดูไม่มีอะไรมาก พี่น่ะรักแพทคนเดียว
โอ๊ตน่ะเป็นใครไม่รู้ พี่ไม่สนใจหรอกครับ...” แบ๊งค์ตอบพร้อมกับโอบไหล่แพท

“ก็แล้วไป...อย่าให้รู้นะ ฮืมม!!” แพทพูดพร้อมกับจับหูของแบ๊งค์ทั้งสองข้างบิดไปมาเบาๆ โดยที่คนทั้ง2ไม่รู้เลยว่า   
โอ๊ตยืนอยู่นอกประตูที่เปิดแง้ม ทำท่าจะเข้าตั้งแต่ต้น แต่เมื่อเห็นคน2คนท่าทางมีความสุขอย่างนั้นเลยได้แต่ยืนมอง
และวางช่อดอกไม้ไว้นอกประตูพร้อมกับการ์ดใบเล็กๆ แล้วเดินจากไป...



“เอ่อ คุณธนกิจ ค่ะ มีของเยี่ยมคุณอยู่หน้าประตูห้องค่ะ” นางพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับช่อลินลี่สีขาวช่อใหญ่
พร้อมกับการ์ดใบเล็กๆ หลังจากที่โอ๊ตวางไว้ได้ไม่นาน



“ของใคร! ไหนเอามาดูสิ” แพทรีบพูดแซง พร้อมกับคว้าการ์ดใบนั้นมาดูทันที

“โธ่...นึกว่าของใคร ของไอ้โอ๊ตน่ะพี่ อย่าไปสนใจเลย” แพทพูดจบก็หยิบการ์ดใบนั้นมาสอดไว้ในหนังสือ
แล้วคว้าดอกลินลี่สีขาวช่อโตนั่นมามอง

“สวยดีโน๊อะ...ท่าทางจะแพง” แพทพูด พร้อมกับขยี้ดอกไม้ แล้วโยนลงพื้นเหยียบต่อ
นางพยาบาลตกใจเดินออกจากห้องทันที

“เฮ้ยย...แพท ทำอะไรเนี่ย โอ๊ตเค้าเอามาให้พี่นะ” แบีงค์เสียงดัง

“ทำไมล่ะ พี่แบ๊งค์จะรับของจากมันงั้นเหรอ แสดงว่าพี่แบ๊งค์ไม่รักแพทแล้วงั้นเหรอ” แพทพูดน้ำตาคลอ

“ป..เปล่า ครับเปล่า พี่รักน้องแพทคนเดียวครับ พี่รักน้องแพทคนเดียว”

“จ...จริงๆนะ แล้วพี่แบ๊งค์ก็ห้ามพูดชื่อโอ๊ตให้แพทได้ยินอีกนะครับ สัญญานะ” แพทตอบพร้อมกับถลาเข้าไปกอดแบ๊งค์

“ค..ครับ พี่สัญญา”



หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่กี่วันแบ๊งค์ก็ออกจากโรงพยาบาลและหายเป็นปกติได้ในที่สุด
ส่วนแพททำกับโอ๊ตเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ไม่พูดกัน มองหน้าก็แทบจะไม่มองด้วยซ้ำ
และแบ๊งค์ก็ต้องทำเป็นไม่คุยกับโอ๊ตด้วยเพื่อความสบายใจของแพท



“อ..เอ่อ แพท แพท เดี๋ยวก่อน” โอ๊ตเรียกแพทหลังจากหมดเวลาเรียน

“อะไร” แพทหันมาตอบเสียงแข็ง

“พรุ่งนี้ ตอนเย็นเราจะไปแล้วนะ นายจะไปส่งเรามั้ย” โอ๊ตตอบแล้วยิ้มอย่างมีความหวัง

“ไปไหน ใครจะไปไหน” แพทตอบแล้วทำหน้า งงๆ

“อ่าว...เราเขียนไปในการ์ดเยี่ยมพี่แบ๊งค์แล้วนะ ว่าวันพรุ่งนี้เราจะต้องไปเรียนต่อที่ฮ่องกง นายยังไม่ได้อ่านเหรอ?”   
โอ๊ตพูดพร้อมกับถามแพทกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล



“แล้วมาเขียนบอกทำไม ทำไมไม่มาบอกเอง หือ!? ...เราไม่ได้อ่าน แล้วเราก็ไม่ไปอ่ะนะ ไม่ว่าง โชคดีแล้วกัน
หลีกทางหน่อย จะรีบไป เดี๋ยวพี่แบ๊งค์รอนาน...” แพทพูดพร้อมกับเดินชนบ่าเพื่อนสนิทแล้วเดินจากไปอย่างไม่แยแส
โอ๊ตเปลี่ยนจากสีหน้าที่ยิ้มแย้มและมีความหวังเป็นหน้าธรรมดาทันที น้ำใสใส ไม่รู้มาจากไหน ไหลออกมาจากดวงตา
ของโอ๊ตอย่างมากมาย โอ๊ตเดินอย่างหมดอะไรตายอยาก กลับหอพร้อมกับเก็บข้าวของเพื่อจะเตรียมเดินทาง
ในวันพรุ่งนี้...

รุ่งเช้าของวันนี้อากาศสดใสเป็นพิเศษ บรรยากาศเย็นสบายไม่ร้อนเลยแม้แต่น้อย แบ๊งค์ตื่นมาพร้อมกับวันใหม่ที่สดใส
อาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะเตรียมลงไปทานอาหารเช้า หลังจากที่แบ๊งค์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กำลังจะเดินออกจากห้อง
แต่สายตาก็ต้องมาหยุดอยู่กับสิ่งๆหนึ่งซึ่งโผล่ออกมาจากหนังสือเรียนของเค้า...



“อะไรเนี่ย...อ๋อออ!!” แบ๊งค์ตอบพร้อมกับหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมา

“โธ่..นึกว่าแพททิ้งไปแล้วนะเนี่ย” แบ๊งค์พูดเบาๆ พร้อมกับยิ้มเล็กๆ แล้วเปิดการ์ดนั้นอ่าน เนื้อหาในการ์ดนั้นมีอยู่ว่า...



ถึง พี่แบ๊งค์

ขอให้หายป่วยเร็วๆนะครับ รักษาตัวด้วย เป็นห่วงครับ ส่วนโอ๊ต พี่แบ๊งค์กับแพทคงจะไม่ได้เจอแล้วนะครับ
เพราะพ่อของโอ๊ตจะรับไปเรียนต่อที่ฮ่องกง วันเสาร์นี้ตอนเช้าๆเครื่องออกนะครับ ยังไงก็ฝากบอกแพทด้วยครับ...

ยินดีมากนะครับที่ได้รู้จักพี่แบ๊งค์ ก่อนจะไม่ได้เจอกันโอ๊ตมีหลายสิ่งที่อยากจะบอกพี่แบ๊งค์ แต่ไม่สามารถทำได้
ยังไงก็ดูแลแพทให้ดีดีนะครับ อย่าทำร้ายจิตใจของแพท จำไว้นะ เป็นพี่ ต้องเสียสละให้น้อง...เข้าใจมั้ย

โอ๊ต ^__^



หลังจากที่แบ๊งค์อ่านจบ ก็ตกใจทันที...เพราะคำที่โอ๊ตเขียนตอนสุดท้ายทำให้แบ๊งค์จำได้และนึกถึงคำพูดของเด็กชายเมื่อ 10 ปีที่แล้วทันที

“โอ๊ต......วันนี้วันอะไรวะ เฮ้ย! วันเสาร์นี่หว่า” แบ๊งค์พูดคนเดียว พร้อมกับคว้ากุญแจรถ
วิ่งไปที่รถแล้วขับไปสนามบินทันที



แบ๊งค์วิ่งวุ่นทั่วสนามบิน มองหาโอ๊ตในขณะที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
เพราะรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป...
แบ๊งค์วิ่งไปจนเจอร่างๆ หนึ่งที่เค้าคุ้นเคยยืนหันหลังอยู่...



“อ..โอ๊ตต!!” แบ๊งค์ตะโกนสุดเสียง ในขณะที่โอ๊ตหันมา แบ๊งค์ก็รีบถลาไปกอดโอ๊ตทันที

“พ..พี่แบ๊งค์” โอ๊ตพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก

“พี่ไม่ยอมให้โอ๊ตไปไหนทั้งนั้น พี่ไม่ยอมให้น้องโอ๊ตของพี่ไปไหนทั้งนั้นเข้าใจมั้ย”
แบ๊งค์ตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงมาเช่นกัน...



“พี่แบ๊งค์!!” เสียงที่แบ๊งค์คุ้นเคยดังขึ้น

“ว่าแล้วเชียว ต้องมาที่นี่ กลับบ้านกับแพทเดี๋ยวนี้!!” แพทพูดจบก็เดินมาคว้าแขนแบ๊งค์ออกจากโอ๊ตทันที ปล่อยให้   
โอ๊ตยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก...

“โอ๊ตต!! ปล่อยพี่นะแพท... แพทพี่มีอะไรจะบอก” แบ๊งค์ตะโกนเรียกโอ๊ต พร้อมกับหันหน้าไปหาแพท
เพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง แต่แบ๊งค์ก็ต้องหยุดที่จะพูดต่อทันที เพราะโอ๊ตพูดขึ้นมา

“พี่แบ๊งค์!!....อย่าบอกแพท!!... โอ๊ตฝากดูแลแพทด้วยนะครับ แล้วก็อย่าทะเลาะกัน” โอ๊ตพูดขึ้นด้วยเสียงที่สะอึกสั่นเครือ
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไปทั่วใบหน้า...เสียงประกาศเรียกให้ผู้ที่จะเดินทางไปฮ่องกงเตรียมขึ้นเครื่องดังขึ้น...



“พาสเตอร์ยาต้องเป็นสีฟ้า... พาสเตอร์ยาของพี่แบ๊งค์ต้องเป็นสีฟ้าใชมั้ยครับ!! ดูแลแพทให้ดีดี แล้วจำไว้นะ
เป็นพี่ต้องตามใจน้อง เข้าใจมั้ย!!” โอ๊ตตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอยู่ทั่วใบหน้าแล้วคว้ากระเป๋าวิ่งไปหาพ่อ
เพื่อเตรียมจะไปขึ้นเครื่องทันที ปล่อยให้แบ๊งค์ ยืนนิ่งและมั่นใจว่าคนที่เค้ารอคอยมานานแสนนานได้อยู่ตรงหน้า
และกำลังจะจากไป...



“ป..ปล่อยพี่ ปล่อยนะแพท!!” แบ๊งค์สะบัดแขนสุดแรงให้หลุดจากแพท
พร้อมกับวิ่งไปหาโอ๊ตที่เดินเข้าช่องทางเข้าเครื่องแต่ก็ไม่ทัน....



แบ๊งค์ยืนมองได้ไม่นาน ร่างกายรู้สึกเริ่มอ่อนแรงลง เค้าได้เปลี่ยนจากยืนเป็นทรุดตัวลงนั่ง แล้วร้องไห้
ได้แต่มองสิ่งที่มีค่า ที่รอคอยมานานแสนนาน เดินจากไป... อย่างไม่มีวันกลับมา.......



============================= THE END ============================

           ขออภัยที่ไม่ได้บอกกล่าวกัน ทำให้หลายคนเข้าใจผิดว่าเรื่องราวยังมีต่อ....ขออภัยจริง ๆๆๆ

พอดี nartch เห็นว่าเป็นเรื่องสั้น ๆ ที่เนื้อเรื่องน่าสนใจดี....ที่สำคัญเศร้าได้ใจ.....เลยอยากนำมาแบ่งปันกัน

หวังว่าคำขออภัยจะทำให้ nartch พ้นจากการโดนประชาทัณฑ์โดยเท้าเป็ดน้อย เป็ดใหญ่ทุกท่านนนนนนน

ยังไงก็ "รักทุกคนนนนน" และ "เป็นกำลังใจให้ครับ"            ลอกใครมาหว่า......

 

[@BUA@]

  

ทำไมโอ๊ตทำแบบนี้ล่ะเนี่ย

คิดว่าจะหนีหัวใจตัวเองได้เหรอ

 

[นิลวัฒน์]

เสียสละให้เพื่อนที่ไม่คู่ควร
:เตะ1:
สงสารแบงค์กับโอ๊ต 

[jb]

น้ำตาไหลเลยกู

[THIP]

     รู้เมื่อสาย     

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[น้ำค้าง]

น่าสงสารจัง เกลียดแพทด้วย นิสัยไม่ได้เรื่องเลย

[satan666]

รู้ตัวเมื่อสายไป

โอ๊ตก็ดีแสนดีเกินไป

แพทก็นิสัยไม่ดีมากมาย

พี่แบ๊งค์ก็นะ... โง่อยู่ตั้งนานกว่าจะรู้ตัว

 

แต่อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอ่ะ ดำเนินเรื่องได้กระชับมากๆๆ

[IZE]

เศร้าอะ ซึ้งมากๆๆเลย

[มูมู่น้อย]

ดราม่าตั้งแต่ต้นเรื่องเลย 
ความรักที่มาผิดเวลา ผิดจังหวะ เศร้า

แต่แอบคิดว่าแพทเป็นคนเอาจดหมายให้แบงค์อ่านรึเปล่า
หวงแบงค์เพราะคงมองเห็นความสัมพันธ์ลึกๆ ระหว่างโอ๊ตกับแบงค์
อยากดีกับเพื่อน  แต่คงทำใจไม่ได้ละมั้ง

รออ่านต่อนะ นาท  ดีใจนะที่นาทยังไม่หายไป 
เลือกเอาเรื่องนี้มาลงมีเหตุผลอะไรรึเปล่าเอ่ย  เศร้าแต่หัววันเลย ฮือๆ
ความรัก  ถ้ามันใช่ สักวันก็คงกลับมาคู่กันนะ
เราอยู่ตรงนี้ เป็นกำลังใจให้เพื่อนสำหรับทุกเรื่องนะ 

[mu_off]

อ่า..พี่นาทค้าบ..อ๊อฟมาอ่านตามคำสั่งแล้วนะคับ.. ^^

...........

อืมก็..น่าสงสารอ่ะ..  ...โอ๊ตกะแบงค์อ่ะ.. แง๊วๆ

ส่วนแพทก็..หมั่นไส้.. 

พี่นาทก็มาต่อเรื่อยๆนะคับ.. คิดถึงนะค้าบ.. ^^

[T@luntulA]

  So Sadddddddd

[Just let it be]

เศร้าอะ

เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอีกแว้ววว

ม่ายน่าเยย

 

[DeShiWa]

 

เนื้อเรื่องดีนนะครับผม

น่าจะแต่งให้ยาวๆๆอะครับ

เอาใจช่วยครับผม ชอบแบบนี้อะครับ อิอิ

 

[mist]

เรื่องนี้เหมือนเคยอ่านมาแล้วเลย จำได้ว่ามันมีต่ออีกนะ   

แล้วจำได้ว่าตอนจบมัน.... 

อะแน่ ไม่บอกเด๋วหรอกจะหาว่าเรา spoil  แล้วคุณ nartch เจ้าของกระทู้จะมาดักตีหัวเรา    :เตะ1:

[mist]

เรื่องนี้เหมือนเคยอ่านมาแล้วเลย จำได้ว่ามันมีต่ออีกนะ   

แล้วจำได้ว่าตอนจบมัน.... 

อะแน่ ไม่บอกเด๋วหรอกจะหาว่าเรา spoil  แล้วคุณ nartch เจ้าของกระทู้จะมาดักตีหัวเรา    :เตะ1:

สืบเนี่องมาจากเนี่ย เลยมีน้อง PM มาถามว่ามีจริงเหรอ

เราไม่ได้ตั้งใจจะอะไรเจ้าของกระทู้น้า แค่บอกว่าคุ้น ๆ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องเดียวกันรึเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษเจ้าของกระทู้ด้วยละกันนะ 

เพราะช่วงนั้นเราอ่านเยอะมากจนเบลอไปหมดอ่ะ จำไม่ได้ว่าไปอ่านมาจากไหน จะให้ไปหามาอีกที ก็น่าจะจนปัญญา  เพราะงั้นอย่าโกรธเค้าน้า 

[myLoveIsYOu]

ตกลงเรื่องนี้มีต่อใหมครับ 

[mu_off]

พี่นาทโก๊ะ..

หลอกให้คนอื่นเข้าใจผิด..งุงิๆ   

อ๊อฟก็เข้าใจผิดไปด้วย.. งอนพี่นาทแย้ว..

[kik_guide]

ยังคงรอคอยคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ยังมีต่อ
ขอบคุณคร้าบ

[angsumalin]

เหอะๆ  ค้างคาใจอย่างแรงไม่มีต่อจริงๆหรอคับ

[kalo_o_sm]

จบงี้เลย

เเพท มารความสุขจริงๆๆ


งั้นเราจะจิ้นต่อเองให้สมหวังดีกว่า

::END::

^^

[IO]

 

เศร้าใจ...

ขอบคุณคับ

[YoOl]

 


ตายดีฝ่า

[tsuya]

เศร้าอ่า 

พี่แบงค์ก็ตามไปฮ่องกงเลยดิ อิอิ

[kwa]

โหยยยยย 

แพทนิสัยแย่มากอะ

ก็ไม่ได้คิดจะให้โอ๊ตกับแบงค์กลับมาคบกันหรอกนะ

แต่อย่างน้อยก็เปิดโอกาสให้เค้าได้ร่ำลากันด้วยความเข้าใจ แบบจากด้วยดีอะ ไม่ใช่แบบนี้ 

เห็นแบบนี้แล้วไม่สงสารแพทเลย ฮือๆๆ แงๆๆๆ

[GREENBE*]

  สงสารโอ๊ตอ่ะ ... .
แพท แลจะรักแรงหึงแรงนะ = ='

[maabbdo]

 

[hours]

เป็นเพื่อนกานยังไงเนี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ