ตอนที่8 การเปลี่ยนแปลงที่หัวใจ
"โอ้ย" ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ว่ะ
"เอากินข้าว แล้วก็กินยา"
"....."
"จะกินดีๆหรืออยากต่ออีกรอบ"
"กิน มึงก็เอามาดิ"
"กูป้อน"
"ไม่ต้องกูมีปัญญากินเองได้"
"มึงจะกินด้วยช้อนหรือปาก"
"มึง...........งั้นก็เร็วๆกูหิวจะแย่อยู่แล้ว"
.
.
.
.
"ยา แล้วก็นอนซะ"
"กูรู้แล้วนะ มึงก็ออกไปได้แล้ว" ผมมองมันด้วยสายตาระแวง
"มึงนอนไปเถอะกูไม่ทำอะไรหรอก"
.
.
.
"เซียน เซียน หลับแล้วหรอ เฮ้อ กูขอโทษนะ กูรู้ว่าที่กูทำลงไปมันผิด กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น
ฮือ..........ฮือ.........ยกโทษให้กูนะเซียน"
มันร้องให้หรอคนอย่างไอ้ไปร์อะนะ ทำไมผมรู้สึกว่าน้ำเสียงที่มันพูดฟังแล้วมันดูเศร้าเหลือเกิน แต่กูคงยกโทษให้มึงไม่ได้ สิ่งที่มึงทำกับกูมันเกินกว่าที่กูจะรับได้จริงๆ ผมต้องน้อนพักอยู่หลายวันกว่าจะไปเรียนได้ ความจริงผมหายจากที่มันทำผมแล้วละแต่มันบอกให้ผมพักอีกวัน แต่ผมดันมาเป็นหวัดต่อนี้ซิเลยหยุดเรียนไปหลายวัน มันก็คอยดูแลผมอยู่ใกล้ๆ
"จอด"
"จอดทำไมยังไม่ถึง ม. เลย"
"มึงลืมไปแล้วหรอว่าอยู่ ม. เราไม่รู้จักกัน"
"ไม่เป็นไร กูไม่แคร์ ไปกับกู กูไปส่ง"
"กูรักษาสัญญาว่าจะอยู่กับมึงครบ 3 เดือน มึงก็ควรรักษาคำพูดด้วย"
"ปัง" เป็นอย่างนี้หละดีแล้ว
"เซียน"
"เอ้า ไอ้ซิม"
"ทำไมไม่มาเรียนหลายวันเลยว่ะ"
"กูไม่สบายนะตอนนี้ดีขึ้นแล้ว"
"แน่ใจนะว่าดีขึ้นแล้ว หน้ามึงยังซี้ดอยู่เลย"
"อืม กินยาเดียวก็หาย ไปเรียนเถอะเดียวสาย"
"น้องเซียน"
"อ่าว พี่จี"
"น้องเซียนไม่สบายเปล่าหน้าซี้ดๆ"
"นิดหน่อยคับ ดีขึนแล้ว"
"มิหน้าพี่มาหาไม่เห็นน้องเซียนเลยที่แท้ไม่สบาย"
"เปล่า แค่อยากเห็นหน้าเฉย ไปเรียนเถอะเดียวสาย"
"คับ"
"เซียนใครอะโครตหล่อเลยว่ะ"
"รุ่นพี่ที่โรงเรียนนะ"
"เขาจีบมึงหรอ"
"บ้านะมึงเอาอะไรมาพูด"
"ก็ตอนมึงไม่มา กูเห็นพี่เขามาที่คณะบ่อยๆ เหมือนกับว่ามาหาใคร พอไม่เจอก็ทำหน้าเศร้ากลับไป ที่แท้มาหามึงนี้เอง"
"พอเลยไอ้ซิม"
"ทำไมเขินหรอ"
"เขินหาป้ามึงหรอ แล้วกูก็เป็นผู้ชายด้วย"
"เซียนกูจะบอกอะไรให้นะ ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพศ มันขึ้นอยู่กับหัวใจต่างหาก
ถ้าหัวใจบอกว่าใช่ก็คือใช่ เราไม่อาจปฎิเสธเสียงของหัวใจได้หรอก"
" มึงพูดอย่างกับเป็นเซียเรื่องความรักอย่างนั้นหละ กูไม่เคยเห็นมึงคบกับใครซักคน"
"กูกำลังรอคนที่ใช่"
"งั้น กูขอให้มึงเจอเร็วๆแล้วกัน"
.
.
.
.
.
ตื้ด...........ตื้ด...........
"มีอะไร"
"มาหาที่ตึกหลังคณะหน่อย"
"กูไม่ไป มึงลืมที่กูพูดแล้วหรอ" พูดเสร็จผมก็ตัดสายไปเลย
"ปะ ซิมกินข้าวกัน" ผมพูดขณะที่เห็นไอ้ไปร์มันเดินมาทางนี้กับเพื่อนของมัน
ผมทำเป็นไม่สนใจมันที่เหมือนกำลังจะพูดอะไรกับผม
"พี่ จี มาทำอะไรแถวนี้คับ อยู่คณะแพทย์ไม่ใช่หรอคับ"
"....." หน้าไอ้ไปร์
"พี่มาชวนเซียนไปกินข้าวนะ"
"ผมกับเพื่อนก็กำลังจะไปกินข้าวเหมือนกันคับ งั้นเราไป 3 คนเลยแล้วกัน"
"คับ"
.
.
.
"น้องเซียนกับน้อง........."
"ซิมคับ ผมชื่อซิม"
"คับน้องซิมจะกินอะไรคับ"
"ผมขอข้าวต้มหมูแล้วกันคับย่อยง่ายดี"
"น้องซิมละคับ"
"เอาเหมือนเซียนแล้วกันคับ จะได้ไม่ต้องรอนาน"
"คับ งั้นรอซักครู่คุณชาย"
"พี่จีก็"
"55555 คับๆรอแป๊บ"
"เซียน กูว่ากูอาจจะเจอคนที่ใช่แล้วว่ะ"
"ห๊ะ " พึ่งพูดไปเมื่อเช้า กลางวันเจอแล้วหรอ
"มึงนี้หูหนวกหรือไง กูบอกว่ากูอาจเจอคนที่ใช้แล้ว"
"ตอนไหนว่ะ"
"ก็ตอนที่เราเดินมาโรงอาหารไง"
อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้ไปร์ พอผมจะถามต่อพี่จีก็มาพอดีเลยไม่ได้ถามค่อยถามทีหลังแล้วกัน
รีบกินข้าวดีกว่าจะได้กินยาเดียวไข้ขึ้นอีก
"ได้แล้วคับข้าวต้ม"
"ขอบคุณคับ/ขอบคุณคับ"
"เซียน ไม่ได้ใส่จี้ที่พี่ซื้อให้หรอ"
"อืม คือ.คือว่าผมทำหายอะคับ ผมขอโทษนะคับพีจี"
"ไม่เป็นไร น้องเซียนเย็นนี้ว่าหรือเปล่า"
"พี่จีมีอะไรเปล่าคับ"
"พี่มีเรื่องจะคุยกับเซียนนะ"
"นานเปล่าคับเพราะผมต้องรีบกลับ" ผมไม่อยากกลับช้าเดียวมีปัญหาอีก
"ไม่นานหรอกคับ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เซียน พี่จีมา กูกลับก่อนนะ"
"อืมแล้วพรุ่งนี้เจอกัน"
"พี่จีมีอะไรจะคุยกับผมหรอคับ
"จี้ที่พี่ให้เซียนนะ รู้ไหมว่ามันหมายความว่าอะไร"
ผมได้แต่ส่ายหน้า อย่าบอกนะว่าพี่เข้าโกรธที่ผมทำจี้หาย
"มันแปลว่า รัก"
"....."
"ตัว L มันคือ LOVE เซียนรู้ไหมว่าพี่มองเราตั้งแต่ ม. ปลาย วันแรกที่เราเข้ามาเรียน พี่ก็พยามเข้าไปคุย เข้าไปทัก อยากจะอยู่ในสายตาเราบ้าง แต่พี่ก็ไม่กล้าแสดงออกมามากพยามเว้นระยะห่าง พี่-น้อง เพราะพี่กลัวว่าความรู้สึกนี้มันจะเป็นแค่ความสับสนของพี่ พี่ก็เลยรอๆจนพี่จบเรียนจบ พี่ก็สัญญากับตัวเองว่า ถ้าพี่เจอเซียนอีกแล้วพี่ยังรู้สึกกับเซียนแบบนี้พี่จะไม่ลังเลยอีกแล้ว พี่จะไม่ปล่อยเซียนไปอีก เซียนคบกับพี่นะ"
"....."
"ให้โอกาสพี่นะเซียน พี่รู้ว่าสำหรับเซียนมันคงเร็วไป พี่ขอแค่โอกาสเท่านั้น"
พี่จีชอบผมหรอเนี้ย
"แต่ผมเป็นผู้ชายนะคับ แล้วพี่ก็มีผู้หญิงมาชอบตั้ง.........."
"คนอื่นไม่อยู่ในสายตาพี่หรอก แล้วพี่ก็ไม่สนว่าเซียนจะเป็นอะไร แค่เซียนเป็นคนที่พี่รักก็พอ"
"แต่ผมไม่มีอะไรเลยนะคับ ไม่คู่ครวนกับพี่ด้วยซ้ำ เป็นแค่เด็กกำพร้าธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น"
"ใครบอกว่าเซียนไม่มีอะไรเลย เซียนมีหัวใจ หัวใจของคนที่พี่รักที่สุดไงแค่นี้ก็พอแล้ว"
"ผมขอคิดก่อนได้ไหมคับ พร้อมเมื่อไรผมจะบอกพี่"
"ได้ซิพี่รอได้ รอมาตั้ง 4 ปีแล้ว อีกนิดเดียวจะเป็นอะไรไป เอาเป็นว่าช่วงนี้ก็ดูๆไปก่อนแล้วกันเนอะ เซียนพร้อมเมื่อไรแล้วค่อยบอกพี่"
"คับ"
"จำไว้นะว่าพี่รอเซียนได้เสมอ"
ผมกลับมาห้องด้วยความที่สับสน คิดแต่เรื่องพี่จีมาตลอดทาง
แกร๊ก!!!
"เซียนกลับมาแล้วหรอ มากินข้าวกันพี่ซื้อไก่ทอดของชอบมาให้ด้วย"
เกิดอะไรขึ้นไอ้ไปร์พูดซะเพราะเชียว แถมยังแทนตัวเองว่าพี่อีก ผมนึกว่ามันจะโกธรที่ผมไม่สนใจมันตอนกลางวันซะอีกแต่มาทำดีตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์
"กูไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน ไม่สบายอยู่นะ"
"ห่วงกูด้วยหรอ"
"ห่วงซิ"
อ่า ทำไมผมถึงรู้สึกร้อนๆที่หน้าอย่างนี้นะ
"ห่วงกูแล้วทำกับกูอย่างนี้ทำไม"
"เซียนพี่ขอโทษ พี่รู้ว่าพี่ไม่มีเหตุผล แต่พี่เห็นเซียนไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ ห่วงคนอื่นมากกว่าพี่ พี่ก็หงุดหงิดควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เมื่อก่อนพี่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นอย่างนี้ แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าพี่ รัก เซียน
ให้โอกาสพี่แก้ตัวนะ พี่จะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว"
ผมมองหน้ามันที่กำลังร้องให้อยู่ ผมรู้ว่านี้ไม่ใช่น้ำตาของคนที่เสแสร้ง เป็นน้ำตาของคนที่รู้สึกผิดจริงแต่
"มันสายไปแล้วละไปร์" มันดึงผมเข้าไปกอด กอดนี้มันแตกต่างจากกอดที่ผ่านมา รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาของมันที่ไหลเปื้อนเสื้อผมทำให้ผมรู้สึกสงสารมันเหลือเกิน อาจเป็นเพราะผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนก็ได้
"มันสายไปแล้วหรอเซียน พี่ไม่มีโอกาสแล้วหรอ"
"ไปกินข้าเถอะกูหิวแล้ว" ผมพลักมันออกแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ ผมไม่อยากอยู่อย่างนั้นนานๆ กลัวใจตัวเอง กลัวจะใจอ่อน
ไม่นะเซียน มึงจำไม่ได้หรอว่ามันทำอะไรกับมึงบ้าง เฮ้อ.......ผมไม้อยากจะคิดอะไรแล้วคับทำไมวันนี้มีแต่เรื่องนะเหนื่อยจัง
"เซียน มึงยังไม่ตกลงคบกับพี่จีอีกหรอกูว่าพี่เข้ารักมึงจริงนะ"
"ไม่รูซิว่ะซิม เมื่อก่อนกูคิดกับพี่เขาแค่พี่ชาย เดียวนี้กูก็ยังคิดว่าพี่จีเป็นพี่ชายที่แสนดี"
ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนอยู่ ม. พี่จีจะคอยดูแลผมทุกอย่าง กลางวันก็จะพาไปกินข้าว จนเพื่อนๆพี่เข้าแซวซะจนผมอาย
พอตกเย็นพี่จีก็ไปส่งที่ห้องแต่ไม่ได้ขึ้นไปข้างบนหรอกนะครับ บางครั้งก็พาไปซื้อของ กิน เที่ยว เดินเล่น ก่อนจะไปส่ง
มาถึงห้องก็เจอไอ้ไปร์รออยู่ที่ห้อง มันรอผมกินข้าวด้วยทุกวัน วันไหนผมกลับดึกมันก็จะนอนรอผมที่โซฟา ผมเคยบอกมันแล้วว่าไม่ต้องรอ แต่กลับมาทุกครั้งมันก็ยังรอผมเหมือนเดิม พักหลังๆมาผมเริ่มปฏิเสธที่จะกินข้าวกับพี่จีเพื่อที่จะกลับมากินข้าวกับมัน เสาร์-อาทิตย์ มันก็จะชวนผมไปเที่ยวบ้าง ดูหนังบ้าง แล้วแต่ว่าผมอยากจะไปไหน แรกๆผมก็ทำหน้ารำคาญใส่มันๆก็จะทำหน้าเศร้าเดินออกไป ซักพักก็จะเดินกลับมาเซ้าซี้ผมอีก จนผมเริ่มชินกับการกระทำของไอ้ไปร์ที่เปลี่ยนไปมาก บางครั้งผมจะเผลอยิ้ม หัวเราะไปกับความปัญญาอ่อนของมัน
ไอ้ไปร์มันรักษาคำพูดที่ไห้ไว้จริงๆว่าอยู่ ม. เราไม่รู้จักกัน เวลาเจอกันก็ไม่ทักทำเหมือนกับว่าต่างคนต่างเป็นแค่อากาศ
แต่พอกลับมาที่ห้องมันจะทำตัวเหมือนวิญญาณที่คอยวนเวียนอยู่ข้างๆผมตลอด
"คุณว่าผมควรจะให้โอกาสใครดีคับระหว่าง พี่ชายที่แสนดีกับเทพบุตร ซาตาน"
ตอนนี้ยาวหน่อย พอดีผมมีเวลาว่างเยอะ ขอบคุณสำหรับคนที่เม้นนะครับ
ส่วนคนที่ไม่เม้นไม่เป็นไรคับก็ขอบคุณเหมือนกันที่เข้ามาอ่าน แต่ถ้าช่วยเม้นก็จะเป็นพระคุณอย่างมากคับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
