หัวข้อ: (เรื่องไม่สั้น) ยอม...มึงคนเีดียวอ่ะ++ทะเล ~สารภาพ P.21 1/4/12

[ladymoon_yy]

 

[Also]

 
สงสารปิงปอง

[เด้กดี]

เป้กะฟ้าคงจะเพิ้ลกันเฉยๆ ช่ายมะ คงไม่ช้อย่างที่เราคิดน้าาาา   

[zaferianight]

เป้นิสัยอ่ะ

[Tassanee]

ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ   ส่วนเนื้อเรื่องตอนต่อไปเป็นยังรอลุ้นกันเองนะคะ
ตอนนี้ขอไปแต่งต่อก่อน  ค่า  อดทนรออีกนิดนะคะ

[kitty]

 

[ขนมหวาน]

มานอนรอลุ้น เตรียมทิชชูไว้และ

[yeyong]

เซอร์ไพร์สแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ

[muiko]

ไม่ว่าเป้จะทำไปด้วยเหตุผลอะไร

จะเซอร์ไพรส์ จะนอกใจ หรืออะไรก็ตาม
เเนะนำให้ปิงปองเลิกไปเลย
ทำแบบนี้ มันเหมือนไม่สนใจจิตใจคนที่ตัวเองรัก
เเล้วก็รักตัวเองเลย

เป้ทำแบบนี้เห็นปิงปองเป็นอะไรหรอ ไม่มีจิตใจหรือไง
แล้วไอ้ที่ขอโทษ กะจูบปิงปองตอนเเช้าเเล้วพูดขอบคุณมากครับฟ้านี่มันอะไร
โอ๊ยเศร้าาาาา สงสารปิงปองที่สุด
 

[lidelia]

ตกลงเป้มีเซอไพร หรือเป้นอกใจจริงๆเนี่ย 

[zingiber]

  สงสารปิงปอง

[PetitDragon]

จะร้องไห้แทนปิงปองแล้วนะ.... 

[Tassanee]

เอ่อ...ยังไม่จบนะคะ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะจบตอนนี้เขียนไปเขียนมายาวซะงั้น
ยังไงตอนหน้าจบแน่ๆ ค่ะ ทัดสัญญา อิอิ
เป็นตอนพิเศษที่ยาวมากๆ ใช่มั้ยเอ่ย ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจนะคะ
ซาบซึ้งและกินใจ  สำหรับคนที่เม้นถามว่าเรื่องนี้ไม่มาม่าใช่ไหมง
ตอบเลยว่าใช่ค่ะ  ตอนแรก ๆ พอเป็นตอนพิเศษเลยอยากให้มันพิเศษอ่ะค่ะ
ตอนต่อไปไม่มี ม่ามาแจกค่ะ
ใครอยากกินไปซื้อที่ 7-eleven เองนะคะ  อิอิ 
ขอบคุณที่ติดตามอ่านผลงานค่ะ 
 



Special The Valentine. (4)


วันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2555

ผมตื่นขึ้นมา...ไอ้เป้ยังอยู่ มันนั่งอยู่หน้าทีวี อย่างสบายอารมณ์พอเห็นผมก็ถาม

“หิวมั้ย?  กุซื้อข้าวมาแล้วนะ ของที่มึงชอบทั้งนั้นเลยปิงปอง” มันว่า แค่รู้สึกผิดเหรอเป้เลยเอาใจกุ

ผมพยักหน้าตอบ  ไอ้เป้ยิ้มหวานเดินไปเทกับข้าวอย่างขะมักเขม้น ก่อนจะตะโกนเรียกผม

“เสร็จแล้วครับ  ...มากินเข้ากัน” ผมเดินเข้าไปที่โต๊ะทานข้าวมองดูอาหารที่หลากหลายเยอะจริงๆ

และล้วนแต่เป็นของที่ผมชอบทั้งนั้น ผมค่อย ๆตักเข้าปาก

“ไงอร่อยมั้ย กุเลือกร้านประจำที่มึงชอบเลยนะเนี่ย” มันเล่าอย่างอารมณ์ดีไม่มีทีท่าจะออกไปข้างนอก

“อร่อย” ผมตอบสั้น ๆ ทั้งที่มีความสุขแต่ทำไมเจ็บ ๆว่ะ  ผมยังทานอาหารต่อไปเรื่อยกับมันจนอิ่ม

ไอ้เป้อาสาล้างจาน เรานั่งดูทีวีด้วยกันบนโซฟา ไอ้เป้ดึงผมไปกอด กดจูบเบาๆที่หัว  แต่สายตายังจ้องที่ทีวีเช่นเคย

ผ่านไปสักพักมือไอ้เป้ ก็เริ่มเป็นปลาหมึกมือด้านหนึ่งรั้งใบหน้าผมเข้าไปจูบ   ผมไม่ได้ขัดขืน

ริมฝีปากที่อบอุ่นและโหยหา  ไม่อยากเชื่อว่านี่จะเป็นแค่ความต้องการที่ไร้ความรัก

มันละปากในที่สุด ดึงผมเข้าไปกอดแน่น ๆ ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย  ไม่มีอะไรจะต้องกลัวแล้ว

ผมกับมันนอนกอดกันอยู่อย่างนั้น โดยที่ไอ้เป้พรหมจูบเป็นระยะ แต่ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น

“ครืดดด ครืดดดด”  เสียงโทรศัพท์ไอ้เป้ดังขึ้น  มันหยิบมือถือมาดูก่อนจะดันตัวผมออก

“ปิงปองลุกก่อนนะครับ” มันพูดขึ้น  ก่อนจะเดินออกไปนอกระเบียง

น้ำเสียงไอ้เป้ช่างแสนใส ราวกับคนพึ่งมีความรัก เสียงหัวเราะที่กรอกตามสาย

ท่าทีสบายๆ ที่เหม่อมองออกไปด้านนอก  พูดคุยราวกับเห็นคนในคู่สายอยู่ตรงหน้า

---ผมรับรู้ได้ถึงความสุขที่แผ่ออกมาก  มันคุยอยู่นานก่อนจะวางสายในที่สุด

ยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้ผม 

“กุไปข้างนอกนะ....กลับเย็นๆ ไม่ต้องรอนะ”  ไอ้เป้หันมาบอก   ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว

ผมมองมือถือมันอยู่สักพัก  แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปหยิบมาดู  แค่อยากรู้ว่าใช่คนที่ผมคิดไว้รึเปล่า

สายโทรเข้า  ระบุชื่อ “ฟ้า”   ผมยืนมองอยู่อย่างนั้น นิ่งราวกับถูกสะกดจิต .....  สมองปั่นป่วน

.

ไอ้เป้แต่งตัวเสร็จเดินออกจากห้อง  สีหน้าตกใจเป็นที่สุด ที่เห็นผมกำลังจ้องมองเบอร์ในมือถือ

มันตรงเข้ากระชากมือถือจากมือผมอย่างเร็ว 

“อะไรของมึงปิงปอง...ทำไมต้องมายุ่งกับของๆกุ กุไม่ชอบมึงก็รู้ เซ็งว่ะ กุกลับหล่ะ

มึงไม่ต้องโทรมาหล่ะ  ไว้กุอารมณ์ดีเมื่อไหร่ก็จะโทรหาเอง”   ไอ้เป้สบถเสียงดัง

หลังจากกระชากมือถือของมันจากมือผม ทำเอาผมหน้าเหวอพูดอะไรไม่ออก ไม่ได้คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่

แค่จะดูว่ามันคุยกับใคร ....ก็แค่นั้นเอง   ถึงปกติจะไม่ค่อยทำ แต่ก็ไม่ใช่ไม่เคยทำ ทุกๆครั้งที่ทำมันก็เห็น

และไม่เคยจะว่าอะไร  มันเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบเป้ที่ใช้เป็นประจำ  ก็ดิ่งตรงไปที่ประตูโดยไม่หันมามองผมอีก

“โครม!!...”  เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน รู้สึกมึนงงอย่างบอกไม่ถูก  งงจนหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้

ผมทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา  นั่งมองประตูที่ไอ้เป้พึ่งปิดกระแทกมันอย่างแรงด้วยความโมโห   ดวงตากลมโตแดงกล่ำ

น้ำตาร้อน ๆ ค่อยไหลอย่างน้อยใจ รู้สึกเจ็บใจ  และไม่เข้าใจ  เรื่องแค่นี้เหรอที่ทำให้ผมกับมันทะเลาะกัน

เพราะเรื่องนี้จริงๆ เหรอเป้  หรือมึงมีเหตุผลอื่น  ผมก้มหน้าซุกลงที่เข่าปล่อยให้น้ำตาไหลไปอย่างเชื่องช้า

พร้อม ๆ กับพิจารณาสถานะของผมกับมัน  ....มองยังไงก็คงได้แค่นี้สินะ   คงไปต่อไม่ไหวเมื่อมันไม่พร้อมจะเดินไปกับผม

เป้.......มึงลืมไปแล้วสินะความสำคัญของกุ    ผมกัดริมปากตัวเองแน่นหลับตาได้แต่ขอให้คืนนี้มันผ่านไปซักที

และคืนนั้นก็ไม่มีเสียง ข้อความ หรือแม้แต่การกลับมาของไอ้เป้.....อีกเลย

.

.

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2555

ผมตื่นขึ้นมาพร้อม ๆ กับความว่างเปล่า  ผมเอื้อมมือไปสัมผัสเตียงนอนพื้นที่ข้าง ๆ เย็นเฉียบ

ไม่มีร่องรอยของการกลับมาของใครอีกคน แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันคงไม่กลับมา แต่อีกใจก็ยังหวังว่า

ตื่นมาผมคงจะได้เจอกับมัน   ไม่อยากให้จบอย่างนี้เลย...........  ผมนอนมองเพดานเงียบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

คิดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น...เหมือนตัวเองกำลังบ้า   มองไม่เห็นทางออกที่จะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บ

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นจัดการตัวเองสักพัก  ไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ว

เปิดทีวีก็เห็นแต่ภาพข่าวที่ฉลองเรื่องวาเลนไทน์   คู่รักแต่ละคู่ที่ยิ้มหวานปานโลกนี้มีกันแค่สองคน

.... เหงา  ความเหงาเข้าครอบงำอีกครั้ง   รู้สึกอยากจะหาใครสักคน ...ที่จะมายืนอยู่ข้าง ๆ ตรงนี้

ไอ้นัย...ชื่อแรกที่ผมคิดถึง  อยากจะโทรหามัน...แต่ก็รู้ว่ามันคนอยู่กับแฟน   คน...ที่ผมยังไม่รู้จัก

หรือจะโทรหาไอ้เอก  แต่วันอย่างนี้มันคงอยากจะอยู่ตามลำพังกับเด็ก ๆ ทั้งหลาย 

ที่ยังไม่ได้เรียกว่า “แฟน” อาจจะแค่คู่ควงด้วยซ้ำ ผมยิ้มเหงา  ๆ ปีที่แล้วผมยังตื่นเต้นกับวาเลนไทน์เสียแทบแย่

หาดอกไม้..หาวิธีเซอร์ไพร์ปาง  โดยมีไอ้เป้ร่วมด้วย เป็นผู้ช่วยผมเสมอ   ...... วันนั้นมึงก็เจ็บเหมือนกุใช่มั้ยเป้

ผมพยายามหาเหตุผล..เพื่อมาช่วยให้จิตใจที่เจ็บร้าว   มันค่อย ๆ ทุเลา มันก็เคยเจ็บ  เจ็บเหมือน ๆที่ผมเจ็บอยู่ตอนนี้

เพียงแต่ตอนนั้นมันยืนอยู่ข้าง ๆ คอยยิ้มและเป็นกำลังใจให้ โดยที่ผมไม่เคยรู้เลยว่ามันเจ็บแค่ไหน  ...

ไม่รู้นี่มันเป็นเหตุผลข้าง ๆคูๆ เพื่อเข้าข้างไอ้เป้ หรือแค่ปลอบใจตัวเอง แต่อย่างน้อยมันก็คือความจริงที่เกิดขึ้นตลอด

.

.

.

บ่ายสองโมงตรงผมนั่งรถไฟฟ้า ต่อด้วยรถเมย์มาถึงมหาลัย  ไม่อยากขับรถมาเพราะรู้ว่าตัวเองเหม่อ

เหม่อจนอาจจะเป็นอุบัติเหตุได้ ไม่อยากฝืนตัวเอง  ถึงจะต้องทนรับสภาพกับบรรดาคู่รักทั้งหลาย

ที่ในมือถือดอกไม้เอย ช็อคโกแลตเอย  ที่สำคัญคนที่นั่งข้างๆ ที่คอยกุมมือกัน คอยส่งสายตาหวานเชื่อมให้กัน

ก็ทำผมก้มหน้างุด  ไม่อยากสัมผัสบรรยากาศเช่นนี้ในเวลานี้   ใจสั่น....เหมือนจะหมดแรงไปตรงนั้น

ผมกัดริมฝีปากตัวเองแรง ๆ ให้รู้สึกตัว และมีสติพอที่จะให้ตัวเองรับรู้ว่า  .....มึงยังมีลมหายใจอยู่นะ

ห้องเรียนมีคนค่อนข้างน้อย เพื่อน ๆ หลายคนไม่ได้มา เพราะวันนี้เป็นวิชาที่ไม่ค่อยสำคัญนัก

เรียกว่าจะมาเรียน หรือไม่มาก็ไม่ต่าง ท่านอาจารย์ก็ไม่ได้เคร่งเครียดอะไรกับการเข้าเรียน  แค่สอบให้ผ่าน

ส่งงานให้ครบเป็นพอ   วันนี้ไอ้เอกไม่มา  รวมไปถึงไอ้นัยด้วยผมเลยเหงาเป็นสองเท่า   

อย่างน้อยถ้ามันอยู่มาคอยออดอ้อนผมสักหน่อย วันนี้ผมคงมีรอยยิ้มในวันแห่งความรักได้บ้าง  ..............

.

.

หนึ่งทุ่มตรง...ก็ได้เวลาแยกย้าย จะมีก็เพียงบางส่วนที่ยังอยู่ทำรายงานวิชาอื่นที่ใกล้จะถึงเส้นตายในวันพรุ่งนี้เช้า

บางกลุ่มก็ช่วยกันทำเอกสารสำหรับประชาสัมพันธ์คณะและมหาลัย  สำหรับแนะแนวการเรียนการสอนให้แก่

น้อง ๆ มัธยม ที่ห้องผมได้รับเลือกให้เป็นตัวแทน  ทั้งช่วยกันออกแบบ ช่วยกันอ่านลงความเห็น

ปกติใครว่าง ๆ ก็มาช่วยกัน  แต่ทุกคนในห้องจะต้องออกความเห็นกันในช่วงเช้า กลุ่มที่ต้องไปแนะแนวน้องๆ

ก็มีแล้วครับเลือกไว้แล้ว  คัดสรรเฉพาะคนหน้าตาดี  พูดจาไพเราะ (ซึ่งหาได้ยากมาก ๆ แล้วตอนนี้)

สูงยาว เข่าดี  ต้องขอบอกว่านี่เป็นสิ่งจูงใจน้อง ๆ ประเด็นสำคัญเลยนะครับ น้องจะรู้สึกว่ารุ่นพี่เท่ห์และหล่อ

จนอยากมาเป็นหนึ่งในสมาชิกคนหล่อกันเลยทีเดียว หึหึ (มีสาระมากอ่ะ) ส่วนผมที่ส่วนสูงไม่ได้มาตรฐาน

(มึงเอาอะไรมาวัดว่ะ  ....อย่าบอกว่าปิ่นโตนะ เดี๋ยวปัดเหนี่ยว) จริง ๆแล้วแค่ไม่เข้าเกณเล็กน้อย

ก็หลุดโผไปอย่างน่าเสียดาย  หึหึ  เพราะความหล่อนั้นไม่ต้องพูดถึง  (วัดได้จากการที่...ไม่มีใครเลย ตอนนี้)

“ปิงปอง...วันนี้มึงไปไหนเปล่า?” ไอ้กร เพื่อนร่วมห้องเอ่ยถามขึ้น

“เปล่านี่  ทำไมอ่ะ?” ผมตอบหันหน้าไปมอง ไอ้คนที่ถาม ก่อนจะเลิกคิ้วสงสัย

“ดีดี ...งั้นไปกินข้าวกับกุ” มันพูดจบก็ลากผมไปเลย  (จ๊ากกกกก กุไม่ใช่หมา เดี๋ยวกุเดินเอง)

“เห้ย..ไรของมึงเนี่ย  จะพากุไปไหน” ผมโวยวายเล่นตัวเล็กน้อย  จริงๆ ก็รู้ว่าแม่งจะแอบใช้งาน แต่พาไปเลี้ยงข้าวก่อน

“หึหึ   ช่วยกุทำงานหน่อยนะ นะ  เดี๋ยวกุเลี้ยงข้าว” ไอ้กรยอมเผยไต๋ในที่สุด

“เออ...บอกกุดีๆ ก็ได้ไม่ต้องลาก  กุไม่ใช่หมา” ผมแอบต่อว่ามันนิสสสสสสนึง  (หึหึ  แอบแล้วใช่ไหม ดีๆ กุจะได้ไม่เหงา)

“เอ๊า...จริงดิ   กุหล่ะนึกว่า บลูเทอเรีย เมื่อวานเห็นไอ้นัยให้อาหารอยู่  ฮ่าๆ” มันว่าหัวเราะสะใจ

“ห่า... มึงดิ  ไอ้ลา...ลาบลาดอร์ สรุปจะให้กุช่วยมั้ยเนี่ย?” ฮ่าๆ  ผมด่าตอบมัน  ตั้งใจเว้นคำ ด่าทีเดียวเอาไปสองตัว

มันยืนเงียบอ้าปากค้าง หันมามองหน้าผม ก่อนจะมีสติว่ามันโดนด่าเป็นทั้ง “ลา” และ “หมา” ในคราวเดียว

“ห่า... ให้ช่วยดิ เชี่ยนี่ด่ากุ”  มันตบหัวผมเบาๆ ก่อนจะขำ แล้วก็เดินไปกินข้าวกัน 

กินเสร็จก็กลับมาทำงานเรื่องแนะแนวนะแหล่ะ... ต้องพรีเซ็นต์อาจารย์ก่อน มะรืนนี้

.

.

กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ ๆ 3 ทุ่มครึ่ง  หลายๆ คณะนักศึกษาก็ยังอยู่เตรียมงานแนะแนว

พวกผมปริ๊นตัวอย่างเอกสารงานแนะแนวเรียบร้อยรอประชุมพรุ่งนี้อีกที ทั้งลักษณะการเรียนการสอน

กิจกรรมของคณะ  และอีกหลาย ๆ ด้าน   ผมเดินออกมาหน้าคณะกำลังจะเตรียมกลับ

โดยที่ไอ้เพื่อนทรยศ  (ไอ้กร นะไม่ได้หมายถึงคนอื่น)  แอบยิ้มอ้อน ๆ ผม บอกจะไปหาแฟนต่อ

ตอนนี้คาดว่าแฟนมันคงงอน จนตัวม้วนได้แล้วผมว่า ฮ่าๆ เห็นโทรตามมา 8 รอบได้แล้ว

“พลั๊ก......โอ๊ย” ไม่ใช่เสียงผมหรอกครับ แต่ที่โดนชนอ่ะผมเอง  ผมเซเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาร่างที่

กลิ้งหลุนๆ เมื่อกี้ให้ลุกขึ้น  เด็กผู้ชายครับสูงประมาณอก หน้าตาบ่งบอกว่าเป็นเด็กประถม

ยืนนิ่งจ้องผมตาโต ทำนัยตาแดงกล่ำเตรียมจะร้องไห้ แก้มป่อง ปากย่น ดึงชายเสื้อผมแน่น 

จนผมต้องลูบหัวปลอบเบาๆ

“เจ็บมั้ยครับ?  พ่อกับแม่อยู่ไหน? ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียวครับ?” ผมเอ่ยถามน้ำเสียงอ่อนโยน

เด็กตัวน้อยน้ำตาไหลพราก ...ซุกตัวเข้ากอดผมแน่น ก่อนจะสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นภาษา

“ฮึกๆ  ผม..ผมไปห้องสะ..ฮึก ๆ สมุดกลางไม่ถูก ” ไอ้ตัวเล็กตอบ

“พ่อกับแม่รออยู่นั่นเหรอครับ” ผมถามทั้งที่ยังแปลกใจ  ถ้าเป็นพ่อกับแม่ก็ควรจะเป็นอาจารย์ประจำคณะสิ

แต่นี่ที่ห้องสมุด  ไม่น่ามีอาจารย์ หรือว่าเป็น...เป็นนักศึกษาว่ะ  ผมตาโต จ้องไอ้เด็กน้อยขี้แย

“พะ..พี่สาว ฮึกๆ มากับพี่สาว  แล้วหลง ฮึกๆ”  ไอ้ตัวเล็กตอบ พลางส่ายหน้าช้า ๆ

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งนะ เด็กดีไม่ร้องนะครับ” ผมตอบ ลูบหัวไอ้ตัวเล็กปลอบ

“เดินไหวมั้ย?”ผมถามขึ้น เพราะกลิ้งขนาดนั้น น่าจะเจ็บบ้างหล่ะน่า

“เจ็บ  ฮึกๆ ” ไอ้ตัวเล็กส่ายหน้าตอบผม  ผมอมยิ้มเป็นภาพที่น่ารักมาก ๆ เพราะน้องทั้งขาวตาโต

“ป่ะ งั้นขี่หลังพี่ เดี๋ยวพี่พาไปส่งนะครับ” ผมยิ้มอย่างใจดีส่งไปให้ไอ้คนใจเสียตรงหน้า

“ขะ..ขอบคุณครับ ฮึกๆ” ไอ้ตัวเล็กตอบ เสียงร้องไห้จางลง ผมหันหลังให้น้องขี่ ก่อนจะมุ่งหน้าไปห้องสมุด

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[atblueann]

ไม่ว่าเหตุผลของเป้จะทำเพราะต้องการเซอร์ไพร์ปิงปองหรืออะไร เราคิดว่าปิงปองไม่ควรอภัยให้ง่ายๆๆนะ มันเกินไปน่ะ
การเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นถือว่าเป็นเรื่องที่แย่ แต่การเล่นกับความรู้สึกของคนรักกันถือเป็นเรื่องที่เลวมาก ความ
รู้สึกเสียแล้วทดแทนยากนะเราว่า แล้วสิ่งที่ปิงปองเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่คุ้มกับสิ่งที่เป้จะเซอร์ไพร์หลอกนะเราว่า ปิงปองเจ็บ
ปวดทรมาณขนาดนี้ ทั้งกาย และ ใจ เป้ไม่ให้เกลียดปิงปอปองเลยอ่ะ การเซอร์ไพร์ คงไม่เจ้าเป็นต้องว่า ต้องทิ้งปิงปอง
ไว้ข้างหลังขนาดนี้ทั้ง เราว่ามันเกินไป เกินไปมาก เรารู้สึกว่าสิ่งที่เป้ทำ เป้ทำเพื่อตัวเองมากกว่า เพราะถ้าคิดถึงปิงปอง
บ้างคงไม่ว่า ไม่ทิ้งปิงปองไว้ข้างหลังขนาดนี้ นี่มันเหมือนเป้สนุกอยู่คนเดียว สนุกบนความทุกข์ของปิงปอง อ่านแล้ว
บอกตามตรงเรารับไม่ได้อ่ะ เกลียดเป้อ่่ะ เกลียดมากจริงๆๆ ปิงปองไม่ใช่ของเล่นน่ะเป้ ปิงปองเป็นคนมีความรู้สึกไม่ใช่
สัตว์เลี้ยงที่มีไว้เล่น 

[roseen]

จะเลิกจะลา ก็น่าจะบอกกันดีๆ


ไม่ใช่มาทำกันแบบนี้

[PetitDragon]

เหมือนมันไม่มีอะไร แต่ทำไมโคตรเศร้าเลยก็ไม่รู้

จะร้องจริงๆแล้วนะ 

[หมูกระต่าย]

พี่เป้พอได้แล้วมั้งพี่ แค่นี้พี่ปิงปองก็จะตายอยู่แล้ว

[NOoTuNE]

ทั้ง ทำตัวมีความลับ ไม่กลับบ้าน หายไป ไม่ดูแล


แล้วถึงขั้น ตะคอก โมโหใส่

เป้ ปองมันเป็นคน ถ้าเป็นแกหล่ะ



ไม่ว่าสิ่งที่จะทำคืออะไร แต่ถ้าเป็นเรา เราจะเลิกกับเป้ เพราะสิ่งที่เป้ทำ เป้คิดถึงแต่ตัวเอง 

[ขนมหวาน]

ปิงปองน่ารักมาก ๆ ตัวเองมีเรื่องอยู่แท้ ๆ
แต่ด้วยเป็นคนจิตใจดีอะนะ กับเด็กก็เลยลืมเรื่องตัวเอง
พาน้องไปส่ง ไปห้องสมุดจะไปเจอไอ้บ้าเป้ป่าวหละเนี่ย
นี่ถ้าเป็นปิงปอง จะ :z6:เป้มันตั้งแต่มันแย่งมือถือแล้วแหละ
ไอ้พวกมีลับลมคมใน เลิกไปเลยปิงปอง เจ้หนับหนุน

[MapleZelpaM_68]

สงสารน้องปิงปองอ่ะ เจ็บปวดทั้งร่างกาย และจิตใจ

น้องเป้จะรู้บ้างมั้ยว่าน้องปิงปองโรคกระเพาะกำเริบ ถ้าน้องเป้เสียน้องปิงปองไป น้องเป้จะรู้สึกยังไง จะมาบอกว่าขอโทษหรือเสียใจอย่างเดียวคงไม่พอนะ ....

ที่เพ้อมาทั้งหมดนี้ สงสารปิงปองล้วนๆเลย แง๊ ...       

[Tassanee]

รอก่อนนะคะ  ทุกอย่างจะเดินไปในทางที่ดีค่ะ 
^__________^

[anuruk97]

สนุกมากสินะ...................ที่ทำลายจิตใจของคนที่รักได้  จะคบหรือจะเลิกทำไมไม่บอกตรงๆๆๆล่ะ  ปิงปองของเจ้หนูเจ็บมากแล้วนะหนูจะทนอยู่อย่างงี้เหรอ ถ้าจะเซอร์ไพสอย่างนี้มึงไม่ต้องมาทำดีกว่า

[didi]

เศร้าจัง
 

[ladymoon_yy]

กีสสสสสสสสสสสส รีบมาต่อเร็วๆนะคะ   

[หมอตัวเปียก]

ยิ่งอ่านยิ่งเครียด

[muiko]

ยิ่งอ่านเเล้วยิ่งอยากให้ปิงปองเลิกกับเป้

ไม่รุ้หรอกนะ ว่ากำลังจะทำอะไร
เเต่เเบบนี้มันไม่ไหวจริงๆ ทำอะไรเกินไปรึเปล่า
คิดว่าเเบบนี้สมควรทำเเล้วหรอเป้

เป็นใครๆก็คิดว่ามีคนอื่น อยู่ๆก็เปลี่ยนไป
เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เอาไงกันเเน่
ไม่รุ้หรอกนะว่าตกใจอะไร เเล้วต้องโกรธกลบเกลื่อนอ่ะ
เเต่มันมากไปมั้ย

รีบๆมาเคลียร์ๆซะ ว่าจะเอาไงเป้
เเต่ก็ไม่อยากให้ปิงปองให้อภัยง่ายๆ หรือแบบเเค่เป้มาบอกว่า
กำลังทำเซอร์ไพรส์อยู่นะ อยากให้ปิงปองแปลกใจเลยทำเเบบนี้
ร้องไห้ ดีใจ เเล้วให้อภัย มันง่ายเกินไปรึเปล่ากับความรู้สึกที่ต้องเสียไป

[lidelia]

เด็กคนนั้น น้องฟ้ารึป่าวหว่า ?

[yeyong]

ไม่ชอบเป้เรื่องโทรศัพท์ ที่ผ่านมาไม่คิดว่าคนอย่างเป้จะโมโหปิงปองได้ขนาดนั้น เหมือนไม่ใช่เป้คนเดิมเลย

[sayhi11]

วันนี้จะมาต่อป่าวค่ะ รออยู่ค่ะ สนุกมากเลยค่ะ

[Tassanee]

ขออภัยที่ให้รอค่ะ ทัดเองพยายามที่จะให้จบในตอนนี้แต่
555+ ยังไม่จบ รออีก 1 ตอน confirm ฟันธง
(ถ้าไม่จบก็จะจบดื้อ ๆ แล้ว ยิ่งเขียนยิ่งยาว  )
มาม่ากันไปเยอะ.~ พอซะที  คนเขียนไม่ไหวแล้ว ฮือๆ 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  กรีดร้องให้สะใจ
ต่อไปนี้เรามา Sweet กันต่อค่า

Special  The Valentine. (5)

ผมเดินมาจนถึงห้องสมุดกลางเห็นรถเก๋งจอดอยู่ พร้อมกับใครสักคนที่เดินวนไปวนมาที่รถ

ไอ้ตัวเล็กทุบหลังผมเบา เป็นสัญญาณว่าจะลง...เจอพี่แล้ว ผมพยักหน้า วางไอ้ตัวเล็กลง

“พี่” ไอ้ตัวเล็กวิ่งไปหาพี่สาวที่ยืนหันหลังอย่างรวดเร็ว  คงจะดีใจมากจนลืมเจ็บ

“แป้ง...” เธอหันมาหาน้องชายแล้วโอบกอด สำรวจสภาพที่ดูขมุกขมัวของน้องชาย

“หายไปไหนมาคะ  พี่ตกใจแทบแย่ แล้วนี่เป็นอะไรคะ” หญิงสาวจับน้องชายหมุนไปหมุนมาอย่างสำรวจ

“แป้งหลงทางครับ  แล้ววิ่งไปชนพี่คนโน้นล้มอ่ะ  พี่เค้าเลยมาส่งแป้งครับ พี่เค้าใจดีมากๆ” น้องแป้งตอบ

“ขอบคุณค่ะ”  เธอหันมายิ้มให้ผม...  แต่ผมยิ้มค้าง  บังเอิญมากที่ผู้หญิงคนนี้คือ “ฟ้า”

“รบกวนอีกนิดได้มั้ยคะ  พอดีฟ้าต้องไปเอาเอกสารข้างบนค่ะ ฝากน้องอีกหน่อยได้ไหมคะ” ฟ้าเอ่ย

ด้วยสีหน้าท่าทางที่เกรงใจ  ผมผ่อนลมหายใจช้าๆ เบาๆ เพื่อไม่ใช่อีกฝ่ายรู้สึก

“ได้ครับ ...ไม่รบกวนเลยครับ”   สวยครับ...และสวยมาก พูดจาสุภาพ ไม่หลงรักยังไงไหว...ผมได้แต่คิดเศร้าๆ

“มะ...ไม่เอาอ่ะ  ฟ้าอย่าไปนะ ฮึกๆ ให้แป้งไปด้วย ฮึกๆ “ ไอ้ตัวเล็กดึงมือฟ้าใหญ่ ร้องไห้สะอึกสะอื้น

งอแงไม่ยอมห่างจากฟ้า  ......

“แต่แป้งเจ็บ..จะเดินไหวได้ไงคะ คนดีรอตรงนี้นะเดี๋ยวมา”

“มะเอา ฮึก ๆ ฮึกๆ จะไป  แป้งจะไปด้วย ” ไอ้ตัวเล็กโยเยไม่เลิก

“เดี๋ยวผมไปหยิบให้ก็ได้ครับ ไม่เป็นไรครับไม่รบกวนหรอก”  ผมตอบฟ้า ที่ทำท่าทางลังเล

“ขอบคุณนะคะ  อยู่ชั้นดาดฟ้าค่ะ เป็นกล่องเอกสารสีส้มค่ะมีกล่องเดียว

น่าจะหาไม่ยาก  ยังไงรบกวนด้วยนะคะ” ฟ้าเอ่ยอย่างเกรงใจ  ไอ้ตัวเล็กโอบกอดฟ้าแน่น

เสียงสะอื้นยังมีเป็นระยะ  นึกในใจว่าทำไมฟ้าต้องพาแป้งมามหาลัยนะ แล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว

ผมรีบตรงดิ่งไปที่ชั้นดาดฟ้าที่ว่า ตอนนี้ใช้ลิฟท์ไม่ได้แล้วครับ มันล็อค ผมต้องเดินขึ้นไปชั้น  5 เอง

“แกร๊ก ..แกร๊ก” ผมเดินไม่นาน ได้ยินเสียงข้างเหมือนใครหมุนกุญแจประตู แต่ไม่ได้ใส่ใจ อาจจะหูแว่ว

“ติ๊ด..ติ๊ด”  ผมหยิบมือถือเพื่อดูข้อความ  มันถูกส่งมาจากคนที่หายไป....ไอ้เป้

ข้อความที่ 1 “ขอโทษครับ”   

ผมยังก้าวท้าวเดินไปเรื่อยๆ ตามขึ้นบันไดชั้น 1

ข้อความที่ 2 “ขอโทษ...ที่ทำให้เหงา”

ข้อความที่ 3 “ขอโทษ...ที่เสียงดังใส่”

ข้อความที่ 4 “ขอโทษ...ที่ไม่ได้ดูแล”

ข้อความที่ 5 “ขอโทษ...ที่ไม่ได้อยู่ข้างๆ”

ข้อความที่ 6 “ขอโทษ...ที่เอาแต่ใจ”

ข้อความที่ 7 “แค่อยากให้รู้....กุไม่เคยนอกใจ..... เชื่อใจกุนะ”

 ผมยังก้าวท้าวเดินไปเรื่อยๆ ตามขึ้นบันไดชั้น 2 มือเริ่มสั่น   น้ำตาเริ่มไหล~ 

ตาที่พล่าไปด้วยน้ำตาเริ่มมองไม่เห็น แต่ยังพยายามอ่าน

ข้อความที่ 8 “อยากบอกว่าสองตานี้ไม่เคยมองใคร”

ข้อความที่ 9 “มีไว้แค่มอง.......มึง  แค่คนเดียว” ผมต้องใช้มือปาดน้ำตาหัวใจเต้นรัว

ข้อความที่ 10 “คิดถึงครับ คิดถึงมาก”

ข้อความที่ 11 “อยากกอดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ข้อความที่ 12 “อยากให้ยืนอยู่ตรงนี้....เป็นคนคนเดียวที่ -กุจะรัก-”

ผมยังก้าวท้าวเดินไปเรื่อยๆ ตามขั้นบันไดชั้น 3 น้ำตาอาบแก้มเป็นทาง หยุดไม่ได้

ในใจได้แต่นึก ...อยู่ที่ไหน  มึงอยู่ที่ไหนเป้  อยากเจอเหลือเกิน ริมฝีปากสั่นระริก

ข้อความที่ 13 “รักนะครับ”

ข้อความที่ 14 “รักมาก”

ข้อความที่ 15 “ยิ้มได้มั้ย....เลิกร้องไห้ได้แล้ว” มันพูดเหมือนเห็น

มึงรู้ได้ไงเนี่ย  ผมอมยิ้มเช็ดน้ำตาอีกครั้ง .... (ไหนกุว่าจะเลิกร้องไห้  ทำไม่ได้สักที)

ข้อความที่ 16 “จำไว้อย่างเดียวก็พอ......ว่า  กุรักมึง”

ผมยังก้าวท้าวเดินไปเรื่อยๆ ตามขั้นบันไดชั้น 4 อีกชั้นก็จะถึงชั้น ดาดฟ้าแล้ว

ข้อความที่ 17 “อยากจะบอกว่า รักนะครับ”

ข้อความที่ 18 “รัก”

ข้อความที่ 19 “รัก”

ข้อความที่ 20 “รัก”

ข้อความที่ 21 “รัก”

ข้อความที่ 22 “จะทำยังไง ...ก็จะรัก”

ข้อความที่ 23 “รัก”

ข้อความที่ 24 “รัก”

ข้อความที่ 25 “รักนะครับ...ที่รัก”

ข้อความที่ 26 “และจะรัก...ตลอดไป” ข้อความสุดท้ายจากไอ้เป้

พร้อม ๆ กับการก้าวมาถึงชั้นดาดฟ้า ที่ระหว่างทางมีแค่แสงไฟจาง ๆ แค่พอให้มองเห็นทาง

ประตูอยู่ตรงหน้า ...อยากจะรีบกลับไปตามหา   คนที่ขโมยหัวใจผม  อยากบอกว่าผมก็ “รัก” มันเหมือนกัน

อยู่ที่ไหนนะ?  มึงอยู่ที่ไหน? ผมรู้สึกสังหรใจว่า   ...คนที่ผมตามหาจะอยู่         

.

.

.

“แกร๊ก...แกร๊ก”  ผมหมุนประตูเปิดออก ยืนนิ่ง...ภาพที่เห็นราวกับฝัน แผ่นหลังใครบางคนที่คิดถึง
กับสวนดอกไม้บนชั้นดาดฟ้า........กุหลาบ   เต็มไปด้วยดอกกุหลาบทั้งสวน (บนดาดฟ้าเนี่ยนะ) 

ถึงจะมีดอกไม้ชนิดอื่นมาแซมบ้าง แต่แทบทั้งหมดเป็นกุหลาบ ผมมองจ้องไปยังแผ่นหลังกว้าง  ที่ตอนนี้หันมายิ้มให้ผม

...ข้างบนไม่มีร่องรอยกล่องเอกสารที่ฟ้าให้ผมหา...ไม่มีเลย....   มีแต่คนเสื้อตัวสีส้ม

ไม่รู้ฟ้ายังอยากจะได้ไหม....  แต่ผมไม่อยากให้ ...ไม่อยากให้ใครแล้ว อยากเป็นเจ้าของแค่คนเดียว

ไอ้เป้ยิ้มกว้างแล้วค่อย ๆ เดินตรงมาที่ผม 

“ผั๊วะ... โอ๊ย!!”  ผมต่อยไปที่หน้าไอ้เป้เต็ม ๆ  มันล้มคว่ำไม่เป็นท่า ค่อยๆยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่มุมปาก

ถึงผมจะให้อภัย  ..แต่ยังไงขอต่อยให้สะใจสักทีเถอะว่ะ  ผมก้าวขาขึ้นไปคร่อมตัวไอ้เป้

“ตุ๊บ ๆๆ...ฮึกๆ ”รัวกำปั้นทุบหน้าอกมันให้น่วม แต่กลับเป็นผมที่ร้องไห้...กลับเป็นผมที่เจ็บจน....น้ำตาไหลไม่หยุด 

“มะ...มึง ฮึก ๆ.......  ทิ้งกุ” มือไอ้เป้เอื้อมมาจับมือผมทั้งสองข้าง แต่ผมสะบัดจนหลุด

“ผั๊วะ...โอ๊ย” ผมต่อยมันสุดแรง ...ที่เดิม  และข้างเดิม  ให้เหมือนผมเจ็บ เจ็บแบบเดิม ๆ

ที่เดิม ๆ ได้แต่ร้องไห้จนตัวโยน เอามือสองข้างไล่เช็ดน้ำตาให้ตัวเอง

“ขอโทษ...ขอโทษครับ...จะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว อย่าร้องไห้นะครับ

อย่าร้องไห้นะคนดี.......... เป้ขอโทษ” ไอ้เป้บอกเสียงแผ่ว

มันรั้งผมไปกอดแน่น ๆ กดจูบเบาๆ หัว ผมซุกหน้ากับอกไอ้เป้ ร้องไห้จนแรงสะอื้น ส่งไปถึงคนตรงหน้า

มันกอดผมอยู่อย่างนั้น 

“ให้โอกาสกุ...สักครั้งได้มั้นปิงปอง  ...แค่ครั้งเดียวก็พอ” ไอ้เป้เอ่ยเสียงแผ่ว  น้ำเสียงเจ็บปวดแทรกเข้ามา

ทำผมใจหาย  ผมไม่ได้ตอบแต่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้น  อยู่อย่างนั้น   สักพักน้ำตาก็หยุดไหล

“ฮึก.............. ฮึก..........”  เสียงร้องไห้เริ่มจางหายไป  กลายเป็นนอนนิ่งซบอยู่บนตัวไอ้เป้ 

เมื่อได้ระบายเมื่อครู่   ความรู้หนักอกก็ค่อยๆ เบาลง ...........

“หายโกรธกุรึยัง”  ไอ้เป้เอ่ยถามขึ้น

“ไม่รู้เว้ย....ไม่หาย  ไม่หายโกรธเด็ดขาด”  ผมตอบเสียงแข็ง    ทั้งที่ตอนนี้ก็นอนนิ่งอยู่บนอกมันไม่ยอมขยับไปไหนแท้ ๆ

แก้มป่องเองโดยอัตโนมัติ  กัดริมฝีปากตัวเองแน่น  มันวางคางไว้ที่ไหล่ผม ก่อนจะกระซิบ

“เหรอครับ  แล้วทำยังไงถึงจะหาย  อยากจะกอดแทบแย่  คิดถึงแทบจะขาดใจอยู่แล้ว” มันว่า ดันตัวผมออก 

จ้องมองมายังผมที่ยังอึ้งอยู่ ด้วยสายตาที่แสนรัก มันกดจูบที่หน้าผากอีกครั้ง

ผมเห็นเลือดที่มุมปากที่มันยังไม่มีโอกาสได้เช็ด

“ไม่รู้...มึงทำให้โกรธ  มึงก็ทำให้หายเองดิ ชิส์” ผมสะบัดที่พาดอยู่บนอกไอ้เป้  ดูไปแล้วคล้าย ๆ กับผมเอาหน้าถูอกมันมากกว่า

“เอางี้แล้วกัน...กุยอมให้มึงสั่งอะไรก็ได้อาทิตย์หนึ่ง กุจะทำตามโดยไม่ปฏิเสธเลย” มันยกข้อเสนอ

“เดือนหนึ่ง”ผมต่อรอง ไม่ได้หันไปมองตอบไอ้เป้

“หึหึ  เอาทั้งชีวิตเลยมั้ย ..กุให้ได้อยู่แล้ว”ไอ้หล่อ (ที่ตอนนี้ปากเจ่อเพราะโดนต่อย) พูดกลั้วหัวเราะ

“อุ๊ย....เจ็บ” มันลูบปากตัวเองป้อย ๆ ที่เผลอยิ้มกว้าง  ผมหันไปมองนิด ๆ

“อย่าท้า...กุเอาจริง” ผมขู่อย่างต่อเนื่อง

“ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้  ...กุเคยขัดใจมึงเหรอ?” ไอ้หล่อย้อนถามผม

“....................” ผมไม่มีคำตอบ   เพราะมันไม่เคยขัดใจผมเลยสักครั้งเดียว  ไอ้หล่ออมยิ้มที่มุมปาก

“หายโกรธนะครับ นะ นะ นะ นะครับ”  มันอ้อนต่อ  ผมเหลือบมองด้วยหางตา

ก่อนจะพยักหน้าหงิก ๆ แทนคำตอบ  ไอ้เป้เผลอยิ้มกว้าง แต่ก็ร้องโอดโอยในที่สุด

“ชะอุ๊ย  ...เจ็บ หมัดหนักเป็นบ้าเลย  กุไม่หล่อแล้ว  อย่าทิ้งกุนะ..ปิงปอง” มันส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ผม

ผมยิ้มรับกับท่าทางขำ ๆ ของมัน 

“อืม  ..ไม่ทิ้งหรอกจะเลี้ยงไว้ดูเล่นสักตัว ฮ่า ๆ”   เราต่างยิ้มให้กัน  สายตาประสานกัน.....

.

.

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ...ที่รัก” ไอ้เป้บดจูบริมฝีปากผมแผ่วเบา แต่อบอุ่น

รอยยิ้มที่เคยจางหายค่อย ๆ ปรากฎ กลับมาอีกครั้ง หัวใจที่พองโต ใหญ่ยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

ฟ้าก็รู้สินะ ผมอมยิ้มตอบกลับ

“...สุขสันต์วันวาเล่นไทน์....” ผมตอบ ซุกตัวกับอกของอีกฝ่าย  คิดถึง.......เกินจะบรรยาย

ไอ้เป้ดันตัวของเราสองคนให้ลุกนั่ง เราสองคนเอนหลังพิงกำแพงที่ก่อขึ้นสูงประมาณ 1.20 เมตร

“ทำไมมีสวนดอกไม้ที่นี่ได้?” สงสัยเหลือเกินว่าทำไมที่นี่ถึงมีสวน ทั้ง ๆ ที่เป็นดาดฟ้าห้องสมุด

“อาจารย์เค้าจะทำสวน  ....กุเลยอาสา แต่เค้าไม่ได้จะปลุกกุหลาบ..แต่  ..กุอยากปลูก 

อ้อนวอนอยู่นานกว่าจะได้เป็นสวนกุหลาบ  หึหึ  ตลกมั้ย กุเถียงอาจารย์ใหญ่เลยแค่เรื่องดอกไม้

สรุปปีนี้ทั้งปี กุต้องมารดน้ำทุกวัน  หรืออย่างน้อย อาทิตย์ 3 ครั้ง” ไอ้เป้เล่าขำๆ

“แล้วมึงจะเถียงทำไม  ปลูกอะไรก็เหมือนกัน” ผมว่า ไม่เข้าใจว่าจะเถียงทำไม

“ไม่เหมือน...เพราะกุปลูกไว้ให้มึงดู  ไม่ได้อยากให้ใครดู ” ไอ้เป้บอก

สายตามองมาสบตาผม  ใบหน้าผมร้อนผ่าว  แอบก้มงุด ๆ หนีหน้าไอ้หล่อ ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ

.

“.จำได้ไหมปิงปอง ตอนปี1 ตอนที่เราต้องมาช่วยทางห้องสมุดปรุงปรุงซ่อมแซมครั้งใหญ่

ตอนนั้นเหลือแค่มึงกับกุที่ซ่อมหนังสืออยู่ด้วยกันบนนี้จนดึก  แล้วเจ้าหน้าที่ก็ดันลืมเราสองคนไว้ 

ล็อดประตูซะงั้น เราเลยต้องนอนที่นี่ คืนนั้นดาวสวยมาก ...จำได้ไหม   คืนนั้น...เป็นครั้งแรกที่กุได้กอดมึงทั้งคืน

เพราะอากาศที่หนาว เป็นครั้งแรกที่ได้กอดมึง...ตอนที่มึงยังรู้สึกตัว กอดมึงโดยที่ไม่ต้องกลัวว่ามึงจะรังเกียจ

นึกแล้วอยากขอบคุณอากาศที่หนาวเย็นวันนั้น  มันทำให้กุไปไหนไม่รอดยิ่งรู้สึกตัวว่าต้องการมึง

มากกว่าครั้งไหน ๆ และยิ่งกว่าแน่ใจว่าต้องเป็นมึง  เป็นมึงเท่านั้นที่อยากให้อยู่ข้าง ๆ กุ  หึหึ

มึงจำได้ป่ะ ...มึงเคยบอกว่าอยากให้ที่นี่มีสวนดอกไม้..จะได้นอนดูดาวในที่ที่ห้อมล้อมไปด้วยดงดอกไม้  ...

และกุสัญญาว่าจะทำให้ ยังจำได้ไหม” มันน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุข

เหมือนวันนั้นวันที่มันคุยกับฟ้าที่ริมระเบียง  วันที่ทะเลาะกับผม   .......  น้ำเสียงของมันเหมือนเดิมไม่มีผิด

“มะ..มึง ฮึก ๆ  จำได้ด้วยเหรอ ....เป้”   ผมกอดได้เป้แน่นขึ้นอีก  ...น้ำตาไหล-ไม่คิดว่ามันจะยังจำได้

เรื่องแค่นี้....เรื่องแค่นี้เอง  ผมเองที่ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ...ลืมแม้กระทั่งคำขอของตัวเอง

แต่ที่นี่มันอาคารของมหาลัยนะ  ไม่ใช่ใครอยากจะมาทำอะไรก็ได้สักหน่อย... ดอกไม้ทั้งสวน ทำได้ไงวะ

“จำได้ดิ...จำได้อยู่แล้ว  เรื่องของมึง ทุกๆ เรื่อง...ไม่มีทางที่จะลืมหรอก ก็กุสัญญาว่าจะทำให้แล้วนี่นา  .

....... รักมากขนาดนี้จะให้ลืมได้ไงครับ อย่าร้องไห้นะกุอยากเห็นมึงยิ้ม  .....คนดี  ยิ้มนะครับ” ผมพยายามยิ้ม

ไอ้เป้เอื้อมมือมาจับแก้ผม ก่อนจูบปลอบที่หัว แต่มือมันสากมาก มากเสียจนระคายใบหน้าผม 

ผมหยิบมือไอ้เป้ขึ้นมาดูแล้วก็ต้องอึ้ง มือที่ไม่เคยมีแม้แต่รอยข่วน มือนิ่มที่เหมือนกับมือคุณชายอย่างมัน

แม้จะไม่นิ่มเท่าไอ้นัยมือ แต่ก็ไม่เคยทำอะไรให้บาดเจ็บขนาดนี้   ตอนนี้มีเต็มไปด้วยรอยแผลและรอยด้าน   

ผมหันไปสบตามไอ้หล่อเต็มไปด้วยคำถาม

“ทำไมมือเป็นแบบนี้?”

“ต้นไม้ที่นี่กุปลูกเองทุกต้น หนามตำบ้าง ข่วนบ้าง พอใช้จอบกระแทกดินให้แน่น

มือมันก็ค่อย ๆ พองบ้าง เป็นแผลบ้าง แล้วก็ด้าน  แต่ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว....คุ้มแล้ว

ที่มึงได้มาเห็น....คุ้มค่าพอแล้ว” มันตอบส่งยิ้มมาให้ผม  แต่ใจผมสั่น รู้สึกผิดที่ต่อยมันไป

“เป้.....ขอบใจ  ฮึกๆ..ทำไมต้องทำเพื่อกุขนาดนี้  พอแล้วไม่เอาแล้ว แค่มึงอยู่กับกุก็พอแล้ว” 

น้ำตาผมไหล อย่างกลั้นไม่อยู่ ส่ายหัวไปมากับอกคนตรงหน้า ได้ยินเสียงมันหัวเราะ

“ปิงปองครับอย่าร้องสิครับคนดี    ...   คำถามเดิม ๆ แต่จะให้บอกสักกี่ทีถึงจะเข้าใจนะ 

.....ก็เพราะว่าเป้รักปิงปองไงครับ” มันไล้มือสาก เช็ดน้ำตาให้ผมอย่างลืมตัว  หน้าผมเลยเป็นรอยแดงพรืดดด เต็มหน้า

“เจ็บ” ผมบอกในที่สุด  เหมือนมันจะยังไม่รู้สึกตัว

“อ๊ะ...ขอโทษ กุลืม หึหึหึ  ขอโทษนะครับ  ป่ะดูดอกไม้กัน” 

“นี่กุหลาบพันธ์ Ambridge Rose,Bishop's Castle,Claire Austin,Crocus Rose,

Crown Princess Margareta ,Evelyn ,Falstaff,Geoff Hamilton,Golden Celebration”

http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=heritagerose&date=04-03-2011&group=46&gblog=3

ผมเห็นมันติดชื่อไว้ที่ต้นบรรยายสรรพคุณเสร็จสรรพ เป็นดอกไม้สายพันธุ์ต่างประเทศที่ปลูกในไทย

และมันก็พึ่งสั่งซื้อมาจากเชียงใหม่  เวลาที่คิดจะเตรียมแค่ 1 อาทิตย์ ดังนั้นมันจึงหายหัวไปเลย

“ฟ้ากับแป้ง ก็รู้เรื่องใช่ไหม?” ผมถามขึ้น มันพยักหน้าตอบ

“กุมีไรจะสารภาพ...กุไปตีซี้น้องฟ้า ให้ช่วยเรื่องนี้” มันยกกุญแจของหอสมุดให้ผมดู และเรื่องการสั่งดอกไม้

“แต่น้องเค้ามีข้อแลกเปลี่ยน  ....คือแกล้งเป็นแฟนเค้า 1 อาทิตย์ด้วย

เพราะมีคนมาตามตื้อแต่น้องเค้าไม่ชอบ กุเห็นว่าได้ประโยชน์สองฝ่ายก็เลยทำ ที่สำคัญกุกับน้องเค้า

ไม่ได้มีอะไรกันเกินเลย และไม่คิดจะมีด้วย  เพราะ.... เพราะมีมึงแค่คนเดียวก็พอแล้ว”  มันหันมายิ้มให้ผมอาย ๆ

นาน ๆ จะเห็นมันเป็นแบบนี้ที  ทำเอาผมขำ มันเลยหันมาทำตาดุใส่แก้เขิน  ฮ่าๆ  แต่ผมกลับไม่รู้สึกกลัวสักนิด

“วันนั้นที่กุตะโกนใส่   กุแค่ตกใจ ขอโทษนะแต่ในนั้นมีข้อความเรื่องการเซอร์ไพร์เต็มไปหมด... กลัวมึงรู้

คิดอะไรไม่ออกเลยแกล้งโมโหไว้ก่อน เพราะมันเหลืออีกวันเดียวแล้วแท้ๆ ไม่อยากจะให้ล้มกลางคัน

แต่ ...ตั้งแต่วันนี้มึงจะดูตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้เลย ขอโทษนะ....ที่ทำให้เสียใจ” มันหันมามองผมหน้าหงอย

แต่ผมยิ้มรับ พยักหน้าตอบไปให้ ...

“อืม....ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วหล่ะ” น้ำตาผมหยุดไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าผมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------