หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[karn49]

ตอนนี้เชียร์พี่พรหมสุดใจขาดดิ้นเลยคะ !!
พี่วินเอาไปเก็บเถอะ ถ้าจะเป็นพระเอกจริง ๆ นะ
คงได้รางวัลพระเอกปากหมาอวอร์ดเลย 555555

[shizuruviola]

Lesson 14

( Autt Part )

ผมงัวเงียลุกขึ้นนั่งเพราะได้รับการรบกวนจากนาฬิกาปลุกตอนเจ็ดโมงเช้า ผมนั่งต่ออีกสักพักก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปมหาลัย เฮ้อ มาถึงแล้วสินะ วันแรกของการเปิดมหาวิทยาลัย ผมยืนมองตัวเองในกระจกที่อยู่ในชุดนักศึกษา แล้วก็คิดได้ว่า...ทำไมกูเตี้ยนักวะ ขณะที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น

“ปิ๊ง ป่อง” เสียงออดห้องผมดังขึ้น ผมเดินไปเปิดประตูก็พบกับคนตรงหน้า

“เสร็จหรือยังอัท” พรหมนั่นเอง เกือบลืมไปเลยว่านัดกันไว้

“อื้อ เสร็จแล้วล่ะ” ผมตอบแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้อง

“พร้อมยัง” พรหมถามผมเมื่อตอนนี้ผมกับพรหมยืนอยู่หน้าห้อง

“อือ พร้อม ลุย!!!” ผมบอกพรหม พรหมก็ยิ้มๆแล้วเดินนำไปที่รถ  พรหมขับรถออกจากคอนโดแปปเดียวก็ถึงมหาลัยเพราะคอนโดที่พวกเราอยู่มันใกล้กับมหาลัยอยู่แล้ว

“พรหมไปหาที่จอดเถอะ” ผมบอกพรหมเมื่อเห็นว่ารถเต็มไปหมดกลัวว่าจะไม่มีที่จอด

“นั่งไงช่องนั้นว่าง” ผมชี้ไปที่จอดรถที่ว่างอยู่ เมื่อพรหมเห็นก็เลี้ยวเข้าจอดทันที

“เฮ้อ จะเจออะไรมั่งนะ” ผมพูดขึ้น

“ฮ่าๆๆๆๆ กังวลไปได้ ไม่มีอะไรหรอกอย่าไปคิดมาก” พรหมปลอบใจผม

“สมพรปากทีเถอะ” ผมพูดต่อ

“ประกาศนิสิตปี 1 ทุกคนให้รวมตัวกันที่หอประชุมใหญ่ด้วยค่ะ” เสียงประกาศจากดังขึ้น ผมกับพรหมจึงหันมองหน้ากันอัตโนมัติ

“รับไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน” ผมบอกกับพรหม

“อื้อ เรารีบไปกันเถอะ” ผมตอบผมกลับแล้วจับมือผมวิ่งเข้าห้องประชุม ผมก็วิ่งตามเข้าไปอย่างโดยดี แต่มันคงช้าไป

“นิสิตที่พึ่งเข้ามาใหม่เชิญทางนี้ด้วย!!!!” เสียงพูดเสียงดังจากรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้น เมื่อผมมองหน้าพี่เค้า ก็จำได้ว่าพี่เค้าเป็นคนแยกผมออกจากไอ้วินตอนที่มีเรื่องกันครั้งแรก

“ทำไมถึงมาสาย” พี่แกถามผม

“เอ่อ...ผมหาหอประชุมไม่เจอครับ” ผมตอบตามความจริงก็มันใหญ่อ่ะยังเดินดูไม่ทั่วเลย

“เหตุผลฟังไม่ขึ้น” พี่แกบอกแล้วหันไปทางพรหม

“นายล่ะมาด้วยกันหรอ”

“ครับ” พรหมตอบ

“เดี๋ยวเลิกประชุมแล้ว มาพบพี่ด้วยไปนั่งที่คณะตัวเองได้แล้ว” เมื่อพี่แกพูดจบผมก็เดินไปนั่งต่อแถวคณะบริหารทันที

ผมนั่งฟังการปฐมนิเทศมาตั้งแต่เช้าจนเกือบเที่ยงมันก็เข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้าง เหม่อลอยบ้างบางโอกาส ในใจกลัวว่าจะโดนรุ่นพี่หน้าสวยคนนั้นทำโทษอะไร และเมื่อการปฐมนิเทศจบลงผมกับพรหมก็พากันเดินไปหารุ่นพี่หน้าสวยคนนั้น

“เอ่อ....รุ่นพี่ครับ” ผมกล่าวเปรยๆขึ้น

“อ้าวมาแล้วหรอ รอนี่ก่อนนะ” พูดจบพี่แกก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ ผมกับพรหมก็งงว่าให้ยืนรออะไร

“พี่ตัส” มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นจากข้างหลังผมเมื่อผมหันไปก็เจอกับพวกเตยนั่นเอง

“เตย!!!” ผมเรียกชื่อเตยอย่างดีใจ ที่เจอเพื่อน

“ว่าแล้วว่ามึงต้องมาสายไร” พูดจบมันก็เดินไปหารุ่นพี่หน้าสวยคนนั่น

“นี่พี่ตัส ลูกพี่ลูกน้องกู” เตยแนะนำพี่คนนั่นให้ผมรู้จัก

“หวัดดีครับ” ผมกับพรหมยกมือไหว้พี่ตัสพร้อมกัน

“โชคดีนะที่เตยมันบอกให้พี่ดูเราให้เพราะท่าทางเราจะมาสาย ถ้าเจอคนอื่นป่านนี้ได้วิ่งรอบมหาลัยแน่ๆ” พี่ตัสพูดบอกผม

“ขอบคุณนะครับพี่ที่ช่วยผมน่ะ” ผมขอบคุณพี่เค้าอีกครั้ง

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก แค่นี้ธรรมดามาก...นั่งกันก่อน” พี่ตัสให้เรานั่งที่โต๊ะม้าหินที่พี่แกนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“ชื่ออะไรล่ะบอกพี่ทีสิ” พี่ตัสถามผม

“ผมชื่ออัทครับ” ผมตอบ

“ผมพรหมครับ” พรหมก็ตอบพี่ตัสเหมือนกัน

“อือ เรียกคณะไหนกันล่ะ” พี่ตัสถามต่อ

“เรียนบริหารครับ เรียนด้วยกัน” ผมตอบเผื่อพรหมด้วยจะได้ไม่ต้องตอบหลายรอบ

“อ้าว แล้วทำไมเตย เฟิร์น ไอซ์ เรียนบัญชีล่ะ” พี่ตัสถามขึ้น

“โห่ พี่ก็พวกเตยไม่ชอบบริหารมันดูยุ่งยากอ่ะ” เตยตอบพี่ตัส

“แล้วพักอยู่ไหนล่ะ อัทกับพรหมน่ะ” พี่ตัสถามผมต่อ

“พักอยู่คอนโดแถวมหาลัยนี่แหละครับ ห้องก็อยู่ข้างกันอ่ะแหละ”

“อื้อดีแล้วแหละพักแถวมหาลัยจะได้ไม่เหนื่อยมาก” พี่ตัสบอกผม

แล้วพวกเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยทั้งเรื่องเรียน เรื่องส่วนตัวบางเรื่องและวีรกรรมของพี่ตัสที่พึ่งเข้ามาตอนปี 1 พี่ตัสเล่าสนุกมาก   พี่แกเป็นกันเองไม่หยิ่งไม่ถือรุ่นพี่รุ่นน้องเท่าไร

“ตัส” ในระหว่างที่เรากำลังคุยกันก็มีเสียงเรียกชื่อพี่ตัส เมื่อพวกเราหันไปก็เจอกับผู้ชายคนนึงสูง 185 ได้ผิวสองสีหน้าตาก็....หล่อเลยแหละ

“อ่า พี่คงต้องไปละ บ๊าย บาย” พูดจบพี่ตัสก็ลุกจากโต๊ะทันที ผมที่สงสัยจึงหันไปถามเตย

“เตยใครวะ  หล่อว่ะ”

“ทำไมวะ  มึงชอบหรอ” เตยถามผมกลับ

“เปล่าๆ กูแค่มองว่าเค้าหน้าตาดีอ่ะ” ผมตอบตามความจริง ผมไม่ได้ชอบสักหน่อยนี่

“กูให้มึงเดาละกัน”

“อือ...กูว่าเป็นพี่พี่ตัสใช่เปล่า” ผมตอบอย่างมั่นใจ

“ไม่ใช่ว่ะ” เตยเฉลยแล้วยิ้มๆ

“แล้วใครวะ” ผมยิ่งสงสัยหนักเข้าไปใหญ่จะบอกเป็นพ่อแต่หน้าก็ดูเด็กเกินไปไม่น่าจะใช่ ถ้าพ่อหล่อขนาดนี้ ลูกก็ต้องหล่อตามสิ แต่นี่พี่ตัสหน้าสวยจะตาย

“มึงยอมหรือยังล่ะ” เตยบอกผมแบบนี้ยิ่งกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็น

“เออๆ ยอมแล้วบอกสักทีเถอะ” ผมเร่งเร้ามัน

“พี่คนนั้นน่ะเค้าชื่อเบิร์ด”

“กูไม่ได้ถามชื่อเค้า กูถามว่าเค้าเป็นใคร” ผมรวบรัด ไอ้นี่ตอบไม่ตรงคำถาม

“เค้าเป็นแฟนพี่ตัส”

[GUNPLAPLASTIC]

อัทปากจัดอ๊ะ! วินก็ปากพอๆกัน ด่ากันซะ! 
เชียร์พรหมเช่นกันคร่า าาา
 :กอด1:ต่อไวๆนะค่ะ

[winamp]

 


ด่ากันทุกครั้งที่เจอหน้า ขิงก็ร่า ข่าก็แรง  ฮ่า ๆๆๆๆ ลูกดกๆๆๆ   


 

[ronlbb]

สนุกดีค่ะ

[ronlbb]

อันนี้เรียกว่าขี้เก๊กหรอ

[shizuruviola]

อันนี้เรียกว่าขี้เก๊กหรอ

เอ่อ ช่วยรอหน่อยนะ ตอนนี้เรื่องยังดำเนินมาไม่ถึงครึ่งเลย

เดี๋ยวจะได้เห็นเองจ้า

[ิิำืben]

เฮ้วๆๆกวนตีนได้อีกนะนั่น555+
แต่เราว่าพรหมเนี่ยชอบอัทป่าวอ่า
ชอบเลยๆๆๆๆเราเชียร์นะออเราเชียร์ป๊อบด้วยเพราะ
ดูแล้วป๊อบน่าจะชอบอัทด้วยนั่นแหละคร่า อิอิ
จะรอนะอยากรู้ว่าขี้เกีกตอนไหนตกลงว่าพระเอกคือนายวิน
อ่ะดิ อิอิ กวนตรีนได้อีก
ออ ลืมไป Happt New Year 2012 คร่า
 

[shizuruviola]

Lesson 15

( Autt Part )

“จะ...จริงหรอ” ผมถึงกับติดอ่างเมื่อได้ยินเตยบอก

“เป็นไรติดอ่างเลยหรอแค่เนี่ย” ไอซ์พูดเมื่อเห็นผมอ้ำๆอึ้งๆ

“ก็กูไม่คิดว่า...เอ่อ บอกไม่ถูก” ผมไม่รู้จะพูดอะไรคิดอะไรไม่ออกเลย

“ธรรมดาน่า มึงยังไม่ชินอ่ะดิ แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน มหาลัยนี้มีอีกหลายคู่” เตยบอกผม

“กูก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่ตกใจว่าพี่ตัสเป็นด้วยหรอ” ผมบอกเตย

“ไอ้ห่า มึงก็ดูดิพี่ตัสหน้าสวยอย่างนั่นถ้าไม่มีใครจีบก็เกินไปละ” ไอซ์บอกผม

“อัท เราว่ากลับกันเถอะเย็นมากแล้ว” พรหมพูดขึ้น

“อื้อ กลับก่อนนะ เตย ไอซ์ เฟิร์น” ผมบอกลาเพื่อนๆของผมและกลับมาที่คอนโดตัวเอง มาถึงคอนโดก็เกือบ หกโมงเย็น

เช้าวันต่อมาผมกับพรหมก็ต้องมามหาลัยเช้าอยู่เพราะว่าวันนี้จะเป็นการให้นิสิตใหม่พบกับรุ่นพี่ และจะเป็นวันประกาศวันรับน้องและจับพี่รหัสด้วย

“พี่ตัสสวัสดีครับ” ผมกับพรหมทักพี่ตัสเมื่อเห็นพี่เค้า

“อื้อ หวัดดีจ้า อัท พรหม....พี่เบิร์ด นี่เพื่อนเพื่อนไอ้เตย ชื่ออัทกับพรหม” พี่ตัสบอกพี่เบิร์ด

“สวัสดีครับพี่เบิร์ด” ผมเอ่ยขึ้นพี่เบิร์ดก็รับไหว้อย่างดี

“ส่วนนี้พี่เบิร์ด...แฟนพี่เอง” พี่ตัสแนะนำต่อ

“เอ่อ...คือว่า” แนะนำกันตรงๆแบบนี้เลยหรอ

“มีอะไรหรือเปล่า” พี่ตัสถามผมเมื่อเห็นผมอึ้งๆ พี่เบิร์ดก็ยิ้มชอบใจ

“เอ่อ ผมไม่คิดว่าพี่จะแนะนำตรงๆแบบนี้น่ะพี่” ผมบอกไป

“พี่ก็ตรงๆแบบนี้แหละไม่ชอบอ้อมค้อม” พี่ตัสบอกผม

“พี่ตัสหวัดดีครับ” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังผม

“หวัดดีวิน” เมื่อผมได้ยินชื่อนี่ ถึงกับต้องหันหน้าไปมองทันที และภาพที่เห็นก็ชัดเจนจริงๆ ไอ้หน้าหล่อสันดานเสียนั่นเอง

“แล้วครีมล่ะ” พี่ตัสถามมัน

“ครีมมันจะมาสายๆน่ะ” เมื่อมันตอบพี่ตัสเส็จก็เหลือบมามองผม ซึ่งผมก็ทำใจไว้แล้วว่ามันต้องปล่อยหมาในปากมันมาวิ่งเล่นแน่ๆ

“พี่ตัส รู้จักสองคนนี้ด้วยหรอ” มันถามพี่ตัส

“รู้จักสิ เพื่อนน้องพี่เองแหละ” พี่ตัสบอก

“...” มันก็ไม่พูดอะไรต่อ

“พี่ตัส ผมกับอัทไปก่อนละกันนะครับ” พรหมพูดขึ้น คงเห็นสถานการณ์ไม่ดีเพราะผมกับไอ้เวรนั้นมองกันแบบไม่มีใครยอมใคร

“จะรีบไปไหนล่ะ นี่พึ่งแปดโมงครึ่งเองเค้าเรียกรวมเก้าโมงนิ” พี่เบิร์ดพูดขึ้น

“คือผมกับอัทยังไม่ได้กินอะไรมาเลยครับว่าจะไปหาอะไรกินหน่อย    ไปอัท” พรหมไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบฉุดมือผมออกมาจากตรงนั้น

“คงกินกันแต่ตับอ่ะดิ” ผมได้ยินเสียงแว่วลอยมาไกลๆ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจซะ ตอนนี้อยู่ในมหาลัยมีเรื่องคงไม่ดี

“พรหมไม่น่ารีบมาเลย จะได้ด่าคนแต่เช้าสักหน่อย” ผมพูดเมื่อมาถึงโรงอาหารของมหาลัยซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก

“เอาน่าอย่ามีเรื่องเลย เราก็อยู่ส่วนเราเค้าก็อยู่ส่วนเค้า” พรหมพูดมาก็จริง แต่ไม่ถูกที่มันไม่อยู่ส่วนมันน่ะสิ มาระรานผมทำไม

“เออๆ ยอมให้ก็ได้ แต่คราวหน้ามันเจอดีแน่ถ้ายังกวนตีนเราแบบนี้อีก” ผมพูดขึ้นแล้วเราก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าวมานั่งกินกัน จนเกือบเก้าโมงผมกับพรหมก็เดินไปหอประชุมทันที

“พี่ตัส คณะบริหารมันแถวไหนเนี่ย” ผมถามพี่ตัสเมื่อวันนี้แถวไม่เหมือนเมื่อวาน มันสลับไปมาเหมือนเรียงคณะใหม่มั้ง

“บริหารหรอ เดี๋ยวนะ....เอ้อ  วินๆ” พี่ตัสเรียกมันทำไมวะ

“อะไรพี่ตัส” มันถามกลับ

“เอาพรหมกับอัทไปด้วย” พี่ตัสบอกมัน

“ให้ผมไปกับมันทำไม/เอามันไปทำไม” ผมกับมันพูดขึ้นพร้อมกัน

“ก็คณะเดียวกัน ก็ต้องไปด้วยกันอยู่แล้ว” พี่ตัสบอกอย่างงงและคงสงสัยว่ามีอะไรกัน เพราะผมกับมันมองกันแทบจะกินเลือดกินเนื้อกันเลยทีเดียว

“ห๊ะ อะไรไอ้เตี้ยนี่มันเรียนบริหารหรอ” มันถามพี่ตัส แต่ผมอยากตอบ

“เออ มึงจะทำไม”

“เปล่าก็แค่จะบอกว่า คณะนี้ต้องฉลาดถึงจะเรียนได้” มันพูดแล้วทำหน้ากวนตีนใส่ ได้เดี๋ยวกูจัดให้ไอ้เวร

“อ้าว ถ้างั้นมึงก็เรียนไม่ได้อ่ะสิ ลาออกยังทันนะ” ผมยิ้มกวนตีนมันไปที

“พอๆ กูจำได้ละ แกสองคนนี่หว่าที่ทะเลาะกันวันรายงานตัว อย่ามาก่อเรื่องตอนนี้นะโดนหนักนะขอเตือน ยิ่งคณะเดียวกันด้วย ซ่อมกันคางเหลืองแน่” พี่ตัสเตือน ผมกับมันจึงหยุด

“ตามมาให้ทันละกัน” มันพูดแล้วเก๊กหน้าขรึมๆ ชิ เท่ตายไอ้หน้าขีปนาวุธ

“อัท หยุดเลยนะอย่าไปต่อเดินตามอย่างเดียวก็พอ” พรหมกระซิบบอกผม

“แต่ว่ามัน...”

“ถือว่าเราขอได้ไหมนะ เราไม่อยากให้อัทเดือดร้อน” ดูพรหมจะห่วงใยผมจริงๆเลยนะแต่ก็ยอมๆหน่อยก็ได้

“เออๆ เห็นแก่พรหมนะไม่งั้น...” ผมทำท่าปาดคอ แล้วก็ก้าวตามมันไป และเมื่อมาถึงแถวก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งรู้สึกอยากตาย

“อ้าวไอ้วิน ใครตามหลังมึงมาวะ” ไอ้เบิร์นหรือเปล่าถ้าจำไม่ผิด

“อ้าว ไอ้ตัวเล็กนี่เองนึกว่าใคร เรียนคณะนี้ด้วยหรอจ๊ะ” มันถามผม

“เออ” ผมตอบอย่างไม่สบอารมณ์

“โอ้วววว  สั้นๆง่ายๆ แต่ได้ใจความน่าค้นหา น่าค้นหา” มันจงใจยั่วผม

“อัทไปอยู่ข้างหน้าเถอะ” พรหมฉุดมือผมไปนั่งหน้าพรหมทันที

“โอะๆ จะมีเลิฟซีนไหมเนี่ย” ไอ้พวกเวรนรกแตกเอ้ย

“ถ้าพวกมึงไม่หุบปาก มึงเจอส้นตีนแน่!!!!” ผมหันไปตะคอกบอกพวกมัน

“น่ากลัว  หู้วววว” แล้วพวกมันก็ส่งเสียงโห่เสียงเปรตนรก ที่จริงไม่ต้องทำหรอกแค่นี้ก็เหมือนอยู่แล้ว

“โห่ ทำไมพ่อแม่มึงแต่งงานใหม่กันหรอ” ผมด่าพวกมัน

“เออ จะทำไมวะ” ไอ้เบิร์นยังไม่หยุด

“อุ้ย แต่งงานใหม่ หลายใจนะพ่อแม่พวกมึงเนี่ยแถวบ้านกูเรียกว่า.....” ผมจงใจเว้ยวรรคยั่วพวกมันตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าเว้ย

“เรียกว่าอะไรไอ้สัดถ้าตอบไม่ดีมึงสวยแน่” พวกมันตะโกนบอก

“เรียกว่าอะไรดีน้า” ผมยั่วมันอีก อิอิ สนุกจริงๆ

“ไอ้เตี้ย!!!!!!!!”

[shizuruviola]

Lesson 16

( Autt Part )

“หยุด!!!!!!! ถ้าพวกมึงไม่หยุดเถียงกันกูเอาตายยยยยยยยย!!!!!!!!” ผมต้องเงียบลงบัดดลเมื่อคนที่พูดเป็นคนตัวอ้วนๆท่าทางจะเป็นรุ่นพี่

“แคป เบาๆนิดนึง น้องมันใหม่” พี่ตัสพูดขึ้น

“มึงก็ดูแม่งดิ เกรงใจรุ่นพี่บ้างไหม มึงสองคนเตรียมตัวไว้เลย กูเล่นพวกมึงแน่ๆ” งานนี้เลยเงียบกันหมดครับ

“เอาล่ะครับน้องๆ นั่งตามคณะของตัวเองนะครับพวกพี่มีเรื่องจะชี้แจงนะครับ” พี่ตัสพูดใส่ไมค์ซึ่งทำให้ทุกคนในหอประชุมเงียบและรีบหาที่นั่งเป็นการด่วน

“เริ่มจากเรื่องแรกเลยนะครับ น้องๆคงรู้ดีว่านิสิตที่เข้ามาใหม่จะต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องทุกคน หากใครไม่เข้าร่วมพวกพี่ลงความเห็นว่า รับผิดชอบทั้งคณะทั้งชั้นปี” เมื่อพี่ตัสพูดจบก็มีเสียงโห่จากนิสิตใหม่แทบทุกคณะ

“โหย อย่างงี้ก็ซวยหมู่อ่ะสิ” ผมสะกิดพรหม

“หือ  มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” พรหมตอบแล้วยิ้มกลับมา

“นายมองโลกในแง่ดีจังนะ” เพราะดูพรหมไม่ค่อยทุกข์ร้อนเท่าไรเลย

“สนุกดีนะเราว่า กิจกรรมรับน้องน่ะ” พรหมบอก

“แต่บางครั้งที่ได้ยินมาก็เล่นแผลงๆกันก็มีอ่ะเรากลัวเจอแบบนั้นอ่ะดิ”

“กังวลมากไปแล้ว” เมื่อพรหมพูดจบเสียงไมค์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เอาล่ะเงียบๆก่อนครับน้องๆ นี่เป็นการตัดสิจใจร่วมกันของรุ่นพี่ทุกคณะ ถ้าใครมีปัญหาก็ลุกขึ้นยืน  เชิญ” พี่ตัสพูดด้วยหน้านิ่งๆแต่สายตาสื่อว่า ใครลุกมึงตาย

“เข้าใจก็ดีแล้วครับ” แล้วพี่ตัสก็ยิ้มหวานไปหนึ่งที

“ยิ้มสวยเนอะ” ผมสะกิดพรหม

“ก็เค้าหน้าหวาน เป็นธรรมดา” พรหมตอบผม

“นั่นสิเนอะ” ผมก็ยิ้มตอบพรหมไป

“เอาล่ะ ต่อไปเรื่องรับน้องนะครับ พวกพี่จะไม่รับน้องแบบรายวัน ที่ให้มาเข้าร่วมทุกเย็นๆ แต่จะเป็นการรับน้องแบบออกค่ายทีเดียวเจ็ดวัน เพราะฉะนั้นเตรียมตัวกันให้พร้อมด้วย” เมื่อพี่ตัสพูดจบหอประชุมก็เกิดเสียงคนคุยกันอีก

“ส่วนเรื่องสถานที่ และวันเวลา พี่ขอตกลงกันก่อนนะครับแล้วจะแจ้งให้ทราบอีกที”

“ตัส ๆ ให้จับพี่รหัสเลย” พี่ครีม อ้าวเรียนอยู่นี่ด้วยหรอเนี่ย

“อ่า ต่อไปพี่จะให้น้องๆจับพี่รหัสนะครับแล้วน้องๆก็ต้องหาให้เจอก่อนวันไปออกค่ายด้วยนะ ถ้าวันไปยังหาไม่เจอมีการลงโทษนะครับ” เมื่อพูดจบพี่ตัสก็เรียกเป็นคณะๆ เพื่อเรียงรายออกไปจับฉลากพี่รหัส ผมนี่ตื่นเต้นสุดๆเลยครับลุ้นๆว่าจะได้ใคร

“พรหมได้ใครอ่ะ” ผมถามพรหม ตอนนี้เราจับกันแล้วครับแต่ยังไม่เปิด

“ได้ นาย อเนชา เอี่ยมคุ้ม ไม่รู้ว่าใคร   แล้วอัทอ่ะได้ใคร”

“อื้อ เดี๋ยวเปิดก่อน........นาย ชยพล ใจบุญลือ” เอ่อ ใครวะไม่รู้จัก

“อัท พรหม” เสียงเรียกผมจากด้านหลัง

“เตย โหยเรียนคนละคณะเจอตัวยากจังวะ” ผมบ่นให้มันฟัง

“มึงก็อยู่กับพรหมไง เอ้อ เดี๋ยวกลางวันไปกินข้าวข้างนอกกันพี่ตัสให้มาชวนน่ะ” เตยบอกผม

“อือ ไปก็ไป” ผมตอบเตย

“แต่เราคงไปไม่ได้นะ” พรหมพูดขึ้น

“อ้าวทำไมล่ะ” เตยถามพรหม

“คือเรามีธุระ นัดกับแม่ไว้นะเดี๋ยวเที่ยงต้องเข้าสระบุรี เย็นนี้คงกลับค่ำน่ะ” พรหมบอกเหตุผล

“พรหมให้เราไปเป็นเพื่อนไหม” ผมถามกลัวพรหมไม่มีเพื่อนยิ่งขับรถคนเดียวด้วย

“ไม่เป็นไร อัทอยู่นี่แหละเดี๋ยวค่ำกลับแล้วจะไปเรียก” พรหมบอกผม

“อื้อ มาถึงก็เคาะเรียกละกันนะ” จากนั้นพวกเราก็แยกกันเลยเพราะยืนคุยกันก็เกือบเที่ยงแล้ว ผมนั่งมาบนรถของพี่ตัส

“พี่ตัสเรียนอะไรหรอ” ผมลืมถามตั้งแต่ทีแรก

“พี่เรียนแพทย์น่ะ” พี่ตัสตอบผม

“โห เรียนแพทย์โคตรเก่งเลยพี่” ผมพูดอย่างชื่นชมเพราะอย่างที่รู้กัน คณะแพทย์สอบติดยากจะตาย

“ไม่เก่งขนาดนั้นหรอก อาศัยลูกฟลุ๊กด้วย” พี่ตัสบอกอย่างถ่อมตัว

“แล้วแฟนพี่อ่ะเรียนอะไร” ผมถามต่อ

“พี่เบิร์ดเรียนเอกพละ” พี่ตัสบอกผม

“อ๋อ เออนี่เราจะไปกินข้าวกันที่ไหนอ่ะ” ผมถามเพราะนี่ก็ขับรถมาไกลพอสมควร

“ใกล้ถึงแล้วเลี้ยวหน้านี่ก็ถึงแล้วนะ” เมื่อพี่ตัสพูดจบก็เลี้ยวรถเข้าไปในซอยๆหนึ่งขับไปอีกสัก 500 ก็ถึง มันเป็นแบบว่าคล้ายๆผับ หรือเป็นผับเลยนั่นแหละ

“เอ่อ   เราจะกินกันที่นี่หรอ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ

“อื้อ  ทำไมหรอ” เตยถามผม

“ก็กูไม่เคยเข้าผับนี่หว่า” ผมบอกตามความจริง

“เอาน่า เค้าปิดผับเลี้ยงมึงไม่ต้องกังวลหรอก ที่นี่วันนี้จะมีแค่พวกเรา” ไอซ์บอกผม

“พวกมึงนี่เหมือนมีสมองก้อนเดียวกันเลยเนอะ ตอบแทนกันได้แทบทุกเรื่อง”

“เอ้า ก็คนใกล้กัน ก็ต้องรู้เป็นธรรมดา ใครจะเหมือนมึง ตกหลุมพรหมไปหรือยังหว่า” ไอ้ไอซ์เริ่มกวนตีนผม

“เดี๋ยวกูถอดคอนเวิร์สปาหน้าเลย อีห่านี่” ผมด่ามันแต่ก็ไม่จริงจังอะไรมาก

“กูกลัวนี่ รีบพัฒนานะจ๊ะเดี๋ยวโดนหมาคาบไปแดก” ไอซ์พูดต่อ

“มึงนี่พูดไม่รู้เรื่อง มันไม่มีอะไรสักหน่อย” ผมตอบไปตามความจริงแต่ช่วงหลังๆผมกับพรหมก็ติกันจริงๆอ่ะแหละมันจะเข้าใจอย่างงั้นก็คงไม่แปลก

“อย่าให้กูรู้นะว่าผู้ร้ายน่ะปากแข็ง” เฟิร์นโพ่งขึ้น

“พวกมึงนี่ท่าจะบ้า กูกับพรหมเป็นผู้ชายทั้งคู่เฟ้ย” ผมบอกพวกมัน

“เพศไหนก็ไม่เกี่ยวนี่ ถ้ามึงจะรักกัน ฮ่าๆๆๆๆ” พวกมันก็หัวเราะกัน

“เออๆ แต่กูบอกไว้เลยว่ากูกับพรหมแค่เพื่อน!!!” ผมพูดเสียงแข็งใส่พวกมัน

“พี่ถามอะไรหน่อยสิพูดถึงเรื่องนี่” อยู่ๆพี่ตัสก็พูดขึ้น

“อะไรหรอครับพี่ตัส” ผมถมพี่ตัสกลับ

“อัทกับพรหมเป็นอะไรกัน”

[winamp]

 

นั้นสิ!! อัทกับพรหมเป็นอะไรกันเอ่ยยยย???

 

[arun do d]

ช่ายยยยยยยยยยยย อัท กะ พรหม เป็นอะไรกัน   
มีสองตัวเลือกคือ เพื่อน รึ แฟน ตอบมาซะ 

[shizuruviola]

Lesson 17

( Autt Part )

“เอ้าพี่ตัส ผมบอกเป็นเพื่อนไง เพื่อนธรรมดาครับ!!!” ผมย้ำอีกครั้งหนึ่ง

“หรอ ก็แล้วไป  ปะเข้าไปในร้านกันเถอะ” เมื่อผมเดินเข้ามาในร้านเหมือนร้านจะยังไม่เปิดเพราะบรรยากาศมันทะมึนยังไงก็ไม่รู้ ตอนนี้เกือบบ่ายสองแล้ว

“พี่ตัส เหมือนร้านเค้ายังไม่เปิดเลยนะ” ผมทักพี่ตัสขึ้น

“มึงเดินมาเถอะน่า” เตยเดินตามพี่ตัสนำหน้าผมไป

“อือๆ” เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ทางที่พี่ตัสนำไปนั้นเหมือนจะเป็นห้องใต้ดินและเมื่อเดินลงไปเรื่อยๆก็เจอห้องๆหนึ่ง

“พี่ตัสเดี๋ยวพวกไอซ์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ไอซ์บอกพี่ตัส

“อื้อรีบมาล่ะ” พี่ตัสบอกไอซ์

“เดี๋ยวๆ กูไปด้วยดิ” ผมทำท่าจะตามไอซ์ไปแต่พี่ตัสฉุดมือผมไว้

“ฮื้อ จะตามเค้าไปทำไม เราน่ะมากับพี่นี่” พูดจบพี่ตัสก็เปิดประตู และสิ่งแรกที่ผมสัมผัสได้คือ เสียงเพลงที่ดังมาก ถ้าจะเปิดขนาดนี้ล่ะก็เอาลำโพงไปตั้งไว้ในหูเลยไม่ดีกว่าหรือไง ผมแอบคิดในใจ

“พี่ตัสหวัดดี” ต้นตอเสียงจากคนข้างในเมื่อผมกันไป

“…” โอ้โหพูดไม่ออก มันอีกแล้วตามจองล้างจองผลาญกูจริงจริ๊งงงงงงงง

“พี่ตัสใครน่ะ แนะนำหน่อยสิ” ไอ้วินบอกพี่ตัส เอ๊ะ ทำเป็นไม่รู้จักกูหรอ พี่ตัสก็เหมือน งงๆว่ามึงไม่รู้จักกันหรอ ทั้งที่เมื่อเช้าแทบจะแดกหัวกันแล้ว

“ไม่ต้องแนะนำหรอกครับพี่ตัส ผมไม่อยากรู้จัก” ผมพูดค้านขึ้น นึกแล้วหมันไส้มันทำหน้าเหมือนสลดไปนิดนึง

“อ้าวน้อง ทำไมพูดแบบนั้นล่ะค่ะ น้องวินอุตส่าอยากรู้จัก” รุ่นพี่คนนึงพูด เมื่อผมกวาดมองไปรอบๆห้องก็พบว่า มีอีกหลายชีวิตอยู่ในห้องนี้ ขบวนการปากหมามาครบ พี่ครีมก็อยู่ พี่คนดุก็อยู่ อยู่กันครบเลย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมคงหน้าตาแย่มั่งครับเค้าเลยไม่อยากรู้จัก” มันแอบเหลือบมายิ้มให้ผม กวนส้นตีนได้อีก - -

“ว้ายยยยยยยย ไม่เอาๆ ถ้าน้องวินไม่หล่อโลกนี้ก็ไม่มีคนหล่อแล้วล่ะค่ะ” อีรุ่นพี่นี่ก็ดี๊ด๊าเหลือเกิน แรดสัดๆ แล้วไอ้วินมันก็ส่งยิ้มหวานให้รุ่นพี่แรดคนนั้น(ฉายานี้ผมตั้งเอง)โถไอ้ขี้เก๊กหล่อตายอ่ะ(แต่แม่งหล่อจริง)

“พี่ตัสผมจะกลับก่อนนะ รู้สึกชักไม่น่าสนุกแล้วอ่ะ” ผมบอกพี่ตัส

“พี่ไม่อนุญาต อยู่เป็นเพื่อนพวกเตยก่อน อยู่สังสรรค์ด้วยกันหน่อยซี่” พี่ตัสบอกผม ผมเกรงใจก็เลยต้องยอมรับข้อตกลงไปอย่างเสียไม่ได้

“สรุปนายชื่ออะไรอ่ะ” มันยังแกล้งถาม ผมหันไปมองรอบๆทุกสายตาแทบจะมองมาที่ผมเพื่อดูปฏิกิริยาที่ผมจะกระทำ

“ชื่อ อัท” ผมตอบแบบปัดๆ

“หรอ เราชื่อวินนะยินดีที่ได้รู้จัก” แล้วมันก็ส่งมือพร้อมกับยิ้มมาให้ ไอ้ควายเก๊กทำไม ผมจึงยืนมือไปจับมือมัน

“ไม่ยินดีโว้ย” ผมยื่นหน้าไปกระซิบบอกมัน  มันก็ยังทำหน้านิ่งส่งยิ้มหล่อไปทั่ว ชิ เห็นแล้วหมันไส้ชะมัดเลย

“กินอะไรหน่อยไหมครับอัท” มันบอกผม

“เอ่อ ไม่ล่ะ รู้สึกไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไรน่ะ เห็นบางอย่างที่ไม่อยากเห็น กลัวจะสำลอกออกมาเสียดายของ” ผมบอกมันจังหวะนั้นพวกเตยก็เข้ามาพอดี

“พี่ๆ หวัดดีค่ะ” มันสามคนยกมือไหว้รุ่นพี่ทั่วห้อง ดูเหมือนมันจะคุ้นเคยกับรุ่นพี่มากกว่าผมอาจจะเป็นเพราะมันมีพี่ตัสมั้งเลยรู้จักรุ่นพี่เยอะ

“เตยมานั่งนี่  นั่งกับอัทนี่” พี่ตัสเรียกพวกไอ้เตยให้มานั่งกับผม แต่ถึงพี่ตัสไม่บอกมันผมก็จะลากมันมานั่งกับผมอยู่ดี

“อัทสั่งอะไรมากินยัง” เฟิร์นออกปากถามผม

“อือ ยังไม่ได้สั่งเลยรอพวกมึงนี่แหละ” ผมพูดจบก็ชะเง้อหน้าไปมองเมนูอาหาร

“กูกินข้าวผัดกุ้ง” ไอซ์บอกกับเฟิร์นที่กำลังจดรายการอาหารอยู่

“กูเอาข้าวผัดไข่ละกัน” ไอซ์บอกเฟิร์น

“แล้วมึงล่ะอัทจะแดกอะไร” เฟิร์นหันมาถามผม

“กูเอาอะไรก็ได้สั่งมาเถอะของฟรีกูแดกได้หมดล่ะ” ผมบอกมัน ผมชอบพูดหยอกกันเล่นเป็นประจำจนติดปากเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เฟิร์นออกไปสักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับอาหารที่สั่งไป

“น่ากินว่ะ” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นจานอาหารมันแต่งมาสวยมากเลย

“เป็นไงบ้างน้องๆ คืนนี้อยู่ยาวนะคะ” พี่ครีมนั้นเองเดินมาบอกพวกผมที่กำลังกินข้าวกันอยู่

“ถ้าไหวนะพี่ ผมไม่ค่อยชอบที่แบบนี้เท่าไร” ผมบอกพี่ครีมตรงๆ เพราะเป็นคนไม่ชอบอ้อมค้อมอะไรมากอยู่แล้ว

“ต้องไหวจ๊ะ ใครกลับก่อนพวกพี่นะ...” พี่ครีมทำท่าปาดคอส่งยิ้มมาให้แล้วเดินไปร่วมสนุกกับรุ่นพี่คนอื่นๆ ส่วนกลุ่มตรงหน้าผมก็คงกำลังจะได้ที่เริ่มโหวกเหวกโวยวาย ชั้นต่ำสิ้นดี พวกๆไม่มีการศึกษา และเหมือนมันรู้ว่าผมมองพวกมันด้วยสายตาเหยียดๆ

“ว่าไงครับ อัทสนใจลองดื่มดูสักแก้วไหม” พูดเพราะมาก ผมแทบอ้วก สาเหตุที่มันพูดเพราะก็เพราะว่ามีรุ่นพี่นั่งอยู่ด้วยล่ะสิ กูล่ะหมั่นหน้ามึงจริงๆ

“เอ่อ ไม่ดีกว่า ไม่ชอบดื่มของไร้สาระทำลายสุขภาพตัวเองเปล่าๆ” ผมพูดแดกดันมัน

“อ้าวน้องค่ะ เค้าดื่มเพื่อเข้าสังคมค่ะ น้องเคยมีไหมคะสังคมน่ะ” อีรุ่นพี่แรดนี่แม่งเสือกเหลือเกิน ชักเริ่มหมั่นหน้าและ

“พอเถอะครับพี่ ถือว่าผมขอ อัทเค้าคงยังไม่เคยน่ะ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้มาที่แบบนี้ก็ต้องกลัวและไม่กล้าเป็นธรรมดาครับ” มันจงใจเน้นคำช่วงท้ายว่าผมกลัวไม่กล้า มึงท้าผิดคนแล้วไอ้ขี้เก๊กเอ้ย

“เตยหลบสิ” ผมบอกเตยให้หลีกทาง

“จะไปไหน” เตยถามผม

“เออน่าเดี๋ยวก็รู้” เตยยอมหลีกทางให้ผมแต่โดยดี ผมเดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปทางบาร์ทันที

“พี่ๆ มีอะไรแรงสุดๆอ่ะ” ผมถามพนักงานหน้าบาร์

“ที่นี่มี EVER CLEAR 80 Degree ครับแรงที่สุดแล้ว”

“เอามาขวดนึงเลยพี่แก้วอีกสองใบ” ผมก็ไม่รู้หรอกว่ายี่ห้ออะไรแต่เอาๆไว้เถอะแรงสุดก็สู้เว้ย

“เอาจริงหรอน้องน็อกได้เลยนะครับ” พี่เค้าถามย้ำอีกที

“ไม่รู้สิพี่ ก็คนนั้นห้องนู้นเค้าให้มาเอา” ผมแกล้งบอกเนียนว่าคนในห้องผมให้มาเอาเพราะท่าทางต้องมีคนในห้องนั้นแหละที่เป็นเจ้าของที่นี่

“งั้นรอเดี๋ยวนะครับ” พี่พนักงานหายไปสักแปปก็กลับมาพร้อมกับของที่ผมต้องการ

“ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มให้พี่พนักงานไปหนึ่งทีแล้วเดินกลับมาที่ห้อง

“เดี๋ยวเจอกันไอ้ขี้เก๊ก”

[ิิำืben]

แหม นี่เค้าเรียกว่าเก๊กแล้วหรอค่ะเนี่ยอิอิ
เราว่ายังคงเส้นคงวาความกวนตีนเหมือนเดิม
ว่าแต่มาอัพต่ออีกนะ อยากอ่านต่อๆๆๆๆ
เอ แล้วคัยเป็นนพี่รหัสของอัทอ่ะ คงไม่ใช่วินนะ อิอิ
เอแต่เค้ารุ่นเดียวกานป่ะ.......?
ว่าแต่ถ้าอัทเมาแล้วนิสันจะเปลี่ยนป่าวอ่ะ
แบบขี้อ้อนน่ารักๆเซ็กซี่ๆๆๆอ่ะ เอาเลยๆๆ
วินจะได้หลงไง เฮ้วๆๆๆๆ อ๊ะๆๆค้างคาใจมาก
พรหมอ่ะแบบชอบอัทใช่ม่ะตอบมาเลยๆๆ

[karn49]

- [] - ;
เพลียยย

[wasawath]

มาต่อเน้อ (•͡˘˛˘ •͡)

[shizuruviola]

Lesson 18

( Autt Part )

ผมเดินรีบเดินเข้ามาที่ห้องและตรงไปที่ไอ้ขี้เก๊ก เสแสร้ง ตอแหลเก่ง (มากไปไหมหว่า)ทันที พร้อมกับตบโต๊ะที่มันนั่งอยู่

“ปึ้ง...ลุกตามมาหน่อยสิ” ผมบอกมันด้วยสีหน้าท้าทายสุดๆ

“มีอะไรหรือเปล่าครับอัท” ฮึ้ย ตอแหล!!!!!!!!!!! ไอ้ชาติหมา ทำเป็นพูดเพาะ

“เอาน่า ตามเรามาหน่อยไม่ได้หรอ หรือว่า...นายกลัว” ผมจงใจยั่วมันตอนนี้กลายเป็นว่าสายตาของคนทั้งห้องขนาดใหญ่นิดหน่อย (ประมาณครึ่งสนามบาส) มองมาที่ผมกับเวรนี้เรียบร้อยแล้ว

“มีอะไรหรือเปล่าอัท วิน” พี่ตัสเดินเข้ามาถามผมเมื่อเห็นว่าผมกลายเป็นจุดสนในของคนอื่นในห้อง

“เปล่าหรอกพี่ตัส ผมแค่คุยอะไรกับวินนิดหน่อย” ผมบอกพี่ตัสแล้วยิ้มให้แล้วหันกลับมามองไอ้วิน

“ว่าไงล่ะ วิน” ผมพูดด้วยเสียงหวานสุดๆ แต่ส่งสายตาตรงกันข้ามไป มันก็มองหน้าผม

“ได้ไม่มีปัญหาหรอก” พูดจบมันก็ลุกเดินตามผมมา ผมพามันเดินไปนั่งโต๊ะใหม่ซึ่งไม่ได้ไกลจากตัวเดิมมากแต่มีแค่เพียงเราสองคน

“มีอะไรครับ  ไอ้เตี้ย” ประโยคท้ายมันพูดกระซิบผม เหอะ เสแสร้งเก่งจริงนะมึง    ผมยกของที่ไปหามาตั้งไว้บนโต๊ะและแก้วคนละใบ

“อะไร???” มันถามขึ้นเมื่อเห็นการกระทำของผม

“แข่งกันใครน็อคไปก่อนถือว่าแพ้”

“หือ ถ้าชนะจะได้อะไรล่ะ” มันขมวดคิ้วเข้าหากัน

“อยากทำอะไรก็ทำ” เมื่อผมคิดไม่ออกว่าจะให้ทำอะไร

“แน่ใจหรอว่าทำอะไรก็ได้”

“เหมือนจะมั่นใจจังเลยนะว่าจะชนะ” ผมยิ้มกวนๆใส่มันไปหนึ่งที

“เดี๋ยวก็รู้ ^^” สาบานได้ไม่เคยเจอใครยิ้มได้เจ้าเล่ขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ

“เฮ้ย  ไอ้วินมีอะไรวะ” เพื่อนมันนั่นเองซึ่งตอนนี้ก็เริ่มทยอยมาให้ความสนใจกับโต๊ะของผมสองคนแล้วไม่เว้นแม้กระทั้งพวกไอ้เตย

“ไอ้ตัสทำอะไรวะ” เตยถามผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากสั่งสอนหมามันหน่อย” ผมจงใจพูดกระแทกแดกดันมัน

“ไม่มีอะไรเว้ย แค่อยากเห็นสารรูปพวกอวดดีนิดหน่อยว่ะ” มึงก็พูดกับเพื่อนมึงสิมายักคิ้วให้กูหาแม่มึงหรอ

“ว่าแต่อัทจะเริ่มก่อนหรือจะให้ผมเริ่มก่อนล่ะครับ หืม”

“หึ เราเริ่มก่อนก็ได้วิน” พูดจบผมรินเหล้าใส่แก้วผมกับมันครึ่งแก้วทันที

“เอาล่ะนะ” ผมกระดกเหล้าเข้าปากทันที อื้อหือแม่งเอ้ยแสบคอเลย แต่ไม่ได้เสียฟอร์มหมด แต่ทำไมมันถึงขมอย่างงี้ว่ะ

“หือ ใจเหมือนกันนี่อัทงั้นเรามั่งนะ” มันกระดกตามผมมาติดๆแต่

“แค่กๆ ๆ ๆ เฮ้ย เหล้าอะไรวะฉุนกึ้กเลย” มันดูขวดเหล้าก็ตาโตเท่าไข่ห่าน

“เห้ย 80 ดีกรี กินเข้าไปได้ไงวะ” มันมองหน้าผมแต่ขอโทษตอนนี้ภาพผมเบลอแล้วครับ

“ทำไมหรอ นายกินไม่ได้หรอ น่าเสียดายนะ” ผมรู้สึกเริ่มหน้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ ตามด้วยอาการโลกหมุน

“ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะ” มันพูดจบก็กระดกรวดเดียวหมด

“เอาสิกินตานายแล้วนะ” มันบอกผม

“ได้ไม่มีปัญหา” ผมจะขวดเหล้ารินลงแก้วตัวเองแล้วกลั้นใจกระดกรวดเดียวหมดไปอีกแก้ว ทีนี้แหละเริ่มอ่อนปวกเปียก

“เอาสิต่อเลยยังไหวหรือเปล่า” ผมถามมันแต่ลืมดูสังขารตัวเองเลยครับ มือไม้เริ่มอ่อนไปหมดแล้ว

“ไหวดิแค่นี้เองจิ๊บๆน่า” มันก็กระดกต่ออย่างไม่ยอมแพ้ผม เอาสิว่ะตายเป็นตายแต่ผมต้องไม่แพ้มันเด็ดขาด

“อัทๆ มึงพอเถอะหน้าแดงเถือกแล้ว” เตยสะกิดบอกผม และเพื่อนคนอื่นก็เห็นด้วย

“ไม่เอา กูยังไม่เมาสักหน่อยกูยังไหว” ผมไม่ยอม ยังไงก็ไม่ยอมแน่ๆ ผมก็กระดกเหล้าเข้าปากอีกแก้วนึงทันทีที่มันกินเส็จ

“อึก อาวววเยยยยย ตามืงแย้วววววว” ผมรู้สึกว่าตัวเองพูดช้าและยืดยาวยังไงก็ไม่รู้

( Win Part )

แม่งพูดเสียงซะยืดหย่อนยานเชียวสงสัยแม่งเมาแล้ว มันจะไม่เมาได้ไงก็นี่แม่ง 80 ดีกรี ปกติผมยังไม่กินเลยแล้วเด็กอ่อนหัดอย่างมันจะไหวได้ไง ว่าแต่มันผมเองก็รู้สึกมึนเหมือนกัน ใครๆเค้าก็รู้กันเหล้ายี่ห้อนี้แรงสุดๆ

“เฮ้ย ไอ้วินไหวปะวะ” ไอ้ป๊อปเข้ามากระซิบถามผม

“ไหวสิวะ กูไม่แพ้ไอ้เด็กหัดเมานี่หรอก” ผมกระซิบบอกมันกลับ ไม่กล้าพูดเสียงดังเพราะเวลาผมอยู่ต่อหน้ารุ่นพี่ต้องรักษาภาพพจน์ของตัวเองให้ดี

“เฮ้ย แม่งแดกหมดแล้วว่ะ” ไอ้เบิร์นพูดขึ้นเมื่อเห็นไอ้เตี้ยมันกินเหล้าแก้วที่ 5 เข้าไปแล้วผมก็กระดกเข้าตามไปติดๆ ผมรู้สึกร้อนท้องมากๆตอนนี้แต่ต้องรักษาฟอร์มไว้ก่อนล่ะ

“อึ้ก...อึก...ฮึก...” ไปแล้วครับเตี้ยมันวิ่งไปแล้วสงสัยจะไปอ้วก

“เฮ้ยๆ แม่งไปแล้วว่ะ ไอ้วินมึงชนะเว้ย เฮ้” พวกเพื่อนผมบอกแต่ผมนี่สิกระอักกระอ่วนเต็มที่ รู้สึกมันเริ่มย้อนขึ้นมาจนต้องรีบวิ่งไปห้องน้ำเหมือนกัน

“เฮ้ย ไอ้วินจะรีบไปไหนวะ” ผมไม่หันกลับไปมองด้วยซ้ำและเมื่อมาถึงห้องน้ำผมกับไอ้เตี้ยก็ครองโถส้วมคนละอันอ้วกกันสนั่นลั่นเมืองไปหมด เมื่อผมรู้สึกค่อยยังชั่วแล้วก็เดินไปที่อ่างล้างมือเพื่อล้างปากล้างคอหน่อย แต่เมื่อมองเข้าไปอีกห้องก็เห็นสภาพคนกอดโถส้วมเห็นแล้วเวทนาท่าทางจะหนักเหมือนกัน

“เฮ้ย เป็นไงบ้าง” ผมไปยืนถามมันหน้าห้องน้ำ แต่ขอโทษถามมันลืมดูตัวเองเดินแทบจะไม่ตรงเหมือนกันถึงจะคอแข็งขนาดไหนก็เถอะ เจอ 80 ดีกรีไปหลายแก้วก็เล่นแย่เหมือนกัน

“ยางหวายยยยยยยยย” มันตอบแล้วยกมือขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไร

“มานี่เดี๋ยวกูช่วย” ผมเข้าไปพยุงมันเพราะเห็นว่าสภาพมันไม่ได้เป็นเหมือนคำตอบมันเลย

“เฮ้ย อย่ามายู้งงงงงงง” มันพยายามปัดมือผมออกแต่ก็เหมือนคนไม่มีแรงอ่ะแหละอ่อนปวกเปียกไปหมด เมาแล้วไม่เจียมกะลาหัวนะมึงนะ

“ล้างหน้าล้างตาก่อน” ผมบอกมันจบก็วักน้ำเข้าหน้ามันทันที

“ฟึ่บ...ฟึ่บ... อื้อ เย็น ๆ ม่ายยย อาววว” มันบ่นอู้อี้ๆ อะไรก็ไม่รู้

“เฮ้ย เฉยๆดิวะ น้ำกระเด็นหมดแล้วไอ้เหี้ย” ผมด่ามันเมื่อความอดทนเริ่มหมดลง

“อื้อ มืง ดุหาพ่อง...มืงงงงหรา” อ้าว ด่ากูอีก

“ไปๆ ออกไปข้างนอก” ผมไม่เถียงต่อเพราะเถียงกับคนเมามันไม่มีประโยชน์อะไร พาลจะทำให้หงุดหงิดเปล่าๆ ผมพยุงมันออกมาแต่ยังพ้นห้องน้ำไม่กี่ก้าวเลยอยู่ๆไอ้คนที่ผมพยุงก็เซแถดๆ พยุงตัวไม่อยู่

“เฮ้ย ๆ ๆ ๆ”

[sayhi11]

รอตอนที่ 19 ค่ะ
ให้ คนเขียนขยันดีค่ะ
+ เป็ดด้วย

[shizuruviola]

Lesson 19

( Win Part )

เรียบร้อยครับ ผมล้มลงไปนอนหงายกับพื้นตามด้วยไอ้ตัวเล็กที่นอนอยู่บนตัวผม แหม มึงจะสบายไปแล้วไอ้ห่าถึงตัวจะไม่หนักก็เถอะแต่อยู่ในสภาพนี้มันก็ไม่เหมาะ ถ้าใครมาเห็นเข้าจะคิดยังไง

“เฮ้ย ไอ้เหี้ยเอ้ยลุกก่อนดิ” ผมดันมันออกแต่ไม่ออกเว้ย เสือกกอดแน่นกว่าเดิมอีก

“เฮ้ย ไอ้วิ...” ไอ้เบิร์นเรียกผมแต่พอมันเห็นผมมันก็เงียบไป

“เออ มาก็ดีแล้วช่วยกูหน่อยดิ” ผมบอกมันเพราะตอนนี้ตัวเองก็ล่อแล่เต็มที่แล้วเหมือนกัน

“เดี๋ยวมึงรอกูแปปนึงเดี๋ยวกูมา” มันบอกแล้วรีบวิ่งหายหัวไปไหนของมันไม่รู้ และพอมันกลับมาอีกทีไม่ได้มาคนเดียวครับ ยกห้องมาเลย

“เนี่ยๆ มึงดู แข่งดวดเหล้ากันท่าไหนวะ แม่งได้กันละ” ไอ้เบิร์นพูด

“ได้พ่อมึงสิหนักจะตายเอาออกไปดิ” ผมไม่ไหวละ ภาพพจน์ชั่งแม่งมันก่อน สภาพตัวเองจะไม่ไหวแล้ว

“อัท ๆ มึงตื่นดิเห้ย” เพื่อนมันกรูเข้ามาเขย่าตัวไอ้เตี้ยบนตัวผมนี่แต่เหมือนจะไร้ผล

“อัท ตื่นก่อนสิเร็วๆ” พี่ตัสเข้ามาช่วยปลุกอีกคน จนไอ้ตัวปัญหาเริ่มขยับตัว

“อัทลุกก่อนเร็ว” เพื่อนมันพูดอีกครั้ง

“อื้อออออ อย่ามายุ่ง เสียงดางงงง หนวกกกกหู โคนจาหลาบบบจานอน ปายยกายยๆ” มันไม่พูดเปล่าเอาหน้าถูอกผมด้วยกูไม่ใช่หมอนโว้ยยยย

“อ้าว  น้องชายกูล่ะ” ไอ้ครีมเดินออกมาจากห้องและเมื่อมองมาที่ผมมันก็หัวเราะก๊ากเลยครับ

“อ้าว ไอ้น้องชาย น้องสะใถ้พี่คนนี้หรอ” ไอ้ครีมถามผมกวนๆ

“มึงหยอกไม่รู้เวลาเลยนะ เอามันออกไปดิ กูก็จะไม่ไหวแล้ว” ผมบอกมันด้วยเสียงดังเพราะตัวเองก็ตาจะปิดเหมือนกัน

“ไม่ไหวก็ปล่อยเลยสิวะ แต่ระวังท้องนะ ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้ป๊อปมึงนี่เล่นไม่รู้เวลาเลยไอ้สัด

“ไอ้พวกสมองหมา ปัญญาขี้เลื่อย จิตตกต่ำทราม ไอ้พวกหมกมุ่นในกาม” เพื่อนมันนึงด่าไอ้ป๊อป

“อ้าว ด่าผมทำไมครับ คนสวย” ผู้หญิงที่ด่าน่าจะชื่อเตยถ้าจำไม่ผิด เพราะเป็นคนที่ไอ้ตัวเล็กนั่งอยู่ด้วยกันเมื่อตอนกินข้าว

“หัวพวกมึงมันมีแต่เรื่องจัญไรไง แต่ก็อย่างว่าแหละ หน้าตามันฟ้อง” เพื่อนมันอีกคนพูดเสริมขึ้น

“เอาล่ะพี่ว่าก่อนดีกว่านะ พามันทั้งคู่ไปนอนก่อนเถอะ” พี่ตัสพูดขึ้น

“จะไปยังไงอ่ะพี่อัทมันไม่ยอมลุกอ่ะ” เพื่อนมันถาม

“ไอ้วิน” พี่ตัสเรียกผม

“ครับ”

“แกอุ้มมันไปด้วย”

“พี่ตัสเอาจริงหรอ” เพื่อนมันถามสีหน้าดูตกใจเล็กน้อย

“เอ้า แล้วจะให้ทำไง ให้มันนอนกันตรงนี้หรอ ไอ้วินท่าทางมันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันหน้าแดงเถือกทั่งคู่เลย ไปๆช่วยพยุงมันไปทั้งคู่นั่นแหละ” พูดจบพี่ตัสก็เข้ามาดึงผมลุกขึ้นไอ้เตี้ยนี้ก็เนอะ หลับไม่รู้เรื่องเลยแถมเกาะผมเป็นลูกกระแตเลย

“ไหวไหมวิน” พี่ตัสถามผม

“พอไหวพี่ตัส” พูดจบผมก็ต้องลากสังขารตัวเองแถมแบกสังขารชาวบ้านไปที่ห้องพักที่นี้ มันเป็นห้องพักผมเองแหละมีห้องเดียวเผื่อไว้เวลาที่ผมกลับไม่ไหว เวลามาสังสรรค์ที่ร้านนี้ซึ่งเป็นร้านของพ่อผมเอง

“โอ้ยถึงสักที” ผมบ่นกับตัวเองเมื่อพาตัวเองมาถึงเตียงนอน

“เอ้า นอนกันดีๆนะเว้ย อย่าทำอะไรน้องพี่ล่ะ ไม่งั้นฉันเล่นแกตายแน่” พี่ตัสขู่ผม แต่เวลานี้ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรหรอก อีกอย่างแค่คิดว่าจะทำไอ้นี่ก็รู้สึกขนลุกพิกลละเมื่อหัวผมถึงหมอนผมก็หลับทันที โดยที่ไอ้ตัวเล็กก็ยังเกาะผมไว้เหมือนเดิม

( Autt Part )

ผมรู้สึกมึนหัวมากๆ ตาเตอนี่หนักจนจะลืมไม่ขึ้น ผมจึงยังไม่อยากลุกเอาหน้าถูหมอนไปมา ว่าแต่ทำไมหมอนมันแข็งแล้วก็อุ่นจังวะแถมยังกลิ่นน้ำหอมปนเหล้าชวนให้เคลิ้มนี่อีก ผมจึงลืมตาขึ้นภาพที่เห็นทำเอาผมเกือบช็อคตาย

“เฮ้ยยยยยย” ผมผงะตัวเองออกมาจากอกมัน แต่แค่นิดเดียวเพราะไม่มีแรงเลย อ่อนเปลี้ยไปหมดผมก็เลยค่อยๆขยับลงไปนอนข้างมันแทนจากตอนแรกที่นอนอยู่บนตัวมันแล้วก็นอนหลับต่อ

“อัท ๆ ๆ”

“อื้อ...” ผมสลึมสลือตื่นขึ้นจากแรงเขย่าพอลืมตาดูก็...กูมานอนกกมันทำไมเนี่ย

“เฮ้อ ตื่นสักที พี่ตัสเอามันออกไปดิ” เสียงคนที่ผมนอนกกนั่นแหละชิ ยืมนอนกอดแค่เนี่ยทำบ่น

“อัท ไปกลับเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ตัสฉุดผมขึ้นมานั่งแต่ขอโทษโลกหมุนเลยงานนี้

“...” ผมกำลัง งง พูดอะไรไม่ออกครับตอนนี้หัวสมองยังไม่สามารถประมวลผลอะไรมากได้สงสัยจะเบลอจากเหล้าเจ้าปัญหานั้นแหละ(ก็แกเป็นคนไปท้าเค้าเองได้ข่าว - -)

“วินแกก็ด้วยเดี๋ยวพี่ไปส่งสภาพแบบนี้ขับรถตายห่ายังไม่ทันได้เรียนจบปี 1 แน่”

“แล้วคนอื่นล่ะพี่ตัส” ไอ้วินถามพี่ตัส

“เค้ากลับกันไปหมดแล้ว เหลือแกสองคนเนี่ยหลับกันไม่รู้เรื่อง” เมื่อพี่ตัสพูดจบผมรู้สึกโลกมืดขึ้นอีกครั้งยังไม่อยากตื่นเลยอ่า

( Tus Part )

“เอ้า ไอ้อัทแกจะไหวไหมเนี่ย” เห้อผมล่ะหนักใจไอ้เด็กสองคนนี้จริงๆ ท้าห่าอะไรกันเป็นเด็กๆไปได้ แข่งกันกินเหล้า 80 ดีกรี เดี๋ยวก็ตายห่ากันหรอกไอ้พวกเวรนิ

“อัท อัท อัท!!!!!” ครั้งสุดท้ายผมตะโกนเรียกมันสุดเสียงแต่มันก็เฉยแล้วนิ่งไปซะงั้นอ่ะแหละ โอ้ย จะไม่ไหวแล้วนะ

“ไอ้วิน เอ็งไปที่รถพี่ก่อนเดี๋ยวพี่ให้พนักงานมาพยุงไอ้อัทไป” ผมสั่งวินที่พอมีสติอยู่ มันก็ลุกเดินออกไปแต่ก็เป๋เหมือนกันเดินเกือบไม่ตรง แต่ทำไมอัทสภาพเป็นขนาดนี้สงสัยจะไม่เคยกินเหล้า แล้วพอกินครั้งแรกเล่นขนาดนี้ก็สมควรที่มันจะน็อคนั่นแหละ

“~Long as I know you got me I be lov….” เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น

“ฮัลโหลครับ” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์

(ตัสอัทออกมาหรือยังวินออกมาแล้วนะ)

“อือๆ พี่เบิร์ดดูมันหน่อยนะ น้องมันยังไม่สร่างเดี๋ยวอัทกำลังไปที่รถอ่ะเดี๋ยวตัสไล่ดูของในห้องก่อนแล้วจะตามไป”

(อือ เร็วๆล่ะ)

“ครับ” พูดจบผมก็วางสายแล้วเดินไปที่ห้องอีกครั้งตรวจดูว่าใครลืมอะไรไว้ไหม พอเส็จผมก็เดินกลับมาที่รถก็เห็นพี่เบิร์ดยืนพิงประตูรถอยู่

“น้องล่ะพี่” ผมถามพี่เบิร์ด

“อยู่ในรถเนี่ย ไปกลับกันเถอะพี่ง่วงแล้ว”

“อือๆ ไปส่งอัทก่อนนะ” จากนั้นพี่เบิร์ดก็ขับรถไปส่งอัท อ๊ะๆ ไม่ต้องสงสัยว่าผมรู้ได้ไงว่าอัทอยู่ที่ไหน ก็โทรหาน้องสาวสุดที่รักไง ที่มันยึดห้องผมไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนผมก็โดนพี่เบิร์ดชวน(บังคับ)ให้ไปอยู่ด้วยกันที่ห้องพี่เบิร์ดซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกัน(จะย้ายทำไมก็ไม่รู้) เมื่อมาถึงคอนโดอัท หือลูกคนรวยหรอวะเนี่ย คอนโดนี้แพงจะตาย ตอนแรกแม่ผมก็จะซื้อให้แต่ผมเบรกไว้ทันเพราะมันแพงเกินไป อีกอย่างถ้าผมซื้อคอนโดนี้ผมก็ไม่ได้เจอกับพี่เบิร์ดน่ะสิ ^^

“อัท” ผมหันหลังไปเรียกก็เจอภาพที่น่ารักๆ เลยแอบถ่ายรูปเก็บไว้ ภาพก็คือไอ้วินนอนเอาหัวซบพนักพิงหัวส่วนอัทนอนซบอกไอ้วินเลย แหม่ แอบเผลอคิดไปว่ามันเหมาะสมกันดีแหะ

“ตัส พี่ว่าไม่ตื่นหรอก หากุญแจห้องแล้วอุ้มขึ้นไปส่งเลยดีกว่า” พี่เบิร์ดเสนอ

“เดี๋ยวๆ ตัสโทรหาพรหมก่อน” พอผมโทรไปหาพรหมบอกพรหมว่าอัทเมามากหลับเป็นตายเลยพรหมมีน้ำเสียงร้อนรนมาก แล้วยังตอนที่พาอัทขึ้นไปที่ห้องอีกคนคอนพยุงอัทก็พรหมนั้นแหละ และถ้าสายตาผมมองไม่ผิดล่ะก็ พรหมชอบอัทแน่นอน

“ยังไงพี่กลับก่อนนะพรหม มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดนะ” ผมบอกพรหมเส็จก็ไปส่งไอ้วินต่อแม่มันก็บ่นนิดหน่อยว่าลูกตัวเองเหลวไหลแล้วก็ขอบคุณที่ผมพาไปส่งส่วนไอ้ครีมหลับไปแล้ว ก็สมควรหรอกตีสามแล้วนี่นะ

“เฮ้อ เหนื่อยจังเลยอ่ะพี่เบิร์ด” กลับมาถึงห้องผมก็บ่นทันทีเหนื่อยจริงๆวันนี้ แล้วพรุ่งนี้ต้องไปเรียนต่ออีกเรียนแพทย์นี่เหนื่อยแฮะ ไม่เหมือนพละพี่เบิร์ดแกว่างแทบทั้งวันเรียนก็นิดเดียวน่าอิจฉา

“เหนื่อยก็นอนซะ” พูดจบพี่เบิร์ดก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดพร้อมกับขโมยหอมแก้มผมหนึ่งที แต่เวลานี้ทำอะไรก็ทำเถอะนอนก่อนแล้วค่อยโวยวายทีหลัง จากนั่นผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันที

( Prom Part )

ตอนแรกที่ได้ยินโทรศัพท์ผมกะจะด่าสักหน่อยไม่มีมารยาทโทรมาได้ตีสองครึ่งไม่ต้องหลับต้องนอนกันหรือไงแต่พอเป็นพี่ตัสผมก็ไม่ได้พูดอะไรแต่แอบเคืองนิดหน่อยเพราะมันรบกวนเวลานอนของผม และยิ่งพี่ตัสบอกธุระมานี่ผมหายโกรธเป็นปิดทิ้ง และรีบกุลีกุจอลงไปรับตัวอัทด้วย ผมเป็นคนพยุงอัทขึ้นมาทีห้องแล้วพี่ตัสก็ขอตัวกลับไปก่อนผมนั่งมองมองหน้าขาวใสของเจ้าตัวเล็ก ที่ตอนนี้นอนหน้าแดงมากคงมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

“อัท เดี๋ยวเช็ดตัวหน่อยนะ” ผมบอกอัทแต่เหมือนอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องเลย ผมจึงถือวิสาสะเช็ดตัวให้เลย ผมถอดเสื้อผ้าอัทจนหมดเหลือแต่กางเกงในตัวจิ๋วแล้วก็เช็ดไปตามตัวที่แดงไปแทบทุกซอกทุกมุม

“อื้อ” อัทครางขึ้นเมื่อถูกรบกวนการนอน ผมจึงรีบเช็ดตัวให้เส็จไม่งั้นผมคลั่งแน่ๆ ผิวขาวเนียนที่ตอนนี้ออกแดงชมพูทำให้ผมหน้าร้อนวูบวาบไปหมด กว่าจะใส่เสื้อผ้าให้เส็จก็เล่นเอาแทบขาดใจเหมือนกันกลัวจะห้ามใจไม่อยู่

“จะน่ารักไปไหนเนี่ย” ผมก้มจูบหน้าผากอัทไปหนึ่งที ผมยอมรับว่าชอบอัท ชอบมานานแล้วด้วยตั้งแต่เรียนมัธยมปลายแต่ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยจนมีโอกาสได้อยู่ห้องใกล้กันอัทเป็นคนนิสัยดีมาก แต่จะเป็นคนขี้เล่นแล้วก็พูดตรงไปตรงมา ผมยังไม่กล้าบอกความรู้สึกนี้ของผมออกไป ผมกลัว...กลัวที่จะเสียอัทไป  ผมเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยก็เลยตัดสินใจนอนห้องอัทถ้ามีอะไรจะได้ดูแลได้นี่ก็จะตีสี่แล้ว

[pochu52]

เรื่องนี้เค้าเถียงกันเมามันมากคะ น้องอัทพี่ก็เชื่อว่าหนูแมนน๊า คิคิคิ

[Poseidon]

ชอบอ่ะ ด่ากันดุเด็ดเผ็ดมันส์มากๆอ่ะ
ขอบคุณมากคร้าบ สนุกๆมากๆ

[ujen]

เรื่องนี้ด่ากันซะไฟแล็บเลยน่ะ

+1 จ้า

 

[shizuruviola]

Lesson 20

( Autt Part )

ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าของอีกวันด้วยอาการปวดหัวมากๆ ร่างกายแทบจะไม่มีแรง เฮ้อ ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยเรา

“ไงตื่นแล้วหรอ” ผมหันไปตามต้นเสียงที่คุ้นเคย พรหมนั่นเองอยู่นุดนอนลายสก็อตสีน้ำเงิน คนหล่อใส่อะไรมันก็ดูดีเนอะ

“หือ พรหม เข้ามาได้ไงเนี่ย” ผมถามด้วยความสงสัย แล้วตัวเองกลับมาอยู่ห้องได้ยังไงหว่างง โอ้ย งงไปหมดแล้วเนี่ย

“เมื่อคืนอัทเมามาก ปลุกก็ไม่ตื่นพี่ตัสเลยมาส่งที่ห้อง” พรหมคลายความสงสัยของพรหมลงไปทันที

“เหรอ เราเมาขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ไม่ไหวๆ” ผมขยี้หน้าขยี้ตาก็สะดุดกับชุดของตัวเอง เอ๊ะ ตอนไปกูไม่ได้ใส่เสื้อตัวนี้นี่หว่า เปิดผ้าห่มดูกางเกงก็ไม่ใช่ตัวที่ใส่ไป เย้ย ใครเปลี่ยนวะอย่าบอกนะว่า......

“ไม่ต้องตกใจ เราเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้อัทเองแหละ” พรหมบอกจบ ตัวผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย

“ขอบใจนะแต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้ เกรงใจอ่า” เปล่าหรอกกูอายไอ้ห่าถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ

“ไม่เป็นไรเราเต็มใจทำ” พรหมตอบผมแล้วยิ้มให้ โว้ย หล่อว่ะ

“อื้อ นี่กี่โมงแล้วอ่ะ” ในเมื่อปฎิเสธไม่ได้ขอแถไปเรื่องอื่นเลยละกันนะ

“จะเก้าโมงแล้ว แต่เราว่าอัทนอนต่อก่อนเถอะตาโหลๆเหมือนนอนไม่พอ” พรหมบอกผม ผมก็พยักหน้ารับเห็นด้วยอย่างแรงเพราะปวดหัวตุบๆเลย

“เดี๋ยว เราไปหาอะไรมาให้กิน” พูดจบพรหมก็เดินออกจากห้องไป ผมตอนนี้ก็ขอนอนก่อนละกันนะ

“อัท อัท ลุกมากินข้าวกินยาก่อนดีกว่า” พรหมมาสะกิดบอกผม ผมลืมตามองพรหมเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดลำลองแล้ว สงสัยจะกลับไปอาบน้ำมาด้วย ผมลูกขึ้นนั่งอยู่ที่เตียง พรหมก็เอาข้าวต้มมาให้ถึงในห้องนอน

“เราบอกพี่ตัสให้แล้วนะ ว่าอัทไปไม่ไหวแล้วก็เราขออยู่ดูอัทด้วย” ผมเคี้ยวข้าวอยู่ก็รีบกลืนข้าวทันที

“พรหมไม่ต้องมาอยู่ดูก็ได้นะ ลำบากเปล่าๆเราอยู่ได้” ผมละล่ำละลักบอกพรหมไม่อยากให้ตัวเองเป็นตัวปัญหา

“เอาน่า เอาเป็นว่าเราเต็มใจ เราเคยบอกอัทแล้วนี่” พรหมไม่พูดเปล่ายัดข้าวต้มเข้าปากผมบ่งบอกทางอ้อมว่าไม่ต้องพูดอะไรต่อ ผมจะเถียงอะไรได้ก็กินข้าวต้มต่อไปจนหมดแล้วกินยาตามนอนต่อ

“เดี๋ยวตอนบ่ายๆ พวกพี่ตัสจะเข้ามาดูนะ” พรหมหันหลังมาบอกผมก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอน

“อื้อ” ผมตอบสั้นๆตอนนี้รู้สึกฤทธิ์ยากำลังออกฤทธิ์ ผมเริ่มง่วงขึ้นมาอีกครั้ง  สักแปปก็หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราไป

ผมรู้สึกตัวอกทีก็ได้ยินเสียงคนคุยกันจอแจยังกะตลาดสดในห้องนั่นแหละ แต่ตอนนี้อาการผมไม่ได้ปวดหัวหนักเหมือนเมื่อเช้าแล้วผมลืมตาขึ้นมองไปรอบห้องก็เจอเตย ไอซ์ เฟิร์น พี่ตัส พี่เบิร์ด พี่ครีม และ พรหม บางคนก็ยืนบางคนก็นั่งบนเตียงตามสะดวกกันเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วยังไงก็คนกันเอง

“ตัสตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง” พี่ตัสถามผมคนแรกคงเป็นสัญชาตญาณของวิชาชีพที่แกเรียนมามั้ง เลยคอยสังเกตอาการของผม

“ก็ดีขึ้นแล้วพี่ขอบคุณครับ” ผมตอบแล้วยันตัวเองเอาหลังพิงหัวเตียงไว้

“ไงล่ะ กูบอกมึงแล้วอย่าๆ ไม่เชื่อกูเห็นไหมสภาพยังกับศพเลยทีนี้” ไอ้ไอซ์บ่นขึ้นผมเถียงไม่ได้ด้วยมันเป็นเรื่องจริง

“เออ แล้วไอ้วินล่ะ รายนั้นเป็นไงบ้าง” พี่ตัสหันไปถามพี่ครีม

“ไม่รู้ว่ะตอนกูออกมาตอนเช้าก็ไม่เห็นมันนะ สงสัยจะยังไม่ตื่นแต่มันไม่เป็นไรหรอก นี่ใช่ครั้งแรกที่ไหนที่กินแล้วเมาหัวราน้ำแบบนี้” พี่ครีมบอกพี่ตัส

“พี่ตัสดูตาโหลๆนอนไม่พอหรอครับ” ผมเห็นพ่ตัสหน้าดูเหนื่อยๆ เหมือนคนไม่ได้นอน

“ก็นิดหน่อยอ่ะ เมื่อคืนดึกไปหน่อย กว่าจะได้นอนก็เกือบตีสี่ ตื่นไปเรียนแปดโมง มันก็เลยแบบนี้แหละ”

“ขอโทษครับ พี่ไม่ได้นอนเพราะผมแท้ๆเลย” ผมพอจะเดาสาเหตุได้ว่าทำไมถึงแทบจะไม่ได้นอน ก็ต้องมาคอยส่งผมกับไอ้เวรนั้นไง

“เออ ไม่ต้องคิดมากหรอก เออนี่เดี๋ยวเย็นนี้กินสุกี้กัน พี่ซื้อของมาแล้ว” พี่ตัสเอ่ยชวน

“โห พี่ตัสเกรงใจจัง” ผมบอกพี่ตัสเพราะเกรงใจจริงๆคนอะไรใจดีจริงๆ

“โอะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไอ้เตยมันยังไม่เห็นบอกแบบนี้มั้งเลย” พี่ตัสพาดพิงไปถึงเตย

“เรื่องอะไรจะเกรงใจ ของฟรีมีบ่อยๆที่ไหน” เตยตอบติดตลกเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งห้องได้พอสมควร และในตอนเย็นผมก็เดินออกมาจากห้องก็เห็นพี่ตัส พี่ครีม พี่เบิร์ดอยู่ในครัวกันส่วนพวกผมก็นั่งคุยกันอยู่ห้องรับแขก แต่ก็ยังได้ยินเสียงจากคนในครัวออกมาเป็นพักๆเหมือนกัน

“ว้ายยยยยย  ตัสๆ น้ำเดือดแล้ว” พี่ครีมกรี๊ดลั่นท่าทางจะไม่เคยเข้าครัว

“โอ้ย มึงก็ก้มกราบมันซะสิเอากระดูกหมูลงไปต้มสิ” พี่หัวเสียนิดหน่อยกับอาการพี่ครีม

“โอ้ยยยย มันกระเด็นร้อนอ่ะ” พี่ครีมพูดขึ้นอีก

“อีนี่ มึงไปตายห่าหมาเหยียบหน้าไป มึงไปล้างผักเถอะ เป็นผู้หญิงยิงเรือเสือกเข้าครัวไม่เป็นไร เสียชาติเกิดจริงเลยมึงนี่” พี่ตัสจัดให้พี่ครีมไปอีกดอก

“เออ ใครเค้าจะแม่ศรีเรือนเหมือนมึงล่ะ ชิ มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วนี่เดี๋ยวนี้ทำเป็นทุกอย่างแต่ก่อนมึงก็สภาพเดียวกับกูแหละหว้า” พี่ครีมบ่นพี่ตัส

“เดี๋ยวตบด้วยกระทะ อีห่าพูดจาให้เกียรติกูนิดนึง” พี่ตัสก็ไม่ยอม แต่แหม เห็นใจดีฝีปากร้ายกาจพอตัวเหมือนกันนี่หว่า

“เอาๆ หยุดๆ เดี๋ยวไม่ได้กินกันพอดี” พี่เบิร์ดเป็นคนห้ามทัพทั้งสองคน พี่ตัสกับพี่ครีมก็เงียบไป

“อัท ว่าแต่ทำไมอัทถึงได้เมาขนาดนั้นล่ะ” พรหมถามผมเมื่อตอนนี้ผมนั่งอยู่ตรงข้ามกับพรหม

“ก็มันอ่ะสิ อวดดีไปท้าไอ้วินดวลเหล้าแล้วมันไม่เคยกินมาก่อนจะไปชนะไอ้ระดับปรมาจารย์ได้ยังไง” ไอ้เตยตอบแทนผม

“อัท ไปกินทำไมรู้ไหมเราเป็นห่วง” พรหมแสดงอาการห่วงผมอย่างออกนอกหน้า

“ก็มันพูดดูถูกเรานี่” ผมบอกหันแล้วหันหน้าหนีไม่กล้าสบตาก็ตัวเองผิดจริงๆนี่

“ทีหลังอัทอย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้าอัทเมาแล้วโดนลากไปไหนต่อไหนจะทำยังไง”

“อือ เราจะระวังละกันนะ” ผมตอบพรหมอย่างเสียไม่ได้

“อ้าวววว เด็กๆ เส็จแล้วมากินกันเถอะ” พี่ครีมตะโกนออกมาจากครัว พวกเราจึงย้ายตัวเองไปในห้องครัวทันที แล้วพวกเราก็ลงมือกินสุกี้กันทันที ระหว่างกินก็มีการพูดคุยกันบ้าง แต่ผมสังเกตพี่ตัสจะคอยตักนู้นตักนี่ให้พี่เบิร์ดตลอด พี่เบิร์ดก็จะคอยอ้อนพี่ตัสจนมันดูเหมือนกันปัญญาอ่อนยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็น่ารักดี พอกินเส็จพวกพี่ตัสก็ขอตัวกลับไปก่อนตอนนี้ผมจึงอยู่ในห้องกับพรหมสองคน

“อัทเดี๋ยวคืนนี้เรามานอนด้วยนะ”

[ิิำืben]

ว่าแร้วๆๆ ว่าพรหมต้องชอบอัทแน่เลยอิิอิแอบขโมยจุ๊ฟฟฟฟหน้าผากด้วยน่ารักจัง
ดวลเหล้าเนี่ยอัทแพ้ชิมิงั้นรอรับโทาได้เรยจร้า อิอิ พรุ่งนี้ก้อต้องมาต่อนะค่ะอยากอ่านง่ะ

[yang]

เห็นชื่อคนแต่ง มาแปะก่อนค้าบบบบบบบบ

[shizuruviola]

Lesson 21

( Autt Part )

ผมตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้าหันไปมองคนข้างๆยังไม่ตื่น ผมเลยลุกไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน แล้วค่อยมาปลุกคนที่ยังไม่ตื่น   ใครน่ะหรอ  ก็พรหมนั่นแหละ เมื่อวานพรหมขอมานอนด้วยปฎิเสธยังไงพรหมก็ไม่ยอมก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย

“พรหม พรหม ตื่นไปอาบน้ำ จะได้มากินข้าว” ผมเขย่าตัวพรหม

“หือ อือ ขออีกห้านาที” พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ไม่ได้ ไปอาบน้ำจะได้รีบมากินข้าวเดี๋ยวไปมหาลัยสายนะ” ไม่อยากไปสายยิ่งวันนี้เป็นวันที่บอกวันและสถานที่รับน้องด้วยแล้วยิ่งไม่อยากขาดเข้าไปใหญ่เลย

“...” พรหมนิ่งไปไม่ตอบได้เล่นอย่างงี้ใช่ไหม

“ตุ้บ....โอ้ยยยยยย หนักๆ ยอมแล้วลุกแล้ว” พรหมร้องโอดครวญก็ผมกระโดดทับทั้งตัวเลยอ่ะสิ

“เวอร์ว่ะ เราตัวนิดเดียวร้องยังกับโดนสิบล้อทับ” ผมแอบแขวะพรหมไปนิดนึง

“ฮ้าววววว” พรหมไม่เถียงอะไรแต่ลุกหาววอดแล้วเดินออกจากห้องไป

“นี่เดี๋ยวมากินข้าวต้มด้วยนะ” ผมตระโกนไล่หลังพรหมไป

“อื้อ” ตอบสั้นๆแล้วประตูห้องก็ปิดลง ผมเดินเข้าครัวแล้วทำข้าวต้มกุ้ง เช้าๆอย่างนี้กินอาหารเบาๆจะดีต่อสุขภาพกว่ากินอาหารหนักๆ เวลาผ่านไปสัก 15 นาทีพรหมก็กลับเข้ามาในห้องผมในชุดนักศึกษา

“พรหม นั่งก่อนสิ” ผมบอกให้พรหมนั่ง

“ทำเองหรออัท” อ้าวไมถามงี้วะ

“ทำเองดิ ไม่ทำเองใครจะทำ”

“ก็ไม่รู้ นึกว่าอาหารสำเร็จรูป” โอ้โหดูถูก

“พูดแบบนี้ไม่ต้องกิน” ผมกระชากจานพรหมมาไว้ข้างจานพรหม

“เฮ้ยๆ กิน ล้อเล่นนิดเดียวเองขี้งอนไปได้” พรหมพูดยิ้มๆ

“ไม่ได้ขี้งอนสักหน่อย” ผมพูดแล้วยิ้มตอบไปบ้าง

“กินเถอะเดี๋ยวจะไม่ทัน จะตื่นเช้ามาเสียเปล่า” ก็จริงอ่ะนะจากนั้นผมกับพรหมก็นั่งกินข้าวต้มกุ้งสุดแสนอร่อย(ไม่อร่อยได้ไงฝีมือตัวเอง) จนแปดโมงก็พากันขับรถไปมหาลัยพอมาถึงผมก็หาพวกเตยก่อนเป็นอันดับแรก

“พรหมๆ ช่วยกันหาเตยหน่อยดิ” ผมบอกให้พรหมช่วยกันหา

“นั่นไง นั่งอยู่ม้าหินหน้าหอประชุมอ่ะ” ผมหันไปทางที่พรหมบอกก็เจอพวกเตยจริงๆผมกับพรหมเลยรีบเดินไปรวมกลุ่มทันที

“แหม เดี๋ยวนี้ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลยนะ” ไอ้ไอซ์แซวผมที่เดี๋ยวนี้ พรหมแทบจะเป็นเงาตามตัวผมอยู่แล้ว

“มึงก็เวอร์ไป เรียนขณะเดียวกันคอนโดเดียวกันไม่ให้ไปด้วยกันแล้วจะให้ไปกับผีที่ไหนวะ” ผมยกเหตุผลบอกมันยาวเหยียด

“เออ กูก็แค่แซวเล่นไม่ต้องร้อนตัวขนาดนั้น” ยังไม่ทันได้ด่ากลับเลยเสียงพี่ตัสก็ดังขึ้น

“นี่เด็กๆ เข้าไปข้างในกัน” พี่ตัสออกมาชวน พวกเราเลยพากันเดินตามพี่ตัสไป แต่พอมาถึงหน้าผมก็หุบยิ้มทันทีตอนแรกก็อารมณ์ดีอ่ะนะแต่พอมาเจอ ไอ้พวกนี้อารมณ์ดันเสียขึ้นมาดื้อๆเลย

“เฮ้ยๆ ไอ้วิน เมียมึงเดินมานู้นแล้วเว้ย” น่านไงกูยังไม่ทันย่างกายเฉียดพวกมันเลย ปล่อยหมากันแต่เช้า

“พี่ตัส มหาลัยนี้เค้าเอาสุนัขมากันได้ด้วยหรอ” ผมจงใจถามพี่ตัสเสียงดังๆ

“ถ้าเอามาก็ห้ามเอาเข้าตึกเรียน อยู่ได้แต่ข้างนอกตึกน่ะ” พี่ตัสตอบแล้วหันมาทำหน้าสงสัยใส่ผม

“ทำไมหรอ อัทเลี้ยงหมาด้วยหรอ” พี่ตัสถามผมต่อ

“เปล่าหรอกพี่ ผมไม่ได้เลี้ยงแต่มันมีคนเลี้ยงแล้วเอาซ้อนไว้ในปากแล้วเดินเข้ามาในหอประชุมน่ะสิพี่” พี่ตัสแทบจะหลุดหัวเราะออกมาแต่ก็เก็บอาการอย่างคนรักษามารยาทไอ้พวกเวรนั่นหน้าเจื่อนลงนิดหน่อย เจอสะเก็ดระเบิดแค่เนี่ยเถียงไม่ได้ อ่อนหัดเอ้ย เล่นกับใครไม่เล่น

“โถ่ ทำเป็นปากดี แล้วใครหว้า เมาแล้วเกาะมึงไม่ปล่อยยังกะลูกกระแตอ่ะ” ผมหันหน้าหนีทันทีเพราะมันเล่นจุดอ่อนผม เถียงอะไรมันไม่ได้ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่หว่า

“หึ” ไอ้วินมาแปลกมันไม่พูดกวนตีนผมเหมือนเดิมแถมพูดน้อยเก๊กหน้านิ่งขรึมยิ้มที่มุมปากนิดๆ พอผมหันไปมองรอบๆก็อ๋อทันที ไอ้ห่ามีแต่คนมองมันแล้วซุบซิบๆกันอย่างเปิดเผย ไอ้บ้านี่ก็ท่าทางภูมิใจเหลือเกิน กูล่ะหมันไส้

“น้องวินคะ มาเช้าจังเลยนะวันนี้” อ้าวอีรุ่นพี่แรดนี่หว่า แหมมาหาสากแต่เช้าเลยเว้ย สงสัยจะคันหนัก

“ก็มาพร้อมพี่สาวน่ะครับ” พูดจบส่งสายตา ชิ ทอดสะพานอีรุ่นพี่นี่ก็ม้วนจนตัวจะเป็นมะม่วงกวนแล้ว

“พรหม เตย ไอซ์ เฟิร์น ไปนั่งกันเถอะกูล่ะอยากจะอ้วก” ผมพูดเสียงดังๆจงใจให้อีรุ่นพี่ได้ยิน ก็มันหมันไส้นี่หว่า

“น้องว่าใครคะระวังปากตัวเองหน่อยนะคะน้อง พูดจาอะไรน่ะ ระวังจะอยู่ไม่ได้นะคะ” ผมเตรียมจะสวนแต่คงไม่ต้อง

“น้องมันไม่สบายมึงมาหาเรื่องอะไรนิ้ง มึงใหญ่มากเลยนะขู่ชาวบ้านเค้าไปทั่วเลยน่ะ” พี่ตัสออกตัวแรงกว่าผมอีกครับ

“กูก็ไม่ได้หาเรื่อง ก็ไอ้เด็กเวรนี่มันจงใจด่ากูมึงน่าจะรู้” อีรุ่นพี่สวนกลับมา

“กูไม่รู้ เพราะกูไม่เห็นน้องมันพาดพิงมึงเลย” พี่ตัสตอกหน้ามันกลับไป

“หึ อีพวกวิปริตผิดเพศ” มันจงใจด่าพี่ตัสผมได้ยินแล้วขึ้นแทนครับไม่ไหวแล้วขอออกตัวแทนพี่ผมหน่อยเถอะ

“วิปริตก็ยังมีสามีเป็นตัวเป็นตนไม่ต้องไล่จับผู้ชายทุเรศหน้าไม่อายสันดารชั่วช้าวันๆดีแต่แกว่งปากหารองเท้ามาแปะหน้า” ผมพูดจบก็เรียกเสียงฮือฮาได้จากรุ่นพี่อีกหลายคนที่ยืนมุงดูเหตุการณ์อยู่

“มึงจะมากไปแล้วมั้งกูรุ่นพี่มึงนะ มึงจะเปรี้ยวมากไปและ” มันยกเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องมาอ้าง คิดว่ากูสนหรอ

“อ้าวหรอ รุ่นพี่หรอทำไมดูไม่เหมือนล่ะ” ผมพูดจบมันก็พุ่งเข้ามาหาผมทันทีแต่ขอโทษแบ็กผมดีว่ะ

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ อีชาติชั่วผัวมีชู้ อีหน้าไม่สวย อีผู้ชายไม่เกิดอารมณ์ อีเวรนรกแตกปากหมาใจระยำต่ำช้า อีคนขี้ยา อีออแกนระเบิด อีป่าช้าแตก อีกบในกะลาคอบ อีดำ อีหน้าบาน อีกรามใหญ่ อีไฟแลบ” โอ้โหพี่ตัสจัดชุดใหญ่ถึงกับเดินหนีเลยครับอีพี่นิ้งสมน้ำหน้า แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้ดี

“พี่ตัส ผมทำไงดีอ่ะด่ารุ่นพี่ไปสะละ” ผมบอกพี่ตัส

“ฮ่าๆๆๆ อย่าไปสนใจเลย ตอนนี้ตัวมันเองยังไม่มีคนคบเลย แล้วมาตามจิกไอ้วินแบบนี้คิดว่าไอ้ครีมชอบหรือไง”

“กูชอบเว้ย เหมือนมีหมาตามตูดดีจะได้มีสัตว์เลี้ยง ฮ่าๆๆๆๆ” พี่ครีมก็บอกมาแรงใช่ย่อย

“พี่ตัสเห็นแบบนี้ไม่น่าเชื่อด่าทีหูดับตับไหม้” พี่สวนผมกลับทันที

“แหม พ่อคนด่าไม่เป็นคิดว่าพี่ไม่รู้หรอวีรกรรมเราน่ะ เตยเราให้พี่ฟังอยู่หรอกที่ว่าอะไรนะ แขวะอาจารย์จนอาจารย์ต้องลาออกนี่ก็ไม่เบานะ” พี่ตัสเอาเรื่องของผมมาพูด

“อิอิ ก็นิดนึงน่าไม่ได้เก่งกาจอะไรหรอก” ผมพูดจบไม่ทันไรเสียงตามสายก็ดังขึ้น

“เอาล่ะน้องเข้าแถวรวมคณะก่อนนะคะ”

[tarkung]

จะติดตามต่อไปครับ

[Poseidon]

แงๆ พรหมไม่มีคู่แน่เลย น่าสงสารอ่ะ พระเอกคือวินแน่ๆอ่ะ คนเขียน หาคู่ให้พรหมด้วย หรือจะให้พรหมเป็นพระเอกเลยก็ดี

[shizuruviola]

Lesson 22

( Tus Part )

เสียงเรียกรวมตามสายไมค์ทำให้น้องพวกปี 1 ตารีตาเหลือกรีบนั่งแถวคณะของของตัวเอง เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่พวกรุ่นพี่ปี 2 จะประกาศสถานที่และวันรับน้องอย่างเป็นทางการซึ่งพวกผมตัดสินใจกันดีแล้ว

“เอาล่ะ แคป เราดำเนินเรื่องต่อเอง” ผมรับช่วงต่อจากแคป

“สวัสดีน้องๆนักศึกษาปี 1 ทุกคนนะครับ เราเคยเจอกันแล้วครั้งนึงแต่พี่ลืมแนะนำตัวก็ขอแนะนำตอนนี้เลยละกันนะครับ พี่ชื่อ ตัส นะครับ เรียนคณะแพทย์ศาสตร์ปี 2 พี่จะเป็นคนชี้แจงเรื่องการรีบน้องในวันนี้”  เสียงในหอประชุมดังขึ้นเกรียวกราวยิ่งกว่าสวนจตุจักรสะอีก

“กรุณารักษามารยาทด้วยครับ” เมื่อผมพูดออกไมค์เสียงก็เงียบลงพร้อมกับสีหน้าเจื่อนๆของรุ่นน้อง ผมมองไปที่อัทเอาหน้าซุกหลังพรหมไปเรียบร้อย มองไปที่กลุ่มวิน วินยังตีหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มึนเหมือนพี่มันจริงๆ

“เอาล่ะ สถานที่ที่เราจะไปนะครับคือเชียงใหม่นะครับ” ผมพูดจบเสียงในหอประชุมดังขึ้นอีกครั้ง บางคนดูดีใจแต่บางคนดูเบื่ออาจจะเป็นเพราะไปมาบ่อย ผมจึงนิ่งและยืนมองส่งสายตาอาฆาตไปให้

“น้องครับ ช่วยดูหน้าพี่ตัสด้วยครับ” แคปพูดขึ้นน้องๆจึงหันความสนใจมาที่ผมและหอประชุมก็เงียบลงอีกครั้ง

“ขอบคุณครับที่ยังเคารพกันอยู่…เรื่องวันไปนะครับเราจะไปกันในอีกสามวันข้างหน้าและกิจกรรมทั้งหมดจะแจ้งในวันที่ไปนะครับ วันนี้มีแค่นี้แยกย้ายได้ครับ” เมื่อผมพูดจบก็เดินมานั่งกับพี่เบิร์ด อยู่ดีๆพวกเตยก็วิ่งมาหาผม

“พี่ตัส” เรียกสะดังเชียว

“ว่าไงเตย”

“ทำไมจัดไปไวจังเลยง่ะ แล้วหนูจะเตรียมตัวทันไหมเนี่ย” แหม ทำเป็นบ่นไอ้น้องเวรแอบเห็นนะว่าคุยกับเพื่อนสะตื่นเต้น

“นั้นสิพี่ ผมยังไม่รู้เลยจะเอาไรไปบ้างเอาไปเท่าไร เจ็ดวัน โหค่าใช้จ่ายเท่าไรเนี่ย” อัทบ่นต่อยาวเหยียด

“ไม่ต้องกังวลเดี๋ยวพี่บอกเองว่าเอาอะไรไปบ้าง ส่วนค่าใช้จ่ายนะเก็บไปพร้อมกับค่าเทอมแล้ว” ผมบอกรายละเอียดให้อัทฟัง

“เออนี่ ของที่ต้องเอาไปก็ตามนี้นะ” ผมคิดอยู่แล้วว่ามันต้องมีคนแบบอัทที่ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มยังไง ผมเลยปริ้นต์รายการของที่ต้องเตรียมออกมาจำนวนหนึ่งเพื่อแจกคนเหล่านี้

“พี่ตัส” อยู่ดีๆเตยก็เงยหน้ามาถามผมหลังจากที่ดูใบรายการในมืออัท

“หือ ว่าไง”

“แล้วพี่ตัสไปแบบนี้พี่เบิร์ดก็อยู่คนเดียวดิ” อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร

“มันก็ต้องมีบ้างเป็นงานนี่ เลี่ยงไม่ได้” โกหกเต็มคำครับ พี่เบิร์ดไปด้วยแถมจองที่พักแล้วด้วยเหอๆ แจ๋วไหมแฟนผม

“นี่ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ไปหาครีมก่อนนะ” ผมบอกลาน้องๆเพื่อไปหาครีม เมื่อกี้มันโทรมาบอกให้ไปหามันหน่อย

“ครีมว่าไงวะ” เป็นประโยคแรกที่ถามตอนเจอหน้ามัน

“มึงมาบอกไอ้น้องชายกูดิ ว่าของที่เอาไปต้องเอาอะไรไปบ้างกูบอกไม่ถูกว่ะ ปีที่แล้วกูก็เอาไปเบาๆไม่เยอะมากมาย” ผมแถบอยากถีบหน้าไอ้ครีม

“เดี๋ยวกูพื้นรองเท้ายัดปาก เบาๆเหี้ยอะไร กระเป๋าลากใส่ควายสามใบเนี่ยนะเบาๆ” ผมด่าครีมเส็จก็หันหน้าไปหาวิน

“...” มันไม่พูดอะไร แต่ผมสงสัยจังทำไมต้องตีหน้าขรึมตลอดเวลาอยู่มหาลัย ผมเป็นคนชอบสังเกตคน     ไม่ก็เวลาคนเยอะๆ ไอ้นี่หน้าก็จะขรึมขึ้นมาทันที

“เอานี่ไปดูละกันนะ” ผมยื่นกระดาษส่งให้มันไป

“ขอบคุณครับพี่ตัส” วินยกมือไหว้ผม

“ไม่เป็นไรหรอก อย่าก่อเรื่องละกันนะ พี่ขอแค่นี้” ผมพอจะรู้เรื่องของวินมาบ้างว่าชอบเป็นตัวป่วนถามว่ารู้ได้ไงหรอ พี่มันนั้นแหละเล่า หลังจากคุยกับครีมสักพักผมก็ขอตัวกลับก่อนเพราะรู้สึกไม่สบาย

“ตัสเป็นอะไรหรือเปล่าหน้าซีดๆ” พี่เบิร์ดถามผมทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องแล้วเห็นหน้าผมปกติผมก็สีผิวเหมือนคนเป็นโรคอยู่แล้วยิ่งถ้าไม่สบายจะมองเห็นได้ชัดมาก

“ก็นิดหน่อยอ่ะพี่เบิร์ดปวดหัวนิดๆ” ผมบอกอาการพี่เบิร์ดไป

“ทำไมไม่บอกพี่จะได้ไปรับที่มหาลัย” ผมกับพี่เบิร์ดมีรถคนละคนแต่วันนี้ผมนั่งรถเมล์ไปขี้เกลียดขับรถ

“ไม่เป็นไรหรอกพี่เบิร์ด วันนี้พี่หยุดพี่ก็น่าจะหยุดจริงๆ” ผมบอกเหตุผลพี่เบิร์ด พี่เบิร์ดเดินเข้ามากอดผมจากข้างหลัง

“รู้ไหมตัสเหนื่อยแค่ไหนเพื่อตัสพี่ก็ทำได้นะ”

“เอียะ เน่าว่ะพี่เบิร์ด” ผมบอกพี่เบิร์ดแล้วสะบัดตัวออกแล้วนอนลงบนเตียง

“นอนพักเถอะเดี๋ยวหายไม่ทันไปรับน้องหมดสนุกกันพอดี” พี่เบิร์ดบอกกับผม

“อื้อ” ผมหลับตาลงทันทีที่ตอบจบ

( Autt Part )

หลังจากวันนั้นสามวันมันก็มาถึงแล้ววันออกเดินทางเฮ้อดีนะที่มีพรหมอ่ะไม่งั้นผมต้องเซงตายแน่ๆเลยการไป ไปแบบคณะเป็นรถทัวร์ติดแอร์อย่างดี

“อัทหิวไหม” พรหมถามผม

“ก็ไม่เท่าไรอ่ะ ทำไมอ่ะพรหมหิวหรอ” ผมถามกลับ

“ไม่หรอกแต่เราถามอัทเห็นนั่งหน้าตาเหมือนตูดลิง นึกว่าหงุดหงิดอะไร” เดาถูกว่ะเฮ้ย นายอ่านใจเราออกด้วยแฮะ

“ถูก เราหงุดหงิดพวกไม่มีมารยาทน่ะ” ผมจงใจพูดเสียงดัง เสียงกีต้าร์จากด้านหลังสุดจึงเงียบลงพร้อมเสียงซุบซิบ

“อย่าไปคิดอะไรเลย คิดหนุกๆน่า” พรหมปลอบผม

“มันน่ารำคาญ เพลงก็งั้นๆ เสียงก็หยั่งกับควายออกลูก ไม่ได้ออกตัวเดียวนะออกเป็นคอกเลยด้วย” ผมกราดทั่วไปหมดไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

“อีตุ๊ดปากหมาเอ้ย” ไอ้เบิร์นตะโกนด่าผมกลับมา

“ไอ้ขี้ข้าหน้าสังคัง” ผมสวนกลับทันที

“ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เรียกเสียงฮาได้ทั้งรถ จากนั้นพวกมันก็เล่นกีต้าร์ร้องเพลงควายอกลูกกันต่อโดยไม่สนใจโลกเลย ไอ้พวกหน้ามึนเอ้ย และแล้วพวกเราก็มาถึง

“น้องๆมารวมทางนี้ครับ” พี่ตัสนั้นเองวันนี้ดูหน้าตาแจ่มใสดีจัง

“เรื่องที่พักนะครับ พี่จะให้จีบฉลากนอนด้วยกันในคณะเพื่อกระชับสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมคณะนะครับ” พูดจบพี่แคปก็เดินให้หยิบฉลากแถวนึงซึ่งแปลว่าอีกแถวนึงคือพวกที่จะถูกเลือกโดยฉลากว่าจะได้ไปอยู่ห้องใคร

“พรหมถ้าเราได้คู่กันก็ดีดิเนอะ” ผมกระซิบบอกพรหม ไม่นานผมก็ได้จับฉลากขึ้นมา

“อัทเปิดดูสิว่าได้ใคร” ผมทำตามพรหมบอกแต่ชื่อออกมาไม่ใช่ชื่อพรหม

“วศิน เอกนัย…ใครวะ”

[shizuruviola]

Lesson 23

( Autt Part )

“หว้า อดอยู่ด้วยกันเลยอ่า” พรหมโอดครวญขึ้น

“น่าเสียดาย แต่ไม่เป็นไรหรอกแค่เจ็ดวันเอง” ผมปลอบใจพรหม(และตัวเอง - -)พอจับฉลากกันครบแล้วรุ่นพี่ก็ไล่เปิดทีละใบจนถึงผม

“อัทได้ใครล่ะ” พี่ตัสถามผมก่อน

“ไม่รู้ดิพี่ผมไม่รู้จัก” ผมยื่นกระดาษให้พี่ตัสไป

“อื้อ พี่ว่าอัทรู้จักแล้วแหละ รู้จักดีด้วย” พี่ตัสบอกผม

“หือ ใครอ่ะพี่ผมไม่รู้จักหรอก” ผมยืนยันกับพี่ตัส  พี่ตัสยิ้มขึ้น

“วศิน เอกนัย” พี่ตัสพูดจบก็มีเสียงผู้ชายคนนึงขานรับแต่เสียงคุ้นๆนะและเมื่อผมเห็นหน้าก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่

“มะ...ไม่จริง” ต่างคนต่างมองหน้ากัน

“พี่ตัสผมขอเปลี่ยนคู่” ผมชิงพูดขึ้นทันที

“คงไม่ได้ตัส ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว” พี่ตัสยิ้มส่งมาให้ผมจึงไม่สามารถที่จะเถียงกลับไปได้เพราะยังไงก็ยังเคารพพี่ตัสอยู่

“วินมีปัญหาอะไรไหม” พี่ตัสถามมันแต่สายตาตรงกันข้ามกับท่าทางเหลือเกิน

“ไม่มีครับ”

“ดีมากงั้นน้องๆทุกคนแยกย้ายไปห้องพักของตัวเองได้แล้ว” เมื่อพี่ตัสสั่งผมก็รีบไปเอากุญแจแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องทันที สาธุอย่าตามมาเลยเพี้ยงผมไขกุญแจเข้ามาในห้อง ห้องก็เป็นห้องขนาดกลางๆจนถึงเล็กมีห้องนอนห้องเดียวและก็ห้องน้ำ แต่ตบแต่งให้ดูดีมีระดับ ผมวางกระเป๋าลงแล้วนั่งลงบนเตียง แม่งมีเตียงเดียวนี่หว่า

“เฮ้อ เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย” มาแล้วเมทจำเป็นของผมพร้อมเสียงเลยนะมึง

“กูต้องพูดมากกว่ามั้งคำนั้นอ่ะ” ผมมองมันตาขวาง

“เหอะ กูสิต้องพูด อยู่ๆก็ต้องมานอนกับไอ้ตุ๊ดมึงวางแผนอะไรปะเนี่ย” ผมปรี๊ดทันทีไอ้เหี้ยนี่แม่งปากหมาจริงๆ

“เดี๋ยวมึงก็ปากแตกหรอก ไอ้เห็บหมา ชิบหายหล่อตายอ่ะพูดอะไรไม่ดูสภาพหนังหน้าก่อนเลยนะ พูดมาได้วางแผนอะไรหรือเปล่า มีสมองไม่รู้จักคิด!!!” ผมกระแทกเสียง ประโยคสุดท้าย

“ชิ” มันจิ๊ปากแล้ววางของลงค้นกระเป๋าตัวเอง มันหยิบ สบู่ ยาสระผม แปรงสีฟัน ผ้าเช็ดตัวออกมาจากกระเป๋า แล้วอยู่ๆมันก็ถอดเสื้อ

“เฮ้ยๆ จะทำอะไร” มันไม่ตอบแต่เตรียมปลดเข็มขัดกางเกง

“เฮ้ย มึงจะทำอะไรไอ้โรคจิต” ผมหยิบหมอนเขวี้ยงมัน

“โอ้ยๆๆ กูจะอาบน้ำ จะอะไรนักหนาวะ” มันหน้าหงิกเลยครับแต่เรื่องอะไรไม่เห็นหัวกันเลยรึไงวะอยู่ๆจะแก้ผ้ากลางห้องเนี่ยนะ

“มึงมีมารยาทบ้างไหม มึงไม่ได้อยู่คนเดียวนะโว้ย” ผมบอกมันพร้อมกับเกาะกางเกงมันไว้ไม่ให้หลุด

“ผู้ชายเหมือนกันมีเหมือนกันมึงจะอายทำไมวะ” มันอ้างเถียงข้างๆคูๆ

“ถึงจะยังไงก็เถอะ กูมียางอายเว้ย ไม่ได้หน้าด้านเหมือนมึง” ผมด่ามันไปอีกดอก

“กูไม่สน” พูดจบมันก็เหวี่ยงผมออกจากตัวมันแล้วดึงกางเกงลงทันที ผมเลยวิ่งปู้ดเข้าอยู่ใต้ผ้าห่มอยาสงรวดเร็ว

“ฮ่าๆๆๆๆ อุตส่าโชว์ของดีไม่ดูหรอจ๊ะ” ผมไม่เห็นหน้ามันเพราะอยู่ใต้ผ้าห่มแต่ขอเดาตอนนี้หน้ามันต้องน่าถีบสุดๆเลยแน่ๆ

“มึงอย่ามากวนตีนกู จะทำอะไรก็รีบไปทำ หัดมีสมบัติผู้ดีสะบ้าง” ผมหัวเสียสุดๆครับตอนนี้ พอมันปิดประตูห้องน้ำไปผมจึงออกมาจากใต้ผ้าห่ม แล้วนอนเล่นอยู่บนเตียงแล้วรู้สึกเริ่มง่วงๆ ก็เลยหลับไป

“ก๊อก ๆ ๆ อัท วิน”

“…” เสียงใครวะมาเรียกอยู่ได้

“อัท วิน เปิดดิพี่ตัสเอง” อ๋อ พี่ตัสหรอกหรอ ผมเลยเตรียมจะลุกไปเปิดประตูห้องให้แต่เอ๊ะ ไอ้ข้างๆกูนี่มันมานอนตอนไหนวะ เอาไว้ก่อนละกันนะ

“พี่ตัสว่าไงครับ” ผมเปิดประตูให้พี่ตัส

“อ้าว หลับกันอยู่หรอ พี่จะบอกว่าตอนเย็นหกโมงครึ่งนะไปเจอกันที่สวนในนู้นจะมีงานเลี้ยงเปิดพิธีก่อน” พี่ตัสบอกลายละเอียดคร่าวๆให้ผมฟัง

“ครับพี่เดี๋ยวผมไป” ผมบอกพี่ตัส

“เอ้อ อีกอย่าง” พี่ตัสพูดแล้วเว้นวรรค

“อะไรหรอพี่” แต่ผมชิงถามขึ้นก่อนที่พี่ตัสจะพูดต่อ

“ต้องไปเป็นคู่นะ” ผมมองหน้าพี่ตัส

“อ้อ ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวไปนัดพรหมก็ได้” ผมบอกพี่ตัส

“ไม่ได้ ต้องเป็นคู่เมทที่จับได้” อึ้งอีกระลอก อะไรนักหนาเนี่ยชีวิตกูกับไอ้เวรนั้นต้องพัวพันกันตลอดเวลา

“ถ้าไม่สงสัยอะไรพี่ไปละ” พี่ตัสไม่รอให้ผมถามก็เดินลิ่วหายไปทันที

“ซวยอะไรอย่างงี้วะ” ผมบ่นกับตัวเองแล้วปิดประตูห้อง

“แล้วใครให้มึงมานอนบนเตียง” ผมพูดบอกกับไอ้คนที่หลับอยู่บนเตียงแต่เหมือนมันจะยังไม่รู้สึกตัว

“เฮ้ยๆ มึงตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้” ผมเข้าไปเขย่าตัวมันอย่างแรง

“โอ้ย เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะ” มันหน้ายุ่งมากๆเลยครับคนโดนกวนตอนนอนอ่ะนะ แต่ดี สมน้ำหน้ามันเดี๋ยวจะแกล้งแม่งให้หนักเลย

“ใครให้มึงมานอนบนเตียง” ผมถามมันแต่เชิงหาเรื่อง

“แล้วทำไมกูต้องขออนุญาตใครก่อนล่ะ”

“ไม่รู้ แต่กูไม่ให้มึงนอนบนเตียง” ผมบอกมัน

“อ้าว แล้วกูจะไปนอนไหน” มันถามต่อ

“เรื่องของมึง!!!” ผมตะโกนบอกมัน

“หุ ไร้สาระ” มันขดตัวนอนต่อทันที

“เฮ้ยๆ ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะมึง” ผมพูดเสียงดัง

“…” มันไม่ตอบอะไรกลับมา

“ได้มึงจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม” ผมตั้งหลักอย่างดีแล้วถีบมันลงจากเตียงเต็มแรงเลยครับ

“ตุ้บ...เอาะ ซี้ดดดด โอ้ยทำเหี้ยอะไรเนี่ย” มันบ่นแล้วก็นอนครางไปพร้อมๆกัน

“ก็กูไม่ให้มึงนอนบนเตียงกูบอกมึงแล้วมึงไม่ฟัง”

“มึงอย่ามาไร้สาระได้ไหมไอ้เหี้ยเอ้ย!!!!!” มันตะโกนเสียงดังและลุกขึ้นมายืนหน้าแดงไปหมดสงสัยจะโมโห

“กูไม่ได้ไร้สาระกูบอกมึงแล้วจริงๆนิ มึงน่าจะฟังภาษาไทยออกนะ ต้องให้กูช่วยแปลไทยเป็นไทยด้วยหรอ” ผมเยาะเย้ยมัน สะใจ ฮ่าๆๆๆๆ

“มึงกำลังทำให้ความอดทนกูหมดลงแล้ว ไอ้เตี้ย!!!!!!”