หัวข้อ: รอยรัก... จำหลักใจ [บทที่ 17 จบ] 6 พ.ย. 55 หน้า 15

[lazat.mchub]

เป็นคนที่ชอบนิยายแนวนี้มากเลยค่ะ แต่หาอ่านได้ยากมากๆ ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆให้ได้อ่านกัน
ชอบมากเลยค่ะ ทั้งเนื้อหา การผูกเรื่องและภาษา อ่านแล้วรู้สึกว่าคนแต่งทุ่มเทในการแต่งมาก
น้อยคนจริงๆค่ะที่จะแต่งนิยายแนวนี้ ชอบมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ในการแต่งนะคะ

[MIkz_hotaru]

อ่านรวดเดียว ลุ้นมาก ตื่นเต้นสุดๆ
ดีนะเรามาอ่านจนถึงตอนนี้แล้ว ถ้าหยุดตอนใดตอนหนึ่งก่อนหน้านี้
เราต้องอกแตกตายแน่ๆ 

คดีพลิกได้ตลอด เขียนเก่งมากค่ะ
เรื่องราวมันย้อนอดีตไปหลายทอดได้อีก - -"
สุดท้ายก็ลุงชมนี่เอง ดีนะที่คิดได้ ยังไม่สายเกินแก้นะลุง

ขอให้น้องจีปลอดภัย อยู่กับพี่วินเถอะ
ยูเขายังไม่เหงาหรอก 

[IIMisssoMII]

เอิ่ม สนุกมาก จะว่าไงดี ติดเลยอ่ะ อ่านจบในวันเดียวจนถึงล่าสุด
กะแล้วว่าต้องเป็นลุงชง มีปม ให้พอลุ้นและเดาได้
เป็นเรื่องที่น้ำเน่ามากกกกกกก แต่...ไม่สามารถหยุดอ่านได้ เรามันพวกเสพติดน้ำเน่า 55++
ดูจากความถี่ในการอัพแล้ว สงสัยจิไม่พ้นเดือนหน้า T T 

[theWinDy]

ตามมาจากกระทู้แนะนำ นิยายสนุกมากค่ะอ่านแล้วลุ้นตลอด
แรกรู้สึกหลอนหน่อยๆ ยิ่งอ่านตอนกลางคืนนี้โหยไม่อยากจะพูด
แต่พอได้อ่านเม้นคนเขียนว่าไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมชาติก็ค่อยยังชั่วหน่อย

เลยร่วมเป็นนักสืบไปกับพี่วินด้วยซะเลย เรียกว่าทั้งสืบความรู้สึกของตัวเอง
กะคอยสืบดูแลความปลอดภัยให้น้องจีตามสัญชาตญาณ
ถึงตอนท้ายนี่น้องจีคงจะปลอดภัยแม้จะโดนไปหนักเหมือนกัน

ขอบคุณคนเขียนกับนิยายน่าอ่านเรื่องนี้ค่ะ 

[akichan]

สนุกจังคะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ คุณนักเขียน ^ ^

[Rukki]

เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากจริงๆ
โอ้ยยย อ่านไปลุ้นไป ภาษาสวยมาก ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับการดำเนินธุรกิจขึ้นเยอะเลย ฮ่าาาา (เผอิญกำลังเรียนด้านนี้อยู่พอดีเลยค่ะ)
พระเอกเรื่องนี้ช่างเป็นนักธุรกิจเต็มตัว
ชอบหนูจีง่าา TT//////TT
ขอให้จีไม่เป็นอะไรนะคะ ปลอดภัยๆๆ ขวัญเอ้ยขวัญมา หมดเคราะห์หมดโศกซักทีเถอะ น่าสงสารเหลือเกิน 555555555

คุณคนเขียนรีบกลับมานะคะ รออยู่ๆๆๆ

[oaw_eang]

คราวนี้หายหน้าไปนานเลยเนอะ

[gohong]

ช่วงนี้ยุ่งมากเลย เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
ปกติไม่พลาดที่จะมาเม้นเป็นคนแรกๆ แต่สำหรับตอนนี้ได้มาอ่านช้าไปหน่อย 5555+
ในที่สุดปมต่างๆก็คลี่คลาย ตลกตัวเองในเม้นก่อน เดาไปได้ว่าคุณหญิงย่ามีส่วนรู้เห็นด้วย ถ้าเป็ยหยั่งงั้นจริง เรื่องคงหักมุมและก็ดาร์กอย่างที่คนเขียนว่าแน่ๆ 5555
แต่ตอนต่อไปก็ลุ้นกันอีกว่าทำไมจีถึงบอกว่ามองไม่เห็น? เป็นเพราะฤทธิ์ยาของลุงชง?

ปล.เป็นกำลังใจให้คุณเดหลีเสมอนะ

[❝CHŌN❞]

คิดถึงจังเลยค่ะ

[chisarachi]

อ่านจบซะทีหลังจากดองมานอน
โอ๊ยยยเรื่องนี้มันอบอุ่นมากค่ะ
แต่คราวนี้เหมือนคนเขียนจะหายไปนาน
จริงๆเรื่องจจบแล้ว แต่อยากให้มีต่อจัง ฮ่าๆๆๆ
เพราะชอบรักอบอุ่นของพี่วินกับน้องจีค่ะ
ไม่ต้องบอกว่ารักแต่เรารู้สึกได้จากการกระทำ
มัน โอ๊ยยยยยย น่าารักมากกกกกกกกกกก
รออยู่นะค่ะ ส่วนตัวก็คิดว่าลุงชมน่าสงสารมาก
อ่านไปตอนนี้รู้สึกกลัวนิดๆฮ่าๆๆ เพราะนึกถึงบ้านบรรยากาศเก่าๆแบบนี้
แลดูวังเวงเน๊าะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
จบภาคลุงชงก็อยากให้มีภาคพี่วินน้องจีต่อจัง*0*
แต่ตามใจคนเขียนค่าาาคนอ่านอย่างไงก็ได้ ><

[hades]

มาต่อเร็วๆนะคะะะะ อ่านรวดเดียวจบเลย 55555
ติดมากกกก หยุดอ่านไม่ได้ เราชอบภาษามากเลยค่ะ ดำเนินเรื่องได้น่าติดตามมากๆ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Cherry Red]

โอ้...ปริศนาของเรื่องกระจ่างแล้ว 
มูลเหตุจูงใจแบบนี้ ให้เดายังไง ก็ไม่ถูกแน่ เพราะ เป็นเรื่องของภูมิหลังครั้งเก่าก่อน
ชีวิตลุงชงคมและสายตระกูลสาขานี้ ช่างอาภัพนัก เป็นความน้อยเนื้อต่ำใจที่สั่งสมมารุ่นต่อรุ่น
ยิ่งมีกรณีการตายของยูพ่วงเข้าไปอีก ไม่แปลกที่ลุงจะมีอาการทางประสาทแบบนี้ 
แต่ที่น่าสงสารที่สุด คงเป็นจี อะไร ๆ ก็มาลงที่จี ทั้งที่ไม่ได้มีส่วนอะไรกับเรื่องในอดีตสักนิด
เสียเพื่อนสนิทไปทั้งคน โดนกล่าวหา โดนวางยา โดนทรยศ เรียกว่า ซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง
จะมีเรื่องดีในสารพัดเรื่องร้าย คงเป็นการได้เจอคุณภวิลนั่นแหละ ( แม้แรก ๆ จะโดนพี่ท่านข่มเหงน่าดูก็เถอะนะ  )

[Miimiah]

ตามมาอ่านจากกระทู้แนะนำค่ะ ไม่ผิดหวังจริงๆ
ขอบอกว่าเรื่องนี้สนุกมากกกกก
คนเขียนสุดยอด
ชอบอ่านนิยายแนวนี้ พลอตไม่ซ้ำซาก มีปมมีเงื่อนงำน่าติดตาม
บางช่วงหลอนมากเลยนะคะ เราอ่านตอนกลางคืน ตี 2-3 นั่งคนเดียว ขนลุกมาก
นอนไม่หลับจริงๆค่ะ อินมาก สุดท้ายก็...
อ่านเรื่องนี้แล้วได้รับความรู้เพิ่มเติมมากมาย ตั้งแต่กฎหมาย ธุรกิจ รายละเอียดต่างๆ คนเขียนเก่งจริงๆ
อยากอ่านตอนหน้าแล้ว ><
ยังไม่อยากให้จบเลย เรายังรู้จักพี่วินกับน้องจีไม่ดีพอ ยื้อ~

[chaaom]

เพิ่งได้เข้าอ่านครั้งแรกค่ะ ลากยาวเลย อ่านตั้งแต่บทแรกจนถึงตอนนี้
เราไมเคยอ่านนิยายวายที่เป็นแนวสืบสวนจัดๆแบบบเรื่องนี้มาก่อน
ขอสารภาพว่าพอเห็นชื่อเรื่องตอนแรกคิดว่าออกแนวจำเลยรักซะอีก
ตัวละครไม่เยอะ แต่ความสัมพันธ์ในเรื่องซับซ้อนจริงๆ บางทีก็งงกับลำดับญาติของทั้งสองฝ่าย
เป็นเรื่องที้ฉากหวานน้อยมากเลย เบาหวานมาก คือถ้าไม่คิดอะไรเลยจะคิดว่าเป็นนิยายสืบสวนเฉยๆไม่ใช่ boy's love ยังได้
แต่ก็รฺ้นะคะว่าพี่วินเป็นห่วงจีมาก
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบยูจัง ทำให้นึกถึงเพื่อนที่กำลังเรียนสถาปัตย์อยู่ นิสัยคล้ายๆยูเลย

[sulsul]

โอยยย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากค่าาาา
ไม่น่าเชื่อ อ่านมาถึงตอนล่าสุด
อย่าเพิ่งเปนอะไรไปนะ
ทั้งเรื่องลุง เรื่องบ้านเจ้าพระยาอีก
พี่วิน อยู่ข้างๆน้องนะ
อย่าเพิ่งทิ้งไป

[มะมะมะหมิว]

คิดถึงเรื่องนี้แล้ว ♥♥

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ คนเขียนสู้ๆ ^O^'

 

[Rukki]

แวะเข้ามาทันค่ะ อยากอ่านต่อออ TT^TT

[hades]

คิดถึงเรื่องนี้จัง 

สอบเสร็จแล้วรีบกดเข้ามาดูเลยค่ะ 55555 

ยังไงก็สู้ๆนะคะ จะรอจ้าาา :')

[Artown]

มาต่อเถิดดดดดดดด 

[pim_onelove]

คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณเดหลีมาต่อตอนต่อไปเร็วๆ ด้วยเถิดดดดดดดดดดดด

[Ball]

โอยยยยยยยย ใจจะขาด ยูช่วยจีด้วยนะ ช่วยจีด้วย
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล สงสารทุกคนเลย
เป็นเนื้อเรื่องที่สนุกและเข้มข้นมาก
แต่ยูไม่น่าตายเลย คนดีๆทำไมถึงอายุสั้นนะ
ชอบประโยคนี้มากเลย ไม่ว่ายังไงก็รัก เพราะรักถึงอยากจะสร้าง ไม่ใช่ทำลาย
ฮืออออออออออ รีบๆมาต่อนะคะ อยากอ่านต่อมาก
เอาใจช่วยจี ยูต้องช่วยจีนะ ได้โปรด....

[runma]

ได้ตามอ่านเรื่องนี้จากคำแนะนำ แล้วก็ต้องบอกว่าไม่ผิดหวังจริงๆ ครับ
เนื้อเรื่องให้คอยคิดตามตลอด มีปมหลายอย่างซ่อนไว้ให้คนอ่านค้นหา
พี่ภวิลน้องจิรัฐก็เป็นความสัมพันธ์แบบค่อยเป็นค่อยไป ผูกพันธ์กันเอง
โดยไม่รู้ตัว เลยมีอะไรๆ ให้ลุ้นดีว่าเมื่อไหร่ หรือใครจะแสดงความรู้สึกออกมาก่อน
และชอบภาษาของเรื่องนี้นะครับ คุณคนเขียนเขียนได้สวย อ่านเพลินดี 

ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆ เรื่องนี้ครับผม 

[❝CHŌN❞]

คิดถึงจังเลยค่ะ

อยากอ่านต่อมากมาย

[tiktok]

ชอบค่ะ...เหมือนอ่านนิยายดีๆเล่มหนึ่งเลย

[berlyn]

เรื่องมันซับซ้อนตั้งแต่วิธีแนวคิดของลุงชม แล้วคือเราเดาไม่ถูกเลยว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป(ผิดตลอด555+)
จี อย่าเป็นอะไรนะ

[Artown]

ต่อเถอะนะคร้าบบบบบบบ

[Millet]

หายไปนานเลยเนาะ

[Wordslinger]

ค่อยๆ ละเมียดละไมอ่านไปทีละนิด เหมือนกับจิบไวน์ ค่อยๆ ละเลียดรสชาติกับปลายลิ้น อืม...รสชาติกลมกล่อมเหลือเกิน ชอบมากเลยค่ะ ตอนนี้อ่านถึงตอนที่ 7 แล้ว ไม่อยากให้ถึงตอนที่ 15 เพราะถ้าถึงตอนนั้นแล้วมันจะค้าง  ก็เลยอ่านทีละน้อยไงคะ แต่ยอมรับว่าภาษาดีมากๆ เลยค่ะ ยกจอกให้เลยค่ะ ภาษาหวาน แต่ละคำเต็มไปด้วยอารมณ์ เป็นภาษาที่สวย ไม่ปรุงแต่ง ซื่อตรงแต่งามราวกับนางหงษ์

มาต่อเร็วๆ นะคะ 

[milkteabeige]

มานั่งรอพี่วิลกับน้องจีจ้า~

[เดหลี]

บทที่ 16   

วันและคืนไม่ต่างกันเท่าใดสำหรับคนที่ยังไม่รู้สึกตัวสมบูรณ์ ลืมตาขึ้นก็พบแต่ภาพพร่าเลือน คิดว่าได้ยินเสียงแม่... เสียง... คนที่เขายึดมือไว้เป็นหลักในยามสติใกล้ดับวูบ แต่ทั้งภาพและเสียงก็ขาดหายเหมือนจอโทรทัศน์สัญญาณไม่ดี สับสนปนเปกันไปอย่างนี้จนจมดิ่งลงสู่ความมืดเงียบสงัดอีกครั้ง

สิ่งต่อมาที่เขาเห็นคือสีขาวจ้าจนต้องหลับตา จิรัฐหันหน้าไปอีกทาง พยายามเพ่งแต่ก็ไม่เห็นชัดขึ้นกว่าเก่า ที่รู้ว่าเป็นใครคงเพราะสัญชาตญาณล้วนๆ เขาเรียกเสียงแผ่ว “... แม่”

คุณบุณฑริกรีบกดปุ่มเรียกพยาบาลให้ตามหมอ หลังจากนั้นทุกอย่างก็ผ่านไปรวดเร็ว เขารู้สึกถึงส่วนของหูฟังเย็นๆ ทาบหน้าอก รู้สึกว่าเตียงถูกไขขึ้น จับใจความได้ว่าไม่มีอะไรน่าห่วง เหลือแต่ที่ตามัวจะค่อยๆ หายไปเอง ได้โทรบอกหมอเจ้าของไข้คือหมอมทนาแล้วคงเข้ามาดูพรุ่งนี้เช้า

เขารู้ว่าหมอกับพยาบาลออกไปแล้วจากเสียงประตูปิด จิรัฐเอนหลังพิงหมอนพยายามรวบรวมความคิด แม่ขยับจะไขเตียงลงให้แต่เขาห้ามไว้ก่อนเพราะยังไม่อยากนอนอีก

“จีตื่นมาหลายทีแต่แป๊บเดียว... หมอบอกว่าไม่เป็นไร จนรู้สึกตัวเต็มที่อย่างนี้แม่ค่อยโล่งใจ” คุณบุณฑริกลูบไหล่ลูกชาย “หิวไหมลูก”

“ตอนนี้ยังหรอกครับ” เขาตอบก่อนถามสิ่งที่อยู่ในใจมาตั้งแต่พอจะได้สติ "พี่... วิน เป็นยังไงบ้าง"

"ปลอดภัยดี" เจ้าตัวโผล่เข้ามาเหมือนรู้คิว จิรัฐจำเป็นต้องเชื่อเพราะเท่าที่พยายามเพ่งอีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทางบาดเจ็บ ผ้าพันแผล เฝือก หรืออย่างอื่นก็ไม่ปรากฎ แต่ที่มองไม่เห็นคือสีหน้าเคร่งเครียดปิดความห่วงใยเอาไว้ไม่มิด คุณบุณฑริกรีบบอกว่ามีหมอเข้ามาดูเรียบร้อยรวมทั้งแจ้งหมอมทนาแล้วด้วยเพราะคนเพิ่งมาถึงทำท่าจะโทรศัพท์ตามเพื่อนเดี๋ยวนั้น

ภวิลอยากจะเฝ้าคนป่วยเสียเองตั้งแต่คืนแรกแต่สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยให้เป็นเช่นนั้น เขาไม่ยอมไปไหนจนมทนารับรองว่าจิรัฐพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่หลังจากนั้นก็ต้องให้ปากคำกับตำรวจ ยังมีเรื่องต่างๆ นานาตามมาอีกเป็นพะเรอจากคดีอาญา รวมทั้งเพิ่งเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเมื่อคืนซึ่งเขาคิดว่าจิรัฐยังไม่พร้อมจะรับรู้ ธรรมนูญช่วยได้บ้างแต่หลายเรื่องเขาต้องจัดการเอง เลยได้แต่ไปๆ มาๆ และโทรศัพท์หาคุณบุณฑริกเป็นระยะเพราะมารดาจิรัฐไม่ใช้พยาบาลพิเศษ ยืนยันจะเฝ้าไข้ลูกชายด้วยตัวเอง

แต่ที่ไม่อยู่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่ห่วง เพิ่งคุยกับตำรวจเสร็จรอบที่เท่าไรก็เหลือจะนับ บึ่งรถกลับมาโรงพยาบาล ถึงหน้าห้องทันได้ยินเสียงถามประโยคสุดท้าย เท่านั้นสามวันสามคืนที่ผ่านมา ก็ไม่ได้เหนื่อยเลยสักนิด

คุณบุณฑริกเอ่ยขึ้น “วินคงวุ่นมาก... อาไม่รู้จะขอบใจยังไงที่เป็นธุระจัดการเรื่องยุ่งๆ ทั้งหลายนี่”

ก่อนภวิลจะทันตอบ คนบนเตียงก็พูดขึ้นเสียก่อน

“แม่... รู้ทั้งหมดนี่แล้ว แม่...”

“ไม่ต้องห่วง แม่ไม่เป็นไรหรอก... แม่สิห่วงจีมากกว่า ที่จริงตอนแรกก็ทั้งโกรธ ตกใจ เสียใจ มันปนกันไปหมดแหละลูก แต่พอจีไม่เป็นไรแล้วอย่างนี้มานึกๆ ดูแม่ก็สงสาร... เขาอยู่กับเรามาตั้งนานนะ แต่เราพอใจจะเชื่อทุกอย่างที่เขาแสดงเพียงเพราะมันง่ายกว่าการมองให้ลึกลงไปว่าในใจเขายังเก็บซ่อนอะไรเอาไว้อยู่บ้าง อะไรที่เราพอช่วยเขาได้บ้างก่อนเรื่องมันจะเกิด... แน่นอนว่าเทียบกันไม่ได้หรอกกับการที่เขาทำลูก เรื่องนั้นก็ให้กระบวนการทางกฎหมายจัดการต่อแล้วกัน”

จิรัฐจับมือแม่ ได้รับการบีบเบาๆ ตอบกลับมา เขาเข้าใจว่าทำไมแม่ถึงพูดอย่างนี้ เพราะแม่ก็เห็นเหมือนกับที่เขาเห็น นั่นคือชงคมก็เป็นมนุษย์ ไม่ใช่ปีศาจ

เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่ตัดสินใจพลาดเพราะความเข้าใจผิดและสูญเสีย เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่เคยให้โอกาสตัวเอง

... ไม่เคยให้โอกาสลูกชายได้ทำความรู้จักและเรียกว่าพ่อ น่าเศร้าที่ไม่เคยให้โอกาสตัวเองได้รับความรักแบบนั้น

ชงคมเคยย้ำกับเขาว่าถึงบริเวณนอกบ้านทั้งหมดจะเป็นความรับผิดชอบของตน แต่เพียงสระที่พ่อทำ... คนเดียว แท้จริงแล้วที่ไม่อยากแตะสระบัวเพราะเข้าใจว่าเจ้าคุณตาทวดทำให้คุณหญิง แต่จริงๆ ไม่มีใครรู้... เจ้าคุณฯ อาจยังนึกถึงอีกฝั่ง อาจปรารถนาให้อยู่ร่วม... แม้เป็นเพียงในสัญลักษณ์

ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไปจิรัฐได้ยินเสียงรถตำรวจ ตอนนี้เดาเอาว่าทั้งเรื่องทั้งคนคงอยู่ในกระบวนการเรียบร้อยแล้ว

อันที่จริงชงคมก็ตั้งใจจะบอกเรื่องทุกอย่างกับคุณบุณฑริก เพียงแต่เกิดเรื่องกับยูขึ้นเสียก่อน

... และเหตุการณ์นั้นก็นำพาภวิลเข้ามาในชีวิตของเขาด้วยเช่นกัน

จิรัฐขยับจะเอ่ยถามถึงคดีความแต่ยังไม่ทันเริ่มก็รู้สึกว่าเตียงถูกปรับให้เอนลงอีกครั้งหนึ่ง

“... พักก่อนเถอะ” ภวิลว่าแล้วหันไปบอกเบาๆ “คุณอาก็เหมือนกันนะครับ ทางนี้ผมดูเอง”

คุณบุณฑริกเฝ้าลูกชายมาตั้งแต่คืนแรก ควรจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านให้เต็มตาสักคืน มารดาจิรัฐสบตาเขาก่อนพยักหน้าคล้ายวางใจ ก้มลงจูบหน้าผากคนบนเตียงแผ่วเบา

“พรุ่งนี้แม่มาใหม่”

จิรัฐไม่ตั้งใจจะหลับ แต่ดูเหมือนไร้สิทธิ์เสียงในเรื่องนี้ จะด้วยฤทธิ์ยาที่หรือความเพลียก็ตาม คลับคล้ายคลับคลาว่าถูกปลุกมาทานข้าว ตรวจโน่นวัดนี่ อาจจะเคลิ้มไปอีกจนสะดุ้งตื่นมามือเย็นเฉียบ คิดว่ากลางดึกเพราะห้องมืด ไฟเปิดอยู่ดวงเดียวแต่ด้วยอาการที่ตาเขาก็ยังมองไม่ค่อยจะเห็นอยู่ดี

จิรัฐจำไม่ได้ว่าฝันอะไร รู้แต่ว่าตกใจ พูดอะไรออกไปก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน จำได้เพียงเสียงที่ตอบกลับมา เพราะมองไม่เห็น ก็เลยไม่เห็นว่าคนที่ยึดเอาโซฟาข้างเตียงเป็นที่ทำงานวางแล็ปท็อปแล้วถึงตัวภายในเสี้ยววินาที และไม่เห็นสายตาคนพูด... สายตาที่บ่งบอกออกมาหมดสิ้นว่ารู้สึกเช่นไร

"... พี่ไม่ไปไหนหรอก... ไม่ไปไหนแล้ว"

จิรัฐหลับตาลง และคิดว่า... ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะฝันร้าย


รุ่งขึ้นมทนามาแต่เช้าจริงๆ ตอนนั้นภวิลไม่อยู่ในห้อง มีแต่แม่ เหตุการณ์เมื่อคืนคล้ายฝันไป แต่ก็คงเป็นฝันดี... จิรัฐได้คุยกับหมอยาว ซึ่งถ้าจะมีใครตอบข้อสงสัยต่างๆ ได้ครบถ้วนกระบวนความที่สุดก็ไม่พ้นแพทย์เจ้าของไข้ที่พ่วงตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญด้านพิษวิทยาเข้าไว้ด้วย ที่จริงภวิลกับมทนารู้เรื่องยาในตัวตั้งแต่ที่มาตรวจครั้งล่าสุด แต่เพราะผลที่ออกมาตอนนั้นยังปกติดีจึงตัดสินใจจะบอกหลังได้หลักฐานแน่ชัดเพื่อไม่ให้เป็นการกล่าวหาคนที่รู้ว่าสำคัญกับเขาอย่างลอยๆ

แต่พอคาดคะเนผิดไป มทนาก็จำต้องยอมรับว่าไม่เคยเห็นเพื่อนมีท่าทางอย่างนั้นมาก่อน

ตกบ่ายกว่าเขาจะเห็นภวิล มาแล้วก็พูดจาเบาๆ กับคุณบุณฑริกอยู่ตรงประตู ไม่นานแม่ก็บอกว่าจะออกไปทำธุระข้างนอกสักครู่ ส่วนคนเข้ามา ‘ผลัดเวร’ ก็กางแล็ปท็อปเฉย ทั้งที่จิรัฐดูออกว่ามีเรื่องต้องพูดกันแน่ชัด แต่อีกฝ่ายยังไม่เอ่ยปากเขาก็ยังไม่ถามแม้จะอยากรู้เรื่องคดีและชงคม กดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ จนเหนื่อยใจกับการใช้โทรทัศน์เป็นวิทยุรวมทั้งรายการภาคบ่ายที่อึกทึกเหลือเกินเลยปิด

“ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้น หมอบอกแล้ว” อีกฝ่ายแปลเจตนาเขาไปว่ารำคาญกับการมองไม่ชัด ซึ่งก็อาจมีส่วน เพราะจิรัฐไม่ชอบอยู่เฉยๆ แต่ตากับสภาพร่างกายยังไม่สมบูรณ์เต็มร้อยแบบนี้ก็เลยจำเป็น

ภวิลจำได้ว่าเมื่อตอนโทรตามมทนาด่วนให้มาที่โรงพยาบาลเมื่อแรกเกิดเรื่อง พอหมอเห็นหน้าเขาก็พูดประโยคแรกออกมาเหมือนกันไม่มีผิด แต่ตอนนั้นคลับคล้ายคลับคลาว่า... หญิงสาวต้องพูดย้ำอยู่หลายครั้งก่อนจะหายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

“เหมือนเห็นอะไรได้ไม่ไกลเกินฟุตเลย” คนบนเตียงบ่น ก่อนจะต้องขยับถอยหลังเพราะจู่ๆ ก็รู้สึกว่าหน้าอีกฝ่ายชัดขึ้นอย่างกะทันหัน

“แบบนี้เห็นรึยัง” แล้วยังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

จิรัฐรีบพูด “ใกล้ไปก็มองไม่เห็นเหมือนกัน เอาพอดีๆ”

แว่วเสียงหัวเราะหึก่อนภวิลจะถอยกลับไปเหมือนเดิม แต่ก็ลากเก้าอี้เข้ามาใกล้เตียงอีกหน่อย

“เรื่องนั้น... ไว้ก่อนไหม ตายังไม่หาย”

“แต่หูยังปกติดีนี่ครับ”

ภวิลถอนใจ ความจริงหลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเขาก็ไม่ตั้งใจจะปิดบังอะไรจิรัฐอีก และเรื่องนี้... ถึงจะผลัดไปก็เท่านั้น เขาก็ประวิงเวลาจนถึงที่สุด เพราะอยากคุยกับเจ้าตัวก่อนตำรวจ

“ผมก็แค่อยากรู้ว่าเรื่องนี้ไปถึงไหนแล้วเท่านั้นเอง”

“... คงไม่ถึงไหนแล้วล่ะ”

คนฟังจับได้จากน้ำเสียงว่าอีกฝ่ายหยุดยิ้มไปแล้ว บ่งบอกว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แน่ เขาเตรียมใจแต่ก็ยังนิ่งอึ้งไปหลายนาทีพอได้ยินเข้าจริงๆ

“ชงคมเสียชีวิตแล้ว”

จิรัฐยังพูดไม่ออกจนอีกฝ่ายต้องถาม “เป็นอะไรรึเปล่า...”

“มัน... เกิดขึ้นได้ยังไงครับ...”

“ตำรวจก็ยังไม่แน่ใจ... เหมือนหัวใจล้มเหลว เพิ่งจะส่งชันสูตร” 

ที่ภวิลไม่ได้พูดออกไปคืออาจมียาบางประเภทที่ทำให้ดูเหมือนเป็นเช่นนั้นได้ แบบที่จนชันสูตรแล้วก็ยังไม่เจอ แบบที่... อาจอยู่ในความตั้งใจตั้งแต่เริ่มต้น ‘แผน’ จะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม ชงคมอาจไม่คิดอยู่ต่อ

“ผมนึกไม่ถึง โธ่...”

ถึงอีกฝ่ายจะหลงผิดถึงขนาดทำร้ายตัวเองมาแล้ว แต่ด้วยนิสัยไม่ลืมความดีคนจิรัฐยังเสียใจจริงๆ คนเล่าก็รู้ ขนาดว่าถ้าให้ประกันตัวเขาจะไม่ค้านด้วยซ้ำ สีหน้าท่าทางของชายชราตอนวางปืนยังติดตา... ภวิลไม่คิดว่าหลังจากรู้ความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น รู้ว่าน้องทำไปด้วยสาเหตุใด ชงคมจะทำอะไรจิรัฐได้ลงอีก

แต่สุดท้ายก็เลือกทางนี้...

เขารออยู่ครู่แล้วจึงเอ่ยต่อ

"... ตำรวจพบพินัยกรรม เงินทองที่มีอยู่บ้างยกให้การกุศล ส่วนบ้านหลังนั้นกับที่ดิน... ยกให้คุณอารงรอง”

จิรัฐนิ่งไปอย่างประหลาดใจ ก่อนจะบอก “ผมเข้าใจว่าลุงแกเกลียดบ้านหลังนั้นมากเสียอีก ทำไมยังนึกถึงในพินัยกรรม”

“ความสัมพันธ์ระหว่างชงคมกับบ้าน... ไม่ว่าจะเป็นบ้านไหน ก็คงเหมือนกับความรู้สึกที่มีต่อคนในชีวิตนั่นแหละ ทั้งรัก ทั้งชัง... ถ้าจะมีที่รักล้วนๆ ก็คงเป็นยู ยังไงคุณอาก็เป็นแม่ของลูกชาย ไม่อยากได้บ้าน ที่ดินผืนนั้นก็พอจะมีมูลค่าอยู่บ้าง”

“ลุงไม่ได้ยกเงินให้อีกเพราะรู้ว่าคุณอาเธอมีมากอยู่แล้ว ที่ดินมีราคาก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าคุณอาไม่มีทรัพย์สินของตัวเอง... ที่จริง ลุงเพียงแต่นึกถึงคุณอาต่างหาก” จิรัฐพูดเบาๆ

นอกจากลูกชายแล้ว คนที่นับได้ว่าสำคัญพอให้คิดถึงก็คงมีแต่รงรองเท่านั้น แม้จะไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันก็ตาม

"คุณอารงรองให้สิทธิ ‘เรา’ จัดการต่อตามแต่จะเห็นสมควร คุณอาบอกว่าเรา... รู้จัก รู้ใจยูดีที่สุด ถ้ายูชอบบ้านหลังนั้น คงมีวิธีที่จะทำให้ลงตัวได้”

จิรัฐระบายลมหายใจ แต่แรกเริ่มคิดจะย้ายตัวเรือนมาปลูกในที่ของบ้านพระยา ของสองอย่างที่กฤตวัตรัก... อยู่ด้วยกัน ในที่สุดก็เกิดขึ้น แต่เขาไม่เคยคิดว่าเจ้าของบ้านจะเป็นชงคม ไม่เคยคิดว่าต้องแลกด้วยการสูญเสียคนเก่าแก่ไปอีกคน

เขาชดเชยความอยุติธรรมที่สายนั้นได้รับไม่ได้ แต่ที่ทำได้ คือดูแลบ้านพระยาต่อไปให้ดีที่สุด

จิรัฐใช้ความคิดอยู่อีกพัก คนเฝ้าไข้ก็ไม่ได้กวนจนเขาถามเมื่อย่ำค่ำเต็มที “คุณภวิล แม่ว่าจะกลับกี่โมงครับ”

อีกฝ่ายตอบเสร็จแล้วก็ดูท่าจะกลับไปจดจ่อกับงาน จิรัฐคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ต่อจนได้ยินเสียงถามลอยๆ

“... ไม่เรียกแล้วหรือ”

“เรียกอะไร...”

“ก็... เรียกแบบที่เรียกตอนเพิ่งตื่น”

คนถามไม่ยอมเงยหน้า ดังนั้นจึงไม่เห็นว่าคนตอบอมยิ้ม “เพิ่งตื่น ก็แปลว่ายังงงๆ เบลอๆ อยู่ อย่าถือเป็นจริงเป็นจัง”

“งั้นเรียกเหมือน... ตอนฝันร้ายเมื่อคืน”

“นั่นก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน”

เว้นไปพักหนึ่งจนจิรัฐชักกลั้นขำไม่ไหว ถึงยังไม่ชัดร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ภวิลนั่งใกล้พอที่เขาจะเห็นสีหน้าคนฟังที่จ้องแล็ปท็อปอย่างเอาเป็นเอาตาย เลยต้องเฉลย

“... ล้อเล่น” เขาค่อยพูด “ถ้าอยากให้เรียก... ก็จะเรียก”

... คราวนี้อีกฝ่าย... ยิ้มกับหน้าจอ

คืนนั้นจิรัฐสวดมนต์แผ่เมตตาตามปกติ แต่ท้ายสุด อุทิศให้ชงคม และเมื่อเขาคิดถึงชงคม เขาก็คิดถึงลุงชงคนที่เล่านิทานให้เขาฟัง คนที่ตอบคำถามข้อแล้วข้อเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย คนที่ช่วยครอบครัวเขาดูแลบ้านมาตลอด

ขอให้ต่อจากนี้... ได้พบความสงบสุขแท้จริง

... อเวรา โหนฺตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย...