ตอนที่ 10 *ความรู้สึก*
“นี่ นคินทร์...เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?”
ราวกับลืมหายใจชั่วขณะ คำถามเดิม ที่เคยถามซ้ำๆ รู้ตัวว่าเหมือนเจ็บไม่จำ หากเขาไม่รู้สึกเบื่อหน่ายที่จะถาม แสงแห่งความหวังแม้ริหรี่แต่มันคือสิ่งเดียวที่เขาจะสามารถยึดมั่นเอาไว้ในชั่วชีวิตนี้
ภุมราลุ้นระทึก รอคำตอบจากชายหนุ่มที่ยังคงนั่นนิ่งอยู่ตรงหน้า จะมีโอกาสไหม จะเป็นไปได้ไหม หรือเขาอาจโดนต่อว่าด่าทอ เหมือนทุกครั้ง เลวร้ายหน่อยก็คงโดนอะไรบางอย่างฟาดหัว นคินทร์เงียบเกินไป นานจนภุมราเจ็บยอกในอก
“มัน...ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรอก ไม่มีวันอีกต่อไป เลิกถามแบบนี้เสียที”
ในที่สุดชายหนุ่มก็ตอบคำถามเขา นึกไว้อยู่แล้วว่ามันคงไม่ใช่คำตอบที่ต้องการหรอก แต่ก็ยังดีที่ไม่มีอะไรมากระแทกหน้าเอาพร้อมคำตอบด้วย
“แล้ว...นายจะ...ให้อภัยฉันได้หรือเปล่า?”
“อิ่มแล้วใช่ไหม งั้นกินยา แล้วนอนพักไปซะ”
ไม่มีการตอบคำถามใดๆอีกชายหนุ่มตัดบท และจัดการเก็บชามข้าวต้มออกจากห้องภุมราไปทั้งอย่างนั้น คมมีดที่ไร้รูป ถูกกรีดช้าๆลงมาที่หัวใจของภุมรา ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังหนานั้นอย่างเลื่อนลอย ‘ไม่มีทางเหมือนกันสินะ’ ทั้งชีวิตนี้เขาคงไม่มีทางได้รับการให้อภัยเลยสินะ ฉับพลันโพรงจมูกเขาก็ร้อนผ่าว ธารน้ำตาจากที่ไหนไม่รู้ได้ ไหลลงจากดวงตาเศร้าสร้อย พรั่งพรูสู่สองแก้มไม่ขาดสาย ‘จะแตกสลายอยู่แล้ว หัวใจ’
นคินทร์เดินเอาชามข้าวต้มมาเก็บไว้ที่เคาน์เตอร์ จากนั้นก็นั่งลงเงียบๆบนโซฟาหน้าห้องพัก ในหัวตื้อสนิทราวกับสมองไม่ทำงาน หัวใจเหมือนแบ่งภาค เจ็บแค้น ชิงชัง สงสาร เห็นใจ เดียดฉันท์ อาฆาต หากแต่ก็ยัง ห่วงหาอาทรณ์
“เป็นอะไรไปแล้วนะเรา หนักแน่นหน่อยสิ”
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง เขาคิดผิดหรือเปล่านะที่ยอมรับงานนี้ ก็ตอนนั้นเขาไม่รู้จริงๆ ว่าต้องมาเจอกับภุมรา ที่จริงเขาอยากจบความรู้สึกนี้โดยการไม่มาเจอชายหนุ่มอีกตลอดชีวิต ไม่แน่ว่าเวลาอาจทำให้เขาลืมได้ ลืมในสิ่งที่อีกฝ่ายทำไว้กับเขาได้ หากแต่ตั้งแต่ที่สนามบินวันนั้น วันที่ได้พบหน้ากันอีกครั้ง ส่วนหนึ่งคือปฎิเสธไม่ได้เพาะตกปากรับคำทำงานนี้ไปแล้ว และอีกส่วนหนึ่งคือ เขาอยากลองอยู่กับภุมราอีกสักครั้ง เพื่อทดสอบว่าตัวเองปล่อยวางได้แค่ไหน และเพื่อเคลียร์บางอย่างในใจกับชายหนุ่มด้วย ซึ่งเขาตัดสินใจพลาด และมันพลาดเสียจนถอยหลังกลับไปไม่ได้อีก
“ภู ฝ้ายขอโทษ ฝ้ายไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายหัวใจภูนะ แต่เพราะภู่ ภู่เขาทำให้ฝ้ายเป็นแบบนี้”
“ฮือๆ...ฝ้ายเป็นของภูไม่ได้อีกแล้ว ฝ้าย ฝ้ายกลายเป็นของภู่ไปแล้ว ภู่เขา ...ฮึก...ภู่เขา ขืนใจฝ้าย ฝ้ายเป็นผู้หญิงไม่ดีไปแล้วภู”
“ภู ช่วยฝ้ายที ภู่เขาจะทิ้งฝ้าย ภู่เขาไม่รับผิดชอบฝ้าย ฝ้ายจะทำยังไงดี ฮือๆๆ”
“รอยช้ำบนตัวฝ้ายก็เพราะภู่เป็นคนทำนั่นแหละ ภู่โกรธที่ฝ้ายไม่ยอมออกไปจากชีวิตภู่ ภู่เลยทำร้ายฝ้ายไงล่ะ”
ฝ้าย ผู้หญิงที่เขารัก เธอสะอาด บริสุทธิ์เสมอในสายตาเขา เธอโดนภุมราทำร้ายน้ำใจอย่างแสนสาหัส แล้วหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เสียชีวิต เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ นั่นเป็นเพราะภุมราหรือเปล่า เพราะชายหนุ่มอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย แต่ภุมราเองก็ปฎิเสธว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ใจหนึ่งเขาก็เชื่อว่าคนอบ่างภุมราเป็นลูกผู้ชายพอ ที่ถ้ากล้าทำ ก็กล้ารับ เหมือนกับตอนที่เจ้าตัวยอมรับว่าตัวเองเป็นคนทำร้ายน้ำใจฝ้าย แต่อีกใจก็ไม่อาจยอมรับ มันมากเกินไป
พอคิดถึงเรื่องในอดีตขึ้นมาหัวใจนคินทร์ก็ราวถูกบีบรัด เขาหลับตานิ่งๆ เพื่อจะไม่คิดอะไรต่อ หากแต่ความคิดหนึ่งกลับฉายชัดขึ้นมาแทน
“อยะ อย่า นคินทร์ ปล่อย อ๊ะ...” ใบหน้าราวรูปสลักส่ายไปมา แก้มนิ่มแดงก่ำ ริมฝีปากแดงจัดถูกเม้มแน่น บางครั้งเผยอครางอ้อนวอนเสียงแหบพร่า ด้วยเพราะถูกขับเคลื่อนด้วยแรงอารมณ์ เรือนร่างที่ชวนให้ติดตรึงหลงใหล จนยากจะถอนสายตา เพียงแค่นึกถึงภาพนั้น ร่างกายเขาก็ร้อนผ่าว
“นี่เราเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย บ้าจริง”
พอรู้สึกตัวว่ากำลังตกไปอยู่ในภวังค์ที่ไม่เหมาะสม นคินทร์ก็พยายามสลัดภาพนั้นให้หลุดออกไป เพียงแต่จะได้นานสักแค่ไหนก็ไม่รู้
“ฉันรักนาย”
แต่ก็ที่จะสลัดความคิดออกไปได้หมด คำคำหนึ่งก็แว่วเข้ามาในโสตประสาท คำที่ยากเกินกว่าจะทำใจยอมรับ คำที่ทำให้ความเป็นปกติสุขในชีวิตที่เขาเพิ่งจะเริ่มต้นไขว่คว้าได้มาพังทลายลง หัวใจนคินทร์เต้นระรัวขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะคำคำนั้นหรือเพราะอะไร
ตอนนี้ไม่ว่าอะไรๆ ก็ดูยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด เขาสับสน ยิ่งเห็นภุมราอยู่ตรงหน้ายิ่งสับสน แถมเจ้าตัวยังไม่สบาย โดยที่นคินทร์รู้ดีว่า ที่อีกฝ่ายไม่สบายนั้นก็เพราะฝีมือของตน ทั้งที่เขาน่าจะสะใจที่เห็นอีกฝ่ายเจ็บปวดขนาดล้มหมอนนอนเสื่อ แต่นี่ทำไมหัวใจเขากลับสั่นไหว เมื่อเห็นอีกฝ่ายเจ็บ ถูกบีบรัด เมื่อเห็นอีกฝ่ายทรมาน
“เป็นบ้าไปแล้วสินะเรา”
ถึงจะรู้สึกเห็นใจ หรือรู้สึกอะไรก็ตามกับอีกฝ่าย แต่นคินทร์ก็ยังคงยืนยันที่จะไม่ขอกลับไปเป็นเพื่อนกันกับภุมราเหมือนเมื่อก่อนอีก และเรื่องที่เขาจะอโหสิกรรม หรืออภัยให้ได้หรือเปล่านั้น คงต้องปล่อยให้เวลาเป็นผู้กำหนดแล้ว
................................................................................................
มาต่ออีกตอนจร๊า ขอบคุณทุกกำลังใจค๊า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
