หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[thearboo]

ตอนที่ 11 *หวั่นไหว*


ดึกสงัด เงียบเชียบจนได้ยินเสียงทะเลซัดสาดกับชายฝั่ง ราวกับอยู่ในความฝัน นี่หรือเขากำลังฝันอยู่จริงๆ ฝันว่ามาอยู่ที่รีสอร์ทแสนสวยบนเกาะมัลดีฟส์ ฝันว่าได้พบกับคนที่เขาอยากจะเจอมาตลอด ฝัน...
กริ๊งงงงงง.....
กริ๊งงงงงง....
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ทำให้ภุมราลืมตาตื่นขึ้นจากภวังค์ฝันทั้งมวลสู่ความจริง และเป็นความจริงที่แสนจะเจ็บปวด ภุมราพยายามลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา สมองเขายังไม่สามารถสั่งการได้ดีสักเท่าไหร่ เพราะชายหนุ่มกำลังถูกทั้งพิษไข้ และ ฤทธิ์ของยาลดไข้รุมเร้า
“ฮัลโหล...ภุมราพูดสายครับ”    ภุมรารับสายด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนโทรมา
“ภู่ คุณเป็นอะไรไปน่ะ เสียงคุณดูแย่มากเลยนี่” น้ำเสียงร้อนรนจากปลายสาย เป็นเสียงที่ภุมราคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“สวัสดีครับ หมอเนศ ผมแค่ไม่สบายนิดหน่อยเอง อย่ากังวลไปเลยครับ”
“ไม่สบาย! แล้วนี่...เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ? แล้วทำไมปล่อยตัวเองให้ไม่สบายได้ล่ะเนี่ย ผมเตือนคุณแล้วไง ว่าอย่าหักโหม คุณก็รู้ตัวคุณอยู่นี่นา”
“โอ้ย คุณหมอ เปิดฉากก็บ่นไม่ยั้งเลยนะคร๊าบบบบ ขี้หูผมร่วงกราวเลยเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“ไม่ต้องมาทำเป็นเล่นเลยนะภู่ ร่างกายคุณไม่แข็งแรงอยู่ คุณก็รู้ ผมก็เตือนคุณตั้งแต่คุณรับงานนี้แล้ว”
“โอยยยย ครับๆ เข้าใจแล้ว ผมแค่พลาดไปนิดเดียวเอง ผมสัญญาว่าจะทำตัวให้แข็งแรงเร็วๆแล้วกันนะครับ คุณหมอคนเก่ง”
การสนทนา ที่คุ้นเคยทำให้ภุมรารู้สึกดีขึ้น ทำให้เขาลืมไปได้ว่าตอนนี้ความรู้สึกเขามันเลวร้ายแค่ไหน ศักดิ์ศรีของเขามันต้อยต่ำเพียงใด
“แล้วนี่ คุณกินยาครบตามเวลาหรือเปล่า ยังมีอาการปวดอยู่บ้างมั้ย?”
“แน่นอนครับ ไม่พลาดอยู่แล้ว ส่วนอาการปวดมันก็ไม่มีหรอกครับ แต่บังเอิญผมดันไม่สบายขึ้นมา เลยแยกไม่ค่อยออกเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่ามันคงไม่เป็นไรหรอกครับ”
“เอาเป็นว่าดูแลตัวเองให้ดีนะครับภู่ ผมไม่อยากให้คุณล้มหมอนนอนเสื่อแบบนี้เลยนะ ผมเป็นห่วง”
“ครับ ผมจะดูแลตัวเองอย่างดีเลย ขอบคุณนะครับหมอ”
“ภู่...เดี๋ยวผมจะไปหาคุณที่นั่นวันเสาร์นี้นะ”
“หือ? มาทำไมกันครับคุณหมอ?”
“ผมลาพักร้อนได้แล้วน่ะ ว่าจะไปเที่ยวตามที่คุณชวนสักหน่อย”
“ว๊าว ดีเลยครับ เดี๋ยวผมพาทัวร์เอง”
“แล้วอีกอย่าง ผมเป็นห่วงคุณด้วย ขอไปดูแลใกล้ๆหน่อยแล้วกัน”
“โห มาคุมเองเลยง่ะ จะเข้มงวดไปไหนเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
...
หลังจากวางสาย ภุมรารู้สึกอยากอาบน้ำชำระร่างกายเหลือเกิน เหงื่อที่ออกเนื่องจากโดนยาขับพิษไข้ มันทำให้เขาค่อนข้างจะเหนียวตัว นอนไม่สบายเอาเสียเลย ชายหนุ่ม พยายามลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ แม้จะยังมึนๆ และหนักตัวอยู่บ้าง แต่ก็ดีขึ้นจากช่วงเช้าพอสมควร
“นั่นจะทำอะไรน่ะ?”
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังทำให้ภุมราถึงกับสะดุ้ง นี่นคินทร์อยู่ในห้องของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“น่ะ นายอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?”
“ถามว่าจะทำอะไร?”
“ก็แค่...จะ..อาบน้ำ...”
“ทั้งที่แกยังมีไข้ซมอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ?”
“กะ...ก็มันเหนียวตัวนี่ มัน...”
“ไปนอนซะ ฉันจะเช็ดตัวให้”
“หา! จะ...อะไรนะ!?”
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำกลับไปนั่งรอที่เตียงซะ”
“.......เอ่อ.....”
“ไปซะสิ”
ตื่นตาตื่นใจยิ่งนักสำหรับภุมรา ที่จู่ๆ นคินทร์ผู้ซึ่งเมื่อวานยังจะฆ่าเขาให้ตายคามืออยู่เลย แต่วันนี้ชายหนุ่มตรงหน้ากลับเอ่ยปากว่าจะช่วยเช็ดตัวให้ รับผิดชอบ สงสาร เวทนา หรือจะเพราะอะไรก็ช่าง การที่ถูกนคินทร์ดูแลแบบนี้ก็ทำให้หัวใจของภุมราลิงโลดได้โดยที่ไม่ต้องการเหตุผล ภุมราลากสังขารมานั่งรออยู่ที่เตียง หน้าตาเขาตอนนี้คงพิลึกน่าดู จะป่วย จะหาย จะร้องไห้ จะยิ้ม อยู่ในหน้าเดียวกันหมด ไม่ถึงอึดใจนคินทร์ก็เอาน้ำอุ่นใส่กาละมังพร้อมผ้าขนหนูผืนน้อยเตรียมพร้อมออกมาจากห้องน้ำ
“ถอดเสื้อซะสิ”
“อะ...หา...?”
“ถอดเสื้อซะ”
“!!!!!!!!”
ภุมราลืมไปเลยว่าการถูกช่วยเช็ดตัวนั้น หมายถึงตัวเขาเองต้องเปลือยต่อหน้านคินทร์ ภุมราหน้าชาวาบ เขาจะกล้าถอดเสื้อต่อหน้านคินทร์ในสภาพนี้ได้อย่างไรกัน เนื้อตัวเขาตอนนี้ไม่ได้น่าดูเลยสักนิด ทั้งรอยช้ำ และ รอยจูบ แม้มันจะเป็นร่องรอยจากน้ำมือของคนตรงหน้าเองก็ตาม แต่ก็ไม่อยากให้เห็น ไม่ต้องการให้ใครเห็น
“คะ...คือฉันว่า ฉันเช็ดเองดีกว่านะ ฉัน...ไม่อยากจะกวนนายน่ะ”
“อย่าอวดดี มือแกจะมีเรี่ยวแรงพอจะบิดน้ำจากผ้าหรือเปล่า”
“ฉันทำเองได้ ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
ภุมราขึ้นเสียงกร้าว เผื่ออีกฝ่ายจะรู้สึกหงุดหงิดจนไม่อยากทำให้
“เอาล่ะ ฉันถอดให้เองก็แล้วกัน”
“เฮ้ย!!!!! อย่านะ!!!”
จู่ๆมือแกร่งก็ยื่นเข้ามาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตภุมราอย่างถือวิสาสะ ร่างกายภุมราสั่นสะท้านขึ้นมาราวกับหวาดกลัว มือบางยกขึ้นปัดป้อง เขาไม่ได้กลัวนคินทร์ แค่อายและไม่อยากให้เห็นสภาพใต้ร่มผ้าเท่านั้น แต่ร่างกายเขากลับสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ มือแกร่งไม่ได้ฝืนยื้อยุดและล่าถอย  ขณะนั้นเองนคินทร์กลับเป็นฝ่ายถอนหายใจ

“จะอายไปไหนกัน ใต้เสื้อผ้านั่นฉันก็เคยเห็นมาหมดแล้ว ไม่เห็นมีอะไรต้องอายอีกนี่”

คำพูดเดียวของนคินทร์ทำร่างที่สั่นราวลูกนกของภุมราผวาเฮือกขึ้นมา ไม่ใช่จากความกลัว หรือโกรธเกรี้ยว แต่มันขับเคลื่อนขึ้นมาจากความอายล้วนๆ
“อะ..อะ..อะไรนะ!!!!!?????”[/color]...

มาเพิ่มแล้วคร๊า หลังจากหาย ไปอยู่กับเรื่องอื่นเสียนาน ขออภัยอย่างสุดซึ้งเจ้าค่ะ
ช่วงนี้งานเข้า เวลามีจำกัด อีกเรื่องหนึ่งเลยไม่มีเวลาจัดการต่อ แต่สำหรับนิยายไม่มีปัญหา แล้วพบกันใหม่นะเจ้าค๊า

[เฉาก๊วย]

    

[momo9476]

เป็นโรคอะไรเนี้ย ร้ายแรงไหม

[yeyong]

มาต่อแล้วแต่ค้างอย่างหวั่นไหวอยู่เลย
แอบสงสัยว่าภุมรามีโรคประจำตัวอะไร

[myall]

ว๊าว มาต่อแล้ว แต่ตอนนี้สั้นจัง มาอีกเยอะๆอย่าหายไปนานนะคะ
แล้วภู่เป็นโรคอะไรเนี่ย คงไม่ร้ายแรงหรอกใช่มั้ย
หวังว่าจะจบแบบแฮปปี้นะคะ ไม่อยากให้ภู่เป็นอะไร คือเราไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยแฮะ พอภู่ไม่สบายเลยกังวลไปหน่อย
คนแต่งสู้ๆนะจ๊ะ

[momo9476]

แวะมาดัน

[thearboo]

ตอนที่ 12 *ความรู้สึกดีๆ*

“จะอายไปไหนกัน ใต้เสื้อผ้านั่นฉันก็เคยเห็นมาหมดแล้ว ไม่เห็นมีอะไรต้องอายอีกนี่”
“อะ..อะ..อะไรนะ!!!!!?????”

เมื่อเห็นร่างตรงหน้าทั้งตัวสั่น ทั้งหน้าแดง นคินทร์ก็อดที่จะเผลออมยิ้มออกมาไม่ได้ ภุมราที่ได้แต่ก้มหน้างุดๆอยู่นั้น ทำได้แค่เพียง พยายามพูดเพื่อหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้เท่านั้น
 “นะ...นายพูดอะไรออกมาน่ะ!!”
“ความจริงไง”
“ยังไงก็ไม่เอาเด็ดขาด ฉันทำเองได้”
“อย่าดื่อเพ่งนักได้มั้ย มันน่ารำคาญนะ”
อย่างไรก็ไร้ผล ในเมื่อคนตรงหน้ายืนกรานจะทำให้ สุดท้ายภุมราก็ได้แต่นั่งหน้าแดงตั่วสั่นให้นคินทร์ปลดกระดุมเสื้อแต่โดยดี พอเสื้อเชิ้ตตัวบางหลุดลงจากลาดไหล่ เผยผิวนวลที่ซ่อนเร้นไว้ด้านใต้สู่สายตา ลมหายใจของทั้งคู่ราวกับจะสะดุด นคินทร์จ้องมองไปยังผิวเนื้อเนียน  ที่ประดับประดาไปด้วยร่องรอยแห่งการกระทำของตนในคืนที่ผ่านมา ราวกับหัวใจเขาจะถูกแช่แข็งชั่วขณะ เหมือนจะเจ็บ แต่กลับไม่รู้สึก เพราะมันชา...ชาไปหมด

มือแกร่งบิดผ้าชุบน้ำอุ่นหมาด ค่อยๆเช็ดเลงบนร่างของภุมราอย่างแผ่วเบา ราวกับจะกลัวว่าคนตรงหน้าจะเจ็บ นคินทร์บรรจงเช็ดถูร่างบางอย่างเบามือ เขาไม่ได้อยากจะทะนุถนอมอะไร แต่ร่างกายเขามันเป็นไปเอง ร่างกายมันอยากจะแตะต้องอย่างแผ่วเบา ราวกับสัมผัสกับแก้วคริสตัลบางใส
“เอาล่ะ ทีนี้ถอดกางเกงด้วย”
“........แต่”
หัวใจของภุมราเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา  ร่างบางสะดุ้งทุกครั้งที่ผ้าอุ่นสัมผัสผิวกาย หลังเช็ดตัวเสร็จ นคินทร์ช่วยตระกองร่างบางขึ้น เพื่อช่วยใส่เสื้อผ้า
“นอนซะ เดี๋ยวดึกๆฉันจะเข้ามาดูอีกที หรือถ้าอยากได้อะไรก็โทรหาฉัน ฉันจะมา”
“ขอบใจนะ”
ตาสบตา ภุมรานึกขึ้นมาในใจว่า คิดไปเองหรือเปล่านะ หรือตัวเขาเองจะตาฝาด ที่เห็นกระแสความห่วงใยฉายออกมาจากแววตาคู่นั้นของคนตรงหน้า ช่างดูอบอุ่น และโดยไม่ได้ตั้งใจ หยาดน้ำอุ่นเอ่อล้นออกจากดวงตาคู่สวย ไหลรินลงสู่สองแก้มใส ภุมราไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด แต่มันอบอุ่น แล้วจู่ๆมือแกร่งของคนตรงหน้าก็ยื่นมาปาดหยดน้ำตานั้นให้ อย่างแผ่วเบา เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะคิดยังไง แต่เขามีความสุข มีความสุขเหลือเกิน นี่อาจเป็นความสุข ที่เขาอาจหาไม่ได้อีกแล้วในชีวิตที่เหลืออยู่ หรือนี่มันอาจเรียกได้ว่า ปาฏิหารย์ ถึงภุมราจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกอย่างไร จะเหมือนกับเขาหรือไม่ แต่สิ่งเดียวที่เขารู้คือในตอนนี้ ราวกับหัวใจที่มีแต่บาดแผลของทั้งคู่กำลังถูกเยียวยา
หลังจากคืนนั้น เหมือนสายใยที่เคยขาดสะบั้น กำลังถูกถักทอขึ้นอีกครั้ง แม้จะยังคงเย็นชา แต่ก็ไม่ได้เกรี้ยวกราด บางคราวก็มีความเอื้ออาทรณ์ที่คาดไม่ถึงหยิบยื่นมาให้ นคินทร์จะรู้หรือไม่นะ ว่าการกระทำเหล่านั้น มันทำให้หัวใจของภุมราพองโตมากแค่ไหน   และมีผลทำให้การทำงานราบรื่นยิ่งขึ้น
กริ๊งงงงงง......
กริ๊งงงงงง.........
“สวัสดีครับ คุณหมอ”
“สบายดีแล้วหรือยังครับ ภู่?”
“หายตั้งนานแล้วครับหมอ โดนเช็คทุกวันขนาดนั้นไม่รีบหายก็แย่แล้วครับ”
“อย่ามาพูดดีเลย คุณน่ะมันเด็กดื้อ ไม่เคยฟังที่หมอพูดเลยสักคำ”
“อย่าบ่นสิครับ ผมก็หายแล้วไง แข็งแรงมากด้วยล่ะ”
“เฮ้อ เอาเถอะครับ ได้ฟังเสียงคุณดูดีขนาดนี้ผมก็สบายใจแล้วล่ะ”
“ขอบคุณนะครับคุณหมอ ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ คุณก็ดีกับผมเสมอ ทั้งๆที่ผม...”
“ภู่...อย่าคิดมากเลยนะ ผมรักคุณก็จริง แต่ผมไม่ได้ต้องการให้คุณตอบรับผมหรอกนะ ผมแค่อยากดูแลภู่แค่นั้นเอง”
“ผมอยากเปลี่ยนใจครับ ผมอยากรักหมอ แต่ผมกลัว”
“กลัวอะไรเหรอครับ?”
“ผมกลัวว่า ผมจะเปลี่ยนใจไม่ทันในเวลาที่เหลืออยู่ของผม ผมไม่อยากจากไปโดยที่ใจผมสับสน”
“อย่าพูดอย่างนั้นอีกนะภู่ หลังคุณเข้ารับการผ่าตัด คุณก็จะหายดี อย่าคิดในแง่ร้ายสิครับ”
“แค่ เผื่อไว้นะครับ อะไรมันก็ไม่แน่นอน”
“นี่ ผมอาจคิดว่าคุณกำลังดูถูกฝีมือผมอยู่นะ”
“เปล่าๆๆๆ โถ อย่าน้อยใจสิค๊าบบบบ ผมขอโทษ”
“งั้นอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นผมโกรธจริงๆ”
“ครับๆ ผมสัญญา จะไม่พูดอีกครับ แฮะๆๆ”
“ภู่ ผมรักคุณนะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมจะไม่มีวันให้คุณเป็นอะไรไปอย่างเด็ดขาด”
“ขอบคุณครับคุณหมอ ผมก็รักคุณครับ คุณคือคนที่ดีที่สุดในชีวิตของผมเลยล่ะ”
“ขอบคุณนะภู่ อีก 2 วัน ผมจะไปหา รอผมนะ”
“ครับ...ผมจะรอ”

หลังจากวางสายที่แสนอบอุ่นจากคนที่คุ้นเคย ภุมรารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ แม้จะยังสับสน ว่าดีแล้วหรือเปล่าที่ยังยึดเหนี่ยว คุณหมอคนดีไว้ ทั้งๆที่ไม่สามารถตอบแทนหัวใจของอีกฝ่ายได้ ภุมราพยายามตีตัวจากมาหลายต่อหลายครั้ง หากก็ไม่สามารถทำร้ายคนใจดีได้อีก และคุณหมอเองก็ยืนยันว่าไม่ต้องการความรักของเขาตอบแทน ดังนั้นจึงทำให้ความผูกพันที่มากกว่าคุณหมอ และคนไข้ ดำเนินมาจนถึงตอนนี้

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะภู่ มีอะไรดีๆงั้นเหรอ?”
“อ้าว พี่แอน ฮะ ฮะ ไม่มีอะไรหรอกครับ ภู่แค่คุยกับเพื่อนน่ะ”
“ต๊าย แค่เพื่อนหรือมากกว่านั้นคะ หน้าตาถึงได้อิ่มเอิบแบบนี้น่ะ ฮิฮิ”
“อย่าแซว สิครับ เพื่อนกันจริงๆ เดี๋ยวเขาจะมาพักร้อนที่นี่ด้วย ภู่เลยก็ดีใจเท่านั้นเอง”
“ค๊า ค๊า พ่อคนปากแข็ง เพื่อนก็เพื่อน แล้วเขาจะมาวันไหนเหรอ?”
“วันเสาร์นี้ครับ คงถึงสักตอนบ่ายๆ”
“โอเค เดี๋ยวพี่จัดตารางงานวันเสาร์ให้จบภายในช่วงเช้าแล้วกันนะ น้องภู่จะได้มีเวลาอยู่กับเพื่อนคนนั้นตอนบ่ายไง”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับพี่แอน เหมือนเดิมแหละดีแล้ว อย่าให้ผมทำเสียงานสิ”
“เสียงงเสียงานตรงไหนกัน วันเสาร์ตารางถ่ายทำมีนิดเดียวเอง ดีจะตาย ทุกคนได้พักผ่อนกันด้วย นะภู่”
“อ่า ตามใจก็แล้วกันครับ สิทธิ์ขาดมันอยู่ที่พี่แอนอยู่แล้วนี่”
“อ่าฮ้า พี่มันเจ๊ใหญ่ ใครห้ามแหยมนี่นา อิอิ”

ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีอีกคนอยู่ตรงนั้นด้วย

“ขอโทษนะ แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี”
“....!!!???”
“คุณนคินทร์ !!”
“ที่จริงแล้ว วันเสาร์เรามีส่วนที่ต้องถ่ายซ่อมนอกเหนือจากตารางด้วย มันคงจะไม่เสร็จภายในช่วงเช้าหรอกครับ”
“โธ่ คุณนคินทร์ พี่แอนว่านะ ส่วนที่ถ่ายซ่อมน่ะ ค่อยๆทยอยทำวันอื่นก็ได้นี่นา เหลืออีกตั้ง 7 วันแน่ะ”
“คงไม่ได้หรอกครับ ผมไม่อยากให้งานมันค้าง แล้วต้องรีบมาตามเก็บกันทีหลัง”
“คือวันเสาร์เนี่ย เพื่อนน้องภู่เขามาเยี่ยมน่ะค่ะ พี่เลยอยากจะ...”
“คงไม่คิดจะให้เรื่องส่วนตัวของคนๆเดียว ทำให้เสียงานกันทั้งหมดหรอกใช่มั้ยครับ”
“อ่า...คือพี่”
“ไม่เป็นไรครับพี่แอน วันเสาร์ภู่จะทำงานเต็มวันตามตารางครับ”
“แต่ภู่ พี่ว่า...”
“ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องส่วนตัวของผมครับ”
“ถ้ารู้ก็ดีครับ คุณนายแบบคนดัง ไม่ได้ใกล้ชิดเพื่อนรักคนนั้นสักวันครึ่งวันคงไม่ถึงกับขาดใจหรอกนะครับ”
“ก็ไม่แน่หรอกครับ หัวใจผมมันไม่ค่อยจะแข็งแรง ไม่รู้จะทนได้แค่ไหน”
บรรยากาศราวกับพายุเฮอริเคนกำลังจะขึ้นฝั่งแล้วกวาดทุกอย่างราบพนาสูรไปต่อหน้า เป็นแอนที่ต้องถอยทัพออกมา เพราะเกรงว่าหากตนโดนหางเลขเข้า คงยับแบบไม่มีใครรับรีด หลังจากที่แอนถอนสมอออกไป บรรยากาศระหว่างชายหนุ่มก็ยิ่งตึงเครียดยิ่งขึ้น
“ทำงานมาก็นานแล้ว น่าจะคิดได้นะ ว่าอะไรควรหรือไม่ควร”
“ฉันไปทำอะไรไม่ควรตอนไหนมิทราบ”
“ก็ที่จะเอาเวลางาน ไปหาผู้ชายที่อุตส่าห์ถ่อมาหาถึงที่นี่ไง”
“นี่นายแอบฟังเหรอ นคินทร์”
“ เปล่า แกเองต่างหากที่นั่งคุยโทรศัพท์โจ่งแจ้งเองน่ะ ใครผ่านไปผ่านมาก็ได้ยินทั้งนั้นแหละ”
“งั้นก็ขอโทษทีแล้วกัน คราวหน้าฉันจะระวัง”

ในที่สุดภุมราก็ยอมเป็นฝ่ายล่าถอย หาเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะยังต่อปากต่อคำจนถึงที่สุด หากแต่ตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะทำ และอีกอย่างก็คือเขาเพิ่งจะรู้สึกดีกับหลายวันที่ผ่านมาหลังจากที่เขาหายป่วย เขาอุตส่าห์คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนคินทร์จะดีขึ้น และเขาไม่ต้องการให้มันพังทลายลง ไม่ต้องการอีกแล้ว แต่ในขณะที่ภุมราตั้งท่าจะเดินจากไปนั้น จู่ๆก็ถูกมือแกร่งดึงเอาไว้
“อะไรกันทนฟังไม่ได้รึไง?”
“ทนฟังอะไร?”
“ทนฟังที่ฉันพูดไม่ได้ไงล่ะ”
“ทำไมฉันต้องทนด้วยล่ะ มันก็ไม่เห็นจะมีอะไร ฉันแค่เบื่อจะเถียงกับนายแล้วก็เท่านั้นเอง”
“ทนตัวเองไม่ได้สินะ”
“อะไร ทนตัวเองไม่ได้ อะไร?”
“ก็เมื่อ3วันที่แล้ว ยังร้องห่มร้องไห้บอกว่ารักฉันอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอวันนี้แกกลับโทรไปนัดผู้ชายอีกคนมากกถึงที่นี่ไงล่ะ”
“น่ะ...นาย !!”
“แพศยากว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะ ภุมรา!”
.................................................................................

มาต่อแล้วค๊า ขอโทษที่ทิ้งไว้ช้านานนะเจ้าค๊า อรั๊ยยยยส์
 
THEARBOO

[momo9476]

ไอย๊า ท่าทางเศร้า

[เฉาก๊วย]

  

[yeyong]

ไม่อยากร้องเพลงนี้ให้นคินทร์ฟังเลย
เมื่อรู้สึกตัวก็สายเสียแล้ว

[thearboo]

ตอนที่ 13 *สิ่งที่เรียกว่าหัวใจ*

“แพศยากว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะ ภุมรา!”

ร่างสูงตะคอกใส่ในสิ่งที่คาดไม่ถึง ภุมราถึงกับนิ่งอึ้งด้วยอับจนปัญญาจะตอบโต้ นี่เขาเป็นคนแพศยาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ร่างบางขบริมฝีปากแน่น เจ็บราวหัวใจโดนเข็มตำนับพันเล่ม คำว่ารักที่เขาเคยบอกไป กลับย้อนมาทำร้ายเขา ด้วยคำว่าแพศยาอย่างนั้นหรือ คิดแล้วท้อในหัวใจยิ่งนัก หากแต่ก็ไม่อยากจะโต้เถียง ให้ต้องถูกครหามากไปกว่านี้ กลัวว่ายิ่งตนยังขืนต่อปากต่อคำกับอีกฝ่าย จะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเอง ร่างบางถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง เขาอยากกลับห้องโดยเร็วที่สุด หากยังไม่ทันจะพ้นทางก็ถูกมือแกร่งรั้งราวกับกระชากไว้เสียก่อน
“ปล่อยนะ!!!”
“จะรีบไปไหนล่ะ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ!”
“ก็ถ้านายคิดว่าฉันเป็นแบบนั้นแล้ว เราก็ไม่เห็นมีอะไรต้องคุยกันอีกนี่!”
“แต่ฉันมี”
“นายจะมีหรือไม่มีอะไรก็ฉันไม่อยากคุยทั้งนั้น ฉันจะกลับห้องแล้ว ปล่อย!!”
“กลับห้องก็ดี เราได้ไปคุยกันได้ถึงพริกถึงขิงขึ้นไง”
“นคินทร์!!!”
“อะไรกัน ทำเป็นโกรธทั้งที่จริงๆแล้วก็อยากจนเนื้อตัวสั่น ถึงขนาดต้องรีบเรียกคู่ขาให้ถ่อมาหาถึงที่นี่ไง”
‘ผลั๊วะ’
เสียงชัดเจนเต็มสองหูของนคินทร์ เพราะโดนหมัดเล็กๆของคนตรงหน้าซัดเข้าเต็มเหนี่ยวที่ปลายคาง ชายหนุ่มถึงกับมึนไปหลายวินาที
“คุณหมอเขาไม่ใช่คู่ขาฉัน อย่ามาหยาบคายใส่เขานะ อุ๊บ...!!”
ทันทีที่นคินทร์หันกลับมาชายหนุ่มก็รั้งลำคอภุมราเข้ามาประกบริมฝีปากทันที
“อื้อ...!!”
หลังจากชะงักไปด้วยอารามตกใจ พอตั้งสติได้ร่างบางพยายามดิ้นรนทันที สองมือบางทั้งทุบทั้งผลักไส หากมือแกร่งที่รั้งต้นแขนและต้นคออยู่นั้นช่างแข็งราวคีมเหล็กล็อคภุมราไว้ให้มิอาจหลุดพ้นได้โดยง่าย ริมฝีปากหนาบดขยี้รุนแรงจนลิ้นบางรู้สึกได้ถึงรสชาดของโลหิต
“อื้อ...อื้ม...อ๊ะ!”
เพียงเผลอเผยอริมฝีปากเพียงนิด ก็ถูกเรียวลิ้นร้อนของนคินทร์ล่วงล้ำเข้ากวาดชิมความหวานล้ำภายในช่องปากอย่างคุกคาม สองมือที่พยายามผลักไสสั่นระริก เรี่ยวแรงราวกับถูกดูดหายไป และทั้งที่ถูกบังคับ ทั้งที่ควรจะขัดขืน หากแต่ความรู้สึกอันแสนประหลาดกลับทำให้ใจภุมราอ่อนยวบและโอนอ่อนไปกับรสจูบดุดันที่อีกฝ่ายมอบให้ เช่นเดียวกันกับนคินทร์ที่แรกเริ่มเขากระทำลงไปด้วยแรงโทสะ หากเพียงครู่เดียวเท่านั้นความหวานล้ำที่ได้รับจากอีกฝ่าย ทำให้เขาเผลอไผล จากที่คุกคามดุดัน แปรเปลี่ยนเป็น ดูดดื่มและเว้าวอน เวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดไม่ทราบได้ ที่เขาทั้งคู่ไม่อาจผละริมฝีปากออกจากกัน
‘แกร๊บ...’
จู่ๆเสียงกี่งไม้หักก็ดังขึ้น นคินทร์และภุมราถึงกับสะดุ้งและผละจากกันอย่างรวดเร็ว แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ เหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้รู้เห็นกันอยู่เพียงแค่สองคนอีกแล้ว เพราะ ซอ เด็กหนุ่มผู้ช่วยตากล้อง ได้เป็นผู้ร่วมเหตุการณ์นี้ไปแล้วเรียบร้อย
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมไม่คิดว่าจะมีคนอยู่...เอ่อ...ตรงนี้...”
“...!!!!...”
พอภุมราตั้งสติได้เขาก็รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว และไม่รุ้ว่าด้วยความที่ตกใจเพราะมีคนเห็น หรือเพาะความสียใจที่ถูกย่ำยีสักดิ์ศรีกันแน่ ถึงทำให้หยาดน้ำอุ่นเอ่ออาบดวงตากลมใสคู่นี้ นคินทร์ได้แต่มองภุมราเดินหนีไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว เด็กหนุ่มตรงหน้าเขานี่ต่างหากล่ะ ปัญหาที่เขาต้องจัดการก่อน
“เอ่อ...”
“ว่าไง...ซอ?”
“ผมโผล่มาผิดเวลาหรือเปล่าครับ”
“ก็นะ อย่าบอกใครล่ะ”
“เอ่อ แล้ว...คุณนคินทร์กับคุณภู่เป็น...เอ่อ...เป็น....”
“กลับห้องไปได้แล้ว”
นคินทร์ตัดบทเด็กหนุ่มช่างซักไป แล้วเขาก็เดินหลบฉากกลับมาที่บังกะโล พอชายหนุ่มเดินผ่านหน้าห้องของภุมรา เขาก็เผลอหยุดมอง ภายในห้องตรงหน้าเงียบกริบ เหตุการณ์เมื่อครู่ยังคงติดตรึงในใจ นคินทร์พร่ำถามตัวเองตลอดทางเดินกลับมาที่บังกะโลว่า มันเกิดอะไรขึ้น และเขาเป็นอะไรไป คนที่อยู่ในห้องนี้เคยทำให้ใจของเขาบาดเจ็บอย่างแสนสาหัสมาก่อน ทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจ และทรยศเขาอย่างไม่น่าให้อภัย ตัวเขาเองก็เคยสาบานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมให้อภัยคนคนนี้ จะไม่มีวันญาติดีกับคนๆนี้อีกเด็ดขาด ตราบเท่าที่เขายังมีลมหายใจ หากแต่ตั้งแต่ที่สนามบินวันนั้น วันที่ได้กลับมาพบคนในห้องนี้อีกครั้ง ไม่รู้ทำไม เศษเสี้ยวหัวใจที่ยังเหลืออยู่ของเขา กลับหวั่นไหว คิดอยู่เสมอว่ามันคงเป็นเพราะความทรงจำครั้งอดีตสมัยที่ยังเป็นเพื่อนที่รู้ใจ แต่พอได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น เศษเสี้ยวนั้นกลับเพิ่มจำนวน จนกระทั่งวันที่ข้อความบางอย่างหลุดออกมาจากปากของภุมรา ‘คำว่ารัก’  ที่อีกฝ่ายเอื้อนเอ่ย  มันยิ่งทำให้เศษเสี้ยวนั้นสั่นไหว ทั้งที่เขาพยายามจะปฏิเสธมันและพยายามจะให้ความขุ่นแค้นบดบังสิ่งเหล่านั้นไว้ แต่สุดท้ายแล้ว ยิ่งพยายามจะทำลายอีกฝ่าย ยิ่งพยายามจะเคืองแค้นอีกฝ่าย หากพอได้เห็นแค่หยาดน้ำตาเพียงหยดเดียวของภุมรา อีกทั้งพอได้เห็นว่าอีกฝ่ายอ่อนแอล้มป่วยเพียงเพราะฝีมือของตัวเขาเอง เพียงแค่นั้น เศษเสี้ยวของเขาก็ดั่งกับรุ่มร้อนจนหลอมละลาย กลายเป็นสิ่งสิ่งหนึ่ง นั่นคือ...หัวใจ 
..........................................................................

มาต่ออีก 1 ตอน ก่อนที่อาจหายสาปสูญไปอีกสักระยะ
อร๊ายยยยยยยส์
ขอบคุณทุกท่านที่ยังคงติดตามนะเค๊า จ๊วบๆๆๆ
 
THEARBOO

[thearboo]

หลังจากแต่งมาถึงตอนที่ 13 แล้ว...อึก อึดอัด หาวเรอ...
มันคงแถเป็นเรื่องสั้นต่อไปไม่ไหว
 
ดังนั้นก้าเจ้าเลยขออนุญาต เปลี่ยนเรื่องนี้เป็นเรื่องกึ่งสั้น กึ่งยาวละกัน เฮ้อ...

ขอประทานโทษท่านผู้อ่านทุกท่านจริงๆเจ้าค่ะ อ๊างส์
 

THEARBOO

[momo9476]

ไม่ใช่เรื่องสั้นแล้ว ว๊ายยๆๆ อย่างนี้ต้องเกาะติดเวที

[thearboo]

ตอนที่ 14 *เก้อเขิน*


“ไอ้ภูบ้า ไอ้บ้าภู!!”

ในห้องมืดๆ  ภุมรานอนคลุมโปงอยู่อย่างเงียบเชียบ เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดีนะ ถูกเห็นเข้าซะแล้ว ถูกเห็นเรื่องน่าอายเข้าซะแล้ว เขาจะทำยังไงดี ถ้าซอพูดเรื่องนี้ออกไป แล้วพรุ่งนี้เขาจะทำหน้ายังไงดี   

“ไอ้หน้าไม่อาย...”

พึมพำอยู่คนเดียวใต้ผ้าห่มอุ่น และผลอยหลับไปทั้งๆที่ยังคงขมวดคิ้วหน้ายู่แก้มแดงก่ำอยู่อย่างนั้น

..............................................................................
   อากาศในเช้าวันนี้ ดูปลอดโปร่งแจ่มใสกว่าทุกๆวัน ปุยเมฆขาวลอยห่าง ผืนฟ้าสีครามสดใสเคียงคู่กับน้ำทะเลเขียวมรกต สะท้อนประกายระยิบระยับ เมื่อเปลวแดดอ่อนทอแสงล้อยอดคลื่น  ใช่...บรรยากาศเช้านี้ช่างผ่อนคลาย ทีมงานทุกคนเริงร่าตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างขมักเขม่น  มีแค่ 3 คนเท่านั้นที่มีสีหน้ากระอักกระอ่วนอยู่ตลอดเวลา  ซอ นคินทร์ และภุมรา

“อะไรกันน่ะ บรรยากาศแปลกๆเนี่ย พี่แอนรู้สึกไม่ชอบมาพากลเลยแฮะ ไหน ซอ มานี่สิ!!”
“อ่ะ ครับๆ”

ทันทีที่แอนเรียกซอเข้าไปหา หัวใจของภุมราก็ร่วงตุ๊บไปอยู่ที่ตาตุ่มเรียบร้อย สายตามองตาหลังซอไปด้วยหัวใจประหวั่น

“มีอะไรกันน่ะ ทั้ง 3 คนเนี่ย เลิ่กลั่กๆกันแปลกๆ ไหนบอกพี่มาสิซอ”
“อ่า...คือว่า...อ๊ะ วันนี้ซอท้องไส้ไม่ค่อยดีน่ะครับพี่แอน ซอเลยมึนๆ นิดหน่อยน่ะครับ”
“หา!! ท้องเสียเหรอ? อ้าวแล้วเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย ซอมียามั้ย กินยารึยัง นี่ๆ วันนี้จะพักก่อนมั้ย?”
“อะ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผะ...ผมไหวครับพี่แอน”
“อืมๆ เอางั้นก็ได้  แต่ถ้าไม่ไหวก็รีบบอกนะ”
“ครับพี่แอน”
“เอ้าทุกคนเร่งมือเข้าหน่อย เดี๋ยวแดดสวยๆจะหายไปซะหมด ช้าเจ๊โมโหนะจ๊ะ”

ถอนหายใจโล่งอกกันทั้งสามคน เมื่อไม่โดนคาดคั้นอีก

“ซอ....เอ่อคือฉัน...”
“อ๊ะ คุณภู่ มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?”
“ปะ...เปล่า ไม่ คือ...ฉันแค่...”
“วางใจเถอะคุณภู่ ผมไม่บอกใครหรอก”
“อ๊ะเปล่า ซอ คือ มันไม่ได้...”
“ความรักมันเป็นเรื่องธรรมชาติครับ มันไม่พรหมแดน ไม่มีศาสนา และไม่มีเพศ หรอกครับ ผมเข้าใจ”
“.....ขอบคุณนะ”

ผิดจากที่คาดนิดหน่อยทีตอนแรกเขาหวาดหวั่นว่า ซอจะเป็นคนปากเบา เพราะเด็กหนุ่มค่อนข้างจะคุยเก่งและเปิดเผย แต่เอาเข้าจริง ความหวาดระแวงของเขามันช่างไร้สาระ เมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้า ดูมีความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่ที่เข้าใจโลกมากกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก

“นายไปยืนดีๆได้แล้ว...”

จู่ๆนคินทร์ก็เข้ามากระซิบจากทางด้านหลัง ใกล้ชิดจนลมหายใจรดต้นคอ ภุมราสะดุ้งโหยง หน้าเนียนแดงซ่านอีกรอบ

“เฮ้ย จะหน้าแดงทำไม เดี๋ยวเขาก็ได้แห่มาดูกันหมดอีกหรอก”
“ก็ ก็เพราะนายนั่นแหละ จู่ๆจะเข้ามาใกล้ทำไมเล่า”
“แล้วจะทำไมล่ะ ก็แค่เข้าใกล้เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรแกสักหน่อย”
“ก็มัน...!!”
“หึ อายเหรอ?”
“หา!? อะ อายอะไรตรงไหนกัน”
“มองหน้าฉันแล้วหน้าแดง เดี่ยวคนอืนเขาก็รู้กันหมดหรอก ว่าแกแอบคิดไม่ซื่อกับฉันน่ะ”
“อะ ไอ้....”

“เอาล่ะพร้อมแล้ว คุณตากล้องกับน้องภู่พร้อมกันหรือยังคะ?”

เสียงของแอนราวกับระฆังหมดยก ช่วยชีวิตภุมราได้ทันการก่อนที่จะจมความอายตายไปซะตรงนี้ ตัวเขาเองผู้ซึ่งวางตัวดีมาตลอด กลับถูกดึงให้เป๋ได้เพียงเพราะคำพูดไม่กี่วันของคนตรงหน้า และแทนที่เขาจะโมโหกับท่าทีกวนโอ้ยของอีกฝ่าย ภุมรากลับหัวใจเต้นรัว แก้มแดงร้อนฉ่า  แถมยังรู้สึกยินดีเล็กๆกับเหตุการณ์นี้ คงเพราะมันคือสิ่งที่เขารอคอยจากคนตรงหน้าหรือเปล่านะ คำพูดหยอกล้ออย่างตอนนี้ถึงทำให้เขารู้สึกชื่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ทำงานได้แล้ว ไอ้บ้า”

ภุมราเอ่ยก่อนเดินจากไปยืนตรงจุดที่จะสามารถถ่ายรูปออกมาได้ดูดีที่สุด ด้วยใบหน้าที่มีเสน่ห์ดึงดูดที่สุด ระหว่างที่นิ้วมือของนคินทร์กำลังลั่นชั๊ตเตอร์อยู่นั้น สายตาของเขาเองก็ไม่ได้ละไปจากร่างตรงหน้าเลยเช่นกัน ไม่รู้ว่าหลายวันนี้เขาเป็นอะไรไป ทั้งที่จดจำได้ตลอดเวลาว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่เขาเกลียดชังและเจ็บแค้น แต่หัวใจเขาเล่า มันกลับเรียกร้องอยากเข้าใกล้ อยากสัมผัส  และเหมือนดั่งเป็นภาพลวงตา ที่เขาเห็นภุมรา น่ารักกว่าที่เคย โดยเฉพาะเมื่อกี้ ที่จู่ก็หน้าแดงราวกับเด็กน้อย จนทำให้ใจเขาเผลอไผล นี่ถ้าไม่ได้อยู่กันหลายคน เขาอาจเผลอทำในสิ่งที่ตัวเองคาดไม่ถึงก็เป็นได้

โดยไม่มีใครรู้ ที่ทั้งนายแบบเจ้าเสน่ห์และตากล้องคนเก่งที่มองภายนอกแล้วเหมือนกำลังทำงานกันอย่างขยันขันแข็งอยู่นั้น ที่จริงแล้วในใจของเขาทั้งคู่กำลัง  อบอวลไปด้วยความรู้สึกแสนประหลาดระหว่างกัน ไม่มีใครสังเกตุเห็นถึงสายตารุ่มร้อนแทบละลายที่ทั้งสองส่งให้กันเป็นระยะๆ

หลังเสร็จงานต่างคนต่างก็เก็บของและแยกย้ายกันไปพักผ่อน 

“ภู่ ภู่ เพื่อนภุ่จะมาถึงนี่กี่โมงเหรอ?”
“อ๋อ ถึงพรุ่งนี้ตอน 4ทุ่มครับ ผมว่าจะไปรับเขาที่สนามบินอยู่ล่ะ พี่แอน”
“หืม...แล้วเขามีที่พักหรือยัง หรือว่ามาพักกับภู่กันจ๊ะ?”
“เปล่าครับ เห็นว่าจองบังกะโลใกล้ๆนี้ไว้ได้ เขาบอกว่าเกรงใจน่ะครับ ไม่อยากรบกวนการทำงาน”
“อ่ะนะ...ดีนะเนี่ยที่เป็นเพื่อนผู้ชาย ถ้าเป็นเพื่อนผู้หญิงพี่คงคิดลึกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“คิดไปไหนกันครับ จะผู้หญิงผู้ชายก็เหมือนกัน เพื่อนภู่ทั้งนั้นแหละ”
“ก็มันน่าคิด นายแบบหนุ่มเจ้าเสน่ห์ แถมโสด พอมีใครเข้ามาสนิท ทุกคนเขาก้คิดเป็นแง่ฉันท์ชู้สาวหมดน่ะแหละจ๊ะ”
“งั้นเว้นไว้สักคนแล้วกันครับ ผมยืนยัน แค่เพื่อนจริงๆ”
“จ้าๆ รู้แล้ว เข้าใจแล้ว ชัดแล้ว แหมย้ำจริ๊ง ฮิฮิฮิ”

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ งั้นผมขอตัวก่อนนะพี่แอน อยากอาบน้ำแล้วล่ะ เหนียวลมทะเลจะแย่”
“จ้า เจอกันพรุ่งนี้นะ เอ๊ะ หรือจะไปกินข้าวกับพวกพี่ก่อนดีจ๊ะ?”
“ไม่แล้วล่ะครับ อยากนอนแล้ว เดี๋ยวผมสั่งทางโรงแรมเอาดีกว่าครับ”
“ตามใจ งั้นพี่ไปนะ”
“ครับ”

ภุมราเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงห้องพัก อากาศยามเย็นขมุกขมัว สีม่วงล้ำของยามราตรีพาดผ่านคุ้งขอบฟ้า พอเดินมาถึงหน้าบังกะโล ภุมราก็มาจ๊ะเอ่เข้ากับนคินทร์พอดิบพอดี อะไรไม่รู้มาดลใจ ให้คนปากเก่งอย่างเขากลายร่างเป็นคนบื้อใบ้ พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้หัวใจเต้นรัวเป็นกลองศึก ทั้งที่อีกฝ่ายก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเขาแม้สักคำ

และเช่นเดียวกันภุมราก็ไม่ได้รู้สึกเลยว่า คนตรงหน้าก็มีอาการเช่นเดียวกันเขา นคินทร์อึกอัก เขาไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงดี
...........................................................................

ตอนที่ 14 เข้าไปแระ อิอิ
เดี๋ยวตอนที่ 15 มีเฮอีกรอบ จะรีบมาลงต่อในเร็ววันนะจ๊ะ
 

THEARBOO

[momo9476]

รอลุ้นตอนคุณหมอมานะ

[Noi]

อ่านเรื่องนี้ก็สนุกดีแต่พระเอกดูโง่ๆไงไม่รู้ 

[GoonKGiinK]

แอบชอบภู่น้อยแล้วล่ะซิ 
ตอนต่อไปคงมีตัวเร่งปฏิกิริยาเข้ามา ตายแน่พระเอก,, ,หรือนายเอก

[roseen]

 

[thearboo]

ตอนที่ 15 *สัญญาณหัวใจ*


1 ทุ่มวันเสาร์ กับการทำงานที่เหน็ดเหนื่อย หลังการถ่ายซ่อมฉากสุดท้ายของวันนี้เสร็จสิ้นลง ทีมงานก็เริ่มเก็บของกัน

“เหนื่อยหน่อยนะภู่ ทำได้ดีมากเลยจ๊ะวันนี้”
“ขอบคุณครับ พี่แอน”
“เพื่อนภู่มาถึงยังจ๊ะ มาวันนี้แล้วนี่”
“ถึง 4 ทุ่มครับ เดี๋ยวสัก 3 ทุ่มผมจะออกไปรับ”
“จ๊าๆ อย่าลืมพามาแนะนำบ้างนะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวพามาให้ดูหน้า เตือนไว้ก่อนนะครับ ว่าเพื่อนผมหล่อมาก”
“ต๊าย!! พามาเลย พี่ชอบกินคนหล่อๆ ^^ แล้วนี่หิวมั้ย ไปกินข้าวกับพี่ก่อนดีป่ะ?”
“ก็ดีครับ กำลังหิวพอดี”

“อ้าว คุณนคินทร์ ไปทานข้าวกับเราไหมคะ?”

แอนชำเลืองไปเจอกับนคินทร์พอดี เลยเอ่ยปากชวนไปด้วยกัน ถึงจะไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนัก แต่รู้สึกว่าจะปล่อยให้เรื่องระหว่างคุณตากล้องกับน้องนายแบบผ่านไปเฉยๆไม่ได้ เพราะรังสีความเย็นชาที่ออกจากทั้งสองคนนี้ ทำให้บรรยากาศในการทำงานดูอึดอัด ดังนั้นควรขอให้เคลียร์กันซะให้เข้าใจกะซะน่าจะดีกว่า โดยเริ่มแรกเลยก้ควรเชิญไปกินข้าวด้วยกัน เป็นการปูทางก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณแอน ผมยังไม่หิว”
“แหม...ไปทานด้วยกันสักนิดเถอะคะ นะ จะได้ปรึกษากันเรื่องงานในส่วนที่เหลือด้วย”
“..........................ก็ได้ครับ”
“โอเค งั้นไปกันเลย ป่ะภู่”
“................................”

และแล้ว 1 สาว 2 หนุ่มก็เลือกที่จะทานอาหารง่ายๆ ที่บาร์เล็กๆ ริมชายหาด ภุมรารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะไม่คาดคิดว่า นคินทร์จะตอบรับคำชวนของแอน เพราะร้อยวันพันปี ไม่ว่างานไหน หากมีเขาไปด้วย นคินทร์จะไม่ขอร่วมวงเด็ดขาด แต่นี่มัน...คงเรียกได้ว่าปาฏิหารย์เลยทีเดียว

“เฮ้อ~ อิ่มจังเลย เป็นไงบ้างคะ ทั้งสองคน”
“ก็ดีครับ พี่ ภู่ชอบร้านนี้”
“ทำไมสองคนนี้เงียบกันจังเลยล่ะ มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า? อย่าหาว่าพี่ละลาบละล้วงเลยนะ แต่ว่าถ้าทั้งสองคนมีเรื่องอะไรกันอยู่ พี่ก็อยากให้คุยกันให้เข้าใจเสียก่อน บอกตรงๆนะ ทั้งพี่แอน กับทีมงานเนี่ยรู้สึกอึดอัดแทนนิดหน่อยน่ะจ๊ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่แอน พวกผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกันหรอกครับ”
“ภู่อย่ามาหลอกพี่นะ เห็นๆกันอยู่”
“เราแค่ซีเรียสกับการทำงานเท่านั้นครับคุณแอน”
“อะ...เหรอคะ งั้นก็อย่าเครียดกันมากนะคะ เดี๋ยวไม่สบาย”
“พี่แอน ทีผมพูดพี่ไม่ยอมเชื่อนะ”
“ก็แหม...แฮะๆ”
(แอนแอบคิดในใจว่า ก็อีตากล้องมันน่ากลัวนี่หว่า กลัวเถียงแล้วตาย)
..............................................................................................

“พี่แอนครับ ภู่ขอกลับก่อนนะ ต้องกลับไปอาบน้ำก่อน เดี่ยวไปสนามบินไม่ทัน”
“อ๊ะ? จ๊ะๆ อุ๊ย 2 ทุ่มครึ้งแล้วเหรอเนี่ย ขอโทษทีนะภู่พี่เมาน้ำลายไปหน่อย รีบไปเถอะจ๊ะ เดี๋ยวไปรับเพื่อนไม่ทัน”
“ครับ ขอตัวนะพี่แอน ขอตัวนะคุณนคินทร์”
“...........................”

ถึงร้านอาหารกับบังกะโลจะไม่ได้ไกลกันมากนัก แต่กว่าที่ภุมราจะกลับมาถึงห้องได้ ก็ปาไป 2 ทุ่ม 45 เข้าไปแล้ว

“อ๊ะ! ต้องรีบแล้วสิเรา อาบน้ำ อาบน้ำ...”

ภุมรารีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แต่พอออกจากห้องน้ำเขาก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ถูกมือแกร่งของนคินทร์ฉุดลากถูลู่ถูกังไปที่เตียง ภุมราดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่งอย่างทุลักทุเล เพราะตนมีแค่ผ้าขนหนูพันกายอยู่แค่ผืนเดียว จะออกแรงมากไปก็กลัวว่าอาภรณ์ที่นุ่งมาอย่างหมินเหม่ของตนจะหลุดออกจากร่างเสียก่อน

“อ๊ะ! เฮ้ย! นี่! ทำอะไรน่ะ นคินทร์!!??”
“โอ้ย! ปล่อยนะ!”
‘ผลั่ก...ตุบ’

ร่างภุมราถูกผลักจนเสียหลักล้มลงบนเตียง และในขณะเดียวกัน นคินทร์ก็ขึ้นคร่อมภุมราไว้

“แกจะไปไหน ภุมรา?”
“จะไปไหน...มันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย”
“จะไปรับผู้ชายมา “กก” งั้นเหรอ”
“!!?? หยุดหยาบคายใส่ฉันสักทีได้มั้ย? นคินทร์!!”

ภุมรายกตัวขึ้น มือบางผลักร่างตรงหน้า หวังจะให้ถอยพ้นทาง เขาต้องรีบไปสนามบินแล้ว

“ไม่ไปได้มั้ย?”

จู่ๆ นคินทร์ก็กระซิบแผ่วขึ้น ภุมราเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“อะไร...นะ?....!!?”

ยังไม่ทันได้คำตอบใดๆ ภุมราก็ถูกริมฝีปากร้อนของคนตรงหน้า ฉกจูบอย่างรุนแรง

“อื้อ!!??”

ริมฝีปากหนาบดเบียดอย่างเร่าร้อน จนภุมราคิดอะไรไม่ออก รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกลิ้นร้อนของอีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาเกี่ยวกระหวัดลิ้นของตนอย่างชำนาญ

“อ๊า~”

เสียงหวานครางหวิว เมื่อโดนเลียชิมในโพรงปากอย่างเร่าร้อนและคุกคาม หากแต่ยิ่งถูกรุกราน เรี่ยวแรงภุมราราวกับโดนสูบ มือที่ตอนแรกเคยผลักไส แต่ตอนนี้กลับเผลอไผลโอบต้นคอคนตรงหน้าเสียได้

“นคินทร์...ฉะ...ฉันต้อง...รีบไป...อ๊ะ!!...ดะ เดี๋ยว...อื้ม!!”

ภุมราร้องห้ามเมื่อนคินทร์เริ่มซุกใซ้ซอกคอหอมกรุ่น ริมฝีปากหนาขบแทะ ดูดดุน จนผิวขาวละเอียดขึ้นรอยรักแดงช้ำ ร่างภุมราสะท้านเฮือก ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนผ่าวของร่างหนาประทับบนผิวกาย มือใหญ่ลากผ่านตามจุดที่สามารถปลุกอารมณ์ปรารถนาของภุมราให้กระพือโหมได้ ราวกับรู้จักร่างกายภุมราเป็นอย่างดี

“อยะ...อื้อ...อย่า...อ๊ะ...อ๊ะ”

เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อยอดอกบอบบางสีชมพูสด ถูกดูดดุน เพียงเท่านี้สติสัมปชัญญะทั้งหลายทั้งมวลของภุมราก็ราวกับถูกลบให้หายไปจากก้อนสมองที่ว่างเปล่าของเขา ยิ่งอีกฝ่ายใช้ลิ้นโลมเลียตุ่มไตเล็กๆนั่น ร่างภุมราก็ยิ่งสั่นสะท้าน ทั้งบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านอย่างสุดทน

“อ๊า...นะ...นคินทร์...อย่า...อื้ม!...อ๊ะ...อ๊า!!!”

เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผ้าขนหนูผืนน้อยหลุดออกจากร่าง เปิดเผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายที่กำลังตื่นตัวอย่างช่วยไม่ได้ ท้าทายสายตาของคนตรงหน้ายิ่งนัก

“นะ...นคินทร์?...”

นคินทร์ยกตัวขึ้นถอดเสื้อยืดตัวบางของตนออกอย่างรีบร้อน เผยให้เห็นมัดกล้าม กำยำ ที่บ่งบอกว่าเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งขนาดไหน ภุมราปรือตามองคนตรงหน้าที่กำลังจัดการอาภรณ์ของตัวเองออก เขาไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือไม่ ว่าภาพที่ตนกำลังเห็นอยู่นั้นมันมีพลังบาดตาอย่างประหลาด เซ็กซี่ น่ามอง จนไม่อาจละสายตาได้ ยิ่งมอง ลมหายใจภุมรายิ่งหอบถี่ ความปารถนาที่แล่นอยู่ทั่วร่างอยู่แล้วนั้น กลับยิ่งทบเท่าทวีคูณ จนแทบจะเอ่อล้นออกมาจากร่าง

“อะไรกัน ภุมรา นี่นายเปียกขนาดนี้แล้วอย่างนั้นเหรอ”
“อ๊ะ! ตรงนั้น! อย่า อย่าจับนะ อ๋า~!!”

ภุมราแทบห้ามตัวเองไม่อยู่เมื่อแท่งความปรารถนาของตนถูกนคินทร์สัมผัส หยาดน้ำหวานสีสวยไหลหยดลงบนมือชายหนุ่ม เมื่อมันถูกรูดรั้งแผ่วเบา

“อ๊ะ...อื้อ...นคินทร์...ได้โปรด...อ๊า”
“ฉัน...ขอนะ”
“หา?...อ๊ะ...อะไร?”
ระหว่างที่ด้านหน้ายังถูกปรนเปรอไม่ขาดช่วง จู่ๆ มืออีกข้างของนคินทร์ก็เริ่มสัมผัสลงสู่ส่วนลึก นิ้วหนาลูบไล้ปากทางเข้าเล็กนั่นราวกับกำลังปลอบประโลม แค่เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น นิ้วหนาก็ล่วงล้ำเข้ามาในช่องทางคับแน่น โดยไม่มีการเตือน

“อ๊ะ ไม่ !! เดี๋ยว นคินทร์ ไม่เอานะ”
“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวจะเจ็บเอานะ”

นคินทร์กระซิบเสียงแหบพร่าโดยไม่สนใจคำทัดทานของร่างเล็ก

“ไม่นะ ฉะ...ฉัน...อื้ม!?”

เพื่อตัดความรำคาญนคินทร์จึงทำการจูบปิดเสียงคนตรงหน้าซะ จึงทำให้จากเสียงห้าม กลายเป็นครางหวานหูแทน

เวลาผ่านไปเพียงแค่ลมหายใจเดียว ช่องทางของภุมราก็พร้อม นคินทร์เองก็แทบจะอดทนต่อไปไม่ไหว เพราะคนตรงหน้าเขาช่างเย้ายวน ไม่ว่าจะเป็นร่างกายที่แสนจะทรงเสน่ห์ เสียงหอบหายใจเนื่องจากพ่ายแพ้ต่อความปรารถนา เสียงครางหวานซึ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้ ร่างบาง พร้อมสำหรับเขาแล้ว

“อืม...อย่าเกร็งนะ”
“อ๊ะ ...อื้อ... อ๊ะ...อ๊ะ ....อ๊า”

ภุมรากรีดร้องเสียงสูง เมื่อถูกแก่นความปารถนาของคนตรงหน้ารุกล้ำ  ถึงจะรู้สึกเจ็บแปลบในคราแรกที่ถูกสอดใส่ แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะต่อมาไม่นาน ความรู้สึกอีกอย่างก็เข้ามาแทน

“อ๊ะ ...อ๊ะ...อย่ะ...อย่า...”
“ไม่ทันแล้วล่ะ อึก...อย่ารัดนักสิ”
“มะ...ไม่ไหว...อ๊ะ...อื้ม! อ๋า!!”

ภุมรากรีดร้องเสียงสูง ร่างบางสะท้านเฮือก เมื่อส่วนปลายความปรารถนาของนคินทร์ที่ฝังอยู่ในร่างนั้น ไปกระทบเข้ากับบางจุดเล็กๆในช่องทางคับแน่นของเขา

“หืม...ตรงนี้...รู้สึกดีสินะ พอโดนปุ๊บ...ข้างในก็รัดฉันใหญ่เลย...”
“มะ...ไม่ ...อ๊ะ ...อ๊ะ ...อ๊ะ ...อ๊า ....อา ...อ๋า!!”
“อืม ...ดี ...ภุมรา ...ดีมาก อืม...”

ร่างสูงครางต่ำในลำคอ เมื่อตัวเขาเองตอนนี้ก็รู้สึกเสียวซ่านจนทนแทบจะไม่ไหว นคินทร์ยับยั้งตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขากระแทกกระทั้นหนักหน่วง จนภุมราต้องร้องเสียงหลง ความปรารถใหญ่โตของนคินทร์ที่ผลุบเข้าผลุบออกจากช่องทางคับแน่นนั้น เหมือนจะขยายตัวขึ้นอีก เนื่องจากความต้องการที่โหมกระพือขึ้นอย่างไม่อาจห้าม เสียงดังจอกแจก น่าอายที่ดังขึ้นเมื่อแก่นกายขยับเข้าออกนั้น เล่นเอาภุมรายิ่งอายจนแทบทนไม่ได้

 “ภะ...ภู...ภู...อ๊ะ ...มะ...ไม่ไหวแล้ว...ฉะ ...ฉันไม่ไหวแล้ว”
“อึก...อืม...”

ร่างหนาเร่งความเร็วในกระแทกกาย เสียงผิวกายเสียดสีกันดังลั่น

“อ๋า~!!!”

ภุมรากรีดร้องเมื่อเขาได้พบกับความสุขสม ความปรารถนาสีขาวข่นหลั่งไหลทะลักทลาย จนในหัวของภุมราตื้อไปหมด

“อึก!!”
วินาทีที่คนตรงหน้าถึงฝั่งฝัน ช่องทางที่แคบอยู่แล้ว ก็ยิ่งตอดรัดหนักหน่วงจนนคินทร์ไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ชายหนุ่มกระตุกปลดปล่อยความปารถนามากมายเข้าสู่ร่างบางมากมายจนล้นเอ่อออกมายังด้านนอก ร่างทั้งสองหอบสะท้าน ความสุขสมที่ทั้งคู่ได้พบนั้นมันช่างมากมาย จนไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้พบเจอ

“ภู...ฉันรักนาย...”

ภุมราเอ่ยปากคำสุดท้ายก่อนจะผลอยหลับไป นคินทร์มองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ก่อนจะบรรจงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อของคนตรงหน้าที่อยู่ในภวังค์ฝันไปแล้ว ก่อนที่จะโอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน แล้วหลับค่อยๆหลับตาลง
............................................................................

แต่งไป ซับกำเดาไป เฮ้อออ
 

THEARBOO

[yeyong]

แล้วใครไปรับคุณหมอล่ะทีนี้

[momo9476]

คุณหมอรอเก้อไหมเนี้ย

[Pupay]

  ภูหื่นอ่ะ >,,<
มาเกาะขอบเวทีอ่านด้วยคนค่า 
 

[เฉาก๊วย]

แสบมากเลยพระเอกเรา คุณหมอก็ทนรอหน่อยนะ   

[PetitDragon]

พระเอกเราได้ทีเอาใหญ่เลยนะ 

คุณหมอคงรอเก้อ 

[momo9476]

แวะมาดัน

[momo9476]

ไม่มาแล้วเหรอ กำลังสนุกเชียว

[powvera]

อ่านแล้วแบบว่าเลือดสาดมากมาย            

[Ryoooo]

ตกลงคุฯหมอละภู่
ปต่อยู่กับหัวใจไปสักพักก่อนก็ได้น่าา

[NOoTuNE]

สนุกอ่ะ มาต่ออีกน่ะ พลาดไปได้ไง

พระเอก เถื่อน หื่น โง่ แบบนี้ ชอบมาก

[Guill]

มารอจ้า