หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[Gapompom]

 

[Mc_ma]

เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ หมาดๆเลยค่ะ อ่านรวดเดียว 15 ตอนและพบว่ามันเยี่ยมมาก
อยากบอกคนเขียนว่า.. เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆ เนื้อเรื่องเข้มข้น ส่วนผสมอารมณ์และความรู้สึกกำลังดีเลย
ชอบมากๆเลยค่ะ เรื่องราวเริ่มต้นจากความผูกพันของทั้งคู่ตั้งแต่วัยเด็ก จนมีปัญหากันถึงขึ้นเกลียดกันรุนแรง
และท้ายที่สุดทั้งสองคนก็กำลังเผยความรู้สึกลึกๆและหัวใจตัวเองออกมา... โดยเฉพาะตอนที่ 15 มันแบบว่า....
รอติดตามตอนต่อไป มาต่อไวๆน๊าาา 
อยากรู้ด้วยคนว่า ภู่มีโรคร้ายอะไรน๊าา หมอถึงห่วงมากขนาดนั้น แถมภู่ยังบอกว่าเวลาของตัวเองเหลือน้อย อีก  มันจะเศร้ามั้ย??
ขอใหุ้๋ภู่อย่าเป็นอะไรเลยนะ ขอให้การผ่าตัดช่วยภู่ให้ได้อยู่กับคนที่อยู่ในหัวใจภู่มาโดยตลอดด้วยนะคะ

  กอดคนเขียนแน่นๆ ขอบคุณ  ที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านค่ะ

[ต่ายน้อย]

คุณหมอก็รอต่อไปนะครับ5555
แอบจิ้นคุณหมอกับน้องซออ่ะ คนแต่งช่วยหน่อยน้า

[yayee2]

พึ่งเข้ามาอ่านวันนี้เหมือนกับรี64 สนุกจังเลย
ที่ภู่โดนภู(ชื่อพระเอก-นายเอกนี่ออกเสียงใกล้กันเกิ๊น) เข้าใจผิดและโกรธแค้นนี่ เพราะมีคนจงใจสร้างสถานการณ์
แถมคนจงใจสร้างฯนั่นก็ตายไปแล้ว แล้วภูจะไปรู้ความจริงจากใครล่ะ จะมิแคลงใจไปตลอดรึ
(ตรงนี้ได้ข้อคิดว่าชะนีร้ายจริงๆ ร้ายกว่าลิงซะอีก )
แล้วก็มาตรงที่ปัจจุบัน คุณหมอของชั้น จะมินั่งรอคนไปรับหง่าวอยู่ที่สนามบินรึนี่
แล้วคุณหมอมาทั้งที คงโดนตากล้องเทพ ทั้งกันทั้งกั้นล่ะมั้ง ดูท่าออกจะหวง(หึง) นะนั่น
แล้วภู่จะมีเวลาส่วนตัวกับคุณหมอเท่าที่ควรปะเนี่ย ถ้าออกมารูปนี้..เรากลัวคุณหมอจะเหงาแหละ
เอ่อ..คุณคนเขียน  งั้นเราขอนำเสนอน้องซอ คอยเทคแคร์ดุณหมอดีปะล่ะ
หึ หึ หึ ถ้าเราเพ้อเจ้อไปบ้าง คุณคนเขียนโปรดอภัย

[moredee]

มาอ่านวันนี้ ทันแล้วววววววววววว
เรื่องกดดันแบบนี้ ชอบ รอดูพี่หมอ อิ อิ

[fannan]

โว้เลือดสาด

งะงั้นก็ไม่ได้ไปรับคุณหมออะดิ


ภูคิดยังไงเนี่ยรออ่านตอนต่อไปค้าบบบ

[thearboo]

ตอนที่ 16 *สิ่งที่อยู่ในหัวใจ*


“กริ๊งงงง”
“กริ๊งงงง”

“ฮัลโหลภู่ คุณอยู่ไหนแล้วครับ ผมมาถึงสนามบินแล้ว”
“ผะ...ผมขอโทษครับ คุณหมอ ผม...คงไปรับไม่ทันแล้วครับ...ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ไม่ต้องมารับก็ได้ ว่าแต่ภู่เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงภู่ดูแย่จังเลย?”
“มะ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ ผมแค่เผลอหลับไปเท่านั้นเอง”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็โล่งใจครับ ผมนึกว่าคุณจะไม่สบายเอาซะอีก”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆครับ คุณหมอ ผมขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไรกันครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย ผมเข้าใจว่าคุณทำงานเหนื่อย ที่จริงผมไม่ได้อยากให้ภู่มารับอยู่แล้วล่ะ เดี๋ยวผมไปหาภู่เองดีกว่านะครับ”
“เอ่อ ตะ ตอนนี้เลยเหรอครับ?”
“ครับ เดี๋ยวผมเช็คอินที่บังกะโลแล้วผมกะว่าจะไปหาภู่สักหน่อยน่ะ ไม่สะดวกเหรอครับ?”
“เอ่อ คือ...ผม ผม”
“มีอะไรหรือเปล่าภู่ ถ้าคืนนี้ไม่สะดวกเจอกันพรุ่งนี้ก็ได้นะครับ”
“ครับ คือ...คือผมนอนแล้วน่ะครับคุณหมอ ถ้าไง...เจอกันพรุ่งนี้ ได้หรือเปล่า?”
“ได้สิครับ ผมก็แค่อยากเจอคุณเร็วๆเท่านั้นเอง แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ เราค่อยเจอกันพรุ่งนี้ก็ได้ ภู่พักผ่อนเถอะครับ”
“ขอโทษจริงๆนะครับคุณหมอ”
“ไม่เป็นไร แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับภู่ ฝันดีนะครับ”
“ขอบคุณครับ พรุ่งนี้เจอกัน”
...

หลังจากวางสาย ภุมราได้แต่ถอนหายใจอย่างรู้สึกผิด เขาสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณหมอไว้แล้วแท้ๆว่าจะไปรับ แต่เขากลับไม่ได้ไป หรือพูดอีกอย่างก็คือ เขาไม่สามารถไปได้ ภุมราขยับกายเล็กน้อย เพื่อจะลุกจากเตียง แต่เพียงแค่ขยับเพียงนิดเดียวก็ถูกวงแขนจากคนที่นอนแนบกายอยู่กอดเอวเอาไว้แน่น

“จะไปไหน?”
“...................!!...ตะ...ตื่นแล้วเหรอ?”
“เปล่า...ฉันไม่ได้หลับสักหน่อย”
“เอ่อ...งะ งั้น ปล่อยฉันก่อนได้มั้ย?”
“จะไปไหน?”
“ห้องน้ำ...ฉันอยากอาบน้ำ”
“อาบน้ำไปไหน ดึกป่านนี้แล้ว”
“เปล่านี่ ฉันแค่เหนียวตัว”
“จริงเหรอ ไม่ใช่ว่าจะไปหาคนที่ตามมาดูใจถึงนี่หรอกเหรอ?”
“................มันเรื่องของฉัน! ปล่อยนะ!”

ภุมราตอบกลับไปอย่างหัวเสีย ทั้งๆที่เขาคิดว่าชายตรงหน้าจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่านี้แล้ว แต่กลับยังกวนไม่เลิกเสียอีก ว่าพลางแกะมือหนาออกจากเอวของตัวเอง อยากอาบน้ำล้างคราบไคลจะแย่ หากแต่มือแกร่งกลับไม่ยอมปล่อยโดยง่าย แถมยังรั้งร่างบางลงไปนอนพังพาบอยู่ใต้ร่าง

“เดี๋ยว นี่! จะทำอะไรน่ะ!!?? ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ก็บอกมาก่อนสิว่าจะไปไหน!!”
“ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นแหละ ไอ้บ้า!! เซ้าซี้จริง!”
“แล้วเมื่อกี้ที่คุยกันเสียงอ่อนเสียงหวานนั่นไง ไม่ได้จะนัดพรอดรักกันหรอกเหรอ!”
“ไม่ได้เจอเฟ้ย! ถึงอยากจะเจอก็เจอไม่ได้หรอก สภาพแบบนี้น่ะ!!”
“สภาพแบบไหน?”
“ก็แบบ.....................”
“หึหึ...แบบไหนเหรอ?”
“ฮึ้ย!! ปล่อยนะ!!”
“เดี๋ยวสิ...ที่ไม่ยอมไปเจอเพราะไม่อยาก ให้หวานใจคนนั้นเห็นสินะ ว่า....”
“ว่าอะไร!!??”
“ว่าถูกผู้ชายทำอะไรมาไงล่ะ  แถมเร่าร้อนมากด้วย หึหึ”
“นคินทร์!!”

มือบางผลักไสร่างที่คร่อมอยู่ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเกินทน ทั้งที่เมื่อไม่นานก่อนหน้านี้เขายังรู้สึกดีๆอยู่เลยแท้ๆ หากแต่ยิ่งผลักไส คนตรงหน้าก็ยิ่งโถมทับลงมาราวกับกลั่นแกล้ง นคินทร์จ้องมองร่างเล็กที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน ร่างขาวนวลน่าหลงใหล หน้าตาแดงก่ำไม่รู้เพราะโกรธหรือกำลังเขินอายกันแน่ ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารักน่าใคร่ หากไม่ติดที่ว่าคนในอ้อมแขนเขาคนนี้คือใคร เขาอาจหลงรักในความน่าเอ็นดูนี้ไปแล้วก็ได้  แต่ทั้งๆที่รู้อีกเหมือนกันว่าคนตรงหน้าคือใคร เขาเองก็ยังคงเผลอหวั่นไหว รู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่รู้สึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆของซอกคอขาวที่เขาเอาปลายจมูกลงไปซุกไซร้อยู่

“อ๊ะ! นี่! ปล่อยนะ นคินทร์!!”

ฟอด!

“อ๊า! อย่านะ!!”
“จะดิ้นไปทำไมล่ะ แค่หอมแค่นี้เอง”
“ไม่เอาแล้ว ปล่อยนะ อ๊า!!”

เมื่อถูกรุกเร้าหนักขึ้นภุมราก็เริ่มโอนอ่อน หยุดดิ้นรน และตอบรับจุมพิตเร่าร้อนของคนตรงหน้าอย่างหมดทางเลือก ร่างเปลือยเปล่าถูกลูบไล้หนักหน่วงตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น ลมหายใจหอบหนักของทั้งคู่สะท้อนให้เห็นว่า กิจกรรมเข้าจังหวะกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง หากแต่สติที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของภุมราส่งเสียงร้องขึ้นมาว่า หากมีต่ออีกรอบ ร่างกายเขาคงจะไม่ไหว และพรุ่งนี้คงทำงานไม่ได้แน่ๆ ภุมราจึงจำเป็นต้องรีบหยุดกิจกรรมบันเทิงนี้ก่อนที่มันจะเลยเถิด

“อย่า...นคินทร์...อึก...วันนี้ไม่ได้แล้วนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“เดี๋ยวทำงานไม่ไหวเอาน่ะสิ”
“รอบเดียวก็ไม่ไหวแล้วเหรอ แกเนี่ย อ่อนชะมัด”
“ไม่ใช่สักหน่อย! แต่พรุ่งนี้มีงานตั้งแต่เช้า เดี๋ยวก็ตื่นไม่ไหวกันพอดีหรอก!!”
“หึหึ เอ้าๆ ตามใจ งั้นนอนเลยก็แล้วกัน”
“ปล่อยก่อนสิ ฉันจะไปอาบน้ำ”
“ไม่ต้องอาบแล้ว บอกให้นอนก็นอนเถอะ”

นคินทร์ออกคำสั่งพร้อมทั้งกอดคนตัวเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขน ความหวานซ่านอกอย่างไม่นึกว่าจะเกิดขึ้นกับเขาทั้งคู่ ภุมรารู้สึกยินดีในอกอย่างไม่เคยคิดฝัน การที่เขาโดนกอดแบบนี้ ถูกรุกเร้าแบบนี้ ถูกเย้าแหย่แบบนี้ เขาจะขอคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหม ว่าเขาได้รับการให้อภัย และอีกฝ่ายยอมเปิดใจให้เขาอีกครั้งแล้ว และด้วยอารมณ์พาไปหรืออะไรดลใจไม่รู้ได้ ภุมราจึงหลุดปากถามในสิ่งที่จริงๆแล้วเขาไม่ควรพูดถึงมันอีกออกไป และโดยไม่ทันคิดนี่เองภุมราได้ถลาบินเข้ากองไฟไปเสียแล้ว

“นายอภัยให้ฉันได้แล้วใช่ไหมภู?”
“............ถามทำไมอีก?”
“เรื่องของฝ้าย...ฉันไม่ได้หลอกนายจริงๆนะ”
“อย่าพูดถึงฝ้ายอีก”
“ฉันรู้ ฉันผิดเองเรื่องฝ้ายน่ะ แต่เรื่องที่ฝ้ายรักฉันและหลอกนายน่ะเรื่องจริงนะ ทั้งเรื่องที่ฝ้ายตายด้วย มันเป็นอุบัติเหตุ”

อ้อมแขนที่เคยอุ่น ตอนนี้กลับเย็นจัดราวกับน้ำแข็ง นคินทร์คลายวงแขนออกทันที ทำให้ภุมรายิ่งใจเสีย

“ถ้าแกยังอยากให้เราทั้งคู่ยังคงพูดคุยกันได้ล่ะก็ อย่าพูดถึงเรื่องฝ้ายอีก เพราะไม่ว่ายังไงในชาตินี้ฉันก็จะไม่มีทางอภัยให้แก จำไว้”

น้ำเสียงเย็นชา พาให้ใจของภุมราหนาวยะเยือก เขาควรพอได้แล้วสินะ ได้แค่นี้ก็เกินพอแล้ว นึกโมโหตัวเองนักที่พูดออกไปโดยที่ไม่รู้จักคิด

“ขอโทษนะภู ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีกแล้ว อย่าโกรธฉันเลยนะ”
“...................................”
“ฉะ....ฉัน...ฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวได้นอนพักผ่อนกัน”
“....................อืม”

ยังดีที่อีกฝ่ายไม่โกรธจนเลิกคุยกับเขาไปอีก ภุมราโซซัดโซเซลงจากเตียงเหลือบไปมองคนที่หันหลังให้กันอยู่เล็กน้อย ในเบ้าตาร้อนระอุ หลังจากเข้าห้องน้ำแล้วภุมราก็เปิดฝักบัวน้ำปล่อยน้ำอุ่นเป็นละอองฝอยผ่านร่างเพื่อล้างคราบเหงื่อไคล พร้อมชำระหยาดหยดเล็กๆในดวงตาเศร้าหมองให้ไหลไปพร้อมกับกระแสน้ำ
‘แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังจะต้องการอะไรอีก ไม่เอาแล้ว ไม่เรียกร้องอะไรอีกแล้ว พอแล้ว เราพอแล้ว’

‘แหมะ’

เลือดสีแดงสดหยดติ๋งลงมาจากโพรงจมูกร้อนผ่าว และมิใช่แค่เพียงหนึ่งหยด เพราะยังไม่ทันที่ภุมราจะตกตะลึงพรึงเพริด ธารน้ำสีแดงสดกลิ่นคาวคลุ้งก็ไหลโกรกโพรงจมูกของภุมราไปเสียแล้ว และเพียงแค่ไม่ถึงนาทีที่สาละวนอยู่กับเลือดกำเดานั้น อาการหน้ามืด มึนงงก็เข้าครอบงำทั่วร่าง ดวงตาเริ่มมืดมัว สองมือพยายามปะป่ายหาที่จับไปทั่ว

‘แย่แล้ว’

สิ่งสุดท้ายที่คิดได้ก่อนที่ทั้งร่างจะร่วงลงสู่พื้น ภุมราหมดสติไปทั้งๆที่เลือดยังไหลโกรกจมูกอยู่ในห้องน้ำ

‘โครม’
‘เพล้ง’
‘ตึง!’

เสียงดังโครมครามจากในห้องน้ำ ทำให้นคินทร์ตกใจเล็กน้อย เพียงแค่นึกในใจว่า คนในห้องน้ำอาจแค่ทำของตก แต่อีกใจที่ห่วงใยคนในห้องน้ำนั้นมากนัก ผลักดันให้เดินไปเคาะประตูถามไถ่

“ภุมรา เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เงียบ

“ภุมรา ได้ยินไหม?”

เงียบ

นคินทร์เริ่มใจเสียเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากภุมรา เงี่ยหูฟังก็ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลจากฝักบัวเท่านั้น ยิ่งเวลาผ่านไป หัวใจของนคินทร์ยิ่งสั่นไหว ห่วงคนในห้องน้ำเหลือเกิน ทำไมถึงไม่ตอบออกมาบ้างเลยนะ มือก็ทุบประตู ปากก็ตะโกนเรียกไป

“ภุมรา!!”

ปัง ปัง

“เฮ้ ภุมรา!!”

ปังปังปัง!!

“ภู่ ภู่!!”

สุดจะทนรอต่อไปได้ นคินทร์ตัดสินใจพังประตูห้องน้ำเข้าไป ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำนคินทร์ตัวชาวาบ ร่างขาวโพลนของภุมรา นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นห้องน้ำ และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือเลือดที่ไหลซึมเป็นวงใหญ่จากจมูกร่างบาง นคินทร์ถลันเข้าไปประคองร่างภุมราทันที

“ภู่ ภู่!!”

หัวใจนคินทร์เต้นไม่เป็นส่ำ นี่มันเกิดอะไรขึ้น คนในอ้อมกอดเขาเป็นอะไรไป ร่างที่ไร้สติ ไร้เรี่ยวแรงอยู่ตรงหน้า พาให้เขามืดแปดด้าน นคินทร์รีบอุ้มร่างเล็กออกจากห้องน้ำไปที่เตียงนอน ปฐมพยาบาลเบื้องต้น ให้เลือดหยุดไหล ก่อนจะตาลีตาเหลือก โทรศัพท์ไปทางโรงแรมเพื่อขอประสานงานเรียกรถพยาบาลทันที

“ภู...ภู...”
“ภู่! นายเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย??”
“ไม่เป็นไร...นายช่วยโทร...โทรหาหมอเนศให้หน่อยได้มั้ย?”
“หมอเนศ?”
“อืม...เบอร์อยู่ในมือถือน่ะ เขาเป็นหมอประจำตัวฉัน โทรเรียกเขามานี่ให้หน่อยได้มั้ย?”
“อะ...อืม รอเดี๋ยวนะ”

ถึงจะไม่เข้าใจนัก แต่พอได้ยินว่าคนที่มาถึงจริงๆแล้วเป็นหมอประจำตัว ก็ยิ่งรู้สึกผิด และสงสารคนตรงหน้าจับใจที่เห็นว่าป่วยหนัก

‘นายเป็นอะไรไปนะ ภู่?’

30 นาทีหลังจากโทรหาคนที่ได้ชื่อว่าหมอประจำตัว นคินทร์ก็ได้พบหน้าชายที่เขาเคยแต่ได้ยินชื่ออย่างเป็นทางการ หากยังไม่ทันได้แนะนำตัวทำความรู้จักกันสักเท่าไหร่นัก เพราะต้องรีบดูอาการนายแบบหนุ่มเสียก่อน ระหว่างที่หมอหนุ่มเข้าตรวจอาการของภุมรา ตัวนคินทร์เองก็รออยู่ข้างนอกกับแอนและซอด้วยอาการกระวนกระวาย

“สวัสดีครับหมอ ไม่เจอตั้งหลายวัน”

เสียงแหบแห้งเอ่ยทักทายผู้มาเยือนด้วยความสนิทสนม

“ไม่ต้องมาปากหวานเลยครับ ภู่ ยังไงครับ ยังไง ไหนบอกว่าแข็งแรงสบายดีไง แล้วทำไมนอนป่วยอย่างนี้ได้ล่ะครับ หือ?”
“เจอก็บ่นท่าเดียวเลยนะครับ”
“มา ให้ผมดูอาการหน่อยสิครับ ตอนนี้ปวดตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ เมื่อกี้ตอนอาบน้ำ เลือดกำเดามันไหลออกมา แล้วผมก็วูบไปแป๊บนึงเท่านั้นเองครับ”
“ภู่ ยาคุณอยู่ไหน!? ผมขอดูหน่อยได้มั้ย?”
“เอ่อ...ในลิ้นชักน่ะครับ”

“ยามันพร่องไม่เท่ากันนี่? แสดงว่าคุณทานยาไม่ครบนี่นา ใช่มั้ยครับ?”
“เอ่อ...แฮะๆ ผมขอโทษ คือบางทีผมก็เผลอหลับไป หรือบางทีก็ลืมไปบ้าง แค่ ไม่กี่ครั้งเองนะครับ”
“ภู่ ผมยอมให้คุณรับงานนี้ จนต้องเลื่อนการผ่าตัดออกไปเนี่ย เพราะคุณสัญญาว่า คุณจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี แต่แล้วนี่คุณกลับ...”
“ผมก็ขอโทษแล้วไง ต่อไปผมจะไม่ทำแล้ว ผมสัญญา”
“ภู่ ผมจะยอมให้ภู่ทำงานต่อ ถ้าภู่รักษากติกา แต่แบบนี้โมฆะไปเลยครับ เตรียมตัวกลับเมืองไทยกับผมได้เลย”
“อีกนิดเดียวนะครับหมอ อีกแค่ 6 วันเอง นะ เสร็จงานนี้แล้วผมจะทำตามคุณหมอทุกอย่างเลย นะครับๆ”
“เพราะคนที่โทรหาผมเมื่อครู่นี้สินะครับ คุณถึงดั้นด้นออกจากโรงพยาบาลมารับงานนี้”
“......................................” (- -) (_ _) (- -)   
“แล้วเขารู้มั้ยว่าคุณป่วย”
“..........................”  (--  )=(  --)
“ทำไมไม่บอกเขาล่ะครับ?"
"ผมกลัว"
“กลัวอะไรกันครับ? ไม่ดีเหรอเขาอาจดีกับคุณมากขึ้นก็ได้นะ ที่คุณบอกว่าเขาเคยโกรธคุณน่ะ เขาก็อาจยอมดีกับคุณนะ”
“ผมรู้ครับ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ยังกลัว”
“คุณจะยังกลัวอะไรครับ ภู่?”
“ผมกลัว...กลัวว่าถึงเขารู้ มันก้จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
“...........................”
“ผมอยากจะรำลึกอยู่ในใจว่า...ที่เขาไม่แคร์ผมเพราะเขาไม่รู้ว่าผมป่วย ไม่ใช่...ถึงเขาจะรู้ว่าผมป่วย แต่เขาก็ไม่แคร์...”
“............................ภู่.....”

...

ต่ออีก 1 ตอน ขอโทษที่ช้านะเจ้าคะ
 
THEARBOO

[Monochrome]

โอ๊ย อ่านแล้วปวดใจ แต่สนุกมาก

[yeyong]

คำคมทิ้งทายได้ปวดใจจริงๆ

[yayee2]

ปวดใจจริงๆด้วย
อยากให้ถึงวันนั้นจริงๆเลย วันที่ภูได้รู้ความจริง

[roseen]

มันได้แค่ตัวจริงๆ แต่ไม่ได้หัวใจไปด้วย



เพราะมันรู้อะไรสักอย่าง

[chompoonut139]

ปวดใจรีบมาต่อน่ะประโยคสุดท้ายมันแทงใจดำจนแหลกเลย

[coon_all]

เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า
อ่านทีเดียวเลย
เค้าก็ชอบเรื่องเศร้านะแต่ว่า ขอจบแบบมีความสุขนิดนึง
สงสารภู่อ่ะ อธิบายอะไรไม่ได้เลย
อยากบอกว่าชอบประโยคนี้มากๆเลยอ่ะ รู้สึกว่านายเอกเรามองโลกแบบให้ตัวเองมีความสุขอ่ะ ถึงมันจะเศร้าก็เถอะ
“ผมอยากจะรำลึกอยู่ในใจว่า...ที่เขาไม่แคร์ผมเพราะเขาไม่รู้ว่าผมป่วย ไม่ใช่...ถึงเขาจะรู้ว่าผมป่วย แต่เขาก็ไม่แคร์...”

[maru]

สงสารภู่

[2Botaku]

มาอัพต่อไวไวนะค่ะ

[เฉาก๊วย]

 

[PetitDragon]

 

เลิกสนใจนคินทร์ไปเถอะภู่.....

[ณ ที่เดิม™]

ปวดใจจี๊ดๆ เลย 

[NOoTuNE]

อ่านแล้วมันเหมือนใครมา ทุบหัวใจเอาไว้


ยังมองไม่เห็นปมที่จะทำให้ความแค้นที่มันบังตา นคินทร์หมดไปเลย



  สงสารภู่สุดๆ

[Monochrome]

อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว.....  แต่ทำไมถึงเป็นดราม่าที่อ่านแล้วยิ้มตาม??  > _______<  รอมาต่อครับ

[chompoonut139]

มาต่อเถอะจะลงแดงตายแล้ว

[namngern]

ถ้าภู่ไม่เอาหมอ
เราขอแทนได้ไหม ?
เฮ้อ รักคนที่เขาไม่รัก

[thearboo]

ปล. มิเจตนาปล่อยทิ้งร้าง แต่ตอนนี้อัพไม่ไหวจร๊า ISO audit เสร็จ
ไข้หวัดใหญ่ก็เล่นซะอ่วม เดี๋ยวน้ำมูกเลิกหยดแล้วจะรีบมาต่อนะคร๊า
ขออภัยมา ณ ที่นี้
 
THEARBOO

[Ipatza]

ภู่เป็นอะไรอะ
โลหิตจางไง๊?
ชอบมากๆเลย
เพิ่งได้อ่าน
แลดูจะเศร้า
แต่ดูเหมือนภูจะใจอ่่อนละนะ
คงไห้อภัยได้บ้างแล้วละ
จัดเต็มไปขนาดนั้นอะหิอะหิ

[Mookkun]

ชีวิภู่ =..=
ภูโง่

=="
อย่าลืมมาต่อนาคนเขียนน

[ชะรอยน้อย]

มารอตอนใหม่นะคะ

[7th SensE]

อ้ากกกกกก
เจ็บปวด เมื่อไหร่ภูจะเข้าใจภู่น้าาา
สงสารอ่า หายไวๆนะภู่
ภูก็นะตาสว่างสักทีเหอะ ก่อนจะสายไปน่ะ เฮ้อ

[Muzik]

กรี๊ด ชอบนิยายแนวนี้เป็นที่สุด
มาบ่อยๆนะคะ

[April❤]

เพิ่งมาอ่านรวดเดียวถึงตอนปัจจุบันเลย
ชอบมากๆค่ะ
มาต่อไวๆนะคะ

[Monochrome]

หายไปนานแล้วหนอ??