วิธีการบรรยาย หรือบรรยากาศจะคล้ายๆเรื่อง อาตี๋ของผม อยู่บ้างนะคะ
แต่ต้องบอกว่าเรื่องนี้อึกอัดกว่ามากกกกก แน่นๆอ่ะ มวนๆในท้อง
กดดันนะเวลาอ่าน แต่ก็ชอบ อยากอ่านต่อ เหมือนมาโซเลย 5555
ตอนแรกที่เข้าใจคือ การแสดงความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แม่ของไผ่เองก็ดูมีอะไรในใจ
ไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ คล้ายๆไผ่ แต่อาการประสาทหลอนหรือความจิตนี่ต้องยกให้ไผ่
ภาพที่คุณเธอหลอนจนเห็นอะไรต่างๆนั่น น่ากลัวสุดๆ
เราว่าภาพหลอนนั่นมาจากจิตใต้สำนึกนะ ก็ถ้าพ่อจอห์นเป็นคนสะกดจิต ทำให้ไผ่จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวัยเด็กไม่ได้
แต่จิตสำนึกในส่วนลึก มันมักย้ำเตือนเสมอๆ ว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ มีบางอย่างที่หลงลืมไป
แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เหมือนเดินหลงทางอยู่กลางแผ่นดินกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
มองไม่เห็นอะไรเลย เดินไปก็เหมือนย่ำอยู่กับที่ พอทำท่าจะนึก มันก็เหมือนมีอะไรมากั้นเราไว้
ที่พอเข้าใจการบรรยายความรู้สึกของไรต์ เพราะเราเองก็เคยหลงลืมอะไรไปเหมือนกัน
แม้ไม่สำคัญ แต่ก็ไม่อยากจะลืม มันฝังข้างใน จนยากจะเอาออก รู้สึกอึดอัด เวลาพยายามนึก แต่มันตีบตันจนน่าหงุดหงิด
ที่ไผ่เป็นคนมืดมน ดูเก็บกด ไร้ชีวิตชีวา คงเป็นเพราะ อะไรบางอย่างข้างในนั่นแหละ ที่ทำให้เค้ารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง
จิตใต้สำนึกมันย้ำเตือนตลอดเวลา หวาดกลัวในสิ่งที่เคยเผชิญ จนไม่อยากจะสู้หน้าใคร
อยู่ในมุมมืดๆก็สงบดี แต่พอจอห์นเข้ามา เหมือนค่อยๆมีเศษส่วนที่ขาดหายไป กลับมาต่อเติมมันอีกครั้ง
(จริงๆมันบุกรุกความเป็นส่วนตัว จนจำเป็นต้องพยายามให้มันมีตัวตน)
รู้สึกคุ้นใจแต่ไม่คุ้นเคย เหมือนเคยรู้สึกแบบนั้น แต่ใจอีกส่วนก็คอยค้าน อย่าไว้ใจๆ
ความหวาดระแวงคงเกิด เพราะความกดดันทางสภาพแวดล้อมแล้วก็จิตใจของเจ้าตัวด้วยนั่นแหละมั้ง
เหมือนที่พ่อจอห์นบอกว่า คนเราเป็นบ้ากันทุกคน
เราว่าอันนั้นมีส่วนจริงอยู่นะ แต่มันก็อยู่ที่แต่ละคน จะจัดการกับสภาพอารมณ์นั้นของตัวเองยังไง
เวลาเรามีอะไรอึดอัดใจ อยากจะระบายออก แต่ไม่มั่นใจ ขลาดกลัว และไม่กล้าที่จะพูด
สภาพอารมณ์และจิตใจไม่คงที่ เกิดจากที่พ่อแม่ไม่ค่อยจะซักถามเรื่องลูก
(คงกลัวจะมีอะไรไปกระทบกระเทือนจิตใจ แล้วมันบ้าขึ้นมา)
หรือแสดงความห่วงใยอะไรมากนัก เราคลาดว่ามันคงเป็นเหตุมาจากอดีต
ที่ทำให้ทั้งพ่อและแม่ของไผ่ยังอยู่ด้วยกัน แต่ไม่ใช่เพราะความรักที่มีให้กัน
มันเหมือนเป็นหน้าที่ ที่คอยขับเคลื่อนตลอดเวลาเสียมากกว่า
คอยจับตาดูพฤติกรรม อยากให้เค้าอยู่ในกรอบที่ตั้งไว้ ไม่ห่างไปจากสายตา
คงกลัวว่าเหตุการณ์ในอดีตจะกลับมาอีก และส่วนหนึ่งคงเพราะรู้สึกผิดด้วยล่ะมั้ง
อันนี้เราก็ไม่รู้นะ ว่าแม่ซันกับแม่ไผ่ ใครเมียน้อยเมียหลวง ถึงจะดูว่าแม่ไผ่เป็นเมียหลวงก็เถอะ
แต่การที่ผู้ชายคนนึงจะมีเมียสองคนพร้อมๆ ไร่เรี่ยกันเป็นอะไรที่เลวชาติมาก เพราะถ้าไม่มีเมียสองคนพร้อมๆกัน ลูกๆก็คงไม่อยู่ในวัยใกล้เคียงกันหรอก แต่บางทีเรื่องพวกนี้ก็พูดยาก เค้าอาจจะไม่ได้อยากมีเมียทีเดียวสองคนก็ได้
อาจจะผิดพลาดทางเทคนิคอะไรก็ว่าไป(มึงยังเล่น = =)
แต่เราว่าแม่ไผ่ดูจิตๆ ลูกเลยค่อนข้างเซนทิทีฟ(จิต)ตามแม่นะ คงเก็บกดบวกโรคจิตอ่อนๆ แล้วก็รุนแรงขึ้นพอมีอะไรมากระทบ อืมไม่รู้เค้าเรียกโรคอะไร แต่ทางที่ดี เห็นคนประเภทนี้ เราควรหลีกเลี่ยงเรื่องที่จะไปกระทบจิตใจเค้าจะดีกว่า ดูท่าแล้วคงคิดมาก และยากนานเสียด้วย คิดมากไม่เท่าไหร่ มันดันคิดเกินความจำเป็นนี่แหละ ที่ทำให้ไผ่แม่งเริ่มจิตจนกู่ไม่กลับ
ส่วนจอห์นนี่ต้องขอชื่นชมในความรักอันนิรันดร์ แถมยังรู้เรื่องอะไรเยอะแยะไปหมด หล่อก็เงี๊ยะ(เกี่ยวมั้ย? - -)
โดยรวมนี่ถือว่าดีสุดๆค่ะ บรรยายได้ดูจิตๆดี ชอบ 55555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
