ผมนั่งอยู่ริมสระบัวของมหาลัยที่ผมเรียนมาตลอดสี่ปี นึกถึงวันเก่าๆทั้งวันรับน้องครั้งแรก วันที่โดนว้ากมากับเพื่อนๆในคณะจนวันหนึ่งก็กลายเป็นพี่ว้าก หรือจะวันที่ร่วมกันนอนดึกในวันทำรายงาน หรือจะการแหกคอกโดดเรียน มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในรั้วมหาลัยแห่งนี้ .. อีกเรื่องที่ผมไม่มีทางลืมเลยก็คงจะเป็นเหตุการณ์แอ็กซิเด็นเล็กๆ ที่สร้างความรู้สึกไม่เล็กให้เกิดกลางใจผม … อืม … มันเมื่อปีที่แล้วนี่เองล่ะครับ
ลานรับน้องรวมคณะวิศวะ
“นั่งเลยน้อง ให้ว่องๆ อย่าให้อารมณ์เสีย !!”
ไอ้จอมว้ากเกอร์ประจำโซนสองจากวิศวะโยธามันก็ว้ากไปตามหน้าที่ นี่คือการรับน้องรวมครั้งแรกก่อนจะแยกไปรับน้องเอกต่อไป ดังนั้นตอนนี้เฟรชชี่กว่าสองร้อยคนของคณะกับรุ่นพี่ปีสองอีกกว่าสองร้อยคนก็มาเบียดเสียดกันตรงลานหน้าคณะ ส่วนพวกผมปีสามนั่งเก๊กหน้าดุมองดูเด็กใหม่หน้าตื่นๆ
“นั่งไวๆดิ๊ รุ่นพี่ปีสามเขามารอพวกมึงเป็นชาติแล้ว เกรงใจน่ะมีมั้ย หรือจะปีนเกลียวห๊า !!!”
อื้อหือไอ้จอม ปีก่อนโดนรุ่นผมว้ากไว้เยอะ คราวนี้มันกะเอาคืนกับน้องแบบเต็มๆแหง
“เอ้า ปีหนึ่งปีสองทั้งหมดไหว้รุ่นพี่ !!!”
มันก็ก้มไหว้กันสองชั้นปี แต่พวกผมยังไม่ทิ้งลายเดิม หันหน้าเมินกระดิกตีนใส่ มหาลัยนี้ปีสามใหญ่สุดโว้ยเพราะปีสี่มันไปฝึกงานทำวิทยานิพนธ์กันหมดแล้ว !
ผมที่เป็นใหญ่สุดในวิศวะแสยะยิ้มเล็กน้อย หึหึ ได้เวลาแกล้งเด็ก
“แค่ไหว้ ? คำพูดล่ะไปไหน หืม ?”
“ทุกคนเปล่งเสียงดังๆ ! สวัสดีครับสวัสดีค่ะ เข้าใจมั้ย ? เอ้า ปีหนึ่งปีสองเคารพรุ่นพี่ !”
“สวัสดครับ / สวัสดีค่ะ”
เสียงตะโกนลั่นตึกกับน้องๆสี่ร้อยกว่าคน แต่ผมดันเอาแต่ใจน่ะสิ แค่นี้มันยังไม่ถูกใจกูหรอกโว้ย
“ไม่ได้ยินเลยว่ะ พวกมึงได้ยินกันปะวะ”
ผมแสร้งหันไปถามกลุ่มเพื่อนสนิทที่เป็นทีมว้ากปีก่อน ว้ากกันมาอย่างเมามันส์ พวกมันก็รับมุกทำหน้าเอือมๆส่ายหัวกันเป็นทิวแถว
“เอาใหม่ ! มึงดังกันได้แค่นี้หรือไงหา !!!!”
เสียงตวาดของผมดังลั่น ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครใหญ่ในแถบนี้ ! วิศวะนี่ไอ้แดนคุมโว้ยยย
แล้วไอ้จอมก็สั่งเพื่อนมันน้องมันไหว้มันอีกสองสามรอบผมก็พอใจ ก่อนจะเก๊กดุสั่งมันคุมน้องบูมคณะกับร้องเพลงให้ได้ ไม่งั้นไม่นับรุ่น ให้เวลาจนถึงสิ้นเดือน
“รับทราบครับ ปีหนึ่งปีสองขอบคุณรุ่นพี่ !”
แล้วเด็กๆก็ไหว้อีกครั้ง พวกผมก็เดินลากเท้าออกมาตามอารมณ์ ไปหาข้าวแดกกันปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเด็กๆไป เรามันโตแล้ว หึหึ
เย็นนี้ผมก็เดินลากเท้ากลับหอปกติ แต่ก่อนจะพ้นรั้วก็มีเสียงห้าวๆแสนจะคุ้นเคยดังตามมา
“เฮียแดนโว้ย ผมคุมเด็กเป็นไงมั่งวะ โอเคยัง”
“เออ โอเคแล้ว ใช้ได้นี่หว่า กลับบ้านไปหาน้ำมะนาวแดกด้วย เสียงมึงจะแหบไปอีกนาน”
“ขอบคุณคร้าบเพ่ ไอ้จอมจะรับไปปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด”
“เออ มีปัญหาไรก็มาปรึกษาพวกกูแล้วกัน”
ภายนอกอาจจะดูเหมือนไม่ค่อยสนิทระหว่างชั้นปี มันก็เป็นภาพลักษณ์ช่วงรับน้องล่ะครับ ปกติซี้ปึ้กตบหัวกินเหล้ากันมันส์จะตาย
“ขอบคุณครับ งั้นผมไปละเฮีย หิวข้าวโคตร”
“เออเจอกันไอ้จอม”
แยกจากกันผมก็เดินลากเท้าชิวๆกลับหอที่อยู่ห่างจากมหาลัยไปประมาณสามกิโล มันก็อาจจะไกลในความคิดของใครหลายคนแต่ผมมันบ้าชอบโดนตากลม มันสบายดี ชีวิตรีบมากบางทีก็ไม่ดี
“นมคร้าบบบ นมเย็น นมร้อน นมจืด นมหวาน นมเปรี้ยว มีหมดทุกอย่างคร้าบบบ อร่อยแน่นอน แวะชิมแวะซื้อกันก่อนนะคร้าบบ เปิดใหม่วันนี้มีโปรโมชั่นด้วยนะคร้าบบบ”
หน้าหอพักผมมีร้านนมมาเปิดใหม่หรอเนี่ย ของกินเด็กๆ โตแล้วใครเขากินนมกันมั่งวะ ทำไมไม่มีร้านเหล้ามาเปิดมั่ง
ผมเดินผ่านร้านแบบไม่คิดจะแลแม้แต่นิดเดียว มันไม่ใช่สไตล์เลยด้วยซ้ำ แต่แล้วก็ดันมีเป็ดมาขวางผม ใช่ครับเป็ด มันเป็นหมวกเป็ดของคนที่ตัวเล็กกว่าผม ทำให้หน้าผมปะทะกับเจ้าเป็ดน้อยนี่
“พี่ครับบบ นี่ใบปลิวร้านคร้าบบ มีโปรโมชั่นด้วยนะ ลองชิมก่อนได้นะครับ อร่อยทุกอย่างเลย !”
เจ้าเป็ดเงยหน้าขึ้นมาโชว์หน้าขาวๆตาตี่ๆกับเหล็กดัดสีฟ้า อ้อนี่เองที่พวกผู้หญิงชอบพูด ขาวตี๋ดัดฟัน
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ”
ผมเบี่ยงตัวหลบตั้งท่าจะเดินต่อ แต่ไอ้เป็ดนี่มันดันวิ่งมากางแขนกั้นผมอีก อะไรอีกเนี่ย ? หมวกก็เปิด ผ้ากันเปื้อนก็ยังสีเหลืองลายเป็ด ไอ้เป็ดนี่มันจะเอาไงวะ
“อะไรอีก”
“ชิมก่อนนะพี่นะ อร่อยจริงๆนะ น๊า ลดให้ๆ แวะก่อนๆ”
“ไม่เอา ไม่กินนม มันของกินเด็กๆ”
“โหย คนแก่แบบพี่ก็กินได้ เชื่อดิๆ แวะก่อนๆ”
แก่ ? นี่มันว่าผมแก่นี่หว่า ไอ้เด็กปากเสีย ! ผมถลึงตาโหดใส่มันซึ่งทุกทีน้องในคณะผมมันจะรู้กันเป็นสัญญาณว่าผมเริ่มอารมณ์ไม่ดีให้รีบชิ่งด่วน แต่ไอ้เป็ดเอ๋อนี่มันกลับยิ้มโชว์เหล็กดัดมันต่อ !
“น่า เชื่อดิ อร่อยยยยยย”
“ไปไกลๆกูเลย กูไม่แดกนมโว้ย”
“อ๋า .. อย่าขึ้นเสียงดิ ! ทำเสียงโหดทำไมเนี่ย นมมันมีประโยชน์พี่ แคลเซียมสูง สู๊ง สูง อ่ะ !”
ไอ้เป็ดมันเขย่งกระโดดๆ มันเอ๋อหรือมันก๊อง ? หรือมันไม่เต็ม ? หรือมันบ้า ?
“แดกแล้วได้แค่มึงกูไม่แดกหรอก ไปไกลๆ กูจะกลับหอ”
“หอหรอพี่ ? ร้านผมมีเดลิเวอร์รี่ส่งถึงหอและที่พักแถวนี้นะพี่ หอไหนอ่ะ อ๋อ หอพักมุมถนนนั่นปะ ห้องไหนๆ เดี๋ยวผมเอาไปส่ง อ้ะพี่เมนูสั่งก่อนๆ อร่อยแน่นอน ลดให้ครึ่งหนึ่งเลยเอ้า !”
มันยัดเยียดเมนูสีเหลืองอ๋อยมาใส่มือผม ไอ้เด็กนี่มันวอนตีนกูปะวะ แม่งเอ้ย
“ไปเรียกเจ้าของร้านมาดิ๊ เด็กเสิร์ฟบ้าไรมาบังคับคนให้ซื้อ กูบอกกูไม่ซื้อไง !”
“โหยย ผมนี่แหละเจ้าของร้าน นี่ร้านพี่ชายผมเอง ตอนนี้ไม่อยู่ผมเลยเป็นเจ้าของไง ! เจ๋งปะล่ะ”
ดูมันมีการยักคิ้วอีก แม่งหน้าด้าน หรืออะไรยังไงวะเนี่ย ปัญญาอ่อนสิ้นดี !!
“เรื่องของมึง กูไม่ซื้อ อย่ายุ่ง รำคาญ !”
คราวนี้ผมสะบัดเมนูทิ้งไม่สนเสียงเรียกแจ้วๆมันละ ตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับหออย่างเดียว เสียเวลากูเล่นเกมส์ชะมัด !
“โหยพี่ ฝากไว้ก่อนเห๊อะ !!”
แม่งยังตะโกนไล่หลังมาอีก เออรอชาติหน้าเหอะมึง กูไม่แดกนมโว้ย !
- ------------------------------------------
แต่งไว้มานานแล้ว 55 เลยอยากลองเอามาลงดู ^^ ติชมกันด้วยเน้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
