5
ป่วย
“ตัวร้อนเป็นไฟเลยให้ตายสิ”
นิธิศสบถออกมาเบาๆ เมื่อใช้หลังมือสัมผัสหน้าผากของวิพารันต์ที่กำลังนอนซมเพราะพิษไข้ เมื่อเช้าตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องแล้วไม่เห็นวิพารันต์ก็นึกแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็คิดไปว่าวันนี้เจ้าตัวอาจจะอยากตื่นสายเลยไม่ได้เดินเข้ามาดู แต่พอถึงเวลาที่เขาจะต้องออกไปทำงานแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของวิพารันต์
ผิดปกติเกินไป...
คิดได้แบบนั้นเลยตัดสินใจลองเดินเข้ามาดูในห้อง เห็นเจ้าตัวนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ถ้าไม่เข้ามาดูคงจะไม่รู้ว่าตัวร้อนขนาดนี้
เป็นอีกครั้งที่นิธิศนึกโทษตัวเอง...ถ้าเมื่อวานเขาไม่ตามใจยอมให้วิพารันต์เล่นน้ำนานจนเกือบค่ำ อีกฝ่ายคงจะไม่ป่วยแบบนี้ แล้วจะทำยังไงต่อดี บางที...คงต้องลางาน เพราะสภาพแบบนี้ ใจคอคงจะทิ้งให้อยู่คนเดียวไม่ได้
ชายหนุ่มปลุกวิพารันต์ให้ลุกขึ้นมากินโจ๊กที่ตัวเองเพิ่งเดินลงไปซื้อมาจากชั้นล่าง ก่อนจะส่งยาลดไข้ที่ซื้อติดเอาไว้ในห้องให้เจ้าตัวกินตามหลังจากนั้น
ลองดูอาการไปก่อน เพราะเท่าที่เห็นก็น่าจะเป็นแค่ไข้ธรรมดา แต่ถ้ากินยาแล้วไม่ดีขึ้น ก็คงต้องพาไปหาหมออีกที
“รัน...ลุกไหวมั้ย”
คนไม่สบายพยักหน้าตอบช้าๆ ใบหน้าที่เคยขาวแดงก่ำเพราะพิษไข้...ภาระ...ตอนนี้เขากำลังทำตัวเป็นภาระให้นิธิศสินะ ทำไมตัวเองถึงเป็นคนแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อวานอีกฝ่ายก็บอกแล้ว ทั้งๆที่ก็เตือนแล้ว แต่เขาก็ยังดื้อไม่ยอมฟัง
“เช็ดตัวหน่อยนะรัน...”
นิธิศที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังใส่น้ำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเอ่ยปากบอกวิพารันต์ แต่ภาพที่เห็นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆคนป่วยคือหยาดน้ำตาใสๆกำลังไหลลงอาบพวงแก้มสีเรื่อ
“รัน ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนหรือเปล่า บอกพี่ซิ”
น้ำเสียงของนิธิศดูร้อนรนเมื่อเห็นคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงร้องไห้ รีบเอากะละมังที่ถือมาด้วยวางลงที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะหยิบกระดานไวท์บอร์ดมาให้วิพารันต์เขียน
วิธีสื่อสารมีแค่วิธีเดียว ร้องไห้ตอนไม่สบายแบบนี้ เดาไม่ถูก...เขาเดาไม่ถูกเลยจริงๆว่าเจ้าตัวเป็นอะไร
‘ขอโทษ ที่ทำตัวเป็นภาระ’วิพารันต์พยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง มือเล็กที่จรดปลายปากกาเมจิกลงบนไวท์บอร์ดสั่นน้อยๆตามแรงสะอื้น ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งปวดหัว ยิ่งปวดหัวน้ำตาก็ยิ่งไหล อยากจะหยุดแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองหยุดร้อง อาจเป็นเพราะไม่สบายด้วย สภาพจิตใจของวิพารันต์ในตอนนี้เลยดูเหมือนจะเปราะบางและอ่อนแอมากกว่าปกติ...
นิธิศยืนมองร่างบางที่สะอื้นจนตัวโยน ไม่ได้มีเสียงอะไรออกมาให้ได้ยิน แต่เพียงแค่นั้น เพียงแค่เห็น ก็ทำให้รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา คงคิดแบบนี้มาตลอดเลยสินะ ไม่อยากทำตัวเป็นภาระของเขา...
ร่างสูงค่อยๆนั่งลงบนเตียงช้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปดึงตัววิพารันต์เข้ามากอด ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะกอดร่างบอบบางนี้เอาไว้ ไม่อยากให้ร้องไห้ อยากบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำตัวเป็นภาระของเขาอย่างที่ตัวเองคิด...
“รันไม่เคยเป็นภาระของพี่ รู้ไหม”
มากกว่าคำพูด วิพารันต์สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดมาจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย
ไม่เคยถูกใครกอด และนี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้จักกับการกระทำแบบนี้ ไม่ต้องมีคำปลอบโยน ไม่ต้องทำอะไรให้มากมาย แต่จิตใจที่กำลังสับสนวุ่นวายก็สงบลงได้ เพียงแค่การกระทำที่เรียกว่า...
‘กอด’“ร้องไห้เยอะแบบนี้เดี๋ยวไข้ก็ยิ่งขึ้นหรอก”
นิธิศใช้มือเช็ดน้ำตาที่เปรอะอยู่บนใบหน้าของวิพารันต์ออกเบาๆ ดูเหมือนตัวจะร้อนขึ้น หันไปบิดผ้าชุบน้ำพอให้หมาดแล้วค่อยๆเช็ดไปตามแขนขาของคนป่วย เน้นย้ำในส่วนที่เป็นข้อพับซึ่งเป็นที่ที่เก็บความร้อนเอาไว้มากกว่าที่อื่น
“นอนพักซะจะได้หายไวๆ เดี๋ยวพี่จะเอางานมานั่งทำตรงนี้เป็นเพื่อน”
น้ำตาเหมือนจะยิ่งไหลมากขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น นึกไปถึงเมื่อก่อนที่ยังอยู่กับแม่ ขนาดไม่สบายมากกว่านี้ แม่ยังไม่เคยแม้แต่จะสนใจ
‘อย่ามาทำสำออยป่วยให้มันนานนัก...รีบๆหายได้แล้ว หรือถ้าไม่หายก็ตายไปเลย’ประโยคนั้นของแม่ยังติดอยู่ในความทรงจำ ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ หยาดน้ำตายังเกาะอยู่ที่แพขนตายาว กระชับผ้าห่มให้ขึ้นมาถึงคอ...หนาว...แต่ไม่ใช่แค่ตัว เพราะทุกครั้งที่นึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีต ความหนาวมันจะเกาะกินไปถึงหัวใจ...
หลับไปแล้วสินะ...นิธิศขยับเก้าอี้มานั่งทำงานที่โต๊ะข้างๆเตียงของวิพารันต์ โน๊ตบุ๊คและเอกสารบางส่วนที่เมื่อวานเอาติดมือกลับมาด้วยถูกนำมาใช้ทำงานที่ค้างไว้จากเมื่อวานระหว่างนั่งเฝ้าคนป่วย
เจ้านายของนิธิศเป็นนักธุรกิจชาวต่างชาติที่แต่งงานกับคนไทยเลยเข้ามาลงทุนเปิดบริษัทที่นี่ ทว่าถึงจะมีภรรยาเป็นคนไทยแต่เจ้านายของเขาก็ไม่ค่อยจะได้ประจำอยู่ที่บริษัทนี้เสียเท่าไหร่ เพราะต้องคอยบินไปบินมาดูงานสลับกันในหลายประเทศที่เข้าไปลงทุนไว้ เหมือนอย่างเช่นช่วงนี้
เมื่อเช้า นิธิศเพียงแค่โทรไปบอกเลขาว่าเขาจะไม่เข้าไปทำงานที่บริษัทวันนี้เท่านั้นซึ่งนั่นก็ไม่ได้มีปัญหาหรือผลกระทบอะไร เพราะปกติงานส่วนใหญ่ของเขาก็จะถูกส่งเข้ามาทางอีเมลจากเจ้านายโดยตรงอยู่แล้ว การทำงานของเขาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่แต่ในออฟฟิศอย่างเดียวเท่านั้น
........................
.......................................
ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นอีกคนนั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ นั่งเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนตลอดเลยตามที่บอก
“ตื่นแล้วเหรอ”
นิธิศเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากได้ยินเสียงคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัว ก่อนจะหันไปมองนาฬิกา เที่ยงพอดี เดี๋ยวคงต้องหาอะไรให้กินรองท้องจะได้กินยาอีกรอบ
“เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
วิพารันต์พยักหน้าตอบกลับไป อาการปวดหัวน้อยลงแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกปวด
มือข้างหนึ่งของนิธิศเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของอีกคนในขณะที่อีกมือก็แตะอยู่ที่หน้าผากตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิ
…ไข้ยังไม่ลดดี
“เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยาอีกรอบนะ”
มื้อกลางวันของวิพารันต์ในวันนี้คือข้าวต้ม อาหารคนป่วยซึ่งไม่ค่อยแตกต่างจากโจ๊กที่กินเมื่อเช้าเสียเท่าไหร่ และถึงจะไม่อยากกินนักแต่วิพารันต์ก็ต้องฝืนกินเข้าไป เนื่องจากมีนิธิศคอยนั่งจ้องกึ่งบังคับให้เจ้าตัวกินอยู่ไม่ห่าง
ครืด ครืดเสียงข้อความเข้าที่ดังขึ้นทำให้นิธิศที่เพิ่งออกมานั่งกินข้าวกลางวันของตัวเองในห้องครัวหลังจากที่รอวิพารันต์กินข้าวกินยาจนเสร็จต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
ข้อความ...จากวิพารันต์
‘กินข้าวกลางวันแล้วนะ’ส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับอมยิ้มให้หน้าจอโทรศัพท์อย่างนึกเอ็นดูกับความคิดของอีกฝ่าย
...ทำตามที่สัญญาไว้อย่างเคร่งครัดเลยสินะ
“คืนนี้รันไปนอนห้องพี่นะ”
นิธิศเอ่ยบอกวิพารันต์ในช่วงตอนหัวค่ำ เพราะถึงแม้ว่าการที่ได้กินยาและนอนพักมาตลอดทั้งวันจะทำให้อาการของเจ้าดีขึ้นมาตามลำดับแต่ก็ยังไม่ถือว่าหายแล้วเสียทีเดียว กลัวว่าถ้าตอนกลางคืนเจ้าตัวเกิดไข้ขึ้นหรือเป็นอะไรขึ้นมาอีกเขาจะไม่รู้ อีกทั้งยิ่งอีกฝ่ายพูดไม่ได้แบบนี้อีก จะบอกให้เรียกเขาก็คงทำไม่ได้เป็นแน่
‘ไม่กลัวติดหรอ’ข้อความหนึ่งถูกเขียนลงบนกระดานไวท์บอร์ดและยื่นให้นิธิศอ่าน...กลัวตัวเองจะทำให้ลำบากหากจะต้องติดไข้จากเขา
“ถ้าพี่จะติดก็คงติดไปแล้วล่ะ ก็นั่งเฝ้ามาทั้งวันแล้วนี่นะ”
นิธิศว่าพลางจัดการหยิบหมอนและผ้าห่มอุปกรณ์ในการนอนส่วนตัวของวิพารันต์ออกไปจากห้อง ร่างบางที่ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้จึงได้แต่เดินตามอีกฝ่ายที่หอบเอาสมบัติของเขาไปกองไว้ที่อีกฝั่งของเตียงตัวเองในห้องนอนใหญ่เท่านั้น
“ง่วงหรือยัง”
วิพารันต์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ นอนมาเกือบจะทั้งวันแล้ว ตอนนี้เลยไม่รู้สึกง่วงแม้แต่น้อย
ไม่รู้ว่าวันนี้ทำแบบนี้ไปแล้วกี่ครั้ง นิธิศเอื้อมมือไปใช้หลังมือสัมผัสที่หน้าผากเล็กก่อนจะไล่มาที่แก้มและคอของวิพารันต์เพื่อตรวจสอบอุณหภูมิ
ไม่ร้อนมากแต่ก็ยังรู้สึกได้ว่ายังมีไข้อยู่บ้าง อยากให้นอนพักอีกหน่อยแต่ก็รู้ว่าคงเบื่อที่จะนอนแล้ว
“จะออกไปนั่งดูโทรทัศน์ก่อนก็ได้ แต่พี่ให้มากสุดแค่หนึ่งชั่วโมงนะ ตัวยังรุมๆอยู่ ยังไงก็ยังต้องนอนพักอีกเยอะกว่าจะหายดี”
หัวใจที่เคยหนาว มันค่อยๆอุ่นขึ้น นับตั้งแต่วันที่ได้ก้าวเข้ามาในห้องนี้ ได้เจอกับคนคนนี้ ถึงตอนแรกนิธิศจะดูน่ากลัวไปบ้าง แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่วันแรกเท่านั้น เพราะหลังจากนั้น ความคิดแบบนั้นก็ค่อยๆจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกใหม่...
วิพารันต์นั่งเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆเมื่อยังไม่รู้ว่าจะดูอะไรดี ไม่มีอะไรที่อยากดูเป็นพิเศษ กดรีโมทเปลี่ยนช่อง...เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา...เปลี่ยนจนมาหยุด...หยุดอยู่ที่ช่องเพลง...เพลงที่ปกติก็ไม่ค่อยได้ฟังมากนัก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมกับเพลงนี้ถึงต้องหยุดฟัง
จากนี้ไปจนนิรันด์ เอ๊ะ จิรากร แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว...
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน...
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู้
เปลี่ยนชีวิตฉันไป อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร…
*ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญาจะ เกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนคนนี้ไม่มีวันจะหายไป
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย…เพลงที่จบลงพร้อมกับครบกำหนดหนึ่งชั่วโมงที่นิธิศกำหนดไว้พอดี คนป่วยที่ยังไม่หายดีนักจึงต้องปิดโทรทัศน์แล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
“เพลงเมื่อกี้เพราะดีนะ...”
นิธิศเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปสบตากับวิพารันต์ที่ก็มองมาทางนี้พอดี...
เพราะ...แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่รู้ว่าเพราะ เพราะอะไร...นิธิศเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบฟังเพลงอะไรมากนัก...แต่กับเพลงนี้...มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ใกล้เคียงกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้
วิพารันต์คลานขึ้นไปบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงนอน ไม่ใช่เตียงที่คุ้นเคย แปลกด้วยซ้ำ เพราะไม่เคยต้องมานอนรวมกับใครแบบนี้
“นอนซะ ถ้าตอนกลางคืนเป็นอะไรให้รีบสะกิดเรียกพี่เลยนะ”
นิธิศบอกก่อนจะจัดการห่มผ้าให้ เดินไปปิดไฟในห้องแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง
...ที่ผ่านมาก็นอนคนเดียวมาตลอด ไม่ชินที่จะต้องมีใครอีกคนมานอนข้างๆไม่ต่างกัน...
เสียงของเข็มนาฬิกายังเดินต่อไปเรื่อยๆท่ามกลางยามดึกที่เงียบสงัด
คงจะเป็นเพราะอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศที่เย็น เย็นจนหนาวเกินไปสำหรับคนป่วยซึ่งแม้ว่าจะห่มผ้าแล้วก็ตามแต่ร่างกายก็ยังต้องการสิ่งที่อุ่นกว่า
ขยับไปเอง...โดยที่ไม่รู้ตัว เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆที่ยังต้องการไออุ่นจากแม่ ขดตัวซุกเข้ากับอกกว้างของใครอีกคนที่นอนอยู่ข้างกัน หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องขวนขวาย ไม่ต้องไขว่คว้า ไม่ต้องขยับไปไหนอีก เพราะที่ตรงนั้นไม่เพียง...อุ่น...ได้เท่าที่ ‘ร่างกาย’ ต้องการเท่านั้น แต่ยัง...อุ่น...ได้เท่าที่ ‘หัวใจ’ ต้องการด้วยเช่นกัน...
TBC.
Rewrite
เฮ้ยยย คนเขียนชอบเพลงนี้อะ 555 อ่านไปฟังไป รับรองซึ้งงงงงมากมายยยยย วันนี้มาต่อให้ยาวกว่าคราวที่แล้วหน่อย
งานยังไม่เสร็จ TT แต่ก็ยังดันทุรังอยากมาต่อ อร๊ายย รักน้องรันโดยส่วนตัว เห็นคนเข้ามาอ่านเยอะแล้วงงเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจเยอะขนาดนี้ ปลื้ม 555 ค่อยมีกำลังใจในการเขียนหน่อย หลายคนยังกลัวมาม่าอยู่ ขอย้ำอีกรอบว่าเราจะไม่กินมาม่ากันในนี้ ตอนน้ำท่วมกินกันมามากพอแล้ว กินเยอะกว่านี้ไม่ดีต่อสุขภาพ หุหุ ฟิ้วว ไปทำงานต่อดีกว่า
ป.ล.ขอบคุณสำหรับคำติชมนะคะ ตอนที่แล้วลืมเปลี่ยนชื่อตอน 55 เบลอมากกก ตอนนี้เปลี่ยนแล้วนะ แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็เตือนกันได้เสมอนะคะ ขอบคุณทุกคนมากค่า
หัวข้อ: รักนี้ไม่ต้องมี 'เสียง' [แจ้งข่าว P.77] [14/08/59] (อ่าน 750755 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก