ตอนพิเศษ
วันที่ไม่มีใครรู้...
ครืด...ครืด...วิพารันต์เหลือบตามองโทรศัพท์มือถือเครื่องบางบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ที่ส่งเสียงร้องเตือนว่ามีสายเรียกเข้า รายชื่อของปลายสายที่ปรากฎให้เห็นบนหน้าจอทำให้เจ้าตัวเผลอกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก
‘ตอง’...ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วเหรอ“รัน นั่งมองโทรศัพท์พี่แบบนั้นมีอะไรหรือเปล่าหือ” คนเพิ่งอาบน้ำเสร็จอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้ เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์มือถือของเขาไม่วางตา
‘คนชื่อตองโทรมา...’วิพารันต์หันไปหยิบกระดานไวท์บอร์ดของตัวเองมาเขียนแล้วส่งให้นิธิศอ่าน...ไม่ยอมสบตา
“อ้าวเหรอครับ”
นิธิศแกล้งถามกลับเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทั้งๆที่นึกรู้อยู่แล้วว่าอาการที่เจ้าตัวเล็กเลือกที่จะใช้การสื่อสารโดยการเขียนกับเขาแบบนี้ทั้งๆที่ตัวเองพูดได้แล้วนั้นมันบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลัง 'งอน’ เขาอยู่ แต่จะงอนเรื่องอะไรนั้น คงต้องรอคุยธุระเสร็จแล้วจึงค่อยได้กลับมาสอบสวน
“...งั้นเดี๋ยวพี่ขอไปคุยโทรศัพท์แป๊บนึงนะครับคนเก่ง”
วิพารันต์ทำเพียงแค่พยักหน้าตอบกลับไปเบาๆ แต่ถึงกระนั้นเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งดวงตากลมก็อดที่จะคอยหันไปมองแผ่นหลังของคนที่เดินถือโทรศัพท์ออกไปบริเวณนอกระเบียงไม่ได้
ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกตอนนี้ของตนเองนั้นเรียกว่าอะไร แต่เขาก็ไม่ชอบความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นกับตัวเองเสียเท่าไหร่นัก ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะถามกับนิธิศโดยตรง ความรู้สึกกังวลใจที่เกิดขึ้นทุกครั้งในระยะนี้ที่อีกฝ่ายคุยกับผู้หญิงคนนั้น
ผู้หญิง...ที่มาริสาบอกว่าเคยเป็นแฟนเก่าของนิธิศ“รัน รันครับ เป็นอะไรนั่งเหม่ออีกแล้ว”
ดวงตากลมกระพริบสองสามทีก่อนเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกของใครอีกคน คนตัวโตกว่าที่ยืนค้ำศีรษะเขาอยู่ส่งยิ้มให้เหมือนปกติพร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
‘...เปล่าครับ’วิพารันต์ยังคงเลือกที่จะใช้การเขียนแทนการพูดโต้ตอบ
“ถ้าเปล่าแล้วทำไมไม่คุยกับพี่ดีๆล่ะครับหืม” นิธิศขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด ก่อนจะใช้มือรวบเอาเอวเล็กเข้ามากอดไว้ “งอนอะไรพี่ครับเด็กน้อย บอกหน่อยสิ ถ้าไม่บอกพี่ก็ไม่รู้นะ”
‘...คนชื่อตองชอบโทรมาบ่อย’ เห็นเพียงแค่นั้นคนอย่างนิธิศก็พอจะสามารถเดาได้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป ทว่าถึงอย่างนั้นก็ยังมิวายขอแหย่เจ้าตัวเล็กนี่อีกเสียหน่อย
“หืม โทรมาบ่อยแล้วทำไมเหรอครับ”
‘...รันไม่ชอบ’ คนตัวโตกว่าลอบยิ้มกับคำตอบนั้นของเจ้าตัวเล็ก ก่อนจะจี้ถามต่อ ด้วยไม่บ่อยนักที่จะมีโอกาสได้เห็นเด็กน้อยของเขามีอาการแบบนี้
“แล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะครับหือ”
“แฟนเก่า...พี่สาบอกรันว่าเขาเป็นแฟนเก่าพี่ไนท์...” คำตอบนั้นไม่ได้ถูกเขียนผ่านกระดานไวท์บอร์ดอีกต่อไป แต่เสียงที่เปล่งออกมาผ่านลำคอนั้นก็แผ่วเบาเหลือเกินจนถ้าหากไม่ได้นั่งอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้คงไม่ได้ยิน
“หึงพี่เหรอเด็กน้อยครับ ดีใจจัง” คนตัวโตกว่าหัวเราะชอบใจก่อนจะกดปลายจมูกลงบนแก้มนิ่ม “...ก็ใช่ครับที่ตองเขาเป็นแฟนเก่าพี่ แต่ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันครับ แล้วอีกอย่างตองเขาก็เป็นคุณแม่ลูกสองไปแล้วด้วย” นิธิศอธิบาย
“ล...ลูกสองคนแล้วเหรอครับ” เจ้าตัวเล็กหันมาทำตาโตใส่
“ครับ คนโตสี่ขวบ ส่วนอีกคนยังอยู่ในท้อง ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยววันหลังพี่พารันไปเจอเลยก็ได้”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ” วิพารันต์รีบปฏิเสธ รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เผลอคิดอะไรไม่เข้าท่าแบบนั้นออกไป
“แล้วทีนี้หายงอนพี่หรือยังล่ะหืม” นิธิศว่า เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะซุกหน้าลงกับอกกว้างของคนตัวโตกว่าด้วยความอาย “รักมากนะครับ...พี่รักรันมากนะรู้ใช่ไหมเด็กน้อย”
เจ้าตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรกลับมา หากแต่เงยหน้าขึ้นมากดจูบที่ปลายคางใหญ่เบาๆแทนคำตอบ
“รันก็รักพี่ไนท์เหมือนกัน”[Fin.]
สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน อิอิ
อยู่ดีๆคิดถึงคู่นี้เลยเอาตอนพิเศษสั้นๆมาลงให้อ่านกันค่ะ
ปีใหม่นี้ก็ขอให้ทุกๆคนมีความสุขกันมากๆนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
