เราสองคนวิ่งฝ่าพายุการต่อสู้และดงตรีนอย่างทุลักทุเล ป่าวหรอก ไอ้เด็กที่จูงผมมาน่ะ มันวิ่งชิวๆ ส่วนผมน่ะเหรอ
“แฮกๆๆ นี่ ชั้นจะวิ่งไม่ไหวแล้วนะ”ไม่เคยวิ่งมาก่อนเลยนะเว้ยยยย
“อะไรกัน วิ่งมาไม่ไกลเท่าไรเองนะ ทำไมเหนื่อยแล้ว เอ่อ ลืมไปหมูก็แบบนี้หล่ะ”หนอย ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด
หากแต่ จะหงุดหงิดอะไรไม่ได้ เมื่อหันไปเป็นพวกช๊อปสีน้ำตาลกำลังตามมาอีกห้าหกคน ในมือพร้อมด้วยอุปกรณ์ทำครัวที่
ดูหวาดเสียว เราสองคนต่างสบสายตากันปิ้งๆ วิ่งโกยกันต่อไปในซอยข้างๆทางที่เห็นพอดี หากแต่วันนี้เหมือนวันที่ไอ้การ์ฟิล
จะโชคร้ายสุด
เพราะซอยที่วิ่งเข้ามา ดันเป็นซอยตัน
“อ๊ะ ซอยตัน ทำไงดีเนี่ย”ผมว่าพลางหันมามองเด็กข้าง ที่ตอนนี้หน้าซีดสุด
“หืยย นายอยู่หลังเรา ปล่อยให้มันทำเราคนเดียว”หือ ว่าไรนะ
“ไงพวกเมริงไม่มีทางหนีแล้วสินะ แกไอ้กุน เตรียมไปนอนโรงพยาบาลได้เลย”ต๊าย เลวจริงๆๆ
“เออ เข้ามาเลย กรูไม่กลัวหรอกเว้ย”ไอ้บ้า แกไม่กลัวแต่กรูกลัวแทนเฟ้ยยย
“อ๊ะ นั่นไอ้อ้วนที่ปารองเท้าใส่หัวกรูนี่ กรูจำได้”หือไหนพอหันไปมอง ว๊ากก ไอ้ตัวที่กรูปาบาจาใส่บนรถนี่หว่า เวรหล่ะ
“อะไร ชั้นไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะ”แอ๊บไว้ก่อน พ่อสอนไว้เฟ้ยยย
“อย่ามาแหล ดีกรูจะเอาคืนให้เจ็บแสบเลย”หากแต่คนที่จะเอาคืนกลับลงไปนั่งกับพื้นทันที่เมื่อ
“โป๊กก โอ๊ยยย”รองเท้าข้างเดิมโดนหัวมันอีกครั้ง
“เฮ้ย กล้าทำพวกกรูเหรอ”พวกที่เหลือเห็นดังนั้น ต่างพุ่งตรงมาที่พวกเราทันที กุนจึงกระโดดถีบใส่พวกนั้น ขณะที่ผมหยิบ
ร้องเท้าอีกข้างปาใส่ หากแต่เด็กช่างกลตรงหน้า หลบเลยไปโดนหัวเด็กที่นั่งอยู่ที่พื้นอีกที จนสลบไปเลย
“ฟุบ”ไม่โดนเฟ้ย
“ฟวับ”หลบอย่างสวยๆ
“ปึ๊ก”ไอ้เอี้ยย ถีบมาไมฟระ ผมที่ตอนนี้หล่นไปกับพื้น กับที่เด็กเสื้อช๊อปสีน้ำตาลกำลังเงื้อมีดดาบจะฟัน กุนก็วิ่งมาโอบกอด
พร้อมกับหันหลังให้ แต่ขณะที่มีดจะโดนไปที่เนื้อ เสียงหนึ่งดังทันที
“ปัง!!!”ทุกคนหยุด เหมือนเล่นเกม เอ อี ไอ โอ ยู เลยว่าป่ะ(ยังมีเวลาคิดเนอะ)
“หยุดนะเว้ย อย่าทำอะไรน้องกรูนะ”ผมหันไปเห็นคนสองคนยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งหน้าคุ้นๆนะเนี่ย
“พี่ไก่ พี่วอก”อร๊ายยนั่นมัน ไอ้คุณชายจอมเอาแต่ใจ และ นายทนายวอนโดนเตะนี่
“กุน ไม่เป็นไรนะ พวกนาย ถอยออกมาดีกว่า หากอยากมีชีวิต หรือ ไม่อยากพิการ”กุนลุกขึ้นพร้อมกับดึงผมประคองผมขึ้นมา
เมื่อไก่เห็นว่าเป็นใคร ก็ร้องเสียงดังทันที
“การ์ฟิล นายอีกแล้วเหรอเนี่ย”ผมทำได้แต่ พยักหน้าหงึกๆ (สงสัยช่วงนี้ตรูออกสื่อบ่อย)
“คุณการ์ฟิลเองหรอ เอ่อ คุณกุน เห็นต่ายน้องผมป่าว ผมเป็นห่วงน้องเหมือนกันครับ”
“อ๋อ ผมเอามือถือนายเนี่ยให้ไป แล้วบอกให้แยกหนีไปอีกทางน่ะครับ”
“โอเค งั้นออกจากตรงนี้กันดีกว่า พวกแกอย่าขยับนะเว้ย ไปกันเถอะ”
จากนั้นพวกเราก็ออกจากซอนตัน ผมไม่วายยังวิ่งไปคว้ารองเท้าคืนมาใส่เหมือนเดิมก่อน (งกเจริงๆเพ่)เราทั้งหมด
ตรงมายังรถตู้คันหนึ่ง ซึ่งจอดทิ้งไว้ โดยมีบอดี้การ์ดสองคนใส่แว่นดำ กำลังยืนรอเช่นกัน
“พี่เสือ พี่จี๊ด เดี๋ยวพวกพี่สองคนไปส่งคุณที่บ้านก่อน ผมจะไปตามหาน้องต่ายก่อนนะครับ”วอกเอ่ยบอก ก่อนที่จะหันมา
ทางผมอีกที
“คุณการ์ฟิล ครับขอเบอร์มือถือคุณหน่อยครับ”อะไรยังไงกัน ไอ้ทนายลิงเนี่ย
“บ้าเหรอไง มาขอเบอร์ห่ะ ผมบอกแล้วไงไม่มีอะไรจะพูด ไปถามคุณตำรวจเอาสิ”
“ก็ผมจะหาหมายเลขติดต่อน้องผม มือถือคุณอยู่กับน้องผมไม่ใช่เหรอ”อุ๊ย หนูลืม
“อ่ะ 088 499 xxxx”
หากแต่เมื่อวอกเดินออกไป ผมก็รีบหันไปเรียกเสียงดังก่อน
“เดี๋ยว ไอ้ทนายลิง อย่าเพิ่ง”หากแต่ผมโดนไก่กับกุนลากขึ้นรถตู้ก่อนทันที
“ไปได้แล้ว นายการ์ฟิล”อะ ไอ้บ้า ตรูจะบอกให้มันเอามือถือน้องมันมาคืนตรูเฟ้ยย
“ไป กลับบ้าน”ไก่ว่าพลาง พร้อมกับรถที่ออกตัว ผมจึงหันไปถามนายไก่ทันที
“ว่าแต่นายรู้จักบ้านชั้นเหรอไง”สงสัยมาก มันรู้จักบ้านตรูได้งัยฟระ
“บ้าเหรอ กลับไปบ้านชั้นต่างหาก”ไก่ตอบ
“เฮ้ยย ไม่ได้นะ ชั้นง่วง”ไม่เอานะ วันนี้เค้าเจอเรื่องเยอะแย้ว
“ง่วงก็นอนที่บ้านพวกชั้นไง”กุนหันมาตอบอย่างรำคาญ จนผมต้องหันไปมองหน้า
“เรื่องไร บ้านชั้นมีทำไมต้องไปบ้านนายด้วย”
“ขี้เกียจ จบม่ะ”สองคนตอบพร้อมกัน
อร้ายยยยชั่ววววววว
ปล เดี๋ยวดึกๆมาต่อให้อีกตอนนะครับ วันนี้วันหยุดจะมาลงให้อีกตอนครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
