สุดขีด 30
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เคยสวยงาม บวมช้ำแดงฉานคั่งเลือด แววตาเลื่อนลอยไร้สติ น้ำตาไหลหลั่งไม่ขาดสาย ปากถูกยัดด้วยก้อนผ้า ทั่วทั้งตัวแดงช้ำเป็นรอยมือนับไม่ถ้วน แม้แต่ดวงหน้าผ่องใสก็แดงเป็นปื้นรอยนิ้วทั้งห้า เรือนร่างผอมบางนอนอ่อนล้าไร้แรง ผิวขาวนวลเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือดและคราบขาวขุ่น
ดวงหน้าหล่อเหลาคมคายโน้มตัวเข้ามาในระยะการมองเห็นของดวงตาพร่ามัว เขายิ้มใส่ดวงตาคู่นั้นที่ถูกกั้นด้วยม่านหยาดน้ำใส รอยยิ้มที่ดูแล้วช่างอบอุ่น อ่อนโยนแต่ทว่ากลับซ่อนมีดอันแหลมกริบ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเชื่องช้าราวต้องการให้คนฟังค่อยๆ รับรู้ มือเย็นเฉียบคู่นั้นค่อยๆ กำรอบลำคอเล็ก ออกแรงบีบอย่างช้าๆ ราวกับต้องการให้มันค่อยๆ แหลกละเอียดคามือ
ร่างบางสะดุ้งเฮือก พยายามหายใจ ปากสั่นระริก จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคลั่งแค้น ร่างสูงเห็นเช่นนั้นก็แย้มยิ้มอย่างถูกใจ เขาเอ่ยอย่างไม่ยี่หระต่อสายตานั้น
“โอ อย่างนั้นสิ แววตาแบบนั้นแหละ”
หลังจากพูดจบเขาออกแรงบีบมากขึ้น ดวงตาสีดำสนิทแสนงดงามเจือสีแดงวูบ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและเคียดแค้น ชายหนุ่มเอ่ย
“เบิกตาให้ดีๆ จำใบหน้านี้ จงเกลียดใบหน้านี้! จงแค้นใบหน้านี้!”
“ไม่...พี่เฮดีส...” เสียงขัดขืนที่อ่อนแรงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากแห้งเขรอะ คล้ายกับละเมอไม่ได้สติ
คนที่นั่งคร่อมออกแรงบีบสุดกำลัง กัดฟันกรอด ตวาดเสียงดังเกรียวกราว
“ทำไม! ไม่ว่าใครก็เรียกหาแต่มัน! มันมีดีอะไรนัก!”
ลมหายใจของเนรัญสะดุด ร่างชักกระตุก มือคู่นั้นถึงผละจากไป ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน ทอดมองเรือนร่างที่ถูกเขากระทำย่ำยีตามใจแล้วยิ้มเยาะ
“แกตายไปจะมีประโยชน์อะไร” ร่างสูงแสยะยิ้มชั่วร้าย “สู้ให้มีชีวิตอยู่เป็นตราบาปทิ่มแทงมันชั่วชีวิต ยังจะสะใจกว่า! ฮ่าฮ่าฮ่า!” ร่างสูงโปร่งก้าวข้ามตัวร่างบางที่สูดอากาศหายใจจนแสบสะท้านทรวงอก สมองมึนงงคำพูดของอีกฝ่ายไม่ได้เข้าหูเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มหมุนตัวพลางหัวเราะมีความสุขกับความคิดของตัวเอง
แค่คิดถึงสีหน้าจะเป็นจะตายของมัน เขาก็ยินดีแทบบ้าแล้ว!
ร่างสูงปลดกลอนประตูบ้าน หันกลับไปยิ้มมีเลศนัยให้อีกหกคนที่ยืนรายล้อมแผ่ไอชั่วร้ายออกมา รอยยิ้มของพวกมันบิดเบี้ยวน่าสะพรึง แสงวูบวาบจากท้องฟ้าทอดต้องลงบนใบหน้าหล่อเหลาครึ่งซีก แลงดงามชวนหวาดผวาในคราวเดียว ริมฝีปากได้รูปสวยขยับคล้ายท่องมนต์ไร้เสียง เขาหัวเราะในลำคอ เดินออกไปจากบ้าน
“ม่ายยยย!!!”
ประตูปิดลงท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำรุนแรงกลืนกินเสียงหวีดร้องจากภายในบ้านไปอย่างหมดจด รอบตัวของชายหนุ่มผู้ลึกลับค่อยๆ ปรากฏเงาดำมืดมากมายลอยรายล้อมรอบตัว เสียงกรีดร้องแหลมปรี๊ดชวนพรึงเพริด ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากเดินหายไปพร้อมเงาดำมืดสยดสยองเหล่านั้นเงียบไร้ร่องรอย
รุ่งอรุณมาเยือน แสงอาทิตย์ของวันใหม่ลอยสาดส่องแสงอบอุ่น อากาศในยามเช้าเย็นเนื่องจากความชื่นของหยาดฝนที่เพิ่งหยุด เสียงนกร้องจิ๊บๆ ตามต้นไม้ทำให้เช้าวันหยุดหลังพายุฝนชวนเบิกบานไม่น้อย ทว่าในบ้านหลังไม่กว้างใหญ่กลับปิดประตูเงียบเชียบ ผิดนิสัยเจ้าของบ้านที่มักจะตื่นเช้าดูแลพืชผักในสวนอย่างร่าเริงสดใส
ผู้คนเคลื่อนไหวทำกิจกรรมของตนในแต่ละวันไปเรื่อยๆ ดวงตะวันเคลื่อนย้ายตั้งตรงศีรษะ และค่อยๆ เคลื่อนคล้อยตกลงจากขอบฟ้า เหล่าผู้คนทยอยเข้าบ้านเมื่อแสงอาทิตย์หายลับไปจากท้องฟ้า บ้านของเด็กหนุ่มผู้สดใสก็ยังเงียบสงัด จู่ๆ ภายในบ้านหลังนั้นก็เกิดเสียงโครมครามคล้ายวัตถุขนาดใหญ่ตกลงพื้น แม้มีคนบังเอิญได้ยินแต่ก็ไม่มีใครใส่ใจ คิดกันไปว่าเจ้าของบ้านคงจะซุ่มซ่ามตามเคย
เจ้าของบ้านร่างผอมบางผู้เคยมีดวงตาสดใสร่าเริง ตอนนี้กลับกลายเป็นร่างอ่อนปวกเปียกไร้วิญญาณ ดวงตาเหม่อลอยไร้แวว ลำคอคล้ายหายไป กรีดร้องจนแหบแห้งไร้เสียง สติสัมปชัญญะเลือนรางห่างไกล ถูกกระทำข่มเหงย่ำยีจนไร้ความรู้สึกนึกคิด ชายทั้งหกผลักเวียนกันไปมากลายเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตระบายความใคร่ความกลัดมัน เจ็บจนสงบตื่นมาก็พบกับความเจ็บปวดจนสงบ เป็นเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับไม่มีสิ้นสุด
“ฮัลโหล ครับพ่อ?” ร่างสูงผลักประตูรถเดินลงมา เขาล้วงมือถือที่แผดเสียงร้องดังในกระเป๋า เมื่อเห็นใครเป็นคนโทรเข้ามาก็กดรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เท้าก้าวเดินไปที่บ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก ความเสียหายจากพายุฝนยังคงร่องรอยเอาไว้ ไม่มีการปัดกวาดทำความสะอาด ใบหน้าหล่อเหลางดงามราวรูปปั้นแกะสลักเอียงหน้ารอบข้างอย่างแปลกใจ
“อ้อ ครับๆ ไม่มีปัญหา” ระหว่างที่เขากำลังคุยกับพ่อ มือก็เคาะประตูตรงหน้าอย่างไม่รีบร้อน เคาะอยู่นานก็ไร้วี่แววว่าเจ้าของบ้านจะมาเปิดต้อนรับเหมือนทุกครั้ง
เฮดีสเคาะประตูอีกครั้ง ในใจเริ่มกังวล เสียงถามของผู้เป็นพ่อไม่ได้เข้าหูอีกแล้ว ชายหนุ่มลดมือถือลงแล้วทุบประตูรัวๆ ตะโกนเรียกเจ้าของบ้านอย่างร้อนใจ
“รัญ! รัญ! เนรัญ!”
เสียงกรีดร้องหวาดผวาดังจากข้างในบ้าน มือที่ทุบประตูหยุดชะงัก หัวใจหล่นลงสู่ปลายเท้า เขารีบตั้งสติ ขมุบขมิบปาก ไม่นานประตูก็ถูกกระชากเปิด ร่างสูงพุ่งเข้าไปข้างในแล้วสะดุ้งเฮือก มองข้าวของระเกะระกะกลาดเกลื่อนทั่วพื้น ยิ่งไปกว่านั้นบนพื้นมีร่างชายหกคนนอนแน่นิ่งกับพื้น ด้วยอารามตกใจเขานิ่งอึ้งทำตัวไม่ถูกจนถูกเสียงเรียกของบิดาดังลอดจากลำโพงมือถือเตือนสติ
“ระ...รัญ! รัญ! อยู่ไหน!?”
พอได้สติ เขาก็รีบตะโกนเรียกหาเจ้าของบ้านร่างผอมบาง มือของเขาสั่นไม่หยุด กังวลใจว่าจะเกิดเรื่องร้ายมากกว่าดี ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดไร้สี หัวใจเต้นรัวแน่นคับอก หายใจแรงหนักหน่วงเหมือนคนเป็นหอบ
เสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบาเรียกความสนใจจากเขาที่ตื่นตระหนก เฮดีสรีบร้อนเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ที่มืดสนิท หน้าต่างและผ้าม่านปิด ไร้แสงใดๆ มือแกร่งแตะสวิตช์เปิด ในห้องสว่างวาบ ร่างสูงโปร่งแทบจะล้มทั้งยืน ลมหายใจติดขัด ดวงตาสีดำสนิทเบิกกว้างมองร่างผอมบางสั่นงันงกที่มุมห้อง ร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยร่องรอยถูกย่ำยี ดวงตาเลือนลอย ริมฝีปากแห้งเป็นขุยพึมพำราวกับคนเสียสติ
เดี๋ยวก็หวาดกลัว เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็หัวเราะ
เฮดีสเหมือนถูกใครบางคนตีศีรษะอย่างแรง หัวใจของเขาถูกบีบจนเจ็บ ภาพตรงหน้าเหมือนแท่งเหล็กแหลมนับร้อยนับพันแทงทะลุร่างของเขา เสียงของเขาติดอยู่ในลำคอ อึกอักไร้คำที่มีความหมาย มือเย็นเฉียบ ทั้งร่างสั่นสะท้าน เท้าที่ยืนไม่มั่นคงค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาร่างผอมบางที่ไร้สติ ปากพึมพำไม่เชื่อสิ่งที่ดวงตาตนเห็น
“ไม่...”
แต่ละก้าวของเขาหนักอึ้งเป็นพันๆ กิโล
“ไม่...”
ระยะห่างที่ใกล้กลับไกลเป็นพันๆ กิโล
“ไม่!”
ร่างสูงกระโจมพรวดพราดเข้าไปหาคนรัก ตาแดงก่ำ กริยาใกล้เคียงคนคลุ้มคลั่ง เขาทิ้งตัวลงพื้นอย่างแรง ไม่มีเวลาแม้จะนึกถึงความเจ็บของตน มือคว้าร่างบอบบางคล้ายกับแตกหักไปแล้วมาไว้ในอ้อมกอด ปากพึมพำไม่หยุด
“อยู่นี้แล้ว พี่อยู่นี้แล้ว รัญ...”
ร่างผอมบางหยุดชะงัก ดวงตาเลือนลอยค่อยๆ เงยมาจับจ้องใบหน้าที่ก้มมองด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เฮดีสลูบไล้ใบหน้าขาวซีดราวคนไร้ชีวิตเบามือ ดวงตาของเขาร้อนผ่าว รอยมือทุกแห่งมันช่างโหดร้ายจนใจของเขาปวดหนึบ มือไร้เหนี่ยวแรงเต็มไปด้วยบาดแผลถูกทำร้ายค่อยๆ ยกแตะใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเหม่อลอยจ้องมองไร้แววตา
“พะ...พี่เฮดีส...” ร่างบางพึมพำเสียงขาดห้วง
ร่างสูงพยักหน้า จับมือน่าสงสารข้างนั้นไว้แน่น เขากัดริมฝีปากแน่นจนเลือดไหล น้ำตาค่อยๆ รินไหล ใครก็ได้...ช่วยบอกเขาที ว่านี่มันคือความฝัน! ก็แค่ความฝันบัดซบของเขาเท่านั้น เขาก้มมองคนในอ้อมเขาด้วยความเจ็บปวดใจ
ร่างบางไร้เรี่ยวแรง หายใจแผ่วเบา ดวงตาที่แห้งผากเอ่อน้ำตาล้นไหลเป็นสาย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างอ่อนแรง เสียงแผ่วเบาเอ่ยในลำคอ ฟังไม่รู้เรื่อง
“ไม่ใช่...ไม่...ใช่...จริงๆ...ด้วย...”
ดวงตาของร่างบอบช้ำค่อยๆ อ่อนแสง ก่อนจะปิดลง ร่างอ่อนยวบตกลงบนอ้อมแขนของร่างสูง
หัวใจของชายหนุ่มแทบจะหยุดเต้น
“มะ...ไม่! เนรัญ! ตื่นสิ!”
นิ้วมือสั่นเทาอังปลายจมูก ลมหายใจแผ่วที่แทบจะไม่รู้สึกรดบนปลายนิ้ว ร่างสูงหายใจโล่งอก เขากอดร่างผอมบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงตาเอ่อน้ำตาแดงก่ำเบิกตา ความโศกเศร้าค่อยๆ แปรผันเป็นความคลุ้มแค้นคับอก ดวงตาที่เริ่มบ้าคลั่งสั่นระริกเลื่อนไปจับจ้องร่างที่นอนแน่นิ่งข้างนอก
เขาขบกรามแน่น สูดลมหายใจ คว้ามือถือโทรออก
“พ่อ...”
หลังจากนั้นทุกอย่างที่ถูกจัดการรวดเร็วเป็นไปอย่างลับๆ เจ้าหน้าที่สรุปคดีว่องไวติดปีกด้วยอำนาจเม็ดเงิน คดีปิดลงเพราะคนร้ายทั้งหกเสียชีวิตด้วยสาเหตุหัวใจล้มเหลวฉับพลัน แม้จะสงสัยแต่ไม่มีใครหาสาเหตุมาแย้ง ทว่ามีเพียงคนในครอบครัวเฮดีสเท่านั้นที่รู้ว่าการสืบสวนที่แท้จริงยังไม่จบ
การตายปริศนาครั้งนี้เฮดีสถูกคนในแวดล้อมสังคมเดียวกันตั้งข้อสงสัย การตายลึกลับนี้ไม่ใช่ฝีมือของคนธรรมดาอย่างแน่นอน มีเพียงผู้ที่มีพลังวิเศษเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาเหล่าผู้มีพลังพิเศษไม่ประสงค์ให้เกิดวุ่นวายกับพวกตนอยู่แล้ว การฆาตกรรมในครั้งนี้เสี่ยงต่อการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกตน ดังนั้นเจ้าหน้าที่สอบสวนเฉพาะเหล่ากลุ่มคนผู้มีพลังพิเศษจึงเดินทางมาสืบสวนคดีนี้เอง
ทางด้านเนรัญถูกนำตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลของตระกูลก็อดไลค์เนส ผ่านไปสามวันเต็มเขาจึงฟื้น หลังจากรู้สึกตัวเด็กหนุ่มตกอยู่ในอาการซึมเศร้า ไม่รับรู้สิ่งรอบตัว ใครพูดอะไรก็ไม่ตอบสนอง ดวงตาไร้แวว ให้นั่งก็นั่งได้ตลอดทั้งวันไม่ขยับ ให้นอนก็นอนลืมตาโพลง ไม่ส่งเสียงสักแอด มีเพียงแค่เวลาที่เฮดีสมาเยี่ยมเขาถึงมีปฏิกิริยาตอบรับ แต่ทว่าอาการตอบกลับนั้นรุนแรง...
เด็กหนุ่มคลุ้มคลั่ง ร้องไห้ คร่ำครวญ ทำร้ายตัวเองอย่างหนัก กรีดร้องจนแทบจะขาดอากาศหายใจ ส่งผลโดยตรงกับคนที่ไม่ป่วยที่จิตใจค่อยๆ อ่อนแอลง จนคนในครอบครัวของเฮดีสเริ่มกังวลใจ หากปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปท้ายที่สุดแล้วเฮดีสจะต้องควบคุมพลังของตัวเองไม่ได้ และคลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างแน่นอน พวกเขาจึงตัดสินใจทำบางอย่าง
เฮดีสถูกไล่ออกมาจากห้องผู้ป่วยเหมือนทุกครั้งที่เนรัญเกิดอาการคลุ้มคลั่งต่อต้าน
เขายืนทึ่มทื่อ ในหัวมีแต่ภาพคนรักร้องไห้จะเป็นจะตาย สภาพอเนจอนาถของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของเขาปวดหนึบ ความรู้สึกผิดทวีพูนเพิ่มจนท่วมล้น เสียงสะอื้นไห้น่าเวทนายังดังลอดมาจากข้างในห้อง เสียงกรีดร้องของอีกฝ่ายกรีดลึกลงไปในใจของเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเลือดไหลท่วมเป็นแผลเหวอะหวะ กระทั่งคนเยือกเย็นเช่นเขาเริ่มต้านทนไม่ไหว
เวลาผ่านไปจนบาดแผลตามร่างกายของเนรัญเริ่มดีขึ้น ทว่าเขายังคงมีอาการเช่นเดิม ไม่ว่าใครจะคุยด้วยเขาก็ไม่ตอบสนอง คนในครอบครัวของเด็กหนุ่มร้อนรน โวยวายจะเอาเรื่องกับครอบครัวของคนร้ายทั้งหกให้ได้ ส่วนทางด้านเฮดีสตั้งแต่เนรัญมีเหล่าญาติที่ห่วงใยมาเฝ้าก็ไม่เคยไปเยี่ยมเด็กหนุ่มอีกเลย เนรัญจึงไม่มีอาการต่อต้านเหลือแค่นั่งเหม่อลอย ไร้ชีวิตจิตใจ
ในคืนวันหนึ่งซึ่งคนที่นอนเฝ้าเนรัญคือ ฟีฟ่า ด้วยเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานทำให้เธอนอนหลับสนิท
มีแค่เนรัญที่จะไม่นอน เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาก็นอนน้อย ทุกครั้งที่นอนหลับก็จะหวาดผวาตื่นขึ้นมา ช่วงนี้เด็กหนุ่มจึงพยายามทำตาแข็งตื่นตลอดเวลา ไม่แค่เพราะหวาดกลัวเท่านั้น เขายังเกรงว่าหากตัวเองหลับไปจะพลาดเมื่อใครบางคนมาเยี่ยม แม้ตอนแรกเขาจะไม่ค่อยมีสติและปฏิเสธจะพบหน้าเฮดีส แต่ระยะหลังเขาตั้งหน้าตั้งตารอคอยอีกฝ่ายมาเยี่ยมอยู่ตลอด
อยากบอกเหลือเกินว่าเขาขอโทษ เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น เขาแค่กลัวเฮดีสขยะแขยงตัวเอง กลัวว่าเฮดีสจะไม่รักเขาแล้ว เฮดีสจะรังเกียจเขา เพราะเขาไม่ใช่เนรัญเด็กน้อยผู้ใสซื่อคนนั้นอีกแล้ว เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว...
เขาไม่คู่ควรกับเฮดีสอีกแล้ว...
ในใจทั้งหวาดกลัวและขลาดเขลา
เมื่อคิดอย่างนั้นน้ำตาก็รินไหลออกมาอีกครั้ง
ระหว่างตกอยู่ในภวังค์ความคิด ประตูห้องก็เคลื่อนอย่างไร้เสียง เนรัญสะดุ้งเฮือก จ้องเขม็งไปที่หน้าประตู คิ้วขมวด ตัวแข็งเกร็ง ความเคร่งเครียดเข้ามาปกคลุมร่าง แต่แล้วเขาก็พบว่าร่างสูงโปร่งนั้นช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคย เนรัญนั่งนิ่งจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ ใครจะไปรู้ว่าอาจจะเป็น ‘เจ้าคนนั้น’ ย้อนกลับมาก็เป็นไปได้
ร่างสูงโปร่งเดินมายืนปลายเตียงอย่างไม่รีบเร่ง เนรัญจ้องมองร่างในเงามืดรู้สึกว่าอีกฝ่ายจ้องมองตรงมาที่เขาเหมือนกัน หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นรัวแรง กลิ่นอายรอบตัวของอีกฝ่ายให้ความรู้สึกคุ้นเคยมาก เขาค่อยๆ ผ่อนคลายลงแต่ก็ยังจ้องมองร่างสูงตรงหน้าที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร เนรัญเองก็ไม่รู้เช่นเดียวกันว่าในเวลานี้เขาควรเอ่ยอะไรออกไปดี
ทั้งสองยืนจ้องกันเงียบๆ ทุกเสียงเงียบงันในความมืด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วและเสียงละเมอเบาๆ จากหญิงสาวอีกคนในห้องที่หลับสนิท เนรัญแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างอึดอัด เขาเม้มปากแน่น ใจพยายามรวบรวมความกล้าเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายช่วงชิงโอกาสไปเสียก่อน
“ถ้าหากว่าฉันไม่ได้เจอนายก็คงจะดี” เสียงทุ้มต่ำไพเราะหูที่ติดจะเย็นชาเล็กน้อยตามปกติเอ่ยอย่างราบเรียบ เนรัญชะงัก นั่งนิ่ง ไม่ตอบใดๆ ในหัวงุนงงที่อีกฝ่ายเอ่ยประโยคนี้ออกมา มันหมายความว่ายังไง ถ้าเราไม่ได้เจอกันมันจะดีได้ยังไง
เฮดีสหยุดไปชั่วคราว มองคนบนเตียงที่นิ่งไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบ ในใจของเขาขมขื่น เจ็บแปลบราวกับสะกิดถูกแผลเก่าที่ยังไม่หายดี แม้เขาจะไม่ได้เยี่ยมแต่ก็ติดตามอาการของอีกฝ่ายเสมอ แม้ร่างกายเกือบจะหายใจแต่ทว่าจิตใจที่แตกสลายกลับไม่มีท่าจะดีตามบาดแผลภายนอกเลย ชายหนุ่มพยายามควบคุมอารมณ์แล้วเอ่ยต่อไป
“ถ้าเกิดทุกอย่างย้อนกลับไปได้ ฉันก็ยังเลือกที่จะเจอนายเหมือนเดิม การได้รู้จักนายเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ใช่ เป็นเรื่องที่ดีที่สุด แต่มันก็คงจะดีสำหรับฉันคนเดียว มันไม่ดีกับนายเลย ฉัน...” เฮดีสหยุดเหมือนมีอะไรอุดลำคอ เสียงขาดหายไปแทนที่ด้วยเสียงถอนหายใจที่เศร้าสร้อย เนรัญเงยหน้ากำลังจะอ้าปากเอ่ยออกไป
“หยุด”
เนรัญชะงัก จู่ๆ ร่างกายก็หยุดกึก เหมือนถูกตรึงไว้กลางอากาศ แม้จะขัดขืนยังไงก็ขัดขืนไม่ได้ เฮดีสคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะเริ่มอาละวาด เขาก็ชิงออกคำสั่งด้วยวาจาศักดิ์สิทธิ์ เป็นครั้งแรกที่เขาต้องใช้พลังนี้กับคนรัก มันนำพาความเจ็บร้าวมาให้แก่เขามากทีเดียว ร่างสูงโปร่งเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้ ดึงร่างผอมบางที่ตอนนี้ยิ่งผอมยิ่งกว่าเดิมเข้ามาสู่อ้อมกอดของตนอย่างนุ่มนวล
ไอร้อนจากร่างสูงแผ่แล่นเข้ามาตามตัวจนข้างในใจเริ่มอบอุ่นไปด้วย เนรัญเม้มปากกลั้นน้ำตาที่กำลังล้นทะลักจนร้อนผ่าวตรงกระบอกตา มือขนาดใหญ่ลูบไล้ใบหน้าของเขา เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอ่อนโยน ริมฝีปากนิ่มหยุ่นสัมผัสลงบนริมฝีปากของเด็กหนุ่มเบาๆ เนรัญรับรู้ถึงอาการสั่นของคนตรงหน้า สัมผัสนุ่มนวลเต็มไปด้วยความรักของร่างสูงทำให้ดวงตาของเขาพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาอีกครั้ง
“นาย...ต้องอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขให้ได้นะ”
เนรัญพยายามจะเปล่งเสียงออกไป แต่ไม่ว่าเขาทำยังไงก็เปล่งเสียงออกไปไม่ได้เลย ในใจของเขาร้อนร้น พยายามจะขัดขืนสุดกำลัง ลมหายใจอุ่นรดข้างหูพร้อมด้วยเสียงกระซิบแหบพร่า
“ขอให้นายลืมฉันไปซะ ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน จนกระทั่ง...”
ในหัวของเนรัญมึนงง คำพูดบางอย่างก็ก้องอยู่หัว ระหว่างที่กำลังค่อยๆ หมดสติไป ร่างสูงก็เอ่ยล่ำลาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่ฟังดูเศร้าสุดหัวใจ
“ลาก่อน”
ไม่นะ! ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย!?
เนรัญโวยวาย แม้จะส่ายหน้าเขายังทำไม่ได้ น้ำตาแตกทะลักนองหน้าเงียบงัน ทุกอย่างก็มืดมิดไปพร้อมกับร่างที่สลบพับไปบนเตียง
ร่างสูงยืนนิ่ง ดวงตาทอดมองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่มีคราบน้ำตาตามแก้มนวล เขายิ้มอย่างโง่งมจ้องมองคนรักด้วยแววตาอ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยรักลึกซึ้ง ยืนอยู่อย่างนั้นโดยไม่รับรู้เวลาว่าผ่านเนิ่นนานแค่ไหนแล้ว เขาอยากจะเอ่ยหยุดเวลาตอนนี้นัก แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ท้ายที่สุดคนที่เขารักก็ถูกเขาเองทำร้าย ไม่มีอะไรที่เขาจะเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว จนเกือบเช้าเฮดีสจึงค่อยๆ หมุนตัวเดินจากไปด้วยใจที่หนักอึ้ง
หลังจากตื่นนอนเนรัญกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ซ้ำยังลืมเลือนเรื่องทั้งหมดตลอดจนความทรงจำก่อนหน้านั้นก็ไม่มีเหลือ ทุกคนรอบข้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้จะแปลกใจแต่ก็ไม่มีใครรื้อฟื้นเรื่องเลวร้ายพรรค์นั้นขึ้นมาพูดอีก ทุกคนคิดว่าเนรัญกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ดีที่สุดแล้ว หลังจากบาดแผลตามตัวหายสนิท แพทย์ตรวจไม่พบอาการผิดปกติใดๆ ก็ปล่อยให้เนรัญกลับบ้านได้
“เป็นอะไรวะ?” ส้มหวานเอ่ยถามเพื่อนที่จู่ๆ ก็หันมองซ้ายมองขวา
เนรัญขมวดคิ้วมองไปรอบๆ อย่างติดใจสงสัย ตั้งแต่ที่เขากลับมาจากโรงพยาบาลก็รู้สึกแปลกๆ ไป มีเรื่องหนึ่งที่ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่ทุกครั้งเหมือนเขาถูกมองมาจากที่ไหนสักแห่งอยู่ตลอดเวลา เนรัญขมวดคิ้วหน่อยๆ แต่พอหันมามองสีหน้าเพื่อนที่จ้องมองอย่างเป็นกังวล เด็กหนุ่มก็ยิ้มออกมา
“ไม่มีอะไรหรอก รีบเดินกันเถอะ”
“อะไร บอกมาดีๆ เมื่อกี้ต้องมีอะไรแน่ๆ!”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่กังวลว่าแฟนแกมาเห็นฉันเดินด้วยกันกับแกสองต่อสองแบบนี้ ฉันจะถูกแหกอกหรือเปล่านั่นแหละ”
“ไอ้บ้า! หยุดแซวกันสักที ถ้าวันไหนแกมีแฟนบ้าง ฉันจะแซวแม่งทั้งวันเลย คอยดูเถอะ!” ส้มหวานส่งค้อนขวับเอ่ยบ่นอย่างขุ่นเคืองใจ เธออุตส่าห์กังวลแทบตายว่าเพื่อนจะเป็นอะไรมาก แต่ไปๆ มาๆ ก็ไม่พ้นเรื่องแฟนสาวของเธอจนได้ แน่นอนว่าเรื่องนี้พอเนรัญรู้เข้าก็เอาแต่แซวตั้งแต่เช้ายันเย็น ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดใจทั้งวัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ถ้ามีล่ะนะ!”
ระหว่างทั้งสองหัวเราะขบขัน เนรัญก็เหลือบมองไปที่ร่างสูงโปร่งที่ใส่เสื้อผ้าดำไปทั้งตัว เขาเลิกคิ้ว เงยหน้ามองใบหน้าของอีกฝ่าย แต่ทว่ามันถูกหมวกปิดมิด เห็นเพียงแค่ริมฝีปากได้รูปสวยแดงระเรื่อ พวกเขาเดินสวนทางกัน เนรัญขมวดคิ้วเหลือบมองตามด้านหลังของอีกฝ่าย ก่อนที่จะถูกส้มหวานดึงความสนใจกลับมา เขาละสายตาหันกลับมาคุยกับเพื่อนสาวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ระหว่างที่เด็กทั้งสองเดินห่างไปพอสมควร ชายหนุ่มชุดสีดำคนนั้นก็หันกลับมามอง ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มเพียงเสี้ยววินาทีแล้วก็จางหายไปราวกับไม่เคยมี เขาหันตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
TBC.
ชดเชยสามอาทิตย์ที่หายไปค่ะ อร๊ายยยย
มาเร็วมากใช่ไหมล่ะ สปีดอย่างไวอะ อึ้งกับตัวเอง 555
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089846 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก