สุดขีด 1หลังจากที่ผมทนฟังการประชุมร่างมติเสนอคณบดีเรื่องสัญลักษณ์จอมเสียมเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ผมให้ซันเซ็ตมาส่งที่อู่ซ่อมไอ้เก๋าแล้วขับกลับด้วยกัน ซันเซ็ตพักอยู่หอนอกครับ บ้านมันรวยที่หอยังมีรถเก๋งจอดไว้เปลืองทรัพยากรพื้นที่จอดรถของหออีกหนึ่งคัน หอที่เขาพักอยู่คนละซอยกับบ้านของผมนี่เอง ผมจอดทักทายเหล่าป้าๆ ที่ตลาดสดสักหน่อย FC ของผมเองครับ ฮ่าๆๆๆ เดินมาทีไรได้ของติดไม้ติดมือตลอดแหละครับ ผมเองก็เกรงใจเหมือนกัน ถ้ามีเมล็ดพืชดีๆ ผมจะนำมาแบ่งปันให้พวกเขาเป็นของตอบแทน ผมรู้จักแถวนี้ดี เพราะอยู่มาตั้งแต่เด็กเลยนี่น่า ตลาดนี่ก็วิ่งเล่นมาทุกซอกทุกมุมแล้วด้วย
ก่อนกลับบ้านผมแวะเอาบัญชีมาอัพเดต ดูเงินของเดือนนี้ว่าเข้าหรือยัง ก่อนที่แม่จะเสียชีวิต ครอบครัวของผมมีอยู่มีกินแบบธรรมดาทั่วไป พ่อแม่ของผมเปิดบริษัทสร้างห้องเสื้อเป็นแบรนด์ของตัวเอง แม่ของผมเป็นดีไซเนอร์ชั้นยอดจนกระทั่งแม่ของผมเสียชีวิตไปด้วยโรคประจำตัวที่มีมาตั้งแต่เกิด ตอนแม่ตายพ่อไม่ได้อยู่ดูใจเพราะติดงานดังนั้นพ่อจึงเสียใจมาก พ่อตัดสินใจวางมือจากงานหลังจากที่แม่เสียไปได้สองปี พ่อให้น้าสันต์น้องชายแท้ๆ ดูแลแทนแล้วเดินสู่เส้นทางธรรม จากนั้นทุกๆ เดือนทางบริษัทจะส่งเงินเข้าบัญชีของผมในฐานะหุ้นส่วนของบริษัท หุ้นส่วนเกือบทั้งหมดเป็นของผมนั้นเดิมทีเป็นของพ่อแม่ แต่ก่อนที่พ่อจะบวชท่านตัดสินใจโอนมันให้ผมทั้งหมด แต่ผมไม่ได้เข้าไปบริหารจัดการอะไรกับบริษัท ปล่อยให้พวกคุณน้าๆ อาๆ บริหารน่ะครับ
ผมมองบัญชีที่เลขขยับเขยื้อนแล้วสงสัย เดือนที่แล้วก็ไม่มี เดือนนี้ก็ไม่มา ชักจะได้กลิ่นแปลกๆ แฮะ เดือนที่แล้วพวกคุณน้าบอกว่าไม่มีเวลาเพราะกำลังเปิดตัวสินค้าใหม่ของบริษัท แต่เดือนนี้ก็ยังไม่เข้าอีก สงสัยผมจะต้องโทรไปหาทางนั้นซะแล้ว ผมเก็บสมุดบัญชีไว้แล้วเดินมาที่เจ้าเก๋าเพื่อนยากเพื่อขับกลับบ้าน
จอดเวสป้าสีน้ำตาลซีดๆ ไว้ข้างบ้านเหมือนอย่างเคย ผมเข้าไปในบ้าน มองไปรอบๆ แล้วถอนหายใจเฮือก ผมเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟทำให้ห้องสว่างโร่ ในสายตาคนอื่นบ้านหลังนี้เป็นบ้านเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่สำหรับผมแล้วมันใหญ่เกินที่จะอยู่คนเดียว อาจจะเป็นเพราะผมต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ เวลาเห็นครอบครัวอื่นไปเที่ยวด้วยกันมันยากที่จะไม่อิจฉาพวกเขา การต้องอยู่คนเดียวนานๆ มันก็เหงาเหมือนกันนะครับ
ผมเปลี่ยนเป็นชุดเล่นที่ดูดีแต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไรมาก ที่เสื้อผ้าของผมดูมีระดับแบบนี้ นั่นเพราะว่าพวกพี่ๆ ที่บริษัทชอบส่งเสื้อผ้ามาให้ผมลองใช้เป็นคนแรกเสมอน่ะ อ้อ ถ้าจะถามว่าทำไมผมไม่เรียนต่อเกี่ยวกับการบริหารหรือเกี่ยวกับเสื้อผ้าอะไรพวกนี้ ง่ายๆ นั่นก็เพราะผมไม่ชอบ ผมชอบปลูกผักปลูกต้นไม้มากกว่า
พี่ลูกหมีนัดเจอกันที่ร้านตอนหกโมง ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ผมสะพายเป้ออกมาจากบ้านเดินมาที่เวสป้าคันเก่า รุ่นน้องอย่างผมต้องไปให้ตรงเวลาครับ ไม่อย่างนั้นรุ่นพี่จะอารมณ์เสียลงโทษกลางร้านได้ ผมขี่มอเตอร์ไซค์มาทางโรงเบียร์ซึ่งเรียกขานกันว่า ‘ซอยโลกีย์’ ทำไมถึงได้ตั้งชื่อได้น่ากลัวแบบนี้กันนะ? เฮ้อ
ผมเลี้ยวซอกซอยอย่างชำนาญทาง อ๊ะ อย่าไปเชื่อเจ้าซันมันนะครับ ผมเคยเข้าร้านเหล้ามาหลายรอบแล้วแต่ไม่ได้ดื่มเท่านั้นเอง ก็มากับเจ้าพวกนั้นแหละครับ มาทีไรเดือดร้อนผมคนไม่เมาทุกที จนผมอยากจะเมาแล้วหลับไม่รู้เรื่องแบบพวกมันบ้าง ฮึ!
“ไอ้รัญโว้ย ทางนี้!” พี่หมีโบกมือเรียกผมหย็อยๆ ข้างๆ พี่หมี คือ หนุ่มร่างใหญ่หน้าเข้มผิวเข้มหน้าตาเหมือนเป็นญาติกับยักษ์วัดแจ้งนั้นคือ ‘พี่จิ๋ว’ ปีสามครับ ให้ตาย ใครเป็นคนตั้งชื่อให้? มันจิ๋วตรงไหนวะนั่น! แม้หน้าตาของพี่จิ๋วจะเหี้ยมขนาดไหนก็ตามแต่จริงๆ แล้วพี่จิ๋วเป็นคนใจดี แถมยังเป็นคนที่มีเหตุผลไม่เข้ากับหน้าตาโหดเหี้ยมนั้นเลย ถ้ามองผ่านๆ เหมือนผมกำลังจะถูกโจรห้าร้อยสองคนจับมาเรียกค่าไถ่ ก็ดูพี่หมีกับพี่จิ๋วดิวะ โฮ! มหาโจรชัดๆ!!
“รัญ เข้าร้านเหล้าได้หรือเปล่าวะ ถ้าไม่ได้เดี๋ยวพี่พาไปที่อื่น” พี่จิ๋วถามด้วยความเป็นห่วง อย่างที่บอกนั่นแหละครับ พี่จิ๋วเป็นคนใจดีมากแต่ว่า... ไมถามแบบนั้นวะพี่จิ๋ว? ร้านมันไม่ได้ติดยันต์กันไอ้เนรัญสักหน่อย!
เข้าได้!
“ผมเข้าได้น่าพี่ อย่าห่วงเลย” ผมยืนยันด้วยความเซ็งเล็กน้อย
“เอ่อ พี่จิ๋วอย่าเป็นห่วงไอ้รัญมันเลยว่ะ เดี๋ยวผมดูให้” พี่หมีหันมาคอนเฟิร์มให้อีกแรง พี่จิ๋วเลยพยักหน้าคลายความกังวลลงมาบ้าง พี่จิ๋วพาพวกเราเดินเข้าร้าน มาหยุดที่โต๊ะซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะ เธอเงยหน้าขึ้นมามองพวกเราพร้อมกับรอยยิ้ม ผมตกใจเล็กน้อยเพราะเธอสวยมาก พี่จิ๋วเผยมือแนะนำ
“นี่ พี่ไอติม พี่ปีสี่”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ นี่ผมมีพี่ปีสี่เป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย? แถมสวยอีกต่างหาก! หึๆ ไปโม้ให้เจ้าซันอิจฉาเล่นดีกว่า พี่ไอติมยิ้มกว้างโบกมือให้พวกเรานั่ง ว้าว! มีอาหารวางเรียงเต็มโต๊ะเลย
“พี่เพิ่งเห็นรัญครั้งแรก ตกใจหมดเลยล่ะ” พี่ไอติมหัวเราะร่าเริงพร้อมเอ่ยทักกับผมเป็นคนแรก ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะครับ?
“ยิ่งกว่าที่เขาลือไว้ซะอีกนะ หึๆ” พี่ไอติมหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย
“หลงมาเข้าคณะเราได้ยังไงวะเนี่ย”
แล้วคนสวยๆ อย่างพี่หลงเข้ามาในคณะนี้ได้ยังไงล่ะครับ?
“เอ้า ฉลองๆ! นานๆ ทีสายเราจะมีคนหน้าตาดีแบบฉันหลงมา ฮ่าๆๆๆ” พี่ไอติมยกแก้วขึ้นแล้วชวนพวกผมดื่มด้วย ท่าทางพี่เขาห้าวมากเลยครับ แถมคล่องเรื่องแอกอฮอล์อีกด้วย ดูสิเทแล้วจับกรอกพรวดเดียว! ผมนั่งจิบน้ำโค้กที่พี่หมีสั่งมาให้ ขวดใหญ่เชียวล่ะ หมดขวดนี่คืนนี้จะเข้าห้องน้ำกี่รอบวะเนี่ย?
ผมมองไปรอบๆ ร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีดำแบบเรียบง่าย แต่คงไว้ซึ่งความหรูหราเป็นเอกลักษณ์ ร้านนี้ดูมีระดับมาก แล้วเด็กเกษตรอย่างพวกผมมานั่งได้เป็นเพราะว่าพี่จิ๋วแกรวยครับ ดีจังเลย ผมมีพี่รหัสรวย หึๆ! สาธุ นี่เพราะบุญสะสมมาแน่ๆ เลย!
ข้างในร้านมีเวทีเล็กๆ ซึ่งมีเครื่องดนตรีวางไว้ สงสัยจะมีนักร้องล่ะมั้ง ไม่นานก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้ มีคนขึ้นมาประจำเวทีนั้นแล้วร้องเพลงขับกล่อมด้วยเสียงเพราะๆ ให้คนในร้านฟัง ผมชอบบรรยากาศแบบนี้จัง ถ้าไม่นับเรื่องสุราเมรัยล่ะก็มันเยี่ยมมากเลยล่ะ
“เรียนเป็นไงบ้างรัญ? ที่คณะโอเคหรือเปล่า?”
“ก็เรื่อยๆ ครับ ส่วนที่คณะก็โอเคดี”
“ถ้ามีรุ่นพี่แกล้งวิ่งมาบอกพี่ได้ เดี๋ยวเจ๊จะเตะมันให้” พี่ไอติมหัวเราะเอ่ยอย่างคะนอง ผมเนียนชี้นิ้วไปทางพี่หมี แหม คนแรกเลยครับ พี่หมีนี่แหละตัวดี เตะมันเลยครับ มันแกล้งผมบ๊อยบ่อย! ตอนไปล่าลายเซ็นกว่าจะได้นะ ผมต้องอายแล้วอายอีก ให้ทำนั่นให้ทำนี่ โอ๊ยยย ถึงผมจะหน้าด้านไปนิ๊ดแต่ก็มียางอายอยู่นะครับ
“อะไรของมึงไอ้รัญ ขี้ฟ้องว่ะ!” พี่หมีขมวดคิ้วแล้วปัดมือของผมออก
“พี่ติมถามผมก็มีหน้าที่ตอบครับ”
“อ้อเหรอ? แม่ง ใครว่ามันเป็นเทวดาวะ! กูคนแรกอยากบอกว่าไม่ใช่เล๊ยยย”
ผมไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นเทวดานี่ ก็คนธรรมดานี่แหละ
“ก็หน้าตาไง เทวดาสุดๆ” พี่จิ๋วพูดพร้อมกับยิ้มมาให้ พี่ไอติมก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หมดกัน พี่สาวคนสวยของผม!
เสียงผู้คนในร้านดังแบบไม่สนใจใครเป็นใคร แต่จู่ๆ มันก็เงียบลงฉับพลัน ผมมองซ้ายมองขวาอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้น? ผมมองตามสายตาของพวกพี่ๆ ไปเจอะเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินเข้ามาในร้าน แค่ผู้ชายคนนั้นปรากฏตัว ทุกเสียงพร้อมใจกันเงียบลงอย่างมิได้นัดหมาย ผมกะพริบตาปริบๆ บรรยากาศในร้านที่กำลังคึกคักสนุกสนานกลายเป็นเงียบฉี่ราวป่าช้าที่เย็นยะเยือกจนขนลุก
ผมลอบสังเกตผู้ชายคนนั้นอย่างสนใจ เขาตัวสูงมาก หุ่นดีราวกับรูปปั้นเทพเจ้ากรีกในรูปที่ผมเคยเห็น ขนาดมีเสื้อผ้ายังมองเห็นความสมบูรณ์แบบของรูปร่างนั้นได้ชัด บรรยากาศรอบตัวให้ความรู้สึกสูงส่งไม่เหมือนคนธรรมดา เสียงรองเท้าของเขาที่ก้าวเดินอย่างสง่าดังกระทบพื้นคลิกๆ คอของเขาตั้งตรงมองไปข้างหน้าอย่างเดียว ไม่แม้จะหันมองข้างซ้ายหรือขวา เดินตรงอย่างไม่ใส่ใจใครหน้าไหน ใครที่ขวางทางอยู่ก็รีบหลบให้เขาในทันที กลายเป็นทะเลแหวกให้เขาเดินได้อย่างมหัศจรรย์ ราวกับมีพลังบางอย่างผลักผู้คนออกไปอย่างนั่นแหละ
ใบหน้าด้านข้างที่ผมเห็นบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อมาก สาบานได้ว่าเขาหล่อที่สุดในบรรดาผู้คนที่ผมได้พบเจอ แบบไร้ที่ติเลย จมูกเป็นสันตรงดูจากข้างๆ ยิ่งเห็นชัด ริมฝีปากอิ่มได้รูปสีสวยชวนจับจ้อง คิ้วหนาเข้มโก่งพอเหมาะ โดดเด่นสุดคือดวงตาคมกริบคู่นั้น มันสวยมากในขณะเดียวกันมันก็ดูน่ากลัวชวนขนลุกอย่างประหลาด
ดวงตาสีดำเข้มไร้แววชีวิตชีวาคู่นั้นเหลือบมามองผมแวบหนึ่ง เพียงชั่ววินาทีนั้นเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลแปลบๆ มาช็อตร่างของผม บางอย่างที่อยู่ลึกของตัวกระพือไหว พลังบางอย่างบีบให้ผมตัวแข็งทื่อ หายใจไม่ออก ผมบีบมือของตัวเองที่สั่นหงึกๆ ความรู้สึกรุนแรงท่วมท้นถาโถมเข้าใส่ผมจนตัวชา
ดวงตาคู่นั้นน่ากลัว เย็นยะเยือกชวนขนลุก ไร้ความรู้สึก ไร้แววของชีวิต แต่ไม่ใช่ มันไม่ได้ทำให้ผมกลัว มันห่างไกลจากคำว่ากลัวมาก ผมไม่รู้มันคืออะไร แต่มันรุนแรงขนาดที่สั่นสะเทือนถึงจิตวิญญาณจนผมอยากจะร้องไห้ ราวกับส่วนลึกภายในใจของผมกำลังร่ำร้องหาอะไรบางอย่างที่แม้แต่ตัวผมเองยังไม่รู้ว่าคืออะไร
“รัญ ไอ้รัญ!”
ผมตกใจสะดุ้งโหยง พี่หมี พี่จิ๋วและพี่ไอติมมองผมด้วยสายตางุนงง พวกพี่ๆ ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“นายโอเคหรือเปล่า?”
“ผมไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มนิดๆ พยายามที่จะไม่ทำให้พวกพี่ๆ เป็นห่วงและหมดสนุกเพราะผม หลังจากที่ทำให้พวกเขาสบายใจได้ ผมก็แอบสอดส่องสายตามองหาผู้ชายคนนั้น และเห็นเขานั่งอยู่ตรงมุมร้านที่ค่อนข้างมืดทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขา ที่สำคัญเขาไม่ได้นั่งคนเดียวมีสาวๆ นั่งอยู่ด้วยเต็มโต๊ะ ออเซาะนัวเนียกันสุดๆ อิจฉา เอ๊ย! ไม่ช่ายยย บัดสีบัดเถลิงที่สุด! ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำตัวกลมกลืนกับพวกสาวๆ เลย เขานั่งนิ่งเป็นรูปปั้นปล่อยให้พวกสาวๆ คลอเคลียออเซาะฝ่ายเดียว
“วันนี้โชคสุดๆ เลยว่ะ” พี่ไอติมเอ่ยขึ้นมาแล้วเหลือบไปมองโต๊ะที่ผมกำลังแอบมองอยู่ ผมหันมามองพี่ไอติมอย่างไม่เข้าใจ ส่วนพี่หมีกับพี่จิ๋วก็ส่ายหน้าหวือ เบ้ปากแบบไม่เห็นด้วย
“โชคดีที่ไหนวะพี่ ดันมาเจอเทพเจ้าแห่งความตาย มันเป็นลางบอกเหตุว่ากูจะตับแข็งตายพรุ่งนี้หรือเปล่าวะไอ้รัญ?” พี่หมีหันมาถามผมด้วยใบหน้าซีเรียส อาจจะใช่ก็ได้นะครับพี่ แดกมันเข้าไปสิไอ้เหล้าน่ะ ได้ตายไวแน่ๆ ผมฟันเฟิร์ม! แล้วเทพเจ้าแห่งความตายนี่มันอะไรกันครับ? พี่หมีมีซิกเซ้นส์?
“เฮ้ยๆ ไม่ได้หาง่ายๆ หรอกนะที่เขาจะมาร้านกิ๊กก๊อกแบบนี้น่ะ” พี่ไอติมหันมายิ้มระรื่นยิ่งกว่าเดิม ผมสังเกตรอบๆ รู้สึกว่าคนในร้านเองก็มองไปที่โต๊ะนั้นเป็นตาเดียว สีหน้าของแต่ละคนแสดงความแปลกใจไม่แพ้พี่ไอติมเลย
“ร้านกิ๊กก๊อกแบบนี้? แต่เล่นทำเอากระเป๋าผมแฟบไปเลยล่ะ” พี่จิ๋วหยิบกระเป๋าของตัวเองมานับแบงก์ด้วยใบหน้าหดหู่ พี่ไอติมยักไหล่ ผมมองพวกพี่ๆ แล้วมองไปโต๊ะนั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มีสะดุ้งเพราะดันหันไปสบตาเข้ากับดวงตาคมกริบยิ่งกว่ามีดคู่นั้นเข้าพอดี ผมทำคอแข็งแล้วเบือนหน้าออกมาก่อน
ฮู้ว! แค่สบตาแวบเดียวเอง เหมือนโดนสูบพลังชีวิตไปหมดตัวแน่ะ
นี่มันตัวอันตรายชัดๆ!
“นั่งดูไปไอ้น้อง เดี๋ยวมีเรื่องสนุกๆ แน่” พี่ไอติมหัวเราะเสียงต่ำ หน้าสวยๆ นั้นมีเขาซาตานแวบๆ อะไรวะ? ดูบ้าเลือดมากเลยนะเมื่อกี้นี้ ไม่นะ พี่ไอติม! พี่ต้องเป็นพี่สาวคนสวยที่แสนดีของผมสิ อย่าเพิ่งบ้าเลือดสิครับ แล้วที่สำคัญ อย่าพูดเป็นลางแบบนั้นได้ไหมเนี่ย!?
พวกผมนั่งกินต่อไม่ได้สนใจหรือใส่ใจใคร แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ชอบเหลือบไปมองโต๊ะนั้นอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่เป็นหรอก คนอื่นๆ ก็แอบมองเขาเหมือนกัน ถึงจะดูน่ากลัวแต่เขากลับดึงดูดความสนใจของผู้คนได้อย่างประหลาด ก็นะ เขาหล่อมากขนาดนั้นใครเล่าจะไม่มอง ผมคุยกับพวกพี่ๆ พยายามที่จะไม่สนใจคนโต๊ะนั้นอีก แต่สายตาจอมทรยศก็ไม่เคยให้ความร่วมมือเหลือบไปมองอีกจนได้ แล้วต้องสะดุ้งอีกรอบเพราะอีกฝ่ายก็จ้องตอบกลับมาทันที
โอ๊ะ เปล่าครับ! ผมไม่ได้หาเรื่อง ตามันเหลือบไปเอง!
“สัดเฮดีส!!! มึงออกมาเลยไอ้เหี้ย!!” เสียงตะโกนที่ระคายหูผมเอามากๆ ดังขึ้นขัดเสียงเพลง พี่ไอติมแสยะยิ้มถูกใจ แต่ผม พี่หมีและพี่จิ๋วหน้าซีดกันเลยครับ จู่ๆ คนท่าทางแปลกๆ ก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับอาวุธครบมือ พวกเขาตะโกนเสียงดัง ถีบโต๊ะตัวนั้นโต๊ะตัวนี้โครมคราม ความโกลาหลเกิดขึ้นทั่วร้าน
เวร! ถ้าจะมีเรื่องกันก็รอให้ผมกลับก่อนได้ไหม?
“เหี้ยเอ๊ย!!! อีร่านนี้ มึงมานี่เลย!!!” คุณอันธพาลเดินเข้ามาชี้หน้าผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มที่นั่งกับชายหน้าตายคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้าแล้วเบียดเข้าหาคนที่ยังนั่งนิ่งท่าเดิมไม่หวั่นไหว ไม่แม้จะตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ คนที่ไวสุดรีบใส่เท้าหมาหนีไปจากร้าน พี่หมีวิญญาณเฉินหลงเข้าสิงกระโดดออกจากหน้าต่างอย่างว่อง! ทำไมไม่พาผมไปด้วยล่ะ? ไม่ยุติธรรม!!!
“รัญ อย่าทิ้งพี่ไว้คนเดียวนะ พี่เป็นผู้หญิงอ่อนแอ แกทิ้งพี่ลงเหรอวะ?” พี่ไอติมรีบคว้าแขนของผมที่กำลังจะปีนหน้าต่างหนีแบบพี่หมีและพี่จิ๋ว แม่ง! อย่างไวเลยสองคนนั้น! ผมแทบจะหลั่งน้ำตา พี่ไอติมครับ หน้าตอนนี้ของพี่มันไกลจากคำว่าผู้หญิงอ่อนแอมากเลยนะครับ!
“ไม่มาเหรอวะอีห่า!!! หนอยยย!!! สันดานมึงนี่แก้ไม่หายจริงๆ!!”
“กูบอกให้มึงมา!! หรืออยากตายพร้อมไอ้ห่าเฮดีส!!”
แม้จะถูกตะคอก ดุ ด่ายังไง ผู้หญิงคนนั้นก็ส่ายหน้าอย่างเดียว อันธพาลนักเลงไม่ไหวจะทน
“เออ!!! มึงอยากตายมากนักกูก็จะสนองให้!!!”
โครม!!!
ก่อนที่ไอ้หัวโล้นนักเลงเกรดต่ำจะทำอะไร โต๊ะที่อยู่ตรงหน้าก็พุ่งไปใส่ซะเต็มรัก! คนที่ถีบโต๊ะไม้หนักๆ กระเด็นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หนุ่มหล่อหน้านิ่งยิ่งกว่ารูปปั้นนั่นแหละ! เขายังยกเท้าค้างเอาไว้ก่อนจะตวัดขาไขว้ห่างนั่งเอียงตัวพิงพนักเก้าอี้ ด้วยท่าทางแสนเท่และหน้าพิมพ์เดียวตลอดศก ผมอ้าปากค้างกับความนิ๊งนิ่งของเขา พี่ไอติมตบมือแปะๆ ชื่นชม สีหน้าของเธอแทบจะคลั่งไคล้หลงใหลกลายเป็นแฟนเกิร์ลในทันที ไม่เกรงไม้หน้าสามที่พวกนักเลงถือมาเล๊ย!
“เวรเอ๊ย เหี้ยเฮดีส! วันนี้มึงอย่าอยู่เลย!”
ชายหัวโล้นลุกขึ้นยกโต๊ะไม้หนักๆ ออกมาจากตัว เหวออออ!!? หัวแตกเลือดพุ่งเลยครับ เขาชักปืนออกมา ยกเล็งไปทางชายหน้านิ่ง เขากล้ามเนื้อหน้าตายหรือไง!? ขนาดถูกปืนจ่อหน้ายังนิ่งได้ หน้าไม่ขยับเลยสักมิล! ดวงตาสีดำที่น่ากลัวคู่นั้นจ้องอีกฝ่าย ไร้ชีวิตน่าขนลุกยิ่งกว่าเดิม มันแผ่บรรยากาศกดดันจนนักเลงหัวโล้นคนนั้นมือสั่นหงึกๆ กลืนน้ำลายลงคอแล้วตวาดเสียงดัง
“มึงคิดว่ากูไม่กล้าเหรอไอ้เหี้ย!!?”
ปัง!!!
ผมใจหายแวบเมื่อเสียงลั่นไกดังขึ้น แต่ผิดคาด เจ้าหัวโล้นไม่ได้ยิงเขากลับยิงเด็กเสิร์ฟที่หลบอยู่ใกล้ๆ แทน ให้ตาย!!! ผู้หญิงที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรโดนลูกหลง ผมอ้าปาก เรื่องนี้ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเด็กเสิร์ฟคนนั้นเลย! เสียงกรีดร้องดังระงมประกอบด้วยร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดของคนโดนยิง ตอนนี้จิตใจของผมกำลังต่อสู้อย่างดุเดือด กลัวจะตายห่าแต่ผมไม่อยากเห็นใครมาตายต่อหน้าอีก!
หลังเสียงปืนลั่นไม่มีใครขยับแม้แต่สักคน พวกเขาหวาดกลัว เจ้าโล้นใจชั่วหัวเราะชอบใจ ชี้ปากกระบอกมาหาคนที่ยังไร้อารมณ์ร่วม อ๊ะ...อะไรของเขา!!!? คนอื่นหน้าซีดปากสั่นไปหมด แต่เขากลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ยังคงนั่งนิ่งที่เดิมเหมือนกำลังนั่งดูหนังอยู่ในห้องพักผ่อนอย่างไรอย่างนั้น แถมดูจะไม่สนใจคนโดนยิงหรือปืนที่จ่อหน้าเลย!
“อะ...อะไรของมึง กวนส้นกูหรือไง!!!? มึงแน่มากหรือไงวะไอ้ห่าเอ๊ย!!!”
ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัด มันหลับตายิงไปมั่วๆ ไม่ถูกเป้าที่เล็งไว้เลย กลับไปถูกคนไม่รู้เรื่องรู้ราวนู้น ทำไมผมต้องมาเจอสถานการณ์นองเลือดแบบนี้ด้วย!? ผมที่ยืนอยู่ตรงมุมล้วงหามือถือโทรแจ้งตำรวจและโรงพยาบาล ทำไมคนหนีออกไปถึงไม่โทรแจ้งวะ!? แย่สุดๆ เลย!!!
“เป็นไงล่ะไอ้เฮดีส!!!? มึงกลัวหรือยัง!! มึงมันซวยเองที่มายุ่งกับผู้หญิงของกู!!!”
ไอ้โล้นมันตะโกนเสียงเหี้ยมอย่างพอใจ แต่...
“...” นิ่งมากกก!!!
ท่ามกลางซากพังๆ ของร้าน เลือดแดงฉาด เสียงโหยหวนเจ็บปวดของคนถูกยิง แต่ยังมีคนๆ หนึ่งที่ดูจะไม่สนใจหรือใส่ใจอะไรกับสิ่งรอบตัวเลย เขายังนั่งนิ่งเหมือนเดิม ปืนที่จ่อหน้าไม่ทำให้รู้สึกอะไรสักนิด ผมกลัว...กลัวผู้ชายคนนี้! จะไร้ความรู้สึกเกินไปแล้ว ใช่คนหรือเปล่า!!!?
“มึง!!!?”
เจ้าหัวโล้นมันโมโหหน้าแดงหน้าดำ เหนี่ยวไกจะยิงเจ้าคนที่มองกลับมาด้วยสายตาว่างเปล่า แต่นั่นเหมือนเป็นการเยาะเย้ยในความคิดของเจ้าโล้น เจ้าโล้นปากสั่นหน้าซีดเหมือนตัวมันเป็นคนจะโดนยิงซะเอง แต่แล้วมันก็สูดอากาศลั่นไกปืนเต็มเหนี่ยว ผมไม่รอช้า รีบวิ่งพุ่งไปกระแทกไอ้โล้นแบบไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง ปืนยิงขึ้นฟ้าไปเพราะแรงกระแทกของผม
“ไอ้ห่า!!!” ไอ้โล้นตะโกนใส่ผมอย่างโมโห ยกกระบอกปืนชี้มาทางผม เวรแล้ว!!! โดนปืนจ่อหน้าเต็มๆ!! แม่คร้าบบบ ผมกำลังจะไปหาแม่แล้ว!!! ผมเบิกตาหวาดกลัว
“รัญ!!!” เสียงพี่ไอติมตะโกนดังลั่นพร้อมๆ กับเสียงปืนลั่น
ปัง!!!
ผมหลับตาปี๊ด เสียงปืนดังลั่น แอ๊ก!!! ยิงโดนหรือเปล่า!!? แต่ผมไม่ยักจะเจ็บแฮะ เอ๊ะ? เอ๊ะ? หรือว่าผมตายก่อนจะรู้สึกเจ็บ? เมื่อกี้รู้สึกเหมือนโดนกระชากหรือเปล่า? ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา กลับมองอะไรไม่เห็นเลย มันมืดไปหมด รู้สึกเหมือนถูกใครกอดเอาไว้ ผมเงยหน้าขึ้นเจอเข้ากับเขาคนนั้น! ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร เขาก็ผลักผมไปติดผนังเป็นตุ๊กแกแดดเดียว
โครม!!!
จากนั้นเขาก็กระโดดฟาดขายาวๆ ลงก้านคอไอ้โล้น จนหันหัวเลือดพุ่งยิ่งกว่าอมน้ำเฮลบลูบอยไว้ในปาก ไอ้โล้นนั่นสลบเหมือดตาเหลือกไปเลย ผมอ้าปากเหวอ โคตรโหดเลย! ผมตัวสั่นแหงกๆ กลัวแทบฉี่ราด เมื่อกี้ผมทำอะไรไปวะ เกือบขึ้นสวรรค์ไปหาแม่แล้วไงล่ะ!! ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก หัวใจเต้นสูบฉีดไปทั่วร่าง แม่งงงง!! ยิ่งกว่าดูหนังแอ๊กชั่นซะอีก
พวกลูกน้องของไอ้โล้นเห็นลูกพี่สลบไปก็ตาลีตาลานเข้ามาจะจัดการกับชายหน้านิ่ง แต่ก็โดนสอยร่วงอย่างง่ายดาย พวกมันอ่อนหรือว่าพี่หน้าตายนี่มันเทพเกินกันแน่เนี่ย!!? จัดการได้ทำไมไม่จัดการตั้งแต่แรก นั่งเก๊กหาพระเจ้าสามเหาเหรอ!!!? เจ้าหล่อนั่นจัดการทุกคนด้วยใบหน้าพิมพ์เดียวไม่เปลี่ยน หลังจากจัดการเสร็จ เขายืนนิ่งเหลือบสายตามองมาหาผมที่ติดแปะอยู่กับผนัง เขาเดินดุ่มๆ เข้ามา แว๊กกก!!! ผมไม่ใช่พวกเดียวกันกับไอ้โล้นนั่นนะ! ผมหดตัวหลับตาปี๊ดอย่างกลัวสุดขีดชีวิต
หมับ!
ผมลืมตามองมือที่จับคอเสื้อเต็มไปด้วยความกังวล จากนั้นร่างของผมก็ถูกยกลอยขึ้น แอ๊ก! ผมแทบหายใจไม่ออก จะให้ลุกก็บอกดีๆ สิครับ ผมลุกเองได้ ไม่ต้องหวังดีประสงค์ร้ายดึงคอเสื้อลุกแบบนี้! เขาไม่พูดไม่จาลากผมติดออกไปจากร้าน ทำไมถึงได้ทำเหมือนหิ้วข้าวของกลับบ้านแบบนี้ล่ะ!? ผมพยายามดิ้นบอกให้เขาปล่อยแต่ผมก็ไม่ฟังเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์สี่สูบคันใหญ่ที่จอดเป็นสง่า เขาปล่อยมือจากคอเสื้อของผมตวัดขาคร่อมรถคนนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ดึงผมที่ยังงงขึ้นมาด้วย
เดี๋ยวๆๆๆ!!!
“จะไปไหนครับคุณ!?”
เขาไม่ตอบ จับแขนผมแน่นแล้วดึงผมขึ้นซ้อนท้าย ผมขืนตัวไว้ไม่ยอมขึ้น ตาสีดำเข้มคู่นั้นตวัดมามองแววแสงเหมือนเริ่มโกรธ ไม่รู้ทำไมผมถึงยอมปีนขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายแต่โดยดี เอาน่าถ้าไม่ทำตามอาจโดนพี่แกจับบีบคอสลบไปอีกรายก็ได้ รถออกตัวแรงจนผมล้มชนหลังเขาดังปุก บ้าเอ๊ย ออกนิ่มๆ ไม่เป็นหรือไง!?
บรื้นนน!!!
แถมยังขับแบบเร็วนรกอีกต่างหาก!!
ผมกอดเอวเขาไว้แน่น
จะพาผมไปไหนวะ!!!?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
