หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58]

[kawisara]

เพิ่งอ่านจบ


สนุกมากกกกกกกกก

[reverofjs]

อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากๆค่ะ 

[Invisible girl]

ชอบบบ เรื่องนี้มาก
โดยส่วนตัวชอบเกี่ยวกับเทพนิยายกรีกอยู่แล้ว
พอมาอ่านแล้วอินมากอ่านแล้วอ่านอีก
ชอบเฮดีสมากคะ ชอบบพระเอกแบบนี้
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ ปกติชอบอะพอลโล แบบปลื้มมาก ไม่ค่อยสนใจฮาเดสเท่าไหร่ 5555 พอมาอ่านเรื่องนี้เริ่มหลงรักฮาเดส ไปคุ้ยตำนานเกี่ยวกับฮาเดสมานั่งอ่านใหม่แล้วเขินมาก รักเลยคะ 
ปล.ชอบการบรรยายและไม่ค่อยมีคำผิด ปริ่มมากคะ
ปล2.ตัวละครมีเสน่ห์คะ ชอบทุกคนเลย
ปล3.ขอบคุณอีกครั้งคะ

[SOMCHAREE]

อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ลุ้นมากกกกกก

[Nbear]

  เยี่ยมมากกก สนุกมากอ่าาา

[kungyung]

สนุกมาก

[lie-boy]

สุดขีดสุดขั้วแบบเฮดีส
ตอนที่ 1

พ่อของเขาตายแล้ว

นั่นเป็นความจริงที่เฮดีสไม่อาจไม่เชื่อไม่ได้ เพราะตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หินศิลาหน้าหลุมศพของพ่อ มันยากที่จะเชื่อได้ว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเขาได้จากไปแล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นก็ยังแข็งแรงดี ร่างสูงหลุบนัยน์ตามองดอกไม้สีขาวเกสรสีเหลืองซึ่งวางอยู่หน้าหินจารึกนามของเจ้าของหลุมศพ

‘ดอกแอสโฟเดล’ ดอกไม้แห่งความตาย (Flower of Hades)

ฮึ ช่างเหมาะกับการเป็นดอกไม้ให้คนตายซะจริง

ชายหนุ่มแค่นเสียงในลำคอแดกดันตัวเอง มองป้ายหลุมศพด้วยสายตาว่างเปล่า การตายของพ่อเป็นเรื่องที่เหนือการคาดเดาของเฮดีสไว้มากจนทำให้เขาค่อนข้างช็อก ไม่ว่ายังไงชายหนุ่มก็ยังรู้สึกข้องใจอยู่ดี จู่ๆ พ่อผู้แข็งแรงไม่มีร่างเงามรณะก็ล้มป่วยลง ค่อยๆ อ่อนแอแล้วในที่สุดก็เสียชีวิตลงอย่างฉับพลัน

ชีวิตของคนเราไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ

ร่างสูงถอนหายใจ เงยหน้าพร้อมกับหรี่ดวงตาสู้แสงแดดตอนบ่าย ท้องฟ้าเบื้องบนเป็นสีฟ้าสด ปลอดโปร่งไม่มีเมฆสักก้อนเดียว เป็นท้องฟ้าที่สดใสมาก เฮดีสหลับตา พ่นลมหายใจออกมาช้าๆ โสตประสาทได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ มันแปลกมาก ราวกับฝีเท้านั้นตั้งใจส่งเสียงให้เขาได้ยิน ตามปกติแล้วเขาควรได้ยินตั้งแต่ก้าวย่างเข้ามาแล้ว แต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลยจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้แทบประชิด

วันนี้อากาศดีเหมาะกับการเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ใช่ไหมครับคุณพ่อ

เฮดีสลืมตามองป้ายหลุมศพเอ่ยถามพ่อผู้ลาลับไปในใจ เมื่อรู้ตัวตนของคนที่กำลังเดินมา ชายหนุ่มหันตัวไปมองบุรุษร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มเกลี้ยเกลาไร้หนวดเครา ซึ่งนานๆ ทีเจ้าตัวจะขยันโกนให้สะอาดสะอ้าน อาจจะเป็นเพราะมาเยี่ยมเยียนพ่อที่เคารพ ก็เลยตั้งใจทำหน้าตาให้สะอาดก็เป็นไปได้

เฮดีสขยับตัวหลีกทางให้แก่พี่ชายคนรองที่หอบดอกไลแลคสีม่วงมาเต็มแขน ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่หน้าหลุมศพ แล้วทรุดตัวลงนั่งย่องๆ เอ่ยทักทายผู้ล่วงลับอย่างเป็นกันเอง

“ไฮคุณป๋า หลับสบายไหม เดือนนี้อากาศเริ่มเย็นสบายแล้ว อย่าเอาแต่นอนแล้วไม่ได้ขยับตัวออกกำลังกายซะล่ะ เอ้า นี่ ดอกไลแลค ฉันไปบุกน้ำลุยป่าเอาดอกที่สวยที่สุดมาให้เลยนะ” ว่าด้วยร่างสูงใหญ่ก็วางดอกไม้ช่อใหญ่ไว้หน้าหลุมศพ จากนั้นก็พูดคุยอีกสองสามประโยคแล้วค่อยลุกขึ้น

‘โพไซดอน’ มองดอกไม้หน้าหลุมศพแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหันมาพูดกับเฮดีส

“ดูสิ แม้แต่ตาแก่ก็มาเยี่ยมหลุมศพคุณป๋าวันนี้ พวกเรานี่สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ เลยนะ”

“พี่ซูสมาตั้งแต่เช้าแล้ว”

“ก็สมกับเป็นตาแก่นั่นล่ะ คนเฒ่าคนแก่มักจะตื่นเช้าอยู่แล้ว” โพไซดอนพูดพร้อมกับหลิ่วตาอย่างหมั่นไส้

เฮดีสมองด้วยใบหน้านิ่ง เขาเคยชินแล้วล่ะ พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองนั้นไม่ถูกกันสักเท่าไร เรียกได้ถ้ามีโอกาสกัดก็กัด มีโอกาสถีบก็ถีบ ทะเลาะกันวุ่นวายยิ่งกว่าเด็กๆ

“ตอนนี้แกว่างอยู่ใช่ไหม?”

“.....” เฮดีสเปรยสายตาไปมองแทนคำตอบ

ถ้าไม่ว่างจะมายืนเก๊กอะไรแถวนี้กันล่ะ!?

โพไซดอนถลึงตาตอบกลับราวกับรู้ว่าน้องชายกำลังค่อนแคะอะไรอยู่ในใจ เขาทำเสียงในลำคอก่อนจะปรับสีหน้าจริงจังซึ่งนานๆ ทีจะมีให้ได้เห็น ส่วนใหญ่มักเป็นตอนที่ทำภารกิจอันตราย น่าแปลกที่เขาปั้นสีหน้านี้เมื่ออยู่ที่บ้านซึ่งปลอดภัยจากอันตราย เฮดีสจึงเริ่มตื่นตัวรับรู้ถึงความเคร่งเครียดของพี่ชาย

เกิดปัญหาอะไรขึ้น?

“ตามฉันมา มีเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกแก” โพไซดอนเอ่ยบอกเสียงจริงจังแล้วก้าวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีการล้อเล่นใดๆ เจือปนอยู่ เฮดีสเม้มปากหนึ่งทีแล้วเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของพี่ชาย จริงจังไม่แพ้กัน

พวกเขาทั้งสองเดินผ่านบันไดสามแยกรูปภาพ ‘เทพีเฮร่าประทานพร’ ไปยังซีกซ้ายของคฤหาสน์หลังใหญ่ ส่วนนี้นั้นเป็นอาณาบริเวณส่วนตัวของโพไซดอนทั้งหมด เป็นสถานที่ครอบคลุมไปด้วยพลังอันแข็งแกร่งราวเหล็กกล้า ที่ทำหน้าที่คัดกรองผู้ที่ผ่านเข้าออกบริเวณคฤหาสน์ซีกซ้าย ไม่ใช่บริเวณที่ใครจะเข้ามาได้ง่ายๆ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ

ส่วนทางซีกขวาของคฤหาสน์นั้นเป็นของครอบครัวพี่ชายคนโตหรือก็คือซูส และตรงกลางเป็นบริเวณอาณาเขตของเฮดีส ซึ่งเดิมทีเป็นสถานที่พักผ่อนส่วนตัวของพ่อผู้ล่วงลับ เมื่อพ่อของเขาสิ้นลงบริเวณคฤหาสน์ตรงส่วนกลางจึงตกทอดมายังเฮดีส ร่างสูงเดินตามพี่ชายมาที่ห้องนั่งเล่นส่วนซีกซ้ายของคฤหาสน์ก็อดไลค์เนส

ระหว่างที่กำลังหย่อนก้นนั่งเฮดีสรู้สึกถึงความผิดแผกออกไปของพี่ชาย ปกติแล้วอีกฝ่ายไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาในอาณาเขตของตนเอง หากต้องการพูดคุยหรือปรึกษาหารือก็มักจะใช้ห้องโถงกลางเสียมากกว่า แต่ครั้งนี้กลับพาเฮดีสเข้ามาถึงถิ่นตัวเอง แสดงว่าเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้นั้นเป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆ คนเป็นน้องชายมองพี่ชายที่นั่งหลับตานิ่งคล้ายกำลังทำสมาธิ เฮดีสเฝ้ารออย่างเป็นกังวลปนตื่นเต้น

เดาไม่ออกเลยว่าโพไซดอนจะพูดเรื่องอะไรกันแน่

“ฉันก็ไม่อยากจะปิดปังแกเรื่องนี้หรอก แต่เพราะคุณป๋าขอร้องไว้ ฉันจึงไม่เคยบอกแกมาก่อน” โพไซดอนเริ่มเปิดปากกล่าว สีหน้าและแววตาของเขาจริงจังเสียจนหัวใจของเฮดีสบีบแน่น ความตึงเครียดเริ่มก่อตัวระหว่างทั้งสองหนุ่ม

เรื่องอะไรที่พ่อไม่อยากให้เขารู้?

เฮดีสครุ่นคิดด้วยความงุนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก แม้จะตกใจที่พี่ชายกำลังจะเปิดเผยความลับ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงรักษาความราบเรียบประดุจหน้ากระดาษได้เป็นอย่างดี

โพไซดอนกัดริมฝีปาก ระหว่างหัวคิ้วหนาของเขามีร่องรอยของความกังวลใจ สีหน้าของเขาเป็นสนามรบของสองอารมณ์ที่กำลังต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างหนักหน่วง ผ่านไปเนิ่นนานไหล่กว้างที่เกร็งของคนเป็นพี่ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง เขาถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นจ้องมองน้องชายด้วยสายตาจริงจัง

ริมฝีปากหยักค่อยๆ เผยอเอ่ยคำ เสียงหนักแน่น

“ฉันคือพ่อที่แท้จริงของแก!”

กึก....

ร่างสูงหยุดชะงักงัน สมองระเบิดโพละเหลวละเอียดเป็นเยลลี่ถูกปืนอัดลมยิงกระหน่ำ ใบหน้าที่นิ่งของเฮดีสเริ่มเปลี่ยนแปลง ดวงตาค่อยๆ ขยับเบิกกว้าง ริมฝีปากที่เม้มเป็นเส้นตรงก็อ้าเหวอค้าง จ้องมองคนตรงหน้าราวกับเห็นพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศเหนือ ช็อกยิ่งกว่าได้ยินว่ามีหิมะตกกลางฤดูร้อน!

ไม่จริงงงงงง!

เป็นไปไม่ได้!

เฮดีสจ้องมองใบหน้าจริงจังที่มองสบตาอย่างหนักแน่นแล้วใจเริ่มแหว่ง

บ้าไปแล้วว!

ใบหน้านิ่งที่ไม่เคยหลุดมาดมานานนับปีของเฮดีสแตกยับกับประโยคชวนตะลึงค้างของพี่ชาย ในใจขนลุกหวาดกลัวอย่างยิ่ง เฮดีสพยายามจ้องจนแทบจะกลายเป็นถลึงตาใส่คนพูดที่ถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม

“ฉันรู้ว่าแกจะต้องไม่เชื่อ”

โพไซดอนเงียบไป สีหน้าเจ็บปวดและขมขื่น เขาก้มหน้านิ่ง คนเป็นน้องใจไหวสะท้านเล็กๆ เฮดีสขยับเปิดปากจะพูดแต่พยายามครั้งแล้วครั้งเล่าก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี

จู่ๆ พี่ชายก็กลายเป็นพ่อ!?

ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้นแหละ!

“ฉันรู้ ฉันรู้ ว่ามันบ้ามาก” โพไซดอนพูดเสียงสั่นเครือ

“.....”

“เรื่องบ้าๆ นี่มันเกิดขึ้นเพราะ...”

“.....” เฮดีสกลั้นหายใจรอฟังคำอธิบาย หัวใจของเขาบีบคั้นจนปวดหน้าอก โพไซดอนยกมือปิดปากแล้วตัวสั่นเทา สมองเฮดีสว่างเปล่า

พี่ชายผู้แข็งแกร่งคนนั้นกำลังร้องไห้?

“ฉันล้อเล่นน่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่า ก๊ากกกกกกกกกก!”

“แกเชื่อด้วยเหรอวะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“หน้าแม่งโคตรจี้เลยว่ะ ก๊ากๆๆๆ”

เฮดีสจ้องมองพี่ชายที่เงยหน้าขึ้นระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น สายตาว่างเปล่า ร่างกายใหญ่โตนั้นแทบจะล้มกลิ้งไปกับพื้น สีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวที่เห็นกลับกลายเป็นเพราะอีกฝ่ายกลั้นหัวเราะจนปวดท้อง!

เฮดีสกัดฟันกรอด ขบกรามกรวดๆ สีหน้าจากแดงเป็นดำจากดำเป็นเขียว สายตาเพิ่มระดับความเย็นเยือกมากขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นยะเยือกเป็นขั้วโลกพัดกระหน่ำใส่ไอ้คนทุเรศที่ตั้งหน้าตั้งตาขำจนหอบหายใจไม่ทัน

“ไปตายซะไอ้บ้าเอ๊ย!”

คนเป็นน้องชายโมโหจนหน้ามืดลุกขึ้นสบถหัวเสีย คนถูกไล่ไปตายยิ้มแป้นอยู่ที่เดิม ซ้ำยังกอดอกนั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างเกียจคร้าน เฮดีสโมโหจนไม่สนจงสนใจฟังความลับเรื่องสำคัญอะไรนั่นอีก ตอนนี้เขาแค่อยากจะตะบันหน้ายิ้มเยาะของไอ้พี่ชายเฮงซวยสักที

ร่างสูงตะโกนกู่ร้องเสียงดัง แววตาเอาจริงเอาจัง แล้วกระโจนเข้าไปเล่นงานไอ้พี่ทุเรศที่ล้อเล่นไม่เป็นเวล่ำเวลา โพไซดอนนอนลอยชายหยิบขนมจิบน้ำชาไม่ใส่ใจน้องผู้ขาดสติเลยสักนิด เขาโบกมือเบาๆ ก็ทำให้ร่างของน้องชายลอยไปกระแทกกำแพงห้อง

“จุ๊ๆ ใจเย็นน้องชาย ฉันแค่หวังดีบริหารกล้ามเนื้อใบหน้าของแกก็เท่านั้น อารมณ์ร้ายซะจริง” คุณพี่เฮงซวยจุ๊ปากแล้วปั้นหน้าเจ็บปวด เหมือนคนถูกใส่ร้ายทำดีแล้วไม่ได้ดี เสียงพูดแย้งกลับนั้นฟังดูน่าถีบเป็นที่สุด

เฮดีสแค่นเสียงออกไปพร้อมกับประคองตัวลุกขึ้น เถียงไปก็เปล่าประโยชน์ เช่นเดียวกับสู้ไปก็ไม่ได้อะไร เขายอมรับว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่ามาก ร่างสูงเดินมานั่งที่เดิม ใบหน้าที่เดือดดาลเกรี้ยวกราดพลันสงบนิ่งไร้ความรู้สึกแฝงไปด้วยไอเย็นเหมือนปกติ เฮดีสเปรยสายตารังเกียจไปให้พี่ชายและกล่าวแช่งไปเต็มปากเต็มคำ

“ขอให้นกเขาไม่ขัน!”

“พูดไปเถอะ ยังไงคำพูดของแกก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี” โพไซดอนหัวเราะรับแบบไม่สะดุ้งสะเทือน

“หึ!”

เป็นอีกครั้งที่เฮดีสรู้สึกเกลียดพี่ชายคนนี้มากถึงมากที่สุด แต่ก็ชอบอยู่กับอีกฝ่ายมากเช่นเดียวกัน เพราะตอนอยู่กับโพไซดอนเขาไม่จำเป็นต้องระวังคำพูด เพราะพลังคำพูดของเขาใช้กับโพไซดอนไม่ได้ผล มันเป็นสิ่งที่ทำให้เฮดีสสบายใจและหงุดหงิดไปพร้อมๆ กัน มันดีตรงที่ระบายอารมณ์ด่าอีกฝ่ายเต็มที่ได้อย่างสะดวกใจ แต่บางครั้งก็แค้นใจนักที่พลังคำพูดของเขาใช้กับโพไซดอนไม่ได้ อย่างเช่นตอนนี้ยังไงล่ะ ฮึ!

“เอาล่ะๆ เข้าเรื่องสักที มัวแต่เล่นอยู่ได้”

ใครกันแน่ที่เล่น!?

เฮดีสอดจะใช้สายตาประณามอีกฝ่ายไม่ได้

โพไซดอนถอนหายใจ จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เขาเก็บงำไว้ เฮดีสนั่งฟังด้วยใบหน้านิ่ง ไม่ตกใจหรือหวั่นไหวอะไรแม้แต่น้อย แน่ล่ะ มันเทียบกับความตกใจครั้งแรกไม่ได้หรอก!

“ฝาแฝดของแกน่ะ...”

เฮดีสแปลกใจไม่น้อยที่พี่โพไซดอนรู้ว่าเขามีฝาแฝด ใช่แล้วล่ะ เขาเองก็เพิ่งรู้เช่นกัน ตอนที่เห็นฝาแฝดของตัวเองเขาตกใจมาก พอตั้งสติได้เจ้านั่นก็เล่าเป็นฉากๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เฮดีสฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่มันบ้า พูดอะไรที่ไม่เป็นความจริงหรือไม่เฉียดความจริงเลยสักนิด

แรกๆ เฮดีสเคยถามเหล่าพี่ชายแต่อีกฝ่ายไม่ทราบเรื่องนี้ แม้แต่แม่ของเขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี่เลยแม้แต่น้อย ส่วนพ่อของเขานั้นไม่เคยเปิดโอกาสให้ได้ชักถาม ทำให้เฮดีสปล่อยเรื่องนี้ไปจนไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ

เฮดีสฟังเรื่องราวความวุ่นวายตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่ จนกระทั่งเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดี แล้วก็เข้าใจว่าทำไมเจ้าฝาแฝดนั่นถึงได้พูดจาเพ้อเจ้อเลื่อนลอยแบบนั้น ที่แท้เจ้านั่นก็ไม่รู้ตัวว่าเรื่องที่ตัวเองเชื่อเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ความจริง เป็นเพียงลมปากของหญิงน่ารังเกียจคนหนึ่ง

“คดีเมื่อสามปีก่อนแกรู้ไหมว่าจริงๆ แล้วคนร้ายมีทั้งหมดเจ็ดคน ตายไปหกเหลือรอดอีกคนหนึ่ง”

เฮดีสหันไปมองหน้าพี่ชายที่เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด โพไซดอนชำเหลืองมองสีหน้างุนงงของน้องชาย คดีเมื่อสามปีก่อนนั้นเฮดีสไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วยเพราะมัวแต่สนใจเรื่องอื่นอยู่ จึงไม่รู้รายละเอียดของคดี คดีนี้พ่อของเขาเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด และคนร้ายที่เดิมทีคิดว่ามีหกคนก็ตายไปแล้วจึงทำให้เขาไม่ติดใจสงสัยอะไร

แล้วนี่มันยังไงกันแน่ คนร้ายมีเจ็ดคนเหลือรอดไปหนึง!?

โพไซดอนมองหน้าน้องชายคล้ายจะสังเกตอารมณ์แล้วค่อยๆ พูด

“คนร้ายคนนั้นมีดีเอ็นเอเหมือนกันกับแก”

“...!?”

เฮดีสชะงัก ทวนคำพูดที่ได้ยินอย่างเชื่องช้า

ดีเอ็นเอเหมือนกัน?

ฝาแฝด!?

“ไอ้สารเลว!” เฮดีสผุดลุกขึ้น เลือดในตัวพุ่งพล่านด้วยโทสะ โพไซดอนจับผมนั่งลงแล้วเอ่ยปราม

“ใจเย็นก่อนโว้ยไอ้ดีส”

“พี่รู้มานานแล้วแต่ทำไมถึงไม่บอกผม!?”

“ฉันขอโทษจริงๆ” โพไซดอนถอนหายใจลำบากใจ ไม่แก้ตัวใดๆ เอ่ยรับอย่างเปิดเผย

เฮดีสกัดฟันกรอด ตะโกนถามเสียงเจ็บปวด ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแปลบ เรื่องราวทั้งหมดนี่พ่อรู้ดีทุกอย่างแต่ทำไมพ่อของเขาถึงทำแบบนี้ พ่อเลือกที่จะปกป้องลูกชายของตัวเองอีกคนแล้วผลักไสเขาและคนที่เขารัก!

“ทำไมพ่อทำแบบนี้กับผม!? ทำไม!?”

โพไซดอนยืนนิ่ง เฮดีสจ้องหน้าพี่ชายเขม็ง เขากัดริมฝีปากอย่างแรงจนได้รสเลือด ชายหนุ่มรู้สึกสับสน ความรู้สึกต่างๆ วิ่งตีกันมั่วไปหมด เฮดีสส่ายหน้าไปมาแล้วพึมพำในลำคอ นี่มันเรื่องอะไร ทำไมฝาแฝดของเขาถึงต้องทำร้ายคนรักของเขาด้วย? ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยไปทำให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำแท้ๆ แล้วเจ้านั่นรู้เรื่องของเขาก่อนหรือยังไง ที่ผ่านมามันแสดงละครบทไหนให้เขาดูกัน เข้ามาพูดคุยกับเขาราวกับว่าไม่รับรู้เรื่องเลวร้ายนั่น!

“จำได้ไหมก่อนตายคุณป๋าขออะไรไว้” โพไซดอนมองหน้าของน้องชายที่เคลือบไปด้วยความโกรธแค้นอย่างบ้าคลั่ง เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยเตือนเสียงราบเรียบ เฮดีสหันขวับไปมองพี่ชายแล้วยิ้มเยาะ

“ฮึ สมควรให้อภัยมันด้วยงั้นเหรอ? ไม่มีทาง!”

“แกสัญญาไว้กับคุณป๋าแล้ว”

ตระกูลก็อดไลค์เนสนั้นยึดถือคำมั่นสัญญามากที่สุด!

“จะให้ผมทำยังไง ผมสาบานไว้แล้วเหมือนกัน ว่าจะต้องกำจัดคนที่มันทำร้ายคนที่ผมรัก!”

“ก็ไม่ได้ห้ามให้แกแก้แค้นนี่”

“พี่หมายความว่ายังไง?” เฮดีสที่ตอบกลับอย่างเผ็ดร้อนกลับชะงัก มองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ ก็ไหนบอกให้ทำตามสัญญาของพ่อแล้วประโยคต่อมากลับบอกว่าไม่ได้ห้ามให้แก้แค้น มันขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง โพไซดอนไม่สนใจอาการดื้อรั้นที่ปฏิเสธเสียงมั่นใจของเฮดีส เขาพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

“คุณป๋าขอแค่ให้แกอภัยให้ ‘ไนซ์’ แต่สำหรับคนที่ทำร้ายคนรักของแก ‘เฮเคต’ แกจะฆ่าจะแกงยังไงก็แล้วแต่สิว่ะ”

เฮดีสมองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจอีกครั้ง ฝาแฝดของเขาชื่อ ‘ไนซ์’ เขารู้ เพราะเจ้าตัวบอกเอง แต่ ‘เฮเคต’ มันคือใครกัน? โพไซดอนแสยะยิ้มพร้อมกับหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“ฉันจะเล่าให้แกฟังเอง แต่ก่อนหน้านั้นแกต้องไปพบกับใครบางคนซะก่อน”

“ใคร?”

“คนที่แกรักไง”

“!?” เฮดีสผงะถอยหลัง มองพี่ชายด้วยแววตาสับสน ในใจของเขาร้อนปานไฟแผดเผา หรือว่า...

“ไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นหรอก” โพไซดอนเอ่ยตัดหน้าน้องชายที่กำลังโพลงขึ้นมาด้วยสีหน้าลนลาน หึ นานๆ ทีจะได้เห็นสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของน้องชายผู้เย็นชาปานก้อนน้ำแข็ง พอเป็นเรื่องของคนรักทีไรเจ้าตัวต้องออกอาการทุกที โพไซดอนเอ่ยต่อ “ก่อนที่แกจะแก้แค้น ฉันอยากให้แกไปสะสางปมในอดีตซะก่อน”

“แกจะไปมัดต่อให้มันยาวขึ้น หรือจะตัดให้มันขาดสะบั้น ก็ทำมันซะตอนนี้แหละ” โพไซดอนไม่ยอมให้น้องชายเถียง เขาหันไปถามเทพธิดาสีซีดซึ่งเป็นเทพธิดาโชคลาภประจำตระกูลก็อดไลค์เนส เฮดีสยืนนิ่ง เขาสองจิตสองใจ ไม่มีใครรู้หรอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาอยากจะเจอหน้าคนรักมากแค่ไหน แต่เขาทำไม่ได้! ไม่อาจทำได้...

“เอาล่ะ ลินเช่ย์บอกที่อยู่ตอนนี้ของคนรักของแกแล้ว จะไปหรือไม่ไปก็แล้วแต่แก แกรู้ใช่ไหมว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้คนเราก็ตายได้ทั้งนั้นแหละ อย่างคุณป๋าใครจะคิดว่าจู่ๆ ก็ไม่หายใจซะแล้ว อย่าปล่อยเวลาให้เสียเปล่า แกรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรที่ทำให้แกมีความสุข ทำไมไม่คว้ามาวะ” โพไซดอนเอ่ยบอกสถานที่ที่สอบถามจากเทพธิดา ผู้ชื่นชอบคนรักของเฮดีสมากขนาดต้องไปแอบมองเป็นประจำ เฮดีสรู้สึกหนักใจ เขาขมวดคิ้วจนเป็นปมแน่นราวกับจะแก้มันไม่ออก เขามองพี่ชายที่โบกมือนั่งกินขนมด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์แล้วถอนหายใจ

มันคือความสุขของเขาก็จริง แต่ความสุขของอีกฝ่ายล่ะ จะยังเป็นเขาอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า?





TBC

เริ่มต้นเรื่องราวในอีกมุมของเฮดีส

[Rafael]

อุ๊ยย มีตอนพิเศษด้วยอ่าาา
ดีใจจังงงง อิอิ
รอพี่ปอยมาต่ออีกนะคะ

[B52]

ดีใจ แต่อยากได้อีก

[mukkai]

คิดถึงเรื่องนี้จัง

[inspirer_bear]

ฉากของพี่เฮดีสๆๆๆๆๆ รออ่านต่อไปจ้าาา

[Min*Jee]

นี่คือเรื่องก่อนที่พี่เฮจะไปหาเนรัญสินะ
รอตอนต่อไปเนาะะะะ

[sirikanda28]

 

[ermine]

ต้องขอบคุณป๋าโพซสินะเนี่ย

[why yyy]

ขอบคุณ

[Celestia]

พี่เฮดีสสสส กรี๊ดกร๊าด

[kawisara]

ป๋าโพไซดอน กวนตรีน พีเอดีส สนุกใหม

คงสนุกมากซินะ เพราะปกติต้องเก๊กขรึม เก๊กนิ่ง

มีโอกาศปลดปล่อยได้เฉพาะกับเจ้าชายน้ำแข็งนี่แหละ ฮ่าๆ

[himoru]

มีตอนพิเศษกรี๊ดดดดด
มายังไง
คิดถึงเฮดีสจัง

[Fragrant]

อุกรี๊ดดดดดดด ด ด ด ด ด ด ด ด!!! ตอนพิเศษ!!!!! เริ่ดมากเลยจ้าคนแต่ง
อ่านแล้วคิดถึงเฮดิสเลย นายน่ารักเราจำได้นะ
รอตอนต่อไปค่ะ

[tistaek]

  เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ

[HISY]

กรี๊ดดด ตอนพิเศษ
รอมาเนิ่นนานเหลือเกิน
ต้องยกความดีความชอบให้ป๋าโพซสินะที่บอกให้พี่เฮดีสไปเจอเนเน่อีกครั้ง

[rungtiwa23337]

คิดถึงพี่เฮดีสมากกกกก    ฮือออ
พี่กลับมาแล้ว  

[Ayla]

ท้องๆๆๆๆๆๆๆ

[Isunn]

เย้ๆๆๆๆ  คิดไม่ผิดจริงๆ ที่อุตส่าห์เข้ามาดูเรื่อยๆ  ในที่สุดก็มีตอนพิเศษให้แล้ว

ขอบคุณมากๆ  ช่วยเขียนตอนพิเศษออกไปสัก 10 ตอนก็ได้นะ 

อยากให้ช่วยเคลียร์บางปมออกมาให้กระจ่าง ไร้ข้อกังขาอ่ะ 

[JaJa89]

อ๊ายยยยยยยยยยย นั่งอ่านมาสามวันสามคืน ในที่สุดดดดดดดด
จบซะแล้วว คิดถึงเฮเคตง่าาา ยิ่งรู้ว่าฮีรักเนเน่ยิ่งสงสารรร y.y
เฮียโพซนี่หายไปเลย ป้าแก้วตาที่อยู่ๆก็ดีขึ้นมาเฉยย
เค้าสงสัยยยยย จะมีตอนพิเศษไหมน้าา
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ อยากได้รูปเล่มเก็บไว้จางง อิอิ

[lemonpreaw]

ฮืออ คิดถึงมาก
ขอตอนพิเศษหลายๆตอนนะคะ

[แกมแก่มแก้มแก๊มแก๋ม]

อ่านจบในเนื้อเรื่อง ยอมรับว่างงๆในหลายๆเรื่อง
เรื่องแก้วตาที่คิดว่าเฮเดนเป็นลูกนี่จุดประเด็นมาก แต่คิดว่าอาจมีในสเปเชียลก็เป็นได้

ไม่คิดว่าป้าดวงใจจะใจร้ายขนาดนั้นทั้งๆที่ต้นเรื่องแลจะผูกมิตรกันดีกับเนเน่ ตะเตือนไต

รออ่านสเปเชียลต่อไปเน้ออ เฮดีสเกริ่นเองเยี่ยงนี้น่าลุ้น อยากอ่านความคิดฮีออกบ้าง


 

[jorjinney]

ตอนพิเศษ รออออออออออออออต่อออออออออออ

[dark-soleil]

นี่คือการคลายปมทั้งหมดใช่มั้ยคะ!!!! กรี๊ดแป๊ปปปปป

คาใจกับตอนจบของเรื่องมานาน  รอติดตามค่ะ

[Maxshu]

ว๊ายยยย อีกมุมมองของพี่เฮดีสสินะะะะ ลินเช่ย์เธอคงจะชอบมาก 55555