สุดขั้ว 3เอ๋? ที่นี้ที่ไหนกันเนี่ย?
ผมมองไปรอบๆ ตัวที่มีแต่ต้นไม้หนาทึบ และน่าแปลกมากกว่านั้นก็คือมันมีใบสีดำ ต้นไม้บ้าอะไรวะมีใบสีดำ! ที่นี้ไม่เจริญหูเจริญตาเลยแม้แต่น้อย ผมพยายามเดินต่อไปเพื่อหาทางออกจากป่าสีดำมืดนี่ อะไรเนี่ย ยิ่งเดินอากาศยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นทำให้ผมตัวสั่น ร่างกายมันพยายามสั่นเพื่อปรับร่างกายสู้กับความหนาวยะเยือกนี้ ป่าสีดำมืดที่มีไอหมอกมองแทบไม่เห็นทางข้างหน้ามันทำให้ผมกลัว
เสียงคำรามของสัตว์ป่าที่น่าหวาดกลัวทำให้ใจของผมเต้นรัว ที่นี้มันที่ไหนกันแน่เนี่ย!? ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง!? ผมพยายามก้าวเท้าเดินต่อไปข้างหน้า ไม่นานผมก็หยุดเดินแล้วเหลียวมองด้านหลัง พุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ๆ สั่นไหวและมีบางอย่างกระโจนพรวดออกมา
แว๊กกก!!! นั่นมันสิงโตนี่หว่า!!
เวรแล้ว!
ผมกำลังเริ่มออกตัววิ่งแต่ต้องหยุดชะงัก สิงโตตัวนั้นวิ่งหนีไปอย่างตื่นตระหนก ไม่เหลือบแลมาหาผมแม้แต่น้อย ไม่เพียงแค่สิงโตเท่านั้น สัตว์ทั้งป่าต่างวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น เหมือนพวกมันกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวกว่า ผมมัวแต่ยืนขาแข็งมองภาพนั้นอย่างแปลกใจ เสียงต้นไม้ล้มครืดๆ ไล่เข้ามาใกล้ทุกที ที่สุดก็มีบางอย่างพุ่งทะยานออกมาด้วยความเร็วสูง
ผมตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้าง ตรงหน้าของผมมันคือ งูยักษ์สีดำทมิฬ!
มันคาบกวางตัวใหญ่ไว้ในปากแล้วกลืนกินไปทั้งตัวในครั้งเดียว แว๊กกก!!! นี่มันบ้าอะไรกันฟะ!!? ในโลกนี้มีงูดำที่ตัวใหญ่ขนาดนี้เลยหรือไง!!? ผมอยากจะกรีดร้องแต่มันเหมือนโดนอะไรบางอย่างสกัดไว้ที่คอหอย เจ้างูยักษ์กลืนเหยื่อลงท้องแล้วหันมาทางผมที่ยืนตัวสั่นหงักๆ ตาอันน่ากลัวของมันเป็นสีดำวับวาวเหมือนห้วงน้ำลึกที่หยั่งไม่ถึง มันแสยะปากเผยให้เห็นเขี้ยวที่ยาวและใหญ่เทียบกับงาช้าง จ้องมาทางผมนิ่ง
กลั้นหายใจแล้วจะรอดไหมอะครับ!!? เมื่อเจอกับงูผมต้องทำตัวยังไงไม่ให้เป็นเหยื่อมัน? แกล้งตายดีไหม!? เขาบอกว่าเวลาเจองูต้องให้มีสติแล้วดูว่างูมันเป็นงูอะไร มีพิษไหม? แต่ว่า... แต่ว่านะ ถ้าเจองูตัวเท่าบ้านที่ล้มต้นไม้ กลืนกวางตัวใหญ่ในคำเดียว ถ้าคุณยังมีสติอยู่ผมก็ขอนับถือจากใจ เพราะผมทำไม่ได้!
แม่เจ้า! เลือดยังหยดติ๋งจากปากมันอยู่เลย!
เรี่ยวแรงของผมหดหายไปหมด อยากจะเป็นลมให้มันรู้แล้วรู้รอด ถ้าเป็นลมเวลาโดนกินมันจะไม่รู้สึกเจ็บใช่ไหม? เจ้างูยักษ์ขยับลำตัวใหญ่โตของมันพุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็ว
พระพุทธเจ้าาา!!!
“อ๊ากกก!!!” ผมร้องสุดเสียง งูยักษ์สีดำพุ่งเข้ามารัดตัวผมไว้แน่นขยับหรือดิ้นไม่ได้เลย แถมแรงรัดยังมหาศาล เหมือนกระดูกทั้งตัวของผมจะถูกบดเป็นผุยผง ผมล้มตึงลงพื้นเจ็บแปลบไปทั้งตัว เจ็บจนน้ำตาไหล หางของงูยักษ์ตวัดทำเอาต้นไม้รอบๆ ข้างล้มครืน จะร้องขอความช่วยเหลือก็ทำไม่ได้ เพราะแรงรัดมันมากเสียจนเค้นเสียงลำบาก ได้แต่ร้องไห้ทำใจ
กูตายแน่...
ผมหลับตาปี๋ คุณงูครับถ้าจะกินก็กินไปทั้งตัว อย่าทำให้ผมเจ็บละกัน! เอาแบบทีเดียวไม่เหลือเลยนะ ขอร้องอย่าทำให้ผมเจ็บ! ผะ... ผมตายหรือยังวะเนี่ย? คุณงูกินแบบไม่รู้สึกตัวเลย ไม่เจ็บสักนิด! ผมผ่อนลมหายใจเบาๆ เอ๊ะ ทำไมตายไปแล้วยังหายใจอยู่ล่ะ? ผมค่อยๆ ลืมตาแล้วแทบผงะ
เหวอออออ!!!
ตาขนาดยักษ์สีดำจ้องผมเขม็ง แถมยังเหมือนมันแสยะยิ้มเยาะ เขี้ยวของมันโคตรหวาดเสียว แถมยังมีเลือดไหลเปรอะ สยองโคตรๆ! แง้~!!! จะกินก็กินไปสิวะ ลีลาเป็นหมาหยอกไก่ไปได้! ลิ้นยาวๆ ของมันตวัดแผล็บๆ ตีหน้าผม เล่นหัวอยู่นั่นแหละไอ้งูเวรนี่! จู่ๆ ก็มีหมูป่าโผล่เข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือ งูยักษ์พุ่งหัวไปฉกกัดอย่างรวดเร็ว ผมนี่อ้าปากเหวอหัวใจเต้นรัวตุ้บๆ เหงื่อไหลพราก มันคาบหมูป่าตัวนั้นมาที่ผม เลือดของหมูป่าไหลหยดติ๋งๆ เปื้อนหน้าของผม ไม่นะ...
“ว๊ากกก!!!”
ตุ้บ!
ผมตะเกียกตะกายตัวขึ้นมานั่ง หายใจหอบแฮก ยกมือลูบหน้าลูบตาที่มีเหงื่อไหล่ท่วมเหมือนเพิ่งไปวิ่งรอบสนามมาหมาดๆ ผมตั้งสติได้ก็หันมองไปรอบๆ ตัว สีดำ... หันไปไหนก็สีดำ ดำ ดำ! จริงสิ ผมนอนอยู่โซฟาห้องของคุณเฮดีสนี่น่า เฮ้อ เพราะอยู่ในสิ่งแวดล้อมสีดำแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้ผมฝันประหลาดแบบนั้น จะว่าไปตอนตื่นขึ้นมารู้สึกเหมือนมีอะไรโยนมาฟาดหน้าเลยแฮะ
ตาของผมเหลือบไปเห็นปีศาจ เอ๊ย เห็นเจ้าของห้องยืนทำหน้าทะมึนอยู่หน้าห้องนอน เอ่อ... เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ? ผมมองหน้าเขาแล้วทำหน้างุนงงใส่ แบบว่าไม่เข้าใจสถานการณ์ คุณเฮดีสเดินย่ามสามขุมมาอย่างเงียบกริบ ไม่พูดอะไรไม่เอ่ยอะไรสักคำ ก้มตัวหยิบหมอนขนาดใหญ่บนพื้นขึ้นมา เอ๊ะ หมอนใบนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? หรือว่าเจ้าหมอนใบนี้เป็นต้นเหตุที่ทำให้หน้าของผมเจ็บแปลบๆ อย่างนี้?
“เอ่อ...” หรือว่าผมส่งเสียงร้องลั่นในฝัน ในความจริงผมก็ร้องออกมาเหมือนกัน และดันไปปลุกปีศาจ เอ๊ย ปลุกคุณเฮดีสขึ้นมาทำให้เขาหงุดหงิดความดันต่ำ ผมกำลังเอ่ยขอโทษออกไป แต่พออีกฝ่ายหันมามองด้วยใบหน้าที่นิ่งดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด มิเตอร์เตือนภัยของผมก็ดังขึ้นเตือนทันที ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในเมื่ออ้าปากจะพูดแล้วผมต้องพูดต่อให้จบ
“ขอโทษนะครับ ผมฝันร้ายนิดหน่อย” ผมพูดเสียงเบา บางทีอาจจะเป็นเพราะผมนอนต่างที่ต่างถิ่นด้วยล่ะมั้งถึงได้ฝันเป็นตุเป็นตะ
“...ฝัน?”
“อ่า ใช่เลยครับ ฝันร้ายในรอบปีเลยล่ะ! โดนงูสีดำตัวใหญ่รัดนึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก” ผมรีบพูดเสริมออกไปเมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะสนใจ(?) คุณเฮดีสนิ่งไม่พูดอะไร จะหาว่าผมเป็นเด็กๆ ละสิที่กลัวอะไรในฝันแบบนี้ แต่ว่ามันน่ากลัวจริงๆ นะ น่ากลัวมากๆ!
“ฝันดีไม่ใช่เหรอ?” คุณเฮดีสพูดแค่นั้นแล้วเดินกลับไปห้องนอนเงียบๆ ปล่อยให้ผมมองตามอย่างไม่เข้าใจ
ฝันดีอะไรฟะ!? น่ากลัวขนาดนั้น! ผมเบ้หน้าไม่สนใจอีกฝ่าย ล้มตัวนอนลงนอนเหมือนเดิม ครุ่นคิดเรื่องความฝันเมื่อสักครู่ ฝันว่างูรัด? หือ? เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนี้เหมือนกันแฮะ อืม เรื่องที่ว่าถ้าฝันว่างูรัดจะได้เจอเนื้อคู่?
งูยักษ์สีดำในป่าสีดำ?
แอบเหลือบสายตาไปมองห้องนอนแล้วส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง คิดอะไรอยู่ฟะ!? ไม่มีทาง! ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ใช่หรอก! ไม่เอา! ไม่เอาแบบนี้เด็ดขาด ขอเป็นสาวๆ หน้าตาพอดูได้แต่เป็นคนจิตใจดีงามได้ไหม!? เจอเนื้อคู่งั้นเหรอ? เรื่องจริงหรือเปล่า เฮ้อ ถ้าสาวสวยจิตใจงดงามก็ดีน่ะสิ แต่ว่าแบบนั้นจะมีอยู่หรือเปล่านะ? ผู้หญิงแบบนั้นน่ะหายากอย่างที่ไอ้ซันเซ็ตพูดไว้จริงๆ นั่นแหละ ผมคิดอะไรเพลินๆ ก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
“หือ...อือ...” ผมพลิกตัวสลับข้างแล้วนอนต่อ โบกมือปัดบางสิ่งที่ถีบเอาๆ อะไรวะ คนจะนอนนะโว้ย มาถีบอยู่ได้! ผมพยายามไม่สนใจการกลั่นแกล้งแบบเด็กๆ แล้วนอนต่อ อืม เฮ้ย! มันไม่ใช่สะกิดให้ตื่นแล้วมั้ง นี่มันเล่นเตะกันเลยนี่หว่า ผมขมวดคิ้วผุดลุกขึ้นแล้วลืมตาอย่างช่วยไม่ได้ ลูบสีข้างที่โดนเตะจนเจ็บแปลบ
เกิดอะไรขึ้นวะ มันเช้าแล้วเหรอ? เหมือนผมเพิ่งนอนไปเอง คงเพราะฝันร้ายเมื่อคืนทำให้นอนหลับยาก ผมกำลังมึนๆ ไม่เข้าใจสถานการณ์หันไปเจอคุณเฮดีสที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ข้างๆ อ๊ะ ตกใจหมด! อะไรของเขาวะ!? พอเห็นผมตื่นแล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป ลับเงาของยักษ์ผมนั่งสัปหงกจะล้มตัวนอนอีกครั้ง
อ่า ง่วงจริงๆ อยากนอนต่อง่า~
“ถ้ามึงจะนอนต่อ รอบนี้กูจะเอาน้ำสาด” คุณเฮดีสโผล่หน้ามาขู่เสียงเอาจริงเอาจังเสียผมต้องรีบเด้งตัวขึ้นมานั่ง ไม่กล้าจะโน้มตัวลงไปนอนต่อเลย เขากลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ผมก้มลงมองเจ้าหมอนน้อยกลอยใจ ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ~ แต่มันดูเหมือนไกลแสนไกล~ ห่างแค่นี้เอง!
ผมพยายามตั้งสติไม่ให้เผลอใจไปนอนซบหมอน ตัดสินใจลุกขึ้นมาดูนาฬิกา หือ? นี่มันหกโมงเช้าแล้วเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าคุณเฮดีสจะเป็นคนที่ตื่นเช้าขนาดนี้แฮะ ผมเกาหัวแกรกๆ ไม่ใช่ว่าคันรังแคแต่ผมกำลังพยายามทำตัวให้ตื่นเต็มตา ในหัวมันเหมือนมีเสียงวิ้งๆ อยู่ตลอดเวลา
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมาหัวดำๆ เปียกลู่น้ำมาเชียว แสดงว่าสระผมสินะ แล้วทำไมครั้งนี้ถึงอาบน้ำเองได้ล่ะ แถมยังอาบน้ำเร็วด้วย ผมจ้องมองเต็มไปด้วยความสงสัย ไอ้แขนที่พันผ้าพันแผลน่ะถูกแกะออกแล้วก็เปียกตามพี่แกไปเรียบร้อย เจ้าบ้านี่! ทำแบบนี้แผลมันก็หายยากสิฟะ เห็นแล้วขัดใจนิดหน่อย เรียกไปอาบให้ก็ได้นี่แต่ดันไม่เรียกซะนี่
“ทำไมไม่เรียกผมไปช่วยล่ะครับ แบบนี้แผลจะอักเสบน่ะครับ”
“ลืม” คุณพี่ตอบกลับมาห้วนๆ แล้วเดินเข้าห้องแต่งตัวไปไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมนี่ยืนค้างเลย ลืม? เยี่ยม! คำเดียวนี่แหละที่ทำให้ชีวิตซวยๆ ของผมยืดยาวต่อไปอีก ถ้าแผลมันหายช้าผมก็เป็นไทช้าไปด้วยน่ะสิ!
เสียงโครมครามดังขึ้นจากห้องแต่งตัว รู้สึกว่าคุณเฮดีสช่างเป็นทำชอบทำลายข้าวของจริงๆ นะครับ เข้าห้องไหนพังห้องนั้น ผมสาวเท้าเดินไปดูแบบไม่รีบร้อน เห็นคุณพี่เขากำลังง่วนอยู่กับเครื่องเป่าผมและหวี ดูท่าทางเก้งก้างไม่คล่องตัวอาจจะเป็นเพราะเจ็บแผลก็ได้ล่ะมั้ง ผมคิดแบบนั้นนะแต่หน้าเขาปกติไม่มีอาการใดๆ เลยแม้แต่น้อย ผมยืนดูอยู่สักพัก ท่าจะไม่ไหวจริงๆ นั่นแหละ
“ให้ผมช่วยไหม?”
“มันคืองานของมึงอยู่แล้ว”
แทบจะขว้างมาให้ผมเลยล่ะครับ โฮ ผู้ชายคนนี้ไม่มีส่วนน่ารักเลยสักนิด พูดง่ายๆ ก็คือไม่น่าคบเลย! พอโยนมาให้ผมเสร็จเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจก ทำอย่างกับผมเป็นช่างเสริมสวยประจำตัว ผมก็ต้องทำตัวเป็นช่างชั่วคราว เป่าผมให้ท่านชายเขาล่ะครับ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
ระหว่างที่ผมกำลังตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง บังเอิญเห็นคุณเฮดีสแอบมองผมอยู่ อะไรหว่า? หรือว่าผมเป่าร้อนไปงั้นเหรอ งั้นปรับระดับความแรงลงละกัน หรือว่าหวีแรงไป?
“สภาพเพิ่งตื่นของมึงมันโคตรอุบาทว์เลยว่ะ”
ใครมันจะตื่นขึ้นมาแล้วหล่อเพอร์เฟ็กท์แบบคุณล่ะครับ! เดี๋ยวหวีให้ผมร่วงทั้งหัวเลยดีไหม? ไม่เห็นต้องพูดเรื่องที่น่าจะรู้ๆ กันอยู่ ตื่นขึ้นมาใครจะหน้าเป๊ะกันบ้างล่ะ เหอะ ผมแอบมองตัวเองในกระจก นี่ผมหน้าอุบาทว์ชาติขนาดนั้นเชียว บั่นทอนความมั่นใจของผมลดฮวบหาบ
พอเป่าผมจนแห้งเสร็จท่านชายก็สั่งให้ผมไปเตรียมทำแผล ผมเดินออกไปจากห้องเอากระเป๋าพยาบาลมาวางรอไว้ที่โซฟา ไม่นานท่านชายบังเกิดเกล้าของผมก็เดินออกมาด้วยมาดที่มีอยู่เกินร้อย เซ็ตผมแบบง่ายๆ ไม่ยุ่งยากแต่อยากบอกว่าโคตรเท่เลยว่ะ อิจฉา คนหน้าตาดีทำอะไรก็ดูดีดูหล่อไปซะทุกอย่าง!
คุณเฮดีสใส่กางเกงเรียบร้อยแต่ท่อนบนใส่แค่เสื้อกล้ามสีดำ นี่พี่ท่านจะไม่ใส่สีอื่นนอกจากสีดำเลยหรือไง!? ทำไมถึงได้ยึดติดสีดำขนาดนี้กันนะ ผมไม่เข้าใจระดับความคลั่งไคล้สีดำของเขาเลยสักนิด พอมานั่งผมก็ทำแผลให้กับเขาพร้อมกับบ่นสารพัดอย่างตามปกติของผมนั่นแหละครับ มันเป็นความเคยชินของผมไปซะแล้ว พวกเพื่อนๆ ยังบอกว่าผมน่ะเป็นตาแก่ขี้บ่น
“ยังไม่แปรงฟันช่วยหุบปากด้วย”
“...”
ผมหุบปากสนิท เอ๊ะ หรือว่าผมมีปัญหากลิ่นปากงั้นเหรอ? ฮือ...นี่มันทำให้ผมหมดความมั่นใจในตัวเองแบบสุดๆ เลยนะ แล้วใครกันเล่าที่ทำให้ผมไม่มีเวลาไปแปรงฟัน พอทำแผลเสร็จคุณเฮดีสก็ลุกขึ้นไปในห้องแต่งตัวเหมือนเดิม แถมชี้นิ้วสั่งให้ผมทำข้าวเช้าอีกแน่ะ
ผมก็เลยจำใจเดินเข้าห้องครัวไป เปิดตู้เย็นที่มีวัตถุดิบทำกับข้าวแค่ไม่กี่อย่าง ผมก็เลยทำอะไรง่ายๆ ตามมีตามเกิดขึ้นมา คุณเฮดีสเดินเข้ามาในห้องครัวมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ผมหันไปมองเห็นพี่แกนั่งอ่านอะไรบางอย่าง ดูท่าทางจะเป็นสมุดจดอะไรสักอย่างนี่แหละ พอผมทำไข่เจียวสูตรพิเศษที่มีอะไรยัดใส่ให้หมดเสร็จก็หยิบขวดซอสมะเขือเทศบรรเลงบนหน้าไข่เจียวหอมกรุ่น ผมยกไปเสิร์ฟให้คุณเฮดีสที่นั่งกอดอกรออยู่
“ไข่เจียวบ้านๆ?”
“มันช่วยไม่ได้นี่น่า ก็ตู้เย็นของคุณมีแค่ของแบบนี้ ทำได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว” ผมทำหน้าบึ้งแล้วอธิบาย ไข่เจียวบ้านๆ นั่นแหละคืออาหารชั้นเลิศ อย่าดูถูกอาหารคนธรรมดานะโว้ย! คุณเฮดีสกำลังลุกขึ้นแต่ผมรู้ทันดึงแขนอีกฝ่ายเอาไว้แล้วรีบตักข้าวในจานยัดปากอีกฝ่ายแบบไม่กลัวตาย
“ทำอะไรวะ!?”
“ผมเป็นแขนของคุณนี่น่า แขนตักอะไรปากก็ต้องกินสิครับ” ผมยิ้มกว้างประกอบคำพูดออกไป คุณพี่เฮดีสนั่งเงียบไปเลยครับ ไอ้กระผมก็สู้คนนะครับ! คุณเฮดีสทำหน้าน่ากลัวมาก ผมเกือบจะถอยไปแล้วละ แต่ไม่ทันได้ถอยคุณพี่แกก็งับช้อนกินเข้าไปแล้ว ระหว่างอีกฝ่ายจำใจเคี้ยวผมก็รีบถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เป็นไงบ้างครับ?”
“เพิ่งเคยกินอาหารที่รสชาติห่วยแตกขนาดนี้เป็นครั้งแรก”
เมื่อผมถามคุณเฮดีสก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วและว่องไว เสียบแทงเข้าไปในหัวจิตหัวใจของผมแทบจะทรุดหมดแรง มันห่วยแตกขนาดนั้นหรือไงวะ? ผมลองกินของตัวเองบ้าง อื้ม~ รสชาติยอดเยี่ยมเหมือนเดิมเลยนี่หว่า ไม่เห็นจะห่วยตรงไหน?
ไอ้หมอนี่มันจอมหาเรื่องชัดๆ ผมไม่สนใจเจ้าคนไม่รู้รส รีบกินในส่วนของตัวเองจนหมด ผมหันมามองคุณเฮดีสที่กำลังจะเดินกลับไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง เห...ไหนว่าห่วยแตกฟะ!? คุณมึงเล่นแดกหมดจานก่อนกูซะอีก! ไอ้อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ? ซึน? ผมแอบหัวเราะเล็กน้อย
โธ่เอ๊ย เจ้าคนปากไม่ตรงกับใจ!
“คุณเฮดีสครับ! เอ่อ...ผมจะแปรงฟันยังไงอะ? แล้วชุดที่ต้องเปลี่ยนล่ะครับ? ยังไงวันนี้ผมก็ขอตัวกลับบ้านก่อนได้ไหมครับ” ผมรีบถามก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินออกห้องไป เขาก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมถามเลยแม้แต่น้อย เดินเข้าห้องแต่งตัวไปหน้าตาเฉย อะไรกันวะ ช่วยตอบหน่อยก็ไม่ได้ ผมถอนหายใจปลงตกแต่ไม่นานคุณเฮดีสก็เดินออกมาพร้อมกับโยนเสื้อผ้าให้กับผม พวกมันคือแปรงสีฟันอันใหม่ที่ยังอยู่ในกล่อง ผ้าขนหนูผ้าใหญ่ ชุดนักศึกษาด้วย!
“ขอบคุณครับ” ผมเงยหน้ามองเขาแล้วก็ยิ้มเอ่ยขอบคุณ คุณพี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูกแล้วเดินกลับไปในห้องเหมือนเดิม ผมมองตามเขาแล้วยิ้ม บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนใจร้ายเท่าไรหรอกมั้ง? ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
ชุดศึกษาตัวนี้ทำไมมันไซ้ซ์ใหญ่จังวะ ดูสิครับ ผมใส่แล้วอย่างกับพวกฮิปฮอปแร๊ฟโย่ว ช่วงขาของกางเกงย่นแบบไม่น่าให้อภัย ขาตูก็ไม่ได้สั้นทำไมมันช่างแตกต่างกันแบบนี้ ผมใส่ชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วฉุดคิดอะไรบางอย่างได้ เอ่อ...อาจจะช้าไปหน่อยแต่เจ้าชุดนี้มันเป็นของใครงั้นเหรอครับ!?
เมื่อคิดขึ้นมาได้ผมก็ตกใจยกใหญ่ นะ...นี่มันคงจะไม่ใช่ของคุณเฮดีสใช่ไหม? เอ๊ะ เอ๋? คุณพี่เฮดีสยัง...ยังเรียนอยู่งั้นเหรอ!? ผมอ้าปากเหวอกับความคิดนี้ ไม่จริงใช่ปะ? ไอ้ท่าทางที่ดูเกินกว่าจะเป็นนักศึกษานั่นมันอะไรกัน ให้ออร่าเหมือนพวกผู้บริหารระดับสูงเลยนะ! เอ๊ะ จะว่าไปในห้องทำงานก็มีหนังสือเรียนหรือแม้แต่สมุดเล็กเชอร์ด้วยนี่หว่า! แงะ! คุณพี่เฮดีสยังเรียนอยู่ละคร้าบ!
ช่างมันเป็นข้อเท็จจริงที่น่าตกใจอะไรขนาดนี้!?
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ มองคุณพี่เฮดีสที่นั่งอยู่บนโซฟา เอ่อ...เสื้อสีดำตัวนั้น เสื้อทรงนั้นมัน สะ...เสื้อ เสื้อช็อป? ไอ้ตราเกียร์ที่เสื้อนั้นมัน...!!!? พระพุทธเจ้า!!! ผมยืนอ้าปากพะงาบๆ คุณเฮดีสยังเรียนอยู่ แถมยังเป็นวิศวะอีกต่างหาก! ไม่ผิดแน่ๆ ไอ้ตราเกียร์ที่ลือเลื่องนี่ เสื้อช็อปสีดำนี่อีก!
วิศวะโยธา!
“มองอะไร?”
“เปล่าครับ ว่าแต่คุณเรียนอยู่ปีไหนงั้นเหรอครับ?”
อย่าบอกนะว่าปีหนึ่ง มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน!?
“ปีสาม”
ขอบคุณพระพุทธเจ้า! ถ้าปีหนึ่งมาทำหน้าไม่ถูกเลยน่ะเนี่ย ผมทำหน้าโล่งใจอย่างมหาศาล คุณพี่เฮดีสมองหน้าผมนิ่ง อะไรเหรอครับ? มองไปที่ปลายเท้าของผม ผมก็มองตาม อะไรงั้นเหรอ? ปลายกางเกงที่โคตรจะย่นบ่งบอกถึงความแตกต่างของช่วงขา คุณพี่เฮดีสมองนิ่งมากถึงมากที่สุดแล้วพ่นลมจากจมูกเหมือนหัวเราะดูถูก
“ย่นได้ทุเรศมาก”
“มันเรื่องของผมน่า!”
ใครมันจะไปสูงแบบพี่ท่านล่ะครับ!? ผมพยายามดึงกางเกงขึ้น ไม่สนใจอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นมายืน คุณพี่เฮดีสมองนาฬิกาแล้วหันมาถามผม
“จะไปไหน?”
“เอ๊ะ? ผมเหรอ?” ผมตกใจเมื่อเขาหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ สายตาบ่งบอกว่าอย่าให้ต้องถามซ้ำ ผมก็เลยรีบตอบแบบที่ยังไม่ได้คิดทบทวนให้ดี
“ปะ...แปลง!”
“แปลงเกษตร?” คุณพี่เฮดีสเอ่ยทวนแล้วเดินออกไปทันที ผมรีบเดินตามหลังเขาอย่างตกใจ เมื่อกี้พอมองหน้าอีกฝ่ายแล้วมันเผลอตอบไปแบบไม่คิด แปลงเกษตรนะครับคุณพี่! ทำเหมือนกำลังจะไปโรงช็อปของวิศวะไปได้! ผมพยายามห้ามเขาเอาไว้ วิ่งหอบมาถึงรถคันหนึ่ง เอ๊ะ ไม่ใช่รถมอเตอร์ไซค์คันเดิมแต่เป็นรถสปอร์ตคันหรู
“จะไปจริงๆ งั้นเหรอครับ?”
“ทำไม?”
หันขวับมาถามผมด้วยสายตาอันตราย ผมถึงกับสะดุ้งโหยง นี่พี่ไม่รู้หรือไงว่านั่นมันอาณาเขตของคณะเกษตรนะครับ พี่เล่นใส่เสื้อช็อปไปยืนโดดเด่นอยู่คนเดียวแบบนี้ ผมคาดว่าต้องมีเรื่องกันแน่ๆ แถมวันนี้มีรุ่นพี่มาตรวจแปลงซะด้วย คุณพี่เฮดีสได้เละเป็นโจ๊กน่ะสิ อีแบบนี้ผมคงได้รับผิดชอบรับใช้พี่แกไปทั้งชาติแน่!
“วะ...วันนี้น่ะมีรุ่นพี่ไปตรวจด้วยนะครับ คุณไม่ต้องไปหรอก ส่งผมลงใกล้ๆ แถวนั้นก็พอแล้ว”
“ทำไม?”
ถามกลับมาเหมือนไม่เข้าใจที่ผมจะสื่อ ให้ตายเถอะ
“ก็ถ้าคุณไปล่ะก็ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ น่ะสิ!”
“น่าสนุกนี่”
สนุกกะผีเด้!!! พูดเท่าไรก็ไม่ฟังกันเลยครับ ผมอยากจะร้องไห้ คุณพี่เฮดีสดูมีแรงฮึดแปลกๆ รีบลากผมยัดเข้ารถไปแล้วขับไปที่หมายอย่างรวดเร็ว ผมนี่พูดอะไรไม่ออกนั่งหน้าซีดอย่างเดียว หวังว่าผมคงจะไม่ถูกเหมารวมว่าเป็นพรรคพวกเดียวกันกับคุณพี่เฮดีสหรอกนะ เขาหันมามองผม อาจเพราะผมนั่งหน้าซีดขาวอย่างกับจะเป็นลมก็เลยพูดให้ผมคลายความกังวล
“จะกลัวทำไม มีกูอยู่ทั้งคน”
มีคุณนั่นแหละถึงต้องกลัว! บ้าเอ๊ย!!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089691 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก