สุดขีด 3เช้านี้ที่แปลงสาธิตของคณะเกษตรก็ยังสดใสและสงบสุขเช่นเดิม... เหอะๆ หวังว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้น รู้สึกว่าผมเหมือนเดินถือระเบิดเข้ามาในถิ่นของตัวเองยังไงไม่รู้แฮะ ไม่ค่อยสบายใจเลย ผมเดินมาที่แปลงของตัวเองทำกิจวัตรประจำวันที่เคยทำจนคุ้นชิน จับบัวรดน้ำไปรองน้ำแล้วมารดผักที่แปลง การกระทำของผมเหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกเซ็ตเอาไว้ ไม่มีกะจิตกะใจทำเอาซะเลย ถ้าเป็นปกติผมจะทำงานด้วยจิตใจเบิกบาน แต่วันนี้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เลยเพราะอะไรน่ะเหรอ? เหอะๆ
ก็เพราะเจ้าคนที่ยืนทำหน้านิ่งยิ่งกว่ารูปปั้นข้างๆ นี่น่ะสิ!
คุณพระ! จะตามเข้ามาทำไมครับ!!?
ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนวันนี้ที่แปลงจะมีเพื่อนๆ ร่วมชั้นปีเดียวกันมาดูแปลง และรอให้รุ่นพี่มาตรวจอยู่กันให้พรึบเชียว แถมตั้งแต่ผมเดินเข้ามาไม่มีใครทักผมสักคนเลย มันแปลกมาก ปกติทุกคนพอเห็นผมเดินมาจากที่ไกลๆ ก็จะรีบส่งเสียงทักทายกันเจี๊ยวจ๊าว แต่วันนี้ไม่เลย เงียบกริบ! แถมยังพากันยืนตัวแข็งทื่อเบิกตากว้าง อ้าปากเหวอยิ่งกว่าเจอผี!
บรรยากาศผิดๆ เพี้ยนๆ นี้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนผมรดน้ำแปลงผักเสร็จ และเดินไปเก็บฝักบัวเรียบร้อย กลับประจำที่แปลงของตัวเอง เหลือบมองพวกเพื่อนๆ ที่ตั้งแต่ผมเข้ามาสรรพเสียงทุกอย่างเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่เลยทั้งๆ ที่มีผู้คนยืนทำหน้าสลอนกันเต็มแปลง ผมเริ่มประหม่าอย่างช่วยไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเพราะมีเด็กวิศวะที่เป็นคู่แค้นของคณะมาก็เลยทำให้ทุกคนไม่พอใจที่มีศัตรูหน้าด้านหน้าทนบังอาจเข้ามาในเขตแดน คงจะเหมือนโดนหยามกลายๆ
ผมเหลือบไปมองคุณพี่เฮดีสที่ยืนทำหน้านิ่งๆ มองแปลงผัก เขาเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังมองอยู่เลยเอียงหน้ามามองผมส่งสายตาเป็นคำถามมาให้ผมว่า ‘มองทำเตี่ยเหรอ?’ ผมนี่เหงื่อไหลซก คนๆ นี้เขารู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังอยู่ในเขตศัตรูน่ะ ผมอุตส่าห์ส่งสายตาเป็นห่วงให้น่ะเนี่ย ยังจะมาถลึงตาดุใส่อีก ไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวเกินไปแล้วมั้ง!?
ผมเริ่มมองหาเพื่อนในแก๊ง ซันเซ็ตยังไม่โผล่ อ๊ะ ซีเนียร์นี่น่า! ผมพยายามจะทักทายซีเนียร์ที่เดินดุ่มๆ เข้ามาที่แปลง ดีใจจัง! ในที่สุดเพื่อนของผมก็มาสักทีจะได้หลุดจากสภาพเงียบงัน ผมพยายามโบกมือยิ้มกว้างให้กับซีเนียร์ ไม่เคยรู้สึกดีใจที่ได้เจอเท่าวันนี้เลยน่ะเนี่ย!
“ซีเนียร์! ทำไมมาสายจังเลยวะ!?”
ซีเนียร์ทำหน้ามึนๆ เหมือนยังไม่ตื่น มันเงยหน้ามามองผมเล็กน้อยจากนั้นก็เบิกตาค้างตัวแข็งทื่อ อะไร!? เกิดอะไรขึ้น? ผมมองเพื่อนอย่างแปลกใจและเริ่มเป็นห่วง สีหน้าเหมือนคนจะเป็นลม หรือว่ามันยังไม่ได้กินข้าวเช้ามา?
“ซีเนียร์เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง ซีเนียร์ยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาติ จากนั้นก็เดินเลี่ยงไปแปลงของตัวเองอย่างรวดเร็ว ไม่เหลียวกลับมามองผมเลย อ๊ะ อะไรกันวะ!? ไอ้ปฏิกิริยาเหมือนกลัวจนหน้าซีดแบบนั้น ผมมองตามหนุ่มผมยาวไปอย่างไม่เข้าใจ
ไม่นานโอเล่หนุ่มตัวเล็กก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใสร่าเริง แต่พอผมทักเหมือนม้วนฟิล์มฉายซ้ำ โอเล่มีปฏิกิริยาเหมือนกับซีเนียร์เปี๊ยบ! รีบพาตัวเองไปที่แปลงโดยไม่มองสบตากับผมเลย แถมยังบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างบ้าคลั่งว่า ‘โลกกำลังจะแตกแล้ว!’
ผมโดนเพื่อนๆ เมินใส่เพราะว่าเป็นคนพาศัตรูเข้ามางั้นเหรอ? ผมหันไปมองไอ้โอเล่ แปลงมันอยู่ถัดจากผมใกล้ๆ นี่แหละครับ มันเองก็แอบมองผมอยู่เหมือนกัน โอเล่~! มึงยังไม่เกลียดกูใช่ไหม? เราเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม!? ผมพยายามจะส่งสายตาสื่อสารกับโอเล่แต่เพื่อนบ้านั่นกลับปฏิเสธการสื่อสาร หันหน้าหนีไปกดบีบีของมันอย่างดุเดือด ไอ้บ้าโอเล่! มึงเห็นบีบีสำคัญกว่าเพื่อนเหรอวะ!?
“งายยย รัญญญ~”
เสียงโผล่มาก่อนตัวแบบนี้มีคนเดียวครับ ซันเซ็ตนั่นเอง! คนที่ผมหวังพึ่งก็มีแต่มันนี่แหละ ในที่สุดก็มาสักที ปล่อยให้กูรอตั้งนาน! ซันเซ็ตเดินเข้ามาพร้อมกับมอตโต มอตโตมองคนข้างๆ ผมอย่างแปลกใจแต่ไม่ใส่ใจอะไรมากมาย ไม่ต้องถามถึงซันเซ็ต รายนั้นแทบจะไม่สนใจคนที่ยืนหันหลังให้กับมัน มุ่งความสนใจมาคุยจ้อกับผมเหมือนเดิม
“เมื่อวานมึงไปกินเลี้ยงที่ร้านโดเรมีใช่ปะ กูได้ยินข่าวว่าเกิดเรื่องที่ร้านนั้น มึงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“กูไม่เป็นไรว่ะ ขอบใจที่เป็นห่วง” ผมส่ายหน้าไปมา
“เอ่อ ก็ดีแล้ว น่ากลัวฉิบหาย ได้ยินว่าต้นเหตุเป็นเด็กวิศวะปีสามด้วย”
ต้นเหตุคนนั้นยืนอยู่ข้างมึงไงไอ้ซัน!
ผมยิ้มแห้งๆ รับ ไอ้ซันนะไอ้ซัน เรื่องอื่นมีให้พูดเยอะแยะ ทำไมมึงไม่พูดถึงวะ พูดเรื่องนี้ทำไม!? มึงอยากตายก่อนวัยอันสมควรเหรอ!? ถึงมึงอยากแต่กูไม่อยากนะโว้ย ซันเซ็ตยังเม้าท์มอยเป็นต่อยหอย
“ชื่ออะไรน่ะ เฮดีสล่ะมั้ง? กูเคยได้ยินชื่อมาบ่อยๆ เหมือนกันนะ ดังน่าดูเลยล่ะ เห็นว่าหล่อโคตรๆ แต่นิสัยนี่แดกไม่ลง แต่แม่งผู้หญิงคลั่งไคล้มันจะเป็นจะตาย เชอะ กูไม่เห็นว่ามันจะหล่อตรงไหน กูกับมึงยังหล่อกว่าตั้งเยอะ!”
หล่อกว่ากูกับมึงรวมกันอีก! ได้โปรดอย่าลากกูไปมีส่วนได้ไหม!?
“มึงเคยเห็นเขาเหรอ?”
“เคยว่ะ คนบ้าอะไรเก๊กหน้าแข็งๆ ทำเหมือนตัวเองเท่ซะเต็มประดา! เอ่อ! ทำหน้าแบบนี้เลย! ประมาณนี้แหละ เหมือนเป๊ะเลย!” ซันเซ็ตทำหน้าเคียดแค้นอย่างจริงจัง หันมามองคนข้างๆ แล้วชี้หน้าพยักหน้ายกตัวอย่างประกอบ เอ่อ ซันเซ็ต ไม่ใช่แค่เหมือนหรอกนะเพื่อน นั่นน่ะ... ตัวจริงนะโว้ย!!! ผมตัวสั่นหงึกๆ บรรยากาศเหมือนจะเย็นยะเยือกขึ้นมาทันตา
“ทำไมเหมือนหนาววูบๆ วะ อากาศเมืองไทยนี่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย อ๊ะ...” ซันเซ็ตจ่อไม่หยุด มันหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกครั้ง มันหลุดอุทานออกมาเบาๆ แล้วยืนค้างเหมือนโดนทำลายสมองไปหมดสิ้น คุณพี่เฮดีสเชิดหน้าสูงยิ่งกว่าปกติ เหลือบตาลงมามองเพื่อนของผม ท่าทางดูถูกแบบร้ายกาจที่สุด! ซันเซ็ตยืนสั่นสะท้านกับที่
“รัญเพื่อนรัก”
“ว่าไง?” ผมขานรับเสียงเบา
“กูเพิ่งคิดได้ว่ามีธุระสำคัญต้องไปทำว่ะ โชคดี!” ซันเซ็ตเอ่ยอย่างรวดเร็ว รีบปลีกตัวไปที่แปลงของตัวเองราวกับพายุพัดผ่าน ความเร็วแบบทำลายสถิติเลยน่ะนั้น!
มอตโตมองคุณพี่เฮดีสอย่างพินิจพิจารณาอยู่ตั้งนานสองนาน คุณพี่เฮดีสก็ไม่ยอมแพ้ จ้องกลับไปแบบนิ่งและเหี้ยมที่สุด การแข่งจ้องตากันดำเนินไปอย่างเงียบๆ เป็นฝ่ายมอตโตที่ยอมแพ้ก่อน มันหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วเดินจากไป อ๊ะ มอตโตเงียบจังเลย! เอ๊ะ ปกติเจ้านั่นก็เงียบอยู่แล้วนี่น่า ผมยืนเงียบอย่างไม่ชอบใจ บรรยากาศแบบนี้ไม่คุ้นเลยแฮะ ผมค่อยๆ ทำแก้มพองลม
แปะ!
“อ๊ะ!”
จู่ๆ มาตบหน้ากันแบบนี้มันเจ็บนะครับคุณพี่เฮดีส! แก้มพองลมโดนตบจนแฟบเหมือนเดิม คนทำยังจ้องหน้านิ่ง อะไร!? จะหาว่าทำหน้าตลกอีกหรือไง จ้องอยู่สักพักมือที่กุมแก้มของผมทั้งสองข้างก็ตบแปะๆ อย่างกับกำลังนวดแป้ง ถึงจะตบเบาๆ แต่ทำหลายครั้งมันก็เริ่มเจ็บเหมือนกันนะ!
“กูมาด้วยทำให้มึงไม่พอใจ?”
ก่อนที่ผมจะทันได้โวยวายคุณพี่เฮดีสก็เอ่ยถามเสียงเบา หือ? ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ สีหน้าก็ดูเหมือนจะอ่อนๆ ลง ไม่น่าจะใช่แฮะก็ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิมนั่นแหละ ผมมองเป็นอ่อนลงได้ยังไง สงสัยสมองของผมมีปัญหาแหงๆ! ผมกำลังจะพูดแต่มีเสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นขัด
“แว๊กกก!!!”
“เฮ้ยยย!!!”
ผมหันไปมองต้นเสียง พี่ลูกหมียืนอ้าปากเหวอชี้นิ้วสั่นๆ มาที่ผม ด้านหลังของพี่หมีก็ยังมีพวกพี่ๆ ปีสองและพี่ปีสาม แต่ละคนนี่ทำหน้าตกตะลึงตึงโปะกันสุดๆ แล้วรุ่นพี่ที่ผมจำได้ว่าชื่อ ‘ซันไรส์’ เดินแหวกฝูงคนเข้ามาเผชิญหน้ากับคุณพี่เฮดีส พี่ซันไรส์คนนี้เวลาทำกิจกรรมผมมักจะเห็นพี่เขาบ่อยๆ ก็เลยรู้ชื่อมา ได้ยินมาว่าเรียนก็เก่ง กิจกรรมก็เด่น ให้อารมณ์เหมือนนักเรียนดีเด่น เคยคุยกันสองสามครั้ง ค่อนข้างเป็นคนดีเลยล่ะ
“เฮดีส! ทำไมมึงมาอยู่ที่นี้!?”
คุณพี่เฮดีสเหลือบสายตาไปมองพี่ซันไรส์ แล้วมองเลยผ่านเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตนในสายตา พี่ซันไรส์ไม่ได้โมโหอะไรแต่ทำหน้าจริงจังยิ่งกว่าเดิม
“อย่ามารังแกรุ่นน้องของกู!”
รุ่นพี่ซันไรส์ช่างเป็นคนดี! ช่วยผมด้วย!!!
ผมมองพี่ซันไรส์เหมือนเป็นพระมาโปรด แล้วคอของผมก็แทบจะหักเพราะเจ้าคนที่กุมหน้าของผม กระชากหันกลับมาที่ตัวเอง ไอ้บ้า! คอคนน่ะเฟ้ย ไม่ใช่ตุ๊กตาจะหันได้สามร้อยหกสิบองศาตามที่ต้องการน่ะ
“เนเน่ ทำไมที่นี้ถึงมีแมลงเยอะจังเลย เสียงดังหึ่งๆ หนวกหู!”
เนเน่น่ะใครรร!?
ผมยืนเป็นใบ้ให้อีกฝ่ายถูมือดึงแก้มของตัวเองเล่นตามใจชอบ พวกรุ่นพี่อ้าปากเหวอแต่ก็รีบตั้งสติ และไม่มีใครเข้ามาช่วยผมเลย พวกเพื่อนเวรที่สมควรตายก็พากันแอบส่องสถานการณ์แบบเกาะติด ไม่มีใครห่วงกูเลยสักคนใช่ไหม ห่วงแต่เรื่องสนุกกันใช่ไหม!?
“เฮดีส! มึงนี่มัน...” พี่ซันไรส์กัดฟันอดกลั้นอารมณ์สุดชีวิต
“เข้ามาเหยียบถิ่นคณะกูนี่ช่างใจกล้าน่าดู มึงคิดว่าเข้ามาแล้วจะออกไปได้ง่ายๆ งั้นเหรอ!!?”
“เนเน่ ถ้ากลัวพวกเราก็คงไม่เข้ามาหรอกเนอะ”
ไม่ใช่พวกเรา แล้วก็ไม่ใช่เนเน่ด้วย!!!
คุณพี่เฮดีสมองผมแล้วพูดตอบกลับไป ช่างเป็นสถานการณ์ที่ผมอยากจะหนีไปให้พ้นๆ ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คุณพี่เล่นพูดแบบหน้าตายสุดๆ มันช่างขัดต่อคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเหลือเกิน แล้วหยุดเรียกคนอื่นด้วยชื่อน่าขนลุกนั่นได้ไหม!? ชื่อของผมออกจะเท่ว่าเนรัญ เรียกว่ารัญก็ยังดูดี เรียกว่าเนเฉยๆ ก็ยังอภัยให้ได้แต่นี่ดันเล่นเรียกว่าเนเน่!
อยากจะบ้าตาย!
“ไอ้เฮดีส”
คุณพี่ซันไรส์เริ่มจะไม่สุภาพแล้วครับ เจออาการกวนตีนระดับเทพของคุณพี่เฮดีสเข้าไป เหอะๆ ขนาดผมที่ว่าไม่ค่อยโกรธใคร มาเจอคนๆ นี้ยังขันติเกือบแตกแน่ะ ช่างเป็นบุคคลที่กวนเบื้องล่างได้ดีจริงๆ
“เนเน่เรียกพี่เหรอ?”
แอ๊กกก!!!
พี่เพ่ออะไรกันเล่า!!?
“ผมไม่ได้เรียกคุณ! พี่ซันไรส์เรียกต่างหาก!”
ทนไม่ไหวแล้วครับ โดนสถานการณ์กดดันแบบนี้ มันสุดๆ จริงๆ ไอ้คำพูดชวนคลื่นไส้กับหน้านิ่งกล้ามเนื้อตายนั่นไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด ฮือ...ปล่อยลูกช้างไปเถอะ ลูกช้างจะทำบุญส่งไปให้ ถึงจะเป็นเทพเจ้านรก ลูกช้างก็จะทำไปให้!
พอผมพยายามแกะมือที่ทำเป็นเนียนจับไม่ปล่อยออกจากหน้า ไอ้หน้านิ่งๆ นั้นก็ดูเหมือนจะมีแววเย็นสยองแผ่กระจายออกมา ผมชะงักมือ คุณพี่เฮดีสนิ่งแบบเหมือนตอนอยู่ในร้านเหล้าเมื่อวาน เขาปล่อยมือจากหน้าของผมแล้วเดินไปที่พี่ซันไรส์ก่อนจะลงมือชกอีกฝ่ายอย่างแรง
“เฮ้ยยย พี่ไรส์!!”
ทุกๆ คนต่างตกใจช็อกตาตั้ง จู่ๆ อีตาเฮดีสเกิดบ้าอะไรขึ้นไม่ทราบเดินดุ่มๆ ไปชกหน้าของพี่ซันไรส์เฉยเลย หมัดเดียวทำเอามุมปากของพี่ซันไรส์แตก เลือดกบปาก คงจะแรงมาก ท่าทางจะเจ็บน่าดู ผมยืนทำอะไรไม่ถูก คุณพี่เฮดีสตามไปคว้าคอเสื้อของพี่ซันไรส์แล้วซัดหน้าแบบไม่ยั้ง
“ม่ายยย หน้าหล่อๆ ของพี่ไรส์!” โอเล่ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความไม่พอใจ ไอ้บ้า! ไปห่วงหน้าของพี่ซันไรส์ทำไมฟะ มึงควรห่วงชีวิตของพี่เขาไม่ใช่หรือไง!? คนอื่นวิ่งเข้ามามุงดูแต่ไม่กล้าเข้าไปช่วยพี่ซันไรส์สักคน แหงล่ะ ไอ้คนลงมือซ้อมอยู่นั้นน่ะน่ากลัวฉิบหาย! เข้าไปก็ไม่รู้จะกลายเป็นกระสอบทรายคนต่อไปหรือเปล่า?
“มึง! ไอ้ห่า เฮดีส!”
พวกรุ่นพี่ปีสองเริ่มคลั่ง ทนดูรุ่นพี่โดนซ้อมอยู่ฝ่ายเดียวไม่ไหว ข่มความกลัวเข้าไปช่วยกันทันที คุณพี่เฮดีสปล่อยมือจากพี่ซันไรส์ลุกยืนขึ้นมาเหวี่ยงหมัดใส่พวกที่สะเออะเข้ามายุ่ง พวกปีสองรีบถอยกลับ แถมไม่วายใช้เท้ากระทืบพี่ซันไรส์ต่ออีก นี่คุณไปเคียดแค้นอะไรพี่ซันไรส์ตั้งแต่ชาติปางไหน! ซีเนียร์กับซันเซ็ตมุดเข้ามายืนข้างผมมองสถานการณ์ด้วยสีหน้าวิตก
“ไอ้ห่ารัญ! มึงไปห้ามสิฟะ!”
“ห้าม? มึงจะบ้าเหรอ!?”
ผมมองการตะลุมบอนระหว่างคนเป็นฝูงกับคนๆ เดียว แต่ดูเหมือนคนๆ เดียวจะได้เปรียบ การต่อสู้นี่มันวุ่นวายเสียจนเข้าไปขัดไม่ได้เลย ถ้าห้ามได้คงไม่ยืนบื้อเป็นไทยมุงแบบนี้หรอกโว้ย! ซันเซ็ตทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม ทำอย่างกับมันเป็นความผิดของกูอย่างนั้นแหละ!
“มึงเป็นคนพาเทพแห่งความตายมานะโว้ย”
“ใช่! มึงต้องรับผิดชอบ!”
“ด้วยการไปเป็นเหยื่อสังเวยซะ!”
ซันเซ็ต ซีเนียร์และโอเล่บรรจงยกเท้าถีบผมพร้อมกัน ผมกระเด็นเข้าไปกลางวงต่อสู้ แว๊กกก! ไอ้พวกบ้าเอ๊ย ถีบกูมาได้นะ แล้วกูจะเอาปัญญาที่ไหนมาหยุดการต่อสู้นี่ล่ะ แต่ละคนนี่หน้ามืดตามัวกันไปหมดแล้ว ผมยังไม่ได้ทำอะไรก็ถูกใครก็ไม่รู้เตะเข้าที่ท้องล้มกลิ้งไปกับพื้น
แม่จ๋า! หนูเจ็บ!
“ไอ้ไม่ได้เรื่องเอ๊ย!!!”
ไอ้พวกเพื่อนสมควรตายพูดพร้อมกัน ทำอย่างกับผมเป็นตัวไร้ประโยชน์ เชอะ ถ้าพวกมึงแน่จริงก็มาห้ามเองเซ่โว้ย! ผมพยายามลุกขึ้นแล้วตะโกนบอกให้ทุกคนหยุด แต่เสียงของผมโดนเสียงเชียร์ของไทยมุงกลบไปหมด โธ่โว้ย! ไอ้คุณเฮดีสโคตรเก่งเลย ซัดพวกรุ่นพี่ของผมหมอบไปหลายรายแต่ตัวเองกลับไม่เป็นอะไรเลย
“หยุดดด! อย่าตีกัน!!”
ตะโกนเท่าไรก็เปล่าประโยชน์ โว้ยยย!! แปลงผักวอดวายหมด ผมแทบจะร้องไห้ แปลงผักของผม!!! โมโห! โมโหแล้วนะโว้ยยย!!! ผมวิ่งไปหยิบถังน้ำตักน้ำวิ่งมาสาดใส่เจ้าพวกหมาบ้าที่ฟัดกันเอาเป็นเอาตาย ถังเดียวไม่ทำให้พวกนั้นหยุด ผมก็เลยสั่งให้พวกเพื่อนๆ ไปตักน้ำแล้วสาดใส่พวกมัน เจ้าพวกเพื่อนๆ ก็อิดๆ ออดๆ ไม่อยากจะทำ
“กูบอกให้ไปทำ!” ผมตวาดใส่อีกฝ่ายเสียงดัง เจ้าพวกนั้นเบิกตากว้างมองผมอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งไปทำตามแต่โดยดี พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้กูโมโหก่อนถึงจะไป ฮึ! พอสาดไปพวกนั้นถึงได้หยุด แต่ละคนนี่เปียกโชกเชียว ผมมองพวกหมาบ้าแล้วถอนหายใจทำใจเย็น
“นี่มันอะไรกันวะ!?”
“พี่เงียบไปเลย! ถ้าอยากจะตีกันก็ไปตีกันต่อที่อื่น อย่ามาทำแปลงของพวกเราเสียหายนะ!”
ผมผลักพี่หมีที่เริ่มโวยวายคนแรก พี่หมีมองผมอย่างแปลกใจแล้วก้มมองแปลงของพวกเราที่โดนเหยียดจนเละ เจ้าของแปลงแต่ละคนมองแปลงของตัวเองที่โดนทำลายแล้วเริ่มคร่ำครวญ
“รัญ พี่ขอโทษว่ะ” พี่หมีบ่นพึมพำทำหน้าสำนึกผิด
“พี่เป็นต้นเหตุเอง ขอโทษด้วย” พี่ซันไรส์พยายามลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลมาขอโทษรุ่นน้อง ผมเม้มปากแน่น จ้องไปที่อีกคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุที่แท้จริงของเรื่องมากกว่าพี่ซันไรส์ เขากลับไม่พูดอะไรสักคำยืนทำหน้านิ่งปั้นหน้าเย็นชาเป็นน้ำแข็ง
“เหอะ น่าเบื่อ” เขาเหลือบมามองผมก่อนจะเอ่ยเยาะแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดี
ผมก้มมองแปลงของตัวเองที่อุตส่าห์ปลูกมันขึ้นมา อุตส่าห์มารดน้ำทุกวัน ใส่ใจดูแลมันมาโดยตลอดแล้วดูสิว่าคนที่ทำพวกมันให้กลายเป็นแบบนี้กลับทำหน้าไร้ความรับผิดชอบแล้วยังบอกว่าน่าเบื่ออีก ผมตัวสั่น น้ำตาทะลักกลั้นไม่อยู่
ไอ้เฮงซวยเฮดีส!!!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089675 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก