สุดขั้ว 4กริ๊งๆ
“ยินดีต้อนรับสู่ร้านของเราครับ”
เสียงระฆังสั่นเมื่อประตูถูกเปิดเข้ามาในร้าน พนักงานของร้านเอ่ยประสานเสียงพลางโค้งตัวลงเล็กน้อย เสียงเพลงบรรเลงแผ่วเบาเป็นทำนองเพลงรักสดใส ในร้านมีกลิ่นหอมหวานของเนยลอยอบอวล ไม่ว่าจะเป็นขนมเค้ก ขนมปังก็ดูน่ากินไปหมด ผมยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้าน กลุ่มที่เข้ามาเป็นสาวๆ สี่คน พวกเธอมองผมเล็กน้อยแล้วเดินผ่านไปนั่งที่โต๊ะว่าง ส่วนมากร้านเบอเกอรี่หลังมอเป็นสถานที่ของเหล่าสาวๆ และคู่รักเลือกมา ในร้านจึงมีผู้หญิงเยอะเป็นพิเศษ
“นี่เมนูครับ” ผมเดินเข้ามาพร้อมกับวางเมนูให้ตามจำนวนคน แล้วยืนรอรายการที่ลูกค้าจะสั่งอย่างสงบ
“เอ่อ... ไม่เคยเห็นคุณที่ร้านมาก่อน” อีกฝ่ายมองหน้าผมมีแววลังเลก่อนจะค่อยๆ เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ผมเพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรกครับ” ผมแย้มยิ้มรับเล็กน้อยแล้วตอบออกไปอย่างสุภาพ
“เหรอคะ เอ่อ ขอเค้กนมสดหนึ่งปอนด์ค่ะ”
“ครับ” ผมก้มหน้าจดรายการที่ลูกค้าเริ่มสั่งอย่างรวดเร็ว แต่ละคนเปิดเมนูไปเรื่อยๆ เพื่อหารายการที่สนใจ บางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมาถามคำถามกับผม พวกเธอใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานตามประสาสาวๆ ผมได้ถือรายการที่สั่งมาส่งต่อได้ พอนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อพักผมก็ถอนหายใจยาว
“เฮ้อ”
หลังจากทั้งวันที่ผมนั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องเงินในกระเป๋าอยู่นาน ผมก็ขอให้เพื่อนช่วยหางานพิเศษให้ทำ คำนวณเงินในกระเป๋าตอนนี้แล้วน่ากลัวว่าจะอยู่ไม่รอดถึงสิ้นเดือนแน่ๆ ถึงอยากจะโทรไปหาพวกคุณอาก็เถอะ แต่ผมก็โตเกินกว่าจะไปแบมือรับเงินโดยที่ตัวผมเองไม่มีส่วนร่วมกับงานนั้นเลย สุดท้ายผมก็มาทำงานอยู่ในร้านเบอเกอรี่ของพี่ที่รู้จักของซีเนียร์ ซีเนียร์เองก็ทำงานร้านนี้เหมือนกัน
“ถอนหายใจทำให้แก่เร็วนะโว้ยรัญ” ซีเนียร์ทำหน้านิ่งๆ นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์เป็นแคชเชียร์เก็บเงิน หันมาพูดกับผมด้วยท่าทางสบายๆ ผมหันไปมองมันแล้วทำหน้าบึ้ง
“มึงก็ลองออกไปรับหน้าสาวๆ พวกนั้นสิ”
“อะไรวะ โดนลวนลามมาหรือไง? เดี๋ยวก็ชินเองแหละ”
ซีเนียร์ยิ้มๆ แล้วพูดปัดความรับผิดชอบ แหงละ มันสบายนี่น่านั่งรอเก็บเงินอย่างเดียว ส่วนผมต้องไปรับหน้ากับสาวๆ ทั้งที่อารมณ์ไม่ได้ดีมากมาย จะอะไรอีกล่ะครับ เป็นผลพ่วงจากเรื่องเมื่อตอนเช้าอย่างแน่นอน ทำเอาผมอารมณ์ไม่ดีไปทั้งวัน
ต้นเหตุของเรื่องก็ชิ่งหนีไปไหนก็ไม่รู้ แต่ก็ดีเหมือนกันมันทำให้ผมหลุดพ้นจากเจ้าปีศาจนั่นได้ เจ้าตัวบอกว่าน่าเบื่อก็คงจะไม่มายุ่งกับผมอีกแล้วละ เหอะ มันน่าโมโหชะมัดเจ้าบ้านั่น มาทำแปลงของพวกผมซะเละเทะไปหมด น่าจะแสดงความรับผิดชอบหรือพูดขอโทษบ้างก็ยังดี แต่นี่อะไร เล่นหายหัวเงียบไปเลย เมื่อก่อนผมก็ไม่เชื่อข่าวลือที่ได้ยินมาบ่อยๆ หรอกนะ แต่พอเกิดเรื่องนี้แล้วผมก็เริ่มจะเชื่อ เป็นคนนิสัยเสียจริงๆ งั้นหรือนี่?
จากที่ได้ยินพวกซันเซ็ตพูดถึงหมอนั่น สรุปว่าเป็นคนที่เกินจะเยียวยายิ่งกว่าซันเซ็ตซะอีก ทั้งมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว เรื่องผู้หญิงก็ใช่ย่อย ทำเรื่องเลวร้ายเยอะแยะไปหมด ผมนั่งคิดเรื่องของเขาแล้วส่ายหน้าให้เลิกคิด ก็ดีแค่ไหนที่เขาไม่มายุ่งเกี่ยวกับผมอีก ไม่งั้นชีวิตที่เรียบง่ายของผมคงจะป่นปี้ด้วยน้ำมือเจ้าปีศาจนั่นแน่ๆ!
กริ๊งๆ
เสียงระฆังหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง ผมลุกขึ้นตั้งใจยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน
“ยินดีต้อนรับครับ...!?” ผมยิ้มค้าง เบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นลูกค้าซึ่งเดินเข้ามาในร้าน สาวๆ ในร้านหันไปมองคนมาใหม่เป็นตาเดียว แถมบางคนแอบกรี๊ดกร๊าดดีใจกันยกใหญ่ ทำอย่างกับเจอดารา ตรงกันข้ามกับผมที่อยากจะหนีไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด
“เฮดีสคะ คิดยังไงถึงได้มาที่นี้กันล่ะเนี่ย แปลกจัง ปกติเธอไม่น่าจะชอบขนมพวกนี้นี่น่า” สาวสวยที่เกาะแขนของหนุ่มหล่อกล้ามเนื้อหน้าตายเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ทางนี้ต่างหากที่อยากจะถาม! ผมยืนตัวแข็งทื่อ ไม่นะ ผมตาฟาดใช่ไหม? นี่มันบ้าไปแล้ว เขามาทำไมที่ร้านนี้กัน!?
เฮดีสยืนจ้องหน้าผมนิ่งแล้วผู้หญิงที่มาด้วยกันก็ลากเขาไปนั่งโต๊ะว่าง ผมถอนหายใจโล่ง เมื่อกี้เขาจ้องหน้าผมทำไมกัน น่ากลัว! ผมทำใจหยิบเมนูแล้วเดินมาวางไว้บนโต๊ะของพวกเขา ตามองหนุ่มสาวที่นั่งเบียดกัน อีกฝั่งก็ว่างแต่ดูเหมือนสาวคนนี้จะไม่สนใจนั่งเลยแม้แต่น้อย ไปนั่งเบียดกับไอ้บ้าเฮดีสอย่างพออกพอใจ ในที่สาธารณะแบบนี้มันจะแนบชิดเกินไปแล้ว เป็นผู้หญิงก็ควรสงวนเนื้อสงวนตัวบ้างสิ
“เมนูครับ” ผมเอ่ยสั้นๆ พยายามจะสุภาพให้มากที่สุด จากนั้นก็ยืนเงียบเพื่อรอให้พวกเขาสั่งรายการมา สาวสวยคนนั้นหยิบเมนูขึ้นมาเปิดแล้วเธอก็ขมวดคิ้วมุ่นบ่นอย่างไม่พอใจ
“อืม... มีแต่ของทำให้อ้วนทั้งนั้นเลยอะ”
“ร้านของเรามีแบบโลว์แคลอรี่เมนูอยู่หน้าแปดครับ หรือคุณลูกค้าสนใจวุ้นผลไม้สดไร้ไขมันซึ่งดีต่อสุขภาพไหมล่ะครับ” ผมเอ่ยแนะนำไปตามบทบาทที่ควรจะเป็นของพนักงานร้านขนมหวาน ไม่ลืมจะยิ้มให้กับเธอแบบอ่อนโยนเป็นพิเศษ น่าจะรับมือกับลูกค้าได้บ้างละนะ ผมมองปฏิกิริยาของสาวคนนั้นอย่างแปลกใจ เธอหันมามองผมแล้วจ้องตาค้าง หือ? มีอะไรผิดปกติบนหน้าของผมงั้นเหรอ?
“อ๊ะ งั้นเอาวุ้นผลไม้สดก็ได้ค่ะ แล้วเครื่องดื่มมีอะไรน่าสนใจไหมคะ?” เธอสะดุ้งเหมือนเพิ่งหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง รีบก้มหน้ามองเมนูในมือขณะที่ใบหน้าแดงระเรื่อ หือ อะไรหว่า? หรือว่าอายที่ผมได้ยินเธอบ่น? ผมกำลังจะแนะนำเครื่องดื่มแต่พอเหลือบไปเห็นตาของคนที่นั่งอยู่ถัดจากหญิงสาวเท่านั้นแหละขนทั้งตัวก็ลุกซู่ เย็นสันหลังวาบทันที
เวร ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ!? ทำไมต้องจ้องกันด้วยสายตาแบบนั้นด้วย ผมแค่ทำหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น ไม่ได้จีบหรือหว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิงของเขาเลยนะ ผมเม้มปากพยายามทำใจกล้า แนะนำเครื่องดื่มไปด้วยใจที่สั่นกลัว เหงื่อเริ่มผุดทั้งๆ ที่ร้านนี้ก็เปิดแอร์ค่อนข้างเย็นจนหนาวด้วยซ้ำ
“เฮดีสคะ จะสั่งอะไรอีกไหม?”
เมื่อสั่งส่วนของตัวเองไปเยอะแล้วเธอก็หันไปถามเอาใจคุณพี่เฮดีสที่นั่งปั้นหน้านิ่งตลอดศก เฮดีสไม่ตอบอะไรก้มหน้ามองเมนูเงียบๆ แต่ดูเหมือนคนที่มาด้วยจะชินแล้ว เพราะไม่เห็นทำหน้าสลดลงแต่อย่างใด เธอกลับพูดจาชวนคุยไปเรื่อยเหมือนเป็นนกแก้วนกขุนทอง อีตาเฮดีสนั่นก็ทำหูซ้ายทะลุหูขวา ช่างเป็นภาพที่ชวนขำเป็นบ้า ปกติเวลาเข้าร้านอาหารหรืออะไรแบบนี้เขาสั่งเมนูยังไงวะ? รู้สึกว่าคุณพี่แกเคยบอกว่าจะพูดกับคนที่อยากพูดด้วยเท่านั้นนี่น่า
“จริงสิ เฮดีสชอบทาร์ตไข่นี่น่า สั่งทาร์ตไข่ไหมคะเฮดีส?”
หา? อย่างเจ้าหมอนี่ชอบทาร์ตไข่? ไม่ได้เข้ากับหน้าเลยสักนิด! ผมพยายามจะไม่แสดงออกทางสีหน้าให้มากนัก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะจับความรู้สึกเก่งเอามากๆ หันมาจ้องผมอย่างหาเรื่องทันที รีบๆ สั่งได้ไหม นานแล้วน่ะเฟ้ย ยืนจนขาแข็งเป็นโต๊ะแล้ว
“มิกซ์ฟรุ๊ตพุดดิ้งสองแล้วก็ชาเขียวปั่นสอง”
“อ๊ะ” แม่สาวคนนั้นหันไปมองไอ้บ้าเฮดีสเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกผุดขึ้นมากลางร้าน ผมจดรายการพลางชำเหลืองมองเธออย่างสงสัย อะไรกันหว่า? เมนูที่สั่งธรรมดาจนน่าแปลกใจก็จริงนะ แต่ไม่น่าจะตกใจขนาดนั้นนี่น่า สาวสวยคนนั้นมองหนุ่มข้างกายอย่างปลื้มปีติ ยิ่งเพิ่มความออเซาะกอดแขนบิดตัวเขิน
“สั่งให้ฉันด้วยเหรอ น่ารักจัง”
“...” คุณพี่เฮดีสไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย
“ไม่ทราบว่าจะรับพุดดิ้งแบบธรรมดาหรือแบบอินเลิฟครับ?”
พอผมถามไปแบบนั้นก็ดูเหมือนผมทำผิดอะไรเข้าอย่างนั้นแหละ เขาตีสีหน้าทะมึนใส่ผมทันที อะไรแว๊ ก็แค่ถามไปตามหน้าที่เท่านั้นเอง คุณพี่เฮดีสทำหน้าคิด(ล่ะมั้ง)อยู่นานสองนานเหมือนลำบากใจ เอ่อ... ก็แค่แบบอินเลิฟมันเพิ่มแยมสตรอว์เบอรี่ที่วาดรูปหัวใจบนพุดดิ้งเท่านั้น ทำไมต้องคิดนานขนาดนั้นด้วยฟะ!?
“แบบอินเลิฟจ้ะ”
นานจนผู้หญิงที่มาด้วยกันต้องเป็นคนตอบแทน ผมพยักหน้ารับเอ่ยทวนเมนูก่อนจะถามลูกค้าอีกครั้งเพื่อยืนยันรายการ เมื่อทำเสร็จผมก็รีบเก็บเมนูเดินไปส่งต่อให้พนักงานอีกคน ให้ตายสิ บรรยากาศโคตรอึดอัดเลยว่ะ ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วโคตรจะเปลืองแรงกายแรงใจ
“ไอ้รัญ แม่ง! ทำไมคุณพี่เทพเจ้าแห่งความตายบ้านั่นถึงโผล่มาที่ร้านเราได้วะ?”
“กูจะไปรู้ได้ยังไง”
พอผมเดินมานั่งที่เดิม ซีเนียร์ก็รีบหันมาถามผม หน้าของมันมีความกังวลอยู่เจ็ดส่วนอีกสามส่วนเป็นความแปลกใจล้วนๆ ผมพอเข้าใจความกังวลของซีเนียร์ล่ะนะ จากที่ซันเซ็ตบอกทุกที่ที่เจ้าปีศาจนี่โผล่ไปมักมีเรื่องทุกครั้งเลยนี่น่า
“สงสัยเขาจะพาแฟนมาเดตมั้ง” ผมลองสันนิฐานเล่นๆ
“เจ้าบ้า! ระดับคุณพี่คนนั้นไม่มีทางเข้าร้านพื้นๆ แบบนี้หรอกนะโว้ย” ซีเนียร์รีบโต้แย้งข้อสันนิฐานเล่นๆ ของผมทันที อ้าว ถ้ามันไม่ใช่แบบนั้นก็ไม่รู้แล้วละ บรรยากาศในร้านที่มีแต่คนแอบมองคุณพี่เฮดีสเริ่มร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ก็นะถ้าไม่นับนิสัยไม่น่าอภิรมย์ก็ออกจะหล่อล่ะนะ ซีเนียร์แอบมองไปทางนั้นอย่างพินิจพิจารณา
“กูว่าพี่เขาคงจะตามมึงมาแหงเลยว่ะ” นานพอสมควรเจ้าเพื่อนหนุ่มผมยาวก็หันมาเอ่ยกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“ตามกูเนี่ยนะ ตามมาทำไม?” ผมเลิกคิ้วมองซีเนียร์อย่างงุนงง
มึงเอาอะไรคิดวะ เขาจะตามกูมาทำไม? ผมคิดตามไอ้ซีเนียร์แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ไร้สาระจริงว่ะ ซีเนียร์หันไปเก็บเงินกับลูกค้า ผมแอบคิดต่อเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อคิดได้ เวร คงไม่ใช่ว่าตามผมไปเป็นทาสเหมือนเดิมหรอกใช่ไหม? ไม่เอานะ แบบนี้ผมก็จะต้องซวยต่อไปน่ะสิ!
“กูถามมึงจริงๆ นะรัญ มึงเคยไปขัดแข้งขัดขาพี่ท่านหรือเปล่าวะ?” หลังจากทำหน้าที่เสร็จซีเนียร์ก็หันมาถามผมอีกครั้ง
“ไม่นี่” ผมส่ายหน้าหวือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว มึงก็น่าจะรู้ว่าอย่างกูจะไปมีเรื่องกับใครได้กันเล่า แถมกับไอ้คนที่น่าอันตรายสุดขีดแบบนั้นด้วย กูไม่กล้าไปขัดแข้งขัดขาเขาหรอกโว้ย ไม่ได้บื้อขนาดเอาชีวิตตัวเองไปล้อเล่นหรอกนะเฟ้ย
“หรือว่ามึงไปทำอะไรให้พี่ท่านไม่พอใจ?”
ผมพยายามจะนึกแต่ก็นึกไม่ออก เอ๋? หรือว่าการที่วิ่งหน้าโง่ไปขวางตอนนั้น จะทำให้เขาไม่พอใจแล้วตามมาราวีผมวะ? คงจะไม่ใช่ล่ะมั้ง ซีเนียร์ทำหน้าจริงจัง
“งั้นก็มีอย่างเดียวล่ะว่ะ”
“อะ...อะไรวะ?”
“กูคิดว่าพี่เฮดีสแกต้องตามจีบมึงอยู่แหงๆ!”
“...” ผมมองไอ้ซีเนียร์ด้วยสีหน้าว่างเปล่า
ไอ้บ้า! คิดไปได้! ซีเนียร์เอ๊ย เอาอะไรคิดวะไอ้บ้า! กูอุตส่าห์ซีเรียสมึงกลับมาล้อเล่นกูอยู่ได้ มันไม่ขำน่ะเฟ้ย อีกอย่างมึงเอาตาข้างไหนมองกันถึงได้เห็นว่าไอ้คนที่ควงสาวสวยระดับนางแบบนั่นตามจีบกู ถุย!
“ไม่ใช่เหรอวะ?”
ยังจะมาถามอีก!
“อยากให้กูตลกกับมุขมึงไหม?”
“กูไม่ได้ล้อเล่นน่ะเนี่ย”
นี่ยังไม่เลิกอีกนะ ผมส่ายหน้ากับข้อสันนิฐานของไอ้บ้าซีเนียร์
พี่ในร้านเรียกผมให้นำของไปเสิร์ฟลูกค้า อ๊ะ ทำไมล่ะ ผมมีหน้าที่รับรายการจากลูกค้าเท่านั้นนะ พี่เขาขอร้องน้ำตานองหน้าให้ผมเอาไปเสิร์ฟแทน ผมลำบากใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมทำให้ ท่าทางของพี่คนนั้นน่าสงสารจริงๆ ผมกรีดร้องในใจอย่างเสียใจที่ดันรับปากก่อนจะถามว่าไปเสิร์ฟโต๊ะไหน ก็ไอ้ที่พี่แกให้ผมไปเสิร์ฟนี่มันโต๊ะของไอ้คุณพี่เฮดีสชัดๆ! กะให้ผมไปตายแทนสินะ โธ่โว้ย! อะไรๆ ก็ผมตลอดเลย ผมยกถาดมาวางบนโต๊ะแล้วทยอยเสิร์ฟขนมให้ไม่พูดไม่จาอะไร รีบๆ ทำแล้วจะได้ไปเร็วๆ พอวางเสร็จผมก็หันตัวกลับทันที
“เดี๋ยว”
กริ๊งๆ
พอดีกับที่ลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน ผมก็เลยเดินไปต้อนรับเมินเสียงเมื่อกี้อย่างจงใจเป็นที่สุด ยิ้มสุภาพต้อนรับอีกฝ่ายอย่างอบอุ่น เหล่าสาวๆ ก็ยิ้มตอบกลับแล้วเดินมาที่โต๊ะว่าง ผมเดินมาหยิบเมนูวางบนโต๊ะแล้วทำหน้าที่เป็นพนักงานที่ดีเหมือนเดิม รอการสั่งออเดอร์อย่างใจเย็นเพราะกลุ่มสาวๆ ที่มาใหม่ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะสั่งเท่าไร เพราะมัวแต่มองและชวนผมคุย เอาเถอะ ยังไงก็ดีกว่าต้องไปยืนอึดอัดกับเจ้าบ้าเฮดีสละกัน!
“เนรัญใช่ไหมคะ?”
“ครับ”
“ว้าว! เพิ่งเห็นตัวจริงครั้งแรกเลยน่ะเนี่ย ที่คณะวิทย์เธอดังมากเลยล่ะ”
“งั้นเหรอครับ?” ผมยิ้มรับ เอ่ยตามน้ำไป
“พวกเราเรียนที่คณะวิทย์ปีหนึ่งแต่ไม่ยักจะเห็นนายเลย น่าเสียดายที่ไม่ได้เรียนเซ็ตเดียวกัน” พวกเธอพากันชวนคุยโดยไม่สนใจใยดีกับเมนูเลย ผมก็ได้แต่ยิ้มรับอย่างลำบากใจ อีแบบนี้ต้องโดนพี่ผู้จัดการร้านเหวี่ยงแน่ๆ
“รัญ ได้เวลาเปลี่ยนเวรแล้ว” ซีเนียร์เดินเข้ามาแทรกระหว่างผมกับพวกสาวๆ มันแย่งสมุดโน้ตเล็กๆ ไปจากมือของผมแล้วขยิบตาให้ ผมหน้าตาสดใสขึ้นมาทันตา
อ่า... เพื่อนรัก ขอบใจว่ะที่มาช่วย!
ซีเนียร์คงจะเห็นผมลำบากใจก็เลยเข้ามาช่วย สาวๆ กลุ่มนั้นทำหน้าไม่พอใจ แต่พอซีเนียร์หันไปยิ้มให้เท่านั้นแหละ พวกเธอก็มองมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปทันที ผมถึงปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นได้ เพราะอยู่ไปก็กลายเป็นส่วนเกินซะเปล่าๆ ผมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน
“เดี๋ยว”
ไม่ใช่ผมหรอกมั้ง ผมเดินต่อไป
“กูบอกว่าเดี๋ยว หูหนวกหรือไง” เสียงหล่อเข้มที่เริ่มส่ออาการไม่พอใจอย่างแรงดังขึ้น
“ไม่ทราบว่า ‘คุณลูกค้า’ ต้องการสั่งอะไรเพิ่มหรือครับ?” ผมหันตัวกลับไปแล้วยิ้มใจเย็นเอ่ยถามเขา ไอ้เจ้าบ้าเฮดีสนั่นมองผมแล้วชี้นิ้วไปตรงที่นั่งตรงกันข้ามที่มันว่างอยู่
“นั่งลง”
“หากไม่ต้องการอะไรเพิ่ม ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ” ผมพยายามทำใจกล้าเอ่ยปฏิเสธออกไป เฮดีสมองผมด้วยสายตาเย็นเฉียบแต่ผมไม่สนใจ
เหอะ ไอ้บ้าที่มาทำร้ายแปลงของผม!
สาวที่เขาพามาหันมามองผมด้วยแววตาแปลกใจ คุณพี่เฮดีสไม่พูดอะไรต่อปล่อยให้ผมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน เฮอ โชคดีหน่อย ผมนึกว่าหมอนั่นจะหาเรื่องผมมากกว่านี้ซะอีก ยังไงเขาก็พาแฟนมาล่ะนะคงจะไม่กล้าทำอะไรมาก
“ทั้งหมดสองร้อยยี่สิบบาทครับ”
ผมทำหน้าที่เก็บเงินแทนซีเนียร์ ดูเหมือนไอ้บ้านั่นกำลังอู้งาน คุยกับสาวๆ โต๊ะเดิมที่ผมเดินจากมานั่นแหละ ไอ้บ้าเอ๊ย หาทางอู้งานจนได้สิน่า เดี๋ยวกูจะไปบอกพี่ผู้จัดการ คอยดู! ผมรับเงินแล้วจัดการเก็บก่อนจะหยิบใบเสร็จยื่นไปให้พร้อมกับส่งยิ้มกว้าง เอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล
“แล้วแวะมาอีกนะครับ”
ลูกค้าผู้ชายยื่นมือมารับใบเสร็จจากผมพร้อมกับจ้องผมนิ่ง ก่อนจะหน้าแดงเมื่อผมเอียงหน้าเลิกคิ้วขึ้น ลูกค้าคนนั้นกระแอมเหมือนกับกำลังไอแก้เขิน พอดีกับผู้หญิงที่น่าจะเป็นแฟนของเขาเดินกลับมา เขาเลยเดินไปหาแฟนแล้วเดินออกไปจากร้านด้วยกัน แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่วายหันกลับมามอง ผมก็เลยส่งยิ้มให้ เขารีบหันขวับกลับแล้วผลักประตูร้านเดินออกไปอย่างรวดเร็ว อะไรหว่า ไอ้ท่าทางแบบนั้น? ผมมองตามผู้ชายคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“อ่า! ให้ตายสิ ผู้หญิงพวกนั้นร้ายเป็นบ้าเลยว่ะ” ซีเนียร์ไปส่งออเดอร์เรียบร้อยแล้วเดินมานั่งเก้าอี้ที่ก่อนหน้านี้ผมเคยนั่ง พอนั่งลงก็ทำหน้าเหนื่อยแสนเหนื่อยเหมือนมันออกไปทำงานมาทั้งวัน แถมยังบ่นพึมพำให้ผมฟังอีกแน่ะ
“งั้นเหรอ?”
“อะไรกันวะ ทำเสียงไม่เชื่อกูอีก”
จะให้กูเชื่อมึงได้ยังไง หน้ามึงดูสดใสอย่างกับตอนซันเซ็ตที่อยู่ท่ามกลางสาวๆ ผมทำงานอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงของสาวที่คุณพี่เฮดีสพามาเริ่มออดอ้อนไปที่อื่น ลูกค้าเดินมาจ่ายเงิน ผมก็หันความสนใจมาที่ลูกค้าอย่างช่วยไม่ได้ เริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นมาเมื่อเห็นบุคคลอันตรายมีท่าทีจะจากร้านนี้ไปสักที
“ทั้งหมดสองร้อยห้าสิบบาทครับ”
ผมรับแล้วทอนเงินให้แก่ลูกค้าพร้อมใบเสร็จ ไม่ลืมจะมอบยิ้มหวานให้ลูกค้า พี่ผู้จัดการบอกว่าสิ่งที่ดีที่สุดในการบริการก็คือรอยยิ้ม โดยเฉพาะผมพี่เขาบอกว่าให้ยิ้มเยอะๆ ยิ้มเข้าไว้ลูกค้าจะได้ติดใจแล้วมาอีก แต่ก็นะถึงจะไม่มีคำสั่งผมก็ยิ้มเป็นปกติอยู่แล้วล่ะ
“แล้วมาอีกนะครับ”
“ไอ้รัญ หมดกะแล้วไปหาอะไรกินต่อเถอะว่ะ”
ผมกำลังส่งยิ้มให้กับลูกค้า ซีเนียร์ก็เข้ามาสะกิดแขนของผมยิกๆ ชวนไปหาอะไรกิน ผมมองนาฬิกา อ่า สองทุ่มแล้วเหรอนี่? ผมผละออกจากเครื่องคิดเงินแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับซีเนียร์ข้างหลังร้าน ใส่ชุดนักศึกษาเดินออกมา
“แล้วจะไปกินอะไรดีวะ?” ผมก้มหน้าติดกระดุมเสื้อเอ่ยถามเพื่อน อืม เสื้อตัวใหญ่เป็นบ้า อ๊ะ จะว่าไปแล้วชุดพวกนี้ก็ไม่ใช่ของผมนี่หว่า ซีเนียร์สะกิดแขนของผมยิกๆ อะไรของมึงวะ กูกำลังติดกระดุมเสื้ออยู่นะ สีหน้าของซีเนียร์เหมือนกังวลนิดหน่อยแล้วชี้ให้ผมมองไปที่โต๊ะเจ้าปัญหา
“เฮดีส! เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ!?”
“ถ้ากินเสร็จแล้วก็กลับไปซะ”
“งั้นรีบไปคิดตังค์แล้วเราก็กลับกันเถอะ วันนี้น่ะฉันว่าง...”
“ฉันบอกให้เธอกลับไปคนเดียว ไม่ใช่เรา”
“เอ๊ะ เฮดีสหมายความว่าไงคะ ทำไมถึง...”
“อย่าให้พูดซ้ำ รีบไสหัวไป”
ผมกับไอ้ซีเนียร์อาจจะรวมไปถึงคนทั้งร้านที่ได้ยินคำพูดของคุณพี่เฮดีสที่โคตรจะเฉยชาบวกกับน้ำเสียงเย็นยะเยือก ต่างก็อ้าปากเหวออย่างตกใจกันถ้วนหน้า นี่พี่แกพูดเหมือนไล่หมูไล่หมา ไม่สนใจหรือใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สาวเจ้าคนนั้นสวยสุดๆ เลยนะ ทำแบบนั้นเดี๋ยวโดนตบหรอกพ่อคุณ! ผมมองเธอที่จ้องคนไล่ด้วยแววตาเหลือเชื่อ เธอผุดลุกทำหน้าไม่พอใจ ตายล่ะว้า โดนตบแหงแซะ!
“แล้วฉันจะโทรหานะเฮดีส” เธอพูดแล้วยิ้มให้คนที่ไม่ได้สนใจจะมองเธอแม้แต่น้อย สาวสวยคนนั้นพยายามข่มใจก่อนจะเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว อ๊ะ ไม่ตบแฮะ แถมยังบอกว่าจะโทรหาอีกแน่ะ เชื่อเขาเลยวะผู้หญิงสมัยนี้ชอบคนเลวจริงๆ ด้วยสินะ มิน่าคนดีๆ แบบผมถึงไม่มีใครสนใจ!
“ไปเถอะว่ะซี” ผมชวนเพื่อนเดินออกไปจากร้าน พวกเราเดินเอื่อยเฉื่อยอยู่ที่ลานจอดรถเพื่อหาไอ้แก่ของซีเนียร์ จู่ๆ ก็มีคนเดินมาจากข้างหลังแล้วกระชากแขนผมอย่างแรง
“มานี่”
“รัญ เฮ้ย ไอ้รัญ!” ซีเนียร์ผงะตกใจเมื่อผมถูกคว้าหมับแล้วลากไปด้วยแรงมหาศาล ขณะที่ออกห่างจากเพื่อนผมได้ยินแค่เสียงตะโกนเรียกด้วยความงุนงง ซีเนียร์ยืนมองอยู่อย่างนั้นทำอะไรไม่ถูก ผมสิทำอะไรไม่ถูกมากกว่า มองคนที่จับแขนแน่นอย่างไม่เข้าใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน!? มายุ่งอะไรกับผมอีกครับคุณพี่เฮดีส!
“ปล่อยผมนะ! มันเรื่องอะไรอีกเนี่ย!?”
“หุบปาก!”
ง่า! ทำไมจู่ๆ คุณพี่เขาถึงเหมือนไปโกรธใครมาสักสิบชาติขนาดนั้นได้ล่ะครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ผมหุบปากรูดซิปสนิทเพื่อไม่ให้มีเสียงอะไรใดๆ หลุดลอดออกไป ถูกลากให้เดินไปเรื่อยๆ เข้าในซอยเปลี่ยว เอ๊ะๆ เดี๋ยวนะ เข้ามาในนี้ทำไม ไม่จริง! นี่เขาคิดจะฆ่าหมกศพผมงั้นเหรอ!!?
“นี่คุณทำไม...”
จู่ๆ เขาก็หยุดแล้วหันตัวกลับมาดันผมติดกำแพงจับคอเสื้อของผมดึงขึ้น อย่าดึงขึ้นสูงสิ มันหายใจไม่ออกนะ! คุณพี่เฮดีสตีสีหน้าทะมึนน่ากลัวเหมือนยักษ์แล้วก้มหน้าลงมาทำเสียงขู่
“กูปีสามมึงปีหนึ่ง อย่ามาพูดเหมือนกูเป็นเพื่อนเล่น”
เพื่อนเล่นอะไรเล่า ก็ไม่ได้เรียกเหมือนเพื่อนเล่นสักหน่อย อยากจะเถียงตอบกลับไปแต่ก็ไม่กล้า สีหน้าของหมอนี่เหมือนจะฆ่าผมให้ได้ แง้! ซีเนียร์มึงตามมาช่วยกูด่วน! ผมเม้มปากแน่น พยายามไม่สั่นกลัว จ้องอีกฝ่ายกลับไปตรงๆ หว่า! ตาโคตรน่ากลัว ผมทำใจกล้าเอ่ยถาม
“แล้วจะผมให้เรียกยังไงล่ะ?”
“คิดเองไม่เป็น?”
“อ๊ะ...”
จะขยับเข้ามาใกล้ทำไมมม!!? ผมร่ำร้องในใจ หมอนี่ขยับเข้ามาชิดตัวผมขึ้นเรื่อยๆ ไม่นะ! สภาพของผมติดแหง็กกับกำแพง แถมยังโดนรุกแบบประชิด หือ! ไอ้สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกันเนี่ย!? คุณพี่เฮดีสยกมือลูบไล้หน้าของผมแล้วจับคางของผมเอาไว้ ผมมองหน้าของเขาที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนปลายจมูกแตะกันอย่างงุนงง ดวงตาสีดำสนิทหลุบต่ำลง เขาเอียงหน้าเล็กน้อย หือออ!!? หัวใจของผมเต้นแรง
เหวออออออ คิดอะไรทำอะไรกันแน่!?
ผมรีบหลับตาปี๋ เม้มปากแน่น ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้ผมไม่กล้าขยับตัว เสียงหัวใจเต้นระทึกราวกับตีกลอง รู้สึกถึงสัมผัสที่ริมฝีปากแผ่วเบา ถึงผมจะถูกคนอื่นว่าซื่อบื้อแต่ว่าสถานการณ์อย่างนี้ผมก็พอรู้เหมือนกัน เขาเรียกว่าจูบสินะ! ผมกำลังถูกจูบ!? แล้วทำไมคุณพี่ท่านถึงจะจูบผมล่ะ ทำไมมม!!?
แต่แล้วสวรรค์ก็มาโปรดคนดีอย่างผม
“ไอ้สารเลวเฮดีส!!! วันนี้คือวันตายของมึง!!!”
มีเสียงตะโกนที่โคตรหยาบระคายหูดังขัดจังหวะได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089611 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก