สุดขั้ว 5“ทำไมถึงได้มีแต่เรื่องตลอดเลยนะ แล้วแบบนี้เมื่อไรแผลมันจะหายกันล่ะครับ!”
ผมทำแผลให้กับพี่เฮดีสใหม่ หลังจากที่หลอกล่อให้เขาไปอาบน้ำแล้ว ต้องใช้คำว่าหลอกล่อครับ อย่างกับผมรับเด็กมาเลี้ยงเลยว่ะ ยากฉิบหาย! เจ้าเด็กอนุบาลนี่ก็มานั่งทำหน้าบูดหน้าบึ้ง(ผมคิดซะว่าเขาทำหน้าแบบนี้ละกัน)อยู่หน้าทีวี ตามประสาของผมละนะทำไปบ่นไปเหมือนเดิม เขาก็เงียบไม่พูด จะทายาอะไรหรือทำหนักมือไปสักหน่อยก็ไม่สะดุ้งสะเทือน สรุปว่าด้านสุดๆ เลยว่ะ หนังคนหรือหนังควายวะเนี่ย?
“เสร็จแล้วครับ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”
“รีบอาบ”
ผมที่กำลังลุกชะงักตัวกึกกลางอากาศ อะไรวะ? เมื่อกี้เหมือนบอกให้รีบอาบใช่ไหม? ผมพยักหน้ารับไปมึนๆ แล้วเดินเกาหัวเข้ามาในห้องของตัวเอง ปกติผมก็เป็นคนไม่อาบน้ำนานอยู่แล้วล่ะ จะว่าไปแล้วผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่น่า อาบเสร็จแล้วออกไปหามื้อดึกกินหน่อยดีกว่า
ใช้เวลาไม่นานผมก็เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนเป็นกางเกงขาสั้นเสื้อยืดเดินออกมาจากห้องของตัวเอง เพิ่งนึกได้ว่าชุดนักศึกษาที่ยืมเขามามันมีสภาพที่ไม่น่าจะใช้การได้ถาวร เพราะรอยเปื้อนเกาะแน่นน่าดูแถมยังขาดอีก ผมต้องซื้อใช้สินะ ผมเดินมาหยิบกุญแจรถเวสป้าเจ้าเก่า เดินผ่านคนที่นอนแผ่บนโซฟาเป็นเจ้าของบ้านอยู่หน้าทีวี
“จะไปไหน?” พอเห็นผมเดินผ่านก็ส่งเสียงเข้มถามทันที นี่กูได้เมียแก่ขี้ระแวงมาหรือไงวะ? เฮ้อ!
“จะไปซื้ออะไรมากินหน่อยน่ะครับ จะฝากซื้ออะไรไหมครับ?”
“...ไม่”
เออ ก็ดีแล้ว อยู่เฝ้าบ้านนี่แหละครับ! ยี่ห้อยามเฮดีสถ้าโจรขึ้นบ้านผมก็สงสารโจรคนนั้นจับใจเลยแหละ ผมสวมรองเท้าเตรียมตัวจะออกไป แต่จู่ๆ พี่เฮดีสก็ปิดทีวีแล้วเดินเข้าห้อง กลับมาพร้อมกับกระเป๋าสตางค์ใบหนา ผมมองอย่างเศร้าสลดใจ เมื่อกี้คุณมึงปฏิเสธกูไม่ใช่เหรอ เอาเถอะวะคิดซะว่า ATM เคลื่อนที่ละกัน!
“กูเปลี่ยนใจจะไปด้วย”
ครับ แล้วผมกล้าปฏิเสธพี่ไหมล่ะ? ผมยืนมองคนที่กำลังเปลี่ยนรองเท้า ร่างสูงในเสื้อยืดกางเกงขายาวรุ่นพ่อ แถมยังใส่รองเท้าแก้วสีดำมันวิ้งอย่างกับผู้บริหาร ประทานโทษ! แฟชั่นยุคไหนครับเฮีย!?
“พี่ใส่รองเท้าธรรมดาเถอะ”
“คู่ไหน?”
“คู่ไหนก็หยิบๆ ใส่มันไปเถอะครับ” ผมรีบพูดอย่างเหนื่อยใจ แล้วคุณพี่เฮดีสก็เลือกรองเท้าเก่าของพ่อผมมาใส่ อืม เสื้อก็รุ่นพ่อ กางเกงก็รุ่นพ่อ รองเท้ายังรุ่นพ่อ งั้นผมจะคิดซะว่าไปเดินซื้อของกับพ่อละกัน!
พอเตรียมตัวเสร็จผมกับพี่เฮดีสก็มาที่รถเวสป้า เฮียเฮดีสมองผมด้วยสายตาเหมือนจะคัดค้าน อะไร? เขาก็ชี้ไปที่รถคันใหญ่ของตัวเอง ทำให้ผมเข้าใจได้ในทันที
“โฮ พี่ เซเว่นมันอยู่ใกล้แค่นี้เองนะครับ จะขับรถไปทำไมให้เปลืองน้ำมัน”
“จะใช้เจ้ารถคันนี้น่ะเหรอ?” เขามองมาที่ไอ้เวสป้าเก่าๆ ของผมด้วยสายตาดูแคลนเป็นที่สุด บ๊ะ! ถึงมันจะแก่ไปสักหน่อยแต่มันเชื่องนะจะบอกให้! ผมทำหน้าเข้มพยักหน้าหงึกๆ ให้ พี่เฮดีสทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจ มองไอ้เวสป้าโลหิตจางของผม ทำหน้าหยามเหยียดมันอย่างเปิดเผย เรื่องมากจริงโว้ยไอ้คนรวยนี่! กูไปคนเดียวก็ได้ คิดว่าอยากจะให้คุณมึงไปด้วยมากหรือไง!?
“ถ้าพี่ไม่ไป ก็อยู่บ้าน เดี๋ยวผมมา” ผมพูดตัดตอนไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เสียบกุญแจจูงเวสป้าสีน้ำตาลซีดๆ ของตัวเองออกไปหน้าบ้าน เจ้าคนเรื่องมากก็ยังตามมาไม่ยอมอยู่ดี
“แล้วใครจะเป็นคนขับ กูไม่เคยขับรถเล็ก”
“ก็ผมนี่ไง” ผมหันไปตอบอย่างรวดเร็ว ก็ใช่ว่าพี่คนเดียวที่มีแขนมีขาขับรถเป็นนี่ ผมก็ขี่มันมานมนานแล้วเหมือนกัน ซี้กับมันมากด้วย! รับรองขับฉิว~! พี่เฮดีสทำหน้านิ่งแอบจะขมวดคิ้วหน่อยๆ อะไร? ไม่เคยซ้อนท้ายรถใครหรือไงถึงได้ทำหน้าแบบนั้นน่ะ เหอะๆ! อีแบบนี้ท่าทางจะทำใจเป็นสก๊อยส์ซ้อนท้ายไม่ได้ ผมแอบหัวเราะหน่อยๆ กับสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของเขา โคตรตลกเลยว่ะ!
“พี่จะไปไหมเนี่ย?” ผมขึ้นมาสตาร์ทรถแล้วหันมาถามคนที่ทำหน้าเข้มเหมือนจะไปฆ่าคน กะอีแค่ซ้อนท้ายรถเวสป้าคันเล็กนี่ต้องเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ!? ไม่มีคำตอบจากคนที่ยังมองเบาะ ผมก็เริ่มบิดออกตัวค่อยๆ แต่ก็ถูกดึงแล้วไว้ก่อน คุณพี่เฮดีสกระโดดขึ้นมาซ้อนท้ายผมเงียบๆ
“พร้อมปะพี่ ผมจะออกตัวแล้วนะ”
“...” คุณพี่เฮดีสไม่พูดอะไรสักนิด แถมยังหันหน้าไปมองด้านอื่นอีก
หึๆ ก็แค่ซ้อนท้ายเอ๊ง~ จะคิดมากไปทำไมวะ? ผมก็เริ่มออกเดินทางไปเซเว่นแหล่งโอเอซิสของเด็กมหาวิทยาลัยยามดึก ไม่นานผมก็สะดุ้งตัวเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงมือขนาดใหญ่มาจับเอว ไม่ได้จับเหมือนคนทั่วไปด้วย นี่เล่นลูบขึ้นลง เฮ้ย! ทำอะไรของเขาเนี่ย!?
“พี่ทำอะไรน่ะ!?” ผมหันมาถามคนข้างหลังที่ไม่ได้สนใจอาการของผมแม้แต่นิด เอาแต่มองเอวของคนอื่นแล้วลูบอยู่นั่นแหละ แม่ง กูจั๊กจี้!!
“เอวคอดเล็กกว่าที่คิด” พี่เขาพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วปล่อยมือไม่สนใจอีก ผมหายใจโล่ง ให้ตายเถอะเกือบจะพารถล้มแล้วไง จู่ๆ ก็มาลูบเอวของคนอื่นแบบนี้ โรคจิตเปล่าวะ!? ผมจอดที่หน้าเซเว่นอย่างปลอดภัยแล้วผู้ชายสองคนก็เดินย่ำต๊อกเข้าเซเว่นแหล่งอาหารอันอุดมสมบูรณ์
ผมเดินเข้าไปหยิบตะกร้าสีแสดเป็นสิ่งแรกแล้วเดินเลาะตั้งแต่แผนกสบู่ แชมพู แป้ง มันเป็นนิสัยส่วนตัว เวลาเดินเซเว่นทีไรผมก็จะเริ่มเดินตั้งแต่ซอยแรกยันซอยสุดท้าย ถึงไม่ได้ซื้อก็เดินผ่านดูว่ามันมีของใหม่มาหรือเปล่า เดินไปเรื่อยๆ หยิบขนมขึ้นมาดูแล้ววางไว้ ก่อนจะหยิบอันใหม่ต่อไปอย่างสบายอารมณ์
ตรงกันข้ามกับคนที่มาด้วย พอเข้ามาปุ๊บแผนกแรกที่คุณพี่พุ่งไปคือตู้เย็นขนาดใหญ่ของเซเว่น แลนดิ้งที่สุดตู้ซึ่งเป็นพวกแอลกอฮอล์นั่นเอง ผมมองเขาที่ไม่มีความลังเลแม้แต่สักนิดที่จะหยิบติดมือออกมาสองขวด ผมเดินผ่านหยิบนมถั่วเหลืองแล้วไม่ลืมโยเกิร์ตไว้กินก่อนนอน
ผมกลับไปเลือกขนมปัง เห็นคุณพี่เฮดีสหยิบปลาหมึกแห้ง ถั่วบ้าง กับแกล้มสินะ? พี่เฮดีสเดินมาใส่ในตะกร้าของผมก่อนจะวางเงินให้ทั้งกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากเซเว่น ผมก็ได้แต่มองตามไปโดยพูดอะไรไม่ได้ นี่เห็นเราเป็นแม่บ้านส่วนตัวหรือไง? วางแล้วทิ้งเงินจากไปหน้าตาเฉยเลย แล้วดูสิไอ้ของในตะกร้ามันช่างแม็ตช์กันโคตรๆ!
ผมเดินเลือกของต่ออีกสักพัก ก่อนจะเดินมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ พนักงานเงยหน้ามองผมนิดหน่อยส่งยิ้มให้ก่อนจะคิดเงินอย่างช้าๆ พลางเหลือบมองหน้าผมไปด้วย ผมไม่สนใจอาการนั้นของพนักงาน ก้มหน้าหยิบกระเป๋าอันหนาปึกของเฮียเฮดีสมาเปิดแหงมดูสตางค์ในกระเป๋า อู้ว! พกเงินสดเยอะสุดๆ แถมทั้งหมดเป็นแบงก์พันใหม่เอี่ยมด้วย พนักงานเซเว่นคิดราคาเสร็จ ผมก็เก็บกระเป๋าเงินของเขาไว้แล้วควักเงินตัวเองจ่ายไป เฮ้อ! มันจะพอเดือนนี้ไหมเนี่ย
เมื่อรับเงินทอนมาเรียบร้อย ผมก็หิ้วถุงเดินออกมาจากเซเว่น มองหาคนที่ออกมาก่อน ไปเจอะอยู่ที่มุมเซเว่นแถมยังยืนอยู่กับสาวสวยที่แต่งตัวเฉียวสุดๆ ทั้งสองคนกำลังจะคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ผมเดินไปนั่งรอที่รถเวสป้าเงียบๆ แหม น่าอิจฉาชะมัด แค่ออกมาจากเซเว่นไม่นานก็มีสาวสวยเข้ามาประกบ แม้จะใส่ชุดรุ่นพ่ออยู่ก็ไม่ได้ทำให้เขาดูดีน้อยลงสินะ ผมนั่งรออยู่นาน ชะโงกหน้ามองก็ยังเห็นทั้งสองหยิบมือถือแลกเบอร์กันอยู่ ผมนั่งรอต่อไปเงียบๆ อืม... รู้สึกว่าพอเป็นผู้หญิงเขาก็พูดจาด้วยเป็นปกติดี แต่พอเป็นผู้ชายน่ะนะทำตาขวางเชียว
ถ้าจะคุยนานขนาดนี้ก็ไปต่อกันสองคนเลยดีไหม? ตูอยากจะนอนแล้วนะโว้ย ผมนั่งรออย่างห่อเหี่ยวแล้วพี่เฮดีสกับผู้หญิงคนนั้นก็โบกมือลากัน อ่า! คุยเสร็จแล้วสินะ ผมค่อยโล่งใจหน่อย คุณพี่เฮดีสยืนรอผมที่หน้าเซเว่นต่อ เอ๋? หรือว่าเขาจะไม่เห็นตอนผมออกมาจากเซเว่นวะ? นี่แหละน่า มัวแต่จีบสาวอยู่ล่ะสิ!
“พี่! จะกลับได้หรือยัง?” ผมเรียกเขาออกไปทำให้อีกฝ่ายหันมาเห็นผมแล้วเดินมาทันที
“ออกมานานยัง?”
“นานแล้ว”
“ทำไมไม่เรียก”
“พี่ว่างให้เรียกหรือไง?”
“เห็นเหรอ?”
“เห็นสิ เต็มสองตาเลยล่ะ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มใช้นิ้วจิ้มมาที่ตาตัวเอง พี่เฮดีสไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมหันไปเสียบกุญแจสตาร์ทเครื่องรอให้อีกฝ่ายขึ้นซ้อน เริ่มออกตัวเดินทางกลับผมเริ่มเอะใจว่าทำไมมันรู้สึกเงียบวังเวงชอบกล แต่ว่าปกติเขาก็เงียบอยู่แล้ว ผมขมวดคิ้วมุ่นตัดสินใจพูดขึ้นมา
“พี่ทำได้ไง ออกมาแป๊บเดียวก็ตกเบ็ดได้ทันที เจ๋งว่ะ”
ผมพยายามเหลือบมองอีกฝ่ายที่ไม่ตอบอะไรกลับมาเงียบเชียบสุดขีด พระเจ้า! ผมไปเหยียบกับระเบิดลูกไหนของเขาเข้าล่ะเนี่ย? ให้ตายเถอะ! ตามอารมณ์คนแก่ไม่ทัน บทจะพูดก็พูดซะเราตามไม่ทัน บทจะเงียบก็เงียบไปแบบใจหาย อะไรของเขาวะ? ผมถอนหายใจเซ็งๆ ไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้ความเงียบปกคลุม สักพักผมก็รู้สึกถึงแขนที่กอดเอวของผมพร้อมซบหน้าลงไหล่ของผมเหมือนกอดทั้งตัวกลายๆ
พี่น้อง! อะไรของเฮียอีกล่ะวะ!?
“ถ้าง่วงก็อดทนหน่อยล่ะกันใกล้จะบ้านแล้วครับ”
สงสัยจะง่วงล่ะมั้ง? ผมหันไปมองเขาแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ กลับมา ผมขี่รถมาจอดที่หน้าบ้าน กระทู้ให้เขารู้ตัวว่ามาถึงบ้านแล้ว นี่คงไม่ใช่แอบงีบหรอกนะ!
“พี่เฮดีสถึงแล้วนะครับ”
เขายังนิ่งอยู่เหมือนเดิม สักพักก็ค่อยขยับตัวลงไปยืน ะปิดปากหาวหวอดๆ ง่วงจริงเหรอเนี่ย? ผมส่ายหน้าเล็กน้อยเข็นเจ้าเวสป้าเข้ามาจอดที่เดิมที่เก่าของมัน หยิบถุงที่ถลุงเงินไปไม่น้อยเดินเข้าไปในบ้านตามหลังพี่เฮดีส พอเข้าบ้านพี่ท่านก็ทรุดตัวนั่งบนโซฟาเปิดทีวีดู ผมวางถุงข้าวของไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟา
“พี่จะเอาแก้วไหม?”
“ไม่”
“งั้นผมไปเอาที่เปิดให้นะ”
ผมเดินไปครัวเพื่อหาที่เปิดขวด ไม่เอาแก้วแล้วจะกินยังไงวะ? ถึงผมจะไม่แตะแอลกอฮอล์แต่ผมก็ไม่เคยไปห้ามใครดื่ม นั่นมันเป็นสิทธิ์ของเขา ผมก็ได้แค่เตือนไม่ให้ดื่มมากไปนั่นแหละ ผมหยิบที่เปิดขวดมาวางไว้บนโต๊ะแล้วจะหยิบขนมปังและนมมาแกะกินอยู่สุดขอบโซฟา
ดูสิครับ พื้นที่ของเจ้าของบ้านกับแขกมันช่างสลับกันเหลือเกิน! แขกนอนเหยียดตัวอย่างเกียจคร้านกินพื้นที่ไปเกือบหมด แต่เจ้าของบ้านกลับต้องมาขดตัวนั่งอยู่ขอบๆ โซฟาซะงั้น พี่เฮดีสเปลี่ยนช่องทีวีไปมาเหมือนหาอะไรดูแต่ก็ไม่เจอที่ถูกใจก่อนจะเหลือบมามองผมเล็กน้อย ผมกอดเข่ารีบจัดการดื่มนมจนหมดกล่องแล้วลุกขึ้นเอ่ยล่ำลา
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“ใครอนุญาตให้มึงไปนอน”
“หา? ผมง่วงจะตายอยู่แล้วนะ พี่จะเอาอะไรอีก?” ผมถามอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด กูอยากจะนอนตายห่าอยู่แล้วโว้ย! คุณพี่เฮดีสไม่สนใจอารมณ์หงุดหงิดของผม เหลือบมองผมด้วยสายตาเยือกเย็นติดลบสิบองศา อ่า แช่แข็งคนได้เลยนะสายตาแบบนั้นน่ะ เขาเอื้อมมือไปเปิดฝาขวดเบียร์ก่อนจะกระดกเข้าปากไปทั้งขวด หันมาเอ่ยกับผมเรียบๆ
“กูบอกแล้วว่าคืนนี้ของเรายังอีกยาว”
ผมนั่งทำหน้าหิวนอนอยู่หน้าทีวี อยากนอนจะตายชัก! แต่ไอ้บ้าเฮดีสขู่ว่าถ้าผมไปนอนก่อนจะเผาบ้านผมให้เกรียม ชั่วร้ายที่สุด! ผมนั่งกัดฟันอดทนฝืนไม่ให้ตัวเองเผลอหลับตานอนไปก่อน ส่วนคุณพี่เฮดีสน่ะเหรอ? หึๆ คุณมาที่บ้านผมตอนนี้สิจะได้เห็นเทพเจ้าแห่งความตายดูบอลอย่างความเคร่งเครียดเสียยิ่งกว่าตอนที่ลงทัณฑ์พวกที่มาหาเรื่องซะอีก สาเหตุที่คืนนี้ยังอีกยาวเพราะคืนนี้มีเตะบอลน่ะสิ! ผมต้องนั่งถ่วงตารอดูบอลเป็นเพื่อนเขานี่แหละ เลวร้ายสุดๆ!
ผมเหลือบไปมองคนที่จ้องหน้าจอเขม็งขมวดคิ้วหน่อยๆ ศอกวางบนหัวเข่ามือประสานรองคางแบบจริงจังสุดๆ ตั้งใจดูพิจารณาสุดชีวิต บางครั้งบางคราวมือก็จับขวดเบียร์มากรอกใส่ปากเป็นระยะ พอถามว่าเชียร์ทีมไหนเขาก็บอกแต่โดยดีแต่ผมไม่อยากจะเชื่อเลยน่ะสิ เพราะว่าตอนทีมที่เชียร์เตะเข้าพี่แกก็จะเปลี่ยนท่ามากอดอกแล้วส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่พอใจ ในทางกลับกันถ้าอีกทีมที่พี่แกไม่ได้เชียร์ยิงเข้าก็จะดีดนิ้วเสียงดังทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนสะใจซะเต็มประดา ถ้าไม่ได้โกหกล่ะก็เขาคงจะเป็นมนุษย์ที่ขัดแย้งในตัวเองอย่างสุดๆ ผมไม่มีทางเข้าใจแหงๆ
จบครึ่งแรกผมก็เริ่มกระสับกระส่าย แม่ง! ทำไมบอลถึงได้แข่งกันนานแบบนี้นะ กูจะตายอยู่แล้ว รีบๆ เตะสิว่ะจะได้จบๆ ไปสักที ผมนั่งขมวดคิ้วมุ่นฝืดไว้เต็มที่ เบิกตาจ้องเขม็งไปที่หน้าจอ เยส มันเริ่มครึ่งหลังแล้วครับ เตะเร็วๆ โว้ย! ดูไปดูมาผมก็ไม่รู้ว่าผมวูบไปตอนไหน พอรู้ตัวอีกทีก็กำลังนอนซบไหล่ของคนที่ตั้งใจดูบอล
ง่ะ! นี่เผลอหลับไปงั้นเหรอ!? คงไม่ใช่ว่าโดนเผาบ้านไปแล้วหรอกนะ ผมดีดตัวเองขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ อ่า ยังไม่โดนเผาสินะ ค่อยยังชั่วหน่อย! ผมกลับมานั่งดูเหมือนเดิมจนกระทั่งบอลเตะเสร็จ ผมแทบจะลุกขึ้นเขย่งเท้ากลับห้อง บร๊ะเจ้า! มันจบแล้วคร้าบ~ ผมจะได้นอนแล้ว!!
พอเหลือบไปมองนาฬิกาก็แทบจะเหี่ยวลงทันที อีกสิบห้านาทีตีสี่! ไม่นะ แบบนี้ผมก็ไม่ได้นอนน่ะสิ โฮกกก!! เจ้าตัวต้นเหตุวางขวดเบียร์ที่ว่างเปล่า เดินลอยชายไปที่ห้องนอนหน้าตาเฉย ไอ้บ้าเฮดีสเอ๊ย! ไอ้มารนรก!!! ฮือออ!!! พอประตูห้องปิดลงผมก็ลุกขึ้นกระทืบบาทาชี้นิ้วอย่างโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมได้แต่เดินคอตกปิดทีวีเก็บข้าวของทำความสะอาด ก่อนจะเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาของตัวเองให้สดชื่นแล้วเดินมาหยิบกุญแจรถเวสป้าเดินออกจากบ้าน ยังไงวันนี้ผมก็ต้องไปวัดให้ได้ ยังไงผมก็ต้องไป!
ผมขี่มอไซค์มาที่วัดด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด เดินขึ้นมาบนศาลาที่เริ่มมีเหล่าผู้สูงอายุทยอยกันมาเพื่อจะมาทำวัตรเช้าร่วมกัน ผมหันไปมองพวกเขาทุกคนก็ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี โอ๊ะ ผมรีบปลดปมคิ้วที่ขมวดไว้ยิ้มทักทายเหมือนที่เคยทำมาตลอด เมื่อกี้ลืมปรับสีหน้านิดหน่อยทำเอาพวกคุณตาคุณยายขวัญกระเจิงเชียว
“หนูเนรัญนี่เอง! พวกป้านึกว่าใครซะอีก”
“หลวงพ่อล่ะครับ?”
“หลวงพ่อท่านอยู่ข้างล่างกำลังขึ้นมาแล้วล่ะจ้ะ”
ผมพยักหน้ารับ นั่งต่อแถวรอทำวัตรเช้าอย่างเงียบๆ ไม่ไหวแฮะ ผมง่วงมากจริงๆ โธ่เอ๊ย! รู้สึกว่าวันนี้การทำวัตรเช้าเป็นอะไรที่ทรมานกับผมมาก อยากจะนอนจะตายอยู่แล้ว! หน้าของผมบึ้ง คิ้วขมวดเข้าหากันแทบจะชนกันอยู่แล้ว เฮ้ยๆ ไม่ได้ๆ ผมควรตั้งใจเพราะนี่เป็นการฝึกตัวเองไปด้วยเหมือนกัน อ่า! ให้ตายสิ จนแล้วจนรอดผมก็หงุดหงิดตลอดการนั่งสมาธิจนกระทั่งเลิก ผมก็รีบบึ่งไปหาหลวงพ่อ
“นมัสการครับหลวงพ่อ”
“สีหน้าของโยมไม่ดีเลยนะ”
“ผม...ยังไม่ได้นอน”
“...โยมไม่ควรมาบ่อยๆ หากไม่สะดวก อย่ากลัว ยังมีหลายคนที่รักโยมและอาตมาก็อยู่ที่นี้ ไม่ได้หายไปไหน” หลวงพ่อเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมฟังแล้วก็ไหล่ตกทันทีแต่ก็พยักหน้าเข้าใจก้มกราบลา ผมเดินลงไปข้างล่างแล้วเงยหน้ามองข้างบนศาลา ก่อนจะถอนหายใจเฮือกแล้วเดินมาขึ้นรถกลับบ้าน
ผมไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนใจบุญใฝ่พระธรรม แต่เพราะที่นี้มี... พ่อ
ผมถึงได้มาแทบทุกวัน ผมรู้ว่าท่านไม่ได้ไปไหนแต่มันก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าหากพ่อเป็นเหมือนแม่ล่ะ? ความรู้สึกนั้นของผมเป็นตัวผลักดันให้ผมมาที่นี้เสมอ มาเพื่อดูว่า... ผมยังเหลือพ่ออยู่ ผมไม่ได้อยู่คนเดียว...
จอดรถไว้ที่เดิมแล้วเดินเข้ามาในบ้านที่มืดแทบไม่มีแสงใดๆ ผมมองไปรอบๆ แล้วถอนหายใจยาว รู้สึกเหนื่อยมากกว่าปกติ เดินไร้วิญญาณเข้ามาที่ห้องของตัวเอง ขึ้นไปนอนบนเตียงหลับตาแล้วครุ่นคิดคำพูดของพ่อ อย่ากลัวงั้นเหรอ? แต่ทำยังไงได้ล่ะไม่ว่ายังไงผมก็กลัวนี่น่า
ผมถอนหายใจยาว พยายามจะข่มตาหลับแต่ก็ไม่หลับสักที ทั้งๆ ที่ผมง่วงขนาดนี้ ลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ตัวก่อนจะตัดสินใจลงจากเตียง เปิดประตูห้องดิ่งไปที่ห้องฝั่งตรงกันข้าม ก่อนจะบิดกลอนเปิดประตูเข้าไป บนเตียงขนาดใหญ่มีใครบางคนที่กำลังนอนหลับเงียบเชียบ ผมเดินอ้อมมาอีกฝั่งปีนขึ้นมาบนเตียงล้มตัวลงนอนเงียบๆ เหลือบสายตาไปมองคนข้างๆ ที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับผ่อนคลายอย่างประหลาด ใบหน้านิ่งสงบนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ไร้ความกังวล อ่า... ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว ผมสงบจิตใจลงได้ก็หลับตาลงเพื่อนอนหลับ
ในที่สุดผมก็หลับได้สักที...
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089608 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก