สุดขีด 5หือ? แหงมๆ จั๊กจี้เฟ้ย!
ผมขมวดคิ้ว ปัดอะไรสักอย่างที่มารบกวนตามหน้าของผม อืมมม...มันยังไม่เลิกอีก คนกำลังนอนจะมากวนทำไมนักวะ? ผมพยายามจะพลิกตัวหนีแต่เหมือนโดนทับไม่ให้หนี อะไรกันเนี่ย ไม่จริงน่ะ! หรือว่านี่จะเป็นผีอำ!? งั้นผมควรจะท่องบทสวดแผ่เมตตาสินะ อ่า... สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตุ สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น...
“ถ้าตื่นแล้วก็ลืมตาซะ”
เห?
ผีอำมีสั่งให้ลืมตาด้วยโว้ย ใครจะไปเชื่อผีกันเล่า!
ผมเริ่มท่องต่อ
...จงเป็นสุขๆ เถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย
ผมท่องต่อไปไม่ได้นานนัก จู่ๆ ผีอำที่ทับตัวผมไว้ก็เริ่มเหี้ยนจัด บีบจมูกผมซะแน่น แม่ง! อีแบบนี้ไม่เคลียร์ ผีอำกลายเป็นผีอาฆาตพยาบาทแบบนี้ไปได้ยังไง ผมที่เกือบหายใจไม่ออก รีบอ้าปากพะงาบๆ เอาอากาศเข้าไปในปอด ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ตื่นแล้วสินะ”
“มาปิดจมูกกันแบบนี้ก็ต้องตื่นสิครับ!” ผมโวยเสียงดัง หงุดหงิดอยู่สองในห้าของอารมณ์ ส่วนที่เหลือก็คือตกใจล้วนๆ อะไรเนี่ย!? แล้วทำไมพี่เฮดีถึงได้ขาดความอบอุ่นกะทันหันมากอดรัดตัวผมไว้แทบจะกลายเป็นคนเดียวกันอยู่แล้วล่ะเนี่ย? คนเพิ่งตื่นมาก็เจอแบบนี้ทำเอางงน่ะเนี่ย!
“กูเคยบอกไปแล้ว”
บอก? บอกอะไร? ผมมองหน้าของเขาที่อยู่ใกล้ซะเห็นรูขุมขนบนใบหน้า นี่มันใกล้ไปแล้ว ถอยออกไปหน่อยสิ!
“พี่เคยบอกอะไรเหรอ? แล้วก็ถอยออกไปหน่อยมันอึดอัด”
“กูเคยบอกมึงว่า...” พี่เฮดีสไม่ขยับออกไปแม้แต่มิลเดียว แถมยังขยับเข้ามาชิดมากกว่าเดิม
เฮ้ยๆ! ผมพยายามกดตัวเองฝังลงไปในหมอน จ๊ากกก! เมื่อกี้แม่งเกือบเสียความบริสุทธิ์ของริมฝีปากให้กับผู้ชายซะแล้ว อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้ เดี๋ยวทั้งผมทั้งพี่จะเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันทำให้ฟ้าผ่าได้นะ ผมขอร้องด้วยความจริงใจ! พี่เฮดีสตบมือลงบนเตียงนอนเสียงดังแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม
“อยากเป็นเมียกูก็ขึ้นมานอน มึงทำแบบนี้จะให้คิดยังไง?”
ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นแหละครับ! ผมแค่... นอนไม่หลับ เหงาชั่วคราวเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการจะมีสามีเป็นตัวเป็นตน แอ๊กกก! อย่าเข้ามา!! ผมเบือนหน้าไปสุดชีวิต
“หยุด! พี่คิดจะทำอะไรน่ะ!?”
“ทำอย่างที่มึงต้องการไง”
“ผมไม่ได้ต้องการอะไร หยุด!” ผมร้องเสียงดัง พยายามหยุดอีกฝ่ายที่เข้ามาลวนลามทางเพศ
อะไรเนี่ย!? ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆ ก็ถูกผู้ชายด้วยกันมาจู่โจม ให้ตายสิว่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ ผมหลบหลีกใบหน้าที่ซุกไซ้ลิ้นเปียกชื้นที่ตวัดสัมผัสลำคอทำเอาผมขนลุกซู่
“พี่เฮดีสสส!! หยุดนะโว้ยยย!!!” ผมอดกลั้นอารมณ์โมโหจนถึงขีดสุดตะโกนออกมาเสียงดัง ดันอีกฝ่ายที่ชะงักตัวเพราะเสียงตะโกนของผมออกห่าง จากนั้นผมก็ลุกขึ้นฟาดแขนตีเขา พี่เฮดีสลุกขึ้นจากตัวผมแล้วรับแขนของผมไว้อย่างสบายๆ ส่วนผมน่ะเหรอ? หายใจหอบหมดแรงกับคนหน้าตายนี่ไปเยอะเลยน่ะสิ
“ที่นี้มันบ้านผมนะ นี่ก็เตียงผม ไม่ใช่เตียงพี่สักหน่อย”
“...”
“เพราะฉะนั้น! ก็ถือว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด พี่ต่างหากที่มานอนเตียงเดียวกับผม ไม่ใช่ผมมานอนเตียงเดียวกับพี่! โอเคปะ?”
“...”
งงใช่ไหมล่ะ กูก็งงเหมือนกัน! ไม่รู้ล่ะโว้ย นี่บ้านกูสิทธิของกูจะนอนที่ไหนก็ได้ ผมเห็นเขานิ่งไปนานก็สะบัดแขนออกจากมือของเขา ฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายกำลังงงกับเหตุผลบ้าบอของผมก็รีบลุกออกจากเตียง แต่โดนรวบเอวเหวี่ยงกลับมาที่เตียงเหมือนเดิม อะไรอีกกก!
“เหตุผลของมึงไม่ผ่านมติว่ะ มันฟังไม่ขึ้น”
ให้มันผ่านเถอะครับ! ขอร้องงง~
“เหตุผลของพี่ก็ฟังไม่ขึ้นเหมือนกันนั่นแหละ ทำไมแค่นอนเตียงเดียวกันต้องเป็น... ด้วยเล่า ไม่เคยนอนกับเพื่อนหรือไงกัน?”
“กูไม่เคยนอนร่วมเตียงกับใคร... โดยที่ไม่ได้ทำ” เขาตอบกลับหน้านิ่งมาก
ทำไมพี่ถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ!? โอเค! พี่ไม่เคยนอนกับใคร แต่! ผมเดาเลยว่า... เรื่องนี้มันสำคัญมาก! ตอนนี้ผมกลัวเสียตัวจนลืมกลัวเขาไปแล้ว กลัวโดนปล้ำมากกว่าน่ะสิ! ผมเม้มปากแน่นแล้วรวบรวมความกล้าพูดออกไปเสียงเบา
“แต่นั่นก็ผู้หญิงนี่ครับ ผมเป็นผู้ชายนะ!”
“ก็ใช่”
“นั่นไง! ถือว่าผมเป็นเพื่อนคนแรกที่นอนด้วยล่ะกัน” ผมรีบร้องออกไปเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับ พี่เฮดีสทำหน้านิ่งมาก เขาหลับตาลงแล้วเหลือบขึ้นมามองหน้าผมด้วยสายตาเย็นเฉียบ
“แล้วมันต่างกันตรงไหน ผู้ชายน่ะแค่มีรูก็เอาได้หมดนั่นแหละ”
อ๊ากกกกกกก!!!
ผู้ชายคนนี้นี่มัน... สุดจะบรรยายแล้ว!
ขณะที่ผมกำลังปลงตก เขาลุกขึ้นปล่อยตัวผม ผมหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ พี่เฮดีสเหลือบหางตามามอง ผมก็ขยับตัวอย่างระแวง
“ถ้าไม่เต็มใจ กูก็ไม่บังคับแต่มีข้อแม้...”
ผมที่กำลังจะเตรียมโห่ร้องดีใจก็ชะงักกึกกลางอากาศ ข้อแม้? ข้อแม้อะไรอีก!? พี่เฮดีสนิ่งไปสักพักก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ ผมตกใจถอยหลังเกือบตกเตียง โชคดีที่เขาคว้าแขนผมไว้ทัน พี่เฮดีสกระซิบเบาๆ บอกข้อแม้ที่ทำเอาผมอยากจะปล่อยตัวเองตกเตียงไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
“จูบกูแล้วกูก็ไม่ทำอะไรมึง... ก็แค่ครั้งนี้ล่ะนะ” มีแสยะยิ้มที่มุมปากทำเอาผมขนลุกขนพองไปทั้งตัวด้วย ทำไมพี่ต้องอะไรนักหนากับผมด้วย! ผมเป็นผู้ชายนะโว้ย พี่ก็เป็นผู้ชาย! ไม่คิดขยะแขยงกันบ้างหรือไงวะ!? ผมถูกกำคอเสื้อกระชากเข้ามาใกล้ๆ
“จะเอาไง จะทำหรือจะจูบ”
ผมเป็นใบ้แดก จะให้เลือกได้ยังไง!? อย่างไหนก็ไม่เอาทั้งนั้นเฟ้ย ขอปฏิเสธมันทั้งหมดนั่นแหละ ทำไมไอ้การที่มานอนเตียงเดียวกันมันถึงได้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงขนาดนี้เนี่ย ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย เมื่อก่อนผมยังนอนกับเพื่อนบ่อยๆ พวกซันเซ็ตก็มานอนบ้านผมบางครั้งบางคราว แถมเพื่อนสมัยเด็กของผมก็ยังเคยมานอนด้วยเลยนะ
“เลือก!”
“...จูบครับ”
ผมตัวหดเหลือแค่สองนิ้วกะอีกหนึ่งเซนต์ แม่ง ตะคอกใส่หน้าด้วยหน้าทะมึนตึงน่ากลัวกว่าพี่ว้ากของคณะเกษตรฯ อีก ผมตอบออกไปแบบช่วยไม่ได้ จูบก็ได้ยังดีกว่าต้องถูกทำอีกอย่างที่มันเสี่ยงต่อการถูกฟ้าผ่าล่ะนะ พอผมเลือกได้พี่เฮดีสก็ปล่อยจากคอเสื้อของผม เฮอ เกือบตายกี่รอบแล้วเนี่ย?
เขากระดิกนิ้วเรียกแล้วหลับตาลง ผมหนีไปตอนนี้ได้ไหมวะ? แต่พอขยับตัวเท่านั้นแหละมือของพี่เฮดีสก็คว้าแขนของผมไว้เหมือนรู้ทัน ให้ตาย นี่ตกลงผมจะต้องจูบผู้ชายจริงๆ งั้นเหรอ? โถ ถึงจะไม่ใช่จูบแรกก็เถอะ แต่ผมเคยจูบแค่ผู้หญิงนะ เหลือบมองคนที่หลับตาพริ้มรอ จ้องที่ริมฝีปากได้รูปสวยของอีกฝ่ายแล้วใจห่อเหี่ยว ผมต้องทำจริงเหรอ!?
“เฮ้ย เร็วๆ!”
ไม่ต้องมาเร่งกันก็ได้ครับพี่ ให้เวลาผมทำใจหน่อย ผมมองริมฝีปากสีแดงระเรื่อสุขภาพดีของเขาเขม็ง เอาว่ะ คิดซะว่ากำลังจูบกับสาวสุดสวยคนหนึ่งล่ะกัน ผมมองแต่ริมฝีปาก ตั้งสมาธิเล็งเป้าหมายให้มั่นแล้วจากนั้นก็ขยับตัววางมือไว้บนไหล่หนา ก้มลงสัมผัสริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว
“...นี่มึงเรียกว่าจูบเหรอวะ?” พี่เฮดีสลืมตาขึ้นมานิ่งไปนานค่อยๆ มองหน้าผมแล้วเอ่ยถาม น้ำเสียงดูถูกกันสุดๆ ผมก็พยักหน้ารับอย่างพาซื่อ ก็จูบคือปากแตะปากไม่ใช่เหรอ? พอผมพยักหน้าเขาก็จับมือผมที่วางบนไหล่ออกมาแล้วบีบไว้แน่น อะไรอีกเล่า! ก็เมื่อกี้จูบไปแล้วไง จะเอาอะไรอีก!?
“เด็กอนุบาลยังจูบได้ดีกว่ามึงเลย!” เขาตวาดผมเสียงดัง กระชากตัวผมเข้าไปใกล้ ผมรีบยกแขนตั้งการ์ดป้องกันตัวเองพร้อมกับหลับตาปี๋
อย่าตีผมเลยคร้าบ! ผมไม่รู้ว่าจูบต้องทำยังไงจริงๆ! เคยถูกเด็กผู้หญิงขโมยจูบ เขาก็แค่เอาปากมาแตะๆ แบบนี้ ผมไม่เคยเรียนรู้จูบจริงๆ ยกโทษให้ผมเถอะ! แขนของผมถูกจับเอาไว้ พอผมลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้านั้นเข้ามาใกล้แทบชิด เขาเอียงหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากร้อนชื้นประกบริมฝีปากของผม ก่อนจะดูดคละเคล้านิ่มนวล
ผมนั่งตัวแข็งทื่อ....
ลิ้นสากไล้เลียริมฝีปากของผมแล้วค่อยๆ สอดเข้าไปภายในโพรงปากของผม ผมสะดุ้งพยายามจะขัดขืนแต่ถูกอีกฝ่ายยึดแขนไว้ ประกบปากไว้แน่น ลงลึกมากกว่าเดิม ลิ้นของอีกฝ่ายที่เข้ามาพัวพันพร้อมกับดูดเคล้าไปทั่ว แม้ผมจะพยายามแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ แถมลิ้นที่คลึงเคล้าภายในก็ทำเอาผมแทบจะเป็นบ้า ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ามันรู้สึกดีมากๆ นี่มันจูบงั้นเหรอ? อ่า ช่างเป็นอะไรที่รุนแรงและชวนเคลิบเคลิ้มจริงๆ
พี่เฮดีสค่อยๆ จูบไล้ตามริมฝีปากบน กลับมาดูดริมฝีปากล่าง ก่อนจะผละออกแล้วจูบเบาๆ ประทับซ้ำ ริมฝีปากร้อนผ่าวนั้นยกขึ้นจูบหน้าผากของผมแล้วกระซิบบอกเสียงแผ่ว
“นี่สิเขาถึงเรียกกว่าจูบ เจ้าเด็กอนุบาล”
ผมเงียบไม่ตอบ เขาก็ปล่อยแขนของผมแล้วเดินจากไป ผมรีบก้มหน้างุดลงเตียง เสียงประตูห้องน้ำปิดลงผมก็รับรู้ถึงอุณหภูมิที่สูงปรี๊ดของใบหน้า ผมจับหูและใบหน้าของตัวเองที่มันร้อนผ่าวเหมือนกำลังจะเดือด มันคงจะไม่แดงเถือกหรอกนะ? ทั่วทั้งร่างกายเหมือนมีหัวใจเต้นตุ้บๆ ไปทุกส่วน บ้าเอ๊ยยย!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆ ทำไมผมถึงรู้สึกดีไปกับจูบของผู้ชาย แถมอีกฝ่ายยังเป็นเทพเจ้าแห่งความตายแบบท่านเฮดีสอีกต่างหาก
กูบ้าไปแล้ว!!!
เพราะเพิ่งนอนกันตอนเช้ามืดทำให้พวกเราตื่นมาก็บ่ายโมงแล้ว ผมตัดสินใจหาอะไรมายัดใส่ท้องก่อนเป็นอันดับแรก ดังนั้นผมจึงทำกับข้าวง่ายๆ กินเอง ค้นของในตู้เย็นมีแค่ผักเล็กๆ น้อยๆ กับเนื้อนิดหน่อยก็เลยทำผัดผักกิน ครั้งนี้คุณพี่เฮดีสไม่ยักจะบ่นอะไรสักคำ ทำหน้านิ่งกินไปเงียบๆ ผมคอยระแวงอยู่ในตอนแรกๆ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีจะทำอะไร ผมก็เลยเลิกระแวงไปเอง
“กูกลับละ”
ย่ะฮู้~!!! ไปดีมาดีครับพี่!!!
หลังจากทำความสะอาดจานถ้วยและห้องครัวเสร็จ พี่เฮดีสก็เดินเข้ามาบอกผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเดิม ผมดีใจโห่ร้องก้องข้างใน แต่ภายนอกก็รักษาความปกติไว้พยักหน้ารับเฉยๆ
“ครับ โชคดีครับ”
“มึงก็ต้องไปด้วย”
ผมหันขวับมามอง ใบหน้าเต็มไปด้วยคำถาม
“มึงลืมไปหรือไงว่าเป็นอะไรของกู?”
อะไรฟะ? เป็นแขนงั้นเหรอ? โอเค! นี่ผมแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าพี่แกเป็นแผลที่แขน โอ๊ะ เมื่อกี้นี้ผมดิ้นแรงเหมือนกันนะ ฉิบหายแล้ว! แขนของเขาคงจะไม่เปิดอีกหรอกนะ โธ่เอ๊ย! แล้วแบบนี้เมื่อไรแผลมันจะหายสักที!? พี่เฮดีสมองผมแล้วเอ่ยออกมา
“แผลไม่เป็นไร แค่แรงมดไม่สะเทือนหรอก”
ครับ กูมันแรงมดแต่อย่าดูถูกมดล่ะกัน มดก็กัดเจ็บแถมคันอีกนะเออ!
“รีบไปอาบน้ำได้แล้ว” พี่เฮดีสออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเผด็จการ
โธ่ ประเทศไทยเปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยตั้งแต่ปี 2475 แล้วนะ ถึงผมจะไม่เต็มใจยังไงก็ต้องเดินต้อยๆ เข้ามาในห้องอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว เพราะแววตาของเขาเหมือนจะเอาจริง ถ้าผมแย้งอะไรออกไปต้องโดนทำอะไรแปลกๆ อีกแน่ ฉะนั้นผมไม่เสี่ยงดีกว่า
ผมถอดเสื้อผ้าเหลือบไปมองมนุษย์อีกคนที่นั่งกอดอกอยู่บนเตียงนอนของผม แถมยังจ้องมาที่ผมด้วยสายตาคมกริบ จะเข้ามานั่งดูทำไม ผมไม่หนีไปไหนหรอกน่า ผมถอดเสื้อแบบเหนียมอายเล็กน้อย จะไม่ให้อายได้ยังไงเล่า คนเพิ่งรู้จักชื่อกันแค่ไม่กี่วัน ยังไม่รู้จักมักจี่กันดีเลยแต่มาจ้องเอาๆ แบบนี้ จ้องอย่างกับจะเอาไปทำวิจัย!
ผมจับผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวแล้วถอดกางเกง ปกติผมก็ถอดหมดไม่อายแต่นั่นมันตอนผมอยู่คนเดียวน่ะนะ เฮ้อ มันช่างเป็นการถอดเสื้อผ้าที่ลำบากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ พอถอดเสร็จผมก็รีบเข้าไปในห้องน้ำด้วยความไวแสงหนีเอาร่างกายน่าอายโคตรๆ มาลี้ภัยชั่วคราวในสวรรค์น้อยๆ ที่เรียกว่าห้องน้ำ
ผมค่อยๆ อาบน้ำไปอย่างช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้เรียกได้ว่าถูแล้วถูอีก ขัดแล้วขัดอีก เอาให้ขี้ไคลมันอันธพาลหายไปหมดนั่นแหละครับ ระหว่างที่กำลังลันลากับน้ำเย็นชุ่มจากฝักบัวอาบน้ำ ผมก็แข็งทื่อเมื่อจู่ๆ ประตูห้องน้ำถูกกระชากเปิดออก ผมหันขวับไปมองด้วยสัญชาตญาณ พี่เฮดีสปรากฏตัวที่หน้าห้องน้ำด้วยท่าทางหงุดหงิด
“มึงจะอาบน้ำเอาโล่เหรอวะ?”
“จะ...จะเสร็จแล้วครับ” ด้วยความตกใจผมพูดติดอ่างเล็กน้อย พี่เฮดีสพยักหน้ารับแล้วหันตัวกลับแต่ก่อนที่จะเดินออกไปหางตาเหลือบมามองผมหัวจรดเท้า แม่ง ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว สายตาแบบนั้นมันโคตรน่ากลัวเลย ฮือ! ทำไมต้องเป็นผมด้วยที่มารับเคราะห์แบบนี้ ทำไมวันนั้นถึงไม่ใช่ตาสีตาสาที่เข้าไปขวางลูกปืนไว้นะ!
ด้วยความรวดเร็วผมก็ออกมาจากห้องน้ำ เหลือบไปมองแขกที่นอนตะแคงข้างอ่านหนังสืออะไรบางอย่างบนเตียงนอนของผม แขกทำตัวเยี่ยงเจ้าของบ้านก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละว่ะ ผมไม่สนใจ เริ่มปลงตกกับมันแล้ว ระหว่างใส่เสื้อผ้าก็เหมือนมีสายตาจับจ้องมาที่ผม พอเหลือบไปมองอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยกันก็เห็นกำลังอ่านหนังสืออยู่เหมือนเดิม หรือว่าผมรู้สึกไปเองวะ? ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จคนที่อ่านหนังสืออยู่ก็วางหนังสือไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นหันไปที่หัวเตียง
“มีอะไรเหรอครับ?” ผมเดินมามอง เห็นเขาจ้องกรอบรูปบนหัวเตียงของผมเขม็ง อะไรหว่า พี่เฮดีสเงยหน้ามามองผมนิ่งๆ แล้วหันกลับไปมองกรอบรูปที่วางบนหัวเตียง ผมมองตามไป สนใจสิ่งรอบข้างกับเขาด้วยเหรอ นึกว่าจะเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากตัวเองซะอีก ผมเดินเข้าไปดูแล้วถามเขาอย่างสงสัย
“พี่ดูอะไร?”
เขาหันมามองผมอีกครั้งแล้วยกมือจับปลายเส้นผมของผม
“ทำไมตัดผมล่ะ?”
อ๊ะ ผมร้อนวูบจนขนลุก รีบยืดตัวขึ้นจนมือของพี่เฮดีสหลุดจากผมของผม เขาจ้องหน้ารอคอยคำตอบ ผมเลิกคิ้วแปลกใจก่อนจะหันไปมองกรอบรูปบนหัวเตียง อ้อ รูปสมัยตอนเรียนมัธยมปลายนี่เอง ตอนเรียนมอปลายโรงเรียนของผมไม่ค่อยสนใจทรงผมของนักเรียนเท่าไร จะทำทรงไหนก็ได้แต่ผมต้องเป็นสีดำเหมือนเดิม เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผมขอให้ผมไว้ผมยาวด้วย ผมก็เลยไว้มาตลอดเพิ่งมาตัดตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ
“ผู้ชายผมยาวนี่มันไม่ไหวครับ ยุ่งยากดูแล” ผมหันมายิ้มนิดๆ แล้วตอบ พี่เฮดีสมองผมนิ่งก่อนจะหันไปมองรูปอีกครั้ง อะไรครับ? ติดใจอะไรนักครับ ผู้ชายผมยาวมันแปลกมากหรือไงครับ? หรือว่าผมไว้ผมยาวแล้วมันแปลก!?
“ที่ไว้ผมยาวก็เพราะมีคนบอกให้ผมไว้ เพิ่งตัดนี่เอง ตอนผมยาวผมเป็นไง ดูดีไหม?” ผมหัวเราะเบาๆ ถามหยอกกลับ ตอนนั้นที่โรงเรียนผมก็ค่อนข้างป๊อบนะ ไม่ปฏิเสธหรอกว่ารู้สึกภูมิใจสุดๆ มันเหมือนกับเป็นผู้ชนะอารมณ์นั้นเลย
“เหอะ” พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูกไม่ตอบอะไรใดๆ ดันผมให้เลี่ยงทางก่อนจะเดินลงจากเตียงออกไปจากห้อง ผมมองไปอย่างหมั่นไส้ อะไรของพี่แกวะ? ไม่เห็นจะต้องทำหน้าดูถูกขนาดนั้นเลยนี่หว่า
ผมหยิบกรอบรูปของตัวเองขึ้นมาดู โธ่เอ๊ย สมัยนั้นเขาฮอตจริงๆ นะ ขนาดยุคไอทีแบบนี้ยังมีคนส่งจดหมายรักมาให้ผมตั้งเยอะแน่ะ! ผมภูมิใจไม่ได้นานก็สลดลงเล็กน้อย ก็ไอ้จดหมายพวกนั้นส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายน่ะสิ ส่วนผู้หญิงเขาจะมาสารภาพตรงๆ กับตัว มีส่วนน้อยล่ะนะที่จะเขียนจดหมาย เฮ้อ แต่ก็มีผู้หญิงมาชอบผมเยอะเหมือนกันนะ!
“เฮ้ย!” เสียงไซเรนเตือนภัยดังขึ้น ผมวางกรอบรูปไว้ที่เดิม รีบพาตัวออกมาจากห้องด่วนจี้ ออกมาจากบ้านเปิดประตูไว้รอท่าให้คุณเจ้านายได้ถอยรถอย่างสะดวกสบาย พอรถคันโก้หรูที่ชาตินี้ผมไม่มีปัญญาได้ซื้อถอยออกมาเรียบร้อย ผมก็ปิดบ้านแล้วเดินมาปิดประตูหน้าบ้านเดินมาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งอย่างว่องไว
พอผมขึ้นมานั่งรถก็ค่อยๆ แล่นออกจากหน้าบ้านของผม ผมนั่งหันซ้ายนั่งขวาบรรยากาศในรถเงียบสนิทไม่มีใครพูดอะไรสักอย่าง ผมหันมาเห็นพี่เฮดีสใส่ชุดช็อปตัวเมื่อวานแล้วคิดถึงชุดนักศึกษาตัวที่ผมยืมมา
“ชุดเมื่อวานนี้ เดี๋ยวผมจะซื้อให้ใหม่นะครับ”
“ไม่จำเป็น”
“แต่ว่า...”
“กูสั่งตัดเอง ไม่จำเป็นต้องเอาเสื้อตามตลาดมาให้กู”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วในใจก็คิดสารตะทันที
รวยขนาดชุดนักศึกษายังสั่งตัดเลยโว้ย! อยากรู้ชะมัดยากว่าพ่อแม่ของพี่เฮดีสท่านทำงานอะไร ทำไมลูกมีเงินใช้ขนาดนี้กันนะ สงสัยจะเป็นเจ้าของบริษัทพันล้านอะไรพวกนั้นแน่เลย ผมเคยดูแต่ในละคร ชีวิตจริงมันก็มีอยู่จริงๆ สินะคนประเภทนี้ มันช่างห่างชั้นกับคนธรรมดาอย่างผม
ใช้เวลาสักพักพวกเราก็ออกมาจากเขตมอ มุ่งหน้าไปที่คอนโดกลางใจเมืองของเหล่าคนรวยอาศัยกัน ผมไม่พูดอะไร ปล่อยให้บรรยากาศในรถวังเวงเงียบเหงา ไม่นานผมก็ทนไม่ไหว พยายามคิดหาเรื่องมาคุยเพื่อไม่ให้รู้สึกอึดอัดแบบที่เป็นอยู่นี้
“เอ่อ...ตอนวันหยุดพี่จะทำอะไรบ้างเหรอครับ?” ถามไปด้วยอาการกล้าๆ กลัวๆ พี่เฮดีสก็เงียบไม่ตอบ เอาเถอะ ผมทำใจแล้วล่ะว่าเขาจะไม่ตอบ การสนทนาของเราแค่คำถามแรกก็จอดกึกอยู่กับที่
“แล้วมึงอยากทำอะไร?”
“หา? ผมเหรอ?” ผมแปลกใจนิดหน่อยที่จู่ๆ ถูกถามกลับมาแบบนี้ ผมครุ่นคิดอย่างจริงจัง อุตส่าห์เขาคุยตอบโต้กับผมทั้งที ผมก็ต้องรับมาคิดอย่างจริงใจสิ จะว่าไปแล้วตอนแรกผมตั้งใจที่จะทำความสะอาดบ้านแต่อาทิตย์คงจะไม่ได้แล้ว งั้นผมควรจะทำอะไรดีล่ะ ผมก็คิดถึงเงินในกระเป๋าที่ร่อยหรอ
“ผม...อยากจะ...ไปทำงานพิเศษล่ะมั้ง? ตอนนี้นะผมแกลบสุดๆ เลยนี่น่า”
“เมื่อคืนกูให้กระเป๋าเงินไปทำไมไม่ใช้”
“ใครจะไปกล้าใช้เงินพี่กันเล่า อีกอย่างผมเป็นเจ้าของบ้านก็ต้องเลี้ยงแขกอยู่แล้ว”
“หึ ไม่เจียม” น้ำเสียงดูถูกดูแคลนอย่างแรง ทำเอาแก้มผมป่องขึ้นมาทันควันก่อนจะปล่อยลมออก โอเค ไม่เจียมจริงๆ นั่นแหละ ผมยอมรับก็ได้ แกลบจะตายยังมีหน้าไปเลี้ยงชาวบ้านเขาอีก
ผมกับพี่เฮดีสไม่พูดอะไรกันอีก ไม่นานก็มาถึงที่คอนโดกัน รถแล่นมาจอดอย่างแม่นยำแล้วพวกเราก็ลงจากรถ พี่เฮดีสล็อกรถแล้วเดินฉับๆ เข้าไปในลิฟต์ ผมก็วิ่งตามหาติดๆ ระหว่างที่ขึ้นไปห้องพี่เฮดีสก็ล้วงสมาร์ทโฟนขึ้นมาเปิดเครื่อง เท่านั้นแหละครับก็มีเสียงดังขึ้นติดๆ กันทั้งข้อความทั้งคนโทรมา พี่เฮดีสเดินออกจากลิฟต์พร้อมกับจัดการข้อความและสายต่างๆ ที่ดังกันวุ่นวาย เฮ้อ ต้องแบบนี้สิเขาถึงเรียกกว่าฮอตจริงๆ
พี่เฮดีสรูดคีย์การ์ดแล้วกดรหัสอะไรบางอย่างที่ประตูหน้าห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าสู่แบล็กรูม ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะกลับเข้ามาสู่ดงสีดำเหมือนเดิม แล้วดูสิ วันนี้ผมใส่เสื้อสีขาวมา พอมายืนอยู่ในห้องนี้โคตรโดดเด่นเลย ผมนั่งลงบนโซฟามองพี่เฮดีสจัดการกับมือถือของเขา ดูเหมือนจะมีคนโทรเข้ามาไม่ให้ว่างเว้นเลย พี่เฮดีสถึงโยนมือถือที่กรีดร้องเสียงดังมาให้กับผม สงสัยจะหมดความอดทน แต่ก็อดทนได้นานเหมือนกันน่ะเนี่ย
“รับแทนกูด้วย กูจะไปอาบน้ำ”
“เอ๋!? ผมเนี่ยนะ?” ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่ไม่อยู่ฟังคำคัดค้าน เขาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว
โธ่ ฟังหน่อยก็ไม่ได้ ผมก้มหน้ามองมือถือที่ถูกโยนมาไว้ข้างๆ พอหยิบขึ้นมามันก็ส่งเสียงร้องดังเชียว อ่า ผมต้องรับจริงๆ งั้นเหรอ? ผมกลืนน้ำลาย ไม่มั่นใจและกลัวๆ แล้วกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
[ เฮดีสเหรอคะ? นี่ ชมพู่เองนะคะ วันนี้เราไปดูหนังด้วยกันไหม หรือจะไปไหนก็ได้แล้วแต่คุณ นี่คุณไม่มีนัดใช่ไหม ชมพู่พยายามโทรหาคุณตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ไม่ติดสักที ]
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ตอนนี้พี่เฮดีสอาบน้ำครับ”
[ นั่นใคร!!? ]
อ่า... น้ำเสียงนางฟ้าเปลี่ยนเป็นนางมารบัดดล
“ผม...รุ่นน้องของพี่เฮดีสครับ”
[ รุ่นน้อง? ]
อีกฝ่ายแสดงความแปลกใจสุดๆ ผมตกใจสะดุ้งเมื่อมือถือในมือสั่นเตือน มองดูหน้าจอก็พบสายซ้อน แม่ง ผมพักสายจากคุณชมพู่ไปรับอีกคน ไม่นานก็มีสายซ้อนเข้ามาอีก เป็นแบบนี้เกือบครึ่งชั่วโมง ผมเริ่มมึนตึ้บ อะไรเนี่ย!? ผมกำลังทำสงครามสมาร์ทโฟนอยู่หรือไง รู้สึกว่าความอดทนของผมเริ่มถึงขีดจำกัดอย่างรวดเร็ว แอบซูฮกความอดทนของพี่เฮดีสที่ยืนเคลียร์อยู่นานกว่าผมมาก ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เห็นพี่เฮดีสพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนเลือกชุดที่จะใส่ เมื่อผมเดินมายืนอยู่ข้างๆ พี่เฮดีสเอียงหน้าเหล่หางตามามอง
“พี่ ผมจะบอกพวกเธอยังไงดี?”
“บอกไปว่าอาทิตย์นี้กูมีคนเดตด้วยแล้ว”
ผมกรอกเสียงตอบเหล่าสาวๆ ที่กระหน่ำโทรจนสมาร์ทโฟนที่ว่าดีโคตรๆ เกือบรวนไปหลายรอบ
“ครับ อาทิตย์นี้พี่เฮดีสมีคนเดตด้วยแล้วครับ...” พออีกฝ่ายถามกลับมา ผมลดไอโฟนหันมาถามเจ้าตัวที่ยังคงยืนวางมาดเลือกชุดที่จะใส่ “พี่ เขาถามว่าใคร?”
พี่เฮดีสหยิบไม้แขวนเสื้อออกมาแล้วตอบด้วยใบหน้าตาย
“ก็มึงไง”
“ก็มึง... เอ๊ย!! พี่ว่าอะไรนะครับ!!?” ผมยกไอโฟนกรอกเสียงตอบ ก่อนจะสะดุ้งตัวโหยงหันมาถามเจ้าตัวที่กำลังใส่เสื้อ พี่เฮดีสติดกระดุมเสื้อเสร็จก็หันมาหาผมพร้อมกับคว้าไหล่ของผมไว้ ตอบอย่างช้าๆ และชัดเจน ไม่แค่นั้นยังชี้นิ้วจิ้มใส่หน้าผากของผมแบบเน้นๆ
“ก็...มึง...ไง!”
ตอนที่เห็นรูปนี้แล้วนึกถึงเฮดีสตอนอาบน้ำเสร็จเลย *O*
เฮียอึนมูกยอลหล่อจริงโว้ยยย!!!
[/color]
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1088832 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก