สุดขั้ว 6พรึบๆ
เสียงกระดาษถูกเปิดรวดเร็วตามมือของผมที่พลิกค้นหา...
เดตมาจากทำภาษาต่างประเทศ date หมายถึง การนัดพบ............ อ้อ! นัดพบกันนี่เอ๊งงง ฮ่าๆๆๆ ผมพยักหน้าหงึกๆ นึกว่าอะไรซะอีก!
เฮ้อ ผมเกือบเหวี่ยงมือถือโคตรแพงเครื่องนั้นลงพื้นหลังจากได้ยินคำพูดล้อเล่นบ้าๆ ของเขา ให้ตายเถอะ พูดตรงๆ ผมโคตรตกใจเลย ตัวแข็งทื่อ สมองเกือบระเบิดทำลายตัวเอง ยังดีที่เขาพูดแล้วก็เดินไปห้องทำงาน ไม่มีท่าทางจะสนใจจะทำอะไรผม ไอ้คำพูดชวนเข้าใจผิดนั่นก็คงจะแค่ล้อเล่นเฉยๆ ไม่นานเขาก็เดินกลับมาพร้อมทั้งลากผมไปที่ห้องทำงานของเขาด้วย ผมที่ไม่มีอะไรจะทำก็มานั่งเปิดพจนานุกรมเล่มหนาเล่นๆ เอาจริงๆ ก็คือหลบหน้าพี่เฮดีสด้วยแหละ โชคดีที่เขากำลังทำรายงานด้วยท่าทางเคร่งเครียดอยู่
ผมหยิบหนังสือบนชั้นมาเปิดดูฆ่าเวลาไปพลางๆ นี่มันอะไรน่ะ รวมภาพสัตว์งั้นเหรอ? ผมเลิกคิ้วอย่างสนใจ เปิดอัลบั้มรูปในมือไปเรื่อยๆ ให้ตายสิ พวกมันน่ารักชะมัดยาก มีทั้งหมา แมว กระต่าย สัตว์ตัวเล็กๆ น่ารักที่สุด ผมเปิดดูอย่างเพลิดเพลินจนหยิบเล่มแล้วเล่มเล่าดูต่อ ผมเปิดดูรูปน่ารักๆ จนกระทั่งถึงตอนสี่โมง หน้าของพี่เฮดีสที่มุดอยู่ในหนังสือเล่มหนาก็ดีดขึ้นมา เขาหันมามองผมที่กำลังดูอัลบั้มรูป พอถูกจ้องผมก็สะดุ้งโหยง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
เขาไม่ตอบ
มือใหญ่ปิดหนังสือไว้แล้วลุกจากเก้าอี้นวมที่แสนนุ่มนิ่ม ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดตรงหน้าของผม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก้มมองอัลบั้มรูปในมือของผม ผมมองตามสายตาของพี่เขาแล้วรีบปิดอัลบั้มรูปเก็บเข้าที่เดิมอย่างรวดเร็ว อ่า! แย่แล้ว นี่ผมคงไม่ได้ไปแตะต้องสิ่งต้องห้ามหรอกใช่ไหม? ผมก้มหน้าเกร็งตัวรอคำพิพากษา แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าที่เดินออกไป ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นแผ่นหลังของเขาหายลับไปจากคลองสายตาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ดีจังที่ไม่โดนด่า เฮ้อ
ผมผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชะงักเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ มันน่าแปลกใจนะครับ ก็ลองคิดตามผมดูสิ ทำไมที่ชั้นหนังสือของคุณพี่เฮดีสถึงได้มีอัลบั้มรูปสัตว์พวกนี้อยู่เยอะแยะขนาดนี้กันล่ะ? แถมไม่ได้มีแค่นั้น อัลบั้มรูปยังมีอีกเยอะเลย ไม่ใช่แค่สัตว์ ยังมีดอกไม้ ต้นไม้ วิวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นภูเขา น้ำตก ทะเล อย่างกับเป็นรูปที่ถ่ายเอง นะ... นี่คงไม่ใช่ว่าเขาถ่ายเองหรอกนะ...
อึ้งสิครับ! ...อย่างที่หนังสือว่าไว้เลย คนเรามองจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริงๆ!
“ชักช้า”
พอผมเดินออกมาจากห้องก็ถูกหน้าหล่อๆ หันมาต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก พี่เฮดีสนั่งไขว้ห้างเอนตัวพิงพนักโซฟา ผมเลิกคิ้วเอ่ยถามเขาไป
“ขอโทษครับ ว่าแต่พี่จะทำอะไรต่อครับ?”
“กินข้าว”
“ให้ผมทำมื้อเย็นสินะครับ?”
“เหอะ อาหารบ้านๆ น่ะเหรอ?” เขาเหยียดริมฝีปากก่อนจะเอ่ยอย่างเยาะเย้ย
ผมแทบอยากจับแทงเข่าจริงๆ ไม่ต้องย้ำคำว่าบ้านๆ ขนาดนั้นก็ได้ ผมเองก็ใช่ว่าจะทำอาหารเก่งอะไรมากมาย ทำพอกินได้มันก็ดีแค่ไหนแล้ว ชีวิตของคนเรากินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน แล้วถ้าผมไม่ทำจะออกไปทานข้างนอกหรือยังไง? ผมไม่พูดอะไรต่อ ยืนรอผู้มีอำนาจตัดสินใจที่ยังนั่งทำตัวสบายอกสบายใจ
เอ่อ ตกลงจะเอายังไงครับ?
“หรือว่าพี่จะออกไปทานข้างนอก?” ผมเอ่ยถามอีกครั้ง
“ไม่” เขาก็ปฏิเสธทันที
...มันก็ไม่ได้ผิดคาดแต่อย่างใด แล้วจะให้ทำยังไงล่ะครับ จะให้นั่งรออยู่เฉยๆ อาหารมันจะถูกเนรมิตขึ้นมาเองได้หรือไง? เอ๊ะ ไม่แน่นะพี่เฮดีสอาจจะเรียกเชฟใหญ่จากภัตตาคารมาปรุงอาหารมื้อเย็นทุกๆ วันก็ได้ อาจจะเป็นไปได้ก็เขารวยไม่ใช่หรือไง!? ความคิดนี่แหละเข้าท่าที่สุด ผมเบิกตากว้าง จ้องเขม็งไปที่ประตูห้อง
นั่นไง!
พี่เฮดีสเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนัง นี่คงจะรอเชฟใหญ่เดินทางมาสินะ สมกับเป็นคนรวยจริงๆ! อีกเดี๋ยวพ่อครัวและลูกมือก็จะเดินทางมาเป็นขบวน เพื่อเนรมิตอาหารมื้อเย็นชั้นยอดให้ทาน ว้าว แค่คิดก็น้ำลายจะหกแล้วล่ะครับ อย่างพี่เฮดีสต้องทานอาหารไฮโซอย่างอาหารฝรั่งเศสหรือไม่ก็อิตาเลียนแน่ๆ
ผมเฝ้ามองด้วยใจจดจ่อ พี่เฮดีสลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปเปิดประตูต้อนรับคณะพ่อครัวชื่อดัง...
อ้าว! เดินเข้าห้องครัวเฉยเลยเฮ้ย
ผมขมวดคิ้วเอียงหน้าอย่างงุนงง ก่อนจะถูกเรียก ผมเดินเข้าไปในครัว เห็นพี่เฮดีสยืนอยู่ข้างตู้เย็นพร้อมทั้งกระดิกนิ้วเรียกให้ผมไปหา
“เปิดตู้เย็น”
บอกมาผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย พอเปิดตู้เย็นก็จะเห็นข้างในนั้นเต็มไปด้วยวัตถุดิบนานาชนิดที่เห็นได้ตามซุปเปอร์มาเก็ตอัดแน่นกันอยู่เพียบ มันหมายความว่ายังไงกันหว่า จะให้ผมทำมื้อเย็นงั้นเหรอ? ก็ไหนบอกว่าของบ้านๆ ไงล่ะ ผมเงยหน้าเหลอหลามองคนยืนปั้นหน้านิ่ง
“ยืนบื้ออยู่ได้ หยิบออกมา”
“หะ? อันไหนเหรอครับ?”
“อยากกินอะไรก็หยิบอันนั้นนั่นแหละ”
หะ? อยากกินอะไรก็ให้หยิบงั้นเหรอ? ผมหันไปมองตู้เย็นที่เปิดอ้าไว้อยู่นานสองนาน(เฮ้อ เปลืองไฟสุดๆ) ค่อยๆ หยิบนั่นหยิบนี่ออกมาวางบนโต๊ะใกล้ๆ ไม่พูดไม่ถามอะไรอีก เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็ไอ้สายตาที่มองอย่างทิ่มแทงนั่นน่ะสิ! ถ้าผมถามออกไปอีก มีหวังพรุนไปทั้งตัวแหงๆ สายตาอย่างกับทิ่มแทงคนได้เลย
“พอหรือยังครับ?”
นี่ผมจะขนออกมาหมดตู้แล้วนะ
พี่เฮดีสไม่ตอบ ยืนกอดอกมองของบนโต๊ะเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ผมเหลือบสายตามองหน้าด้านข้างของเขาเงียบๆ เฮ้อ ถ้าทำหน้าดีๆ ก็ดูหล่อสุดๆ เลยไม่ใช่หรือไง แต่ดันชอบทำตัวเย็นยะเยือกจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ อ้อ ยกเว้นพวกสาวๆ ใจกล้าละนะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแม่พวกนั้นไปเอาความกล้ามาจากไหน
“นั่งลง”
หะ... โบกมือแล้วชี้นิ้วสั่ง
ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ เลื่อนเก้าอี้นั่งลง อีแบบนี้มันเหมือนเจ้าของสั่งหมาน้อยนั่งเลยโว้ย ไอ้เราก็ดันทำตามไม่บ่นสักแอะ เออ เอาเถอะ ผมคิดในแง่ไม่ดีมากเกินไป เขาคงไม่คิดจะทำเหมือนผมเป็นหมาหรอก
“ดี นี่รางวัล”
พูดอย่างราบเรียบแล้วยกมือลูบหัว
“...”
เดี๋ยวนะ นี่มัน...
“ผมไม่ใช่หมานะ!”
“เรอะ?”
ไม่ต้องตอบกลับหน้าตายกวนชาวบ้านแบบนั้นก็ได้ โธ่เอ๊ย! ถ้าไม่ทำตามผมก็เป็นศพแรกน่ะสิ! ผมปัดมือที่ลูบหัวของตัวเองออกอย่างเคืองๆ แต่ไม่ทันหรอก เขายกมือออกไปก่อนอย่างกับรู้ล่วงหน้าแน่ะ ชิ!
ผมนั่งมองเขาจัดของต่างๆ เหมือนจะ... เหมือนจริงๆ ไม่มีทางน่า เป็นไปไม่ได้หรอก! อะไรกันเนี่ยยย!?
...อย่าบอกนะว่าคุณพี่เฮดีสจะทำอาหารเองน่ะ!
ไม่จริงใช่ไหมมม!?
ผมอ้าปากอยากถามจะตาย แต่ไม่มีจังหวะให้ถามหรือมีช่องว่างให้สอดปากเข้าไปได้แม้แต่น้อย
ร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำทะมึนเคลื่อนตัวอย่างว่องไว จัดเตรียมสับซอยคล่องตัวเหมือนมืออาชีพสุดๆ ผมนั่งมองตาปริบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์แบบนี้ดี ทั้งอึ้งทั้งช็อก
อ๊ากกกกกก!
นี่คงไม่ใช่พิธีบูชายัญขุนแล้วเชือดที่หลังหรอกใช่ไหม!? ผมนั่งก้นไม่ติดเก้าอี้ ทำไมรู้สึกมันหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงชอบกล จู่ๆ มาทำข้าวให้กินนี่มันจะใจดีเกินไปไหม!?
“อ๊ะ”
สายตาหวาดๆ ของผมสบเข้ากับสายตาอันเยือกเย็นไม่มีที่ติ
“ห้องน้ำอยู่โน้น”
“...ผมรู้น่า”
ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำสักหน่อยยย!
“ให้ช่วยอะไรไหมครับ?”
“ช่วยนั่งเงียบๆ ต่อไป”
“...ครับ”
ด้วยเหตุนี้ผมถึงได้นั่งเงียบๆ ต่อไป นั่งมองดูเขาทำอาหารแล้วมันจั๊กจี้ยังไงไม่รู้แฮะ ก็ผมไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ได้นี่น่า คิดว่าจะทำอะไรเว่อร์ๆ อย่างเรียกเชฟมาปรุงให้ สงสัยผมจะบ้านิยายเกินไปแฮะ พอเห็นตอนทำอาหารแบบนี้แล้วเขาก็ดูเหมือนคนปกติทั่วไป จากที่ดูๆ มาเขาทำคล่องมือขนาดนี้คงจะทำมานานแล้ว งั้นที่เคยบอกว่าไม่ชอบกินข้าวข้างนอกคงเป็นเรื่องจริง
เอ๋ ทำไมกันล่ะ? จะว่าไปแล้วผมเคยสงสัยว่าถ้าพี่เฮดีสไปร้านอาหารจะสั่งเมนูเขายังไง ก็เขาจะไม่พูดกับคนอื่นนอกจากผู้หญิงนี่น่า ส่วนใหญ่ตามร้านก็มีแต่พนักงานผู้ชาย(หรืออาจจะชายแต่ไม่แมน)ทั้งนั้น อืม นี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาไม่ชอบไปทานข้าวข้างนอกก็ได้
ผมนั่งจ้องพี่เฮดีสอยู่นานแล้วหันไปมองทางอื่น สายตาดันไปจ๊ะเอ๋เข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่น่าจะอยู่ในห้องอันดำทะมึนแห่งนี้ มันแขวนไว้ติดซอกลืบของตู้ ผมหันมามองพี่เฮดีสอีกครั้งเพื่อดูให้แน่ใจ ไม่ใส่จริงๆ ด้วยแฮะ ผมลุกขึ้นเดินตรงไปหยิบมันออกมา
“พี่เฮดีส ทำไมพี่ไม่ใส่ผ้ากันเปื้อนล่ะครับ? หึๆ” ผมยิ้มกว้าง โชว์ผ้ากันเปื้อนลายน่ารักคิขุที่มีลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มขึ้นมานำเสนอ คนที่กำลังหั่นเนื้ออยู่เงยหน้ามา มือยกมีดในมือค้างไว้ ดวงตาสีดำเข้มประกายเย็นยะเยือก ผมทำใจสู้ยิ้มรับ
“ทำไมล่ะครับ น่ารักออก!”
ไม่กล้าล่ะซี~ ตอนนี้ผมต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงได้คึกอกคึกใจแหย่มือน้อยๆ เข้าปากเสือกันนะ พี่เฮดีสสับมีดไว้คาเขียงแล้วยืดตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่ไม่รู้ทำไมมันดูน่ากลัวพิลึก ผมใจหวิวๆ กับท่าทางไม่ใส่ใจนั้น เขาหรี่ตามองผมแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ถ้ามันน่ารักมึงก็ใส่ซะสิ”
“...ก็แค่ใส่” ผมดื้อดึงตอบกลับ ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ เขาก็เลิกคิ้วเหมือนรอชม ผมจับผ้ากันเปื้อนมาใส่แล้วเดินเฉิดฉายไปมาเลียนแบบนายแบบในทีวี เก๊กหน้าเคร่งเครียดหมุนตัวโอเว่อร์ขนาดนายแบบมืออาชีพยัง(ต้อง)อาย พี่เฮดีสกอดอกทำหน้านิ่ง ก่อนจะหันไปสนใจเนื้อบนเถียงต่อ ไม่วายจะจิบกัดตามสไตล์เฮดีสเทพแห่งความตาย
“ฮึ ประสาท”
“อะไร้~ ผ้ากันเปื้อนลายน่ารัก ส่วนคนใส่ออกจะเท่ขนาดนี้ ประสาทตรงไหนกาน~” ผมไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ หรอกน่า ต้องทำให้เขายิ้มสักหน่อยก็ยังดี แต่ทว่าเขาก็ทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร พี่เฮดีสจะเส้นลึกเกินไปแล้วนะ อุตส่าห์ลงทุนทำฮาขนาดนี้ หน้ายังไม่เปลี่ยนไปสักมิลเดียว!
“เท่? เหอะ”
“ถ้าไม่เท่แล้วจะอะไรล่ะ?” ผมทำแก้มป่องยกแขนกอดอกไม่พอใจกับน้ำเสียงดูถูกดูแคลนจากเขา อะไรกัน ถึงผมจะไม่ได้หล่อเทพแต่ก็เท่บ้างล่ะหว่า เนอะ!?
“...” เขาพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ
“หะ พี่ว่าอะไรนะ?” ผมเงี่ยหูฟังอีกครั้งเมื่อได้ยินอะไรแว่วๆ เข้าหูแต่ฟังไม่ชัดเลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ขยับตัวเข้ามาใกล้อย่างลืมตัว คุณพี่เฮดีสเหล่สายตามามองผมแล้วหยิบมีดบนเถียง
เฮ้ยๆ อันนี้ใจเย็นนะครับ!
‘อย่า-วุ่น-วาย’
“...ครับ”
ดวงตาที่แสนน่ากลัวนั้นเบิกกว้างขึ้น สื่อความหมายอย่างชัดเจนที่สุดทำเอาผมตัวลีบ เดินจ้อยๆ กลับมานั่งเงียบๆ ไร้ตัวตนเช่นเดิม
ผ่านไปนานกว่าอาหารจะสำเร็จเสร็จทุกอย่าง จานแต่ละอย่างถูกวางเรียงรายตรงหน้ากลิ่นหอมเรียกน้ำลายดีแท้ หน้าตาออกมาน่ากินสุดๆ แต่ไม่รู้ว่ารสชาติมันจะน่ากินแบบหน้าตาหรือเปล่า ว่าแต่... มันจะดีเหรอครับ ไอ้ผมซึ่งปกติครบทุกส่วนนั่งอยู่เฉยๆ ให้คนบาดเจ็บทำนั้นทำนี้ให้แบบนี้ แย่ล่ะสิ ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย! ผมมองหน้าพี่เฮดีสอย่างตื่นตระหนก
“แขนพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
“เพิ่งคิดได้?”
“ขอโทษครับ”
อะไรผมก็ผิดครับ เชอะ
ผมหันมาสนใจอาหารตรงหน้าที่ชวนให้น้ำลายไหล มันคงจะไม่เหมือนคนทำใช่ไหมที่มีดีแต่หน้าน่ะ คงจะกินได้สินะ ผมลองตักมาชิมนิดหน่อย น้อยเกินกว่าจะรับรู้รสชาติแฮะ ลองอีกทีล่ะกัน ผมตักมาอีกครั้ง พอเคี้ยวไปแล้วซึมไปเลย
นี่มันอะไรกันนน!?
แค่หน้าตาก็กินขาดอยู่แล้ว แต่ดันทำอาหารได้อร่อยเหาะอีก! ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็ต้องชอบพี่เฮดีสอยู่แล้วล่ะ โฮกกกกก! เพิ่งจะรู้ว่าสวรรค์ก็รักใคร่ผู้คนไม่เท่ากันวันนี้นี่แหละ กรอดดด~ หล่อ รวย เก่งแล้วยังจะทำอาหารอร่อยอีก คนแค่คนหนึ่งจะเอาอะไรมากมายนัก!
ไม่ๆ อย่านะไอ้รัญ อย่าอิจฉา! อย่างน้อยแกก็เจียวไข่อร่อยแหละน่า... ผมเม้มปากขจัดความอิจฉาในอกออกไปแล้วเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า
พวกเรานั่งทานมื้อเย็นกันเงียบๆ ด้วยความเร็วในการจ้วงเข้าปากของผมอยู่ที่ระดับสาม ทำให้อาหารเริ่มพร่องลงไปมาก มีอาหารดีๆ ฟรีๆ ตรงหน้า มีรึคนแกลบๆ แบบผมจะปล่อยให้มันลอยนวล หึๆ ไม่มีทางซะหรอก! ผมทานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมาเห็นคนนั่งตรงกันข้าม เขากำลังมองผมอยู่ ไม่รู้ว่าถูกมองด้วยความรู้สึกแบบไหนอยู่ เพราะผมแปลสีหน้าของเขาไม่ออก
“อ๊ะ จริงสิ” ผมกลืนข้าวลงคอแล้วพูดขึ้น
“อร่อยมากๆ เลยล่ะครับ สุดยอดเลย! เกิดมาก็เพิ่งเคยกินข้าวอร่อยขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลย!! ขอบคุณนะครับ”
ตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้างสุดๆ ที่ชมไปน่ะไม่ได้ยกยอหรอกนะ นี่ชมจากใจจริงๆ!
หลังจากที่ขอบคุณอย่างเป็นทางการแล้วผมก็ก้มหน้าก้มตากินอีกครั้ง แอบเหลือบสายตาไปมองพี่เฮดีสที่หันหน้าไปอีกด้าน มือลูบต้นคอของตัวเองไปด้วย อะไรน่ะ อย่าบอกนะว่านั่นคือ อาการเขินของเขา! ผมจ้องตาเป้งจนอีกฝ่ายหันกลับมา หือ? หน้าก็นิ่งเหมือนเดิมนี่หว่า หรือว่ายุงกัดต้นคอวะ?
“มองอะไร?”
“เอ่อ... ไม่มีของหวานตบท้ายเหรอครับ?”
เวร!... ผมไม่ใช่คนโลภนะครับ แต่มันนึกคำแก้ตัวไม่ออก
พี่เฮดีสหรี่ตาลงพร้อมขมวดคิ้วทำหน้าทะมึนใส่ผม แง้~ ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะท้วงถามเรื่องของหวานจริงๆ นะ! ไม่มีก็ไม่เป็นไรครับ... แต่ถ้ามีก็ดี แฮะๆ
“ถ้าอดอยากนักก็ไปดูในตู้เย็น!” พี่เฮดีสกระแทกเสียงเหมือนไม่พอใจ
ผมกะพริบตาปริบๆ รีบพยักหน้ารับไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก นั่งกินอย่างเจียมบอดี้พยายามที่จะไม่ทำให้เทพแห่งความตายองค์ลงไปมากกว่านี้
ผมทานไปอย่างเอร็ดอร่อยและฟาดมันซะเรียบ พี่เฮดีสอิ่มก่อนผมไปได้สักพักแล้ว เขาลุกไปไหนก็ไม่รู้ ผมลุกขึ้นเก็บจานชามทำความสะอาดอย่างรู้หน้าที่ พี่เฮดีสเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับคุกกี้ในมือ ผมหันไปมองอย่างสนใจ กลิ่นคุกกี้มันช่างหอมเสียจริงๆ ท่าทางน่าอร่อยจังเลยเนอะ พี่เฮดีสเห็นสายตาของผมที่มองก็รีบเมินมองไปทางอื่น และหยิบคุกกี้ในถุงกินคนเดียว ผมก็ยังมุ่งมั่นใช้สายตามองไปอย่างมีความหมาย
ขอให้เค้าสักชิ้นเถอะ~~ !
“แม่ง! มีขอทานจ้องแล้วกินไม่อร่อยเลยเฟ้ย” พี่เฮดีสสบถอย่างอารมณ์เสีย เหวี่ยงถุงคุกกี้ปาใส่หัวผมก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว ผมสะดุ้งตัวโหยงตอนที่พี่เขาสบถหยาบคายแบบนั้น นึกว่าถึงคราวซวยแล้วซะอีก ผมเก็บถุงคุกกี้ขึ้นมาจากพื้นแล้ววางไว้บนโต๊ะ
พี่เฮดีสเขาเป็นอะไรไปน่ะ โมโหขนาดนั้นเชียว? ก็มันน่ากินนี่น่า กลิ่นมันหอมชวนรับประทานสุดๆ เลยนะ ผมล้างจานต่อไปเงียบๆ แล้วหันไปมองประตูห้องครัวเป็นพักๆ เผื่อเจ้าของห้องจะโผล่มาอีกครั้ง อะไรวะ? แค่แบ่งขนมให้ผมนี่มันน่าโมโหขนาดนั้นเลยเหรอ? ตัวเองเดินมากินให้เห็นเองแท้ๆ เฮ้อ
ผมล้างจานเสร็จก็เดินมาสังเกตสังกาเจ้าถุงคุกกี้ต้นตอสำคัญที่ทำให้ท่านเทพแห่งนรกพิโรธ
ฟิดๆ อ่า กลิ่นมันหอมจริงๆ นะครับ
ผมหยิบถุงนั้นมาแล้วล้วงเอาคุกกี้ออกมาชิมอย่างอดใจไม่ไหว สุดยอดเลยนี่! ไม่แข็งเกินไป ไม่หวานเกินไป หอมอร่อยกรุบกรอบสุดๆ! มิน่าพี่เฮดีสถึงได้โกรธซะขนาดนั้น จริงๆ แล้วนี่อาจจะเป็นคุกกี้ของโปรดของเขาก็ได้ ผมเองก็เป็นฝ่ายผิดเหมือนกัน งั้นไปขอโทษเขาดีกว่า ผมเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถุงคุกกี้ในมือ
พี่เฮดีสนั่งฟังอยู่เงียบๆ บนโซฟา
“พี่ครับ ขอโทษนะครับที่ไปแย่งของชอบของพี่ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าพี่จะชอบคุกกี้ขนาดนี้ คืนให้ครับ” ผมรวบรวมความกล้าทั้งชีวิตเดินเข้าไปขอโทษเขาแล้วยื่นถุงคุกกี้ไปให้
พี่เฮดีสค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองผม เขาขมวดคิ้วเข้าหากันทันควัน มุมปากกระตุก เสียงไซเรนเตือนภัยดังขึ้นอีกรอบแล้วครับ ท่าทางพี่เฮดีสจะโมโหขึ้นมาจริงๆ! หน้าหล่อๆ นั้นแดงระเรื่อ เขาลุกขึ้นพรวดแล้วใช้เสียงทุ้มต่ำตวาดใส่ผมดังลั่น
“เจ้าโง่เอ๊ย!”
ผมผงะถอยหลัง
“อยากจะแดกก็แดกสิว่ะ พูดมากอยู่ได้ รำคาญ!”
“ขอโทษครับ!”
แง้~ !!!
ผมรีบหดตัวถอยหลังหลบฉากออกห่างจากจอมปีศาจอย่างรวดเร็ว หน้าซีดเป็นไก่ต้ม หัวใจเต้นรัวทั้งตกใจทั้งกลัว ฮือ... ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เฮดีสต้องโมโหถึงขนาดหน้าดำหน้าแดงแบบนั้นด้วย ก็แค่เรื่องคุกกี้เอง
พี่เฮดีสทำเสียงในลำคอแล้วล้มตัวนอนบนโซฟาอย่างหงุดหงิด ผมก็ค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงบนพื้น ล้วงคุกกี้มากินอยู่เงียบๆ
แหวะ ชิ้นนี้ไม่เห็นอร่อยเลย ความรู้สึกบางอย่างมันจุกอยู่ในอก ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันอึดอัดและทรมาน บรรยากาศตอนกินข้าวยังดีๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงกระอักกระอ่วนแบบนี้ไปได้นะ ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว ในหัวมันมึนๆ ตามไปด้วย
ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ!?
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089838 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก